THEMELIMI I “KOMITETIT SHQIPËRIA E LIRË”/
Nga Frank Shkreli
Ishte viti 1956. Lufta e ftohët midis Lindjes komuniste dhe Perëndimit demokratik po ashpërsohej çdo ditë. Shqipëria e asaj kohe sundohej nga regjimi i Enver Hoxhës që po bëhej gjithnjë më i egër karshi kundërshtarëve të mbrendshëm, si dhe ndaj botës së jashtme. Që atëherë shiheshin shënja ksenofobike të regjimit enverist ndaj botës, sa që një gazetar i gazetës zvicerane, Neue Zuercher Zeitung e datës 7 Prill, 1957, shkruante pas një vizite në Shqipëri se, “Asnjë nga shtetet komuniste satellite qyshë prej mbarimit të luftës nuk e ka izoluar veten nga bota e jashtme aq heremetikisht sa Shqipëria e vogël”.
Përballë një regjimi komunist shtypës mbrenda vendit dhe tepër armiqësor karshi botës, sidomos asaj perëndimore në përgjithësi dhe kundër Shteteve të Bashkuara në veçanti – komuniteti shqiptaro-amerikan ndjente nevojën për themelimin e një organizate që nuk do të varej prej asnjë nga partitë politike shqiptare që vepronin në Perëndim në atë kohë. Njehej nevoja urgjente për një organizatë e cila do të shërbente jo vetëm si zëdhënse e komunitetit shqiptaro-amerikan, por e cila njëkohësisht do të shërbente gjatë viteve dhe dekadave të mëvonshme edhe si ndërlidhëse me autoritetet qeveritare të Shteteve të Bashkuara, sidomos Departmenti Amerikan i Shtetit, i cili më në fund filloi edhe të financonte Komitetin dhe veprimtarinë e organizatës së re “Shqipëria e Lirë”. Themelimi i Komitetit “Shqipëria e Lirë” po plotësonte një boshllëk që ekzistonte në atë kohë, zëri i të cilit nevojitej të dëgjohej, sidomos në Amerikë, por edhe në organizatat ndërkombëtare të kohës në SHBA dhe në Europë, ku ishin mësuar që versioni i ngjarjeve mbi Shqipërinë dhe shqiptarët, të paraqitej vetëm nga regjimi komunist i Enver Hoxhës.
Kjo situatë ndryshoi kur në Nëntor të vitit 1956, pas këshillimesh me autoritetet amerikane dhe midis një numri shqiptarësh të dalluar, themelohet Komiteti “Shqipëria e Lirë”, i cili, në një mënyrë ose një tjetër, do vazhdonte veprimtarinë e vet deri në fund të 90-ave, madje edhe me botimin e organit të saj “Shqiptari i Lirë”. Kështuqë atë vit u vendos të krijohej, Komiteti “Shqipëria e Lirë”, e që i kishte venë vetes detyrën madhore për të punuar për, “Çlirimin e Shqipërisë, për sigurimin e integritetit tokësor të saj dhe për vendosjen e një demokracie të vërtetë në Atdhe, me anë zgjedhjesh të lira dhe të fshehta.”
Me atë rast u vendos që Komiteti “Shqipëria e Lirë” të vendosej në New York, pasi aty jetonte shumica e shqiptarëve. Si anëtarë të parë të Komitetit “Shqipëria e Lirë” — sipas organit të parë të Komitetit, “Albanian News Bulletin”, që ishte para-ardhësi i gazetës “Shqiptari i Lirë” – u zgjodhën Zotërnjtë Sotir Avrami, Vasil Gërmenji, Ndue Gjomarkaj, Dr. Rexhep Krasniqi dhe Nexhat Peshkëpia. Duke vendosur që antarësia dhe udhëheqja të ishin sa më demokratike, kishin vendosur që udhëheqja e Komitetit të ndërrohej çdo muaj dhe sipas emërit në përputhje me rendin alfabetik, por më vonë u vendos që kryetari të zgjidhej me shumicë votash, për një mandat prej një viti.
Duke marrë parasyshë situatën kombëtare dhe ndërkombëtare të kohës, u vendos që njeërzit që duheshin ngarkuar me këtë veprimtari me përgjegjësira kombëtare, të kishin aftësitë dhe zotësitë si dhe edukatën e lartë akademike dhe politike për të përfaqësuar shqiptarët me një organizatë të denjë edhe në bashkrendim dhe në kuadër të organizatave të tjera ndërkombëtare europiane nga shtetet komuniste, që bënin pjesë në “Asamblenë e Kombeve të Robëruara të Europës”. Qe marrë gjithashtu vendimi shumë i mençur, që anëtarët edhe udhëheqja e Komitetit, “Shqipëria e Lirë”, të mos i përkisnin asnjë partie politike, që siç duket ishte edhe një kërkesë dhe kusht i autoriteteve amerikane – ashtuqë të evitoheshin grindjet politike në radhët e anëtarve të Komitetit të ri, “Shqipëria e Lirë”. Ishte pra kjo një organizatë e pavarur, e cila kërkonte përkrahjen e të gjithë shqiptarëve dhe zotohej se do të bashkpunonte me të gjithë – por e kishte përcaktuar veten si “një organizatë që qëndron mbi çdo çështje partiake dhe që sheh qëllimet kombëtare si të vetmen detyrë”, ndërsa ka theksuar gatishmërinë dhe bashkpunimin me të gjithë ata të cilëve u “dhimbset Shqipëria.”
Për më tepër, themeluesit e Komitetit “Shqipëria e Lirë” patën deklaruar se ndonëse do të punonin me të gjitha mundësitë e tyre për çlirimin e Shqipërisë nga komunizmi, ata nuk po e bënin këtë me qëllim interesash personale që të drejtojnë punët në një Shqipëri eventualisht të liruar na komunizmi ndërkombëtar. Qeverisja e Shqipërisë, “Do të jetë” — kanë thanë ata me rastin e themelimit të Komitetit “Shqipëria e Lirë”, — e drejta dhe privilegji i atyre që vuajnë dhe punojnë në Atdhe dhe jashtë.” Ndërkohë që ata u angazhuan se do të bënin çdo gjë që të jetë e mundur kombëtarisht dhe ndërkombëtarisht për të çliruar Shqipërinë, ata kishin shpallur me atë rast edhe mbarimin e misionit të punës së tyre dhe të Komitetit “Shqipëria e Lirë”, duke deklaraur se, “Detyra e Komitetit “Shqipëria e Lirë” do të mbarojë posa që Kombi Shqiptar të ketë rifituar lirinë që t’a shprehë vullnetin e vet me anë zgjedhjesh të lira.”
