“Rama 2” që preu në besë Çështjen Çame

September 12, 2017 by dgreca

Nga Arben Llalla/

Kryeministri Edi Rama paraqiti programin katër vjeçar për qeverinë e tij 2017-2021. Ajo që bie në sy është se “Rama 2” nuk ka asnjë projekt për shqiptarët jashtë Shqipërisë që jetojnë në trojet e tyre etnike, për Diasporën e vjetër dhe të re.“Rama 2” nuk ka asnjë plan për hapjen e konsullatës shqiptare në Manastir-Bitola të Maqedonisë, në qytetin e Kongresit të Alfabetit, ku ndodhen sot rreth 17 konsullata të huaja, por konsullatë të Republikës së Shqipërisë nuk ka dhe as që është në mendjen e qeverisë “Rama 2”.

Por, më tragjikja e qeverisë moniste “Rama 2” është se në agjendën e saj nuk ka në asnjë rresht për zgjidhjen paqësore të Çështjes Çame, të pronave të shqiptarëve në Greqi.

Kjo tregon se i gjithë ai zë i Edi Ramës në qeverinë e kaluar pro çështjeve kombëtare është bërë nga presioni i ligjvënësve të PDIU-së, të cilët e mbështesnin Ramën, vetëm pasi ky garantonte se do mbështesë gjithnjë çështjet delikate kombëtare, në veçanti atë Çame.

Koha tregoi se Edi Rama sapo kalojë lumin e nëmi kalin. U shau kalin atyre që u turrën shtëpi në shtëpi për të mbledhur vota për Gramozin dhe Edin në Fier, Tiranë, Durrës, Vlorë. Tani u duhet të mbajnë gishtin në gojë, sepse Gramozi dhe Rama e kaluan lumin për katër vite dhe as telefonin nuk do jua çelin, madje ua kanë harruar emrin dhe fytyrën e jo më të vënë ujët në zjar për Çështjen Çame.

Megjithatë, edhe pse kanë ndodhur shumë gjëra të errëta me thika pas shpine ndaj atyre që gjithnjë kanë punuar dhe mbështetur pa asnjë interes personal çështjet kombëtare, përsëri ka djem dhe vajza që do dinë t’ja dalin në krye që Çështja Çame të mos vdesë, mos të heshtet për këtë problem sa delikat dhe garantues për një fqinjësi të sinqertë dhe miqësore greko-shqiptare.Por, “Edi Rama 2” si për ironi dhe për t’ua larë kokën me akull shqiptarëve që u përvëlohet shpirti për çështjet kombëtare themeloi një ministri pa portofol duke e quajtur Ministria e Diasporës dhe në krye të saj vendosi Pandeli Majkon me mendimin se ky Pandi gëzon simpati tek shqiptarët e Kosovës, Maqedonisë dhe Diasporës. Por, historia ka lënë gjurmë, sepse ky Pandeli Majko për të treguar besnikërinë e tij ndaj Greqisë e pagëzoi vajzën e tij në kishën greke të Athinës dhe jo në kishën ortodokse të Shqipërisë. (Shpresojmë që pagëzuesi të mos ketë qenë ai ministri antishqiptar i PASOK-ut). Ky ministri i shtetit që ka vendosur “Rama 2”, Majko më mirë di vallen greke se ato shqiptare, të Osman Takës, sepse vallen greke ia ka mësuar Papulias në Sotiras.

Pandeli Majko për luftën e shqiptarëve të Maqedonisë në vitin 2001 ka deklaruar se është një dosje e zezë dhe për këtë deklaratë e tij pati shumë reagime, pa folur për epitetin “njerëz me maska” që i etiketojë disa vite më vonë ish-ushtarët e UÇK-së.

Prandaj “Rama 2” dhe ministri i shtetit pa portofol Majko nuk kanë në programin e tyre çështjet kombëtare, atë Çame, për të hapur shkolla shqipe në Greqi, Turqi, Ukrainë, e gjetkë, atje ku ka shqiptarë, por mendjen e kanë vetëm tek votat e emigrantëve të rinj që punojnë dhe jetojnë pas viteve 1990 në Itali dhe Greqi. I gjithë projekti “Rama 2” për ministrin Majko ka për qëllim thithjen e votave të emigrantëve dhe jo për ruajtjen e dinjitetit, kulturën e gjuhën shqipe.

LAMTUMIRË BASHKËVUAJTËS, NIKOLL KAÇAJ!

September 12, 2017 by dgreca

NGA SIMON MIRAKAJ/

Të nderuem familjarë e miq të familjes së Nikoll Kaçajt.

