ESSE – Page 568 – Dielli

Ay, vetëm një

June 13, 2014 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Po pija kafe me një mikun tim kur tringëlliu zilja e celulatrit. E hapa. Ishte një e njohura ime. mbesa e një mikut tim të vjetër.
– Me falni që po ju shqetësoj, – më tha. – Jam këtu me Avdurrahmanin.Kemi ardhur në grevën e urisë së të përndjekurve. Kemi më tepër se dy orë dhe Durua nuk do të largohemi. Ju lutem, ejani ndoshta i mbushni mendjen. Ju e dini që ai, tashmë është shumë plak.
Me Avdurrahmanin jam njohur shumë vite më parë. Isha pothuajse fëmijë. U njoha me të në kampin e punës së detyruar të Urës Vajgurore. Nuk i kisha formuar ende bindjet e mia politike. Ai u bë një nga mësuesit e shumtë që njoha në atë skëterë. Deri atëherë historinë e Shqipërisë e njihja siç ma kishin mësuar në shkollën komuniste. Por Abdurrahmani dhe mësuesit e tjerë që ndesha atje, më mësuan se Shqipëria kishte edhe një histori tjetër, ndryshe nga ajo që kisha mësuar deri atëhere.
Ai më mësoi të luftoja për flamurin kuq e zi, për një Shqipëri të lirë, demokratike, etnike, me baza shoqërore moderne, për një Shqipëri ku të mbretëronte liria e fjalës dhe e mendimit. Më mësoi të luftoja për një Shqipëri të drejtuar nga njerëz të pakompromentuar, nga shqiptar që nuk janë kursyer, në çdo kohë e në çdo rrethanë, për shpëtimin dhe të mirën e këtij vendi, prej burrash punëtorë, të aftë dhe të ndershëm. Për një Shqipëri që do të dënojë pa mëshirë dhe në mënyrë shembullore antipatriotët, tradhëtarët, spekullantët, spiunët, për një Shqipëri ku nuk do të ketë vend për dallkaukët, servilët, dhe të gjithë ata që pengojnë zhvillimin dhe përparimin e Shqipërisë së rilindur, per një Shqipëri të shqiptarëve.
Këto m’i mësonte ai, një luftëtar i orëve të para të luftës kundër pushtuesit fashist, një i internuar nga fashistët në kampin e Ventotenës, një i dënuar politik nga regjimi komunist për bindjet e tija nacionaliste demokratike. Shpesh herë rrinim deri vonë në mbrëmje dhe atje, në errësirën e kampeve të punës së detyruar, ai me fliste për nacionalizmin shqiptar, për parimet e tij dhe luftën e zhvilluar kundër pushtuesve të huaj.
E lashë menjëherë kafen dhe u drejtova nga vendi ku zhvillohej greva e urisë së të përndjekurve politikë. E gjeta, të ulur në një karrike në çadrën e tyre. U fliste grevistëve me një pasion të papërshkrueshëm. U bënte thirrje që të mos tërhiqeshin nga rruga e nisur. Shprehte dëshirën për të qëndruar edhe ai me ata.
Por ai, tashmë ishte në pragun e 96 vjetëve. Të ngujuarit i thoshin se nuk mund të pranonin sakrificën e tij, se atyre ai iu duhej për eksperiencën e gjatë si një enciklopedi e vërtetë e historisë së nacionalizmit shqiptar, si një histori e Shqipërisë së vërtetë.
Iu afrova dhe i fola me një zë të butë:
– Eja të ikim, tani e kryet detyrën tuaj. I shikon, ju i ringjallët këta me fjalët tuaja.
Më vështroi me një shikim sikur do të më përpimte.
– Edhe ti, djali im, më thua kështu? – më tha.
Unë heshta. Nuk dija si t’i përgjigjesha. Të ngujuarit u mblodhën të gjithë rrotull tij
dhe filluan t’i thonë se duhej patjetër të kthehej në shtëpi. I thanë se mbesa e tj, që e kishte shoqëruar po e priste dhe ai nuk duhej t’ia thyente sakrificën që ajo po bënte.
Avdurrahmani kaloi një jetë të vështirë. Pati fatin të njihej dhe të martohej me një zonjë që rrallë se mund t’i gjendet shoqja në botë, me Lilin, motrën e legjendarit Xhelal Koprencka, pesë herë i dënuar nga regjimi komunist dhe, së fundi, ekzekutuar për një letër që i kishte shkruar diktatorit. E kalonin jetën të dy së bashku, në harmoni të plotë. Fati nuk iu fali fëmijë. Por fati e dënoi Avdurrahmanin. Zoti i rrëmbeu bashkëshorten e tij duke e lënë të vetëm dhe në një moshë mjaft të thyer. Mbeti i vetëm, pa asnjë njeri pranë. Por iu ndodh, në ato çaste të vështira, e mbesa, Liliana Shehu, që e mori në shtëpinë e saj dhe filloj të kujdesej për të si për prindërit e saj.
Së fundi, Avdurrahmani u bind. U takua me të gjithë grevistët. U premtoi se do të vinte gjithmonë t’i takonte. E mora për krahu, së bashku me mbesën dhe u larguam. Në mendjen time vinin rrotull mendime nga më të ndryshmet. E përfytyroja atë ashtu siç e kisha njohur vite më parë por, më shumë, më vinte para syve qëndrimi i tij përpara kësaj greve urije. Pyesja:
– Ku jini, o shtetarë? Ku jini ju, që e quani veten përfaqësuesit e popullit, kur i lini
keta grevistë të vdesin urije dhe askush nuk kujtohet të bisedojë me ta? Merrni shembull nga ky 96 vjeçar dhe ejani uluni në bisedë me këta martirë. Qëndrimi juaj është modeli më i keq i qeverisjes së një vendi demokratik.
Kur u ndava me mikun tim m’u kujtuan vargjet e një poezie të poetit të madh francez, Viktor Hygo:

Njëmijë po të mbeten, do mbetem edhe vetë,
Edhe njëqind të bëhen, nuk tundem, jo, q’aty,
I dhjeti do të jem, po qe se mbeten dhjetë,
Dhe në mbet vetëm një, unë do jem ay!

Ay, vetëm një që ka mbetur, është miku im, Abdurrahman Kreshpa.

