• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Was Turkey’s Coup For Real?

July 17, 2017 by dgreca

1 david

By David L. Phillips/*

Much speculation exists about the coup in Turkey on July 15, 2016. Some even call it a “false-coup,” which President Recep Tayyip Erdogan organized in order to justify a crackdown against oppositionists. There are many other instances when a military tried to remove the civilian head of government. Case studies suggest a pattern, which can be used to evaluate the events in Turkey one year ago.

When conducting a coup, the first action involves capturing or killing the head of government, in this instance Erdogan.

In parallel to killing or capturing the head of government, loyal military and security units must be immobilized to prevent them from obstructing the coup.

Public information is critical. The putschists typically seize control of media so they can manage the flow of information to the public. Traditional media outlets involve radio and television, both public and private. New media include social media such as Twitter, Facebook, and YouTube.

A head of the putsch presents himself so the public can attach a face to the events and find reassurance. If the public protests the coup, mutinous soldiers use all necessary measures to preserve order.

The following occurred in Turkey.

Erdogan was vacationing in Marmaris on July 15. When mutinous soldiers arrived at his hotel to arrest him, Erdogan had checked out and was on his way to Dalaman aiport.

The first inkling of the coup occurred in the early evening when mechanized units used tanks to block the Bosphorus Bridge and the Fatih Sultan Mehmet Bridge, crossing from the Asian side to the European side of Istanbul. Land forces on the bridge were joined by the gendarmerie.

Prominent members of the Turkish Armed Forces (TSK) were arrested. Chairman of the General Staff General Hulusi Akar, and Deputy Chief of Staff Yasar Guler were imprisoned at the Akincilar air base on the outskirts of Ankara. Commander of the Land Forces General Salih Zeki Colak, Gendarmerie Commander Galip Mendi, Commander of the Air Force General Abidin Unal, and Commander of the Turkish Naval Forces Bulent Bostanoglu were also taken into custody. Hakan Fidan, head of the National Intelligence Agency, was rushed to a secure location.

TRT, Turkey’s public television, was taken off the air. Soldiers also seized control ofCNN Turk, interrupting a live broadcast. No private television channels were affected.

Erdogan disappeared during the coup. In the early hours of the morning, he surfaced to address the nation using FaceTime. He called on followers to take to the streets in defense of Turkey’s democracy.

Imams echoed Erdogan’s appeal. The chant “Allahu akbar” – God is great – reverberated from the muezzins of mosques. Many thousands of supporters went to Ataturk Airport and Taksim Square in Istanbul. They also gathered outside the presidential palace in Ankara.

F-16s controlled by the putschists allegedly bombed the army headquarters and the Turkish Grand National Assembly (TGNA).

Though Turkey’s military has a reputation for efficiency, its actions were poorly considered and badly executed. The coup fell far short of best practices for military takeovers.

How could mutinous soldiers have been unaware of Erdogan’s plans to leave the hotel? Failing to find him was a major gaff that undermined the coup from the outset.

Why wasn’t Erdogan apprehended on his way to the airport before his presidential plane took off? The coup plotters possessed F-16 fighter jets. Why didn’t they intercept or shoot down Erdogan’s plane?

Members of the Turkish General Staff representing major branches of the Turkish armed forces were detained. Was their arrest part of the coup design or was it intended to prevent them from joining the ranks of mutineers?

MIT’s Hakan Fidan, was not apprehended. Of all the members of Turkey’s national security establishment, Fidan is closest to Erdogan and best positioned to protect the president. Erdogan once called him his “sır küpü,” which means ‘jar of secrets’.

The putschists never presented themselves to the public, explaining events and offering reassurance.

Why did the coup plotters fail to take over major private networks that most Turks actually watch? Both TRT and CNN Turk have relatively small viewing audiences.

And why did the coup plotters allow social media to function? They could have jammed coverage, but didn’t. It is ironic that Erdogan addressed the nation using FaceTime, a form of social media he vowed to eliminate.

