Featured – Page 428 – Dielli

SHQIPTARET PARA NJE PROVE HISTORIKE

April 22, 2018 by dgreca

– TE PAJTOHEN ME GJENDJEN E TANISHME OSE TE ZGJOHEN NGA AMULLIA ….të kapin momentin dhe të ndërmarrin hapat e nevojshëm për të realizuar potencialin e tyre të plotë demokratik.Siç thekson Frank Shkreli, Demokracia nuk pret!./

Dr. Elez Biberaj/

Drejtor i Drejtorisë së Euroazisë- Zëri i Amerikës/

Fjala ne Promovimin e Librit te Frank Shkrelit, Demokracia nuk pret!

VATRA, New York

21 prill 2018

Ju falenderoj përzemërsisht për ftesën për të marrë pjesë në këtë takim. Është nder dhe privilegj për mua që të marrë pjesë në promovim të libirt të mikut dhe kolegut tim, Fran Shkreli.

Frani ka dhënë dhe vazhdon të japë një ndihmesë të çmuar në publicistikën shqiptarë, në përgjithësi, dhe në avancimin e çështjeve shqiptare, në veçanti.

Jam shumë i lumtur që ndodhem këtu ne VATAREN tone dhe në shoqërinë e personaliteteve të njohura dhe të miqve e kolegëve.

Deshiroj te shpreh mirenjohje per VATREN, per kujdesin qe gjithmone ka treguar dhe vazhdon te tregoje per promovimin e veprave te anetareve te bashkesise sone.

Para se te flase per librin e Franit, do te kisha deshire te theksoj lidhjet e ngushta qe kane ekzistuar historikisht midis Zerit te Amerikes dhe VATRES – qe nga vitet e veshtira te Luftes se Ftohte e deri ne ditet tona. Zeri i Amerikes gjithmone eshte perpjekur te pasqyroje veprimtarine dhe angazhimin e organizatave dhe shoqatave shqiptaro-amerikane, veçanerisht ato te VATRES.

Arkivi i Zerit te Amerikes permban regjistrime te shumta te ngjareve, takimeve, dhe personaliteteve me te rendesishme te bashkesise sone. Ketu perfshihen fjalimet e Fan Nolit, te cilat nepermjet VATRES iu dhuruan Bibliotekes Kombetare ne Tirane.

Gazetare te shquar te Zerit te Amerikes kane luajtur rol te rendesishem ne mbarevajtjen e VATRES dhe te Diellit– Xhevat Kallajxhiu, Idriz Lamaj, Gjek Gjonlekaj, e te tjere. Disa prej nesh, perfshire edhe mua, shkrimet e para i kemi botuar ne gazeten Dielli.

Frank Shkreli ka nje kariere te gjate, te shquar e te pasur. Gjate gjithe veprimtarise se tij, ai e ka deshmuar vehten si mbrojtes i flaket i lirise se fjales e te shtypit, i te drejtave te njriut, dhe si avokat i çeshtjes shqitare.

Veprimtaria publicistike e Frank Shkreli shtrihet ne gati pese dekada. Karieren e tij ai e ka filluar menjehere pas imigrimit ne Shtetet e Bashkuara dhe gjate studimeve universitare. Fillimish, ai u perqendrua ne çeshtjet shqiptare – sfidat e ndryshme me te cilat ballafaqohej bashkesia jone shqiptaro-amerikane si dhe shqiptaret ne vendlindje.

Pasi e dallon veten ne kete fushe, Frani zgjeron horizontin e tij dhe fillon te merret me ceshtje rajonale e globale – me çeshtje me madhore. Ai zhvillon njohuri te gjere per marredheniet nderkombetare, ne pergjithesi, dhe ish-blokun komunist, ne veçanti.

Frani ka nje ndergjegjesim te larte politik dhe njohuri te jashtezakonshme mbi politiken e jashtme amerikane dhe funksionimin e Uashingtonit.

Frani ka aftesi te analizoje dhe te shkruaj mbi çeshtje aktuale rajonale dhe nderkombetare. Por pas daljes ne pension, ai ben nje kthese 360 gradesh, duke u kthyer aty ku e kishte filluar veprimtarine e tij publistike: Ai vendos t’ia kushtoje vemendjen kryesore çeshtjeve dhe zhvillimeve shqiptare.

Kjo pasqyrohet ne angazhimin e tij te gjithaneshem per ndergjegjesimin e Shteteve te Bashkuara mbi gjendjen, kerkesat dhe aspiratat e shqiptareve, vendosjen e demoracise ne trevat shqitare, dhe krijimin e shoqerive demokratike e gjitheperfshirese.

Fruti i kesaj veprimtarie eshte libri qe kemi perpara, Demokracia nuk pret! Ne shkrimet e tij, dhe veçanerisht ne ato qe jane perfshire ne kete liber, Frani trajton çeshtje, ngjarje dhe tema nga me te ndryshme dhe e ben kete ne menyre te besueshme dhe objektive. Ai trajton te kaluaren tone – anet positive, ato negative, dhimbjet, gezimet – si dhe problemet bashkekohore. Frani i analizon te gjitha keto me nje sy kritik, por gjithmone duke arritur perfundime te rendesishme qe mund t’u hyjne ne pune vendim-marresve shqiptare ne perballimin e sfidave te dukshme strategjike dhe diplomatike me te cilat ballafaqohen.

Ne artikujt e tij, Frani thekson me force domosdoshmerine qe shqiptaret te konsolidojne orientimin e tyre perendimor.