Jemi sot këtu në këtë ditë të trishtueshme me i dhanë lamtumirën e fundit Nikollës njenit prej përfaqësuesve të denjë të familjes fisnike e bujare, të derës madhe të Kaçajve.

Do kisha dashtë me qene pjesë e një ceremonie gëzimi por pjesë e jetës janë gëzimet e hidhërimet. Sot dhimbja ashtë e madhe si për ju familjarë të dashtun po ashtu edhe per ne miqtë e familjes së nderueme të Kaçajve. Po ju drejtohem në këtë ceremoni mortore si bashkëvuejtës, si mik i kësaj familje por edhe si një fëmijë që dikur bashkë me Nikollën kaluem një pjesë të fëminisë tonë në kampin famkeq të Tepelenës të dënuem nga padrejtësia. Fëmijët thonë se ju ngjajnë engjëjve e këta engjëj u gjetën të rrethuem mes telave. Shpata e Demokleut do të binte ashpërsisht mbi këtë familje fisnike e liridashese duke burgosë e internu njerëz krejtësisht të pafajshëm, por as burgu e as internimet nuk ja ulën krenarinë por i përballuen me dinjitet. Ndoshta zoti e pa të nevojshme me e marrë pranë vedit Nikollën, e ju familjarve e ne miqve me na shkaktu një dhimbje të parakohëshme. Por zoti që shkakton dhimbjen të jep edhe forcën me e përballu. Dera e Kacajve ka nxjerrë e do nxjerrin burra e burrnesha që janë ndera jo vetëm e Malsisë Madhe por e të gjithë atyne që kanë aspirue për liri e demokraci. Nikoll ti do mbetesh një kujtim I bukur për bashkshorten si një bashkshort i mire, do mbetesh një kujtim i bukur për fëmijt si një babë i mirë, do mbetesh një kujtim i bukur për vllanë si një vlla i mirë, do mbetesh një kujtim i bukur për nipa e mbesa e për të gjithë ata që të kanë njoftë. Nikollë flej i qetë se stafetën e kësaj familje fisnike e kanë në dorë një brez i ri që ndihet krenar e e do ta ngrejnë në pjedestalin që meriton emërin e kësaj familje.

Qoftë i lehtë dheu. Pushofsh në paqe.

*Nga fjalimi mbajtur në varrimin e Nikoll Kaçaj në respekt të tij e të familjes Kaçaj.

10.09.2017

NJË KOMB, NJË APEL

September 12, 2017 by dgreca

2-Frank-shkreli-2-300x183-1

Nga Frank Shkreli/

Pesë ish-presidentët e Shteteve të Bashkuara, republikanët Xhorxh H. W. Bush i vjetër, Xhorxh W. Bush i ri dhe demokratët Xhimi Karter, Bill Klinton dhe Barak Obama u bashkuan jav;n që kaloi për të themeluar, “Apeli i Një Amerike”, me qëllim mbledhjen e fondeve urgjente për viktimat e uraganit Harvi në shtetin Teksas dhe të uraganit Irma, në shtetin Florida.

5 Presidentet USA

Apeli i Një Amerike është një thirrje e përbashkët nga pesë ish-presidentët amerikanë me qëllim për të inkurajuar bashkqytetarët e vet që të mbështesin përpjekjet për rimbkëmbjen e viktimave të uraganit Harvi në Teksas dhe uraganit Irma në Florida. Ish-presidentët amerikanë, sipas portalit të këtij apeli, u frymëzuan për të bërë diçka, për të ndihmuar vikimat e këtyre fatkqesive natyrore, që shkaktuan vërshime të mëdha shkatërruese, por të cilat bënë që mijëra qytetarë vullnetarë anë e mbanë Shteteve të Bashkuara të vërshonin në këto dy shtete, për të ndihmuar bashkë-kombasit e tyre të prekur rëndë nga uraganët që goditën dy shtetet jugore të Amerikës, Teksasin dhe Floridën. Sipas shifrave zyrtare, thuhet se më shumë se një milion banorë janë detyruar të largoheshin ose të evakuoheshin nga shtëpitë e tyre. Llogaritet që uragani Harvi në Teksas të ketë shkaktuar rreth 180-miliardë dollarë dëme materiale, duke shkatërruar mbi 200.000 shtëpi, në një hapësirë prej 300-miljash tokësore. Ish-presidentët angazhohen se të gjitha ndihmat e mbledhura nga apeli i tyre do të dorëzohen menjëherë dhe qind për qind do jepen njerëzve në nevojë — të prekur rëndë nga këto fatkeqsi natyrore. Fondet që do mblidhen nga ish presidentët janë krejtësisht private, janë pra shtojcë dhe nuk do të zëvëndsojnë fondet e parapara për raste të tilla, që do të dërgohen nga të gjitha nivelet dhe institucionet e qeverisë federale dhe shtetërore, të aprovuara paraprakisht nga Kongresi dhe autoritetet vendore, për qëllime të tilla.