While imams called Erdogan’s supporters to the streets, the putschists issued instructions for people to stay indoors. Allowing Erdogan supporters free reign allowed a groundswell of popular support for the president.

Damage to the TGNA was minimal. Crater analysis suggested that explosives inside the building were used, rather than high impact ordinance of fighter jets.

According to US Secretary of State John Kerry, “It does not appear to be a very brilliantly planned or executed event.” Kerry has a knack for understatement. It was a botched coup that showed all the hallmarks of incompetence.

Would Erdogan be so reckless to stage an event that endangered Turkish citizens, killing 265 people? Another theory exists about Erdogan’s complicity.

Rather than organize the coup, Erdogan was either tipped off by members of the putsch or by the intelligence agency of a foreign government. Instead of preventing the coup, Erdogan allowed events to progress just far enough so claims of a coup were credible but not so far as to present any real risk.

In his first public remarks during the early morning of July 16, Erdogan issued a chilling threat: “This latest action is an act of treason. This attempt, this move, is a great gift from God for us. Why? Because the move will allow us to clean up the armed forces, which needs to be completely cleaned.” In a rush to judgement, he vowed to purge all state institutions of “the virus” spread by supporters of Fethullah Gulen.

The Turkish government had already prepared lists of oppositionists. The authorities moved immediately to arrest them. To date, about 50,000 security officers and civil servants have been arrested and another 150,000 dismissed from their jobs. Approximately 150 journalists are in jail. Members of parliament, judges, and educators have also been dismissed or arrested. Instead of reconciliation, Erdogan arrested another 7,000 people on the one-year anniversary. Erdogan vows to approve a bill reinstating the death penalty if parliament proposed it.

Some say Erdogan is paranoid. But even paranoid people have enemies.

Erdogan was profoundly aware of potential challenges from the TSK. Turkey has a history of military coups in 1960, 1971, 1980, and 1997. Erdogan was directly affected by the coup of 1997, which outlawed the Refah Party to which he belonged.

To pre-empt challenges, Erdogan pushed through constitutional reforms affecting the Kemalist judiciary. Pro-government prosecutors conjured fantastical plots, Ergenekon and Operation Sledgehammer, which were used to crack-down on retired and current military officers. Arrests sent shock waves through Turkey’s security establishment.

Events in Egypt further exacerbated Erdogan’s concerns. Erdogan identified closely with Egypt’s President Mohamed Morsi as a kindred spirit and fraternal political ally. Morsi was a leader of the Muslim Brotherhood and a known Islamist. When Morsi was overthrown by General Abdel Fattah el-Sisi in 2013, Erdogan feared something similar. He accused the West of masterminding Morsi’s removal.

Erdogan was pro-active to prevent a similar fate. Erdogan’s purge is called a “civilian coup” or a “controlled coup,” because it pervasively eliminated opposition and generated widespread fear in society and professional ranks. An open-ended state of emergency has been used by Erdogan to eliminate the rule of law and systematize repression.

Secrets are hard to keep. Repression is difficult to maintain. Close to two million people rallied in the Maltepe district of Istanbul on July 8. They demand “adalet” — justice and the rule of law. They want answers.

When Erdogan eventually leaves power, Turks and the world will learn what really happened. The truth will come out.

*Mr. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. He worked on Turkish issues as a senior adviser and foreign affairs expert to the U.S. State Department’s Bureau of European Affairs under President Clinton and Bush. His recent book is titled An Uncertain Ally: Turkey Under Erdogan’s Dictatorship.

 

Filed Under: Politike Tagged With: Coup For Real?, David L Phillips, Was Turkey’s

25 vjet dhe është vetëm fillimi…

July 17, 2017 by dgreca

1 leonora1 meshe2 antoni1 meshe2 bisede3 antoni ok

Nga Leonora Laçi/Pukë-16-korrik 2017/E nisa me këtë frazë motivuese, si mesazh premtues për të ardhmen, këtë e pash të shkruar në një nga afishimet në oborrin e kishës katolike të Pukës, dhe po e vendosi si kryeartikull sepse vërtetë ishte vetëm fillimi, pse-n do e gjeni në brendësi të këtij shkrimi.

