The DC Independent Film Festival Presents/
Three Windows and a Hanging/
Sunday, March 1 Reception – 3:30 PM Screening – 4:30 PM/
Kosovo’s first submission to the Oscars looks at a patriarchal culture following the discovery of wartime secrets that threaten to tear apart the fabric of village life.
US Naval Memorial 701 Pennsylvania Ave. Metro: Archives
Reception sponsored by
Tickets $12 http://dciff-indie.org/three-windows-and-a-hanging
KRYEMINISTRI DHE PRESIDENTI PERPLASEN PER VISAR ZHITIN
* PRESIDENTI NISHANI: “Fjalët e Ramës, tullumbace sapuni”/
* Rama: Zhiti, dikur i dënuar për poezinë, sot për shkaqe politike/
Kryeministri nuk lë rast pa dëshmuar se preferon shown, ekzibicionin, gjestet, pra kollajllëkun, shumë më tepër se thellësinë, seriozitetin, punët.
Fjalët e fryra të Kryeministrit janë tullumbace sapuni pa asnjë peshë që plasin dhe zhduken nga prekja më e lehtë me cilindo argument.
Kryeministri nuk e di, ose bën sikur nuk e di, se Visar Zhiti nuk është nga poetët “e rrallë” të burgosur të diktaturës, por njëri prej tyre. Vetë Visar Zhitit i vjen turp nga cilësimi “i rrallë’.
Po, Visar Zhiti nuk ka shpifur për askënd. Për Visar Zhitin kanë shpifur pafund shëmbëlltyrat e barrikadës sigurimiste qe ndikojnë sot vendim-marrjen.
Visar Zhiti është i propozuar prej Kryeministrit për ambasador në Vatikan pa kushtin themelor, ligjor procedurial, të thënë, të njohur, të shpallur dhe të përsëritur; Konsultimin paraprak me Presidentn e Republikës.
Kryeministri nuk e di se në tryezën e Presidentit asgjë dhe askurrë nuk është thjesht “për firmë”. Me këtë padijë kaq të thellë proceduriale Kryeministri provon për të disatën herë një mungese serioziteti sa të pabesueshme dhe të papranueshme për një Kryeministër.
Kryeministri duhet ta mësojë një herë e përgjithmonë se dekretimi apo mos-dekretimi i ambasadorëve, është e drejtë ligjore e e patjetërsueshme e Presidentit të Republikës.
Visar Zhitin nuk po e ridënon Presidenti.
Visar Zhitin po e turpëron dhe riturpëron, dënon dhe ridënon Kryeministri përmes një kurthi duke e kandiduar jashtë procedurave në pritje të refuzimit.
Për Visar Zhitin nuk është ridënim të mos e bësh ambasador.
Për Visar Zhitin është ridënim ta përdorësh për politikë.
Kryeministrit nuk i lypset të zotohet të mos e komentojë Presidentin. Të mos e komentoje Kryeministri Presidentin është një minimum etike që, si e tillë, nuk përbën asnjë meritë, nuk meriton asnjë lëvdatë, e aq më pak autolëvdatë.
Megjithatë, nëse gjithsesi, një zotim ose bëhet dhe mbahet dhe zotuesi lëvdohet, ose bëhet dhe nuk mbahet dhe zotuesi turpërohet. Se ta bësh një zotim, të vetlëvdohesh se e ke bërë, dhe, përtej çdo rrethane apo çfardo kombinimi sado të pafavorshme rrethanash, zotimin të mos e mbash, zotuesi nuk mundet, si po bën Kryeministri, që vetlëvdohet. Por mesa duket nga lëvdimi, autolëvdimi, turpërimi, autoturpërimi Kryeministri ynë nuk ka asnjë haber. Prandaj dhe lëvdatat e vetlëvdatat i bën dhe i ribën edhe kur zotimin e mban edhe kur zotimin nuk e mban, çka është një turp që s’ka kandar që e peshon.
“Argumentat nuk numërohen, argumentat peshohen”, thotë një fjalë latine e pakontestuar nga kurrkush deri më sot. Kryeministri ynë fatkeqësisht këtë pohim nuk e respekton.
