DON  NDRÉ ZADÊJA

(1891 – 1945)

Pergatiti Fritz RADOVANI:

Shqiptarët e njohën me Emnin e nderuem: Poeti i Ambelsisë! 

U thirr bashkë me popull edhe prifti Don Ndre Zadeja, kur do të pushkatohej i ndjeri Kolë Sheldija me datën 2 shkurt 1945, në fshatin Sheldi. Menjëherë mbas pushkatimit të Kolës, Don Ndreu iu afrue, i bani Shartët e Fundit dhe porsa u ngrit në kambë, pau vedin me pranga ndër duer nga forcat e Ndjekjes komuniste.

Don Mikel Koliqi edhe Ky atëherë i arrestuem, më tregonte në vitin 1993: “Si tash e kam ndër veshë të inçizuem zanin e të shkretit Don Ndre, kur po e torturonin. Ai asht torturue shumë dhe po u thonte torturuesve: “Mohni bre kështu, po a ban shqiptari në shqiptarin shka jeni tue ba ju në mue!?”

Don Ndreu akuzohet se ka pasë dijeni për vendqëndrimin e Don Lazër Shantojës, Don Alfons Trackit, Kol Ashikut, Martin Sheldisë, Gjovalin Sheldisë, Ndoc Jakovës, Gjok Gjergjit (prej Lisnet) dhe Zef Augustinit (prej Lisnet). Njëkohësisht ka mbajtë lidhje të ngushta me Don Injac Gjokën, i cili strehon dhe përcjellë ndër shpella “kriminela” të luftës. Don Ndreu mohon akuzën që i bahet por burrnisht pranon: “Mësova se punohët për shuemjen e Partisë Komuniste, të cilën si doktrinë e urrej edhe unë.” (Dosja 667, me 7 shkurt 1945, Don Ndre Zadeja d.v.).

Gjykata Ushtarake e Shkodrës e përbame nga: kryetari Hamid Keçi, antarë, Mustafa Iljazi dhe Arif Gjyli, prokuror Sotir Dodona dhe sekretari Shaban Kuçi, me 16 shkurt 1945 dha vëndimin: “Për të pandehurin Dom Ndre Zadeja, me vdekje, me pushkatim”.

“I pandehuri kërkoi lehtësimin e dënimit.”

Gjykata e Lartë Ushtarake, Tiranë, me datën 28 shkurt 1945, refuzon kërkesën.

Don Ndre Zadeja u pushkatue më 25 mars 1945, në Zallin e Kirit, mbas murit të  Rrëmajit, në Shkodër. Ishte i Pari Klerik Katolik Shqiptar që u vra në Shkoder.

Fjala e fundit e Don Ndre Zadejës ishte: “Ah, moj Shqipni, moj mizore e, shka të baj ma shumë për ty?!”. Ndër pushkatimet e ditëve të para lejohej prifti me i krye sherbimet. 

Në këtë rasë ishte aty Don Tomë Laca, i cili mbas pushkatimit e mori në krah Don Ndreun e vramë, (me leje të Sheuqet Peçit) dhe bashkë me xhakonin Mark Çuni dhe dy të tjerë, e kanë varrosë mbrenda vorreve të Rrëmajit, aty ku asht edhe sot. 

Kur Don Toma shkoi në Argjipeshkvi aty nga ora 7.00, pau veladonin e lamë me gjakun e Don Ndreut prej supit ku e kishte mbështetë e deri në fund të kambëve, dhe aty për aty i ka ra të fikët. Prej atij çasti ai ka pësue një sëmundje nervore nga e cila nuk asht shërue kurrma. (Si mbas tregimit të Don Mikel Koliqit, në vitin 1993).

Atë ditë, një afishe e madhe u vue ndër murët e Shkodrës:

“PUSHKATOHEN KRIMINELAT E LUFTËS DHE ARMIQTË  E  POPULLIT:

1.Prenkë Cali 2. Dom Ndre Zadeja 3. Luigj Gjeto Kastrati 4. Ndok Nik Bardhoku 5. Ndrekë  Loka 6. Arif Selim Hyseni 7. Dedë Lulash Smajli  8. Gjok Nikaj 9. Dul Bajrami 10. Mark Luc Gjoni 11. Tomë Lekë Daka 12. Maliq Bajrami 13. Gjok Nikoll Voci dhe 14. Pjetër Dedë Gjedashi.”Ideali që i bashkonte këta burra ishte: “Rrnoftë Shqipnia!”