Me datën 16 korrik isha në Pukë për të ndjekur nga afër meshën dhe festimet e jubileut të 25 vjetorit të hapjes së Kishës Katolike në Pukë dhe ardhjen e Motrave të Nanës Terezë ( tashmë shenjtresh) në Pukë.Ndonëse meskorriku, kjo e diele ishte e freskët. Sa herë udhëtoj për në Pukë kam kënaqësi, aq më tepër kur shoh që në Pukë po bëhen përparime e punime infrastrukturore, dhe rinia pukjane po shkollohet në universitete të ndryshme, pasi vetëm nëpërmjet dijes e arsimimit mund të përparoj një vend.

Ndërkohë që mesha e 25-vjetorit ishte në 17:00 të pasdites, përfitova nga rasti që të gjendesha në Kishën e Kçirës, për herë të parë, ku ndoqa meshën e predikimin e orës 11:00. Kisha ishte e rrethuar nga gjelbërimi dhe pemëtari.

Teksa zbrisja në Kishën e Kçirës, më zunë sytë një tabelë ku shkruante “Rruga At Paulin Markgjokaj u lind në 26 shtator 1908 në Kçirë, vdiq me 30 korrik 1975 në Vjenë të Austrisë”.

Me të mbërritur në oborrin e Kishës, që për mua ishte hera e parë që e vizitoja, shoh të shkruar se: “Kjo Kishë u dhurua nga Dom Anton Kçira”, gëzimi ishte i dyfishtë, ndërkohë që Dom Anton Kçira pas dy dekadave u gjend në atë kishë tashmë duke mbajt meshë dhe predikim, e unë isha  dëshmitare e kësaj ngjarjeje.

Dom Antoni ishte i ftuar nga Dom Giovani Fiocchi, famullitar i Kishës katolike ne Puke për të kremtuar 25 vjetorin jubilar të hapjes së Kishës Katolike aty dhe ardhjen e Motrave të Nanes Terezë.

Dom Antoni shprehet se: “Pata fatin te predikoja në këtë Kishë dhe u ndjeva i emocionuar nga pritja dhe respekti qe treguan banoret të cilët mbushën stolat e Kishës dhe  se një prift i mirë dhe puna e tij del në pah me besimtarët që shkojnë në Kishë,  merita e kësaj i takon dom Giovanit”.

Dom Giovani, prifti italian i cili flet një shqipe perfekte, shërben prej 18 vitesh në Pukë dhe ka bërë një punë admiruese jo vetëm për përçimin e fjalës së Zotit por dhe si një shembull sesi duhet punuar dhe shfrytëzuar natyra dhe te mirat e saj për banoret vendas, i cili kishte krijuar punishte për përpunimin e produkteve vendase.

Në fjalën predikuese përveç meshës, Dom Antoni tha: “Shume prej jush jeni dëshmitaret e territ dhe dëshmitaret e dritës. Dëshmitaret e territ, koha e komunizmit pa fe e pa Zot, vuajtjet e juaja te pashpjegueshme te cilat nuk ka fjalë që mund t’i përshkruaj. Dëshmitarët e dritës jeni ju te rinjtë që keni jetuar demokracinë. Në kohen kur unë erdha në Kçirë në 1994, këtu vendi ishte i shkretë, e tani me punën e palodhur te dom Giovanit dhe juve, kjo zonë po lulëzon dita ditës.

Pas meshës Dom Giovani na qoi në punishtet ku bëheshin prodhimet vendase.

Pasdite ndoqëm meshën në ora 17:00, ku Dom Antoni u takua me Nuncin Apostolik Charls Braun, Ipeshkvin e Sapës Mons.Simonin, përfaqësues të klerit mysliman e besimtarë.