Rama: Zhiti, dikur i dënuar për poezinë, sot për shkaqe politike/
Kryeministri Edi Rama ka thyer heshtjen në lidhje me kundërshtitë për kandidaturën e poetit Visar Zhiti si ambasador në Vatikan, duke theksuar se ky është dënimi i dytë për ish-deputetin e Partisë Demokratike pas atij të regjimit komunist.
Nëpërmjet një postimi në faqen e tij “Facebook”, Rama shkruan se pas burgut në komunizëm për lirinë e penës, sot dënohet për shkaqe politike nga presidenti i Republikës.
“Ridënimi i Visar Zhitit. Poet i rrallë. I burgosur politik i diktaturës. Shqiptar edhe më i rrallë. I vetmi deputet e ministër i Partisë Demokratike që s’ka fyer kënd dhe as ka shpifur për askënd. Një periudhë shërbimi në diplomaci me kontribut për kulturën. Botues i një volumi dinjitoz në italisht në nderim të Nënë Terezës.
E propozojmë për ambasador të Shqipërisë në Vatikan. Një figurë lokale e kishës katolike shqiptare prononcohet me rezerva ndaj tij. Prononcim i papranueshëm për të cilin vetë ati në fjalë kërkon ndjesë publike. Komisioni i Jashtëm i Kuvendit i jep Visar Zhitit mbështetje pa asnjë rezervë. Vetë Selia e Shenjtë, përmes Nuncit Apostolik në Tiranë, na përcjell mirëpritjen më të ngrohtë për propozimin, me fjalët më të mira për kandidaturën”, shkruan Rama.
Më tej kreu i qeverisë kritikon me rezerva mosdekretimin e emrit të Zhitit nga ana e kreut të shtetit Bujar Nishani.
“Kandidatura është në tryezën e Presidentit të Republikës për firmë. Presidenti i Republikës, përmes një prononcimi për një emision lajmesh deklaron mosdekretimin e Visar Zhitit!
Argumenti i zotit President? Kandidati për ambasador i Republikës së Shqipërisë në Vatikan, paska cenuar kishën me një prononcim publik! Një prononcim ky i fundit në fakt, krejt i pafajshëm dhe, njësoj si poezitë e pafajshme dikur, rifabrikohet si arsye e lartë shtetërore për të ndëshkuar Visar Zhitin”, shkruan Rama.
“Jam zotuar të mos i komentoj në publik kundërshtitë e mia ndaj Presidentit të Republikës. Sepse Bujar Nishani është kalimtar, ndërsa Presidenti i Republikës është një institucion themelor i shtetit shqiptar – edhe pse i rrënuar nga Partia Demokratike në pushtet, njësoj si tërë shteti që ai pushtet la pas në 23 qershor.
Por sot, unë nuk mund të hesht dot në asnjë mënyrë. Sepse ky është ridënimi i Visar Zhitit. Fatmirësisht më i lehtë se i pari. Sepse poeti nuk do të kyçet në burg; djali nuk do të shkëputet për së gjalli nga nëna; bashkëshorti nuk do të ndahet me përdhunë nga gruaja.
E megjithatë, ky ridënim është fatkeqësisht më i hidhur se dënimi i parë. Sepse një i dënuar i diktaturës komuniste për lirinë poetike, nuk mund të ridënohet sot nga Presidenti i Republikës së Shqipërisë për qëllime politike”, përfundon postimi i kryeministrit.
LAMTUMIRE TOMSON NISHANI, DOKTORI I LULEVE TONA!
