Komente – Page 450 – Dielli

DY FJALË PËR SHPIRTIN E BARDHË TË ANTHONY ATHANAS

July 10, 2013 by dgreca

NGA ELIDA BUÇPAPAJ/

Ishte një lajm i papritur dhe shumë i trishtuar mbyllja e restorantit të famshëm Anthony’s Pier 4 të cilit i kishte dhënë këtë emër, djersë e famë një shqiptaro-amerikan me zemër patrioti. Ai që i mungon aq shumë diasporës shqiptaro-amerikane. Anthony Athanas. Shkrimi i Frank Shkrelit është shumë i plotë, në portretizimin e Anthony Athanas, për zemrën e tij të madhe, patriotizmin dhe atdhedashurinë për Shqipërinë, Kosovën, që në Amerikë të mbahej gjallë fryma e Konicës dhe Nolit.

Unë dua t’i shkruaj këto rradhë sepse fati dhe rasti na e dha mundësinë për ta njohur Anthony Athanas. Jemi takuar me të disa herë. Anthony Athanas ishte nga ata njerëz që Zoti i lë të mbeten përherë të rinj. Kur e takoje, nuk mund të thoshe kurrë se kishte përpara një të moshuar që i kishte kaluar të tetëdhjetë vitet e jetës. Elegant, gjithë vitalitet, dinamizëm të merrte me vete me energjitë e tij pozitive. Nga fytyra nuk i hiqej kurrë buzëqeshja e një xhentëllmeni të vërtetë dhe e një shqiptari të madh nga ata që i sjell Zoti rrallë dhe që ne na duhen aq shumë.

Ajo që krijoi dhe që përfaqësoi Anthony Athanas është në një antitezë të plotë me kapitalizmin e ri shqiptar, barbar dhe të pangopur, që ka si qëllim në vetvete pasurimin individual me të gjitha mjetet, duke e zhvatur dhe rrjepur vendin tonë të dashur. Anthony Athanas ishte kategori tjetër, kategori e asaj që shpreh thelbin e shqiptarit, pa të cilin nuk do t’iu kishim rezistuar harrikanëve të historisë e do të ishim asimiluar me kohë, pa lënë as gjurmë as shenjë.

Njëherë udhëtuam bashkë nga Tirana në Romë. Zoti deshi të na takonte. Ishim në të njëjtin avion me Anthony Athanasin dhe At Artur Liolinin, të dy miq për kokë me njëri-tjetrin, të dy mezi i kishin pritur ato ditë të mira për mëmëdheun e tyre dhe vinin në Shqipëri për të shijuar erën e re të lirisë dhe demokracisë. Më përpara ishim takuar në raste zyrtare dhe gjatë atij fluturimi biseda ishte larg formalitetit. Ata ishin kuriozë të mësonin më shumë për ne, ne për të mësuar sa më tepër për ata, që ishin dy emra të ndritur të shqiptarëve të Amerikës. Ne kishim me vete fotografinë e Prizrenit, asaj kohe dy-tre vjeçar. Endriti do të lindte disa vjet më vonë në Bernë. Ata e shihni foton e Prizrenit dhe kënaqeshin. Duhet të kishin parasysh e të merrnin me mend gjeneratat e reja që do të popullonin Shqipërinë, rininë shqiptare që do të duhej të gëzonte frutet e demokracisë. At Liolini mbante me vete fotot e fëmijëve të tij dhe na i tregoi. Të dy u entusiazmuan për emrin e djalit tonë, kur kihej parasysh Muri i Berlinit që na ndante ne shqiptarëve si komb. Të dy ishin gjithë shpresa tek e ardhmja e Shqipërisë dhe ndiheshin të lumturuar sepse gjenin arsye të plota për t’u gëzuar, sepse besonim se kishte ardhur koha e rimëkëmbjes, e ringjalljes, e të mirave, pas një diktature të egër dhe monstruoze.

U takuam rishtas me Anthony Athanas me rastin e sjelljes së eshtrave të Faik Konicës në Shqipëri. Ishte bashkë me çiftin e nderuar Bytyçi, Hatixhen dhe Sabitin, që janë nga ato familje që përbëjnë ajkën e kombit dhe diasporës shqiptaro-amerikane. Ndejtëm bashkë edhe në koktejlin e organizuar me këtë rast në Pallatin e Kongreseve. Na pyeste si shkonin punët në Shqipëri. Nuk lodhej së pyeturi. E kam parasysh si sot, me sytë e tij të qeshur. Ishte i kënaqur që u takuam. Ne po ashtu. U ulëm të tre në bordurat e mermerta të hollit të madh të Pallatit të Kongreseve. Ishte rasti për të folur për Konicën e madh. Ne i thamë me çiltërsinë më të madhe se ai, Anthony Athanas ishte një xhentëllmen që mund të qëndronte pa iu trembur syri në krah të Faik Konicës, për kontributin e tij madhor si patriot. Ai qeshte, si gjithnjë me elegancën e tij si një xhentëllmen i vërtetë, dhe askush nuk mund ta besonte se kishte përpara një zotëri të moshuar, sepse puna e palodhur dhe shpirti i tij i bardhë kishte bërë që të mbetej përherë një djalosh.