Shtrohet pyetja: pse jane shkrimet dhe pikepamjet e Fran Shkreli te rendesishme? Çka u ofron ai lexueseve ne nje kohe kur peisazhi mediatik shqiptar eshte zgjeruar dhe ndryshuar ne menyre dramatike?

Fran Shkreli eshte gazetar dhe analist profesionist. Pasuria e tij me e madhe eshte niveli i larte i besueshmerise qe ai ka arritur te krijoje tek lexuesit e tij. Kete besueshmeri ai e ka siguruar fale aftesise per te qene objektiv dhe duke anashkalluar qendrime te njeaneshme.

Frani eshte i vetdijshem se ndersa sot gazetaret kane mundesi te jashtezakonshme dhe mjete te sofistikuara, misioni i gazetarit vazhdon te jete po ai qe ka qene gjithmone – qe te tregohet e verteta, edhe kur ajo eshte e hidhur. Ai ka qene gjithmone ne kerkim te se vertetes.

Frani bashkebisedon me lexuesit e tij nga nje kendveshtrim i veçante – nga kendveshtrimi i nje publicisti te njohur shqiptaro-amerikan, i cili eshte thellesisht i interesuar ne konsolidimin e demokracise ne trevat shqiptare dhe ne thellimin e partneritetit strategjik midis shqiptareve dhe Shteteve te Bashkuara.

Ai u kujton shqiptareve se keto marredhenie duhet kultivuar ne vazhdimesi dhe se thellimi i tyre varet nga perfaqesimi, nga ana e shqiptareve, te vlerave demokratike – respektimi i te drejtave te njeriut, vendosja e sundimit te ligjit dhe qeverisja e mire dhe llogaridhenese.

Ne kete drejtim, besoj se Frani pasqyron pikepamjet dhe deshirat e bashkesise sone per krijimin e nje shoqerie me te drejte dhe me demokratike ne trevat shqiptare.

Libri i Franit, Demokracia nuk pret, eshte nje burim i rendesishem per gazetaret, studentet, dijetaret dhe politikanet. Me kete veper, Fran Shkreli ka dhene nje nidhmese te rendesishme ne debatin politik dhe mediatik shqiptar. Toni dhe substanca e shkrimeve te tij jane te veçanta ne peisazhin mediatik shqiptar.

Libri i Franit eshte botuar ne kohen e duhur dhe eshte shume aktual.

Shqiptaret – kudo qe ndodhen, ne Shqiperi, Kosove, Maqedoni, dhe vende te tjera – kane te drejte te ndihen krenare per arritjet e gjithaneshme ne krahasim me gjendjen e tyre para nje çerek shekulli. Dhe kete jave, Shqiperia mori nje lajm shume te mire nga Brukseli – rekomandimin per fillimin e bisedimeve per anetaresim ne Bashkimin Evropian.

Por, siç ve ne dukje Frani ne librin e tij, shqiptaret kurresesi nuk mund te te jene te kenaqur me stadin e tanishem politik, ekonomik, dhe shoqeror.

Ndersa rekomandimi i Brukselit eshte shpresedhenes, ai paraqet nje moment te volitshem qe elitat qeverisese, jo vetem ne Shqiperi, por edhe ne Kosove e ne Maqedoni, te reflektojne mbi ato qe do ti quaja raste te artaqe shqiptaret kane humbur gjate viteve dhe dekadave te fundit dhe qe kane ngadalesuar rrugen e tyre per konsolidimin e demokracise. Bisedimet per anetaresim ne Bashkimin Evropian duhet te kishin filluar vite me pare. Duhet pranuar se ky dhe raste te tjera te artaper Shqiperine dhe per Kosoven, jane humbur kryesisht si rrjedhim i i mangesive te theksuara udheheqese te vendim-marresve shqiptare.

Sot, shqiptaret perballen me sfida te dukshme: problemet ekonomike; papunesia e larte dhe varferia; korrupcioni qe ka depertuar ne te gjitha nivelet e qeverisjes dhe te shoqerise; paligjshmeria dhe mungesa e shtetit ligjor; institucionet e dobeta; dhe politikane te papergjegjshem qe tolerojne e nxisin korrupcionin dhe perdorin praktika jodemokratike per te siguaruar dhe mbajtur pushtetin.

Ketyre sfidave te brendshme tani u shtohen edhe disa probleme te jashtme: prirja rajonale dhe globale e rreshqitjes se demokracise; forcimi i alternatives autoritare, si ne Turqi dhe Rusi; dhe ndryshimi i peisazhit politik balkanik dhe evropian.

Nderkohe, aktoret kryesore perendimore po tregojne shenja lodhjeje me shqiptaret – te cilet vazhdojne te prodhojne kriza, qe pastaj kerkojne vemendje dhe burime te medha. Keto prirje negative nderkombetare mund te minojne pozitat e shqiptareve dhe te shkaktojne nje perkeqesim ne ecurine e tyre politike dhe ekonomike.

Sot nuk flitet me per nje dinamizem ose ritem te sigurt reformash ne trevat shqiptare. Perkundrazi, ndihet nje ngecje, zvarritje, renie e pergjithshme, humbje shprese, dhe polarizim i skajshem politik, qe mund te kene pasoja te rrezikshme per te ardhmen.

Ne qofte se nuk ndryshohen se shpejti, keto prirje negative do te veshtiresojne perpjekjet e shqiptareve per t’u ankoruar qartesisht ne familjen e vendeve dhe shoqerive demokratike perendimore.

Qe te nderpritet kjo renie e pergjithshme, shqiptaret duhet te ndermarrin ndryshime radikale, qe do te rezultonin jo vetem ne nje kurs te ri drejtimi por do te transformonin rrjenjesisht shoqerine shqiptare.

