dgreca – Page 5215 – Dielli

SHKËNDIJA SHQIPTARE TË ZJARRIT KOMBËTAR NË AMERIKË

September 3, 2013 by dgreca

Nga Albert HABAZAJ*/

( Në foto: Eqerem Beqiri me atdhetarë të shoqatës “ Bijtë e Shqipes” në Filadelfia)

Një mbasdite të këtij fillimshtatori, i shkoj në shtëpi mikut tim të vjetër, Skënder Beqirit, fotografit të shquar të Vlorës. Ai mban 85 vite mbi supe, por nuk i përfill fare; i flak tutje si pelerinë e vjetër; me fjalë, me shpirt, me lëvizje dhe me vepra. Ta shikosh, pa e njohur, thua se duhet të jetë në prag të pensionit, aty te 62, 63 vjeç: trupdrejtë, i hollë si shkop i thantë, shikimkthjellët, me atë fytyrë si eshtër bredhi e me një ballë fisnik larë nga erërat e furtunat detare e kontinentale që, për një shekull nuk reshtën së qëlluari familjen atdhetare dhe përparimtare të Skënderit tonë, vlonjatit nga Çamëria, shqiptarit të zjarrtë, zemërpërvëluar për Mëmëdhe. Objektivi i vizitës sime ishte të përgatisja një shkrim me të dhënat e tij për gazetën “Dielli”, se ajo lexohet nga gjithë shqiptarët , në çdo kënd të globit, ku ata jetojnë e punojnë. Zonja Resmie Mane Beqiri, si një zonjë fisnike, bën traditën e mikpritjes me kafe e raki e fluturon si flutur. Respektojmë protokollin e rastin, kur papritur thotë Skënderi: “Vapa s’ka rënë. A bëjmë një shëtitje nga Uji i Ftohtë?”. “Me kënaqësi, ia kthej, se jam më afër shtëpisë.” Qeshim dhe nisemi. 7 kilometra në këmbë, me ecje normale, mbërritëm këndshëm tek një lokal, buzë detit. Vijuam bisedën, mbushëm nga një gotë birrë me dallgë deti dhe unë shënoj fjalët e atij burri, që më ngjan si një lastar shkulur nga një bredh i bardhë. Biseda rrjedh e kulluar nga Vlora e vjetër, te Vlora e sotme, në Vlorën e Nesërme, nga Çamëria në Labëri, nga Vrohona e Gumenica në Tërbaç, nga Shqipëria në Filadelfia. Filadelfia (Philadelphia) është qytet kryesor i Pensilvanisë, SHBA, një port i thellë afër Oqeanit, aty ku bashkohen lumenjtë Delaware dhe Schuylkill; me mbi 1 milion e 600 mijë banorë. U kolonizua së pari prej suedezëve në vitet 1640; është tani qyteti i dytë për nga madhësia në bregdetin lindor dhe i pesti në SHBA, me industri që prodhojnë pjesë automjetesh, makineri elektrike, veshje, tapete, instrumente shkencore dhe cigare. Atje Marubi i Ri ka të afërmit e gjakut e të zemrës. Në Filadelfia jetojnë rreth 10 mijë shqiptarë, që janë organizuar si bashkësi atdhetare dhe kanë krijuar shoqatën “Bijtë e Shqipes”.

“Rastësisht, duke parë në video dhe foto dhe duke biseduar me njerëzit e mi, që ndodhen në Filadelfia të Amerikës – nis rrëfimin Skënderi – mallëngjehem, se ata kanë ikur nga Vlora, si shumë shqiptarë të tjerë para 20 vjetësh e kusur. Erdhën në Vlorë në Vlorën e tyre, në Vlorën tonë, gjatë muajit gusht. Në shtëpi, lindi njjë bisedë e gjatë, lidhur me ndryshimet që ka pësuar Vlora dhe mbarë Shqipëria këto vite, që ata jetojnë në Amerikë. Biseda vazhdoi me pyetje e përgjigje të ndryshme, sa për Amerikën dhe për Vlorën dhe Shqipërinë në përgjithësi. Mua personalisht, – ndez fjalën Skënderi,- më tërhoqi më shumë Çështja patriotike e Shqiptarëve që jetojnë në Filadelfia. Gjithë kuriozitetin tim e përqëndrova tek edukimi patriotik i fëmijve, që kanë ikur 20 e ca vjet më parë dhe, sot ata janë rritur atje dhe vijojnë apo kanë mbaruar dhe universitete të ndryshme në Filadelfia. Eni, vajza e nipit tim ka mbaruar për Mjekësi atje. Gjaku ynë atje rrjedh i pastër me gurgullimë, shqiptarisht, i integruar me qytetarinë më të kulluar në botë. Ndër patriotët dhe intelektualët tanë me përvojë atje, mund të përmend emrat e nderuar të Sadik Kosovës, Vllas Filit, Llazar Vjeros, Artan Beqirit, Petrit Zenos, Abedin Temes, Haki Çollakut, etj. Prejardhja e tyre është djepi shiptar me Kosovë, Shqipëri e Çamëri, që mua më ngjan si ajo shqiponja e plagosur në fluturim drej jetës, drejt botës drejt Perëndimit. Është për t’u theksuar, se shoqata “Bijtë e Shqipes” bën një punë shumë të çmuar, sidomos me të rinjtë, që vazhdojnë studimet, se të vjetërit, tashmë janë të formuar atdhetarisht dhe janë model edukimi për brezat, si stafetë kombëtare, larg Atdheut. Të rinjve u ofrojnë të dhëna për shqiptarët, për Shqipërinë, për trojet e saj, për krahinat, për bijat e ndritura e bijtë e mëdhenj që ka nxjerrë Shqipëria e vogël në rrjedhat e kohës. Jo pa një krenari të ligjshme, gjysh Skënderi më thotë: “Si shembull konkret po përmend mbesën time. Diplomën e mbrojti me temën: “Çamëria, vendlindja e gjyshit tim”. Vetëm ta lexosh rrëmbushesh me mall, me dinjitet logjik, me art e atdhedashuri. Kur e paraqiti Eni, profesoresha e përqafoi me shumë dashuri, sidomos, kur mori vesh të vërtetën e krahinës martire për liri e dituri të Çamërisë. Kështu ka ndodhur me shumë e shumë studentë të tjerë shqiparë të mërgimit të largët. Të filmuar në video pashë mitingun madhështor të 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë, organizuar nga Shoqata “ Bijtë e Shqipes” atje, në Filadelfia. Më bëri shumë përshtypje organizimi i shkëlqyer: të rinjtë e të rejat, fëmijët veshur me kostume kombëtare ndrisnin si pranvera diellore, hijeshuar me flamuj e banderola, me fotografi të Skënderbeut, Ismail Qemalit, të Rilindasve të mëdhenj, të Fan Nolit e Faik Konicës. Në Miting folën personalitete të njohur, shqiptarë me emër, që jetojnë atje. Pas festës bënë vizita nëpër familjet e njeri – tjetrit, traditë e bukur, kjo marrë nga dheu i të parëve, si një copë mall për të mbushur zemrën me Shqipëri. Kënduan dhe kërcyen gjatë gjithë asaj dite, deri në mbrëmje vonë. Më të bukur e bëri këtë festë cicërima e freskët e recitimeve të fëmijëve për nënën Shqipëri. Nipi im, Artan Beqiri, – tregon Skënderi – është zgjedhur kryetar i degës së shoqatës “Çamëria” në Filadelfia. Herë pas here i dërgoj shkrime të ndryshme, gazeta e libra të botuara për Çamërinë e Shqipërinë dhe, nëpërmjet gazetës tonë “DIELLI”, dua t’i them, që të punojë sa më shumë për mbarë kombin, për Çamërinë me shpirt e me zemër, sa të ketë frymë dhe amanet fëmijëve këtë frymë kombëtare e kulture.