Don Ndreu i la Popullit Shqiptar një veprimtari letrare të pakrahasueshme.

Shkodra nuk e harroi asnjëherë Letren që Ai i dergoi në 1942 At Fulvio Cordignanos. 

ME 25 MARS 1945…

PRANË RRËMAJT, NË ZALLIN E KIRIT NË SHKODER, 

PUSHKATOHET EDHE “POETI I AMBËLSISË” DON NDRE ZADEJA,

I CILI, HAPË EDHE FLETËN E GENOCIDIT KOMUNIST NË KËT QYTET, MBAS DON LAZËR SHANTOJËS NË TIRANË, ME DATËN 5 MARS 1945.

NË SHENJË NDERIMI DHE RESPEKTI PËR KËTE MARTIRË TË

KISHËS KATOLIKE SHQIPTARE, 

QË ME GJAKUN E TIJ LAU TOKËN TONË AMTARE, 

PO JU DHUROJ KRYEVEPRËN E TIJ LETRARE.

Me shumë respekt Fritz RADOVANI.

LETER E HAPUN
A T   F U L V   C O R D I G N A N O S

1942

Cum non est cui suadeatur

 Et qui suadeant non sunt. 

(Plint. Paneg.)

I.

    Me thân’ se s’dijte ç’âsht votra e shqiptarit 

e shtroja e tij me firi t’njomë e trûngu   

nënkrejse e vrashtë illyre pranë zjarmit

gjith’her’ mikprit’s, nëpr’ ato biga e ahishta

ku bjeshk’t e nêmna derdhin lot rrëshine:     5

Me thân’ se at dor’ të lmut e t’shugurueme,

si tosk’ si geg’, pa farë idhní besimi, 

s’ta puthi e s’ta shtërngoi si miku mikut,

por kryet ta vrau pse kok’ për kok’me tândin

shqiptari e ndeshi fatakeqi, rrehëm!   10 

E pra ky derën dy kapak’sh ta çili,

si i t’shpis, dita me ditë ândjeve tua

bujar i erdh e gjurm’ për gjurm’ ndër shpêlla,

ku flêjn’ drangojt, drangûe aj vet’ të prini, 

me krrab’ të vet çërmoi nëpër têrrina,   15  

me lahut’ të vet këndoi pa mê pran’ téje,     (pa mê – pa pushue,FR)

me brisk të vet latoi me shkrojla t’vjetra 

një shkop për ty. Patër Milan të quejti, 

t’ ndêshi e t’përcuell, ké stani i vorfën t’prîni, 

ngarkue me plaçka tua e me visare    20 

t’njaj giuhe s’lasht’ qi namin ty ta rriti 

ndër blêj qi nuk dijn’ mort. Ké stani t’prîni, 

ku e pakundshoqe t’pritte bujarija 

e grues shqiptare. E kur mbi letra tua, 

lodhun s’kërkuemi, nji sy gjumë i knaqun    25 

me bâ ti dojshe i patrazuem prej kujna, 

cikën e lop’s ajo fisnike e mielte,  

plotepërmaje ‘i kup’ me psheshatâmbël 

para ta vête e, ksulën n’dorë, i zoti 

i shpis’ “njelmo, njelmo, i bekue” me t’dhânun    30 

e buk e krypë e zemër parashtrote.

Héu! Mirë uhan shqiptarit sot ja ktheve! 

N’areopagun e letrarve t’tú 

rrashtën e t’parve ton’ prej thesit nxore, 

(at thés na vet’ ta mbâjtme e vet’ ta mbûshme!)    35 

e si shpërblim plot e përplot me tamthin 

e i’dhuni’s s’pashoqe né na paraqite 

e “pini, pini, t’shkret’” i grishe evarshëm 

Astyagjë i dytë Arpagut t’mjer’ shqiptar! 

Arpagu n’darkë, o mizorí! Me mishin  40 

e djalit t’vet do t’ngihet edhe n’rrashtën  

e tij do t’pijn’…. i pvetun do t’përgjegjët: 

“N’sofrën mbretnore çëdo gjellë a e shijshme!” 

Dishmitare ty t’thrras o e tepruemja 

durés’ shqiptare, ti qi vuen pa zâ,               45 

e brén pa u ndî, e kjân pa ankim, e thér 

pa vrá, diftom’ pash Perëndin, a mundem 

shqiptar i lirë Arpag i dyt’ m’u bâ 

i shuem e i poshtër? Un me dije tânde 

s’ due t’mbatëm, o letrar. Synon meshtari   50 

meshtarin jo shqiptar, i thot’: Gabove! 

