Archives for March 2025

Aromë pranvere në shkollën shqipe “Skëndërbej”

March 24, 2025 by s p

Nga Juljana Latifi/

Pas muajëve të gjatë të dimrit, dielli me rrezet e tij të ngrohta, pemët me sythet plot jetë, kopshtet e lulëzuara na sjellin pranverën. Në kuadër të kësaj stine, shkolla shqipe “Skëndërbej” me qendër në Brooklyn, New York, ka zhvilluar një program dinamik dhe të pasur me nxenësit e saj për të kuptuar rendësinë e natyrës dhe për tu njohur në gjuhën shqipe më të gjitha ngjyrat që përfaqëson kjo stinë.

Nxënësit e grupmoshave të ndryshme e kanë nisur programin edukativ me një kolazh ngjyrash të ndryshme, ku në secilën prej tyre janë futur objekte me funksione të ndryshme, ku fëmijët me njohuritë e marra në këtë shkollë, i kanë shpjeguar duke vënë në dukje funksionin që kanë në jetë, emërtimin dhe se ku dhe për cfarë mund t’i përdorim.

Nxënësit me njohuritë e tyre të plota në gjuhën anglezë, i njihinin të gjitha objektet e shpalosura në tavoliën e punës të ndara sipas ngjyrave, por hasën vështirësi në emërtimin e tyre në gjuhën shqipe, ndaj ky aktivitet i ndihmoi ata që të pasuronin më tej fjalorin dhe secili prej tyre evidentoi të gjitha fjalët e reja që mësuan me ndihmën e mësuesve të pranishme të kësaj shkolle duke e bërë këtë orë mësimi interaktiv dhe duke i sjellë fëmijët më afër natyres.

Programi vijoi më tej me punimet e dorës, ku nxënësit krijuan objekte dekorative me lule dhe gjethe për ta prekur më afër natyrën dhe për t’i pasur ato krijime një kujtim të bukur në shtëpitë dhe dhomat e tyre. Mësueset, Adelina Lacaj, Geltjana Bulku dhe Anisa Gani Preza, siguruan materialet për nxënësit dhe dhanë kontributin e tyre në mësimdhënie duke e kthyer këtë orë mësimi në një ambient gjelbërimi dhe lulëzimi, ashtu sic vetë pranvera është. Një nga momentet e bukura të këtij programi edukativ ishte dhe vizatimi në fletë i natyrës, ku nxënësit me imagjinatën e tyre përdorën të gjitha ngjyrat për ta sjellë natyrën në dimesione të ndryshme. Ky aktivitet tregoi talentet e tyre në pikturë, ku vlen të theksohet se sa bukur është ta shikosh natyrën nëpërmjet syve të fëmijëve, pa filtra dhe zbukurime, por me ciltërsinë dhe dashurinë e tyre për të bukurën.

Nëpërmjet këtij aktiviteti nxënësit mësuan konceptin e natyrës dhe morën disa njohuri të përgjithshme për shtrirjen gjeografike të Shqipërisë dhe shtetet fqinjë që ajo kufizohet. Në programin në vazhdim nxënësit do të njihen më tej me natyrën shqiptare, malet, kodrat, fushat, lumenjtë dhe gjithë madhështinë e bukurive natyrore të Shqipërisë.

Programi vijoi më tej me këngët dhe vallet shqiptare, ku në fokus ishin këngët shqip për pranverën dhe natyrën si pjesë e kulturës artistike popullore nga të gjitha krahinat e Shqipërisë.

“24 Marsi i bombardimeve të ShBA/NATO për çlirimin e Kosovës”!

March 24, 2025 by s p

Gjeneral ® Piro Ahmetaj/

24 marsi 1999 do të mbetet i skalitur në historinë e NATO-s si “fillimi i fundit të pushtimi barbar të serbisë ndaj Kosovës”. Në “kapacitetin e ekspertit të Sigurisë Kombëtare, rajonit dhe marrëdhenieve me USA/NATO”, risjell në kujtesë rrethanat dhe peshën gjeopolitike të kësaj datë-ngjarjeje madhore:

Së pari, mbrëmjen e 23 marsit 1999, misionari i paqes, ambasadori mirënjohur Holbrooke dhe Gjenerali mirënjohur Westly Clark , u kthyen nga Beogradi në Bruksel: “të refuzuar cinikisht nga Millosheviçi” në përpjekjen diplomatike për të evituar ndërhyrjen ushtarake të NATO-s. Në orët e para të ditës tjetër, pra 24 mars fuqia ajrore e SHBA/NATO u angazhua një luftë “jashtë artikullit 5”, pra pa miratimin e KS/OKB-së, por që e legjitimoi NATO-n si “Aleancën e lirisë, paqes, shpresës dhe besimit te vlerat demokratike” në mbarë botën!

Kështu, 24 marsi 1999, simbolizon jo vetëm përvjetorin e një ngjarjeje të lavdishme për historinë gjeopolitike të NATO-s, por meriton të mbetet e skalitur në përjetësi nga shqiptarët edhe si data e mirënjohjes kombëtare ndaj fuqisë ushtarake të SHBA/ NATO-s.

Përveç kësaj, kjo datë-gjarje ndryshoi përjetësisht hartën gjeopolitike të rajonit, në favor Aleancës Euroatlantike si dhe të kombit shqiptar.

Edhe në situatën aktuale, 24 marsi mbetet një ngjarje me “mesazhe të forta shprese” për fundin që e pret Rusinë-Putiniste, e cila: “mbas mbi 3 vjet lufte barbare”. Ndërss nuk ka mbetur asnjë dilemë, as për mendjet e ndryshkura jo vetëm në Beograd, që pikërisht për shkak të kësaj lufte, Kremlini gjendet sot më i izoluar se asnjëherë me parë, ndërsa gjykata Ndërkombëtare ka lëshuar “urdhër arresti për krime lufte” ndaj Putinit dhe listën e zullumqarëve rreth tij.

Së dyti, shpreh keqardhjen për mungesën delekuente “të mirënjohjes institucionale nga Prishtina dhe Tirana zyrtare” përkundër domosdoshmërisë jetike që ka Kosova dhe Kombi ynë për forcimin e bashkëpunimit me partnerët strategjikë SHBA/NATO/BE!

E gjej zhgënjyese që mbas 26 vjet pavarësi, kryeçlirimtarët e Kosovës, pra Washingtoni zyrtar, ka ngritur një zhgënjim serioz: “për faktin se qeveria e Kosovës dhe Tiranës nuk po konsultohet dhe nuk po punojnë me SHBA për sigurinë rajonale”!

Shpreh revoltën jo vetëm për vendimmarrjet e pakonsultuara me SHBA-të, por veçanërisht për riciklimin e kokëfortësisë bolshevike dhe të sovranitetit folklorik nga të gjithëpushtetshmit e Kosovës, ndaj politikanëve dhe opinionistëve mendjendryshkur në Prishtinë, Tiranë etj.

Duke përsëritur “përuljen ndaj dëshmorëve të atdheut si dhe nderimin më të thellë ndaj sakrificave për pavarësi të luftëtarëve dhe popullit të Kosovës në shekuj”, mbas 26 vitesh besoj edhe më fortë se në koshiencën fisnike të kombit të jetë përjetësisht e skalitur, që: “Çlirimi i Kosovës nga pushtuesit serbë nuk u arrit as vetëm nga luftërat, as nga qëndresat dhe as nga sakrificat e popullit të Kosovës”.

Shpresoj ta “pranojmë fisnikërisht” se vetëm falë ndërhyrjes së fuqisë ajrore të USA/NATO, Millosheviçi nënshkroi tërhequr forcave pushtuese (ushtarake dhe policore) deri në kufijtë e përcaktuar nga rezoluta 1244 dhe të shenjtëruar në Flamurin e Kosovës nga Sh.T. Presidenti Rugova. Për këtë, mjafton të sjellim qetësisht në vëmendje që në Marrëveshjen e Kumanovës, UÇK-ja nuk ishte as palë nënshkruese, as vëzhguese, edhe pse aty u vendos shkrirja dhe shndërrimi në Forcat e Sigurisë së Kosovës, ndërsa siguria territoriale, iu ngarkua KFOR-it, me mbi 37 mijë forca këmbësorie nga 36 vende, anëtare të NATO-s dhe jo vetëm.

Prandaj, as ligjëratat marksiste dhe as bejtet patriotike mbi sovranitetin dhe të drejtat sovrane nuk do të munden kurrsesi të errësojnë rolin përcaktues të “çlirimtarëve të vërtetë” (SHBA) të Kosovës nga pushtimi serb dhe as peshën kritike që prej 26 vitesh, ato vijojnë të mbajnë për paqen, stabilitetin si dhe ardhmërinë euroatlantike të Kosovës.

Thënë këto, data 24 mars meriton të skalitet jo vetëm si data e mirënjohjes mbarëkombëtare ndaj USA-NATO, por edhe si dita e falënderimeve ndaj 36 vendeve dhe rreth 500 mijë ushtarakëve të KFOR-it, që për 26 vjet vijojnë të mbrojnë paqen në Kosovë dhe rajon.

Së treti, për shkak funksioneve që kam ushtruar 26 vitet e fundit, kam ndjekur me vëmendje të shtuar situatën e sigurisë në Kosovë dhe rajon. Sigurisht kam bërë detyrën që vlerësimet dhe rekomandimet strategjike për stabilitetin dhe sfidat euroatlantike të Kosovës, i kam prezantuar në forumet më të larta të sigurisë, në konferenca, panele, etj., si dhe mijëra faqe të publikuara në kryeqytetet e rajonit, përfshi Beograd; në Këshillin e Atlantikut në Qashington; me Ekspertë/kolegë të sigurisë në Bruksel, Qendrën Marshall, Gjermani, Kolegjin e Romës, në 32 vendet e NATO-s.