Kamillafi i “Hirësisë” si gozhda e Nastradinit

June 11, 2014 by dgreca

*Atdheu s’është vetëm i imi, as i yti, porse na përket të gjithëve./
*Të kthejmë sytë nga e kaluara e mundimshme dhe padrejtësitë që i janë bërë vendit tonë./
*Pësimi për këdo, për politikën apo individët, duhet të shërbejë si mësim./
* A do të rishikohen dhe ndëshkohen ndonjëherë fajtorët për krimet makabre që u janë bërë shqiptarëve?/
*Të pranosh sfidën do të thotë të jesh i bindur në vetvete se je pajisur me dije shkencore për ku do të aplikosh./
*Po ne kur do të bëhemi si bota? A do të jemi ndonjëherë shtet i së drejtës që me politikat e tij në çdo fushë të jetës, do të pasqyrojë identitetin kombëtar?/
*Po nuk u shkul gozhda e Nastradinit nga trualli ynë, ne do të vuajmë/
Shkruan:Vilhelme Vrana Haxhiraj/
*Atdheu s’është vetëm i imi, as i yti, porse na përket të gjithëve.
Shqipëria është vendi im, vendi yt dhe i të gjithë atyre që lindën në këtë tokë të shenjtë…Këtu në këto troje lindën të parët tanë, në këtë tokë që rënkon nga padrejtësitë. Balta është sanksionuar në pronë me gjak e djersë dhe e përjetësuar nga bëmat e banorëve autoktonë, që gradualisht i shndërruan ato në histori kreshnikësh. Po këtu…,në këtë tokë lindën edhe të parët e 4-5 familjeve që themeluan qytezën e Kaninës të cilën po e marrë për model, si të vetmen qendër që vazhdon jetën në po ato themele prej 3000 vjetësh. Ashtu si banorët legjitim të kësaj qyteze, sa e sa kështjella, sot të shndërruara në rrënoja u ndërtuan si qytete apo krahina dhe morën emrin e atyre që hodhën themelet për herë të parë. Them me plot gojën se nuk ka pëllëmbë hapësire të populluar të kombit tonë që të mos ketë banorin e saj që e themeloi si qendër banimi, birin legjitim të tokës mëmë, të cilin e lindi dhe e rriti vlagu i saj. Ndaj vendlindja është po aq e dhembshur sa vetë jeta. Shqiptarët janë vëllezër të një gjaku pellazg, që i bashkon një racë, një gjuhë unikale, gjuha shqipe. Janë bijtë e këtij trualli që kanë siguruar vazhdimësinë e zakoneve apo dokeve ilire, pasardhës ose trashëgimtarë të të cilëve jemi ne. Për këtë ne jemi krenar. Veçse ne si shqiptarë a e kemi bërë detyrën ndaj tij? A ndihen shqiptarët përgjegjës për ndodhitë e shëmtuara në kohëra? Për shkaktarët këto janë “pa të keq”, “të padëmshme”, madje “rastësi”, kurse për atdhetarët e vërtetë janë incidente dhe provokime të qëllimshme? Le të shohim…
*Të kthejmë sytë nga e kaluara e mundimshme dhe padrejtësitë që i janë bërë vendit tonë.
Krenaria për vendlindjen është legjitimitet i atij që e vlerëson si dhe sa duhet vendin e tij. Që të ndihesh krenar për mëmëdhenë, duhet ta barazosh e ta vlerësosh atë me dritën e syve dhe me jetën. Nëse çdo qytetar duke nisur që nga ai më i thjeshti e deri tek ai që shorti, apo fati e ndoshta aftësitë e veçanta e vunë apo e ngjitën në sferat më të larta të pushtetit, të cilësdo fushë, po t’i referohet sadopak historisë, duke i kthyer sytë herëpashere pas në të kaluarën e mundimshme të të parëve, jam e bindur se ka për të ndjerë mall të shprehur në dhembje. Veçse ai që harron se si ka arritur majat, është bukëshkalur, mosmirënjohës i mundit, i djersës dhe i gjakut të etërve. Natyrisht njeriu ndryshon, rritet, madhohet si individualitet, krijon personalitetin e tij dhe si më largpamës, ecën më përpara se paraardhësit e tij. Por gjithmonë njeriu është me vlerë, kur është mirënjohës i asaj që i ofruan të parët, e trashëgoi dhe diti ta përvetësojë atë e ta verë në shërbim të vetes ose të mbarëvajtjes kombëtare. Është e pranueshme se kur ke bërë maksimumin e të mundshmes tënde për kombin, ke bërë më të mirën për familjen dhe për të ardhmen e fëmijëve. Pasi familja është atdheu i vogël, ndaj vendlindja është e shtrenjtë dhe e shenjtë. Po a i justifilojnë shqiptarët vlerat e pamohueshme të këtij trualli? Nëse po, atëherë ne nuk do të ishim në këtë udhëkryq të madh, ku na ka vërvitur fati ynë i keq dhe i pamerituar. Po kalon gati një çerek shekulli e një tranzicion i paparë, ku galopon korrupsioni, baret nëpër rrugë papunësia, të ngërdheshet krimineli, kapardiset trafikanti, mburret tutori i prostitucionit.
Sa e hidhur është kur të nxjerrë gjuhën e këlthet si zot vatani shovinisti i kishës greke dhe asaj serbe, i cili duke na përqeshur thotë “Kosova është zemra e Serbisë”. Me këto fenomene që fatkeqësisht është molepsur shoqëria, e cila s’di ta ndajë shapin nga sheqeri dhe disa e quajnë “fat të madh praninë e këtyre të ashtuquajtur apostuj a të dërguar të Zotit”, shqiptari i sinqertë vë duart në kokë dhe këlthet:” Përse ndodh ky absurditet? Si e pranojnë këtë fyerje e cënim dinjiteti e identiteti kombëtar vallë? Nga ç’baltë janë gatuar këta njerëz mendjemykur e shpirtkalbur që pranojnë “Apologjinë e Djallit? Turp, turp për gjithë ata që e quajnë veten shqiptarë dhe janë të lumtur që një klerik i huaj drejton kishën shqiptare dhe meshën e mban në gjuhën greke! O Zot, çfarë mban mbi tokë. Janullatosit po i bie shëpia e tij dhe kërkon të ngrejë shtëpinë tonë…Kjo është Shqipëria e paradokseve. Pse ia lëndoni kockat Nolit dhe Visarion Xhuvanit? Atë kohë kur Shqipëria nuk ishte ende shtet dhe ata jo vetëm themeluan Kishën Autoqefale Shqiptare më 1922, por nuk pranuan vartësinë e saj nga kisha greke, kundërshtuan Patriarkanën e Kostandinopojës dhe shërbesat fetare bëheshin në gjuhën shqipe.”
*Pësimi për këdo duhet të shërbejë si mësim:
Fjala e urtë thotë: “Kush pëson ..mëson.” Mjafton që ta mbajmë “vath në vesh” këtë thënie, sepse gjatë jetës njeriu në çdo pozitë shtetërore apo private qoftë, ndodh që edhe rrëzohet, porse gjatë rënies mëson se si të ringrihet. Nëse kjo arrihet duke u bazuar në fuqitë fizike dhe mendore të qenies së tij, atëherë ai duhet të falenderojë formimin e tij individual i cili varet nga shumë faktorë. Së pari që të ringrihesh, duhet mbështetur në dijet e në forcat vetjake, në përvojën e të parëve, ku përfshihet edukata që ke marrë, kultura e trashëguar mbi të cilën kultivohet formimi kulturor në bazë të dijeve shkencore të përvetësuara gjatë arsimimit dhe gjatë shkollës më të përsosur që është jeta, si mësonjtorja më e madhe. Gjithashtu i rrëzuari e gjen veten, duke mos mohuar arritjet e kujtdo e në veçanti të të gjithë atyre që pranojnë sfidën dhe që ndërtuan atë që më pas gjejnë brezat e rinj. Sundimet e gjata shekullore dhe padrejtësitë e më të mëdhenjëve, qofshin vendas apo të huaj, qoftë shteti ynë apo shtetet e huaj, e lanë vendin tonë në kuotat e niveleve mesjetare të zhvillimit në çdo fushë. Kjo prapambetje që na çoi në regres. Ndaj për të ecur vendi përpara, duhej të ishte dhe është detyrë primare e pushtetit shqiptar të çdo kohe dhe ngjyre politike,që duhet të gjejë arsyet e prapambetjes dhe mos realizimeve, sepse pësimi bëhet mësim.
Është thënë e thuhet se në diktaturë ne ishim “vendi simbol shembulli e modeli’, ‘Fanar ndriçues në Evropë”. Me një ekonomi të hiperbolizuar në mënyrë fiktive, përballë varfërisë materiale dhe mendore, si ka mundësi që mendjet e mykura vazhdojnë ta besojnë nivelin e lartë jetik të asaj kohe? Ishte pikërisht kjo farsë që e çoi ekonominë në zero në fundin e viteve 80-të. Kjo ishte gjendja e vendit me të cilën u përballën proceset demokratike…ku sundonte zija e bukës, papunësia, 80%-shi përfshiu gjithë shqiptarët, mugesa e elektricitetit, rrugët plot njerëz të hallakatur, që pa asnjë dritë shprese nisën një rrugë të panjohur, atë të kurbetit, atë rrugë plagërëndë të shqiptarëve e nisur shekuj më parë. Dikur detyroheshin të mërgonin nga frika e pushtuesit, kurse më 1990 morën arratinë nga diktatura që i kishte izoluar e i kishte mbajtur ngërthyer si miun në çark, nga varfëria dhe urrejtja gjysmë shekullore që i kishte ndarë në njerëz të partisë dhe në armiq të betuar të saj, hasëm të njëri-tjetrit. Në këto kushte sfidat ishin të pamundura për vendin tonë të varfër.
*Të pranosh sfidën do të thotë të jesh i bindur në vetvete se je pajisur me dije të plota shkencore për aty ku do të aplikosh.
Përballja e demokracisë sonë të brishtë në kushte të tilla e me një prapambetje skandaloze, krahas me vendet e zhvilluara, kërkonte dhe kërkon aftësi maksimale nga pikpamja profesionale, intelektuale e organizative, njohjen e të rejave të shkencës botërore, kërkon njohjen e stadeve të zhvillimit tërësor dhe rrugët nëpër të cilat kanë kaluar demokracitë e avancuara Perëndimore. Dihet se edhe në këto vende bëhen gabime, por ama kanë ndërtuar shtete. Individi dhe aq më tepër ata që drejtojnë institucionet e të gjitha niveleve të pushtetit, kurrë nuk duhet ta anashkalojnë, ta shpërfillin përvojën e të tjerëve që e kanë përftuar nga koha dhe duke e përsosur atë, fitojnë përvoja të reja dhe i venë në shërbim të jetës. Në mënyrë të tillë duke kërkuar më shumë nga vetja, duke e mohuar së paku për një legjislaturë etjen për t’u pasuruar me urdhër të peshkut, secili është në gjendje të pranojë konkurencën. Janë këto arsyet që demokracitë e zhvilluara, vetëm me arsimim, me punë e në konkurim me më të mirët, i kanë shndërruar shtetet e tyre në vende të mundësive dhe sfidave.
*Po ne kur do të bëhemi si bota? A do të jemi ndonjëherë shtet i së drejtës që me politikat e tij në çdo fushë të jetës, do të pasqyrojë identitetin kombëtar?
Lind pyetja : “Pse nuk u realizua kjo gjë dikur…atëherë kur bota na shihte me kërshëri ngaqë i rezistonim izolimit të kopshtit zoologjik, duke na i prerë të gjitha burimet jetike?”
Në këto vite postkomuniste vazhdimisht është dhënë përgjigja se fajin e kishte koha, apo sistemi diktaturë komuniste. Kjo është mëse e vërtetë.
Dihet se vendi ynë edhe në çdo periudhë historike të shkuar apo të tashme, me sisteme dhe qeverisje politiko-ekonomik të ndryshme, ka krijuar shtratin e vetë administrimtiv- institucional, si në politikë, në ekonomi, drejtësi, arsim, kulturë, diplomaci etje. Ç’ndodhi vallë me vendin tonë? Le ta shohim…
Fatet e rrjedhave politiko-historike të Shqipërisë kanë nisur herët. Si vend ballkanik fati ynë nuk ka qenë i shkëputur nga fatet e fqinjëve tanë jugor dhe verior. Menjëherë pas shpalljes së Pavarësisë së Greqisë, qysh më 1830 lindën pretendimet e shovinistëve grekë për Vorio Epirin, me idenë e Greqisë së Madhe. Po ta vëresh me kujdes rrjedhën e fakteve apo ngjarjeve historike në marrëdhëniet ndërfqinjësore dypalëshe, ata kanë vepruar si mola që grryen drurin gati për dy shekuj. E nxorën kollën me Çamërinë ndërsa më pas…do ta shohim se ç’po ndodh.
Kurse fati i cungimit të trungut shqiptar nisi me Traktatin e Shën Stefanit, vazhdoi në Paris dhe u vendos në Londër. Më e dhembshmja ishte se, pa praninë e Shqipërisë, jepej dënimi kapital i saj, duke ia vënë trupinë në gijotinë, ia prenë gjymtyrët pamëshirë dhe e lanë vetëm trungcung. Asnjë përfaqësues shqiptar nuk ndodhej në Konferencën e Ambsadorëve. Cila ishte drejtësia që u ndoq ndaj Shqipërisë që u dënua në mungesë? Përse duhej t’i ndanin vëllezërit e një race, e një gjuhe e një gjaku? Mbi ç’bazë janë mbështetur, cili ligj ndërkombëtar i jep përparësi pushtuesit, kriminelit, xhelatit dhe i mohon të drejtat legjitime të pafajit? Këto pyetje janë për politikanët e së tashmes, si dhe për ata që kanë qeverisur. Ky problem i pazgjidhur, që ka ngelur pa përgjigjen e atdhetarëve, si dhe vendosja e Janullatosit në krye të Kishës ortodokse shqiptare janë ngulur në trupin e sakatosur të Shqipërisë si gozhda e Nastradinit.
*I kujt ishte faji i vallë? I Shqipërisë së vogël dhe pa përkrahje, apo i Fuqive të Mëdha që e nxorën në ankand, duke plotësuar oreksin e shovinistëve grykës të pangopur?
Ende pa mbaruar mirë Lufta e Dytë Botërore, Greqia gllabëroi Çamërinë, duke vrarë, masakruar dhe përndjekur banorët e saj autoktonë shqiptarë. Një pjesë e tyre emigroi drejt trungut Amë dhe një pjesë drejt Turqisë.
Në veri serbët të vendosur vonë në Evropën jugëlindore, kanë pasur synimin për supremaci në gadishullin e Ballkanit. Pengesa kryesore për shtrirjen e sundimit të tyre kanë qenë shqiptarët autoktonë.
Duke pasur përkrahjen e rusëve dhe ndonjë fuqie tjetër, si internacionalistët francez apo shovinizmi grek aprovuar nga organizmat evropiane e ato ndërkombëtare, më 1948 nën juridiksionin e Jugosllavisë, futën Kosovën dardano-shqiptare, si dhe trevat shqiptare të Malit të Zi e të Maqedonisë . Ndaj tyre u ndoq një politikë shfarosëse e si pasojë mbi një milion shqiptarë morën rrugën e mërgimit drejt Turqisë, shteteve të Evropës dhe Amerikës. Si i zbatuan këto dy shtete (Greqi-Serbi) të drejtat e njeriut, si moscënimin e të drejtave ndërshtetërore apo ruajtjen e integritetit dhe fqinjësisë së mirë?! Kjo vlen të analizohet dhe të gjykohet nga organizmat më të larta ndërkombëtare. Këto shtete kryen krim ndaj një kombi, Shqipërrisë dhe shqiptarëve. Po si reagoi vallë qeveria shqiptare nën drejtimin e PKSH, që e kishte të sanksinuar me ligj paktin e moscënimit teritorial dhe kufitar të trojeve amtare? Bëri një sy qorr dhe një vesh të shurdhët, vetëm të mos u ndërpriteshin mësimet marksiste- leniniste që jepte Moska dhe Beogradi. Ndoshta për ta nuk ishte Shqipëri, as Kosova, as Çamëria, as Malësia e Madhe, as Uliqini e Tivari, as Hoti e Gruda, as Shkupi, as Tetova e Gostivari…Për shtetin komunist shqiptar mjaftonte që të mos prisheshin me mësuesët e shkollës së të paudhit(Djallit), e punë e madhe se ndiqej gjenocid ndaj tyre, pasi ajo shfaroste fisnikët dhe intelektualët,palcën dhe trurin e kombit. Heshtja e Qeverisë komuniste shqiptare tregonte se ishte katërcipërisht e kënaqur me vendimet antishqiptare të Konferencës së Londrës. Kurse gjenocidi që u ndoq nga Serbia ndaj shqiptarëve të Kosovës, nuk mund të tregohet me fjalë. Ndaj, para se Serbia të futet në BE, duhet hapur një “Nuremberg”, sepse duke parë raportin mes numrit të popullsisë dhe të viktimave nga gjenocidi sllav dhe ai grek, Shqipëria zë një vend të rëndësishëm, ndaj të cilit duhet mbajtur qëndrim prej organeve më të larta të drejtësisë evropiane dhe nd/kombëtare. A do të rishikohen dhe ndëshkohen fajtorët ballkanik ndonjëherë për krimet makabre që u kanë bërë shqiptarëve. Kjo e drejtë vendoset vetëm me kërkesë dhe këmbëngulje të shqiptarëve, duke i vënë para përgjegjësisë autoritetet e drejtësisë evropiane.
* A e ka bërë faktor parësor politika shqiptare këtë?
I mençuri ka thënë: “Po s’qau fëmija, nuk i jep gji e ëma…” Që të ulemi në një tryezë me të tjerët e që të na pranojë në gjirin e saj, BE na ka vënë kushte. Këto detyra unë i vlerësoj, pasi janë tregues integrimi të shtetit shqiptar nëse realizohen, por mjerisht jemi larg. Po ne nuk kemi të drejtë të vëmë kushte dhe të kërkojmë drejtësi për krimet ndaj shqiparëve? Përse na kanë vrarë, na kanë mohuar, na kanë shkatërruar apo vjedhur truallin e pasurinë me të padrejtë? Pse trajtohen disa shtete si bijë nëne dhe disa si fëmijët e njerkës?
Ligji kombëtar apo nd/kombëtar është i barabartë për të gjithë, si për të madhin dhe për të voglin dhe kur ai zbatohet njëlloj për gjithë shtetet apo individët vetëm atëherë ka barazi. Pikërisht këtu hynë edhe diferencimi racial edhe gjinor. Ndaj shteti mban në çdo kohë përgjegjësitë e veta si për vendimet e gabuara të së shkuarës dhe për padrejtësitë e së tashmes. Duke qenë e paaftë, e papërgatitur, e mbytur në gabime e korrupsion, politika shqiptare ul kokën para së vërtetës. Ndaj Shqipëria nuk po del dot nga udhëkryqi që e ka futur në kolaps.
* Duke qenë kaq të paskrupullt, a u lejohet të shfajësohen në këtë mënyrë sot pas gati një çerek shekulli?!
Si mund të na njohë bota të drejtat tona kombëtare, kur politika jonë ka heshtur, hesht, apo kujtohet si kofini pas të vjelit, sidomos për probleme madhore që cënojnë identitetin dhe autoritetin kombëtar? Për fat të keq asnjë nga qeveritë e këtyre 70 viteve të fundit, jo të kërkojë drejtësi për trevat shqiptare, por nuk ka bërë asnjë kërkesë të drejtë institucionale, për trojet dhe për shtetasit e vetë. Po marrë një rast…
Cila qeveri u kujtua të sjellë hirin e mbi 800 shqiptarëve që u dogjën në krematorët e Aushvicit dhe Mat’hauzenit, të quajtur viktima(nga 1260 të internuar). Vetëm në Vlorë arrestimi i fundit nga nazizmi ka qenë i (48) dyzetë e tetë vlonjatëve më 14 gusht 1944, nga të cilët vetëm dy(2) u kthyen. Disa u shpallën dëshmorë të atdheut, kurse të tjerët jo vetëm u dogjën, por u quajtën viktima lufte nga PKSH (më vonë PPSh). Diktatura bëri krim, që edhe mes të vdekurve zbatoi luftën e klasave, duke i ndarë në dëshmorë dhe viktima. Kurse qeveritë e tranzicionit nuk e kanë vënë ujin në zjarr për të vendosur në vend identitetin kombëtar të këtyre shqiptarëve që kanë ngelur pa atdhe. Ndërkohë vendosin autoritetin e shtetit. Edhe qeveritë e vendeve pushtuese, shkaktar të luftrave dhe mjerimit të popujve të pafajë, erdhën e i morën eshtrat e ushtarëve të tyre, kurse ne…bijët legjitim të këtij trualli i nxorëm të jashtëligjshëm. Fqinjët tanë që na duan të pjekur shfrytëzojnë pikërisht dobësitë e politikës shqiptare e të gjitha ngjyrave që ende nuk po e gjen shtratin e vetë.
Me ndryshimet e kushtëzuara të sistemit soc-politik që ndodhën në vendin tonë më 1990, shqiptarët duhet të ishin të vendosur të ndiqnin përvojën më të përparuar botërore. Në këtë mënyrë do të realizonin ëndrrën shumëshekullore të shqiptarëve që ndihen përgjegjës si atdhetar, të Rilindasve dhe intelektualëve të shquar të të gjitha kohërave, që nuk i kanë munguar kurrë Shqipërisë. Bota që ka ditur të japë vlerat e duhura, emrat e shumë prej tyre i ka përjetësuar pasi janë shkruar me shkronja të arta, në enciklopedi, në memoriet e shteteve, nëpër biblioteka, nëpër katedra e universitete, në akademi shkencash, ushtarake, arti, filozofie apo mjekësie, në objekte arkitekture, në vende të shenjta etje… Këta elitar, krenarë për origjinën e tyre, punuan dhe lanë mesazhe të panumërt. Amaneti i tyre i fundit për brezat ishte për Atdheun që lindi, u formua e mori emër në Evropë, ta bënin Shqipëri Evropiane. Nuk ka dyshim që vendi ynë është shtet i Evropës, por ata donin që në vendin e tyre të bëhej jetë evropiane (perëndimore).
Pak rreshta më sipër i quajta “ndryshime të kushtëzuara” dhe nuk kam as më të voglin dyshim. Tek ne varfëria materiale, mendore e pakënaqësia në vitet 80, kishin arritur kulmin, por pjekuria ndërgjegjësore kombëtare nuk ishte në lartësinë e duhur që t’i përgjigjej asaj që po ndodhte në Evropë, por ishte dhe është për të dëshiruar. Ndaj shoqëria shqiptare nuk ishte në gjendje të bënte ndryshimet e duhura.
Që të sjellësh përmbysje sistemi shoqëror pa luftë, do të thotë që gjithë atdhetarët ose pjesa dërrmuese e komunitetit shqiptar është zhveshur nga mendësitë e të shkuarës komuniste dhe është mëse e bindur se e ka përgatitur veten se ndryshimi rrënjësor është i vetmi shpëtim kombëtar. Si njerëzit edhe shtetet nuk jetojnë dot vetëm. Shembulli më i mirë për këtë, që na hodhi në greminë ishte Shqipëria komuniste. Kemi nevojë për marrdhënie miqësore, aleanca diplomatike, ekonomike, kulturore mes fqinjëve, apo me ShBA e largët. Miku ka vendin e mikut, por jo ta bëjmë zot shtëpie, siç ndodhi duke vënë Janullatosin në krye të Kishës Ortodokse shqiptare. Në zhvillimin ekonomik të vendit kanë shumë rëndësi investuesit e huaj, por duke respektuar disa kritere të domosdoshme. Kufiri shqiptar u shndërrua si një han pa zot, ku më lirisht hynin e dilnin të huajt sesa vendasit. Që të bëhet një takim i krerëve të ortodoksisë në Tiranë, ku patriarku serb shfaqi lirisht shovinizmin serbomadh ndaj Kosovës duke e quajtur “zemra e Serbisë”, është diplomacia, qeveria dhe politike shqiptare që aprovon. Kurse përfaqësuesit e shtetit dhe politikës shqiptare e dhanë përgjigjen vonë. A nuk kishte dijeni qeveria se do të bëhej një takim për përurimin e kishës? Si mund të hyjë e të dalë në Shqipëri, si në shtëpinë e tij sa herë dhe kur të dojë antishqiptari, shovinisti Gejxh, i cili jo vetëm i ka shfaqur pretendimet e tij mbi Vorio Epirin, por i mbron me fanatizëm. Ne i kemi hapur portat e Atdheut në katër kanata për të huajt. Po cili shtet na i ka hapur portat dhe na fton të hyjmë brenda me tolerancë rregullash?! Këto gabime nga padija apo nga dashamirësia për miqtë e vendit, me kohë shndërrohen në faje të pariparueshme.
Ballafaqimi 24 orë në ditë me dhunën, mungesën e edukatës, fjalorin e rëndomtë mes grupeve parlamentare, krijon një psikozë të rëndë sociale? Shqiptarëve që i mbajnë sytë nga politika, nuk u interesojnë skena të tilla vulgarizmi, sepse u shuhet çdo shpresë për të nesërmen. As si shembull pozitiv edukimi për brezin e ri nuk shërben grindja mes parlamentarve. Atëherë kujt i intereson vallë? Vetëm atyre që duan ta shikojnë vendin tonë në anarshi e të përçarë, se kështu penetrojnë kollaj. Ndaj nuk mund të shfajësohen sot pas gati një çerek shekulli.