Dhe kështu e kam parasysh, një njeri shpirtbardhë. Dhe u bëmë miq. Ka disa alkimi që të bëjnë miq me takimin e parë, me shkëmbimin e parë të fjalëve, sepse përshkoheshim nga e njëjta empathi. „Do t’ju ftoj në Pier 4 na tha, do t’ju ftoj e pres si miqtë e mij. Do ta bëj ftesën sa të kthehem në shtëpi.“ Dhe Anthony Athanas ishte nga ata burra që e mbante fjalën. Sa mbërriti në SHBA, na e dërgoi menjëherë ftesën dhe biletat. Zot i madh, ku t’i gjejmë ata shqiptarë të tillë si ai sot! Zot i madh kthejua shqiptarëve thelbin e tyre që do t’i bëjë të kenë të njëjtin brumë si Anthony Athanas apo Nënë Tereza.

Natyrisht që Anthony Athanasit nuk do t‘ia kishte marrë mendje kurrë që shqiptarët t‘ua bënin ashtu shqiptarëve, t’ia bënin vetvetes së tyre dhe Shqipërisë t’i kthehej si mallkim 1997. Kur do të niste një kalvar i ri dhe gjysmës së kombit do t’i duhej të mblidhte laçkë e plaçkë e me fëmijët në krahë të merrte rrugën aq dramatike të emigracionit. Ne u vendosëm në Zvicër dhe nuk u pamë më bashkë me Anthoni Athanasin. Kur morëm vesh për vdekjen, e qamë me lot, ashtu si qajmë për ata që na dhemb shpirti. Qamë për shpirtin e bardhë të Anthony Athanas.

Dhe lajmi për mbylljen e Anthony Pier 4 na mbushi plot trishtim. Pier 4 ishte një pikë referimi si për Amerikanët, ashtu edhe shqiptaro-amerikanët. Ishte një Shqipëri e vogël në zemrën e madhe të Amerikës. Ishte vetë zemra e bukur e Anthony Athanas. Edhe kur ai iku nga kjo botë. Pier 4 e tij mbeti. Pier 4 mund të kthehej në Muze, mund të vazhdonte të priste e të përcillte miq, por assesi të mbyllej.

Një debat për gjuhën në kishën Orthodokse

July 9, 2013 by dgreca

Nga Bardhyl SELIMI/

Miku im, z. Naun Kule, ish koleg dhe drejtor, shkrimtar dhe veprimtar shoqëror,më tregoi për një debat që kishte zhvilluar kohët e fundit lidhur me (mos)përdorimin e shqipes në kishën ortodokse.

– U ndodha – tha ai- një ditë në një meshë me rastin e Pashkëve 2013, që e drejtonte hirësia e tij, Janullatusi. Por u shtanga nga që tërë kohën ai fliste greqisht! Kjo më kujtoi një ndodhi të dëgjuar të vitit 1929 kur fshatarët e Ndërnënasit të Fierit ishin ankuar të nënprefekti Tofik Buletini që prifti i tyre u predikonte greqisht. Nga ana e tij, Boletini kishte njoftuar Mitropoletinë e Beratit dhe prifti qe thirrur dhe paralajmëruar për të mos e përsëritur më veprimin e tij, dmth të predikonte vetëm shqip, ashtu sikurse e ka edhe statuti i Kishës Autoqefale Shqiptare.

Naun Kule shkroi, me këtë rast, një artikull me titullin “Hirësi Janullatos, Zoti flet edhe shqip…!”Midis të tjerash, ai përmënd aty dhe e krahason modelin e Hirësisë së tij me Kozma Etolin (1714-1779), një antishqiptar i përkushtuar i Megaliidesë greke që këshillonte: “Mos iu lutni Zotit shqip. Shqipja është gjuhë e mallkuar, është gjuha e të paudhit…Më premtoni se në familje do të flisni jo shqip, por greqisht, dhe unë do t’ju falë gjithë mëkatet tuaja..”

Shkrimi i z. Kule vjen në një kohë kur në Greqi po nxiten edhe më, megjithë krizën e thellë ekonomike atje, lëvizjet dhe partitë shoviniste që kërkojnë, në kohërat moderne, të vënë në jetë idetë e çmendura të Vorioepirit Padyshim, kritika e z. Kule, njeri i arsimuar dhe i pjekur politikisht, ngjalli pakënaqësi të menjëhershme në selinë e shenjtë ortodokse, e cila porositi me ngut një zëdhënës të saj për të reaguar. Doli një farë Piro Prifti, ish mjek, që botoi në gazetën “SOT” më 24 maj 2013 artikullin “Një përgjigje për Kryetarin e Shoqatës ‘Myzeqeja’, ateistin Naun Kule”.

Duke e justifikuar shefin e vet epror, Janullatusin, që gjoja ka folur greqisht dhe ka përdorur përkthyes pasi shumë terma dhe shprehje fetare kanë vështirësi për t’u dhënë në shqip. Pastaj, sikur ta njihte dhemb e dhemballë Naun Kulen, i rreshton atij të gjithë veprimtarinë e mëparshme publicistike, politike dhe edukative duke u përpjekur ta nxijë sa më shumë dhe duke e poshtëruar. Edhe z. Prifti del në mbrojtje të Shën Kozmait duke thënë se ai u dha një mesazh shqiptarëve: të mos e braktisin fenë e të parëve.

