Nga Vepror Hasani/
KORÇË- Masakrat e kryera mbi popullsinë myslimane të qytetit të Korçës dhe rajonit të saj nga andartët grekë, përfshi këtu plaçkitjet, djegiet, therjet, torturat etj, jo vetëm mbi burrat por edhe mbi fëmijët, gratë dhe pleqtë, çuditërisht u mbajtën të fshehta për dekada të tëra më radhë, pa dashur t’i denoncojnë ato si krimet më monstruoze që ka njohur populli shqiptar. Për këto ngjarje tragjike ekzistonte një libër, “Historia kronografike e Korçës”, botuar në vitin 1919 në Boston të Amerikës nga korçari Petro Harizi, sekretar i krahinës autonome të Korçës, e cila u themelua më 10 dhjetor 1916. Libri u bë pjesë e shumë bibliotekave, por me kalimin e kohës ai nisi të mos gjendej më. E njëjta gjë ndodhi edhe me periodikun që pasqyroi masakrat e andartëve grekë, kryesisht në qytetin e Korçës përgjatë viteve 1912-1920; ato ose u dëmtuan, ose u zhdukën, ndërsa tashmë ka mbetur vetëm një pjesë e vogël e tyre. Duket se një “dorë e padukshme”, kishte nisur të “përkujdesej” për ekzistencën e tyre. Megjithatë, tashmë libri i Harizit aq shumë i kërkuar nga banorët e këtij rajoni, mbërriti sërish në qytetin e Korçës, i ribotuar nga shtëpia botuese “Helga’SSecrets”, Tiranë, fal, sponsorizimit të z. Lulëzim Brahja. Tashmë, gjithkush që mund të marrë në dorë këtë libër do të nisë të ndihet i lënduar që në reshtat e parë të leximit.
Shpërngulja e Devollinjve
Ja një paragraf: “Populli i Korçës pa gjëra të cilat e elmuan fort. Tërë atë natë, duke u gdhirë Shënkolli, dhe tërë natën e 6/19 dhejtorit, (datat u përkasin dy kalendarëve; allaturka dhe allafrënga), nuk u resht e ardhura në Korçë e shumë familjeve myslimane. Arrinin në Korçë, më të shumtit më këmbë, të pangrënë dhe pothuaj të paveshur, zbathur, burra, gra, fëmijë duke qarë dhe shumë të kequr; kishin lënë të shkreta shtëpitë e tyre me gjithë plaçkat me tërë vadallëket, duke pasur frikë nga grekërit që po afroheshin…” (Historia kronografike, fq 31) Gjithashtu në të njëjtën faqe lexojmë: “Andartët kishin pllakosur në më të shumtën e katundeve të Devollit, shumica e ndjenjësve, të të cilave qenë myslimanë. Në ato katunde mësuam që andartët grekë bënë shumë plaçkë dhe dogjën mjaft shtëpira të myslimanëve, të cilët pa u afruar ushtria greke kishin fryer (ikur) në Korçë dhe kishin lënë të shkreta shtëpitë e tyre me gjë dhe prona…”. “…Por edhe në Plasë, në Kuç, në Dishnicë, në Mborje, në Kamenicë dhe gjetkë andartët grekë së bashku me ushtarët rrëmbyen tërë pothuaj plaçkat dhe mobiljet e mira të shtëpive të shqiptarëve dhe dogjën shumë shtëpi të ca agallarëve dhe bejlerëve. Ato plaçka më të poshtrat ( të pavlerat), të shtëpive që u bënë plaçkë, të cilat plaçka i lanë dhe si muarë, shfrynë (vrapuan) vobektësia kristiane dhe evigjitët e Korçës dhe të katundeve, i muarë dhe i suallë nëpër shtëpitë e tyre…”. Udhë e Plasës dhe më sipër, sikundër edhe udha e Dëshnicës gjer në Korçë, nxinte mund të themi, nga njerëz që thamë më sipër, të cilët të ngarkuar vetë ose duke patur kafshët e tyre, sillnin lloj-lloj plaçka dhe mobilje të shtëpive që kishin bërë plaçkë. Kazan , tenxhere, pasqyra, tryeza, kareklla si kundër edhe qe, lopë, dhen, dhi, pula, grurë, elp, mjellëra, djathëra, gjalpëra me qype dhe gallanoska silleshin që nga fshatrat e prishur në Korçë…”.
Hyrja në Korçë
Po kaq tragjike përshkruhet edhe hyrja e andartëve grekë në Korçë: “Andarët, si u çlodhën mirë e bukur në Korçë u sulën, të parën herë natën nëpër Kasaba dhe rrëmbyen shumë prej plaçkave të shtëpive myslimane, prej atyre më të mirave dhe më të vyerat. Pastaj zunë të rrëmbejnë dhe të bëjnë plaçkë edhe ditën, jo vetëm nëpër shtëpitë po edhe nëpër dyqanet dhe magazinat e myslimanëve. … Ca korçarë rrëmbyen dhe spastruan tërë ato plaçka të myslimanëve të cilat kishin lënë nëpër shtëpitë myslimane, andarët. Mund që t’u vijë liksht cave që e deklarojmë këtë gjë, por ju sjellim nëpër mend këtyre që jemi të detyruar të themi të vërtetën edhe vetëm të vërtetën…” Kjo është vetëm hyrja e këtij libri, pasi ngjarjet që pasqyrohen aty janë të shumta dhe tronditëse, por për të kuptuar më mirë që, ushtria greke ishte një nga ushtritë më mizore të planetit, veçanërisht ndaj myslimanve, mund ta krahasojmë atë edhe me ushtri të tjera. Ushtria greke nuk mund të krahasohet me asnjë ushtri tjetër, përsa u përket krimeve të saj
Ushtritë e huaja
Ushtria turke kishte falimentuar, ndodhej në gjendjen më të vështirë të saj. Petro Harizi e përshkruan kështu: “I vinte keq me të vërtetë çdo njeriu kur vështronte gjithë këto ushtri të zbërthyera fare, të kapitura, të demoralizuara; të pangrena, të zhveshura pothuaj në mes të dimrit, në mes të shiut dhe dëborës, të lodhur, të kequr dhe të sëmurë; i vinte keq njeriut, thomi, kur vështronte këtë ushtri kaq të disiplinuar, me kaq edukim ushtarak të mirë sa me gjithë ato të këqija rrinte dhe flinte jashtë në fushë, nën tenda (çadra) ose jashtë fare nëpër udhët, nën strehët e shtëpive dhe nën tendat e magazinave, çdo njeriut, thomi, një çik të qytetëruar dhe me ndjenja të mira, kur vështron ata ushtarë, të cilët kishin lënë të shkretë nënat, gratë dhe fëmijët e tyre, edhe vërtiteshin në vendin tonë si skelete, të verdhë, të ligur, të dobësuar, të sëmurë nga tërë të kqijat e tjera, por më tepër nga e pangrëna, që po kërkonin nëpër shtëpitë, duke lutur një çikë bukë sa të mbajnë shpirtin, një çikë bukë, të cilën e kërkonin të mjerët, jo rreptësisht dhe me të egër, por me të lutur, një çikë bukë, të cilën padyshim se kishin parë prej shumë ditësh, dhe të cilën, ca prej atyre ushtarëve që kishin të holla, e blinin me të tepërt duke dhënë edhe 4-5-6 franga për një çyrek”.
Asnjë plaçkitje
“Tërë dyqanet në çarshi zunë e po hapeshin. Ushtarët që kishin të holla blinin çdo plaçkë, me të paguar dhe kurrë ndonjëherë s’u dëgjua që rrëmbyen gjë dhe nuk paguan. Me të vërtetë është lavdim i madh për një ushtri të tillë, e cila kishte arrirë në një të keqe kaq të madhe, sa të mos ketë ngrënë bukë prej shumë ditësh, është për t’u lëvduar shumë kjo ushtri, thomi, kur afroheshe nëpër furrat e pazarit ose të Varoshit, por si macet rrethuar mëlçisë, edhe atje ku vështronte bukët e ngrohta që po avullonin, me gjithë që ishte kaq i urtuar, sikundër thamë, nuk guxonte kurrë t’i afrohej bukës dhe të merrte vetë dhe të rrëmbente, por duke mbajtur duartë përpra zemrës së tij çdo ushtar, dhe duke qarë, kush me lotë të syve dhe kush me lotë ëtë zemrës, luteshin që t’u jepej një copë bukë! Po më tepër qe për të çuditur me ata ushtarë të mjerë, të cilët kur iknin me duar thatë, shihnin me sytë e mbushura me lot te buka, pa guxuar të rrëmbejnë një copë të vogël, sa të mbajnë shpirtin e tyre dhe të mos vdesin atë vdekjen, më të ligën dhe më të tmerruarën, e cila është vdekja që vjen nga uria…”. Kjo ishte panorama e një ushtrie të huaj, gjë që tregon më së miri se maskrat e ushtrisë greke nuk kanë të krahasur me asnjë ushtri tjetër.
MITROVICA PRITI MËRGIMTARËT EDHE ME TAKIMIN TRADICIONAL NË BAJGORË
Nga B.Jashari/ MITROVICË, 26 Korrik 2015 -Organizuar nga komuna jugore e Mitrovicës dhe me mbështetje të Ministrisë së Diasporës, është mbajtur sot në Bajgorë të Shalës takimi tradicional me bashkëatdhetarët “Dita e mërgimtarëve”.
“Kontributi i mërgimtarëve gjatë dekadave të tëra, deri në ditët e sotme, në mbështetje të atdheut, në forma nga më të ndryshmet, ishte i jashtëzakonshëm”, u tha në takim, ku morën pjesë edhe ministri kosovar i Diasporës Valon Murati dhe kryetari i komunës së Mitrovicës, Agim Bahtiri.
“Të gjitha ato që i kemi bërë për Kosovën, i kemi bërë me shumë dashuri”, u shprehën mërgimtarët.
Për pjesëmarrësit u shfaq edhe një program i pasur artistik, në të cilin morën pjesë artistët nga Shkodra Bruno dhe Paskaulina Shllaku, si dhe anëtarët e shoqërive kulturore nga Mitrovica dhe Obiliqi.
Në kuadër të këtij aktiviteti është hapur edhe ekspozita e piktorëve nga Mitrovica dhe një ekspozitë shitëse e veshjeve tradicionale kombëtare shqiptare.
PEJË – SEMINAR MBARËKOMBETAR PËR MËSIMIN NË GJUHËN SHQIPE NË DIASPORË
Ndërkohë, bëhet e ditur se, ministri i Arsimit, Shkencës dhe Teknologjisë, Arsim Bajrami do të marrë pjesë në hapjen e punimeve të Seminarit të XI Mbarëkombetar për Mësimin Plotësues në Gjuhën Shqipe në Diasporë, i cili këtë vit do të mbahet në Pejë nga data 27 deri më 30 korrik.
Në këtë Seminar trajnues profesional, do të marrin pjesë rreth 140 mësues shqiptarë që punojnë me fëmijët në diasporë.
Hapja e punimeve të Seminarit bëhet të hënën, 27 korrik 2015, me fillim në orën 15:00.
Bujar Kaloshi 19 vjet pas vrasjes!
Nga Beqir SINA, New York/
Krimi ende i pandëshkuar, apel për bashkëvuajtësit!/
BENSONHURST BROOKLUN NY: 26 korrik 2015! 19 vjetori i vrasjes së kolonel Bujar Kaloshit, dhe 64 vjetori i lindjes së tij, është një ditë e vecantë. Është, pikërisht, kjo datë e cila mbart mbi vete një kujtim të trishtuar, largimin nga jeta të nismëtarit themelues të Shoqatës Antikomuniste Demokratike, demokratit të flakët – pinjollit të atdhetarizmit dhe patriotizmit – të paharruarit, Bujar Kaloshit. Kjo datë! përkujtimore në nderim të emrit dhe veprës së demokratit dhe antikopmunistitn Bujar Kaloshi, që në fillimin e lëvizjes demokratike në vend, atijë që shumë shpejtë u bë njëri prej nismëtarëve dhe orginazatoreve të proceseve demokratike në Lushnje, themelues i Partisë Demokratike në qytetin e Lushnjes, bënë thirrje për më shumë drejtësi.
Në kujtim të babit tim Bujar KALOSHI.
Kështu shkruan sot në statusin e saj në facebook e bija e tij (Viola In memoriam of my father Bujar Kaloshi who is killed by organise crime 19 years ago). duke shtuar se s i sot, 19 vjet më parë dora e zezë kriminale qëlloi për vdekje babin tim Bujar Kaloshi, një njeri që shërbente për njerëzit dhe mbarë Kombin Shqiptar. Ai ishte Gladiatori, thotë Viola, i cili, e fitoi fronin me ju, me mbështetjen dhe besimin tuaj. Si i tillë, ai shërbeu deri në ditën e fundit të jetës së tij për të lenë pas një Shqipëri domokratike dhe Euro-Atlantike, si dhe një Kosovë të lirë e të pavarur – shtetin e Kosovës. Ai mendonte se demokratët e vërtetë e kishin për ideal dhe mision të vetin atë që atdheun e tyre Shqiperia të ishte e lirë dhe demokratike, t’a hapnin Shqipërinë ndaj Europës dhe SHBA, mbarë botës së qyteruara, të luftonin totalitarizmin që na persekutoi për 50 vite rresht, jo vetëm si sistem por edhe si mënyrë identifikimi njerëzor, duke krijuar raporte të reja njerëzore, ku fryma e lirisë të materializohej ne dukuri konkrete të rritjes së ndërgjegjës kombëtare dhe të shtetit të së drejtës, për të cilin u flijua, duke lënë pas një plagë të madhe tek ne fëmijët dhe familjaret e tij. U prefsh në paqe babi im i shtrenjtë! shkruan sot në 19 vjetorin e vrasjes së Bujar Kaloshit e bija e tij Viola Kaloshi.
19 vjet pas vrasjes, prej këtu fillon hapja e dosjeve të diktaturës/
Bujar Xhevdet Kaloshi (bir i një prej familjeve më në zë të krahinës së Dibrës) lindi në një kamp internimi në një fshat të Lushnjës, Grabian. Pinjolli i Kaloshve, i rritur dhe edukuar me traditat më të vyera atdhetare të familjes nga ai edhe rridhte, do të ishte nga të parët që u rreshtua në frontin e antidiktaturës, që në fillimet e lëvizjes demokratike në qytetin e Lushnjes. Ai u bë në atë kohë nismëtar dhe njëri ndër themeluesit e degës së Partisë Demokratike të Shqipërisë, në Lushnjë.
Vrasja e Bujar Kaloshit, është e lidhur ngushte me demokracine lirine dhe funksionimin e demokracise vullnetin dhe deshirne e te te gjithe qytetareve te Shqiperise, dhe segmenteve te shoqerise, te cilat respektojne parimet demokratike dhe shtetin e se drejtes per te rivendosur ne vendin e merituar te atyre vlerave, pjese e rendesishme e te cilave eshte vleresuar edhe Bujar Kaloshi. Bujar Kaloshi ka qene nje nga personalitetet e rendesishme, i cili ne te njejten kohe konvergonte ne vetvete nje prejardhje nga nje shtrese e persekutuar, nga nje familje me tradita nacionaliste dhe individualisht si nje person qe ishte vene totalisht ne sherbim te levizjes per demokratizimin dhe lirine ne Shqiperi
Ne themelet e demokracise se saj, Shqiperia, ka shume pishtare, te cilet u bene kurban qe demokracia te jetoje. Dhe demokracia do jetoje, ajo do te kaperceje edhe keto pengesa, apo ferra qe neokomunistet partiak perpiqen t’i ngjizin ne trupin e saj te njome. Demokratet shqiptare, ata qe e duan vertet Shqiperine, nuk do lejoje kurre qe njerez te tille si politikane dhe drejtues partishe te majata me prejardhje ish komuniste, qe jane sot me pa te drejte ne krye te tyre, ata qe, dhe kjo eshte provuar, jane mbreter te skafizmit dhe emigrimit, qe jane kapot e trafikut te mishit te bardhe ata qe e çuane kete vend drejt grminave te pafundme, ujerave te turbullta. Pikerisht per kete e dhane jeten njerezit qe e deshen demokracine dhe Shqiperine.
Personifikim njeriut të vendosur për të zbatuar ligjin
Pas fitores së demokracisë familja e Bujarit, Xhevdeti, Shkurta dhe fëmijët (dy djem e dy vajzat) u vendosën në një lagje periferike në Tiranë. Bujari për aftësitë dhe shkollimin e lartë u emërua drejtor i personelit në Policinë Financiare dhe më pasë deri sa u vra Drejtor i Përgjithëshëm i Brugjeve. Postet e ngarkuara nga qeveria demokratike, për aq sa shërbeu, i konceptoi si një detyrë me ndërgjegje të lartë kombëtare, si obligim i njerit prej përfaqësueseve të kësaj shtrese, për pastrimin e shtetit demokratik nga njerëzit e korruptuar e të inkriminuar, nga nostalgjikët e regjimit të vjetër dhe të depërtuarit aty nga rradhët e ish Sigurimit të Shtetit.
Bujari Kaloshi, për aq sa i kontribuoi demokracisë së brishtë në Shqipërinë post komuniste, përfaqësonte me të gjitha vetitë figurën e zyrtarit të ndershëm e korrekt, të përkushtuar e të disiplinuar si rrallë kush tjetër. Ai personifikonte njeriun e vendosur për të zbatuar ligjin dhe mbrojtjen e ligjit deri në vdekje.
Krimi i pandëshkuar, apel për bashkëvuajtësit
Vrasja e Bujar Kaloshit, padyshim që ishte dhe mbetet një krim i shëmtuar, i një dore vrastare që i merrte urdhërat nga kupola e kuqe. Por, kjo vrasje e kryer nga eksponentët më famëkeqë të Organizatës kriminale “Hakmarrja për Drejtësi” ishte njëherazi dhe një mësim për bashkëvuajtësit, një mësim për ata që e kanë kaluar mbi “shpinën” e tyre egërsinë e rregjimit komunist. Ishte dhe mbetet mësim për ata që kanë dashur e duan demokracinë, dhe qeverisjen demokratike. Ajo (vdekja) paraqitej edhe si simbol për t’u bashkuar kundër atyre që nuk e duan demokracinë e prosperitin e Shqipërisë, por ëndërrojnë ende rregjimin komunist. Krimi i pandëshkuar mbetet apel për bashkëvuajtësit e Bujar Kaloshit.
……Persekutimi i familjes “Kaloshi” dhe i të afërmëve të saj nga diktatura komuniste e ka zanafillën që në vitin 1946. Bujar Kaloshi, lindi në 1956 në Grabian – Lushnje, aty ku edhe kreu shkollën fillore, tetëvjeçare dhe të mesme, pa iu dhënë ndonjëherë e drejta, si biri e një familje të persekutuar, të vijonte studimet e larta. Me fillimin e lëvizjes demokratike në vend, ai shumë shpejtë u bë njëri prej nismëtarëve dhe orginazatorëve të proceseve demokratike në Lushnje, themelues i Partisë Demokratike në qytetin e Lushnjes. Mbas ardhjes së demokracisë u emrua Drejtor i Departamentit të Policisë Financiare. Më 1995, pasi përfundoi studimet dhe u diplomua në Fakultetin e Drejtësisë dhe Kolegjin Ushtarak(Laë Faculty and Military College ) u emërua Drejtor i Përgjithëshëm i Burgjeve me gradën Kolonel.
Koha për ndëshkimin e bandës kriminale që vrau Bujar Kaloshin
Zbardhja e aktit terrorist të vrasjes së kolonelit Bujar Kaloshit, më 26 korrik 1996 – edhe sot, 19 vjet mbas saj ajo është thirrje për drejtësi.., është apel për ndëshkimin ligjor që duhet të marrë banda kriminale e inkuadruar në të ashtuquajturën Organizata “Hakmarrja për Drejtësi” .
Në këtë 19-vjetor të vrasjes, figura e Bujar Kaloshit duhet kujtuar në piedestalin e figurave të ndritura të kombit. Sepse, ai u vra në mbrojtje të shtetit ligjor që vetëm një vit më pas, gjatë rebelimit të armatosur mafiozo-komuist të ’97-tës do të shkëmoqej që nga themelet për t’u rimarrë me armë nga të pinjollët e sistemit më gjakatar të njerëzimit.
Apeli i kësaj vrasje lules së demokracisë në Shqipëri, Bujar Kaloshit merrte rëndësi në kohën e rigjallërimit të veprimtarisë kriminale të ekpsonentëve të Organizatës “Hakmarrja për Drejtësi”, që siç u vërtetua dhe nga hetimi parlamentar i veprimtarisë së tyre, ajo ka pasur mbështetjen e qarqeve mafioze politike të së majtës, krerëve të saj veshur edhe me imuntetin e deputetit socialist. Vetë debati parlamentar rreth Raportit të Komisionit Hetimor, ose debati rreth shikimit të dosjeve të Sigurimit të Shtetit(hapja e dosjeve) që u kundërshtua me forcë nga Partia Socialiste, dëshmon qartazi për inkriminimin e krerëve të së majtës, me në krye kryetarin e tyre Edi Ramën, Gramoz Ruçin , Skënder Gjinushin, & co, që nxisin e inkurajojnë krimin e organizuar në Shqipëri.
Më shumë se kurrë, sot është koha për ndëshkimin e bandës krinimale që vrau kolonel Bujar Kaloshin. Dënimin e të të gjithë atyre që fshihen e mbijetojnë në pentukun e e atyre krimeve të diktaturës në Shqipëri ku zyrtarisht janë ekzekutuar 5 577 burra dhe 450 gra. Janë dënuar 26 768 burra dhe 7 367 gra. Kanë vdekur në burg 1 065 persona. Kanë humbur aftësinë mendore 408 vetë. Kanë vdekur në internim 7 022 vetë. Në 50 vjet diktaturë komuniste, nga kjo shtresë janë kryer 914 000 vite burgu dhe 256 146 vite internim.
Kush ishte Bujar Kaloshi
Bujar Kaloshi (nga familjet e mëdha të Dibrës) lindi në internim në një fshat të Lushnjës më 1956. I kultivuar me traditat atdhetare të familjes, Bujari do të ishte nga të parët që u rreshtua në frontin e antidiktaturës që në fillimet e lëvizjes demokratike. Ai ishte njëri ndër themeluesit e degës së Partisë
Demokratike të Shqipërisë në Lushnjë. Pas fitores së demokracisë familja e Bujarit u vendos në Tiranë dhe Bujari u emërua drejtor i personelit në Policinë Financiare. Ai e konceptoi këtë detyrë si një obligim për pastrimin e këtij organizmi nga njerëzit e korruptuar e të inkriminuar, nga nostalgjikët e regjimit të vjetër dhe të depërtuarit aty nga radhët e ish Sigurimit të Shtetit. Bujari përfaqësonte figurën e zyrtarit të ndershëm e korrekt, të përkushtuar e të disiplinuar si rrallë kush tjetër, njeriun e vendosur për të zbatuar ligjin.
I ndjeri Bujar Kaloshi,është nderuar me Urdhrin e Lartë “Nderi i Kombit” me motivacionin:“Për kurajon e shfaqur në qëndresën ndaj diktaturës komuniste në Shqipëri,për kontributin e çmuar në vendosjen e demokracisë dhe konsolidimin e institucioneve të shtetit ligjor”. Bujar Kaloshi është nderuar edhe me titullin “Pishtari i Demokracisë” dhe “Martir i Demokracisë”. Bujar Kaloshi u vra nga banda kriminale në mëngjesin e datës 26 korrik 1996, me armë zjarri në rrugën përpara shtëpisë së tij në Tiranë
SHORTI-KOMBETARJA SHQIPTARE, NGA SHIU NE BRESHER
*SHQIPERIA, E PAFAT EDHE NE VAZON E TRETE-DUKA: Duka: Kualifikimi në Rusi 2018, mision i pamundur./
*De Biasi: “Shqipëria ime do të përballet me Spanjën, Italinë, Izraelin, Maqedoninë dhe Lihtejnshejnin”, shkruan De Biasi.
Është hedhur shorti për Kupën e Botës që do të zhvillohet në Rusi në 2018. Shqiperia kishte shpresuar shume nga zhvendosja nga vazo e katert tek e treta e shortit, por fati ka qene i pameshirshem, djajte kane hyre ne te njeten vazo dhe Kombetarja jone bie nga shiu ne bresher, ka dy gjigande ne grup, pretendente per kupen e Botes.
Goglat kanë përcaktuar rivalët e Shqipërisë.
Ato janë Lihtenshtejni, Maqedonia, Izraeli, Italia dhe Spanja.
Shqipëria ishte në vazon e tretë dhe kishtë tre skuadra më të dobëta.
Për herë të parë Shqipëria do të luajë dy ndeshje zyrtare me fqinjët e Italisë me të cilën luajtëm një miqësore historike para pak muajsh në Xhenova ku humbëm 1 me 0.Mund të themi që shorti nuk ka i ka buzëqeshur shumë kombëtares sonë që duhet të përballet me dy ndër ekipet më të forta në Europë si Spanja dhe Italia.
Presidenti i Federatës Shqiptare të Futbollit, Armando Duka, duke komentuar shortin e hedhur në Shën Pietërburg për Kupën e Botës 2018, është shprehur i vetëdijshëm për vështirësitë që Shqipëria ka përpara.
“Jemi përballë dy skuadrave kampione bote”, ka thënë ai duke iu referuar Italisë dhe Spanjës, “por edhe të tjerat në grup nuk janë më pak të forta”.
Në një intervistë telefonike për Top Channel, Duka ka vlerësuar se është ende herët të shpresojmë për një kualifikim të mundshëm në Botërorin Rusi 2018, “pasi kemi njëherë evropianin Francë 2016”.
Megjithatë, “është thuajse e pamundur. Askush nuk ka mundur të eliminojë Italinë dhe Spanjën”, ka shtuar kreu i FSHF-së.
Di Biasi komenton shortin: Shqipëria ime kundër Italisë dhe Spanjës
Menjëherë pas hedhjes së shortit ka reaguar edhe trajneri i kombëtares De Biasi me një status në FB.
“Shqipëria ime do të përballet me Spanjën, Italinë, Izraelin, Maqedoninë dhe Lihtejnshejnin”, shkruan De Biasi.
RRËFIM DHE PËRJETIM:ISHTE KOHË PËR DASHURI…
DASHURIA MUND TË KËTË NDRYSHIM NË SHFAQJEN E SAJ, POR SI PËRJETIM E NDJENJË GJITHMONË TË RRËMBEN/
Shkruan:Sokol Demaku/
Manushaqe Toromani na vjen me një art të pastër të brendësisë shqpirtërore prej poetjeje dhe me një botë të nduardurt të vargut të saj lirik me përmbledhjen e saj poetike të radhës “Ishte kohë për
Dashuri” e cila përmbledhje ngërthen në vete vargje nga më të zgjedhurat nga llojllojshmeria e tyre
duke fillaur nga ato, sociale dhe ato idilike të cilat janë aq bukur të thurura e ku zënë vendin themltar
në këtë vargëtim poetik.
Edhe vet përmbledhja mori titullin nga një poezi e tillë “Ishte kohë për dashuri” e ku autorja për
mrekulli përshkruan ndjenjen e saj të dashurisë me një metaforë të fortë e cila edhe i jep ngjyrën e
duhur vargut kur ajo thotë:
Diell,shi,
Shi, dilell
Kohë e cmendur,
ç`të bej i ziu njeri
Shi, diell,
Diell, shi,
Kohë vetëm për dashuri!
Dashuria mund të ketë ndryshim në shfaqjen e saj, por si përjetim e ndjenjë gjithmonë të rrëmben,
është ajo çka shumë poet, por edhe shkrimtar i ngriten lapidar në shkrimet e tyre, e një gjë të tillë do e gjejmë edhe tek shumë poezi në këtë vëllim vargëtar të poetes Manushaqe Toromani. Në këtë botë vjen ndjenja e kënaqësive përmes përjetimeve të ruajtura në thellësi të shpirtit, do ruhet e lexohet me kujdes kjo kujtesë e shprehur e autores dhe me ndjenjen e saj të jetës por që në fund të fundit autorja sheh një dritë e që ia ngroh zemrën dhe shpirtin. Ja si e përshkruan peotja mallin dhe ndjenjen e mallit tek poezia „Malli djeg”:
Prekmi, prekmi duart…
E di, janë të nxehta,
Por s`të përvëlojnë…
Prekmi, prekmi faqet,
Prush të kuqe,
Jo nga zjarrmia, por nga malli.
Puthma e riputhma ballin,
Hidhmu në ledhatim.
Ndjena e shfaqur nuk pasqyron vetëm dashurinë, ajo ngreh në lartësi përjetimin si objektiv të asaj
periudhe e cila ruhet thellë në shpirt me të gjitha dallgët e pengesat e përjetuar, ajo kohë e cila ndoshta ishte paksa jo e zakontë. Do bindet lexuesi përmes këtyre perjetimeve të autores e të shprehur në
rrëfimet e saj, kur kujtimet të magjepsin të tërin.
E autorja në poezinë e saj „Kujtimet e mia” thotë:
Si gjethet kjo vjeshtë,
Kujtimet m`i këput,
Si lë të më përbaltën,
Rrugëve, ku shiu i saj mbyt..
I marr,
I mbledh me kujdes,
I futr thellë në shpirt,
Askush të mos m`i prek!
Përmbledhaj poetike e Manushaqe Toromanit ndahet në katër kapituj ku sejcili në vete ngërthen poezi të llojit të ndryshëm por siç ceka edhe më lart është interesant të theksohet se tematika e poezive të
Manushaqës është një temaitikë socile e kohës së sotme me të gjitha vuajtjet, vështirësit dhe peripetiti e jetës bashkëkohore tek ne dhe në anën tjetër tematika idilike e poezisë së Manushaqes, ku shprehet me metaforën e fortë që ajo përdorë në vargun e saj me shumë mjeshtri.Kapitulli i parë titullohet ”Gjalloj mes jush”në të cilin kapitull janë varguar poezi m emotive sociale të
cilat paraqesin jetën e veshtirë aktuale të njeriut të thjeshtë në tokat tona ekjo pasyrohet në menyrë
ideale përmes poezisë ”Mjerimi lypsar” kur poetja thotë:
Kur shoh lypësin në rrugë,
”Poemën e jemrimit” përfytyroj…
”Zoti të dhashtë”-i tha gruaja.
Kur para tij kaloi…
Pastaj vijojnë edhe tre kapituj tjerë të cilët secili në vete ngerthenjë tema sa me të ndryshme
interesante dhe aktualiteti tonë të sotëm jetësor dhe Manushaqja i ka titullua te dytin ” Çelja e
kurorës” i treti ”Degëzimet e mia” dhe i fundit i katërti ”Simbolikë lulëzimi”
Poetja përmes vargut të saj të them magjik në menyrë ideale përshkruan jetën, vuajtjen dhe gjendjen aktuale të njeriut në ditët e sotme ku leku dhe paraja janë mbi të gjitha, janë ato të cilat dhe tani janë
më afër së çdo kush dhe se çdo gjë tjetër në jetën e njeriut tonë. Janë ato të cilat njeriun kanë verbua, të cilatë i kanë marrë nderin dhe idelain e njeriut. Ketë ajo e përshkruan për mrekulli në poezin e saj
”Paraja dhe idili” kur thotë:
Gëzoju parasë,
Me dner, pa nder,
Sidoqë e fiton,
T¨´e ka bërë të verbër,
Asgjë rreth vetes s`shikon.
S`të mbush mendjen.
Harresës mbetur
“djerr” miq e shokë.
I sunduar nga pushteti i saj…
Ose pot e ndalemi te poezia e rradhës e cila në na paraqet jetën reale bashkëkohore kur sejcili mendon dhe ndjen vetem për vete, harron mikun, harron njeriun, harron të gjitha të mirat që ka përjetua nga
tjetri pra njeriu ndjehet i braktisur, ndjehet i harruar nga miqtë nga dashamirët sikur na del tek poezia “Braktisje”:
Më kanë harruar,
Më kanë braktisur,
Të gjithë më janë larguar:
Miqtë shokët, të afërmit:
Tash, asgjë s`kam më për ta:
Pushtet, forcë, as para…
Por kur jemi këtu të vargu i dashurisë si duket poetja frymëzohet nga stinët e vitit ku dhe ajo e gjen
forcën dhe ndjenjën e brendshme të saj e shpreh përmes atij vargu në të cilin na vjen në shprehje
dashuria dhe ndjenja që ne kemi e këtë e shpreh më së miri tek poezia e saj ” Çmenduri pranvere ” kur thotë:Dashurinë në shpirt
Ma solle ti, Pranverë
Aroma e luleve më dehu
Dhe si e çmendur
Vrapova lendinës,
Të kapja
T¨t të ndjeja
Dhe humab se di se ku.
Por është interesant se as jetën dhe dashurianë, atë ndjenjë shpritërore autorja nuk e le pa prekur në
vargun e saj, duke i lenë jetës në dorë që ajo të merrë ate dhe ta bartë në karhët e saj, ta përkdhelë, ti buzëqeshë fati i saj e këtë e shprehë me një ndjenjë optimizmi në fillim por si zakonisht në fund të
poezisë na vjen momentin pesimist por prapë poetja është e fortë në zemër dhe do gjejë forcë për të
përballua baticat dhe zbaticat e jetës. E këtë ajoe shprehë për mrekulli tke peosia e saj”Të dua, o jetë” kur thotë:
Merrmë në krahë ti o jetë
Përkdhelmë, duam
Buzqeshmë pak ti o fati im
Mos më shikoni vënger
Unë ju dua.
Oh, sa më lendoni
Kur krahët mi ktheni
Kot zemroheni me mua.
……
Por prap ju dua.
Jeta jonë është e mbushur me befasi, është një histori në vete, është një sprovë, por ne duhet të jemi të pregaditur që asnjë e papritur mos të na befasojë në jetë sepse atëherë edhe jeta humbë qëllimin. E
autorja tek poezia „Kënga e jetës” thekson:
Tingujt e saj,
Më vinë të largët,
Sa rrallë degjohet ndonjë notë,
Mundohem t`i afrohem,
T`i ndiej pranë,
Tingujt e këngës së jetës,
Më bëhen më të largët.