Per te arritur keto objektiva, eshte e domosdoshme qe,

Stili i tanishem i qeverisjes te ndryshoje me themel dhe te perqendrohet tek interesat themelore kombetare e jo tek ato partiake ose tek objektivat politike afat-shkurtera.
Forcat kryesore politike te bien ne ujdi mbi vizionin per te ardhmen e vendit dhe mbi perpilimin dhe zbatimin e politikave madhore qe do te çonin ne realizimin e ketij vizioni.
Te krijohen dhe te fuqizohen institucione me te vertete te pavarura dhe te afeta per vendosjen e shtetit ligjor dhe çrrenjosjen e korrupsionit.
Media te çlirohet nga trysnia dhe interesat politike dhe financiare.
Procesi i vendimmarrjes per çeshtje te rendesishme te jete gjitheperfshires, me pjesemarrjen e aktoreve kryesore, grupeve te interesit, te shoqerise civile, dhe eksperteve.
Dhe se fundi, e gjithe shoqeria duhet te ndryshoje thellesisht – menyra si mendon dhe si vepron ajo. Shqiptaret duhet te jene me kerkues dhe ndeshkues ndaj politikaneve te tyre dhe te kerkojne llogaridhenie, transparence dhe pergjegjshmeri me te madhe.

Keto jane objektiva shume te veshtira dhe duhet vullnet politik dhe kohe qe ato te arrihen.

Por shqiptarët në përgjithësi, e jo vetëm udhëheqësit dhe politikanët e tyre, ndodhen para një prove historike: të pajtohen me gjendjen e tanishme ose të zgjohen nga amullia, të kapin momentin dhe të ndërmarrin hapat e nevojshëm për të realizuar potencialin e tyre të plotë demokratik.

Siç thekson Frank Shkreli, Demokracia nuk pret!

SHTEGTIM I PAHARRUAR I SHQIPTARO-AMERIKANËVE NË TOKËN E SHEJTË

April 22, 2018 by dgreca

Pas kthimit të grupit Shqiptaro- Amerikan të Nju Jork-ut, të cilët vizituan Tokën Shejtë të udhëhequr nga Dom Pjetër Popaj./

Nga Marjan CUBI- Drejtor i Qendrës Nënë Tereza, Anëtar i Kryesise së Vatrës/

Foto: Mark SHKRELI-K/Redaktor I revistes”Jeta Katolike”/

Është shumë e vështirë që në pak radhë të zbrazësh shpirtin nga mbresat dhe emocionet që përjetuam nga vizita në Tokën e Shejtë. U kthyem nga Toka e Shejtë : më të pasur në Shpirt , në Histori , në kulturë dhe me një njohje më të madhe të trashëgimisë Botërore .
Vizituam vendet Biblike, Vendet më të rëndësishme, që nga lindja e Jezusit, u prekëm në shpirt nga mrekullite e tij, nga mundimet , Vdekja ne Kryq dhe Rinegjallja e tij.
Vizituam dhe prekem me doren tone vendet e Shejta-cfarë mrekullie…Ishte madheshtore per ne Shqiptaret qe kemi dhene njerëz të mëdhenj në trashëgiminë e përbotshme që nga Shen Jeremini , Shen Helena , Konstatinin i madh, Gjerg Kastrioti- Skenderbeu , Papa Klementin i 11 dhe deri te Shen Nena Tereza. Në memorien e historisë kombëtare qëndrojnë edhe 38 martiret e kohes tone.
Ishte nje perjetim i paimagjinushem qe grupi ynë, me 106 Shqiptaro – Amerikanë, te udhehequr nga famullitari ynë Dom Pjeter Popaj, per 9 dite kemi kaluar nje shtegtim te Shkelqyar . Kemi fjetur tri nete ne Nazareth ( Izrael ) dhe 5 nete ne Bethlehem ( Palestine ) dhe me shoqeruesin Palestnezo – Kristian per 9 dite gjate udhetimeve me autobusë dhe gjate vizitave te mrekullueshme na sqaruan ne detaje te gjitha koherat dhe ndryshimet që kanë ndodhë ne Izrael , qe nga lindja dhe der ne ditet e soteshme qe kanë shkuar më shumë se 2 mije vjet.
Ne Shqiptaro -Amerikanet e patem fatin edhe te vizitojme por edhe te celebrojme meshet ne gjuhen Shqipe per 8 dite me radhe ne vende te ndryshme dhe diten e fundit edhe ne Baziliken e ndertuar mbi Varrin e Krishtit dhe vendin kur ai u ngjall dhe u ngrit. Kjo ishte pika kulmore e shtegtimit tonë, ishte pikë kulminante per te gjithe ne por edhe per Dom Pjetrin, qe ne gjuhen e ëmbël Shqipe e celebroji kete meshe per here te pare ne Histori . Nuk e kane këtë fat për ta përjetuar atë që p[ërjetuam ne, jo te gjithe vizitore dhe grupet qe vijene nga e gjithe Bota dhe per 365 ditet e vitit vizitojne Token Shejte dhe qe eshte Epiqendra e Kristianizmit Boteror, u jepet kjo mundësi. Eshte interesante qe të gjitha keto vizita i bejne njerëzit në nje vend qe banohet nga 6 miljone Izraelite dhe afersishte 3 miljone Palestineze te besimit Islam dhe 2 perqind Palestinezo – kristian .
Ky shtet Biblik dhe i bukur me vende pjellore , kodra , Bjeshka , Dete , me shumë ullinj, Palma dhe shume bukuri natyrore e trashëgimi historike, ofron bujarisht mikpritje, por fatkeqsisht vendi kurrë nuke gjeti paqen.
Ketu nje here para Krishtit paska arritur edhe Leka i Madh pastaj ,Rromaket, Bizantinet , Kryqezatat , perandorija Osmane dhe keshtu me radhe…
Sa here u ndertuan dhe shkaterruan keto qytete dhe kultura. Edhe ne Shqipetaret perjetuam kesi lloji ndryshimi gjate mijëraa vjeteve .
Zoti na ndihmofte qe te gjejme Paqen ne kete Bote të trazuar prej konfliketeve!(Për më shumë do të lexoni në Diellin në print)