Në fakt një pjesë e shqiptarëve vërtet nuk e kanë bërë këtë. Edhe vetë z. Naun është ortodoks pa çka se jo praktikant, sikurse shumica e popullit tonë. Por ai është së pari shqiptar dhe di të dallojë se kush i shërben idesë kombëtare dhe kush vepron në dëm të saj.

Në reagimin e vet për shkrimin e Priftit, z. Kule tërheq vëmëndjen se shqi shqiptarët kanë kërkuar kishën shqipe dhe trashëgimia e tyre në këtë lëmë është fituar me gjak nga dëshmorë të tillë si Luarasët e Negovanët, Saqellarët e Nolët. Ne vetëm kërkojmë të zbatohet ligji dhe Kushtetuta dhe nuk jemi përçarës, racistë, ateistë të regjur, komunistë, etj sikurse përpiqet të na denigrojë një “mëkatar” si z. Prifti i pushuar si mjek për parregullsitë e tija.

Z. Kule ka shkruar një monografi për Manastirin e Ardenicës (1999) dhe të Kolkondas (Libofshë) ku ka evidentuar veprimtarinë atdhetarë të priftërinjëve ortodoksë shqiptarë të kohës.

Z. Kule e pyet zotin Prifti: a e mendoni ju se çdo të ndodhte në Greqi sikur një peshkop i huaj të meshonte jo në greqisht, qoftë edhe në rusisht e sërbisht, dhe ruajna Zot në shqip!?

Unë- thotë me krenari ai- jam puro ortodoks por jo grek! Babai im Kristo, po t a dinte se apostulli i tij, Krishti, folka vetëm greqisht, edhe pse bënte pësalësin në Babai im Kristo, po ta dinte se apostulli i tij, Krishti, folka vetëm greqisht, edhe pse bënte pësalësin në kishën e fshatit, s’do të kishte bërë kurrë kryq..!

HESHTJA E IDIOTËVE

July 9, 2013 by dgreca

Shkruan: Dimal Basha/

Kosova është shumë keq. Ndoshta Kosova është mirë, por populli që jeton në këtë vend është keq. Është keq sepse qe rrafsh 14 vjet është udhëheq keq e kjo udhëheqje vjen si pasojë e përbashkët nga disa që kanë zgjedh keq dhe disa që kanë zgjedhur mos me qenë pjesë e kësaj të keqe duke injoruar të drejtën e votes për të votuar. Tash të dy palët janë keq, por ma keq janë ata që janë në këtë gjendje të keqe për shkak të përzgjedhjes së keqe të tjetrit.

Njëri ushtron të drejtën e votës dhe prap hjek keq, mirëpo ky gjithmonë ma pak keq sepse vota e tij ka raste kur shpërblehet, kurse ai që zgjedh me injoru të keqen është idiot që i imponohet e keqja pa zgjedhjen e tij dhe rrallëherë shpërblehet. Prandaj më së keqi janë idiotët. Nuk flas për idiotët që në psikologji cilësohen personat me të meta mendore, këtu kemi teë bëjmë me idiotë që në Greqinë antike janë quajtur personat që nuk kanë marrë pjesë në zhvillimet politike. Shkurt, një njeri që nuk ka votuar për shembull është quajtur idiotë dhe këta idiotë në Kosovë janë më së keqi duke refuzuar të participojnë dhe vazhdojnë të qëndrojnë indiferent ndaj zhvillimeve politike. Injoranca e idiotëve prandaj është gjithashtu shkaku për gjendjen që sot të gjithë qytetarët e Kosovës e gëzojnë dhe ka sjell Kosovën në një finale të mbijetesës. Aty ky nuk luftohet për progres e zhvillim, por për mbijetesë dhe degradim. Progresi dhe zhvillimi që ju servohet nga lartë është “zhvillimi ekonomik më i miri në rajon dhe gati jemi vendi i vetëm në Evropë që nuk jemi ndikuar nga krizat botërore” sepse këtu me qëllim konfuzohet opinioni duke konsumuar progresin selektiv si fitore. Në shikim të parë, duket mahnitëse! Sikur të kishim një jashtëtokësorë dhe t’i ofronim këto të dhëna me siguri se do të mbetej i impresionuar. Kjo ngjarje edhe mund të mbetej bindëse me kusht që jashtëtokësori të na besoj se këto të dhëna janë e vërteta absolute dhe të mos lejohet të ketë qasje për botën që na rrethon.