Pas meshës solemne u zhvillua dhe një aktivitet artistik. Dom Giovani u shpreh:- “Se duhet të shërbej ky 25 vjetor për të ngritur një pyetje të madhe se a ka Puka nevoje për një Kishe te madhe ?! Si dhe duhet punuar në këtë drejtim që të tjera përvjetore ta gjejnë popullin besimtar katolik te Pukës me kishën e re”.

Filed Under: Histori Tagged With: 25 vjet dhe është vetëm fillimi..., Anton Kqira, Leonora Laci, Puke

Homazh për poetët

July 17, 2017 by dgreca

Në 40 vjetorin e rënies/

reshat-kripaNga Reshat  Kripa*/U vranë poetët. Përse u vranë? Mos vallë kishin kryer ndonjë krim? Jo. Ata shkruanin vetëm vargje. Shkruanin për lirinë, për atdheun, për dashurinë. A mund të vritet poeti pse shkruan vargje? Një gjë e tillë ndodhte në shtetin që pretendonte se luftonte për  lumturinë e qytetarëve të vet, në shtetin që thoshte se luftonte për të drejtat e njeriut, në shtetin ku po krijohej “njeriu i ri” i socializmit që do të bëhej varrmihësi i këtij kombi. Megjithatë ata mbijetuan. Mbijetuan me vargjet e tyre. Mbijetuan me idealet e tyre.

Ata kishin një pasion, një dëshirë të madhe për të shkruar. Donin të shkruanin atë që mendonin, atë që ëndërronin. Por jetonin në një kohë ku sistemi totalitar mbyste mendimin e lirë që në lindjen e tij. Për t’ia arritur kësaj ai kishte shpikur një formulë po kaq totalitare të letërsisë dhe artit për t’ia kundërvënë mendimit të lirë, formulën e të ashtuquajturit “realizëm socialist”, një formulë absurde që ndrydhi talentet e mëdha dhe u hapi rrugën veprave standarde pa asnjë vlerë.

Vilsoni dhe Genci ranë më 17 korrik të vitit 1977 rrëzë një përroi në Librazhd. Më duket sikur ende dëgjoj hapin e rëndë të gardianit që kontrollon qelitë dhe më shfaqen mijra të burgosur politikë që i kanë provuar mbi shpinat e tyre tmerret e atyre qelive. Vështroj dhe para syve më dalin dy vizione: djajtë dhe engjëjt, vampirët dhe preja, xhelatët dhe viktimat dhe bëj karahasimin. Nga njëra anë terri, ndërsa nga tjetra drita.  Nga njëra anë ferri, ndërsa nga tjetra parajsa.

Lexoj një poezi të Vilsonit:

Saharaja s’di të ëndërrojë,

Ajo bluan gurrë në mendt e saj,

Saharaja s’ka këngë të këndojë,

Saharaja s’ka as lot të qajë!

“Eksperti letrar” Myzafer Xhaxhiu shkruante:

Këto si dhe vjersha të ndryshme, fragmente të shkëputur nga libra të ndryshëm, flasin qartë për një tendencë nihiliste, pesimiste, flasin për mërzitjen, për vdekjen. Mohojnë jetën, kuptimin e punës së dobishme.

Ndërsa “eksperti” tjetër Koçi Petriti vazhdonte:  Vjersha ka frymë pesimiste, nihiliste, mohon gjithçka që lidhet me aktivitetin e njerëzve. Simbolika e bën atë një alegori me një përmbajtje reaksionare.

Lexoj edhe një poezi të Gencit:

E sa gjurmë mbetën kësaj ane,

(E sa miq ka pritur ky oxhak…)

Këtu rrodhën këngë partizane,

Diku rrodhën disa pika gjak!

Por për “eksperten” Diana Çulli këto vargje tingëllonin ndryshe:  Oxhaku ruan diçka të shtrenjtë. Kjo diçka nuk përcaktohet. Gjithashtu vargu “Diku rrodhën disa pika gjak” është i errët sepse autori, nëse e ka fjalën për kohën e Luftës Nacional-çlirimtare, në atë kohë nuk kanë rrjedhur vetëm disa pika gjak.