BARBARA BUSH, “GJYSHJA E AMERIKËS”, NDËRROI JETË

April 20, 2018 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Barbara Bush, e quajtur si në përkëdhelje, “Gjyshja e Amerikës”, ose “gjyshja e të gjithëve” — bashkshortja e Presidentit të 41-të dhe nëna e Presidentit të 43-të të Shteteteve të Bashkuara, ndërroi jetë më 17 prill në moshën 92-vjeçare në shtëpinë e saj në Huston të shtetit Texas, e rrethuar nga familja. Ajo la pas, “plot shtëpinë”: Bashkshortin e saj prej 73-vjetësh, ish-presidentin Xhorxh H.W. Bush, pesë fëmijtë me bashkshortët e tyre, 17 nipa e mesa dhe shtatë stërpnipa dhe stërmesa. Në një njoftim për publikun me rastin e vdekjes , ish-Presidenti Xhorxh W Bush tha se, “Nëna ime e dashur ndërroi jetë në moshën 92-vjeçare. Laura, Barbara, Xhena dhe unë jemi të pikëlluar, por zemërat tona janë të qetësuara sepse e dimë se shpirti i saj është i qetë… Unë jam me fat që Barbara Bush ishte nëna ime. Ajo do na mungojë shumë mua dhe familjes….”.

Barbara Bush ishte bashkshorte, nënë, gjyshe, stërgjyshe e devotshme dhe mbështetëse e përkushtuar në luftën kundër analfabetizmit. Ajo ishte direkte në komunikim me median dhe me të tjerët, një karakateristikë e të folurit troç që e dallonte ish-Zonjën e parë të Shteteve të Bashkuara. “Njerëzit më duan”, kishte thënë ajo me një rast, “sepse e dinë që unë jam e drejtë, se i dua fëmijtë dhe se e adhuroj dhe respektoj bashkshortin tim”. Barbara Bush, njihej gjithashtu edhe për shërbimin ndaj të tjerëve, për vullnetarizmin e saj për të ndihmuar personat dhe familjet në nevojë, gjë që e ka bërë atë ndër figurat më të dashura në historinë e këtij vendi dhe në zemërat e të gjithë atyre që e njihnin dhe me njerëzit me të cilët takohej edhe rastësisht.

Me zgjedhjen e bashkshortit të saj president të Shteteve të Bashkuara në janar të vitit 1989, Barbara Bush ishte e vetdijshme se ajo vet nuk ishte zgjedhur në asnjë detyrë zyrtare por kishte urdhëruar stafin e saj se, “Çdo ditë duhet të bëjmë diçka për të ndihmuar të tjerët.” Kështuqë, përveç ceremonive zyrtare si zonja e parë e vendit, në të cilat ajo duhej të merrte pjesë, Barbara Bush u angazhua në shumë veprimtari organizatash bamirëse, pikërisht, për të ndihmuar ata të cilët kishin nevojën e ndihmës nga shoqëria.

Ajo kishte marrë përsipër një numër kauzash për të ndihmuar të pa strehët dhe të moshuarit, për të ushqyer të uriturit, ndërmori përpjekje për të luftuar sëmundjen e Sidës dhe ishte në krye të fushatës për të ndihmuar fëmijt. Por mbi të gjitha, Barbara Bush do të njihet për fushatën e saj kundër analfabetizmit – për mundësinë e shkrim-leximit për të gjithë, për fëmij dhe për familje. Nën udhëheqjen e të ndjerës, Fondacioni i saj me këtë mision që ajo ka themeluar për këtë qëllim, gjatë viteve, ka mbledhur më shumë se 110-milion dollarë, në mbështetje të programeve kombëtare për të luftuar analfabetizmin, anë e mbanë Shteteve të Bashkuara. Ajo e shihte këtë program dhe arsimin në përgjithësi si një doemosdoshmëri, që sipas saj ndihmonte sado pak familjet dhe fëmijtë e tyre në nevojë, ashtuqë të kishin një mundësi më të madhe për të qenë të suksesëshëm në jetë.E orientuar gjithmonë nga familja dhe kujdesi i saj për të, Barbara Bush është cituar të ketë thënë se, “Ajo që ndodhë në shtëpinë tuaj është po aq e rëndësishme sa edhe çfarë ndodhë në Shtëpinë Bardhë.” Thënë ndryshe, çfarë ndodhë në Shtëpinë e Bardhë duhet të jetë shembull për të gjitha familjet amerikane. Për periudhën që shërbeu në Shtëpinë e Bardhë si familja e parë e Amerikës, familja Bush ishte me të vërtetë shembull për të gjitha familjet amerikane dhe kredia për këtë, pa dyshim, i shkon të ndjerës Barbara Bush, e cila vente rregull dhe zbatonte disiplinën.

