RRËNJËT SHQIPTARE, TAKIM NË VATËR

October 22, 2017 by dgreca

PËRGATITJE PËR FESTËN E FLAMURIT- RRËNJËT SHQIPTARE, TAKIM NË VATËR/

1 ok albanian roots

Mbrëmjen e së Dielës, 22 tetor 2017, bordi i Albanian Roots(Rrënjët shqiptare) në drejtimin e presidentit Marko Kepi, organizoi një takim pune në selinë e Federatës Panshqiptare të Amerikës “VATRA”.

Presidenti i Rrënjëve shqiptare, i tha gazetës “Dielli” se takimi u realizua në selinë e Vatrës për të diskutuar rreth përgatitjeve për Festën e Flamurit kombëtar, bashkëpunimin me Federatën Panshqiptare të Amerikës VATRA dhe organizatat e tjera të komunitetit shqiptar. Rrënjët Shqiptare krahas pjesmarrjes në veprimtaritë e përbashkëta do të jetë organizatore edhe për veprimtari të vecanta, ku do t’i kushtohet kujdes veprimtarive për ngritjen ceremoniale të Flamurit Kuq e zi në kuadër të Festës Kombëtare të 105 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë.

Bordi diskutoi për më shumë se 2 orë rreth masave organizative dhe bashkëpunimit me komunitetin.

FOIBE – NGA BAZOVICA DREJT STACIONEVE SREBRENICË, PREKAZ, REÇAK…

October 22, 2017 by dgreca

Nga Shpend Sollaku Noé/

Shpend Sollaku Noé brenda Monumetit të Bazovicës

Ne Foto: Shpend Sollaku Noé brenda Monumetit të Bazovicës/

Gjuhëprerë, si në foton e mësipërme/

Nën shi, i përhumbur, me trurin që vazhdon të zbrazet prej llogjikës e të mbushet prej dhimbjes. Është ajo, dhimbja, që do të më komandojë në ato dy orë të ndejtjes time mbi hekatombën e Bazovicës me emrin Foiba.

1 ok Pasqyrim i shtresave ne Fiobë e Bazovicë

Ne foto: Pasqyrim i shtresave ne Fiobë e Bazovicë/

Nën këmbët e mia – mijra shpirtra të pllakosur, nga një strukturë e rëndë hekuri. Nën atë masë stërmadhe metalike – humnera. Që ndërpritet nga një shtresë e dendur gurësh e dheu të hedhura në erë dikur, në majin e përgjakur të 1945-ës. Që i ndan ata nga qielli i vajtueshëm mbi kokë. Edhe pse janë nën qindra tonelata metali e shkëmbinjsh, nëse gjendesh mbi ta dhe bën të pushojnë erërat, nëse mban frymën, të arrijnë deri në veshë rënkimet e atyre që u mbuluan të gjallë.Humnera që kam në këmbë quhet foiba, një lloj grope karstike, mjaft e thellë, që në rastin tonë shkresat e dokumentojnë në fakt si të krijuar prej kërkuesve të qymyrit, në fillim të shekullit XX, të braktisur më vonë për shkak të mosprodhimit. Sikur të kish mbetur vetëm një minierë e gabuar, do të flisnim sot për një pus të braktisur prej «Skoda»-s. Që i ngjan vetëm formalisht një grope karstike, që vendasit e quajnë «foiba».Ime shoqe vazhdon të shkrepë foto e të filmojë, herë pas here kërkon të më terheqë vëmendjen. Unë nuk kam fuqi as edhe të aprovoj me të tundur kokën. Aq ndihem i paralizuar. Prej tmerrit. Që dekadat nuk arrijnë ta zbehin.

Ftohtësi të dhënash teknike(?)

Para pushtimit titist të Triestes Foiba e Bazovicës ishte 228 m e thellë. Pas masakrës thellësia e saj është përcaktuar prej 198 metrash. Është llogaritur që pas masakrës janë shtuar rreth 500 m kub «material» të cilësuara si eshtra njerëzore.Edhe atherë, në atë maj të largët të 1945-ës, dëgjoheshin, të qarta, të ngjethëshme, të vazhdueshme – rënkimet prej nëntoke. Kolonat a xinxhirëve njerëzorë që binin drejt honit të thellë prej disa qindra metrash ishin ndërtuar në mënyrë të tillë që të kurseheshin municionet dhe koha e ekzekutimeve: në fillim të kolonës, në buzë të gropës – ata që pushkatoheshin; lidhur pas tyre të tjerët – të gjallë, të ndërgjegjshëm për çka i priste. Pasoi një agoni që zgjati për ditë e netë, një gulcim i mundimshëm që arriti deri në veshët e atyre që, edhe pse jo më larg se pak qindra metra prej asaj grope fatale, nuk guxuan të afrohen, nuk guxuan të protestojnë, nuk guxuan tʼi kundërvihen hordhisë së kuqe.Ishin të egër partizanët e Titos, sidomos me italianët, sidomos me robërit gjermanë, sidomos me njerëzit e thjeshtë, burra, gra, fëmijë, që kishin fajin e vetëm se nuk kishin lindur sllavë.

