Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Nemo propheta in patria – a është gjithmonë e vërtetë?

by

Nga Arjan Th. Kallço*/

Nuk është hera e parë që takohen në Tiranë poetë dhe shkrimtarë shqiptarë që jetojnë dhe punojnë në Itali me kolegët dhe kritikët e tyre shqiptarë dhe italianë. Eventi i vitit 2010 Dy popuj, një det, një miqësi sikur i parapriu urës që vetë kultura mes dy brigjeve ka filluar ta ndërtojë. Është një urë që po i afron gjithnjë e më shumë shqiptarët në të dyja anët e Adriatikut, por edhe më gjerë. Një urë që na tregon se kultura shqiptare merr edhe dimension tjetër, jashtë atdheut, por kjo e gërshetuar me një kulturë tjetër, të vendit që i ka bujtur qysh prej 23 vjetësh. Për t’i dhënë frymë vazhdimësisë së eventeve , më datën 23 janar në Tirana International, u organizua nën kujdesin e shumë faktorëve, si Krahina e Puljas, Instituti Italian i Kulturës, Shtëpia Botuese Besa, Fondazioni Gramshi, Forumi i pavarur i gruas shqiptare dhe të tjerë, Konferenca Ndërkombëtare e studimit ku morën pjesë studiues dhe profesorë të universitetit të Barit, Tiranës, Shkodrës dhe Korçës. Pas fjalëve përshëndetëse të institucioneve, ku mes të tjerash ministri Erion Velia e vlerësoi takimin si një problem që deri pak kohë më parë ishte jashtë vëmendjes së shtetit, të politikës, krejtësisht e braktisur, për të mos folur për fatin e kulturës së qindra mijëra emigrantëve që morën rrugët e botës pas vitit 1990. Ky është dhe një farë shfajësimi – vazhdoi Velia – edhe për të gjithë kohën e mëparshme, kur qeveria e sotme ishte në opozitë, por edhe për qeveritë e mëparshme.

Drejtorja e institutit italian të kulturës, Flavia Veneciani, pasi përmendi të gjitha veprimtaritë që po ndërmerr instituti për të krijuar urat e bashkëpunimit mes dy vendeve, e filloi përshëndetjen me shprehje e famshme, Nemo profeta in patria, për të kujtuar se në Itali ka një numër të konsiderueshëm shqiptarë që shkruajnë edhe në gjuhën italiane, por që ndoshta janë ende të panjohur në vendlindjen e tyre, në Shqipëri. Ka autorë qënuk janë përkthyer kurrë në gjuhën shqipe dhe në këto bashkëpunime mes dy vendeve duhet të merret në konsideratë edhe kjo letërsi, që nxjerr në pah lidhjet e gjata të miqësisë mes dy vendeve tona. Shkrimtarët – theksoi drejtorja – janë një urë mes Italisë dhe Shqipërisë. Insituti italian ka ndërmarrë një nismë tepër të guximshme që të sjellë të enjten e parë të çdo muaji një autor apo edhe autorë që të përcjellin tek dashamirësit e letrave temat, librat, problematikën e gjerë të kulturës italiane, të gjuhës dhe historisë, të udhëtimeve dhe ekspolrimeve të autorëve italianë në Vendin e Shqiponjave. Një nismë që i ngre në nivel tjetër shkëmbimet reciproke mes dy brigjeve, duke i kushtuar kulturës vendin që meriton në një shoqëri globale, në një europë ku po synojmë të afrohemi dhe të bëhemi pjesë e saj.