Ndërsa, 15 vitet e fundit: “shqetësimet strategjike mbi armatosjen deri në dhëmbë dhe (keq) shpërdorimin e Beogradit nga Kremlini, Pekini dhe çuditërisht Parisi”, i kam adresuar si pyetje të thjeshta/publike, ndaj z.Vuçiç dhe gjeneralëve të tij: “Përse shpenzon më shumë se 1. 5 miliard euro në vit për armatosjen me tanke; ‘Mig-29’, Rafalo; helikopter luftimi, raketa Pantsir-S, etj, dronë vrasës, etj ? Përse 3/4 e strukturave dhe fuqisë ushtarake ofensive (jo siç i avokaton PMRSh Rama!!) i ka dislokuar në kufijtë shtetërorë të Kosovës(?); nga cili vend apo Aleancë rrezikohet tërësia territoriale e Serbisë? ; apo integritetin e cilit vend sovran, përveçse të Kosovës kërcënon Serbia”?

Nga ana tjetër, nuk kam asnjë mëdyshje, që 26 vitet pas çlirimit të Kosovës apo 38 muajt e luftës gjakatare në Ukrainë: “qëndrimet dhe veprimet e Beogradit Zyrtar, i gjej të sinkronizuara me interesat gjeopolitike të Rusisë në Ballkan”. Gjithsesi, Rusia Putiniste ka dështuar për të ndezur një front të ri lufte në rajon, duke frymëzuar dhe armatosur grupet kriminale në veri të Kosovës si dhe ekstremistët e tipit Dodik, për të mbajtur ndezur frymën antiperëndimore, apo duke e diskretituar Beogradin “deri me agresion ushtarak” jo vetëm ndaj sovranitetit territorial të Kosovës, por edhe kundër prezencës së shtuar të KFOR/NATO-s në terren.

Thënë këto, më duhet ta përsëris qartë, përfshi për gjeneralët dhe mendjet putiniste në Beograd (dhe jo vetëm) si dhe për sovranistët folklorikë të Prishtinës dhe Tiranës zyrtare: “Përsa kohë të ketë prezencë të SHBA-NATO në terren, agresioni ushtarak kundër tërësisë territoriale të Kosovës, përveçse aventurë vetëvrasëse e Serbisë mbetet një mision tërësisht i pamundur (zero)”!

Në vijim gjeni përmbledhje me “5 rekomandime strategjike” për sigurinë afatgjatë, dialogun konstruktiv, bashkëjetesën paqësore për ardhmërinë Euroatlantike të Kosovës dhe Serbisë:

1. Serbia dhe Kosova do duhet të tregohen seriozë për të zhvilluar masat e mirëbesimit reciprok dhe bashkëjetesës paqësore mes popujve, duke u konsultuar paraprakisht si dhe dhënë besim projektit të Presidentit Tramp dhe NATO-s.

2. Beogradit zyrtar i duhet “t’i harrojë kërcënimet neo-Staliniste” për rikthimin e flamurit serb në vendin e krimeve kundër njerëzimit, si dhe riciklimin e fushatave të përgjakshme ndaj territorit të Kosovës dhe popullit shqiptar.

Për të mirën e Serbisë, të mos shpenzoj kot 1.5 miliard euro në vit nga taksat/mundi i popullit serb, pasi ka zero, aftësi, ose këllqe të përballet me fuqinë ushtarake të USA/NATO-s dhe FSK në Kosovë; të heqë dorë nga ëndrrat për “të pirë” nga 5 nëna (Moska, Brukseli, Pekini, Parisi, dhe Washingtoni). Ndërsa, z.Vuçiç të mos riciklojë oshilacionet e Millosheviçit dhe as të bëjë trimin tërbuar duke kërcënuar perëndimin (ose me Serbinë ose me Kosovën!); por as viktimën dhe as të irrituarin, pasi, siç është konfirmuar nga ekspertët e Pentagonit edhe 246 raketat ‘Javelin’ të miratuara nga DASH-SHBA për FSK, nuk janë kapacitete sulmuese, por vetëm për të ushtruar të drejtën sovrane të vetëmbrojtjes së tërësisë territoriale të Republikës së Kosovës nga çdo armik potencial, që në fakt mbetet vetëm Serbia, apo jo?

3. Prishtina dhe Tirana zyrtare, pa u konsultuar me SHBA, kurrsesi nuk do duhej të marrë vendimmarrje me impakte strategjike, që minojnë themelet e besimit me “çlirimtarët/USA, që prej 26 vitesh vijojnë të mbajnë peshë kritike për sigurinë dhe ardhmërinë euroatlantike të Kosovës”. Për më shumë, do t’i këshilloja vëllazërisht aktorët mendjehapur të Prishtinës që: “Çlirimi nga pushtuesit serbë më 1999 si dhe riciklimi i kërcënimeve ushtarake të Beogradit ndaj integritetit të Kosovës”, të mos i konsiderojnë me triumfalizëm populist, por si “përgjegjësi e lartë shtetërore për të ndërtuar Kosovën moderne”, përtej prezencës së NATOs (që nuk do të jetë e përjetshme); vendin ku, qytetarët pavarësisht përkatësive etnike, fetare dhe politike të ndihen të barabartë para ligjit, si dhe faktorizimin e Kosovës nga konsumatorë, në kontribuuese për sigurinë si dhe integrimin e rajonit në NATO dhe BE!

4. Tirana dhe Prishtina zyrtare e kanë përgjegjësi të lartë kombëtare dhe fisnike të demonstrojnë mirënjohje ndaj SHBA-NATOs. Ndërsa përkundër: “Vendimmarrjeve të pakonsultuara dhe kakofonisë për protagonizëm internacionalist”, e çmoj si emergjencë kombëtare, ngritjen e një “Grupi të Urtësh – Wise Group”. me personalitete të gjithëpranuara, që përulen në gjunjë para historisë së përgjakshme dhe interesave kombëtare për t’i dhënë jetë një platforme të përbashkët “2-Shtete sovrane, 1-Komb i vetëm”, duke garantuar partnerët strategjikë se kjo “platformë e vonuar” do të kontribuojë si balancë racionale për paqen afatgjatë në rajon.

Sigurisht që: “ky projekt (2-Shtete 1-Komb), nuk ka kurrsesi lidhje me dalldisjen bolshevike që vjen nga fuqia elektorale e mbipushtetit dhe as me pushtetarë kusarë që presin (duke u dridhur) radhën në SPAK; as me pluralizmin fasadë dhe as me mjerimin e opozitës të leckosur”.

5. Ndërsa, partnerëve strategjikë, aktorëve dhe ekspertëve/kolegëve në rajon, Qashington, Bruksel etj., do t’i risugjeroja që perspektivën e paqes dhe stabilitetin e rajonit, ta parakushtëzojnë me rikthimin e dy Masave të Mirëbesimit Reciprok, nëpërmjet të cilave Serbia “të imponohet” që: (1) do të ruajë balancat e fuqisë ushtarake duke mos kërcënuar integritetin territorial të Kosovës; (2) nuk do të vendosë instalime dhe as aktivitete ushtarake (25 km distancë ajrore dhe 10 km tokësorë), në kufijtë shtetërore mes vendeve, dy kushte që gjithsesi do të duhen të monitorohen nga USA-NATO-BE, që mbeten faktorë kritikë për paqen në rajon.

Në përmbledhje, përkundër riciklimit të urrejtjes dhe gjakderdhjes shekullore, besoj edhe më fortë se 24 marsi 1999 do të mbetet një kambanë alarmi ndërsa: “Paqja mbetet misioni i vetëm, në interes të sigurisë së jetës, pronës, mirëqenies së qytetarëve, si dhe ardhmërisë euroatlantike të Kosovës, të Serbisë si dhe 4 vendeve të tjera të Ballkanit Perëndimor”.

*Autori: Gjeneral ® Piro Ahmetaj: Ekspert për SK, Rajonin dhe NATO-n, ZV.president i Këshillit Atlantikut dhe ish-këshilltar për Sigurinë Kombëtare në PD, Këshilltar i Presidentit, Zv/ShShPFA, Përfaqësues Ushtarak në NATO.

AHMET QERIQI, PROFESOR LIBERATOR VIZIONAR E MISIONAR DEKAN I ATDHETARIZMËS DHE VETËDIJE ELITARE E ÇËSHTJES KOMBËTARE SHQIPTARE

March 24, 2025 by s p

Hyzer Rizani - Me dhimbje mora lajmin për ndarjen nga jeta... | Facebook

Xhemail Peci: BILL KLINTON HIMN PËR NJERËZIMIN ËSHTË EMRI I TIJ

Shkruan: Xhemail Peci/

Në një ditë marsi, lajmi i dhembshëm preku zemrat e gjithë atdhetarëve, brenda dhe jashtë atdheut. Njeriu fisnik e bujar, njeriu besnik e atdhetar, njeriu i brumosur me frymën e shenjtë të atdhedashurisë, njeriu i vlerave më sublime që mund të mishërojë një personalitet pooliedrik, njeriu që kishte ardhur në jetë kur ende në Drenicë e gjithandej Kosovës po dëgjoheshin krismat e rezistencës së paepur kundër hordhive barbare, u nda nga kjo jetë e vajti në përjetësi në një prej datave më të veçanta të historisë sonë kombëtare, me 7 mars, në ditën e mësonjtores shqipe e në ditën e mësuesit, datë kjo e mishëruar me gjakimin e pareshtur të një kombi të përvuajtur, për dritën e diturisë, për arsimimin dhe përparimin e mëtejmë shoqëror e kombëtar. Një datë dhe një numër që pos me historinë lidhet aq fort me mitet dhe me legjendat, dhe kjo nuk është rastësi.

