Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

POLITIKA SHQIPTARE NËNSHTRUESE NDAJ INTERESAVE HUAJA

by

…Sa ironik është fakti që Kryeministri i Turqisë, pasardhëse e Perandorisë Otomane, Z.  Rexhep Taip Erdogan kërkon të shkojë në Prizren së bashku me dy kryeministrat shqiptarë, aty në Prizrenin e Abdyl Frashërit, aty në zemrën dhe në shpirtin e Lidhjes së Prizrenit, aty ku shqiptarët e të gjitha krahinave i deklaruan botës së ka Shqiptarë  dhe se ka Shqipëri, aty ku u dha kushtërimi për bashkim qëllimi  e ideje.  Sado tërheqse që të jenë premtimet  për ndihma financiare dhe investimet nga të huajt, siç ka thënë edhe Midhat Frashëri me një rast, “Përpjekja për Atdhe nuk është si puna e ryshveteve, që njeriu bën hesap a del a s’del, behet hesap a fitohet a humbet — por jo në çështjen kombëtare.”/

Nga Frank Shkreli/

Gjatë disa viteve të fundit Turqia ka ndërmarrë një fushatë, që disa e quajnë si një ofensivë të gjithanshme, diplomatike, politike, shoqërore dhe fetaro-kuturore në Ballkanin perëndimor, kryesisht e përqëndruar në vendet me shumicë myslimane, si Shqipëria, Kosova dhe Bosna-Hercegovina.  Siç duket në frymën e kësaj fushate diplomatike, Kryeministri turk Rexhep Taip Erdogan do të vizitojë Kosovën të Mërkurën, ë 23 tetor.  Mediat e Prishtinës  njoftojnë se zyrtarisht udhëheqsi turk po viziton Kosovën për të inauguruar  terminalin e ri  të aeroportit, “Adem Jashari” në kryeqytetin e Kosovës, por sipas të njëjtave burime, Z. Erdogan do të vizitojë edhe Prizrenin, kryeqytetin e të gjithë shqiptarëve, i shoqëruar nga Kryeministri i Kosovës, Z. Hashim Thaçi.  Dhe ajo që e bën këtë vizitë në Prizren edhe më interesante, është fakti se Kryeministrit të Turqisë dhe atij të Kosovës do t’i bashkohet edhe Kryeministri i Shqipërisë, Z. Edi Rama, e gjithë këjo gjatë një fushate elektorale për zgjedhjet vendore në Kosovë, gjë që disa analistë e kanë cilësuar si një përpjekje për të influencuar zgjedhjet në favor të partisë në pushtet dhe për më tepër si një ndërhyrje në punët e mbrendshme të Kosovës.

Fatkeqsisht, influencat e huaja ashtu si edhe në të kaluarën, po gjëjnë edhe sot mbështetje në trojet shqiptare, për arsye të përkohëshme politike, ekonomike e të tjera.  Duket se asgjë nuk është mësuar nga historia.  Fushata diplomatike turke e viteve të fundit për të ushtruar një influencë dominuese, sidomos në vendet me shumicë myslimane si Shqipëria dhe Kosova po bëhet me një zhurmë të madhe dhe në një mënyrë arrogante sa që kërkohet edhe rishqyrtimi i historisë së okupimit 5-shekullorë të trojeve të kombit shqiptar nga otomanët.   Ndërkohë, Rusia një perandori tjetër të cilës shqiptarët gjithmonë ia kanë pa sherrin, influenca politike dhe financiare e së cilës gjithnjë vjen e shtohet në Ballkanin Perëndimor, ka thënë se çdo përkrahje për pavarësinë e Kosovës është ilegale dhe imorale, ndërkohë që sa për sy e faqe zhvillon bisedime me Prishtinën në Bruksel.   Në këtë boshllëk të një politike dhe diplomacie të vendosur dhe të bashkrenduar mirë ndaj interesave kombëtare nga Tirana dhe Prishtina — Kryeministri serb Daçiq — deklaroi ditët e fundit se  është duke menduar që në vend të bisedimeve të Brukselit — dialogun ta vazhdojë me Kryeministrin e ri të Shqipërisë, Z. Rama.  Kemi të bëjmë gjithnjë me arrogancën e atyre që për shekuj donin të zhduknin racën shqiptare nga Ballkani.  Në prak të vizitës në Kosovë, Kryeministri turk Erdogan deklaron se,“Turqia dhe Kosova kanë marrëdhënie miqësore dhe vëllazërore që rrjedhin nga thellësitë e historisë, por është e vogël dhe nuk ka të drejtë të flas kundër Islamit,”  ka thënë  Erdogan për televizionin turk TRT.
Kosova, është tepër e vogël për të folur kundër Islamit!  Se kush në Kosovë është duke folur kundër Islamit, veç ai e di, por në të vërtetë është duke thënë se Kosova është tepër e vogël për çdo gjë dhe si e tillë  është nën mëshirën e tij.  Por megjithkëtë, shqiptarët në përgjithësi dhe shqiptarët e Kosovës në veçanti, ashtu siç i shkruan Z. Erdogan në prak të vizitës së tij në Kosovë, edhe deputetja e pavarur e Kosovës, Alma Lama, “Ne në Kosovë, por shqiptarët edhe më gjerë jemi shumë të interesuar të kemi raporte të mira me shtetin e sotëm turk pavarësisht nga e shkuara jonë e hidhur.  Krijimi i raporteve të mira do të thotë në radhë të parë respekt reciprok, do të thotë respektim i kulturës dhe traditës së tjetrit.  Ne, si ish-pjesë e perandorisë turke, të pushtuar prej saj jo vetëm politikisht por edhe kulturalisht e fetarisht, para një shekulli bëmë përpjekje të jashtëzakonshme si komb për të rilindur vetveten.  Ia dolëm. Sfida numër një për ne ishte pikërisht feja.  Vendosëm që asaj të mos i jepnim rëndësi të dorës së parë, por kombi të ishte formula jonë e ekzistencës. U përcaktuam për këtë dhe ecëm përpara. E kundërta do të na kishte fundosur.  Ashtu sikurse mund të na fundosë tani, nëse ne nuk tregohemi të vëmendshëm”, i shkruan deputetja e Kosovës Alma Lama, Kryeminsitrit turk në vigjiljen e vizitës së tij në Kosovë.

Edhe udhëheqsi serb Daçiq, ndërsa sa për sy e faqe zhvillon bisedime në Bruksel me Kryeministrin e Kosovës, në një ëndërr teatrale të tijën, ai nënçmon udhëheqsit shqiptarë të Kosovës duke deklaruar se për fatin e Kosovës, ose më mirë të themi, për ndarjen e Kosovës, tani ai dëshiron të flasë me Tiranën zyrtare, pikërisht me Kryeminsitrin e ri, Z. Rama.  Hajde dreq e merre vesh këtë punë.   Edhe Greqia nga jugu i kufijve të kombit, vazhdon me politikën e saj të pandërprerë anti-shqiptare.   Asnjë përgjigje as deklaratë zyrtare as nga Prishtina as nga Tirana! Quo vadis, Kombi Shqiptar?

Shqiptarët gjatë gjithë historisë së tyre nuk kanë sulmuar askënd as nuk kanë pretenduar toka e territore të tjerëve, nuk kanë imponuar fenë dhe as nuk gjykojnë historinë e të tjerve.  Shqiptarët megjithë vuajtjet e tyre nga pushtime të ndryshme nga fqinjtë dhe mbështetsit e tyre, sot më shumë se kurrë janë tepër të interesuar për marrëdhënje të mira me të gjitha vendet e rajonit, përfshirë Turqinë, Serbinë dhe Greqinë.  Por siç thotë edhe deputetja e Kosovës Alma Lama në letrën drejtuar Z. Erdogan, një gjë e tillë kërkon mirëkuptim të dyanshëm.  “Ne nuk mund t’ju akuzojmë ju për atë që kanë bërë paraardhësit tuaj” thotë deputetja shqiptare, “por në momentin që na kërkoni që ne të ndërrojmë historinë, që të zezës t’i themi e bardhë, të përgjakshmes lulëzim, në momentin pra kur ju nuk distancoheni nga prapësitë e paraardhësve tuaj, por përkundrazi na kërkoni që edhe ne t’i shohim me sytë tuaj, atëherë mos pritni prej nesh mirëkuptim.”

Duke shprehur ato që unë mendoj se janë ndjenja të shumicës së shqiptarëve kudo, deputetja e Kuvendit të Kosovës, në letrën e saj drejtuar Kryeminstrit Erdogan thotë gjithashtu se, “Ne si komb kemi luftuar shumë hegjemoninë e të tjerëve, dhe tani që po shijojmë lirinë, kurrsesi s’mund të pranojmë që dikush, sado i fuqishëm, të na e shkruajë historinë sipas qejfit të vet.  Asnjë shtet perëndimor, as ata që na çliruan nga pushtuesi tjetër Serbia, nuk na ka ardhur me një kërkesë të tillë primitive. Primitive, pasi së pari historinë e shkruajnë historianët, jo politikanët, aq më tepër politikanët e vendeve ish-pushtuese; dhe së dyti, sepse bie tërësisht ndesh me fondamentin tonë, iluminizmin dhe të vërtetat që burojnë nën dritën e tij”, shkruan deputetja e pavarur në Kuvendin e Kosovës.

Sa ironik është fakti që Kryeministri i Turqisë, pasardhëse e Perandorisë Otomane, Z.  Rexhep Taip Erdogan kërkon të shkojë në Prizren së bashku me dy kryeministrat shqiptarë, aty në Prizrenin e Abdyl Frashërit, aty në zemrën dhe në shpirtin e Lidhjes së Prizrenit, aty ku shqiptarët e të gjitha krahinave i deklaruan botës së ka Shqiptarë  dhe se ka Shqipëri, aty ku u dha kushtërimi për bashkim qëllimi  e ideje.  Sado tërheqse që të jenë premtimet  për ndihma financiare dhe investimet nga të huajt, siç ka thënë edhe Midhat Frashëri me një rast, “Përpjekja për Atdhe nuk është si puna e ryshveteve, që njeriu bën hesap a del a s’del, behet hesap a fitohet a humbet — por jo në çështjen kombëtare.”

Në takimin e Prizrenit me kryeministrin turk, kryeministrat shqiptarë duhet të jenë të vetdijshëm dhe ndërgjegjës ndaj parimeve të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit që shqiptarët pas pesë shekuj robërie, më fund të vendosnin vet fatin e tyre, që të shpëtonin Shqipërinë dhe Shqiptarët.  Obligimet e tyre morale dhe politike ndaj këtyre parimeve si përfaqsues të kombit shqiptar sot, janë po aq të rëndësishme dhe historike sa ç’ishin edhe më 1878.
 

