*Ekskluzive: Sanije Gashi boton librin me rrëfime të luftës në gjuhën angleze – SERBIAN CRIMES IN KOSOVO 1998-1999/
* Ato që mbijetuan luftën, rrëfejnë për ngjarjet rrëqethëse të torturës, përdhunimit, zhdukjes dhe vrasjeve brutale…/
Sanije Gashi, gazetare dhe publiciste kosovare, botoi librin ‘Serbian Crimes in Kosovo 1998 -1999 – Appalling true stories of Albanian women’s suffering, told first-hand’, në gjuhën angleze. Me këtë libër, Sanije Gashi ka arritur t’i bëjë të njohura disa nga ngjarjet më dramatike të ndodhura në periudhën e luftës në Kosovë. Libri ‘Serbian Crimes in Kosovo 1998 -1999’, është vepër e cila përbëhet nga rrëfime të grave, dëshmitare të krimeve serbe të ndodhura në familjet e tyre. Gjatë dhjetë vjetëve të hulumtimit, gazetarja Gashi ka zhvilluar intervista të drejpërdrejta me gratë, të cilat paraqesin tragjeditë personale, dhe rrëfejnë për mizoritë e masakrave dhe të torturave makabre që i ushtruan forcat serbe ndaj civilëve shqiptar, siç janë: djegia e grave dhe e fëmijëve, përfundimi tragjik i grave të gjalla në bunarë, ekzekutimi i fëmijëve, dhunimet…. Ky libër është dëshmi e gjallë, libër i dhimbjes që u shkrua në bazë të dëshmive dhe fakteve, për t’i treguar botës të vërtetën se çfarë ka ndodhur në Kosovë. ‘Serbian Crimes in Kosovo 1998-1999’, është vepër që s’mund të harrohet, për fuqinë trishtuese, vepër epokale, e cila do të mbetet përjetësisht domethënëse në historinë shtetformuese të Kosovës.
Ambasadori amerikan William G. Walker, i cili shkroi parathënien e librit, thotë: Sanije Gashi, një gazetare e palodhur kosovare, nuk kursen asnjë hollësi teksa rrëfehen këto ngjarje. Autorja e këtij ritregimi dramatik të ngjarjeve tragjike, që i ranë përsipër vendit dhe popullit të saj gjatë viteve 1998-1999, mblodhi rrëfimet individuale dhe kolektive të mbijetesës, prandaj këtë libër e konsideroj me rëndësi historike, sepse është histori e mizorive dhe krimeve të luftës, që me siguri do të mbahen mend si një nga episodet më të errëta të historisë moderne evropiane.
Ndërsa, shkrimtari i shquar, Ismail Kadare, thotë: E vlerësoj jashtëzakonisht këtë botim, Kosova ka ende njerëz të zotë, që nuk i lënë ngjarjet të harrohen, por mbajnë pishtarin ndezur, që të ndriçojë dhe atje ku drita s’vete dot.
Ndërkaq shkrimtarja Eglantina Mandia shkruan: 100 qeveri nuk bëjnë dot më tepër se një libër i bazuar mbi njerëzit që i jetuan këto tmerre.
Zonja Gashi është gazetare e njohur jo vetëm në Kosovë dhe po ashtu një nga autoret më domethënëse të publicistikës shqiptare. Nuk mbahet mend me një përvojë kaq të gjatë dhe të suksesshme në profesionin medial/publicistik një shqiptare tjetër në Ballkan, e cila gjatë punës së saj gjysmëshekullore në gazetarinë dhe publicistikën letrare në Kosovë, ka lënë gjurmë të pashlyeshme dhe ndër më domethënëset
Një pyetje për Nexhmie Hoxhën
A të kujtohet?…/
Nga Përparim Hysi/
As që dyshoj në përgjigjet tuaja aq të “sinqerta”, ku po veçoj njërën që gati më rrënqethi: “… paskeni qenë keq me buxhetin dhe mezi “blinit” ushqimet që ju vinin në bllok?!!! Bobo,- lëshova kujen,- sa paskemi qenë prapa botës dhe nuk e paskemi marr vesh këtë “rrezik” me pasoja për kombin!!!. Unë që po të shkruaj, me origjinë jam nga Skrapari dhe kam lindur dhe jam plakur në Myzeqe. Këtij “fukarallëkut” që paskeni hequr, në Skrapar i thonë: “Ato fela nuk m’i nxë jamakia”, kurse në Myzeqe thonë:” Anis të qajnë qetë, qan qerrja”. Sidoqoftë, as Rudina dhe as Bledi Fevziu nuk mund ta dinë se ku më pikon çatia ime. Unë kam një pyetje të drejtpërdrejtë me ju dhe, për t’jua bërë pak më të lehtë përgjigjen, po ju ofroj, duke marrë hua, një rubrikë që në “Zërin e popullit”, reklamohej kështu: ” Pohojnë me gojën e tyre!”.