Ndërkaq, udhëheqsit dhe ish-udhëheqsit më të lartë të Amerikës kanë dërguar mesazhe ngushëllimi me rastin e vdekjes së Barbara Bush duke e cilësuar atë si një grua e cila ishte e përkushtuar ndaj familjes dhe atdheut të saj, por edhe ndaj shërbimit për të mirën publike. Presidenti Trump dhe bashkshortja e tij e cilësuan atë si një “mbështetëse e fortë e familjes amerikane, e cila do të mbahet mendë për dedikimin e saj të fortë ndaj atdheut dhe familjes, të cilave ajo u shërbeu me devocion”.

Ish-presidenti Obama dhe bashkshortja e tij, u shprehën se do të, “jenë përgjithmonë mirënjohës ndaj Barbara Bush për bujarinë dhe për zemërgjërsinë që ajo tregoi ndaj nesh gjatë viteve tona në Shtëpinë e Bardhë, por për më tepër, i jemi mirënjohës asaj për mënyrën se si ajo jetoi dhe veproi gjatë gjithë jetës së saj – si një testament se shërbimi publik është i rëndësishëm dhe vepër fisnike për të gjithë, si shembull i dinjitetit dhe modestisë, cilësi këto që pasqyrojnë karakteristikat më të mira të shpirtit amerikan.” Ndërsa ish-presidenti Xhimi Karter dhe bashkshortja e tij e kujtuan Barbara Bush si “gruan e një familjeje të dedikuar ndaj shërbimit publik, e cila mbështeti vullnetarizmin si një mundësi që të gjithë qytetarët të marrin pjesë në përparimin e vendit.”

Familja Bush është e lidhur drejtë për drejtë edhe me fatin e Kombit Shqiptar në fund shekullin e 20 dhe fillim shekullin e 21. Historia ka shënuar tanimë se Presidenti Xhorxh Bush i vjetër më 25 dhjetor, 1992 i dërgoi presidentit kriminel serb Millosheviç paralajmërimin që historia e njeh si “Paralajmërimi i Krishtlindjes” e në të cilin thuhej se “Në rast konflikti në Kosovë, i shkaktuar nga Serbia, Shtetet e Bashkuara të Amerikës do të jenë të gatëshme të përdorin forcën ushtarake kundër serbëve në Kosovë dhe në Serbi”. Ishte ky një paralajmërim nga Presidenti Xhorxh Bush i vjetër dhe i cili u përsërit më vonë edhe nga administrate Klinton duke u bërë kështu baza e politikës amerikane ndaj Kosovës, politikë që më në fund çoi në ndërhyrjen e NATO-s, me në krye Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe në sulmet e ajrore që përfunduan në çlirimin e Kosovës. Dhe më 10-6-2007 gjatë një vizite në Tiranë, një Bush tjetër, pikërisht djali i Bushit të vjetër, Presidenti Xhorxh W., bëri deklaratën me të cilën defakto shpalli pavarësinë e Kosovës nga kryeqyteti shqiptar, duke thënë se “Mjaft është Mjaft – Kosova është e pavarur”.

E ndjera Barbara Bush kishte deklaruar me një rast se, “Unë dhe Xhorxh Bush jemi dy njerëzit më të lumtur dhe më me fat në botë”. Edhe ne shqiptarët mund të themi se ishim me fat të madh që në këtë periudhë të historisë së Kombit shqiptar ishin dy presidentë të familjes Bush (babë e djalë), të cilët për hir të detyrës së tyre në krye të Shteteve të Bashkuara, historia dhe fati ynë i ftoi që të luanin rolin kryesor në historinë e Kosovës dhe të Kombit shqiptar. Ngushëllimet më të sinqerta familjes së nderuar Bush për humbjen e bashkshortes, nënës dhe gjyshës tuaj dhe falënderimet tona për rolin që kini luajtur në historinë e Kombit shqiptar!

DEBAT PËR HISTORINË KOMBËTARE-VATRA PRITI PROF.DR. FRASHËR DEMAJ

April 19, 2018 by dgreca

Të Martën me 17 Prill 2018, Kryetari i Vatrës z. Dritan Mishto me bashkëpunëtorët e tij pritën historianin e njohur nga Kosova Prof. Dr. Frashër Demaj. Mysafirit ia uroi mirëseardhjen Kryetari i Mishto, i cili e vlerësoi këtë vizitë si të veçantë dhe shumë të rëndësishme edhe për shkak të situatës që përjeton Kombi shqiptar.

Kryetari i Vatrës përcolli qëndrimet e Vatrës për zhvillimet më të fundit në trojet kombëtare, duke u ndalur veçanërisht në situatën në Shqipëri dhe në Kosovë. Vatra, pa mbajtur anë politike, e velërson të paaftë qeverinë shqiptare për ta nxjerrë vendin nga kriza që ka mbërthyer shqiptarët. Vendi është i zhytur në varfëri ekstreme, ndërkohë që mbizotëron korrupsioni qeverisës, trafiku, droga, krimi i organizuar. Rinia, mbetet më e ndëshkuara nga keqeversja dhe sheh si alternativë largimin nga vendi. Qeveria po tregohet e paaftë për ta menaxhuar krizën e për të sjellë ndryshimin. Edhe pse vendi mori sinjal pozitiv për hapjen e negociatave nga Komisioni Europian, situata mbetet e rënduar dhe vendi pa shpresë për ndryshim të shpejtë, Drejtësia e kapur; korrupsioni e krimi të pandëshkuar.