Nuk ka dyshim se në traditën ripërtëritëse për një identitet me dinjitet të theksuar, pagëzimi merr gjithmonë përmasat e një përjetësimi. Vatra atdhetare e cila e rriti, sofra bujare e cila e ushqeu, Drenica kreshnike që e nxorri nga gjiri i saj prej zjarrit të pashuar mëmëdhetar, jo vetëm që e kishte pagëzuar por edhe kishte paralajmëruar sërish, se çka ka në emër ka edhe në zemër.

Dhe si do ta pagëzonin ndryshe, e si do ta përjetësonin më bukur idealin e madh të ripërtëritjes së vlerave më sublime të trinmërisë e të bujarisë, përpos me një emër të madh e nga një derë e fisme, përpara të cilit brezat e shqiptarëve mëmëdhetarë kanë pasur një nderim dhe respekt nga më të veçantët.

Pagëzimi ishte në të vërtetë vetë bekimi që iu dha, duke ia vënë emrin që mbeti emblemë e përjetshme e të gjitha kokave kryengritëse në detin e plisave të bardhë të Kosovës martire: Ahmet.

Ahmet Delia ia kishte çartur krajlit të Serbisë ushtrinë me tehun e sakicës. Si një levend që zbret nga epokat dhe shekujt e kreshtave të bardha të Shqipërisë së gjithë shqiptarëve, si një kreshnik që del nga mitet dhe legjendat për të hyrë sa në histori po aq edhe në përjetësi, Ahmet Delia ngriti lart flamurin e rezistencës e të qëndresës kombëtare duke u bërë burim frymëzimi për brezat.

Ahmet Qeriqi, me penë e me pushkë, ia ka çjerrur maskën dhe ia ka çartu Jugosllavisë themelet e saj prej krimesh të panumërta. Që të dy, Agmet Delia me sakicë dhe Ahmet Qeriqi me penë e me fjalën e tij të mençur, rrijnë roje përmbi këto troje të lara me gjakun e bijve dhe bijave më të mirë që ka nxjerrur toka stërgjyshore.

Që të dy janë sogjetarë amshimi me zemër-thirrjet që e sotmja, e nesërmja dhe ardhmja e jonë të jenë vetë bashkimi. Bashkimi mendor dhe bashkimi shpirtror i shqiptarëve në një shtet me identit dhe me dinjitet kombëtar, sepse as Ahmet Delia e as Ahmet Qeriqi, nuk kanë luftuar kurrë për pushtet, por para së gjithash e mbi të gjitha, për mëvehtësi kombëtare, për liri dhe për një shtet të mirëfilltë në të cilin atdheu dhe kombi do të nxirrnin pararojën e tij të mirëfilltë atdhetare dhe intelektuale, elitën e tij të ëndrruar nëpër breza e të gatuar nëpër kulla e kështjella, nëpër oda e nëpër universitete.

Koha e përligji pagëzimin e bartur ndër breza e ndër shekuj. Koka kryengritëse nuk u ul kurrë, nuk u mposht e nuk u nënshtrua. Përkundrazi, u shumëfishua fara e atyre që e bën me besa-besën, ja të rrojmë e ja të vdesim!

As Ahmet Delia e as Ahmet Qeriqi, nuk e kanë dashur kurrë lirinë si lëmoshë. As bashkëluftëratët e tyre, as bashkëmendimtarët e tyre, e as bashkudhëtarët e tyre.

Ahmet Qeriqi sa i penës ishte edhe i pushkës, sa i kuvendit aq edhe i malit, sa prijatar po aq edhe vizionar, sa misonar po aq edhe parlamentar, sa fisnik po aq edhe bujar, sa demokrat po aq edhe elitar, sa politikan aq edhe shkrimtar, sa eseist aq edhe polemist, sa publicist aq edhe kronist, sa burrëror po aq edhe parimor, sa eshkë po aq edhe unor e strall, sa gojëmjaltë po aq edhe i paepur, sa i mençur po aq edhe trim, sa i patundur në qëndrimet e tij politike po aq edhe i palëkundur në veprimtarinë e tij poliedrike.

Ai është, siç do të shprehej Risto Siliqi, kronisti i ditëve të përgjakshme, sepse kur rrahu topi me duhi, siç do të shkruante Hilë Mosi në poezinë e tij emblematike për Kosovën, Ahmet Qeriqi i dha zë e i dha zemër, i dha krahë e i dha shqpirt një kombi të tërë, fatin e të cilit e kishin nëpërkëmbur aq egërsisht dhe aq padrejtësisht, nëperkat e asaj diplomacie të cilën Xhorxh Fred Uilliams e pat quajtur me të drejtë diplomacia e Europës së shastisur, me të vetmin qëllim, i cili mjerisht po ngre kokën edhe sot në disa përpjekje tinëzare, për ta shëndruar një komb të shumëvuajtur, siç do të shprehej Dom Ndre Zadeja, në ‘turma të përgjakura’, pa shtet, pa dinjitet, pa të ardhme dhe pa siguri, në fatin e tij të prerë me gërshërët e fuqive të mëdha…

Si Mihal Grameno në malet e Mashkullores, Ahmet Qeriqi do të ngjitej me pushkë e me penë, me mendje e me zemër, me mish e me shpirt në malet e Berishës, në atë që Mitrush Kuteli e ka quajtur në mënyrë aq domethënëse ‘Në një cep të Ilirisë së Moçme, për t’i dhënë besë e shpresë një tempulli që do të merrte përmasat e Orakullit të Dodonës: Radios Kosova e Lirë!

Ai dhe bashkëluftëtarët e tij, ai dhe bashkëmendimtarët e tij, ai dhe bashkudhëtarët e tij, kishin një qëllim sa të shenjtë po aq edhe të përbashkët: gjaku i një kombi duhet të flas me një zë e të mos shkoj kot.

Ai u vu në shërbim të këtij qëllimi, me gjithë dijen dhe kulturën e tij, me gjithë intelektualizmin dhe atdhetarizmin e tij.

Ahmet Qeriqi u vu në shërbim të një misioni kaq fisnik me mish e me shpirt, sepse që në hovet e tij djaloshare, që në vrullin e rinisë së tij, ai e ka ditur shumë mirë dhe ka besuar fort se pushtuesve shekullorë të tokave tona, një ditë do t’u vinte fundi.

Tërë jeta e tij, tërë veprimtaria e tij politike, atdhetare, intelektuale, letrare e publicistike kishte një qëllim, vetëdijësimin dhe organizimin e popullit drejt çlirimit përfundimtar.

Në veprimtarinë e tij politike ai ka qenë i prirur prej parimit të përbashkimit të forcave kombëtare, pra synimi i tij kryesor ka qenë bashkimi dhe çlirimi kombëtar. Ndërkaq, lajmtotivi i tij kryesor ka qenë parimi i Pashko Vasës se ‘urdhrat e ndërgjegjës kombëtare duhet të na vijnë për krerë e të na bindin për ushtarë’!

Në veprimtarinë e tij mjaft të frytshme letrare, ai ka dëshmuar dhuntinë e tij krijuese në fusha të ndryshme si romani, kritika, recensionet, kronikat, fejtonet, polemikat, vështrimet e vlerësimet e shumta që ka bërë, duke e shpalosur ndjenjën e theksuar kombëtare por edhe duke mbrojtur vlerat e mirëfillta estetiko-letrare, së bashku me trashëgiminë shpirtrore e kulturore të kombit tonë.

Ai ka mbrojtur me devotshmëri të lartë traditën dhe kulturën tonë të mirëfilltë kombëtare, ka mbrojtur me argumente të qarta e me fakte të shumta historinë dhe krenarinë tonë kombëtare, ai ka vlerësuar drejt dhe e ka ngritur lart, duke e përjetësuar në vazhdimësi figurën e luftëtarit të lirisë, si mishërim i ardhmërisë dhe i krenarisë sonë kombëtare për dinjitet e për shtet.

Ai i ka njohur mjaft mirë si rrethanat politike të kohës-protagonist dhe promotor i së cilës ka qenë që prej fillimit, njëlloj sikurse edhe etapat e historisë sonë kombëtare përgjatë gjatë gjithë shekujve. Në veprimtarinë e tij atdhetare, ai është shquar për guximin e tij, për vizionin e tij, për këmbëngulësinë e tij, për parimin e tij, për papërkulshmërinë e tij, për gatishmërinë e tij të sacrificës si dhe për qartësinë e mendimit e të veprimit politik e atdhetar, drejt konsolidimit të forcave përparimatre kombëtare në shërbim të çështjes shqiptare.

Me fjalën e tij të mençur, me mendimin e tij të bluar mirë, me atdhetarizmën e tij të gatuar thellë, ai ka ndikuar në mendjet dhe në zemrat e njerëzve e të masave të gjëra popullore. Me fisnikërinë dhe me bujarinë e tij, me shpirtbardhësinë dhe shpirtmadhësinë e tij, me mençurinë dhe me trimërinë e tij, ai ishte bërë prej kohësh një shembëlltyrë e veçantë prej atdhetari, një emër emblematik prej veprimtari, një mishërim i krenarisë dhe i largpamësisë kombëtare.