* * *
Dhe mund të kisha heshtur, po, kur pashë, që për asgjë nuk ndjeje pikë pendese, atëherë dhe unë po e shtroj pyetjen time.
Por, për t’i qëndruar besnik ,ç’të premtova si ofertë, më ndiq.
Enver Hoxha ( sipas teje nuk ka vrarë askënd) po e ndjente që po i afrohej fundi dhe, aty- këtu, bënte ndonjë retushim,sado dy hunj e një purtekë, por po e bënte ama. Fantazma e Bankos po i shfaqej para sysh dhe shkroi e zezë mbi të bardhë: “… kur më kërkonin fashistët në periferi apo larg Tiranës, unë me Delikaten parakalonim mu tek hunda e tyre, pa na hyrë një gjemb në këmbë. Do të thoni ju:- Po si qe e mundur? Dhe po vet përgjigjet:- E kini parë një foto timen me syze e me mustaqe në Muzeun e Luftës? Atë foto ma ka bërë Qemal Stafa. Ajo ishte e një letërnjoftimi tim fallco që ma kish dhënë një shok imi. Ai më kish dhënë dhe të gruas së tij për Delikaten. E di që do pyesni,se si quhej ai shoku? Emri?… Emri nuk më kujtohet, por mbiemrin e kishte HYSI!!! Dhe të shoqen e tij e quanin Vera, ndaj Nexhmies në shtëpi ne i thërresim Vera. Kjo është dhe pyetja ime:- Vallë, të kujtohet kush ishte ai, HYSI (që nuk i “kujtohej) dhe, meqë më ishe mirë nga kujtesa, a e maban mend atë Hysin? Dhe, në nuk mban mend atë, patjetër atë, “Verën”, duhet ta mbash mend.
* * *
Unë kam qenë mësues dhe, siç ke mësuar dhe ti, dhe Enveri për mësuesi, për t’i bërë si më të zbërthyeshme pyetjet e vështira, fillohet nga më e lehta dhe, pastaj, çap pas çapi, pyetja zbërthehet. Ashtu si Enver Hoxha që e hapi vonë “kutinë e Pandorës” të atij “shokut që i kish harruar emrin”, unë po jua bëj pak më të lehtë përgjigjen. “Hysi” pa emër ka qenë vërtet shok me Enver Hoxhën, sa në Liceun e Korçës , aq dhe në Mon Pelje. Ai ka qenë xhaxhai im, jurist në atë kohë në Tiranë. Po. Qe me syze e me mustaqe dhe “shoku që tani nuk e “mbante mend”, jo vetëm syzet ia theu dhe mustaqet ia preu, por i preu dhe kokën me grupin e dytë të deputetëve me Riza Danin e Co… Xhaxhai im, Hilmi Hysi, qe martuar me Mynever Skraparin atë, Verën, Delikate që e kishe shoqe shkolle në Institutin “Nana Mbretneshë”. Përkim i çuditshëm! Sigurisht. Dy shokë që fare rastësisht u martuan me dy shoqe. Kur e pushkatuan timungj, ishte 35-vjeç dhe me shoqen tënde, “Verën” kishin dy çupa, njërën 5-6 vjeç e tjetrën 3-4 vjeçe. Epo edhe ca “pyetje ndihmëse”: xhaxhai tim edhe sot nuk ia dimë varrin dhe, siç besoj, as edhe ti nuk ke se si e di. Por pyetja ime shkon edhe më tej:- Xhaxhai dhe xhaxhesha ju shpëtuan kokën, kurse ju jo vetëm vratë xhaxhanë tim të pafajshëm, por shoqen tënde, me dy çupat e mitura, e hoqët nga Tirana dhe e çuat në një fshat të largët të Lushnjes. Mandej, meqë nuk e mbanit mend,e pushuat fare nga arsimi dhe, sado që njihte tri-katër gjuhë të huaja,e çuat punëtore në fabrikën e