Natyrisht, e gjithë kjo e ka burimin te shoqëria e zjarrtë dhe e artë “VATRA”, e cila ka ushqyer me ndjenja patriotike breza të tërë shqiptarësh, që kanë sakrifikuar tërë jetën për çështjen kombëtare, sidomos dy korifenjtë e shqiptarizmës: Fan Noli dhe Faik Konica. Një merak ka fisniku Skënder Beqiri: kërkon të shprehë dy fjalë nderimi për mikun dhe bashkëkombasin e respektuar z. Sali Bollati, me të cilin në janar 1991, themeluan shoqatën emërmadhe e punëshumë “Çamëria”. Po ashtu, Skënderi përshëndet dhe Rajmond Sejkon familjarisht. I uron Temes, djalit të Mondit shëndet dhe suksese, të bëhet me emër si gjyshi i tij, Teme Sejko. Gjithë shqiptarëve në Amerikë u uron gjithë të mirat dhe të kontribuojnë pë Shqipërinë me Kosovë e Çamëri. Me burra si Sali Bollati e me shumë atdhetarë të tjerë çamë zemërzjarrtë për çështjen kombëtare dhe përparimin e vendit mbahet i ndezur oxhaku kombëtar. Shkrimtari i njohur, i ndjeri Fadil Zeqiri u zgjodh kryetar i Këshillit të Përgjithshëm të shoqatës Patriotike “Çamëria”, ndërsa i paharruari Abaz Dojaka u zgjodh kryetar i Shoqatës “Çamëria”… E ç’të përmend më parë!…Dhe Skënderit të thantë i shkasin dy pika loti, që më duken sa dy rruzuj malli për Çamërinë e bekuar, akoma të paçliruar. Sot ora po troket shqiptarçe.

* studiues

Drejtor i Bibliotekës “Nermin Vlora Falaschi”, Universiteti “Ismail Qemali”, Vlorë,

VJOLLCA SPAHO DHE KUJTIMET E SAJ

September 3, 2013 by dgreca

Në buqetën poetike”Po të shkruaj”kushtuar vajzave të saj Yllkës dhe Rajnës/

Nga Sokol Demaku/

Duke bërë rrugëtim retrospektiv në librin me buqetë peotike, të poetës Vjollca Spaho, ”Po të shkruj”, lexuesi bënë një ecje nëpër jetën dhe veprën saj, më të cilin rrugëtim dhe ecanakje mundë të shoh, të ndjej dhe të vlerësoj qeshtje themelore të jetës së njeriut. Në lirikën e saj femërore ka rezervuar një hapësirë të gjerë, të jetës së saj me baticat dhe zbaticat që ajo ka përjetua. Edhepse e fortë në shpirt, poetja lë të ndjejmë se nuk dëshiron të degdiset nga ajo që jeta i solli, nga vuajtja në vetmi pas humbjesh së udhetarit të jetës.

Vëllimi poetik “Po të shkruaj” është libri i radhës i autores Vjollca Spaho. Ky vëllim me lirika malli dhe dashurie, vuajtje, vjen si pasqyrë e artit krijues të autores, ku e përballë me lexuesin ndjenjën e vetmisë dhe dëshirën për jetën dhe kudjesin për më të dashurit. Krijimet ndërthuren me ndjenjën e shpirtit për më të dashurinë të cilin autorja e humbë në momentet me delikate të jetës, në kohën më të veshtirë të jetës, kur ajo mbetet me dy vajza bonjake në jetë. Këtë më së miri e pasyron në poezinë e saj “Trändafila të bardhë”

Për ty!

Trëndafila të bardhë, si pëllumba fluturojnë,

Ngarkuar me kristale bore e malli të largët,

Prej syrit tim një pikë loti rëndoi sa globi

Në udhëshpirt që prej 10 vitesh u tret…

me art në unitet të brendësisë shpirtërore, me botën jashtë kësaj brendësie të cilën autorja e shtrinë në krijimet e saj, e metaforizon, i jep kontrast, i fal nota muzike dhe e bën të vibrueshme fjalën e thjeshtë, të bukurën poetike. Çdokush ndihet sikur është pjesë e krijimeve, sikur vargu flet qartë për këdo, pasi jetët ngjajnë. Rrugët e bëra në kohë e stinë sikur përputhen në pikëtakime të jetës, sikur kryqëzimet janë njësoj dhe horizontet lindin mëngjeset e ngrysin mbrëmbjet, sikur stinët vijnë e shkojnë e njeriu ndihet në një me zogjtë migratorë… Janë rrugë dhimbjesh, rrugë emigrantësh që sytë i mbajnë nga tej Adriatiku dhe gjurmët u mbetën larg perëndimit. Janë sytë e prindërve që mbetën përherë nën vesën e mallit, tek shtyjnë ditët vetëm në pleqërinë e ftohtë. Diku mermeret flladërojnë trëndafilët e përlotur… Një mall, një nostalgji për një kohë të kaluar, për një jetë sa idilike aq edhe të vështirë, por tani në këtë gjendje ajo thërret me forcë brengat, mundohet të ngrihet mbi ëndrrat e ato ti bejë realitet. Hyn në palcën e ndjenjave përmes vargjeve thjeshtësisht dhe del më një forcë dhe enërgji të madhe që asaj i duhet më së shumti në këtë kohë dhe gjendje që është, e këtë e shohim të paraqitur me mjaft mjeshtri tek peozia “Dashuria jote”

Unë dëshiroj ta dish Ti mirë,

Thënë në menyrë më të qartë,

Se unë jam tingulli i shiut mbi varrin tënd.

Ndodhë që gjithashtu,

Të jem një lule-fushe,

E mbirë mbi dheun tënd.

Jeta është më shumë e idhët se sa e ëmbël. Ajo sjell befasi, ka batica e zbatica, momente që duhet sfiduar me gjithë forcën shpirtërore, deshëm apo nuk deshëm ne, sepse ashtu është realiteti në të cilin jetojmë dhe duhet pranua ate. Shumë herë pesimizmi është një opcion të cilin autorja e ka në funksion të vargut.
Kështu mendon autorja e buqetës poetike “Po të shkruaj”, ajo është gjithmonë e zhytur në mendime e këtë e shohim më së miri tek peozia me titull “Erë e shfrenuar” kur autorja thotë:

Që nga ai çast jetoj pa dashuri,

E lirë, pa vuajtje dhe dëshirë.

Erë e shfrenuar, përrua prej akulli.