E kishin nxjerrë shumicën e tyre nga shtëpitë në Trieste e përreth, e kishin marrë prej kampeve të internimit, prej burgjeve.Triestja ishte bërë ndërkaq jugosllave, edhe pse që prej pak ditësh. Por duhej pastruar etnikisht, duhej pastruar edhe politikisht. Ndodhi gjithandej në Ballkan, me kundërshtarët e të kuqve. Veçse këtu, duke patur parasysh vendin dhe mënyrën e shprehjes së egërsisë partizane, merr parmasa e ravijëzime tmerrësisht të veçanta.Cilët dhe sa ishin ata që flijuan këtu në emër të një fitoreje tashmë të arritur, me këtë ekzekutim masiv pa gjyq të rregullt e në kundërshtim flagrant me të gjitha konventat ndërkombëtare për trajtimin e robërve dhe të popullsisë pas luftës?

Në bazë të dëshmive të mbledhura nga të paktët dëshmitarë apo edhe nga një dokument i OZNA-s (shërbimi i athershëm sekret jugosllav), datuar 3 shtator 1945, afermohet që në këtë foibë të Bazovicës ndodhen një numër i madh kufomash të SS-ve, të Gestapos, të “Gebirgsjaeger”-ve (fanteria e lehte gjermane) si edhe të ushtarakëve italianë dhe të gërdallave të dyzet kuajve. Mbi to partizanët kanë hedhur një sasi të konsiderueshme municioni dhe eksplozivi. Pas shpërthimit të tyre një pjesë e kufomave u mbuluan nga dherat e gurët. OZNA nuk ka interes të shënojë diçka rreth atyre qindra të gjallëve të tërhequr drejt honit prej të pushkatuarve fluturimthi. As edhe numri i vikitmave nuk saktësohet. Flitet për SS, Gestapo, kuesturinë e Gebirgsjaeger, por për faktin që ishin të parmatosur, të marrë nga e kur e pse nuk shënohet asgjë.Sipas historianëve apo politikanëve italianë numri i të infobuarve mund të arrijë deri në 5 mijë; ka mes tyre që e ngrenë këtë shifër deri në numrin 7 apo 10 mijë. Të mos harrojmë që foiba mbi të cilën është ngirtur monumenti është vetëm njëra prej atyre që fshihen në këtë zonë, si atherë akoma të pyllëzuar e larg syrit kureshtar.

Pavarësisht se çʼthuhet në dokumentat jugosllave, është vërtetuar se, përveç ushtarakëve, ndër viktimat kanë pasë qenë edhe karabinierë, financierë, policë, gardianë burgjesh, fashistë dhe antifashistë, anëtarë të Komitetit për Çlirimin Kombëtar, të gjuajtur pasi kundërshtarët më të vendosur ndaj qëllimeve aneksioniste të Titos. Patën fatin e keq të jenë në buzë të foibës edhe shumë civilë italianë por edhe gjermanë, ish Wehrmacht-as, por edhe slovenë antikomunistë, madje edhe dëshmitarë të rastësishëm.

Me arritjen e Forcave Aleate në këtë zonë dhe tërheqjen e titistëve, u bë një përpjekje prej angloamerikanëve për të nxjerrë në sipërfaqe viktimat, por u hoq dorë menjëherë pas rekuperimit të kufomave të para, për shkak (apo pretekst) të gjendjes së përçudnuar të asaj që kish mbetur prej trupave dhe të pamundësisë për tʼu dhënë një emër. Një palë e dëshmive thonë se mbetjet e trupave u trasportuan gjetkë dhe u dogjën, të tjerë mbajnë gjallë versionin se u rihodhën në foibë.

Vështirë të gjendet dhe sot e vërteta e pastër, pasi, nëpër vite, pavarësisht nga iniciativa të veçuara, nuk ndodhi asnjë gjest politik për tʼu marrë në konsideratë: vetëm heshtje e qëllimshme apo diplomatike dhe përpjekje për të mbuluar të vërtetën. Vonë, shumë vonë, pas rënies së Jugosllavisë dhe të Bashkimit Sovjektik, është arritur që ato të mjera viktima të partizanëve titistë të rikujtohen nga një kompleks lapidarësh e veprash skulptorike të konsideruara si Monument Kombëtar me dekret të presidentit Scalfaro të vitit 1992.Ata që përgatitën listat e atyre që duhej të vdisnin çfarë kanë pësuar? Asgjë. Askush. Është theksuar përgjegjësia – kolektive – e komunistëve, edhe italianë, që dominuan Triesten e asaj kohe me ndihmën e Titos. Përgjegjësi e të gjithëve, domethënë e asnjërit.

Omnia fert aetas?

Vlen edhe per ne të sotmit vargu i Virgjilit?

Ta lemë vërtetë kohën që të veprojë spontanisht?

Duhet gërmuar që e vërteta të zbardhet deri në fund? Apo duhet lë pas e kaluara, për të ndërtuar një Evropë pa mërira dhe pa hakmarrje.

Ithtarët e harrimit janë të shumtë, sidomos kur vijnë nga kampi i atyre të «përgjegjësisë kolektive». Të harrojmë, në emër të paqes së sotme, në emër të paqes së nesërme.

Të harrosh domethënë edhe të falësh. Të falësh?

Po cilët? Nëse askush, akoma, nuk është vënë para përgjegjësisë? Nëse askush akoma nuk e ka kërkuar këtë falje? Pasi autorët e pacilësuar të krimit nuk mund të pronuncohen, meqë ligjërisht nuk ekzistojnë.

Në fakt, edhe pse populli italian, edhe më ngushtë – triestinët, nuk i harruan Foibet e Bazovicës, historia zyrtare bëri ç mos tʼi lerë nën pluhur. Për më shumë se një gysëm shekulli. Rezultati?