qumshtit. Dhe, pastaj, siç thuhej në gjuhën zyrtare të asaj kohe “dokumentet ndjekin postën”, kur çupa e asaj “Verës” në vitin 1959 mbaroi shkollën e mesme mjekësore me të tëra pesa jo vetëm nuk shkoi dot në Universitet, por u emërua në Librazhd. Më sakt: në fshatin Qukës të Librazhdit. Dhe e fundit,”pyetje ndidhmëse”. Partia hoqi “klonin” për biografi për fakultetin mathematikë- fizikë dhe në vitin 1962, u diplomua çupa tjetër e “Verës” asaj shoqes tënde, dhe çfarë çudi e “çuditshme?!”,edhe kjo u emërua në Librazhd. Në rrethin e Librazhdit: edhe kjo në Qukës!!! Siç duket, atje ishin sytë e veshët e mbretit. Atij “mbretit” që nuk mbante mend. Tani, unë t’i thashë të tëra dhe pres, ndoshta nuk i ke harruar. Xhaxhesha, për fat të keq, nuk rron më, por një përgjgigje sikur do t’ju “freskonte” ca ngjarje që nuk janë lehtë për t’u harruar. Pendimi për faj, sikur është ballsam. Apo jo?
* Juristi Hilmi Hysi është pushkatur në shkurt 1948. Sivjet është gjashtëdhjetë e tetë vjetori i vdekjes së tij. Ende nuk dimë varrin e tij.
Tiranë, 12 shkurt 2016
ZEMRA DHE GURI
Nga Remzije ZEKOLLI/
Një mijë në qëndrofshin, do të qëndroj dhe vetë,/
Po edhe njëqind në mbetshin, nuk tundem kurrsesi;/
I dhjeti do të jem, poqese mbeten dhjetë:/
E ne mbettë veç një – do të jem unë ai- Viktor Hygoi/
Jashtë bie dëborë…
Në shtëpinë e Ramadan Shaqirit, edhe një herë shpalosen kujtimet e hidhura, por dhe krenare, të një kohe të vështirë…
– Në rastin e familjes sime, ajo thënia e vjetër popullore – “… kur thyhet qerrja udhë gjenden mjaft” – disa herë u rivërtetua, – ndërhyn në bisedë gruaja që përjetoi tragjedinë e rëndë të familjes-vrasjen e dy djemve dhe të bashkëshortit, zonja Minire, tash pesëdhjetë e sa vjeçe.
– Pra, vazhdon të flasë rëndë ajo, – qerrja u thye… Kosova frymonte në pranga dhe gjak, njerëzit ndiqeshin, në forma të egra, largoheshin nga puna, vriteshin… Ramadanin, bashkëshortin tim, pas vitesh të derdhjes së djersës aty, veç pse ishte shqiptar e larguan nga puna… Nuk ishte ky vetëm një problem si të mbesim gjallë, si të siguronim kafshatën e gojës. Kishte qindra halle të tjera këtu, secili më i rëndë se tjetri… Në situata të këtilla, udhë ka shumë: cilën të marrësh? Një udhë shpinte andej, udha tjetër këndej, e treta udhë ikte në kahe të tretë. Ngelën njerëzit si bibat në mjegull… duhej pritur pak, sa të bëhej më i kthjelltë uji: s` dihej me kë të flasësh, me kë të rrëzosh gurin nga zemra?
-Në këtë kohë…
… kohë e vështirë, kohë protestash, kohë helmimesh, vrasjesh, kohë kushtëzimesh të ndryshme…
Në këtë kohë, dyert e shtëpisë sonë i njohën edhe ata, që krijonin çelulet e para guerile të UÇK-së, edhe ata – që para dhunës dhe skamjes, merrnin botën në sy, e lenin Kosovën dhe ikin diku në botë për të siguruar kafshatën e gojës.