S`është e zbehtë në netët pa gjumë,

As e përflakur fytyra ime.

E humba ecjen indiferente,

Freskin në vështrimin e papërqendruar.

Vec në greminën e dhimbjes bie përditë,

Harruar në skutat e trishtimit.

Atë ajo e kishte gjithnjë afër, gjithëmonë ishin bashkë, por ajo nuk e kuptonte brendësinë e asaj se tani ajo ishte e vetme, ishte nda përgjithëmonë nga ai, ajo ishte mësua pra që të jenë çdo herë bashkë e këtë e shprehë tek peozia me titull “Rri me mua” kur thotë:

Rri me mua

Në mbrëmjet dimërore,

Ashtu si dikur

Ngjyra ylberi të hedhim mbi borë.

Aty ku sot një pikë loti rri ngrirë.

Rri me mua

Pranë kodrave me ullinj.

Bashkë t`i këpusim menekshet e para,

Qiellit t`i dërgojmë pëshpërima të kaltra,

Aty ku sot një karkafte e kadifenjtë ka celë.Po pse nuk ngrihesh të ecësh më e fortë përpara? Ah po. Mendoje se të dy ushqenit ndjenja të pastra për njëri – tjetrin, dhe u zhgënjeve? Po kush tha që jeta është e lehtë? I ka dhe ajo kurthet e saj, nga të cilat duhet të dalësh përherë triumfuese.Ndaj ngrihu! Jeto! Trego që je dhe më e fortë se vetë jeta! Ti mund t’ia dalësh!
Dhe kur të arrish ta bësh këtë, më kujto përherë, gjatë kohës që do të kesh në krah dikë që do të dojë sinqerisht; dikë që do të jetë i gatshëm të japë dhe jetën e tij për ty.Autorja përmes vargut të sajt ë lirë e qanë jetën, e qanë dashurinë e humburë. Ajo atë e ndjen në cdo pjesë të trupit të saj, e ndjen edhe në gjumë, ëndërra është ajo e cila flet me bashkudhetarine e jetës, të cilin autorja e humbi. Ajo ndjehet e mbyllur në sferën e saj të dhimbjes. Një dashuri e humburë, e cila dashuri lenë vragë në jetë. Por njeriu sipa autorës duhet të jetë i fortë, e këtë poetja e përjetoi vet dhe e shprehu me lirikën e saj në peozinë “Cast” kur thotë:

Vij tek Ty e dhembja më qeshet në gjoks,

Më pikon shpirti të të shoh e dot s`të shoh.

Afrohem mbi Ty e sytë më çmenden,

Ty të të puth e vetë shembem.

Por jeta është thash në fillim sa idhët por edhe e embël, e njeriu nuk bënë të dorëzohet, sepse ka njerëz të tjerë që jetojnë me buzëqeshjene tij. E në këtë rast edhe poetja me vuajtje në shpirt nga akullnajata e largëta të Torontos ndjen një fije shprese për jetën, një dritë nga atje fillon dhe ngrohë shpirtin e esaj, sepse atje ka lindur një Yll e që poetja thotë në peozinë e saj “Toronto, nën yje”:

Linde prej akullnajave

Që para se të venitet shkelqimi

Nën yje lagur prej ujvarës m,agjepse të Niagarës,

Toronto sa e largët dhe e afërt për mua,

Shkelqimi i borëruar, mall i pashuar.

Toronto nën yje, sa shumë të ëndërroj,

Vajzat e mia hënëzuar me ty,

Rrethoi me diellin, magjepsi me shkelqimin

E ndritshëm të Ujvarës së Niagarës.
Topronto e largët, sa afër të ndjej.

Sa interesant jeta vazhdon me tempon e saj, e edhe autorja e buqetës poetike “Po të shkruaj” fillon të ndjej entuziazmin e jetës dhe se shihet se çdo gjë edhe pas tëre atyre perpiecishë, vuajtjesh, ndjenjash, mundimesh, vetmish, por edhe kudjesi për vajzat e saj të cilat me shumë mundime dhe vuajtje ua ka sigurua jetën, pra tani ato ka pasardhësit e saj që autores i japin forcë dhe shpirtë për jetë. Këtë ajo e shprehë me ndnjenja optimizmi tek peozia “Hëna ime” kur thotë:

Cdo hënë sillet rreth

Tokës së saj,

Toka ime është dashuria:Arba,

Ajo-Hënë.

Vërtitet çdo cast rrreth meje,

Hënëzuar nga vështrimi hënor.

Ngjallem çdo ditë,

Tek vizatoj ënërrën me penelin hënëzak.

Perlë muzike ninulla e shpirtit tim.

E puthë nga kaq larg në sy, buzë, ballë.

Dhimbjet e tilla janë shumë të vështira për tu përballua, por sidoqoftë të gjitha këto ishin sfida të vështira shpeshëherë edhe të papërballueshme. E një shprehje filozofiek shqipe thotë:

Jeta e njeriut është një pe i dredhur nga lumturia dhe fatkeqësia. Po të ishte

dredhur vetëm nga fatkeqësia, do të ishte këputur shpejt, po të ishte përbërë vetëm

nga lumturia, do të ishte tepër i ashpër dhe nuk do të hynte në punë.

Kur njeriu del nga mjegullnaja e lotëve, nuk duhet harrua te falenderoj, hyjnitë por edhe përenditë, që të kthejnë buzëqeshjen, sepse dashuria njerëzore është ajo e cila krijon mrekulli në jetë dhe në ato fjollat e bardha të jetës, edhe ti je pjesë e saj. Hap krahët mblidh doçkat e tua ato rritën e bymehen krijohen sfera dhimbjesh e gëzimesh me pas vala e jetës i rrotullon e shpërndahen në hapësirë dhe autorja thotë në poezine e saj “Vetmi në vjeshtë” kështu:

Në vjeshtë vetmia ka dy pamje.

Ashtu si toka: e artë dhe gri.

Sot në prag nëntori, është

E pranishme si një re,

Se Rajna gatit valixhet.

Një pamje më është e trishtuar,

Tjetra e ngjahsme me një hënëzim.

Poetja vazhdon të shprehë ndjenjën e saj të vetmisë dhe lotët përplasen në vargun e saj, por ajo është e fortë dhe duket se ecën përpara.it ndjenja të pastra për njëri – tjetrin, dhe u zhgënjeve? Po kush tha që jeta është e lehtë? I ka dhe ajo kurthet e saj, nga të cilat duhet të dalësh përherë triumfuese.
Ndaj ngrihu! Jeto! Trego që je dhe më e fortë se vetë jeta! Ti mund t’ia dalësh!
Dhe kur të arrish ta bësh këtë, më kujto përherë, gjatë kohës që do të kesh në krah dikë që do të dojë sinqerisht; dikë që do të jetë i gatshëm të japë dhe jetën e tij për ty.
Lufto në betejën me jetën dhe fito! Vetëm ai që ka vullnet të hekurt se mund t’ia dalë mbanë, arrin të triumfojë. Lëre pas të shkuarën dhe projekto të ardhmen! Një grua me sens të fortë për jetën për ti treguar botës, se është nëna e virtytit, që zgjon imazhin e shtëpisë e cila ka nevojë për njerëz, ku banon ankthi dhe të lë shijen se njeriu është i fortë në jetë dhe se ai është ai i cili duhet ta jetoj jetën.

