dgreca – Page 5346 – Dielli

Kur Papa Benedikti XV mbrojti Korçën e Gjirokastrën nga grekët

July 13, 2013 by dgreca

NGA ÁT VITOR DEMAJ/

Po i paraqesim lexuesit një dokument historik që paraqet fakte që sot shumë pak dihen ose anashkalohen, rreth asaj se çfarë ndodhi në Konferencën e Parisit në vitit 1919 në lidhje me kufijtë e Shqipërisë. Kjo është një leter e Emzot Luigj Bumçit aso kohe ipeshkëv i Lezhës që ja dërgon redaksisë së revistës “Hylli i Dritës” në vitin 1934 për botim. Kjo letër hedh dritë mbi ndërhyrjen që bëri Papa Benedikti XV pranë ambasadorve të Anglisë e të Amerikës, duke i shpëtuar nga aneksimi që deshi t’u bëj Greqia dy krahinave shqiptare: Korçës dhe Gjirokastrës. Në konferencën e Parisit kishin shkuar shume delegacione shqiptare si përfaqësues të Shqipërisë. Këto delegacione nuk arritën të bashkohen për të pasur një delegacion të vetëm, pse ishin të gjithë të përçarë sepse i përkisnin rrymave të ndryshme politike që në atë kohë kishin dëshirë dhe ambicje të merrnin drejtimin e vendit. Atëherë u vendos që si përfaqësues i të gjithë shqiptarve të ishte Emzot. Luigj Bumçi me delegacionin e tij që përfshinte të gjithë shqiparët e të gjitha krahinave. Si sekretar u vendos Át Gjergj Fishta që me këtë rast pat pergatitë edhe fjalimin e famshëm “Të drejtat e Shqipnisë dhe kufijtë e saj”. Kjo dëshmi e Ipeshkvit Luigj Bumçit që u botua në të perkohshmen françeskane nuk u kundërshtua nga ata pjestar që kishin marrë pjesë në delegacionin për në Konferencën e Parisit, ku disa prej tyre ishin ende gjallë kur u bë publike kjo dëshmi historike. Kjo gjë e përforcon edhe më, dhe e verteton si një fakt historik të ndodhur ashtu siç na e difton Emz. Luigj Bumçi, protagonisti kryesor i atyre ngjarjeve jetike për vendin tonë. Sigurisht mund të themi se ndërhyrja e Benediktit XV për të mbrojtur Korçën dhe Gjirokastrën nga rreziku grek nuk u bë për arsye fetare, pse sikurse dihet këto dy krahina ishin me shumicë myslimane, por nga drejta natyrore që çdo kombë ka për kufijtë e vet. Selia e Shenjtë dhe “çeshtja shqiptare” Përpara se të kalojmë të ekspozimi i letrës – dokument, duam t’i hedhim një veshtrim sintetik historisë së Shqipërisë në marrëdhënie me Selinë e Shenjtë, ku vërejmë se kjo nuk është hera e parë e as e vetme që një Papë ndërhyn në mbrojtje të çeshtjes shqiptare. Kjo mbështjetje e Selisë së Shenjtë vinte edhe nga fakti se Shqipëria ishte një vend me fe katolike dhe që kishte pësuar një kalvar të dhimbëshem për këtë identitet, jo vetëm për këtë, por kjo ndihmesë morale, politike e kulurore donte të tregonte se çdo popull dhe kombë ka të drejtë të vetëqeveriset dhe të jetoj i lirë në trojet e veta, të këtë gjuhën, zakonet dhe historinë e tij. Papët në mbrotje të pamvarësisë territoriale Po lëmë jashtë vështrimit kohën e lavdishme të fatosit kombëtar Gjergj Kastriotit ku pati mbështjetjen e disa Papëve përkatësisht katër Papëve. Mbas pushtimit turk Shqipëria u fut në një labirint vuajtje, persekutimi fetar dhe mjerimi më shumë se sa popujt e tjerë të Ballkanit. Por as në këto kohë të zymta nuk u harrua nga Selia e Shenjtë, dhe gjatë kësaj periudhe ne konstatojmë se mbështjetja e Papëve nuk i mungoi dheut të arbënit, pra është e lidhur ngushtë me pavarësinë tonë kombëtare. Po e rreshtojmë këtu sa më shkurtë disa fakte konkrete në lidhje me këtë çeshtje. Papa Pio V në vitin 1571 mendon të emëroi një kardinal për Shqipërinë, dhe i jep si mbrojtës kardinalin Santoro që të merret me çeshtjen shqiptare. Pas këtij emërimi kemi emërimet e disa kardinalëve tjerë që të merren më problemin e Shqipërisë pra për lirimin e saj nga pushtuesi anadollak. Gregari XIII viti 1584 mendon për lirimin e Shqipërisë nga zgjedha azijatike, ndersa Papa Klementi VIII në vitin 1593 merr parasysh lutjen që i bëjnë krenët e Shqipërisë për liri dhe në vitin 1595 jep një shumë të hollash për realizimin e këtij qellimi. Po ashtu në vitin 1597 anijet e Papës me ato të Venedikut mundohet të lirojnë Vlorën nga kthetrat osmane. Ndërsa Papa Pali V në vitin 1603 ia rekomandon mbretit të Spanjës Filipit III çeshtjen e lirisë tonë si dhe i porositë dy të dërguar nga Shqipëria që kishin shkuar për këtë çeshtje. Urbani VIII në