Po ashtu z. Mishto përcolli qëndrimet e Vatrës për Historinë Kombëtare dhe shprehu mospajtim me debatin e historianëve që ushqejnë nostalgjinë për diktaturën komuniste, për diktatorin dhe mohojnë krimet e Komunizmit. Vatar në vazhdimësi ka kërkuar ndëshkimin e krimeve të komunizmit. Historianët e diktaturës nuk mund ta shkruajnë Historinë e Shqipërisë. Këtë e provuan qëndrimet e historianëve të tipit Xhufi and Co.

Mysafiri nga Kosova, Prof. Dr. Frashër Demaj, falenderoi Kryetarin e Vatrës dhe bashkëpunëtorët e tij për pritjen e ngrohtë. Ai tha se mezi e kishte pritë këtë takim dhe me këtë rast përcolli edhe përshëndetjet e kolegëve nga Instituti i Historisë për Vatrën e vatranët.

Historiani nga Kosova përcolli në këndvështrimin e tij zhvillimet më të fundit nga Kosova dhe falenderoi Diasporën Shqiptare të Amerikës dhe në mënyrë të veçantë Federatën Panshqiptare të Amerikës VATRA për kontributin e dhenë për Kombin Shqiptar, krijimin e urëlidhjeve me Shtetet e Bashkuara të Amerikës, duke u ndalë në mënyrë të veçantë në kontributin e Shqiptarëve të Amerikës për çlirimin dhe Pavarësimine Kosovës.

Më pas ai analizoi mënyrën se sip o menaxhohet shteti i ri në kushtet e lirisë dhe të pavarësisë, duke kritikuar ashpër fenomenet e dukuritë negative.

Takimi u zhvillua në formën e bashkëbisedimit dhe të debatit. Në përgjigje të pyetjeve dhe opinioneve të shfaqura nga vatranët, Prof. Dr. Frashër Demaj shprehu dhe një herë qëndrimet e tij kombëtare përballë dukurive përçarëse që manifestohen në të dy anët e kufirit.

-Nuk ka Komb Kosovar e Komb Shqiptar, jemi shqiptarë-tha ai në mënyrë të prerë.Ata që prtendojnë të kundërtën, kërkojnë të përçajnë kombin.

Po ashtu kritikoi,siç ka bërë edhe në mënyrë publike në media, kritizerët e simboleve Kombëtare: përbaltja e Heroit Kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu, Shën Tereza, President Ibrahim Rugova, Heroi Kombëtar Adem Jashari etj.

Historiani pati dhe mbështetjen e Vatrës tek parashtroi shqetësimet e tij rreth tendencës së rritjes së frymës otomane dhe ruse në Kosovë e Shqipëri, si në të gjithë vendet e Ballkanit Perëndimor. Demaj e cilësoi precedent faktin e arrestimin të 6 shtetasve turq në Kosovë(ap dijeninë e Kryeministrit të vendit), të cilët ishin pajisur me leje qëndrimi nga vetë shteti i Kosovës. Ne qytetarët e Kosovës, duhet të ndjehemi të turpëruar përballë botës së qytetëruar perëndimore, për këtë ngjarje skandaloze, komentoi ai.

Janë të papranushme presionet e Erdoganit ndaj Kryeministrit e shtetit të Kosovës, siç është e paparanushme dhe tendenca agresive për përhapjen e frymës otomane.

Duke u ndalur në marrdhëniet mes Turqisë dhe shqiptarëve, Profesor Demaj, shfaqi mendimin e tij se deklarimet e Presidentit turk për vëllazërim shqiptaro-turk, nuk i përgjigjen realitetit historik. Ai solli në kujtesë kryengritjet shqiptare antiosmane dhe masakrat e tuqëve, dhe komentoi ndalimin e shkollave në shqipe në nga Perandoria Osmane.

Në frymë debate u diskutua edhe për rrezikun e Asosacioneve serbe në Veri të vendit, për tendencat e serbëve për Veriun e Kosovës, për gjendjen e shqiptarëve në trevat e tyre në Mal të Zi, në Maqedoni etj.U diskutua edhe për rolin e akademive të Shqipërisë dhe Kosovës në proceset që po kalon Kombi shqiptar si dhe frymën e bashkëpunimit mes dy akademive.

Në debat u përfshinë: Nënkryetari I Vatrës z. Agim Rexhaj, sekretarja Nazo Veliu, gazetari dhe studiuesi Idriz Lamaj, anëtarët e Këshillit të Vatrës Uka Gjonbalaj e Kujtim Pore, dr. Pashko Camaj, Asllan Bushati, Frederik Ndoci,Elmi Berisha, Astrit Gjonpali, Shkumbin Tetaj, Zef Balaj, Ilir Bucpapaj dhe editori i Diellit etj.

Në fund Prof. dr. Frashër Demaj i dhuroi për bibliotekën e Vatrës librine tij”Britania e Madhe dhe Cështja Shqiptare 1876-1913″ si dhe botimin në gjuhën angleze të Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Kosovës”KOSOVA-A Monographic Survey”.(Per me shume foto shkoni ne facebook dielli vatra)

“EDHE MURET KANË VESHË”

April 18, 2018 by dgreca

2 Protagonistet

Nga Frank Shkreli/

Disa ditë më parë gazeta Telegraf në Tiranë botoi një artikull të Z. Hyqmet Zane, titulluar, “Kur shqiptarët dënoheshin se dëgjonin “Zërin Amerikës”, ku ndër të tjera ai tregon një rast bisede me një shok të tijin, në kohën e komunizmit: “Në darkë tek rrija me shokun tim, më tha me gjysmë zëri, “Ti e ke dëgjuar ndonjëherë “Zërin e Amerikës?”. Shtanga, se mu kujtuan fjalët e xhaxhait, që askujt të mos i tregoja, por ndaj këtij shoku kisha një besim të madh dhe i thash “Ndonjëherë”. Dhe ai mu përgjigj, “Edhe unë e kam dëgjuar, por bëj kujdes se edhe muret kanë veshë dhe mendohu para se të flasësh se çfarë thua”. E mirëkuptova!”, shkruan Hyqmet Zane.

