Analiza – Page 806 – Dielli

Mos e shit votën!

May 4, 2015 by dgreca

Nga Ilir Levonja-Florida/
-Me fillimin e fushatës/
Ti qytetar që mendon se do heqësh emrin nga lista e shitores në lagjen tënde. Se do mbyllësh një hall. Ta dish, gabohesh. Një listë veresie akoma më e gjatë të pret nga muaji tjetër e në vazhdim.
Ti qytetar që do të japin një drekë diku. Ti që ke gjithë jetën anëtar. Dhe gjithë jetën u ke trokitur në derë të afërmve të tu, fqinjëve.
U ke kërkuar votën.
Edhe pse në zgjedhjet e mëparshme e bërë. Dhe asgjë nuk more si shpërblim.
Prapë një drekë me bretkosa do marrësh.
Mos e shit votën për një grusht para. Nuk janë shpëtimi yt, por robëria.
Personi që do t’i ofrojë, në emrin e tij, është i varuar nga dikush tjetër.
Ai tjetri do t’i marri në dhjetëfish, në qindfish, në miliona. Nga tenderat për rrugën tënde. Nga demagogjia në shërbimin tënd.
Ai do bëhet me vilën e tretë. Kurse ty do të vazhdojë të pikojë çatia.
Ai do të çojë fëmijët për të studiuar jashtë shtetit. Kurse fëmijët e tu do vazhdojnë të ikin nëpër male refugjatë. Nëpër det me gomone. Nëpër dogana brenda mauneve.
Ti qytetar që mendon se i zgjidhe hallet me një premtim. Se do marrësh një vend pune.
Gabohesh. Ai vend ka për të qënë kërcënim. Lekët e paguara nuk do të arrijnë të zëvendësohen me rrogën e ulët. Dhe sigurisht që në një ditë, krejt papritur do të heqin. Dhe ti prapë do mbetesh borxhli. Dhe prapë do jesh pjesë e një sistemi. Ku ha njeriu njeriun.
Jo pjesë e qytetarisë.
Dhe ti prapë do rrish në radhë, për të mundur atë që të mundi. Jo me meritë, por me intrigë.
Mos e shit votën tek një kryetar i ofruar. Jo i përzgjedhur.
Ai nuk ka se çfarë të bëj për ty. Ai është nën urdhrat e padronit. Në një të ardhme të afërt, ti do jesh një spektator publik i luftës mes tij dhe padronit. Puna e përqindjeve në mes. Jo hallet e tua.
Pra ishe, do jesh dhe do të mbetesh një spektator. Jo qytetar. Në të njëjtën kohë kur në vendet fqinjë, qytetari është qytetar. Pjesëmarrës. Dhe jo një i dënuar si spektator.
Mos e shit votën tënde duke i besuar një premtimi për legalizimin e një trualli, një shtëpie. Kur ai dhe ajo janë shitur njëqind herë. Janë ndarë njëqind herë, janë kthyer në pasuri të pa luajtshme, po njëqind herë. Me vula dhe firma të rregullta. Nga e njëjta Gjykatë. Në të njëjtën zyrë kadastrale. Nga të njëtët persona.
Shkurt mos e shit votën tënde për mish mashin, sepse do bëhesh pronari i njëqind e një-t. I këtij mish mashi.
Mos e shit votën përpara atij kandidati, njerëz të të cilit mbajnë shënime kur ju flisni. Ta dini ato letra, ato blloqe, janë koshi i halleve tuaja. Hallet tuaja nuk kanë nevojë të mbahen shënim. Ato janë zhurmëkërcitës. Që në fytyrat tuaja që kanë disnivel të dukshëm me shëndetin e bardhë të kandidatit. Ndaj u thoni liderëve të rrinë larg pozave me ju. Përqafimeve…, mund të gërricin fytyrat e buta nga faqet tuaja të pa rruara.
Kujdes pra nga pamjet me kalemxhinjë që bëhen figura të rëndësishme publike vetëm pse mbushin koshat me hallet e juaja.
Kujdes nga ata që e përdorin me kollajllëk mençurinë e viteve, thënien në gjindjen e shpirtit tuaj, se fjala vret më shumë se plumbi.
Kujdes që të mos keni përjetësisht depresion. Ata do i përdorin fjalët tuaja thjesht për tu dhënë sa më shumë emocion fonive të markave të fundit. Steriove gjigande.
Një burrë shteti do i bjeri sërish gjoksit. Duke u përgjëruar mbi hallet tuaja që u kanë veshur me rrudha e pa rroje, kokë e këmbë. E mbani mend ? E bëri Edi Rama darkën e 21 janarit. E rrahu zemrën e tij përpara jush. E rrahu me forcë. Ju menduat se e bëri për të vrarët tuaj. U bëtë me të drejtë popull. U bëtë njerëzim i madh. U bëtë qytetar. Ju i shkuat pas. Përse? Për të mundur padrejtësinë. Që ka sharmin e sheikut.., edhe pse me kostum katoliku. Që ka çadra beduinësh edhe pse me darka plot pije katolikësh. Që ka priza energjie edhe në një shesh publik, edhe pse ju vrisni veten nga faturat e pa paguara të energjisë. E cila në raport me vendet e tjera. Eshtë katërqindfishuar në raport me të ardhurat e tua prej milingone. E megjithatë sheiku dhe katoliku janë bashkë. Të vdekurit tuaj, flen veç. Veç edhe prej jush. Sheiku dhe katoliku jua bënë dymbdhëdhjetë shifror borxhin. Ta dini, i bie tashmë që edhe ata që do lindin në dymijë e pesëdhjetë e pesën, janë debitorë.
Mos e shit votën në ke një fije respekti për veten. Për jetën tënde që i ngjan një fabrike të braktisur nga ndotjet radioaktive.
Ti që ofrohesh për një emër në listën e komisionerëve. Që mendon se të paktën të marrësh një shpërblim. Një drekë me bërxolla dhe turshi. Një premtim për një vend pune. Një premtim për të shënuar emrin diku. Sa për të marrë rrogën. Duke kujtuar se po ndihmon sado pak familjen. Aspak. Do luftojë yt bir, më keq nga ty. Do ketë yt bir një tashme në të nesërmen e tij, më të dhjerë se e jotja. Do të nëmi sysh. Do të nxjerri në punë. Ty që mendove se u torturove për ‘të.
Mos e shit votën ti që mendon se duke marrë pak lekë fushate, mund të blesh ca vite pune në zyrat e pensionimit. Gabohesh, prapë sytë tek westerunion-i do i kesh. Një hall më shumë për fëmijën tënde. Një pleqëri me qera. Një pleqëri me ramatizëm kockash dhe shpirti.
Sepse një biznesmeni që ka një biznes, nuk i duhet Bashkia për ty. Por për biznesin.
Një qeveritar që ka dikasterin, nuk e do Bashkinë për ty. Por për partinë.
Sepse pavarsisht komunikimit, edhe politika ka brenda një mision. Kësisoj është botë e misionarëve. Me qëllime misionare. Jo përqindjesh. Një biznes që nuk i rri konform misionit të politikës për të drejtat civile, për të tashmen dhe të ardhmen qytetare, është shushunjë e politikës. Dhe normalisht mijra shushunjëza në trupat tuaj. A e dini, 95% e shqiptarëve punojnë sot pa të drejtat minimale të një punonjësi. Pa një orë pune të arshivuar. Pa siguracione jete. Pa…, çfarë të thuash më shumë. Zi e më zi bëhet. Kjo është e ardhmja. Ju do paguani sërish, zyra pensioni, që nuk ndajnë pensione. Ju!
Ti qytetar që mendon se vota jote është një thes miell. Jo është më e vlertë se edhe një vaporr me miell. I cili është blerë me lekët nga përqindjet e tenderave publikë. Ti një thes miell do marrësh. Ata vaporët.
Mos e shit votën për ricklimin e këtyre pa vlerave.
Bëhu qytetar me shance më të mëdha. Sepse ëndrra shohin të gjithë njerëzit. Kësisoj të gjithë e duan një shanc. Kësisoj do kemi më shumë misionarë me projekte për hallet tuaja. Dhe më pak shushunjëza në trupin tuaj.
Bëhu qytetar dhe jepi udhë ndjesisë së shpirtit. Për më shumë misionarë. Jo nga ata që pozojnë për të treguar markën e kostumit, të orës apo xhelin e flokëve. Por ata me xhelin e rrudhave tuaja. Me parfumin e halleve tuaja. Ka kudo midis. Ka plot. Ju jeni vitalë. Nuk jeni shterpëzuar.
Bëhu qytetar dhe merrja lekun e shampanjës atij pashait katolik.
Që ka të drejtën të bëj tri lloje dasme për fëmijën, me miqtë e vet, me miqtë e vajzës, me miqtë e dhëndrrit; tri lloj ditëlindjesh… Kurse ti, vazhdon me listat emërore, sa do më hedhi filani, sa do më hedhi fisteku. Duke thelluar brenda vetes tënde mendësinë e dorovitjes si një borxh. Dhe, ia feston ditëlindjen fëmijës tënde pa drita, me një tortë veresie.
Bëhu qytetar, gjyko si qytetar, voto si qytetar…, që të rrosh si i tillë.

