Komente – Page 455 – Dielli

Atributet e epokës “Berisha”

June 30, 2013 by dgreca

Shkruan: Dr. Enver Bytyçi/

Lideri i demokratëve shqiptarë, Sali Berisha, dha më 26 qershor dorëheqjen nga drejtimi i Partisë Demokratike. Ai e udhëhoqi këtë parti për gati 23 vite, ndërkohë që e dominoi drejtimin e shtetit shqiptar për 13 vite radhazi. Dorëheqja e Berishës erdhi si pasojë e humbjes së zgjedhjeve të 23 qershorit dhe kalimit në opozitë të Partisë që ai drejtoi. Ishte e pritshme së paku prej të hënës e deri mbëmjen e të enjtes, që ai të deklarohej se do t´i jepte fund drejtimit të partisë së parë opozitare në Shqipëri. Erdhi ky moment kur të gjithë kolegët e tij të Lindjes Europiane të jenë larguar prej shumë vitesh nga skena politike. Berisha ishte i vetmi që përballoi sfidën dhe u shfaq disa herë si feniksi në skenën politike shqiptare.

Deklarata e dorëheqjes së Berishës e të enjtes shkaktoi ndjesi dhe reagime të ndryshme te shqiptarët. Shumica prej tyre e përjetuan këtë ngjarje politike me dhimbje, trishtim e keqardhje. Pakica, një pakicë mospërfillëse, festoi në atë mënyrë, që në miniaturë të kujtonte festimet e 1997 me krisma kallashësh, kur Presidenti Berisha dha dorëheqjen prej postit shtetëror që kishte. Por kjo nuk përbën ndonjë shqetësim të madh. Në një demokraci do të gjenden një grusht njerëzish të pakënaqur ose të “militarizuar” ideologjikisht që do të festojnë gjithmonë dështimin e kundërshtarit politik.

Objekt i kësaj analize nuk është përshkrimi i mësipërm. Nuk do të marr kohë të analizoj në detaje humbjen e demokratëve dhe as do të përpiqem të sajoj ndonjë monografi apo biografi të liderit shqiptar të demokracisë, Sali Berisha. Thjesht do të përpiqem të jap versionin tim asaj çfarë përfaqëson Sali Berisha në botën shqiptare, sigurisht duke kundërshtuar disa versione të shfaqjeve të shpërfytyruara të disa analistëve, në përpjekjen e tyre për të përbaltur figurën politike të ish-kryetarit të Partisë Demokratike. Në fillim më duhet të theksoj se nuk kam ndërmend gjithashtu të analizoj gabimet dhe të metat njerëzore të Berishës, të cilat e kanë shoqëruar natyrshëm atë gjatë karrierës së tij politike. Kjo për arsyen e thjeshtë se kritikët e Berishës vazhdojnë të zbrazin thesin “e gabimeve” të tij, shumica e të cilave vazhdojnë të vijnë përmes instrumenteve të spekullimit, shpifjeve, trillimeve, ose lidhjes metafizike të aspekteve që nuk mund të qëndrojnë bashkë. Dhe nëse do të ballafaqonim vlerat që ai përfaësoi dhe gabimet e kësaj natyre të tij, atëherë peshorja do të shkonte dukshëm në drejtimin e vlerave.

Dorëheqja e Berishës ishte dinjitoze, mbresëlënëse, e pazakontë. E tillë ajo u përjetua dhe në këtë përjetim vjen në kujtesë ardhja e tij në skenën politike. Të njëjtat emocione si në dalje dhe në mbyllje. Personalisht u ndjeva keq atë mbrëmje të datës 26 qershor, por në vetëdijen time do të ndjehesha edhe më keq, nëse Berisha nuk do të dorëhiqej. Ai nuk mund të vijonte më të bënte rolin e opozitarit. Nëse do ta bënte këtë, do të dëmtonte veten dhe partinë, të cilën ai e themeloi dhe udhëhoqi për 23 vite. Me dinjitet të pakontestuar Berisha bashkë me dorëheqjen tërhoqi pas vetes përgjegjësinë e humbjes, gjë që nuk i përgjigjet realitetit. Jo se kreu I PD-së nuk ka përgjegjësi për humbjen e 23 qershoorit, porse ai u përpoq gjatë fushatës të mbyllte sa më shumë plagë që i krijuan në qarqe bashkëpunëtorët e tij më të afërt. Dhe këtë e dinë të gjithë këta, të cilët e ftonin dhe i kërkonin: “Doktor hajde në këtë zonë, se kemi problem”. Dmth, hajdeni e na ndihëmoni, se pa ndihmën tuaj ne jemi të dështuar. Prandaj dhe në këto zgjedhje nuk dështoi vetëm Berisha, dështuan më së shumti të dërguarit e tij në qarqe.