Dhe kjo poete, më vonë, do të fitonte famë, ndoshta edhe për “meritë” të kësaj ekspertize, madje do të zgjidhej edhe deputete e parlamentit shqiptar. Për më tepër, Lidhja e Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë, e drejtuar nga një “ish i burgosur politikë” do ta propozonte për çmimin Nobel. Paradokset do të vazhdonin edhe më tej. Dy “ekspertët” e Vilsonit do të vazhdonin të lartësoheshin, madje njeri prej tyre do të dekorohej edhe nga Presidenti i Republikës, siç duket, edhe ai, për meritë të kësaj ekspertize. Kjo është Shqipëria e sotme ku në të njëjtin stan bashkëjetojnë ujqërit me dhëntë. A është e mundur?

Para syve më dalin vargjet e shquara të poetit të madh rus Mikhail Lermontov:

U vra poeti! – rob i nderit –

Ndër shpifje e thashetheme u shtri,

Me etje hakmarrjeje prej vrerit,

U mposht krenar me plumb në gji.

Në shpirt poetit s’iu durua,

Dhunimin e turpshëm kur e pa,

Përkundër fyerjes u çua,

I vetëm si më parë…dhe ra!

Kështu ranë dhe poetët tanë. Ranë për të mos u harruar kurrë, për t’u lartësuar si një memorial madhështor në piedestalin e martirëve të këtij kombi.

* Anëtar i Kryesisë Kombëtare dhe i Degës së Tiranës së Shoqatës

Antikomuniste Demokrate të Shqipërisë

 

 

Filed Under: Histori Tagged With: Genc Leka, Homazh për poetët, reshat kripa, Vilson Blloshmi

