Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Kuvendi i Kosovës, perpetuum mobile e seancave pa kufi

by

Me inat e kryeneçësi nuk ndërtohet shteti i Kosovës, nuk mund të ecët përpara

Nga dr. Sadik Elshani

Atmosferë e zymtë në skenën politike të Kosovës

Kanë kaluar katër muaj nga zgjedhjet e 9 shkurtit dhe deputetët e zgjedhur, udhëheqësit e partive politike ende nuk jenë në gjendje t’i formojnë, instuticionet: kuvendin dhe qeverinë. Me këtë ata po tregojnë se janë të paaftë të udhhiqni shtetin e Kosovës, janë duke treguar papjekuri e mungesë të kulturës politike. U mungon përkushtimi, këmbëngulja, vullneti për të punuar për mirëqenjen e popullit të Kosovës. Arroganca, cinizmi, kapadaizmi, mosrespekti për njëri-tjetrin nuk janë veti të një udhëheqësi të mirë. Kjo çka po ndodh në Kuvendin e Kosovës është diçka shumë e shëmtuar, është tallje me popullin e shtetin e Kosovës. Por, është diçka edhe më keq që rrezikon shtetësinë e Kosovës, duke e dëmtuar rëndë reputacionin e saj në arenën ndërkombëtare.Një shteti të qëndrueshëm i duhen institucionet demokratike funksionale, e që për fat të keq Kosava gjer më sot ka dështuar t’i formojë. Kur përfaqësuesit e zgjedhur me votën e lirë të popullit, me mosveprimet e tyre, nuk po e respektojnë shtetësinë e Kosovës, si mund të kërkojnë nga të tjerët që ta njohin shtetin e Kosovës? Deri kur të huajt duhet të na kryejnë punët që ne vetë duhet t’i kryejmë? Të habit indiferenca, gjakftohësia, joserioziteti i tyre, thua se asgjë e keqe nuk është duke i ndodhur Kosovës. Si mund t’j marrë dikush seriozisht kur vetë nuk janë seriozë? Siç ndodh zakonisht në mesin tonë, fajin gjithmonë e ka pala tjetër.

Në sistemet parlamentare, siç është ai i Kosovës, vetëm kur një parti e fiton shumicën absolute (61 deputetë) mund ta formojë qeverinë pa patur nevojë për votat e partive të tjera. Por, kjo ndodh rrallë, prandaj, në shumicën e rasteve duhet koalicion me partitë e tjera. Gjuha e acaruar gjatë fushatës zgjedhore, marrëdhëniet jo të mira të udhëheqësve pariakë me njëri-tjetrin, mungesa e bashkëpunimit, guximit e komunikimit të sinqertë.janë bërë pengesë për të arritur një marrëveshje të pranueshme për të gjitha palët. Këto pengesa mund të tejkalohen kur politikanët e Kosovës ivënë përpara interesat jetike të Kosovës e jo egot e tyre të sëmura. Zgjidhja e këtij ngërci politik nuk është e vështire, vetëm duhet pak mirëkuptim, respekt për njëri-tjetrin dhe institucionet e Kosovës, respekt e përkulje për të gjitha ato breza të shqiptarëve që ndër shekuj luftuan për lirinë e pavarësinë e Kosovës.

Kjo është një krizë e vetëkrijuar nga deputetët e Kosovës. Problemet shndërrohen në kriza vetëm atëherë kur dështojmë të veprojmë e t’i zgjidhim ato. Ato mund t’i zgjidhin vetëm njerëzit e vullnetit të mirë. “Në çaste krizash njerëzit e mencur ndërtojnë ura, ndërsa budallenjtë ndërtojnë diga”, e lexova diku këtë thënie të bukur. Fajtorë janë edhe përkrahësit e disa udhëheqësve politik të Kosovës, të cilët duhet ta shfrytëzojnë autoritetin e tyre për t’i bindur ata që të ndërrojnë qasjen e tyre e jo për t’i nxitur që t’i ngulin këmbët e të mos e bëjnë një hap përpara. Të gjithe po mundohen të thirren në emrin e dr. Ibrahim Rugovës, të gjithë po mundohen që ta përvetësojnë trashëgiminë e tij politike për interesat e tyre të ngushta politike, por asnjëri nuk po mundohet që ta ndjekë shembullin e tij. Edhe partia e dr. Rugovës disa herë doli partia e parë në zgjedhje, por nuk i kishte numrat e mjaftueshëm për ta formuar qeverinë, atëherë ai bënte koalicione herë më partinë e dytë e herë më partinë e tretë. Për hir të interesave madhore të Kosovës, ai i linte mënjanë mospajtimet, dallimet ideologjike.