Do të ishte mirë që Parku i Madh i Tiranës të quhet Parku Tomson Nishani/
Nga Thanas L. Gjika/
Më 13 shkurt 2015, në moshën 82 vjecare, në Firence të Italisë, pushoi së rrahuri zemra e agronomit Tomson Nishani. Ky punëtor i palodhur i Parkut të Madh të Tiranës, autor i më se 15 librave për rritjen e mirëmbajtjen e luleve shtëpiake, njihej prej nesh me epitetin diktor i luleve. Të tillë e njohën atë mijëra lexues të veprave të tij, si dhe intelektualët e kryeqytetit, që patën kryer punën fizike tek Parku i Madh. Tomsoni, si përgjegjës i Parkut, na caktonte e mbikqyrte punën, duke u përpjekur të na lehtësonte lodhjen e të na ndihmonte për të shtuar njohuritë rreth rritjes e mirëmbajtjes së luleve në shtëpitë tona. Mbas ngjarjeve të rënda të pranverës 97, Tomsoni bashkë me zonjën e tij Edith u detyrua të largohej prej Tirane dhe u vendos ne Firence pranë familjes së vajzës së tij, e cila ishte shpërngulur atje disa vjet më parë.
Edhe në emigracion agronomi ynë nuk e ndërpreu punën për mbarëvajtjen e Parkut të Madh të Tiranës. Ai e lidhi këtë park me një nga parqet më të bukur të Firences dhe kohë pas kohe shpuri në Tiranë specialistë italianë, të cilët mbollën në faqet e Malit Dajt mjaft drurë e shkure dekorative.
Tomsoni ishte djali i vogël i atdhetarit gjinokastrit Besim Nishani, por duke qenë se në formimin e tij ndikoi shumë xhaxhai i tij, Dr. Omer Nishanit, presidenti i parë i Shqipërisë së pasluftës së Dytë Botërore, ai ndjehej si bir në shpirt i Omer Nishanit, njeriut me kulturë gjermane. Prej tij Tomsoni mësoi gjermanishten dhe jetë me rregulla strikte. Dita e punës për Tomsonin fillonte cdo ditë me gjashtë të mëngjezit dhe mbaronte më gjashtë të mbrëmjes.
Qeveritë shqiptare nuk treguan asnjë përkujdesje për këtë punëtor të madh sa qe gjallë, prandaj sugjerojmë që Parku i Madh i Tiranës të quhet Parku Tomson Nishani.
I pavdekshëm qoftë kujtimi i tij.
ME 7 MARS 2015 DO TE HAPET SHKOLLA SHQIPE NË ASTORIA- QUEENS, NY
-NJOFTIM I KOMISIONIT ORGANIZATOR PËR HAPJEN SHKOLLËS SHQIPE NË QUEENS, NY/
– Një mundësi më shumë për të mësuar gjuhën shqipe/
Fëmijët shqiptarë të komunitetit të Astorias-Queens, NY ,që këtej e tutje kanë një mundësi për të mësuar më mirë e më shpejt gjuhën e prindërve të tyre.Me interesimin e pjestarëve të komunitetit ,mbështetjen e Federatës Panshqiptare të Amerikës “Vatra”, vecanerisht te biznesmenit Kristaq Foto, në datën 7 Mars, ditën e përvjetorit të hapjes të së parës shkollë shqipe, në ambjentet e Bar-Kafes “Kuq e Zi” në 23 st e 20 Ave , do të fillojë funksionimi i dy klasave të mësimit të gjuhës dhe leximit shqip.Këto klasa, do të frekuentohen nga fëmijë të moshës 6 deri 13 vjec ,të ndarë sipas moshës dhe sipas njohurive që ata kanë për këtë gjuhë në këtë moment. Pra shkolla do te jete e organizuar në dy nivele :për fillestarë dhe për nivel mesatar .Rregjistrimet do të vazhdojnë deri më 28 shkurt dhe bëhen në ambjentet e Bar –Kafes”kuq e zi”.
Ju mund të merrni informacion më të detajuar,ose të rregjistroni fëmijën tuaj duke komunikuar me Kristaq Papen në tel 917 832 2376.
Jeni të mirpritur !