vitin 1624 grish Patriarkun e Ohrit që të bashkohet me të në luftë kundra Turkut. Gjithashtu në vitin 1684 Papa sëbashku me anijet e Venedikut mundohen me i ardhë në ndihmë Shqipërisë e lirojnë Prevezen. Papa me gjak shqiptar në vitin 1711 ndërmjetson pranë Republikës Veneciane për me i ardhë në ndihmë malsorve të Kelmendit që po luftojshin për liri. (Shih revisten Leka 1937, 457 – 460). Edhe mbas këtyre viteve deri në 1912 nëse konsultojmë analtet e Urdhërit Françeskan si dhe ato të Selisë së Shenjtë, kronikat e ndryshme, ditarët e disa misonarve, hasim në shumë raste të tjera ku Papët intersohen për çeshtjen shqiptare, për gjendjen e saj shoqërore, kulturore e territoriale. Ndihmesa e Papëve në përhapjen e kulturës shqiptare Në këtë paragraf të shkurtër duam të sjellim në kujtesën tonë ndihmesën e vyer që dha Selia e Shenjtë për perhapjen e Kolegjeve, shkollave shqipe si dhe botimin e librave po në këtë gjuhë përgjatë shekujve jashtë kufijve të tokës arbnore. Për punën e madhe që bënë kleriket e Kishës Katolike e në veçanti misonarët françeskan për perhapjen e kultures dhe të shkollave shqipe në Shqipëri gjatë pushtimit osman, meriton një studim të gjatë e një trajtim në vete. Një herë tjetër do të merremi me këtë. Në vitin 1577 kemi Kolegjën e ritit grek themeluar në Romë edhe për shqiptarët arbëreshë prej papës Gega XIII. Po në vitin 1584 – 85 ky Papë mendon edhe per një Seminar shqiptar në Bari e Leçe ku gjendeshin shumë shqiptar të shpërngulur nga dheu i tyre. Mbas kemi themelimin e Kolegjës Ilirike të Loretit, e rithemeluar nga Urbani VIII në vitin 1627 edhe për shqiptar. Po ashtu i njëjti Papë me datë 17 dhjetor të vitin 1631 me një breve të posaçme mkambi rishtas Kolegjën Baziliane në Romë. (Shih: Hylli Dritës, 1921, n. 4, fq. 163) po ashtu kemi edhe themelimin e Kolegjës Ilirike e Fermos nga Aleksandri VII në vitin 1631. Ndërsa në Himarë çilen dy shkolla njera nga Klementi IX 1670 e tjetra prej Klementit X. Papa Klementi XI me origjinë shqiptare jep një shumë të hollash për shqiptarët në Kolegjën e Propagandës. Në Romë në kuvendin Françeskan San Pietro in Montorio me 20 prill 1711 u vendos me urdhër të Papes Klementit XI të jepej si gjuhë mësimi edhe gjuha shqipe per misionarët qe do te vinin në Shqipëri. Si fryt i kësaj iniciative u shkrua Gramatika e parë shqip në vitin 1716 nga P. Françesko Maria Da Leçe. (Shih: Hylli i Dritës, vitit 1931, n. 4, fq. 217 – 218; Hylli i Dritës, 1933, n. 5-6, fq. 239). Në Palermo ku janë të vendosur shumë arbërsh u themelua Kolegja në vitin 1730. Kemi edhe Kolegjën e Ulanos të hapur në vitin 1732 prej Klementit XII, italo-shqiptar nga nëna. Në vitin 1740 Klementi XII duke çuar në vend dëshirën e Klementit XI themeloj kolegjën italo-shqiptare di San Adriano në S. Demetrio Corone. (Hylli i Dritës, 1921, n. 4, fq. 163). Nuk mund të lëmë pa përmendur edhe Kolegjën e Grottaferratës në Romë, ku në bibliotekën e saj ruhen edhe dorëshkrime në gjuhën shqipe, etj. Jo vetëm në hapjen e shkollave, seminareve për shqiptarët, por Selia e Shenjtë dha një ndihmesë të çmuar edhe në botimin e librave shqip në atë kohë kur Shqipëria lëngonte e robëruar nën Turqi. Propaganda Fide (Propaganda e Fesë) e themeluar në Romë në vitin 1622 dha një ndihmesë të madhe dhe deçizive për botimin e librave në gjuhën shqipe, kjo ndihmesë vashdoi për gati pesë shekuj. Për botimin e librave në gjuhën shqipe mund të themi shkurtazi se kemi më shumë se 31 libra të botuar me anë të shtypshkronjës së Propagandës në Romë, duke filluar që nga viti 1618 me Budin, Mons. Fr. Bardhin, me Fra Françesko Maria Da Leçe, etj. Të gjithë këto libra kanë një rëndësi të madhe për ruajtjen e identitetit gjuhësor e kombëtar të Arbnorve. (Shih revisten Leka 1937, 460 – 461). Në shikim të parë mund të duken shumë pak 31 libra të botuar në atë periudhë për kohën që jetojmë sot, por për atë kohë për çdo botim në gjuhën shqipe ose edhe nëse të gjenin libra në gjuhën shqipe rrezikoje jetën dhe përsekutime nga më të ndryshme. Kjo që thamë më lartë është thjeshtë një penelatë nga ajo që mund të shkruhet mbi ndihmesën dhe kontributin që Papët dhe Selia e Shenjtë i dhanë popullit shqiptar nëpër rrjedhat e historisë së tij.

