Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

SHQIPËRINË NË EUROPË E ÇOJNË VEPRAT E JO FJALËT

by

Nga Frank Shkreli/

Ne Foto:Monumenti i Lirisë në Uashington, kushtuar, “lartë nga 100-milionë viktimave të komunizmit dhe të gjithë atyre që duan lirinë”./

Të hënën, Kryeminsitri i ri i Shqipërisë, Z. Edi Rama fillon një vizitë dy ditëshe në Bruksel, për takime me udhëhqsit e komunitetit europian.  Ndërsa, javën që kaloi, u mblodh kuvendi i ri i Shqipërisë  në seancën e tij të parë.  Ndër deklaratat e para pozicionuese nga të dy palët kryesore në kuvend — Partisë Socialiste që do udhëheqë vendin për katër vitet e ardhëshëm dhe Partisë Demokratike në opozitë — u theksua  dëshira nga të dy forcat kryesore politike të vendit, për të shpejtuar procesin e antarësimit të Shqipërisë në Bashkimin Evropian.  Kryeministri i ardhëshëm i Shqipërisë, Z. Edi Rama u citua të ketë thënë se inaugurimi i qeverisë së tij të re, “Është një moment jashtzakonisht i rëndësishëm — është momenti për të mos lënë që treni i Europës të vazhdojë të largohet prej nesh, por për ta kapur atë një orë e më parë…” u prononcua, Z. Rama, madje duke bërë integrimin europian të vendit, pikën e parë të programit të qeverisë së re, si një objektiv që, sipas tij, i shërben demokratizimit të shoqërisë shqiptare, bazuar në “vlerat europiane”.

Edhe udhëheqsi i ri i Partisë Demokratike,  Z. Lulzim Basha u shpreh se, “në opozitë do të japim të gjithë mbështetjen për proceset e integrimit europian, dhe jo duke e bllokuar atë siç bëri e majta”, tha kryetari i ri i demokratëve.  Në mesazhin e parë si kryetar i ri i Kuvendit të Shqipërisë, Z. Ilir Meta gjithashtu u shpreh se, “Synimi ynë është që të arrijmë integrimin e vendit në Bashkimin Europian”.

Kësaj fryme entuziazmi të pro-integrimit europian të Shqipërisë, nga zyrtarët më të lartë të vendit, ndonëse i kanë dëgjuar këto premtime edhe më parë nga politikanët shqiptarë, iu bashkuan edhe përfaqsuesit më të rëndësishëm perëndimorë në Tiranë, ambasadori amerikan, Z. Aleksandër Arvizu dhe përfaqsuesi i Bashkimit Europian, Z. Ettore Sequi.   Të dy këta i bënë thirrje –për të njëqintën herë — klasës politike shqiptare që të përqendrohet seriozisht tek integrimi i Shqipërisë në Europë.  Madje, përfaqsuesi i lartë europian Sequi, me të drejtë e cilësoi integrimin europian të Shqipërisë, “një përparësi kombëtare”.

Të gjithë flasin me ngulm që sa më parë të hipin në ”trenin” e Evropës, në të vërtetë flitet kështu për 20-vjetë tani, nga të gjitha palët dhe nga të gjitha qeveritë e dy dekadave të fundit.  E duam Shqipërinë si Evropa, thuhej dikurë.  Por për të hipur në trenin e Europës, duhet paguar bileta.   Pjesë e kësaj “bilete”, ndër të tjera, është ndarja e vlerave të përbashkëta  dhe rregullave të lojës me Europën.  Një prej këtyre vlerave të Europës është edhe ballafaqimi me të kaluarën komuniste të Shqipërisë, duke kujtuar viktimat e regjimit komunist.  Ndryshe nga Shqipëria, shumica e vendeve ish-komuniste europiane, tani anëtare të Bashkimit Europian dhe NATO-s, kanë treguar gatishmërinë e tyre duke marrë masa konkrete për t’u përballur me trashëgiminë tragjike të historisë së vet komuniste të shekullit të kaluar, dhe njëkohsisht kanë dënuar masakrat e regjimit komunist dhe në emër të shtetit u kanë kërkuar falje viktimave dhe familjeve të tyre.  Shqipëria, fatkeqsisht, megjithëse kishte regjimin më të egër komunist në Europë, falë interpretimeve të kundërta të kësaj historie, nuk ka treguar kurrë ndonjë vullnet për t’u përballur seriozisht me këtë histori.   Shqipëria mund të jetë i vetmi vend europian,  ku shteti dhe qeveritë e ndryshme shqiptare të të dy palëve, nuk kanë kërkuar asnjëherë falje për krimet monstruoze të komunizmit.  Për më tepër, klasa e përndjekur nga komunizmi, disa nga anëtarët e së cilës janë ende gjallë, por duke u shuar dita ditës falë moshës dhe vuajtjeve, nuk janë trajtuar aspak mirë nga qeveritë dhe parlamentet e mëparshme shqiptare.  Madje ata janë denigruar dhe janë cilësuar, si “plehra” dhe si “mbeturina”, nga disa politikanë shqiptarë. Megjithëse Europa e konsideron dhe e kërkon si një detyrim moral përballimin e saj me të kaluarën komuniste dhe fashiste, qeveritë e një pas njëshme shqiptare kurrë nuk dënuan krimet, dhunën dhe torturat e regjimit komunist ndaj shqiptarëve.  Duket sikurë politika shqiptare ka rënë në një kllapi morale, megjithëse temperaturat e kësaj kllapie vazhdojnë të jenë në një nivel të lartë, me pasoja të dëmshme për zhvillimin dhe përparimin e demokratizimit të shoqërisë, bazuar në standardet dhe vlerat europiane.