Sot, komuniteti shqiptaro-amerikan është shtuar në numër dhe përfaqësohet nga shumë organizata. Kohërat kanë ndryshuar, siç ka ndryshuar edhe situata në trojet tona në Ballkan, natyrisht për më mirë, në krahasim me vitet 1950-ave të shekullit të kaluar. Tani u takon këtyre organizatave të reja e të vjetëra që të vazhdojnë punën dhe veprimtarinë e filluar nga Komiteti “Shqipëria e Lirë”, në mbështetje të interesave të komunitetit shqiptaro-amerikan dhe në mbështetje të përhershme të interesave kombëtare të shqiptarëve kudo, sidomos para autoriteteve amerikane, ne vendet ku jetojmë në këtë shtet të madh, por edhe në rajon dhe në arenën më të gjërë ndërkombëtare. Organizimi i sotëm dhe veprimtaria e madhe e komunitetit shqiptaro-amerikan megjithë të metat që ka, nuk kanë lindur nga ndonjë boshllëk ose mos veprimtari e gjeneratave të kaluara, por e kanë bazën në rrënjët e një historie të gjatë, burrash e grashë shqiptare, të dedikuar ndaj mbështetjes së interesave të kombit shqiptar, burra e gra, pjesëtarë të një komuniteti të hershëm shqiptaro-amerikan dhe të organizatave të krijuara prej tij, siç ishte Komiteti, “Shqipëria e Lirë”.
Prof. Dr. JUP KASTRATI, NJË NGA VIGANËT E ALBANOLOGJISË
Kujtesë, në 90-vjetorin e lindjes/
Nga Isa Halilaj/studiues/
1.
Prof. Dr. Jup Kastrati, një nga viganët e albanalogjisë, u nda nga jeta në shtator 2003, në moshën 79-vjeçare. Shkodra dhe gjithë shqiptarët, që e kanë njohur, e përcollën me nderimin më të merituar. Se u krijua një boshllëk i madh për shkencën albanologjike, për një nga themeluesit e saj. Po figura të tilla, si e Prof. Kastratit, kurrësesi, nuk harrohen.
Me 15 prill të këtij viti, në gjallje, Profesori ynë do të festonte 90- vjetorin e lindjes. Kujtesa e historisë, jeta dhe vepra e tij shkencore e atdhetare, na obligojnë që ditëlindjen e tij dhe gjithë datat në shenjë të këtij burri të madh të kulturës e shkencës shqiptare, t’i kujtojmë e respektojmë, me nderimin më të madh.
Prof.Jupi, veprat dhe jetën intelektuale e qytetare, i ka bërë vetë të njohur mjaft mirë. Po, në vlerësim të kësaj figure, janë shkruar edhe vepra e artikuj të shumtë. Kam parasysh këtu shkrimet e prof. Tomorr Osmanit, Begzad Baliut, Diana Kastratit, Mentor Qukut, Vehbi Hotit, Naim Kules e mjaft të tjerëve.
Me këtë shkrim modest, edhe unë, ish-student e bashkëpuntor i tij, po shprehi nga zemra dhe mendja respektin dhe vlerësimin më të lartë, për këtë personalitet të shquar të mendimit e veprimit shkencor shqiptar.
Arsimimi i tij, dëshirë e vullnet i pamposhtur, është realizuar me vështirësi e pengesa të kohës. Në vitet ‘30- ’35 të shekullit të kaluar, mbaroi filloren plotore shkëlqyeshëm. Pastaj i futet Gjimnazit klasik (’36- ’40) dhe Liceut Real (’41- ’44) në qytetin e lindjes, Shkodër. Pak kohë, në këto vite, ka vazhdur në Liceun “Galileo Ferraris”, Convitto Nazionale “Umberto I” në Torino të Italisë, që i vlejti shumë për horizont dhe kulturë të përgjithshme. Por, pikërisht në këtë periudhë rinie, gjatë pushtimit italian, si antifashist, është persekutuar, burgosur e internuar në fushë-përqëndrimin italian, Comando Z, te Kodrat e Tepes, në Shkodër. Pastaj, nga andej është dërguar peng në burgun famëkeq të Prizrenit, në korrik-shtator 1943, nga i cili, te Ura II e Vezirit në Kukës, u pushkatuan 16 shkodranë e kosovarë të burgosur.
2.
Që nga shtatori i 1946, shërbeu mësues në qytetin e lindjes, duke mos e ndërprerë për asnjë çast përpjekjen për arsimim në nivelet më të larta. Pasi mori ILP 2-vjeçar në Tiranë, shërbeu me përkushtim në Gjimnazin e Shtetit Shkodër. Aty shquhet një mësues dhe edukator meritor, me rezultate të larta. Krahas punës në mësimdhënie, nuk rreshti së paraqituri me shkrime tematike e problemore në shtypin e kohës.
E, pa shkëputje nga puna, arriti të mbarojë Fakultetin e Filologjisë, në UShT. Me këtë nivel përgatitjeje dhe me dëshirën që Shkodra të ketë arsimin e lartë, ai është nismëtar themelues, jo vetem i ILP 2 e 3-vjeçar të Shkodrës, nga 1957, por edhe ka meritën e kthimit të këtij institucioni në Universitet, me emrin “Luigj Gurakuqi”, në saje të kujtimeve dhe kërkesave urtake të këtij shkodrani të mirë, pranë organeve të larta shtetërore. Aty ai sherbeu pedagog e shef katedre i gjuhës shqipe. Është periudha më intensive e prof. J.Kastratit, në fushën e gjuhësisë dhe bëhet një nga themeluesit e Albanologjisë, në krah të Akademikëve E. Çabej, M. Domi e Sh.Demiraj.
