Interviste – Page 76 – Dielli

Filmi “My Name is Somebody” nominohet për tre çmime

April 6, 2018 by dgreca

Filmi “My Name is Somebody” i regjisorit Orges Bakalli nominohet për tre çmime/

Filmi “My Name is Somebody” me regji dhe skenar nga Orges Bakalli ka fituar çmimin “Best Cinematography” (Kinematografia më e mirë) nga Genre Celebration Festival 2018 dhe ka marrë tre nominime: “Best Screenplay Narrative Short” (Skenari më i mirë për metrazh të shkurtër), “Best Actor” (Aktori më i mirë) për aktorin e njohur Artan Telqiu dhe “Best Actor” (Aktorja më e mirë) për aktoren amerikane Christina Vinsick. Në rolet kryesore lujanë Artan Telqiu, Christina Vinsick dhe Tony Naumovski. Filmi u përzgjodh të shfaqet në Festivalin prestigjioz të Kanës në Maj 2017.

Orges Bakalli ka lindur në Shkodër por ka ardhur në Nju Jork kur ishte vetëm tetë vjec. Ka filluar të bëj filma shumë herët, edhe ka punuar në projekte të ndryshme që janë shfaqur në Kanalin 13, BRIC TV, Kanal 25 NYC Life, MoMA, BAM, Festivalin e Filmit Shqiptar në Nju Jork, edhe Festivalin e Kanës (Cannes Film Festival).

Orgesi është nominuar për çmimin John F. Outcalt për “Outstanding Filmmaking”, nominuar për çmimin e “Regjisorit me të Mirë” në Brooklyn College Film Festival, edhe është nominuar për NBR Grant për “Outstanding Filmmaking”.

Me 21 prill 2018 filmi “My Name is Somebody” do shfaqet në festivalin Blackbird Film Fest në Nju Jork (www.orgesbakalli.com).

Intervista me regjisorin dhe skenaristin Orges Bakalli

Bisedoi Ermira Babamusta

Na tregoni më shumë rreth vetes dhe fillimet tuaja si regjisor filmash?

Orges Bakalli: Unë kam filluar karierën time kur kam qënë në shkollë te mesme me një organizatë e quajtur Reel Works. Në Reel Works, kam filluar të punoj për projekte dhe dokumentarë të ndryshëm.

Cilat janë disa nga arritjet tuaja deri tani?

Orges Bakalli: Kam punuar në shumë filma të cilët janë shfaqur në festivale nëpër botë, dhe kanale të ndryshme televisive.

Me cilat projekte po mereni tani? Për çfarë bën fjalë, skenari, producenti?

Orges Bakalli: Projekti im i fundit është My Name is Somebody, një film i shkurtër që është shfaqur në Festivalin e Kanës. Filmi tregon historinë e një karakteri që përpiqet të harroj të kaluarën por e kaluara kthehet gjithmonë mbrapa tek ai.

Cilat janë personazhet kreyesore në këtë film dhe aktorët që marrin pjesë?

Orges Bakalli: Personazhi kryesor, Bruno, luajtur nga Artan Telqiu, është i martuar me Lindën, luajtur nga Christina Vinsick, Ata jetojnë të lumtur derisa një karakter nga e kaluara e Brunos, Toni Naumovski, shfaqet dhe mundohet të shkatërrojë këtë lumturi.

Flisni për zgjedhjen e aktorëve dhe realizimin e projektit, ku po xhirohet?

Orges Bakalli: Aktorët që kam zgjedhur ishin shokë të mi, me të cilët kam punuar më përpara në projekte të ndryshme. Karakteri kryesor ka punuar për filmin tim të parë, një nga karakteret kryesore është një artist që unë gjithmonë kam dashur të punoj dhe më në fund na u dha mundësia të bashkëpunojmë.

Cilat filma të tjera keni realizuar dhe në cilat festivale janë shfaqur?

Orges Bakalli: Filmi im i parë është Made in Amerika, i cili është shfaqur në Festivalin e Filmit Shqiptar në 2013. Filmi më i fundit, My Name is Somebody, është shfaqur në Festivalin e Kanës në 2017.

Cili është filmi apo projekti i rradhës?

Orges Bakalli: Sapo kam mbaruar së shruari skenarin e një filmi të ri. Është projekti im i parë për një film të gjatë.

Çfarë e bën një film një prodhim të mirë?

Orges Bakalli: Kur një film është më afër të vërtetës dhe nuk është sipërfaqësor, unë e konsideroj prodhim shumë të mirë.

Si e vlerësoni ju kinemanë sot? Çfarë roli luan arti dhe kinemaja në shoqëri?

Orges Bakalli: Kinemaja është një art që ka shumë fuqi dhe mund të abuzohet shumë thjeshtë si propagandë. Unë besoj që regjizori ka një përgjegjësi të madhe për filmin që realizon.

Këshilla juaj për aktorët kur përgatiten për personazhin që luajnë, si ta përvetësojë rolin?

Orges Bakalli: Unë përpiqem t’i them aktorë që të mendojnë diqka nga jeta e tyre që i ngjason karakterit që do luajnë.

Çfarë talene të tjera keni?

Orges Bakalli: Pasioni im pas filmit është vizatimi dhe sporti.

Çfarë projektesh keni për të ardhmen dhe çfarë mund të presim nga ju për vitin 2018?

Orges Bakalli: Për vitin 2018 shpresoj të realizoj skenarin e shkruar nga unë që tregon historinë e dy vëllezërve të ardhur në New York.