Livio Muçi, drejtori i shtëpisë botuese Besa, i përkushtuar për botimin e letërsisë shqiptare dhe të shqiptarëve që jetopjnë në Itali, numëri i librave të botuar kap një shifër të lartë me autorë të shekullit të kaluar dhe të sotmit, e konsideroi këtë takim si një moment për të theksuar se ky fakt përbën një pasurim të vetë letërsisë italiane, pra autorët shqiptarë që jetojnë në itali duhen konsideruar si pjesë e trashëgimisë kombëtare italiane, pasi edhe kontributi i saj është i padiskutueshëm. AUI solli shembullin që sipas tij është tepër nëgativ që disa figura të njohura shqiptare në arenën e kulturës italiane po largohen edhe nga Italia drejt destinacioneve dhe vendeve të tjera. Një prej intelektualëve, Ron Kubati, që ka riemigruar në Amrikë, për Muçin është një largim që nuk duhej të ndodhte, pasi largimi i njerëzve të tillë, është humbje për Italinë dhe Shqipërinë më parë kur u detyruan ta braktisin vendlindjen. Shkrimtarët me veprën e tyre krijojnë një lloj sociologjie tregimtare, prandaj evente te tilla marrin një kuptim të madh. Këto takime na shërbejnë edhe si një moment për ta përfshirë Shqipërinë në këto nisma bashkëpunimi, por i hap rrugë edhe studimeve gjuhësore në një letërsi dygjuhëshe.

Profesorja dhe kritikja e Universitetit të Barit, Xhovana Shanatiko, e njohur në departamentet e gjuhës dhe letërsisë italiane edhe tek ne, në fjalën e saj u ndal mes tyë tjerash duke theksuar se shkrimtarët janë dritarja jonë në botë, edhe nëse ikin nuk është ndonjë gjë e keqe, pasi do të jenë ata që do të bëjnë të njohur në botë vendin e tyre të lindjes, vendin që i priti për shumë vjet dhe kulturën e tyre. Letërsia që shkrimtarët me origjinë shqiptare është si italiane, ashtu dhe shqiptare. Në veprat e tyre shohin si gjithmonë temat që janë më tipiket të emigrantëve, si ajo e përkatësisë, e dashurisë për atdheun, e jetës së dikurshme shqiptare, si dhe e Italisë që gjetën që kur mbërritën.

Në konferencë e morën fjalën dhe diskutuan për krijimtarinë e shkrimtarëve shqiptarë edhe studiues, kritikë dhe pedagogë të tjerë italianë dhe shqiptarë të cilët vlerësuan jo vetëm tematikën e larmishme, por edhe shumë elementë të tjerë të kulturës, jetës dhe gjuhës. Poetë të ftuar recituan poezitë e tyre në gjuhën italiane dhe shqiptare dhe sipas organizatorëve janë rreth 36 autorë shqiptarë në Itali që kanë krijuar poezi dhe prozë në gjuhën italiane.

Kjo nismë ku meritën më të madhe e ka botuesi nga Leçja mendoj se duhet të shtrihet edhe më gjerë, me të gjitha vendet ku jetojnë dhe krijojnë shqiptarët. Një nismë tjetër që duhet të marrë udhë është një bashkëpunim me vendin tjetër kufitar, Greqinë, ku në të gjithë qytetet e saj më të mëdha, ka shumë shqiptarë që shkruajnë në gjuhën shqipe, por edhe atë helene. Kështu urat e njohjes dhe shkëmbimeve kulturore do të shtohen dhe integrimi i kulturave do të jetë më i natyrshëm.

*Arjan Th. Kallço

Pjesëmarrës në konferencë

 

Born In Debt: Modern Greece’s 180-Year History Of Borrowing

by

The comparisons to the present are striking: a 1830s Swiss banker who helped launch the newly formed nation of Greece on the back of credit it could never pay back./

By Richard Werly/

ATHENS— Displayed in elegant glass cases, the first Hellenic bonds are the pride and joy of the National Bank of Greece. “From the beginning, our state had no other choice than to live on credit. We were born in debt,” head archivist Gerassimos Notaras says.The first Greek currency was the “phoenix,” the legendary bird that is supposed to rise from the ashes.Here, the historical comparison with the present is unavoidable. On the wall of the Athens reading room, two huge portraits stand sentry. On one side is Genevan banker Jean-Gabriel Eynard, the head of the Philhellenist movement in Europe from 1825 to 1850 and the new Greek state’s first creditor. On the other is Georges Stavros, the first manager of the bank founded with the funds loaned by Eynard. There is but one notable difference compared to today: Back in the 19th century,Germany, a thriving power, was not among the money lenders. The debts were signed by France, the United Kingdom, the Netherlands and Russia.