Si një punonjës dhe zyrtar i Zërit të Amerikës për tre dekada, përfshirë kulmin e luftës së ftohët, shpresoj që Z. Zane të mos ketë pësuar ndonjë pasojë, si përfundim se ka dëgjuar Zërin e Amerikës, madje edhe fshehtas. Dihet se shumë shqiptarë të tjerë e kanë pësuar keq, jo vetëm se mund të kenë pranuar publikisht se dëgjonin Zërin e Amerikës, ose mund të jenë paditur se kishin bërë një gjë të tillë, por edhe për çdo deklaratë tjetër që mund të konsiderohej nga regjimi si kritikë ndaj Partisë komuniste ose udhëheqsve të “pushtetit popullor”. Ishte një mësim i hidhur për shqiptarët, por dihej se spiunët ishin kudo, madje edhe në familje edhe atje ku nuk i shihje, as ku nuk i prisje, prandaj duhej kujdes – siç tregon edhe Hyqmet Zane në shkrimin e tij të lartë përmendur botuar në gazetën Telegraf – se ç’bisedoje bile edhe me miq e shokë të besueshëm, sepse edhe “Muret kanë veshë” dhe si rrjedhim do e merrte vesh Sigurimi dhe partia dhe do e pësoje rëndë — për një fjalë goje – shpesh pa hak, as hile.

Kanë kaluar pothuaj 30-vjet nga shëmbja e Murit të Berlinit. Në vendet ish-komuniste të Evropës Lindore dhe Qëndrore, gjatë viteve janë kujtuar krimet e komunizmit dhe janë ndërtuar muze dhe monumente kushtuar viktimave të komunizmit, ndërkohë që janë marrë masa për ndriçimin e krimeve të komunizmit. Nepërmjet datave të veçanta kombëtare dhe ndërkombëtare, kujtohen viktimat e komunizmit anë e mbanë Evropës. Fatkeqësisht, gjatë gjithë kësaj periudhe, kjo nuk ka ndodhur në Shqipëri, e cila nuk ka reflektuar pothuaj aspak dhe asgjë mbi krimet e komunizmit dhe pasojat me të cilat përballet vendi gjithnjë. Ndërsa ish-zyrtarë të lartë të regjimit komunist ende mund të gjënden në poste të larta të qeverisë dhe të shtetit shqiptar, nostalgjikët e regjimit komunist lejohen të marrin pjesë në aktivitete të sponsorizuara nga qeveria me fotografi të diktatorit Enver Hoxha, ndërkohë që autoritetet qeveritare ende nuk i kanë shqyrtuar siç duhet dosjet e ish-Sigurimit të shtetit– të pakën ato që kanë mbetur pa u zhdukur – dhe për pothuaj 30-vjet post-komunizëm në Shqipëri nuk janë dënuar ende krimet e komunizmit, ashtu siç ka ndodhur në ish-vendet komuniste të Evropës. Ndërkohë, që të përndjekurit ose familjet e tyre 30-vjet pas komunizmit e ndjejnë veten si të huaj në shtëpinë e vet, pasi shumë prej tyre e konsiderojnë veten se janë lënë jashtë proceseve politike dhe ekonomike që sjellë demokracia, duke zgjedhur të vetmen alternativë jetese – shpërnguljen nga vendi.

Jo vetëm të përndjekurit e regjimit komunist në Shqipëri, por e mbarë bota është e zhgënjyer nga mos veprimi i autoriteteve shqiptare në lidhje me përballimin e vërtetë dhe serioz të shoqërisë shqiptare me të kaluarën e saj komuniste dhe janë përpjekur të bëjnë sado pak për të ndriçuar të vërtetën mbi krimet e komunizmit. Gjermania dhe ambasada e saj në Tiranë kanë qenë shumë aktive në këtë fushë, duke u përpjekur që përvoja e saj e përballimit me të kaluarën naziste dhe komuniste të përdorej si shëmbull nga shqiptarët, për tu përballur me të kaluarën komuniste edhe në Shqipëri. Kohët e fundit, madje edhe Organizata e Kombeve të Bashkuara iu bashkangjit një projekti në Shqipëri për të zbardhur të vërtetën mbi të kaluarën komuniste, duke mbledhur dëshmi nga qindra të përsekutuarish të mbijetuar të atij regjimi që kanë vuajtur tmerin në burgjet dhe në kampet e internimit.

Media të ndryshme, përfshirë edhe Zërin e Amerikës, kanë njoftuar kohët e fundit se Autoriteti për Informimin mbi Dokumentet e ish Sigurimit të Shtetit si pjesë e projektit të ri “Edhe muret kanë veshë”, ka filluar të mbledhë dëshmi gojore nga ish të burgosurit dhe të përndjekurit politikë të regjimit komunist.