Ka shërbyer në arsim mbi 57 vjet, nga të cilët 37 në arsimin e lartë, kryesisht në Shkodër. Ishte model për t’u marrë shembull në mësimdhënie, për përgatitje të thellë shkencore, për taktin pedagogjik e korrektësinë e edukatorit. Siç shënojnë edhe ish-studentët e ti,j Ismet Bala e Naum Kule, prof. Kastrati, ndryshe nga disa pedagogë që kërkonin ta sajonin autoritetin e tyre me poza fallse, nga toni kërkues dhe denigrues, që si të thuash përdornin pedantizmin e tyre shtrydhës, duke tundur “lëkurën e ujkut”, ai i jepte dritë e bindje auditorit, me njohuritë që jepte. I ishte i vetmi pedagog, që i vlerësonte studentët, në radhe të parë, me shprehjen “Ju faleminderit!” dhe, ngrohtë e ëmbël, udhëzonte: “ Për këtë çështje shikoni edhe njëherë leksionin; po shikoni te Çabej apo te Fatmir Agalliu dhe këtu e këtu… e pastaj bisedojmë përsëri…”. Kur studentët përgjigjeshin mirë e ndonjë merrej suksesshëm me punë shkencore, Profesori i vlerësonte si një hap i mirë i punës së tyre dhe vazhdonte nxitjen, “jemi te vonuar , bota ka ecur shumë përpara, prandaj nga me hap, të ecim me vrap !“. Kjo ishte në fakt motua e punës së tij.
Një meritë e veçantë e prof. Kastratit është mbrojtja e lidhjeve të punës me gjithë institucionet shkencore, në Shkodër dhe Tiranë ose në Prishtinë, Tetovë e Ulqin dhe me arbreshët e Italisë e të Greqisë, po dhe me studiues, ish-studentë e bashkëpuntorë të tij, si Xhemal Meçin e Ismet Balën, në Pukë e Tropojë; me Shefqet Hoxhën, në Kukës dhe deri me Novruz Shehun, në Tepelenë e Naum Kulen, në Fier. Ndërsa prof.esor Mark Tirtja, ish-student i tij në ILP, nuk harron ta vlerësojë atë si nxitësin e parë e kryesor të tij, “ për t’u marrë me punë kërkimore shkencore. Ai na ka trajtuar si koleg e familjar, në ato vite mjaft të vështira për ne”.
3.
Veprimtaria e Prof. Kastratit është e shumanshme, pedagogjike e shoqërore, shkencore e albanologjike, si në historinë e gjuhësinë shqiptare, albanologjinë, historinë e letërsisë shqiptare e në veçanti të asaj arbreshe, dialektologji e folklore, në historinë e shkollës shqipe e mendimit pedagogjik dhe, veçmas, në bibliografinë shqipe.
Punimet shkencore kryesore të tij janë përfshirë në mbi 30 vëllime studimesh, të botuara nga Akademia e Shkencave dhe Universiteti i Tiranës, po edhe në Kosovë, Tetovë, Napoli, Kalabri, Salerno etj. Veprat e tija shkencore, të botuara e ribotuara që nga viti 2001, arrijnë në një kolanë prej 40 vëllimesh dhe 6 të tjera janë të sistemuara në dorëshkrime, që presin dritën e botimit, një trashëgimi serioze e albanologjisë. Mjafton të përmendim vetëm disa prej tyre, si: “Historia e Albanologjisë”, në 5 vëllime; “Historia e gjuhësisë shqiptare”, “Historia e gramatologjisë shqiptare”, “Sintaksa e gjuhës shqipe”; studime linguistike, filologjike e arbreshe; Bibliografi albanistike, ditar shkencor ose monografitë e bibliografitë e veçanta, si për Konicën, Skëndërbeun, De Radën, F. Shirokën, N. Mjedën (në bashkëpunim me K.Biçokun e M.Qukun) etj. Të gjitha këto, në disa vëllime.
Ai dha një ndihmesë të çmueshme në studimin e fonetikës e drejtëshkrimit, ortografisë, dialektologjisë e tekstologjisë e sintaksës, si dhe në përkthime gjuhësore. Të gjitha këto, me syrin e një mjeshtri, prej pedagogu e studiuesi të palodhur e diturishumë, për t’i bërë të kuptueshme e të asimilueshme në aspektin shkollor dhe publik.
Në bibliografinë e shkrimeve të prof. Kastratit, në periudhën 1941 – 1999, bie në sy shumica e organeve, brenda dhe jashtë vendit, në mbi 90 gazeta dhe revista, nga të cilat 25 jashtë Shqipërisë, si në Kosovë, Maqedoni e Mali i Zi, në Europë, Amerikë e Azi. Ky autor i shquar kishte informacion të thellë për studimet e kryera nga albanologë dhe studiues të tjerë të huaj, për vendin e historinë kombëtare shqipëtare. E, në këtë plan, shumë nga studimet e tij janë bërë të njohura e të publikuara në gjuhë të huaja, jashtë shtetit. Ai zotëronte mjaftë mirë gjuhët latinisht, italisht, frengjisht etj.
Shpirti i tij kërkues e krijues, në të gjithë veprimtarinë e tij, ka orientim kombëtar, besnik ndaj idealit të shqiptarizmës, që përvizoi Rilindja Kombëtare Shqiptare. Prof. Kastrati, me pjekuri e guxim, mundi t’i bëjë ballë fluktualitetit politik dhe ideologjik në vite e na dha vepra me përmbajtje të shëndoshë shkencore, edukuese e me theks kombëtar, në shërbim të brezave të rinjë.