Komisioni organizativ për hapjen e shkollës në Astoria NY
SERBIAN PROPAGANDA – CHRISTIANITY WITHOUT CHRIST
The book promotion began with the younger Serbia Orthodox Bishop reading excerpts from the book, ‘The Christian Heritage of Kosovo and Metohija’ and stating that the truth of Christianity lies in the SOC (Serbian Orthodox Church) and that the love of God prevents the delusion of human beings without faith. That “Through faith it is entrusted to the SOC and its culture to master humans, even through war.” The elder Bishop spoke next shortly after his pleasantries claiming the need to preserve the “Truth” as he explained how the danger of the SOC and the Serbian people in Kosove cannot safely attend and worship. The bishop also stated that when he served with the military he saw terrible things, but failed to mention what it was that he saw for which was terrible. Next, the bishop attempted to discredit the book ‘Kosovo: A Short Story’ written by the British scholar Noel Malcom claiming how it failed to mention the spiritual dementia in the 12-14 centuries, particularly the frescos and beautiful paintings the SOC brought forth to the world. The Bishop also stated that “The Albanians or ‘Shqiptars’ how they reference themselves is an Italian word and they are unsure who they are and their identity.” The last speaker was a former CIA who has worked in the Balkans and admitted that while he is from a northern European (Dutch) by decent, and also a Christian of another denomination, he found the SOC particularly in Belgrade to be a mystical and different experience. He went on further to say that a lot must be done to preserve the Christian heritage in the region. He told the Serbians to hold steadfast against the EU specifically the British and German aggression toward Serbia and Belgrade’s influence to cave to their demands. He went on further to say that the region is in danger of losing Christianity as it is being lost in the Middle East.
Questions were raised by the audience about schools and the youth in the region.
The last questions raised were from two Albanians that were present in the audience, of a predominately large attendance of Serbian people as well as a Russian and handful Americans also fielded questions just before Mr. Harris closed the event:
Why do you consider the Serbian Orthodox Churches and Serbs in Kosova unsafe since ethnic Albanians have protected those churches for centuries (these Albanian guards were called Voivods) against the Ottomans, particularly because Albanians traditionally have respect for all religions and religious objects in general, and of course those churches belong to their ancestors, such as the ancient church in Decan.
The Serbian historian Pero Slijepcevic in ‘Ogledi’ written in 1934 (pages 92-122): ‘Stare rpske zaduzbine’, studies on old orthodox churches and monasteries in Kosovo, he states that “Those churches were not build by Serbian rulers, for Serbs did not have a tradition of building or painting. During Nemanja family rule, the government together with the SOC occupied many catholic and byzantine churches, added some modifications and symbols.”
The opportunity to discuss more questions did not present itself in the Q&A session however, the crowd continued to debate with both Albanians at either end of the room.
Notable facts received but not communicated found that Kostandin Jirecek, in the ‘History of Serbs’, states that Serbs made small renovations in XIV century, such as adding symbols at the entrance (priprata) of the churches. Jirecek also testifies in the ‘History of Serbs’, that “In the early medieval period, Albanians have lost much land to Serbs, but nevertheless they are people that don’t die… In the middle ages Albanians were an old Christian people, with a culture of a high civilization.” Building on top of the ethnic Albanian people who built Catholic and Byzantine Churches far before the Serbs entered the Illyrian-Peninsula (Balkans; later renamed by the Ottomans).
It is an old byzantine tradition that the Orthodox Church and the state were not separate. This tradition was alive in the decade of rule of Miloshevic, when SOC blessed the start of his campaign against Kosovar Albanians in 1989. Patriarch Pavle himself gave Miloshevic full support, authorizing him to represent all Serbs in 1995. One question wasn’t raised; Why does the Serbian Church not recognize the Independence of Kosova, because the old tradition remains alive in that the Serbian Orthodox Church is not separated from the State even today.
When asked by the elder Albanian whom also spoke Serbian what about the documented genocide, the clergyman response was, “They’re documents, I don’t believe them and everyone uses the phase ‘genocide’ loosely”. Faith, Hope, Love and reconciliation was missing in what was a very little discussion about Christianity.
The book promotion was held on February 10, 2015 in the Mary Pickford Theater Room 302 of the James Madison Building at the Library of Congress, Washington, D.C., where the head of the European Division opened the event shortly after noon. Many of the speakers at the event were friends of the Library of Congress European Division’s predecessor of Serbian decent, who is now retired in Los Angeles. (DIELLI)