Të njëjtat emocione u shfaqën në mbyllje të karrierës shtet-ndërtuese të Sali Berishës, si edhe në daljen e tij në skenën politike më 1990. Por midis daljes e mbylljes qëndron një epokë, një kohë, e cila ka marrë e do të marrë një emër: Epoka e Sali Berishës… Si do të vlerësohet e gjykohet kjo kohë, për këtë do të shkruajnë historianët.

1. Berisha si reformator dhe liberator

Historia do ta mbajë atë gjithë jetën si udhëheqësin e parë antikomunist në Shqipëri, si promotorrin e demokracisë, si njeriun e parë në Shqipëri dhe Lindjen Europiane, i cili u deklarua për anëtarësim në NATO dhe e orientoi Shqipërinë drej Perendimit. Historia do t’i rezervojë atij meritat për reformat e mëdha politike dhe ekonomike në Shqipëri, meritat për vizionin e tij për zgjidhjen e çeshtjes së Kosovës dhe krijimin e klimës politike stabile në rajon, si dhe për një ekulibër të jashtëzakonshëm në marrëdhëniet ndërkombëtare të shtetit shqiptar. Sali Berisha do të përmendet në histori për hapat e rëndësishëm të integrimit në Bashkimin Europian e në veçanti për liberalizimin e vizave. Sali Berisha do të përmendet si i pari dhe i vetmi personalitet e udhëheqës politik që la pas infrastrukrurën qindravjeçare më të prapambeturën në Europë dhe e futi vendin në hartën e vendeve me infrastrukturë moderne. Ai do të shënohet si ideatori i zhvillimit të industrisë energjitike, përfshirë dhe gazifikimin e Shqipërisë. Shumë vepra njerëzia në breza do t’i identifiokjë me emrin e Berishës. Këto arritje e suksese të epokës Berisha, të cilat u përmenden më lart, nuk do të zhvleftësohen nga arkivat, dokumentet dhe fakte të pazbuluara. Ato janë të dukshme, të prekshme, të pakontestuara.

Në këtë pikëpamje lideri shqiptar postkomunist, Sali Berisha, mbarti me vete guximin e madh për ta kaluar Shqipërinë nga një vend të izoluar, në një vend të hapur e në marrëdhënie të ngushta me Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Europën. Ai manifestoi vendosmërinë e rrallë për të bërë reformat më radikale në historinë e Shqipërisë në ekonomi dhe kalimin e saj të plotë nga një ekonomi e centralizuar dhe tufëzuar në një ekonomi të tregut të lirë. Berishës i përket merita e padiskutueshme e pranimit të Shqipërisë në NATO, jo vetëm se ishte i pari europiano-perendimor që kërkoi të jetë anëtar i kësaj aleance, porse zbatoi me përpikmëri reformat e kërkuara për të arritur në finish, kur Shqipëria ngriti flamurin e saj në selinë e Aleancës në Bruksel më 4 prill 2009. Berishës i takon merita e pakontestuar e plotësimit të të gjitha kërkesave europiane për liberalizimin e vizave. Në këtë kuptim pasaporta shqiptare do të kujtohet gjithmonë si pasaporta e kohës së Berishës. Si në asnjë vend tjetër europian, qeveria Berisha u përball në procesin e liberalizimit të vizave jo vetëm me qëndrimet strikte të Brukselit, por edhe me lëvizjen antiliberale të lëvizjes së shqiptarëve në Europë nga ana e opozitës, tashmë të ardhur në pushtet. Historianët e kohëve të ardhshme do ta kenë shumë të vështirë të vlerësojnë fakte të tilla, se për ta pas disa dekadash nuk do të mund të konceptohet sesi një opozitë e jona të mund të ketë bllokuar procese të tilla, por ata nuk do të mund të gjejnë asnjë argument kundër këtij fakti të trishtueshëm. Bllokada e opozitës i dha Berishës të drejtën që ta përvetësojë njëmijë përqind meritën e liberalizimit të vizave.

Shumë kundërshtarë të zotit Berisha kanë vjellë vrer kundër tij, madje vazhdojnë dhe në ditët e sotme të shprehin opinione pa asnjë fakt për sjelljet e ish-udhëheqësit më karizmatik të periudhës postkomuniste në Shqipëri. Më së shumti sulmet kundër tij vijnë nga kundërshtarët e përhershëm politikë, por edhe nga ajo pjesë e elitës politike, të cilën Berisha e promovoi në krye të shtetit dhe institucioneve shqiptare. Kjo kategori njerëzish duket se nuk ka mundur të përballojë këmbnguljen, vendosmërinë dhe integritetin personal, familjar e moral të udhëheqësit shqiptar, Sali Berisha. Kjo kategori analistësh, politikanësh e përfituesish nga mbështetja e kreut të mazhorancës, duket se kanë dëshmuar në përpjekjet e tyre për denigrimin e Berishës se janë inferiorë në intelekt, në dije, në kulturën politike e të përgjithshme krahasuar me të dhe për pasojë kanë kultivuar në qenien e tyre atë lloj egoizmi, cmire e xhelozie shpesh herë të shfrenuar. Rrallë herë ka ndodhur që në trojet shqiptare të vegjetojë një udhëheqës politik e shtetëror me integritet të tillë si Sali Berisha. Deri tani binjak i tij mund të konsiderohet vetëm Ibrahim Rugova.