Po flas gjithnjë për vitet e nëntëdhjeta, apo më afër, për vitin `94. Serbia përdorte metodat më barbare për ta thyer rezistencën e popullit shqiptar, të cilës i printe Rugova, përdorte metodat më perfide për ta zbrazur Kosovën nga banorët autokton shqiptar…
I larguar nga puna, ngase nuk kishte dashur ta pranojë shtetin okupator serb, ngase nuk kishte paguar për sindikatën serbe, bashkëshorti im Ramadani të gjitha këto i përjetonte në mënyrën e vet-rëndë, shumë rëndë. “Vetëm unë jam zot i vetvetes, i djersës së ballit tim, thoshte ai me vendosmëri. – Apo, edhe kështu: po ikin njerëzit nga këtu. Unë nuk do të ik, kurrë… Nuk ka dhunë që më largon nga toka ime, nga guri im.
Guri dhe zemra janë një, or të dashurit e mi”, thoshte sypatrembur.
– … Pak para se të binte mbrëmja,- i kujtohet Minires, – me një rast, në dyert e shtëpisë trokiti dikush. Ishte kohë kur nuk vijnë mysafirë, – mendoja në vete, – kush mund të jetë?
Njerëzit humbnin pa gjurmë.
As kufomat nuk ua gjenin familjarët.
– Kush mund të jetë më rëndonte në kokë, ndërsa Ramadani po i hapte dyert.
Në derë u shfaq Agimi, një mik nga puna i bashkëshortit tim.
– Hë, Agim, ç`e mirë të qiti në këtë kohë, – ia bëri Ramadani, duke mos pritur ndonjë të mirë.
– Ç` e mirë, thua, thuaj ç’ e keqe, – foli Agimi. Ia zgjatën dorën njëri – tjetrit dhe ashtu dorë më dorë hynë brenda në shtëpi.
– Më larguan dhe mua nga puna, – foli Agimi, sapo u ul.
– S`ke ç` bë. E keqe tjetër mos qoftë…
– Ma ofruan një dokument ta nënshkruaj… Do të thotë, ta nënshkruaj se i jam lojal udhëheqjes së dhunshme të Serbisë. E ti, Ramadan, e di: unë – sikur dhe ti, vdes e moralin tim nuk e shkel. Mund të nënshkruaj vetëm për Republikën e Kosovës, vetëm për shtetin e Kosovës…
Në dhomë, ndërkohë, ra një heshtje e rëndë.
– Na sjell nga një kafe, – m`u drejtua Ramadani. Dhe, derisa dilja nga dhoma dëgjova t`i thoshte Agimit, – Do të na largojnë të gjithëve, më parë nga puna, e më pastaj edhe nga Kosova. Aty është qëllimi i tyre, ta zbrazin Kosovën nga shqiptarët. Ky është synim i tyre i kamotshëm.
– Po, – foli Agimi hijerëndë, – dhe do t`ia dalin ta realizojnë atë që e kanë paraparë. Ja, sot më largojnë mua, nesër ty e kështu me radhë-një nga një…
– Jo, Agim, – e ndërpreu Ramadani, – nuk do t`ia dalin kurrë ta realizojnë skenarin e tyre famëkeq. Kurrë…
– …por, ja, unë erdha te ti, të tregoj se po iki nga këtu. Nuk kam çfarë të bëj tjetër… Nuk kam nga t`ia mbaj?
– Ke, Agim, ke… mos i merr ashtu punët me ngut. Ka udhë, ka zot.
– …por, – deshi të thoshte diçka Agimi.
– Nuk është zgjidhje ikja, – i ndërhyri në fjalë Ramadani.
– Ama, Ramadan, ata që po ikin hë përhë, nuk po e harrojnë gurin e vet, po na ndihmojnë në mënyra të ndryshme… Ikin përkohësisht. Ata, me paratë që po ndajnë nga djersa e tyre për ne, po e mbajnë gjallë rezistencën këtu.
A është kështu, apo jo? Ja, dhe unë erdha të të tregoj se do të shkoj edhe unë. Veç, ndoshta do të ishte mirë të vish edhe ti… Ja, ti ke shumë fëmijë, e ke vështirë të kujdesesh për ta, pa tokë të mjaftueshme të bukës, pa punë.