Zgjidhje ka, vetëm duhet përkushtim e vullnet i mire

Pas disa manovrimeve proceduriale, negociatave ndërpartiake me qëllime të mira, ky ngërç nuk ka qenë dashtë të mënjanohej. Por, ja, deri sa po i shkruaj këto radhë, dështoi edhe seanca e 29 -të për ta zgjedhur kryeparlamentarin/kryeparlamentaren. Nëse vazhdon kështu, pa bërë ndonjë hap pozitiv në drejtim të arritjes së një marrëveshjeje në mes partive, atëherë seancat e tilla do të vazhdojnë gjer në pakufi. “Ne nuk mund t’i zgjidhim problemet me të njejtat pikëpamje të cilat i kemi përdorur kur i kemi krijuar ato”, është një thënie e Ajnshtajnit. Seanca e parë ka qenë rasti më i mirë për ta zgjedhur kryeparlamentarin dhe formimin e qeverisë, ndërsa rasti i dytë më i mirë është tani, sot. Votimi duhet të jetë i hapur e jo i fshehtë. Votuesit duhet ta dinë se si kanë votuar të zgjedhurit e tyre. Po ashtu, do t’i mënjanonte teoritë konspirative thashethemet e akuzat se dikush ka bashkëpunuar me këtë apo atë parti. Zgjedhjet e jashtëzakonshme duhet të jenë opsioni i fundit, pasi të jenë shfrytëzuar të gjitha opsionet tjera. Ato mund të japin përsëri një rezultat të ngjashëm. Vetëm nëse zgjedhësit (elektorati) e ndryshojnë mendësinë dhe përceptimin e tyre për partitë politike, atëherë mund të ketë ndonjë ndryshim të dukshëm. Zgjidhja më e mirë do të ishte ndryshimi i qëndrimeve kokëforta e inatçore të krerëve të partive politike. Zonja Haxhiu, nëse i ka mbetur një fije dinjiteti njerëzor, pas gjithë këtyre seancave të dështuara duhet ta tërheqë kandidaturën e saj e t’i hapë rrugë një kandidati tjetër, që është më i pranushëm nga shumica e deputetëve. Edhe z. Kurti nuk duhet të luajë me dinjitetin e një zonjeje. Të mblidhen përfaqësuesit e partive e të arrijnë një pajtim për një kandidat që është përbashkues dhe që i mishëron vlerat e parlamentarizmit. Preidentja e Kosovës, zonja Osmani – Sadriu duhet të jetë më aktive në këto procese, të mundohet t’i bëjë bashkë krerët e partive. Këtë rol ia përcakton edhe Kushtetuta e Kosovës, neni 84, pika2: (Presidenti) “garanton funksionimin kushtetues të institucioneve të përcaktuara me këtë Kushtetutë”.

Disa masa plotësuese, korrektuese

Për të mos u përseritur sitautat e njejta në të ardhmen është e nevojshme që të ndërmirren disa masa plotësuese, korrektuese. Kushtetuta e Kosovës, Gjykata Kushtetuese apo rregullorja, ligji i Kuvendit duhet të saktësojë procedurat e zgjedhjes së kryeparlamentarit e të qeverisë: duhet të ketë një afat kohor të caktuar, etj. Duhet të ketë planin B, C…Kryesuesi i seancave të Kuvendit, në këtë rast z. Avni Dehari, duhet vetëm t’i zbatojë procedurat e Kuvendit e jo t’i ndryshojë rregullat sipas direktivave të partisë së tij.

Një fjalë e urtë e Sami Frashërit thotë: “Mirësia që pritet të bëhet për një kohë të gjatë, humb vlerën kur ralizohet”. Ju keni humbur shumë kohë, prandaj, politikanë dhe udhëheqës të Kosovës është çasti i fundit që të veproni.