Pas vitit 1990 filluan thirrjet e duam Shqipërinë demokratike, e duam Shqipërinë si Evropa, apo si e gjithë bota.
Për t’ia dalë mbanë e të arritur stadet jetike të vendeve të zhvilluara, kërkoheshin kllëqe nga politika shqiptare, që ishte me ekonomi të pakonsoliduar, pa përvojë, pa ekspertët e duhur,por e mbarsur me idetë marksiste dhe me metodat e vjetëruara. Për çudi brenda natës ndërruan ngjyrë dhe ide sipas programimit të Katovicës, ku Gorbaçovi mblodhi kryetarët e shteteve të ish kampit të lindjes. Mes tyre ishte edhe Ramiz Alia, i cili ndoqi zbatimin e udhëzimeve pikë për pikë. Menjëherë u ndanë sferat e influencës mes besnikëve të të PPSh-s. U dhanë udhëzimet dhe programet dhe ata nga të kuq u bënë blu, rozë, të gjelbër apo vjolë…Dhe që nga ai çast për ata nisi historia e kombit.
Askush nuk mund t’i mohojë ndryshimet e këtyre viteve, por ne duhet të kishim ecur përpara me galop, pasi Shqipëria çshtë vendi i resurseve, veçse të dish t’i shfrytëzosh me nikoqirllëk dhe mençuri. Sot Vlora duhet të ishte në majën e kurbës së fitimeve nga turizmi, por çfarë do ta tërheq turistin e huaj apo vendas:mungesa e organizim- menaxhimit të vlerave turistike të saj apo infrastruktura? Po a lejon i kudogjenduri Janullatos që në Shqipëri të lulëzojë turizmi? Duhet pyetur…
Të gjithë shqiptarët u bënë me diploma e tituj shkencor. Të gjithë duan të jenë të parët dhe vetëm të udhëheqin.Po token djerrë të lënë shkretë kush do ta punojë?! ”Unë Zot dhe ti Zot…,”kopenë” kush e kullot?!”
Egoizmin e shfrenuar të shqiptarëve, si mendësi e së shkuarës, e shfrytëzojnë përmes një apologjie ”Apostujt“e djallëzuar, që qëndrojnë në vendin tonë si gozhda e Nastradinit.
Ndaj duhet shkulur kjo gozhdë, që shqiptarët të marrin frymë lirisht, si zotër vatani, si në besimet fetare, ashtu edhe në fushat e tjera. Kjo është detyrë primare e politikës. Tek e fundit vendin e drejtojnë shqiptarët dhe jo shovinistët e kishës greke që qëndrojnë gati për aneksimin e detit, të Krahinës Autoktone të Shqipërisë Jugore, janë aty enkas për dhunimin e varrezave shqiptare, për të shuar emrin e Rilindasve duke shndërruar në Kishë QK Përmet që mban emrin e vëllezërve Frashëri. Janë të parët që mbërrijnë në Himarë për çdo ndodhi a incident. Janë të parët akuzues për shkeljen e të drejtave të minoritetit.Natyrisht shovinistët greko-serb shijnë si kali në lëmë, kur dëgjojnë ish krerë të Qeverisë shqiptarë që shprehen :”Edhe Himara, edhe Tropoja janë shqiptare?!” Pra kur e vënë në dyshim ish krerët e Qeverisë,i pangopuri dhe lakmitari aq kërkon. I jep gishtin të merr dorën. Ndaj duhet vendosur kufiri te thana,-thotë vlonjati i mirë.

