Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

RREGULLAT DHE URTIA

by

NGA EUGJEN MERLIKA/

“Sa i përket institucioneve dhe ligjeve, jam në mëdyshje se cili I vë më shumë në rrezik më të madh, ai që i sheh tepër format, apo ai që nuk i sheh mjaft.”/

Arturo Graf (1848 – 1913), poet, shkrimtar e kritik italian/

            Kaloi një muaj që nga dita kur grupi mjekësor shqiptar shkoi n’Italinë e goditur ashpër nga pandemia, për të ndihmuar mjekësinë italiane, të zotuar në një nga frontet më të vështira të asaj dukurie, n’atë të Lombardisë. Ata djem e vajza, vullnetarë në një sipërmarrje që nuk përjashtonte aspak rrezikun e përditshëm të infektimit, me të gjitha pasojat e tij, u bënë zëdhënës  të vlerave tradicionale shqiptare, duke i sjellë popullit mik italian solidaritetin e banorëve të bregut lindor t’Adriatikut, në një kohë të pazakontë të fatkeqësisë së tyre .

            Qe një muaj pune të heshtur e vetmohuese, së bashku me kolegët e koleget vëndase në spitalin e Breshias, që u kurorëzua me sukses, sepse korona-virusi u vu në rrugën e thyerjes. Gjatë atij muaji u shpëtuan qindra e mijra jetë njerëzore. Grupi i shqiptarëve dha ndihmesën e tij bujare e të ndërgjegjëshme, n’atë vepër tejet humanitare, duke e shoqëruar punën e tij edhe me dhimbjen e përditëshme të humbjeve njerëzore. Mbasi e mbaroi misionin e tij u bë gati të kthehej në atdhe, duke marrë me vehte përvojën e fituar, së bashku me mirënjohjen e pacientëve dhe të kolegëve.

            Mbasi i u nënshtruan kontrolleve mjekësore që vërtetuan, fatmirësisht, gjëndjen e tyre të mirë shëndetësore, një lajm ky tepër i gëzueshëm për shumë arsye, vetvetiu u lindi ideja t’a shfaqnin këtë gëzim me njëri tjetrin atje, para se të merrnin aeroplanin për në Tiranë. Në hotelin që i kishte mirëpritur për një muaj të tërë, ata “harruan “ se ishin në një gjëndje karantine që, me rregullat e saj “të pathyeshme” ndalonte zhurmat dhe grumbullimin e njerëzve. Bisedat, gëzimi, madje edhe ndonjë këngë shqiptare ishin shprehje spontane të gjëndjes shpirtërore të përbashkët të një grupi njerëzish, që kishin kryer një vepër fisnike, për të cilën ndjenin kënaqësinë e merituar.

            Por rregullat ishin thyer. Një “ushtar” i bindur i respektimit të tyre, pronari i hotelit, pa u thelluar aspak në domethënien e dukurisë lajmëroi organet e rendit. Megjithëse shqiptarët nuk po i jepnin askujt bezdi me këngët e Vendit të tyre, ruajtësit e rendit vërejtën shkeljen dhe morën masa me gjobitjen e tyre. Kjo qe, me pak fjalë, kronika e ngjarjes, lajmi i së cilës u përhap me shpejtësi nga mediat vëndase. Ky lajm për këdo, aq më tepër për bashkatdhetarët e tyre n’Itali, qe një motiv shqetësimi e, në një farë mënyre nxit përsiatjen për vetë përmbajtjen e tij.

            A e meritonin, nga ana njerëzore, ata shërbyes e shërbyese të mjekësisë shqiptare një masë të tillë ndëshkimi, sepse shkelën rregullin, duke kënduar këngë të Vëndit të tyre, me rastin e fundit të bukur të një detyre njerëzore e atdhetare, që shkonte në dobi të popullit italian, mik e dashamir i tyre, për të cilin nuk u kursyen, qoftë edhe me rrezikun e mundshëm mbi krye? Objektivisht si qytetar italo – shqiptar mendoj se jo. Me këtë nuk dua të them se jam kundër rregullave dhe zbatimit të tyre, larg meje ideja e një shoqërie e e një shteti pa rregulla të zbatuara e të detyrueshme për të gjithë. “Jemi skllevër të ligjeve për të mundur të jemi të lirë.”, shprehej më shumë se dymijë vite të shkuara letrari e gojtari i shkëlqyer romak, Ciceroni. Por si në çdo gjykim vështrimi i dukurisë duhet të shtrihet sa më gjërë e të mbajë parasysh rrethanat e prejardhjes së saj e pasojat që mund të shkaktojë në dëm të njerëzve të tjerë.