Në veprimtarinë e tij letrare, ai ka dëshmuar se fjala është kreshta më e lartë. Ai e ka dashur dhe e ka çmuar fjalën e shkruar njëlloj sikurse edhe fjalën e folur. Në të parën është shquar për kah dhuntia e tij krijuese, në të dytën për kah oratoria e tij ku ka spikatur gjithmonë maturia e tij, mençuria e tij, mendjemprehtësia e tij. Ai e ka dashur fjalën e gdhendur artistike sepse ai ka besuar në peshën e fjalës, e veçmas ka besuar shumë në flatrat e fjalës shqipe, të cilës i ka dhënë gjithmonë kuptim të ri, domethënie të re, jehonë të re dhe jetë të re.

Ahmet Qeriqi ka pasur një dashuri proverbiale jo vetëm për lirinë por njëlloj edhe për librin. Madje ai e ka dashur librin në përmasat e një simboli të pazëvendësueshëm të dijes, të dritës e të diturisë. Dashuria e tij e madhe për librin, shafqet në veprat që ka shkruar dhe botuar, por edhe në përkujdesin dhe përkushtimin që ka dëshmuar duke botuar librat e të tjerëve.

Ai ka tubuar rreth vetes, pra reth Radios Kosova e Lirë, ashtu sikurse pararendësit e tij, njerëzit e penës por edhe njerëzit të cilëve u ka rrahur e u rrah zemra gjithmonë për të mirën e atdhuet e të kombit tonë. Me qindra janë artikujt e tij në mbrojtje të kauzës sonë kombëtare, të historisë e të trashëgimisë sonë, të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, të së drejtës sonë historike dhe gjeografike. Me qindra janë librat të cilat janë botuar nën përkujdesin e tij dhe me përkushtimin e tij të veçantë. Me mijra janë portretet e luftëtarëve të paepur të lirisë, të heronjve e të dëshmorëve, që shpalosen, lartësohen e përjetësohen gjithmonë, falë nismës dhe kujdesit të tij të jashtëzakonshëm.

Ahmet Qeriqi është një personalitet i jashtëzakonshëm i kohës dhe i tokës që e lindit dhe e rriti. Gjakimi i tij i përhershëm për lirinë, për dijen dhe për dritën, për kulturën dhe për artin, për fjalën e folur bukur e me shije, me kulturë dhe me dinjitet, me përkushtim moral dhe profesional, si dhe gjakimi aq i veçantë për letërsinë, janë lajmtmotivet kryesore të jetës dhe të veprës së tij.

Fjalët tona janë të pakta për ta përshkruar në plotni një madhështi që jetoi e veproi me krenari, por që gjithmonë diti dhe arriti që me modesti të bëjë për vete njerëzit dhe shokët, brezat dhe shtresat e shumta të popullit.

Ai është një shtatore e gjallë e atdhetarizmit, një zjarr i pashuar që ka ndriçuar e ka për të ndriçuar gjithandej për jetë e mot. Emri i tij dhe vepra e tij shumëfishojnë dashurinë për atdheun, kurse përmasa kombëtare e personalitetit të tij prej atdhetari të devotshëm dhe prej intelektuali të mirëfilltë i tejkalon shumë herë përmasat e një monumenti.

Që në fillet e studimeve në Degën e Letërsisë e të Gjuhës Shqipe, të Fakultetit Filozofik të Prishtinës, ai ishte bërë jo vetëm një emër i njohur por edhe aq shumë i dashur për ne. Fakti që ne po studionim ku kishte studiuar edhe ai, na motivonte edhe më shumë, na nxiste më shumë, na shtynte të përkushtohemi më shumë. Ai kishte hyrë kështu në auditorët e ligjëratave tona, kishte hyrë në mendjet dhe në zemrat tona rinore, ai ishte bërë kështu një emër i përveçëm frymëzimi dhe ne po studionim bashkë me të, bashkë me emrin e tij. Ahmet Qeriqi ishte bërë udhërrëfyes i brezave. Krenaria e tij kombëtare si dhe veprimtaria e tij atdhetare, rriste shpresat dhe zgjonte ndjenjat. Qëndrimi i tij dinjitoz e gjithmonë në krah të përvuajturve e të shtypurve, e bënte edhe më të dashur personalitetin e tij, e rriste edhe më përmasën e idealit të tij, dhe na bënte të kuptonim se ishte edhe një histori ndryshe përpos asaj zyrtare, se ishte edhe një letërsi ndryshe, se ishte edhe një brezni ndryshe, e cila çmimin e paqes nuk ka pranuar dhe nuk do të pranojë kurrë ta blejë me çmimin e dinjitetit kombëtar.

Që atëherë e edhe sot, por edhe mot, emri dhe vepra e tij do të frymëzojnë e do udhëzojnë drejt, gjithmonë me ballin lart. Prandaj, bashkëluftëtarët e tij, bashkudhëtarët e tij, bashkëmendimtarët e tij, populli liridashës e mirënjohës për të cilin punoi e veproi tërë jetën e tij, e ka shprehur dhembjen e tij të thellë për ndarjen e tij nga ne, por gjithsesi edhe krenarinë e theksuar që e patëm në mesin tonë, dhe që e njohëm si të tillë, gjithmonë ballëlartë në krenarinë e ligjshme të të qenunit shqiptar.

Homeri ka një varg shumë domethënës, kur ia falë Zeusit epitetin nga më të rrallët që mund të haset në letërsinë botërore: ‘Rrrufeflakërues’!.

Në sfondin e përpjekjeve të pareshtura të brezave dhe të gjeneratave të shqiptarve atdhetarë, u shfaqën për të satën herë rrufeflakëruesit e tij, bartësit e idealeve, Promethejtë që mblodhi atdheu rreth vetes. Besa e maleve i priu luftës me shpatë, pena e Rilindjes Kombëtare Shqiptare i priu pushkës, sepse Elena Gjika i shkruante Jeronim De Radës se ‘lëvizjes politike duhet t’i paraprijë lëvizja kulturore.’

Në sfondin e luftës për liri u shfaq sërish simbolika e frymëzimit, ajo e luftëtarit të përmasave epike, e qëndresës së pathyeshme. Kosova u vu mes Scillës dhe Haridbës. Laokonti sërish mes gjarprinjve. Përmasa ishte sërish epike. Në sfond sopata e Ahmet Delisë si sfidë ndaj padrejtësisë së pareshtur. Kokat kryengritëse sërish në ballë të detit me plisa të bardhë. Me shpatë e me sopatë, me pushkë e me penë, në mal e në qytet, në fushë e në auditore, në fshat e në qytet, në ilegalitet e në kazamatet e bastiljave të Beogradit, zyrtarisht ‘për veprimtari armiqsore’ e shqiptarisht për bashkimin e tokave arbërore, i përjashtuar nga shkolla e i arrestuar, i burgosur e anatemuar, i rrethuar me gjarpërinj e me sprija, me udbashët e Josip Brozit e me zgaqët (siç i ka mallkuar aq bukur poeti e poligloti Dom Ndre Mjeda), agjitator e propagandor, iniciator e kordinator-themelues i Organizatës për Çlirim e Bashkim Kombëtar, herë në Prishtinë e herë në Shkup e në Tetovë, here brenda atdheut e herë jashtë tij në veprimtarinë e bujshme atdhetare e politike, i etur për dije, për dritë e për liri, në katedra e në shkolla, ligjërues e frymëzues, i papërkulur e i pathyeshëm, i edukuar me frymë kombëtare për çështjen e madhe shqiptare, por i pajisur edhe me kulturën fetare të mirësisë në shërbim të të njerëzisë, Ahmet Qeriqi ishte një vetëdije e lartë e atdhetarisë, por gjithsesi edhe një vetëdije elitare politike e intelektuale, një shembull frymëzimi e udhërrëfimi për ne dhe për brezat që do të vijnë.

Viktor Hygo me të drejtë ka thënë se në momentin e vdekjes, nejrëzit e mëdhenj lindin. Prandaj, me të drejtë mund të thuhet se për njerëzit si Ahmet Qeriqi, toka ka më shumë nevojë se qielli!

Asdreni ka shkruar për të mos harruar kurrë: ‘Trashëgim ju lëmë shpirtat tanë!

Ahmet Qeriqi na la trashëgim jo vetëm Kosovën e Lirë por edhe firmamentin e tij se Dielli shndrit edhe përmbi Epir. Nuk është prandaj rastësi që në poetikën e pagëzimit të fëmijve të tij, ka aq shumë profeci, ka aq shumë përjetësi.

Duke shprehur sërish ndjenjën e dhembshurisë më të thellë, por edhe të krenarisë, të respektit e të mirënjohjes pa kufi, si për veprimtarinë e tij të veçantë atdhetare ashtu edhe të admirimit për dhuntinë e tij letrare, së bashku me falenderimet pa fund që nuk ma ktheu kurrë – as edhe një herë të vetme qoftë edhe një shkrim për botim, e them me devotshmëri se nuk do të rreshtim së shkruari në adresën e Radios Kosova e Lirë, në e-mailin e saj.

Qoftë i përjetshëm kujtimi dhe nderimi për atdhetarin dhe intelektualin e paepur Ahmet Qeriqi!

I qoftë i lehtë Dheu i Kosovës, të cilën e deshti aq shumë, për lirinë, mëvehtësinë dhe përparimin e së cilës jetoi e punoi, me mish e me shpirt.

DRITË I BËFTË SHPIRTI!

Nderim, respekt dhe mirënjohje pa kufi, për të dhe për gjithë familjen e tij!