LIRIA E MEDIAS: PËRPARËSI E POLITIKËS SË JASHTME TË SHBA

May 4, 2015 by dgreca

Nga Frank Shkreli/
Si çdo vit edhe sivjet, 3 Maji shënoi Ditën Botërore të Lirisë së Shtypit. Kjo ditë u shpallë si e tillë nga Asamblea e Përgjithëshme e Organizatës së Kombeve të Bashkuara (OKB) me qëllim që anë e mbanë botës të celebrohen dhe të mbështeten parimet themelore të lirisë së shtypit, të vlerësohet gjëndja e lirisë së shtypit në mbarë botën, që të mbrohet media nga sulmet ndaj pavarësisë së saj dhe që kjo ditë të jetë gjithashtu një rast për të kujtuar gazetarët të cilët kanë humbur jetën në krye të detyrës.
Presidenti i Shteteve të Bashkuara, Barak Obama kujtoi këtë ditë duke u takuar me tre gazetarë emigrantë, përfshirë edhe një gazetare të Zërit të Amerikës, Fatima Tlisova nga Rusia, gazetarë të cilët, tha presidenti amerikan, në vendet e tyre ishin objekt trajtimi të keq por që tani ushtrojnë lirisht profesionin e gazetarit në Shtetet e Bashkuara. Ai theksoi se Dita Botërore e Lirisë së Shtypit, “është një ditë në të cilën ne ripohojmë rolin jetik që luan shtypi në një demokraci duke hedhur dritë mbi shumë sfida dhe barbarizma që ndodhin anë e mbanë botës, por edhe duke sjellur lajme të mira.” Udhëheqsi amerikan lavëdori profesionin e gazetarve duke thënë se, “Gazetarët na japin të gjithë ne si qytetarë, mundësinë për të mësuar të vërtetën mbi vende të të tjera, të vërtetën rreth vetes tonë dhe të vërtetën mbi veprimtaritë e qeverive tona. Kjo na bën ne më të mirë. Na bën më të fortë. Gazetarët u japin zë të pazëshëmve, ekspozojnë padrejtësitë dhe mbajnë përgjegjës, udhëheqsit si unë.”
Presidenti Obama nënvijoi se, “Fatkeqsisht, në shumë vende të botës, liria e shtypit po sulmohet nga qeveritë të cilat duan të fshehin të vërtetën, ose sepse nuk u besojnë qytetarëve të marrin vet vendimet në lidhje me jetën dhe veprimtaritë e tyre. Gazetarët kërcënohen, nganjëherë madje edhe vriten. Enteve të pavarura të medias u ndalohet veprimtaria, kundërshtarëve u mbyllet goja dhe lirisë se fjalës po i zihet fryma”, theksoi Presidenti Obama. Ai tha se liria e shtypit në botë është e rëndësishme për të gjithë ne, përfshirë shtoi ai, edhe qeverinë e Shteteve të Bashkuara, “Por ajo që është gjithashtu me rëndësi është fakti se duhet folur haptazi dhe shpesh në mbështetje të këtyre vlerave të cilat janë të garantuara nga Kushtetuta jonë dhe nga të drejtat themelore që ajo përmban, por që ne besojmë se këto vlera nuk janë thjeshtë vlera amerikane. Ne besojmë se disa vlera themelore, siç është liria e fjalës dhe e ndërgjegjes, është një liri dhe e drejtë njerzore por njëkohsisht është edhe një e drejtë universale, liri zbatimi i të cilës më në fund e bën këtë botë më të mirë dhe më të fortë”, për të gjithë. Presidenti Obama ofroi mbështetjen e tij ndaj lirisë së shtypit kudo në botë dhe në emër të vendit që ai përfaqëson, deklaroi gjatë takimit me tre gazetarët imigrantë në Shtëpinë e Bardhë të shtunën që kaloi duke pohuar se, “Dua që t’a kuptojnë të gjithë se mbështetja jonë për lirinë e shtypit do të vazhdojë të jetë një përparsi e politikës së jashtme të Shteteve të Bashkuara, jo vetëm për arsyen se është e drejtë e doemosdoshme, por për më tepër, unë besojë se mbështetja ndaj lirisë së shtypit anë e mbanë botës, është edhe në interesin kombëtar të Shteteve të Bashkuara”, përfundoi Presidenti Obama mesazhin e tij kushtuar Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit.
Edhe Kongresi amerikan lëshoi një deklaratë mbi Ditën Botërore të Lirisë së Shtypit. Komisioni i Helsinkit i Kongresit amerikan u shpreh se “Në disa vende anëtare të OSBE-së, qeveritë po përdorin taktika gjithnjë e më të sofistikuara për të kërcënuar dhe për të diskurajuar gazetarinë profesioniste, duke burgosur gazetarët në përpjekje për tu mbyllur gojën kundërshtarve politikë.” Kryetari i Komisionit Amerikan të Helsinkit, Kongresisti i Partisë Republikane Chris Smith tha se sjellje të tilla janë të papranueshme nga vendet të cilat janë angazhuar të mbështesin liritë dhe të drejtat themelore të njeriut në bazë të Marrveshjes Përfundimtare të Helsinkit dhe u bëri thirrje sidomos Turqisë, Azerbaixhanit dhe Uzbekistanit që të lirojnë gazetarët që mbeten ende në burg.
Në një mbështetje tjetër ndaj lirisë së shtypit në botë nga ana e Shteteve të Bashkuara, Kongresisti Smith njoftoi se ka në plan që me 5 maj të paraqesë në Dhomën e Përfaqsuesve të Kongresit, projektligjin “World Press Freedom Protection Act of 2015”, projektligj i cili sipas tij do të “autorizojë Presidentin që tu mohojë vizë hyrje në Amerikë individëve të cilët besohet se kanë kërcënuar lirinë e shtypit në vendet e tyre. Projektligji do të kufizojë disa aktivitete të Shteteve të Bashkuara me drejtorët e enteve të mediave shtetërore nga vendet ku kërcënohet ose pengohen gazetarët amerikanë në kryerjen e detyrës së tyre.” Dhe më në fund në projekligj i bëhet thirrje “Qeverisë së Shteteve të Bashkuara që si pjesë përbërse e negociatave për traktate ndërkombëtare dhe marrveshje tregtare të përfshihet edhe liria e shtypit dhe liria e internetit.”
