dgreca – Page 542 – Dielli

“Udhёheqja dhe Qeverisja Efektive” për liderët e rinj të Ballkanit

June 7, 2020 by dgreca

Dr. Ermira Babamusta mbajti trajnimin “Udhёheqja dhe Qeverisja Efektive” për liderët e rinj të Ballkanit/

Nga Qendresa Nikqi/*

Drejtoresha e fushatës Presidenciale e Presidentit Amerikan Barack Obama, Dr. Ermira Babamusta mbajti trajnimin me temën “Udhёheqja dhe Qeverisja Efektive” për strukturat e LDA Balkan (Leadership Development Association).

Dr. Ermira Babamusta është një eksperte dhe ligjëruese me përvojë shumëvjeçare në Amerikë, duke qenë pjesë e “Speakers Bureau,” byroja e folësve motivues. Përvoja e saj profesionale përfshin Departamentin e Sigurisë së Atdheut në Amerikë, AmeriCorps Vista në Nju Jork, Këshilli i Kongresit Amerikan për Udhëheqjen e Rinisë (Congressional Youth Leadership Council), Departamenti i Paqes në OKB, Administrata e Presidentit Obama dhe Kongresi Amerikan në të dyja dhomat Senatin Amerikan dhe Dhoma e Përfaqësuesve (U.S. House of Representatives).

Me ftesë të zv. Presidentit të LDA Balkan z. Qëndrim Hoxha, CEO i kësaj organizate për Kosovë, Dr. Ermira Babamusta me 5 qershor 2020 ka mbajtur trajnim për anëtarët e LDA-së me degë në Shqipëri, Kosovë, Maqedonia e Veriut, Mali i Zi dhe Lugina e Preshevës.

“Pata kënaqësi të veçantë të ndaj përvojat e mia rreth lidershipit transformues dhe adoptues me pjesmarrësit e forumit Ballkanit të LDA-së. U angazhuam në një debat interesant rreth temës nëse një lider është i lindur i tillë apo nëse kjo veti mund të zhvillohet tek të tjerët. Udhëheqësit mund të lindin në çdo sferë dhe udhëheqja është një aftësi që secili prej nesh mund ta përvetësojë dhe zbatojë nëpërmjet angazhimeve apo përkushtimit ndaj kauzave të ndryshme,” tha Dr. Ermira Babamusta.

“Vlerësoj kontributin dhe ftesën nga z. Qëndrim Hoxha duke mundësuar një platformë ndërkombëtare si LDA që përgadit liderë të suksesshëm për të ardhmen,” shtoi Dr. Babamusta, autore e librit “Besimi Politik në Kosovë” dhe eksperte e punëve të jashtme.

Trajnimi shёnoi siparin e tij me fjalёn hyrёse tё mbajtur nga Presidenti i LDA Balkan, Marilo Meta; zv. Presidenti i LDA Balkan dhe CEO i LDA Kosova, z. Qёndrim Hoxha; si dhe Menaxheri i Burimeve Njerёzore tё LDA Balkan Dr. Sc. Sedat Baraliu, moderuar nga Dona Kuçi, dega e LDA-sё nё Maqedoni tё Veriut.

“LDA Ballkan është një platformë ndërkombëtare në shërbim të rinisë dhe profesionistëve të rinj. Ne, me kurajo dhe vullnet të madh, jemi të përkushtuar për të qenë të suksesshëm përmes projekteve tona ndërkombëtare për zhvillimin e aftësive drejtuese të të rinjve dhe në ndërtimin e urave të miqësisë dhe bashkëpunimit midis 30 vendeve përfaqësuese të LDA-së,” tha z. Qëndrim Hoxha, zv. President dhe CEO i LDA Ballkan, dega në Kosovë.

“Angazhimi im për organizatën, përveç administrimit të burimeve njerëzore, promovon edhe trashëgiminë kulturore në botë përmes të rinjve dhe edukimin e tyre për ruajtjen e trashëgimisë kulturore,” tha Dr. Sc. Sedat Baraliu, Menaxher i Burimeve Njerëzore LDA Ballkan.

Platfomra e LDA Balkan: Udhëheqja dhe Angazhimi Global

Presidenti i LDA-së Marilo Meta dhe zv. Presidenti Qëndrim Hoxha janë angazhuar fuqishëm në zhvillimin e qytetarisë aktive në Ballkan dhe më gjerë. Ata, së bashku me Prof. Dr. Sedat Baraliun dhe anëtarët e kësaj organizate e kanë bërë LDA-në emrin më të dashur nga të rinjtë në gjithë Ballkanin duke qenë shumë produktiv në punën e tyre.

“Themelimi i LDA-së nuk ka qenë vetëm një moment historik, por një ideal, një ëndërr e realizuar nga të rinjtë që kërkojnë zhvillim dhe prosperitet, duke kërkuar paqe dhe drejtësi shoqërore. LDA ka qenë një histori për të shkruar, një pikë fillestare për një mision, një vizion unik univerzal, së bashku si qytetarë të botës për një botë më të mirë, për një të ardhme më të mirë në paqe, solidaritet dhe prosperitet,” theksoi Marilo Meta.