– Ti shko, – ia bëri Ramadani. – Nuk e bën nga qejfi këtë punë, shko, por mos e harro atdheun tënd. Kurrë. Në rastin e parë, mblidh plaçkat dhe kthehu… E, sa më përket mua, unë nuk lëviz nga këtu, kurrsesi. Këtu është guri dhe zemra ime. E guri dhe zemra në këtë pjesë të ashpër të fatit tonë janë një. Edhe guri, edhe zemra ime do të mbesin këtu…
Do të mbijetoj disi… – foli preras Ramadani.
E dogjën edhe nga një cigare bashkë, i pinë kafetë dhe u morën ngryk- secili në mënyrën e vet i dëshiroi fat tjetrit.
Po binte mbrëmja. Një mbrëmje me shllunga terri të dendur.
Kosovë-Veseli: Sundimi i ligjit nuk ka alternativë
-Kryeparlamentari Veseli në takim me drejtuesit Agjencisë Kosovare të Privatizimit: Ka ardhur koha për një vlerësim të procesit të privatizimit në Kosovë nga fillimet e tij deri më tani/
-U diskutua edhe për Ndërmarrjen Trepça, si një prioritet i veçantë nacional/
-Gazeta tradicionale e Kosovës Rilindja në 71 vjetor, 14 vjet dëbim dhe mbyllje. Shkelje shumë e rëndë e të drejtave, rast i pashembullt në botën e lirë e demokratike/
Nga Behlul Jashari/ PRISHTINË, 12 Shkurt 2016/ Kryetari i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Kadri Veseli, priti sot në takim drejtuesit e Agjencisë Kosovare të Privatizimit (AKP), Petrit Gashi, kryeses i Bordit dhe Avni Jashari, drejtor menaxhues, me bashkëpunëtorë.
Në takim u diskutua për një varg çështjesh, të cilat vazhdojnë të jenë sfiduese për këtë agjenci dhe drejtuesit e saj.
Sipas dakordimit nga takimi i kaluar, ishte qëndrim i përbashkët i bashkëbiseduesve që lista e të gjithë uzurpatorëve të pronave publike dhe shoqërore në Kosovë, që nga viti 1999 e këtej, të bëhet publike këtë të hënë.
Kryetari Veseli falënderoi drejtuesit e AKP-së për punën tyre në krye të kësaj agjencie dhe për vendimet e tyre të rëndësishme, sidomos lidhur me listën e uzurpatorëve, për të cilën tha se nevojitet përfshirje e drejtpërdrejt e prokurorisë.
Veseli tha se ka ardhur koha për një vlerësim të procesit të privatizimit në Kosovë nga fillimet e tij deri me tani.
“Qytetarët e Kosovës kanë nevojë të dinë me emër dhe mbiemër se kush ka privatizuar në Kosovë gjatë gjithë këtyre viteve, por edhe se kush janë uzurpatorët dhe përfituesit e paligjshëm në Kosovë. Ka ardhur koha që manipulimet të marrin fund dhe akuzat të qartësohen. Sundimi i ligjit nuk ka alternativë”, theksoi kryetari Veseli.
Në takim u bisedua edhe për mundësitë e rritjes së investimeve të huaja në Kosovë, nëpërmjet krijimit të lehtësirave, siç janë zonat e reja ekonomike, të cilat do t’u krijonin mundësi investitorëve të rinj që të investojnë në Kosovë, duke rritur kështu prodhimin vendor dhe hapur vende të reja të punës.
U diskutua, gjithashtu, edhe për Ndërmarrjen Trepça, si një prioritet i veçantë nacional.
Gjatë takimit, u fol po ashtu, edhe për ndryshimet e nevojshme ligjore, në mënyrë që investimet në komuna të mos jenë peng i barrierave ligjore që dalin nga ligjet ekzistuese mbi pronat, u bë e ditur pas takimit.