Ndërkaq, udhëheqsit e lartë të OKB-së në deklaratat e tyre me këtë rast thanë se liria e fjalës dhe liria e shtypit janë kritike për një qeverisje të suksesshme si dhe për zbatimin e të drejtave të njeriut anë e mbanë botës. Ata i kujtuan vendeve të botës se liria e fjalës dhe liria e shtypit janë gjithashtu jetike edhe për përpilimin e një agjende të re të një zhvillimi ekonomik global të qëndrueshëm. Në një mesazh të përbashkët nga udhëheqës të lartë të OKB-së — përfshirë Sekretarin e Përgjithshëm të OKB-së, Ban Ki Moon — thuhet se ushtrimi i një gazetarie me cilësi të lartë, “U mundëson qytetarëve që të marrin vendime të mirë-informuara rreth zhvillimeve në shoqërinë ku ata jetojnë”, ndërkohë që gazetarët e mirë punojnë gjithashtu për të, “ekspozuar padrejtësitë, korrupcionin dhe abuzimin me pushtetin.” Zyrtarët e lartë të organizatës botërore theksuan gjithashtu shqetësimin e tyre të thellë në lidhje me mjediset e vështira të prekur nga dhuna e pasiguria në të cilat punojnë mijëra gazetarë çdo ditë anë e mabnë botës, duke nënvijuar se në zona konflikti dhe jo konflikti, çdo javë vritet të pakën një gazetar në krye të detyrës. Në deklaratën e tyre me rastin e Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit ata theksuan se, “Gazetaria duhet të lejohet të lulëzojë në një ambient që ua bën të mundur gazetarëve të punojnë të pavarur nga influencat e ndryshme dhe pa ndërhyrje të tepëruar dhe në kushte sigurie”, duke nënvijuar edhe temën e Ditës së Lirisë së Shtypit për këtë vit me pohimin se, “Ky është mesazhi ynë sot, që gazetaria të lulëzojë!”
Në mesazhin e tyre, ata theksuan gjithashtu se “Duhet të intensifikojmë përpjekjet tona për zbatimin e së drejtës themelore të njeriut – e që është liria e fjalës dhe liria e shtypit.” Ndërkohë që kanë theksuar mbështetjen ndaj lirisë dhe të pavarësisë së gazetarisë tradicionale, OKB-ja theksoi edhe rëndësinë për të siguruar ushtrimin e një gazetarie të lirë, pluraliste dhe të pavarur, përball një bote digjitale që po ndryshon shumë shpejt. Në lidhje me digjitalizimin e gazetarisë, në deklaratën e OKBsë thuhet se fatkeqsisht, “Teknologjia digjitale është shfrytëzuar për të përhapur urrejtje dhe për të nxitur dhunën, por ajo mund të përdoret edhe për të mirë, për të afruar popujt në një bashkbisedim global për ndërtimin e një bote më të mirë.” Gazetaria e suksesshme, qoftë digjitale, qoftë tradicionale, tha udhëheqsi i OKB-së Ban Ki Moon, duhet të jetë e ankoruar në shkrime, raporte dhe informacione me cilësi të lartë gazetareske dhe si të tilla duhet të jenë në dispozicion të të gjithë shtresave të shoqërisë, përfshirë femërat. Ai shtoi se “Femërat luajnë një rol kritik në fushën e gazetarisë, por që deri më sot ky rol është lënë pas dore”. Në lidhje me këtë, ai u bëri thirrje qeverive, shoqërive dhe individëve që të zbatojnë parimet universale të fjalës së lirë dhe të lirisë dhe pavarësisë së medias e të cilat janë miratuar, tha ai, nga shtetet anëtare të OKB-së, me qëllim dhe si të nevojshme për shkëmbimin e lirë të ideve dhe të informacionit si mbrenda vet shteteve anëtare, ashtu edhe midis kombeve të ndryshme.
Me rastin e Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit, UNESCO-ja, që është enti i OKB-së i ngarkuar me mandatin për të promovuar dhe për të mbrojtur lirinë e medias anë e mbanë botës, emëroi — njërën prej gazetareve më të njohura të botës dhe korrespondenten e cila mund të ketë kontribuar si asnjë tjetër në shkëmbimin e lirë të informacionit midis kombeve — gazetaren dhe korrespondenten e shquar të CNN-it, Christiane Amanpour, si “Ambasadore të Vullnetit të Mirë për Lirinë e Fjalës dhe të Sigurisë së Gazetarve”, në mbarë botën.
Duke njoftuar emërimin e saj, Drejtoresha e Përgjithshme e UNESCO-s Irina Bokova tha se gazetarja ndërkombëtare e CNN-it, Christianne Amanpour u emërua me motivacionin, “Në njohje të përpjekjeve të saja për të promovuar një media të lirë, të pavarur dhe pluraliste, me të drejtë veprimi të lirë nga dhuna, duke kontribuar, nepërmjet medias së lirë drejtë paqës, zhvillimit të qëndrueshëm ekonomik, zhdukjes së varfërisë dhe ndaj respektit dhe zbatimit të të drejtave të njeriut.” Drejtoresha e UNESCO-s vlerësoi punën e korrespondentes Amanpour duke iu drejtuar asaj se, “Në të shumtën e rasteve, përball bashkbiseduesve më të vështirë, ti ke vepruar me integritet dhe guxim, me bindjen se liria e fjalës dhe liria e medias janë të doesmosdoshme për shoqëri më të forta, për demokraci më të shëndosha, për paqë dhe pajtim, si dhe për një zhvillim ekonomik më të qëndrueshëm. Janë këto parime të cilat sot, më shumë se kurrë, duhet t’i mbrojmë– ndërkohë që këto liri po kërcënohen sot anë e mbanë botës”, vlersoi ajo punën e gazetares Christiane Amanpour.
Ndërsa në fjalën e saj, pasi pranoi emërimin nga UNESCO si “Ambasadore e Vullnetit të Mirë për Lirinë e Fjalës dhe të Sigurisë së Gazetarve”, korrespondentja Christiane Amanpour theksoi rolin që luajnë gazetarët, të cilët ajo i cilësoi si, “shtylla të reformës, të lirisë dhe të demokracisë”, detyra e të cilëve tha ajo, është që të “përforcojnë shoqërinë civile.” Gazetarja Amanpour u shpreh se si gazetarë, “Jemi në këtë botë për ta bërë atë një vend më të mirë, për të gjithë”. Ajo bëri gjithashtu një thirrje plot pasion për lirimin e të gjithë gazetarëve të burgosur kudo qofshin ata dhe dënoi ashpër vrasjet dhe sulmet në rritje e sipër kundër përfaqsuesve të medias anë e mbanë botës.
Ndonëse tema e Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit këtë vit ishte, “Le të lulëzojë gazetaria”, si mund të lulëzojë gazetaria në një botë ku gazetarët në shumë vende kërcënohen, sulmohen dhe burgosen dhe madje edhe vriten në raste kur ekspozojnë abuzimet dhe korrupcionin në nivelet më të larta qeveritare dhe shtetërore si edhe kur preken interesat e oligarkëve? Prandaj, thotë Komisioni Për Mbrojtjen e Gazetarve, le të shërbejë “Dita Botërore e Lirisë së Shtypit” si një rast i mirë për gazetarët, për entet e ndryshme të lajmeve si dhe për organizata të të drejtave të njeriut kudo, që të pakën për një ditë të përqendroinë vëmendjen e tyre mbi rëndësinë e lirisë së shtypit, e cila përbën bazën e shumë të drejtave dhe lirive të tjera bazë të njeriut. Me fjalën “shtyp”, nuk nënkuptohen vetëm lajmet e shtypura në gazeta, por i referohet vet funksionit që gazetaria luan në shoqëri — rol i cili duhet të mbajë pushtetarët dhe abuzuesit e pushtetit përgjegjës para popullit dhe njëkohsisht të informojë qytetarët mbi të drejtat e tyre dhe se si t’i ushtrojnë ato të drejta universale të garantuara nga ligjet e mbrendshëme si dhe nga konventat ndërkombëtare.