PETER LEUTENSTORFER- PEDAGOGU GJERMAN QË NDIHMON ARSIMIN NË KOSOVË

March 8, 2018 by dgreca

2 Prof Gjerman 1 Prof Gjerman.JPG
Shkruan: Enver Sulaj/

Rrëfimi për P.Peter Leutenstorfer, një pedagog me përvojë të gjatë nga Gjermania, i cili sivjet kremton ditëlindjen e 90-të, është një histori më vete, jo vetëm e përkushtimit të tij për dijen dhe arsimimin, por edhe shembull i një pedagogu që mbetet model për të gjithë, jo vetëm në Gjermani, por edhe në Kosovë. Rrëfimi për të fillon me gjimnazin “Loyola” në Prizren, shkollë e cila u themelua në vitin 2005, ndërsa P. Leutenstorfer për kaq vite ka fuqizuar dhe ka mbikëqyrur funskionimin e departamentit të gjuhës latine në këtë shkollë. Në një rrëfim të rrallë, ai shpalos detaje nga jeta dhe veprimtaria e tij arsimore e gjatë.

I lindur në vitin 1928, ai ishte ushtar që në moshën 15 vjeçe, i burgosur lufte në moshën 17 vjeçe dhe më pas ka mbaruar shkollën e mesme për të hyrë në rendin e jezuitëve. Kjo u pasua nga gjashtë semestra të studimeve të filozofisë, dy vjet praktikë si mësues i gjermanishtes dhe latinishtes, tetë semestra të teologjisë dhe prapë tetë semestra gjermanisht, latinisht dhe greqisht.
Pas studimeve, ai u bë mësues i gjuhës gjermane, latine dhe greke në kolegjin St. Blasien në Schwarzwald, pesë prej të cilave edhe në Dresden. Gjatë kësaj kohe, ai ka udhëhequr rregullisht shfaqjet teatrore me nxënësit (regjinë). “Në atë kohë P. Walter Happel ishte drejtori im në St. Blasien dhe ai më kërkoi të vija në Kosovë për të ndihmuar mësuesit e ardhshëm të gjuhës latine, ndërsa gjimnazi „Loyola“ nuk ishte hapur akoma“, thotë P. Leutenstorfer.

Duke folur për rëndësinë që ka gjuha latine, ai thotë se të gjithë nxënësit duhet të marrin mësime latine, por mësuesit e ardhshëm në këtë gjimnaz kishin mësuar pak latinisht, ndërsa një studim të plotë ne gjuhën latine në universitet nuk kishte pasur për ta. Libri i paraparë ishte gjermanisht, ndërsa gjuha me të cilën ne ishim në gjendje të komunikonim me ta ishte gjuha frënge. Ky fillim ishte pak i vështirë, por i suksesshëm, sepse të gjithë ishin me shumë zell aty. Më vonë, kolegët ishin në gjendje të përmirësonin latinishten e tyre dhe gjithashtu të fitonin përvojë mësimore kur vizitonin gjimnazin St. Blasien.
Gjuha latine nuk është luks apo kohë e humbur për nxënësit kosovarë: një e katërta deri një e treta e fjalorit shqip vjen nga latinishtja; ajo kishte pushtuar luginat e Shqipërisë dhe të Kosovës me kulturën romake nëpërmjet Ilirisë. Gjuha latine është pjesë e vetë imazhit (identitetit) të shqiptarëve dhe kosovarëve. Përfitimet e menjëhershme të kësaj gjuhe nuk janë menjëherë të dukshme (përveç në mjekësi dhe jurisprudencë). Por përkthimi i teksteve nga një gjuhë e lashtë në gjuhën e vet moderne trajnon të menduarin (pamja e saktë- një tipar shumë i ngjashëm me jetën për të gjitha tiparet që kanë të bëjnë me të), e thekson vëmendjen ndaj gjuhës së vet.
Në përvojën time në Gjermani, thotë ai, studentët që kanë mësuar siç duhet latinisht, shkruajnë ese më të mira në klasat e larta, sepse ata i kushtojnë më shumë vëmendje gjuhës amtare përmes latinishtes. Latinishtja është natyrisht edhe një mundësi e favorshme për të mesuar gjuhë të huaja moderne, veçanërisht gjuhën italiane, spanjolle, rumune, frënge.
Duke folur për rëndësinë e gjuhëve klasike në përgatitjen e kuadrove të reja shkencore, ai thotë se është i rëndësishëm fakti se gjithmonë ka njerëz në Evropë që dinë të flasin gjuhën greke të vjetër, sespe djepi i teatrit, poezisë dhe historisë qëndron në Greqi. Kuptimi i domosdoshëm e mban greqishten për teologjinë, sepse libri i shenjtë “Dhjata e Re” është shkruar në gjuhën greke. Rëndësia që i jepet mësimit të latinishtes në Gjermani, ndryshon: Ajo rritet dhe ulet në masë të madhe dhe vazhdimisht kërkohen mësues te gjuhës latine. Në gjimnazin “Loyola”, latinishtja tashmë ka një qëndrim të forte, siguria e mësuesve është rritur dhe nxënësit fillojnë të ndryshojnë nga të mësuarit e dhënë, për të kërkuar vetë dhe për të gjetur kuptimin e teksteve.