Lidhja e Prizrenit, thirrje për bashkim edhe në ditët e sotme

by

Eneida Jaçaj, Nju Jork/

Për shqiptarët ka buruar një thirrje e vazhdueshme, e pakohë, një thirrje për zgjim apo bashkim, brenda vendit dhe jashtë trojeve të saj, në diasporë. Duke pasur parasysh ecurinë e zhvillimit të ngjarjeve politike në këto 34 vite, ku Shqipërisë i është vjedhur shpresa, e ardhmja, nuk ka alternativë por vetëm errësirë, për shkak të qëllimeve grabitqare të qeveritarëve për të vjedhur dhe për t’u pasuruar në kurriz të qytetarëve të saj, është një thirrje tashmë “e ngjirur”, për të vënë në funksion të gjithë aparaturën e shtetit, për ta shkundur nga apatia dhe pluhuri i korrupsionit ndër vite, veprimtarinë institucionale, miratimin e politikave ekonomike-sociale veçanërisht për rritjen e punësimit dhe ndërmarrjen e masave që u vinë në ndihmë grupeve të caktuar të shoqërisë, arsimin, shëndetësinë, ndërtimin e infrastrukturës për zhvillimin e turizmit vendas dhe të huaj, etj. Është një klithmë që vjen nga atdheu i largët, por i afërt në zemër dhe në shpirt, pasi ngado që të shkelësh, është ai që e ka vulosur identitetin tonë dhe Shqipëria ka nevojë të rindërtohet në bazë të funksionimit të ligjeve dhe mirëqënies, për të vazhduar ekzistencën e saj në aspektin shtetëror dhe kulturor. 

Shqiptarët janë larguar nga vendi të detyruar që prej kohës së Skëndërbeut, gjatë periudhës së pushtimit osman, por të paktën, edhe pse në vend të huaj, intelektualët kanë punuar për këto troje që kemi sot; ndërsa pas periudhës së tranzicionit, edhe në ditët e sotme, bashkëkombasit po dynden drejt viseve të huaja për një jetë më të mirë, duke lënë vendin dhe shtëpitë e tyre bosh, por duke marrë me vete kujtimet që shërbejnë si ushqim për të mbajtur shpirtin gjallë. Ajka, kokat më të mençura, intelektualët e mirëfilltë që kanë përfunduar studimet në universitetet më të mira në SHBA dhe Europë, kanë qëndruar duke dhënë një kontribut të rëndësishëm në vendet respektive ku jetojnë, pasi mendojnë se vendi tyre nuk afron asgjë. Atëherë, kush do ta bëjë Shqipërinë?! Nuk ka figura të përshtatshme, qoftë nga PS apo PD, që të mund të derdhin mendjen e tyre për të ardhmen e Shqipërisë. Në politikë kanë hyrë individë që e kanë blerë mandatin me para, ndërsa edhe ato pak figura që e meritojnë të jenë në krye, kryetarët i injorojnë, pasi nuk kanë derdhur para në fushatë. Shqetësimi është se, çfarë do të ndodhë me Shqipërinë e nesërme?! Dua të heq një paralele me Lidhjen e Prizrenit, e cila u mbajt më 10 qershor 1878, 146 vjet më parë, ku shënoi fillimin e një epoke të re, atë të vetëdijes kombëtare dhe të luftës për liri. 

Shqiptarët u bashkuan pa dallim feje e krahine, në një kohë të vështirë, kur Evropa po ndante kufijtë sipas interesave të saj. Pikërisht, në qytetin e Prizrenit u ndez flaka e vetëdijes kombëtare shqiptare, që vetëm përmes bashkimit ndërtuan rrugën që i çoi drejt Pavarësisë. Kjo Lidhje u formua në një moment kritik, kur pas Luftës Ruso-Turke, fuqitë e mëdha evropiane ishin gati të ndanin trojet shqiptare midis shteteve fqinje. Por shqiptarët nuk pranuan të heshtnin. Nga të katër anët e tokave shqiptare, u mblodhën përfaqësues për të mbrojtur trojet e tyre dhe të kërkojnë të drejtat e tyre si komb. Lidhja e Prizrenit nuk ishte një veprim i rastësishëm. Ajo u organizua me vizion, me strukturë politike dhe ushtarake, dhe me një frymë të fortë bashkimi. Në krye qëndruan figura të shquara si Ymer Prizreni, Abdyl Frashëri, Ali Pasha i Gucisë e Sylejman Vokshi, burra që lanë gjurmë të pashlyeshme në historinë tonë. Të njëjtat përpjekje duhet të ndërmerren edhe në ditët e sotme, ku mendjet më të ndritura të bashkohen jo kundër pushtuesve të huaj, por ndaj atyre vendas që e kanë kapur peng Shqipërinë për 34 vite me rradhë. Nëse do të vazhdohet me këto politika korruptive, me këtë mendësi që e ka vyshkur demokracinë në palcë, pa shpresë, pa të ardhme, Shqipëria do të zbrazet, dhe, ndoshta të huajt do ta pushtojnë në tërësi, ashtu siç po bëhet në Jug të vendit, ku qeveritarët për interesa të tyre u kanë shitur pjesë toke të huajve për të ngritur bizneset e tyre. Mesazhi që na përcjell Lidhja e Prizrenit është se: vetëm përmes bashkimit, vizionit dhe vendosmërisë mund të arrihen qëllime të mëdha për një popull dhe për territoret e vendit.