E djatha shqiptare, Lulzim Basha dhe kundërshtarët e tij në PD

July 16, 2017 by dgreca

Nga Enver Bytyçi/

Prej disa javësh në kampin e demokratëve po zhvillohet një betejë. Duke e vështruar nga larg ajo duket si një betejë për keun e Partisë Demokratike. Në substancë mbetet një luftë gladiatorësh se kush prej njërës palë ta fusë ose rifusë në dorë partinë më të madhe opozitare të sotme, e quajtur ndryshe si partia që themeloi pluralizmin politik në Shqipëri, që e çoi vendin në Këshillin e Europës, mbylli Marrëveshjen e Asocim Stabilizimit me BE-në, çoi në liberalizimin e vizave dhe e anëtarësoi Shqipërinë në Aleancën më të madhe të globit, NATO. Do të mjaftonin këto arritje që Partia Demokratike të bashkohej në qëllimet e përpjekjet e saj për të qenë edhe në të ardhmen jo vetëm pretenduese e pushtetit, por një subjekt politik i dëshmuar për një qeverisje të suksesshme, pavarësisht gabimeve të saj. Po të analizojmë rezultatin e votimit të vitit 2013 e deri te ai i 25 qershorit të këtij viti, duket qartë se kemi të bëjmë me një asimitri midis vizionit dhe përkushtimit të Partisë Demokratike për zhvillimin e Shqipërisë dhe numrave të saj në parlamentin shqiptar. Kjo diferencë kërkon një analizë të plotë, të veçantë, serioze, pa inate, pa hakmarrje, pa përjashtimin e palëve që sot janë në konflikt me njëra-tjetrën. Jam nga ata që e ndjek çdo ditë debatin në mesin e demokratëve. Përpiqem te secili që shfaqet në ekran të gjej pikën e fortë e të dobët të tij në fushatën që zhvillohet. E ndërkohë më është dashur të rikthehem në retrospektivën e zhvillimeve në Shqipëri e në PD gjatë këtyre 27 viteve, me qëllim që të shkoj deri te një analizë dhe përfundim logjik. Me të dy palët kam ndarë jetën time të një çerek shekulli, jo si politikan, por si studiues i politikës. Me disa kemi qenë kolegë në media, me disa të tjerë në fushatat elektorale, diku jemi takuar në përpjekjet për të dhënë ekspertizën tonë për çeshtjet e zhvillimit të vendit. Pra, nga kjo pikëpamje e kam shumë të vështirë të mbaj një qëndrim ndaj palëve, aq më pak të qëndroj mbi palët. Por kjo nuk më pengon të jap disa mendime, të cilat në ndërgjegjen time i shoh si të sinqerta. Së pari: Asnjëra palë, as zoti Basha, as zoti Selami, as grupi që i kundërvihet procesit, nuk shoh që të elaborojnë pikëpamjen dhe domozdoshmërinë e pozicionimit të qartë të Partisë Demokratike si parti konservatore e së djathtës. Ideja se me këtë pozicionim zvoglohet elektorati është ideja më rrënuese e PD-së dhe drejtuesve të saj. Madje këtë ide dhe mentalitet do ta quaja një klishe të së majtës, e cila ka mundur t’i bindë demokratët se “Shqipëria është e majtë”?!!! Një absurditet ky që ka zvogluar dhe dobësuar përpjekjet e PD-së për suksesin e saj politik dhe elektoral. Me logon “Shqipëria është e majtë”, PS dhe partitë e saj simotra në këtë vend kanë krijuar mitin e “pathyeshmërisë’, veçmas nëse e majta është e bashkuar. Prej këtij momenti fillon dështimi i Partisë Demokratike. Madje ky dështim merr shpesh herë format e pragmatizmit politik të flirtimit, kontrabandimit, blerjes e shitjes së deputetëve me mazhorancën e majtë, pa folur për votat e votuesit. Sot Majlinda Bregu paska drekuar me Vlahutinin. Nuk do shihja asgjë të keqe, nëse do ta kisha parë zonjën Bregu të shqetësuar e të përkushtuar për fatin e Partisë Demokratike, sa për fatin e qeverisë së zotit Rama. Ndërkaq shumë e ndoshta shumica e atyre që janë në krah të Bashës, Selamit apo Astrit Patozit i shoh aty jo si idealistë, por si njerëz pragmatistë që udhëtojnë nga një parti te tjetra, nga një fraksion te tjetri për interesa personale, për përfitime politike dhe materiale e financiare. Ata që e kanë shitur PD-në disa herë në këtë një çerek shekulli janë bashkuar rreth Astrit Patozit dhe akuzojnë Lulzim Bashën se paska shitur PD-në te Edi Rama. Ndërsa disa të tjerë, që Lulzim