Në të njejtat kushte jashtëtokësori kishte me u impresionuar edhe në Afganistan sepse Afganistani, prej vitit 2003 deri në vitin 2012 ka pasur një rritje ekonomike me mesatare 9.3% kurse në vitin 2012/13 ky zhvillim ekonomikë ka ngritur në 11.8%. Janë statistika që dokumentojnë se zhvillimi i ekonomisë në Afganistan ka pasur ngritjen më të lartë në botë në 10 vitet e fundit. Mirëpo kjo mbetet gjithmonë impresionuese vetëm për jashtëtokësorët në kushte të izoluara ngjashëm sikur në kohën e komunizmit kur propaganda e Enver Hoxhës ishte i vetmi mjet informimi dhe në izolim u thoshte popullit se Shqipëria është një kopsht me lule kurse e gjithë bota vdes urie. Kurse për ata që dëshirojnë ta kuptojnë kafshatën që po e kapërdisin ka më shumë se atë që ju servohet. Për shembull raporti i UNICEF-it të vitit 2010 tregon se papunësia për të rinjtë nën moshën 25 vjeqare është 73%. Sondazhi i QKSS-së tregon se 1/3 e popullsisë deklarohet se dëshirojnë të shpërngulen nga Kosova dhe mbi 20% shprehen se gjendja ekonomike është përkeqsuar. Sipas Business Inisder, nga 25 vendet më të mjera në botë Kosova zë vednin e nëntë. Ata që i keni zgjedhur të ju udhëheqin ju kanë shpërblyer juve dhe idiotët me një sistem gjysëm-autoritarë, siç e cilëson raporti i fundit nga Freedom House. Ju jetoni me një vend ku, sipas sondazheve, mbi 40% e qytetarëve nuk kanë besim në Kuvendin e Kosovës që përmban deputetë milionerë. Sipas sondazhit të UNDP-së, mbi 65% e qytetarëve të moshes 18-30 vjeq janë të pakënaqur me drejtimin e zhvillimeve politike. Kurse nga 176 vende, Transparency International na rendit në pozitën e 105 nga vendet më të korruptuara në botë në të njejtin nivel me Gambinë, Malin, Bolivinë.

Prandaj, të gjitha këto të dhëna do duhej ta pozicionin qeverinë si një force të zhveshur pa gëzuar ndonjë legjitimitet. Megjithatë, marshi vazhdon dhe 14 vjet pas çlirimit të vendit që dikur e mendonim se do ta bëjmë një kopsht me lule, kemi një pjesë që zgjedh të marr rrugët e botës për të siguruar kafshatën e gojës, një pjesë që vazhdon të zgjedh të keqen dhe pjesa tjetër janë idiotët që vazhdojnë të mbesin indiferent ndaj zhvillimeve në vend.

Dhe çka mbetet enigmatike është se pas gjithë kësaj skamje dhe degradimi pushtetarët ende mbesin më të uritur se populli.Sigurisht se një ndër fajtorët kryesorë janë idiotët që sikur zgjedhin të flasin me hije duke menduar se bota përfundon në shpellën e Platonit.Megjithatë, heshtja e juaj inkurajon edhe më shumë gjendjen ku jeni dhe forcon sistemin semi-autoritarë duke lënë të kuptohet se ata në krye po bëjnë një punë të mirë. Nuk kanë sesi të mendojnë ndryshe kur kanë një turmë që i votojnë dhe një tjetër që kanë zgjedhur të mos zgjedhin ndryshe që përkufizohet nga karakteri i Pogos që thotë “ne kemi takuar një armik, dhe ai armik jemi vet ne.”

Është e arsyeshme që mungesa e alternativave në sistem ju lë të mbeteni idiotë mirëpo keni një solucion të vetëm që të ndëgjohet zëri juaj.Kjo mbetet hapësira dhe sheshet publike ku mund të shprehni paknaqësitë tuaja me anë të protestave paqësore pa ju bashkuar asnjë partie politike.Aty ku sot me miliona njerëz nëpër botë kanë zgjedhur të kundërshtojnë regjimet që nuk përfaqsojnë intereset e qytetarit dhe nuk kanë prioritet mirëqenien e tyre. Duhet të jetë e natyrshme ngritja e zërit kundrejt padrejtësive sepse edhe foshnja vajton kur ndjehet e uritur dhe britmat shpeshherë ndihmojnë sadopak në lirimin e dhimbjeve që përjetojmë kur truri na e shkëput vëmendjen, që së paku për momentin, na jep hapësirë të mos mendojmë për dhimbjen.

Ekonomia në Kosovë edhe mund të ketë pasur rritje por dinjiteti dhe humanizmi në këtë vend ka degraduar. Të dhënat e ngritjes ekonomike mbesin impresionuese për ata që pranojnë të shofin botën përmes vrimës së qelësit, përndryshe, të gjitha raportet tjera dhe faktet në teren dëftojnë se ky vend është duke u përdhunosur. Ju mbeteni të konfuzuar duke konsumuar progresin selektiv si fitore.

Ata që janë përgjegjës për të keqen e përbashkët dhe që përjashtojnë veten nga drejtësia që e kërkojnë nga unë dhe ti nesër do të amnistohen. Duke pa që fleni gjumë, kanë zgjedhur që krimin ta pastrojnë me amnisti në të gjitha hapësirat me afat të pacaktuar dhe nëse ti zgjedh të mbetesh idiotë dhe nuk kundërshton të keqen e përbashkët nuk mban asnjë të drejtë të fajësosh përzgjedhjen e së keqes së tjetrit por vetëm heshtjen tënde sepse zgjedhja, çfardo qoftë ajo, gjithmonë triumfon ndaj heshtjes. Nëse mendoni dhe nuk e ngritni zërin prap mbeteni përjashtimi i definicionit të eksitencës i formuluar nga René Descartes i cili e përkufizon ekzistencën me “mendoj prandaj jam” sepse ju ndoshta mendoni por nuk ekzistoni.