Një ndër poezitë më të bukura që të bënë të rikthehesh dhe ta rilexosh ca herë është poezia “Një zgjim i bukur” ku autorja shprehetë keshtu:

Kam nevojë të qaj me ngashërime,

Të derdh lot si ky qielli gri,

Të nxjerrë dufin që mbaj brenda,

Këtë mbrëmje qiellin e kam zili.

…..

Shtëpia ime është tepër e vogël,

Po sa e madhe më duket tani,

Nuk dëgjoj as “Dua”, as “Pse”

Malli më mbyt e ngashërimi më zë.

Mu kujtua mua kjo thenjë e Helen Keller dhe besoj se kjo është realiteti që poetja paraqet ne këtë buqetë poetike kushtuar jetës dhe vajzave të saj.

Megjithëse bota është plot vuajtje, ajo është gjithashtu plot me shembuj për kapërcimin e tyre. (Helen Keller)

Buqeta poetike e Vjollca Spahos ka një përfundim pozitiv, një perfundim me plot optimizëm për jetën e këtë do e hasim tek poezia e fundit e përmbledhjes “Dhuratë për Vitin e Ri 2010”

Më beret bojqielli, o kukulla ime,

Sa e bukur dukesh me berete

Në kahet e mamit dhe babit tënd

Nënës i dukesh si princeshë.

…..

Êshtë fundhjetori dhe ti je e vogël,

E vogla ime,

E nana s`të bleu as kukull,

As fustan me zbukurime.

Të parin libër të jetës tënde,

Mendova si dhuratë,

Që kur të vish tek unë,

Ta lexojmë të dyja bashkë.

Pra jeta vazhdon edhe pse nëpër vuajtje, mundime por më në fund cdo gjë vjen në vendin e saj dhe ka efektin pozitiv në jetë.

E Eduard Gibon thotë:

Era dhe dallgët janë gjithnjë në anën e detarit të zot. (Eduard Gibon)

Kjo përmbledhje poetike e radhes e Vjollca Spahos përfundon me një formë të re të poezisë të cilën ajo ka fillua ta kultivoj me plotë vullnet dhe dëshirë e kjo është “Haiku”, ku autorja thotë se: Mua më pëlqen haiku, sepse te kjo poezi gjejmë drithërimën tinzare, thjeshtësinë mjeshtërore dhe çeljen spontane të lulës së kuptimit.

Asgjë e re, por e vjetër sa vetë njerëzimi…

September 3, 2013 by dgreca

Rreth shkrimit të Prof.Dr.Eshref Ymeri me temë:“Nuk ka asgjë për t’u habitur?!”/

Shkruan: Vilhelme Vranari Haxhiraj/

Me interesin që ka ngjallur autoktonia e shqiptarëve dhe lashtësia e gjuhës shqipe ndër studiuesit e huaj( sepse për studiuesit vendas kam rezerva), me hir apo me pahir, studiues nga fusha të ndryshme, si: historianë, gjuhëtarë, arkeologë, etimologë etje kanë mbyllur gojën para së vërtetës rreth lashtësisë ilire. Historia botërore nuk mund të jetë e plotë nëse mungon, apo pranohen si të qena shpifjet e shovinistëve serbo-grekë të nxitur nga kleri ortodoks Rus, përkrahur nga Franca e “Internacionales komuniste”, se mohohet me dashje e vërteta mbi Shqipërinë dhe shqiptarët. Dashakeqët kanë sjellë mjaft polemika.

Me të drejtë Prof.Eshref Ymeri nuk e quan diçka të re publikimin e zbulimit të një dokumenti me vlera atdhetare që i përket shek XIV , ku shkruhet një shqipe me gërma latine, (ilire) ku ai citon:

“Profesorët Stefan Schumacher dhe Joachim Matzinger nga Akademia e Shkencave Austriake kanë arritur të zbulojnë një dokument që mendohet t’i përkasë shekullit të XIV, ku shkruhet një shqipe me gërma latine”.

Këtë e argumenton me dokumenta Personaliteti i Shquar i Labërisë dhe i Kombit, Prof.Dr.Eshref Ymeri, i cili me të drejtë përgjigjet: “Nuk ka asgjë për t’u habitur?! Vetë titulli i shkrimit të Profesor Eshrefit duket si vazhdimësi e një argumenti historik të vërtetuar prej shekujsh. Sipas profesorit të nderuar, kemi të bëjmë me një argument të pakundërshtueshëm që nuk ka nevojë të diskutohet.

E quaj personalitet kombëtar, sepse mungojnë burrat apo “gratë” me kurajo, që mbrojnë me arsye, sipas logjikës historike, mbështetur në historiografinë kombëtare dhe botërore, në studimet e autorëve vendas dhe të huaj, ku gjithmonë ka pasur dhe ka nga fqinjët dashakeq debat dhe divers mendimi lidhur me lashtësinë e Shqipërisë, si kombi më i hershëm i kontinentit plak. Ndaj Prof.Eshrefi meriton një vëmendje të veçantë nga poliika dhe shteti shqiptar. Në publicistikën e tij të vyer dhe të ngjeshur me fakte historike, ku mbron me autoritet shkencor, dinjitetin kombëtar gjithë këto vite ku u përbaltë dhe u mohua Kisha Autoqefale shqiptare e Nolit, gjuha dhe lashtësia, madje edhe territori kombëtar, nga kisha shoviniste helene me Janullatosin në krye, i cili gjithçka mund të jetë por kurrën e kurrës, s’mund të jetë “njeri i Zotit”,

Fillimisht duhet theksuar se dokumenti i zbuluar prej profesorëve austriakë është shkruar me shkronja ilirike, jo me shkronja latine, gjë të cilën prof. Eshrefi e argumenton me : “Në këtë mes nuk ka asgjë për t’u habitur. Gaius Plinius Secundus, i njohur si Plini Plaku (23-79 e.r.), një natyralist i famshëm romak ky, që botoi në vitin 77 serinë madhështore prej 37 vëllimesh për historinë natyrore, të titulluar “Naturalis Historiae” (Historia e Natyrës) , në vëllimin VII, shkruan : “Ilirët (arbërit) kanë krijuar të parin alfabet dhe romakët shkrimin e tyre e morën nga ilirët”.

Duke mbrojtur këtë të vërtetë historike, kujtoj me bindje se jo më kot Jul Qesari e ka quajtur Ilirinë :”Perandoria Ilire“, që ka një domethënie të madhe. Së pari është nisur nga flota ilire që ishte më e madhja në ujërat e Mesdheut, e cila paraqeste rrezik për fqinjët. Epërsia e saj në Mesdhe tregon se në kohën e lulëzimit të Perandorisë Romake, ekzistenca e kësaj flote tregon më së miri se kemi të bëjmë jo me një popullsi dhe qytetërim të sapolindur, por shumë të hershëm.