Por sado të shfaqen opinione, historia dhe historianët kanë një metodologji strikte në vlerësimin e ngjarjeve e të figurave historike. Ato nisen nga rezultatet, nga ajo çfarë është arritur dhe nga drejtësia e vendimeeve që janë marrë. Për fatin e keq të kritikëve të liderit shqiptar post-komunist rezulton dhe do të rezultojë se epoka e Berishës ka qenë shumë e sukseshme, se vendimet dhe vizioni i tij për një Shqipëri të zhvilluar kanë qenë të një udhëheqësi të papërsëritshëm. Sali Berisha ka shtruar tashmë trasenë e zhvillimit modern të Shqipërisë dhe shqiptarëve. Kjo është arritja më e madhe e shtetit shqiptar në këto 100 vjet të ekzistencës së tij. Mos harrojmë se kryeministri serb, Nikolla Pashiç, që më 21 janar 1913 paracaktonte qëllimet politike të Serbisë kundrejt Shqipërisë. Në një letër drejtuar ministrit të tij në Petersburg, Pashiç shkruante se “Krijimi i Shqipërisë përbën një rrezik të madh, jo vetëm për serbët, por për krejt Lidhjen Ballkanike” dhe rekomandonte që, nëse krijohej një shtet shqiptar, ai duhej të mbahej i pazhvilluar dhe pa asnjë ndikim në gjeopolitikën e rajonit. Sali Berisha është i pari udhëheqës politik shqiptar që sfidoi këtë lloj politike të fqinjëve tanë dhe kuptoi se ekzistenca e Shqipërisë varet nga dy faktorë: Së pari nga zhvillimi i saj i shpejtë dhe së dyti: nga integrimi në strukturat e sigurisë euro-atlantike. Këta fqinjë antishqiptarë u përpoqën ta pengojnë këtë zhvillim historik në vendin tonë. Por ata nuk patën sukses, siç kishin pasur në dy dekadat e para të pavarësisë si dhe gjatë diktaturës komuniste. Dalja në skenë dhe udhëheqja me vizionin e një misionari të madh si Sali Berisha dhe ekipi i tij demokrat ka lënë gjurmë të pashlyeshme në sfidën ndaj përpjekjeve të armiqve të Shqipërisë për ta penguar zhvillimin e vendit. Në një farë mënyre kjo xhelozi është shprehur para disa muajsh edhe nga ana kryeministrit aktual të Serbisë, Daçiç, kur thoshte se nëse Shqipëria pranohej në BE para Serbisë, atëherë ai “do të duhej të vriste veten”.

Pohimi që bëra më sipër nuk është thjesht opinion teorik. Integrimi i Shqipërisë në BE ishte penguar nga grindjet politike dhe bojkoti i opozitës. Berisha me dorëheqjen e tij i hapi rrugë këtij procesi dhe mazhoranca solide e krijuar më 23 qershor nuk do të ketë më me kë të grindet, që të japë sinjale negative për imazhin dhe integrimin e vendit. Berisha dhe qeverisja e tij mënjanuan recesionin ekonomik e financiar, gjë që mund të përdorej si alibi tjetër pengesë e pranimit të Shqipërisë në BE. Për herë të parë qeverisja e Berishës ndërtoi autostrada dhe rrugë të shumta për ta bërë vendin të aftë në rrugën e zhvillimit ekonomik. Për herë të parë ai la pa punë dhjetramijë gjeneratorë, sepse siguroi poltësisht nevojat e vendit për energji elektrike. Për herë të parë u dha një vizion kombëtar për zhvillimin e turizmit. Mbi të gjitha Berisha ishte i pari udhëheqës që kuptoi resurset e mëdha energjitike të vendit dhe dizanjoi zhvillimin energjitik të Shqipërisë. Arkivat do të dëshmojnë se projekti TAP, dhe qindra hidrocentralet në të katër anët e vendit janë vizioni, këmbngulja dhe priotiteti i kryeministrit shqiptar, Sali Berisha.