Ujku don tym e mjegull. Rac’s illyre 

ti ujk ju bâne, gjall’ ti ma përpine, 

me at eureka t’çuditshëm ti e zbulove 

nênin gordjan, me’i t’sjellme shpate e kpute,                 55 

e nji rras’ t’ré mbi vorrin e Shqipnis’ 

na vûne: Ktu pushon rraca ariane! 

Rracë e stërkeqne, farë e manafikun, 

skotë e përzieme hithâsh ariane 

kênka Shqipnija? O témpora! O móres! 60 

Gjurmues i thêll’, ti gjurmë Illyrjes s’vjetër 

n’Shqipni s’i gjên? Mbi té përbé pra jemi, 

mbi pluhun t’saj përbéhen pelikanat 

e dërmishun ndër vuejtje mijvjeçare 

dëshmor’ të padishmuem. Gjurm’ nuk i gjên? 65 

e prá dikur i madhi i t’mdhejve Leka 

n’Egjyptin e gjymtisun pik’ma s’pari 

mbi ball’ t’Hetéjve ton’ s’kundroi habitun 

emnin shqiptar? At emën t’nëpërkâmbun 

nuk shkoi aj me e ringjallë? Ti gjurmë Illyrit 70 

n’Butrintin tând nuk i gjên? E nuk kujtohe 

se edhe n’shpi tânde dora e huej la shêjet 

e ‘i gjytetnimit t’huej? Edhe n’shpi tânde 

gjuha e përfolun s’kjé gjth’ herë e shkrueme? 75 

Përmbi gërmadha t’hueja ndër pasojna 

tejshekullore rrihi flet’t e tua,  

Shqipe virgjin e Illyrve, e n’çerdhe tânde 

çili ata zogj, rriti ata zogj e ndîelli 

me gjuhën tande Illyre Shqipëtare!

Préja ti, Roma e Madhe, hovin Pirros, 80 

rrudhja guximin, Rom’, Teutës zamâdhe, 

Gencin shkodran’ shtërngoje me verig’ ari, 

por jan’ verigat shêj se Rom’ a Roma   (shêj – kêputë)

e Illyri  Illyr. Verigat ja zgjidh’ Gencit, 

i shkrijn, i bân kunor’, mbi krye t’Illyrit 85 

besnik vetê ajo e vnon Roma e pavdekshme. 

Na komb’ bastardh, na t’huej n’vend ton’, na préja   (preja – të pabesë)

e votres sonë, emënharruem, rrugaca? 

Rrugaç, vasal, ushtar i blem me pare 

edhe zamadhi Kastriotë i yni?  90 

pse ‘i dit’ vetimshëm aj me shqipe t’veta 

mbi Ardjen fluturoi, besën e dhânme 

fronit t’ Partenopës me gjak n’Ursáre 

n’vend për me çue si e ka zakon shqiptari? 

E drejta a nji. Kjé Kastrioti i bindun 95 

n’miqsi t’Venecjes s’lasht’, por pau Rozafa 

Shpatën e tij e u dridh. Aj Kapidani, 

Aj pararoja e krishtënimit t’ngûcun, 

por edhe Mbret i Shqipënise Illyre. 

Ti ndér’, ti t’drejt’ kurrkund s’i dhae shqiptarit.                         100

Ç’e bâjm’ na t’gjallt’? Pse lodhna kot? Pse lypim 

çka s’na përket? E ti djelmni, pse lnyre 

për  fate t’ardhshme t’Shqiptaris, kur n’shpatull 

ná gjâ nuk kém, as komb’ as fis nuk jém? 

Perjârgë a pênda e jote, Cordignano! 105 

Me dâng’ të zez’ ti ja zhigate ftyrën 

vedit e né. Por nuk jan’ dokrrat tua 

qi e bâjn’ paçavër rracash Shqiptarin! 

Nuk jan’ zbulimet t’tua çudiplote 

qi e bâjn’ me kthye dalë ‘i fjal’ të folme,   110 

nji dor’ vllaznisht të shtrime, ‘i bés’ të dhânme: 

Shqipja Shqipës krahun ja dhâ, s’ja kputi. 