Ilias Plaskovitis was the secretary general of the Greek Ministry of Finance until the end of 2011. Leaving his office at Syntagma Square, which faces the Parliament, the economist and advisor to the central bank, doesn’t argue that his country is struggling: “Eynard understood the Hellenic dilemma,” he says. “In order to be a reliable borrower, a state must be solid, capable of collecting taxes and developing its economy. But modern Greece has never been able to do that.”

History repeats, again

The parallel is striking. In the 1830s, Eynard was already concerned about the state’s disintegration and pushed the European “powers” to put pressure on the country in order to be reimbursed. Young Greece, barely freed from the Ottoman yoke, was being undermined by struggles among major feudal lords — a situation that Dutch and British bankers exploited.

The Genevan banker, following the footsteps of his friend and independent Greece’s first governor, Jean Antoine Capodistria, who was assassinated in 1831 by a clan from the Peloponnese, struggled to find alternatives. He promised an 8% discount interest rate and swore to lower the rates charged by lenders.

At the time, Greece was reduced to a handful of provinces and islands around Athens and the Peloponnese. Its situation was similar to today’s in that Greece was shut out of capital markets. Its “spreads” would skyrocket with the slightest rumor, calculated on the backs of envelopes by money lenders in muddy back alleys, at the foot of the Acropolis.

“Such a situation,” Eynard wrote to the new king of Greece, Otto, who took the throne in 1834, “in order to be successful, must be treated with as much promptitude as secrecy. This way, it will avoid complaints and intrigue.”

That request has parallels to the negotiations in Brussels over the last three years for the restructuring of unsustainable Greek debt. Even after the 240 billion euros loaned as part of two bailout plans in 2010 and 2012, debt is still peaking at 172% of GDP, when the European Union is aiming for 120% by 2020.

Athens is even openly relying on a new reduction in 2014. “Debt, in Greece, has always been a passionate and ambiguous topic,” historian Gerassimos Notaras says. “The great Hellenic merchants of the Black and Mediterranean seas were money lenders, just like the European monarchies and great families enamored by Greece, such as the Rothschilds. Our whole history is punctuated by loans. We loan out of interest or honor. Then, we negotiate bitterly to be able to pay it off.”

Fast forward to today

Over at the Greek parliament, in the vast lobby radiated by the winter sun, a handful of elected representatives are almost insulting each other. With a tiny margin of just two votes, the government had just passed a new law required by Brussels that deals with property taxes and the seizure of properties if mortgages are not paid. But the conversation becomes most heated when the topic of debt is mentioned.

A member of Syriza, the radical left coalition at the head of the opposition, claims that during Greece’s six-month EU presidency, which began Jan. 1, the country must get “Europe [to] finally pool the public debts.” Another revives the idea of “demanding that Germany pay its World War II debt,” in reference to the Nazi occupation from 1941 to 1945.

“The fact that the Troïka [European Commission, International Monetary Fund and European Central Bank] demands that banks should be able to seize the goods of the borrowers who fail to reimburse is a trauma,” one European diplomat says. “We’re aware that many owners have gone too far, but the press only talks about the ‘weak’ who risk losing their home. It’s almost part of our culture. Just like the fact that we don’t respect the state, police forces. Especially when our money is threatened.”

Which brings us to another similarity to Jean-Gabriel Eynard’s time: this illusion of a diaspora always capable of paying, of saving the Greeks who stayed back in the country. “Every municipality with money problems has in mind to solicit the Niarchos, Onassis or Latsis foundations,” says economist Dimitris Katsikas. “An important part of Greece still lives under the impression that a permanent benefactor will be there for them.”

So what is the solution to the Greek debt crisis? The question also tormented Eynard between the 1830s and 1850s. Ultimately, the wealthy banker, who earned his fortune two decades earlier by reorganizing the budgets of several Italian towns, recommended slaloming between creditors. The Swiss businessman, who never went to Greece, had already weighed the continent’s stability.

“It is so important, for Europe’s peace, to maintain tranquility, that I am convinced that the three great powers will not be too demanding with Greece in requiring too strict a repayment,” Eynard wrote to his Greek right-hand man Georges Stavros.

His prediction still stands to this day.