Ia mbërriti si mësim i mamëshirshëm Srebrenica…

Ia mbërritën si shqyerje e zemrave Prekazi, Reçaku, Izbica, Rezalla, Dubrava, Krusha e Madhe, Rugova e Hasi, Studimja e Vushtrisë…

Autorët e superkrimit?

Nga e njëjta zonë e afërsisë etnike– ish Jugosllavia.

Pasardhës të të njëjtave forca politike të gjenocidit të Bazovicës.

Të atyre të fajit të dikurshmëm kolektiv.

Të mbetur të pandëshkuar.

Ja edhe harruam përsëri

cili do të jetë stacioni i ardhshëm i tmerrit? Vizitorët në Monumentin Kombëtar të Bazovicës numërohen me gishta. Edhe i vetmi cicëron sʼduket edhe aq entuziast në kryerjen e një detyre që duket qartë që nuk i jep emocione.

Turizmi i krimit është i interesuar drejt atij të përditshëm. Vetëm pazarllëqe mes Madridit e Katalonjës? Sʼështë gjë ai muhabet. Që të interesohemi na duhet gjaku, shumë gjak, për një kohë të gjatë.

Vetëm ashtu mund edhe të kujtojmë dicka, ndoshta për një kohë shkurtër.

KAMZA, 5 VITE SPONSORE E SHKOLLAVE SHQIPE NE AMERIKE

October 22, 2017 by dgreca

U bënë pesë vjet që bashkia e Kamzës në prefekturën e Tiranës, me kryetar z Xhelal Mziu, furnizon me Abetare e Fletore shkrimi shkollat shqipe,që janë hapur në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, një pjesë përmes Federatës Panshqiptare të Amerikës”VATRA”.

Sivjet, në emër të Bashkisë Kamëz, u dhuruan në VATER, 50 Abetare e fletore shkrimi, nga një ekip i përbërë nga ; Sekretari i Përgjithshëmi Bashkisë, z Qemal Çejku dhe z Bilbil Bajraktari -kryetari i Këshillit bashkiak Kamez, z Halil Kovaçi dhe Isa Kovaçi, biznesmen nga New Jersey.

Mysafirët u pritën në Vatër ditën e Mërkurë, 18 tetor 2017, nga Kryetari i Vatrës, z. Dritan Mishto dhe bashkëpunëtorët e tij.

Kryetari i Vatrës , z. Mishto i falenderoi mysafirët dhe sponsorët për kontributin e vazhdueshëm përgjatë këtyre pesë viteve duke furnizuar shkollat shqipe me tekste mësimore. Fjalë përgëzimi kanë thënë edhe bashkëpunëtorët e tjerë të z. Mishto, të pranishëm në këtë takim.

Edhe mysafirët kanë falenderuar Vatrën për kontributin e saj jo vetëm në komunitetin shqiptar të Amerikës dhe Kanadasë, por edhe për Kombin shqiptar.
Bashkia Kamez, me kontributin e saj 5-vjeçar, është duke bërë një sensibilizim real për të gjithë Institucionet shqiptare, për shtetin shqiptar, për t’I nxitur që të angazhohen dhe të mbështesin diasporën në çdo aspekt , veçanërisht në shkollat shqipe për të ruajtë traditat, gjuhën, kulturën Kombtare. Bashkia Kamëz është dhe një model për ruajtjen e kontakteve të qytetarëve të saj të emigruar, duke iu qëndruar atyre afër për nevojat që kanë për dokumentacion, apo nevoja të tjera.

Kamza përbën një model, që po sfidon edhe vetë qeverinë shqiptare, e cila përveçse takimeve fasadë, tip guide-turistike me emigrantët, nuk ka bërë asgjë konkrete që t’ia vlejë apo të ketë lënë gjurmë në diasporë. Madje veprimtaritë e saj, më shumë e kanë përçarë diasporën shqiptare të Amerikës.

Edhe ministri i parë i Diasporës, i emëruar nga Qeveria Rama 2, z. Pandeli Majko, nuk duk ka mundur ende të jape një sinjal pozitiv për një project real për Diasporën Shqiptare. Deri tani duket se z. Majko nuk është Ministër për Diasporën, por një shoqërues i kryebashkiakut Veliaj, dhe të dy së bashku presin shirita e dalin në ekranet e televizorëve kombëtar përgjatë 24 orëve.

Gjergj Kastrioti “Skenderbeg”

October 21, 2017 by dgreca

“Matchable to the Greatest of the Great”/

–Edmund Spenser (Elizabethan poet)/

by Joseph J. DioGuardi/

From 1443, when he returned in triumph to the White Castle in Kruja to his deathbed at Lezha in 1468, Skenderbeg left an unforgettable legacy of great heroism in the defense of freedom. Gjergj Kastrioti lived and died for what he firmly believed were the sacred values of faith, virtue, honor, freedom, courage, and love of country. These universal values are clearly displayed in his correspondence and speeches, along with his deep philosophy of life and his incredible deeds. Who was Gjergj Kastrioti? Why is he an important historical figure? What can Albanians today learn from his life and deeds? Why is he not better known around the world?