Dr. Ermira Babamusta pёrgjatё ligjёratёs sё saj ndau me pjesmarrёsit e trajnimit eksperiencёn e saj si Drejtoreshё e Fushatёs Presidenciale tё Presidentit Barack Obama, duke shёrbyer kёshtu si njё motivim dhe frymёzim pёr tё gjithё pjesmarrёsit e trajnimit. Njёkohёsisht nёpёrmjet trajtimit dhe tё disa pikave mjaft interesante si, historiku i lidershipit, evoluimin e tij pёrgjatё kohёs, tiparet tё cilat e bёjnё njё individ njё lider tё suksesshёm, modelet e ndryshme tё lidershipit, apo edhe elementёt e njё qeverisje efektive, e cila shёrben si pikёnisje pёr zhvillimin lokal e global tё shoqёrive, sollёn njё tablo informuese pёr tё rinjtё pjesё tё LDA Balkan.

Trajnimi u pasurua gjithashtu dhe me pjesmarrjen e anёtarёve nga shtete tё ndryshme tё Ballkanit si: Leona Jahiri nga Kosova, Bjondina Sherifi nga Maqedonia e Veriut, Arb Shabani nga Mali i Zi, Leutrim Edipi nga Lugina e Preshevёs dhe Evelina Rumi nga Shqipёria. Nё fjalёn e tyre, gjithsecili ndau rёndёsinё qё ka lidershipi, roli i liderit, individi, udhёheqja efektive dhe bashkёpunimi, nisur nga eksperiencat personale, profesionale apo problematiket aktuale qё prekin drejtpёrsёdrejti rininё e jo vetёm.

“Trajnimi i sotshëm organizuar nga LDA tregoi dhe një herë se të rinjtë kanë dëshirë të aftësohen, kanë interes të mësojnë gjëra të bukura, të reja. Trajnimi bëhet dhe më interesant kur trajnerët kanë një bagazh profesional goxha të pasur, siç ishte rasti i sotëm i trajnimit. Ishte shumë frytdhënës dhe jam e bindur si unë që do aplikoj njohuritë e fituara në punën time të përditshme në institucionin ku jam pjesë dhe shumë të rinj si unë tashmë kanë zgjeruar diapazonin e tyre,” tha Dona Kuçi, moderuese e trajnimit dhe përfaqësuese e LDA Balkan, dega Maqedoni e Veriut.

“Përfitova njohuri të reja nga eventi i e mbajtur me Dr. Ermira Babamusta. Si trajnere e karates në profesion, lideri më së miri avancon dhe profesionalizon ekipën e tij,” tha Fjona Xhelili, Administratore në LDA Balkan, dega Kosovë.

Trajnime tё tilla do tё jenё pjesё e vazhdueshmё e LDA Balkan dhe anёtarёve tё saj, me qёllimin e vetёm pёr tё frymёzuar, motivuar dhe krijuar liderёt e sё ardhmes.

*Per me shume fotografi shihni ne Facebook Gazeta Dielli

Kosova, falënderime për Qeverinë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës

June 7, 2020 by dgreca

-Qeveria e Kosovës, sot mbajti mbledhjen katërt, shpreh falënderimet për Qeverinë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës për zhbllokimin e fondeve të MCC-së, të Korporatave të Sfidave të Mijëvjeçarit/

PRISHTINË, 7 Qershor 2020-Gazeta DIELLI/ Qeveria e Republikës së Kosovës shpreh falënderimet për Qeverinë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës për zhbllokimin e fondeve të MCC-së, të Korporatave të Sfidave të Mijëvjeçarit.

“Një shumë e konsiderueshme e mjeteve që shkon nga 150 deri më 200 milionë euro tani vazhdojnë të shpenzohen nëpër projekte specifike në dy shtyllat e këtij programi. Besoj se është në interes edhe për kabinetin edhe për qytetarët që të informohen për këtë dhe të shpreh falënderimet tona për këtë mbështetje që vjen në ditët e para të qeverisë së re”, tha kryeministri Avdullah Hoti duke shprehur falënderimet në emër të Qeverisë së Kosovës, në mbledhjen e saj të sotme, të katërt, të rregullt.

Shtylla e parë e këtij programi, vijoi kryeministri Hoti, është marrëveshja që quhet e pragut, në vlerë prej 49 milionë dollarësh, të cilat mjete investohen nga korriku i këtij viti, pra brenda 2 muajve, ku përfshihen investime në 3000 shtëpi, kryesisht shtëpi të shtresave me të ardhura më të ulëta, për përmirësimin e kushteve të banimit sa i përket mbrojtjes së energjisë, pastaj renovimin e objekteve banesore të mëdha në gjashtë komuna, në Prishtinë, ku janë përfshirë “ndërtesat e soliterave” në Ulpianë, në Mitrovicë, Gjakovë, Lipjan, Graçanicë dhe Viti.

Janë gjithashtu stipendione të plota për 28 gra kosovare që studiojnë në Amerikë, janë paga të plota për 200 gra që punojnë në sektorin e energjisë, janë rreth 2 milionë dollarë që jepen për grante për biznese të grave dhe një pjesë e mjeteve shfrytëzohet për të promovuar qeverisjen dhe sundimin e ligjit dhe të transparencës duke investuar në digjitalizimin e gjykatave.