Më 10 qershor 1878, ishte dita kur shqiptarët vendosën të mos qëndronin më në heshtje, por të ngrinin zërin për të mbrojtur tokat e tyre, identitetin e tyre dhe të ardhmen e fëmijëve të tyre. Lidhja e Prizrenit nuk ishte vetëm një mbledhje politike, ajo ishte zgjimi i shpirtit kombëtar. Sot, ndërsa përballemi me sfida të reja si komb, është më e rëndësishme se kurrë të kujtojmë se vetëm të bashkuar mund të ecim përpara. Lidhja e Prizrenit nuk është thjesht një faqe historie, është frymëzim për të sotmen dhe besim për të ardhmen. Lidhja e Prizrenit na mëson se bashkimi kombëtar nuk është vetëm një ëndërr, por një mundësi reale kur populli e do dhe e kërkon me përkushtim. Na mëson se identiteti nuk dhurohet, ai mbrohet, me vullnet, me sakrifica dhe me qëndresë. Sot, 146 vjet më pas, kujtimi i Lidhjes së Prizrenit është më i gjallë se kurrë. Është një thirrje për bashkim, për ruajtjen e identitetit tonë dhe për respekt ndaj atyre që ngritën themelet e kombit shqiptar. Sepse historia nuk është vetëm ajo që ndodhi, është edhe ajo që na frymëzon të jemi më të fortë, më të bashkuar dhe më krenarë për atë që jemi. Lidhja e Prizrenit, ishte hapi i parë drejt ndërgjegjes kombëtare shqiptare, e cila duhet të riformësohet edhe sot, për t’i dhënë Shqipërisë shpresën e munguar dhe për të vendosur në shina funksionimit e shtetit drejt një mirëqënie të begatë. 

Propaganda serbe kundër UÇK-së

by

Hisen Berisha/

(Në vend të urimit në Ditën e Lirisë së Kosovës)

Në vitet e fundit të dekadës së nëntë të shekullit të kaluar, ndërsa lufta në Kosovë arrinte kulmin, makineria propagandistike e regjimit të Sllobodan Millosheviqit ishte vendosur në funksion të plotë. Ajo kishte dy objektiva kryesore: së pari, të konsolidonte opinionin publik serb përmes demonizimit të shqiptarëve të Kosovës dhe UÇK-së si “terroristë islamikë”, dhe së dyti, të shtrembëronte realitetin e luftës për publikun ndërkombëtar, për të penguar ndërhyrjen dhe legjitimitetin e aksioneve të NATO-s.

Ka shumë shembuj konkretë të propagandës serbe, në raport me luftën me UÇK, që janë thelbësorë për të ilustruar dimensionin sistematik, të organizuar dhe afatgjatë të kësaj makinerie propaganduese. Ky segment, pra, makineria e propagandës serbe si instrumentet dhe produktet konkrete përqendrohet në mjetet konkrete të propagandës serbe që kanë pasur në shënjestër UÇK-në dhe veçanërisht Betejën e Koshares.

Beteja e Koshares në sy të propagandës serbe

Në sytë e propagandës serbe, Beteja e Koshares, e cila nisi më 9 prill 1999 dhe zgjati deri në përfundim të luftës me Serbin, shënoi një ndër momentet më të lavdishme të rezistencës së armatosur të UÇK-së.

Aty me forcën e armës, u hoq kufiri në mes Kosovës dhe Shqipërisë, duke i dhënë dimensionin strategjik fitores së UÇK me organizimin e mëtejshëm të rezistencës.