***
GAZETA RILINDJA NË 71 VJETOR, 14 VJET DËBIM DHE MBYLLJE/
-Shkelje shumë e rëndë e të drejtave, rast i pashembullt në botën e lirë e demokratike/
Një nga ndërmarrjet nën autoritetin e Agjencisë Kosovare të Privatizimit është Ndërmarrja Shoqërore Gazetare – Gazeta tradicionale e Kosovës Rilindja, e cila në këtë 12 shkurt do të duhej të festonte 71-vjetorin. Por, s’ka festë shumë vite. Në këtë 21 shkurt bëhen 14 vjet nga dëbimi i kundërligjshëm, i padrejtë e i dhunshëm nga Pallati Rilindja që i bëri UNMIK gazetës Rilindja ndërmarrje shoqërore. Ishte mbyllje detyrimisht e gazetës dhe ndërmarrjes. Ishte edhe dëbim kolektiv dhe i dhunëshëm nga puna i gazetarëve dhe punëtorëve të tjerë të gazetës historike Rilindja. Shkelje shumë e rëndë e të drejtave, rast i pashembullt në botën e lirë e demokratike.
Besojmë dhe urojmë që gazeta tradicionale e Kosovës Rilindja – Ndërmarrja Shoqërore Gazetare Rilindja të jetë prioritet i Bordit të ri të Drejtorëve të Agjencisë Kosovare të Privatizimit dhe menaxhmentit të kësaj Agjencie, për zgjidhjen e ligjëshme brenda këtij viti ndërkohë që në këtë muaj shkurti nis viti i 15-të nga dëbimi e mbyllja e kundërligjëshme, e padrejtë dhe e dhunëshme.
Në 23 majin e vitit 2014, pjesë e vendimeve të qeverisë ishte edhe vendimi përfundimtar i shpronësimit për interes publik të ngastrave kadastrale në të cilën ndodhen objektet e Ndërmarrjes Shoqërore Rilindja, e në këtë kuadër Pallati Rilindja tash ndërtesë qeveritare.
Pas shpronësimit dhe në kuadër të procesit të ligjshëm të privatizimit, të udhëhequr nga Agjencia Kosovare e Privatizimit, pritet e kërkohet edhe ridalja e gazetës së përditëshme tradicionale të Kosovës Rilindja, e cila ka nisë të dalë në Prizren para 71 vitesh, në 12 shkurt 1945. Gazeta historike e Kosovës Rilindja, e cila ka filluar të dalë në frymën e Konferencës së Bujanit e me anagzhimin e intelektualëve më të shquar të asaj kohe, me shkronja plumbi që u sollën me arka nga Tirana, është mbyllur detyrimisht me dëbim të kundërligjshëm e të padrejtë nga Pallati i saj në Prishtinë nga administrata e UNMIK para 14 vitesh në 21 shkurt 2002. Pas kësaj date gazeta Rilindja ka dalë me numra protestues të jashtëzakonshëm, të kohëpaskohshëm.
Gazeta Rilindja, kronikë e zhvillimeve historike të Kosovës, pasi doli me botime speciale edhe për ngjarjen historike të shpalljes së pavarësisë në 17 shkurt 2008 dhe për njohjet ndërkombëtare që pasuan, ka përmbyllë daljet e mëse 40 numrave protestues para 7 viteve, në 30 dhjetor 2008, me numrin e festës së Vitit të Ri 2009, me paralajmërimin në ballinë: “Duke besuar në sundimin e ligjit në shtetin e Kosovës presim që nga numri i ardhshëm Rilindja të dalë përditë”, krahas titullit “Ministri Bajrami: Qeveria do të përkujdeset për Pallatin dhe për punëtorët e Rilindjes, e gatshme ta ndihmojë daljen e gazetës”.
Ky paralajmërim ishte si rezultat i këtij premtimi dhe të drejtës së ligjëshme, duke besuar se Rilindjen do rifillojë të dalë e pёrditshme edhe para privatizimit me statusin qё ka tё ndёrmarrjes shoqёrore, pas pёrfundimt tё rinovimit tё Pallatit Rilindja qё u bё.
Me rastin e rifillimit të punëve për rinovimin e Pallatit të Rilindjes, më 7 nëntor 2008, ministri i atëhershëm i Administratёs Publike, Arsim Bajrami edhe në konferencën e shtypit me atë rast theksonte premtimin për zgjidhjen e ligjshme që do duhej të bëhej edhe për gazetën tradicinale të Kosovës Rilindja.