Londër, 7-24 mars 2025

Votimi është irracional, emocionet fitojnë gjithmonë…

March 24, 2025 by s p

Artan Nati/

Shumica prej nesh e kanë pak idenë se sa shumë ndjenjat tona i japin formë politikës sonë. Kur flasim për politikë, ne priremi të pretendojmë se votimi është në fund të fundit një zgjedhje racionale. Megjithatë, vitet e fundit, një numër në rritje i provave ka treguar se sjellja jonë politike drejtohet më shumë nga emocionet dhe më pak nga racionaliteti. Vendimi për të dalë dhe për të votuar është në vetvete një vendim irracional. Shkencëtarët politikë e quajnë atë si “paradoksi i votimit”. Votimi përfshin përpjekje të konsiderueshme, të cilat duhet të kompensohen nga një përfitim i konsiderueshëm nëse vendimi do të jetë racional. Por secili prej nesh veç e veç ka pothuajse zero ndikim në rezultatin e zgjedhjeve. Gjatë gjithë historisë së demokracisë nuk ka pasur asnjë zgjedhje kombëtare askund në botë që të përcaktohej me një votë të vetme.

Pse votojmë megjithatë? Arsyeja është se votimi është një aktivitet emocional dhe deri diku argëtues. Nëse vota jonë nuk ndikon në rezultatin e zgjedhjeve, atëhere ne do të kishim rënë dakord me shumë të tjerë që të qëndronim në shtëpi. Por jo. Ne dëshirojmë të jeni aty për të votuar, sepse votimi ka të bëjë më shumë me shprehjen e emocioneve sesa me pasojat.

Ideologjia gjithashtu ka të bëjë kryesisht me emocione dhe pothuajse fare me racionalitet. Imagjinoni një botë në të cilën ideologjia sundohej nga racionaliteti pa asnjë paragjykim. Në një botë të tillë do të kishte pak vend për debat politik mes njerëzve inteligjentë. Nëse të gjithë do të ekspozoheshim ndaj të njëjtave fakte, do të përfundonim në të njëjtat përfundime. Do të na duheshin ende parti dhe zgjedhje pasi interesat tona nuk janë identike. Por ne kurrë nuk do të qëndronim të ndarë për çështje të tilla si se cila politikë ekonomike do të përfitonte shumica e shqiptarëve, ose cila politikë do të ishte më efektive për trajtimin e korrupsionit dhe krimit të organizuar. Si të thuash ujku dhe qengji do të hanin bashkë në mbretërinë e paqes.

Fakti që ne vazhdojmë t’i debatojmë këto çështje pafundësisht, dhe megjithatë duket se nuk pajtohemi kurrë, sugjeron se ka diçka në ideologji shumë larg racionalitetit. Kjo gjë tjetër është shija subjektive, e cila, në një masë të madhe, formësohet nga qenia jonë emocionale. De gustibus non est disputandum (Për çështjet e shijes, nuk mund të ketë mosmarrëveshje), siç thotë shprhja latine dhe, në të vërtetë, mosmarrëveshjet nuk ndihmojnë kurrë për të kapërcyer ideologjitë kundërshtare.

Në rrethanat kur arsyeja është në kundërshtim me shijen subjektive, është subjektiviteti që vendos dhe racionaliteti bëhet skllav i subjektivitetit. Në shumicën e rasteve, ne priremi t’i kushtojmë vëmendje në mënyrë selektive provave që konfirmojnë orientimin tonë politik, ndërsa pretendojmë se konflikti midis arsyes dhe shijes nuk ekziston. Sa nga miqtë tanë që e konsiderojnë veten si të majtë do të pranonin se ndërsa ishin të neveritur nga ideja e bashkëpunimit dhe shpesh e nënshtrimit ndaj oligarkëve, totalsht në kundështim me filozfinë e të majtës, mundohen ta justifikojnë dhe shpesh mohojnë atë. Gjithashtu sa prej të majtëve në Shqipëri ndihen mirë me faktin se Edi Rama, një nga nismëtarët e lëvizjes demokratike, është në krye të PS dhe pas fitores së Trampit në USA i hedh poshtë idealet e të majtës. Sa nga miqtë tanë që e konsiderojnë veten si të djathtë janë komod me faktin se lideri i PD-së ishte komunist dhe sekretar partie, totalisht në kundështim me filozfinë e të djathtës. Sa nga të djathtët, disidentët dhe ish-persekutuarit e regjimit komunist, ndjejnë paqe kur dalin kundër Amerikës dhe pro liderit të tyre, kur ky i fundit shpallet non grata. Sa nga të majtët dhe të djathtët tanë ndihen komod kur dy liderët e partive të mëdha bien dakort që të ruajnë statuskuonë me listat e mbyllura, e gjitha kjo në kurriz të meritokracisë dhe interesave të vendit. Ku janë këta dashnor të demokracisë dhe disident të komunizmit, por heshtin për interesa të vogla racionale, por aspak parimore.

Ideologjia mund të na largojë nga sensi i përbashkët. “Ne edhe bar do të hamë, por kurrë nuk do të shkelim parimet” thoshte diktatori i komunizmit. Ata shkaktuan një ferr për popullin dhe një parajsë dhe pushtet të pakufizuar për vete. Po kështu socialistja nga Berati u drejtohej drejtuesve të PS-së se vetëm ata të mos përçaheshin, por socialistët do t’u jepnin atyre gjithçka. Po ashtu PD-ja do të shkaktonte përleshjen e vëllavrasëse për të marrë selinë e PD-së në 2022,e gjitha kjo në emër të besnikërisë ndaj liderit shpirtëror dhe jo ndaj racionalitetit

Dëshira jonë për ideologji do të thotë gjithashtu se ne duam që politikanët tanë të jenë ideologë. Psikologu Vittorio Caprara dhe bashkëpunëtorët e tij në Universitetin Sapienza të Romës treguan se votuesit kërkojnë të votojnë për politikanë që kanë një personalitet të ngjashëm me veten e tyre. Ideologjia është shpesh mjeti me të cilin politikanët na përcjellin personalitetin e tyre. Politikanët që nënvlerësojnë ideologjinë janë etiketuar gabimisht nga ne si oportunistë që janë në politikë për veten e tyre dhe jo për publikun. Kështu ndodhi me Shkëlqim Canin, kur doli kundër aferave korruptive të Ramës. Kur primaret u hodhën poshtë nga lideri i opozitës, askush nuk ngriti zërin e racionalitetit. Duke kuptuar dëshirën tonë për ideologji dhe natyrën tonë njerëzore mëkatare dhe të brishtë, ndoshta një ditë mund të heqim dorë nga ajo.

Por dëshira jonë për ideologë ka një çmim, sepse krijon stimuj të gabuar për politikëbërësit tanë. Politikanët janë shumë më racionalë se ne votuesit. Ata udhëhiqen kryesisht nga instinkti i tyre për mbijetesë politike. Nevoja jonë që ata të ndjekin një ideologji do të thotë se ata do t’i binden asaj për të na qetësuar. Ata madje besojnë në ideologjinë e tyre për të na bindur se do ta bëjnë këtë. Por kjo është pikërisht kundër interesave të publikut. Nuk mund të ketë ideologji që është superiore në të gjitha çështjet dhe në të gjitha rrethanat, përveç ideologjisë së zgjedhjes së politikës më të mirë për secilën çështje veç e veç dhe pavarësisht nga orientimi politik. Ne kemi nevojë që politikanët tanë të marrin vendime të zgjuara politike që janë në përputhje me interesin publik. Ndonjëherë një vendim i tillë i zgjuar është i majtë, në raste të tjera, konservator ose i djathtë. Ne nuk kemi nevojë që ata të na imponojnë ndjenjat e tyre morale subjektive ose të përdorin politikat si një mjet shprehjeje emocionale.

E lindur në fund të shekullit të 19-të me premtime të mëdha për një shoqëri më të mirë, ideologjia në fund të shekullit të 20-të nuk ka asgjë për të treguar në vetvete, përveç qindra miliona të vdekurve, të vrarë nga tre ideologët më të mëdhenj të të gjitha kohërave: Hitleri, Stalini dhe duhet shtuar këtu edhe diktatori ynë. Duke kuptuar dëshirën tonë për ideologji, ekziston mundësia që një ditë të jemi në gjendje ta heqim dorë nga ajo. Kur kjo të ndodhë, të gjithë do të jemi më mirë

Kalendar: 24 Marsi 1999, dita që i hapi shteg Lirisë e Pavarësisë së Kosovës

March 24, 2025 by s p

Date:June 1999 Location:Macedonia Photographer:Kevin Capon As Dawn breaks over the mountain range that separartes Kosovo from Macedionia, the first elements of the NATO mair troops cross over the border at first light. The first wave consisited of 8 Chinooks, 4 PumaÕs and an air squadron of Apache Helicopters. Crown Copyright G3 Media Ops HQ Land Command Wilton,Wilts SP2 OAG Tel No 01722 433315 Fax No 01722433677

Date:12 June 1999 Location: Kosovo Photographer:Kevin Capon HELI LANDING 2 Paratroops of the 1st Battalion The Parachute Regiment take cover as the as they prepare to embark on the Puma Helicopters of 33 Sqadron RAF. The lift was on the road to Pristina and was reminiscent of the film ÔApocolyspeÕ as the noise, dust and swirling air brought a surreal quality to the occaision. Crown Copyright G3 Media Ops HQ Land Command Wilton,Wilts SP2 OAG Tel No 01722 433315 Fax No 01722433677

-Para 26 viteve, në 24 Mars 1999, për shpëtimin e shqiptarëve të Kosovës NATO prirë nga Amerika nisi bombardimet kundër forcave kriminale të Serbisë/

-Në Kosovë, në mbrëmjen e 24 Marsit 1999 rreth orës 20:00 u ndjenë fuqishëm goditjet e para të sulmeve të aviacionit të NATO-s kundër forcave serbe – terrorit e gjenocidit/

-Në rrethana terri, të ndërprerjes së energjisë elektrike e lidhjeve telefonike, lajmin e madh edhe për gjithë botën e raportoja nga Prishtina me lidhje satelitore, të mundësuar nga vëllai Demë Jashari, që ishte në Lozanë – Zvicër e që edhe e shkruante me kompjuter për ta përcjellë prej atje me telefax drejt Tiranës… Media shqiptare ka shkruar se isha gazetari i vetëm që transmetoja nga Prishtina në fillimin e ndërhyrjes së NATO-s për Kosovën…/

SPECIALE-Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul Jashari

PRISHTINË, Mars 2025/ U bënë 26 vjet nga 24 Marsi 1999 – Dita kur ndërhyrja shpëtimtare e NATO-s, forcës ushtarake më të madhe planetare, kundër terrorit e gjenocidit, i hapi shteg lirisë së Kosovës.