Bota Përendimore, të cilës klasa politike shqiptare pretendon se dëshiron t’i bashkohet, kurrë nuk pushon së kërkuari të vërtetën historike duke vazhduar të hedhë dritë mbi  vërtetën,  duke kujtuar publikisht viktimat e krimeve të nacizmit dhe të komunizmit.  Zbulimi i së vërtetës është një proces të cilit kurrë nuk i skadon afati.  Dy raste të kohëve të fundit më tërhoqën vëmendjen.  Gjatë vizitës para disa ditësh në Rusi, Presidenti amerikan Barak Obama, në takimet e tija me zyrtarët rusë, u interesua për fatin e diplomatit suedez, Raoul Wallenberg, fati i të cilit nuk dihet ende, ndonëse në vitin 1944, ai ishte arrestuar nga forcat sovjetike në Hungari, pasi shpëtoi dhjetëra mijëra hebrejë nga nazistët duke u dhënë atyre pasaporta për tu larguar nga vendi.  Rusët kurrë nuk kanë dhënë ndonjë përgjigje të kënaqshme ndaj arrestimit dhe zhdukjes së këtij heroi, por këjo nuk i pengon udhëheqsit amerikanë, që edhe pas 70-vjetësh të përpiqen të zbulojnë të vërtetën duke kërkuar gjithnjë shpjegime nga Moska.  Zbulimi  i së vërtetës mbi fatin e këtij heroi, sipas Presidentit Obama, është e nevojshme jo vetëm për të kujtuar një dëshmi humbje jete të një heroi, por edhe si një angazhim, që raste të tilla të mos përsëriten më.  Rasti tjetër i kohëve të fundit, ishte ai në Gjermani, ku prokurorët gjermanë, 70-vjetë pas mbarimit të Luftës së dytë Botërore njoftuan javën e kaluar se ata do të ndjekin penalisht një numër ish rojesh që janë ende gjallë në Gjermani dhe gjetkë, e të cilët dyshohen se kanë shërbyer në kampet e vdekjes në Auschwitz.  Gjermania, në të vërtetë, është shembëll për të gjithë botën, si vendi që është përballur dhe vazhdon të përballet me historinë e saj naziste dhe komuniste, si një proces i vazhdueshëm pajtimi me veten dhe me të tjerët.

Në të vërtetë, Gjermania dhe e gjithë Europa kanë caktuar 23 Gushtin si ditën zyrtare për të përkujtuar anë e mbanë kontinentit europian, viktimat e deportimeve, masakrave dhe burgjeve, si dhe të kampeve të përqendrimit të komunizmit dhe të nazismit.  Parlamenti europian i ka cilësuar krimet e komunizmit dhe të nazismit si “krime lufte dhe krime kundër njerëzimit”.

Për më tepër, Parlamenti europian me një rezolutë tjetër mbi “Ndërgjegjën Europiane dhe Totalitarizmin” të  vitit 2009, ka dënuar krimet e regjimeve totalitare komuniste dhe naziste të Europës Lindore duke u bërë thirrje vendeve të kontinentit europain që të njohin  dhe të pranojnë, “trashëgiminë e përbashkët historike të komunizmit dhe nazismit” dhe njëherazi parlamentarët europianë kërkojnë që në çdo vend të zhvillohet “një debat i ndershëm dhe i gjithanshëm, mbi të gjitha krimet e regjimeve totalitare të shekullit të kaluar.”  Njëkohësisht, rezoluta u bën thirrje vendeve anëtare që të marrin masa për të informuar vazhdimisht publikun dhe për ta bërë atë të vetdijshëm mbi krimet e regjimeve totalitare të shekullit të kaluar në Europë.  Një gjë e tillë,  sipas rezolutës së Parlamentit Europian, është e nevojshme për të treguar respekt për të gjitha viktimat e regjimeve komuniste në Europë,  duke theksuar, “rëndësinë për të ruajtur të gjallë kujtimet e së kaluarës pasi, sipas rezolutës europiane, “nuk mund të ketë pajtim shoqëror pa zbulimin e së vërtetës dhe pa kujtuar viktimat”, e komunizmit.   Rezoluta e Parlamentit Europian gjithashtu rithekson qëndrimin e përbashkët kundër çdo regjimi totalitar dhe njëkohësisht u “shpreh viktimave të këtyre krimeve dhe familjeve të tyre, simpatinë, mirëkuptimin dhe njohjen e vuajtjeve të tyre.”