*Lidhur me sa ndodh, mos vallë të persekutuarit janë fare pa faj? Jo…
Nuk di kush i mënjanon këta mjeran nga këto kërkesa kombëtare tejet alarmante dhe i përdorin të gjorët duke i shtyrë të futen në grevë?! Të persekutuarit duhet ta kenë të qartë se, përderisa nuk vlerësohen për aftësitë që kanë, qëndrojnë pa punë, shihen si segmenti më i keq i kombit e janë të parët që u mohohet profesioni, me urrejtje dhe hakmarrje pa arsye ndaj tyre, kështu nuk mund të ndërtohet demokracia e vërtetë. Po bëjë një pyetje: Sa të persekutuar janë zgjedhur apo emëruar këto vite tranzicioni në Qeveri, në KLD, apo si diplomatë? Sa aksionerë nga ish të burgosurit ka nëpër miniera, ku u ranë brinjët, dhanë edhe jetën? Përjashtoj vetëm ata të persekutuar apo pseudo të persekutuar që kanë qenë lidhur me sigurimin e shtetit apo prindërit e tyre i kanë shërbyer të huajit, të cilëve u kanë besuar ndonjë post të lartë shtetëror apo në fushën diplomatike. Më vjen keq që abuzohet me ata syleshë dhe naiv, që mashtrohen lehtë. Pastaj këto gënjeshtra e mashtrime hyjnë në histori si zbatim programi i një force të caktuar politike. Në raste të tilla ata rivriten dhe u rihapen plagët e vuajtjeve. Unë nuk e besoj kurrë se persekutori dhe xhelati vë shenjën e barazimit me viktimën. Ata që ishin dje, drejtojnë sot, veç ndërruan kostum, tesrën, terminologjinë dhe janë më bashkëkohor se perëndimorët. E duan demokracinë, por me marksizmin në gji. Këtë e dëshmon më së miri, që politkanët e majtë kërkojnë me çdo kusht të rivendosin lidhjet e dikurshme me mëmën Rusi. Sipas tyre këtu nis historia…
*Për fat të keq, pa përjashtim, çdo qeveri e re, përfaqësuese e forcës politike fituese në zgjedhjet elektorale, mes deklaratash mediatike, përligj se rrota e historisë nis rrokullisjen me fillimin e qeverisjes së saj.
Është e pafalshme për cilindo që shprehet në këtë mënyrë, pasi historia nis me fillimin e jetës së një komuniteti. Se ç’peshë ka dhe çfarë vlere ka secila Qeveri, treguesi më i mirë është koha, e cila pohon progres pozitiv mbarëkombëtarë apo pëson regres negativ nëse i ka shërbyer vetëm pakicës. Autoriteti i një pushteti rritet kur realizon mangësitë e pushtetarëve paraardhës, jo me fjalë dhe fyerje, por me veprime, me paanshmëri dhe drejtësi. Shovinizmi kurrë nuk do që në Shqipëri të shkojë prona te pronari legjitim. Nuk u pëlqen asnjëherë integrimi i të përndjekurve politikë. Iu erren sytë nëse minimizohet korrupsioni. Sepse realizimi i këtyre kërkesave fuqizon kombin dhe shpejton integrimin. Ndaj kërkohet shumë punë për pasurimin ndërgjegjësor kombëtar dhe kulturë demokratike e të gjithë shqiptarëve. Vetëm kështu përballohet e keqja që na ka lidhur këmbë e duar dhe ne pa frikë mund të ecim drejt zhvillimit kombëtar.

SE VJEN NJË DITË, O MEHMET BERISHA?!