Në numrin e nesërm: Berisha, kritika unikale dhe gabimet njerëzore të tij

Raca shqiptare dhe shamijat arabe

June 29, 2013 by dgreca

“Kafkat e shqiptarëve e tregojnë racën më superiore të Europës”- ( Rudolf Virchow-Shih foton-)/

Shkruan:Fahri Xharra/

…. “Në muzeun e tij në vitin 1878, gjatë kohës që po mbahej Kongresi i madh në Berlin, të nesërmen e luftës ruso-turke, (shënim, A.Hitoaliaj) kur po flitej për racat e ndryshme të Ballkanit, doktori dijetar (Profesori Virchow) u ngrit papritur: “Shikoni! – tha ai. Ja raca me të vërtetë superiore e këtyre vendeve. Shikojini këta!” Përpara na vuri tri kafka me një konformacion të barabartë. “Njëri nga kolegët e tu më ka dërguar të parën, pastaj shtiva në dorë dy të tjerat. Janë kafka shqiptarësh të vrarë nga turqit. Vështrojini me kujdes! A s’janë të bukura?! A s’janë madhështore?!”

***

“Prej elementeve të ndryshme të popullsisë, asnjë nuk tregon tipare më karakteristike se shqiptarët, një racë që shfaq kapacitetin kafkor më të madh në Europë.Kafkat e shqiptareve tregojnë racën më superiore të Europës.

Ndërkohë, aq i bindur ishte Virchow në lidhje me përgjigjet shkencore për racën shqiptare, saqë i drejtohet Kongresit të Berlinit që të ruante këtë racë të rrallë. Atë, nuk e dëgjuan. Natyrisht që Shqipëria u copëtua si mos më keq. Shkenca para politikës (interesave, pazareve) është thuajse gjithmonë e zhvleftësuar. Po kaq vlerë kishte edhe drejtësia e Fuqive të Mëdha. Do të ishte me shumë interes për publikun shqiptar të dinte kumtesën e mbajtur nga Virchow në lidhje me racën shqiptare dhe përpjekjet që ai ka bërë për vlerësimin tonë, nga Kongresi i Berlinit, si racë me tipare të veçanta. Por profesori i ditur, nuk ishte i vetmi që i shikonte shqiptarët si një racë tejet të lashtë”

Shkenca para politikës (interesave, pazareve) është thuajse gjithmonë e zhvleftësuar. . (Albert Hitoaliaj )

Por sidoqoft në Parlamentin e Anglisë diskutohej:“Joseph Cowen: Besoj se qëllimi i anijeve luftarake që do të mblidhen në Raguzë është që t’u kallin frikën turqve. Po sikur të mos i zërë frika Turqit? Çdo të bëhet atëherë? Forca detare e Anglisë, e Anglisë së lirë dhe konstitucionale, a do të përdoret për të djegur a për të shkatërruar kasollet e gjahtarëve, peshkatarëve ose barinjve shqiptarë të Ulqinit? Për këtë qëllim të poshtër do të përdoret fuqia e Britanisë? Për fitim të kujt do të bëhet kjo padrejtësi? Për fitim të malazezëve…Malazezët janë rrethuar prej një populli tjetër, i cili është aq trim sa ata, dhe historia e të cilit humbet në brymë të kohës. Shqiptarët janë më i vjetri komb i Lindjes. Ishin atje më parë se grekët e vjetër. Shqiptarët kanë legjenda, gjuhë e karakteristika të veçanta të tyre. Kanë ca cilësi që ndryshojnë fare nga ato të malazezëve, po janë aq trima sa ata dhe dashuria e tyre për liri, as u vu as mund të vihet në dyshim. Plani i fuqive të mëdha është të marrin një copë të Shqipërisë dhe t’ia japin Malit të Zi, pa i pyetur shqiptarët dhe pa u marrë atyre leje. ( Përmbledhur nga Kristo Frasheri 1961)

Jemi apo nuk jemi? Sa e vlerësojmë vetvetën? Pse sot jemi aq të pa kurriz?

Në vitin 1915, pas ndarjes së padrejtë të trojeve shqiptare, Shqipëria kërcënohej sërish nga një copëtim i ri. Ishte viti i Traktatit të fshehtë të LondrësNë këtë vit, Faik bej Konica, intelektuali i njohur shqiptar, ngre zërin për padrejtësitë e radhës që po bëheshin ndaj shqiptarëve. Në atë kohë ai ndodhej në Lozanë, Zvicër. Më 12 nëntor 1915, duke i dërguar një letër të hapur, zotit Hans Delbruck, (këshilltar i afërt i qeverisë, profesor i historisë moderne në Universitetin e Berlinit), Në këtë këtë letër të Konicës, është se ndër të tjerë ai i referohet edhe Virchow-t, për t’i treguar profesorit gjerman, Hans Delbruck, tiparet e kombit shqiptar. Ja seç shkruan ndër të tjera Faik bej Konica:

“…mund t’ju vë në dijeni për ekzistencën e një traktati bullgaro-grek për ndarjen e Shqipërisë, traktat i sugjeruar, miratuar, vulosur dhe garantuar nga Gjermania. Për këtë arsye, marr guximin t’ju drejtoj, i lutur nga bashkatdhetarët e mi një pyetje: “Si do të arrini ju të pajtoni deklaratën tuaj me planin brutal të copëtimit të Shqipërisë?”