LIGJE TË SOTME DHE TABU HISTORIKE TË SHKUARA

May 4, 2015 by dgreca

Nga Eugjen Merlika/
Ka kaluar më se një e katërt shekulli nga rrëzimi I Murit të Berlinit që u bë emblema dhe simboli i dështimit të komunizmit si sistem ekonomik në nivel planetar e politik në atë evropian. Ndryshimet e mëtejme drejt sistemit të demokracive liberale patën zhvillime të larmishme në Vendet ish socialiste të Lindjes evropiane, në vartësi të forcës dhe qëndueshmërisë së dogmave e tabuve të rrënjosura në vetëdijen e shoqërive të ndryshme kombëtare. Këto dogma e tabu përcaktonin edhe forcën e vërtetë të klasave drejtuese pas komuniste, që diku mbetën të njëjtat me ndonjë makiazh të lehtë e diku u shndërruan në demokrate, nëpërmjet një ndërhyrjeje rrënjësore kirurgjikale.
Ndërsa ndryshimet në sistemin ekonomik qenë relativisht të shpejta ato në sferën e superstrukturës janë shumë të ngadalshme e diku diku ende të paqena. Në këtë drejtim vërehet se, në një pjesë të Vendeve evropiane, ekziston prirja për të ruajtur klishetë e interpretimit e paraqitjes së ngjarjeve historike në prizmin e së shkuarës së afërt, duke i a nënështruar kritikën historike një farë manikeizmi stereotip të bazuar në dogmat e “pakundërshtueshme” të traditës komuniste. Një prej këtyre është edhe një farë ligjërimi i sistemit në planin historik, duke heshtur mbi shfaqjet më të dënueshme të tij, si krimi shtetëror, e duke zbehur në maksimum pasojat dramatike të keq qeverimit dhjetravjeçar.
Sistemi i diktaturës së proletariatit i markës leniniste – staliniste në kongresin e XX-të të PKBS u dënua haptas, jo vetëm për mangësitë e theksuara në fushën ekonomike, por kryesisht, për frymën kriminale që e kishte përshkuar për gati tridhjetë vjet, një frymë që i shkaktoi Bashkimit Sovjetik rreth 20 miljon viktima të gjyqeve, gulagëve, urisë. Por çuditërisht, në Perëndimin e lirisë e të drejtave të njeriut, është ende e pranishme prirja për t’i zbehur pasojat tragjike t’asaj politike. Këtij zullumi të madh historiografia e majtë i ve përballë krimet e nazifashizmit, kryesisht Shoah, zhdukjen e hebrenjve. Në këtë ballafaqim të llahtarshëm nuk ka fitues, të gjithë janë të humbur, sepse humbëse është specia njerëzore, e aftë të prodhojë në vazhdimësi tmerre rrënqethëse.
Një krahasim objektiv, i paanshëm, i dy sistemeve kriminale të shekullit të shkuar do të kërkonte, së paku, një vlerësim të barazpeshuar të dëmeve që i janë shkaktuar njerëzimit në përgjithësi e, kryesisht, popujve që kanë pësuar në vetë të parë ato përvoja. Fatkeqësisht, për arsye ideologjike e politike nuk ndodh një gjë e tillë. Edhe përpjekjet dinjitoze të studjuesve të njohur të historisë bashkëkohore si Ernst Nolte, Renzo de Felice, Viktor Zaslavski, Elena Aga Rossi etj. për t’i trajtuar me të njëjtin këndvështrim krimet e nazifashizmit e të komunizmit, nuk kanë gjetur në sferën institucionale evropiane një përgjigje serioze. Kështu, për shembull, dhjetë vjet më parë, Parlamenti evropian hodhi poshtë, me shumicën e votave socialiste e komuniste, një rezolutë n’atë drejtim të eurodeputetit suedez Goran Lindblad, që kërkonte trajtim të barabartë, edhe përsa i përket nderimit shoqëror e zyrtar të viktimave të dy krahëve.

Por ajo që nuk ndodh, për shkaqe të njohura, në Shqipëri, Rusi, Sërbi, e në ish republikat sovjetike t’Azisë qëndrore, ka ndodhur në Shtetet Baltike e Vende të tjera ish socialiste t’Evropës, së fundi në Ukrainë. Në fillim të prillit, Verhovna Rada, Kuvendi ukrainas, miratoi me një shumicë dërmuese ligjin n. 2558 “Mbi dënimin e regjimeve totalitare naziste e komuniste në Ukrainë dhe mbi ndalimin e përhapjes së simboleve të tyre.”. Në një listë të gjatë që shkon nga partitë politike tek flamurët, nga emrat e shesheve e rrugëve tek monumentet, përkujtesat apo librat e kujtimeve e deri tek hymni i BS, është përmbledhur kuptimi i “propagandës” dhe “simboleve” të dy sistemevet. “Me këtë ligj regjimi totalitar komunist, që ka qenë në Ukrainë nga 1917 deri në 1991, njihet si kriminal që ka zbatuar një politikë të terrorit shtetëror” thuhet në një paragraf të ligjit. Ky ligj është në vazhdim të sivëllezërve të tij në Lituani më 2008 e në Letoni më 2013. Madje më 2010 një grup shtetesh, të kryesuar nga Lituania e të përbërë nga Letonia, Bullgaria, Hungaria, Rumania dhe Republika Çeke, kërkoi nga Evropa që kjo të trajtonte, në tërësinë e saj, “krimet e nazifashizmit e të komunizmit me të njëjtin standart”. Propozimi u hodh poshtë nga Komisioni Evropian.
Nuk arrij të kuptoj vendimin e Komisionit që i ndan viktimat e diktaturave në dy kategori. Këta zotërinj e zonja të nderuara të kontinentit, që nuk kanë provuar në veten e tyre terrorin shtetëror e mungesën e lirisë vetiake për asnjë çast të jetës së tyre, kanë kurajën dhe paturpësinë t’u a mohojnë këtë fakt të dhimshëm qindra milionë njerëzish që patën fatin e keq të jetonin nën perandorinë komuniste të Moskës, të sanksionuar nga aleatët e saj fitues të luftës së dytë botërore. Është një fakt i pashpjegueshëm, sepse bie ndesh jo vetëm me moralin njerëzor dhe besimet fetare, por edhe me të vërtetën historike e logjikën e saj.
Edhe këtë herë vendimi i Radës së Kievit u prit nga një orkestër kundërshtimesh, ku violina e parë i takoi Efraim Zuroffit, një historiani amerikan që është drejtor i Qendrës Viesenthal të Jeruzalemit. Kjo Qendër e cila, që nga viti 1977, ka mundur të zbulojë e t’i japë drejtësisë shumë ish nazistë të fshehur nëpër botë, madje edhe roje të thjeshta, për krimet e tyre të kryera në kampet e shfarosjes së hebrenjvet, duke i dhënë drejtësi viktimave të pafajshme të holokaustit, çuditërisht del në mbrojtje të xhelatëve të të tjerë viktimave. Zuroffi e quajti “poshtërues” vendimin e parlamentit të Kievit. Simbas tij ky ligj është “një gënjeshtër e madhe që kthen xhelatët në viktima”. “Ndalimi i nazizmit dhe i komunizmit ve në të njëjtin plan regjimin përgjegjës të genocidit më të madh të historisë njerëzore me atë që çliroi Auschwitz-in, duke ndihmuar t’i jepej fund mbretërisë së terrorit në Rajhun e tretë.”
Bën përshtypje njëanshmëria e këtij historiani, një dukuri që shkon deri në caqet e amoralitetit, mbasi kërkon të monopolizojë, në nivel planetar, viktimizmin, pa u njohur të tjerëve viktima të dhunës të drejtën për të patur të njëjtin trajtim, së paku në planin e kujtesës historike. Çfarëdo të pohojë Zuroffi dhe kolegët e tij të Qendrës Viesenthal, askush nuk mund të mohojë milionat e viktimave të komunizmit. Duhej t’ishte ai i pari, ai që me të drejtë çon në gjyq edhe sot gati njëqindvjeçarë ish policë të kampeve naziste, të ngrinte zërin për milionët e e viktimavet të babushka Stalinit, apo të bashkëpuntorëvet të tij në të gjitha shtetet komuniste. Por për të ata milionë nuk kanë të drejtë qytetarie, nuk meritojnë as lule, as emra rrugësh, as monumente, as kujtesë…. Nuk më duket se i bëhet një shërbim i mirë edhe holokaustit në këtë mënyrë, mbasi historiani amerikan nuk ka ndonjë ndryshim të madh nga ata, jo të pakët, që sot në botë, kryesisht atë myslimane, venë në dyshim apo e kufizojnë shumë vetë atë dukuri.
Ligji i fundit ukrainas ka vënd për kritika, mbasi dënimi me pesë vjet burg për shprehjen e ideve, cilatdo qofshin ato, nuk është i përligjur në shoqëritë e lira. Neni famëkeq 55/1i Kodit penal të Shqipërisë komuniste ishte një shembull i gjallë i atyre lloj dënimevet që, në vitet e gjata të regjimit, çoi në kampet e punës së detyruar mijra qytetarë shqiptarë. Duke kritikuar këtë anë të ligjit, ai në vetvete ka në thelb një parim të drejtë e të lëvdueshëm. Janë pa asnjë bazë reale akuzat e Zuroffit se ligji merr në mbrojtje krimet nazifashiste, mbasi ai dënon pa dallim së pari ata e pastaj dhe ata komuniste.
Nuk është e rastit që këta ligje i miratojnë parlamente të Vendeve ish komuniste të Lindjes e i kundërshtojnë përfaqësues të demokracive të Perëndimit apo të demokraturave të Lindjes. Ata që e kanë provuar në lëkurën e tyre mizorinë e komunizmit nuk mund të pranojnë lirisht pallavrat e “qëllimeve të mira”, por të gabimeve vetiake të njërit apo tjetrit. Komunizmi i zbatuar në B.S., në Kinë, Shqipëri, Kore, Kamboxhia apo gjetkë ishte një sistem dhune aspak më i mirë, në mos më i keq se sa nazizmi i kampeve të shfarosjes së hebrenjve. Ai zgjati shumë më tepër si kohë përndjekjesh, u zbatua mbi vetë popujt e tyre, duke shkaktuar më tepër viktima. Këta janë faktet e njohura historike. Ligji ukrainas, ashtu sikurse sivëllezërit e tij të Vendeve të tjera, mban parasysh pikërisht këta fakte. Kundërshtimi i tyre është një mohim i këtyre fakteve e një përpjekje e dështuar për t’i shtrembëruar ata.
Ligji i fundit i Kuvendit të Shqipërisë, mbi hapjen e dosjeve të ish Sigurimit të Shtetit, është një hap i mirë përpara, edhe se shumë i vonuar, në drejtim të zbardhjes së praktikavet kriminale të organit më besnik të diktaturës, por shfaqjet e ndryshme të hapura e të maskuara të mallit për këtë të fundit e drejtuesit e saj, janë dëshmi e një mendësie të vjetër e të ndryshkur, që e ka shumë të vështirë të pranojë ndryshimet e të ballafaqohet ndershmërisht me të vërtetën historike. Edhe në këtë fushë, ashtu si në atë të zhvillimit ekonomik, të integrimit evropian e të moralizimit të jetës së saj të mbrendëshme, klasa politike shqiptare është shumë e vonuar në ecjen e saj e nuk jep pothuajse asnjë shpresë për të arritur simotrat e saj në ish Vendet socialste të Lindjes evropiane.
Maj 2015

