Nga Marjana BULKU/ New York/
Festat familjare mbartin gjithmonë gëzimin dhe emocionin e takimeve të përmallta me miq të familjes, të njohur dhe të panjohur. Po po , të panjohur, sepse ndodh që edhe pse të një gjaku të mos njihesh. Tingëllon apsurde në fakt,por apsurdi e pushton shpesh botën tonë reale që e mbështjellë me këtë lloj tisi ,bëhet e huaj, e largët e ftohtë , si ndonjë planet tjetër që pret ta shkelësh edhe pse nuk guxon dot me kërshërinë e një fëmije që nuk rritet dot atje larg pa rrëfimet e largëta të gjyshes…
Nuk më kishin munguar ato,,,më rrëfenin ende që ja :” ajo kodra e gjelbër atje që duket më mirë nga këtu , kur është natë dhe dritat atje vezullojnë më fort,,,ishte Shqipëri, flitet ende shqip, kemi shumë të afërm atje,por nuk i njohim, nuk na njohin,nuk mund ti shohim sepse…
Arsyjet nuk i kuptoja dot, isha vetëm një fëmijë,por rrugën për të parë dritat që vezullonin Dibrën e Madhe e gjeja lehtësisht, nuk di pse kisha mall, dëshirë ,kureshtje për të njohur atë pjesë tonën të familjes që dukej kaq e përgjysmuar…dhe vetëm me ca vezullime të largëta dritash më shfaqte emra pa imazhe, Remzi, Ismet,Sofi, Kujtime….e plot të tjerë emra.
Duke udhëtuar drejt Staten Island, New York, në një gëzim familjar m’u duk se do” zbuloja” atë”botë” të panjohur të familjes që prej dekadash jeton këtu në SHBA dhe pjesërisht atje në Dibrën maqedonase. Nuk isha më ai fëmija i vogël me kujtesën brilante,por kërshëria ime kishte mbetur ende fëmijë . Salla është plot dhe gëzon e tëra duke festuar dibrance ardhjen në jetë të dy vogëlushëve binjakë. Ritme të njohura muzikore, hapa të njëjtë vallesh, veshje të bukura plot shije e delikatesë, burra që i nderojnë dhe respektojë gratë, për pak m’u duk se jam në Dibrën e përtej kufirit të cilën që prej pas viteve 90 -të e vizitonim shpesh…
Akujt e distancave ,ngrohtësia e gjakut të përbashkët i shkrin lehtësisht, jemi ata të Dibrës së Shqipërisë dhe kaq mjafton për tu shtrënguar,përqafuar, pyetur … Këtu rrëfimet e gjyshërve dhe prindërve vlejnë,,,nuk ke nevojë pyesësh për emrat kur din historitë për ta, nuk ke nevojë të dish e kujt është Marjana, ajo i ngjan kaq shumë Sofijes, Kizes dhe ata të rrethojnë me pyetje, dashuri ,mall, edhe lotë.
Stërgjyshja, gjyshja, nëna e tyre Sofi ishte martuar në Dibër , që më pas ishte e andej kufirit dhe kur kishte ndërruar jetë , i kishin ”zgjedhur” si banesë të fundit një copë vend nga ku Zerqani, vendlindja e saj dukej qartazi…madje edhe varret e nënës , babait, njërit vella,,,ndërsa tjetri, ah tjetri në Norvegjinë e largët…E kaluara jonë ka kaq shumë padrejtësi saqë duket se na ka paralizuar të ardhmen. Të flasësh për të këtu do të thotë të mos shijosh asgjë nga ky organizim i bukur dhe i kushtueshëm që është realizuar me kaq shumë punë. Por e ndjen thellë se ajo është aty në këtë sallë, ka shtegëtuar me ne, shtegëton me ne, atje,këtu, gjithmonë.
Nuk kishim kohë të pëfshiheshim në biseda të largëta në kohë, as të pëloteshim për njerëz që i kemi larg,ka kaq shumë gjallëri,rini, bukuri dhe freski ,saqë pyetjet rreth këtij brezi të tretë që po rritet këtu nuk mbarojnë kurrë…
Dibranët festojnë bukur, dhe kur lindin fëmijë bëjnë dasëm ku traditat e veshjes,gatimit, arredimit, higjenës shembullore,respektimit të tjetrit ,duket se nuk shuhen asnjëherë.
M’u duk se kalova një mbrëmje atje te vendi ku pasi binte nata dhe dritat ndizeshin ,unë ”takoja” ata që dikur ishin mister me emra të përvetshëm ,,,ndërsa tani, mes tyre këtu në Amerikë, ata janë kaq të afërt ,kaq të dashur, kaq të pandashëm nga ne. E kaluara që na ndante kur ishim vetëm 30 minuta larg dhe gëzimi që na bashkoi këtu në Amerikën e largët, sa afër janë ndonjëherë: një cast meditimi,një akt reflektimi,një valle gëzimi dhe një takim paharrimi!
Marjana BULKU (korrik 2014)