Europa e ka deklaruar disa herë seriozitetin e saj ndaj nevojës për dënimin e krimeve të komunizmit përfshirë edhe Deklaratën e Vilnius-it, të vendeve anëtare të OSBE-së të vitit 2009, e cila ndër të tjera dënon gjithashtu, edhe “glorifikimin e regjimeve totalitare”.

Europa pra, të cilës Shqipëria – si objektiv kombëtar — dëshiron t’i bashkohet, si kontinent por edhe vendet e anëtare të saj, individualisht, e kanë thënë me kohë fjalën e tyre duke dënuar dhe duke kërkuar falje për krimet e komunizmit dhe nazismit, si një shprehje e vullnetit  të fortë që ato krime kundër njerëzimit të mos përsëriten më.  Po Shqipëria?

Për të mirë të Shqipërisë, kryeministrit të ri dhe qeverisë së tij, i duhet uruar sukses në punën që e pret. Kryeministri Rama ka thënë, me të drejtë, se Shqipëria  meriton më shumë, pasi sipas tij, ajo ka vuajtur, “kryekreje prej pushtetesh që kanë ndërruar ngjyrë e jo natyrë, radhë e jo zakon, vend e jo model.”

Këtë nuk e meriton Shqipëria!  Madje si asnjë vend tjetër, kur të merren parasyshë vuajtjet e shqiptarëve.  Por nuk mund të fshehi  skepticizmin që kam unë, por edhe shumë të tjerë që ia duan të mirën Shqipërisë dhe kombit shqiptar, se si Zoti Rama do të ndërtojë, “Shqipërinë e Gjeneratës Tjetër” me gjeneratën e vjetër.

Unë bashkohem me Profesor Sami Repishtin, i cili në një letër të botuar  kohët e fundit, drejtuar Kryeministrit të ri Z. Rama,  shkruan se që Shqipëria me të vërtetë të rilindë, Profesori i nderuar dhe i ish-burgosuri i regjimit komunist hoxhist, me të drejtë thotë se në Shqipëri,  “Duhet ndërtue nji shoqëni shqiptare bashkëjetese harmonike dhe vlerash e parimesh të gjithëpranueme!  Nji lumë gjaku, nji moçal çnjerëzimi, nji mal vuejtjesh të pameritueme, e nji frymë e thellë hakmarrjeje akoma ndanë Atdheun tonë dhe gozhdon në vend përparimin e frymën e qytetnueme të shoqënisë shqiptare.  Duhet shtri dora e pajtimit, duhet kultivue fryma e pendimit për fajin dhe falja e fajit, duhet përqafue bashkëpunimi për të mirën e përbashkët.  E kundërta do të sjellë mallkimin e nji popullsie të pafajshme për ju…dhe për të gjithë ata që sot heshtin!”, përfundon ish i burgosuri Profesor Sami Repishti letrën e tij drejtuar Kryeministrit të ri të Shqipërisë, Z. Edi Rama.

Mos heshtni, pushtetarë të ri dhe të vjetër, pozitë dhe opozitë.  Por mbani gjallë kujtesën, çoni zërin lartë në mbrojtje të së vërtetës historike dhe dinjitetit njerëzor për viktimat e komunizmit.  Këjo është vlerë europiane!  Por mbi të gjitha duhet të jetë edhe vlerë kombëtare.  Nëqoftse integrimi i shqiptarëve në Europë, është çështje numër një në programin e qeverisë së re, atëherë le të trajtohet si e tillë.  Drejtë Europës shkohet me vepra dhe jo me fjalë, se fjalëve u doli boja tash 20-e sa vjetë.  Nuk ka rrugë tjetër drejtë Europës!  Shqipëria e ndarë dhe e përçarë politikisht nuk do të pranohet kurrë si e tillë në Europën e bashkuar.

 

 

 

 

 

 

Cirkusi Halligali dhe disfata për veriun

by

Mjerë ai vend qe ka nevojë për heronj, ndërsa lumë ai vend që ka heronj!/

nga Bekim Rexhepi/

Tashmë duhet pranuar faktin që Serbia për 10 vite e më shumë ka jetuar nga plaçkitja që i ka bërë Kosovës gjatë luftës. Për ti ardhë vërdallë këti argumenti mbase duhet shtuar apo plotësuar edhe këtë fakt të fundit ku serbet dhe një pjesë e vet Serbisë, akoma edhe me gjatë do të mund të jetojnë nga marrëveshja e fundit me Kosovën që u zhvilluan për veriun e saj. Veriu i Kosovës tashmë është një konjukturë serbe, definitifisht jashtë juridiksionit shtetëror të Kosovës sepse kjo tashmë u bë me anë të marrëveshjes Thaçi – Daqiq. Përfundimisht krahu politik i “luftës” u devalvuar nga vlerat e saja nacionale, ata qe nga pas lufta bënë koncesione të shumta për të përfituar deklarativisht daljen e pakicës serbe në zgjidhjet e 3 nëntorit, që pritet të mbahen.