Kastrioti was the son of an Albanian prince, Gjon Kastrioti, who ruled the Albanian lands in the Balkan Peninsula at the end of the 14^th century and the beginning of the fifteenth century. Gjon had kept the invading Ottoman Turks at bay for more than twenty years when he was forced into a deceptive peace treaty in 1422 with Sultan Murad II to secure the rear of the Turkish army in Southeast Europe and spare the lives of his people from the wrath of the Ottoman Empire. To guarantee the arrangement, the Sultan took Gjon’s youngest son, Gjergj, hostage to Adrianople, the European capital of the Ottoman Empire. Here, Gjergj was sent to the Ottoman military academy where he excelled in all ways and adopted the Moslem alias “Iskender Bey,” or Lord Alexander after Alexander the Great. Skenderbeg’s excellent academic and military record caught the eye of the Sultan, who gave him the rank of general even before reaching twenty years of age. Skenderbeg’s military successes against the enemies of the Ottoman Empire became legendary, as were the decorations and gifts bestowed on him after each incredible triumph.

An important turning point in Skenderbeg’s life came when, in 1443, he received the sad news from Kruja of his father’s death. Gjon had defied and frustrated the Ottomans for more than fifty years and the Sultan grew suspicious of Skenderbeg’s potential to take his father’s place in trying to perpetuate a free Albania even after Greece, Bulgaria, Romania, and Serbia had been conquered. Skenderbeg sensed the danger to him and to his father’s people and decided to seize the moment in November 1443, when he was sent on a military excursion to defeat the Hungarians led by another great freedom fighter (and thorn in the side of the Sultan), Janos Hunyadi. Rather than do the Sultan’s dirty work at Nish (in Serbia today), he fooled his fellow Ottoman commanders and fled the battlefield to Kruja with three hundred of his loyal Albanian horsemen. Two weeks after triumphantly entering Albania at Dibra, he stormed the White Castle at Kruja on November 28, 1443 and deposed the Ottoman governor there. The next twenty-five years would see some of the greatest military feats against the ever powerful and growing Ottoman Empire. It was only after Skenderbeg’s death in 1468 that the Ottomans were able to get a foothold in Albania. Without their great leader, the struggle against the Ottomans faltered, leading to a complete occupation of Albanian lands in 1488. This lasted 425 years until Ismail Qemali raised Skenderbeg’s double-headed eagle banner at Vlora on November 28, 1912.

It is one thing for Albanians today to praise and honor Gjergj Kastrioti. But let’s now take some time to hear about this saintly knight, his incredible military genius, and our Albanian national hero from those who knew him well. Having now read a great deal about Skenderbeg, it became evident that a Roman Catholic priest from Shkodra, Marin Barletius, wrote the most comprehensive and vivid account of Skenderbeg’s life and deeds. His twelve-volume work included Kastrioti’s letters, speeches, and his philosophy of life, religion, and nation. Since Barletius was a contemporary of Skenderbeg, he had access to firsthand information from the battlefields, the archives in Rome, and many other personal firsthand accounts from witnesses of Kastrioti’s phenomenal accomplishments, character, and charisma. The scholarly work of Barletius, originally written in Latin, was translated widely, including French and English, which allowed many to know about the legendary feats of Skenderbeg.

The nineteenth-century American poet Henry Wadsworth Longfellow had been mesmerized reading about the incredible life and deeds of Gjergj Kastrioti. His epic poem “Scanderbeg” gave a vivid account of Kastrioti triumphant in Kruja on November 28, 1443:

…Anon from the castle walls

The crescent banner falls,

And the crowd beholds instead,

Like a portent in the sky,

Iskander’s banner fly,

The Black Eagle with double head.

And shouts ascend on high

…”Long live Scanderbeg.

Skenderbeg’s genius has been likened by many military experts to Alexander the Great. Major General James Wolfe, commander of the English army at the siege of Quebec, Canada, wrote to Lord Sydney that “Scanderbeg exceeds all the officers, ancient and modern, in the conduct of a defensive army. I met him in Turkish history but nowhere else.”

Historian Edmond Gibbon in his Decline and Fall of the Roman Empire said: “In the list of heroes, John Hunyadi and Scanderbeg are commonly associated and entitled to our notice since their occupation of arms delayed the ruin of the Greek (Byzantine) Empire…. The Albanian prince may justly be praised as a firm and able champion of his national independence. The enthusiasm of chivalry and religion has ranked him with the names of Alexander the Great and Pyrrhus….”

Even the Elizabethan poet Edmund Spenser held that Scanderbeg was “matchable to the greatest of the great” in his preface to an English translation of Barletius, which concluded by saying:

To one whom later age has brought to light,

Matchable to the greatest of the great:

Great both in name and great in power and might,

And meriting a mere triumphant feat.

The scourge of Turks, and plague of infidels,

Thy acts, O’ Scanderbeg, this volume tells.

Finally, among the many, many accounts of one Albanian hero, we turn to the notable nineteenth-century English literary figure Lord Byron who fell in love with everything he saw in Albania. Like Kastrioti, Byron had a deep love of freedom and national independence. In his poem “Child Harold’s Pilgrimage,” he wrote:

Land of Albania, where Islander rose,

Theme of the young, and beacon of the wise,

And he, his namesake, whose oft-baffled foes

Shrunk from his deeds of chivalrous emprize.

Land of Albania, let me bend my eyes

On thee, though rugged nurse of savage men!

Where is the foe that ever saw their back?….