Kjo betejë, nga perspektiva e propagandës serbe, përfaqësonte një humbje të madhe për Serbin, jo vetëm në aspektin ushtarak, por edhe në aspektin psikologjik. Prandaj, menjëherë pas fillimit të luftimeve në Koshare, propaganda shtetërore serbe u mobilizua për të shpërndarë dezinformata, duke tentuar të:

– Minimizojë rëndësinë e betejës, duke e paraqitur si një përleshje të vogël me “grupe të vogla të infiltruar nga Shqipëria”.

– Etiketojë luftëtarët e UÇK-së si mercenarë të huaj, “talibanë”, apo “banditë të drogës”, me qëllim të errësimit të karakterit çlirimtar të UÇK-së.

– Publikojë raporte të rreme për numrin e të vrarëve, duke ekzagjeruar humbjet shqiptare dhe mohuar humbjet e ushtrisë serbe. Kjo makineri e propagandës gjatë luftës fshehi humbjet duke i zhdukur kufomat e të rënëve në fushëbeteja.

– Shpërndajë narratives për “krime të UÇK-së”, për të krijuar një barazi morale të rrejshme mes agresorit dhe viktimës. Edhe sot, trupat e të rënëve dhe viktimave të luftës që u zhdukën në Minierën e Maçkaticës dhe varreza masive në Serbi, si persona të zhdukur i faturohen UÇK – Kosovës.

Ndërsa në versioni heroizues, duke rënë në kundërshtim me versionin viktimizues, në narracionin e filmit “Pakao Koshara – Ferri Koshare” për njësitë sulmuese në frontin e Koshares deklarojnë se: në valën e parë të sulmit kanë qenë 3 – 4 mijë terrorist, ndërsa deri në fund kanë arritur deri në 7 mijë terroriste, të mbështetur nga FA të Shqipërisë, Mbretërisë së Bashkuar, Francës, Gjermanisë, SHBA, etj.”

Po ashtu, për disa muaj rresht, pas Qershorit 1999, … na i kërkuan edhe 600 pjesëtarë të Forcave serbe, si gjoja të zënë robër lufte, deri … në tre muajt e fundit të atij viti, kur me insistimin e HQ/KFOR – të shoqëruar me Urdhërin e KOM/UÇK Gjen. Agim Çeku, ua mundësuam dhe i ndihmuam ti gjëjnë, identifikojnë e marin kufomat e të vrarëve në Frontin e Koshares. Po ashtu, sipas rrëfimit të Gjeneralit serb që udhëhoqi luftimet në “Qafë Morinë” dhe brenda territorit të Shqipërisë në rrethin e Tropojes, në operacionin “Obruč / Rethimi”, ku deklaron se “za nekolikp časova ratovanja ubijeni su 251 domibranaca, i niko ih ne pominje kao da nisu ratovali za otadzbinu, samo one iz sluzbenog vojnog roka” / “për disa orë luftime, janë vrarë 251 vullnetarë serb ….”; 108 rekrut të shërbimit të detyrueshëm ushtarak i pranojnë të vrarë në përballjen e parë të valës së sulmit; sipas dëshmisë së një Oficeri të Forcave serbe, por i përkatësis shqiptare, 1200 trupa pa jetë janë transportuar nga Kosharja. Pra, demantohen vetëvetiu në pretendimin e tyre doktrinor politik, për heroizimin e humbjes së turpshme përballë UÇK.

Ndër instrumentet e propagandës serbe, në këtë fushatë dezinformuese, që i përdori regjimi serb ishin: RTS-në (Radio Televizioni i Serbisë), gazetat si “Politika” e “Vecernje Novosti”, dhe rrjetet diplomatike, si dhe një numër portalesh të lidhura me shërbimet sekrete.

Gjithashtu, përmes diplomacisë agresive dhe lobimit në Perëndim, Serbia përpiqej ta paraqiste luftën në Kosovë si një përballje me “terrorizmin islamik ndërkombëtar”, duke përfituar nga klima e pas-11 Shtatorit, në mesin e aleatëve ndërkombëtarë, edhe pse kjo ndodhi më vonë, propagandën e kishin përgatitur për atë lloj terreni.

Në terren, realiteti ishte krejt tjetër nga mohimi që provonte makineria serbe e propagandës.