Ishte pjesëmarrës në të gjitha konferencat albanalogjike e ato historike, brenda dhe jashtë vendit. Në sesione shkencore ka kumtuar mbi 120 tema e diskutime të frytshme. Më 1972 ka qenë delegat firmëtar e organizotor, në zhvillimin e Kongresit të Drejtëshkrimit. Me mençuri e guxim, ka mbrojtur e zbatuar besnikërisht Standartin e Gjuhes Letrare Shqipe, me idenë se, me një gjuhë e një komb, i shërbehet bashkimit kombëtar. Veçmas këtyre, e ka ndihmuar direkt Shkodrën, duke themeluar e drejtuar: “Buletinin për Shkembim Eksperience”, “Buletinin Shkencor” të ILP, në 45 vëllime; revistën letrare “Shkodra”, në 15 vëllime. Ka qenë redaktor te “Gjuha Jonë”, “Lidhja”- Kozencë, “Besa” etj.
Prof. Kastrati, që nga viti 1958, mori tituj shkencorë, shkallë pas shkalle, në 60 vitet e punës shkencore, duke patur udhëheqës shkencor, relatorë e recensentë, profesorët më me peshë të albanalogjisë, si E. Çabej, M. Domi, Sh. Demiraj, Dh. Shuteriqi, V. Bala, E. Lika etj., duke merituar gradat e titujt: “Kandidat i Shkencave”, “Docent”, “Doktor”, “Profesor” e “Akademik”, duke u renditur kshtu me dinjitet në radhët e themeluesve të Albanologjisë dhe shkencës shqiptare.
Është vlerësuar e nderuar; me mirënjohje, tituj, medalje e me urdhëra. Që nga 1979, me titullin “Mësues i merituar” e më 1987, “Mësuesi i Popullit”; ndërsa, në kuadrin e 75-vjetorit të lindjes, Presidenti i Republikës i dha titullin e lartë, “Mjeshtër i Madh”.
Nuk mund të lëmë pa përmendur vlerësimin meritor, që i është bërë prof. J. Kastratit, më 1998, duke e përfshirë atë në “Enciklopedinë Ndërkombëtare të Bibliografive” (Edicioni i 13-të i intelektualëve botërorë).
Për të gjitha këto, në kurorëzimin e veprës e jetës së tij, ka patur edhe përkrahje, vlerësime kolegjiale, kolektive e instucionale, shoqërore e shkencore, në Shqipëri dhe në botën akademike të gjuhësisë e të albanologjisë. Pikërisht për këtë, ai përkujtohet dhe do të përkujtohet me respekt, jo vetëm në këtë 90-vjetor të lindjes, por gjithmonë, sot e në të ardhmen, nga brezat e studjuesve dhe botës akademike shqiptare.
Tiranë, prill 2014
Krimet e komunizmit- Khmerët e Kamboxhias
Nga Gëzim Llojdia/
1- Shqiptarët e kanë dëgjuar fillimisht Kamboxhian nga koha kur atje nisi kriza.Ndërkohë ,që në shtetin shqiptar vjen për një vizitë princi në mërgim Norodom Sihanuk me bashkëshorten Monica.Gjatë viteve, që atje zhvillohej lufta ,gazetat shqiptare jepnin shifra të të vrarëve. Kohë pas atyre viteve heshtja e ka mbyllur këtë vend në qetësine e tij dhe askush nuk interesohte më se cfarë ngjau në vitet 75-80 në Kamboxhia. Muzeu Gjenocidi Tuol Sleng është një muze në Phnom Penh, kryeqyteti i Kamboxhias. Vendi është një ish-shkollës së mesme e cila është përdorur si burg famëkeq i Sigurimit 21 (S-21) nga regjimi Khmer Rouge nga rritja e tij në pushtet në vitin 1975 për të rënies së tij në vitin 1979 . Tuol Sleng (Khmer do të thotë “Hill i Pemëve helmuese” ose “strikninë Hill”. Tuol Sleng ishte vetëm një nga të paktën, 150 qendra të ekzekutimit në vend, ku 20,000 të burgosur atje ishin vranë.
Dikur Chao Ponhea Yat shkollë emërtuar kështu nga një paraardhës mbretëroretë Mbretit Norodom Sihanouk ,të pesë ndërtesat u konvertuar në gusht të vitit 1975 , katër muaj pas Khmer Rouge fitoi Luftës Civile në kamboxhiane , në një burg dhe qendratë marrjes në pyetje . Khmer Rouge e quajti kompleksin ” Sigurimit Prison 21 ” ( S – 21) dhe ndërtimi filloi duke përshtatur burgun për të burgosurit : ndërtesat ishin të mbyllur në tela me gjemba të elektrizuar , klasat e konvertuar në burgje të vegël dhe dhomat e torturës gjitha dritaret ishin të mbuluar me shufra hekuri dhe tela me gjemba për të parandaluar largimet.
3.
Prej vitit 1975 deri në 1979, rreth 17,000 njerëz janë burgosur në Tuol Sleng ( disa vlerësime japin një numër të lart deri në 20,000 , edhe pse numri i vërtetë është i panjohur ) . Në çdo kohë , burgu mbahet në mes 1,000-1,500 burgosurve . Ata u torturuan në mënyrë të përsëritur dhe të detyruar nga anëtarët e familjes dhe bashkëpunëtorëve të ngushtë , të cilët ishin e arrestuar , torturuar dhe vrarë . Në muajt e parë të ekzistencës S -21 -së , shumica e viktimave ishin nga regjimi i mëparshëm Lon Nol dhe ka përfshirë ushtarë, zyrtarë të qeverisë , si dhe akademikë , mjekë, mësues , studentët, punëtorët e fabrikës, murgjit , inxhinierë , etj Më vonë udhëheqjen e partisë u kthye në radhët e veta dhe kreu spastrimet në të gjithë vendin me mijëra aktivistë të partisë dhe familjeve të tyre. Të arrestuarit përfshirë disa të rangut politikanëve më të lartë komunistë të tilla si Khoy Thoun , Vorn vet dhe hu Nim . Edhe pse arsyeja zyrtare për arrestimin e tyre ishte ” spiunazh ” , këta njerëz mund të kenë qenë të vrojtuar nga lideri Khmer Rouge Pol Potit si udhëheqës të mundshme të një grushti shteti kundër tij . Familjet e të burgosurve shpesh u sollën në masë me arsye se do të marren në pyetje dhe më pas u ekzekutuan në qendrën Choeung Ek të shfarosjes .