Photo: Otto’s Entry in Athens, 1839 (Neue Pinakothek)

 

NDJESI E PËRJETIMIT POETIK

by

Duke përjetuar vargjet e poetit Jeton Kelmendi/

NGA VIOLETA ALLMUÇA/ Shkrimtare/

 Sa herë më shfaqet fjala e një krijuesi në të shkuarën dhe në të sotmen, e di se brenda saj më lind një mendim i hershëm ose i tanishëm, lidhja e poezisë me kohën dhe jetën. Kam dashur të besoj se këto reflekse të veçanta letrare brenda për brenda tyre kishin një formë sa të brendshme po aq edhe të jashtme estetike që përbënin atë çka quhet sot në artin e fjalës poetike harmonizimin artistiko- estetik. Poeti që ka jetën dhe vargun e përjetësisë në tërësinë e të bukurës, specifike për një shkrimtar që hyn në oazin e gjerë të poezisë universale, na tregon një zë të fuqishëm në realitetin e botës dhe jetës, pasi tek poeti Kelmendi vargjet lindin me ëndrrën. Kjo dukuri ndryshe e një krijuesi në sytë e lexuesit kthehet në një perceptim të thellë si për poetikën, ashtu edhe për letërsinë.   

Sapo lexon librin më të ri të tij « Thërras Gjërat e Harruara » me ndjesi nga imagjinata tek realiteti ku temë të kahershme ka dashurinë dhe vetveten, më ngjan se autori e ndan me të gjithë shpirtin e tij poetik me një zë ndryshe, i cili dëgjohet deri thellë në rrashtin e asaj çka poeti krijon.

Në këtë poezi ndjenja e mendimit është sa origjinale po aq edhe meditative në ritmin e frymëzimit, e cila grish atë që quhet bota e madhe emocionale me një kulturë të domosdoshme për një poet. Universalizmi i poezisë së Kelmendit  komunikon jo vetëm me « Unin » e poetit që udhërrëfen jetën e dashurisë njerëzore, por edhe me universin e tij tokësor të mëvetësishëm përjetësues. Nëpër vargje lëvizin idetë e njohura dhe të panjohura në kohë dhe hapësirë, motivet e ndjenjave njerëzore në larminë e figurave letrare, simbolet e metaforat me nuanca të pafundme semantike.Ai di të zbulojë jo vetëm botën vetjake në poezi, por edhe të përbotshmen që e fut në përjetimet e tij. Ky përcaktim i realizimit të vargut të drejtpërdrejtë e lidh ndjesinë njerëzore me artin, funksionin e misionin e tij, në dobi të të shkruarit dhe mendimin e përhershëm të realitetit estetik brenda njeriut.

Duke qenë një shkrimtar idealist i përfshirë mes atdheut të vet dhe perëndimit Jeton Kelmendi kërkon të gjejë në poezinë e tij atë krijesë unike të formësuar nga vargjet. Ai ngjan i papërsëritshëm, i mirëfilltë, shpirtëror, ekzistues në deshifrimin e mistereve të poetikës në kontekstin e të tashmes. Me aftësi krijuese e ndërkohore qenia e shfaqjes së poezisë është vetëm një formë e lirisë dhe funksionit kulturor për të vlerësuar fjalën e autorit. Hipotezën se fjala mbetet një përshkrim me domethënie të larmishme për njeriun, atdheun e poetit, dashurinë, gjendjen, sharmin tokësor, ku harmonizohet jeta metafizike brenda jetës universale e gjen si provë, ku së pari flet krijuesi me materjen e tij. Aty Kelmendi gjen atë çka e quan të « paemërt » ose dilemë. Në jetën e tij shpirtërore gjallojnë mitet e epokës kulturore, idetë se universalja është po aq e madhe sa edhe madhësia e lëvizjes në legjendat e vendlindjes, të cilin ai nuk e ndan nga universalizmi. Edhe pse vetëdija e poetit vargëzohet mes gjendjes dhe ëndrrës ai emërton gjithsesi kahun e ligjërimit. Në krye të herës figura e njeriut dhe e vetvetes, konceptuar nga dinamika e njëkohshme e ritmikës lirike nëpërmjet lidhjes së njeriut me jetën, dhe autorit me realitetin, na sjell këtë strukturë në hapësirën letrare nëpërmjet gjuhës së poezisë. Kjo gjuhë përbën një bashkësi mes shpirtërores e mendimit, ku lindin themelet e shfaqjes së brendashkrimit së poetikës dhe evoluimit letrar.