            Sikur ata italianë, që nuk qenë në gjëndje të kuptonin gjëndjen shpirtërore të atyre njerëzve që kishin “thyer” rregullat, të ishin thelluar pak më shumë, duke e shqyrtuar me më shumë mirëkuptim arsyen e dukurisë, pa plotësuar tekat e një pronari hoteli që në vënd të padisë duhej t’i kishte falënderuar ata njerëz se, në sajë të tyre ai u shpërblye në një kohë kur të gjithë hotelet e Italisë ishin të mbyllura, ndoshta nuk do të kishin marrë atë vendim gjobitjeje.

            Jam i bindur se 90 % e italianëve nuk janë në një mëndje me gjobvënësit e se e ndjejnë veten të fyer nga veprimi i tyre. Italianët të gjithë, që nga drejtuesit politikë, tek mediat e deri tek qytetarët e thjeshtë, shprehën mirënjohje e falënderim për qeverinë shqiptare, madje e quajtën atë dhuratë vullnetare të popullit tonë si një shënjë miqësie e mirkuptimi për Vendin e tyre. Sigurisht ajo gjobë nuk hyn në mendësinë e tyre, duke përfshirë këtu edhe respektimin e rregullave, por krijon një shqetësim të vogël në fundin e një vepre të bukur që shkruajtën vajzat e djemtë tanë, në muajin e fundit në Italinë mike.

            Ata dhe ne të gjithë duhet të jemi krenarë për punën e tyre, për qëndrimin, për lartësimin e vlerave tona, për gjithshka që përfaqësoi përvoja e tyre në këto tridhjetë ditë. Nuk ka asnjë veprim që të mund të cungojë vlerën e simbolikës t’asaj pune, për të cilën ata vajza e djem meritojnë gjithë mirënjohjen tonë.

            Por edhe kthimi n’atdhe, përsëri në sajë të rregullave, për një paradoks që nuk mban parasysh asnjë element të logjikës më fillestare, rrezikon të shkaktojë tek ata një tjetër zhgënjim, këtë herë nga Vendi i tyre. Ata duhet “të qëndrojnë në karantinë” edhe mbas një muaji që kanë luftuar fyt për fyti me koronavirusin e me vdekjen e mbasi testimi i kryer në Itali i ka nxjerrë krejtësisht të shëndoshë. Ky vendim që i mban larg jetës familjare e shoqërore, edhe për dy javë të tjera, më duket një tjetër shfaqje e ndërpretimit të ngurtë e shabllon të rregullave. Ata besoj se e kanë dhënë provën e tyre e janë shumë më të vetëdijshëm për detyrën e tyre profesionale se sa të gjithë autoritetet politike e shëndetësore që i venë në karantinë.

            Ata e kolegët e tyre në Shqipëri, së bashku me shumë shqiptarë të tjerë, të shpërndarë nëpër botë, të cilët punojnë në institucionet shëndetësore të Vëndeve më të përparuara, që japin përvojën e dijet e tyre në ekranet e kanaleve shqiptare të televizionit sot, në këtë kohë të vështirë pandemie botërore, janë përfaqësues të një populli të suksesëshëm, që ecën me hapin e të tjerëve, e duhet të shërbejnë si shembuj imitimi për ata që njëjtësohen me drejtimin politik të kombit e që, fatkeqësisht, çdo ditë e më tepër shfaqin mungesë të theksuar karakteri, aftësish, personaliteti, ndërgjegjeje kombëtare.