Leutenstorfer gjatë karrierës së tij është marrë me përkthime nga latinishtja dhe greqishtja. Për mua, thotë ai, latinishtja ka dhe një tjetër kuptim: Në kohën e punës sime në teatër (rreth tridhjetëvjeçare) kam përkthyer pjesë teatrale të barokut dhe i kam shfaqur me nxënësit (në një masë të vogël edhe në latinisht). Ndonjëherë më kërkohet që të përkthej tekste liturgjike dhe historike. Ish-nxënës dhe të tjerët më kanë kërkuar në mënyrë të përsëritur që të korrigjoj tezat e tyre të doktoratës dhe tekstet që dalin nga kolegji shpesh përfundojnë në tryezën time- madje edhe “Vjetari” i gjimnazit “Loyola”.
Duke folur për arritjet e gjimnazit “Loyola”, ai thotë se që nga fillimi, të gjithë përgjegjësit dhe i gjithë stafi i shkollës janë përpjekur të arrijnë nivelin ndërkombëtar dhe janë në rrugë të mirë për të. Mësimet zhvillohen rregullisht dhe përgatiten mirë. Klima në klasa është miqësore dhe pothuajse të gjithë nxënësit janë shumë të interesuar dhe të gatshëm për të mësuar. Nxënësit që duan të vijnë në këtë shkollë duhet të sjellin interes dhe gatishmëri për të mësuar dhe të jenë të përgatitur që përvetësimi i njohurive gjithashtu do të thotë punë.
Ata duhet të kuptojnë se suksesi i mësimit është një përpjekje kolektive e të gjithëve, pra të ndihmojnë dhe të u ndihmohet (por në mënyrë të ndershme!).
Ajo që mua më duket pak e zhvilluar është përfshirja aktive me gjuhën amtare, thotë P.Leutenstorfer. Njerëzit e arsimuar duhet ta duan gjuhën e tyre amtare. Që nga fillimi, nxënësit do të duhet të shkruajnë vetë tekstet e tyre, nga storiet e deri tek esetë. Kjo do të thotë që studentët duhet të lexojnë më shumë dhe mësuesit duhet të korrigjojnë më shumë. P.Leutenstorfer thotë se është gjithmonë i kënaqur me mirësinë dhe përzemërsinë me të cilën e mirëpresin në gjimnazin „Loyola“, dhe jo vetëm nga kolegët. Nxënësit janë gjithashtu miradashës të sjellshëm dhe të gatshëm për ndihmë: ata përshëndesin dhe nxitojnë për të ofruar një karrige gjatë vizitave në klasë – edhe atëherë kur për vete nuk do të kishin një të tillë. Për veten time nuk ka pension; ndihmoj deri sa të jem i dobishëm, ndërsa ardhja në Kosovë është gjithmonë një kënaqësi e madhe për mua, thotë në përmbyllje P. Lutenstorfer.

Joni Latifi ëndërron të prek Hollivudin

December 30, 2017 by dgreca

Joni Latifi është një aktor i talentuar shqiptar, lindur në Tiranë më 27 qershor 1994. Ka kryer studimet e larta dega “Administrim Biznesi” në Universitetin Europian të Tiranës. Në vitin 2016 ka lëvizur në Nju York, për të ndjekur ëndrrën e tij për t’u bërë aktor i “Hollivudit” dhe një yll i suksesshëm në fushën e aktrimit.Ka marrë pjesë në reklamën e Telekom Albania dhe në videoklipin “Pa Mua” të këngëtares së njohur Eranda Libohova, fituese e festivalit “Kënga Magjike”.

Joni Latifi luan rolin “Laki” në filmin “Akuariumi”, me regji të Dhimitër Ismailaj dhe me rol kryesor Florind Belliu. Gjithashtu është protagonist i filmit “Buster” me regji nga Leandro Gualdi dhe luan në filmin “Winner winner chicken dinner” me regjisor Jun Ren.Ndjek studimet në akademinë prestigjioze “Stella Adler Studio of Acting” në Nju Jork për aktrim, në programin me emër “Professional Conservatory”, që njihet nga më të mirët në Amerikë për pregaditje në industrinë e filmit të Nju Jorkut dhe Hollivudit.

Intervistë me aktorin Joni Latifi

Bisedoi Ermira Babamuta, Nju Jork

Na tregoni për fillimet në fushën e aktrimit?

-Fillimet e mia në fushën e aktrimit kanë qënë të vështira, por s’kam hequr kurrë dorë nga pasioni im. Çdo përvojë në audicione më ka bërë më të fortë dhe më ka shtyrë për të punuar shumë e më shumë. Sidomos në Jo’në e parë që mora, kam pyetur veten, çfarë mund të jap më shumë nga vetja për të qenë i suksesshëm në qëllimet e mia. Fillova të marr disa klasa aktrimi dhe gjuhë personale për t’u përgatitur më së miri në nivelin profesional.Suksesi arrihet me shumë punë, duke punuar fort me orë të vona dhe duke u dashuruar me punën që po bën. Dhe sa herë që fitoj një audicion më bën t’a dua më shumë punën dhe më rrit besimin në aftësitë dhe talentin tim. Nuk i mbaj shpresat te fati, por te puna dhe këmbëngulja ime për të arritur aty ku dua unë të arrij.

–Me cilat projekte po mereni tani?

-Momentalisht marr audicione ose rol direkt nga dy agjensitë më të mëdha në New York. Tani po merrem me audicione të shumta, por konkretisht po punoj për një film, me regjisorin e njohur shqiptar, Dhimitër Ismailaj dhe me aktorin e talentuar Florind Belliu. Film është me metrazh të shkurtër i quajtur “Akuariumi”. Shpresojmë t’a xhirojmë në fillimet e vitit 2018. Do jetë dramë / romancë.

Çfarë ju pëlqen në rolin që po luani në filmin “Akuariumi”? Si lidheni ju me këtë personazh?