 

 

 

 

 

 

 

Ç`është salafizmi dhe pse salafizmi ne tokat tona?

by

“E vetmja e vërtetë është ajo që ATA e lejojne!”.. (George Orwell.)/

Nga Fahri XHARRA/

Ç`është Salafizmi? Salafizmit i nxirret rrënja nga fjala arabe salaf , që do të thot ” paraardhës”. Flitet për essalaf essalah,apo ”paraardhësit e devotshëm” ,me anë të së cilës donin të ishin  si bashkë-udhëtarët  apo bashkë-kohanikë të profetit Muhamet. Sot , salafistët thirrën në ”islamin e rrënjës” të pastruar nga” risitë e mallkuara” të cilat sipas pikëpamjeve të tyre e varfërojnë fenë.Kështu, të gjitha ndikimet perëndimore, idetë humaniste dhe principet filozofike ,si demokracia dhe laicizmi ,hidhen poshtë. Kjo ishte shkolla hanbaliste , e themeluar nga Ahmed ibën Hanbal(780-855) , i cili e kishte farkëtuar  ideologjinë salafiste. Mohamed ibën Abdelwahab (1703-1792)  ,gati një mijë vjet pas ,bëhët referenca krysore ideologjike dhe themeluesi dogmës wahhabite dhe bashkëthemelues i monarkisë saudite i cili i jep jetë ”salafizmit misionar” të bartur deri në ditët e sotit. Principet e kësaj dogmeje ,kurr nuk janë përqafuar nga ne; por petrodollarët e propaguesve të një populli shumë të mbrapambetur po përhapën nëpër botën muslimane, e edhe na si të ”lehtë” po jemi viktimë.Me dhimbësen arabët që janë viktima të një dogmeje pa rrugëdalje ; një popull që e ka zbuluar Sylabin, pa të cilin instrument nuk do të ishe zbuluar kurr Amerika. Sikur arabët të kishin zbuluar internetin e gjithë bota do të fliste arabisht.      E pse na ,pas tyre?

Për të parë që petrodollarët e tyre shpenzohen për qëllime të këqija dhe të pa suksesshme ja keta shembuj: ”Popullsia e Hebrenjeve ne mbare boten: 14 milion – Ne 105 vitet e fundit, 14 milion hebrenj kane fituar 180 cmime Nobel,  ndersa nga popullsia e myslimaneve te botes: 1.5 miliard – Kane fituar vetem 3 çmime Nobel.E gjitha bota myslimane (rreth 60 shtete) ka vetem 500 Universitete , kurse v etem Amerika  i ka plot 5758 universitete.Shkrim e këndim në boten perëndimore: 90%. Në vendet më të zhvilluara arrijnë në shkallen maksimale: 100%;kurse ne botën myslimane  as 40%. E gjithë bota myslimane nuk  e ka asnjë universitet të vetëm që të renditet në 500 universitetet kryesore të botes. Në vendet perëndimore e perfundojne shkollen fillore mbi 98% te popullsise e në vendet myslimane as 50%. Ne vendet perëndimore mbi 40% e popullsise kryejne universitetin e në ato muslimane vetëm 2% .Vendet islamike i  kane mesatarisht 230 shkencetare per 1 milion banore, kures vetem ne SHBA janë 5000 per milion ”etj. etj. (Hafez AB Mohamed: Drejtor i Përgjithshëm, Al Baraka Bank:).

E pse na ,pas tyre?

Po çka duan Salafistët? Edhe pse në pakicë në botën muslimane por ata e zënë paraskenën duke i falënderuar një aktiviteti të çfrenuar të ideologëve të tyre. Të menduarit salafist e kontrollon shumicën e xhamijave në botë si të gjithë literaturën muslimane. Sipas analistëve qëllimi i tyre është islamizimi i Europës(?) ,dhe arritja e kushteve që t`iu mundësonte praktikimin ashtu si ata e duan ,edhe pse kjo bie ndesh edhe me përparimin e tyre.Vëllazëria Muslimane dëshirojnë krijimin e grupit të presionit që të peshojnë rëndë në vendimet kombëtare dhe ndërkombëtare., dhe të kenë  një forcë lobisteb të peshës për ”veton” muslimane.

Neve shqiptarëve , çka na intereson kjo?

Salafistët në Francë financohen nëpërmjet  Lidhjës Botërore të Islamistëve  që ajo finacohet nga mesenet e panumërt arab të Golfit të Persisë që derdhim miliarda euro për ” rrezatimin  e islamit të vërtetë ” në botë. Arabia Saudite e propagon salafizmin duke i ”edukuar” studentët arab dhe ata të botës tjetër  muslimane në Universitetet e Riadid,Mekës dhe Medinës. Paramendoni sikur me ato para aq të mëdha të ishte zbuluar ndonjë i- phone apo diçka më e madhe se i -teknologjija ,arabët e kishin  ”pushtuar ”  botën shumë më lehtë.

”Salafizmi u importua në Kosovë nga organizata të caktuara Islame që vepronin në emër të agjencive humanitare.  Ato janë duke vepruar në Kosovë përgjatë pothuaj një dekade dhe se kanë arritur të krijojnë një rrjet ndikues social, me qëllim depërtimin në Bashkësinë Islame të Kosovës dhe shndërrimin e identitetit kombëtar shqiptar në një identitet fetar. ” thuhet në një raport të këtyre ditëve të”Jane’s Intelligence Review”. Unë them që jo. Këto përgatitje i kanë rrënjët shumë më herët . Ato datojnë që nga koha e Nikolla Pashiqit; i cili  e kryente shkollimin  e njerzëve të caktuar në shkollat fetare të përgatitur posaqërisht për  ne. Në kohën kur ai e muarr pushtetin në Serbi brenga kryesore e tij dhe qëllimi i realizuar i tij ishte financimi i prijësve fetarë musliman dhe institucioneve fetare të tyre nga qeveria e kohës,nga dhe vetëm prej  Beogradit. Atë herë ai e kishte kontrollin e plotë mbi ne.

Salafisët  i japin vlerë të madhe komunotarizmit ,nuk e njofin vëllazërimin perveq asaj që ata e quajnë umma( kombi islamik), dhe i kundërvehen çdo gjëje që është kundër vizionit islamik. Kanë ide totalitare. Salafizmi nuk e pranon lirinë e ndërgjegjës. Sikur kritikimi i dogmës fetare që  është i ndaluar asht edhe liria e fjalës ,mëndimit dhe të resë është e ndaluar. Po na ,pse pas tyre?

”Nisja e përplasjeve ndërmjet Islamit modern dhe atij radikal më 1999 rezultoi në rivalitet ndërmjet klerikëve të rinj – që kishin udhëtuar në vendet arabe për edukimin e tyre fetar, në mungesë të burimeve në Kosovë dhe me qëllim vendosjen e Salafizmit në rajon – dhe myslimanëve të tjerë që preferonin mbajtjen e traditave të Islamit osman.” (Jane’s Intelligence Review). Unë nuk e ndaj këtë mëndim. Salafistat e ardhshëm së paku 5-6 vjetë  përpara fundit të luftës ,1999,duhet të kenë shkuar  për t`u përgatitur  në vendet arabe për një errësim të paramenduar  dhe ndërhyerje  të parapërgatitur në mirëvajtjen e  e fitorës së luftës, në mirëvajtjen e shtetit të ri. Jemi vetë dëshmitarë ,apo jo?

“Konfliktet, që shpartalluan kohezionin social dhe strukturat familjare, mungesa e institucioneve, sikurse depërtimi i një numri të madh të organizatave bamirëse fetare, kanë ndihmuar përhapjen e Islamit radikal në Kosovë. Gjatë dekadës së fundit, shqiptarët në Kosovë janë bërë më konservativë dhe po i kthehen tani gjithnjë e më shumë fesë”. (Jane’s Intelligence Review), E vërtetë  se që gjatë dekadës së fundit ndërroi mentaliteti i muslimanëve në tokat tona; por organizatat islame janë duke vepruar në Kosovë përgjatë pothuaj dy dekadve  të fundi e në mos më herët dhe se kanë arritur të krijojnë një rrjet ndikues social, me qëllim depërtimin në ndërrimin e bindjes Islame të Kosovës dhe shndërrimin e identitetit kombëtar shqiptar në një identitet fetar.

Por …. Kosova dhe Shqiptarët në përgjithësi janë të njohur për tolerancë fetare. Kjo i  ka penguar shumë ” dashamirët” ”tanë. Kjo tolerancë ,vazhdon të jetë pengesë edhe sot e kësaj dite e ne bijmë  pa dashtas viktimë   nga vetëmashtrimi në vetëtradhtim.

Harmonia fetare ne viset shqiptare ka ekzistuar si pasojë e popullsise shqiptare me karakter të thjesht dhe shumë tolerant. Toleranca fetare është rezulatat i ekzistences së shqiptarizmit, si një ideologji mbarëkombëtare. Feja e shqiptarit është shqiptaria, fut nje koncept relativisht te ri, shqiptarinë. Të dhënat e dokumentacionit historik përbëjnë vërtetimin më të sigurt për ekzistencën e tolerancës dhe të bashkëjetesës pa probleme,  të shqiptarëve të besimeve të ndryshme.

Në një raport të vitit 1633 jo pa habi theksohej“Meqenëse rrijnë vazhdimisht bashkë, shumë sende nxënë të krishterët nga të pafetë (myslimanët fxh) si p.sh. të kremtojnë ditën e premte që asht festa kryesore  e muslimanëve .Shqiptarët musliman  të rrjedhur nga të krishterët, ruajnë shumë zakone të të krishterëve; përsa u përket festave, ftojnë njeni-tjetrin ndër morte, ndër kremtime dhe kur bajnë dasma. …”. Këtë të vërtetë e vinte re edhe një vëzhguese e huaj në Stamboll, e cila më 1717 në lidhje me shqiptarët shkruante: “Këta njerëz, që jetojnë midis të krishterëve dhe muhamedanëve dhe që nuk ua kanë marrë dorën  e mosmarrëveshjeve fetare, deklarojnë se nuk janë aspak në gjendje të gjykojnë se cili besim është më i miri. Por, për hir të së vërtetës, ata i ndjekin me maturi të dy besimet. Shkojnë në xhami të premteve dhe në kishë të dielave, duke nxjerrë si pretekst se në ditën e gjykimit do të kenë mbrojtjen e profetit të vërtetë; mirëpo, se kush na qenka ky profet, nuk janë në gjendje ta përcaktojnë në këtë botë,”

12.08.12

SHQIPËRIA NË DY G-6 APO KA VETËM NJË G-666

by

Ramiz LUSHAJ/

1.

Shqipëria Europiane, me aktin ajzberig të kryer nga kryeministri Edi Rama të hanën e  23 shtatorit 2013 në Nju Jork, u fut në Grupin e Gjashtëses (G-6): “Liderët e Rrjetit Global të Shkëmbimeve” (Global Network of Global Delivery Leaders). Ky projekt i përbashkët me nismëtar ish-kryeministrin britanik, Tony Blair, e mbështetës presidentin e BB, Jim Yong Kim, e keqdegdis dhe e barazon Shqipërinë me vende të botës së tretë, me ato afrikane: Etiopia, Gana, Malawia, Senegali dhe me Haitin, latino-amerikan. Pas kësaj, një pyetje të hapur: Shqipëria euro-atlantike a do të rikthehet tek politikat ekonomike të botës së tretë?!

Një absurd diplomatik e politik: kjo aleancë u lidh në Nju Jork “kryeqendrën e botës”, në ditët e Asamblesë së Përgjithshme të OKB, në prani të disa personaliteteve botërore e liderë rajonal, por nga kryeministri i ri Edi Rama u mbajt tepër e fshehtë për shtetin e popullin shqiptar. Masmedia shqiptare stërfolën për takimet e Ramës me Blair e Kim, po askund nuk u cek e as cing një fjalë e vetme për këtë kahje pa busull, kaçimak diplomatik, labirinth donacionesh. Nga “tuneli” i këtij takimi enigmatik Edi Rama nxorri të nesërmen në faqen e tij në fejsbuk vetëm 8 foto pa deçitura, ndërkohë që pikërisht ato ditë i cullakoj në treg diplomatik e publik plot 83 foto me kryekoment e pamje jo të mira edhe nga wc përdhese nga Kryeministria e tij/jona e shtetit të vet/tonë. Si prirje drejt numerologjisë, ishin aq foto sa ditë kishte i zgjedhur e dekretuar si kryeministër i pas 23 qershorit 2013. Nejse! Edi Rama erdhi në të parafundmen ditë të shtatorit në Tiranë. Prapë, më 1 tetor i ripublikoi në websajtin e Kryeministrisë ato 8 fotot heshtanike të Nju Jorkut. As cijatje zyrtare për mbrapshtinë e rradhës: Rrjetin G-6. Heshtje diplomatike e mjergullt edhe nga miku i madh i shqiptarëve, Tony Blair, që në fillnisje të tetorit ishte misionar i jehonshëm në Tiranë, në cilësinë e re – këshilltar i ligjshëm i Qeverisë Rama.