Maj 2020

Punë të shkuara

by

Shkruan: Astrit Lulushi/Jeta është imazh i ndarë në sekonda dhe ne përpiqemi t’a kapim. Ku e gjejmë veten? Zgjohemi dhe e gjejmë veten e shumë të tjera pa pamje. Gjumi zgjon gjithë jetën për sytë tanë, ndërsa natën rri pezull nëpër degët e ëndrrës. Të gjitha gjërat notojnë dhe shkëlqejnë, jeta nuk duket aq e mërzitshme. Ngjashëm si fantazmë, rrëshqasim nëpër natyrë dhe nuk e njohim më vendin kur kalojmë përsëri. Megjithëse kemi shëndet dhe arsye, prapë nuk kemi një shpirtit të tepërt për të krijuar një gjë të re ndryshe. Kemi mjaft për të jetuar, por jo një qindarkë për të dhënë ose për të shtuar. Jemi si mulli me ujë të shterur. Ndonjëri prej nesh e dinte se çfarë po bënte, ose ku po shkonte, atëherë kur mendonte se dinte më mirë. Ne nuk e dimë sot nëse jemi të zënë apo të papunë, nëse dimë më shumë a më pak. Në kohërat kur na thonin se nuk punonim, më pas zbuluam se shumë kemi arritur, shumë gjëra sot, me ne filluan. Të gjitha ditët duken kaq të padobishme sepse ato kalojnë, dhe kjo është mrekullia. Ku ose kur kemi marrë ndonjë gjë nga ato që quhen mençuri e virtyt? Kurrë nuk përfituam prej tyre, duhet të kenë qenë ngatërruar në ndonjë rrjetë diku tjetër.
Atëherë, cili është lajmi? Sikur të mos kishim qenë, sa individë do të kishte sot shoqëria? Sa veprime? Sa mendime?

Nikola Tesla, a legacy of the Albanian nation- Nikolla Tesla, nderi i kombit shqiptar

by

By name, Nikola Tesla was not a Serbian. His family was from Sanxhak inhabited by Albanians even today. His father was illiterate and one day became a Christian orthodox priest named Milutin. His mother’s name was Gjuka, an Albanian name.

Due to the Serbian expulsion against Albanians especially in the mid-19th century, his family relocated to the village of Smiljan in western Croatia. Nikola Tesla was born there on 10 July 1856.

The Albanian tongue was not publicly in use and the Albanian schools were prohibited in century XIX. Therefore, Nikola Tesla showed to know the Serbian and German languages taught in public schools.

His family had preserved the Albanian folk costume as a dear and sincere legacy of their origin. The costume that Nikola Tesla dressed is typical for Northern Albania or Dardania. He dressed that costume before he left for Prague in 1880, then to Budapest and Paris, and arriving in New York in 1884. 

            Nikola Tesla died on 7 January 1943 in New York, USA.

Saimir Lolja

Nikolla Tesla, nderi i kombit shqiptar

Nisur nga emri i tij, Nikolla Tesla nuk është serb. Familja e tij ishte nga Sanxhaku, i banuar nga shqiptarë edhe sot. Babai i tij nuk njihte shkrim e këndim dhe në një ditë u bë prift i krishterë ortodoks i quajtur Milutin. Emri i të ëmës së tij ishte Gjuka, qartësisht një emër shqiptar. 

            Për shkak të dëbimeve të Serbisë kundra shqiptarë veçanërisht në mesin e shekullit XIX, familja e tij u zhvendos në fshatin Smiljan të Kroacisë perëndimore. Nikola Tesla lindi atje më 10 Korrik 1856.

            Gjuha Shqipe nuk ishte në përdorim dhe shkollat shqiptare nuk lejoheshin në shekullin XIX. Prandaj Nikola Tesla paraqitet me njohurinë e gjuhëve serbe dhe gjermane që pat mësuar në shkollat fetare apo shtetrore. 

            Në këtë pamje të viti 1880 Nikola Tesla paraqitet me veshjen popullore shqiptare të Shqipërisë së Veriut apo Dardanisë. Familja e tij e pat marrë me vete atë veshje popullore si një shenjë shumë e çmuar që sinqerisht trashëgonte origjinën e tyre. Nikola Tesla paraqitet i veshur ashtu në vitin 1880 para se të nisej për në Pragë të Çekisë, më pastaj në Budapest, Paris, e të arrinte në Nju Jork në vitin 1884.