–Me pëlqen roli shumë se do jetë ‘back in time’ i një djali me emrin “Laki”, humorist, me ambicje dhe feminist. Më përshtatet shumë në jetën reale. Duke parë se regjisori është shqiptar, shumë i aftë, ka mbaruar studimet në New York për regjisor, po më ndihmon shumë dhe ka goxha besim tek unë. Filmi do dërgohet në 50 festivale, shpresojmë për diçka të mirë!Gjithashtu jam me mikun tim të ngushtë Florind Belliu, i cili me jep këshilla dhe do ketë rol kryesor në këtë film. Ne shpresojmë filmi “Akuariumi” të pëlqehet jashtë Shqipërisë nëpër botë dhe brenda gjithashtu.

–Cili ka qenë filmi më i bukur ku keni marrë pjesë?

-Filmi më i bukur që kam marr pjesë quhet “Buster” i cili nuk është perfunduar ende. Aty luaj rolin kryesor dhe në fund tē këti vitit do dali dhe Preview. Do jetë short movie drama. Kam rolin e “Buster”, një djalë me trauma, me probleme të forta psikologjike. Në këtë rol, ndjesia ime është dhuna dhe çdo ditë vej në dyshim ekszistencën e jetës sime. Kam punuar shumë fort për këtë rol, dhe xhirimet kan vajtur shumë mirë.Filmi tjetër del nē janar të 2018 “Winner winner chicken dinner” short movie i stilit Tarantinos. Kam rolin e “John Kumarxhi” dhe mafjoz; i gjithë filmi ka vetëm një skenë në tavolinën e një Poker game. Kam rol dytësor. Të dy filmat do çohen në festivale në USA.

Çfarë lloje filmash ju pëlqen të jeni pjesë?

-Filmat që më pëlqejnë të marr pjes janë: Drama, Horror, romancë, thriller. Kam refuzuar edhe shum role si aktor extra pa dialogue sepse nuk dua të jem pjesë e asaj turme dhe pse i respektoj. I vetmi film që kam luajtur si extra është film Hollivudian “The Night Hawks” ku jam pjesë e një skene!

Çfarë mund të presim nga ju për vitin 2018?

-Viti 2018 më pret me studimet në shkollën më të mirë “Stella Adler” të cilën e kanë mbaruar yjet e kinematografisë Marlon Brandon dhe Robert De Niro. Dhe shpresoj një ditë të jem në nivelin e aktorit tim të preferuar Johnny Depp.

“Fshati i Vrarë”, një vepër me vlera historike

December 26, 2017 by dgreca

Libri “Fshati i Vrarë”, një vepër me vlera historike i autorëve Qemajl Krasniqi dhe Agron Limani/

Nga Ermira BABAMUSTA/

Doli në shtyp libri “Fshati i Vrarë” me bashkë-autorë Qemajl Krasniqi dhe Agron Limani. Libri u përurua me 11 dhjetor 2017 në Bibliotekën Kombëtare “Pjetër Bogdani”, në Prishtinë. Libri me vlera historike sjell dëshmi dhe dokumenta për masakrën serbe në Krushë të Vogël të komunës së Prizrenit. Libri është botuar nga shtëpia botuese “Art Muza” dhe është shtypur në shtyprshkronjën “Xprint” në Prishtinë.

“Libri im më i ri është monografia “Fshati i vrarë”, që është një përmbledhje faktesh dhe dëshmish të krimeve serbe në një fshat të vogël të komunës së Prizrenit, në Krushë të Vogël. Libri është përuruar më 11 dhjetor të këtij viti, që përkon me Ditën Botërore të të Drejtave të Njeriut (10 dhjetor). Është një përmbledhje dëshmish e faktesh që i mblodhëm me shumë durim së bashku me mikun tim Agron Limani, i cili është banor i këtij fshati dhe disa nga ngjarjet i ka përjetuar edhe vetë,” tha Qemajl Krasniqi. Qemajl Krasniqi është fitues i konkursit letrar “Flaka e Janarit” në Rahovec. Aktualisht po punon në një roman të ri, bazuar në ngjarje të vërtetë dhe në një monografi për dëshmorin e kombit Nesimi Elshani.

Intervista me bashkë–autorin e librit “Fshati i Vrarë”, Qemajl Krasniqi

Bisedoi: Ermira Babamusta, Nju Jork

Për çfarë bën fjalë libri?

Qemajl Krasniqi: Në libër janë përfshirë pesëdhjetë e një dëshmi të personave që kanë përjetuar tmerre të papërshkrueshme më 25 dhe 26 mars 1999 nga forcat e kombinuara serbe. Këta njerëz rrëfejnë përjetimet e tyre dhe të familjarëve të tyre, pasi që serbët i ndanë burrat nga gratë, duke i detyruar femrat dhe fëmijët që të largohen nga shtëpitë e tyre drejt Shqipërisë, ndërsa meshkujt nga 12 vjeç e sipër i mbajtën peng. Nënat, gratë, motrat dhe fëmijët e këtyre burrave pritën më kot për ditë e muaj me radhë që të mësojnë diçka për fatin e më të dashurve të tyre, por pritjet e tyre qenë të kota. Aktualisht rezultojnë të ekzekutuar në një shtëpi të vogël përdhese 112 meshkuj, gjashtëdhjetë e tetë prej të cilëve ende rezultojnë të zhdukur. Rrëfimet janë autentike të gjashtë personave të mbijetuar nga kjo masakër dhe të grave e fëmijëve që e panë me sytë e tyre këtë tmerr.

Çfarë mesazhi keni dashur të përcillni përmes tij?