Dimal Basha/Twitter: @dimalbasha

www.dimalbasha.com

Bëni si t’ju them unë, por mos bëni si bëj unë

July 9, 2013 by dgreca

Reagim nga Hajro Çini M.A. Economics/

Lexova me vëmëndje shkrimin e Zoti Skënder Buçpapaj, dhe, edhe pse shumë miq të mi të mënçur më sugjeruan ta injoroja, si shkrim që merret kryesisht me personin tim se sa me opinionet e mija, por duke menduar se është një shkrim që është shkruar nga një njeri, të cilit i kam pas çmuar urtësinë, vendosa ti përgjigjem. Për etikë unë, ndryshe nga ai, nuk do të merrem as me anën e tij personale as edhe me atë familjare, por do të sqaroj disa pika ku ai edhe pse njeri i urtë, dukshëm është irrituar shumë dhe kjo ja ka errësuar disi arsyetimin deri në perceptim jo të drejtë të shkrimeve te mia të mëparshëm në disktutimet me Zonjën Elida Buçpapaj.

Zoti Buçpapaj shkruan se unë mëtoj t’ia imponojë kësaj gazete politikën botuese. Kjo fjali është shumë larg të vërtetës, që për një gazetar profesionist, siç kanë dëshirë të paraqiten bashkëshortët Buçpapaj, duhet të jetë e pacënueshme. Pse?

Unë nuk i kam kërkuar kurrë askujt në jetën time ti imponoj diçka, aq më tepër një gazete, por në respekt të vetë Gazetës Dielli, të themeluesve të saj si dhe të lexuesve, jam shprehur se cilësia e disa shkrimeve të Zonjës Buçpapaj, ku në shkelje të plotë të etikës dhe profesionalizmit ajo denigron çdo kënd që nuk i shkon pas fillit, shkel konfidencën e këtyre njerëzve duke publikuar pjesë nga jeta krejt personale e tyre që nuk janë në interes publik. Konkretisht Zonja Buçpapaj shkruan:

“Më bëri përshtypje një koment nga Enver Bytyci për « replikën » e z. Çini i cili shkruan: «Une nuk e njoh autorin e ketij shkrimi. Por ky shkrim eshte profesional, ne nivelin e shkrimeve te gazetareve perendimore. Zj Bucpapa ne deklarimet e saj nuk shfaq ate profesionalizem, te cilin e shohim ne shkrimin e z. Cini.“ Nëse ky Enver Bytyçi është ai që njoh unë, po ju tregoj një histori. Rreth viteve 2003-2004, Enver Bytyçi shkon në Gjermani për të kërkuar statusin e azilantit politik dhe sa vendoset aty i dërgon një letër Skënder Buçpapajt, kryeredaktor për dhjetë vite i gazetës Bota Sot, që t’i krijohej mundësi bashkëpunimi dhe Skënderi për ta mbështetur e pranon menjëherë. Tani po na thotë se nuk e njeh këtë z. Çini, por i duket profesionist dhe ndërsa për mua nuk thotë fare më njeh a s’më njeh, punë e madhe fort, porse shkrimi im nuk i duket profesionist! Që më njeh, nuk ka dyshim, sepse kur Enver Bytyçi kërkonte të bashkëpunonte tek Bota Sot, unë botoja gati për çdo ditë editoriale, pra ai e di shumë mirë orientimin tim politik, dhe se si gazeta Bota Sot, me një tirazh prej 200 mijë kopje, e mbështeste opozitën e Shqipërisë dhe liderin e saj Sali Berisha! Ndërkohë nuk më intereson fare se çfarë mendon Enver Bytyçi për profesionalizmin tim” – See more at: https://gazetadielli.com/replike-me-te-gjithe-ata-qe-i-konsiderojne-lideret-shqiptare-te-pagabueshem/#sthash.Zw7WD9G1.dpuf

Për mua ky është nivel i papranueshëm etik, apo intelektual dhe për këtë unë jam shprehur:

Në liri e drejta e shprehjes, e drejta e përzgjedhjes, e drejta e vlerësimit, apo jo, dhe shumë të drejta të tjera janë vlera kaq themelore sa që ti imponohesh dikuj, qoftë edhe me dashamirësi, është e jashtkohshme. Kështu edhe me letrën që një djalë 16 vjeçar, plot ëndërra, i lutet Dr. Berishës të mos largohet nga politika dhe Dr. Berisha me shumë kulturë përgjigjet. Një akt i tillë ka shqetësuar jo pak një zonjën Buçpapaj, që e mban veten për gazetare, dhe përpiqet ti imponohet të tjerëve që të mos e lexojnë atë këmbim. – Apo Së fundi, të marrësh atributet dhe statusin e gazetarit, duhet në rradhë të parë duhet, mendoj unë, të mos jetë ithtar politik i cilido krahu qoftë, apo më keq, kur të prishen pazaret, të hidhet nga ithtar në kundërshtar të rreptë. Një rast i tillë tregon shumë edhe për integritetin professional apo etik të gazetarit dhe sipas standardeve ndërkombetare të gazetarit profesionist, të skualifikon direkt nga ai status. – See more at: https://gazetadielli.com/votimet-me-te-mira-te-organizuara-ndonjehere-ne-shqiperi-dhe-qejf-mbetja-gazetareske/#sthash.g4BsjO6g.dpuf

Për të cilin Zoti Buçpapaj, që e ka reputacionin e njeriut të urtë, por që në rastin konkret i mllefosur shprehet:

“shpreh pakënaqësinë prej arroganti ndaj shkrimit të zonjës Buçpapaj” – See more at: https://gazetadielli.com/sevdallinjte-manjake-te-partive-diversion-edhe-kunder-mediave-online/#sthash.aud5kTgv.dpuf

Lexues të nderuar ju lutem shikojeni qartë se kush është profesionali apo etiku dhe kush është arroganti.