Basha i mban afër, si ish drejtorin e policisë bashkiake, përsëri qëndrojnë pranë tij për të përfituar materialisht dhe jo për idealizmin e tyre konservator. Ky konglomerat pragmatistësh e materialistësh militantë nuk i lejon grupet që të dalin me programe politike të djathta dhe konservatore para anëtarësisë së kësaj partie. Pikëpamja se “Çfarëdo të bëjmë ne, fitorja do jetë e së majtës”, është një pikëpamje disfatiste dhe kjo buron nga fakti se as Lulzim Basha, as Eduard Selami dhe as Astrit Patozi nuk kanë shfaqur deri tani një projekt ambicioz konservator për zhvillimin e Shqipërisë. Nëse do të ndërtohej një platformë konservatore në modelin euro-atlantik dhe sipas eksperiencës së të djathtës shqiptare nga viti 1920 e këtej, atëherë do të kishim një Parti Demokratike më solide, më të orientuar, më të bashkuar, me më pak fraksione dhe me më shumë konsensus brenda saj. Së dyti, ashtu si në ballafaqimin politik pozitë-opozitë edhe në këtë betejë brenda PD-së duket se politika te ne di të bëjë mirë vetëm një gjë: – Të denoncojë gabimet e palës tjetër dhe të mos marrë përgjegjësi për veten e saj. Debati politik është ndërtuar i tillë: – O burra të sulmojmë Lulzim Bashën dhe ta denigrojmë atë. Lulzim Basha ka faje dhe përgjegjësi të padiskutueshme. Ai nxiti dhe i çoi deri diku disa iniciativa politike të rëndësishme në pikëpamjen e zhvillimeve politike në Shqipëri, siç ishte dekriminalizimi, pengimi i kryeminisrtit për të kapur drejtësinë, lufta kundër krimit, drogës e trafiqeve dhe u përpoq të sensibilizojë opinionin e brendshëm e të jashtëm për deformimin e votës së shqiptarëve. Por në katër vite nuk u kujdes për të riorganizuar Partinë Demokratike, që ajo të funksionojë si një e tërë nga kryesia e deri te seksioni. Madje katër vjet i la disa degë në ditë të hallit. Si kryetar i PD-së ai solli një program politik konkret, por pa një frymë, dhe shumë vonë. Lulzim Basha ra në kurthin e Edi Ramës, së paku kaq di unë, jo kur nënshkroi marrëveshjen me të, por kur i lejoi vetes të bëhej bashkëfajtor për vjedhjen dhe deformimin e votës, edhe pse e dinte se nuk kishte ansjë fuqi praktike ta ndalonte këtë. Se një ministër i brendshëm, pa mandat për të urdhëruar drejtorin e Përgjithshëm të Policisë së Shtetit, pa nisur punën do të dështonte. Shih si tallet një sekretar i Përgjithshëm i Ministrisë së Arësimit me ministren teknike që Basha dërgoi aty. Basha është në krye të PD-së për të bërë llogari të sakta dhe për të marrë vendime të drejta në favor të partisë që drejton. Edhe mënjanimi i forumeve të partisë ishte gafë e tij. Aq sa mundej ai kishte mundësi të bashkëvepronte. Por a mund të kthehet beteja për kreun e PD-së në një betejë sulmesh për gabimet që bëri Basha, duke mohuar disa fakte pozitive të punës së tij?! Eshtë një nga absurdet e markës shqiptare. Aq më tepër këtë e bëjnë ata që janë më shumë përgjegjës për dështimet sesa për sukseset, pasi për t’i ngrënë kokën kryetarit, i vune gurë nën rrota. Prandaj kjo betejë është e pandershme, e pakalkuluar qartë. Dhe kjo rrejrdh nga fakti se asnjëra palë nuk frymëzohet nga filozofia e të djathtës, nga doktrina politike konservatore e evolucionit. Ndërsa hiqemi të djathtë dhe konservatorë, bëjmë të fortin dhe udhëhiqemi nga dokrinat e majta revolucionare, se kjo mënyrë të menduari dhe të vepruari duket si më e dobishme për eleminimin e kundërshtarit. Një parti, cilado qoftë ajo, që pranon luftën përjashtuese të rivalëve brenda saj, ajo ka probleme me programin, me doktrinën, me orientimin, pozicionimin e saj. PD është një përzierje e të gjitha rrymave dhe pikëpamjeve për politikën, por ende nuk është e nuk e di deri kur nuk do të bëhet përfaqësuese e denjë e konservatorizmit në Shqipëri, për të synuar që e gjithë popullsia e këtij vendi të ngrihet në shtresën e mesme e në statusin e të pasurve, si bartëse e kësaj filozofie.