Qemajl Kransiqi: Mesazhi i humanizmit dhe luftës për mbijetësë e përshkojnë tërë librin. Jemi përpjekur që të tërheqim vëmendjen e opinionit publik, vendor e ndërkombëtar, për të drejtën e që familjarët e Krushës së Vogël kanë për të ditur për fatin e njerëzve të tyre të vrarë e të zhdukur. Fatkeqësia qëndron në faktin se organet e hetuesisë janë marrë shumë pak me këtë ngjarje tragjike, edhe pse gjashtë njerëz kanë arritur të dalin të gjallë nga shtëpia që i qenë vënë flakët nga serbët lokal të këtij fshati. Duket se përpjekjet e faktorit ndërkombëtar ishin fokusuar më shumë në pajtimin ndërmjet palëve ndërluftuese dhe rikthimin e serbëve që kishin ikur nga aty pas këtij krimi të tmerrshëm mbi bashkëfshtarët e tyre. Konsideruam se kjo është jo humane dhe e padrejtë në raport me fatkeqësinë e krushjanëve, të cilët edhe sot e kësaj dite vazhdojnë të vajtojnë fatin e më të dashurve. Libri është një përpjekje për të tërhequr vëmendjen e organeve të drejtësisë dhe një kontribut për historinë dhe të vërtetën e luftës në Kosovë.

Çfarë strukture ka libri?

Qemajl Krasniqi: Kemi renditur dëshmitë dhe rrëfimet e atyre që panë e përjetuan shumë ngjarje brenda dy-tri ditësh. Po ashtu janë përmbledhur edhe dëshmi konkrete të aktivitetit të serbëve lokal, fotografi dhe fakte të tjera që kemi mundur të gjejmë. Pra, është një libër dokumuentar me vlerë utilitare dhe historike.

Çfarë e ka frymëzuar këtë zhanër të librit?

Qemajl Krasniqi: Deri sa libri sot po përjeton një krizë të thellë dhe lexuesit janë orientuar drejt teknologjisë, që po zhvillohet hovshëm, krijimi i letërsisë dokumentare mendoj se i shërben kujtesës kolektive, prandaj kemi menduar se ky është një kontribut modest në këtë drejtim. Mund të duket se ky është një zhanër i lehtë i krijimtarisë, por përballja me realitetin dhe përshkrimi i përjetimeve të njerëzve, shpesh ka shkaktuar emocione të forta teksa i regjistronim bisedat. Pastaj, renditja e fakteve dhe vijimi i një kronoligjie të ngjarjeve, përbën sfidë në vete.

Cili është botimi tjetër i rradhës? Na tregoni më tepër për veprat e tjerat letrare tuajat.

Qemajl Krasniqi: Në fakt ky është libri im i parë, por edhe në këtë rast unë jam bashkautor me z. Limani. Deri më tani kam fituar tri herë konkursin letrar “Flaka e Janarit”, aktivitet ky vjetor në komunën e Rahovecit, ku unë jetoj e punoj. Kjo më ka dhënë kurajë që të provoj të shkruaj vepra më serioze. Aktualisht kam një numër të konsiderueshëm të poezive, që mbase në një të ardhme të afërt mund të shohin dritën e botimit, si dhe një roman bazuar në ngjarje të vërtetë. Nuk mund të them me saktësi se kur do të arrij ta botoj, por gjithsesi ka kohë që po merrem me këtë roman.

Njëkohësisht po punoj në një monografi për dëshmorin e kombit Nesimi Elshani, i cili konisderohet si një ndër luftëtarët më të stoik të çështjes shqiptare. Ai qe vrarë më 27 janar 1990 nga forcat serbe në fshatin Brestoc, ndërsa jeta dhe vepra e tij janë trajtuar shumë pak, krahasuar me përpjekjet e tij heroike për liri dhe bashkim. Planifikoj që libri ta shohë dritën e botimit në pranverën e viti që vjen.

Cili është krijimi juaj i parë dhe çfarë moshe keni patur?

Qemajl Krasniqi: Kam qenë në klasën e gjashtë të shkollës fillore kur e pata shkruar poezinë e parë dhe ajo poezi qe botuar në revistën letrare për fëmijë që botohej në atë kohë në Kosovë. Ky ishte momenti kur letërsia u bë fusha ime e preferuar dhe më pas i jam qasur studimit dhe leximit.

Kush ju mbështet shpirtërisht në krijimtarinë tuaj letrare dhe publicistikë?

Qemajl Krasniqi: I jam përjetë mirënjohës djalit të xhaxhait tim Islam Krasniqi, i cili më pati motivuar që të merrem me letërsi. Ai kishte qenë i burgosur politik në fund të viteve ’70 dhe më pas kishte studiuar Gjuhë dhe letërsi shqipe, por pa arritur të përfundojë studimet për shkak të etiketës “nacionalist dhe irredentist shqiptar”, që i kishin vënë komunistët e asaj kohe. Në luftën e fundit për çlirimin e Kosovës ai ra dëshmor dhe ai mbetet motivi im për letërsinë. Besoj se në këtë mënyrë po e përmbush edhe një dëshirë dhe obligim moral ndaj tij.

Cili libër/autor që keni lexuar ju ka tërhequr më shumë dhe pse?

Qemajl Krasniqi: “Martin Iden” nga Xhek London. Kam përshtypjen sikur në këtë roman janë përmbledhur të gjitha veset dhe virtytet njerëzore, ngritjet dhe rëniet e individit në shoqërinë e konsumit, ku vlerat humane llogariten me para. Personazhi i librit e sfidon realitetin dhe në fund ngadhënjen tragjikisht. Çfarë ironie?!

Çfarë pasione dhe qëllime të tjera keni në jetë?

Qemajl Krasniqi: Pasioni im mbetet libri – leximi dhe krijimtaria. Më duket se asnjëherë nuk më mjafton koha për këto dy gjëra. Më duket sikur nuk do të arrij asnjëherë të lexoj aq sa do të doja dhe aq më keq, nuk do të mund të krijoj aq sa do të dëshiroja.