Presidenti Xhon Mahama i Senegalit gjysëmpresidencial në Afrikën Perëndimore përmes faqes zyrtare të Presidencës e njoftoi publikisht vendin e tij disa orë pas takimit njujorkez për “Nismën G-6”. Krejt ndryshe po vepron kryeministri Edi Rama. Ka plot një muaj që manifeston shpërfillje të patolerueshme mosinformimi ndaj institucioneve të larta të Shqipërisë për këtë vendimmarrje të tij ekstreme për inkuadrimin e vendit tonë euro-atlantik në Afrikë e në Amerikën Latine.

Ftesa Blair-Kim e 1 gushtit 2013 për kryeministrin në pritje Edi Rama e cilëson takimin e Nju Jorkut si “event” dhe “mbledhje private” me krerë shtetesh “për të ndarë eksperiencat e  implementimit të qeverive të suksesshme”. Mirëpo, OKB e BB, të dyja në një ditë, më 3 tetor, në buletinin e lajmeve, në websajtet e tyre, publikuan njoftimin për nismen G-6: “Liderët e Rrjetit Global të Shkëmbimeve”. Kësisoj, ky takim, kjo nismë, u zyrtarizue publikisht e botërisht. Prej kësaj dite edhe shqiptarët e mësuan prej të tjerëve të vërtetën e përfshirjes me diplomaci jo dinjitare e politikë disi urithore të Shqipërisë në Grupin G-6. Ende Edi Rama e mbart si “nismë private” takimin e platformën e Grupit të Gjashtëve. Nuk ka një diskutim publik e miratim zyrtar as Qeveria, as Parlamenti, as Presidenca. Heshtje apo vonesa të tilla po e thyejnë Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë.Kombi shqiptar nuk ka nevojë për një kryeministër me shumë fytyrësi politike, ende pa konstrukt palcor diplomatik. Kryesocialisti Edi Rama vitin e kaluar e akuzonte kryeministrin paraardhës Sali Berisha se po don ta kthejnë Shqipërinë në një Etiopi (Paskuqan, 9 dhjetor 2012). Kur ishte në opozitë bojkoti për tre ligjet që i jepnin vendit tonë statusin për në BE parapëlqente të perifrazonte krahasime të Shqipërisë me Etiopinë (Tiranë, 29 janar 2013). Menjëherë pas ardhjes në pushtet, vetëm shtatë ditë pasi betohet si kryeministër i Shqipërisë, lidh aleancën G-6. Në G-6 tashmë është edhe RPD e Etiopisë së lashtë e multietnike, tejet e lodhur nga kryengritje antikomuniste, luftëra civile dhe me fqinjët, gjyqet për krime lufte, aqsa edhe një raport i OKB e rendit në vendin e dytë në botë për nga përqindja e njerëzve të varfër. Etiopia, në këtë rrjet trekontinental, është i vetmi vend që ende nuk e ka njohur shtetin e ri të Kosovës. Kryeministri Edi Rama në takimin njujorkez me homologun e tij bashkëmoshatar, kryeministrin etiopian, Hailemariam Desalegn, nuk dihet nëse veproi suksesshëm sikurse kryeministri turk, burrështetasi proshqiptar, Rexhep Erdogan, i cili ndikoi tek presidenti Wade e kryeministri sheik Soumare të Senegalit për ta njohur Kosovën dy ditë pas shpalljes së Pavarësisë së saj, më 19 shkurt 2008.

Ky projekt Blair-BB qyshse në start po pritet me dyshime hetimi ndaj nismëtarëve. Peter Koula në Londër, kryetar i institucionit Bretod Uds, me një gjysëm shekulli historik monitorimi të projekteve të ndërmarra edhe nga BB e FMN, shprehet për “konflikte interesi me bollek”, paralajmëron se për këtë çështje “mund të flitet me vëllime”. Në Shqipërinë Londineze po ngjet krejt e kundërta: ende Parlamenti nuk e ka thirrë në interperlancë parlamentare kryeministrin Edi Rama për shpjegime e përgjegjësi për këtë kahje mbrapshtie ndaj traditës historike properëndimore të shqiptarëve të Ballkanit.

Kryeministri socialist Edi Rama po vrapon me dorën e kambën e djathtë në Europë. Në anën tjetër, me dorën e kambën e majtë po magnetizohet në Afrikë e në Amerikën Latine, në grupime të tilla si G-6: “Liderët e Rrjetit Global të Shkëmbimeve”. Vërtet “Afrika e Zezë” nuk është ajo e viteve ’60, po as Shqipëria nuk është “Afrika e Bardhë” e viteve ’90.

Shqipëria – vend antar në NATO, KiE, OSBE e vend kandidat për në BE, me këto shtete afrikane e latino-amerikane takohet vetëm në një organizëm ndërkombëtar, vetëm në OKB dhe vetëm me Senegalin në Konferencën e Vendeve Islamike (OIC). Përndryshe: në këto vende ende problematike për botën Kombet e Bashkuara kanë investue edhe me forca paqeruajtëse: në Etiopi me misionin UNMEE (2000-2008), në Haiti me misionet UNMIH (1993-1996), UNSMIH (1996-1997), UNSMIH, MINIGUA, UNTMIH (1997), MIPONUH (1997-2000), MICAH (2000-2001), etj.

BB dokumenton se (GNI) niveli i të ardhurave kombëtare bruto për frymë (PPP) për Shqipërinë për vitin 2012 është 9.390 USD, ndërsa për për Malawin 880 USD, Etiopinë 1.140 USD, për Haitin 1.240 USD, për Senegalin 1.920 USD, për Ganën 1.940 USD. Shkalla e zhvillimit varion nga 5 deri në 10 herë më e lartë për Shqipërinë.

Nga vendet G-6, gjithnjë sipas BB, Shqipëria renditet në vendet me të ardhura mesatare të larta (4.148 USD të ardhura vjetore për frymë), ndërsa Gana (1.604 USD) renditet në vendet me të ardhura mesatare të ulta, kurse Senegali (1.034 USD), Haiti (770 USD), Etiopia (470 USD), Malawi (268 USD për frymë). Kështu, Shqipëria e ka treguesin e të ardhurave për frymë ma shumë se këto pesë shtete sëbashku apo ndryshe, me një rritje pesë herë ma të madhe se sa mesatarja e përbashkët e tyre.

Ky “klub”, projekti G-6, ka mision shkëmbimin e përvojave të qeverisjes ndërveti të një vendi euro-atlantik si Shqipëria me pesë shtete si ato afrikane e latino-amerikane. Disa liderë, si presidenti i Senegalit në deklaraten e 24 shtatorit 2013 për takimin e Nju Jorkut, nuk begenisin t’ia përmendin as emrin Edi Ramës dhe as Shqipërisë së tij/tonë. Qeveria e re Shqiptare, me “qeverisjen e frikës”, me “diktaturën e bardhë” të liderit, “diktaturën e kuqe” të etërve të majtë, etj. po iu shembëllen këtyre shteteve të aleancës së re. Kjo duket edhe tek qëndrimet e veprimet me ligjin e Statusit të Nëpunësit Civil: thyerja me arbitraritet të tejskajshëm i konsensusit pozitë-opozitë i 30 majit 2013, shkarkime kolektive nga puna edhe brenda një dite si kryepolicin e shtetit me 12 drejtorët e policisë në 12 qarqet e vendit, 88 policë të policisë rrugore të Tiranës, 150 oficerë të Antikrimit Ekonomik, etj. akt-shkatërrimet e institucioneve shqiptare rreth 90 vjeçare si Garda e Republikës, etj.

Raste të tilla ekstreme të qeverisjes së majtë në Shqipëri vijnë në vargnim faktik përgjatë dy muajve, të cilat janë krejt të ngjashme me ato në Haitin amerikano-latin, ku janë krye 32 grushte shteti; me ato në Etiopinë afrikane me dhjetra raste të burgosjeve edhe të deputetëve të opozitës të cilët edhe Amnesty International i cilëson “të burgosur të ndërgjegjes”, etj.

2.

Një tjetër G-6 (West Balkan Six), tip “Komënuelthi Ballkanik”, po siluron si nismë diplomatike e Malit të Zi. Arkitekt prijtar ka kryeministrin socialist, 51 vjeçarin Millo Gjukanoviç, ndërsa ideolog, pasues e zbatues ministrin e jashtëm malazes, 37 vjeçarin Igor Luksiç – ish kryeministër (2010-dhjetor-2012), ish ministër i financave. Përpjekjet për të tilla lidhnaja ballkanike janë të vjetra sa Rusia Cariste, Serbia Berlineze, Jugosllavia Versajiste, janë të reja sa vet koha pas rënies së Murit të Berlinit.

Ky termi “Ballkani Perëndimor”(BP) u pagëzue në vitin 2000 në Zagreb (Kroaci) në Samitin BE-BP, që përfshinte shtete të Procesit të Stabilizim-Asocimit (pa Slloveninë e plus Shqipërinë dhe tevona, pas Kroacisë-edhe Kosova). Ky “Union BP”, përndryshe:“Jugosllavia e Re”, në projektin e vet, i përfshin gjashtë shtete: Mali i Zi, Shqipëria, Kosova, Maqedonia, Serbia, Bosnje-Hercegovina. Dy shetet e tjera ballkanike: Sllovenia e Kroacia nuk e pëlqejnë një federatë të tillë, pasi e shohin si tepër të dyshimtë rolin e qëndrimet e Serbisë, etj. Sllavët e Malit të Zi e të Serbisë, veçanarisht pas 1 korrikut 2013 të antarësimit të Kroacisë në BE, duan t’i kthetrojnë medoemos e me përngutje ofensive në këtë nismë të re ballkanike, Shqipërinë e Kosovën.Në strategjinë e paarritshme Gjashtëshja Ballkanike (G-6) parashikon në ardhmëri disa përbashkmëri edhe përtej modelit të avancuar Nordik: një Asamble Parlamentare (10 përfaqësues nga secili shtet antar, me seli qëndrore në Beograd), një treg ekonomik, një polici, një sistem të edukimit e të arsimimit; bashkëpunime disaplanëshe si në luftën kundër korrupsionit, krimit të organizuar, etj.

Kjo nismë malazeze, në (prapa)skenën e saj diplomatike e politike nuk është gja tjetër veçse një “Komënuelth Serb”, në një farë përafërie sikurse Komënuelthi i sotëm Rus. Krijimi federal i një “Jugosllavie të Re”, e katërta në histori, është e rrezikshme për vet Ballkanin e Europën. Jugosllavia Versajiste, Avnojiste, Unioniste millosheviçiane u përmbytën në gjakun e dy luftërave botërore e të tri luftërave ballkanike, tue përfshi si “të tretën luftë” edhe këto ma të fundit në Kroaci, Bosnje-Hercegovinë e Kosovë.