Është kjo edhe një ditë e mirënjohjes e falënderimit të përjetshëm për botën demokratike që nuk lejoi spastrimin etnik dhe zhbërjen e shumicës shqiptare të Kosovës.

Prirë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, në 24 Mars 1999, për Kosovën e popullin e saj ndodhi fillimi i ndërhyrjes shpëtimtare të NATO-s me goditjet nga aviacioni luftarak të pozicioneve të forcave serbe që po bënin krime, masakronin e dëbonin shqiptarët në fushatën e egër të spastrimit etnik.

Në mbrëmjen e 24 Marsit 1999 raportoja nga Prishtina në Tiranë se rreth orës 20:00 u ndjenë fuqishëm goditjet e para të sulmeve ajrore të NATO-s.

Përshkruaja situatën në kryeqytetin e Kosovës në atë orë historike: “Nga goditjet dridheshin xhamat e ndërtesave në Prishtinë, ndërsa vazhdimisht dëgjoheshin sirenat e alarmit”.

Shtoja se, “pas pak çastesh të goditjeve, e tërë Prishtina dhe Kosova mbeti në terr”, meqë u ndërprenë dritat, furnizimet me energji elektrike.

Raportoja edhe se, “para goditjeve, automjete të blinduara me trupa serbe dhe armë në gjendje gatishmrie, lëviznin nëpër të gjitha rrugët e shkreta të Prishtinës, që ngjan në qytet fantazmë. Pas goditjeve, këto lëvizje tankesh dhe blindash nuk shihen më”.

Dhe, “kohë pas kohe, nëpër qytet, dëgjohen breshëri armësh”, përfundoja lajmin e parë për nisjen e bombardimeve.

Lajmin e jepja për Agjencinë Shtetërore Zyrtare të Lajmeve të Shqipërisë – Agjencinë Telegrafike Shqiptare (ATSH), për të cilën raportoja nga 24 Maji 1992 i zgjedhjeve të para pluraliste të lëvizjes e luftës për liri e pavarësi të Kosovës.

Po atë lajm e dërgoja edhe për Radio Tiranën, me të cilën pastaj u lidha edhe drejtpërdrejtë në raportime, derisa në ato rrethana terri e lufte në Kosovë nuk mund të lexohej Agjencia Shtetërore-Zyrtare e Lajmeve e Shqipërisë as nuk mund të shihej Televizioni Shqiptar.

Lajmet për ndërhyrjen shpëtimtare të NATO-s në Kosovë shkonin për gjithë kombin shqiptar edhe për botën, të raportuara nga Prishtina, nga lagjeja Ulpiana, nga banesa ime e mbushur refugjatë nga zonat e luftës.

Refugjatët sollën përvojat e tyre të pas dëbimit nga shtëpitë, të strehimit maleve, se si të bëhej dritë në terr kur s’ka as qirinj, duke ndezur ndonjë leckë të futur në vaj ushqimi të mbushur në gjysëmpatate të gërryer nga brenda. Nën atë dritëz po shkruaja lajm tjetër, ndërsa po dëgjoja lajme në një radio të vogël me bateri – tranzistor, derisa shkallëve të ndërtesës dëgjoheshin rrapllimat e ushtarëve e policëve serbë që nga momenti i nisjes së bombardimeve kishin ikur nga rrugët e sheshet ku ishin.

Nga radioja e vogël dgjohej edhe zëri i shpresës dhe besimit të madh, fjala e Presidentit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës Bill Clinton që i drejtohej Kombit Amerikan.

“Tani, bindja jonë e fortë për gjithçka që po ndodh në Kosovë, është e vetmja shpresë e popullit të Kosovës”, theksonte në atë ditë e orë historike Presidenti i SHBA-ve, Clinton, derisa nga Shtëpia e Bardhë fliste për zhvillimet tragjike në Kosovë dhe ndërhyrjen shpëtimtare të NATO-s.

Ai zë i lirisë – liria për Kosovën po vinte nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës…Nga Amerika dhe aleatët…

Në terrin e natës dhe të okupimit të egër, drita e shpërthimeve nga goditjet e aviacionit të NATO-s nga qielli shihej si një shpresë e besim për të ardhmen e ëndërrave për lirinë e paqen derisa në Kosovë kishte marrë përmasa gjenocidi terrori i spastrimit etnik kundër shqiptarëve.

Ajo dritë shpëtimtare e lirie ishte e paralajmëruar…

Më pak se një vit më parë, në 29 Maj 1998, Presidenti historik i Kosovës Ibrahim Rugova në Uashington ishte takuar me Presidentin Amerikan Clinton. “Ne ritheksuam se zgjidhja më e mirë për Kosovën do të ishte shteti i pavarur”, deklaronte Presidenti Rugova pas takimit. Ndërsa, bëhej e ditur se Presidenti Clinton tha se Kosova është një nga shqetësimet amerikane dhe se SHBA-të do të intensifikojnë angazhimin për zgjidhjen e çështjes së Kosovës në kuadër të Grupit të Kontaktit dhe të NATO-s…

Në fillimet e pranverës së para 26 viteve, ndërhyrja e NATO-s pritej pasi Konferenca e parë ndërkombëtare për Kosovën në Rambuje – Francë, që kishte nisur në 6 Shkurt 1999 kishte përfunduar në 18 Mars me refuzim nga delegacioni i Beogradit të marrëveshjes së pranuar nga delegacioni kosovar.

Presidenti historik, Dr. Ibrahim Rugova, në Prishtinë i kthyer nga Rambujeja e para nisjes përsëri për atje drejt Parasit, në një konferencë shtypi në 5 Mars 1999 paralajmëronte nënshkrimin e Marrëveshjes së Rambujesë, për të cilën një ditë më vonë dha miratimin edhe Kuvendi i Republikës së Kosovës së Deklaratës së 2 Korrikut e Kushtetutës së 7 Shtatorit 1990. Në konferencën për shtyp ku ishte edhe korrespondenti tash i Gazetës DIELLI, Presidenti Rugova paralajmëronte edhe vendosjen e NATO-s në Kosovë…

Po në atë 5 Mars 1999 kam raportuar edhe për një takim të Presidentit historik të Kosovës Ibrahim Rugova me Senatorin Amerikan Robert Doll – të Dërguarin e Posaçëm për Kosovën të Presidentit të SHBA Bill Clinton, që ishte edhe një paralajmërim lirie. Takimi shumë i rëndësishëm u mbajt në Shkup-Maqedoni, pasi regjimi kriminal okupator serb e kishte pamundësuar në Prishtinë-Kosovë…

Viteve të ecjes drejt pavarësisë së Kosovës, Presidenti historik Ibrahim Rugova kishte të emëruar Përfaqësues të Kosovës në Shtetet e Bashkuara të Amerikës – në Zyrën e Senatorit Robert Dole, mikut të madh të tij e të gjithë shqiptarëve, të cilin edhe e ka dekoruar. I emëruari ishte Elmi Berisha, tani kryetar i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës VATRA, i cili ishte edhe në ceremoninë kur Senatorin Amerikan Robert Dole e dekoroi Presidenti i Kosovës Ibrahim Rugova, ku ishin bashkë…

Në pranverën e vitit 2004 në vizitën në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, në 27 Prill, në selinë e OKB-së në Nju Jork, Presidenti historik Ibrahim Rugova takohet me Sekretarin e Përgjithshëm të OKB-së, Kofi Anan, kërkon njohjen e pavarësisë së Kosovës. Rugova gjatë kësaj vizite takon edhe guvernatorin e Nju Jorkut, Xhorxh Pataki dhe 20 ambasadorë të shteteve anëtare të OKB-së.

Nga raportimet e medias për vizitën e Presidentit Rugova në Nju Jork citohet edhe Elmi Berisha si person i veçantë kontaktues në Shtetet e Bashkuara të Amerikës…

Në vitin e luftës e lirisë 1999, edhe derisa bisedohej në Konferencën ndërkombëtare për Kosovën në Rambuje-Paris, regjimi i Beogradit kishte sjellë në Kosovë paisje luftarake e trupa ushtarake shtesë, që mund të arrinin në 130.000, sipas vlerësimeve të kohës.

Ndërkohë, për shkak të rreziqeve, shumica e reporterëve të mediave ndërkombëtare bashkë me Misionin Vëzhgues të OSBE-së ishin larguar nga Kosova para fillimit të ndërhyrjes së Aleancës Veriatlantike. Edhe në ato rrethana vazhdoja pa ndalur asnjëherë raportimet nga Kosova për në Shqipëri…

E, në 24 Mars 1999, ishin orët u fundit para fillimit të bombardimeve të NATO-s kur kërkonim mundësinë e fundit për të dhënë nga Prishtina në Tiranë lajmin e madh të pritur, pasi lidhjet telefonike do bëheshin të pamundura.