Çfarë temash ju interesojnë të trajtoni në shkrimet tuaja?

Qemajl Krasniqi: Temat e preferuara për mua janë ato tema që mund t’ju shërbejnë njerëzve për të jetuar më njerëzishëm dhe më virtytshëm. Dëshiroj të merrem me tema historike dhe me personazhe realë, duke synuar t’ju rrëfejmë jetën e vështirë dhe të rrezikshme të shqiptarëve nën sllavët. Ishte një histori tragjike që po vazhdon të prodhojë pasoja negative për krejt kombin shqiptar dhe brezat e ardhshëm nuk duhet ta harrojnë të kaluarën dhe sakrificat e mëdha që shqiptarët në ish-Jugosllavi kanë bërë.

Çfarë mendoni për letërsinë që krijohet sot?

Qemajl Krasniqi: Letërsia po përjeton fatin e njëjtë ashtu si edhe shumë fusha jetësore. Kemi një vërshim të letërsisë të krijuar në shpejtësi, respektivisht të portaleve informative, që nuk udhëhiqen nga parime e rregulla të njohura tradicionalisht. Njerëzit siç duket preferojnë të lexojnë libra xhepi dhe që nuk kërkojnë vëmendje të madhe për t’i kuptuar. Pra, libra të thjeshtë dhe që ndërlidhen me politikën. Kjo për faktin se shumë njerëz e shohin të ardhmen dhe rehatinë në politikë, apo dëshirojnë të përfitojnë nga politika. Megjithatë, vazhdon krijimi i veprave të mira dhe që mund të nxisin dëshirën për të lexuar e shkruar.

Si ka ndryshuar stili i shkrimit tuaj gjatë viteve?

Qemajl Krasniqi: Nuk kam shumë për të thënë në këtë pyetje, por nganjëherë ju hedh një sy krijimeve të mia të mëhershme dhe gjithnjë më duket se nuk e kam bërë gjënë e duhur. Është kjo ndiesi që më bën të jem më i kujdesshëm në synimet e mia jetësore rreth krijimtarisë letrare. Megjithatë, do të vazhdoj të provoj të shkruaj.

Çfarë e bën të suksesshme një shkrimtar?

Qemajl Krasniqi: Ka aq shumë libra dhe shkrimtarë që i kanë rezistuar kohës dhe vazhdojnë të jenë aktual edhe nëse veprat janë krijuar qindra vjetë më parë. Mendoj se të jesh i suksesshëm si shkrimtar nuk do të thotë vetëm të të shiten librat por edhe të mbijetojnë në kohë. Pra, janë veprat dhe shkrimtarët që konsiderohen universal dhe që njerëzit i lexojnë me ëndje edhe sot, duke marrë ende mësime të dobishme.

Ku mund të blihet libri, në treg, shtëpia botuese dhe linqet online?

Qemajl Krasniqi: Librin “Fshati i vrarë” është shtypur në numër të kufizuar dhe po e shpërndajmë falas, sepse konsiderojmë se më e rëndësishme për këtë fazë është të mësohet e vërteta për Krushën e Vogël dhe tragjedinë njerëzore. Më pas do të provojmë ta ribotojmë e pastaj të shohim, si dhe dëshirojmë që ta përkthejmë në anglisht dhe gjermanisht dhe ta hedhim në internet. Vetëm në këtë mënyrë mendoj se do ta përmbushim syninim tonë. Libri është botuar nga shtëpia botuese “Art Muza”, ndërsa është shtypur në shtyprshkronjën “Xprint” në Prishtinë.

Na flisni më shumë që qytetin nga vini, ku jetoni tani, jetën dhe disa nga veprimtaritë e tuaja.

Qemajl Krasniqi: Unë jetoj në Rahovec, rajon që është i njohur për prodhime të bollshme e cilësore bujqësore. Hardhia e rrushit është kultura më e lashtë dhe mendoj se aty ku kultivohet rrushi mund të gjenden shumë njerëz me shpirt artistik dhe shumë mikrpitës. Njerëzit janë të vyeshëm dhe shumë të lidhur me tokën. E duan tokën dhe gratë, sa lënë edhe kokën. Pra, njerëzit e kësaj ane janë të dëshmuar edhe për atdhedashuri. Aktualisht punoj në administratën civile dhe merrem me çështjet e të rinjve, duke provuar të kontribuoj në pasurimin e jetës shpirtërore të të rinjve të këtij rajoni.

Ju falënderoj për shprehjen e interesimit tuaj për të mbështetur krijuesit e rinj, sepse kjo do të thotë edhe inkurajim. Ju faleminderit!

Engel: Kosova duhet të çlirohet nga pengesa e marrëveshjes së kufirit

December 6, 2017 by dgreca

Çështja e kufirit të Kosovës me Malin e Zi ndodhet në parlamentin e Kosovës, por shanset e miratimit të saj duken të vogla. Ligjvenësi amerikan Eliot Engel, i cili sapo është kthyer nga një vizitë në Kosovë, thotë për Zërin e Amerikës se është në interes të Kosovës ta ratifikojë marrëveshjen dhe të ecë përpara me integrimet e tjera evropiane. Por nëse ata e refuzojnë, atëhere duhet të jenë të gatshëm të përballen me pasojat. Në intervistën për shefin e shërbimit shqip Arben Xhixho, zoti Engel ndalet edhe tek roli i Shteteve të Bashkuara në Ballkanin Perëndimor si dhe përpjekjet e Rusisë për të penguar integrimin e këtyre vendeve në Bashkimin Evropian.