June 11, 2014 by dgreca

Nga Ramiz LUSHAJ/
1.Ç’ka më bane brè, o Mehmet Berisha, me “Lotët e Diellit”?! Po ku e gjete kit’ kryetitull për librin tand? Eu, si kështu?! Edhe Dielli i Gjithësisë, simboli ynë i lashtë ilir. po kajke mbi ditët tona “vargonj…nga toka tek retë” (f. 19) sa herë kena “dimër”, kur na sheh nji kësisoj “breza të djegur” mbi një truall ndoshta pa të dytë nga pasunitë e bukuritë natyrore. E, ma andej, tek poezia “Ringjallje” (f. 40), artnon vargjet se në udhën “Ku më shtegton jeta”, “Në pafuqitë ë zbehta”, “… i lodhur / Në gjirin e shpresës”, “Në krahët e heshtjes”, kur fare pranë të vijnë “Stërpikat e vdekjes” ky, Dielli me yjet, po u shtrika “mbi qerpik” si “Krahët e pulëbardhave”…
Diku tjetër po thue se Dashuria “Diellin e ban me rè” (f. 63). Apo tek ajo poezia “Në takim” (f.73) spektron, hapësinon, prognozon: “Ritmi i hapave / Re lëshonte / Dhe pse dita / Ish me diell / Në atë afrim / Trilli përgjonte / Shteg i buzës / U bë prill”. Galaktika poetike tek poezia “Burokratit të fejuar” (f.74) që e fut dashurinë në dosje diellon me figurat “Qeshin hëna”, “Yjet në dehje”, etj.
A thue Dielli ia ka ngjye edhe me lotët e vet penën poetit Mehmet Berisha me na e shkrue një libër poetik kaq të bukur?! Plot dashuri. Krejt ndjenjë. Me dritë. Gjithë bukuri. Lotët e Diellit janë rreze, shi, vetëtima, rrufe…janë mitologji, realitet, poetikë. I duhen Tokës, edhe Njeriut. Sepse poeti tek një nga poezitë e tij, ajo “Vallë për ku? (f. 109) dijenon se të gjithë njerëzit nxitojnë, të gëzuar a të hutuar, nxitojnë për diku, në “kërkim drite”, me “ëndrra në shtigje”, për të mos “lanë penge”, për të mos mbetë “honeve në harresë”. Poeti i ka vargjet sinkron, vizion, dëshirë…”Përse kështu / Të gjithë nxitojmë / Mos jeta na erdhi / E shkurtër, e rrëmbyer /Apo nga ajo / Kur shpirtin ta largojmë / Të mos thëmi: / Na mbeti edhe kjo pa e kryer”/. Ai, si shpirt poetik, i ngre edhe një pikëpyetje kohës: Të gjithë nxitojmë / Vallë për ku? / Të gjithë nxitojmë /Pse të hutuar / Është jeta kjo / Që na hedh diku / Apo është e nesërmja / Që na ngre me duar?”/.

“Njerëzore”, një titull poezie që thom se më përket edhe mue teksa e (për)malli dhe e pegasi veten në rrjedhën e saj. Poeti ujëvarit: Ecën në jetë / E kur pushon / Thua: Dje /”(f. 37). Bash nji kështu. Mbi katërdhjetë vite ma herët po më duken sikur Dje. Asokohe poeti Mehmet Berisha ishte gjimnazist i “Asim Vokshit” në qytetin e bukur alpin të Bajram Currit. E kishim “shef” të shumfishtë: I bibliotekës së shkollës, ku merrnin libra shpesh. I rrethit letrar të shkollës, ku isha i antarësuar qyshse në klasën e gjashtë të tetëvjeçares. I Gazetës së Murit “Bisqet e Gjelbra”. Aty i kam publikue vjershat e mia të para. Ende pa i çue në media të Tiranës. Ai ka qënë redaktori im i parë, botuesi im i parë. Asokohe, poeti ynë, M. Berisha, qytetar bregdrinas, nga Berisha e Brigjeve (Tropojë), na bante neve, letrarëve të rinj, të ndjeheshim “Thua: Jam Zot!”(f. 37).

Shkolla tetëvjeçare dhe e mesme “Asim Vokshi” ishte nga ato shkolla të rralla në Shqipëri që të çertifikonte kollos për në Universitet. Mjaftonte të përmendje emrin e shkollës apo të disa mësuesve e pedagogët nuk të dvetnin ma tepër. Dukej se ishin thanë të gjitha. Në historikun e saj kanë dhanë mësim gjithato personalitete të njohura: “Mësuesit e Popullit” Elez Gashi, Hasan Neza, Fahri Doçi, Mustafa Sh. Botusha. “Mësuesit e Merituar” si Ramë Mella, Elez Qerimi. Beqir Bala, Ibrahim Zhana, Mehmet Hyka, Rivë Qerimi. Veçohen edhe drejtues e mësues si Idriz Logu, Rrustem Qokaj, Rrustem Preçi, etj., etj. Ka pasë apo ende ka mesues edhe poetë, shkrimtarë, artistë të njohur si Ndoc (Anton) Papleka, Skënder Buçpapaj, Hamit Aliaj, Fatime Sokoli– Mjeshtre e Madhe e Punës”e “Mësuese e Merituar”, Feride Papleka, Haki Zllami, Bashkim Gjyriqi, Abdulla Gjongecaj, etj.

Nga dyert e kësaj shkolle me diell gjithata nxanës kanë dalë personalitete në udhën e kombit: Heroi i Demokracisë, Azem Hajdari, Lider i Lëvizjes Studentore të Dhjetorit ’90, kreu shkëlqyeshëm kit’ shkollë pa u shkëput nga puna e bile tue luejt edhe rol (v. 1981) në skenën e pallatit të kulturës “Dardania” të rrethit, tek drama “Familja e Peshkatarit”. Ai mbeti simbol kombëtar me jetën, veprën e vdekjen e tij. Shkrimtari, poeti e publicisti Besnik Mustafaj, i përkthyer në disa vende të botës, ish ambasador në Francë e UNESKO, u zgjodh edhe ministër i Jashtëm i Shqipërisë në kohë ngjarjesh të mëdha historike. Biznesmeni i “Ginessit Shqiptar”, Konsull Nderi i Përgjithshëm i Japonisë në Shqipëri, “Qytetar Nderi” i Durrësit, Avni Ponari, kryente disa orë rrugë për ta ndjek kit’ shkollë me nota meritore, me talent për të shkruar e i dhanun pas sporteve, i cili i ngriti vendlindjes së vet ekipin e basketbollit “Valbona” tue e çue fituese të disa kampionateve kombëtare, kupave të Republikës, etj. Poeti, analisti, shkrimtari, gjuhëtari, ambasadori Mehmet Elezi ka kap majat e udhës së vet, veçmas me veprën akademike “Fjalor i Gjuhës Shqipe” (2006) me 41 mijë fjalë. Aktori i talentuar, prof. dr. Petrit Malaj, është rektor i Universitetit të Arteve në Tiranë. Gazetari e regjizori i ekranit televiziv Ilir Buçpapaj në RTPSH ka vend nderi në memorien kombëtare me dokumentarët e tij të shumtë e cilësorë për historinë kombëtare, kulturën panshqiptare, marrëdhaniet shqiptaro-amerikane, etj. Po e shoh se me i përmend të gjithë me kontributetet e atributet e tyre më duhen shumë faqe. Janë mbi 100 personalitete kombëtare, rajonale e lokale. Ndaj po i përmendi me emna ata që mund të më vargavijnë në mendje kësi çasti shkrimor: veprimtari, artisti, publicisti, ish deputeti Azgan Haklaj – aktualisht president i Unionit Artistik të Kombit Shqiptar; poeti, shkrimtari, gazetari Arbër Ahmetaj në Zvicër, sëbashku me të vllain poet e shkrimtar, dr. Bislim Ahmetaj në Tiranë; publisti, përkthyesi e juristi Agim Nezaj – kryeredaktor i gazetas “Koha Jonë” në Tiranë; publicisti e politologu Afrim Krasniqi, ish deputet, pedagog në Tiranë e Durrës; prof. dr. Adil Neziraj, shoku im i klasës, tani ing., drejtues shkencor në Tiranë; prof. dr. Aleksandër Biberaj, ing., ish deputet, pedagog në Tiranë; prof. dr. Bashkim Lushaj, ing. “i gështenjave”në Tropojë, masivit ma të madh të tyre në Ballkan, e sot ing. i mjedisit në Tiranë; inxhinierët shkenctarë Çaush Elezi e Tahir Elezi, njëri në Tiranë e tjetri në Kinë; skulptori Isa Baliaj, poetin e njohur për fëmijë, Shkëlzen Zalli; romancieren Brunilda Zllami, poetin Lulzim Logu, prof. dr. Nezir Nokshiqin, Alfons Zeneli –drejtor i Radio Tirana; poetet Veneta Çallpani e Almona Bajrami, poetin e dramaturgun Azem Baliaj, kompozitorin Martin Progni, etj.

Një prej tyre është edhe poeti Mehmet Berisha, që pas librit me lirika “Puthja e djegur” (Tiranë, 2000), vjen me të dytin, me poezi, “Lotët e diellit” (Tiranë, 2013, 127 faqe), i financuem nga bajemiri Adil Kaloshi i Bytyçit, nënkryetar i AFCES në Austri. Mehmet Berisha ka në dorëshkrim në zyrën e tij të noterit, gati për botim, edhe 12 vëllime poetike. Titujt e tyre kanë domethanien e vet për autorin e tematikën e librave të tij: “Mos më harroni” (2004), “Prilli i ngarkuar” (2006), “2+M” (2007), “Mozaiku i dashurisë” (2007), “Ashkla zemre” (2008), “Ndaj po dal…” (2008), “Bunari i ri” (2009), “10 yjet” (2010), “Shpirti që nuk vdes” (2011), “Harresa të kujtuara” (2012), “100 copat e zemrës” (2013), “Haberet e merimangës” (2013).