In short, Gjergj Kastrioti was an exceptional military genius, a man of great faith and courage, a philosopher and one who cherished personal freedom and national independence. He was the subject of many books, poems, and even an opera by Vivaldi! His imposing figure, sword in hand, atop his majestic stallion, graces the capitals of Italy, Austria, and Hungary today. And, on the 600^th anniversary of his birth, a Congressional Resolution introduced in the U.S. House of Representatives, the most democratic forum in the world, recounts his many deeds and his importance as an historic figure not just for Albanians and the Balkans, but Western Europe, which he saved from Ottoman domination.

What Albanians can learn today from Skenderbeg’s life and deeds is limitless. As a man of great faith, he placed himself at God’s mercy on many occasions where he was facing overwhelming odds. On one such occasion, after defeating the Hungarian army at Varna in 1445, Sultan Murad sent a threatening letter to Skenderbeg, who now stood between the Ottoman Empire and a Europe in disarray. True to his nature as a great leader and man of God with a steadfast vision of freedom for his people and all of Europe, he boldly responded to the Sultan:Cease your angry threats and tell us not of the Hungarian (mis)fortune. Every man has his own resolution…and so will we with patience endure such fortune as it shall please God to appoint us. Meanwhile, for direction of our affairs, we will not request counsel of our enemies, nor peace from you, but victory by the help of God!

Albanian leaders today, especially in Kosova seeking complete independence from Serbia, would do well to emulate the resolute way in which Skenderbeg pursued his vision of freedom for his people. He made no room for compromise with his enemies and showed fierce determination to prevail even in the face of such a formidable adversary as the Ottoman Empire. He did this relying not only on his skill as a great national leader and military tactician, but on his belief in God’s providence as well. We can all learn from Skenderbeg’s great example in pursuing the Albanian national cause today.

Skenderbeg again showed his great faith in God and deep loyalty to friends after his great friend and patron Alphonse, King of Naples and Sicily, died in 1460. Italy was plunged into bloodshed and rebellion, and Ferdinand I, Alphonse’s son and successor, came under attack from the French once again. Feeling a deep moral obligation to repay his steadfast friends and allies on the other side of the Adriatic, Skenderbeg himself led an elite cavalry of two thousand men there in the summer of 1461 and soon turned the tide against the French and their Italian collaborators in the bloody battle of Apulia. In reading the accounts of Skenderbeg’s exhortation to his soldiers before the battle of Apulia, one is reminded of George Washington exhorting his troops at Valley Forge:

This now is our case, my good soldiers…. We are now across the sea far from

our own homes and from our own country…. We are amongst strangers,

altogether without hope of ever returning again to our own (home)…if we do not

win a notable victory over our enemies. But have courage, my men: Let us

consider that this is God’s will…that we should maintain…the seat of the Church.

And never doubt that He will send us even from heaven an easy and speedy

victory…and then shall we return to our own country victors, joyous and

triumphant.

One might ask, after hearing of the greatness of Skenderbeg, why he is not as well known today as before. I believe that the history of Gjergj Kastrioti is inextricably tied to that of the Albanian people. The Albanian nation was submerged under the Ottoman Empire for 425 years. When it emerged in 1912, it was unfairly divided so that only half of the seven million Albanians who live in the Balkans today live in the State of Albania, with the other half living on her borders in five other jurisdictions. The State of Yugoslavia was created after World War I on the backs of the Albanian people and on their land. Then Communism again submerged the Albanian people—this time throwing them into a political and economic “black hole,” stretching from Belgrade to Tirana, for almost fifty years after World War II. It is a wonder that the Albanian people kept their language, their history, and their hope alive throughout the last six hundred years of occupation and resistance. It is a wonder that, amid all the national stress and personal sacrifice, that Gjergj Kastrioti has not been forgotten altogether. But he has not been forgotten, and it is a tribute to this greatness and to the besa* of the Albanian people that, against all odds, Albanians are standing free today, in Albania and Kosova, and that the sons and daughters of Skenderbeg continue to adore him as their national hero and liberator, and are building even more memorials to his past and present glory and significance—even, with a U.S. Congressional Resolution (H.Res. 522), in the capital of the only superpower in the world today, Washington, DC.

Author’s Postscript

The battle of Apulia in the southern part of the Italian Peninsula, near Naples, is of special significance to me and my family. In 1461, after Skenderbeg and his elite cavalry helped save the Kingdom of Naples from French domination, the future security of the Kingdom was assured when Gjergj Kastrioti decided to leave two thousand horsemen there, while he returned to Albania to continue to defend the Albanian people from Ottoman Turkish domination. As an inducement for Skenderbeg to agree to what must have been a difficult decision for him, the King of Naples awarded the Albanian

soldiers an area about forty miles east of Naples, including a high mountaintop village called Greci. Greci had been formed by Greek farmers and merchants in 535 AD and had since declined after most Greeks abandoned the area that they had controlled in the first millennium. Albanians changed the name of the village to “Katundi,” which is the name used today by the Albanian residents, even though the Italians still call it Greci. My father, Joseph, Sr. immigrated to America from Katundi in 1929 at the age of fifteen. His family is descended from one of Skenderbeg’s two thousand soldiers, and this is a great reminder that the seeds of Skenderbeg are still spreading across the oceans of the world today.

* Besa is derived from the ancient moral code of the Albanian people.