Zëri i Amerikës: Zoti Engel, ju sapo jeni kthyer nga Kosova dhe, siç keni dëgjuar, çështja e kufirit me Malin e Zi është ndër temat më të nxehta. Qeveria e zotit Haradinaj e ka dërguar marrëveshjen në parlament për t’u votuar, por vetë partia e tij ka thënë se do të votojë kundër. Nëse marrëveshja nuk kalon në parlament, siç parashikojnë shumë njerëz, cili do të ishte çmimi që do të paguante Kosova?

Eliot Engel: Së pari, dua të them se kjo nuk është një çështje e vetme, por përfshin shumë gjëra të tjera. Unë do të desha të shihja normalizimin e vizave për Kosovën dhe mendoj se kjo do të ishte diçka shumë e mirë për të rinjtë dhe për të gjithë në Kosovë. Di gjithashtu se Bashkimi Evropian e ka lidhur liberalizimin e vizave me çështjen e kufijve në Kosovë. Është diçka e ndërlikuar dhe sigurisht, udhëheqësve të zgjedhur të Kosovës do t’u duhet të vendosin. Po të isha unë, do ta kisha ratifikuar marrëveshjen për ta hequr këtë pengesë një herë e mirë dhe për të ecur drejt gjërave vërtet të rëndësishme, siç janë përpjekjet për anëtarësimin e Kosovës në Bashkimin Evropian dhe për liberalizimin e vizave, që njerëzit të mund të udhëtojnë si në çdo vend tjetër të Evropës. Kjo do të hapte rrugën që të ndërmerreshin hapa për ta integruar Kosovën me familjen europiane. Nuk jam i sigurt nëse kapja fort pas çështjes së kufirit do të ishte rruga për t’i bërë këto, por unë e respektoj vendimin e udhëheqësve të Kosovës, sido që të jetë ai.

Zëri i Amerikës: Politikanët e Kosovës kanë shpenzuar mjaft energji me këtë marrëveshje dhe disa koalicione janë rrëzuar për shkak të saj. A mos po zmadhohet së tepërmi rëndësia e kësaj çështjeje? Sepse Kosova ka aq shumë çështje të tjera me të cilat përballet…

Eliot Engel: Mendoj se keni të drejtë, sidomos për faktin që Mali i Zi është një vend miqësor dhe jo armik dhe shumë gjëra mes qeverisë së Kosovës dhe asaj të Malit të Zi zgjidhen mbi baza miqësore. Mendoj se ka disa gjëra për të cilat nuk bëhen lëshime, por ka edhe të tjera për të cilat mban një qëndrim dhe lëshon nga pak. Mendoj se kjo është pikërisht njëra nga këto çështje. Unë e kuptoj se kjo është një çështje e ndërlikuar për të cilën njerëzit kanë emocione të forta. Di gjithashtu se më parë është arritur një marrëveshje, pra zyrtarët në Kosovë kanë rënë dakord për shënimin e kufirit. Por është krijuar një gjendje e vështirë. Unë do të doja që këtë çështje ta linim pas dhe të ecnim përpara për gjëra më të rëndësishme. Nëse nuk ratifikohet, ajo do të mbetet pezull dhe Bashkimi Evropian do ta përdorë këtë si një element trysnie mbi kokën e Kosovës. Kjo më shqetëson shumë.

Zëri i Amerikës: A ka ndonjë zgjidhje tjetër që Kosova të sigurojë liberalizimin e vizave nga BE-ja, nëse kjo marrëveshje nuk kalon në parlament?

Eliot Engel: Do të shpresoja që të kishte. Sigurisht, unë do të vazhdoj përpjekjet dhe personalisht do ta mbështes çështjen e vizave. Por nëse kjo do të ketë ndonjë ndikim, për këtë duhet të pyesni zyrtarët e Bashkimit Evropian. Bazuar mbi bisedat që kam patur me ta, duket se ata janë mjaft këmbëngulës që, së pari të zgjidhet shënimi i kufirit. E përsëris megjithatë se i kuptoj njerëzit në Kosovë, të cilët e ndjejnë se nuk duhet ta bëjnë. Nëse refuzon diçka dhe je gati të përballesh me pasojat, atëherë ashtu qoftë. Vendimi do të merret nga udhëheqësit e Kosovës, por punët do të vështirësoheshin nëse ky vendim nuk pranohet.

Zëri i Amerikës: Udhëheqësit e Kosovës u kanë kërkuar Shteteve të Bashkuara të jenë më të angazhuara në dialogun me Serbinë. Shtetet e Bashkuara janë tashmë të përfshira në të, por edhe ju kur ishit në Kosovë bëtë të njëjtën thirrje. A shihni ju ndonjë shenjë nga administrata ose Departamenti i Shtetit për të qënë më të angazhuara?

Eliot Engel: Jo, për fat të keq jo. Por unë do të vazhdoj të këmbëngul për këtë. Kemi disa probleme me Departamentin e Shtetit për momentin. Fondet që kemi miratuar për të janë shkurtuar ndjeshëm, ka shumë zyrtarë të lartë që kanë shërbyer aty me administrata demokrate apo republikane që po largohen, po dalin në pension, po japin dorëheqjen pasi është krijuar në atmosferë demoralizuese. Në projekt-buxhetin e paraqitur në Kongres, presidenti ka propozuar shkurtime të shumta për Departamentin e Shtetit dhe për agjencinë për ndihmat ndërkombëtare USAID, duke shkurtuar programe që janë të rëndësishme për diplomacinë. Gjithë roli i diplomacisë është që ajo të jetë e suksesshme për të shmangur luftën. Lënia bosh e shumë posteve të larta në Departamentin e Shtetit, mos emërimi i ambasadorve në vende të tilla të rëndësishme si Koreja e Jugut, për shembullt, të largosh njerëz dhe të mos i zëvendësosh ata, është një gabim i rëndë. Për fat të keq, diplomacia nuk është përparësi e kësaj administrate. Unë do të dëshiroja që presidenti dhe vendi ynë të ishin më të angazhuar në Ballkan. Nëse ne nuk do të ishim angazhuar në Ballkan më 1999, nuk e di nëse NATO-ja do të kishte ndërhyrë për të ndalur spastrimin etnik dhe gjenocidin. Ky ishte një nga momentet më krenare për NATO-n. Por qëndrimet tani janë shumë ndryshe. Unë do të vazhdoj të kërkoj nga udhëheqësit tanë që ta kenë Ballkanin, veçanërisht Kosovën në axhendën e tyre, por tani duket se axhenda e tyre është shkurtim i Departamentit të Shtetit, që është gabim i madh.