Të provojmë me lidhje satelitore në mbrëmje, u morëm vesh me vëllain Demë Jashari në Zvicër. Dhe, ishim në linjë në momentin e pritur, nga Prishtina në Lozanë – Zvicër raportoja me telefon derisa po ndodhte lajmin e madh edhe për gjithë botën që e shkruante vëllai Dema me kompjuter për ta përcjellë prej atje me telefax drejt Tiranës…

Dhe, vazhdoja raportimet…Media shqiptare ka shkruar edhe se isha gazetari i vetëm që transmetoja nga Prishtina në fillimin e ndërhyrjes së NATO-s për Kosovën në 24 Mars 1999.

“PERVJETORI/ Rrëfimi i reporterit të vetëm që transmetonte nga Prishtina: Ç’ndodhi kur bombardoi NATO?”, është titulli i portalit TESHESHI për shkrimin që ia kam dërguar në 24 Mars 2015 gazetarit në Tiranë, Ylli Pata, i cili ka punuar në Agjencinë Shtetërore-Zyrtare të Lajmeve të Shqipërisë shumë vite dhe ishte aty edhe në ditën historike të 24 Marsit 1999 të fillimit të bombardimeve mbi caqet e forcave serbe të aviacionit të Aleancës Veriatlantike.

“Sot mbushen 16 vjet prej fillimit të fushatës së bombardimeve të NATO-s kundër Serbisë, në mbrojtje të Kosovës.

Behlul Jashari është gazetari i vetëm që raportonte nga Prishtina për ngjarjen në kushte tejet të vështira. Në atë kohë Jashari ishte korespondent i Agjencisë Telegrafike Shqiptare…”, ka shkruar ai në portalin ku theksohej se po botonin “kujtimet e reporterit që transmetonte nga një vend i fshehtë në kryeqytet”…

Mëngjesin e parë të pas fillimit të bombaredimeve, lajmet që dhash nga Kosova drejt Tiranës ishin për situatën në Prishtinë dhe për ekzekutimet nga forcat serbe gjatë natës të shqiptarëve në shtëpitë e tyre në Mitrovicë, veprimtarëve e intelektualëve – udhëheqësit komunal Agim Hajrizi bashkë me nënën dhe djalin 12 vjeçar dhe poetit Latif Berisha.

Ai mëngjes i 25 Marsit 1999 sillte lajme të reja se forcat kriminale serbe gjatë natës kishin bërë sulme dhe vrasje të tjera në familjet dhe vendbanimet shqiptare, në Prishtinë kishin rrëmbyr në shtëpi avokatin e veprimtarin e njohur për të drejtat e liritë njerëzore, Bajram Kelmendi, me dy bijtë e tij, të cilët i ekzekutuan. Forcat serbe kishin djegur edhe selitë e institucioneve të rëndësishme kosovare e ndërkombëtare, përfshirë zyrat që ndodheshin në një shtëpi shkrimtarësh që ishte bërë seli e Presidencës dhe e institucioneve tjera të Republikës së Kosovës, atëherë të panjohur ndërkombëtarisht, dhe Zyrën e Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Prishtinë.

Edhe në mëngjes, si edhe natën, Prishtina dukej si një qytet fantazmë, rrugët dhe sheshet ishin të zbrazëta. Tanket dhe makineria tjetër serbe e luftës, që një ditë më parë i mbushnin rrugët e sheshet, kishin ikur dhe ishin fshehur edhe nëpër lagje për t’i pasur banorët shqiptarë mburojë të gjallë. Nëpër shumë pika kishte snajperë serbë dhe njerëzit qëndronin të mbyllur në shtëpi, të rrethuar me kërcënimin e madh të forcave serbe, por me gëzimin e besimin e plotë se liria e Kosovës po vinte.

Atë mëngjes të parë të pas mbrëmjes historike të 24 Marsit 1999 u këput edhe mundësia e fundit e lidhjes me telefon dhe e raportimit dhe nisa kërkimin e ndonjë mundësie tjetër, duke ndërruar edhe vendbanimin shkaku i rrezikut të qëndrimit të mëtejmë në banesë, e pastaj edhe duke u larguar nga Prishtina drejt Kufirit jugor të Kosovës, prej nga vazhdoja raportimet.

“Shqiptarët në Prishtinë – mburojë e gjallë”, ishte titulli lajmit të 6 Majit 1999 i raportimeve që i bëja nga Kufiri jugor i Kosovës.

Lajmi, ku në ato rrethana nuk përmenda burimin – telefonatën nga posta e re e Prishtinës që ishte bërë mes rreziqesh nga një nënë mburojë e gjallë bashkë me familjen e saj alarmonte:

“Shumë banorë të Prishtinës po mbahen peng dhe
po përdoren nga serbët si mburojë e gjallë. Ata janë detyruar të
qëndrojnë në shtepitë dhe banesat pranë vendeve ku janë fshehur
armë dhe mjete të mekanizuara ushtarake si dhe nëpër objekte që
mund të bombardohen nga NATO-ja… Shumë familje janë detyruar të qëndrojnë për disa ditë me
radhë pranë postes së re të Prishtines, në lagjen Dardania…”.

Cak i goditjeve të aviacionit të NATO-s mbi caqet e forcave serbe ishte edhe ndërtesa e postës së vjetër që ishte bërë edhe bazë ushtarake e që u zhbë e nuk është më e ishte pranë ndërtesës së tashme kryesore të Qeverisë së Kosovës te Sheshi Gjargj Kastrioti – Skënderbeu në Prishtinë.

Raportimet që bëja dëshmonin se forcat serbe vazhdonin fushatën për dëbimin e të gjithë shqiptarëve nga Kosova. U dëbuan afër një milion shqiptarë, shumica në Shqipëri. Më shumë se 12 mijë arrinte numri i shqiptarëve të vrarë e masakruar, edhe të groposur në varreza masive, në mëse 6 mijë arrinte numri i të zhdukurve, qytetet dhe fshatrat shqiptare digjeshin e plaçkiteshin nga forcat ushtareke, policore e paramilitare serbe të Milosheviçit – kasapit të Ballkanit, që pas vitesh përfundoi në Tribunalin Ndërkombëtar për Krime Lufte në Hagë…

Ende pa kaluar tre muaj nga fillimi, bombardimet përfunduan në 10 Qershor 1999, pasi një ditë më parë në Kumanovë, qytet në Maqedoni ku një pjesë e madhe e popullsisë janë shqiptarë, ishte arritur Marrëveshja mes NATO-s dhe Beogradit për tërheqjen e të gjitha forcave serbe nga Kosova dhe hyrjen e trupave ndërkombëtare të Alancës Veriatlantike në Kosovë.
Dita e Lirisë dhe Paqes, e hyrjes së forcave të NATO-s në Kosovë, erdhi në 12 Qershor 1999. Në mëngjesin e asaj dite të lume, në orën 05 e 17 minuta, tanket e para të NATO-s hynë në Kosovë duke kaluar kufirin me Maqedoninë në Bllacë – Han të Elezit, drejt Prishtinës, e të nesërmen nga Shqipëria, duke kaluar kufirin në Morin-Vërmicë, drejt Prizrenit…

Edhe në atë ditë e orë historike një lajm tjetër të madh se në Kosovë po ndodhte liria e raportoja drejt Tiranës – në Agjencinë Telegrafike Shqiptare dhe Radio Televizionin Shqiptar nga kolona e tankeve të para të NATO-s që kalonte kufirin jugor në Han të Elezit drejt Grykës së Kaçanikut…

Kosova, pas hyrjes së trupave të NATO-s – KFOR-it, u administrua sipas Rezolutës 1244 të Këshillit të Sigurimit të OKB-së deri në 17 Shkurtin histotik 2008 të shpalljes së Pavarësisë së njohur deri sot nga 117 shtete të botës…

Njëmbëdhjet vite pas takimit të 29 Majit 1998 në Uashington, në 1 Nëntor 2009 në Kosovën e lirë Presidenti Amerikan Bill Clinton, në fjalën e tij në seancën solemne të Kuvendit të Republikës kosovare, por edhe në sheshin me emrin e shtatoren e tij në Prishtinë, ka përkujtuar Presidentin historik Ibrahim Rugova dhe një gurë kristali të cilin ai ia kishte dhuruar.
“Ai gurë kristal të cilin ma dha Rugova i është dhuruar një universiteti, por për një kohë ai ishte i njohur edhe në SHBA me emrin ‘Guri i Rugovës’”, tha Presidenti amerikan Clinton.
“Atëherë, ai (Rugova), më tha se duhet të na ndihmosh”, ka përkujtuar ish-Presidenti i SHBA-ve, Clinton gjatë vizitës në Kosovë.

Presidenti amerikan Clinton me rastin e shuarjes në 21 Janar 2006 të Presidentit kosovar Rugova shprehej: “Kam pasur nder ta mbështes luftën e tij për paqe dhe liri”…

PRESIDENTI HISTORIK RUGOVA: 24 MARSI I VITIT 1999 KA HYRË NË HISTORINË MODERNE TË KOSOVËS

Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, në mesazhin e urimit në vitin 2002 bënte të ditur se kishte vendosur të kërkoj nga Kuvendi i Kosovës që ditën e hyrjes së trupave të NATO-s në Kosovë 12 Qershorin ta shpallë Ditë të Lirisë së Kosovës, që do të festohet në të gjithë vendin. Gjatë viteve të lirisë Presidenti Rugova mesazhe urimi drejtonte në çdo përvjetor të 24 Marsit 1999, kur nisi ndërhyrja shpëtimtare me aviacion e NATO-s që i hapi shteg Ditës së Lirisë së Kosovës:

VITI 2003 – RUGOVA: DITA E 24 MARSIT TË VITIT 1999 DO TË MBETET NDËR DATAT MË TË RËNDËSISHME NË HISTORINË E KOSOVËS

Prishtinë, 24 Mars 2003/ Në katërvjetorin e sulmeve ajrore të të NATO-s për mbrojtjen e popullit të Kosovës, Presidenti i Kosovës Dr. Ibrahim Rugova u ka drejtuar qytetarëve të Kosovës këtë mesazh:

Me rastin e 24 Marsit, Ditës së fillimit të fushatës ajrore të SHBA-ve dhe NATO-s për lirinë, pavarësinë dhe demokracinë e Kosovës, ju shpreh urimet e mia të përzemërta.