Presidenti i Serbisë, ekstremisti kundërshqiptar Tomisllav Nikoliq, gjatë vizitës së tij në fundgusht 2013 në kryeqytetin kinez, Pekin, deklaroi botërisht:“Serbia do të jetë lider i Ballkanit”. Përndryshe: i kësaj “Jugosllavie të Re” në projekt gjeostrategjik, që po merr udhënisjeje të nëndheshme mafioze për zbatim diplomatik, politik, ekonomik, etj.Bashkimi Europian në Bruksel, me disa personalitete si politikani e diplomati çek, Stefan Fyle e të tjerë dhe struktura të saj si RCC në Sarajevë, me drejtues diplomatin serb, Goran Svilanoviç, etj. po e promovojnë në forma e metoda dhe me praktika e mjete të ndryshme platformën e ecurinë e kësaj nisme të Malit të Zi gjukanoviçian. Këta të dy e të tjerë, shpeshherë e gjithandej, këtë nismë malazeze ua (keq)paraqesin shteteve ballkanike dhe botës euro-atlantike në emër “të integrimit në Bashkimin Europian”, etj.

Kjo nismë malazeze e prosllave ka lidhjen e peshën e vet ajzberige edhe me Dialogun e hapur Kosovë-Serbi; edhe me traktate e marrëveshje ndërballkanike si kjo e pritshmja “Traktati i Miqësisë, Bashkëpunimit, Fqinjësisë së Mirë dhe Sigurisë” në mes  dy shteteve shqiptare: Shqipërisë e Kosovës (Rama-Thaçi); edhe me ndikime në rrotacione politike ballkanike si në Shqipëri veçanarisht pas fjalës kombëtare të Sali Berishës më 25 nëntor 2012 në Shkup, etj.; edhe në krijimin e  një trekandëshi të liderëve Rama-Thaçi-Gjukanoviç për t’i pasë bota euro-atlantike e ballkanike si “faktor paqeje e stabiliteti” në këtë pjesë të Ballkanit Perëndimor, etj.

Disa politikanë euro-ballkanik duhet të tregojnë ma tepër vëmendje që “Bisedimet Kosovë-Serbi”, të stërgjatura e me disa arritje të njohura, të mos instrumentalizohen nga (pro)sllavët me kahje që çojnë në hulli shovene të tilla si kjo nisma federaliste e Malit të Zi të Gjukanoviçit kundërshqiptar, politikanit ma jetëgjatë në Ballkan, ish mik i vjetër i Millosheviçit. E ngrejmë këtë çështje me problematika në rritje sepse “eposi” euro-atlantik e ballkanik i këtyre “Bisedimeve” në një korridor pa dalje fitimtare për shqiptarët, qyshse tani në hapat oazorë të nismes unioniste të Gjukanoviçit, kanë krijue dhe po përcjellin disa fenomene të rrezikshme. E para: po krijohet një diferencim proçesor i (pa)ndjeshëm e i disaanshëm në mes dy shteteve shqiptare në Ballkan, midis Shqipërisë dhe Kosovës. E dyta: mbi këtë hendek të saponisur, me zhelozi në rritje e rivalitet të heshtur, klasa politike zyrtare e Tiranës po e kaluçon Kosovën për me shkue turravrap në Beograd. Prisni, shikoni, dëgjoni: shumë shpejt edhe Edi Rama do falmeshëndetet në kryeqytetin e serbëve. Në asnjë kryeqytet ballkanik fqinjë me Shqipërinë Tirana zyrtare, klasa politike elitare kombëtare e saj, nuk mund të shkojnë në asnjë rast sipas formulës diplomatike-politike të Edi Ramës “Zero probleme me fqinjët”(!) Rruga e politikanëve shqiptar të Tiranës për në Beograd kalon vetëm nga Prishtina e Presheva e, pse jo, edhe nga Sanxhaku shqiptar  (Novi Pazari – Tregu i Ri) dhe vetëm duke u zgjidhur problematikat shqiptare të prejkohshme e të reja.

Në start e ecuri të kësaj nisme malazeze diçka është fort e qartë dhe shumë e sigurtë: Të parët do të përfitojnë Serbia dhe Mali i Zi për vete e nga të tjerët. Serbia qyshse në nisje po e përdor këtë nismë për t’u integruar sa më shpejt në BE, duke mos e njohur Kosovën si shtet i pavarur e antar në OKB. Mali i Zi, shtet gjeo-strategjik bregdetar e malor, me rolin e tij promotorr i shtohen pikët për antarësim në BE e në NATO.

Të parët e të fundit, si gjithmonë – edhe kësaj here, do të humbasin Shqiptarët në Ballkan (Shqipëri, Kosovë, Mal i Zi, Maqedoni, Luginën e Preshevës). Qyshse në start kjo nismë sllave e parasheh Kosovën në kuadrin e Rezolutës 1244 të OKB, me status të kategorisë së dytë, si “territor i (pa)varur”. Mjafton vetëm ky fakt që Shqipëria, shtet 101 vjeçar, të mos bahet pjesë diplomatike, politike e administrative e kësaj nisme të Malit të Zi, këtij shteti republikan 8 vjeçar.

Kosova, me gadishmërinë e saj për të mbështet çdo nismë ndërkontinentale integruese,  edhe në takimin e 16 korrikut 2013 në Budva ishte në nivel përfaqësimi si MPJ me një drejtor të përgjithshëm dhe me drejtorin për Ballkanin). Tani, Kosova,e njohur si shtet i pavarur nga 105 vende të botës, ende ka kohë të tërhiqet ende pa hyrë në thelluta të kësaj nisme sllave.

3.

Komisioneri Europian për Zgjerimin, Stefan Fyle, mbetet një nga përkrahësit e flaktë të “Inisiativa G-6” të Malit të Zi. Vet zëdhënësi i tij, Peter Stano, pohoi para disa ditësh: “Komisioneri për Zgjerim e përkrah këtë inisiativë, në përputhje me rëndësinë që ajo atribuon për bashkëpunimin rajonal”. Komisionieri Fyle, disi i njohur për disa shtysa (jo)politike edhe për integriminin e Shqipërisë në BE, ndihej i interesuar për kryenegociator i bisedimeve Kosovë-Serbi, sidomos në kohë-krizën e bisedimeve në prill 2013 kur shefja e diplomacisë europiane, baronesha Ashton, paralajmëroi se mund të japë dorëheqjen. Nejse! Gjithësesi, shpresojmë që ky burrështetas, ky komisioner europian, të mos kapërthuret shumë në këtë nismë malazeze e prosllave, por të flasin e të veprimtarojnë ma shumë në emër të së ardhmes se sa të shkuares, t’i shohin shqiptarët në kompleks e pa komplekse si një faktor politik e demografik në Ballkanin Perëndimor, pasi janë të dytët për nga popullsia, etj.

Këshilli Rajonal i Bashkëpunimit (RCC) me seli në Sarajevë e zyrë ndërlidhëse në Bruksel (në BE) po kërkon në mënyrë diplomatike-politike publike, të paktën qyshse në takimin e 16 korrikut 2013 në Përzhno (Budva) në Mal të Zi, që të jetë “dora ekzekutive” e këtij “Unioni” të Ballkanit Perëndimor. Pse po ndodh kjo?! Sekretar i Përgjithshëm i RCC është 50 vjeçari Goran Svilanoviç, ish ministër i Jashtëm i Unionit Serbi-Mali i Zi në kohën e Millosheviçit. Ky e drejton RCC, këtë  institucion vazhdues i Paktit të Stabilitetit për Europën Juglindore (SEECP), i cili grupon 46 vende, organizata ndërkombëtare, institucione financiare, dhe prej shkurtit 2013 përfaqësohet edhe Kosova (pa siglen: UNMIK).

Këta të dy, Fyle e Svilanoviç dhe nga stafet e tyre, e kanë kaluar nëpër duart e bisedat e veta platformën malazeze të këtij Komënuelthi qyshse kah prilli 2013. Pra, kanë pasë njohje e sugjerime para se dokumente të tilla t’iu shpërndaheshin “Gjashtëshes Ballkanike” (G-6). Të dy në bashkari iu kanë parapri apo i kanë ndjekë edhe takimet në Budva – Mal i Zi, në Ohër – Maqedoni e deri në Nju York – SHBA.

Komisionieri Fyle ishte nisiator edhe i një takimi diplomatik në nivel të lartë të gjashtë shteteve ballkanike, sipas disa burimeve, i mbajtur më 26 shtator 2013 në Nju Jork, me objektiv: jetësimin e “Unionit Ballkaniko-Perëndimor” apo siç i jep tjetër format Serbia: “Jugosllavia 4” (Versioni 4.0 i Jugosllavisë”).

Kjo dyshja Fyle-Svilanoviç i rrijnë deri në tepri në krah njani-tjetrit në ecuri e ngecje të kësaj nisme malazeze. Në takimin sa sekret dhe të hapur të 16 korrikut 2013 në Përzhno të qytetit bregdetar Budva në Mal të Zi dukej sikur Svilanoviçi i RCC ishte “i pari i vendit” me direktiva e kërkesa të tij demokratike, të dyshimta, etj. Po as Komisionieri Fyle nuk mungonte aty. Ishte ambasadori i Delegacionit të BE në Mal të Zi, Mitika Drobniç, që i përcolli selamet diplomatike të diskutueshme të Fyles me thaniet (jo)diplomatike si: nisma malazeze, ky takim në Budva, po ndodh “në kohën e duhur”,  Fyle “iu sheh të gjithëve si të barabartë”, etj.

Për çdo shqiptar kombëtar çështja është ma problematike nga ç’duket realisht. Diplomacia ndërkombëtare nuk mundet që në shek. XXI të futin  Shqiptarët në një komënuelth të këtillë si ky “Jugosllavia 4”, siç veprohej dikur në konferenca ndërkombëtare, si ato të Berlinit (1878), Londrës (1913), Versajës (1919), etj. Kjo nuk duhet të paraqitetet nga asnjë palë ndërkombëtare apo rajonale si një mundësi, kusht apo alibi për antarësimin në Bashkimin Europian. Ne, shqiptarët e Ballkanit, do të integrohemi në BE vetëm me integritet kombëtar.

Dyshja Fyle-Svilanoviç apo ndokush tjetër nuk mund të jenë të dërguarit e Perëndisë dhe as të jenë vet Bashkimi Europian. Këta mund të kenë një rol frymëzues, përçues e realizues ndaj një nisme gjukanoviçiane të Malit të Zi për një “Jugosllavi të Re”. Mirëpo, Shqiptarët në dy shtetet e derisotme: Shqipëri e Kosovë, nuk i presin integrimin kombëtar e euro-atlantik as në Serbinë e Nikoliqit e Tadiçit, as në Malin e Zi të Gjukanoviçit, Vujanoviçit e Luksiçit, as në Maqedoninë e Gruevskit e Ivanovit, por me antarësimin në Bashkimin Europian.

4.