“Pallatin e Rilindjes përkohësisht e merr Qeveria nën pëkujdesje, ne do të kemi përkujdesje edhe ndaj punëtorëve të Rilindjes. Punëtorët e Rilindjes i kemi pasë pjesë të procesit…” , theksonte ministri Bajrami.
Punimet për rinovimin e Pallatit të Rilindjes rifilluan pasi ai ishte lënë si gërmadhë nga e ashtuquajtura “zhveshje e brendshme”, pas vendimit të qeverisë së Kosovës të datës 15 shkurt 2005 për ndërprerjen e punimeve që po zhvilloheshin – anulimin e kontratës për renovim “për shkak të paqartësive juridike në lidhje me pronësinë dhe menaxhimin e objektit”. Kjo pasoi insistimet e vazhdueshme të Rilindjes dhe të Agjencisë Kosovare të Mirbesimit (tash Agjencisë Kosovare të Privatizimit) për pronësinë, si dhe përgjigjen në letrën zyrtare të Rilindjes me shkresë poashtu zyrtare përkrahëse të kreut të UNMIK-ut, kryeadministratorit, Harri Holkeri, në 3 nëntor 2003. Holker në letërën dërguar gazetës Rilindja shkruante edhe se, “UNMIK-u do të bëjë gjithë çka është e mundur për të gjetur lokale alternative në mënyrë që kompania juaj të rifillojë punën në sektorin medial”, duke mbështetur edhe në të drejtën e pronësisë, të shkelur nga kryeadministratori para tij, Hans Haeekerup, në kohën e të cilit gazeta e përditëshme tradicionale e Kosovës Rilindja u dëbua nga Pallati i saj.
Meqë edhe pas rinovimit të Pallatit nuk u përmbushën premtimet dhe nuk u bë zgjidhja e duhur e ligjshme për Rilindjen, kjo gazetë iu drejtua atëherë zëvendëskryeministrit dhe ministrit edhe aktual të Drejtësisë, Hajredin Kuçi, i cili në përgjigjen me shkresë zyrtare tё datёs 2 maj 2012, shprehte sigurime institucionale në emër të qeverisë dhe personale “pёr zgjidhje tё drejtё dhe ligjore tё problemit tё objektit dhe tё punёtorёve tё Rilindjes”…
Në letrën zyrtare të 12 shkurtit 2014 drejtuar Agjencisë Kosovare të Privatizimit, Ndërmarrja Shoqërore Gazetare Rilindja, mes tjerash, ka ritheksuar:
“Emri dhe tradita e gazetës Rilindja është një vlerë shumë e madhe, e krijuar gjatë mëse 70 viteve, është pasuri me vlerë më të madhe se e çdo pallati, dhe kjo duhet të vlerësohet edhe në procesin e privatizimit.
Për privatizimin e gazetës tradicionale të Kosovës është edhe shembulli i gazetave në rajon dhe në botë, që kishin statusin si të Rilindjes, e që janë privatizuar dhe kanë vazhduar të dalin, madje pa asnjë ndërprerje dhe në objektet ku kanë qenë.
Por, në rrethanat tona kur Pallatin Rilindja e ka marrë qeveria dhe duhet ta kompensojë, ne privatizimin e gazetës nuk e lidhim me objektin. Kush e blenë gazetën – të drejtën për të qenë trashëgimitar i ligjshëm i emrit dhe traditës së Rilindjes, siguron vetë lokalet e punës”.
Në letrën zyrtare të 12 shkurtit 2014 drejtuar Agjencisë Kosovare të Privatizimit Ndërmarrja Shoqërore Gazetare Rilindja, mes tjerash, ka ritheksuar kërkesën për kompensimin e punëtorëve në procesin e likuidimit të ndërmarrjes dhe të mos ketë vonesa të mëtejme në këtë proces, si dhe në ndarjen e 20 përindëshit të vlerës së të gjitha pronave përfshirë arkivin pasuri kombëtare e pazëvendësueshme e me vlerë shumë të madhe dhe të vlerës së privatizimit të gazetës tradicionale të Kosovës Rilindja.
Është kërkuar edhe që në procesin e likuidimit të ndërmarrjes, kompensimi të bëhet sipas tre padive që i kemi bërë në gjyq, veçmas të padisë së parë (C.nr.521/02) të 14 majit 2002 për dëbimin kolektiv nga puna.