Njikshtu shpnesojm’, njikshtu e dijmë. E t’bâni 

goja me fol’ çka para téjet nieri 

i gjall’ nuk thá? E t’bâni zemra shpirtin  115 

pa i dalë endè ti me ja xjérr’ shqiptarit 

me at styl të kuqun n’gji? I thérun n’zemër 

vigmën aj sot e lshon…. Prej téje e nâmta 

kupë e përmbyzne a derdhë e buka e thyeme (përmbyzne –përmbysun)

nuk njitët mâ. Hin fjal’ kah dole ‘hè gjoftë   120 

rrféja mizore e hijevet Illyre, 

nâma e nji kombit qi nuk humb’ si s’humbin 

Shtyllat e Kapitolit tând! Prapóu, 

ti hije e zez’, mos t’marrin mbrapa vigma 

e t’parve ton’ prej vorrit, ku flên Fishta, 125 

prej grope, ku pushon Frashëri e Mjedja.

                              II

Mjedja, Barbari i Madh, n’heshtjen e gjumit 

t’vorrezave injacjane e luejti rrashtën 

brahyçefale e prej dy rrathve t’humbun

Frombója i dyt’ dy sy vetoi si rrféja; 130 

me grushtin e përtham e shkundi Pasin, 

Jungun e t’amblin Gjenovic me vllazën, 

akull ku n’préhje barasohen eshtnat 

e t’strukunve nën dhé. E théll’ si deti, 

ehéu! Nji gjâmë u ndi e përfrigueshme.  135 

Ndigjom’, ti Cordignano, e veshin vénja 

fjal’s qi po t’thâm: Nuk a zili degâmje 

vargjet e mija qi frymzon, por ahti 

i nji shqiptarit t’lirë, i shituem zânash, 

pse i prekun n’tél, pse i thérun n’zemer, t’rámën    140

gati me e bâjt’ por t’shámen kurr. Harrohet 

e s’harrohet çdo dhûn’ mbi tok’, por ndéri 

për kombe a shêjt, si shêjt a gjaku i dêrdhun 

për Atmë e Fé. Por, kurr nuk mund t’harrohët 

oshtima e théll’ e shigjetve t’helmatueme   145 

tridhetë e sa vjeçare, kur s’andejmi 

shkodranit ftyrën me ja marrun déshte 

me t’idhtin gaz e Shkodrën e rrëthueme, 

(ku zogjt e shqipës s’parit syt i çilne,)

n’thalbin e zemrës keqas ma gërgave,            150 

njât’her’ kur ûja flatrat e shpuplueme 

ndête mbi né mortore e ankimi i zi, 

me rrâjça n’goj’ kelkaze e madergone, 

çilte vorreza t’reja n’për gardhîje; 

kur nanën téme, ditë e zezë, e mblova  155 

n’at syz’ lédine n’Rmâj, kur Taraboshi 

e Lodertuna viellshin zjêrm çeliku, 

n’thalbin e zemrës keqas ma gërgave! 

Nanën kush e harron? Por Nana e Madhe 

Shqipja dykrenshe Illyre u njâllte e lumja,  160 

u njâllte. E pra ty Shkodra, Cordignano, 

t’ bâjti e t’nderoi! Andërr a kjo ti thue? 

A e din, a e din sa tâmb’l atdhedashtnijet    (tamb’l – qumësht)

q’at ditë e sod ka derdh’ gjini i Rozafës 

shkodrane? A e din, a e din se lojcë a fati,  165 

por jo mizuer si ti? Se e vërvit’ peshën, 

por si ti dorën nuk e mshehë? E s’paku 

me rrashta e me kersij s’lot shkopecingël    (kersij – kocka)

si don me lujtun ti, tue çprush’ ndër vorre 

amanet vorrit ç’âsht zakon me i lânun  170 

të pa trazuem, t’pa fyem? S’harrohët shpota  (shpota – tallja)

mbi ata shqiptar’t  e lashtë e meshatarë, 

mprojtsa fatosa t’virgjinís s’ kërcnueme 

e t’ fés s’ ligshtueme, qi ti m’i shgjetove, 

kâllpa m’i qite. E pra njata rrëbeshit 175 

salvimtar kalli vetun ballë i bâne, 

njashtu si muejtne e dijtne, kurse ndjeksit 

e Benediktit t’ Madh hanës drapnore 

ju shmângne tui lân’ mbrapa troje e rrasa, 

por monumente jo, sikur Barleti,  180 

Buzuku i lashtë e Budi e émënmadhi 

Bogdan’ i yni, ndéra e kohve t’ shkueme, 

nám i pasosun i ksaj’ tok’s  shqiptare, 

ku ‘i drit’ ka mbet’ ndër zemra endè e pa shkîmun, 

ku ‘i gac’ ka mbet’ ndër votra endè e pa shkrepun,  185 

ku ‘i bés’ ka mbet’ ndër fise endè e pa çártun. 