            Nikola Tesla u shua më 7 Janar 1943 në Nju Jork të ShBA.

Saimir Lolja

Vaksina e Coronës për të gjithë

by

Von der Leyen për DW: Vaksina e Coronës për të gjithë/

Presidentja e Komisionit Europian, Ursula von der Leyen, me profesion mjeke, synon të hënën në konferencën ndërkombëtare të donatorëve të mbledhë 7,5 miliardë euro që vaksina e Coronës të jetë e mundur për të gjithë.

Deutsche Welle: Zonja von der Leyen, të hënën Komisioni Europian në një konferencë donatorësh kërkon të mbledhë 7,5 miliardë euro për të zhvilluar një vaksinë kundër virusit Corona dhe të mbështesë terapitë kundër COVID-19. Çfarë doni të arrini ju?

Ursula von der Leyen: Për ne është e rëndësishme që të gjejmë një përgjigje të fortë kundër virusit Corona. Ai nuk njeh kufij, nuk njeh kombe. Virusin mund ta mundim vetëm me një vaksinë. Prandaj duhet të veprojmë në mënyrë globale dhe të koordinuar, sepse duam të pengojmë që të kenë qasje tek vaksina që do të zhvillohet dikur, vetëm ata që kanë para. Kemi filluar të veprojmë në mënyrë të koordinuar për virusin, por tani duhet të zgjerojmë kapacitetet për ta prodhuar kur ta kemi. Nevojiten vaksina në shifra të papërfytyrueshme të mëdha. E duhet të sigurojmë që ato të jenë shpërndara drejt dhe me çmim të arsyeshëm në çdo cep të botës. Për këtë po punojmë. E për këtë kemi nevojë për fonde. Kemi një rrjet global dhe të hënën duam të mbledhim në një konferencë donatorësh 7,5 miliardë euro. Ky është vetëm fillimi, më vonë do duhen më shumë.

Thatë se duhet një çmim i arsyeshëm. Sekretari i Përgjithshëm i OKB, Antonio Guterres, shkon më tej duke thënë, se vaksina duhet t’i përkasë të gjithë botës dhe jo shteteve të caktuara. A i përket kjo vaksinë njerëzimit?

Natyrisht duhet të ketë qasje çdokush në këtë vaksinë. Prandaj kemi ftuar shumë aktorë, si për shembull Organizatën Botërore të Shëndetësisë, Fondacionin “Melinda-und-Bill-Gates”, fondet „Welcome-Trust”, „United Global Funds”, për të përmendur disa prej tyre. Mbështetemi nga shumë shtete në botë. Këtë iniciativë e solla në takimin e G20-s. Kjo është e nevojshme që të ndjekim një strategji globale e të koordinuar.

Ndërkohë ekonomia europiane është goditur rëndë. Ka kritika, se BE ndërmerr shumë vonë diçka. Ju po përpiqeni për një fond rimëkëmbeje të ekonomisë në BE. Por nuk ka plan konkret. Sa urgjent është ky fond?

Fillimisht ne, BE dhe vendet anëtare kemi mobilizuar për krizën akute një shumë prej 3400 miliardë eurosh. Ndihmat shtetërore u organizuan të tilla që të jepen fleksibël, ashtu si edhe fondet aktuale europiane. Kemi krijuar një program për të ruajtur vendet e punës. Njerëzit paguhen për punën me orar të shkurtuar, që më vonë kur firmat rentabël të startojnë sërish të kthehen në orar të plotë. Por kemi nevojë për një instrument më të madh për rimëkëmbjen. Kemi propozuar, që të punojmë me buxhetin shtatëvjeçar të BE por ta zgjerojmë atë me një instrument, që afrohet me një plan Marshall. Ky është një instrument për investime dhe solidaritet që do të mbahet nga të 27 vendet anëtare. Kemi të bëjmë me një ndërmarrje të madhe, por jam plot besim, se do ta realizojmë.