Siç dihet, këta politikanë të lartë amerikanë – në rolin e tyre dikur si presidentë dhe tani si ish-presidentë — kanë pasur dhe kanë gjithnjë, midis tyre, ndryshimet politike dhe partiake, por siç është tradita në këtë vend, në raste të tilla emergjente kombëtare, ndërkombëtare dhe të fatkeqsive natyrore ose të tjera, pikpamjet dhe qëndrimet politike, tradicionalisht,lihen mënjanë dhe janë bashkuar për të përballur, si është më mirë, sfida të tilla që prekin shtetasit e këtij vendi, pa dallime politike ose në cilin shtetin ndodhin ato. Ky apel është një përpjekje, thanë ata, për t’u bërë thirrje “Bashk-atdhetarëve por dhe miqëve tanë përtej detit” që tu vimë në ndihmë të prekurve nga këta uraganë, jeta e të cilëve është këthyer mbrapsht duke u ndërprerë në mënyrën më brutale nga kjo fatkeqësi natyrore, ndërkohë që kanë humbur pothuaj çdo gjë me vlerë, përfshirë banesat e tyre. Edhe Shqipëria dhe Kosova, janë ndër vendet përtej detit të cilat kanë premtuar ndihma për viktimat e uraganit në Shtetet e Bashkuara.

Ish-presidentët amerikanë shprehen se themeluan një portal të posaçëm dhe të sigurt me qëllim mbledhje fondesh private, ndërkohë që njëkohsisht, sigurojnë donatorët se çdo qindarkë do të përdoret për të ndihmuar drejtë për drejtë, viktimat e prekura rëndë nga vërshimet dhe dëmet që rezultuan nga ujërat që mbuluan zona të tëra dhe hapësira të gjëra kontinentale në jug të Amerikës. Thuhet se lartë nga një million banorë janë detyruar të ç’vendoseshin nga shtëpitë e tyre nga urgani Harvi në Teksas dhe Luiziana muajin që kaloi, duke shkaktuar kështu vdekjen e të pakën 70-vetave. Ndërsa nga pikëpamja e dëmeve materiale, governatori i Teksasit, Greg Abbot llogarit se ato mund të arrijnë në qindra miliarda dollarë. Ndërkaq, sipas njoftimeve jo zyrtare të fundit që përcillen në komunitetin shqiptaro-amerikan, nga uragani në Teksas dhe sidomos nga uragani në Florida, mësohet se janë prekur edhe shumë familje shqiptaro-amerikane që jetojnë në këto dy shtete, megjithse numri i saktë i tyre nuk dihet ende.

Duke njoftuar krijimin e këtij apeli për të ndihmuar viktimat e uraganit në Teksas dhe në Florida, ish-presidenti Bill Klinton tha se uragani Harvi në Teksas, me të vërtetë solli shkatërrime të tmershme materiale, por kjo fatkeqsi bëri gjithashtu që njerzit të tregonin anën më të mirë humanitare të tyre duke u ardhur në ndihmë dhe pa përtesë, bashkombasve të vet, në një kohë kur ata kanë nevojën më të madhe për ndihmë dhe mbështetje, më shumë se kurrë, për ri-mbëkëmbjen e tyre dhe për këthimin e tyre – megjithse nën rrethana shumë të vështira e që mund të marrë një kohë të gjatë — në një jetë sa më normale që të jetë e mundur për ta, u shpreh në një video mesazh të transmetuar në television, ish-presidenti Bill Klinton. Ndërsa ish-presidenti Xhorxh W Bush tha se, “Njerzit po vuajnë shumë nga pasojat e uraganit në Teksas”, por siç u shpreh një banor i Teksasit, shtoi ai, “Ne kemi më shumë dashuri për njëri tjetrin në Teksas se sa ujërat e vërshuara.” Ndërsa ish-presidenti Obama, tha me rastin e themelimit të apelit për mbledhjen e ndihmave për të prekurit nga uragani se, “Si ish-presidentë, ne duam të ofrojmë mbështetjen tonë, për të ndihmuar bashkombasit tanë amerikanë që të nisin të rimkëmben nga kjo fatkeqësi natyrore.”