Kaq e dhimbshme për ta pohuar, por edhe me e dhimbshme për të mos e pranuar. Kaq dhurata për asgjë!. Kështu mund të cilësohet disi kasta politike e Kosovës, e cila para se të zhvillonte interesin shtetëror ka zgjedhur të finalizoj interesin e saj personal. Në pritjet e mëdha për gjasa dhe shpresa, duket se kemi pasur ngushëllime dhe humbje kohe, ky ka qenë virtyti i politikës aktuale, qe në emër të shtetit të zhvillohet interesi i tyre dhe përfundimisht ne emër të shtetit vranë më shumë vet shtetin. Perëndimi ka dështuar në Kosovë sepse ka besuar në vullnetin politik dhe është ndrojtur para kërcënimeve të ashtuquajturat të shefi të qeverisë aktuale se do ta prishi stabilitetin në veri!…

Por, më keq ka qenë dështimi i vet shqiptarëve, madje me vetën e tyre, sepse vullneti për të qartësuar shtetin ligjor e kushtetues, dhe të gjitha tentativat për kaq vite ka rënë nga provimi, madje me asgjë nuk kemi treguar se baza e shtetit është funksionimi i ligjit kushtetues.

E as me kërcënimet e ashtuquajtur për marrje të veriut me dhunë, nuk nxorën ndonjë dobi. Ndërsa nga prova e dështuar e hyrjes në veri të forcave të Kosovës, ka përfunduar sepse tashmë atje janë bërë koncesione të dhimbshme të cilat nuk mund të kompensohen gjatë dhe më.

Ky ka qenë cirku i politikës aktuale ne lidhje me atë politikën shtetërore e nacionale të Kosovës.

Disfata për veriun është evidente, shqiptarët u kanë dhënë gjithçka kriminelëve të hallakatur në veri të Kosovës. Madje tash edhe pas futjes së MUP-it serb në veri – finalizohet deri diku rezoluta 1244-er, e cila jo në këtë përmasë të tanishme, por në esencën e saj shihej edhe kthimi i strukturave ushtarako-policore serbe në Kosovë.

Ne mund ti shërbejmë iluzionit dhe retorikës sonë politik për një veri me juridiksion të Kosovës, ndërsa realiteti i gjërave në veri, ka diksion tjetër, pakica serbe e ka bërë të vetën dhe pak kush beson në sensacione politike. Veriu është certifikuar ndërkombëtarishtë në marrëveshje se do të jetë njëfarë juridiksion më vete, neutral me Kosovën dhe i “ndaluar”( nga misionet ndërkombëtare) të bashkohet me Serbin.

Pyetjeve tona: A u fal? A u shit veriu i Kosovës, për pesë pare? Si përgjigjeje në vete nuk u del më briri. Gjithçka po shihet në diell e përditë.

Në fillim të javës së ardhshme fillon ‘CIRCUS HALLIGALLI’, dhe mysafir në studio është Peer Steinbrück, një politikan gjerman, i cili që nga 2002 e deri 2005 ishte Ministerpresident i landit të Nordrhein-Westfalen, ndërsa nga 2005 e deri në 2009 ministër i financave dhe udhëheqës i SPD-së. Në ‘CIRCUS HALLIGALLI’, është bërë e qartë tashmë për opinionin publik se temë e këti debati do të jetë; “Nga proçka tek proçka”…

Nga proçka tek proçka, ndodhet edhe populli shqiptar i Kosovës, i cili është i shkolitur me gjendjen e vetë të rëndë, është bërë imun i vetvetes dhe nuk po kërkon ndryshime, madje sikur ndryshimet nuk i duhen apo se ka nevojë të pashtershme për të konsumuar akoma edhe më shumë proçka – politike.

Shperngulja e madhe ”serbe” dhe mashtrimi historik serb

by

“Vërtetë historia ka nevojë për dokumenta , por në raste të caktuara ka nevojë edhe për logjikë të thjeshtë”- (Arben.Llalla)/

Shkruan: FAHRI XHARRA/

Ne Foto: Shpërngulja “serbe”/

Kur Hispaniket ne shek. e 15 -të e pushtuan Amerikën e sotme Jugore  shketërruan çdo gjë që hasen para vetit.Kultura të papulljve Maja, të Actekëve dhe ato të Inkasve ,të krijuara me mijëra  vjet  humbën si kur të mos kishin qenë kurr.Popullata vendase në mënyrë të pa mëshirëshme u mbyt ,dhe ato pak shembuj njerëzor që mbetën u asimiluan pa guxuar që të dijnë se kush ishin dhe çka ishin. Por . shkatërrimi nuk mundi të përfshijë çdo gjë ,nuk mundi të fshijë atë punë mijëra vjeqare të vendasve.Mbetën gjëra me të cilat sot  bota i admiron ato kultura që nuk vdesin kurrë. Çka më shtyu që të përmendi Amerikën Latine kur tema edhe nga titulli nuk ka të bëj me ta.? Është për t`u habitur që kurrë hispanikët nuk u munduan të gjejnë rrënjët e veta në këto toka,dhe të krenohen që janë trashëgimtarë të një kultureje që nuk i takonin.