Si do të jetë ky instrument. Ka shtete jugore si Italia e Spanja që kërkojnë borxhe të përbashkëta, coronabonds. Kundër kësaj janë Gjermania e Holanda. Çfarë do të përfshijë ky instrument?

Në të gjithë këtë instrument ne me siguri do të kemi një balancë të drejtë mes granteve dhe kredive. Në këtë procedurë duhet të negociojmë me të gjithë vendet anëtare, por e rëndësishme është, që vendet anëtare janë dakord t’i hyjmë kësaj rruge.

Një temë tjetër që luan rol është ajo e vlerave dhe parimeve europiane. A jeni e shqetësuar, se kriza mund të përdoret në BE për të kufizuar të drejtat demokratike, si në Hungari për shembull?

20 shtete të BE morën masa të pazakonta, që është në rregull në kohën e krizës, sepse duhej vepruar shpejt. Por këto masa duhet të jenë proporcionale dhe të kufizuara në kohë. Kjo është shumë e qartë. Dhe ato duhet të verifikohen nga ana demokratike. Ne e ndjekim me shumë vëmendje, si zbatohen këto masa, kur bëhet fjalë për lirinë e fjalës apo të medias. Jemi të gatshëm të ndërhyjmë menjëherë, nëse diçka nuk është e përshtatshme apo nuk është e kufizuar në kohë.

Kur Hungaria më 30 mars miratoi ligjin për gjendjen e jashtëzakonshme, ju thatë, se kriza e Coronës nuk duhet të keqpërdoret për të minuar demokracinë, por nuk përmendët Hungarinë. Për këtë kritikoheni. Ju vjen keq sot që nuk e përmendët me emër Hungarinë?

Për ne është e rëndësishme, që të vlerësojmë njësoj çdo vend anëtar. E drejtë, kemi pasur përvoja të vështira në lidhje me Hungarinë. Ne do ta shohim këtë me shumë vëmendje, por duhet të ketë edhe drejtësi mes vendeve anëtare. Pretendimi që ne i mbajmë lart të drejtat themelore në BE dhe jemi mbrojtës të marrëveshjeve funksionon vetëm nëse jemi tërësisht neutralë kundrejt të gjitha shteteve anëtare. Por duhet të jemi gati që të veprojmë, nëse ka zhvillime të shtrembëruara. Këtu jam e qartë: Ne do të ndërhyjmë, kur të shikojmë, që masat nuk janë në përpjesëtim.

Si e shikoni këtë situatë në botë dhe Europë si mjeke?

Kjo krizë e Coronës është paimagjinueshme, por ajo ka anë të tjera. Na tregon, se çfarë gjërash duhet të mësojmë. Kemi nevojë për një shkëmbim gjithnjë e më të mirë të të dhënave mjekësore në BE, por edhe në botë për të qenë të përgatitur më mirë. Shohim, se sa e rëndësishme është të kemi sisteme shëndetësore efektive, që dinë të përballojnë krizat dhe gjendjen e shokut. Duhet të zgjerojmë mundësitë që artikuj të rëndësishëm mjekësore si veshjet mbrojtëse apo aparate intubimi t’i prodhojmë në Europë, t’i magazinojmë aty e shpërndajmë. Por kemi parë edhe solidaritet javët e fundit. Mjekë rumunë e polakë që kanë shkuar në Itali. Italia ndan teste me vende të tjera. Franca ka dërguar pacientë në Gjermani e Austri. Franca ka dërguar maska në Spanjë e Itali. Ka shumë shembuj solidariteti. Të bën mirë të shohësh një gjë të tillë.

Bisedën e zhvilloiSarah Kelly.

Dr. Ursula von der Leyen (61) është presidente e Komisionit Europian nga dhjetori 2019. Më parë ajo ka qenë politikane e CDU-së. Mjekja e specializuar ka qenë edhe ministre e Mbrojtjes në kabinetin e Angela Merkelit.