Nji fletë e ré në historín kombtare

Ndolljen me tana rrethanat, si tregon shkresa, të cilen, fjalë për fjalë ktû po e botojm, patem rasë me ndie mâ se nji herë prej sa misvet të dergatës shqyptare në Paris. Kshtu flitte i ndyeri Luigj Gurakuqi, kshtu na e verteton Drejtori i jonë Á. Gjergj Fishta, at herë sekretár i Dergatës, e kshtu, pat mirsín, si mbas kerkesës s’onë, me na e vertetue edhe me shkrim i Përndritshmi Emz. Luigj Bumçi, at herë kryetár i dërgatës shqyptare në Konferencën e Parisit. Per randsí qi ká ky dokument në historín e ndertimit t’onë porsì shtet e per skjarim të sa paragjykimevet të tashme e t’ardhshme mbi kontributin e klerit katolik per çashtjen kombtare, teksualish i a njohtojm publikut shkresat e çmueshme qi kemi në dorë. Ky dokument ka randsí nji herë mâ të madhe, kurse Korçë e Gjinokaster nuk janë vise të banueme prej katolikve. Sh. R.

Fort i Nderti Át Ma falni, Ju lutem, pse vonova me i pergjegjë letres s’Uej, me të cillen më lypshi si pat rrjedhë puna se pështoj Korça e Gjinokastra nga akordi Tittoni-Venizelos – akord i cilli ja lëshonte Greqís te dyja provinçet shqyptare të siperpermendme. Qe si ndolli puna: Qyshë në Qershuer të vjetës 1919 kjeçë zgiedhë Kryetár i Dergatës s’Onë në Paris. Me 9 Tetuer t’asajë vjete fletorja “il Giornale d’Italia” lajmon çiltas se “mas akordit Tittoni – Venizelos dy Provinçiet Shqyptare, Korça e Gjinokastra do t’i epen Greqís”. Dergata e jonë at herë me të shpejtë i paraqiti Konferencës së Pagjës nji protestë kundra ktí akordi. Me 9 Nanduer 1919 po ajo Gazetë boton prep ato fjalë, d.m.th. mas akordit Tittoni-Venizelos Korça e Gjinokastra do t’i dorxohen Greqís. At kohë Dergata e jonë më ngarkoj me u pa me Z. Tittoni-n qi ndollej në Paris mas hikjes së Z. Orlando-s e Sonnimo-s, qi ishte Kryetár i Dergatës italiane. Edhè une u takova me tê, por gjâ konkrete prej bisedimit nuk mujta me xjerrë. Në mbledhje qi Dergata mbajti n’e nesre, ja diftova gjith misvet bisedimin me Z. Tittoni-n. Prep me 9 Dhetuer 1919 fletorja “il Giornale d’Italia” e persritë po ato fjalë mbi Korçen e Gjinokastren. N’at kohë Z. Tittoni nuk gjindej në Parisë, e vendin e tí e kishte xânë Z. Scialoja. Shkova edhè te ky, por pa kurrfarë rezultati. Ishte, per sá mbajë mênd, 21-22 Dhetuer 1919 kurse në mbledhje qi patme, të gjith misat e Dergatës, e nder ta ma i nxeti e ma i pari, e ndieri Z. Myfid Libohova, m’u lutne t’a bâjshe nji sakrific per atdhen t’onë e t’u nisëshe për Rome, ku të bâjshe çë mos per me pase audjencë prej Shêjtnís së tij Papës Benedikt XV. Atí të Ja parashtrojshe gjendjen e rrezikshme të dy provinçeve t’ona, Atí t’i lypshe ndimë qi Shêjtnija e Tí t’i pështonte. Ju pergjegja shokve n’at mbledhje se lutja n’at punë nuk kishte vênd, se çashtja e Shqypënís ishte çashtja e të gjithve bashkë e e secillit nder né: prá kjè se Dergata e shef të nevojshme qi une si Kryetari i sajë t’a bâj udhtimin per Romë, ket udhtim e kam me detyrë. Kështu u vêndue qi unë bashkë me Z. Mehdi Frasherin t’u nisëshim per Romë. Me 26 të Dhetorit u nisme e me 28 mërrime në kryeqytetin e Italís. S’kaluen trí kater dit xora audjencën e u gjeta perpara Shêjtnís së Tij Papës Benedikti i XV. Bisedimi nuk kjè i gjatë, kjè i shkurtë mjeft, por edhè pse i shkurtë kje i mjeftueshem per qellimin t’onë. Si ja diftova pse kishe marrë udhtimin per Romë, e pse u gjindëshe perpara Shêjtnís së Tij, kuvêndin e mbylla me kto fjalë: “tesh pra, Shêjtní, të gjith misat e Dergatës shqyptare qi janë në Paris e qi shumica âsht mysliman, më kan çue ktu perpara Shêjtnís s’Uej e të gjith per nji gojë U luten qi me fuqn t’Uej morale e me influencen e madhe qi keni në boten marë, të na epni ndihmen t’Uej të vlefshme si e ku dini Ju Vetë, qi të na pështojnë dy provinçet shqyptare Korça e Gjinokastra, të cillat janë në rrezik prej akordit Tittoni-Venizelos”. Mbasi marova fjalët e mija, Papa Shêjt, si pat ndêjë nji grimë herë pa bâ zâ, u suell e me tha: Po shka të bâj per Ju? Me Italí s’kam shka me bâ, e din gjith bota si jena: me Francë marrëdhanjet janë këput – shka të bâj? Mora guxim e i pergjegja: A m’epni lejen me folë, Shêjtní? Fol, fol me tha, shka të kesh me thanë thueje. Un kishe me thanë, Shêjtní, se bota s’ká metë vetun në Italí e në Francë; – ká në botë edhe Anglí Shtete te Bashkueme t’Amerikës. Bani buzën në gaz, e me i’herë më pergjegji: ké të drejtë. E pra neser do të piqemi me Ambasadorin e Anglís, masnesri me atê të Shteteve të Bashkueme; e po t’ap fjalen se me te dy kam me folë e me ja porositë dy provinçet qi kenkan në rrezik e kam me bâ shka të mundem per me Ju ndihmue. Zoti ká m’e bâ mirë se prei Konferencet të Paris-it mos pritni punë të mira pse Zotin e kan qitë jashtë, e atý kû s’asht Zoti drejtsija s’mundet me kênë. Une at herë qi kishe bâ gati nji memorandum per me ja lânë, tuj e nxjerrë prei xhepit e tuj e mbajtë në dorë: Shêjtnija e Juej i thaçë, ká punët e botës marë, e prandej a kam lêjen me Ju lanë ket memorandum qi mos t’a harroni çashtjen t’onë? Po, po, lêne ktu pse nuk kam m’e harrue. U çova e i rashë ne të dy giûjt. Ju fala nderës sá mujta, e si mora bekimin, at herë dola krejt i kënaqun e shkova tuj mêndue me vedi: A thue po na shkon kot ky udhtim qi prej Paris-it bâme deri ktu? Gjith kjo shpresë qi fjalët e Shêjtnís së Tij më njallne në zemër, a mundet me më rrêjtë? Jo, jo s’mundet me kênë kurr. Sa dola prej Vatikanit u poqa me Z. Mehdi Frasherin të cillit ja diftova fjalët qi më tha Benedikti XV, edhè ky Zotní met faret i kënaqun tuj shpresue se me nderhymje të Papës Korça e Gjinokastra kishin pështue. Me gjith kto shpresa të mira në zemër, kthyeme në Paris ku me padurim po na pritëshin shokët. Kur u mblodhme ne zyren e Dergatës, i parashtrova shkurtazi nji ekspozé të misjonit t’onë në Romë, e kur në fund u diftova bisedimin e Shêjtnís së Tij, e si na dha fjalen se do t’u mundote per çashtjen t’onë, per të cillen kishte çfaqë qyshë në fillim nji interesim të madh, fjalët e mbrame të Shêjtit Át Papë i priten në kambë me brohorí të madhe e me duertrokitje britne të gjith nji zâni: Rroftë Papa! Korça e Gjirokastra kan pështue: e pështuene pernjimend. Kjo âsht rrjedhja e vertetë. Kjo âsht nji faqe e historís s’onë. Kallmet 30 Mars 1934