Miku im, Mehmet Berisha është djaloshi i dy librave drejt nesh e i 12 të tjerëve në zyrën e tij të noterit në Tiranë, baba i tre fëmijëve: Violës, Euronit e Kushtrimit. Ai ka nderin të ketë bashkëshorten e tij nga dera e atdhetarit, pleqnarit e besimtarit Azem Hoxha (Dollapi), Hatixhen, çikën e Ali Hoxhë Dollapit, motrën e Demë Dollapit, veprimtar sakrifikues i kohës së sotme demokratike. Mehmet Berisha mbi 60 vjeçar, është i dyti ndër katër djemtë e Sylë e Rukë Berishës, vjen pas mësues Hazirit, që ka ndrrue jetë, dhe pas tij genevijnë ing. Agimi e shoferi elitar, Petriti, që i kushtohet ekonomisë familiare. Me thanë të drejtën, Mehmetit ia mora lejën me e ba publik një “sekret”: në fëmijërinë e tij është aksidentue në njanën kambë e tashti është invalid i pathyeshëm. ecën me paterica si ma i miri e ma i forti djalë, kreu Universitetin e Tiranës për Drejtësi, ka punue gjyqtar e kryetar gjykate në vendlindjen e tij e timen, në Tropojën e mrekullive natyrore e njerëzore. Tani, prej vitesh, avokat, e sëvonit, noter në Laprakë të Tiranës. Poeti Mehmet Berisha është autor i disa tekteve të kangëve të kënduara nga Sonila Malaj qyshse në klasën e parë në qytetin e Alpeve, nga Fatime Sokoli, Fatmira Breçani, etj. Ai ka shkruar edhe parodi e skeçe, disa sish me regji të Sali Doçit, Azem Baliajt, Hysni Prengëzit, etj. ka qënë sufler në disa drama në skenën e pallatit të kulturës “Dardania” të Tropojës, ka gjithato botime në mediat shqiptare ndër dekada. Si poet, është vlerësuar me çmime.

“Lotët e diellit” i poetit Mehmet Berisha me plot 85 poezi ndahet në disa cikle: Loja e dritëhijeve, Hëna e ditëve të ikura, Ik prej ëndrrës sime, Kantatë e harruar, më lini të jem ai që isha, Unë e njoh valën e lumit, Po vjen fshehtaz muzgu, Valbonën e kam me vete çdo çast, Garderoba e maskave, që në tanësinë e tyne e bajnë librin një ansambël poetik.

Poeti Mehmet Berisha teksa ujëvar në rrjedhën e vet poetike “Lotët e diellit” nuk e lenë pa fol edhe për Globin (f. 117), i cili rrotullohet “Rreth boshtit të tij / Asnjëherë s’ngatërrohet / Se nuk është njeri…”/. E po të ishte i tillë? E thotë ashiqare poeti në tana ato vargje të kësaj poezie: “Do tundte Parlamentin / Për të shpikur ligje /Do digjte testamentin / Për të pushtuar brigje…”/. A thue jena të tillë?! Po, edhe ndodh. Tek “gjanat e vogla” jena mësue ngushtësisht me “ta ba të madhen”, aqsa për një vijë ujë e vret të vetin dhe për një vijë kufini shqiptar me fqinjët sllavë e helenë jo rrallë herë “mbetemi të vegjël”. Ne, Shqiptarët etnik e biblik, nuk mund ta rrotullojmë Globin se nuk i kemi fuqitë natyrore e fizike, po mundet t’i kemi në duart tona fatet tona kombëtare, udhët tona jetësore nga antikiteti ilir deri tek interneti, bota e sotme globale. Tashti jena shpërnda nëpër Glob si elektronet rreth bërthamës, e lumnisht, tue e pasë ma së forti për orbitë Shqipërinë Etnike.

Si shqiptar, rrit’ në kohën e djeshme të prirur drejt internacionalizmit proletar e në kit’ të sotmen të kapun prej kozmopolitizmit modern, boll i kena randue vetes, tokës e breznive tue u keq/edukatë: nuk jena shovinist, irridentist… Kësisoj i kena trus’ njerëzit, i kena rrudhë tokat tona etnike. Me ‘i fjalë tue u (m)burrë: kurrniherë nuk kena bā luftna pushtuesve ndaj të tjerëve… Jena kanë mbrojtës(!). Edhe në futboll mbrojtja ma e mirë është sulmi. Nejse. Shqipëria jonë, sipas kësaj mendësie jo të mirë, shkoi tue i hup tokat e veta. Nga mbi një milion km2 në antikitetin pellazgo-ilir uzgapën e çapën deri në mbi njëqind mijë km2 para tre shekujsh. Dhe, mbetëm në 28.000 km2 para njëqind vjetësh. Sot, në shek. XXI, gjithë fqinjtë na kanë marrë nga tokat tona etnike: Mali i Zi, Serbia, Maqedonia, Greqia, të cilat kur vjen puna me hy në Europën e Bashkuar (BE) i futin njana pas tjetrës e, ne, Shqipërinë e Kosovën, mbrojtëse të Europës e të Vetëvetes, na lanë pas derës (!). Ta shohim kësaj here. Këtij qershori a do jenë pjekë qershitë?!

Çka me iu thanë breznive: as si bio-histori nuk i kena ngā vetëvetes. A keni kqyr si ban njeriu i çdo vendi e kohe? Sapo lind, në ma të parën sekondë të jetës, i haparav duart, kërkon me e pushtue legenin e ujtë e me dalë prej tij. Lyp të pushtojë territore përrreth vetes. Tue kajt me të madhe i piskat kohës së lindjes: “Bota është e Imja”! Në vitet e rritjes ec kambadorë e ca-ca po nuk i del e mjaftë as oda e as shtëpia. Kur rritet me dalë me kambët e veta në oborr, me ngajt me shoqninë e vet, me ndjek arsimimet në kopsht a shkolla, lyp gjithqysh me u turravrap fushës e malit, me e djerg diellin tek kambët e veta, me i rrok malet me sy e dorën e tij. Përtej moralit, jashtë politikës, larg mëkateve: kërkon sa ma shumë territore. Prapë i thotës botës: “je e Imja”! E don për vete, për të tijët.

E jena rrit me dëshirën e madhe për me shkue nga Malësia e Gjakovës përtej Qafës së Morinës për në Gjakovë po atëherit kur ishim të rinj na thoshin se “na e ka marr Serbia…!”. As me e kapërcye Qafën e Previsë për me ra nga Çeremi i Tropojës së sotme për në Vuthaj të Plavë-Gucisë nuk mujshe kurrqysh, se thoshin: “Mali i Zi na i ka marrë Tokat Tona…”!.

Koha e komunizmit shqiptar të epokës së gurit, e pati nëpër ta ndonjë të mirë, po ndër të këqijat e tij të mëdha është fakti euro-lindor, sllavo-kuminist: Gjithçka shtetëzim deri në teprim. Toka sado që të ishte e madhe kthehej në arëz të vogël, bagëti sado që të kishe të mbeteshin vetëm një tufëz… Kur hyni Demokracia dolëm nga Malësia e Gjakovës e ramë në Tiranë, në metropolin shqiptar. Gati pa kurrgja. Pothuaj gjithçka nga e para. Plot sakrifica të ngulimit e integrimit në metropolin shqiptar. Kësisoj, sipas këndvështrimit tim shpjegimor, tue hulmue poemthin “Se vjen një ditë” (f.6) po mrizoja kumtime të tilla. “Asgjë s’është e jotja / Asgjë s’është e imja /Dhe pse mbi këtë dhè /Bashkë jemi rritë / Ishim të rinj / Tani me thinja / Se vjen një ditë…”/. E, asokohe, kur ishim të rinj thoshim kolektivisht “Asgjë s’është e jotja”(!) e tashti që jemi me thinja, ndonëse të rritur mbi kit’ dhè shqiptar, e përkthej poezinë sikur asgjë s’është “e imja”, në kuptimin se diçka na lanë trashëgim breznitë paraardhëse e tepër pak po iu lamë të tjerëve pas nesh. Se, pavarësisht sa gram ishim e çfarë gradash kishim, shiheshim disi si Numërorë të Kohës…Aspak si Pasanik të Pronës. Se kurrkush nuk na e la “hisen e komunizmit”, sipas pleqnisë të Pal Kokrrit të Neçajve, që ta ndërtonim vet, pavarësisht se dekretonim se po e ndërtojmë Atë me Forcat Tona. Ne e kishim shpirtin për mirë, vullnetin e pa sosun, sakrifica të pa fund për me e ba jetën tonë edhe ma të mirë, për me e ba “Shqipërinë të Madhe, Natyrale, Etnike”, po nuk na lanë të Tjerët, si dje në Komunizëm, edhe sot në Demokraci. Disi ka ndikue vakti se jena kanë vlla pa vlla e mbetem tue i thanë gjithkujt “vlla” në përkohësi. Po veç na ka bullnis e hujnis, na ka tjerr e bjerr, edhe fakti tjetër, edhe “një të keqe të vogël” mes nesh e kena shkye, shlye e shpague barbarisht me një të keqe ma të madhe, etj. Poeti Mehmet Berisha kumton për mirë, prej zemrës së plasur, prej zemrës së mirë: “Planetet, hapësirat / Pse janë me mijë / Si lodra fëmijësh / Ai i ka zbrit /T’ia trashëgoj / Brezit pas tij / Se vjen një ditë…”/(f. 8). Ai don me i zbrit në tokën e jetën shqiptare edhe diellin, edhe yjet e Galaktikës sonë. Gjithçka. Poeti Mehmet Berisha, miku im i prejkoshëm, tek i apelon kohës, më ngjan realisht se më drejtohet si poet misionar edhe mue krejt mirësisht: “Ti dhe unë / Që erdhëm në k’të botë / T’ua heqim shpirtërave / Padrejtësitë / Jetën të duket /Se pimë me gotë / Se vjen një ditë…”/. Dhe po vjen o Mehmet Berisha, kjo ditë e madhe, panshqiptare, euro-atlantike, sëbashku me librat e tu të mirë që na sjellin e përcjellin Diell e Tokë, Shkëlzen e Valbonë, dashuritë e kohës sonë, qëndrime ndaj padrejtësive ndaj nesh, amanetet e breznive shqiptare drejt të nesërmes.