Me serbët nuk ndodhë e njejta gje ;edhe ata të ardhur në kohët e vona dhe falë rrethanave historike u ngulën në këto anë por ne vazhdimësi mundohen t`a bimdin botën se ishin këndej pari para se të lindëte edhe vetë natyra. Rrethanat historike iu mundësuan serbëve që edhe ata të shkatërrojnë çka mundën dhe çka gjetën. Kryesorja që neve nuk mundën të na zhbëjnë e që ishte qëllimi i tyre. Se për kulturën tonë të kaluar të rrahur në valët e historisë po mundohen edhe sot e kësaj dite t`a për vehtësojnë dhe t`a paraqesin si të tyre.  Edhepse për ne historia ishte njerkë, gjeografija ishte dhe mbeti nënë.

Serbia ,si mozaik i formuar nga gurët shumëngjyrësh të kombeve për rreth saj duket shumë e bukur ,por kur i analizon ato copëza që e kanë formuar e kupton se çdo gjë është e huaj.Në mozaikun e formimit si tokësor ashtu edhe historik të Serbisë ,shqiptarët janë ”zbukuruesit ” më të mëdhenj të asaj panoje ”historike”, Si shtrirja gjeografike e Serbisë ashtu edhe historija e saj janë margaritarë të vjedhur , mu nga shqiptarët.

Është për t`u përmendur një mashtrim historik i serbëve në lidhje me shpërnguljen e tyre të madhe nga Kosova në vitin 1690, Sipas burimeve serbe qëndron kjo:” Shpërngulja e parë e madhe “serbe” ndodhi në vitin 1690 nën udhëheqjen e Patriarkut Arsenije III Çarnojeviqit dhe edh si rezultat i tërhjekjës së Habsburgëve nga tokat “Otomane”  në Balkan.Kurse shpërngulja e dytë serbe gjithashtu nga Kosova ndodhi gjatë vitëve 1737-1739 nën ndikimin e  Patriarkut të Pejës Arsenije IV Jovanoviqit. Në vitin 1690 Imperatori Lepoldi i I-rë iu lejoi refugjatëve që të vendosen në rrypin e Savës dhe Danubit dhe e pranoi Arsenije III Çarnojeviqin si udheqës shpirtëror të tyre” (Stefan Pavloviq :Serbia dhe Historia  e saj)

Burimet na japin shifra të ndryshme të të shërngulurve: 37 000 familje sipas manuskriptit të Manstirit të Shishtavecit të shkruar nga murgu Stefani i Ravanicës( të shkruara 28 vjet pas shpërnguljes), 37 000 familje sipas Pavle Julinacit(1765),37 000 familje sipas  Jovan Rajiqit (1801), kurse •         Émile Picot vjen në përfundim  se ishin 35000 deri 40 000 familje pra në mes të 400 000 deri 500 000 njerzëve.Ai thot “ Ishte traditë e vazhdueshme që numrimi të bëhej me familje dhe jo me numër njerzish” .Akademia e Shkencave Serbe e pranon shifren prej 37 000 familjesh të shpërngulura  kurse sipas Milosh Nestoroviqit ,”Problemet etnodemografike të Kosovës dhe Metohisë”  mbetën të shkreta  në Kosovë mbi 36o fshatra “

“ Serbët” e shpërngulur u vendosën në Hungarinë e sotme , Vojvodinën e sotme dhe në Kroaci.

Ne luften e koalicionit katolik kunder turqeve ne luften 1737 kane marre pjese dhe kelmendasit dhe fise te tjera te malsise se madhe. Mbas humbjes se koalicionit kelmendasit kishin bere marrveshje qe ne rast te humbjes te strehoheshin ne territoret e austrise. Keshtu nga kelmendi kane ikur 273 familje dhe nga gjithe Malsia e Madhe reth 3000 persona. ne Borgo Erizo, Nikinci, ne Zara, Hertovski, Zemunik te Kroacise.(Gjon Vuksani) Kjo eshte nga shperngulja e dytë  ”serbe” .

Shpërngulja “serbe”

A kishte Serb në atë kohë në Kosovë dhe në numër aq të madh? A mos ishte kjo bartje dhe largim i madh i shqiptarëve ortodoks dhe katolik nga Kosova.? Duke i analizuar marrëveshtjet historike në mes të Kishës Ortodokse Bizantine dhe Otomanëve  për shfarosjen e shqiptarëve atëherë na del një rezultat i kësaj shpërnguljeje  si mashtrim serb për shpërnguljen serbe.  Dokument i gjallë janë trashëgimtarët e atyre të shpërngulurve që gjenden edhe sot e kësaj dite në tokat e përmendura më lartë  dhe që flasin  ende shqip.

 

Por të nisemi edhe nga një fakt tjetër ; domëthënja e emrit Serb. ?