Sivjet e festojmë 4-vjetorin e fillimit të fushatës ajrore për lirinë e vendit tonë. Dita e 24 Marsit të vitit 1999 do të mbetet si njëra ndër datat më të rëndësishme në historinë e Kosovës.

Në këtë 4-vjetor, do pranuar se Kosova ka bërë një progres të madh në të gjitha fushat e jetës.

Njëherësh në këtë përvjetor të katërt do theksuar objektivat e institucioneve dhe të popullit të Kosovës, siç janë: zhvillimi ekonomik, privatizimi, vendet e reja të punës për të rinjtë, dhe integrimi i grupeve etnike në shoqërinë dhe shtetin e Kosovës.

Poashtu, objektiv madhor për të gjithë ne është njohja formale e pavarësisë së Kosovës, që duhet ta arrijmë së bashku me miqtë tanë.

Në këtë ditë feste, urime të përzemërta u shprehim UNMIK-ut, OSBE-së dhe organizatave joqeveritare që po veprojnë në Kosovë. Urime të thella nga zemra u bëjmë komandantëve dhe ushtarëve të NATO-s/KFOR-it, që po bëjnë sigurinë dhe mbrojtjen e Kosovës.

Njëherësh, urimet tona ua drejtojmë përfaqësive diplomatike në Prishtinë.

Në këtë ditë feste të Kosovës, përshëndesim Presidentin Bush që bashkë me Kryeministrin Bler po udhëheq forcat e koalicionit në Irak për lirinë dhe demokracinë e këtij vendi dhe për forcimin e paqes botërore.

Përshëndetjet tona ia drejtojmë Presidentit Shirak, Kancelarit Shreder dhe Kryeministrit Berluskoni, që po përkrahin Kosovën në zhvillimin e saj.

VITI 2004: MESAZH I PRESIDENTIT TË KOSOVËS, IBRAHIM RUGOVA, NË 5-VJETORIN E FUSHATËS AJORORE TË NATO-s PËR KOSOVËN

Prishtinë, 24 Mars 2004/ Presidenti i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, u ka drejtuar një mesazh qytetarëve të Kosovës me rastin e 5-vjetorit të fushatës ajrore të NATO-s për Kosovën, që nisi më 24 Mars 1999. Më poshtë po e japim tekstin e plotë të mesazhit të Presidentit Rugova:

Me rastin e 5-vjetorit të Ditës së fushatës ajrore të NATO-s për lirinë, pavarësinë dhe demokracinë e Kosovës, ju shpreh urimet e mia të përzemërta.

Në këtë vit jubilar do thënë se 24 Marsi i vitit 1999 ka hyrë në historinë moderne të Kosovës si njëra ndër datat më të rëndësishme. Tashmë kjo ditë konsiderohet si ditë historike për vendin tonë.

Në këtë 5-vjetor do theksuar se Kosova ka pasur një progres të madh në të gjitha fushat e jetës. Institucionet e Kosovës janë të përqëndruara dhe po punojnë në realizimin e objektivave të zhvillimit ekonomik dhe demokratik, të krijimit të vendeve të reja të punës, të stabilitetit politik si dhe të integrimit të grupeve etnike në shoqërinë dhe në shtetin e Kosovës.

Në rrugën tonë të progresit, ne këto ditë patëm trazira ku u përdor dhuna e papranueshme për ne, dhe po bëjmë përpjekje të përbashkëta për tejkalimin e gjendjes.

Jemi optimistë se këtë gjendje do ta përmirësojmë së shpejti dhe do të fuqizojmë progresin e vendit tonë të shtrenjtë.

Gjithsesi objektiv madhor për gjithë popullin dhe qytetarët është njohja formale e pavarësisë së Kosovës sa më shpejt, çfarë do të qetësonte këtë pjesë të Evropës dhe të botës. Këtë do ta realizojmë së bashku me miqtë e Kosovës.

Në këtë ditë feste, urime të përzemërta u shprehim ushtarëve dhe komandantëve të zonave të NATO-s/KFOR-it si dhe gjeneralit Kamerhof, që po bëjnë mbrojtjen dhe sigurinë e Kosovës.

Urime të sinqerta i shprehim UNMIK-ut dhe OSBE-së.

Njëkohësisht urimet tona ua drejtojmë dhe përfaqësive diplomatike në kryeqytetin e Kosovës, në Prishtinë.

Në këtë ditë feste përshëndesim Presidentin Bush, Kryeministrin Blair, Presidentin Shirak, Kancelarin Shreder dhe Kryeministrin Berluskoni, që po e përkrahin vendin tonë në rrugën e zhvillimit dhe të prosperitetit.

Si gjithmonë, përshëndetje të veçantë i drejtojmë Papa Gjon Palit II, që gjithnjë kujdeset dhe lutet për Kosovën.

Zoti e bekoftë NATO-n! Zoti e bekoftë KFOR-in! Zoti e bekoftë Kosovën tonë të dashur! Gëzuar 24 Marsi 2004 jubilar!

VITI 2002-MESAZHI I PRESIDENTIT RUGOVA: 12 QERSHORI ËSHTË NJË NGA DITËT MË TË MËDHA NË HISTORINË E KOSOVËS

Prishtinë, 11 Qershor 2002/ Presidenti i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, me rastin e 12 Qershorit – Ditës së hyrjes së trupave të NATO-s që vlerësohet si ditë e çlirimit të Kosovës, u ka drejtuar sot një mesazh qytetarëve të Kosovës. Në këtë mesazh thuhet:

– Qyetarë të nderuar të Kosovës,
Me rastin e 12 Qershorit – Ditës së hyrjes së trupave të NATO-s në Kosovë, që është Ditë e lirisë së Kosovës, ju shpreh urimet e mia të përzemërta.
Dita e 12 Qershorit është një nga ditët më të mëdha në historinë e Kosovës – të Dardanisë antike.

Sot, pas tri vjetësh, do pranuar se Kosova e lirë ka pasur një progres të madh në të gjitha segmentet e jetës, falë miqve tanë dhe popullit të gjallë e dinamik të Kosovës.

Prandaj, njohja formale e Pavarësisë së Kosovës shtrohet si detyrë e drejtpërdrejtë në të cilën po punojmë intensivisht.

Me këtë rast urime të ngrohta u shprehim ushtarëve dhe Komandantit të KFOR-it, gjeneralit Valenten.
Poashtu, urime të përzemërta i shprehim kryeadministratorit të Kosovës, zotit Mihael Steiner dhe OSBE-së.

Urime të sinqerta u shprehim përfaqësuesve diplomatikë në kryeqytetin e Kosovës në Prishtinë.

Në këtë ditë gëzimi të lirisë së Kosovës përshëndesim presidentin Bush, kryeministrin Bler, presidentin Shirak, kancelarin Shrëder dhe kryeministrin Berluskoni.

Përshëndetje të madhe i dërgojmë Papa Gjon Pali II për kujdesin e tij për Kosovën.

Zonja dhe zotërinj,

Dëshiroj t’ju njoftoj se sot kam vendosur të kërkoj nga Kuvendi i Kosovës që ditën e 12 Qershorit ta shpallë Ditë të Lirisë së Kosovës, që do të festohet në të gjithë vendin.

Gëzuar Dita e Lirisë.

Zoti e bekoftë Kosovën, – thuhet në fund të mesazhit të presidentit të Kosovës.

MIRËNJOHJE DHE FALËNDERIM PËRJETSHËM PËR MIRËPRITJEN E PËRKUJDESJEN VËLLAZËRORE SHQIPTARE PËR TË DËBUARIT NGA KOSOVA – REFUGJATË TË LUFTËS SË PËRFUNDUAR NË PRANVERËN E LIRISË TË VITIT 1999

Si korrespondent në Prishtinë i Agjencisë Shtetërore Zyrtare të Lajmeve të Shqipërisë – Agjencisë Telegrafike Shqiptare nga 24 Maji 1992 i zgjedhjeve të para pluraliste në Kosovë, në vitin 1999 të kohës së luftës, të dëbimit të mëse 1 milion shqiptarëve nga Kosova, për rreth dy muaj “selia” e raportimeve të mia ishte kufiri jugor i Kosovës, si dhe Tetova e fshati i afërt Dobrosht – shtëpia e familjes së Mesut Veselit, ku më parë kishin mbërritur njerëz të familjes sime të dëbuar nga forcat serbe… Raportoja edhe nga Shkupi e vende tjera në Maqedoni.

Akreditimi mu dha nga Ministria e Informatave e Maqedonisë të njëjtën ditë të kërkesës dërguar me telefax nga Agjencia Telegrafike Shqiptare në 5 Prill 1999. Ishte mëngjesi i ditës sime të parë refugjat jashtë kampit të Bllacës, ku pas qëndrimit disaditësh natën kisha kaluar kufirin…

Mirënjohje dhe falënderim të përjetshëm për mirëpritjen e përkujdesjen vëllazërore shqiptare për të dëbuarit nga Kosova refugjatë të luftës së përfunduar në pranverën e lirisë të vitit 1999.