Ti misjonar, përmbi stomîjet shêjte, 

vllazën na quejte e vllazën na përcolle, 

por vrasës ti na dole! E, po, po, thue, 

t’i lajnë uhat félshuesat e Shqipnisë  190 

me priftën t’vet shqiptarë! E prá këta priftën 

nuk ju përulne kurr çâllmës sulltane, 

as shkopit t’carvet, por synuene Romën 

Latine t’Papve fén edhe kombsinë 

tuj mprojt’ her’ mbath’ her’ zdath’, edhe tiarat  195 

përmbi fronet e lashta ipeshkëvnore: 

Kur brûnxat flêjshin n’dhé e kur t’mbértisna 

vashat shqiptare drejtë e syjshin trévën 

shêjte t’zbulueme, gur’ për gur’ ku shêji 

i mbledhjes s’tyne, qinda vjet me radhë, 200 

krepatueshëm kumbon’t  i xëvêndsote;  

kur jashta murit t’that, pushkën për faqe, 

burrat e dheut, xhúrdin e zez’ mbi krye, 

vështojshin mos t’i xân pusí vezire 

mbi ltér’ t’bekuem, ku dora e meshtarit  205 

shqiptar n’bekim dukej e zhdukej para 

se t’qitte synin rrezja e parë e diellit. 

O misjonar’, kambsor’t  e Naxarenit 

n’detin e shqetësuem t’ kti krishtënimi 

s’ bashkut me né, kush rretin e kush grepin,  210 

me gjoj’ hyjnore dora dor’s  ta mbushim 

lundricën e Tinzot me at lajm t’frigueshëm 

qi nierz përtrijn e kombe! Marrí njehët, 

âjun kur Drini breg e m’breg vërsulet 

e shkamba dyndë e m’ shpin’ përkund’ çináre, 215 

bregut përpjet’ me i dhân’ rrëshanzës  s’ vogël, 

për t’ mbledh’ bërcakë e cokla e cingla t’ thata 

pa ndonji vlér’. Grêth’ mundet m’u bâ bleta, 

por marimanga blet’ nuk bahët lângun 

pa e sjellun n’helm. Ta dijë koha e ardhshme  220 

e lume o e mjer’ (me fatin kush mund kapët?): 

Kanuja Illyre pronen edhe kullen 

me kulm e me temel e gjan’ e gjallë 

me ç’fryn e  ç’ avullon ja digjte núri, 

por armën lirshëm n’dor’ ja lête gjaksit. 225 

Siell, Cordignano, n’dorë armën e ké: 

Ndêshëm n’tryvezën shkencatare t’ presin 

banor’t  e botës s’ vogël primitive. 

Kjémë çka kjém’ e jém çka jém. Zakonët 

ti ruejmë Illyre e gjuhën t’papërlyeme! 230 

Ndër duer t’virgjilta t’ çikave t’ fatueme 

t’ përshkohen spikt, e pêjna leshi s’dredhun 

t’ dalin të ri për tirqi si biluri, 

e téja t’ fort’ si kanpi për buljera, 

e kput’ t’ qindîsna n’ar për fatamirin 235 

qi hylli do t’u sjell’ kur táta e lókja 

n’ân’ ti vên’ shêj, njashtu si na lá i pari.

Njashtu si na lá i pari, çeta e lúme 

e barijvet shqiptar’ n’ mallesa t’ veta 

ogiçin para, berreve dihatse  240 

t’u prijn ké mrizi plak mijavjeçari; 

nën hije t’ tij t’këndojn kangën e vjetër, 

t’shkruejn zogj me krah’ n’velgji prej s’ kuqi s’ pishës, 

t’shkruejn flutra lloje lloje m’ furk’ shpatúke, 

si lokja jau kërkoi Bardhën nuse. 245 

(qi me e kërkue me pishë edhe me qiri 

mana kûnd shoqen nuk ja gjên’); e t’ shkruejn 

e t’ shkruejn edhe me gjak shêja vllaznije, 

n’krahun e njom’ të njani tjetrit, gërmat 

e vjetra t’nji kujtimi t’ lasht’ sa bota  250 

e tyne Illyre. Bashk’ me hije t’ dirgjën, 

prej muzgu, dhênt përpara tè konaku 

t’u prrallë e tue këndue ‘i  kang’ mbas krahit 

qi sos’ përher’ n’ kushtrim. Çka thot’ kumbona, 

or ju, n’ at  Kish’ të lume, vetmitare? 255 

Dita e misjonit! Mblidhën çeta çeta, 

bûjen me u dá mikpritse misjonarve,      (bujen – buken)