† LUIGJ BUMÇI IPESHKVI I LEZHËS

(Marrë nga revista françeskane: Hylli i Dritës, 1934 vj.X – Mâj – nr. 5, fq. 219-222).

Islamistët në Egjipt me imazh të ri

July 13, 2013 by dgreca

Para pallatit presidencial në Kajro janë mbledhur rreth 200 protestues anti-Mursi për të ngrënë së bashku darkën e iftarit. Mbi asfalt kanë shtruar batanije dhe burra, gra dhe fëmijë të të gjitha moshave shtrojnë mbi to ushqimin dhe pijet. Por atmosfera është e tensionuar. Shpesh shpërthejnë përleshje të vogla mes disa protestuesve të rinj. Disa prej tyre janë armatosur fshehurazi me thika. Sepse pikniku mbahet para pallatit presidencial.

Gjashtë tanke pas një teli me gjemba qëndrojnë jo vetëm për të mbrojtur pallatin, por edhe protestuesit. Kjo për fakin se disa islamistë kanë paralajmëruar mbajtjen e një marshi proteste në drejtim të pallatit. 25-vjeçari Mohamed Hosni është anëtar i Lëvizjes Tamarod që ka organizuar demonstratat masive prej 30 Qershorit. Ai demonstron sepse deklarata kushtetuese e nxjerrë nga ushtria nuk përmbush ende pritjet e tij: “Ajo ishte e mirë, por jo e mjaftueshme. Unë jam këtu si përfaqësues i Tamarodit. Ne kemi kërkuar disa ndryshime në deklaratën kushtetuese dhe tani së shpejti do të ketë një dekret të ri kushtetues “. Shumë prej protestuesve janë shumë skeptikë kundrejt të huajve. Në një tendë është varur një foto e ambasadores amerikane, e cila fyhet në gjuhën angleze me fjalë shumë të rënda.

“Jo sundimit ushtarak” është slogani i ri i islamistëve

Rreth 10 minuta larg rrugë me makinë demonstrojnë prej gati dy javësh disa qindra e mijëra islamistë. Karakteri i demonstratave megjithatë ka ndryshuar. Tani gjithnjë e më pak flitet për një demonstratë pro-Mursi. Edhe numri i posterave me foton e Mursi-së ka rënë disi. Në një nga dy tribunat tani në përgjithësi dëgjohet: “Jo sundimit ushtarak.”

Ndoshta drejtuesit e islamistëve kanë hequr dorë ndërkohë nga kthimi i presidentit të rrëzuar të tyre dhe duan që ithtarët e tyre të mësohen me këtë gradualisht. Ndoshta në sfond ka kohë që janë duke u zhvilluar negociata mes udhëheqësve të Vëllazërisë Muslimane me ushtrinë në lidhje me një zgjidhje të mundshme të konfliktit. Largimi nga Mursi ose fundi i rezistencës do të jetë një goditje e rëndë për shumë protestues. 45-vjeçari Hussein për shembull ka kohë që është për ashpërsimin e konfrontimit: “Ne duhet të fillojmë me mosbindje civile, nëse kjo nuk funksionon, ne duhet të ndërpresim marrëdhëniet me Perëndimin, për shkak se ai po lejon të ndodhë e gjithë kjo. Nëse nuk funksionon as kjo atëherë ne duhet të fillojmë një kryengritje të armatosur.”

Të zemëruar me SHBA-të dhe ushtrinë

Megjithatë, disa islamistë të ulur pranë Huseinit tundin kokat e tyre dhe refuzojnë dhunën. Por shumë prej demonstruesve besojnë në një komplot të SHBA-ve dhe Perëndimit. Kjo është çështja e vetme për të cilën janë të një mendimi jo-islamistët dhe pasuesit e Mursi-së: SHBA duan t’i shkaktojnë dëme Egjiptit. Jo-islamistët besojnë se SHBA mbështet islamistët dhe këta të fundit ankohen se Shtetet e Bashkuara kanë hequr dorë nga Vëllazëria Muslimane dhe tani po mbështesin përsëri ushtrinë.