Lidhur me argumenta të autorëve të huaj po jap një dokument të rëndësishëm të publikuar në inetrnet( E Martë, 05.06.2012), me titull “SHQIPËRIA, DEKANIA E RACAVE DHE MË E VOGLA MES SHTETEVE“, ngaVictor Frobin (Artikull i ilustruar, botuar në revistën franceze “Je sais tout”, 15 qershor 1913, ku Frobin shkruan:

“Pas shekujsh harrese, Shqipëria zë befas vendin e parë në aktualitetin botëror. Dhe siç do ta shohim, sa çështje e ndërlikuar dhe e ngatërruar që qenka kjo çështja shqiptare!

“Ne jemi të gjithë të barabartë përpara Shqipërisë!” – më deklaroi në veçanti e mirëkuptim një diplomat, gjë që e çoi Frobin në mendimin se:“Historianë, gjeografë, etnologë, diplomatë, arkeologë, etimologë, ne futemi të gjithë brenda së njëjtës kategori: sepse ne nuk njohim asgjë – asgjë fare – rreth këtij vendi dhe rreth banorëve të tij!” Kjo bisedë bëri që ai të kërkojë dhe ta përfundonte hulumtimin, ku vazhdon:

“Mjaft të kujtojmë se mitologjia greke e kishte vendosur portën e Ferrit në kërthizën e po kësaj Shqipërie, ku Akeroni dhe Kokitosi rrapëllenin valët e ujërave të tyre gjithë turbullimë e zezonë! Tokë errësirash dhe misteresh për popujt e lashtësisë, asaj i është dashur të përshkojë shekuj të tërë për të ruajtur gjithë ngadhënjim të fshehtat e veta.

Sipas tij, Misteri i parë për t’u ndriçuar : “cila është origjina e kësaj race, për të cilën diplomacia synon të bëjë shtetin më të ri të botës? Përgjigja na vë në prani të një kontrasti të çuditshëm: ky popull, i lindur rishtas në jetën politike, na është dekani i racave evropiane.Në këtë pikë, punimet e fundit të antropologjisë përputhen me traditat më të lasa httë popujve të Evropës.

Një fakt tjetër i qytetërimit ilir sipas Frobin: “Skutari, themeluar një shekull apo dy përpara Romës, mbron ngadhënjyeshëm pavarësinë e vet ndaj ambicieve joniane.…veçse fiset për të cilat ai ishte kryeqyteti, nuk do vononin ta rimerrnin që përpara se të copëtohej vetë ajo perandori e përkohshme.“

Qysh më 20 gusht 2012 është botuar një shkrim me titull, pikërisht për atë që ka lindur diskutimi:

“Zbulohet Ebciklopedia më e hershme shqiptare , 300 vjeçare “Iliricum Sacrum” e Daniele Farlatit.
Duhet theksuar se “Illyricum Sacrum” ka vlera të veçanta , të cilat duhet tua kujtojmë klikave shoviniste që vjellin vrerë duke mos na quajtur autoktonë, por të ardhur në këto troje, aty ku gjenden ende varret e të parëve. “Illyricum Sacrum” është një vepër enciklopedike me 5500 faqe, e ndarë në nëntë vëllime, që i errëson shikimin Janullatosit dhe e nxit për çkombatrizimin e Shqipërisë Jugore. Sepse në të flitet për historinë e ilirëve, domethënë për historinë e shqiptarëve që kanë jetuar në faqen perëndimore të Ballkanit, ku shtriheshin fiset ilire. “Illyricum Sacrum” përmban gjithashtu harta, skica dhe ilustrime të shumta për të parët tanë, të cilat nuk gjenden askund veç në këtë vepër të madhe. Sipas Aleksandër Stipçeviç, vepra “Illyricum Sacrum” është një arritje kapitale e historisë evropiane. Vëllimi i parë ka dalë në vitin 1751, pas një pune studimore të D. Farlatit(1712- 1751) i nxitur nga Papa Klementi XI. Kurse i fundit në vitin 1909. Shtatë vëllimet e para janë përgatitur nga Daniele Farlati, kurse dy vëllimet e fundit nga Jakobo Coleti.
Sipas Farlatit, në vitin 1702, Papa Klementi XI që quhej Papa Albani, për shkak të origjinës shqiptare, kërkonte gjallërimin e jetës katolike në Shqipëri, si dhe ruajtjen e gjuhës së këtij vendi të lashtë …. “…rimëkëmbja e Arbnisë, domethënë ringritja e ndërgjegjes kombëtare mund të vinte duke ruajtur gjuhën e lashtë, fenë dhe historinë e të parëve “(Papa Klementi XI) Në këtë rast pra kemi të bëjmë me një rilindje të një kulture të lashtë, asaj ilire, dëshmi e së cilës është trashëgimia e gjuhës, e cila sipas lingiuistit Giuzepe Catapano ( Xhuzepe Katapano) ka lindur para 12000 vitesh.

Nuk ka ilirolog tjetër që konkurron Farlatin për periudhën antike, deri në Mesjetë. Me dokumente e fakte ai argumenton prejardhjen e ilirëve shumë e shumë kohë para se të vinin helenët e sllavët në Ballkan. Ai shpërndan mjegullat shekullore e saktëson kohën ilire, helene, romake dhe bizantine. Në “Illyricum Sacrum”, shkruhet se 1/3 e Greqisë është e banuar nga iliro- shqiptarët dhe gjuha greke deshifrohet përmes gjuhës shqipe, ose shumë fjalë si Ze(us), Nem(fis), Re(a), Aleksandër(A-le- si-andërr) kanë origjinë shqiptare. Ose Homeri(Iliada dhe Odisea) nuk deshifrohen përmes greqishtes, por përmes shqipes. Prandaj Ministria e Kulturës së Greqisë, nuk pranon të japë kontributin e saj financiar për botimin e 6 volumeve të tjerë të Enciklopedisë, sepse del në dritë mashtrimi i historisë dhe gënjeshtrat mbi lashtësinë e saj.

Duhet të falenderojmë Prof.Dr. Eshref Ymerin që lidhur me Historinë tonë kombëtare i vendos pikat mbi *i/. Gjithashtu më vjen keq me ndonjë politikan që reagon me akuzën për shfaqje Nacionalizmi. Të mbrosh çështjen kombëtare në opinion përmes mediave, kur të cënojnë integritetin territorin të kombit, të mohojnë gjuhën apo historinë dhe kulturëne të parëve, është atdhetari dhe asnjëherë nacionalizëm.

Ps: Tre volumet e parë të Farlatit ndodhen në A.QSh.