….Ja një vend, ja një popull që hyn në kategorinë e “kombësive të vogla” dhe që do të meritonte, në mënyrë të veçantë, mirësinë dhe vlerësimin tuaj. A nuk ka thënë Mommseni juaj se kombi shqiptar është më i vjetri në Ballkan? A nuk a ka quajtur shpesh Virchow-i juaj “kombin me të vërtetë më superior” të Europës Lindore? A nuk e kanë përsëritur në çdo kohë, dijetarët tuaj, që shqiptari dallohet nga fqinjët e tij për nga gjuha dhe shpirti?”

Që profesor Virchow ishte një prej emrave më të shquar të shkencëtarëve të kohës, vihet re lehtë. Këtë ide e përforcon edhe më tepër Blowitz në artikullin e tij. Duket se ky emër i famshëm kishte bërë që artikulli i Blowitz, të botohej, në të njëjtën kohë me Times, edhe në cepin më të largët të botës, në Zelandën e Re (“Dr. Virchow on skulls”, New Zealand 22 November 1878) Ja se si e përshkruan Blowitz-i takimin në shtëpinë e profesorit Virchow:

“Në muzeun e tij në vitin 1878, gjatë kohës që po mbahej Kongresi i madh në Berlin, të nesërmen e luftës ruso-turke, (shënim, A.Hitoaliaj) kur po flitej për racat e ndryshme të Ballkanit, doktori dijetar (Profesori Virchow) u ngrit papritur: “Shikoni! – tha ai. Ja raca me të vërtetë superiore e këtyre vendeve. Shikojini këta!” Përpara na vuri tri kafka me një konformacion të barabartë. “Njëri nga kolegët e tu më ka dërguar të parën, pastaj shtiva në dorë dy të tjerat. Janë kafka shqiptarësh të vrarë nga turqit. Vështrojini me kujdes! A s’janë të bukura?! A s’janë madhështore?!”

Aq të njohura ishin bërë për kohën pohimet e Virchow-it, saqë kishte raste kur merreshin si treguese krahasuese të superioritetit. Qëllimet se përse bëheshin këto krahasime nuk janë më të rëndësishme sesa fakti që i referoheshin shkencës antropologjike si element i pakundërshtueshëm. Këtyre krahasimeve nuk iu shmang as poeti kombëtar më i madh rumun, Mihai Eminesku. :” Raca e pastër shqiptare, e para nga perandoria e lashtë e Lindjes”

Raca shqiptare nuk ka nxjerrë vetëm burra të pushkës,por edhe njerëz të mendjes e të shpirtit,filozofë,ligjëvënës,burra shteti,shkencëtarë,letrarë,dijetarë,poetë e artiste të mëdhënj.Numrit të njerëzve të dëgjuar,që njihen si Shqiptarë,duhet t’i shtohet një numër tjetër shumë m’i i madh të panjohurishë,që janë mbajtur si pjellë e ndonjë populli tjetër dhe që ne nuk ua dimë emrat.

E kemi edhe profesorin Stillman (antropolog i njohur gjerman) , i cili në kujtimet e tij për takimet me Z.Virchow në lidhje me studimet e racës shqiptare Ai përmend një bisedë që ka bërë me profesor Virchow në lidhje me Pellazgët dhe nisur nga kjo i dërgon atij kafkat e shqiptarëve. Nuk duhet shumë mprehtësi për të kuptuar se raca pellazgjike për të cilën Stillman kishte biseduar dikur me profesorin ishin pikërisht shqiptarët. Në të kundërt përse do përmendte këtë gjë kur synonte të shtinte në dorë kafkën e shqiptarit? (A.H)

“Mbledhjen e kësaj lëndeje, lëndës së racës ne nuk duhet t’a kërkojmë prej të huajvet,por prej vetë Shqiptarëvet..Për të zbuluar origjinën tonë dhe për të njohur vetvehten duhet t’i kushtojmë kujdesin e duhur studimit të races,që do të kishte për rendësi të barabartë,në mos më të madhe me studimin e gjuhës e të historisë ( Jakov Milaj1911-1997))Kontributin që kjo race i ka sjellë botës,në përpjesim më numrin e me kushtet në të cilat ka jetuar,nuk e vë prapa racavet të tjera fqinje. Tregon,për kundrazi,se paja shpirtërore e sajë është e madhe dhe e shumanshme.”