Gjithsesi Hussein i sheh demonstratat e 30 Qershorit si të dirigjuara nga SHBA-të. Mediat kishin rritur në mënyrë dramatike numrin e demonstruesve. Po ashtu edhe disponimi kundër ushtrisë duket se po përkeqësohet mes disa protestuesve. Favzy Mohamed për shembull flet hapur. Ai është i zemëruar në lidhje me mbi 50 islamistët e vrarë gjatë kohëve të fundit nga ushtria: “Ushtria jonë është shndërruar në një ushtri të biznesmenëve. Ajo gjithnjë e më shumë po bëhet ushtri e Izraelit dhe SHBA-së. Ushtria jonë aktualisht paguhet për të vrarë njerëz. Ata tani janë kthyer në vrasës.”(DW)

EDHE NEW YORK TIMES SI ALBRIGHT-E QUAN HASHIM THAÇIN GERRY ADAMS

July 13, 2013 by dgreca

Nga Beqir SINA/

NEW YORK CITY : Në një moment të veçantë gjatë bisedimeve ne Rambouillet (19 deri 25 – 1999), ish SekretariaAmerikane e Shtetit, Madeleine Albright, shfaqi atë mjeshtërinë e saj nëpërmjet diplomacisë amerikane e konsideruar si më të suksesshmet në botë.

Udhëheqësja e bisedimeve nga delegacioni i SHBA në ne Rambouillet – Francë, duke folur për komandatët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ish udhëheqësin e saj Hashim Thaqi, në njërën nga seancat e bisedimeve, Albright pyeti udhëheqësit e bisedimeve, se : “Pse nuk ju jepni dorë njerëzve që kan dalë nga lufta e armatosur, diçka që Ju mundet ta bëni? tha ajo duke e quajtur Thaqin si një Gerry Adams të Kosovës! “Why don’t you give up the armed struggle? You could be the Gerry Adams of Kosovo!”

Shtypi i asaj kohe tha se Albright :”Gjithmonë, ishte duke menduar se zoti Thaqi do të jetë i zoti si Garry Adams”. (sqarim i im : Gerry Adams, ishte njëri nga themeluesit„ Provisional IRA“ dhe themelues i partisë „Sinn i cili një vit më vonë, ishte ishte emëru-ar edhe komandant i krahut ushtarak, i cili kishte rreth vetës mijëra iralndez)

Siç dihet në bisedimet e bisedimet në Rambouillet (19 deri 25 – 1999), u firmos se shqiptarët e Kosovës do të mbanin njëReferendumi për të ardhmen e tyre, si njerëzit e Irlandën e Veriut? Çka në asnjë mënyrë nuk u pranua nga delegacioni i Serbisë.

Ky nënshkrim i delegacionit të udhëheqësve shqiptarë të Kosovës dhe largimi nga Konferenca e delegacionit të Serbisë, do të çonte në mënyrë të pashmangshme, mbas disa muajve në ndërhyrjen ushtarake të NATO-s, me në krye SHBA, dhe luftën për liri të UÇK-së, në çlirimin e Kosovës, largimin njëherë e përgjithmon të Serbisë nga Kosova dhe mbas katër viteve të çlirimit, në Pavarësinë e Kosovës.

Deri tani 102 shtete sovrane, nga 193 shtete anëtare të Kombeve të Bashkuara kanë njohur formalisht Republikën e Kosovës. Shumica e vendeve të Bashkimit Evropian gjithashtu e kanë njohur Kosovën (23 nga 28); Anëtarët e BE-së vendosin individualisht se a do ta njohin Kosovën, ndërsa BEja ka dërguar misionin EULEX për të siguruar paqe, mbikqyrje të jashtme. Njëzetekatër (24) anëtarë të NATOs nga njëzetetetë (28) gjithsej e kanë njohur Kosovën.Shetet më të mëdha dhe më të fuqishme e kanë njohur pavarësinë e Kosovës, përfshirë SHBA, Anglia, Gjermania, Franca, Japonia, Italia dhe të tjera.

Kurse, sot, edhe e përditshmja amerikane “The New York Times” kryegazeta e botës, në botimin e sotëm i bën një portret kryeministrit të Kosovës, Hashim Thaçi, si një ish luftëtar dhe komandant i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, që aspiron trashëgiminë e burrshtetasit.“Kam luftuar në anën e drejtë të historisë për çlirimin e popullit tim nga tirania kundër një armiku të pamëshirshëm që bënte përpjekje për kryerjen e një gjenocidi masiv,” citohet të ketë thënë Thaçi për të përditshmen njujorkeze.

Gazeta më tej shkruan se “kur Thaçi drejtoi luftën e përgjakshme guerile nga malet e vendit të tij të varfër ai ishte aq i aftë t’i shmangej kapjes nga armiku sa bashkëluftëtarët filluan ta thërrisnin Gjarpër”.Gazeta më tej thotë se nga Brukseli dhe Washingtoni sot ai konsiderohet një Gerry Adams i Ballkanit që po e çon vendin drejt Evropës dhe emri i tij po përmendet madje, megjithese e pamundur, edhe si një kandidat për Çmimin Nobel për Paqe.

Në profilin e saj, gazeta sjell deklarata te njerëzve nga Serbia ku thuhet se shumica e shfaqin urrejtjen ndaj tij duke e konsideruar si një kriminel të paakuzar lufte.

Shkrimi nuk e kursen Thaçin edhe nga përmendja e raportit të Këshillit të Evropës ku ai akuzohet për udhëheqje të grupit që tregtonte armë, heorinë dhe organe të njerëzve gjatë kohës së luftës (pra raporti famkeq i Dick Marty-të) akuza të cilat ai dhe qeveria e tij i kanë quajtur ‘të neveritshme,’ shkruan gazeta.

”Diçka e tillë kurrë nuk ka ndodhur dhe nuk kemi asgjë për të fshehur,” deklaron Thaçi, i cili nënvizon se i beson ‘të vërtetës dhe drejtësisë.’ Gazeta në këtë portret të gjatë shkruan edhe për prejardhjen e tij nga Drenica dhe familjen shumanëtarëshe me traditë luftarake kundër regjimeve shtypëse në Kosovë.