Në një mesazh televiziv që u reklamua gjatë ndeshjeve të futbollit amerikan, Presidenti Obama u shpreh se ,”Kohët e fundit, jemi dëshmitarë se vendi ynë është goditur rëndë nga një shkatrrim katastrofal”, ndërsa Presidenti Karter thotë se, “Anë e mbanë këtij vendi të madh, amerikanët i janë përgjigjur thirrjes së tyre”, ndërsa Presidenti Bushi i ri, në mesazhin e veçantë me këtë rast, flet për një “Apel të veçantë i cili na detyron që të bëjmë çdo gjë të mundur në mbështetje të njerëzve në nevojë.”

Ndërsa Presidenti në detyrë, Donald Trump shprehu mbështetjen e tij ndaj kësaj nisme të ish-presidentëve amerikanë, duke thënë se, “Ne do të përballohemi me cilëndo sfidë qoftë, pa marrë parasyshë se sa të forta janë furtunat ose sa të larta janë valet e detit. Jam krenar”, shtoi ai, “që të mbështes nismën, “Apelin e Një Amerike”, të pesë ish-presidentëve të vendit tonë.

Mund të thuhet pa asnjë ekzagjerim se kjo ndërmarrje nga ish-presidentët amerikanë me këtë rast, është në traditën më të mirë të politikës amerikane. Në të vërtetë, ky bashkpunim filantropik nuk është i pari midis ish-presidentëve amerikanë, në raste fatkeqsishë natyrore mbrenda dhe jashtë vendit, por është i pari në mandatin e Presidentit Trump. Presidentët Bushi i vjetër dhe Bill Klintoni kanë mbledhur fonde për viktimat e cunamit në Azi në vitin 2004, si dhe për vikitmat e uraganit Katrina që goditi shtetet Luiziana, Misisipi dhe Alabama në vitin 2005, por dhe pas tërmetit të rëndë që shkatërroi Haitin në vitin 2010, Presidenti në detyrë Barak Obama i kërkoi Presidenti Klinton dhe Presidentit Bush të ri që të kryesonin përpjekjet për mbledhjen e fondeve për t’u ardhë në ndihmë viktimave të atij tërmeti të fortë që pat goditur keq Haitin, në vitin 2010.

Megjithë konfliktet e tyre politike gjatë viteve — në arenën e mbrendshme ose të jashtme në të kaluarën — presidentët amerikanë në raste fatkeqsishë natyrore si uragani Harvi ose Irma, por edhe në kohë lufte, ose në raste sfidash kombëtare dhe ndërkombëtare me rëndësi, tradicionalisht, ata kanë lënë mënjanë grindjet dhe interesat politike të momentit dhe janë bashkuar për “Një Amerikë”, duke vendosur mbi të gjitha — në vend të parë — interesin kombëtar dhe fatin e bashkombasve të vet të goditur rëndë nga fatkeqsitë natyrore. Ndihma e tyre nuk është kufizuar vetëm mbrenda kufijve të Amerikës, ndërkohë që në shumë raste, ata kanë mbledhur fonde edhe për popujt përtej detit, të goditur nga fatkeqsi të ndryshme natyrore, qofshin tërmete ose uraganë kudo në botë, duke filluar nga Haiti e deri në Azi.

Një bashkpunim si ky, njoftuar ditët e fundit, nga ish-presidentët amerikanë — me pikpamje politike që shpesh i dallonin debatet e ashpra gjatë mandateve të tyre, si përfaqsues të partive që u përkasin, kur kombi amerikan është gjëndur, historikisht, përballë sfidash kombëtare ose ndërkombëtare — i ka rrënjët në fillim të republikës amerikane dhe kjo traditë ka vazhduar gjatë administratave të ndryshme gjatë shekullit të kaluar e deri në ditët e sotëme, siç dëshmon edhe themelimi nga pesë ish-presidentët amerikanë i Apelit për mbledhje fondesh, për të ndihmuar viktimat e uraganit, të kohëve të fundit, në shtetet Teksas dhe Florida. Kjo nismë është diçka tipike e politikës amerikane – që tregon se për këta ish-udhëheqës amerikanë – qoftë në detyrë, qoftë në pension — interesat e kombit dhe nevojat e popullit të tyre përball sfidash dhe fatkqesishë dhe kurdoherë — janë gjithmonë mbi interesat personale, politike ose partiake – gjë që është për t’u lakmuar dhe për t’u kopjuar.