PËRSEKUCIONI DHE PËRSEKUTORËT…

May 4, 2015 by dgreca

Nga Fritz RADOVANI*/
DOSJA Nr. 1./
1944 – 1991■HAPNI DOSJET ! KËTA ISHIN KANALET E ZEZA TË SHTETIT SHQIPTAR, QË BURONIN NGA BYROJA POLITIKE E K.Q. TË PKSH (PPSh)!
■Shqiptarët përgjithsisht kanë kalue disa nga këta përsekucione:
Përsekucioni i Familjes… Përsekucioni shtetnor i shoqnisë… Përsekucioni krahinor…
Përsekucioni fetar… Përsekucioni ideologjik… Përsekucioni kulturor personal…
Përsekucioni i trashiguem… Përsekucioni imoral… Persekucioni karrierist…
■Qellimi i këtij shkrimi nuk asht me shpjegue përsekucionin po, përsekutorët!
■ÇDO EMEN VRASËSI DUHET DIJTË NGA POPULLI SHQIPTAR !
■Përsekutorët janë terroristët vrasës, gjaksorë, masakrues, torturues, antishqiptarë, të pashpirtë, të pamoral, të pafe, të paatdhe, të pafamilje, të pafëtyrë, hipokritë, gënjeshtarë e shpifës, fanatikë, asgjesues, anonim, aventurierë, antinjerzorë, hajdutë, antiligjorë dhe kriminelë frikacakë, të lindun me etje per gjak, karrierizem dhe krime të shemtueme…
■Të gjitha këta cilësi Enver Hoxha i ka tregue me qendrimin e tij ndaj familjes Kokalari të Gjinokastres, pa kenë nevoja fare me ia hapë “Dosjen” e pafund të krimeve barbare e gjysëshekullore të tij dhe pasuesëve apo bashkpuntorëve të pandreqëshem antishqiptarë.
■Krahasimi që i bahet të masakruemëve nga Enver Hoxha, me Nelson Mandelen asht vetem një fyemje dhe asgja tjeter… Përsekucioni i Shqiptarëve asht i pakrahasueshëm! Asht i pakrahasueshëm se vetë përsekutorët tanë janë perbindsh të pashoq në Botë!
■HAPNI DOSJET: Kush janë përsekutorët tanë tiranë të Popullit Shqiptar?
■Sekretari i parë i Komitetit Qendror të PKSh (PPSh), Enver Hoxha dhe Ramiz Alia me
Anëtarët e Byrosë Politike të KQ të PKSh (PPSh), dhe kandidatët e saj janë ideatorët, projektuesit, organizatorët, urdhnuesit, zbatuesit dhe aprovuesit e të gjitha krimeve.
Anëtarët e kandidatët e KQ të PKSh (PPSh). Shefat e agjitacionit e propagandës KQ.
Sekretarët e PKSh (PPSh) të institucioneve që vareshin direkt nga KQ i PKSh (PPSh).
Sekretarët e Parë të Komiteteve të PPSh së qarqeve e rretheve të Republikës, sekretarët e organizatave bazë të PKSh (PPSh), të të gjitha institucioneve shtetnore të Shqipnisë.
Sekretarët e Komiteteve të PKSh (PPSh), që kishin në varësi Degat e Mbrendshme të Rretheve, ase seksionet e mbrendshme, repartet e ndjekjes së popullit dhe të kufinit.
■Kryeministrat e RPSSh, zv. kryeministrat, ministrat e mbrendshem dhe të mbrojtjes, shefat e Shtabit të Pergjithshëm të Ministrisë së Mbrojtjes, të gjithë shefat e kuadrit të Kryeministrisë, ministrisë së mbrendshme, të mbrojtjes, të drejtësisë, industrisë së randë dhe reparteve ushtarake të kufinit, ku kuadrohen edhe komandantët e komisarët e tyne.
■Dosjet e hartuesëve dhe aprovuesëve të ligjit per interrnimin e fëmijëve nën 18 vjeç.
Shefat e Arkivave të të gjitha institucioneve shtetnore, ushtarake, civile, kulturore etj…
■Antarët e qeverisë shqiptare që nga Berati, Permeti dhe Tirana në Nandor 1944.
■Drejtuesit e brigadave të Ndjekjes dhe të mbrojtjes popullore nder qytete e fshatra.
■Komisarët politik dhe operativët e mbrojtjes së popullit. Ekzekutorët e vendimeve.
■Kryetarët e Frontit Demokratik, mbrenda të cilit mëshefej PKSh.
■Gjykatat ushtarake dhe civile të qarqeve, rretheve dhe të Tiranës, ku perfshihet edhe gjykata speciale, të formueme nga gjykata e naltë, e cila drejtohej dhe kontrollohej nga komandanti i pergjithshem Gjen. Kol. Enver Hoxha, si dhe nenshkruesit e zbatimit të vendimeve të ekzekutimit, dhe brigadat e pushkatimit. Mjekët ligjor ndër pushkatime.
■Hetues dhe prokurorë të Ministrisë së Mbrendshme, dhe degëve të rretheve.
Operativët e degave ushtarake që merreshin me rekrutimet në sigurimin e shtetit.
■Shefat e seksionit katolik të Degës së Mbrendshme të Shkodres.
■Hetuesit e çeshtjeve ordinere, ku vriteshin njerëzit per motive politike.
■Dosjet e asistentëve të huej ndër hetuesitë tona dhe porositë e tyne të dokumentueme.
Dosjet e drejtorëve të burgjeve dhe operativëve nder qytete dhe kampe shfarosje.
Mjekët asistentë nder hetuesi, tortura dhe proceset fallco të tyne.
■Dosjet e Sekretarëve të Parë të PKSh (PPSh) dhe shefave të kuadrit të komiteteve, të cilët jepnin urdhna per pushkatime sekrete, per njerëz të dënuem me burgosje… këta gjoja i transferonin nder burgje tjera dhe gjatë udhtimit i vrisnin, me urdhen nga naltë.
■Komandantët e Reparteve Ushtarake, komisarët, operativët që kanë vra ushtarë nder sherbime ushtarake dhe i kanë fallsifikue vrasjet politike me “vetvrasje” deri në 1991.
■Këtu duhen publikue vrasësit e Rinisë nder piramidat kufitare në vitet 1989 – 1991.
■Dosjet e institucioneve arsimore e kulturore, që vareshin nga Komiteti Qendror i PKSh, e deri tek Akademia e Shkencave, Lidhja e Artistave, Teatri Popullor, Arkivi i Shtetit, Kinostudio, Radio etj. që jepnin motivacione e kerkesa per pushkatime deri në vitin 1991.
■Dosjet e instruktorëve të Komiteteve të PPSh, zyreve sekrete, sekretarëve e zv. të tyne mbas 1967, kur Degat e Mbrendshme të Rretheve vareshin nga Komitetet e PPSh.
■Dosjet e kuadrove të nalta në të gjitha institucionet, ku para diplomimit studentët kanë nenshkrue bashkpunimin dhe sherbimin e tyne me Sigurimin e Shtetit.
■Dosjet e Presidentëve të Kuvendit Popullor, sekretarëve dhe komisjoneve që aprovonin ekzekutimet e propozueme nga gjykatat ase institucionet tjera të mëshefta.
■Dosjet e të gjithë personave që kanë nenshkrue kjoftë dhe një pushkatim në Kuvendin Popullor ose institucionin ku kanë sherbye, ose ligjët e arrestimeve dhe interrnimeve.
■Dosjet e të gjithë ambasadorëve e nëpunësve të zyrave sekrete të ambasadave e OKB…
Dosjet e kryetarëve dhe operativëve të lagjeve, që informonin në degat ushtarake.
Dosjet e kryetarëve apo drejtuesëve të organizatave shoqnore, front, rini, bashkime profesionale, grue, kooperativa bujqësore, zona kufitare etj… kryesisht mbas vitit 1967.
■Dosjet e shefave të kuadrit të Komiteteve PPSh e Ekzekutiv, si dhe institucioneve të rendsishme nder rrethe e Kryeqytet, si Arkiva, muzeume dhe Institute, ku përfshihet Politeknikumi 7 nandori edhe shkolla e PPSh në Tiranë.
Shefat e kuadrit në Ministri të ndryshme dhe të sektorëve kryesor të kryeministrisë…
■Dosjet e mjekëve të pranishem në zhdukje njerzish nder manikomjo etj.
■Dosjet e studjuesëve të “Dosjeve” të Min Mbrendshme, projektues të krimit.
Dosjet e agjentave të sigurimit në Gjimnaze, shkolla të mesme, teknikume e Universitet, shkolla arti, shkolla partie, juridik, të gjuhëve të hueja, histori, mjeksi, financa, etj.
■Dosjet e të persekutuemëve politik që janë angazhue me sigurimin pa u arrestue fare.
Të dënuemit që me akuza fallco kanë ndikue në ekzekutime të personave të pafajshem…
■Emnat e të arratisunve që i kanë sherbye sigurimit të shtetit deri në vrasje të disa prej Atdhetarëve, tue veprue nder male me pabesi si rasti i Gjergj Vatës, etj…Kush i sillte këta dhe me cilat qendra agjenturore kishin lidhje, per me asgjesue rezistencën nder male.
■Sigurisht, kjo listë nuk mund të mendohet se asht e plotë, po besoj, vlenë me percaktue disa nga labirintet e krimit të organizuem në 47 vitet e diktaturës komuniste të pashoqe të PKSh ase PPSh, në Republiken Popullore Socialiste të Shqipnisë.
Melbourne, Maji 2015.
* Ne vijim te ciklit: Në 70 vjetorin e përmbytjes së Shqipnisë…Pjesa XIV