Po ashtu, kryeministri Hoti njoftoi se pjesë e dytë e këtij programi është Marrëveshja Kompakt që quhet, që është duke u negociuar në këtë moment nga Qeveria e Kosovës dhe ajo Amerikane, e që do të ketë vlerë disa fish më të madhe, sesa pjesa e parë.

“Besoj se shuma që do të ndahet për këtë pjesë do të përcaktohet në verën e këtij viti nga Bordi i MCC-së, i cili udhëhiqet nga Sekretari Pompeo. Projekti kryesor në këtë pjesë është gazpërçuesi që e lidh Kosovën me infrastrukturën rajonale të gazit që e diversifikon peizazhin energjetik të Kosovës dhe gjithë ekonominë e Kosovës në fakt, që është projekt i rëndësisë gjeostrategjike në mbështetje nga pala amerikane”, tha kryeministri Hoti, duke falënderuar Qeverinë Amerikane për këtë hap të shpejtë.

HONG KONGU, KINA: PAMBROJSHTMËRIA E KOMUNIZMIT

June 7, 2020 by dgreca

Nga Renato Cristin/ Perktheu Eugjen Merlika/

Trysnia që po ushtron qeveria kineze mbi Hong Kongun e më saktë mbi lëvizjet që kërkojnë një autonomi relative nga pushteti qëndror i Pekinit, ka disa veçanti psikoshoqërore mjaft të dukëshme. Tregon tiparet e një qëndrimi paditës të ankthshëm që, kur kalon kufijtë vetiakë e kthehet në sjellje të Shtetit, bëhet i rrezikshëm në shkallë të gjërë e në shumë nivele. Ky qëndrim ka diçka të marrë e shfaq një vullnet kontrolli (variant i veçantë i vullnetit të përgjithshëm të pushtetit) që tfillohet vetëm nëse mendohet për regjimet totalitare, hamëndjet e tyre teorike dhe teknikat e zbatimit të tyre, nga të cilat fatkeqësisht zotërojmë një gamë shumë të gjërë, që shkon nga mekanizmat rudimentalë e gjaksorë të skllavërimit të tipit kamboxhan tek format e stërholluara (edhe se jo më pak gjaksore) të kontrollit e të përpunimit të tipit nacionalsocialist ose sovjetik. E bashkuar me praktikën e asgjësimit të rregullt të kundërshtarëve politikë, kjo formë tipike e totalitarizmave e veçanërisht e komunizmit, ka prodhuar shtypje, zotërim, shkatërrim e vdekje: një shtysë krimsjellëse që vazhdon të jetë një kërcënim për të gjithë, për gjithë botën.

Veprimi kinez mbi Hong Kongun pasqyron prirjen e përgjithëshme të Pekinit kundrejt pakicave (të çdo lloji, etnike a fetare) duke vënë në dukje një zbatim të posaçëm në një sektor që quhet si një trup i huaj për t’u përfshirë: një hapësirë liberizmi financiar në një ekonomi që nuk është më tërësisht shtetërore, por sigurisht prè e një kontrolli të fuqishëm shtetëror, një ishull kapitalist në një oqean komunist, qoftë edhe në trajtën e shndrruar të komunizmit kinez të shekullit 21. Këtu kontrolli duhet të ketë forma të ndryshme prej atyre që Pekini ushtron mbi pakicat, nga të krishterët tek tibetanët. Në Hong Kong duhet patjetër të karakterizohet si një kontroll institucional, ekonomik më parë se politik. Mbas shtypjes së 2019, që ka ardhur duke u rritur deri në detyrimin e vullnetit qëndrësor, disa ditë më parë janë riparë sjelljet, paralajmërimet e kërcënimet që karakterizojnë një shtypje të tillë. Simbas kësaj logjike autonomia e Hong Kongut duhet të pakësohet deri në zhdukje. I përjashtuar parapëlqimi i para 1997, ai i “dy Vendeve me dy sisteme”, mbasi u la të kuptohet se mund të ishte e sendërtueshme formula “një Vend dy sisteme”, Kina tani po përpiqet të detyrojë zgjedhjen “një Vend një sistem” e në mënyrë absurde do të arrinte të pranonte ”dy Vende, një sistem”, sepse është themelore për mëndjen mbas maoiste që, nën trajtën e partisë, drejton fatet e Vëndit më të populluar të botës që synon të jetë edhe ai më i fuqishmi, është sistemi, ai që qëndron brënda konceptit të sistemit e që shpjegohet pikërisht me kontrollin. Lëvizja për autonomi të Hong Kongut përftohet nga Kina përtej rëndësisë së saj të vërtetë; është simbol i diçkaje që rrezikon t’i iki dorës së autoriteteve qëndrore, veçanërisht autoritetit epror, atij të Partisë komuniste.