PRO DHE ANTIAMERIKANIZMI NË KOSOVË

by

OPINION NGA IDRIZ ZEQIRAJ/

     Shqiptarët e “zbuluan Amerikën” në fund-shekullin e 19-të dhe në gjysmën e parë të shekullit 20-të. Ishin jugorët e Shqipërisë londineze, që shkonin për të punuar, si individë dhe, shumë vonë, tërhoqën edhe familjet e tyre. Korçarët kanë një shprehje: “Atje ku jetoj më mirë, atje është atdheu im”. Andaj, është një fushë, e cila quhet “Lëndina e Lotëve”, nga ku niseshin kurbetçarët, për në botën e largët dhe të panjohur, duke lënë gruan dhe fëmijtë, të dy palët me lotë e vajë.

     Lidhja politike dhe emocionale e Shqipërisë me Amerikën, daton në vitin 1915, kur Shqipëria rrezikohej të kafshohej nga çakejtë ballkanikë dhe evropianë, edhe pas sakatosjes të saj më 1913. Mjerisht, atëbotë, të Fortit e Evropës nuk ishin në anën tonë. 

     Presidenti amerikan Woodrow Wilson stopoi gërsherët e Fuqive Evropiane, për prerje të tjera të tokave shqiptare. Ai paraqiti parimin e vetëvendosjes së popujve, planin e tij prej 14 pikash, “se kufijtë nuk mund të caktoheshin më, mbi bazën e politikës të Fuqive të Mëdha”. Dhe, kjo ndërhyrje ishte vendimtare për shpëtimin e Shqipërisë, nga një ndarje në Jugun e saj, në mes të Italisë dhe Greqisë.

     Mbreti i Shqiptarëve, Zogu i Parë, ishte burrë shteti, i zgjuar dhe trim në vendim-marrje. Orientimi i tij pro Amerikës dhe Evropës Perëndimore, ishte zgjedhja e tij e duhur. Ai ndërtoi marrëdhënie të qendrueshme, miqësore e bashkëpunuese, në të gjitha fushat e mundshme, me supërfuqitë demokratike.

     Lufta e Dytë Botërore, instalimi i përgjakshëm i qeverisjes komuniste të Enver Hoxhës, me përzgjedhjen dhe ndihmën direkte të tij nga Serbia dhe Rusia, armiq të Kosovës. Me rekomandimin e tyre, filosllavi Hoxha largoi disa nga ambasadat e fuqive demokratike botërore, përfshirë edhe atë të SHBA-ve! Që këtej, stalinisti Enver Hoxha, i pati duart e lira, për ta sunduar Shqipërinë, përkatësisht, shqiptarët, me dajak e plumb, për afro gjysmë shekulli.

      Retrospektivë, Ambasadori amerikan:

          “Kosovën do ta çlirojë Amerika”

     9 prill 1992. Seanca kuvendore për zgjedhjen e presidentit shqiptar. Së bashku me mikun tim të vuajtjes, në Burgun e Burrelit, Dr. Osman Kazazi, kryetar i “Shoqatës të Persekutuarëve Politikë në Shqipëri”, ishim të ftuar të kësaj seance. Kur u ngjitëm në lozhën e mysafirëve, ambasadori amerikan Rejerson, ishte në rrjeshtin e parë. U ngit në këmbë dhe na ftoi pranë tij. Unë hezitova, por, ambasadori ngulmoi “ejani të dy”.

     Në pauzimin e numërimit të votave, me ç`rast nuk lëvizi askush nga vendet, bisedova me ambasadorin Rejerson. I bëra pyetjen direkte: “Çfarë do të bëjë Amerika për Kosovën?” Ambasadori më pa ngultas në sy dhe u përgjegj serbez: “Kosovën do ta çlirojë Amerika”. (E përsëris, ishte 9 prilli 1992!) Unë shtanga, ngaqë nuk isha i përgaditur për këtë përgjigje fantastike, edhe pse më parë, së bashku me juristin Muhamet Kabashaj, kishim biseduar dhe intervistuar në bazën ushtarake amerikane, në Mannheim të Gjermanisë, nga ku mësuam për opinionin shpresë-dhënës amerikan! Ndërsa, Dr. Kazazi nuk i përballoi emocionet, lotët i rrëshqitën faqeve: “Zotëri Ambasador, vërtet…” dhe nuk mundi të flasë nga vaji! Po, e vërtetë dhe mbaje mend”,- u gjegj Ambasadori. 