Duke e pasur një vetvete me një pajë shpirtërore të madhe dhe të shumanshme, si mundemi të luftojmë që ta shëmtojmë vetvetën. “Kurti tha se Vetëvendosje është pro mësimit të feve në shkollë.Po ashtu ai thotë se është pro mbajtjes së shamive në shkolla.( Tema Online)”.“Kur kemi një ndezje të pakontrolluar të atmosferës me deklarata denigruese ndaj kodeve të kulturës shqiptare, tashmë të identifikuara dhe nga grupe të caktuara antishqiptare, të shfaqura viteve të fundit në Kosovë. Albini, nuk hezitoi të provokoi inteligjencën duke lëshuar blof, në shërbim të vetvetes. (Albini, i kuq apo i gjelbër; Bekim Rexhepi)” .“Ata duhet ta dinë që 95 për qind e popullatës në Kosovë janë të besimit Islam, pra nuk kanë çka të frikohen nga kjo (Gazmend Islami “Kombi dhe Feja e Albin Kurtit?”) .Po ,ore po . Por dikur karshi botës thonim se ne Kosovë jemi 95% shqipëtar.

“Popujt që kanë patur të bëjnë me Ilirët gjatë shekujve kanë qenë kolonizatorë,pushtonjës ushtarakë ose migrantë endacakë.Këta nuk kanë patur kontakt të barabartëme të gjithë turmën ilirike të përhapur në një trevë kaq të madhe.Por,ndërsa,ndrydhja e tyre ka qenë më forte për disa fise e vise,ka qenë shumë me dobët ose nuk është ndier aspak nder fise e vise të tjera.Disa nga këta popuj,nuk kanë lënë gjurmë veçse në qytetrim: kurse disa të tjerë kanë lënë shumë gjak ndër fiset e pushtuara.Vetëm ai grup i Ilirve që më vonë u quajt me emrin Shqiptar,qëndroi m’i pastërti dhe,me gjithë se e ndjeu mjaft ndikesen e qytetërimit të huaj,mbeti gati krejt i paprekur për nga raca.”.Kështu pra na e spjegon Jakov Milaj racen shqiptare.

EULEXI, Gjermania dhe vendosja e ligjit në Kosovë

June 29, 2013 by dgreca

Nga Gani Qarri/

Shumica e banorëve të vendit,me gjithë heshtjen e pakuptueshme e cila vazhdon,deklarohen se janë për vendosjen e rendit dhe drejtësisë,si dhe për sjelljen para përgjegjësisë të të gjithë atyre që kanë bërë krime,apo çfarëdo të dyshuari tjetër i cili mund të ketë vepruar kundër ligjit,në dëm të popullit dhe shtetit të tyre.

Madje,shqiptarët e varfër nëse i referohen vetëm Raportit të “Freedom House”, dhe Departamentit Amerikan të Shtetit, ata vërtetë kanë arsye të forta për tu brengosur dhe ndjerë tejet të shqetësuar, sidomos për shkakun serioz,që në këtë raport përmend përfshirjen në krime të zyrtarëve dhe qeveritarëve të vendit, veçantë në trafikimin e qenieve njerëzore.

Ndaj,nëse vërtetë EULEX-i, është i ftuar nga qeveria e Kosovës, për çuarjen e drejtësisë në vend,atëherë është e natyrshme të kërkohet me këmbëngulje nga ky mision që ta kryej si duhet detyrën e tij dhe ti vejë para përgjegjësisë të gjithë të dyshuarit për çfarëdo lloj keq-bërje, anë e mbanë vendit, që nga ato të luftës-nëse ka të tilla në mesin e shqiptarëve, deri te çrrënjosja e krimit të organizuar,korrupsionit,e nepotizmit apo çfarëdolloj krimesh qofshin ato.

Duke u nisur nga këto sa u thanë, çudit fakti sesi disa njerëz marrin guximin jo vetëm të kundërshtojnë përpjekjet e misionit të BE-së, për vendosjen e rendit dhe ligjit edhe në këtë pjesë të Evropës.

Madje ata, kritikojnë e ngrihen hapur si kundër EULEX-it, ashtu edhe kundër Gjermanisë dhe diplomatit të saj Bernd Bochard, i cili për momentin udhëheq këtë misionin të sigurisë në Kosovë,edhe pse si për ndihma e investimeve ashtu edhe për mbështetjen politike ndaj Kosovën,pas Amerikës, vendin e parë në kontinentin e vjetër e mbanë Gjermania e cila padyshim ofron më së shumti nga i gjithë Unioni Evropian, për vendin tonë.

Përveç tjerash, edhe ushtarët gjerman janë të përqendruar në pikat më nevralgjike të vendit,dhe tregohen më të vendosurit për sigurimin e rrugëve dhe lëvizjes së lirë në veri ,duke kontribuar kështu drejtpërsëdrejti në ruajtjen e sovranitetit në atë pjesë të Kosovës, pa harruar trysnin shtetërore të Gjermanisë mbi Serbinë, që ajo detyrimisht, të bëj implementimin e marrëveshjes së arritur me vendin tonë.

Të gjithë e dinë se as EULEXI,nuk erdhi vetë këtu, ai u ftua nga qeveria jonë për ta ndihmuar atë në vendosjen e ligjit dhe shtet-ndërtimit,ringjalljen e gjyqësorit – nga vdekja klinike, që për kohë të gjatë pothuajse fare nuk funksionon dhe instalimin e së drejtës e cila në Kosovë,gati se nuk ekziston.