Pjesmarrja e Shqipërisë në nismen malazeze për një “komënuelth” të Ballkanit Perëndimor është një theqafje kombëtare. Përndryshe: u cilësue edhe si një “tradhëti kombëtare” mbi gjakun e plagët e të rënëve dhe mbi ëndrrat e sakrificat e të gjallëve. Kësodore, me të tilla etiketime politike e nacionaliste, u sulmue muajt e fundit edhe kryeministri Sali Berisha e qeveria e tij për “përfshirje” me pëlqim apo veprim në “Projektin Malazez”, për dhanie “konsensusi” për “Serbinë e Madhe”, etj., Mirëpo, ende hidhen dyshime të pambyllura për takime shqiptare të hapura apo të fshehta, si më 16 korrik 2013 në Budva të Malit të Zi, etj. Sidoqoftë, kundërshtari i tij politik, kryeministri pasues Edi Rama, deklaroi në mënyrë dinjitare në një konferencë online të 1 tetorit 2013: “Qeveria e mëparshme ka plot faje, po jo këtë”. Edhe Presidenti i Republikës, Bujar Nishani, del disi “i larë” nga projekti për Unionin Ballkaniko-Perëndimor (UBP), pasi e bojkotoi Samitin e Ohrit të 1 qershorit 2013, ku atje u fol “në kambë e në dorë” për këtë projekt ballkanik, që po s’na futi ujë nën kambë sot, ka me na ra kokës nesër.

Kryeministri i ri, Edi Rama, deklaroi në atë konferencë online: Nuk ka një projekt të tillë?! Ashtu qoftë! Po kryeministri Ivica Daciç, kryetari i Partisë Socialiste Serbe, ka folur për një “lidhje ballkanike nordike”, të ngjashme me një “Beneluks Panshqiptar”(!) dhe ka deklaruar  se këtë ide e ka pasë edhe ma herët, se Serbia “është ende në shqyrtim të saj”, etj. Këto qëndrime të kryeministrit serb, Daciçit kundërshqiptar, janë të muajit të kaluar. Këto i pohojnë edhe nga Milivoje Mihajloviç, zëdhënës i Qeverisë Serbe, edhe socialistja Dijana Vukomanoviq, anëtare e Komisionit për Integrime Europiane në Qeverinë e Serbisë, etj.

Vërtet shtetet ballkanike nuk japin detaje plotore rreth kësaj nisme malazeze, po i vërtetë është edhe fakti tjetër: Në zyra diplomatike e politike, natyrisht edhe në Shqipëri, ka ftesa, ka shkresa, e përveç këtyre qarkullon gjithandej edhe një  farë platforme me 20 pika” etj. Pra, kësisoj, nuk është vetëm një ide, por me mjeshtëri diplomatike (jo)shovene po jetësohet ashiqare në realitetin gjeopolitik ballkaniko-perëndimor. Edhe nga vet Brukseli i Bashkimit Europian, pikërisht nga Komisionieri Europian për Zgjerim, Stefan Fyle, vjen një deklarim zyrtar mediatik: “Iniciativa G-6 e Malit të Zi, ka për qëllim forcimin e bashkëpunimit mes shteteve të Ballkanit Perëndimor”, etj.Gjithandej (për)flitet për një takim të Gjashtëses Ballkanike (G-6) në shtator 2013 në Nju Jork. Troç: Edi Rama (vet)akuzohet për përkrahje të kësaj nisme malazeze!  Kësohere nuk po e akuzojmë kryeministrin Edi Rama për “tradhëti kombëtare” siç vepronin të tjerët në këta muajt e fundit ndaj ish-kryeministrit Sali Berisha tek e (para)gjykonin për këtë nismë sllave. Dihet: genet e Edi Ramës në breza nga baba e nana e tij nuk ia lejojnë të rrëshqasin kaq shpejt e kaq lehtë në “tradhëti kombëtare”. Një fakt bindës: stërgjyshi i tij, Kristaq Rama në Durrës ishte ndër firmëtarët e ngritjes së Flamurit të Pavarësisë në këtë qytet bregdetar në fundnëntorin 1912, (sëbashku me të vllain, Mihal Rama) iu ba krah Ismail Qemalit në nëntor 1912 kur erdhi në Durrës, ndërkohë që ortodoksë e boshnjakë të atyshëm i dolën kundra, i banë antimiting. Kryeministri i ri Edi Rama po vepron ndryshe: po bahet mjaft i rrezikshëm me mospërfilljet e tij, pasi nuk po i informon institucionet e shtetit shqiptar e popullin shqiptar për nisma të tilla si kjo G- 6 ballkanike apo ajo G-6 afrikane e latino-amerikane, etj. Rreziku i tij i madh për shoqërinë e sotme demokratike është se ai kujton sikur shteti ynë/tij është “shteti i babës” dhe “shteti i dajës”, sikur ai “ka lindur për shtetin”, ndërkohë që shteti ka lindur për njerëzit. Ai duke hipotekue klanin e tij nga bashkia deri tek qeveria, kujton sot apo do të kujtojnë nesër sikur hipotekën e tij është krejt Shqipëria.

Kryeministri Edi Rama duhet të shpjegohet për nismen malazeze të Gjukanoviçit kundërshqiptar. Kjo për pasi disa arsye: Flitet për një takim në fundshtator 2013 në Nju Jork të shteteve të Ballkanit Perëndimor. Vet Edi Rama pati disa takime e biseda në Nju Jork me Gjukanoviçin, si në një takim  zyrtar dyshe si kryeministra të dy shteteve ballkanike, pjesmarrja e përbashkët në veprimtarinë vjetore të Këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan në Nju Jork, etj. po këto nuk janë takimet e para dhe as të fundit që këta dy lider ballkanik bajnë ndërveti.

Kryeministri e kryesocialisti i Malit të Zi, Millo Gjukanoviç (sëbashku me ish-presidentin serb, Boris Tadiç) ishin në qytetin e Shkodrës më 22 prill 2013 si “palë e tretë”, si “bashkidealistë socialistë”,etj. në beslidhjen e Partisë Socialiste të Edi Ramës e të Lëvizjes Socialiste për Integrim të Ilir Metës. Gjukanoviçi rivinte në këtë solemnitet në Shkodër fiks 100 vjet pasi Esad Pashë Toptani kreu besëpremjen e dorëzimit tek krajl Nikolla i Malit të Zi të Shkodrës qëndrestare (9 tetor 1912-22 prill 1913). Të nesërmen, më 23 prill, dy liderat Rama-Gjukanoviç me suitat e tyre politike e të tjerët, drekuan në Budva, në këtë vend turistik në komunën e Tivarit të të tragjedisë së mbi 4 mijë shqiptarëve të vrarë nga etërit e tyre bio-politik sllavo-komunistë rreth shtatë dekada ma herët, në prill 1945. Kësokohe, në prill 2013, Mali i Zi i Gjukanoviçit e nxori në skenën diplomatike ballkanike e euro-atlantike nismen G-6 të Unionit Ballkaniko-Perëndimor. Patjetër që dy “arinjtë polar” të politikës ballkanike si “i vjetri” Gjukanoviç dhe “i riu” Rama, të dy të rrezikshëm njësoj – njëri në ngritje e tjetri në rënie,  nuk mund të bindin askënd që asokohe këta të dy të mos kenë folë për nismen malazeze G-6?!Paradoks diplomatik, politik e moral: Nisma e Malit të Zi, sipas platformës parasheh edhe luftën e përbashkët kundër korrupsionit, si një nga kushtet që BE parashtron për këto vende ballkanike të G-6. Aty, sipas një përkthimi, thuhet: “Meqë është rënë dakord se lufta kundër korrupsionit paraqet një komponent të rëndësishëm dhe të përpjekjeve të përbashkëta, vendet anëtare do të sugjerojnë konsolidim të Iniciativës Rajonale për Migracion, Azil dhe Refugjatët, dhe Iniciativës Rajonale Anti-Korrupsion me qëllim të krijimit të një qendre rajonale të luftës kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar”. Dihet: kryenismëtar i “Unionit Ballkaiko-Perëndimor” (Jugosllavia e Re) është politikani bankier, Millo Gjukanoviçi, që i mban rrobat sipas trupit, kravatit sipas qejfit e orët e shtrenjta sipas shijes, i cili është edhe një nga liderët ma të akuzuar në botën e sotme për korrupsionin e tij, që e ka krye me vendet fqinjë të tokës e të detit, sidomos me Italinë për cigaret e me Shqipërinë për naftën. Mbi Gjukanoviçin, që i ka të gjitha në vetveten e tij: komunist dogmatik, nacionalist sllav, patriot malazez, strateg në luftë kundër kroatëve, përkrahës i luftës kundër boshnjakëve në B-H, “baba i Pavarësisë” (siç i pëlqen ta quajnë të tjerët), “njeri i hekurt” -i pamëshirshëm në politikë e në biznes, (me bandat e kondrabanden e tij), mban gjithato akuza për korrupsion e lidhje me mafien. Gjukanoviçit i kanë tërheq vëmendjen për korrupsionin edhe personalitete të larta botërore, e ka shpall në kërkim edhe Prokuroria Italiane, opozita malazeze si Nebojsa Medojeviç – ish kandidat për President më 2008, e cilëson si “nun” i “shoqatës kriminale” të pak familjeve super të pasura në Malin e Zi. Thuhet në dokumente se mafia me kondrabandën nëpër Mal të Zi ka fituar miliarda lekë të ardhura. Gjukanoviçi kundërshqiptar, ky kameleon politik, që hiqet e duket si njeri karizmatik në Malin e Zi, që ka ngrit edhe universitet privat, etj. me fjalën e gojën e tij “brisk rroje” justifikohet për gjithçka në akuzat ndaj tij.Millo Gjukanoviçi shtatë herë kryeministër i Malit të Zi dhe Edi Rama i sapo zgjedhur kryeministër i Shqipërisë janë miq të hershëm, pasi të dy janë politikanë socialistë, të dy janë  sportistë basketbollistë, me tipare lideri e praktika politike pothuaj të njëjta. Gjukanoviçi është politikani ma jetëgjatë në Ballkan, kurse Rama është një nga dy politikanët zyrtar ma jetëgjatë në Shqipëri (pas Berishës), pasi ishte ministër i Kulturës, kryebashkiak i Tiranës, e së fundit, kryeministër. Kjo shoqëri ndërveti ka disa ndërvartësi të këqija për vet Edi Ramën; I ban kopjaci atij. Gjukanoviçi në fushatën elektorale parlamentare më 2012 e ngriti Koalicionin “Mali i Zi Europian”, çka edhe Rama më 2013 e quajti koalicionin e majtë Aleanca “Për Shqipërinë Europiane”. Pra, njësoj. E keqja ma e madhe është se Rama si kryeministër (pas tij edhe Thaçi) po e imitojnë në vazhdimësi Gjukanoviçin, mikun e tyre, pikërisht në atë përvojën e tij tepër të keqe, që e drejton  prej kohësh Malin e Zi si një shtet privat.

5.