     Dr. Osman Kazazi ishte në cilësinë e sekretarit të rinisë balliste të Tiranës, kur udhëhoqi një çetë vullnetarësh rinorë, si mbështetje morale e ushtarake të forcave nacionaliste në Dukagjinin e Kosovës. Për këtë vuajti tej 40 viteve burg të rëndë. Tri motrat e tij e mbyllën jetën me beqari, në pritje për ta martuar vëllanë e vetëm më parë. Por, kjo nuk u realizua kurrë! Dhe, Kazazët u shuan. Mbeti vetëm kulla e moçme dy katëshe, prapa Hotel “15 Katshit” dhe busti i Heroit të Demokracisë, Dr. Osman Kazazit, i sponzorizuar nga miku i tij i huaj, i cili u motivua nga rezistenca unike e Doktorit, për ta përjetësuar në bronz. 

     Po sjellim një detaj, nga qendresa e dinjitetshme e Dr. Osman Kazazit, në Burgun e Burrelit, në “Burgun e Vdekjes”, siç njihet në literaturën historike botërore: 

     Kur i vuajti plot 30 vite burg, Dr. Kazazi i dërgoi një telegram urimi Enver Hoxhës dhe Byrosë Politike: “Ju falenderoj shumë, që për 30 vjet të sjelljes tuaj brutale, të poshtër e kriminale, vuajtje dhe turture në burg, nuk më keni dhënë asnjë rast, për t`u penduar, pse u rrjeshtova kundër jush dhe ideologjisë tuaj kriminale komuniste. Sepse, pendimi pas një vuajtje të gjatë, do të ishte i tmerrshëm për mua!” Në përgjigje të këtij telegrami proverbial, unik në historinë e burgjeve botërore, të të gjitha kohërave, Enver Hoxha urdhëroi t`i shtohen edhe 15 vjet të tjera burg Dr. Osman Kazazit, duke qenë brenda burgut, në vuatje të një dënimi të dytë.

          Presidenti Rugova na e la dhuratë miqësinë me Amerikën

     Dr. Ibrahim Rugova ishte njeri i letrave. Studjues i zellshëm, i shquar për maturi e mençuri, madje, qysh në rininë e tij të hershme. Vrojtues i vëmendshëm i zhvillimeve politike vendore e botërore. Kosova, si një përkatësi e veçantë etnike ballkanike, për të mbijetuar, duhej mbështetja e një aleati të fuqishëm, garantues i çlirimit dhe i lirisë të Kosovës dhe popullit të saj. Dhe, referuar viti 1915, ndërhyrjes vendimtare të Presidentit Wilson; miqësisë të mbretit Zog, aleati më ideal duhej të ishte Amerika.

     Refreni i gjithëmonshëm i Dr. Rugovës, “Shtëpia pa miq nuk mbahet”, “në miqësi të përhershme me SHBA-së”, u ngulitën thellë në mendjet dhe zemrat e shqiptarëve të kudondodhur. Skëptikë për këtë ishin dhe mbetën e majta ekstreme shqiptare. Sepse ata janë peng të ideologjisë dhe të mendësisë së mykur komuniste, staliniste, sllaviste. 

     Fatmirësisht, anëtarësia e partive të majta, në shumësinë absolute, nuk i mbështetë shefat e tyre në ndjesinë antiamerikane të tyre. Disa nga shefat e së majtës pretendojnë së partitë e tyre janë të djathëta! Gënjeshtër e kulluar! Ata e kanë gojën plot – Amerikë. Por, i gjithë organizimi, mendësia, proceset zgjedhore, janë, thellësisht, majtiste dhe në kundërshti të hapur me kërkesat dhe porositë amerikane për demokracinë.

     Në gjallje të Rugovës, vlonte debati. Baza partiake, ishte themeli i LDK-së, nga ku buronte demokracia e vërtetë. Kryesia Qendrore ishte modeste, koordinatore në nismat, që diktonte koha. Por, kurrë mujëshore e fodulle, deri në shpërfillje të vrazhdët, siç u shpërfytyrua, deri në degradim, pas shuarjes të kryezotit Rugovë.