Në vitin 1979 , burgu është zbuluar nga ushtria pushtuese vietnamese . Në vitin 1980 , burgu u rihap nga qeveria e Republikës Popullore si muze historik për të njohur veprimet e regjimit të Khmer Rouge
4.
Thierry Cruvellier shkruan te Cambodia: Reflections on the Duch Trial.
” Emri im është Kaing Guek Eav . Kur unë u bashkua me revolucionin kam përdorur emrin e Duch . Kam hyrë në revolucionin për të çliruar popullin tim , duke përfshirë edhe prindërit e mi , të afërmit e mi , veten time . Kjo është arsyeja pse unë kam qenë i detyruar që të pranojë detyrën . Në atë kohë , në atë regjim , nuk pashë asnjë alternativë tjetër për të zgjidhur këtë çështje , përveç të respektojë disiplinën e partisë . Ndonjëherë ne duhet të bëjmë një punë që nuk më pëlqen . Unë do të doja të theksoj se unë jam përgjegjës për krimet e kryera në S- 21,veçanërisht torturimin dhe ekzekutimin e njerëzve atje.Unë do të doja të shpreh keqardhjen time dhe dhembjet e mia të për humbjen për të gjitha krimet e kryera nga CPK në vitet 1975-1979 ” .Duch ,ish-drejtor i qendrës së paraburgimit dhe torturës Phnom Penh e S – 21 ( i njohur më gjerësisht me emrin Tuol Sleng ) gjatë regjimit Khmer Rouge ( 1975-1979 ) është personi i parë që do të gjykohet para Dhomave të Jashtëzakonshme në Gjykatat e Kamboxhia ( ECCC ) , një gjykatë hybrid, që ka funksionuar që nga viti 2006 . Më 26 korrik 2010 ai u dënua për krime kundër njerëzimit dhe krime të luftës dhe u dënua me 30 vjet burg , nga të cilat ai ka kryer vetëm 11 vjet.Dhoma Gjyqësore vuri në dukje faktorët e rëndësishëm lehtësuese, për imponimin një afat 35 – vjeçar me burg më tepër se një burgim të përjetshëm . Këta faktorë përfshirë bashkëpunimin me Gjykatën , pranimin e tij të përgjegjësisë, shprehjet e kufizuara të pendimit ,mjedisin shtrënguese në Kamboxhian Demokratike dhe potencialin për rehabilitimin . Dhoma ka dhënë një ulje 5 – vjeçare në kompensimin e burgimit të tij të paligjshëm të të akuzuarit para transferimit të tij në ECCC . Dhoma gjithashtu theksoi një numër të karakteristikave rënduese ; në veçanti ,graviteti prej veprave penale të cilat janë kryer kundër të paktën 12.272 viktima gjatë një periudhë të zgjatur .Fytyra e Duch , 67 vjec , e rrudhur. Gjatë gjykimit , duke dëgjuar me vëmendje për përkthim simultan , ai do të mbetet ende për disa sekonda ,me gojën gjysmë të hapur , sytë e tij u ngushtua në përqendrim . Në ato momente , mosha duket se peshojnë mbi të . Nga një ditë në tjetrën ,lëkura në fytyrën e tij do të zhvendoset nga thatanike në të freskët, sy hapur të gjerë apo të reduktohet në një kafshë të thjeshtë . Vështrim i tij është intensiv dhe interesant, më shumë rrezatues si xham . Një ish roje burgu e përshkroi atë si ” një njeri serioz dhe të fortë , shumë të përpiktë “, një zinxhir – duhanpirës me të cilin ai nuk do të guxojnë për të bërë shaka .
– ” A keni frikë prej tij, me këtë fjalë, filloi gjyqi kundër Duch në mars 2009, dhe Prokurori Chea Leang tha : ” Për 30 vjet , një gjysmë milion viktima e regjimit CPK , i njohur gjithashtu si Khmer Rouge , kanë qenë të kërkuar në drejtësi për vuajtjet e tyre . S – 21 u formua si një një pjesë integrale dhe me të vërtetë një pjesë e një sulmi të gjerë dhe sistematik për të gjithë popullsinë e Kamboxhia . Ky sulm ishte zbatimi i një plani që udhëheqja e CPK -së ra dakord për të dhe ka filluar zbatimin edhe para fillimit të S – 21 . Si një vartës të këtij lidershipi , duke vepruar me urdhër të tyre dhe në mbështetje të këtyre politikave , krimet e të akuzuarit ishin pjesë e këtij sulmi . Disa atëherë dhe ndoshta ende tani argumentojnë se Khmer Rouge erdhi në pushtet me qëllimet më të mira dhe se diçka shkoi tmerrësisht keq . Por kjo nuk është thjesht e vërtetë . Nga fillimi , siç dëshmohet nga politikat e saj në zonat që kontrollohen përpara prillit 1975,udhëheqja e Khmer Rouge synon të hequr veten nga armiqtë e saj të perceptuar dhe vendosur pak vlerë në të drejtat e njeriut apo vetë jeta. Si një nga sloganet e tij famëkeqe:” Për të mbajtur ju ka fitim , për të shkatërruar ju, ka humbje ‘ ”
Prokuroria pranoi bashkëpunimin e të akuzuarit në gjykatë dhe asistencën e tij në hetimet , si dhe shprehjen e tij të pendimit dhe faktin se ai kishte kërkuar falje . Por kjo njohje ishte vetëm ndonjëherë me gjysmë zemre .
Gjyqi Duch ishte unik në historinë e drejtësisë ndërkombëtare në se fajit evoluar në një gjykim të plotë (në sajë të procedurës së drejtës civile që aplikon para ECCC dhe se nuk parashikon deklarimin e fajësisë ) . Në gjykatave të tjera ndërkombëtare , një lutje e fajtorit përfundon me një marrëveshje ndërmjet prokurorit dhe të akuzuarit , arritur pas bisedimeve të gjata dhe konfidenciale , dhe të miratuar nga Dhoma Gjyqësore në një seancë një -ditore . Ajo ka të mirën e ekonomisë gjyqësore , por ajo ka shumë pak vlerë për publikun dhe në të vërtetën thënë .