Ashtu si shtrirja e rrezeve mbi tokë, Jeton Kelmendi dukurinë e vargjeve e quan jetësore,  (Poezia : Peja në pesë të mëngjesit), ku ai sundimin e jetës e riemërton « ikje » nga ëndrrat. Ripohimi i ëndrrës si një identifikim i lindjes dhe qenies në mendimin e poetit na bën ta quajmë çdo ëndërr, « kujtim ëndërrues » ose meditim i thellë i jetës dhe realitetit jetësor. Gjatë ngadhënjimit të qenies njerëzore letrare, aty kur vijnë shkuarjet e poetit ndihet fryma që e mban poezinë në shpirtin e tij, me shenjtërinë e fjalës së dashurisë. (Poezia : Afrohmu pak). Është ky dualitet mes shpirtërores dhe dashurisë që i prin Kelmendit deri në fund të veprës poetike dhe që përbën thelbin e tij poetik.  (Shpirtin ta shpaloj si librin e shenjtë, të mësoj ty, qysh me të dashtë thekshëm).

Duke e kërkuar dhe gjetur materjen  tek krijesat njerëzore apo dëshmimin e kohës Kelmendi trupon të thënat e të pathënat për atë që ai e quan ëndërr apo zhgjëndërr. Ai identifikon me anë të perceptimit të tij realitetin e botës poetike me intonacion nëpërmjet krijimit filozofik, me një delikatesë dhe një komunikim universal. ( Brenda saj, në mendimet e mia, pa format të caktuar, m’i nxjerr parametrat e materies. (poezia Materje). Estetika ose ajo çka duam të përjetojmë si lexues brenda kompleksitetit të mënyrës së të shkruarit na bën të ndjejmë atë çka shpërthen në vargjet poetike dhe ku na shfaqet origjinaliteti si mision i veçantë i Jeton Kelmendit.

Teksa ripohon « meditimin » në poezinë e tij, si një krijim letrar ose një kuptim për artin e fjalës që përkon edhe me hapësirën si përkufizim të lirisë, ai depërton në çlirimin e vargut si akti i depërtimit të poezisë tek lexuesi, përkatësisht për vetjakësimin e krijimit artistik. Kelmendi nëpërmjet lirisë është frymëzuar dhe dashuruar me poezinë ashtu siç është pasuruar me kohën e jetës letrare ku ka përfshirë edhe jetën njerëzore. Ai e ka pasuruar e kthyer vargun në një dashuri të madhe edhe me lajtmotive humane për lexuesit e tij. Tematika e zgjedhur nga motivet origjinale të përjetimeve të jetës plotëson unitetin e veprës letrare me elementë të mbizotërimit jetësor, të atdheut ku ka lindur dhe të poetit në hapësira të tjera duke lëvizur edhe brenda qenies së tij poetike. Poeti Kelmendi di të zbulojë të panjohurat si një element që i ndjek vargjet për t’i bërë të njohura para vetes dhe lexuesit. (Nanë është, më e bukura gjë për të cilën flitet, ajo i ka dy kuptime: ky që e marrim vesh të gjithë dhe kuptimi i saj për mua: Jeta në kuptimin e parë (poezia Fjala Nanë). E panjohura për poetin lind e shfaqet tek vetvetja. Fjala pra, nëpërmjet një gjuhe të kthjellët, si përkatësi e madhe e krijimit letrar vjen si mendim e rishfaqet krejt e re, selektive, duke u formuar nga filli i së njohurës si një zëdhënëse për shtjellimin ku kohët nuk humbin por vijojnë.  (S’më pret pak kohë, Koha, tutje nuk shkohet vetëm, marr me vete kohën, dita po shkon drejt mesdite, sërish bashkë vazhdojmë, ecim, dita po shkon drejt mesdite). (Poezia, Ecje Lirike).