Derisa UÇK-ja në Koshare përfaqësonte një formacion të organizuar ushtarak, të përbërë kryesisht nga shqiptarë vendas, shumë prej të cilëve kishin kaluar përgatitje të rregullt ushtarake në Shqipëri apo vende tjera. Disiplina, morali i lartë dhe përkushtimi ndaj çështjes së lirisë e bënin atë betejë jo vetëm ushtarakisht të suksesshme, por edhe simbolikisht lirimtare.

Pikërisht për këtë arsye, Beteja e Koshares u bë e papërballueshme për propagandën serbe. Ajo ekspozoi dobësinë e ushtrisë jugosllave në mbrojtjen e një kufiri që i kishte shërbyer më shumë si instrument izolimi për shqiptarët sesa si kufi real shtetëror.

Trashëgimia e propagandës: nga e kaluara në të tashmen

Edhe pas përfundimit të luftës, propaganda serbe nuk ndaloi. Përmes instituteve të kontrolluara nga shteti, përfshirë Zyra për Kosovën në Qeverinë e Serbisë, janë bërë përpjekje sistematike për të rishkruar historinë e luftës, për të kriminalizuar UÇK-në në opinionin ndërkombëtar, dhe për të ndikuar procese të drejtësisë ndërkombëtare, si në rastin e Gjykatës Speciale.

Beteja e Koshares, në thelb, është jo vetëm një moment i lavdisë ushtarake të UÇK-së, por edhe një pikë kritike ku u përplasën dy botë: bota e lirisë dhe vullnetit për çlirim të shqiptarëve të Kosovës dhe bota e shtypjes, manipulimit dhe propagandës serbe.

Duke folur sot për propagandën serbe gjatë kësaj periudhe, është e domosdoshme të kujtojmë se luftërat moderne nuk fitohen vetëm me armë – por edhe me të vërtetën. Dhe në rastin e Kosovës, e vërteta ka dalë në shesh, pavarësisht përpjekjeve për ta fshehur ose deformuar.

Makineria e propagandës serbe – instrumentet dhe produktet konkrete

Pas humbjes së kontrollit real mbi Kosovën, regjimi serb nuk ndaloi së luftuari veçse ai thjesht ndryshoi fushëbetejën. Propaganda u bë mjeti i preferuar për të zhbërë fitoret ushtarake dhe morale të shqiptarëve. Kjo propagandë nuk ishte spontane; ishte e organizuar, e financuar nga shteti, dhe shumëdimensionale.

Produktet e propagandës janë:

Filmat propagandistikë dhe dokumentarët e luftës:

– „Pakao Košara“ (Ferri i Koshares) – Një film dokumentar i prodhuar nga RTS dhe strukturat ushtarake serbe, që tenton ta paraqesë betejën si një përballje heroike të ushtarëve serbë kundër një armiku të “fuqishëm, të huaj dhe të egër”. Narrativa është e qartë: glorifikimi i ushtrisë jugosllave dhe demonizimi i UÇK-së.

– „Drugi kosovski boj” apo “Vijetnam u Košarama“ (Beteja e dytë e Kosovës – Vietnami në Koshare) – Një seri emisionesh me tone emocionale, i mbushur me intervista të ish-ushtarakëve, luftëtarëve, paramilitarëve dhe strukturave kriminale serbe, që flasin për luftime të pamundura dhe për një armik “të paemërtueshëm”, duke e vendosur veten në rolin e viktimës dhe heroizuar humbjen.

Këto filma nuk janë thjesht rrëfime; janë konstrukte ideologjike që synojnë të shërbejnë si mjet edukimi për brezat e rinj dhe për mobilizim shoqëror në linjën nacionaliste.

Emisione televizive dhe programet speciale

Qindra orë transmetimi janë dedikuar kësaj teme, veçanërisht nga:

– RTS, TV Pink, Happy TV, dhe media tjera pro-qeveritare.

– Emisione me ish-oficerë, luftëtarë vullnetarë, analistë ushtarakë, dhe përfaqësues të kishës ortodokse – që e vendosin UÇK-në në kontekstin e një “kërcënimi të përhershëm” ndaj kombit serb.

– Dokumentarë të prodhuar për përvjetorë, ku UÇK-ja paraqitet si një organizatë kriminale dhe Beteja e Koshares si një “luftë për mbrojtje të Evropës”.