Projekti në fjalë drejtohet nga artistja kosovare, Alketa Xhafa Mripa, e cila solli përmes artit vuajtjet e të mbijetuarve të dhunës seksuale gjatë luftës në Kosovë. Këtë herë, ajo ka vendosur të hedhë dritë mbi historitë e të mbijetuarve të komunizmit në Shqipëri, ka njoftuar Zëri i Amerikës. Në një intervistë me VOA-n shqip, ajo është shprehur se projekti që ajo kryeson, “Edhe Muret Kanë Vesh” synon të ngjallë debatin në shoqërinë shqiptare duke kujtuar heronjtë e heshtur të asaj periudhe, tregimet e të cilëve do të hidhen gjithashtu në një libër nga gazetarja Kristale Ivezaj Rama, pjesëtare e këtij projekti. Sipas tyre, instalacioni — i cili është konceptuar të hedhë mbi mure thëniet e viktimave të komunizmit — do të shfaqet në shtatë qytete të Shqipërisë në datën 8 maj.

2 Protagonistet

Dy protagonistet e projektit “Edhe Muret Kanë Veshë”Alketa Xhafa Mripa dhe Kristale Ivezaj Rama duke u intervistuar nga Rudina Dervishi e Zërit të Amerikës/

E gjithë kjo veprimtari është tepër e vonuar — por më mirë vonë se kurrë — pasi shumë dosje janë zhdukur dhe shumë të përndjekur dhe vuajtës të atij regjimi kanë vdekur dhe me ta ka vdekur edhe një pjesë e historisë së vërtetë të burgjeve dhe kampeve të internimit në Shqipëri. Fatkeqsisht, duket se ky ishte edhe qëllimi i qeverive post-komuniste në atë vend, të cilat gjatë gjithë kësaj kohe kanë bërë minimumin në këtë drejtim, prandaj personat vendas dhe jashtë vendit, të dedikuar ndaj këtij projekti, meritojnë falënderimet tona dhe mbështetjen e shoqërisë shqiptare që t’ia dalin në këtë mision fisnik dhe patriotik. “Ka ardhë koha”, ka shkruar ditët e fundit Profesori i nderuar dhe ish i burgosuri politik i regjimit enverist, nga viti 1946-56, Dr. Sami Repishti: “Edhe për ne me ba hapin e madh kualifikativ, me u ba “zot të vetëvetes”, me fillue tranzicionin tonë nga faza fëminore dhe logjika e saj, në atë të burrënimit me sensin e plotë të përgjegjsisë personale; me arrijtë fazën e jetës kur kërkohet zotënimi i plotë i pasioneve të errëta, dhe tentimeve satanike, efektet e të cilave shqiptarët i njohin shumë mirë. Ka ardhë koha “me qetësue bishën që kemi përmbrenda”. Le të bajmë përpjekje me rindërtue modelin e karakterit të njeriut shqiptar, me nji kulturë që inkurajon identifikimin e “të metave tona”. Kjo ashtë rruga ma e mirë me evitue tragjedi të reja në vendin tonë martir. Identifikimi i “të metave tona” ashtë hapi i parë; hapi i dytë, ashtë identifikimi i “pikave të përbashkëta, dhe bashkëpunimi me të gjithë”. Kështu mund të arrihet “pjekunia e shoqënisë shqiptare”!

Kjo pra është porosia e vlefshme nga shumë i nderuari dhe i respektuari dhe për më tepër nga një vuajtës i burgjeve famëkeqe të regjimit të Enver Hoxhës, Profesor Sami Repishtit, për shoqërinë shqiptare në përgjithësi dhe për klasën politike post-komuniste të Shqipërisë në veçanti. Ka ardhë koha “E burrënimit me sensin e plotë të përgjegjësisë…”

Si përfundim pra, në këtë mision të shenjtë, nismëtarët e projektit, “Edhe Muret Kanë Veshë”, meritojnë mbështetjen e autoriteteve qeveritare dhe shtetërore të Shqipërisë – ashtuqë më në fund, të pakën, të zbulohet dhe të pasqyrohet sadopak një pjesë e asaj historie të tmershme, nepërmjet dëshmive të mbijetuarve të kampeve të përqendrimit. Nga ana e tyre, megjithë vuajtjet e tyre dhe krimet çnjerëzore ndaj tyre, të përndjekurit nuk kanë kërkuar kurrë hakmarrje as kurrfarë ndëshkimesh për torturuesit e tyre. Kërkojnë vetëm drejtësi dhe që e vërteta të thuhet e të ndriçohet për brezat e ardhëshëm me shpresën që e kaluara të mos përsëritet më. Ky duhet të jetë prioritet dhe përgjegjësi morale dhe kombëtare për autoritetet qeveritare dhe shtetërore të vendit. Ka ardhur koha që autoritetet shqiptare — sipas fjalëve të një të persekutuari në kampet e përqëndrimit të Shqipërisë — që më në fund, “Të mos joshen me sorrat, por të fluturojnë me shqiponjat”, duke i dhënë këtij projekti ndihmesën që meriton dhe mbështetjen e nevojshme që i duhet – tani dhe në të ardhmen — ashtuqë që të dalë me sukses në zbulimin sado pak të pjesëshëm të së vërtetës mbi të kaluarën komuniste.

Prilli është përcaktuar si Muaji i Ndërgjegjësimit dhe Parandalimit të Gjenocidit, shënon përvjetorë të rëndësishëm për aktet e shumta të gjenocidit në shekullin e 20-të. Përkujtohen ata që u vranë në gjenocid dhe në vrasje masive në mbarë botën. Enver Hoxha ishte përgjegjës për 100,000 vdekje – ekuivalente me më shumë se një të tridhjetën e popullsisë së Shqipërisë. U prehshin ne paqe, Shpirtërat e tyre. (Nga Facebook e Projektit, “Edhe Muret Kanë Veshë”

auto_dfdfffdfdfdfgd1523992016

(Nga Facebook e Projektit, “Edhe Muret Kanë Veshë”

Ish Drejtor i VOA per Euro-Azine