Atë çka ka ndërmend e në letra të nismes së hapur e të fshehtë Gjukanoviçi i Malit të Zi na e thotë kohët e fundit edhe Ivica Daciç, kryeministri e kryesocialisti i Serbisë. Këta flasin për një “Benelux” panshqiptar. Kjo thanie përforcohet edhe nga Milivoje Mihajloviç, Dijana Vukomanoviq, etj. në prapaskenë thuhet se do të jetë hapi i parë i Unionit të Ballkanit Perëndimor. Ky “Beneluks Panshqiptar” do të mbetet i tillë edhe pas ngritjes së Unionit (UBP). Ky Beneluks do të përfshijnë tri shtete ballkanike: Shqipërinë, Kosovën e Malin e Zi. Rreziku kombëtar ma i madh i kësaj trinjakërie shtetesh do të jenë trevat shqiptare në Malin e Zi, që shtrihen nga deti në male përgjatë kufirit të Shqipërisë e të Kosovës si komunat e Ulqinit, Podgoricës (Tuzi, etj), Plavë-Gucisë, Rozhajës, etj. Po kështu do ta pësojnë keq edhe Lugina e Preshevës (Kosova Lindore), Mitrovica me komunat përrreth, etj.Hije të zeza diplomatike e politike të këtij Beneluksi Panshqiptar u shfaqën keqas edhe në Nju Jork në darkën e 17-të gala të Këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan (NACC) më 27 shtator 2013, ku ishin të ftuar nderi tre kryeministrat: Edi Rama i Shqipërisë, Hashim Thaçi i Malit të Zi dhe Millo Gjukanoviç i Malit të Zi. Disa pyetje: Përveç “dorës së Sorosit” kush tjetër i tuboi bashkarisht në një takim të tillë panshqiptar? Pse nuk erdhi edhe tjetri kryeministër kundërshqiptar, Gruevski i Maqedonisë, ku edhe përqindja e shqiptarëve në këtë shtet është më e lartë se sa në Malin e Zi, ku në këtë veprimtari kishte edhe personalitete të larta shqiptare nga Maqedonia si Musa Xhaferri, etj.?! Aty mund të ishte edhe Ivica Daciç i Serbisë, pasi për shqiptarët e Ballkanit e të Diasporës të janë njëlloj, një brumë sllav kundërshqiptar. Të tre kryeministrat e “Beneluksit Panshqiptar” para se të vinin në këtë veprimtari të NACC ishin takue ndërveti në Nju Jork.Shqiptarët në Amerikë me origjinë nga trevat etnike shqiptare në Mal të Zi, qyshse më 17 shtator 2013,  të përfaqësuar nga shoqatat e tyre: Ana e Malit, Dedë Gjo’ Luli, Kraja në Nju Jork, ajo e Intelektualëve të Pavarur e Malësia e Madhe në Detroit, Fondacionet Plavë-Guci dhe Dom Simon Filipaj dhe Fondi Humanitar Malësia në Nju Jork kundërshtuan atdhetarisht e publikisht pjesmarrjen e Gjukanoviçit në këtë veprimtari pothuajse panshqiptare. Shoqata Atdhetare “Malësia e Madhe” udhëtoi 12 orë rrugë nga Detroiti në Nju Jork për të protestuar (bashkë me të tjerë) më 27 shtator 2013 para selisë së OKB, konsullatës malazeze në Nju Jork dhe tek rruga 42 – tek salla Cipriani e darkës solemne e festive të NACC. Protestuesit nuk i takoi askush përveçse ministrit të Jashtëm të Kosovës, zotit Enver Hoxhaj. Të tre kryeministrat trinjak ballkanik hynë bashkarisht e mospërfillës në sallë. Të nesermen MPJ e Malit të Zi lëshoi deklaratë kundër shqiptarëve protestues në Nju Jork, duke i etiketue “grupe radikale”, etj. Dy kryeministrat shqiptarë heshtën ndaj shqiptarëve të Malit të Zi për hatër të Gjukanoviçit. Asnjë nga shoqatat apo shqiptarët protestues nuk e dinin plotërisht se mospërfillja e tyre i kishte rrënjët edhe tek “Beneluksi Panshqiptar” i pritshëm e i frikshëm i Gjukanoviçit në Podgoricë-Kotorr dhe, në (prapa)skenë shovene, i Ivica Daciçit në Beograd.

Treshja Rama-Thaçi-Gjukanoviç i sfidoi shqiptarët në Nju Jork e në Mal të Zi për hir të miqësisë e të pushtetit të vet politik. Këtyre tre kryeministrave iu intereson ma shumë një mandat i tretë i Thaçit në Prishtinë se sa kërkesa tre dekadore e Tuzit për komunë më vete, etj. Edi Rama i ka njëjtësisht larg Tiranës edhe Tuzin, Ulqinën e Plavë-Gucinë, ashtu sikurse Hashim Thaçi i ka nga Prishtina si Plavë-Gucinë e Rrozhajën. Këto treva shqiptare janë ma afër se liderët malazezë të Kotorrrit: Gjukanoviçi e Vujanoviçi.

Klasa politike shqiptare e pas rënies së Murit të Berlinit si në Mal të Zi, në Tiranë e në Prishtinë, etj. ka me mbajt përgjegjësi historike edhe nga brezat pasardhës për trevat shqiptare në Mal të Zi e për shqiptarët e saj, pasi kanë hyrë në dekadën e tretë duke heq vallen (anti)shqiptare sipas kukës së Gjukanoviçit. Nuk është në nderin tonë kombëtar që shqiptarët në Malin e Zi ende të mbeten “të tradhtuar” kaq keqaz, sepse Mali i Zi multietnik don të bahet shtet etnik sllav (po mundi edhe malazez) me tokat e shqiptarëve, se Gjukanoviçi me të tijët don të rrijnë në pushtet, sepse Tirana e Prishtina duan të jenë “faktor paqeje” në Ballkan, etj.

Në Nju Jork gjatë shtatorit 2013 dy kryeministrat shqiptar, Rama e Thaçi, u takuan me Gjukanoviçin. Çka diskutuan ndërveti del sipas deklaratave të tyre për shtyp. Edi Rama flet si pan-europian për degëzimet e rrjetit TAP drejt Kosovës e Malit të Zi dhe për ndërtimin e një autostrade që do të kalonte nga Kroacia drejt Mal të Zi e Shqipërisë për të lidhur bregdetet Adriatik me atë Jon. Pra, nga fusha e Shah Denis të Azerbajxhanit do të vijnë gazsjellësi gjigand TAP për të cilin kanë nënshkrue Memorandum Mirëkuptimi qyshse në maj 2013 katër shtete ballkanike: Shqipëria, Mali i Zi, Kroacia e Bosnje-Hercegovina. Aty, në maj 2013, ishte dhe foli edhe Igor Lukshiç, Zëvendëskryeministri dhe Ministri i Punëve të Jashtme e Integrimit Europian i Malit të Zi, ideologu e promotorri flamurmbajtës i nismes malazeze për federatën ballkanike G-6. Edi Rama flet si pan-europian për “Korridorin Dalmat” nga Trieste në Igumenicë, negociatat për të cilin kanë nistue qyshse më 2004 dhe do të jetë sipërmarrje madhore edhe e Bashkimit Europian. Edi Rama të bahej ma tokësor, të tregohej ma shqiptar. Të fliste për rrugën Han i Hotit-Vermosh-Plavë-Guci, për hapjen e pikave kufitare si ajo e Çeremit dhe ndertimi i rrugës Dragobi-Çerem-Plavë-Guci.

Në krahun tjetër, Hashim Thaçi i mburret mikut të tij, Gjukanoviçit, se tashma në Prishtinë do të hapet ambasada e Malit të Zi. Ky, njeriu që luftoi për lirinë e pavarësinë e Kosovës në male e kancelari të botës nuk e përmend hapjen e Rrugës Deçan-Plavë, që iu ka premtue disa herë kryekomunarëve, shqiptarëve e banorëve të tjerë të kësaj treve etnike shqiptare. Thaçi nuk flet as për kufirin Kosovë-Mali i Zi, etj.

Dy kryeministrat shqiptarë: Edi Rama i Tiranës e Hashim Thaçi i Prishtinës, që saherë takohen me Millo Gjukanoviçin na fyejnë në krenarinë e ardhmërinë kombëtare shqiptare, kanë pasë dhe kanë çka të diskutojnë për çështjet problematike të pazgjidhura të shqiptarëve në Malin e Zi: çpopullimi i trojeve tona nga shqiptarët; mos lejimi i perdorimit të lirshëm i simboleve kombëtare; ndryshimi i ligjit për përfaqësimin e popullatës Shqiptare në Kuvendin e Malit të Zi; arrestimet dhe burgosjet gjatë aksionit famëkeq e terrorizues “Fluturimi i Shqiponjës”; injorimi dhe mos dhënja e të drejtës për komunën e Tuzit; tentimi për ndryshimin e strukturës demografike duke sjellur ardhacakë nga veriu i Malit të Zi në Tuz; arrestimet e gjykimet e padrejta të 23 shqiptarëve në fshatin Martinaj të Plavë-Gucisë; eksproprimi i pronës private në emër të krijimit të parqeve nacionale në pronat private të shqiptarëve të Plavë-Gucisë; marrja e kompetencave në mënyrë arbitrare për pasuritë detare të komunës së Ulqinit si dhe konfiskimi i pronave private të shqiptarëve në Gjirin e Valdanosit.

6.

Ballkani si asnjë rajon tjetër i botës së sotme është i mbushur deri në tejngopje me organizata e organizma ndërkombëtare e rajonale si OKB me agjensitë e saj, NATO, BE, KiE, OSBE, si edhe Procesi i Kooperimit të Europës Juglindore (SEECP), Konferenca e Vendeve Islamike, Këshilli Rajonal i Bashkëpunimit (RCC), Nisma Adriatiko-Joniane, Nisma e Europës Qendrore, Nisma e Detit të Zi, SECI, Forumi i Kartës Adriatik 5, etj.

Çështja shtrohet: Çka i duhet Ballkanit edhe një organizëm tjetër federalist G-6 (West Balkan Six): Unioni Ballkaniko-Perëndimor (Jugosllavia 4, etj.) dhe brenda formatit të saj nismëtar e bashkudhtar, ngritja parësore e mbajtja edhe e mapasme e një “Beneluksi Panshqiptar” (!) Për ma tepër çka i duhet realisht pjesmarrja e një vendi ballkanik si Shqipëria në një tjetër G-6: “Liderët e Rrjetit Global të Shkëmbimeve” (Global Network of Global Delivery Leaders)  me shtete afrikane dhe latino-amerikane të botës së tretë. Deri kur Parlamenti e Presidenca e Shqipërisë do të heshtin dhe nuk do të kërkojnë përgjegjësi ndaj kryeministrit Edi Rama për angazhime të heshtura e të hapura në këto dy grupime G-6.  Njejtësisht kryeministri Rama duhet të shpjegohet edhe pwr takimin e tij në shtator në Nju Jork me ministrin e Jashtëm Rus, Sergei Lavrov në kohën që presidenti amerikan Barak Obama mbante fjalimin historik në sallën e OKB, sepse kryediplomatit rus i është premtuar futja e oligarkëve rusë në ekonominë shqiptare, për një numër projektesh të Rusisë me Shqipërinë, etj. Kryeministri Rama duhet të arsyetojnë ftesat e tij për ngritje të një superushtrie me këshilltarë  të huaj në Shqipëri si “Njësi speciale për G-6 me vendet afrikane e latino-amerikane, siç po i ngrejnë edhe këto në vendet e tyre; grup me këshilltarë nga disa vende Arabe; grup këshilltarësh nga Turqia, etj. etj. Patjetër duhet të rrëfehen për takimet e ndryshme në ditët e Asamblesë së Përgjithshme të OKB në Nju Jork lidhur me projektet për Shqipërinë, për Çështjen Kombëtare Shqiptare në Ballkan, etj. Ndihet nevoja kombëtare që të sqarohet ma tej e ma tepër nga kryeministri Rama ideja e tij e hedhur në Parlamentin e Kosovës për një pesëkandësh gjeo-politik Itali-Turqi-Greqi-Shqipëri-Kosovë, që, ndoshta, edhe me afrimin e Malit të Zi, do të kemi një tjetër G-6, në të cilën a jetësohet “Beneluksi Panshqiptar”, etj.