Bashkimi i të panjohurës me të njohurën tek Jeton Kelmendi është një element i ri i poezisë sonë bashkëkohore shqipe, që dëshmon se kjo arritje kulmore vetjakëson me fuqinë e saj bashkimin e dy kohëve, të së kaluarës dhe të së ardhmes. Duke hyrë në kryqëzatën e poezisë mes kohëve, për një autor, vargu mbart atë çka është më shumë sipërthënës, burimin poetik dhe Kelmendi na sjell prurje të reja mbi vështrimin e botës shpirtërore të fenomeneve letrare si një krijues mjaft i talentuar.

Atëhere kur autori kalon nga ëndrra për të takuar realitetin të cilin e shpall nëpërmjet vargjeve, ai thërret gjërat e harruara, për të mos harruar ardhjet e reja të tashme që do të ndodhin brenda botës së tij. Poetin e thith jeta me lëngun e vargjeve plot ndjenjë në fronin e shkrimit të planetit njerëzor. Udhëtimi i tij për të gjetur të panjohurën nëpërmjet vargjeve është zgjedhur si i tillë, pasi vetë poezia vezullon edhe në ditën kur bëhet natë, apo kur errësira vjen e ikën në pikënisje. Duke pasur si shkallë përjetimin e tij në botën e dashurisë, temë e cila në këtë libër ze pjesën më të prekshme sa intime aq edhe si mesazh poetik vjen edhe nga një filtrim i thellë i vargjeve që marrin kuptimin ekzistencial. I pari akt i domosdoshëm për mënyrën e shtrirjes së vjershërisë, është perfeksionimi i saj në konotacionin e realitetit të jetës dhe diskursit poetik ku shfaqet pesha e fjalës. Kelmendi e percepton botën sipas vetes dhe mendimit të tij. Përdorimi i figurave letrare, në veçanti i metaforës me të cilat perfeksionon stilin dhe vetë poezinë vjen nga përvoja e hershme e autorit në botimet e kaluara, të cilat për hir të së vërtetës e kanë ngjitur poezinë e këtij autori dukshëm në lartësinë e poezisë shqipe, ku përveç magjikes autori përcjell edhe harmoninë e vlerës së artit poetik.

Po aq e vërtetë është kjo sa emri i tij tashmë intuitivisht është përcjellë edhe në poezinë europiane e më gjerë, një parandjenjë kjo që ishte vërejtur edhe nga kritika shqiptare dhe ajo botërore. Poeti i ardhur nga një vend me legjenda të njohura, ka sjellë edhe në poezinë universale kodin e poezisë së atdheut nga i cili vjen, duke i kthyer motivet në nuanca të gërshetuara me universalen, nga një akt abstrakt në vlim shpirtëror. Kjo poezi mbetet frymëzuese, me vetëdije origjinale në mjeshtrinë e vargut, një zbulim ekzistencial deri në pikën e mendimit të shpirtit të tij shqiptar me frymëmarrje dhe ndjenjë që e përafron poezinë me botën e jashtme. Duke shijuar esencialisht një poet që na bën të përjetojmë thellësisht edhe mendimin estetik me ide të dallueshme, autori ka gjetur kodin e përjetimit në poezinë e së ardhmes që mesa duket është bërë jeta e dytë e Jeton Kelmendit.

 

                                                                                                               

 

 

The Albanian American Community of Illinois (AACI) demands the resignation of Yannoulatos

by

Albanian-American Community of Illinois/

Address: PO BOX 34575, Chicago, IL 60634 |Phone: (312) 662-3892 | Email: aaci@qendrashqiptare.com

January 23, 2014/

The Albanian American Community of Illinois (AACI) demands the resignation of Yannoulatos/

We, representatives of Albanians of Illinois are raising a matter of great concern to Albanians in Illinois, and, we believe, to fellow Albanians everywhere. It is our understanding from press reports that Archbishop Anastasios will be bestowed an honorary degree by Fordham University. Yannoulatos is a Greek citizen who has been involved in Albania’s political affairs, while serving Greek interests. Yannoulatos now serves as Archbishop of the Orthodox Church of Albania. The Albanian American Community in Illinois is concerned by Fordham University’s “honoris causa” conferral ceremony to Anastasios Yannulatos and demands his resignation.