Shumë gjëra janë ndryshuar në Kinë që nga fundi i maoizmit si kuadër ideologjik i mbyllur e dogmatik; shndërrime të mëdha në jetën shoqërore, në mënyrat e prodhimit, në marrëdhëniet ndërkombëtare, por në gjithë këtë dinamikë ndryshimesh diçka ka mbetur e pandryshuar: qenësia dhe pushteti i partisë komuniste. Veprimtaria e qeverisë kineze, e përqëndruar tek udhëzimet e partisë, nuk është më ngushtësisht e lidhur me ortodoksinë maoiste dhe as e kushtëzuar më nga doktrina marksiste-leniniste. Kjo do të thotë se partia në fuqi, e vetmja dhe e padiskutueshmja, është komuniste me emër por më pak në fakt, për pasojë dhe shoqëria në përgjithësi është më pak e tillë. Komunizmi në të vërtetë nuk është një bllok monolitik i njëjtë në çdo çast historik e në çdo Vend: komunizmi i Jugosllavisë së Titos nuk ishte i njëjtë me atë të Shqipërisë së Hoxhës, ai i Gjermanisë Lindore të Erich Honecker nuk ishte njëlloj si ai i Kamboxhas së Pol Potit, socializmi i Egjyptit të Gamal el-Nasser nuk ishte i njëjtë me atë të Rumanisë së Nikolla Çaushevskit, e mund të vazhdojmë me shëmbujt.

Nuk i a vlen tani të pyesim se në çfarë qëndronin ata ndryshime e cilat ishin arsyet, por duhet të gjejmë se cilët ishin emruesit e përbashkët e në veçanti të vemë në dukje thelbin e vullnetit të kontrollimit. Kina e sotme është më pak komuniste, ose më saktë, ndryshe komuniste nga epoka e Maos, edhe se mbeten hije shqetësuese të panjohura mbi shkrirjen e vërtetë të laogai, gulagëve maoistë. Drejtuesit e rinj kanë mësuar nga shpërthimi i Bashkimit Sovjetik; kanë kuptuar se sistemi ekonomik komunist, në një periudhë të gjatë, nuk është i durueshëm, prandaj kanë ndërhyrë në pikën e dobët më therëse e më të dukëshme. Por sistemet komuniste kanë edhe një tjetër pikë të dobët: mungesa e lirive vetiake, pasojat e së cilës me kalimin e kohës, nuk janë më pak rrënuese se sa receta ekonomike e dështuar. Me të njëjtën largpamësi drejtuesit aktualë do të duhej të ndërhynin, në mënyrë konkrete dhe zgjidhëse, edhe tek ky tjetër negativitet i sistemit. Le të bëjmë një hamendësi teorike: nëse ndryshimi tashmë i kryer përfaqëson mundësinë e largimit të mëtejshëm nga maoizmi e nëse qeveria kineze don t’a kthejë në vepër këtë mundësi, ajo duhet të shndërrojë në të mirë aspekte të tjera të politikës së saj, si të brëndëshme ashtu dhe të jashtëme, duke filluar nga çështja e lirisë.

Por a është e mundur kjo? Pengesa në të cilën thyhet çdo orvajtje, çdo qëllim i mirë qeveritar kinez përfaqësohet nga ajo bërthamë atomike dhe e rrënjosur që qëndron në vullnetin për të kontrolluar e që, në vetvete është një detyrim për të përsëritur, nga i cili është i pamundur çlirimi, si në rastin kur sjell efekte të quajtura pozitive për regjimin, si në atë të kundërt kur sjell pasoja negative siç ishte rasti i virusit të prodhuar në Vuhan, të pa njoftuar menjëherë bashkësisë ndërkombëtare, me pasoja rrënuese për gjithë botën, veçanërisht për Perëndimin. Edhe pandemia aktuale është një efekt, i pavullnetshëm (i klasifikueshëm si heterogjenezë e qëllimeve) i mungesës së përgjithëshme të lirisë dhe i formimit të çistit të prirjes për kontrollin e nyjeve më të përbrendëshme, si psikologjike si doktrinare, të mekanizmit të madh ideologjiko – pragmatik që kryeson regjimin komunist e që në regjim shfaqet, e i funksionimit të të cilit pandemia është një pasojë e tërthortë: kur kontrolli, i marrë në vetvete, funksionon përsosmërisht njerëzit janë të privuar nga liria, shoqëria është e skllavizuar, por regjimi është fitimtar; kur në mbarështimin e kontrollit hapet një e çarë e tipit organizativ shoqëria nuk bëhet më e lirë (veç rasteve kur bëhet fjalë për të çara organike që i paraprijnë shëmbjes së vetë sistemit, si në rastin e Bashkimit Sovjetik e satelitëve të tij, (por sigurisht nuk është ky rasti i Kinës së sotme) dhe as regjimi nuk dëmtohet përtej dëmeve që ai ka prodhuar në Perëndim e për të cilët ky i fundit duhet të kërkojë llogari në hollësi deri në fund, me të gjithë mjetet institucionalë, ligjorë e diplomatikë që ka në dispozicion.