Librat dhe tekstet shkollore

Në shkollat serbe, veçanërisht në Serbi dhe në komunat me shumicë serbe në Kosovë, janë përdorur:

– Tekste të historisë ku UÇK-ja përshkruhet si një organizatë e mbështetur nga terroristë ndërkombëtarë dhe NATO.

– Libra të ilustruar për fëmijë, me rrëfime për “trimat serbë në Koshare”, ku shqiptarët shpesh përshkruhen me terma si “pushtues”, “të egër”, apo “të huaj”.

– Manuale ushtarake dhe kujtime të komandantëve, të botuara me mbështetjen e Ministrisë së Mbrojtjes të Serbisë, ku gënjeshtra historike shndërrohen në narrativë zyrtare.

Përdorimi i kishës dhe simbolikës fetare

Kisha Ortodokse Serbe është pjesë e kësaj makinerie propagandistike. Në shumë raste:

– Lutjet publike për “heronjtë e Koshares” janë shndërruar në mesazhe politike kundër pavarësisë së Kosovës.

– Monumente dhe lapidarë janë ngritur në Serbi për ushtarët e vrarë në Koshare, me përshkrime që e barazojnë këtë betejë me betejën e parë të Kosovës më 1389 – duke krijuar një mitologji të re serbe, ku Kosharja shihet si “beteja moderne për mbrojtjen e kombit”.

Platforma digjitale dhe rrjetet sociale

Në dekadën e fundit, propaganda është transferuar edhe në formate moderne:

– Video në YouTube me tituj si “Istina o UČK” (E vërteta për UÇK-në), të mbushura me manipulime, montazhe selektive dhe intervista të orkestruara.

– Rrjete si Telegram, ku qarkullojnë narrativat për “krime të UÇK-së” pa burime të verifikuara.

– Botime pseudo-akademike në internet që tentojnë të krijojnë “versionin serb të historisë së luftës”, për ta sfiduar versionin e pranuar ndërkombëtarisht.

Qëllimi përfundimtar: Zhbërja e narrativës së luftës çlirimtare

Makineria propagandistike serbe vazhdon të prodhojë mite dhe deformime rreth luftës në Kosovë. Filmat, librat, rrjetet sociale, kisha dhe shkollat – janë bërë platforma për të zhbërë narrativën e drejtë të çlirimit. Por siç u fitua lufta në terren, po ashtu duhet të fitohet edhe lufta për të vërtetën.”

E gjitha kjo propagandë ka një synim të qartë: të rrëzojë legjitimitetin moral dhe historik të luftës së UÇK-së, duke e vendosur atë në një kategori me organizata kriminale, për të nxitur revizionizëm dhe për të vonuar apo bllokuar proceset e normalizimit.

Përballë kësaj makinerie të sofistikuar, është thelbësore që e vërteta historike dhe dëshmia e gjallë e popullit të Kosovës të mos heshtin. Sepse ashtu siç u fitua lufta në terren, duhet të fitohet edhe lufta për kujtesën kolektive dhe historinë e drejtë.

BREZAT E RINJ SHQIPTARË DHE ARSIMIMI  NË AMERIKË

by

Skënder Karaçica/

“Arsimi është një diell e dytë për njerëzit”-(Platoni).  

Po bëhet një shekull kur shqiptarët nga trevat etnike, për shkak të rrethanave të rënda  historike të regjimit serb dhe të pushtuesve të tokave shqiptare  nga fqinjët  tanë, u detyruan të marrin udhën e gjatë të mërgimit kendej Atlantikut  në Amerikën e largët. Ardhja  e tyre në këtë vend të lirë sikur iu kthye fryma e jetës dhe, parakalimet në të gjitha qytetet urbane amerikane. Në këto vite të mërgimit, u bënë disa breza të shqiptarëve, që, u lindën, u rritën, u shkolluan në arsimin dhe edukimin e shkollave, të universiteve të këtij vendi me një fidanishte të demokracisë dhe të njeriut të lirë.

Në këtë qershor, në të gjitha shkollat fillore, të mesme dhe në universitete, parakaluan më botën e librave të dijes, më qindra të rinjë e të reja shqiptare nga të gjitha trevat etnike dhe, me rezultate ata qendronin në rreshat e parë ndër më të mirët. Në këtë qershor, prindërit shqiptarë në Çikago, në të gjitha tubimet e maturimit u bënë shend verë me përmasën e dijes të brezit të ri shqiptar, që, në udhën e arsimit e të edukimit premtojnë të ardhmën e Shqipërisë Etnike.