Albania is a multi-religious country and is notably the birthplace of Mother Teresa, a very important figure for worldwide peace. Although Orthodox Albanians make up only 20% of Albania’s population, Albanians worldwide are equally proud of Fan S. Noli, the founder of the Independent Albanian Autocephalous Church. Fan Noli is also a prominent national figure for Albanians. The history of the Albanian nation indicates that for thousands of years, we have not been assimilated, surviving from various occupations and cultures. Unfortunately, the history of orthodoxy in Albania, is washed with blood and martyrdom of Albanians fighting to keep the Albanian language in Albanian churches. Many priests were murdered in the early 20th century because they spread the gospel in Albanian. For centuries Albanians as a compact ethnic group, have genuinely respected all religious forms and sects; this is reflected in the good relations that Albanians have with each other. These specifics are also indicated in the accounts of U.S. and British travelers who traveled through Albania since the 1800’s. In short, Albanians know well to live in harmony with other Albanians regardless of their religious faiths.

Nearly 100 years ago, thanks to the religious freedoms in United States of America, many Albanian immigrants established and founded the first Albanian Orthodox Institution in Boston which was opposed to being dependent on the Greek Church. The Bylaws of the Independent Albanian Orthodox Church clearly require that its bishop and leaders be of “Albanian blood and origin”. In 1991, Yannulatos, was temporarily tasked with the recovery and the preparation of a new Albanian Archbishop for the recovering Albanian Church. The task of preparing the successor was to educate and help the next Albanian bishop to run. 23 years have passed and Anastasios Yannoulatos, a Greek bishop and a proclaimed super-intellectual, has failed to adequately prepare an Albanian bishop for his replacement.

Yannoulatos’ anti-Albanian attitudes have been observed ever since he occupied the seat of the Independent Albanian Orthodox Church in the early 1990s. This Church was later renamed Autocephalous Orthodox Church of Albania – perhaps to indicate that is no longer in possession by Albanians. Since 1991, the Albanian Orthodox Church has been taken over by this Greek prelate who has increasingly caused a rift and discontent among Albanians. Anastasios speaks about resurrection while his Church administration has appropriated monuments of historic and national importance for Albanians and replaced them by building Greek cemeteries in Albania.

Albania has always been a faithful, pro-American ally and unquestionably, Albanians worldwide continue to be grateful to the United States as the champion of democracy and human rights in the world. Greece

and Archbishop Anastasios have not recognized yet Kosova as an independent country and it has not even recognized the genocide against Albanians of Chameria. Historically, the Greek Church did not agree to hold masses in the Albanian language and this is reflected today, as the Albanian Cham Orthodox minority is not officially recognized. For Albanians, Anastasios’ mission is seen as the furtherance of Greek chauvinistic politics through religious means. Albanians have accepted many charities and gifts by Yanulatos and are very thankful. Yet the Church administration does not disclose the funding sources. Some have demanded that a governmental financial audit take place to investigate his funding sources, however it has been said that he is very politically connected in Albania.

Plenty of evidence exists which implicates Yanoulatos as a political agent who serves Greek interests. Under his 23-year tenure, the Church has purchased hundreds of acres of land in southern Albania and has exhumed bodies from secular cemeteries. In 1914 and 1940, Greek soldiers occupied and massacred unarmed southern Albanian villagers. Yanoulatos’ religious enterprise has rebuilt new cemeteries in Albania in the same sites, by claiming them to belong to the same Greek soldiers who massacred Albanians. The purposes of the above Anti-Albanian activities are clear to us, to create a sense of Greek omnipresence in Albanian lands and disrupt the religious harmony that exists in Albania. A few of his reportedly anti-Albanian activities include:

 He attempted to take away lands from public Albanian schools in Elbasan and institutions elsewhere to build more churches and Greek schools

 He has refused to take part in interfaith prayers for the victims of the Greek Genocide in Chameria.

 He has not released any sources of funding for building many churches and Greek schools in Albania.

 He has organized masses in Albania and Greece where it was openly advocated for the annexation of Albanian territories to Greece as “Northern Epirus”.