Siç shihet, çështja vërtitet e gjitha rreth një pike. Nëse nuk ndërhyhet rrënjësisht në këtë strumbullar qënësor të çdo komunizmi, real apo teorik, mund të sendërtohen forma të komunizmit më të buta, siç ka ndodhur në histori, por pa hedhur hapin vendimtar: braktisjen e komunizmit si sistem drejtimi, si model shoqëror. Këtu problemi është politik e logjik në të njëjtën kohë: nëse vullneti i kontrollimit qëndron në themelin e veprimit të përgjithshëm të komunizmit, si mund të ndryshojnë rrënjësisht mënyrat e atij veprimi pa prekur atë themel? E pra, perspektiva e përmbysur, nëse nuk ndërhyhet për të shndërruar vullnetin e kontrollimit, si mund të mendohet të bëhet një shkëmbim modeli, të braktiset komunizmi? Përgjigja është e vetme dhe e njëtrajtëshme: e pamundur. Edhe nëse klasa drejtuese kineze të ketë menduar ndonjëherë të shkëputet përfundimisht (qoftë edhe hap mbas hapi) nga ideologjia maoiste për të arritur në një këmbim paradigme, nuk do t’arrijë kurrë pa ndërhyrë mbi bërthamën teoriko-praktike të atij modeli. Meqënëse faktet, të vërteta e objektive, na vërtetojnë se parija politiko – qeveritare kineze vazhdon të shfaqë të njëjtin vullnet kontrollimi, mund të bëjë ndonjë hap të vogël shkëputjeje nga vija maoiste, por nuk do të mund të shkojë përtej një komunizmi të modifikuar pragmatikisht. Në këtë rrafsh pra fusha e shahut kineze është e bllokuar: asnjë lëvizje vendimtare nuk duket e mundëshme.

Po atëherë? Hong Kongu duhet të dorëzohet sepse moloku komunist, i shtrënguar nga struktura (dhe shtrembërimi) ideologjik, nuk mund të ndryshojë më shumë? Do të kishte një shteg mundësie, edhe se shumë i ngushtë: një mbifuqi botërore siç është sot Kina, duhet të hedhë një hap vendimtar në drejtim të lirive, të asaj shoqërie të lirë që të mund të përballohet me botën e lirë, me Perëndimin ballëhapur pa gënjeshtrat e përdredhjet sofistike që kemi parë që nga ploja e Sheshit Tienanmen. E duhet t’a bëjë jo aq sepse është e shtrënguar nga bota e lirë, por për zgjedhjen e saj të lirë, sepse duhet të jetë e bindur se ajo është e vetmja rrugë për të mbajtur në këmbë gjigandin që ajo, pavarësisht nga gjithshka, është. Kina duhet të shkrijë partinë komuniste, e bindur nga nevoja historike e këtij hapi e nga dobija që ajo shkrirje do t’i sillte vetë asaj, popullit të saj, qeverisë së saj. Një fuqi e madhe duhet të japë prova që është e tillë, përveçse e fuqishme. E meqë fuqia matet me terma lëndore, por madhësia vlerësohet me kritere shoirtërore e morale, është në këtë fushë që Kina duhet t’i vërtetojë botës e historisë se është një “fuqi e madhe”.

Përndryshe do të mbetet një fuqi ekonomike e një dobësi shpirtërore, ashtu sikurse një shëmtyrë politike, një dinosaur ideologjik i paracaktuar shpejt a vonë të zhduket, e gjykimi i historisë, jo ai i historianëve por ai i dinamikës historike universale, do të jetë pashmanshmërisht e thellësisht negativ, si kundrejt krimeve të maoizmit, të cilët objektivisht e moralisht kërkojnë dënim e drejtësi, po ashtu si edhe kundrejt gabimeve të udhëheqjes së mëvonëshme, të cilët subjektivisht e pragmatikisht kërkojnë me ngulm qortim e mosmiratim, si në rastin e fundit të virusit në Vuhan. Gjigandi kinez nuk duhet të ketë frikë nga kërkesat për autonomi të një mize dheu të vogël si Hong Kongu, pra nuk duhet të ngurojë t’i mirëpresë ato kërkesa. Shtypja, që ka ushtruar deri tani, e bën të pabesueshme e krejtësisht të urryer Kinën në sytë e botës së lirë, por do të përfundojë për t’i brejtur konkretisht pushtetin, jo menjëherë por në rrjedhën e kohës. E meqë kultura kineze, përtej çdo lloj ideologjie e çfarëdo forme qeverie, i ka vënë gjithmonë një kujdes të madh historisisë së gjërave dhe afateve të gjata, autoritetet e Pekinit duhet të mbajnë parasysh pasojat në kohë të gjata, duke e riparë veprimin e tyre kundrejt ish-kolonisë britanike, duke i a njohur e respektuar autonominë. Këtë do të duhej të bënte një mbifuqi, edhe duke mbetur e lidhur, fatkeqësisht me fetishin e PKK. Por nëse nuk do të jetë në gjëndje të pakësojë fuqinë e vullnetit të kontrollimit, atëherë nuk mund të japë asgjë dhe me kohë do të bëhet më pak e fuqishme. 25 maj 2020 l’Opinione delle Libertà

VATRA E KA TË HAPUR KANALIN E KOMUNIKIMIT ME WASHINGTONIN ZYRTAR

June 7, 2020 by dgreca

Bisedë me z. Elmi Berisha, Kryetar i Federatës Pan Shqiptare të Amerikës”VATRA” me Gazeten NACIONAL/

NACIONAL: Prej Kuvendit të 19 janarit 2020, ju jeni kryetar i Federatës Pan shqiptare të Amerikës “VATRA”. Çdo të thotë kjo për Ju?