TRAGJEDIA E GREHOTIT”ZBARDHET” NË VATËR

September 12, 2017 by dgreca

-U përkujtuan 36 dëshmorët nacionalsitë dhe Komandanti i tyre Hysni LEPENICA, rënë me 14 Shtator 1943, kundër pushtuesëve italianë/

Në organizimin e Federatës Panshqiptare të Amerikës”VATRA”,në mjediset e selisë së saj, në Bronx, NY, të Dielën e 10 shtatorit(2017) u organizua pasditja përkujtimore kushtuar 36 Dëshmorëve nacionalistë(komandantë çetash të Ballit Kombëtar) dhe Komandantit të tyre, Hysni Lepenica.
Veprimtarinë e moderoi Editori i Gazetës”Dielli”, Dalip Greca. Ai ftoi të pranishmit që me një minut heshtje të nderoheshin dëshmorët nacionalistë, që për 50 vjet ishin shpallë tradhëtarë.
Më pas u ftua Kryetari i Vatrës, z. Dritan Mishto, që të të përshëndeste të pranishmit. Z. Mishto falenderoi z. Pëllumb Lamaj dhe ish të përndjekurit e pranishëm, që edhe këtu në mërgim japin kontributin e tyre për zbardhjen e Historisë. Kryetari i Vatrës e falenderoi z. Lamaj për bashkëpunimin me Vatrën në organizimin e disa veprimtarive kushtuar nacionalistëve shqiptarë dhe ish klasës së të përndjekurëve politikë, ende të paintegruar , të pashpërblyer plotësisht, moralisht dhe financiarisht, nga shteti shqiptar. Z. Mishto tha se Vatra edhe në të ardhmen do të organizojë veprimtari të tilla për zbardhur historinë e vërtetë të shqiptarëve, e cila edhe 26 vjet pas rënies së komunizmit, vazhdon të shkruhet dhe interpretohet politikisht, duke i trajtuar nacionalistët si tradhëtarë, e fitimtarët si heronj.
Pëllumb Lamaj, e falenderoi Kryetarin e Vatrës për bashkëpunimin dhe e uroi për detyrën e tij në krye të Federatës historike, në krye të vatranëve dhe uroi sukses gjatë mandatit të tij. Duke iu referuar ngjarjes së 14 Shtatorit 1943, masakrës së Grehotit,ai tha se historianët komunistë e kanë shtrembëruar dhe keqinterpretuar ngjarjen tragjike, ku mbeti i vrarë heroi nacionalist, komandanti i Ballit Kombëtar, Hysni Lepenica dhe 36 komandantët e çetave. Komunistëve nuk u interesonte, që ta zbardhinin ngjarjen,tha ai, sepse do të dilte në dritë tradhëtia e tyre, si shkaktarë dhe bashkëpunëtorë me italianët.

Cila është e vërteta e kësaj ngjarje, ku u luajt preludi i vëllavrasjes dhe nisjes së “Luftës Civile” në Shqipëri, term që i tmerron historianët komunist edhe sot?
Pas kapitullimit të Italisë Fashiste, Divizionit”Peruxhia” në Gjirokastër iu kërkua të dorëzoheshin tek forcat nacionaliste të Hysni Lepenicës, ose tek forcat nacionalçlirimtare, të kryesuara nga Bedri Spahiu, me ndërmjetësin e britanikut Tilman. Por Gjenerali italian Kiminello nuk pranoi të bashkohej me forcat nacionalçlirimtare, as të dorëzonte armët pa u inbarkuar në Sarandë. Nacionalistët, duke e pasë Gjirokastrën dhe Sarandën zonë të tyre të influencës, ua premtuan sigurinë, nën shoqërimin e tyre derisa të hipnin në anije. Por, nga ana e tyre partizanët , në fshehtësi e luajtën lojën e tyre.Kështuqë me 14 Shtator 1943, kur shkuan Forcat Nacionaliste me në Krye komandantin Hysni Lepenica, për të marrë në dorëzim armët dhe për t’i shoqëruar italianët e për t’i përcjellë deri në port, sipas marrveshjes,-ata u goditën papritur nag ushtarët italianë dhe mbetën të vrarë 36 komandantë nacionalistë dhe Komandanti i tyre, Hysni Lepenica.
Sipas z. Lamaj, por edhe sipas zbardhjes të së vërtetës përmes vetë dëshmisë së italianëve dhe të anglezëve, nxitës të kësaj masakre u bënë krerët e LNÇ si Bedri Spahiu, Shefqet Peçi dhe Shemsi Totozani, që ndodheshin pranë shtabit të divizionit italian”Peruxhia”, në kazermat e Grehotit. Këto akuza vërtetohen edhe nga dëshmitë e oficerit anglez, Tilman, si dhe të oficerit italian Giovani Bonomi, të pranishëm në vendngjarje.
Për të zbardhur këtë tragjedi u shfaq për të pranishmit dokumentari”Grehot 1943″ realizuar nga vëllezërit Pëllumb dhe Engjëll Lamaj.
Kësaj veprimtarie iu bashkua edhe Akri Çipa, poet, analist,që kryen studimet pasuniversitare(MASTER) në Columbia University.
Veprimtaria u ndoq edhe nga Shoqata e shkrimtarëve shqiptaro-amerikan e përfaqësuar nga shkrimtari Mhill Velaj me zonjën si dhe u filmua nga TV Kultura Shqiptare me z. Adem Belliu, “FOCUS” i gazetarit Robert Papa, dhe “RAY SHOW” i poetit Ramiz Muja.