”Historiani Cek Josef Holeček (1853 Stožice – 1929 Praha) thot: Emri serb u morr pas shekullit të mesëm dhe s`ka lidhje me etninë Serbe , qe pas shkekullit XX grupi religjioz te fes Orthodoxe te Ballkanit e formuan këte emër Serb per etninë që sot quhën Serb .

Emri Serb ishte emër kyq vetem per orthodokset e jo për përcaktim të një etnijeje , kemi mijëra të dhëna historike për këte , shkruan Josef Holeček. Shkojmë më tutje, Stojan Novakoviq (1842-1915) :Nuk ka dyshim që ortodoksët janë quajtur Serb dhe nuk kishte etni serbe dhe as që egzistonte-(“Prvi osnovi slovenske književnosti među balkanskim Slovenima”,Beograd 1893. ,Stojan Novaković)

Diplomati Rus Giljferding ::.Deri në mesin e shekullit XIX ke vene re se të gjitha kombet qe e kishin fenë ortodoxe quheshin Serb .http://montenegrina.net/pages/pages1/is … o_u_cg.htm.    Vuk Karadžić ne vitin 1834 ishte ai i cili e detyroi Njegoshin që  tësajon një etni Serbe :Authori , Ljubomir Nenadovic . Profesori i Shkollës së madhe të Beogradit Vladimir K ,me 1887 shkruan: ”

Simo Matavulj në librin e tij “Bilješke jednog pisca” Beograd 1939, shkruan :”Serb jane quajtur vetem Orthodokset dhe i ishte vetëm vendi i perkatesisë fetare Orthodokse .”Mark Milani shkruan:” Fisi Kuqi u shkapërderdh sepse morrën ryshfet nga turqit për vetëtradhëtim si për shembull Lul Palpllumbi ,turk i fashtit Ledinë ; Pal Leka , latin i fshit Bankani; si dhe Punan Deda (Dedin)  serb i fshatit Berovë,Beqo Saviqev serb nga fshati LevaReka.. Që të katërtit kanë marrë pare me kapuç nga turqit” (Atdhetari Shkup)Serbit i është e rëndësishme të quhet i krishter dhe i krishter ortodoks dhe shkon aq largë sa që nuk e dallon fenë me kombësinë kështu që ai quan serb çdonjërin vetëm pse është ortodoks,( Serbija 1887)

Bëhet zberthimi ,latini pra katolik ,turku-musliman dhe serbi – ortodoks .pra që të katërtit të fisit Kuqi. Kurse Kuqët nuk ishin as latin as turq e as serb. Pra emri Serb ishte emër kyq vetëm për orthodokset e jo për përcaktim të një etnijeje , kemi mijëra të dhëna historike për kte  shkruante  Josef Holeček

Të shkojmë më tutje “Serv” në gjuhën e bizantine është një fjalë që do të thotë “rob” “tzerboulianous” do të thotë ata që veshin veshje të varfera , . Serbët kanë qenë të quajtur kështu për shkak se ata kanë qenë skllevër të perandoris bizantine. Serb dmth rob e thot edhe Ismail Kadare.

Dhe kjo është një tezë tjeter, per vertetesine e te ciles, une nuk kam dyshim. Serb do te thot rob, serve, sherbetor, skllav, servant. Vete emri i tyre, tregon qe nuk jane etni natyrore, por besimtare te grumbulluar rreth nje besimi te caktuar. ( Atdhetari Shkup)

“Vërtetë historia ka nevojë për dokumenta thot publicistiArben.Llalla .

, por në raste të caktuara ka nevojë edhe për logjikë të thjeshtë”.

Duke i analizuar edhe pikturat e kohërave të ndryshme të shpërnguljs së madhe ”Serbe” pra ortodokse shofim që Kosova u zbraz nga rreth 400 mijë shqiptar ortodoks. Paramendoni rritjen natyrale dhe llogaritni. E gjithë kjo falë turkut ,pardon Otomanëve.

Më duhet të shtoj se manipulimet historike vjedhje e paskrupullta të serbëve e ilustron edhe kjo” Libri Kosovo nekad i danas ( Kosova dikur e sot) grup aut. serb e shqiptarë bot. Beograd 1973 f. 416  e shkruar serbokr. e shqip shkruan: Graçanica e tashme gjindet në themelet e një kisheje më të vjetër, në të cilën ka qenë selia e ipeshkvisë së Lipjanit. Kisha e Graçanicës objekti më i vjetër i konstatuar është themeli i bazilikës tri pjesësh të Bizantit të hershëm Siç shkruan edhe ak. M. Krasniqi në librin Rrënjët tona etnike, Prishtinë, 2002 f. 219-220 Graçanica, Patrikana e Pejës, Levishka në Prizren etj. këto janë ndërtuar në kohën e sundimit bizantin para ardhjes së serbëve. …(Serbia i ka borxh Kosovës territor rreth dy Kosova (1804 – 1878)

Manipulimet e tyre kanë qenë aq të mëdhe sa që edhe n në ditët e sotit e kemi të vështirë t`i kundërvihemi. Aq më tepër kur edhe pseudo historianët që punojnë me udhëzime na e turbullojnë edhe më shumë mundësinë e sqarimit të plotë të një historijeje të vjedhur pa fije fytyre,