NJË MALËSORE KONKUROI PËR MISS USA 2014

June 9, 2014 by dgreca

Nga Frank Shkreli/
Më 8 maj, në qytetin Baton Ruzhë të shtetit Luiziana të Shteteve të Bashkuara u mbajt konkursi i bukurisë për të zgjedhur nga 50-konkurentet më të bukura të vendit,një përfaqsuese nga secili shtet i Amerikës, për Miss USA 2014. Njëra nga këto konkurente ishte edhe Elizabeta Ivezaj, bukuroshja shqiptare me origjinë nga Malësia e Madhe, e cila përfaqësoi shtetin e Miçigenit në konkursin mbarë kombëtar amerikan të bukurisë.Elizabeta Ivezaj nuk fitori konkursin kombëtar të bukurisë, pasi juria në atë konkurs zgjodhi përfaqsuesën e shtetit Nevada, por megjithkëtë Elizabeta bëri histori, si e para bukuroshe me origjinë shqiptare që kishte siguruar titullin Miss të një shteti të Amerikës, siç është shteti Miçigen me 10-milion banorë, gjë që ia bëri të mundur asaj të konkuronte në festivalin kombëtar të bukurisë për vitin 2014.
Shqiptarët në Amerikë kanë arritur sukesese të dukshme në shumë fushë e aktivitete të jetës dhe veprimtarisë së tyre në këtë vend, por me sa di unë, në fushën e bukurisë, Elizabeta Ivezaj është e para shqiptaro-amerikane e cila ka konkuruar me sukses për të arritur në nivelin e përzgjedhjes si më e bukura e një shteti, e pastaj si e tillë të përfaqësojë atë shtet në nivelin kombëtar të përzgjedhjes së Miss USA. Për ata që ndoqën të djelën mbrëma programin televiziv të konkurencës për emërimin e Miss USA, duhet të kenë parë zonjushën Elizabeta Ivezaj dhe të kenë dëgjuar shqiptimin e qartë të emërit të saj para miliona shikuesve në Amerikë dhe anë e mbanë botës. Krenari kjo për për vet Elizabetën dhe për familjen e saj, por edhe për Malësinë e Madhe dhe kombin shqiptar. Ky vlerësim që i është akorduar asaj, nuk është vetëm për bukurinë e saj, por edhe për arritjet e saja deri tani. Ajo është modele, e cila aspiron të bëhet aktore, ndërsa vazhdon studimet në Universitetin Oakland, me përqëndrim në degën e psikologjisë dhe të studimeve për çështjet e grave. Ajo ka thënë se ka zgjedhur këtë degë studimesh me shpresë për të punuar në të ardhmen, për të sjellur vëmendjen mbi të drejtat e grave kudo në botë.

Elizabeta Ivezaj ka lindur në shtetin Miçigen të Amerikës, por familja e saj rrjedhë nga Malësia e Madhe, nën Mal të Zi. Në një intervistë për Zërin e Amerikës disa ditë para konkursit për Miss USA 2014, Elizabeta tha se është krenare për origjinën e saj dhe se madje kishte përfshirë elementë të origjinës së saj shqiptare në fustanin e saj që kishte veshur për konkursin kombëtar. Ajo shtoi se ishte “shumë e lidhur me njerëzit tanë dhe se duhet të jemi admiruesit e parë të njerzëve tanë.” Elizabeta Ivezaj tha gjithashtu se kishte vendosur t’i hynte konkursit të bukurisë në Amerikë, ndër të tjera, edhe për t’u thënë vajzave shqiptare që të bëjnë diçka ndryshe nga e zakonshmja, dhe njëkohësisht duke shërbyer si shembull për to, theksoi ajo, që të “ndjekin realizimin e cilësdo ëndërre që kanë”. Ajo i tha Zërit të Amerikës se krenaria e saj për prejardhjen e saj e bën atë të jetë edhe më shumë e lidhur me njerëzit tanë dhe njëkohsisht, tha ajo, duhet të jemi edhe admiruesit e parë të njerzëve tanë.
Elizabeta Ivezaj, si përfaqsuese e bukurisë së shtetit Miçigen është shprehur se ka patur një mbështetje të madhe nga komuniteti shqiptaro-amerikan si dhe nga Shqipëria dhe më gjërë dhe se nuk i ka munguar përkrahja nga shqiptarët dhe se kjo ishte diçka që e ka motivuar atë edhe më tepër të vazhdojë për të shkuar përpara. Ajo shpreson se me shembullën e saj, ajo do të inkurajojë vajzat e reja shqiptare në Amerikë dhe më gjërë që të ndjekin realizimin e ëndërrave të tyre dhe të mos heqin dorë nga pasioni që i shtynë ato për të bërë diçka ndryshe nga e zakonshmja.
Konkurenca për bukurinë e rrallë të femrës shqiptare, sidomos të atyre nga Malësia e Madhe ka qenë një traditë ku femërat malësore kanë shpalosur bukurinë e tyre natyrore por edhe kanë mbajtur gjallë kulturën dhe traditat shekullore të atyre anëve, nepërmjet veshjes dhe karakteristikave të tjera të kulturës dhe zakoneve. Andaj, qoftë Elizabeta Ivezaj Miss Miçigen e cila duke konkuruar për Miss USA vuri në dukje bukurinë e saj të femrës shqiptare dhe krenarinë e prejardhjes së saj, ose qofshin vajzat e Logut të Bjeshkëve në Kelmend të cilat edhe ato në atë mënyrën e vet për çdo vit – në të dy rastet – femërat shqiptare nga Malësia e Madhe i paraqesin kombit dhe botës atë bukuri njerëzore të femrës shqiptare, bukuri kjo që njëherazi harmonizohet edhe me bukurinë natyrore të Malësisë së Madhe.

Elizabeth Ivezaj, Miss Michigan
Nga Logu i Bjeshkëve ku konkurojnë më të bukurat e Malësisë së Madhe, një traditë kjo e vjetër e maleve tona