Ku duhet të jem unë?

September 12, 2017 by dgreca

Nga Reshat Kripa/I kam kaluar të tetëdhjetat. Tashti nuk më mbetet gjë tjetër veçse të ëndërroj. Qysh kur isha fëmi ëndërroja për një botë më të mirë, për një botë ku të sundonte mirësia dhe mendimi i lirë. Ndonse në moshë të njomë, vala më rrëmbeu dhe më hodhi në rreshtat e atyre që dikur quheshin “të mundurit”. Fati e solli që të isha në ndikimin e tyre. Atëherë kuptova se historia e vendit tim nuk ishte ajo që kisha mësuar në bangat e shkollës por një tjetër, që ishte e kundërta e asaj që më kishin treguar mësuesit e mi të atëhershëm. Nëpër kalvarin në të cilin kalova, përveç dhunës dhe shtypjes mizore, mësova se vendi ynë kishte edhe një histori tjetër që sunduesit e atëhershëm e kishin mohuar krejtësisht.

Qysh prej asaj kohe, siç e theksova edhe më lart, endërroja të vinte një ditë kur t’i shprehja lirisht mendimet e mia, kur historia e vërtetë e vendit tim të mësohej nga të gjithë shqiptarët. Prisja që të vinte dita kur thirrjet për një Shqipëri perëndimore të ndiheshin në vendin tonë, kur thirrjet për demokraci dhe liri të buçisnin me të gjithë fuqinë e këtij populli. Për këtë ditë luftuan të rinjë e asaj kohe. Për këtë ditë luftoi ajo pjesë e popullsisë shqiptare që nuk mund të pajtohej me parimet totalitare.

Kjo ditë erdhi. Një komb i tërë u ngrit në këmbë me thirrjet: “E duam Shqipërinë si gjithë Europa” apo “E duam Shqipërinë si Amerika”. Kishim vite që ëndërronim për këtë Shqipëri. Për këtë ishin sakrifikuar me mijra martirë. Ata më stoikët kishin sakrifikuar edhe jetën e tyre. Të tjerë kishin pranuar më mirë prangat e burgut apo telat me gjemba të kampeve të internimit se sa lirinë e dhunuar. Shumë të tjerë prisnin se kur do të vinte dita që të mos bëheshin hipokritë dhe servilë të një pushteti mesjetar barbar.

Dhe dita erdhi, por si erdhi? A ishte ashtu siç e përfytyroja unë? Në ditët e para besoja shumë. U hodha me vrull në rradhët e atyre që u ngritën kundër tiranisë. Por vërejta një gjë. Midis tyre një pjesë e mirë ishin nga ata, zërat e të cilëve ishin ngjirur nga thirrjet për sistemin e përmbysur dhe duart u kishin zënë kallo nga duartrokitjet për diktatorin. Megjithatë u rreshtova edhe unë përkrah tyre. U rreshtova sepse isha i mendimit se kushdo ka të drejtë të reflektojë për të kaluarën e tij. Kushdo ka të drejtë ta hedhë poshtë të keqen e së kaluarës dhe të fillojë një jetë të re. Ndaj u bashkova me ta. Së bashku me mua me ta u bashkuan edhe shumë të tjerë të shtresës sime.

Kaluan 27 vjet nga përmbysja e madhe. Hedh vështrimin në spektrin politik shqiptar.