 

Filed Under: Politike Tagged With: E djatha shqiptare, Enver Bytyci, kundërshtarët e tij, Lulzim Basha dhe, në PD

Klement Tinaj, kandidat për Guvernator i Kalifornisë

July 16, 2017 by dgreca

4 Tinaj sfondNga Ermira Babamusta/
1 KlementKlement Tinaj ka filluar turneun e tij të fushatës politike për kandidaturën e guvernatorit të Kalifornisë. Tinaj shpalli kandidaturën në prill 2017. Në San Diego Tinaj u takua me të moshuarit te Qendra “Senior Citizens of Encinitas” ku fokus ishte shëndetësia për amerikanët e Kalifornisë. Ndërsa në klinikën ushtarake “New Chico VA Outpatient Clinic” është takuar me veteranët dhe ushtarët amerikanë.4 Tinaj sfond

“Jam shumë i kënaqur me grupet rinore dhe vullnatare që janë krijuar në Kaliforni për të mbështetur kandidaturën time. Kam një ekip të mrekullueshëm dhe së bashku po sjellim një frymë të re për rininë dhe familjet e Kalifornisë,” tha Klement Tinaj.3 Tinaj

Platforma e Klement Tinaj përqendrohet në ekonomi dhe papunësia, sistemi i edukimit, transporti, imigracioni, shëndetësia, trafikimi njerëzor, strehimi dhe banimi, mjedisi, etj. Tinaj thotë që ai është krenar si një imigrant shqiptar i ardhur në Amerikë. Jeta e tij publike e ka angazhuar në kotribut shoqëror nëpërmjet Akademisë së tij shkollore që ka hapur dhe Fondacionit Klement Tinaj për të luftuar varfërinë.

“Dua të jem zëri dhe ndryshimi për banorët e Kalifornisë dhe prioritet kam klasën punëtore, edukimin, përmirësimin e shkollave, të tansportit, të ndërtoj rezervuare ujërore dhe shkollim falas për studentët e Kalifornisë”, premton kandidati Demokrat Klement Tinaj (www.klementtinajforgovernor.com).

“Kalifornia e ka shmangur dhënien e pushtetit pakicës dhe udhëheqësve të rinj, të rinj, të cilët janë të gatshëm të ndërmarrin veprime në komunitetet tona. Unë dua të jem ai lider i ri me një vizion dhe zë të fuqishëm që do të luftojë për liri, drejtësi dhe barazi. Në të dy shkollat e mia ne kemi ndaluar diskriminimin, kemi siguruar të drejta të barabarta, kemi festuar diversitetin dhe kemi ofruar arsim cilësor në të gjitha fushat. Kjo është arsyeja që stafi im më shtyu të siguroja të njëjtën arsim cilësor në të gjitha 58 qarqet në Kaliforni dhe të siguroja të njëjtat të drejta për të gjithë Kaliforniasit,” shtoi Klement Tinaj.

Klement Tinaj po viziton vendlindjen Shqipërinë këtë muaj, para se të kthehet në Kaliforni ku do vazhdojnë turneun dhe fushatën politike deri në 2018.

Filed Under: Featured Tagged With: Ermira Babamusta, Kalifornia, kandidat per Guvernator, Klevis Tinaj

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 1906
  • 1907
  • 1908
  • 1909
  • 1910
  • …
  • 5724
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Bahamas njeh Kosovën!
  • Legjenda e portës shkodrane, Paulin Ndoja (19 dhjetor 1945 – 16 prill 2025) do të mbushte sot 80 vjeç
  • “Roli dhe kontributi i diplomacisë shqiptare në Maqedoninë e Veriut nga pavarësia deri sot”
  • Marie Shllaku, kur një jetë e re u shndërrua në përjetësi kombëtare
  • Në sinoret e Epirit…
  • Mbrëmë hyri në fuqi Ligji i SHBA për autorizimin e mbrojtjes kombëtare
  • Skënderbeu “grek”, ose si të bëhesh grek pa e ditur
  • A historic moment of pride for the New Jersey Albanian-American community
  • U zhvillua veprimtaria përkujtimore shkencore për studiuesin shqiptaro-amerikan Peter Prifti
  • Dashuria që e kemi dhe s’e kemi
  • “Jo ndërhyrje në punët e brendshme”, dorëheqja e Ismail Qemalit, gjest atdhetarie dhe fletë lavdie
  • Arti dhe kultura në Dardani
  • Gjon Gazulli 1400-1465, letërsia e hershme shqipe, gurthemeli mbi të cilin u ndërtua vetëdija gjuhesore dhe kulturore e shqiptarëve
  • “Albanian BookFest”, festivali i librit shqiptar në diasporë si dëshmi e kapitalit kulturor, shpirtëror dhe intelektual
  • VEPRIMTARI PËRKUJTIMORE SHKENCORE “PETER PRIFTI NË 100 – VJETORIN E LINDJES”

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT