Komuniteti po i shpreh ngushellimet sot, e merkure 4 Shkurt 2015, varrimi ne vendlindje/
Komuniteti Shqiptar i Nju Jork-ut me rrethe eshte duke shprehur ngushellimet familjes Gashi. Dje, me 3 mars 2015, ne moshen 72 vjeçare vdiq aktivisti shumëvjeçar i komunitetit Shqiptaro – amerikan, Shiqer Gashi, me origjinë nga Barani i Pejes.
Nderimet e fundit te ndjerit Gashi po behen sot, e merkurë nga ora 2 pas dite dhe do te vazhdojne deri ne 9 te mbremjes, ne Shtepinë Mortore Ruggierio and Sons ne Yonkers Avenue, ne Yonkers te Nju Jorkut, ndersa varrimi behet diten e shtunë, me 7 Mars, sipas deshires se te ndjerit Shiqer Gashi, ne Baran te Eperm, do te varroset ne vendlindje. Vatra I shpreh ngushëllime familjes Gashi!
Library of Congress Event: Albania: Between the Communist Past and an Uncertain Future
The European Division, Library of Congress presents
Albania: Between the Communist Past and an Uncertain Future,Between Orient and Occident
Mesila Doda,Member of the Parliament of Albania
European Division Conference Room,
Jefferson Building, Room LJ-250
Friday, March 13, 2015
12:00 noon – 1:00pm
Contact Erika Spencer espencer@loc.gov 202-707-4371
Request ASL and ADA accommodation five days in advance at
202-707-6362 or at ada@loc.gov
5 MARS 1945-FILLOI GJENOCIDI KOMUNIST KUNDER KLERIT KATOLIK SHQIPTAR
Nga Fritz RADOVANI/
Në 70 vjetorin e përmbytjes së Shqipnisë…/
1945, 5 MARS…PUSHKATOHET DON LAZER SHANTOJA: (1892 – 1945)/
■Data e zezë e pushkatimit Don Lazer Shantojës, 5 Mars 1945 asht data e 70 vjetorit të fillimit të Gjenocidit komunist në Shqipninë e pushtueme nga sllavokomunistët e Titos, ditë e pafund e një robnije mizore prej tiranit Enver Hoxha me pasuesit e tij barbar.
■Përpjekjet e pafrut të kriminelëve Sheuqet Peçi dhe Mehmet Shehu në Shkoder, dergue nga Enver Hoxha në Janarin e 1945, me porosi nga Tito per me “shkëputë Klerin Katolik Shqiptar nga qendra shekullore Vatikani”, nuk patën sukses as në Shkoder as, në Tiranë.
Bashkimi i Trojeve të Veriut per të paren herë, mbi bazen e gjuhës dhe kenjes Shqiptarë, në vitin 1941 nga forcat fashiste italiane, të ndihmuem nga Atdhetarë që e kishin andrrue këte bashkim nder shekuj me vllaznit e vet, krijuene shpresen e formimit Shtetit tanë të vertetë me kufinjë të tij deri aty ku flitet Gjuha Shqipe. Nuk perjashtohen këtu asnjë nga Lidhjet, marrveshjet e përpjekjet shekullore nder të cilat, Kleri Katolik ishte i pranishëm dhe i pakursyem për mërritjen e këtij qellimi të naltë ç’ prej kohës së Gjergj Kastriotit!
■I kësaj plejade të lavdishme ishte edhe Atdhetari Don Lazer Shantoja, i njohun që në vitët 1920 – 24 si demokrat i pashoq, publicist i pakrahasueshëm, nder oratorët elokuent ma të spikatun në Shqipni, poet e letrar i njohun, eseist dhe muzikant i lindun, një nder perkthyesit ma të saktë të shkrimtarëve Gëte e Shiler…Por, mbi të gjitha Shqiptar !
■Në vitin 1924 Don Lazri asht nder Yjet e Kombit Shqiptar, Ai shkelqen në qiellin shumë të trazuem të Shqipnisë me mendimet Përparimtare e Demokratike përkrah At Anton Harapit, At Gjergj Fishtës, Luigj Gurakuqit, Don Ndre Mjedjës, Mark Kakarriqit, Gjon Kamsit dhe asht i gjetun mu në gjiun e ajkës së kulturës shkodrane Europjane.
■Në 2 Marsin e 1925, Don Lazri tregon haptas një dhimbje të madhe me rasën e vrasjes së Luigj Gurakuqit: “Gjyqi i Tranit – shembull klasik paturpësie cinike në gjyqet botnore – na difton sheshasit se diktatori i Romës desht me e krye vepren e diktatorit të Tiranës, të Zogut. Zogu nemosé e vrau Gurakuqin me kubure, me armen e barbarizmes e të padrejtësisë. Mussolini na e vrau me gjyqë…me armen e civilizimit e të drejtësisë! …
Se mund të quhet nji Baltjon Stambolla Avni Rustem e nji Luigj Gurakuqi Esad Pashë… Unë për vedi s’e kishe pritë kurr as prej nji avokatit italian! … Në nji pallat të Tiranës Ahmet Zogu me nji të zgerdhimun satanik u qet me pij satelitvet të gëzueshem tue u thanë: Tash nuk drue ma kênd!” (“Liria kombëtare, 7 tetor 1925).
■E me të gjitha këto shprehje që ka shkrue (e sa të tjera), Don Lazrit “i vune” etiketen e fashistit, pikrisht atëherë, kur “nuk dij as sot, se cili akuzues i Tij nuk kje fashist!!”
■Dikush kujton se historia mbyllët me dyert e furrave të gazit, por jo, gaboni!
Si thoni, do të kënaqeshin komunistët me aq sa kanë ba nazistët nder kampet e tyne?
Shka do të thonte Bota sot po të shihte një dokumentar të përsekucionit komunist në Shqipni, të bamë kundër Atdhetarëve apo dijetarëve dhe Klerit Katolik?
■Si do t’i përgjegjej historisë Jusuf Alibali kur hetonte Don Lazër Shantojën të lidhun për karrigë, me kambë të këputuna, apo i shkrryem përdhé në qeli mes ndytsinës, kur me datën 31 janar 1945, ditë e martë, ora 15.00, në Shkodër, u dha vendimi nga Gjykata Ushtarake e Qarkut, me kryetar Esat Ndreu, antarë: Mustafa Iljazi e partizani Hysni Lame, prokuror Vaskë Koleci, sekretar Shaban Kuçi se: “I pandehuri Dom Lazër Shantoja dënohet me vdekje, me pushkatim.”…E bash ato ditë… Nana e Tij Luçia, tek dera e qelisë e mbështetun nder hekra tue u thanë katilëve me lutje e dhimbje shpirti: “Ma vritni, ju lutëm ma vritni, banje këtë mirsi…. mos e leni kështu djalin!..”.
■Prof. Dr. Angjela Çirinçione shkruen: “Historia e Letërsisë shqiptare pa emnin e Don Lazër Shantojës del e mangët dhe e vorfën”.
■Prof. Isak Ahmet shkruen: “Ai ka krijuar disa nga vargjet ndër më të bukurat në poezinë shqipe. Si poet për shembull, ai dallohet për hov të vetvetishëm frymëzimi dhe për ngrohtësi ndjenjash që bulzojnë si shembëlltyra të shkëndijshme.” (“Kleri Katolik Shqiptar dhe letërsia” fq. 177), dhe vazhdon po aty (fq.179): “…letërsisë shqiptare me siguri do t’i kthehët edhe Don Lazër Shantoja, që ishte me të vërtetë si një prijës i popullit, si një apostull dhe interpretues artistik i kohës kur jetoi dhe vëproi”.
■Ai u pushkatue i çuem zvarrë (jo nga frika e vdekjës), porse nuk ecte dot, mbasi kambët ia sharruen me sharrë druvarësh, krahët ia thyen dhe nuk i banin asnjë mjekim deri atë ditë që e hodhën tek gropa, vetëm se, ishte meshtar i devoçëm, publicist i njohun dhe antikomunist i betuem. Këtë e vërteton fakti se ato tortura makabre që komunistët barbar kanë ba mbi trupin e Don Lazrit, janë ndoshta ndër të rrallat raste që njeh historia e dhimbëshme e të vujtunve në Sigurimin famkeq komunist shqiptar.
■Po, sikur të xhiroheshin autorët e gjallë të atyne krimeve: Aranit Çela, Fadil Paçrami, Lilo Zeneli, Xheudet Miloti, Xhemal Selimi, Toger Baba, Shyqyri Çoku, Dhimitër Shkodrani, Asllan Lici, Hysni Ndoja, Kasem Troshani, Elez Mesi, Dul Rrjolli, Hamdi Ulqinaku etj. që vetëm “zbatonin” ligjin? A mund të besonte kush në Botë se këto bisha gjindën të lira në Evropë dhe kanë dalë nga një popull prej ma pak se një miljon banorë? ■Testamenti i Don Lazer Shantojës, lanë me 26 Janar, kur u arrestue në Sheldijë, asht dhe do të mbetët aktual per të gjithë Shqiptarët: “As ma pak e as ma shumë se ajo që kam dijtë me kohë se, komunistët janë veç tradhëtarë!”(Dosja nr. 174, Arkivi Tiranë)
***
■Pena e Don Lazer Shantojës vazhdon me kenë aktuale dhe e artë edhe sot!
Shpirti i Demokratit të madh i shprehun në ato gazeta si dhe në revista e fletore të tjera, si dhe qëndrimi i tij në 1924, (në kontradiktë me vetveten mbas 1940 ashtusi shumë të tjerë, ndoshta, për shansët e krijueme të Shqipnisë Etnike), janë një fushë e gjanë për studjuesit e ardhshëm, mbasi né rreshtojmë faktet e vetëm historianët e rijë të çliruem nga pasioni politik dhe paragjykimet… do të mundën me gjetë vendin e merituem për këta dijetarë, tue fillue nga Shantoja, hapsina kulturore e të cilit e ven atè përkrah dijetarëve ma të mëdhej si për kah forca e stili por edhe karakteri modern i shprehjës.
■Për këta Viganë si Don Lazer Shantoja, né Gegët duhët të krenohemi, e kemi pse?!
■Po persëris veten: “Yjet e Kombit nuk shuhen me ujë…e, as, nuk mbulohen me baltë!”
Melbourne 4 Mars 2015.
Mësuesit Beqir Haçi,vizionar për të ardhmen e Kombit Shqiptar
Nga Pertefe Leka/
Atdhetari i zjarrte ,Beqir Haçi, njihej nga studentët dhe bashkëkombasit me titullin, Profesor, të cilin ia kishin mohuar persekutorët e tij.
Sot figura e Prof.Haçit është bërë shumë e njohur për publikun shqiptar në shumë fusha: ate të pedagogjisë,psikologjisë,letërsisë,publicistikës dhe folklorit.
Si bir i nderuar i Borshit, ku ravijëzohet e bukura e dheut, trashëgonte në mendje kthjelltësinë e Jonit,pasurinë shpirtërore të tokës frutore nën ujëvare,forcën e karakterit të kalasë shekullore të Sopotit dhe shpirtin artistik, që ia kishte skalitur vala lozanjare e detit.
Ai ishte vazhdues i paraardhësve të atij vendi që nxori një numër të madh intelektualësh të cilët patën interesim të veçantë,për kulturën dhe për shkollimin e djemëve dhe të vajzave brenda dhe jashtë Shqipërisë.
Fillimet e studimeve në shkollat shqiptare e më pas në shkollën teknike shqiptaro-amerikane e ngritën të riun B.Haçi,në nivelin e elitës intelektuale të kohës.
Pa mbaruar shkollën teknike, duke qenë më i miri në mësimin e gjuhës angleze,mësuesi i lëndës C.Hollingsed e emëroi “assistant teacher”.
Kjo i përkiste moshës së tij 15-vjeçare,kur ai u përkthente shokëve të tij të klasës duke shkruar në dërrasen e zezë ato çka spjegonte profesori amerikan.
Si mbaroi arësimin e lartë në Firencë,u ngarkua me shumë detyra pedagogjike, si drejtor dhe inspektor arsimi e profesor në disa gjimnaze të Shqipërisë.
Kudo që punoi zbatoi me devotshmëri projekte të reja arsimore për edukimin e brezit të ri dhe ndihmoi në kualifikimin e mësuesve kur kryente detyrën e inspektorit .
Si dishepull i Rusoit,që synonte ta bënte njeriun të arsyeshëm, prof. Haçi pasoi edhe iluministët shqiptarë të Rilindjës, të cilët e shihnin rritjen e ndërgjegjës kombëtare në përhapjen e arsimit dhe kulturës.Ja si e shkruan Prof.Haçi
“Vetëm arsimi mund të ndërrojë botën”,
Vetëm arsimi na e mbron lirinë.
Vetëm arsimi e zhdukë tiraninë,
Vetëm arsimi mbron moralin,
Vetëm arsimi e mban idealin.”
Kur ishte inspektor i qarkut te Dibrës së Madhe, mbajti një fjalim të zjarrtë
në festën e 5 Prillit 1942.Fjala e tij ngriti në këmbë të madh e të vogël,pasi mbrojti haptaz idetë e tij për Shqipërinë etnike duke theksuar se viset shqiptare janë e do të mbetën shqiptare.
Për këte guxim qytetar autoritetet italiane e arrestuan, por nuk mund të burgosnin
Himnin “Kënga e Dibrës së Madhe “,e cila jashtë hekurave zëvendësoi prezencen
e mësuesit revolucionare me thirrjet për bashkim .
“Cou se t’erdh dita e lirisë ,
Ditë e shenjtë që ke pritë ,
Dibr’ e Madhe e Shqipërisë”
Të shkëlqesh si yll e dritë”
Kënga në unison afroi zemrat dhe ngjalli shpresat në betimin për ditën e Lirisë.
Prof. Haçi si studiues i filozofëve përparimtarë të botës përforcoi idenë , se arsimi është mjeti për të zhvilluar një botë të re .
Kështu ai punoi me pasion për të botuar sa më shumë në drejtim të kësaj edukate.
Me energji të pashtershme ai shfaqi aftësinë e një edukatori të vërtetë ,në të gjjtha botimet për t’i shërbyer shkollës shqiptare në ardhmëri.
Numërohen me qindra artikuj në të gjitha revistat e gazetat e kohës, po ashtu edhe një serë librash që i quajti libra popullorë, si “Mendime të arta”,”Proverba”,dedikuar Thimi Mitkos dhe S.Dines.
Librin unikal “Udhëheqës i mirësjelljes”,e punoi posaçërisht për rininë shqiptare,ndërsa “Thërrime filozofike” ia dedikoi N.Frasherit “.
Librin “Mësuesi punëtor,idealist i shoqërisë” ia kushtoi mësuesve shqiptarë, të cilët u përkisnin viteve 1930 -1937.
Me këto ai plotësoi albumin e botimeve pedagogjike dhe njihet si mësues e publicist .
Lënda e përfshire në to kishte karakter të theksuar edukativ-didaktik,patriotik e kulturor.
Periudha e gjatë e diktaturës komuniste, nuk e përfilli emrin dhe vepren e profesor Beqir Haçit ,vetëm e vetëm pse Ai qe nxënës i Shkollës Teknike të Tiranës
E burgosën, e keqtrajtuan,per t’ia nxirë jetën,por Ai mbijetoi, duke ruajtur nderin, dinjitetin e tij si pedagog ashtu siç shkruante në një poezi te tij .
Skeleti im,qendro,dëgjon
Armikut thuaji:
Këtu s’kalon!,
S’e mund dot kurrë, ti shpirtin tim…”.
Pas burgut, profesori nuk mund të botonte më. I pajisur me një karakter të fortë,diti të punojë në kushtet e sistemit totalitar.
Shpirti i paepur rezistoi për t’i transmetuar brezave mesazhe madhore.
“Shtëpizën”,siç e quante në një poezi e ktheu në çerdhe pune për studime.
Atje veç të tjerave u mësoi të rinjëve gjuhën angleze, të cilën e zotëronte mjeshtërisht.
Shumë intelektualë dhe studentë të asaj kohe ,sot janë në pozita të larta shtetërore,kanë marrë mësime në atë shtëpi-shkollë duke ruajtur nderimin më të madh për profesorin erudit
Me punën e tijë të pandërprerë, shtoheshin veprat dhe mbusheshin me krijime qe e pasuronin laboratorin e tij të punës, për t’u hapur një ditë.
Kam pasur fatin ta njoh prof. Haçin dhe ta vizitoj laboratorin e punës së tij me dosje,libra dhe citate të zgjedhura , te marrura nga urtësia botërore dhe shqiptare.Shume shprehje të urta ishin të vendosura në vende të dukshme për t’u lexuar. Ishin këshilla filozofike për brezat: të duan punën,shkollën ,Atdheun, familjen,jetën dhe të ruajnë nderin në çdo situatë.
Sot nje pjesë e veprave të prof.Haçit e kanë parë dritën e botimit nën kujdesin e te birit Dr.Sopot Haçit,i cili botoi dy libra me poezi,me titull “Këngë të pëshpëritura”por nuk arriti t’i çonte deri në fund botimet e tjera për të cilat ai thoshte janë mijëra faqe.Filli i jetës iu këput në kulmin e punëve që kishte nisur të bënte,në nderim të babait të tij të devotshëm.
Sot pedagogjia shqiptare ka nevojë për mësimet e një edukatori të madh si siç ishte Prof.Haçi.
Librat shkollorë kanë nevojë për poezinë didaktike të një mësuesi të talentuar.
Shoqëria shqiptare për mendimet e një idealisti modern, i cili thoshte :”Vdekja të më marrë, kur të më gjejë pa punë”.
Titujt që iu akorduan Prof.Haçit ne periudhën e Demokracisë :”Urdhëri Naim Frashëri” “ Pishtar i Demokracisë “,titulli i lartë “Mësues i Popullit” kanë vlerë morale për brezat që t’i referohen mësimeve të urta të një mësuesi virtuoz.
Mesazhi qe ia transmeton gjeneratave përmblidhet në këto vargje.
Gjendjen që shkoi-e pamë
Gjendjen që kemi-e shohim
Ku kemi qenë e ku ramë
Tani të gjithë e njohim
Atë që dje nuk e bëmë,
Po e paguajmë sot,
Atë që sot po e lëmë
Do ta paguajmë mot!
VIKTIMAT E PARA TË KOMUNIZMIT SHQIPTAR
Nga Frank Shkreli/
Marsi i vitit 1945 ishte fillimi i një kalvari të vërtetë vuajtjesh, vrasjesh, burgosjesh dhe internimesh për klerin katolik shqiptar. Është ky një 70-vjetor që na detyron të kujtojmë viktimat e para të regjimit komunist të Enver Hoxhës, të cilët dhanë jetën si heronjë të kombit shqiptar, në mbrojtje të idealeve më të larta njerzore të dashurisë për Perëndinë dhe për lirinë e Atdheut të tyre, dhe në mbështetje të nderit e burrënisë, të dinjitetit njerëzor dhe të vlerave bazë universale për veten dhe për të gjithë bashkkombasit e vet. Këta ranë viktima të një regjimi diktatorial të pa besë e të pa fe dhe të një ideologjie të huaj sllavo-aziatike për shqiptarët, të një regjimi që ndërmori shtypjet dhe mizoritë më të egëra kundër të gjithë besimtarëve shqiptarë pa dallim, por në veçanti kundër klerit katolik.
Ajo që e bën edhe më të trishtueshme këtë histori viktimizimi të bijve ndër më të mirë të kombit, është fakti se ishte vetë dora e shqiptarit që shkaktoi vrasjen mizore të këtyre viktimave të pafajshme. Është kjo një njollë e zezë mbi kombin shqiptar. Regjimi komunist i Enver Hoxhës, i shtyrë nga armiqtë e kombit shqiptar, rusët dhe serbët, dhe i bindur nga vetvetja, filloi si masë të parë të regjimit të tij në Mars të vitit 1945, eliminimin e Kishës Katolike Shqiptare duke pushkatuar klerikët më të njohur të saj, duke krijuar kështu një boshllëk të madh jo vetëm në radhët e Kishës, por edhe në fushën e kulturës, gjuhës dhe letërsisë kombëtare. Enver Hoxha dhe regjimi i tij — të shtyrë nga pasione dhe interesa të huaja që nuk kishin aspak të bënin me interesat e kombit të vet — pushkatoi e burgosi ndër më të mirët e kombit duke krijuar në boshllëk dhe varfëri kulturore të paparë në historinë shqiptare.
Andaj, në këtë përvjetor që shënon viktimat e para të regjimit enverist në luftëne tij kundër Kishës Katolike dhe klerit të saj, ndaj klerikëve të feve të tjera dhe jo vetëm këtyre, por të gjithë atyre që u viktimizuan në pafajsi, vetëm e vetëm se nuk pajtoheshin me regjimin komunist – është ndoshta një rast i mirë që të reflektohet, më në fund, mbi faktin se si në të vërtetë është e mundur që një regjim i përbërë nga individ të të njëjtit gjak, mund të vriste e të priste pa kurrfarë dhimbjeje bashatdhetarët e vet, vetëm e vetëm sepse mendonin ndryshe dhe nuk pajtoheshin me një ideologji të huaj. Për më tepër, ndoshta duhet të reflektohet nëse mungesa e përballimit serioz me atë histori të përgjakshme mund të ketë gjithnjë pasoja edhe për aktualitetin e jetës politike dhe shoqërore të kombit shqiptar, madje edhe pas një çerek shekulli të shembjes së regjimit komunist. Përballimi me këtë histori nuk duhet të bëhet për qëllim të hakmarrjes, jo. Dhe jo se nuk duhet ta duam drejtësinë dhe jo se nuk duam të kujtojmë kujtimin e viktimave të komunizmit barbar të Enver Hoxhës, por siç ka shkruar me një rast i famëshmi albanolog At Zef Valentini, përballimi me atë histori të përgjakshme, sidomos kundër klerit katolik shqiptar, është më shumë i nevojshëm — nga pikëpamja e tij fetare – “për me shlyer kujtimin e mëkatit të tjerëve nga faqet e historisë së kombit”. Një gjë e tillë, që sipas tij të çonte në vend amanetin e këtyre viktimave të komunizmit, që Shqipëria dhe shqiptarët të vazhdojnë në rrugën e ngadalshme, të vështirë e shpesh të kundërshtuar, por kurrë të ndërprerë në rrugën drejtë qytetërimit të kombeve si motra, bazuar në kulturën dhe traditat më të shëndosha të qytetërimit të vërtetë të një prej kombeve më të vjetër të kësaj bote, kombit të vjetër shqiptar.
Marsi i vitit 1945 shënon fillimin e viktimizimit të gjatë dhe barbar të klerit katolik shqiptar, me vrasjen e Dom Lazër Shantojës dhe Dom Ndre Zadejës, klerikut, dramaturgut, poetit e prozatorit. Isha në të vërtetë duke lexuar një libër poezishë nga Xhevat Kallajxhiu, një ish-koleg i imi në Zërin e Amerikës, gjatë viteve 1970 dhe po kërkoja një vjershë të tij, kushtuar njërit prej këtyre viktimave të para të regjimit enverist, Dom Ndre Zadejës klerikut dhe shkrimtarit i cili u pushkatua në Shkodër në mars të vitit 1945, i akuzuar si “fashist, armik i popullit dhe tradhëtar”.
Ja poezia që Xhevat Kallajxhiu i kishte kushtuar mikut të tij, “Kryeheroit të patriotizmit dhe të virtyteve tradcionale shqiptare”, dhe njërit prej viktimave të para të regjimit komunist, vrarë në Shkodër Marsin e vitit 1945 dhe që i përshtatet këtij përvjetori:
DOM NDRE ZADEJA
Ndalu dorë mizore! Si guxon t’ qëllosh Dom Zadenë!
Priftin patriot shumë të shquem që ka lind Shqipnia?
Që gjithë jetën e kushtoi për të shërbye Atdhenë,
Dhe për ‘Të gjithçka ishte Zoti e Shqiptarija!
“Fashist”! e qojte pa turp atë që me guxim kumtoi:
“Adries m’i thuej krenare –Valona ashtë tokë shqiptare”!
Që në gjithë jetën e Tij as u ndal as nuk ngurroi
Me lartësue Çerdhen Ilire, me qenë krenare!
“Armik”! e qojte atë që burrënisht Shkjaun njoftoi:
“Çka ka liqeni e Buna që po lajmërojnë poterë”,
(Kur Rozafa maj’n e Taraboshit e kqyr me droj’)
T’a dijë jugosllavi se Shkodra vdes me nder.”
Me Ty o misjonar i Krishtit dhe i Mëmëdheut,
Të tjerë misjonarë të shquem jetën e tretën.
Besnikë të traditave të Tokës së Skënderbeut,
Me gzim jetën falën për Liri, Fe dhe të Vërtetën.
Të përunjem, Dom Zadeja, krenaria e këtij Fisit të Ilirisë!
Lavdi Kombit që të lindi, o bir i denjë e me vlerë!
Lavdi Ty, që gjakun pa kursim e fale Shqipënisë!
N’faqe të historis’ do të përmendesh me adhurim përherë!
1945
Le të jetë ky përvjetor i kujtimit të viktimave të para të regjimit komunist 70-vjetë më parë, jo si një ngjarje që ngjallë dhe nxitë hakmarrje, pasi këto viktima të komunzmit, këto “rreze qytetnije të fikuna”, nuk do të kërkonin një gjë të tillë, përkundrazi do të ishin kundër. Por, ata do të këmbëngulnin që sakrifica e tyre të mos harrohet dhe që vdekja e tyre të përkujtohej dhe që të shërbente sot për të nxitë një përtëritje të Shqipërisë, që të çojë në një të ardhme më të mirë dhe më të ndritur për kombin shqiptar.