Siç e kam theksuar edhe më lart, qysh në ditët e para të përmbysjes së madhe u rreshtova në një pozicion të caktuar. Me të majtën i kisha këputur marrëdhëniet qysh në rininë time, ndaj u pozicionova në të djathtën. Por deri më sot nuk kam mundur të bindem se kush është e djathtë dhe kush e majtë e vërtetë. Një gjë e tillë vjen nga shkaku se shoh disa ‘kapërxime pindarike” të politikanëve. Shoh të majtë që, pa pritur e pa kujtuar, kalojnë djathtas dhe anasjelltas. Shoh ministra dhe deputetë të së djathtës që kalojnë në ministra dhe deputetë me të majtën dhe anasjelltas. Kjo gjë ndodh në të gjitha sferat e shoqërisë shqiptare. Trafik politikanësh. Ndaj edhe unë nuk e di se kë të zgjedh. Hedh vështrimin por, për fat të keq, nuk shoh asnjë forcë politike që do t’i përshtatej pikpamjeve të mia, karakterit tim.

Megjithatë kam bindjet e mia. Ato më mbajnë gjallë. Këto bindje i shpreh herë pas here nëpër faqet e shtypit të shkruar dhe atij online. Sot jemi në shekullin e internetit dhe faqet e tij janë gjithmonë të hapura për të shprehur mendimet. Kështu bëj edhe unë. Nëpërmjet medias online jam njohur me shumë intelektualë që punojnë në heshtje, që duan të qëndrojnë larg lavdeve hipokrite te shoqërisë së sotme. Mendoj se këta janë e ardhmja e atdheut. Këta janë ata që do e çojnë vendin në një demokraci të vërtetë europiane.

Një fenomen i habitshëm filloi të shfaqet në skenën politike shqiptare. Pas gati tre dekadash të kthimit të sistemit, një ekzemplar i sistemit të përmbysur, propozohet për kryetar të Kuvendit të Shqipërisë. Fjala ështrë për një ish-ministër, një ish-sekretar i parë rrethi që mban mbi shpatullat e tij vrasjen e katër marrtirëve në Shkodër më 2 prill 1991, që u bë organizatori i bandave rebele në 1997-ën, që në vitin 1998 iku me bisht ndër shalë në Greqi duke u veshur si grua. Është fjala për Gramoz Ruçin. Këtë propozim e bënë një parti që pretendon se është shkëputur nga mentaliteti komunist, megjithëse si datë themelimi të saj ka ditën e kongresit të fundit të ish- Partisë së Punës. Këtë propozim e bënë Edi Rama që e quan veten një reformist perëndimor dhe që ka shëtitur shumë shtete europiane. Por Gramoz Ruçi nuk është hera e parë që propozohet në një detyrë kaq të lartë. A nuk ka qenë ai Kryetar i Grupit Paralamentar të Partisë Socialiste? Në rast se do të vazhdohet me këtë ritëm nuk dihet se ku do të përfundojë.

Ky fenomen nuk është i vetmi në Shqipëri. Shokët e tij sot i gjen deputetë që kryesojnë madje edhe komisionet e Kuvendit. I gjen në qeveri. I gjen në të gjitha shkallët e gjyqësorit dhe prokurorisë, I gjen në partitë politikë. I gjen kudo madje, në shumë raste, të nderuar edhe me tituj dhe dekorata për ”meritat” e së kaluarës. Në komisionet e krijuara për vetingun apo reformën në drejtësi bëjnë pjesë edhe disa nga këto monstra dhe janë pikërisht këta që do të kryejnë këto reforma.

Kjo nuk ndodh me ato figura që i përkasin shtresës së atyre që u sakrifikuan për këtë vend. Në mesin e tyre ka politikanë të njohur, mjek dhe poetë të shquar, inxhinierë dhe pedagogë të afirmuar. Ndihet një tendencë e theksuar e kalimit në heshtje të së kaluarës. Synohet që ajo të harrohet, sikur nuk ka ndodhur asgjë, sikur nuk ka patur mijra të pushkatuar, të burgosur dhe të internuar.

Një veprim të tillë nuk mund ta pranonin ata që i kanë hequr mbi shpatullat e tyre tmerret e atij sistemi. Ata u ngritën në protestë. Midis tyre, natyrisht, isha edhe unë. Me ta u bashkua edhe Partia Demokratike. Protestuesit nuk kishin synim të digjnin apo të thyenin xhama. Nuk kishin shkopinj dhe hunj për të qëlluar organet e rendit si organizatorët e 21 janarit 2011 që dogjën dhe shkatërruan gjithçka. Megjithatë organet e rendit, për turpin e tyre, u munduan ta pengojnë këtë protestë duke u munduar t’i largojnë sa më larg nga salla ku ishte mbledhur kuvendi që do të zgjidhte kryetarin dhe duke mos ndaluar qarkullimin e automjeteve në rrugën ku zhvillohej protesta.