Zoti Buçpapaj, duke mos e kontrolluar dot mllefin, e trajton shkrimin tim si diskutim organizate partie, duke më quajtur edhe sevdalli manjak. Shopenhauer është shprehur:

“Every man takes the limits of his own field of vision for the limits of the world.”

Njeriu e mat tjetrin me kutin e vet. Ndryshe nga Zoti Buçpapaj, që ka një ekperiencë të gjatë në mbledhjet e organizatave të partisë, nga ajo e PPSH, para 1990, tek PD 1991-2005, në pritje të ndonjë oferte të rradhës, dhe natyrisht jo të fundit, unë nuk kam qënë asnjë ditë antar i PPSH-së, as një ditë antar i PD-së dhe për integritet personal dhe intelektual nuk kam ndëmend të aderoj në asnjë parti politike. Asnjë nga prindërit e mi nuk kanë qënë kurrë antar të ndonjë partie.

Kam mbështetur Dr. Berishën, sepse e kam konsideruar zgjidhjen më të mirë kombëtare ashtu siç kam mbështetur në Kosovë Dr. Rugovën. Gjithnjë kam akuzuar PS, (dikur PKSH dhe PPSH) si një parti të themeluar nga Beogradi dhe me agjendë antikombëtare. Konsekuent i qëndrimeve të mia politike dhe kombëtare, ndryshe nga ata të Zotit Buçpapaj, kam qënë kritik ndaj ish Presidentit Topi, që në shkelje të Kushtetutës së Shqipërisë, e kishte kthyer Presidencën në një partiçkë politike në favor të Edi Ramës dhe Partisë Socialiste. Asnjëherë nuk e kam takuar personalisht Zoti Topi, as edhe kam komunikuar ndonjëherë me të, kështu që arsyet personale që aludon zoti Buçpapaj, janë vetëm haluçinacione të një njeriu që i mat të tjerët me kutin e tij.

Zoti Buçpapaj i jep të drejtën vetes të masë edhe aftësitë e mia profesionale në fushën ku unë kam studiuar, fushë që kam mbrojtur me sukses në Universitetin e Torontos edhe Titullin “Master of Arts”, që atë e ka shqetsuar deri sa edhe ta përmëndi në shkrimin e tij. Nuk i vë faj. Ai mund të ketë parë plagiaristë që i vjedhin punimet shkencore të tjerëve për ti paraqitur si të tyret. Kam pasur dikur një shok, që ka shërbyer edhe si ambasador ne Washington, të cilit ja morën punën shkencore me preteksin e redaktimit për të mos ja kthyer më. Por problemi nuk është këtu. Ai nuk arrin të kuptojë kodin elektoral të Shqipërisë, edhe pse e citon në favor të ish presidentit Topi. Ai nuk e kupton se numri i zgjedhëzve është përcaktues në numrin e deputetëve vetëm kur plotësohen disa kritere të tjera specifike. Unë jam shprehur se PS ka më pak deputetë se më 2009 edhe pse e pa konsumuar nga pushteti. Më 2009 PS arriti të marrë 66 deputetë, sot nuk arrin më shumë se 63, sepse 3 në listën e saj janë të LSI – së. Ai nuk kupton, nuk arrin të dallojë midis organizimit të zgjedhjeve, proçesit të votimit, numurimit të votës me shpejtësi dhe saktësi, për të cilat u arritën standarte të lartë dhe të respektuara në Perëndim, dhe shitbjerjes të votës, që u bë nëpër shtëpia, nëpër klube, në rrugë e kudo. Edhe pse kjo ishte dhunë finaciare mbi zgjedhësit, kjo nuk cënonte meritën e qeverisë në organizimin e zgjedhjeve më të mira në Shqipëri. Kaq ishte detyra e qeverisë. Ajo nuk mund të kontrollojë integritetin e çdo votuesi. Kjo është pjesë që duhet parë nga organet e hetimit.

Zoti Buçpapaj shprehet: “që në kuadrin e ndryshimit epokal që po pritet të ndodhë në Shqipëri” (rikthimit të komunistëve në pushtet – shënimi im) shpreson që të ndikojë edhe në “emancipimin” e mendësive të mia që unë të mos merrem më me Zonjën Buçpapaj. Qesharake. Unë nuk jam marrë për asnjë minutë me Zonjën Buçpapaj, por me mungesën e profesionalizmit, etikës dhe saktësisë së shkrimeve të saj.