 In the past several months, Yannoulatos has instigated interreligious hatred and has provoked hate against Albanians; Greek neo-Nazi party Golden Dawn members like Christos Pappas and Greek extremist groups have praised Yannoulatos as their spiritual leader.

 

In addition, “His Beatitude” continuously makes false claims that Orthodox Albanian citizens are persecuted and attacked. Unsurprisingly, since Yanoulatos’ ascent to the role of Archbishop, a growing sense of distrust exists now between Albanians and Greeks. Today there are over 3 million Greek citizens of Albanian ancestry who live, work, and prosper in Greece. Albanians have very positive relations with the Albanians of Greece, Arbëresh/ Arvanites, and Chams and want to maintain them as such.

Many doctorates and honoris causa degrees in philology, literature, etc. have been awarded to Yanoulatos in several countries during his travels abroad. We hope that Yanoulatos, this ostentatious Greek bishop who boasts about his international fame, take some lessons of humility and warm-heartedness from figures like Mother Teresa and his Holiness Dalai Lama. Simply put, this controversial Greek prelate in Albania is viewed as an agent representing the interests of Greece worldwide and not those of Albanians. In short, Yanoulatos’ presence in Albania is not approved by the Albanian American Community in Illinois and not worthy of any recognition as he has created more discontent among Albanians of all denominations present in Albania.

To be clear, this statement is not to be taken as an attack against Greek people or Orthodoxy. This written statement is testimony that the Albanian people will stand in protest to any malevolent and chauvinistic intentions that aim to cause any divergence among Albanians and their neighbors in the Balkans. Albanians love, respect, and accept all people of the different faiths or lack thereof, as we bind ourselves under the honorable code of the Albanian Besa. We strongly oppose Yannoulatos’ presence in Albania and demand his immediate departure from The Albanian Orthodox Church.

Respectfully Submitted,

Albanian American Community of Illinois

SHTOHEN PERKRAHESIT E PROTESTES KUNDER KRYEPESHKOPIT JANULLATOS

by

Sipas informacioneve qe ka komisioni organizator numri i shoqatave, grupimeve dhe individeve, qe po i bashkohen Albanian Roots”Rrenjet shqiptare”  ne protestes kunder Kryepeshkopit grek te Shqiperise, po vjen duke u shtuar. Po ashtu edhe numri i individeve po rritet. Ka nje solidaritet qe do ta ndihmoje komisionin organizator qe t’ia dale mbane.Patjeter do t’ia dale. Ndjenja e patriotizmit qe na lane trashegim Noli, Konica, Kirka dhe gjithe plejada e memedhetareve, eshte gjalle.

Sipas te dhenave te fundit ja kush i eshte pergjigjur me” Po” pjesmarrjes ne proteste dhe eshte solidarizuar me protesten:

1-   VATRA

2-   ALBANIAN ROOTS TEXAS & ALBANIAN ROOTS MICHIGAN

3-   ORGANIZATAT DJEMTE E GJIROKASTRES, PERMETIT, TEPELENES & SARANDES

4-   AT NIKOLLA MARKU – ALBANIA

5-   SHKRIMTARJA FLUTURA ACKA

6-   ARCHBISHOP ALEXANDER – ARGENTINA

7-   SHOQATA KOMBI – MASSACHUSETS

8-   SHOQATA ANA E MALIT

9-   FONDACJONI PLAV E GUCI

10-          GRUPI BASHKIMI KOMBETAR

11-          JOE DIOGUARDI AACL

12-          ORGANIZATA UKSANA – ILLINOIS

13-          Sali Bollati

14-          Cameria organization

15-          Fordham Students Albanians

16.Albanian-American Community of Illinois 

Perse nuk vjen dhe ti ne protestes e Rrenjeve shqiptare?

Nuk keni informacion? Ja dhe nje here:

Njoftohet te gjithe te interesuarit se protesta kunder Kryepeshkopit Grek te Kishes Ortodokse Autoqefale te Shqiperise organizohet diten e Marte, me date 28 janar 2014, ne oren 5 e 30 pasdite.

Adresa e grumbullimit dhe protestimit eshte kjo:

FORDHAM UNIVERSITY

2900 Southern BLVD, Bronx, NY 10458

Mos mungo se neser do te ndjehesh i penduar!