Megjithatë protestuesit folën. Nuk kishte protokoll të caktuar. Oratorët dilnin njeri pas tjetrit pasi donin të shprehnin atë që u thonte zemra. Ata i bënë thirrje partive politike që të hedhin poshtë propozimin monstruoz. I bënnë thirrje opozitës dhe në mënyrë të veçantë Partisë Demokratike të bllokonte kutinë e votimit dhe të mos e lejonte atë. Në fund, me mbarimin e punimeve të kuvendit, Kryetari i Partisë Demokratike dhe disa deputetë të saj u bashkuan me protestuesit. Folën deputetët. Foli edhe kryteari. Të gjithë u deklaruan kundër zgjedhjes së individit të sipërpërmendur në krye të kuvendit.

Isha kurioz të dija se çfarë qëndrimi kishin mbajtur deputetët e djathtë në kuvend. Të them të drejtën u zhgënjeva kur pashë lajmet në televizion. Prisja që deputetët demokratë të mos i lejonin ata të shumicës të votonin. Prisja në mënyrë të veçantë që deputetët demokratë, përfaqësues të shtresës tonë, të dilnin para kutisë së votimit për të penguar votimin. Prisja që deputetët demokratë të bojkotonin votimin, ashtu siç bënë deputetët homologë të LSI-së. Por kjo nuk ndodhi. Për më tepër, demokratët morën pjesë në votim dhe, çuditërisht, dy prej tye që nuk ka rëndësi se kush janë, votuan pro kandidaturës së Gramoz Ruçit. Zëdhënësja e Partisë Demokratike, nëpërmjet një deklarate, tha se votimi ishte i manipuluar. Nuk dua ta hedh poshtë këtë pohim por dua t’i drejtoj një pyetje:

Kur kishit vendosur të votonit përse nuk dërguat përfaqësuesit tuaj në komisionin e

numërimit të votave për të penguar këtë manipulim?

Por zhgënjimin më të madh e pësova kur pashë krytarin e partisë time të uronte dhe shtrëngonte dorën Gramoz Ruçit kur ne protestonim kundër tij dhe kur vetë ai, kur mbaroi kuvendi, në fjalën e mbajtur në protestë u deklarua kundër. Pashë një antagonizëm në këto dy veprime të tij. Një veprim të tillë nuk e bëri as ish-kreu i PD-së dhe ish-kryeministri Berisha. Kjo gjë më solli para syve edhe shumë raste të tjera të tilla të Partisë Demokratike. Këto janë për shembull lënia në harresë e Rezolutës së Kuvendit të Shqipërisë “Mbi dënimin e krimeve të kryera nga regjimi komunist” apo raste të tjera që i kam përshkruar edhe në shkrimin tim të fundit më datën 26 gusht 2017, botuar në gazetën “Panorama”. Atë shkrim e bëra për t’i treguar partisë time rrugën që duhet të ndjekë në drejtim të të përndjekurve politikë. E bëra pasi konstatoj se shumë prej tyre po largohen pikërisht për këtë arsye.

Në zgjedhjet parlamentare të 25 qershorit, sipas Komisionit Qëndror të Zgjedhjeve, pjesmarrja në votime ishte 46,72%, ndërsa kanë votuar për PD-në 28,81% e pjesëmarrësve domethënë 13,46% e listës së votuesve në Shqipëri. Unë jam i bindur se pjesa dërmuese e atyre 53,28% që nuk morën pjesë në votim janë të djathtë të zhgënjyer. Kjo gjë duhet korigjuar sa më parë dhe një nga pikat që duhet parë seriozisht është shkëputja nga mentaliteti i së kaluarës që vihet re herë pas here në PD.

Duke qenë në dilemë për sa më sipër më lind pyetja:

A jam në pozitat e duhura? Ku duhet të jem unë?

Në konditat e sotme e kam shumë të vështirë të kthej përgjigje. Vetëm një gjë dua të

them. Siç e theksova në fillim të këtij shkrim tani i kam kaluar të tetëdhjetat. E di që nuk do të mund ta arrijë ditën e ëndërruar. Por një gjë e kam të qartë, do largohem nga kjo botë po me atë bindje që kisha në rininë time.