New York Times-Kosovo’s Thaci Aspires to Statesmanship, but Guerrilla Past Haunts Him

July 13, 2013 by dgreca

Mr. Thaci (pronounced THAH-chee) is being hailed in Washington and Brussels as the Gerry Adams of the Balkans, his country on the road toward Europe, his name even invoked, however improbably, as a possible Nobel Peace Prize candidate./

By DAN BILEFSKY/New York Times/

PRISTINA, Kosovo — WHEN Hashim Thaci directed a bloody guerrilla war from the mountains of this poor and rugged country, he was so adept at evading capture that fellow fighters called him the Snake.

Now, Mr. Thaci, 45, the former commander of the Kosovo Liberation Army and the current prime minister of Kosovo, wants to be remembered as a statesman. In June he agreed to put in place a landmark power-sharing agreement with Serbia that is being hailed in Europe and the United States as a triumph of peace and reconciliation in the region after the Balkan wars of the 1990s, in which about 120,000 people died, more than 10,000 of them in Kosovo.

But in Serbia, he remains a deeply reviled figure, a complication that underlines the challenges to overcoming ethnic enmities in a region where memories run deep. Former K.L.A. commanders and Western diplomats say he was a ruthless and much-feared leader during the 1998-99 Kosovo war, who ordered arrests, assassinations and purges within the rebel army’s ranks to fend off potential rivals. Mr. Thaci has strongly denied this.

“Most people in Serbia consider Thaci to be an unindicted war criminal who personifies the double standard of the victor’s justice,” said Ljiljana Smajlovic, a prominent Serbian commentator who is president of the Serbian Journalists’ Association. “He now wants to forget his past and go by the book, and he is no doubt sincere in that pursuit. But every warlord in the former Yugoslavia reinvents himself as a liberal democrat.”

In an interview, Mr. Thaci rebuffed that characterization, arguing forcefully that he had been fighting a brutal war against a violent enemy. “I was fighting on the right side of history, liberating my people from tyranny against a ruthless enemy engaged in a massive attempt at genocide,” he said.

Yet the past keeps coming back to haunt him. In 2010, a Council of Europe report accused Mr. Thaci of having led a “mafialike” group that smuggled weapons, heroin and human organs during the war and its aftermath. Mr. Thaci has rejected those accusations as well, and the Kosovo government at the time called them “despicable.” In August 2011, the European Union set up a special task force to investigate the veracity of organ-trafficking claims, including whether or not Mr. Thaci was involved. It has not yet delivered its findings.

Asked about the accusations, including that Kosovar Albanians kidnapped Serbs during the war and harvested their kidneys at a secret “yellow house” in Albania, Mr. Thaci transformed his grin into a grimace.

“Something like that never happened; we have nothing to hide,” he said. “The earlier the issue is clear, the better it is for Kosovo. It is really a very heavy burden for us, and we believe in truth and justice.”

Such demons hover over regional reconciliation, and the success of the power-sharing accord would mark a rehabilitation of sorts for Mr. Thaci and a turning point for his country, which has struggled to gain full international acceptance.

MR. THACI said his wartime experience had taught him to keep his patience during six months of 12-hour-a-day talks this year when he faced his former foe, Prime Minister Ivica Dacic of Serbia. Mr. Dacic was the wartime spokesman of the former Serbian strongman Slobodan Milosevic, whose forces had tried, without success, to hunt down and kill Mr. Thaci.

“It wasn’t easy to sit opposite one another at the table, two former sworn enemies,” Mr. Thaci said, recalling his first awkward handshake with Mr. Dacic. But he said pragmatism had ultimately prevailed. Being celebrated at home as a former soldier also helped.

An athletic and lanky man with a vise-grip handshake, Mr. Thaci, the seventh of nine children, comes from a family of farmers in the Drenica region of Kosovo, the heartland of Albanian resistance to the Serbs.

He said fighting was in his blood. His paternal grandfather fought the Nazis, and after the war his family became staunch anti-Communists who fought against Serb forces in the Yugoslav Army. Already an activist in his teens, he said, he became politicized while visiting family in Vienna and Paris in the 1980s, and glimpsed the possibility of a “normal” life away from Serbian police batons.(New York Times)

“MA MIRË VONË SE KURRË !”, THOTË POPULLI !

July 13, 2013 by dgreca

Nga Fritz RADOVANI/

Shumë herë kam pyetë veten se: “Kur do të vijë kjo ditë per Ju, Sali Berisha!” ? Shumë vonë! E nga e keqja, duhet kënaqemi me thanjen e Popullit: “Ma mirë vonë se kurrë!” Një thanje, aspak e pershtatëshme per kohen, rrethanat historike dhe pasojat që i keni sjellë Ju një Populli, që aq shumë të brohoriti (bashkë me mue), me 3 Janar 1991, tek Sheshi Avni Rrustemi, në Shkoder… kur, “Ora” e Shqipnisë, ndrroi “zemrekun e ndryshkun” të saj… Kështu, kujtueme dhe u besueme thanjeve tua prej “Malësori” të Veriut, pa u “kujtue” se kishe pi ujë në Bllokun e Tiranës!

Edhe até, nuk deshëm me e besue! Kujtuem se ishte ujë Selite, po ishte kenë “ujë” Lane!

Me datën 25 Maji 1991, ora 11.00 u organizue nga BSPSH Mitingu i Madh në stadiumin “Loro Boriçi” të Shkodres, ku morën pjesë mbi 30.000 vetë. Kur dola në tribunë me hapë mitingun, një përson që gjironte me kamera më tha: “Fritz, në apartamente përballë kanë vue snajpër…kujdes kur të flasësh!”…Unë në ecje drejtë mikrofonit iu përgjegja: “Çka kam shkrue do ti lexoj, por nuk besoj se komunistët mendojnë sot me më ba edhe mue Hero!” dhe, vazhdova fjalën historike të timen përballë “Rozafës”, që ishte e veshun me të zeza për ma shumë se 48 vjet…

Foli aty Muhamet Gradeci, Tanush Mulleti, Vinçenc Çefa…etj. dhe arriti nga Tirana edhe Kryetari i Nderuem i yni Ferdinand Temali, i cili, si gjithmonë me za si pushka, ushtoi me sa forcë kishte me pushtue zemrat e qytetarëve të Shkodres së thame e të zharituna për Liri dhe Demokraci, e cila nuk vonoi me ardhë mbas Asaj dite të bukur të BSPSH së Ré!..