RUSIA NJË DASHAKEQE E PËRHERËSHME E KOMBIT SHQIPTAR

May 1, 2015 by dgreca

NGA ASLLAN BUSHATI/Zevendes KRYETAR I VATRES/
Më 9 maj 2015 është 70 vjetori i përfundimit të Luftës Dytë Botërore (LDB). Kjo ngjarëje dhe një deklaratë e para disa ditëve e Rusisë (nëpërmjet Ministrisë saj të Jashtëme) me titull” Retorika për Shqipërinë e Madhe nuk kontribuon në ruajtjen e klimës së stabilitetit dhe të mardhënieve të mira fqinjësore në Ballkan”, më dhanë shtysën për të bërë disa refleksione historike dhe aktuale që lidhën me Rusinë dhe qëndrimin e saj ndaj Kombit Shqipëtarë.
Së pari, pak histori.
LDB pa dyshim ishte një nga ngjarjet më të rënda (në mos më e rënda) e historisë njerëzore. Bisha ushtarake nazi-fashiste me zjarr e hekur fillimisht sulmoi vendet fqinje, në krye të të cilave ishte vendi ynë ,Shqipëria.Ajo që më 7 prill 1939 e kundërshtoi me armë pushtimin për dy javë, megjithëse ishte në një raportë forcash të disfavorshëm gati dyzet me një.Por edhe pas pushtimit tërësor, italianët ishin nën zjarrin dhe pritat e shqipëtarëve duke e ndier vehten si në një fushë të minuar.E njëjta gjë ndodhi edhe me pushtimin gjerman. Parë në tërësi në këtë periudhë nazi-fashistët pasi pushtuan fqinjët e tyre, e zgjeruan pushtimin me gati gjithë shtetet e Evropës duke u shkaktuar atyre dhjetra miliona të vrarë, qindra miliona të plagosur, qytete,fshatra,rrugë , pasuri e objekte të shkatërruara tërësisht.Populli hebre e pagoi më shtrejt se gjithë popujt e tjerë duke u rrezikuar deri në kufijt e cfarosjes së plotë. Hitleri e Musolini këto pushtime dhe këto masakëra, nuk i bënë pa dijëninë e Stalinit, madje kjo situatë është e lidhur me një traktat të fshehtë midis Hitlerit dhe Stalinit që formësonte ndarjën e zonave të influencës dhe sigurisë ndërkombëtare reciproke.Pra Stalini pati dhënë OK-ein për pushtimin fashist të Shipërisë, duke qënë në të njëjtën vazhdë me politikën e vjetër ruse kundër popullit shqipëtar që fillon të shënjohet që me Kongresin e Berlinit të 1878-tës për coptimin e tokave shqiptare dhe dhënien shpërblim të tyre fqinjëve sllav (Sërbi e Mali i Zi).
Marrveshja e fshehtë Hitler- Stalin, u prish vetëm më 22 qershor 1941 kur Hitleri sulmoi ushtarakisht Bashkimin Sovjetik (BS).Prej ketij moment e gjithë bota filloi të mendojë se si ti kundërvihej bllokut nazi-fashist (Gjermani,Itali dhe Japoni).Edhe SHBA-ja filloi të ndihmojë BS me armatim,aeroplanë, paisje e material ushtarak nëpërmjet koridorit Alaskë- Vladivostok.Kjo ndihmë është konsideruar në të gjitha kohërat normale, sepse akoma SHBA –ja nuk kishte hyrë në luftë, dhe se ishte e domosdoshme që të bashkoheshin forcat , mjetet dhe energjitë e të gjitha vendeve paqëdashëse të botës në luftën kundër nazi-fashistëve, në një kohë që popujt evropianë po luftonin me armë në dorë kundër tyre.Kur Japonia sulmoi pabësisht SHBA-në në Pearl Harbour, forcat gjermane kishin arritur në dyert e Moskës. Atëherë SHBA vendosi të hyjë në luftë dhe me operacionin e desantimit në Padegale (së bashku me Anglinë dhe Francën) hapi frontin perëndimor që coji në clirimin e Europës perëndimore. Kurse fronti lindor me në krye BS dhe gjithë vendet e tjera lindore mori fuqi dhe coji në clirimin e tyre sa që më 9 Maj 1945 u shpall zyrtarisht kapitullimi i nazi-fashistëve.Në raportë me popullatën, sipërfaqen dhe shkallën e angazhimit në luftime edhe populli shqipëtarë dha kontributet e veta duke u rreshtuar në krahun e vendeve fituese të LDB-së.
Por, brënda kësaj fitoreje të LDB-së,ka edhe disa keqbërje të tjëra ruse kundër shqipëtarëve.Ata fillojnë me infiltërimin e agjenturës sovjetike e cila kishte hapsire të madhe veprimi në Jugosllavi, dhe që nëpërmjet saj zbriti në trojet shqipëtare me idenë e krijimit të grupeve komuniste dhe strukturave ushtarake për interes t ë saj, sic janë krijimi i Partise Komuniste Shqipëtare(PKSH), dhe i formacioneve partizane të udhëhequra nga jugosllavët . Këto formacione politico-ushtarake vërtetë e rreshtuan vendin tonë me fitimtarët, por në të njëjtën kohë e këthyen Shqipërinë në një shesh beteje të luftës civile e vllavrasëse. Por e keqja më e madhe shqipëtarëve ju bë me marrvëshjen e Jaltës ku Stalini forcërisht insistoi përpara Presidentit amerikan Rusvelti dhe Kryeministrit Britanik Curcill ,që Shqipëria të ishte në anën lindore madje mundësisht nën Jugusllavi.Pra , pa marrë para syshë origjinën ,identitetin,zakonet, traditat, mentalitetin, kontributin në luftë dhe të drejtën e zgjedhjes, dhunëshëm e radhiti Shqipërinë nën ombrellën sovjetike.
Pas LDB-së, lufta e ftohtë.