NJË HISTORI LAVDIE E MIQËSISE SHQIPTARO AMERIKANE

September 3, 2013 by dgreca

NGA MAL BERISHA/

Renja e avionit amerikan C53 D me datë 8 nëntor 1943 shënoi rastin e parë dhe të fundit në historinë e Luftës së Dytë Botërore që një ekip infermierësh, ushtarakësh dhe pilotësh amerikanë të rrëzoheshin me avion në një zonë të okupuar naziste gjermane dhe të shpëtonin. Kjo ndodhi në Shqipëri./

Shkruan Mal Berisha/

SHQIPTARI MIKRPITËS/

Ka shumë kombe në botë të cilët krenohen për cilësitë e tyre. Dikush për letersinë, dikush për muzikën, dikush për industrinë dhe shpikjet e mëdha, dikush për luftërat dhe strategët…Historia ka kultivuar tek secili komb dicka të vecantë që e bën atë më unik, më të respektuar ose ndoshta edhe më pak të respektuar…

Ne shqiptarët krenohemi për besën kur ka kombe tjera që krenohen për pabesinë; Krenohimi për mikrpitjen kur ka popuj banorët e të cilëvë po t’ju trokasë dikush në derë, thërrasin policine, ndërkohë që ne shqiptarët e hapim derën dhe i japin strehë, bukë e ndihmë jo vetëm mikut, por edhe të panjohurit, madje edhe pse kjo mund të kërkojë sakrifica të mëdha deri në rrezik jete ose flijim…

Pikërisht një virtyt kaq i mrekullueshëm i shqiptarëve ka bërë që në historinë e vonë të kohës së Luftës së Dytë Botërore shqiptarët të rregjistrojnë ngjarje nga me interesantet, më të bukurat, më humanet, më njerzoret dhe më të mahnitshmet në vetë historine e njerëzimit të asaj kohe. Janë ngjarje të cilat janë realizuar dhe mbajnë autorësi kolektive dhe janë kryer nga njerëzit e thjeshtë të popullit shqiptar që nuk kanë asnjë lidhje as me ndonjë orientim fetar, politik apo të çfarëdo natyre tjetër.

Njëra nga këto ngjarje është bërë tashmë e njohur thuajse nga të gjithë jo vetëm në Shqipëri (madje ndoshta më pak në Shqipëri) por edhe jashtë e sidomos në ShBA, Izrael dhe në përgjithësi në botën hebreje ane e mbane botës. Kjo është historia e mrekullueshme e Shpëtimit të Hebrejve në Shqiëri, jo vetëm të atyre që ishin banorë dhe hebrej shqiptar por të qindra në mos mijëra të tjerëve të cilët të vënë përpara alternativës së vdekjes ose jetës, zgjodhën Shqipërinë si i vetmi vend në Europë ku mund t’i shpëtonin Hollokaustit. Shqipëria ishte zgjedhja e tyre për jetën duke sfiduar kështu vdekjen me rrezikun që shqiptarët morën mbi vete.

Historia e fisnikëvë shqiptarë në të vërtetë ka lozur dhe po luan një rol shumë të madh jo vetëm në mardhënjet me shtetin e Izraelit por më shumë se kaq në ndihmesën që lobet hebreje kudo në botë dhe veçanërisht në ShBA japin për mbarëvajtjen e punëve të kombit shqiptar si në Shqipëri ashtu edhe në Kosovë dhe Maqedoni. Por shpëtimi i hebrejve nuk përbën të vetmin rast kur shqiptarët kanë shpalosur virtytin e tyre të mikritjes dhe respektit për të huajin…

8 NËNTOR 1943, AEROPLANI USHTARAK AMERIKAN C 53D ME 30 VETË RRËZOHET NË PESHTAN, BERAT.

Me 8 nëntor 1943 një ngjarje e zakontë për Luftën e Dytë Botërore por e pazakonte për dëgjuesin e sotëm futi në analet e historisë së mardhënjeve Shqipëri – Amerike njerën nga ndodhitë më interesante, më të habitshme më dramatike, më të shkëlqyera por edhe me fundin më fatlum, falë virtytit shqiptar të besës dhe mikrpitjes…

Kjo ngjarje shënoi rastin e parë dhe të fundit në historinë e Luftës së Dytë Botërore që një ekip infermierësh, ushtarakësh dhe pilotësh amerikanë të rrëzoheshin me avion në një zonë të okupuar naziste gjermane dhe të shpëtonin. Kjo ngjau pikërisht në Shqipëri dhe u pasua nga një sagë dy mujore përpjekjesh për të shpëtuar në një udhëtim të pashembullt në këmbë ose me mushka nëpër fshatrat jugore nga Peshtani i Beratit deri në Korçe e kthim në Gjirokastër dhe Vlorë.

“ZBARKIMI” I SUPOZUAR I TRUPAVE ALEATE NË SHQIPËRI:

Aeroplani C53D i cili do të transportonte Njësinë Mjeksore 807 të Evakuimit Ajror që vepronte në prapavi u nis nga Catanja, Itali për të aderuar në Bari. Fluturimi filloi në orën 09.00 të mëngjesit me 30 vetë në avion. Pas një nisje të qetë dhë të zakonshme piloti hasi në një mot të keq i cili ngriu krahët e avionit duke e veshtirërsuar drejtimin e avionit. Për orë të tëra ata u sollën sa mbi Itali sa mbi Detin Adriatik dhe më vonë mbi Shqipëri. Sikur nuk mjaftoi moti i keq i asaj dite, një mospërputhje e parullës ditore të përdorur nga Kulla e Drejtimit të avionëve amerikane në Bari dhe kontraparullës që kishin marrë pilotët e vështirësoi pranimin e tyre në pistat e Barit dhe shtoi rrezikun e një përplasje fatale të avionit. Pas një odiseje të tmerrshme prej pesë orësh, kur pasagjerët dhe ekipi humbën çdo shpresë ulje të rregullt në tokë, pilotët bënë një tentativë ulje diku në Shqipëri, në një fushë fluturimi avionësh pa ditur se ku ishin, por shumë shpejt, pak para zbritjes, dalluan se do të uleshin në një fushë ajrore të kontrolluar nga forcat pushtuese ushtarake gjermane. Pilotët hoqën dorë nga kjo tentativë dhe u ngritën përsëri për të bërë ulje të detyruar në një arë të korrur misri diku në fshatin Peshtan në malet midis Elbasanit dhe Beratit. Asnjëri prej atyre njerëzve nuk e dinte se në çfarë cepi të botës i kishte përplasur fati. Pas asaj traume të tmerrshme lufte me vdekjen, gjëja e vetme që i ngushëllonte ishte fakti që ata dolën të gjallë dhe të padëmtuar nga avioni të cilin e braktisën në kërkim të identitetit të vendit ku kishin rënë dhe të mjeteve tjera për tu kthyer në bazën nga ishin nisur. Menjëherë ata mësuan se ishin në Shqipëri dhe se jo larg tyre gjendeshin gjermanët të cilët në rast se do t’i kapnin do të bëheshin një gjah shumë i mirë për ta.

UDHËTIM BIBLIK I AMERIKANËVË NËPËR SHQIPËRINË E JUGUT.