”Fatbardhësisht libri i Buxhovit “Kosova” e dekonstrukton një falsifikat serb rreth historisë së tyre nacionale e bashkë me të edhe të historisë sonë. I kam lexuar  të gjitha librat më të rëndësishme nga historiografia serbe qe nga haxhiografitë, si “Letopis popa Duklanina”, “Istoria Slavena” të Mario Orbinit (1601), “Istoria slovena Ilirika Gornje  Donje Mizije” te Gj. Brankoviqit, edhe librat e historianëve të tyre të parë Jovan Rajiqit, edhe S.Novakoviqit. S. Mijatoviqit, V.Gjorgjeviqit, J. Radonjiqit, K. Novakoviqit, A. Bogosavljeviqit, T. Stankoviqit, pastaj Fanulla Papazogllun, M. Budimirin, D. Bogdanoviqin e të tjerë dhe nuk ka asgjë tjetër pos një falsifikati të madh dhe përpjekjeve  për ta përvetësuar një falsifikim të huaj. As ka shtet mesjetar serb (në të gjitha librat shkojnë paralel Rashka dhe Serbia – nuk dihet se ku është realisht kjo e dyta), e Rashka gjithnjë gjendet te shtetet tribale, e as nuk ka kishë serbe. Aq më keq Serbia e tashme u bë  një territor ku serbët nuk ishin as 1/4 e popullësisë.( Ramadan Musliu)”

Eh ,hajni se jo mahi!

 

 

 

KRYEMINISTRI EDI RAMA – AZEM HAJDARI DHE IBRAHIM RUGOVA

by

Edi Rames i duhet të evitojë sa më shumë gabime të panevojshme, të cilat varen direkt prej tij, siç ishte rasti me Azem Hajdarin dhe me Ibrahim Rugovën./

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Kryeministri i Shqipërisë Edi Rama përfundoi vizitën e tij të parë zyrtare në Kosovë. Kosovën e ka patur gjithmonë në qendër të vemendjes. Kur i thonë, një e dy e në Kosovë edhe kur ishte lider i opozitës, që do të thotë se ka qënë në kontakt të përhershëm me Kosovën dhe ka patur disa idé shumë të mira integruese, në planin europian, për sa i përket unifikimit të sistemit arsimor në të gjitha trojet shqipfolëse, heqjes së barrierave doganore me Kosovën etj. Pra, përpara se të nisej në Bruksel, Edi Rama e filloi me Kosovën. Kosova prin për mbarë gjithnjë.

Gjatë vizitës, po t’i shohësh deklarimet që ka bërë përgjithësisht janë OK. Duke menduar se Edi Rama ua ka shkruar fjalimet disa kryeministrave të qeverisjes socialiste, fjalimet e veta duhet t’i qajë. Ca deklarime i bën si quote. Si ky për shembull : « Kufiri është e djeshme, e ardhmja s’ka kufi. Mbetem i juaji me besë! » Duket qartë se z. Rama i ka dhënë rëndësi konotacioneve identifikuese të shqiptarëve si komb, siç është besa, fjala e dhënë. Por në fjalimin që mbajti në Kuvendin e Kosovës iu shmang një konotacioni të tillë dhe nuk e përfshiu emrin e Ibrahim Rugovës, i cili është identifikues me Kosovën. Për reagim, krahu i LDK-së bojkotoi e shtypi sot ishte i mbushur me kritika, prej të cilave përfiton politika. Për politikën s’ka problem, por të mos përmendësh Rugovën këtë gjë nuk e gëlltisin dot shqiptarët e Kosovës, populli Rugovist, i cili është shumë i rëndësishëm.

Lind pyetja a bëri gabim apo jo z.Rama që nuk përmendi Rugovën në fjalën e tij përpara deputetëve të Parlamentit të Kosovës? Gjatë vizitës të tij të parë zyrtare si premier i shtetit amë, z. Rama bëri homazhe tek varri i liderit historik e prej atje tha një tjetër sentencë shumë kuptimplote se „Pa Rugovën Kosova nuk do të bëhej realitet“. Pikërisht ky përcaktim, që ka bërë me gojën e tij, tregon se z. Rama bëri gabim që nuk e përmendi Gandin e Kosovës në fjalimin e tij të parë në Kosovë si premier i Shqipërisë.

Për këtë devijim, të pajustifikuar në gjuhën protokollare, unë do të bëja përgjegjës këshilltarin e Ramës, Shkëlzen Maliqin, i cili e di shumë mirë se mungesa e emrit të Rugovës në fjalim dëmtonte imazhin e Ramës në Kosovë. Kur e vendosa si status në Facebook këtë, reaguan dhe më thanë se Edi Rama ka këshilltar ish-kryeministrin britanik Tony Blair. Që do të thotë një arsye më tepër që z.Rama ta përmendte Rugovën. Sepse sa herë që Tony Blair vjen në Kosovë, ai i referohet figurës të Rugovës si ikonë e pavarësisë dhe modelit të politikanit të emancipuar dhe europian.