Lumturimi i Nënës Tereze, ditë historike për shqiptarët

October 19, 2017 by dgreca

-Presidenti historik i Kosovës. Dr. Ibrahim Rugova, para 14 viteve, 19 tetorin 2003 të lumturimit të Nënës Terezes, në Vatikan, nga Papa Gjon Pali i dytë, e vlerësonte ditë historike për shqiptarët dhe botën/

NeneTereza-Ibrahim Rugova -Presidenti Amerikan Bill Clinton në qershor 2002: “Nëna Terezë ishte e para që më bëri ta dua kombin shqiptar. Dhe tani ndihem shumë krenar që plotësova një detyrë morale ndaj saj dhe ndaj vlerave të lirisë”/

SPECIALE-Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul JASHARI/

1 grupi Zefit PRISHTINË, 19 Tetor 2017/ Para 14 vitesh, më 19 tetor 2003, Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, në Vatikan, mori pjesë në ceremonitë e lumturimit të Nënës Tereze, misionares shqiptare Gonxhe Bojaxhiu me origjinë nga Kosova, lindur në Shkup. Para më se gjysmë milioni njerëzve, në sheshin Shën Pjetri në Vatikan, Papa Gjon Pali i dytë ka lumturuar Nënë Terezën.Presidenti historik Rugova, pas kthimit nga pjesëmarrja në ceremonitë e lumturimit të Nënës Tereze, e vlerësoi këtë akt si ditë historike për Kosovën dhe popullin shqiptar.”Po kthehem nga Roma, ku ishim në ditën e beatifikimit të Nënës Tereze, që është një ditë e madhe për Kosovën, për popullin shqiptar.Mund të themi se është një ditë historike dhe një ditë e madhe për gjithë botën, sepse ajo është Nënë shqiptare dhe poashtu Nënë e gjithë botës”, theksoi Presidenti Rugova në një deklaratë para mediave në Aeroportin e Prishtinës, në 22 tetor 2003.Gjithashtu Presidentti Rugova shprehu kënaqësinë që në ceremoninë e lumturimit të Nënës Tereze morën pjesë me mijëra shqiptarë nga Kosova, viset shqiptare dhe nga bota.

L Gjergji marjani Me këtë rast, Presidenti Rugova falenderonte Papa Gjon Pali II për lumturimin e Nënës Tereze dhe organizimin e ceremonisë madhështore që hapi rrugën për shenjtërimin e Nënës Tereze.Në 17 tetor 2003, para ceremonisë së lumturimit, Vatikani publikoi një biografi të Nënës Tereze. Teksti fillonte pikërisht me një deklarim të Nënë Tërezes në vitin 1995, ku ajo theksonte prejardhjen dhe besimin e saj me këto fjalë: “Me gjak jam shqiptare, me shtetësi jam indiane dhe me zemër i përkas Jezu Krishtit”.

RRUGËS PËR NË SHTETET E BASHKUARA TË AMERIKËS PRESIDENTI RUGOVA TAKON NËNË TEREZËN – 7 DHJETOR 1995/

Rrugës për në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, ka takuar të Lumen Nënë Tereza, nobelisten – nënën tipike shqiptare, që është edhe e gjithë botës, siç është shprehur ai.Ishte viti 1995, kur në 7 dhjetor Presidenti i Republikës së Kosovës, Ibrahim Rugova, takohet me Nobelisten Shqiptare Nënë Terezen. “Do të lutem për popullin e Kosovës”, tha Nëna Tereze gjatë këtij takimi me Presidentin Rugova. Takimi u zhvillua në Aeroportin e Romës, gjatë rrugës së Presidenti Rugova për në Uashington.

RUGOVA: NËNA TEREZË MË KA FRYMËZUAR SHUMË GJATË KËSAJ KOHE PREJ QË MERREM ME PUNË EDHE TË SHTETIT TË KOSOVËS

“Unë e kam takuar vetëm një herë Nënën Tereze në Aeroportin e Romës, rastësisht, por veprën e saj e njoh shumë, shumë mirë…Ato pak çaste që kemi kaluar, kur iu prezantova si President i Kosovës i rodhën lotët, ishte në vitin 1995…dhe dëshiroi sukses dhe punë dhe e ndinte në zemër popullin e Kosovës dhe popullin shqiptar që e ka dëshmuar edhe me vepër”, ka treguar Presidenti Rugova.

Ai ka vlerësuar se, Nëna Terezë është sublimim shekullor i kulturës e traditës shqiptare, nënës shqiptare dhe se shenjtërimi i saj është një përjetësim i filozofisë së saj, merr një formë institucionale dhe kanonike.

“Mbas Skenderbeut që ka fut popullin shqiptar në historinë moderne të Evropës e të perëndimit e të botës, Nëna Tereze e ka inkuadrur popullin shqiptar sot në universin, në botën globale të sotme që ne identifikohemi me të dhe ajo identifikohet me ne, por është edhe e gjithë njerëzimit dhe ky është ndër kontributet më të madha të Nënës Terezë, që i ka bërë kombit shqiptar, Kosovës, popullit të saj… Shenjtërimi i saj është një akt i madh për popullin tonë dhe një përjetësim i popullit tonë në historinë modene dhe në kohërat që vijnë”, është shprehur Presidenti Rugova.

Në punën e Shtetit, ka thënë Presidenti i Kosovës Rugova, unë gjithmonë jam frymëzuar nga vepra e madhe e dashurisë së ushtruar ndaj të afërmit nga Nënë Tereza dhe pandërprerë e kam pasur shembull e ideal timin.