Është kërkuar që kompensimi në procesin e likuidimit të bëhet edhe sipas padisë së dytë (C. nr. 151/03) të 22 prillit 2003 dhe padisë së tretë (C-1573/04) të 30 qershorit 2004, për vlerën e gjithë teknikës e inventarit dhe për të gjitha dëmet e humbjet e shkaktuara.
—(Behlul Jashari, kryeradaktor i gazetës Rilindja deri në numrin e fundit dhe në kohën e dëbimit nga Pallati i Rilindjes. Ndërmarrja Shoqërore Gazetare Rilindja sipas Statutit nuk ka drejtor, por vetëm kryeredaktor i cili e menaxhon dhe përfaqëson)
Nje leter nga Presidenti Obama
Një letër e presidentit Obama për një bashkëpunëtor të “Dielli”-it/
E gjykoj të arësyeshme se kjo letër i dedikohet mijëra shqiptaro-amerikanëve, që me mund, djersë e sakrifica kanë ndërtuar jetën në SHBA, njëkohësisht janë bartës të vlerave më të mira të popullit shqiptar dhe qytetarisë amerikane. Ndaj dua ta ndaj këtë lajm me gjithë shqiptaro-amerikanët./
Nga Shefqet Kërcelli/
Në letrën e dërguar më datën 10 shkurt në adresën time të emailit, presidenti Obama midis të tjerave shkruan: Si sot nëntë vjet më parë, unë duke hedhur hapat në Kapitolin e Springfield, të shtetit të vjetër të Illinois, përcolla kandidaturën time për President të Shteteve të Bashkuara. Unë ju kërkova ju të bashkohemi me mua, që të punojmë së bashku për të ndërtuar një të ardhme më të mirë për amerikanët, duke konsoliduar bashkimin tonë. Përgjatë kësaj rruge, Amerikanët si ju e kanë bërë atë duke luajtur rol të rëndësishëm në demokracinë tonë, – rolin e qytetarit model. Ju keni ecur me përpikmëri në rrugën e progesit. Ju keni ndihmuar në ndryshimin dhe zhvillimet që ka pasur vendi në fusha kryesore, në forcimin e ekonomisë amerikane dhe shpëtimin e saj nga një tjetër Depresion i madh, në mbrojtjen e planetit tonë nga rënimi dhe në faktin që miliona Amerikanë më tepër marin sigurim shëndetsor. Sigurisht që unë e kam të qartë se ky udhëtim nuk ka qenë gjithmonë i lehtë, vecanërisht kur politika jonë mund të duket kaq e vogël. Por unë akoma kam shpresë që politika jonë mund të reflektojë mirësjelljen e vlerat bazë të popullit Amerikan. Prandaj unë po shkoj përsëri tek Springfield sot, – sepse përmirësimi i politikës sonë nuk mund të presë. Dhe unë akoma besoj se ne mund ta bëjmë atë së bashku. Unë shpresoj se ju do të e ndiqni këtë sot në orën 2:30, mbasdite Lindore.
Presidenti Barack Obama
***
WHITE HOUSE
Nine years ago today, I stood on the steps of the Old State Capitol in Springfield, Illinois, to announce my candidacy for President of the United States.
I asked you to join me in taking up the unfinished business of perfecting our union — to work together to build a better future.
Along the way, Americans like you have done that by playing the most important role in our democracy — the role of citizen. You’ve taken on the painstaking work of progress. You’ve helped us find that middle ground where real change is won — change like rescuing our economy from the brink of another Great Depression, protecting our planet, and helping millions of Americans gain health insurance.
I’ll be the first to admit that this journey hasn’t always been easy, especially when our politics can seem so small. But I’m still hopeful that our politics can reflect the basic decency of the American people.
That’s why I’m going back to Springfield today — because fixing our broken politics cannot wait. And I still believe we can do it together.
I hope you’ll tune in today at 2:30 p.m. Eastern.
President Barack Obama
This email was sent to shefqetkercelli@gmail.com.
Unsubscribe | Privacy Policy
Please do not reply to this email. Contact the White House
The White House • 1600 Pennsylvania Ave NW • Washington, DC 20500 • 202-456-1111