Me 1 Qershor, në Tiranë, ora 11.00 në stadiumin “Dinamo”, ku kam përfaqsue BSPSH e Shkodres me zonjën Adlije Broci, Nana Arbenit, në prani të mija vetëve kryeqytetas, fjala mbyllej:

“Kur një Populli i ikën frika, Atij shpejtë i vjen Liria! Rrnoftë Shqipnia!”…

Qeveria ra…Me 10 Qershor 1992, ora 11.00, në intervistën e dhanun “Zërit Amerikës” nga anëtarët e kryesisë BSPSH së Shkodres, kam theksue: “Qeveria e ardhëshme kurrë nuk do të realizojë aspiratat tona dhe të mbarë Popullit Shqiptar, nëse në përbamjen e saj do të ketë kjoftë edhe vetëm një komunist…!”. Atëherë shumë vetë më quejtën “ekstremist”…por, sot, besoj janë me mendimin tim edhe ata, që atëherë, menduen me bashkpunue në qeveri edhe me ju “komunistët e konvertuem”! Prania e juej në çdo zyrë të mardhanjeve me Popullin sjelli vetem korrupsion!

Ju ishi sabotuesit e të gjitha premtimeve të bame ndaj Popullit e punëtorëve liridashës!

Dita e pergjakshme e 2 Prillit, kishte hapë plagë të reja. Kerkohej dënimi i kriminelëve…

Me të gjitha mjetët u punue për mos me zhvillue gjyqin e viktimave të 2 Prillit. Ishte PD që jo vetem, nuk donte zhvillimin e gjyqit, por edhe bahej pengesë. Fakti asht sot i pranishem që asnjë nga terroristët organizatorë e vrasës në këta 22 vjet qeverisje, nuk bani “asnjë ditë” burg…

Partia Demokratike Shqiptare ishte e para që ndërhyni, me “mbyllë” Grevën tonë pak ditë para kongresit PPSH, që me datën 8 Qershor, kur Ramiz Alia, po bahej gati me u veshë me petkun e “socialistave”, edhe pse terroristi i provuem kishte deklarue: “…Parimet nuk i shkelim!” ndonse, për hirë të kolltukut i shkeli të gjitha, madje, edhe flamurin e marksizmit e deri tek premtimet tek vorri i Enver Hoxhes me vejushen…e tij. E vetmja fjalë që ka mbajtë deri në fund me pasuesit e tij, që po vazhdojnë edhe sot, asht: “Edhe gjak do bëjmë!”…dhe pushtetin nuk ua japim kurrë atyne që janë vertetë demokrat, të cilët, me datën 13 dhetor 1990 pëmbysen përtokë njëherë e përgjithmonë bustin e kriminelit Enver Hoxha, para Prefekturës së Shkodres! Ai ishte akti ma Heroik i Rinisë kur në Tiranë, Stalini dhe Lenini i banin shoqni diktatorit tonë në sheshet qendrore! E, mos harroni, se endè ka nga Ata Djelmë që vazhdojnë me kenë të gjymtuem nga torturat e bame prej sigurimit nga zv. ministri i mbrendshëm terroristi Zylyftar Ramizi, që nga data 14 Janar 1990…per Stalinin.

Kur u zhvillue Greva e Pergjithëshme e BSPSH në Shkoder, tri ditë para hapjes së kongresit PPSh, erdhi nga Tirana antari i Kryesisë së BSPSH së Shkodres Mark Bardeli, dhe tek shkallat e Institutit të Naltë Pedagogjik na njoftoi se “Kryesia e Tiranës, kishte vendosë me mbyllë greven dhe se edhe Partia Demokratike ishte e atij mendimi!”… Unë i pergjegja: “Kjo nuk do të ndodhin kurrë në Shkoder, na nuk zbatojmë urdhnat e Ramiz Alisë dhe as të “atyne” që janë servilat e tij, apo që kerkojnë me i krijue kushte qetsije PPSh para hapjes së këtij kongresi turpi në këto ditë!” …

Turma kje me mue! U nisem të shoqnuem nga Rinia që thërriste për vazhdimin e Grevës deri në fitoren e plotë të kerkesave tona. Besoj iu kujtohet kur u vendos vazhdimi i Grevës edhe dy ditë të tjera “mbas hapjes së kongresit të PPSh”, si edhe brohoritjet e turmes jashtë selisë sonë.

Kujtoj që me datën 12 qershor kanë ardhë në seli dy antarë të Kryesisë PD, z. Menduh Derguti dhe A.Luli, të cilët kerkonin që të jepej urdhën nga ne, “me u nisë vagonat e ngarkuem me sheqer për Tiranë, mbasi Greva kishte krijue mungesë sheqeri në dyqanet e Tiranës…” Unë i shikova …dhe u thashë: “Jo, këte herë komunistët e Tiranës, të festojnë fillimin e kongresit tyne me bakllavë të paperlueme me sherbet, se kështu kanë urdhnue punëtorët e Shkodres!” dhe, kujtoj si tashti të qeshunin me zemer të të Ndjerit Qazim Lika, që u ndodh aty dhe u knaq nga përgjegja ime…

Mbas dy ditësh takova Pjeter Arbnorin tek SMT e vjeter, dhe më tha: “Doktori më ka thanë se asht e paknaqun partia nga qendrimi i fundit i sindikatës së Shkodres!” Unë, e pyeta: “Po për cilën parti e ka fjalën doktori, per atë që ka kenë apo për këte që asht tashti?”. Pjetri më tha: “Për partinë tonë…ç’ punë kemi ne me komunista?”…”Nuk po kuptoj se pse asht i paknaqun ai, mos ndoshta keni dashtë sheqerin ju me ua perlue bakllavat e kongresit të tyne?” Më shikoi i zemruem dhe gati harroi me më dhanë edhe doren, e pra, ky ishte Pjetri (miku yt) që drejtonte PD e Shkodres!..