“Mua më ka frymëzuar shumë gjatë kësaj kohe prej që merrem me punë edhe të Shtetit të Kosovës që e kemi formuar Shtetin modern të Kosovës, pra po bëhen rreth 15 vite, dhe Nënën Terezë e kam pasur si një shembull të dashurisë, të paqes, të mirëkuptimit mes njerëzve, të shërbimit për popullin e vet, për kombin e vet, ka qenë edhe një ideal, një prehje”, ka theksuar Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova.

Ai ka përkujtuar edhe se, në Kosovë që nga viti 1990 ka funksionuarr shoqata “Nëna Terezë” e cila ka luajtur rolin e një ministrie sociale, ministrie të shëndetësisë…

2 KORRIK 2002: PRESIDENTI RUGOVA NË SHESHIN QENDROR TË PRISHTINËS PËRURON SHTATOREN E NOBELISTES SHQIPTARE NËNË TEREZA

Në 2 Korrik 2002, ditën e 12 vjetorit të Deklaratës Kushtetuese për Pavarësi, Presidenti i Kosovës dhe përjetëshëm i Pavarësisë së saj, Dr.Ibrahim Rugova, në Sheshin qendror të Prishtinës, para mijëra qytetarëve, ka zbuluar Shtatoren e Nobelistes Shqiptare Nënë Tereza. Ishin të pranishëm personalitete të jetës publike, politike e ushtarake të Kosovës dhe të komunës së Prishtinës.Para pjesëmarrësve në solemnitet, Presidenti Rugova tha se sot është ditë e madhe për Prishtinën dhe për Kosovën. “Është ditë e madhe, sepse sot po bëjmë zbulimin e shtatores së Nënës Tereze, Nënës sonë të dashur.Këtë shtatore të çmuar po e zbulojmë në Rrugën kryesore të Kryeqytetit, që para sa vjetesh e emëruam me emrin e Nënës Tereze, që e pranoi Prishtina dhe e gjithë Kosova”, tha Presidenti Rugova.

Ai vijoi se, “kjo ditë bëhet më e madhe me zbulimin e shtatores së Nënës Tereze, simbolit të dashurisë njerëzore, të kujdesit për njeriun, për jetën dhe për të mirën. Pra, e kemi simbolin e Nënës shqiptare, Nënës Tereze, që do ta ndiçojnë zemrën e Prishtinës dhe të Kosovës së lirë, ashtu siç e ka dashur ajo”.

“Prej sot, shtatorja e Nënës Tereze, do të jetë pranë Monumentit të Gjergj Kastriotit-Skënderbeut. Prej sot, fëmijët tanë dhe brezat e ardhshëm do të rriten me shtatoren madhështore të Nënës sonë të Madhe”, tha Presidenti i Kosovës, Rugova.

“Ne ndiehemi krenarë që jemi popull i Skënderbeut, që jemi popull i Nënës Tereze, Nënës sonë të shenjtë”, theksoi ai.Dr. Rugova tha se kjo shtatore e Nënës Tereze është dhuratë e Lekë Gojçajt, veprimtarit dhe atdhetarit të njohur në SHBA, i cili për shumë vjet punoi për Kosovën dhe popullin shqiptar.

“Të njejtën shtatore zoti Gojçaj e ka dhuruar dhe vendosur pranë Kishës Katolike Shqiptare në Nju Jork. Tash Prishtinën dhe Nju Jorkun i lidh më shumë Nëna Tereze”, theksoi Presidenti i Kosovës, Dr. Rugova.Presidenti Rugova me këtë rast shprehu mirënjohje të thellë për këtë dhuratë bërë Prishtinës dhe Kosovës, duke madhëruar festën e 2 Korrikut- Ditën e Pavarësisë së Kosovës.Presidenti Rugova uroi qytetarët e Prishtinës dhe të Kosovës për Shtatoren e Nënës Tereze dhe përmbylli fjalën e tij me lutje-urime bekimi:
– Zoti e bekoftë Nënën Tereze, siç e ka bekuar.
-Zoti e bekoftë familjen Gojçaj dhe shqiptarët e Amerikës.

-Zoti i bekoftë SHBA-të.

-Zoti e bekoftë Kosovën.

NË 26 GUSHT 2005 RUGOVA VURI GURTHEMELIN E KATEDRALES NËNË TEREZA NË PRISHTINË

Gurthemeli i Katedrales në Prishtinë është vënë në 26 gusht 2005 për nder të 95 vjetorit të lindjes së Nënës Terezë nga ana e Presidentit historik Ibrahim Rugova, Ipeshkvit të Ipeshkvisë së Kosovës Imzot Mark Sopi dhe Kardinalit të Uashingtonit Teodor Mekkerik.

“Sot është një ditë e madhe për kryeqytetin dhe për gjithë Kosovën, sepse po e bekojmë gurin e themelit të një tempulli të shenjtë, që i kushtohet Nënës së dashur shqiptaro-kosovare dhe Nënës së Njerëzimit – të lumturës Nëna Tereze – asaj që lartësoi nderin e Kosovës dhe të shqiptarëve në gjithë planetin duke i afirmuar vlerat tona dhe duke ndihmuar gjithë njerëzimin”, shprehej gjatë ceremonisë Presidenti Rugova.

“Papa Gjon Pali i Dytë e ka përkrahur personalisht ndërtimin e kësaj katedraleje”, theksonte Presidenti Rugova.