Të qenit vetëm si shans për të njohur veten

June 9, 2014 by dgreca

Nga Aida Dismondy /
Përgjatë viteve kam biseduar e hasur shumë gra të cilat ,sapo kanë përfunduar një lidhje qoftë kjo dashurore a martesore, fillojnë të përsërisin me vete dhe me shoqërinë se ato ndjehen vetëm, se jane vetëm, se “s’ia var kush” në shprehjen më popullore. Këto pohime, këto mendime marrin shumë hapesire në mendjen e tyre saqë qëllon të bëhen paralizuese për të ecur përpara dhe bëhen shpesh aq verbuese sa ndodh edhe të errësojnë edhe të qenit koshient për të mirat që kanë në jetën e tyre. Me një fjalë ato pohime ndodh të shumëzojnë me zero ekzistencën dhe tërësinë e vlerave të këtyre grave apo femrave. Po i mëshojmë gjinisë femërore, pasi ndodh që femrat shprehen me pesimizem për mungesën e një partneri. Kam hasur femra që edhe pse në mes të divorcit të thonë “duhet me gjet një burrë më të mirë se ky”. Apo femra që kanë jetuar në një marrëdhënie të keqe apo kanë qenë në proces të largimit nga një marrëdhenie ku dhe kanë përjetuar horrore, e kanë pohuar se një nga zgjidhjet e mundshme për veten ka qenë gjetja e “një mashkulli që të më trajtojë më mirë se ai.” Janë femra që mbase dhe mund të kenë fëmijë në jetën e tyre e janë përgjegjëse për ta si nëna, por që e gjejnë veten të konsumuara me mendimin “s’më do askush”, kur dashuria më e madhe ndodhet përballe tyre. Në keto rastet e fundit paradoksi është i qartë. Ndonjë lexues mund të mendoje por femija nuk do më jape dashurinë që partneri do më japë. E drejtë, por është vlerësim sidosi është dashuri që ekziston në jetën e dikujt, për rrjedhojë zhvlerëson thënien “s’më do askush, dhe jam vetëm.” Një arsye tjetër dhe më e rëndësishme është se femrat janë ato që shpesh kalojnë nga një marrëdhenie e keqe në një tjetër akoma më të keqe, ose siç thotë populli “nga shiu në breshër”. Eshtë një përpjekje pa kohë për ndalim, për pushim për veten. Për hir të qartësisë nuk po dënojmë kërkimin për një partner apo dëshirën për të pasur dikë në jetë. Këtu po i mëshojmë atyre rasteve, kur dëshira për të qenë me dikë luan rol primar në disavantazh më pas të personit.
Ndonëse po flasim për gjininë femërore principi është universal pavarësisht gjinisë pasi nevoja për t’u ndierë të dashuruar apo të dëshiruar dhe i vlerësuar është e lindur me njeriun. Eshtë kjo arsyeja që ne shtyhemi të kërkojmë për njerëz dhe dëshirojmë të kemi njerëz në jetën tonë që na bëjnë të ndjehemi të dashuruar, të dëshiruar, dhe të vlerësuar. Nëse kur e gjejmë personin do të jemi të lumtur apo jo kjo është çështje tjetër, pasi të përfunduarit në lumturi apo në mizerje është produkt më pas i lidhjes. Dëshira e brendshme e lindur na bën gjithashtu që në momentet, kur nuk kemi partner të ankohemi ose të përsërisim refrenin “askush s’më do, e jam vetëm”.
Të qenit vetëm është parë si një semundje dhe një virus prej të cilit duhet të shpëtojmë shëndetin, në vend që të shihet si një mundësi, një shans që na jepet për të qenë me veten dhe të marrim kohën për ta njohur veten. Kjo qenësi vetëm si sëmundje është më dominuese, kur femrat kanë qenë dhe janë shkëputur nga lidhje jo të shëndetshme, jo funksionale, dhe shpesh abuzive, ose ose nga të jetuarit në një mjedis familjar ku sundon më tepër indiferenca dhe abuzimi sesa dashuria për pjesëtarët e familjes. Dëshira për ta hequr qafe vetminë është e lidhur me nevojen që përmenda më sipër për të qenë e për t’u ndjerë të vlerësuar, të mbështjellë në ngrohtësinë e dashurisë. Kështu, nevoja për të pasur dikë barazohet me vlerësimin personal, thënë ndryshe, nëse dikush është prezent në jetën e një femre, në mendjen e saj ka gjasa kjo përkthehet si të pasurit vlerë si njeri. Kjo nevojë për t’u ndjerë i vlerësuar është e lidhur shpesh me të pasurit një vleresim të ulët e të pakët për veten apo mungesë konfidence dhe besimi në vetvete. Si rezultat kërkojmë afirmim nga jashtë për të mbushur atë çfarë mungon brenda. Dhe ajo që mungon është njohja e vetvetes.
Monologu i lartpërmendur duhet ndaluar çfarë kërkon vendim-marrje nga personi për ta ndërprerë shiritin e magnetofonit që luhet në mendjen e tij/saj dhe të fillojë luajtjen dhe incizimin e një rekordi të ri. Sepse të luajturit e muzikës së vjetër në mendje nuk do të sjellë rezultat të kundërt, ose më saktë nuk mund të presësh rezultate të ndryshme duke ndjekur të njejtat procese a hapa. Kur nuk merret koha për të ndaluar muzikën e vjetër ndodh shpesh që të gjeturit e një personi të ri rezulton të jetë një person jo i gatshëm emocionalisht apo dikush që mund të ketë pasiguri të tjera e kështu shpesh femrat gjenden në pozitën e të ecurit apo rendurit në të njejtin rreth vicioz. Në rrethet e avokatëve dhe psikologëve që merren me persona të abuzuar ky rreth vicioz njihet si rrethi i dhunës për të ilustruar mes të tjerash të shkuarit nga shiu ne breshër. Këto veprime janë rezultat i të qenit në marrëdhenie jo funksional. Të qenit ne marrëdhenie jo funksionale është përkufizuar si një kontratë emocionale me dikë për të plotësuar një nevojë që rezulton në shkaterrim vetjak. Pra nuk do te thote qe personi ka te meta apo mangesi te karakterit qe e bejne ate manget thjesht se ne jeten e tij/saj ndodhen zona te fshehura ne subkoshience te cilat veprojne e manifestohen ne zgjedhjet e vendimet qe bejme. Këto marrëdhenie përsëriten. Lëvizja nga një marrëdhenie jofunksionale në tjetrën çon rrjedhimisht në drejtimin e gishtit kah personit tjetër për gjendjen jo të lumtur në të cilën këta individë e gjejne vetën dhe përpiqen të gjejnë si të vetmin solucion largimin nga personi. Largimi nga persona të caktuar është shpesh hapi më i drejtë dhe zgjidhja më e mirë pasi shpesh situata të tilla ku konfliktet janë të shumta kanë çuar në humbjen e jetës së shumë personave që kanë zgjedhur të qendrojnë në ato lidhje jo të shëndetshme.
Por në këtë proces të largimit të ikjes prej dikujt dhe të kerkimit te dikujt tjeter ndodh dukuria e te bërit të njejta gjëra që manifestohen në versione të ndryshme të së njejtës gjë në thelb. Prandaj kur femrat a individët gjenden në pozitën e të qenit pa partner është e rekomandueshme ta shikojnë këtë situatë si një shans që u afrohet për të njohur veten. Eshtë një shans që u jepet për të bërë një inventar të vetvetes. Ndonjë skeptik mund të thotë “si i rritur që jam e njoh veten”. Kjo është e vërtetë deri diku, por jo tërësisht përndryshe nuk do të rrotulloheshin në të njejtat rrethe e situata por do të shkonin drejt trajektores, pra duke iu larguar rrethit. Rrethit mund t’i largohesh kur merr vendimin të njohësh më parë veten. Të njohësh veten kërkon një hulumtim të sinqertë të emocioneve që qëndrojnë e jetojnë brenda saj, të eksperiencave të akumuluara gjatë jetës që manifestohen me pas si emocione apo reagime në botën e jashtme apo në mënyrën se si ne e përjetojmë jeten, apo dhe në marrëdheniet që kemi apo kërkojmë të kemi, qofshin këto intime apo jo. Të shkuarit brenda vetes nuk do të sjellë menjëhere fundin magjik të perrallava, por ndihmon të bëjë individin koshient të thelbit të tij: të frikës, të pasigurisë, të tolerancës apo mungesës së saj, të inatit, të dhimbjes, të fajit, por dhe të anëve të shëndosha e të forta që ekzistojnë në çdo individ: të dëshirave, të ëndrrave, të aftësive, dhe mundësive. Të njohurit e vetvetes merr kohë e është një proces që shpesh nuk merret vetë por bëhet me ndihmën e profesionistëve në fushat perkatese, por hapi i parë eshte ndërrmarrja e këtij procesi, të pranuarit se është një proces që duhet ta marrim. Por nëse shkojmë në këtë proces pa ndihmën e kujt si fillim mund të bëjmë dhe meditim apo të lexojmë materiale që do të na bëjnë të reflektojmë për çfarë qëndron brenda nesh, e që përjetohet në mendjen e emocionet tona. Meditimi në princip është të qenit në heshtje me veten dhe të vëzhguarit e mendimeve që shkojnë në të. Eshtë një proces që na bën koshient të trafikut që lëvron trurin. Duke vepruar kështu duke u bëre koshient të vetvetes bëhemi koshientë të kufizimeve që kemi dhe kufijve që duam për jetën tonë. Kufijtë presupozojne çfarë ne jemi gati të tolerojmë apo të biem në kompromis me të tjerët pa kompromentuar vlerat tona personale. Të qenit koshient për çfarë ekziston është hapi i parë në marrjen e vendimeve, qoftë ky vazhdimi i statusit quo qoftë ky lançimi në një drejtim ku ne vendosim ta drejtojmë jetën. Për këto arsye, femrat e kushdo duhet ta konsiderojnë momentin e të qenit vetëm si një shans flori për të hulumtuar vetveten dhe të shkeputen nga vetja e djeshme.
Rëndësia e shkëputjes jo vetem nga rrethi por dhe nga vetja e djeshme nuk mund të nënvlerësohet, është një princip të cilit psikologët i mëshojnë gjithmonë, sepse përvoja dhe shkenca ka treguar se e shkuara të mban të lidhur e ndikon shumë në perceptimin e jetës dhe si e jetojmë atë. Dr. Wayne Dryer, një udhëheqës shpirtëror në SHBA dhe autor i mjaftshitur i librave self-help, e shpjegon mirë këtë kur thotë se nuk mund të presësh lëng molle kur shtrydh një portokall. Pra, kur brenda vetes mbajmë bagazhet e të shkuares dhe i terheqim ato nga një lidhje në tjetrën sigurisht që keto bagazhe do të shfaqen dhe në marredheniet që krijojmë ngaqë nuk leme hapësirë për asgjë të re të hyjë sepse hapësira është e zënë prej tyre e bagazhet e vjetra shpesh prej jetëgjatësisë së tyre shnderrohen në plehra e fillojnë vijnë erë jo të mirë. Në jetën e njeriut kjo erë manifestohet në mënyrën se si jeta na paraqitet ne. Shembulli më i mirë i kësaj është kur femrat shprehen “të gjithë meshkujt janë njësoj.” E vërteta është se meshkujt iu shfaqen këtyre femrave njësoj pasi mendimet “bagazhet” që ato mbartin jane te mbushura me po ato perceptime dhe çfarë ato mendojnë atë terheqin. Populli më kot s’thotë “kujdes çfarë kërkon se do ta marrësh.” Pra, nëse mendojmë se të gjithë meshkujt a njerezit janë njësoj rrjedhimisht dhe partneri tjetër do t’i ngjajë atij që iku. Ndaj këto bagazhe duhen vënë mënjanë duhen pranuar për çka janë e hedhur për të krijuar hapësirë të re për diçka të bukur e të mirë. Mandej do të shtonim se pikërisht versioni i vetes me bagazhe shërben si larguesi i dëshirave dhe ëndrrave që duam të manifestojmë në jetën e jashtme. Pasi bagazhet kanë marrë tërë hapësirën, nuk mund të shikojmë dritë kur gjithçka rreth nesh është errësirë; duhet ose të ndezësh një shkrepse a të krijosh hapësirë për dritën të hyjë. E të tëra këto burojnë e kërkojnë anagazhim me vetveten, njohjen e vetvetes.
Të njohësh veten, pra është themeli i çdo gjëje pasi është themeli ai që e mban strukturën të fortë. Të njohësh vetveten çon në pranimin e vetvetes me tërë anet e forta dhe të dobëta të saj dhe rrjedhimisht me të qenit i/e lumtur me vetveten. Kur të kemi njohur vetveten do të jemi të zotë me pas të kemi mundësinë për të gjetur lumturinë dhe në botën perreth nesh. E nëse një partner qëllon të dëshirojë të hyjë në jetën e individit do të mirepritet si një shoqerues i këndshëm që i shton lumturisë që posedojmë brenda nesh dhe jo si sjellës i saj apo shkaktues i saj. Për të tëra arsyet që permenda më sipër është e rendësishme madje jetike që femrat sidomos ta shohin kohën që iu është dhënë për të qenë vetëm si shans për të festuar këtë dhuratë që iu jepet të njohin veten, pasi kështu do të ndryshojnë rrjedhën e jetës së tyre të kalojnë në trajektoren e një jete të re që i përputhet dëshirave të tyre dhe që është e mbushur me njerëz që ofrojnë respket, mirenjohje, e dashuri ndaj tyre.