Miqtë amerikanë kishin rënë në fshatin Peshtan (Prashtan) dhe aty u vendosën në një shtëpi e cila me gjithë varfërinë e madhe që kishte, i strehoi dhe i ushqeu. Amerikanët panë me sytë e tyre një varfëri ekstreme dhe një jetë të vështirë por edhe virtytin e këtyre njerëzve. Për të ushqyer tridhjetë vetë mjaftonte vetëm një ka-zgjedhe të cilin të zotët e sakrifikuan për miqtë, pa asnjë shpërblim. Pas dy ditë qëndrimi turma e amerikanëve bëri një hyrje “spektakolare” në qytetin e Beratit, i cili ishte nën kontrollin gjerman. Këta njerëz të dëshpëruar në fillim u morën si pjestarë të forcave aleate dhe tërë qyteti u gëzua për “zbarkimin” e tyre. Por shpejt gëzimi i ardhjes së tyre u shua dhe vendin e tij e zuri kujdesi njerëzor i manifestuar në këtë qytet edhe për të huaj të tjerë e veçanërisht për hebrejtë e asaj kohe që po ashtu ruheshin nga gjermanët. Qyteti ishte kthyer në një strehë për hebrejtë që po mblidheshin nga vende të ndryshme të Europës. Pas disa ditësh në qytet, të frikësuar se mos zbuloheshin nga gjermanët dhe të ndihmuar nga banorët e qytetit ata u larguan thuajse nëpër këmbët e gjermanëve për në jug të qytetit drejt Malit të Tomorrit. Një pjesë e tyre e vogël u nda nga turma dhe u detyrua të mbante drejtim tjetër.

Udhëtimi i tyre kap një trajktore të gjatë prej afro 1300 kilometra rrugë, ose sa të shkohet nga Tirana në Izmit të Turqisë në këmbë duke kaluar nga fshatrat e Beratit në ato të Skraparit, deri në lartësitë e Malit të Tomorrit, Vërzhezhe, Leshnjë, Lovdar, Krushevë, Lumin Osum, Malind, Odriçan, Përmet, Lumin Vjosa, Malin e Nëmërçkës, më pas në Korçë, Voskopojë dhe kthim drejt Gjirokastrës, Sheper, Mashkullorë, e më pas drejt Kuçit dhe duke kaluar në bregdet drejt Dhermiut, Vunoit, Dukatit, Tërbaçit në gjirin e Elefandit në Karaburun nga ku ata me ndihmën e shërbimeve të fshehta angleze arritën të ktheheshin në Itali.

Kjo ngjarje kaq interesante mbeti e patreguar për vite të tëra jo vetëm në Shqipëri por madje edhe në Amerikë. Kronikanja e ngjarjes, infermerja Agnes Jensen, e cila vdiq para dy vjetësh në moshën 95 vjeçare në shtetin Kentucky në ShBA, thotë se deri në vitin 1985 nuk e e tregonte ngjarjen ose e tregonte në rrethe shumë të ngushta pasi kishte dëgjuar se njerëzit që iu kishin ndihmuar atyre, pas luftës ishin ndëshkuar rëndë; disa ishin pushkatuar, disa internuar ose izoluar politikisht. Pas vdekjes së diktatorit shqiptar, 1995, thotë se filloi ta tregonte ngjarjen dhe në vitin 1995 ajo i botoi kujtimet në formën e një tregimi lufte të mbushur me aq shumë përshkrime interesante ku jipet një tablo e pakrahasueshme e realitetit shqiptar të kohës së luftës. Zonja Jensen ngre lart vlerat e popullit shqiptar dhe në mënyrë tepër unike ajo spegon se si këta 30 njerëz në rrezik, bij të kombit të madh amerikan, në ditë të vështira të jetës së tyre, të kërcenuar sa nga gjermanët aq edhe nga vështirësitë e dimrit, urija, izolimi dhe skamja u pritën dhe u mbrojtën nga shqiptarët e varfër. Ata u mbrojtën, strehuan, ushqyen njësoj mire, si nga partizanët ashtu edhe nga ballistët shqiptar, tregon Agnes Jensen.

SHQIPËRIA SIPAS ASAJ QË DINTË AGNES JANSEN

Në vitin 1943 Shqipëria konsiderohej vendi më i varfër dhe më i prapambetur në Europë. Tre të katërtat e 28.000 kilometrave katrore të këtij vendi përbëhen nga një terren malor me përrenj të panumërt si dhe pesë lumenjë kryesor që e ndajnë vendin në disa zona. Jul Qezari në vitin 48 para erës së re komentoi në zhurnalin e tij se kalimi i lumenjëve ishin pengesat kryesore për ushtrinë e tij romake. Përkrah vijës së ultë dhe të rrezikshme bregdetare kishte vetëm një gji të sigurtë dhe një port, që të dy nën kontrollin nazist në dimrin e vitit 1943 – 44. Me vetëm 26 milje rrugë të shtruara në Shqipëri të shumtët e njerëzve udhëtonin në këmbë ose me kafshë. Vetëm ca shtëpi kishin elektrecitet ose ujë të rrjedhshëm brenda dhe ushqimi ishte i pamjaftueshëm. Për personelin e njësisë ajrore të evakuimit mjeksor i cili u nis për një mission rutinë, ulja e paplanifikuar në Shqipëri duhet të jetë dukur si rënja e një pike loti mbi perden e errët të kohës.

Kushdo që do të kurthohej në Shqipëri gjatë Luftës së Dytë Botërore siç ndodhi me ne, do të ballafaqohej jo vetëm me ashpërsinë e motit dhe topografinë e thyer por edhe historinë e komplikuar dhe shpesh brutale të këtij kombi të pushtuar.

Do të ishte e pamundur të udhetohej nëpër atë vend dhe të mos hasëshe në çdo hap në historinë e tij. Sigurisht që kjo është e vërtetë për pjestarët e ekipit të forcave ajrore të ushtrisë Amerikane dhe pasagjerëve të atij avioni të cilët u rrëzuan në atë nëntor 1943 dhe që luftuan për dy muaj për të arritur në zonat e sigurta aleate. Si një vend në kryqëzimet gjeografike të shumëkulturave, Shqipëria ka patur një të kaluar kaledioskopike duke iu alternuar kufinjtë, fetë dhe gjuhët në përgjigje të trajtimit agresiv të ndërmarrë prej fqinjëve të saj të më të fortë dhe ambiciozë. Fillimisht e idientifikuar si shoqëri fisnore e kohës së bronxit, shqiptarët, luftëtarë të paepur, u ruajtën në rrjedhë të shekujve nga dominimi grek dhe romak dhe valë pas vale pushtimeve të visigotëve, hunëve, ostrogotëve, sllavëve, serbëve, dhe normanëve. Pas afro pesë shekush sundimi turk, Shqipëria doli në epokën e pas luftës së Parë Botërore me një dëshirë për vetqeverisje por me një popullatë të goditur rëndë nga varfëria, analfabetzimi, dhe dallimet fisnore, fetare që kanë provuar të jenë pengesa në rrugën e unitetit kombëtar dhe bashkë-ekzistencës paqësore. Ndonëse Shqipëria e shpalli pavarësine në vitin 1912, qeveria kombëtare e dale prej saj nuk arriti të bentë më të mirën për vendin e vet për shkak të luftës botërore. Ushtritë e huaja e pushtuan ose kaluan nëpr territorin e saj. Grekët dhe italianët kishin qëllim ta ndanin Shqipërinë nëpërmjet të Traktatit të Fshehtë të Londrës në vitin 1915 i cili u ndalua të zbatohej nga Traktati i Versajës falë mbështejtes së fortë që Presidenti Amerikan Uillson i bëri pavarësisë së Shqipërisë. Italia ndoqi Greqinë në tërheqjen nga Sjqipëria. Kur Shqipëria u pranua në Lidhjen e Kombeve përpjekjet për stabilitet sikur u përmbushën.