ELMI BERISHA: Mendoj se për mua është nder dhe përgjegjësi.Që nga Kuvendi i 19 Janarit unë kam pasur fatin dhe nderin që të zgjidhem unanimisht nga delegatët e kuvendit në krye të Vatrës. Për mua është më shumë një përgjegjësi dhe obligim i madh moral, profesional dhe kombëtar. Nuk mund ta fsheh edhe ndjenjën e kënaqësisë që po i prij Vatrës së Nolit dhe Konicës!

NACIONAL: Në vizionin Tuaj, cila do të jetë Vatra e mandatit të Kryetarit Elmi Berisha?

ELMI BERISHA: Mendoj se gjatë mandatit tim Vatra do ta çojë më tej atë çfarë ka bërë paraardhësi im me ekipin e tij dhe me të gjithë vatranët.
Ne luftojmë ta lartësojmë Vatrën në nivelin e kohës.Unë e kam e cilësuar në platformën konkuruse në Kuvendin e Janarit” Vatra e shekullit 21”, ç’ka do të thotë se detyra ime kryesore së bashku me bashkëpuntorët e mi është që rreth Vatrës të sjellim të rinj dhe të reja, të cilët me kulturën, vizionin, moshën, t’i prijnë vatrës së nesërme, dhe ta ngrenë atë në nivelin e Shekullit 21.Jam plot bindje e shpresë së Vatra do të fuqizohet me gjeneratat e shkolluara në Amerikë. Ato do të sjellin me vetë mënyrën e re të zhvillimit e lartësimit të Vatrës. Duke e pasur gjithmonë parasysh ruajtjen e substancës thelbësore të Vatrës siç është Çështja mbarëkombëtare, kujdesi për të drejtat e shqiptarve, kudo që jetojnë, kujdesi i vazhdueshëm për Shqipërinë dhe Kosovën, pa harruar bashkatdhetarët tanë që jetojnë në Maqedoni, Mal të Zi, Luginën e Preshevës-Bujanoc, çështjen Çame, dhe mbajtja e ruajtja e marrëdhënjeve në mes Shqiptarve dhe Amerikës.Dhe fundamentale është elabourimi i mëtejshëm i idesë filozofisë ideja dhe filozofija e të qenurit të djathtë, ide që është në themelet 108 vjeçare të Vatrës.Vatra beson vetëm tek kapitalizmi, nuk flirton me parti të majta që veprojnë në vendlindje sepse e ka të qartë se socilalizmi, që promovon e majta, qoftë edhe kur ndërron kostumin politik, apo ndryshon emrin, është një shpikje diktatoriale, që shtyp liritë themelore të qytetarëve.
Kjo nuk na pengon, që të mbështesim shtetet shqiptare. Vatra punon për të mirën e Kombit dhe askush nuk na ndalon që të mos kujdesem për Tiranën apo Prishtinën zyrtare, pavarsisht se kush është në pushtet!

NACIONAL: Edhe pse Kuvendi u pasua nga Pandemia,ç’ka ju mbylli hapsirat për veprimtari, si do të vijë rigjallërimi i Vatrës dhe si do të rritet autoriteti i saj në Diasporë?

ELMI BERISHA: Pas Kuvendit ne ia nisëm punës për të konkretizuar platformën e paraqitur para delegatëve. Shkuam në Departamentin e Shtetit me një ekip dhe prezantuam Vatrën dhe vizionin tonë për zhvillimet në rajonin e Ballkanit, për Shqipërinë dhe Kosovën, Malin e Zi e Maqedonin etj.Ne nisëm organizimin e veprimtarive edhe në selinë e Vatrës duke ftuar diplomatë dhe organizata të komunitetit.
Pandemia sigurisht që ende është një brengë globale që ka ndikuar edhe për Vatrën e vatranët. I jemi përshtatur kushteve të diktuara nga Koronavirusi, izolimit. Kemi udhëzuar edhe degët e Vatrës nëpër shtetet e ndryshme të Amerikës dhe Kanda që të komunikojnë dhe të mbajnë lidhje me vatranët e familjet e tyre. Vatra e konsideron veten si një familje të stërmadhe, ku lidhja shpirtërore me pjestarët e familjes përbën substancën e jetëgjatësisë të saj.Në këto kushte Gazeta “DIELLI”, zëri i Vatrës, gazeta që ka hyrë në dekadën e dytë të shekullit të dytë të jetës së saj(111 Vjet i mbushi me 15 Shkurt), ka luajtur një rol të veçantë në informimin e mbajtjen bashkë të vatranëve në tre muajët e izolimit, ka sjellë zërin e degëve të Vatrës, ka bashkuar shqiptarët jo vetëm në SHBA e Kanada, por edhe me vendlindjen e Mërgatën në Europë, Australi, kudo ku jetojnë shqiptarët. Ndjehem mirë që Dielli me Kryeredaktorin Dalip Greca, në këtë kohë të Pandemisë e kanë zgjeruar ekipin; gazetarë të ardhur në diasporë prej Vendlindjes, kanë gjetë veten në gazetën më të vjetër të Botës shqiptare, Diellin e Vatrës.
Duke qenë se qendra e Vatrës është e vendosur në New York, shteti më i prekur nga COVID-19, (me më shumë se 30 mijë të vdekur e mbi 382 mijë të infektuar) veprimtaritë tona janë zhvilluar përmes video-konferencave. E tillë ishte veprimtaria e Vatrës kushtuar përkujtimit të Revoltave të Spaçit dhe Qafë Barit.