Pas prishjes me jugosllavët, Shqipëria në cdo segment të jetës u “pushtu” nga sovjetikët.Ata nëpërmjet këshillëtarëve të tyre të vendosur pranë cdo posti ushtarak e civil për dymbëdhjetë vite drejtuan shtetin shqipëtar në funksion të interesave të tyre sikur kjo të ishte një republikë shtesë e BS-së . Kjo ka lënë gjurmë të rënda në mënyrën e politikë bërjes , drejtimin e shtetit, diplomaci ,punën e shërbimeve inteligjente, ushtri , metodën e punës në drejtim e vendim marrje deri në ditët e sotme ne Shqipëri . Nisur nga interesat sovjetike, ata e futën Shqipërinë nën suazat e Traktatit të Varshavës(TV) dhe krijuan bazën ushtarako-detare të Vlorës si një avanpost kundër Natos e vendeve perendimore dhe si pikë mbështetëse për flotën ushtarakë sovjetike të mesdheut. Kjo lëvizje ushtarake e bënte Shqipërinë pikë nevralgjike midis perëndimit e lindjes dhe që dukshëm Vlora ndiellte zjarr mbi vehte për interesat sovjetike (ose thënë thjeshtë –ruse). Diktatori Enver Hoxha ka bërë nga krimet më të shëmtuara kundër popullit të vet,dhe historia është e obliguar ti vërë ato në dukje. Por në vitin 1961 kur i largoi ushtarakët rusë nga Vlora dhe specialistët e këshilltarët nga Shipëria, ( kuptohet për të ruajtur karrigën e sundimtarit dhe për të shlyer gabimin e rëndë që kishtë bërë), i ka bërë në të njëjtën kohë edhe një të mirë Shqipërisë dhe vendeve perendimore, mëgjithëse në Shqipëri fara e spiunazhit rus ishte mbjellë gjithandej.
Në 1968-ën rusët pushtun ushtarakisht Pragën(Cekosllavakinë) aleatin e tyre ne TV, dhe nën teorinë e sovranitetit të kufizuar dhanë shenja se këtë veprim mund ta bënin edhe kundër të tjerëve të pa bindur.Marrë shkas nga ky veprim( dhe nga frika), diktatura komuniste në Shqipëria juridikisht shpalli daljen nga ky traktat duke i bërë edhe një shërbim tjetër të mirë vehtes dhe perendimit . Këtë veprim të dytë diktarori Hoxha e bëri sepse kishte dijeni se në rast se sovjetikët do të ndërhynin në Hungari sic bënë me Cekosllavakinë, Nato –ja, kishte në plan pushtimin e Austrisë dhe Shqipërisë në të njëjtën kohë. Në se një situatë e tillë do të ndodhte, atëherë karriga e tij ishte përfundimisht e rrëzuar.Duke parë këtë realitet ,diktatiori Hoxha luajti me dy porta me hafijet ruse në Shqipëri . Ai me vetëdije nuk i shkuli të gjitha njëherëshi,kjo sa për pa mundësi dhe sa për interesa të tjera që atij i lypseshin për veprime të mëtutjeshme me të ashtu quajturat grupe armiqësore.Një gjë e tillë del në pah me të ashtu quajturin” plani ushtarak për pushtimin e Kosovës” ku theksohen kontaktet dhe veprimet e përbashkëta me komandantin e Traktatit Varshavës. Pra nga njëra anë kishin dalë nga TV, nga ana tjetër bënte lojën e maces dhe të miut me marshallin sovjetik. Sipas këtij plani (të bërë publik nga ish Shefi Shtabit Përgjithshëm të Ushtisë shqipëtarëe,Veli Llakaj), marshalli sovjetik ( njëkohësisht komandanti i TV), pranonte të bënte presion ushtarak në kufijtë lindorë të Jugosllavisë për ti mundësuar Shipërisë pushtimin e Kosovës, por me kusht që më parë Shqipëria të pranonte rikëthimin në TV.Kushti nuk u pranu nga diktatori Hoxha se rrezikonte karrigen e tij dhe planet mbetën vetëm ide ose e thënë më shkoqur ëndërra në diell.
Periudha e pas LDB-së në ish BS ishte euforike në cdo drejtim .Vërtetë ky vend mbajti peshën më kryesorë të luftës, por paslufta ishte periudhë dehjeje,dalldisje vetëmburrje pa kufi , lum vetlëvdatash heronjsh,gjeneralësh,marshallësh e dekoratash. Kjo bëri që fundi i viteve 80-të ta shihte BS-në në rrukullime e shkërmoqje. Kjo situatë i konvenonte perëndimit e mbi të gjithë SHBA-së. Ata filluan të duartrokasin dhe ta quajnë fitorën e dytë të madhe edhe fitimin e betejes së ‘luftës së ftohtë”.Por , sot mund të themi se aso kohe ata u shpejtuan dhe harruan se i plagosuri i shëruar është më i rrëzikshëm se para plagosjes.Kështu është Rusia e sotme,një i plagosur i luftës së ftohtë i shëruar nga plaga.
Në periudhën e “luftës së ftohtë” ish BS ,kishte investuar strategji politikë dhe ushtarake kundër perëndimore në shumë vende të botës, por mbi të gjitha në kufirin e ndarjes midis dy blloqeve ushtarake Nato e TV dhe fqinjëve në këto blloqe. Ky investim ishte real politik me qeveri pro ruse dhe në të njëjtën kohë ushtarak duke ju shitur këtyre vendeve teknikë teknologji ushtarake të gjeneratave të fundit. Edhe kjo duket si relikë e “luftës së ftohtë’,por që në të vërtetë ishte një minë në themelet e demokracisë perëndimore të dekadës dytë të shekullit 21 vecanërisht me të ashtu quajturën “pranvera arabe”.Asnjë strategjist dhe analist i gjeo-politikës botërore nuk e pa dhe nuk e përfytyroi se cdo të ndodhte me Rusinë pas një cerek shekulli, pra në ditët e sotme. Nuk u vlerësuan shërbimet e saj sekrete dhe investimet që ishin bërë në veriun e Afrikës ,në Lindjen e Mesme,në ish republikat sovjetike, në Kaukaz, Krime, Ballkan etj.Pagesa e kesaj mos vëmendjeje janë shumica e dështimeve perëndimore të ditëve te sotme, në fushbetejën politike dhe ushtarake ku pengesa më madhore është veprimtaria kundër vënëse e Rusisë.
Shërbimet inteligjente, politika dhe mafia
Unë nuk jam ekspert i fushës së shërbimeve inteligjente, por me aq sa lexoj në shtypin e hapur dhe sa më mundëson eksperienca ime personale, shoh një aktivizim maksimal të shërbimeve sekrete ruse në disa rajone të botës e vecanërisht në Ballkan. Ata kanë filluar të aktivizohen në fushata zgjedhore për të sjellë në politikë grupe e individe që u shërbejnë interesave të tyre dhe realisht kanë arritur disa suksese .Investimi bëhet po ashtu aty ku janë projektuar zhvillime ekonomike ruse të fuqishme dhe afatgjata ose ku ka interesa gjo-strategjike.Në ato vende që nuk ecet nëpërmjet fushatave zgjedhore, investimi bëhet në vende të larta të administratës shtetërore,banka,korporata e shërbimet inteligjente të vendeve të tjera.Parapëlqehen vende ose rajone me stabilitet jo të qëndrueshëm për të hapur vatra të reja zjarri me qëllim shitjen e armëve ose për t’ju kundërvëne politikave europiano-perëndimore dhe vecanërisht atyre amerikane. Këto shërbime shihet të lëvizin vitet e fundit në veriun e Afrikës si Algjeri, Marok, Libi, Egjipt,Palestinë, Siri, si dhe në vende të tjera si Irak,Jemen, në vendet e Kaukazit, Ukrahinë e deri tek vendet balltike. Por kohët e fundit ato janë fokusuar me veprimtari intensive në Ballkan e vecanërisht rreth (e në )trojet shqipëtare.