Duke kaluar mëse dy muaj nëpër Shqipëri në kushtet më të vështira të imagjinueshme, ajo mëson edhe se cfarë mendojnë shqiptarët për Amerikën:

DASHURIA PËR PRESIDENTIN UILLSON NË MAJET E MALEVE ME DËBORË.

Në një bisedë më njërin nga shqiptarët, i quajtur Stefa, autorja pyet se a kishte ndonjë arsye pse shqiptarët e kishin një dëshirë kaq të madhe për t’i ndihmuar ata, amerikanë të braktisur nga fati, dhe pse u gëzuan kur na panë që erdhëm dhe na morën si aleatë që po zbarkonim:

Dhe Stefa i përgjigjet: Populli ynë ka pritur një kohë të gjatë që amerikanët të na dërgojnë ndihma që ne pastaj të luftonim më mirë kundër gjermanëve. Kur u përhap fjala se ju keni ardhur, njerëzt menduan se zbarkimi i amerikanëve kishte filluar.

“Populli im e ka parë gjithmonë vendin tuaj me respekt për qëndrimin që mbani ndaj demokracisë”, i tha Stefa. “Ne madje kemi edhe një qytet me emrin “Porti Uilson” në nderim të njërit prej presidentëve tuaj.”

“A ka një arësye të caktuar që ju keni zgjedhur Presidentin Uilson” pyeti Vilma?

“Ai ishte i vetmi person i cili foli për Shqipërinë në Konferencën e Paqës në Paris kur dukej se vendi ynë do të ndahej midis Greqisë dhe Jugosllavisë pas Luftës së Parë. Ne madje e ndjemë se ai e kuptonte edhe dëshirën e një kombi të vogel për liri.”

MË TEJ AGNES JENSEN SHKRUAN:

Është absolutisht e mahnitëshme se si këta njerëz do të ndanin atë pak gjë që kishin për vete, tha Jens. Ne duhet të jemi dukur si një hordhi karkalecash kur zbrsnim nga një fshat i tyre në tjetrin. Jam e sigurtë se në të shumtën e rasteve ata na kanë ushqyer me ato ushqime rezervë të mbledhura për të kaluar dimrin. A mund të imagjinoni tridhjetë vetë që të shfaqen tek dera e shtëpisë në Amerikë që kërkojnë ushqim i cili është vënë menjëanë për familjet e tyre. Shtoi këtu edhe shansin për tu ekzekutuar për dhënjen ndihme këtyre njerëzve dhe strehimin. Është një mrekulli që këta shqiptarë të cilët kishin kaq pak për vete janë të gatshëm të rrezikonin kaq shumë për tridhjetë njerëz që nuk i njihnin dhe as që e dinë dhe as që presin në se ndonjë herë nëkëtë jetë do ti shihnin përsëri.

Kjo histori është botuar në librin ALBANIAN ESCAPE shkruar nga infermerja, pjestare e këtij ekipi, Agnes Jansen Magerich. Libri mund të gjëndet në Amazon.com. Në adresën: Albanian Escape: The True Story of U.S. Army Nurses Behind Enemy Lines by Agnes Jensen Mangerich (31 Jul 1999)

Berisha pret delegacionin e TAP

September 3, 2013 by dgreca

Së shpejti nis ndërtimi i infrastrukturës në Shqipëri/

Kryeministri Berisha priti sot në takim delegacionin e nivelit të lartë të Konsorciumit të Gazsjellësit Trans Adriatik- TAP kryesuar nga Menaxheri i Përgjithshëm Z. Kjetil Tungland dhe Drejtori për Marrëdhëniet me Jashtë Z. Michael Hoffmann te cilet kane ardhur ne Tirane ne nje takim kortezie me kryeministrin.

Z. Tungland shprehu mirënjohjen e tij të thellë për mbështetjen dhe rolin shume te rendesishem që Shqipëria dhe Kryeministri Berisha personalisht luajten ne projektin TAP-it, pa të cilat nuk do të ishte mundësuar vendimi përfundimtar pozitiv nga Konsorciumi i Shah Deniz-it per perzgjedhjen e TAP.

Kjo mbështetje e siguruar, ishte veçanërisht domethënëse në vitet e fundit, përmendi ai, ku Shqipëria u angazhua maksimalisht për përfundimin e të gjithë kuadrit ligjor e rregullator të nevojshëm për konsiderimin e aplikimit të projektit të TAP-it pranë Konsorciumit të Shah Deniz-it.

Gjithashtu ai e njohu Kryeministrin me ecurinë në vijim të projektit të TAP-it lidhur me vendimin për fillimin e punimeve dhe vendimin përfundimtar të investimit nga konsorciumi i Shah Denizit. Së shpejti puna në Shqipëri do të fillojë për ndërtimin e rrugëve të aksesit në funksion të ndërtimit të gazsjellësit, përmendi ai. Zoti Tungland informoi kryeministrin se konsorciumit te TAP i eshte bashkuar kompania belge me e madhe e shperndarjes se Gazit ne ate vend Fluxys e cila me ndertimin e gazsjellesit Belgjik – Itali e ben TAP nje projekt per furnizim gazi pan-europian.

Kryeministri Berisha theksoi se per Shqiperine projekti TAP shenon arritjen me te rendesishme strategjike pas anetaresimit ne NATO dhe pavaresise se Kosoves.

“Te gjitha projektet e tjera me pa te drejte anashkalonin Shqiperine. Ky projekt jep pergjigje perfundimtare problemit te energjise ne Shqiperi, ndikon ne uljen e shpenzimeve familjare per ngrohje dhe gatim. Shqiptaret do furnizohen me gaz nga nje vend mik sic eshte Azerbajxhani. TAP inkurajon investime te medha ne te gjithe sektoret e industrise dhe ekonomise. Projekti rrit ndjeshem rolin e Shqiperise ne energjitiken rajonale dhe europiane si dhe ngre ne nje nivel te ri bashkepunimin strategjik me fqinjet tane dhe vendet e BE-se” tha Kryeministri

Kryeministri Berisha shprehu mirënjohjen e thelle ndaj z Tungland dhe te gjithe ekipit qe ai drejton per punen e gjithanshme te jashtëzakonshme qe bene per per kete projekt me rendesi te madhe strategjike, jo vetëm për Shqipërinë por për të gjithë Europën.
“Këmbëngulja e jone dhe e juaja bazohej ne besimin tone te perbashket tek ky projekt madheshtor. Ekipi qe ju drejtuat pregatiti me profesionalizem te larte nje dokumentacion bindes per konsorciumin Shah deniz 2 qe faktonte qarte se TAP ishte ne distance projekti me i leverdishem me serioz” theksoi Berisha.

Gjithashtu Kryeministri Berisha, në mbështetje të vendimit për TAP-in, theksoi rolin vendimtar të marrëveshjeve ndërqeveritare të arritura mes vendeve tranzit të projektit dhe ato të interesuara të Ballkanit Perëndimor, sikurse pa diskutim edhe të largpamësisë së Presidentit Aliyev për përzgjedhjen e projektit të TAP-it.