NACIONAL: Në SHBA ka rënë forca lobuse e Shqiptarëve në Washington, çfarë ka menduar Vatra për ta rikthyer ndikimin shqiptar atje, ku “gatuhet” politika botërore?

ELMI BERISHA: Është e vërtetë që Shqiptarët kanë nevojë që sa me parë të riorganizohen dhe t’u ndjehet zëri në Washington. Ne duhet të rikthehemi dhe ta vazhdojmë rrugën që kemi pasur më herët, atë të influencimit në Washington.Unë personalisht e kam një eksperiencë në këtë fushë dhe i kam siguruar vatranët që gjatë mandatit tim do ta sjell Vatrën aty ku ishte, dhe aty ku e ka pasur vendin, që nga koheformimi i saj para 108 viteve. Energjia kryesore e Vatrës së shekullit 21 do përqëndrohet në Washington. Vatra është në proces të një projekti mbarëkombëtar ku së bashku me Tiranën dhe Prishtinën do t’i kanalizojmë prioritetet tona mbarëkmobëtare!
Vatra, fatmirsisht e ka të hapur kanalin e komunikimit me Washingtonin zyrtar.

NACIONAL: Si i ndjek Vatra zhvillimet në Shqipëri, Kosovë dhe Trojet e tjera etnike? Cili është ndikimi dhe autoriteti i saj. Si i ndjek Vatra zhvillimet në rajon?

ELMI BERISHA: Vatra në vazhdimësi i përcjell zhvillimet dhe situatën politike ditore në Shqipëri dhe Kosovë. Mundohemi të ruajmë dhe zhvillojm raporete të mira me institucionet atje. Gjithmonë kemi qenë përkrah zhvillimeve demokratike në Shqipëri dhe sigurisht të njëjtën gjë e kemi bërë edhe për Kosovën dhe viset e tjera ku jetojnë shqiptarët. Unë nuk mund të them që jemi të kënaqur me politikat e përgjithshme në Tiranë dhe Prishtinë, por siç e përmenda edhe më herët, jemi duke hartuar një projekt mbarkombëtar, që do të na afrojë më shumë me institucionet e vendit të oringjinës!
NACIONAL: Kënaqësi që biseduam.
ELMI BERISHA: Kënaqësia ishte imja. I uroj sukses gazetës NACIONAL!

Diogjeni dhe Aleksandri

June 7, 2020 by dgreca

Nga Astrit Lulushi

I shtrirë në tokë, zbathur, parruar, gjysmë i zhveshur, ai dukej si lypës ose i çmendur. Kishte hapur sytë me agimin e diellit, buzë rrugës, ishte larë në rrjedhën pranë, për mëngjes një copë bukë dhe disa ullinj kishte ngrënë shoqëruar me ujë nga burimi. Duke mos pasur punë për të shkuar, dhe as familje për t’u kujdesur, ai ishte i lirë. Ndërsa sheshi i tregut mbushur me blerës, tregtarë, skllevër dhe të huaj, ai shëtiti mes tyre për një a dy orë. Të gjithë e njihnin, ose kishin dëgjuar për ‘të. Njerëzit i bënin pyetje të mprehta dhe merrnin përgjigje më të mprehta. Ndonjëherë hidhnin sharje dhe sharje mernin; nganjëherë i hidhnin copa buke dhe falenderime të pakta; ndonjë guralec dhe mori gurësh e abuzimesh. Ata nuk ishin të sigurt nëse ai ishte i çmendur apo jo. Ai e dinte që ata ishin, të gjithë të çmendur, secili në një mënyrë a tjetër; ata e argëtonin. Tani ishte përsëri në shtëpinë e tij. Nuk ishte shtëpi, madje as kasolle. Ai mendonte se të gjithë jetonin në shtëpi, vila a pallate, me ankth. Ç’e donte shtëpinë? Askush nuk ka nevojë për privatësi. Aktet natyrore nuk janë të turpshme. Askush nuk ka nevojë për shtretër, karrige dhe mobilje. Kafshët jetojnë mirë e shëndetshëm dhe flenë në tokë. Gjithçka që kërkon njeriu, pasi natyra nuk e veshi siç duhet, është një veshje për t’a mbajtur ngrohtë, dhe strehë për t’a mbrojtur nga shiu dhe era. Kështu ai kishte një batanije – për ta veshur gjatë ditës dhe për ta mbuluar natën – dhe flinte në një qyp. Emri i tij ishte Diogjen, me kuptimin ‘djalëzoti’. Ai ishte themeluesi i fesë së quajtur Cynicizëm, fjalë do të thotë “qënishte”, sepse jetë si të qënit bënte. Pjesën më të madhe të jetës e kaloi në qytetin e pasur të Korintit, duke tallur dhe satirizuar njerëzit dhe duke konvertuar herë pas here ndonjë prej tyre. Shtëpia e tij nuk ishte fuçi e bërë prej druri, kjo kushtonte shumë. Ishte një enë prej balte, diçka si një rezervuar uji – pa dyshim që nuk përdorej më sepse ishte i thyer. Ai nuk ishte i pari që banoi në një enë të tillë. Refugjatët e shtyrë në Athinë nga pushtimi Spartan ishin strehuar në qypa balte. Por ai ishte i pari në parim. Diogjeni nuk ishte maniak. Ai ishte një filozof që shkroi shfaqje, poema dhe ese që shpjegonin doktrinën e tij. Ai fliste me ata që ishin të vëmendshëm të dëgjonin. Kishte nxënës që e admironin. Por ai mësonte kryesisht me shembuj. Të gjithë duhet të jetojnë natyrshëm, thoshte ai, sepse ajo që është e natyrshme është normale dhe nuk mund të jetë e keqe ose e turpshme. Jetoni pa konventa, të cilat janë artificiale dhe false; qëndroni larg nga ndërlikimet, teprimet, vetëm kështu mund të jetoni një jetë të lirë. Njeriu i pasur beson se ka shtëpinë e tij të madhe me shumë dhoma dhe orendi, piktura, rroba të shtrenjta, dhe llogari bankare. Por, jo. Ai varet prej tyre. Ai shqetësohet për ‘to; harxhon pjesën më të madhe të energjisë së tij duke u kujdesur për to; mendimi i humbjes së tyre e bën atë të sëmurë nga ankthi. Ato e zotërojnë atë. Ai është skllavi i tyre. Me qëllim të blerjes së një sasie të mallrave të rremë, që prishen, ai ka shitur të mirën e vetme të vërtetë, të qëndrueshme: pavarësinë e tij. Ka pasur shumë që janë lodhur nga shoqëria me ndërlikimet e saj dhe janë larguar për të jetuar thjesht – në një fermë të vogël, në një fshat të qetë, ose në errësirën e anonimitetit.