Përndryshe, në mungesë të shpjegimeve të tilla dhe të mos institucionalizimit zyrtar të këtyre nismave G-6, etj. nuk na mbetet gja tjetër veç të themi se në këto veprimtari diplomatike, politike, etj. nuk kemi vetëm dy grupe G-6, po kemi vetëm një grup G-666, që në numerologji simbolizon “Djallin”. Pra, G-666 është Edi Rama, që po vjen në skenë e rri në karriken kryeministrore si Djalli vet. Pra, djalli vet është Edi Rama, pasi me grupime të tilla si UBP na çon tek djajtë e kuq të kombit tonë, tek sllavët.

 

Pistat e reja të Rezolutës Çame

by

SHKRUAN: MENTOR NAZARKO*/

Rezoluta për zgjidhjen e çështjes çame më në fund u botua në Fletoren Zyrtare, duke nënkuptuar një dokument deri diku detyrues për politikën e jashtme shqiptare. Jo rastësisht duke iu referuar asaj, ministri i Jashtëm grek tha se nuk e njihte këtë fakt, ndërkohë që në qëndrimet e institucioneve shqiptare po vihet re një lloj aktivizimi i tyre në drejtim të ngritjes së kësaj çështjeje në kontaktet dypalëshe. Po vihet re se çështja çame në sytë e këtyre institucioneve nuk është më një çështje inekzistente apo individësh, por çështje në dosjen diplomatike dhe çështje kolektive.
Rezoluta përfaqëson me të vërtetë diçka simbolike për komunitetin çam, sepse është një tekst de facto i miratuar në një sallë parlamenti të rrethuar nga ky komunitet, i cili i përplasur me policinë, u përgjak, u izolua në rajone të ndryshme policie. Vetëm 9 vjet më vonë ajo konsiderohet e miratuar dhe de jure. Në të vërtetë, ky tekst bart presionin e madh grek që u ushtrua mbi palët në momentin e miratimit parlamentar (ose në vigjilje të tij), ndërsa gjatë punimeve në Komisionin e Jashtëm nuk u ndje ky presion. Të dy partitë kryesore, PS në pushtet dhe PD në opozitë, së bashku me parti historike si Balli Kombëtar dhe Legaliteti, e miratuan me konsensus tekstin. Por ama, kur projektrezoluta mbërriti në sallën e Parlamentit, tensioni që vinte nga jashtë- nga presioni diplomatik i Greqisë dhe nga thirrjet e protestuesve të grupuar nga shoqata “Çamëria”, u pa se Berisha iku nga salla, ndërsa Nano urdhëroi të vetët që të mos e votonin, ose të abstenonin. Me gjithë manovrat e deputetëve të caktuar për të ndaluar rezultatin pozitiv, nëpërmjet abstenimeve të shumta, madje dhe ndikimin mbi vetë kryetarin e Parlamentit, Rezoluta sot është në fuqi.
Duhet mbajtur parasysh diçka në kontekstin historik. Shqipëria ende nuk ishte anëtare e NATO-s. Konsiderohej si diçka  e jashtëzakonshme iniciativa e Adriatikut, ndërmarrë nga SHBA-të për Shqipërinë, Kroacinë dhe Malin e Zi. Pra, Parlamenti i Shqipërisë tregonte guxim në raport me presionin e një vendi anëtar të NATO-s, i cili kishte një votë apo një veto në raport me anëtarësimin eventual të Shqipërisë në vëllazërinë atlantike. Po sot që Shqipëria është anëtare e NATO-s, si duhet parë kjo Rezolutë?
Teksti në fjalë në fakt kapërcen dhe pritshmërinë e vetë komunitetit çam, sepse kapërcen projektrezolutën e paraqitur nga vetë Shoqata në atë vit, por ama është ndërkohë shumë më konkret duke reflektuar qoftë kuadrin tërësor të të drejtave të këtij komuniteti apo komunitetit shqiptar në përgjithësi, qoftë referenca shumë të sakta në pikëpamje kohore për të drejtën e pronësisë. Ndihet se në këtë tekst ka punuar me shumë gjasa dhe avokati i njohur, ndoshta eksperti më i mirë i çështjes së të drejtave të shqiptarëve në Greqi, Agim Tartari.
Komentet nen për nen
1.Rezoluta hapet me bazamentin diplomatik dhe ndërshtetëror ku mbështetet teksti i rezolutës, duke e konsideruar vetë rezolutën si kontribut në marrëdhëniet e mira dhe në favor të paqes e sigurisë. Qasja që ndihet veçanërisht te ky paragraf është: zgjidhja e një problemi kaq të madh të së shkuarës kontribuon në përmirësimin e klimës së sigurisë dhe paqes mes dy vendeve. Sigurisht dhe heqja e ligjit të luftës, respektivisht abrogimi i tij, i efekteve të tij kryesore ndikon thelbësisht në këtë objektiv të sigurimit të paqes.
2.Referimi te Konventa Europiane, Deklaratën Universale për të Drejtat e Njeriut dhe dokumente të tjera ndërkombëtare, të njohura nga të dyja palët, është referim te një kornizë që ofron shumëçka për të drejtat e shqiptarëve në Greqi, veçanërisht të komunitetit çam. Përmendet dhe Deklarata Universale e të Drejtave të Njeriut, e OKB-së, e cila është miratuar më herët sesa Konventa Europiane. Ndërkohë ka referime dhe për dokumente të tjera ndërkombëtare, që është term i gjerë, por që mund të lëvizë nga ato që lidhen me institucionet e drejtësisë, si GJND etj., deri te konventa më specifike për gjenocidin, krimet e luftës etj. Në këto akte ndërkombëtare flitet për të drejtën e mosdiskriminimit mbi bazë etnike, fetare, kombësie, të drejtën e gëzimit të lirë të pronësisë etj.
3.Referimi te fryma e Traktatit të miqësisë ofron një koncept shumë të gjerë që, i mbështetur mbi aktet e tjera ndërkombëtare të përmendura më sipër, krijon bazën më të rëndësishme juridike ku mbështeten pretendimet e komunitetit çam. Ky Traktat, si çdo traktat dypalësh, ka në themel të vet parimin e reciprocitetit.  Me një fjalë, çfarëdo që kërkohet prej një shteti, i duhet ofruar dhe shtetit tjetër. Greqia, e cila, me shumë gjasa, siç pohojnë ekspertë të Ministrisë së Jashtme të asaj kohe, ishte autorja e projektit në linja kryesore, nuk mund ta shmangte banalisht këtë parim, ndaj në këtë Traktat reciprociteti ndihet qartësisht i përmendur dhe i konsideruar. Pra, flitet për të drejta minoritare, flitet për të drejtën e pronësisë, për mësimin e gjuhës dhe trashëgiminë respektive kulturore, përfshi përmendoret, për zgjidhjen e konflikteve në frymën paqedashëse, dhe eventualisht përdorimin e institucioneve ndërkombëtare në rast të dështimit të negociatave dypalëshe. Ka një rilexim pasurues të këtij Traktati në dritën e reciprocitetit, i cili realisht ka funksionuar vetëm për palën greke. Ky traktat duhet të funksionojë edhe për palën shqiptare në territorin grek. Për këtë, çdo akt ligjor grek që bie në kundërshtim me Traktatin, sepse cenon zbatimin e tij për shtetasit shqiptarë, do duhet të shfuqizohet.
4. Shprehja “është koha… për zgjidhjen… e të drejtave çame”, në fakt ngjan shumë interesante. Viti 2004 është afro 10 vjet pasi ish-ministri i Jashtëm grek, sot President i Greqisë, zoti Papulias, i kishte thënë homologut të vet Serreqi, se “duhet të kalonte pak kohë që të krijohej mundësia e shqyrtimit të çështjes çame”, sepse sipas tij “plagët ishin ende të hapura”. Pra, Parlamenti i Shqipërisë ngjan se i përgjigjet kështu zotit Papulias: ka ardhur koha për zgjidhjen e çështjes çame. Fryma e Traktatit të miqësisë është korniza apo çadra më e mirë për një kuadër tërësor të këtyre të drejtave.
5.Nëse më sipër thuhet se “është koha…”, atëherë është normale që “qeveria të shtojë përpjekjet”. Por, nëse në paragrafin e mësipërm flitet për një kuadër tërësor të drejtash që duhet të rishqyrtohen, Kuvendi nëpërmjet kësaj rezolute e vë theksin kryesor mes tyre te “çështja e pronave dhe pasuritë e tjera të patjetërsueshme të popullsisë çame”. Në fakt, kjo çështje është jo vetëm e komunitetit çam, por edhe e shqiptarëve të tjerë të Greqisë, por Kuvendi ka dashur të theksojë komunitetin çam si përbërësen kryesore të kësaj popullsie. Ndërkohë, në përgjigje të shqetësimit të disa maksimalistëve brenda komunitetit, e drejta e pronësisë është e vetmja e drejtë e cila siguron të gjithë të drejtat e tjera si pasojë dhe ndërkohë është e vetmja e drejtë e cila mund të pretendohet më lehtësisht në kontekstin aktual të marrëdhënieve me Greqinë. Madje dhe në institucionet ndërkombëtare kompetente, pa krijuar konflikt të fortë me këtë shtet që ka rëndësinë që ka në rrafsh rajonal dhe global. Pra, Greqia s’ka asnjë bazë në refuzimin e kësaj të drejte për shtetasit shqiptarë me origjinë çame ose jo, që kanë të drejta pronësore në Greqi. A është rastësor apo jo referimi te popullsia çame dhe jo te qytetarët e tjerë, kjo është pa rëndësi për komunitetin çam, por kërkon një lloj pyetësori të autorëve të këtij teksti. A mendojnë ata se vetëm komuniteti çam ka pretendime pronësore, apo ata ngatërrojnë të gjithë shqiptarët e Greqisë me çamët? E njëjta gjë dhe në paragrafin e mëposhtëm. 6.Ligji i Luftës nuk prek vetëm pasuritë e popullsisë çame, pasi ata morën shtetësi shqiptare.
Paragrafi me referencën për Ligjin e Luftës është paragrafi më i qartë dhe më konkret i gjithë tekstit.
Së pari, ai pohon se Ligji i Luftës është ende në fuqi, sepse është në fuqi efekti kryesor i këtij ligji: sekuestroja konservative. Sekuestroja konservative sipas Ligjit të Luftës duhet të binte automatikisht me heqjen e gjendjes së luftës apo me rënien e cilësimit armik të Shqipërisë, dhe respektivisht dhe të shtetasve të saj si shtetas armiq. Ky cilësim duhet të ketë rënë sipas të drejtës ndërkombëtare me vendosjen e marrëdhënieve diplomatike në 1971, apo në 1987, kur kryeministri Papandreu e shpalli këtë heqje me komunikatë qeveritare, apo me firmosjen e Traktatit të miqësisë në 1996, që në të vërtetë ngjan shumë me një traktat paqeje. Ama autoritetet greke nuk kanë respektuar procedurat e parashikuara në ligjin e luftës të nëntorit 1940, ndaj shumë ekspertë grekë thonë se Ligji i Luftës është ende në fuqi. Për më shumë sekuestroja konservative mbetet ende në fuqi, si efekti më kryesor i këtij ligji, së bashku me pretendimet e ekstremistëve grekë mbi Vorio Epirin.
Së dyti, ai konsideron se nevojitet një zgjidhje e shpejtë qoftë në aspektin teknik, qoftë në atë juridik, e cila duhet të jetë një zgjidhje kolektive dhe jo një zgjidhje individuale siç thonë autoritetet greke, të cilat ftojnë që qytetarët shqiptarë t’u drejtohen gjykatave të vendit të tyre apo Strasburgut, si tha Venizelos. Po a ka mundësi reale që një problem kaq i madh, pra që prek një numër kaq të madh qytetarësh, të zgjidhet me procese gjyqësore individuale? Po koha që rrjedh, komplikimet që bart, shtimin e trashëgimtarëve apo vdekjen e tyre etj. etj?
Së treti, parë në këtë perspektivë – atë të pronave, të heqjes së sekuestros konservative, Parlamenti shqiptar kërkon ngrirjen e ligjit grek Nr. 2664, i cili vendoste një afat 7-vjeçar për regjistrimin e gjithë pronave në Greqi, shto dhe një dy vjeçar për konfliktet e mundshme, dhe pas këtij 9-vjetëshi vënien e gurit të rëndë mbi çështjen e pronave shqiptare në Greqi. Sot kjo kërkesë ngjan e kapërcyer, por ajo duhet të përkthehet në shtyrjen e afatit kohor të parashikuar prej këtij ligji për regjistrimin e pasurive shqiptare në hipotekat greke.
7.Parlamenti i sugjeron qeverisë veprimin konkret: krijimin e grupeve të posaçme të punës dhe i kërkon përshpejtim. Pse? Sepse në të vërtetë grupe të tilla u krijuan që para Traktatit, por ama nuk vazhduan funksionimin. Ndërkohë, sipas Traktatit, grupe të tilla duhet të ngrihen jo vetëm për çështjen e pronësisë, por edhe çështje të tjera sipas parimit të reciprocitetit. Kjo u ripohua në takimin me Venizelos dhe ngjan se ka qenë kërkesa e autoriteteve tona.
8.Prapa fjalisë diplomatike, ku flitet për rregullimet ligjore që duhet të bëjë qeveria greke, fshihet gjithashtu një sugjerim i rëndësishëm i mbështetur mbi një të vërtetë absolute, që jo rrallë injorohet nga politika qeveritare. Traktati i miqësisë nuk është imediatisht i zbatueshëm, por ai ka nevojë për rregullime ligjore përkatëse që përmenden më sipër: abrogimi i Ligjit të Luftës, respektivisht heqja e sekuestros konservative. Po ashtu duhet të abrogohen ato ligje greke të cilat konsiderohen si pjesë e Kushtetutës greke dhe që kufizojnë ushtrimin e lirë të së drejtës së pronësisë së qytetarëve shqiptarë në Greqi dhe që janë në kundërshtim me nenin 15 të Traktatit të miqësisë. Në këtë nen duket ndikimi i ekspertëve më të mirë, respektivisht i avokatit Agim Tartari në formulimin e tij.
9.Edhe paragrafi mbi nevojën e njohjes ndërkombëtare të këtij teksti ka rëndësi të jashtëzakonshme: ndërkombëtarizimin e problemit. Ai duhet të ndodhë sipas rezolutës, që në fillim dhe jo si kushtëzim nëse qeveria greke nuk reagon pozitivisht. Pra, edhe ky nen e bën këtë rezolutë më të avancuar se projektrezoluta e dhjetorit 2012 apo dhe ajo e prezantuar prej komunitetit çam. Brenda shprehjes “qeveritë dhe institucionet ndërkombëtare që mund të kontribuojnë në zgjidhjen e problemit”, nënkuptohen fuqitë e mëdha që kanë ndikim absolut te Greqia, dhe institucionet do të ishin Bashkimi Europian, Këshilli i Europës, apo dhe institucionet e drejtësisë europiane dhe botërore. Prej këtij neni të fundit rrjedh automatikisht detyrimi i qeverisë shqiptare që t’ia dërgojë tekstin e rezolutës këtyre fuqive të mëdha të paktën, ashtu si dhe vetë Bashkimit Europian.