Sepse,që shumë kohë,siç është e ditur tanimë për të gjithë, në këtë pjesë të Evropës ku bën pjesë edhe Kosova,tash e 14 vite,asnjëri nga këto komponentë jetike, nuk lejohet të arrihet nga pengesat që nxjerr, kuazi – “drejtësia” e korruptuar vendore.

Megjithatë,disa nga shqiptarët shajnë e ofendojnë,jo vetëm udhëheqësin momental të këtij misioni,diplomatin gjerman- Bernd Borchard, por nuk kursejnë as atdheun e tij Gjermaninë, të cilët si “mbiekspert” që mbahen,nuk hezitojnë t`ua kujtojnë atyre Nyrnbergun dhe procesin e drejtësisë të mbajtur para afro 70 vitesh atje.

Gjermanët edhe Nyrnbergun ditën ta kalonin burrërisht dhe përjetonin në mënyrën më njerëzore,duke e trajtuar si diçka të hidhur por të pakthyeshme dhe që i takon vetëm të kaluarës.

Ndaj,pak kush,mund ta sqaroj,këtë far lloj “krahasimi” cinik,pasi që shumica dërmuese e popullit gjerman me gjithë dhembjet,pranoi zbatimin e drejtësisë në vendin e tyre,njohu forcat Amerikane si çlirimtare nga nazizmi,si dhe u pajtua me stacionimin e forcave aleate të Amerikës në Gjermani,pra ushtarët Anglez dhe Francezë,të cilët ishin rivalët më të mëdhenj të të gjitha kohërave për gjermanët,me të cilët u përballën gjatë dhe përgjakën deri në fund të luftës së dytë botërore.

Pra,unë nuk shoh kurrfarë pikëtakimi në mes gjykimit të Nyrnbergut dhe veprimeve të tanishme të EULEX-it, edhe nëse ky mision përpiqet të vendos rendin e munguar dhe forcoj ligjin sipërfaqësor të pakët dhe jofunksional në vend,si dhe bëjë sjelljen e ndonjë të dyshuari para drejtësisë në Kosovë, gjë që e ka për detyrë si obligim i marrë përsipër,me bekimin shtetëror të Kosovës?!

Ndaj,athua nuk janë të vetëdijshëm “publicistët” e tillë, të cilët nuk hezitojnë të shkruajnë edhe pa argumente kundër Gjermanisë,apo nuk duan ta shohin realitetin dhe pranojnë faktin e pamohueshëm se që nga paslufta,ata që përgjaken për Kosovën,nuk janë më shqiptarët, por pjesëtarët e KFOR-it, ndërkombëtar në ballë të të cilëve qëndrojnë ushtarët e Gjermanisë.

Për Kosovën,jo vetëm ushtarët dhe shteti gjerman,por pati edhe individ të këtij nacionaliteti të madh,si Roland Bartezko i cili në moshën 30-31vjeqare, sakrifikoi rininë dhe lirinë e tij ,duke u dënuar me 23 vite burg për hedhjen në erë më 18 Prill të vitit 2001, të ish zyrave të MUP-it,serb në Prishtinë.

Për ata që me kalimin e viteve mund të kenë harruar, menjëherë pas luftës, strukturat e larta shtetërore të policisë së fshehtë të Serbisë, u kthyen pa asnjë pengesë, si “në shtëpi të babës së tyre” dhe patën zënë vend në mes të kryeqytetit të vendit tonë,ku vepronin të lirë e të pa trazuar nga shqiptarët-duke lëshuar dokumente ilegale serbe dhe sfiduar hapur shtetin e Kosovës,mu në mes të Prishtinës.

Por, falë një trimi gjerman, kjo do të zgjaste vetëm deri më 18 Prill të vitit 2001,kur nga parashutisti i atëhershëm,31 vjeçar Roland Bartezko, do të vritej hiq më pak se vet Koloneli Aleksandër Petroviq ,njeriu më i fuqishëm në shërbimin sekret serb dhe udhëheqësi kryesor i byrosë serbe në Prishtinë, për lëshimin e pasaportave të Serbisë, banorëve shqiptar në Kosovë.

Madje,është e ditur për të gjithë se edhe ushtarët gjerman jo vetëm vitin e kaluar u përgjakën disa herë nga barrikadistët dhe ekstremistët serb në pjesën veriore të vendit tonë, të cilët edhe tani,sot e përditë përballen me këto struktura funksionale dhe të organizuara serbe,në përpjekje për mbajtjen e rendit dhe qetësisë, për aq sa është e mundur në atë pjesë, ku këmba shqiptare, ende nuk guxon të shkel e lirë.

Kurse shembulli më i freskët është marrëveshja me Serbinë e cila implementon pjesë që ajo dëshiron dhe vetëm aq sa asaj i nevojitet për afrim me Bashkimin Evropian.