Në muejn Korrik 1991 BSPSh e Shkodres kishte lidhje me Kryesinë e Tiranës, Kavajës, Durrësit, Korçës dhe me Kryesinë e BSPSh kombinatit tekstilit të Beratit. Lidhje të ngushta janë mbajtë gjithnjë me Kryetarin Gëzim Kalaja, i cili i ka vazhdue ato lidhje edhe mbas 1997.

Shkodranët e masakruem në rregjimin komunist nuk mbaheshin ma! Rinia e Kështjellës “Rozafat” errej e zgjohej pranë dy godinave, asaj të BSPSh dhe asaj të Muzeut Ateist, ku kishte zanë vend Kryesia e Partisë Demokratike të Shkodrës…Distanca e shkurtë mes këtyne godinave tashma lidhej me vargun e të përsekutuemve politik dhe rinisë heroike shkodrane, ku ndigjoheshin thirrjet e tyne: “Poshtë komunizmi” dhe “Duem Shqipninë si gjithë Europa!”…që nuk pushonin një minut!

Partia Demokratike premtoi, dhe mori drejtimin e Shtetit Shqiptar! Çka realizoi nga të gjitha premtimet e veta? – Po, PD realizoi një anderr të viteve ’70 të Enver Hoxhës, kur pat dishrue me u lidhë me Iranin “Islamik” të Komeinit, po që nuk e pranoi ai… Dishmitari asht gjallë! Libri i tij “Shenime per Lindjen e Mesme” si duket, kje frymzim per ju, dhe pa marrë mirë frenat e Shtetit Shqiptar, arritët paturpësinë ma të madhe antieuropjane, me 2 Dhjetor 1992 me shpallë Shtetin “Islamik” Shqiptar, “anatar” të “Konferences Islamike”… Bahen plot 21 vjet që keni rikthye shumë nga fletët e harrueme të historisë, po bashkë me ta edhe miqësinë “fetare” të Erdoganit, i cili tek ju Sali Berisha lexonte shumë tipare të pashallarëve të vjeter “eshtnat e rrashtat” e të cilëve ruhen atje!

Të mbeti pa rikthye Esad Pashë Toptani, po qeveria e re mund ta sjellin me miqtë e saj.

Sali Ram Berisha, Antar i PPSh: 8 nandor 1968…

Plot 24 vjet që Muri i Berlinit ra! Ndersa, ju Sali Berisha, sivjet festoni 45 vjet në sherbim të PPSh, dhe mbrenda kësaj kohë keni edhe 23 vjet me masken “demokratike”…

Porosia e terroristit Ramiz Alia, në vitin 1989 ishte: “Ne, komunistët reformatorë, do të zbatojmë strategjinë tonë në ekonomi, sipas së cilës kapitalistët dhe pronarët e ardhshëm në një vend socialist të jemi ne apo njerëzit tanë. Me strategjinë tonë të re, brenda dy-tre legjislaturash do të arrijmë që nga klasa komuniste të krijojmë klasën kapitaliste, e cila do të na përjetësojë në pushtetin politik të së ardhmes. Të jeni të sigurtë që e ardhmja do të jetë jona…

Ne jemi të përgatitur për të dyja rrugët; kemi njerëzit e vendosur dhe guximtarë, të cilët i kemi përgatitur me sakrifica e mund për vite me radhë, por kemi edhe organet tona të dhunës. Ndaj, mjerë ata që do të guxojnë të na kundërvihen. Ju a them këtë, që të mbani lart moralin dhe asnjëri prej jush të mos ketë frikë.”

Ju Sali Berisha, me PD tuej, keni realizue të gjitha udhzimet e Ramiz Efendi Alisë, dhe kur komunistët e pamaskuem “socialistë” në Vlonë, kerkuen qeverisjen me armë, ju presidenti Berisha, ua keni dhanë tue nxjerrë edhe kriminelët nga burgu… Një antar i Shtabit të Pergjithshem që kerkoi me shtypë revolten antidemokratike…Besoj e kujtoni mirë edhe kerkesen e Tij, perfundoi hamball shkarkimi…Drejtësinë dhe Ministrinë e Mbrendshme ti nuk ua preke fare, po edhe ua paise me “diploma” Perëndimore… Prap Shqiptarët të besuen Sali Berisha, edhe pse u tregove ma shumë komunist se “demokrat”, mbasi Demokracia nuk pranon “zhdukjen” e kundershtarëve të mendimit, një tipar i theksuem i komunistit pagdhenun… Edhe pse PD prap mori pushtetin me ndihmen e votimeve të Popullit t’ etun antikomunist per Liri, PD me ty në krye, e mbajti 8 vjet qeverisjen deri në 2013, dhe asnjë kriminel nuk u dënue. Nuk ua preku askush “tituj e dekorata” asnjenit prej tyne që per 47 vjet vetem kanë vra, pre, varë e terrorizue…Shqiptarët Atdhetarë. Kriminelët e Popullit Shqiptar edhe i vorroset me ceremoni ushtarake, se edhe ata ishin deklarue si ti “vëllezërit e gjakut me turq” … Ti ma shumë u tregove mjek i Bllokut Enver Hoxhës, që me veprat tua punove me ua forcue zemren tradhëtarëve, sesa mjek “demokrat” i Popullit Shqiptar që votoi gati 20 vjet per ty! Dhe me të vertetë “në mënyrë dinjitoze”, me 23 Qershor 2013 riktheve komunistët në pushtet!Ma teper nuk ke pasë se çka me i ba as Partisë, as Shqipnisë!

“Ma mire vonë se kurrë!”…thotë Populli.

Melbourne, 2013.