Këto mēsonte Diogjeni. Ai ishte misionar. Qëllimi i jetës së tij ishte i qartë për të: për “të rimarrë monedhën”. Për të rikrijuar monedhën: për të marrë metalin e pastër të jetës; për të fshirë shenjat e vjetra të rreme konvencionale dhe për ta shtypur atë me vlerat e saj të vërteta. (Ai dhe babai i tij dikur ishin dënuar për falsifikim; për “rivendosje” ishte shakaja e Diogjenit për këtë çështje.)

Filozofët e tjerë të mëdhenj të shekullit të 4 pes, i mësonin nxënësit e tyre nën hije pemësh, në shkallët e ftohta të Akademisë ose në sheshe.

Atë ditë sheshi i vogël filloi të mbushej me njerëz. Djemtë e parisë të veshur në mënyrë elegante, të zbritur nga fshatrat që flisnin një dialekt të ashpër të huaj, sekretarë të matur, oficerë me mendje të fortë, diplomatë të vetëdijshëm: Të gjithë gradualisht formuan një rreth me Diogjenin në mes. Ai i vështroi ata, si një njeri i kthjellët shikon një turmë të dehurish plaçkitës dhe tundi kokën. Ai e dinte kush ishin. Ata ishin shërbëtorët e pushtuesit të Greqisë, shërbëtorët e Aleksandrit, mbreti maqedonas, i cili po vizitonte mbretërinë e tij të poshtëruar rishtas. Tani, Aleksandri kishte ardhur në Korint për të marrë komandën e Lidhjes së Shteteve Greke. Ai u prit dhe u nderua. Ai ishte njeriu i orës, i shekullit. Aleksandri u emërua njëzëri komandant i përgjithshëm i një ekspedite të re kundër Azisë së vjetër, të pasur, të korruptuar. Pothuajse të gjithë kishin ardhur në Korint për ta uruar, për të kërkuar punë me të, madje thjesht për ta parë: ushtarë dhe zyrtarë shtetërorë, artistë dhe tregtarë, poetë dhe filozofë. Ai mori komplimentet e tyre me mirësjellje. Vetëm Diogjeni, edhe pse jetonte në Korint, nuk e vizitoi monarkun e ri. Por Aleksandri ishte mësuar nga Aristoteli se bujaria ishte cilësi e njeriut me të vërtetë të madh. Kështu, ai vendosi të shkonte vetë tek Diogjeni. Me siguri Diogjeni do ta pranonte fuqinë e pushtuesit me një dhuratë të mençurisë së rrëmbyer. Me fytyrën e tij të pashme, shikimin e zjarrtë, trupin e zhdërvjellët, mantelin e tij të purpurt dhe të artë, dhe ajrin e tij të fatit, Aleksandri lëvizi nëpër turmën që hapej nga kuajt. Kur një mbret afrohet, të gjithë ngrihen në respekt. Diogjeni nuk u ngrit; ai thjesht u mbështet në njërin bërryl dhe nuk tha asgjë. Kishte një heshtje. Disa vjet më vonë Aleksandri nuk i kundërshtoi nderimet e ekzagjeruara që i kushtoheshin madhërisë së Tij; por tani ai ishte akoma i ri, dhe foli i pari, me një përshëndetje të këndshme. Duke parë “shtëpinë” e thyer, rrobën e vetme të përlyer dhe trupin gjysmë të shtrirë në tokë, Aleksandri tha: “A ka ndonjë gjë që mund të bëj për ju, Diogjen?” “Po,” u përgjigj ai. “Qëndroni në njërën anë. Ju po bllokoni rrezet e diellit.”