Qysh nga shpërbërja e Jugosllavisë e vecanërisht me fillimin e luftës në Kosovë, ka një prani të dukshme të shërbimeve inteligjente ruse në Serbi. Ato jo vetëm kanë gjithë hapsirën e nevojshme për të vepruar, por kanë edhe një status të vecantë besueshmërije dhe bashkë veprimi me strukturat serbe të kësaj fushe.Pengesat për të formuluar arsyet e për të mos lejuar njohjen e mëtejshme ndërkombëtare të Kosovës, fillimisht lauborohen nga këto skifterë që enden nëpër Serbi dhe pastaj cohen si parafabrikat në Moskë.Veprimet subversive në Mitrovicë, politikat bllokuese, ngacmimet , grindjet, krijimi i grupeve të armatosura, kontrabanda e mallrave, ndiellja e shqiptarëve të Kosovës për emigracion në Europë dhe ISIS kanë më parë pëlqimin e skifterëve rus në Serbi dhe pastaj të atyre serbe. Këto grupe kontrollojnë nga larg fijet kryesore të mafisas vendase duke marrë shpërblimin e nevojshëm për këto punë të pista, por edhe duke mbjelle panik e destabilitet.E keqja është se pjesë e kësaj tablloje të zezë janë edhe disa politikanë e qeveritarë kosovare të përfshira në afera korrupive.
Degë të këtyre strukturave të errta ruse kanë zbritur edhe në Mal të Zi, duke u marrë më pisllëqet e përmendura më sipër, duke korruptuar politikanë vendas, por mbi të gjitha duke vënë në shenjestër plazhet, tokat, pyjet, kullotat dhe kojrite shqipëtare.Mafia ruse kërkon të bëhet zotëruese me cdo kusht e pasurisë së shqiptarëvë atje, sepse shumica janë shpërngulur e kanë shkuar në emigracion ose nuk janë në gjendje të paguajnë taksat. Por edhe malazesëve ju intereson kjo situatë se fitojnë para duke ju shitur rusëve pasuritë e shqiptarëve dhe ndiehen më komod me vllezërit sllav rus se sa me shqipëtarët autokton të atyre trojeve.
Edhe në Maqedoni situata nuk është më e mirë. Të njëjtat segmente, të njëjtat forma, të njëjtat dukuri janë prezente si në Serbi , Kosovë e Mal të Zi, vecse dallimi është më i dukshën në kompromentimin e klasës politike dhe në vënien e saj në dispozicion të grupeve të caktuara të informacioneve secrete .Po ashtu dallim është edhe brishtësia e theksuar e marrdhënieve ndër etnike më tendencë shtyrjen dhe nxjerrjen e familjeve shqipëtare jashtë zonave ku shqiptarët janë pakicë.Lojë me pakicat turko folëse të cilat shumica janë autoktonë shipëtarë, dhe me komunitetin ortodokës shqipëtar vecanërisht të Rekës së Epërme të cilët nuk lejohen të identifikohen si shqipëtar vetëm se i përkasin fesë ortodokse.
Ardhja në pushtet e të majtës greke, qëndrimet e saj dashamirëse e specifike me Kremlinin, insinuatat për të marrë kredi, mundësitë për të patur lëshime në cmimet e mallrave ruse etj, nuk janë të rastësishme. Ka më shumë së dy dekada që skifterët rus vijnë vërdallë Egjeut, bëjnë planë e programe,nxisin antiamerikanizmin dhe antieuropianizmin.
Në Shqipëri duket se ka një shkujdesje të madhe ndaj veprimtarisë subversive ruse. Sjelljet e politikanëve shqiptarë shpesh i ngjanë pompozitetit e deklaratave butaforike e megallomane të Enver Hoxhës.Në parlament e në administratë erdhën me shumicë të inkriminuar të mbështetur nga grupe të inkriminuara vendase dhe te huaja. A jeni të sigurtë ju drejtues të politikës shqipëtare se prapa grupeve e segmenteve të inkriminuara shqipëtare nuk qëndrojnë ato të huaja: serbe, greke,maqedonase , malazeze, turke, arabe e mbi të gjtha ato ruse? Në së mendoni se kjo nuk është e vërtetë, përpiquni të gjeni lidhjet fundore të dy fenomenëve: atij të emigrimit për llogari të ISIS dhe të emigracionit për në Gjermani. Pyesni veten :pse shqipëtarët emigrojnë në rrugën: Kosovë-Serbi-Hungari…Gjermani ?
Dhe së fundi.
Pushtimi i Krimesë nga Rusia dhe hapja , nxitja e mbështetja prej saj e luftës vëllavrasëse në Ukrahinë me qëllim shkatërrimin e saj si shtet, e kanë vënë në pozita të vështira Putinin e Kremlinin. Gjithë bota i pa dhe i përcolli veprimet e skifterërve rus para dhe gjatë këtyre evendimenteve. Për të shpëtuar nga kjo situatë Putini po kërkon që ngarkesën negative të Krimesë dhe Ukrahinës të mund ta trasfërojë diku larg vetes.Më e mira gjë do të ishte Ballkani e vecanërisht trojet shipëtare që s’kanë asnjë lidhje me Rusinë e sllavët dhe me këtë rast u vinte në ndihmë vllezërve sllavë në Ballkan dhe ju jepte një grusht amerikanëve dhe europiano-perëndimorëve. Pra me një gur të vrasë jo dy por tre zoq.
Ky është mendimi im vllezër të një gjaku. Në gjykimin tim kjo situatë e krijuar me shumë kujdes , nuk është alarm falls, por një bombë me sahat që pret kohën për shpërthim. Shpresoj që unë të jeme gabim, nga i cili nuk pëson kurkush asgjë. Por nëse kam të drejtë, shqetësohuni për deklaratën ruse që thotë:”…përsëritja e retorikës panshqipëtare nuk ka gjasa të kontrbuojë në ruajtjën e klimës së stabilitetit dhe fqinjesisë së mirë në rajonin e Ballkanit, që është jetik për Rusinë..”