  • E dergoi per Diellin Sali Bollati

Mashtrimi turk dhe papjekuria shqiptare gjatë historisë

by

Nga Fahri XHARRA/

Mashtrimi turk,por edhe papjekuria shqiptare na ka kushtuar shumë gjatë historisë .Neve gjithemonë na ka munguar qendra e vendosjes kombetare, Na mungon edhe sot.

“Ka popuj në kufinjtë e botës së qytetëruar që janë të njohur në përgjithësi në publik vetëm nëpërmjet emrit, por që e meritojnë të njihen më gjërësisht, bazuar në fatet, bëmat dhe cilësitë që shfaqin. Tek këto popuj bëjnë pjesë edhe popuj të tillë si shqiptarët”, por vë në dukje nga ana tjetër se Shqipëria, s’ishte prekur thuajse fare nga studiuesit e huaj, nëse e krahason me provincat e tjera të Turqisë europiane dmth. të Ballkanit. (“Die Völker des Orients-Die Albanesen”, Feuilleton der „Debatte”, 27 mars 1869, Nr. 86. Viti VI, fq. 1).) . Po pse?

A flitej për ne dhe në çfarë raportesh flitej për ne?

“Edhe pse në pakon e Londrës Shqiptarët u përjashtuan nga parimi i të drejtës së autonomisë se ende nuk ishin pranuar si kombi  veqantë, meqë Perandoria Osmane ende i trajtonte si millet-osman,..”(Jusuf Buxhovi;Kongresi i Berlinit ,2008)..

Kronisti  gjerman Peter Bartler (“ Koelnische Zeitung “,1878) konstaton se ,,Shqiptarët , jo vetëm që nuk u thirrën ne Kongresin e Berlinit , ku vendosej edhe per fatet e tyre , por ata nuk paten as ndonjë mbrojtës te tyre , i cili sadopak do te fliste per ta ,,  , që do të thotë  se përfaqesuesit e Portës ne Kongresin e Berlinit kishin mandatin që të flisnin për mbrojtjen e vilajeteve shiptare  e që hapësira e tyre sa më pak tu jepej  te tjerëve , dhe këte e bënin duke e theksuar edhe fjalën Shqipëri si terësi etnike , por assesi që asaj nga aty ti paracaktohej çfardo statusi autonom. (Jusuf Buxhovi). Po vallë pse? pse na ”donte” aq shumë sa që nuk e ”lejonte” shkëputjen nga ne.

Perpjeka e pare shqiptare per te arritur “standartet” e Europes Perendimore i takon vitit 1462. Sipas dokumentit ka qenë ditë e hëne data 8 nëntor e atij viti, kur Pal Engjelli organizoi ne kishën e Trinisëse Shenjtë, ne Mat, një mbledhje ku morën pjesë gjithë prelatet e kishës katolike në Shqipëri. Në atë mbledhje u fol ,ndër tjerash  për problemin qe u ngrit, ishte edhe ai i mospagezimit te femijeve per shkak te vdkshmërisë së lartë të foshnjeve. Shumë femijë vdisnin pa u pagezuar. Ndaj u vendos që të perdorej një formulë e ngutshme në gjuhën shqipe, e cila t’ju thuhej fëmijeve në djep, pa patur nevojë qëtë pritej ceremonia e mirefilltë e pagëzimit, me qokat e shumta që e shoqeronin ate. Formula ishte: “Unë te pagëzoj në emër te Atit, Birit dhe Shpirtit te Shenjtë”. Kjo është e famshmja Formula e Pagëzimit që njihet si dokumenti i parë i shkruar ne gjuhën shqipe. Por ajo verteton se populli e fliste gjuhën shqipe, madje fliste vetëm ate. Ndryshe nuk kishte pse tëdilte nevoja për një formulë pagëzimi në shqip.

Eshtë logjike që të ketë pasur edhe tekste të shkruara në shqip para kësaj formule, sepse asgjë nuk lind nga hiçi. (“Kryqtari i Fundit” Virgjil Kule)

Në kohën e Lidhjë së Prizrenit  u mbajt  dhe Kongresi i Berlinit, por mashtrimet turke ishin shumë ”joshëse” për ne sulltani e emëroi Abedin Pashën (shqiptar ) si Ministër të Punëve të Jashtme. Ai ishte mashtrues dhe ja çka shkruan në letrën e tij:

”Me emër dhe me dëshirë të të madhit zot shpresoj se do ti kryej dhe do ti plotësoj obligimet e mia. Ashtu si vellezërit tanë , edhe unë ia kam venë vetës për detyrë që terë jetën të punoj dhe të perpiqem për të miren dhe fatin e atdheut tonë Shqiperisë . ( Cila ishte Shqipëria e asja kohe? a mendontente në katër vilajetet shqiptare të cilat edhe shut ishin cunguar më herët ?fxh) Ju mund ti merrni me mend ndjenjat e mia të tanishme dhe duhet tu besony atyre , tash ne kete pozitë që jam . Une po uroj që ti degjoni këshillat e mia , sepse ekzistojnë disa , te cilët qeverinë atërore të madhërisë së tij  Sulltanit ,  deshirojnë ta komprometojnë. Ai juve deshiron tju mbrojë .(mashtrim,mashtrim fxh).

Në Berlin ka ditë qëpo kuvendon një Konferencë per te zgjidhur si duhet çështjen greke .

( Pse jo atë shqiptare? fxh)

Në saje të angazhimit të qeverisë sonë , e cila ka marre masa paraprake , jam shumë i bindur se rezultatet e kesaj mbledhjeje nuk do te shkojnë në dëm te Shqiptarëve , sepse synimet e fuqive te mëdha që Shqiperine ta lenë te madhe , ju do ti shfrytezoni .( Pra fuqitë e mëdha e paskan dashur një Shqipëri etnike ,të madhe …por jo turku fxh)…

Deshirë kryesore e Madhërisë së tij , sulltanit , kur me emëroi ministër të Punëve të Jashtme , ishte që të tregonte se zemra e tij e madhe gjithnjë  rrah per Shqiperinë dhe se ajo eshte e lidhur ne menyre vitale me interesat e pergjithshme të shtetit . ( Jusug Buxhovi,Kongresi Berlinit 1878 fq.78,79)” E shihni hipokrizinë dhe mashtrimin nga turqit ? Ne nuk kishim se kush të na mbroj.

Të vazhdojmë . “Në Marsin e vitit 1998 tensionet në mes të shqiptarëve dhe Serbëve u rritën shumë deri në nivelin ushtarak) .paraqitja e UÇK-së  i tmerroi autoritetet serbe… Masakrat mbi shqiptarët u rritën gjatë gjithë vitit 1998. komuniteti ndërkombëtar u mundua pa sukses të ndërmjetësoj.Më në fund anëtarët e NATO-së të brengosura që autoritetet serbe organizonin apo ishin edhe duke organizuar një spastrim etnik e filluan bombardimin mbi Jugosllavinë Federale (Mars -Qershor 1999) Gjatë gjithë konfliktit liderët turk nuk ndërmorrën asnjë nismë në arenën diplomatike ndërkombëtare.Ata bile gjatë fazës së parë të bombardimeve  frenoheshin nga çdo komentim . Pas vendosjës së NATO-s për ndërhyerje ushtarake ,edhe kësaj rradhe liderët politik dhe ata ushtarak  Turk e preferonin mos përzierjen. Liderë turq nuk e kundërshtuan  intervenimin ( të njejtë si Greqia dhe Rusia )  por e shprehën dëshirën të mbesin anash.(://balkanologie.revues.org/517)

“Ka popuj në kufinjtë e botës së qytetëruar që janë të njohur në përgjithësi në publik vetëm nëpërmjet emrit, por që e meritojnë të njihen më gjërësisht, bazuar në fatet, bëmat dhe cilësitë që shfaqin.

Tetor 2013, Gjakovë