Së fundi Zoti Buçpapaj e mbyll shkrimin:

“Ndërkohë, mendojmë se gazetari asnjëherë nuk duhet të konfondohet me lexuesin. Kjo lidhet me etikën profesionale dhe morale. Sepse nëse gazetarët guximtarë do t’i sulmonim rregullisht me taborret e militantëve, atëherë do t’ia marrim shpirtin së vërtetës. Zoti Çini është ekonomist, ai për arsyet e tij personale nuk i pëlqen shkrimet tona. Ok. Deri këtu nuk ka asgjë të keqe. Për të shprehur mendimet e tij, ai ka spazion e komenteve si lexues, ku le të thotë çfarë mendon, pa fyer dhe pa cënuar integritetin e gazetarëve dhe të mediumit ku ata i botojnë shkrimet.

– See more at: https://gazetadielli.com/sevdallinjte-manjake-te-partive-diversion-edhe-kunder-mediave-online/#sthash.aud5kTgv.dpuf

Ju lutem shikojeni edhe një herë inkonsistencën llogjike. I jep të drejtën vetes dhe së shoqes të sulmojnë personalisht këdo, dhe kërkojnë që të tjerët të mbyllin sytë para inkonsistencës llogjike, përpara mungesës së etikës, saktësisë, profesionalizmit dhe të vërtetës.

Hajro Çini M.A. Economics

NEN DRITEN E FAKTEVE DHE DESHMIVE HISTORIKE

July 9, 2013 by dgreca

Nga Adem Demaçi/Nderi i Kombit/

Tani për tani, emri dhe bëmat e Astrit Lekës nuk janë të njohura aq sa duhet. Të paktën “me shkrim”. Kjo është arsyeja që
monografia Astrit Leka, Një jetë e stuhishme, e përgatitur me ngrohtësi, profesionalizëm, realizëm dhe objektivitet shkencor, në dritën e fakteve dhe dëshmive historike, nga Akad.
Kopi Kyçyku, përbën një kontribut të rëndësishëm ngaqë, duke marrë shkas nga veprimtaria dhe meritat e mëdha e të shumta të luftëtarit të shquar për liri e demokraci, Astrit Leka, njëherazi hedh dritë në etapat e ndryshme të historisë sonë moderne.Dëshiroj të theksoj se bërja e njohur e figurave si Astrit Leka është më fort një detyrë, sesa një e drejtë, sidomos sot kur mundësitë për t’i paraqitur në dritë të vërtetë janë praktikisht të pakufizuara.

Është bërë zakon të shkruhet vetëm për heronjtë apo dëshmorët që janë flijuar në fushën e nderit. Kjo është mëse e drejtë, madje tingëllon si detyrim ndaj tyre dhe ndaj brezave. Por ka edhe nga ata, shumica luftëtarë të thjeshtë, që kanë mbetur gjallë dhe kanë kryer akte heroizmi njëlloj si të rënët. Pra, janë heronj dhe duhen trajtuar si të tillë.

Sikurse dëshmon autori Kyçyku, Astriti, me gjuhën e përflakur nga pasioni e nga dashuria e pamatë për kombin e nga dëshira për ta parë atë në radhët e para të përparimit njerëzor, ia hapi zemrën, pa mbajtur as më të voglën rezervë. Atëherë Kyçyku mendoi: “Këto duhet t’i mësojë çdo shqiptar, i kudondodhur”. Dhe mendoj se nuk e kishte keq, përderisa mjaft të përmendet fakti që jeta dhe vepra e Astrit Lekës, përpos që përbëjnë një kontribut pa të dytë për mbrothtësinë tonë, shërbejnë si shembull për këdo.

Por, gjithaq me rëndësi është fakti që, njerëz si Astrit Leka, tanimë fort të rrallë, janë dokument i gjallë dhe autentik i gjithçkaje që ndodhi gjatë një kohe tepër të gjatë, që fillon të paktën me periudhën ndërmjet dy luftërave botërore dhe vazhdon, pandëprerje, edhe në ditët tona.

Vlera e pazëvendësueshme e dëshmive të Astritit, – të cilat janë konfirmuar katërcipërisht nga dokumente të panumërta, me shkrim e me gojë, – qëndron sidomos në faktin që nuk mund të “retushohen”, nuk zbukurohen dhe as shëmtohen dot më, siç ka ndodhur tepër dendur, në varësi nga përgatitja dhe përkatësia politiko-ideologjike e përpiluesit, qoftë ky institucion, person juridik, apo person fizik. Për të ilustruar këtë, mjaft të përmendim se figurën e luftëtarit për liri fashistët e vizatonin me ngjyrat më të errëta, ashtu siç vepronin zyrat e kuadrit dhe përgjithësisht organet e diktaturës në komunizëm me demokratët e vërtetë, të ndershëm dhe jokonformistë, si Astrit Leka.