me u ba konak. Qé, siellet n’ héll’ ma i miri 

dash për kumbon’. Prân’ spata kmesa e lavra, 

prân’ dér’ n’ mullî çakallja, e dîng  përmbushet 260 

streha hyjnore e vorfën. Nisin zêmrat 

rryeshëm m’u thy para s’ vërtet’s tronditse, 

e besa bés’ m’u  lidhë e i leshti parzëm 

me lyp’ mëshrirë e dora dorën gjakse 

për hatër t’ Drunit Shpërblimtar m’e puthun, 265 

me t’ luejtun gjakut, ndërsa trina e s’majtës 

cirkën e tér’ zbunûese. A lodhë, a thýe    (cirkën – djersën)

Thráku barbar i yti, Cordignano! 

Tashti , té votra shlodhu, o misjonar, 

e n’ dritën e tymósun t’ pishtarit  270 

shejó triumfe t’réja: sóse ditën 

me syt e lodhun tui kërkuemun gërmat 

e ufices meshtarake. S’a nevoja, 

n’ kureshtën tânde shkencatare, synin 

harû t’a lshojsh ndër rrath’t e atij vargoni: 275 

a janë a s’jan’ këputë, e Lék’t e shqipës 

a janë a s’janë Illyrë, a mos teprica 

e ‘i  rracës s’ bastardhueme? Nuk t’ka hije 

me u ardhun hakut macave shpijake, 

prushin mbi shpîn’ t’u grumbullue, gazit  280 

pa dijt’ me i dhânun fund, kur ato t’mjerat 

t’përzhituna n’térbim e merrshin iken. 

Njikshtu m’kurriz’ t’ shqiptarve grumullove 

gáca mbi gáca, Cordignano, e bota 

veshin tá vûni e përmbi letra t’ mëndafshta 285 

dorën kundroi leçitse albanofóbe. 

Veprën e misjonarit lavdiplote, 

ravën e kambve t’ tija koha e amshimi 

me bindje e përkujton, por, vepra e jóte, 

ravizë e zbét’ trathtije, a gjurmë gamilli,   290 

qi vetun e përlán’ shtërgata e breshni.

Shkoder, 1942.

Shenim F.R.:Më shpjegonte Prof. Gaspër Ugashi, rreth vitit 1958 në Shkoder: 

Lexoje këte “Leter të hapun” që një Prift Katolik Shqiptar, Don Ndre Zadeja i ka shkrue një klerikut tjetër italian At Fulv Cordignano-s, mbasi ai pat fye në një shkrim të vetin Popullin Shqiptar, në vitin 1941. Kjo u shpall në shtyp në vitin 1942. 

Në vitin 1942 një student shqiptar (emni i të cilit nuk më kujtohet F.R.), në Paris tue dhanë provim për letërsi në Universitet atje, e pyet profesori: “Po, përveç dy letrave të njohtuna, a ka ndonjë tjetër të kësaj gjinije që asht botue në këto ditët e fundit?” – Studenti shqiptar heshtë… – Profesori francez shton: “Pikërisht në vendin tand asht botue këto ditë një letër e tillë, ku, një Prift Katolik Shqiptar i asht përgjegjë fyemjes që i ka ba Popullit Shqiptar, një dijetar i njohtun italian, po edhe ai klerik katolik. 

Ajo “Letër e hapun” e shkrueme nga Don Ndre Zadeja, zen vendin e tretë në letersi botnore për nga ana letrare dhe artistike. 

Autori i saj Zadeja, ka shkrue një letër të tillë që mund të lexohet në të gjitha ambjentet dhe për të gjitha moshat, mbasi gjuha që përdorë Autori, asht shumë e pastër dhe shumë e pasun.”.

Por, askush nuk mund të parashikonte se mbas tri vjetësh, me 25 Mars 1945, në orën 05.00 të mengjezit, Don Ndre Zadeja, “Poeti i Ambëlsisë” do të pushkatohet në Zallin e Kirit nga tradhëtarët komunist “shqiptar”, si “anmik i Popullit të vet”.

Ju lutëm shpërndajeni tek Rinia këte Leter!

Shpërndajeni në katër anët e Botës, si asht shpërnda.., edhe vetë Rinia Shqiptare !!!

Melbourne, 4 Fruer 2022.