Në të dyja shkollat Jerling Junior High(Class of 2025)dhe Carl Sandburg High Schol në Orland Park, Illinois, prindërit nga Drenasi Driton dhe Diana Leku, ishin mbushur me emocione të gëzimit, ku fëmijët e tyre Drini dhe Dea, me rastin e maturimit u shpallën nxënësit më të mirë të shkollës. Diplomat e dijes do të vazhdojnë në shkollimin e mesëm dhe universitar, thoshte Drin Leku, i cili ka përzgjedhur shkencat teknike në universitetin në Çikago dhe, synimet e tij në botën e shkencës teknologjisë shkencore të shekullit të ri, në shenjë hareje na thoshte se, do të bëhet në të ardhmen inxhinier  në NASA!

Pas shkollimit universitar të rinjët shqiptarë në Amerikë, tashmë janë sistemuar në kompanitë më të njohura  të fushës së biznesit, të tekonologjisë, të mjekësisë, të administratës, të bankave dhe në armatën amerikane. Për këtë pasuri të dijes universitare e të rinjve shqiptarë në Amerikë, Shqipëria zyrtare dhe Shqipëria tjetër Kosova, do të ishte mirë që të hedhin dritë përmes programit shtetërorë për rikthimin në atdhe të rinisë shqiptare me diploma të universiteve amerikane, që për të ardhmen e Shqipërisë Etnike, në fillim të këtij shekulli do të bëhej një krah i fortë i zhvillimit të gjithmbarshëm në fushë të ekonomisë shqiptare.

Nuk duhet lënë në harresë ketë pasuri të supërstrukturës së dijes universitare shqiptare në Amerikë, tashti janë krijuar kahet e reja, ku populli shqiptar me tërë resursët e pasura tokësore dhe njerëzore, do të bëjnë të zhvillaur shtetin dhe kombin,duke tejkaluar gjeografinë shekullore të varfërisë.

Kur kryeministri Pandeli Evangjeli i dha nënshtetësinë shqiptare Aleksandër Moisiut dhe bashkëshortes së tij gjermane

by

Nga ROLAND QAFOKU/

Edhe pse ka disa shkrime, apo studime sporadike, duke përfshirë kujtimet e vetë tij, shumw njihet jeta e aktorit të madh Aleksadër Moisiu. Për ta nxjerrë më të plotë profilin e tij nevojiten studime të thelluara që për fat të keq deri më sot nuk janë realizuar. Kjo shkresë që po botoj është një vendim i qeverisë së kryeministtit Pandeli Evangeli që mban datën 26 shkurt 1934. Në të vendoset që Aleksandër Moisiut ti jepej nënshtetësia shqiptare. Madje edhe bashkëshortes së tij gjermane. Theksojmë se ka qenë kërkesa e vetë Aleksandër Moisiut për ta marrë këtë shtetësi dhe jo një iniciativë e shtetit shqiptar.

Pra, gjigandi i skenave botërore kishte paraqitur kërkesën te autoritetet shqiptare që të merrte nënshtetësinë shqiptare. Dhe shteti shqiptar ia plotësoi menjëherë këtë kërkesë. Mes të tjerave argumentet për dhënien e saj jepen me këto fjalë:

“Ministria e Brendshme dhe e Jashtme, tue tregue se Aleksandër Moissi, tash shtetas gjerman, me banim në Zvicëer e lindun në Trieste më 2.IV.1880, përveç qi është me orgjinë shqiptare, e qi e që nuk e ka mohue kurrë Kombësin e tij Shqiptare, por tue marre parasysh edhe shërbimet e shumta qi i ka bnërë vendit t’onë në Shtete më të mëdhaja të botës me profesionin e tij si dramatist me famë, mbi kërkesën e bame prej tij, propozojmë qi në bazë t’ Art 9 të Kodit Civil t’i akordohet shtetësija shqiptare bashkë me zonjën e tij Giovanna Moissi Terëin me orgjinë gjermane dhe lehun në Munchen më 18.III.1884 edhe kjo artiste”.

Më pas ky vendim qeverie u dekretua nga Mbreti Ahmet Zogu.