Kur Akad. Kopi Kyçyku e vuri në dijeni se vendosi të merrte përsipër hartimin e një monografie për jetën e veprën e tij, Astriti u prek dhe, pasi e falënderoi, si për ta orientuar që të jetë sa më i saktë dhe i paanshëm, i tha me çiltërsi: “Unë nuk dua të dal para publikut mbarëshqiptar si një figurë me bëmat e mia, por si një aktor aktiv, i cili, në shumë raste është edhe bartës i kujtimeve të drejtpërdrejta të atyre që kanë qenë në odat e burrave në kohën e Lidhjes së Prizrenit, si, bie fjala, Hamdi bej Ohri, nipi i Iljaz pashë Dibrës, e sa e sa të tjerë të periudhës së Shpalljes së Pavarësisë, të Kongresit të Lushnjës apo të kohës së Fan Nolit e të Zogut, kur fillova të bëhem edhe vetë një miniprotagonist, objekt dhe subjekt evenimentesh të ndryshme … Nga ky këndvështrim, vepra që do të shkruash, ka për të qenë sui generis, unikale, se, për hir të së vërtetës, praktikisht nuk kanë mbetur shumë shqiptarë të brezit tim që t’u kenë bërë ballë ashtu siç duhet të gjitha vështirësive në etapat e ndryshme të historisë sonë të dhimbshme, të shoqëruara me goditje të papara në historinë e Ballkanit. Dhe, ç’është më interesantja, kam qenë gjithmonë në ngjitje. Duke sfiduar fiziologjinë, dola në Perëndim kur i kisha mbushur të 65 vjetët. Dhe ti e di mirë se bëj pjesë në radhët e atyre shqiptarëve të rrallë, të cilët pas shembjes së diktaturës kanë në aktivin e tyre gati njëzetepesëvjeçar rezultate mbarëkombëtare, madje edhe ndërkombëtare. Në SHBA, ku shkova fillimisht, para hapjes së ambasadave të huaja në Tiranë, si shtetasi i parë shqiptar atje, me pasaportë dhe vizë të rregullt, pas një ndërprerjeje mbi gjysmëshekullore qysh prej 7 prillit 1939 (me përjashtim të të arratisurve politikë), pata fatin të dëgjoj drejtpërdrejt nga goja e Nelson Mandelës të sapoliruar nga burgu, veprimtarinë në të mirë popullit të vet e të mbarë njerëzimit Nga ai moment, u frymëzova edhe më shumë dhe e quajta detyrë atdhetare të bëja diçka, qoftë edhe modeste, për kombin tim e për të drejtat e njeriut. Dhe mundësitë për një gjë të tillë kishin ardhur, njëherazi me revoltat e mbarë popullit shqiptar në Kavajë, Shkodër e gjetiu dhe që arritën kulmin me ngjarjen e ambasadave në Tiranë. Aq më shumë që edhe shqiptarët në Jugosllavi ishin ngritur në këmbë për të drejtat e tyre të ligjshme, të shprehura me zërin e fuqishëm të Parlamentit të parë të Kosovës, në Kaçanik. Kontaktet që pata në ato ditë të zjarrta në Nju Jork me parlamentarë dhe personalitete të tjera shqiptare të Kosovës, Maqedonisë e Malit të Zi, më dhanë forcë dhe optimizëm të ri“.

Identiteti i Astrit Lekës është shprehja e vullnetit për të respektuar shenjtërisht një program jete dhe e një ndjeshmërie të pazakontë të fituar nga evenimentet shoqërore dhe historike. Pikërisht jeta e nxiti të përcaktonte, të qartësonte opsionet dhe të zbulonte vokacionin e vet të vërtetë. Janë dukuri, të cilat sot përkufizojnë një ndërgjegje, një vepër, një mënyrë origjinale të jetuari e të vepruari në Shqipëri e në dhé të huaj. Bëhet fjalë për ecurinë drejt majash shkencore e shpirtërore, të një europiani të mirëfilltë, të një shqiptari që ka “pushtuar” Europën, por edhe kontinente të tjera. Me forcat e meritat e veta, duke dëshmuar se kombi ynë ka potencial krijues të pamatë.

Dua të veçoj faktin që Akad. Kyçyku, ashtu si për krejt tematikën e gjerë e të larmishme që shtjellon, ia ka dalë mbanë të nxjerrë në pah kontributin vendimtar të Astrit Lekës në njohjen e luftës së drejtë të UÇK-së nga komuniteti ndërkombëtar. Përçapjet e njëpasnjëshme, këmbëngulëse dhe me kompetencë të Astrit Lekës, si ndërmjetës midis NATO-s dhe UÇK-së, duke futur në “valle”, si garante të besueshme, personalitete të dorës së parë të politikës botërore, u kurorëzuan me heqjen e cilësimit të UÇK-së si “terroriste” dhe me futjen në radhët e Organizatës Botërore të Veteranëve të Luftës, si anëtare me të drejta të plota. Sikurse dihet, aleanca NATO – UÇK çoi në fitoren e luftës dhe në çlirimin e popullit shqiptar të Kosovës nga zgjedha e shovinistëve serbë. Dhe, së fundi, – por jo për nga rëndësia, – është rasti të vëmë në dukje se prania, për herë të parë, në Forumin e Kran Montanës, më 1992, e një përfaqësuesi të qeverisë së sapokrijuar të Kosovës, – e cila ishte ende shumë larg njohjes nga bota, – u bë e mundur vetëm falë përpjekjeve diplomatike të Astrit Lekës.

*Parathënie e Adem Demaçit për librin e Kopi Kycukut kushtuar Astrit Lekes