Asnjëherë më parë në një gjyq ndërkombëtar janë dëgjuar aq shumë hollësi . I akuzuari përsëriti pranimin e tij për rreth 85% të fakteve të pretenduara , dhe prokuroria u përpoq , kryesisht më kot , që të sjellë prova të forta për të mbështetur 15% .
Ka pasur shqetësime serioze dhe legjitime gjatë rrugës për mundësinë e procedurës të ngjitur në formë spirale dhe jashtë kontrollit . ECCC punon në një mjedis të rëndë gjuhësor dhe hartimin e saj ,që përfshin komplekse për ndarjen e pushtetit mes Kamboxhia dhe ndërkombëtarëve – ndjekur nga ndërhyrjet themelor politik – dukej i detyruar të dështojë . Gjatë tre muajve të parë , seanca të dukej e kontrolluar më shpesh nga i akuzuari sesa nga dikush tjetër . Gjatë muajve pesë e gjysmë , të paktën pesë prokurorë ndërkombëtarë kthehen , të gjithë këta , por nuk ka të vërtetë në dosje në detaje , dhe vetëm një kishte nivelin e përvojës zakonisht kërkohet që të jetë një avokat i lartë gjykues. Si rezultat , prokuroria shpesh dukej e dobët , e shpërqëndruar .Në një gjykim ku i akuzuari pranoi më faktet , pasojat ishin të kufizuara . Megjithatë kjo nuk do të jetë rasti në gjyqin e dytë të katër më të lartë të akuzuar.Partitë civile siguruan se u dëgjua një zë i rëndësishëm dhe legjitime , dhe lehtësuar një kuptim njerëzor , konkret për dëme të rënda të pësuar nga familjet e viktimave .Disa prej 30,000 njerëz çdo ditë morën pjesë të paktën një ditë të gjykimit . Grupet e fshatarëve dhe studentë u sollën fillimisht nga OJQ-të . Pastaj ECCC, shtypit dhe Marrëdhënieve me Publikun bëri një përpjekje të bashkërenduar për të pasur salla 500 – vendesh të mbushur açdo ditë . Kjo ishte e pashembullt në historinë e gjykatave ndërkombëtare . Ajo mund të ketë qenë më shumë një ushtrim propagande se çdo gjë tjetër , por ajo e bëri të sigurojë qasje në një ngjarje të jashtëzakonshme për një numër të papritur të njerëzve nga të gjithë vendin , duke përfshirë edhe nga fortesat ish Khmer Rouge . Në hapje të gjyqit , avokati mbrojtës kamboxhiane Ka Savuth ( i cili është edhe këshilltar ligjor i kryeministrit Hun Sen , të fuqishëm Kamboxhia për njëzet e pesë vjet dhe me vetë ish-anëtar Khmer Rouge ) bëri një nga fjalimet e tij të zjarrta dhe të bujshme . ” Cilat janë objektivat ndjekjese të udhëheqësve Khmer Rouge ? Ka tre : për të dhënë drejtësi për ata të cilët u shkatërruan dhe të atyre që mbijetuan ; për të që një regjim të tillë të ndodhë përsëri në Kamboxhia ; për të ruajtur sovranitetin e kombit , “tha ai .
E përbashkët me disa nga shokët e tij Kamboxhiane, ai gjithashtu ka një tendencë për të zmadhuar gjërat, e cila çon njerëzit të dëgjojnë vetëm gjysmë seriozisht fjalimin e ashpër të tij .Këto ndjekje penale duhet të ndalen ! ” Ai bërtiti para një audience kënaqur . Kishte katërmbëdhjetë udhëheqës më të lartë në regjimin e Pol Pot , tha ai , ” dhe emri i Duch nuk është në mesin e tyre ! Në qoftë se këta katërmbëdhjetë njerëz nuk janë ndjekur penalisht , atëherë kjo është një shkelje e ligjit për të ndjekur penalisht Duch.
“Por kur u pyet nga ana e gjyqtarëve për të shpjeguar veten e tij , ai menjëherë çaktivizoi bombën e tij . ” Këto ishin vetëm argumentet për Dhomës Gjyqësore . Unë nuk jam në pyetje juridiksionin e dhomës . Ky ishte një koment i thjeshtë , “tha ai me një buzëqeshje ..Katër muaj para paraqitjes Duch -së , pas një viti e gjysmë të hezitim , shtrembërim dhe manovrave politike ,bashkë – prokurori ndërkombëtar kishte kërkuar për gjashtë të dyshuar të tjerë që do të hetohen . Ai e bëri atë kundër vullnetit të kolegut të tij kamboxhian , i cili pasoi paralajmërimin e kryeministrit Hun Sen se duhet të ketë jo më shumë se pesë të akuzuar.Të tre gjyqtarët kombëtare të dhomës së Procedurës Paraprake e pasuan dhe votuan kundër ndjekjeve të tjera . Dhe deri më sot , gjykatësi bashkë – hetues kamboxhiane ka rezistuar çdo hetimi në këto raste të reja .Në tetor 2009 , gjyqtari Co i Hetimit ndërkombëtar bëri gjashtë thirrjet publike për të shërbyer zyrtarëve të lartë në qeveri të cilët ishin thirrur si dëshmitarë . Aty përfshihen disa nga njerëzit më të fuqishëm në Kamboxhia , Presidenti i Senatit dhe Presidenti i Asamblesë Kombëtare,dy ish- anëtarë të Khmer Rouge Menjëherë pas kërkesat janë bërë publike , Hun Sen dhe zyrtarë të tjerë të qeverisë haptazi deklaruan se personat e thirrur nuk kanë për të hetuar..I tillë është realiteti politik në të cilin kjo gjykatë dhe stafi i saj ndërkombëtar duhet të veprojnë . Të raste të tjera , të quajtura Rasti 003 dhe 004 , janë të njohur gjerësisht ku janë të