Zëri i Amerikës: Ballkani Perëndimor ndeshet sot me shumë sfida, një prej të cilave është ndikimi i Rusisë. Nënpresidenti Pence gjatë vizitës në Mal të Zi, jo shumë kohë më parë, tha se “Rusia punon për të destabilizuar rajonin, për të minuar demokracitë, për të përçarë vendet e rajonit nga njeri tjetri dhe nga pjesa tjetër e Evropës”. Sa i shqetësuar jeni ju nga roli i Rusisë?

Eliot Engel: Jam i shqetësuar. Deklarata që ju lexuat nga nënpresidenti Pence, godet pikërisht aty ku duhet. Nënpresidenti ka qënë anëtar i kongresit. Kemi shërbyer së bashku në Komisionin e Dhomës së Përfaqësuesve për Çështjet e Jashtme. Ai është shumë serioz kur bëhet fjalë për çështjet e jashtme. Ai i njeh problemet dhe mbështet angazhimin e Amerikës. Shpresoj ta përfshijë atë pasi ai e kupton Ballkanin. Por, pa dyshim, ndikimi rus është një problem i madh, jo vetëm në Ballkanin Perëndimor, por edhe në vende të tjera. Rusët ndërhynë në zgjedhjet amerikane duke u përpjekur të ndikojnë në fitoren e Donald Trumpit, ata përpiqen të ndikojnë në zgjedhjet në vende të tjera, në vendet demokratikee, aleate me ne, qoftë në Britani, në Francë apo Gjermani, apo edhe në Ballkanin Perëndimor. Ekzistojnë lidhje të ngushta mes Rusisë dhe Serbisë. Kjo është shumë shqetësuese. Kur u takova me presidentin Vuçiç këtu në Uashington, ia përmenda këtë. Kjo është edhe një arësye se përse Shtetet e Bashkuara duhet të kenë një ndikim më të madh. Përgjigja jonë nuk duhet të jetë të kthejmë kurrizin dhe të largohemi, ose të shkurtojmë programet e përpjekjet në Ballkan. Ne duhet t’i dyfishojmë ato. Kosova dhe Shtetet e Bashkuara, pavarësisht se kush ka qënë në pushtet, republikanët apo demokratët, kanë patur marrëdhënie të ngushta dhe dy vendet tona kanë qënë shumë pranë. Unë gjithmonë jam përpjekur dhe do të vazhdoj të përpiqem që Shtetet e Bashkuara të qëndrojnë përkrah popullit të Kosovës, përkrah qeverisë së Kosovës. Unë do të jem pranë tyre. Kryeministri Haradinaj është një mik i vjetër prej kohe, ashtu siç është edhe presidenti Thaçi. Lidhja mes dy vendeve tona duhet të forcohet dhe unë do të bëjë gjithshka mundem që kjo të ndodhë.

Zëri i Amerikës: Të martën qeveria ruse i klasifikoi nëntë media amerikane, mes të cilave edhe Zërin e Amerikës, si “agjentë të huaj”. Cili është mendimi juaj?

Eliot Engel: Ju duhet ta konsideroni atë si dekoratë. Sa herë rusët thonë diçka negative për ju, ose për këdo tjetër, është një nder. Rusia nuk është mësuar të ketë shtyp të lirë, media atje është e kontrolluar. Ata nuk duan ta kuptojnë konceptin se ne në Shtetet e Bashkuara kemi shtyp të lirë, njerëzit kanë mendimet e tyre, të majtë, të djathtë, pro ose kundër diçkaje. Është qesharake që Rusia ndërmerr veprime të tilla kundër Zërit të Amerikës dhe mediave të tjera, si CNN etj. Kjo është diçka tipike për një regjim totalitar, me një udhëheqës totalitar. Zoti Putin është bërë njeriu më i pasur në botë dhe synon të kontrollojë se çfarë dëgjojnë ose nuk dëgjojnë banorët në Rusi. Kur isha për herë të fundit në Ukrainë, në Ukrainën Lindore, banorët atje thonin se e vetmja gjë që dëgjonin ishte propaganda në gjuhën ruse nga Rusia. Kjo është ajo që do zoti Putin. Ai nuk do lëvizjen e lirë të ideve, nuk do pikëpamjet e ndryshme. Kjo është mënyra si vepron ai, si një udhëheqës totalitar dhe autoritar. Ne nuk e pranojmë këtë. Shtetet e Bashkuara janë krijuar mbi parimet e demokracisë dhe lirisë, shtypin e lirë dhe të drejtën për të folur lirshëm. Këto janë të gjitha të huaja për zotin Putin. Nuk do shqetësohohesha për klasifikimin që i ka bërë Zërit të Amerikës, ta keni për nder atë, unë e di se ju do të vazhdoni punën e mirë që keni bërë për t’u treguar njerëzve të vërtetën dhe ata vetë mund të vendosin.