Presidenca e Kosovës tradicionalisht ndanë dekoratën Medalja Humanitare Nëna Terezë, që u jepet personave që kontribuojnë në çështjet humanitare.

Katedralja në Prishtinë nisi të ndërtohej ndërkohë që ishte festuar 6 vjetori i Kosovës së lirë nga qershori 1999. Në 2005-tën shënohej dhe 600 vjetori i lindjes së kryeheroit kombëtar shqiptar Gjergj Kastrioti-Skënderbeu.

4 SHTATOR 2016, FESTË PËR SHQIPTAREN NËNË TEREZA E SHPALLUR SHENJËTORE NGA PAPA FRANÇESKU NË VATIKAN

Në 4 shtator 2016, në Kosovë ishte atmosferë feste për shqiptaren Nënë Tereza e shpallur atë ditë shenjëtore nga Papa Françesku në Vatikan, në meshën e shenjtërimit që u ndoq nëpër familje e kudo në transmetimet televizive.Papa Françeskut në Meshën e Shenjtërimit të Nënë Terezës, në Vatikan, i kanë shërber edhe diakonët e Kosovës, Don Daniell Markprekaj dhe Don Meriton Dedaj.“Ky privilegj i bukur i dy diakonëve të Ipeshkvisë sonë është një shenjë e kujdesit që Selia e Shenjtë tregon për popullin e Nënë Terezës në festën e madhe të 4 shtatorit”, theksonin në Ipeshkvinë e Kosovës.

Nëna Terezë u bë edhe urë lidhëse në mes të shqiptarëve dhe botës.
Ish-Presidenti Amerikan Bill Clinton në qershor të vitit 2002 ka thënë: “Nëna Terezë ishte e para që më bëri ta dua kombin shqiptar. Dhe tani ndihem shumë krenar që plotësova një detyrë morale ndaj saj dhe ndaj vlerave të lirisë”.

Në 10 dhjetor 1979 Nana Terezë, pasi kishte pranuar Çmimin Nobël për Paqe në Oslo, siç ka shënuar në atë kohë gazeta tradicionale e Kosovës Rilindja, ka deklaruar: “Përsa i përket prejardhjes, unë jam shqiptare, indiane përkah nënshtetësia, motër murgeshë katolike, përkah thirrja, që i përkas tërë botës…”Në ceremoninë zyrtare të shenjtërimit të Nënës Terezë, në Selinë e Shenjtë, në Vatikan, morën pjesë edhe krerët e shtetit të Kosovës.

5 SHTATOR 2017-VATRANËT NGA SHBA NË FESTËN E MADHE SHQIPTARE – SHUGUROHET SHENJTËROREJA SHËN NËNË TEREZA NË PRISHTINË

Në 5 Shtator 2017, shumë solemne dhe madhështore ishte festa, mesha e shugurimit të Katedraljes-Shenjtërores Shën Nënë Tereza në Prishtinë nga i Dërguari i Posaçëm i Papa Françeskut, Kardinali shqiptar Ernest Simoni – Troshani, e me pjesëmarrje edhe vatranësh nga SHBA, të cilët edhe u vlerësuan e falënderuan për kontributet, madje ishte edhe pjesë e celebrimit Marjan Cubi, anëtar i Kryesise së Vatres, njëherësh arkëtar si dhe kryetar i Komisionit për mbledhjen fondeve për ndërtimin e Katedrales, i cili ka ardhë në Kosovë bashkë me bashkëshorten Dila.

Shugurimi i Katedralës Nënë Tereza u bë në 5 shtator 2017, në ditën që është e 1 vjetorit të shenjtërimit e të 20 vjetorit të kalimit në amshim të shenjëtëreshes shqiptare.

Brenda Katedralës në meshën solemne nga vatranët e SHBA ishte edhe Zef Balaj, anëtar i Kryesisë së Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra, që ka ardhë në Kosovë bashkë me bashkëshorten Lina, anëtari i Këshillit të Vatrës, Lek Përlleshi, me bashkëshorten Vera, anëtari i Komisionit për mbledhjen fondeve për ndërtimin e Katedrales, Fran Marku, si dhe Nue Balaj, nip i Zefit, Tomë Paloka që do e botojë së shpejti librin “Shqiptarët më të mirë në Amerikë që i njoha unë”….

Shqiptarët nga SHBA – Këshilli i Fondacionit për ndërtimin e Katedralës Nënë Tereza në Prishtinë, që vepron në Nju Jork dhe rrethinë, kanë kontribuar për mëse 9 vite me 2 milionë dollarë, që janë mbledhur dhe janë dorëzuar.

Ipeshkvi i Ipeshkvisë së Kosovës, Imzot Dodë Gjergji në fjalën përshëndetëse në hapje të “Ditëve të Nënë Terezës”, në 26 gusht, vlerësoi lart të gjitha kontributet. “Dua me këtë rast të falënderoj të gjithë donatorët, që na kanë ndihmuar për ndërtimin e kësaj Kishe, ata që janë sot prezentë e ata që do të jenë në 5 shtator”, është shprehur Ipeshkvi Gjergji.

Në mbrëmjen e 4 shtatorit 2017, pas meshës Lutja e Mbrëmësores me Lutjet e Nënë Terezës në Kishën e Shën Ndout në kryeqytet, Ipeshkvia e Kosovës ftoi edhe në darkën e falënderimit për donatorët e ndërtimit të Katedrales Nënë Tereza në Prishtinë.