përfshirë tre ish udhëheqës – qarkut të nivelit të udhëheqësve Khmer Rouge dhe dy ish-komandantë të lartë të Khmer Rouge që u bënë gjeneralë në ushtrinë aktuale . Këto raste janë të detyruar për të bërë një rast studimi i asaj që niveli i fuqisë politike ( dhe gjyqësor ) është akorduar ë gjykatësit dhe prokurorëve ndërkombëtarë, në varësi të mbështetjes politike që ata marrin , ose nuk marrin , nga Kombet e Bashkuara dhe disa shtete të fuqishme mbështetjen gjykatës . Në të vërtetë ,ECCC mund të jetë gjykata ndërkombëtare që ka marrë më pak mbështetje politike ( dhe të OKB-së ).Befasi, kjo ka të ngjarë të ketë përcaktuar fuqinë e saj gjyqësore dhe të performancës. Siç tregohet në çështjen e dyshimeve për korrupsion brenda anës kamboxhiane të ECCC , bashkësia ndërkombëtare nuk duket të jetë në gjendje apo e gatshëme për të marrë një qëndrim të fortë në ndjekje penale shtesë. Dobësi e gjykimit të dytë , ku katër të akuzuarit janë ndërmjet moshës 78 dhe 84 vjeç , dhe pasiguria e Rastet 003 / 004 , rreziku u përforcua me nervozizëm e shprehur nga mbrojtja Duch -së duke parë se klienti i tyre ka bërëfigurë më të shquar të krimeve të kryera nga Khmer Rouge .Është paradoksale që S – 21 është bërë simbol botëror i vrasjes masive të popullatës kamboxhiane e Pol Potit .Në fakt , 80 % e viktimave në S- 21 kishte marrë pjesë në regjimin Khmer Rouge , skllavërore ose me dashje . Disa prej tyre do të ishte në mesin e të akuzuarit para ECCC.Gjyqi i Duch ishte gjykimi i një Rouge Khmer detyra kryesore e të cilit ishte për të vrarë Khmer Rouge . Ai ishte ekzekutuesi i një , vetë revolucioni paranojak -shkatërrues . Kjo është paqartësia e statusit përfundimtar S -21 si një muze të genocidit që nderon qindra mijëra kambodians që vdiqën nën Khmer Rouge duke kontribuar në çmenduri të PKK .
15-VJETË NGA SPASTRIMI ETNIK I NJË POPULLI
Nga Frank Shkreli/
Ishte kulmi i luftës në Kosovë. Periudha Mars-Qershor, 1999 ishte periudha e bombardimeve të NATO-s kundër objektivave të forcave ushtarake dhe policore të Serbisë në Kosovë dhe anë e mbanë Serbisë. Por mbi të gjitha, ishte edhe kulmi i krimeve të luftës më barbare kundër popullit shqiptar në Kosovë, krime të papara dhe të pajetuara deri më atëherë, ç’prej Luftës së Dytë Botërore. Këto krime çnjerzore kundër shqiptarëve nga forcat terroriste serbe, të drejtuara nga kancelaritë më të larta shtetërore serbe, janë dokumentuar mirë nga një numër raportesh kombëtare dhe ndërkombëtare, përfshirë raportet e Departmentit Amerikan të Shtetit dhe të një numër organizatash të ndryshme amerikane që merren me mbrojtjen e të drejtave të njeriut, anë e mbanë botës.
Andaj, ndërsa po flitet për krimet gjatë luftës në Kosovë dhe për krijimin e një Tribunali, ia vlenë që në këtë 15-vjetor të luftës për çlirimin e Kosovës nga forcat terroriste serbe të Millosheviqit, të sjellim ndër mend se cilat ishin krimet e vërteta të asaj lufte dhe se kush ishin kriminelët që i bënë ato krime. Këto krime ishin rezultat i një dhune të sponsorizuar dhe të mbështetur nga të gjtiha instancat e qeverisë serbe dhe jugosllave kundër shqiptarëve, të cilët në atë kohë ishin ende qytetarë të shtetit artificial, që quhej Jugosllavi. Ishte kjo një fushatë e mirë-koordinuar dhe e planifikuar në hollësi që më kohë nga aparatet kriminele të sigurimit serb, shumë më heret se të ndërhynte NATO-ja. Krimet kundër popullësisë civile shqiptare ishin të mëdha dhe të panumërta, shumë prej të cilave kam drojë se nuk do të zbulohen kurrë. Ishin këto krime në shkelje flagrante të të gjitha normave dhe ligjeve ndërkombëtare të luftës.
Krimet serbe kulmuan me dëbimin me forcë të më shumë se 850,000 shqiptarëve në vendet fqinje, kryesisht në Shqipëri, por edhe në Maqedoni dhe në Mal të Zi, ndërsa me qindra mijëra shqiptarë të tjerë ishin ç’vendosur mbrenda Kosovës. Përveç dëbimit masiv të shqiptarëve drejtë vendeve fqinje me qëllim të spastrimit etnik fizikisht dhe gjeografikisht të Kosovës, forcat kriminele serbe kishin edhe një plan tjetër anti-shqptar për t’a venë në veprim, e ai ishte edhe “spastrimi i identitetit”, siç e cilësuan në atë kohë organizata të ndryshme humanitare dhe të të drejtave të njeriut. Ishte kjo një praktikë ku forcat policore dhe ushtarake serbe të ndihmuar edhe nga civilët e armatosur serbë, dhe nga forcat paramilitare të huaja si ato ruse, në mënyrë sistematike dhe të organizuar konfiskonin dokumentat personale të shqiptarëve, përfshirë letrat e njoftimit dhe targat e makinave, me qëllim për të mos i lejuar ata të këtheheshin më në Kosovë.