E pra, z.Edi Rama nuk duhet t’i lejojë vetes shkitje të tilla shumë të evitueshme.

Më 12 shtator në Tiranë u zhvilluan ceremonitë e rivarrimit të Azem Hajdarit në Varrezat e Dëshmorëve. Dhe ishte ngjarje për shqiptarët nderimet që iu bënë Azem Hajdarit nga i gjithë spektri politik. Pesë ish-presidentë, deputetë të PD e PS, ministra të qeverisë të re, kryetari i ri i Kuvendit. Mungoi vetëm kryeministri i ri, për të cilin zonja Hajdari do të pohonte se Edi dhe Azemi ishin miq. Kush i tha z. Rama që të mos shkojë në ceremonialin për Azemin? Apo vendosi vetë?!

Të them të drejtën, të kritikosh një kryeministër kur nuk është ulur ende në kolltukun zyrtar nuk më duket fair, aq më tepër kur e di gjendjen ku ndodhet vendi. Lexova një fakt nga INSTAT, sipas të cilit një në shtatë shqiptarë jeton në varfëri, duke shpenzuar rreth 48 dollarë në muaj, ku po sipas të dhënave më të fundit të Institutit të Statistikave numri total i të varfërve në vitin 2012 arriti 402 033. Të mos përmendim pastaj nivelin e sigurisë të qytetarit, korrupsionin, rrezikun që i kanoset sistemit dhe shtetit ligjor. Që do të thotë se Edi Ramën e presin shumë punë. Fron Nazi ka shumë të drejtë kur thotë se për t’i tejkaluar këto, Edi Ramës i duhet të jetë një lloj Batmani.

Në këtë kontekst, kritika ime nuk është politike, si opozita që mezi pret që Edi Rama ta pësojë si Papandreu. Sepse, nëse futet Shqipëria në krizë, kjo krizë përkthehet një tmerr për shqiptarët. Unë rreshtohem bashkë me ata shqiptarë, të cilëve na intereson që Shqipëria dhe Kosova të jenë shtete normale të integruara në NATO dhe BE.

Në këtë kontekst, z. Rama e pret një punë e madhe, prej të cilit varet suksesi apo disfata. Dhe për hir të suksesit, i duhet të evitojë sa më shumë, gabime të panevojshme, të cilat varen direkt prej tij. Siç ishte rasti me Azem Hajdarin dhe me Ibrahim Rugovën.

Çfarë nënkupton Demokracia?

by

Faik KRASNIQI*/
Demokracia është të kuptosh se je njeri, të kuptosh se ka edhe njerëz të tjerë dhe nuk je i vetëm, të kuptosh se me këta njerëz është nevojë dhe domosdoshmëri të merresh vesh, të kuptosh që nuk duhet të imponohesh, por të bindesh veten së pari e më pas të tjerët se jemi njerëz, që nuk mbijetojmë dot pa njëri -tjetrin.Të kuptosh se flora dhe fauna e kësaj toke kanë demokraci ndërmjet tyre prej miliona vjetësh, por njeriu në mungesë të demokracisë mes vetës po i shkatërron.
Demokraci është marrëveshja ndërmjet gjallesave të tokës për të mbijetuar në harmoni natyrore dhe hyjnore. Demokraci do të thotë “pushtet i popullit” ose “sovranitet i popullit”, në kundërshtim me aristokracinë (qeverinë e më të mirëve ose fisnikëve) dhe “monarkinë” (qeverisja e një të vetmi).Por ky përkufizim nuk na ndihmon shumë pasi në asnjë vend nuk komandon populli.Ato që komandojnë janë qeveritë (për fat të keq dhe burokracia, nëpunësit e shtetit që janë pak ose hiç fare të përgjegjshëm). Në të vërtetë ka vetëm dy forma shteti: ajo në të cilën mund të lirohesh nga një qeveri pa gjakderdhje, me vota dhe në atë të ”pamundurën”.E para është “demokracia” e dyta “diktatura”.Demokracitë nuk janë qeveri të popullit por mjete kundër diktaturës, e cila na detyron të jetojmë në një situatë të cilën nuk e kemi dashur por që dhe nuk mund ta ndryshojmë.
Është detyra jonë civile që një situatë e tillë të evitohet prodhohet. Demokracia nuk i lejon asnjë qeverie të tipit “diktatorial” akumulimin e pushtetit dhe për më shumë tenton ta kufizojë atë.
Ajo që është e rëndësishme në një demokraci është fakti që duhet të jetë gjithmonë e hapur mundësia që qeveria të japë dorëheqje pa shkaktuar gjakderdhje, kur ata që qeverisin degjenerojnë nga misioni i detyrave dhe të drejtave që ju janë besuar, por edhe kur politika e qeverisë gjykohet e keqe apo e gabuar.

 *(Autori është publicist dhe redaktor në gazetën e përditshme ”Lajm”) dhe bashkepunetor i Diellit