Për më tepër, numëri i shqiptarëve të vrarë, sipas burimeve të Departmentit amerikan të Shtetit dhe burimeve të Kombeve të Bashkuara mund të ketë arritur gjatë konfliktit deri në 11,000 veta të hedhur në 529 varrezat masive që diheshin deri atëherë , por numrë i cili nuk përfshinë trupat e djegur të shumë shqiptarve, identiteti dhe fati i të cilëve nuk dihet as sot. Ka pasë të dhëna edhe për ekzekutime në masë të shqiptarëve, në rreth 500 vende anë e mbanë Kosovës. Ndër krimet e tjera të luftës në Kosovë përfshiheshin edhe përdhunimi horror i femërave shqiptare nga forcat terroriste serbe, që mund të jetë një ndër krimet, përmasat e të cilit për arsye të natyrës së krimit, nuk do të dihen kurrë. Si dhe vjedhjet e plaçkitjet e banesave dhe pasurisë së shqiptarëve nga gangsterët dhe vrasësit serbë, të sanksionuar nga udhëheqja serbo-jugosllave. Grupet e të drejtave të njeriut njoftonin në atë kohë, se forcat serbe në fushatën e tyre të pamëshirshme anti-shqiptare, sulmonin mjekët shqiptarë dhe qendrat shëndetsore që frekvetoheshin nga shqiptarët dhe përdorshin qëndra të tilla për aktivitetet e tyre ushtarake, në kundërshtim të plotë me rregullat ndërkombëtare të luftës.
Ishte kjo pra, një përpjekje kriminale e sponsorizuar nga Beogradi zyrtar dhe udhëheqsit e saj më të lartë, jo vetëm për të spastruar etnikisht Kosovën nga shqiptarët, duke spastruar njëherazi edhe identitetin e shqiptarëve, por ishte një ndërmarrje masive e Serbisë për të ndryshuar historinë e shqiptarëve dhe të Ballkanit në përgjithësi, në favor të Serbisë, në përpjekje për të zhdukur njëherë e mirë gjurmët e historisë së kombit shqiptar në Kosovën dardane. Duke shkatërruar gjithëçka që ishte shqiptare, forcat serbe donin që në të vërtetë të shkatërronin identitetin kombëtar dhe kulturor të shqiptarëve. Ky ka qenë historikisht qëllimi i Serbisë, ky është gjithnjë qëllimi i saj.
Të gjithë ata që kanë bërë krime lufte dhe kanë shkelur normat ndërkombëtare të luftës duhet të përballen me drejtësinë. Por brutaliteti i forcave serbe kundër shqiptarëve të Kosovës, 15 vjetë më pare, ishte një fushatë e egër spastrimi etnik dhe krime lufte të përmasave të pa para në Europë ç’prej Luftës së Dytë botërore kundër një popullësie civile. Ishte kjo një politikë serbe e ndjekur historikisht për shfarosur kombin shqiptar, me të gjitha mjetet që Beogradi kishte në dispozicion, përfshirë edhe spastrimin etnik. Ishte kjo një përpjekje e dështuar e planifikuesve serbë — fal Zotit, NATOS dhe luftës së popullit të Kosovës dhe Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës – që sipas mendimit të tyre, për të zgjidhur njëherë e mirë “Albansko pitanje”, ose çështjen shqiptare duke e spastruar Kosovën nga shqiptarët. Urdhëri për dëbimin e pothuaj 90 për qind të shqiptarëve të Kosovës 15 vjetë më parë, nuk ishte asgjë tjetër veçse një rast historik, nga pikpamja e shovinistëve serbë, për të zhdukur gjurmët e kombit shiptar nga trojet e veta shekullore në Dardani. Dhe ata e bënë këtë, ditën për diell, pa u përpjekur aspak të mbulonin faktet.
Ajo që ndodhi në Kosovë nuk ishte një tragjedi, megjithse tragjedi kishte mjaftë personale, familjare dhe këmbëtare, por në të vërtetë ishte diçka më tepër, më djallëzore — ishte një plan për të zhdukur një komb nga faqja e dheut. Kjo gjeneratë e Serbisë është përgjegjëse për krimet që udhëheqsit e sajë kanë bërë kundër shqiptarëve të Kosovës. Krimet që kanë ndodhur në Kosovë janë krahasuar me krimet e bëra gjatë Luftës së Dytë Botërore. Andaj si të tilla, ato krime të luftës në Kosovë duhet të dënohen siç janë dënuar krimet e gjenocidit të Luftës së dytë Botërore dhe krim-bërsit serbë të mbahen përgjegjës. Ka ardhur koha që në 15-vjetorin e gjenocidit në Kosovë të mos bëhet politikë me krimet kundër njerëzimit dhe me vrasjet në masë të shqiptarëve.
Frank Shkreli
HISTORICAL DIALOGUE ON CHAM ISSUES
Background/
The Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights organized a “Dialogue on Cham Issues.” Participants identified areas of agreement as well as disagreement at their first meeting (October 19, 2013). At the second meeting, which was co-sponsored by the Harriman Institute, scholars from Albania and Greece discussed events in greater depth (February 28, 2014). David L. Phillips, who directs the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights, and Alexander Cooley, Professor of Political Science at Barnard College and Deputy Director for Social Sciences Programming at the Harriman Institute, co-chaired the session. The meeting included scholars and civil society members from both communities.
Statement
Professor Lambros Baltsiotis (Adjunct Lecturer, Research Centre for Minority Groups – Athens, Panteion University) and Professor Pellumb Xhufi (Professor of History, Albania Institute of History) participated in the second meeting. The organizers requested them to prepare scholarly perspectives of about 1,000 words commenting on the following statement: “Cham-Albanians suffered internment beginning in 1940, killings in 1944-45, and expulsion in 1945. Thousands of Cham-Albanians were killed in 1944 and 1945. These events occurred in a context and cycle of violence. It is alleged that Cham-Albanians were collaborators with the fascist and Nazi governments of Italy and Germany during World War II.”
The papers, available under Publications, Special Reports on the Harriman Website, are presented in alphabetical order of the authors’ names without comment or editorial intervention.
Historical Dialogue on Cham Issues
http://harriman.columbia.edu/content/special-reports
Ronald Meyer
Communications Manager, Harriman Institute
Adjunct Associate Professor, Dept. Slavic Languages
Columbia University
420 West 118 Street
New York, NY 10027
212 854-6218
- « Previous Page
- 1
- …
- 588
- 589
- 590
- 591
- 592
- …
- 693
- Next Page »