Ndaj,edhe kur para lojërave të saj të pandershme,të gjitha shtetet tjera të BE, heshtin,bile derisa edhe vet kryeministri aktual i Kosovës në vend se të konsultohet me kabinetin e tij,ai vendos me Daqiqin që në Bruksel, se kur duhet të mbahen zgjedhjet e radhës në vendin tonë të lirë, “sovran”, e të “pavarur” vetëm Gjermania nga i gjithë Unioni Evropian,është ajo e cila hapur i vë kushte qeverisë së Serbisë për lehtësimin e procesit të shtet-shtrirjes së Kosovës, ne gjithë territorin e saj.

Ajo e vetmja, kërkon publikisht nga Serbia, shuarjen e strukturave paralelo-pushtuese në Veriun e vendit dhe normalizimin e marrëdhënieve me Kosovën,duke pamundësuar edhe marrjen e datës së fillim-bisedimeve për anëtarësimin e Serbisë në BE, pa implementimin në praktikë të marrëveshjes së arritur me 19 Prill, në mes të Thaçit dhe Daçiqit në Bruksel.

Duke u nisur vetëm nga faktet e lartë-cekura,secili që mendon sado pak,bindet menjëherë se sjelljet dhe vjelljet e pakontrolluara të disa shqiptarëve, sa janë të padrejta-po aq, janë edhe të pamoralshme,ndaj një vendi mik-siç është Gjermania.

Ajo, falë mundësive të mëdha politike dhe ndikimit të gjithanshëm ekonomiko-financiar që ka në BE ,praktikisht bënë shumë më shumë, se shumica e shteteve tjera të këtij unioni,e padyshim-edhe shumë më tepër se vet Kosova dhe dy shtetet shqiptare bashkë, për implementimin e marrëveshjes,në rast nevoje-edhe me vënie kushtesh e detyrim,si asnjë vend tjetër në rajon,sa herë që kjo mbetet si e vetmja gjuhë të cilën e kupton Serbia.

Ndaj në një vend dhe shtet funksional, ku sundon rendi dhe ligji, nuk do të mund të paramendoheshin veprime të tilla të ulëta, që edhe miqve më besnik, tu rezervohen trajtime këso-fare, me fushata fyese e denigruese ndaj tyre, duke i quajtur edhe antishqiptar shkelës të vlerave dhe të motivuar politikisht, pa pasur arsyetime bindëse.

Tendencat si këto, rrezikojnë bllokimin e plotë të sistemit të drejtësisë edhe ashtu të degraduar totalisht në Kosovë, si dhe mos-zbardhjen për shumë kohë të vrasjeve të pa zbuluara, korrupsionit dhe padrejtësive tjera të shumta të cilat vazhdojnë ti rëndojnë gjithnjë e më tepër, fatkeqësitë e njerëzve edhe sot në Kosovë.

Veprimet e EULEX-it,duhet të shihen si ndihmë ndaj shtetit dhe atyre që ende vuajnë për më të dashurit e tyre të vrarë e të pagjetur deri në këto kohë, pasi që sistemi mafioz i gjyqësisë së korruptuar të Kosovës,për 14 vitet e pasluftës nuk qe asnjëherë ne gjendje të zbardhë çfarëdo rasti, qoftë edhe një të vetëm- me rëndësi,i cili do të na bënte krenar dhe meritonte të përmendej.

Nga zhvillimet e deritanishme është e njohur për secilin se jo vetëm drejtësia e cila në kuptimin e plotë të fjalës,përveç shkrimit të saj në letër si teori, praktikisht në Kosovë ajo nuk ekziston fare, kështu që shqiptarët nuk duhet të harrojnë se pa ndihmën e Amerikës dhe të BE-së, ata nuk mund të ecin si popull dhe as mbijetojnë si shtet, ndaj nëse ne nuk jemi në gjendje që ti zgjidhim vet problemet tona të grumbulluara në shtëpinë ku jetojmë,ky është faji i ynë e jo i EULEXI-it, dhe as i shtetit gjerman.

BE dhe Gjermania,nuk mund të fajësohen, vetëm pse sistemet e tyre juridike,nuk parashikojnë shpërblime për korrupsion dhe dekorata e mirënjohje për keqpërdoruesit e mundshëm të ligjit dhe të jetës së njerëzve, siç mund të praktikohet në ndonjë rast në Kosovë,por veprojnë konform ligjit dhe kërkojnë sjelljen e cilit do të pandehuri të mundshëm për çfarëdo dyshimi qoftë, para drejtësisë për tu vërtetuar fajësia apo edhe pafajësia e tyre e mundshme.

Madje njeriu çuditet me të madhe sa herë dëgjon pyetjet e njerëzve si kjo; pse EULEX-i, nuk arreston edhe kriminelët në Serbi.

Pyetja është e arsyeshme dhe plotësisht me vend,por në adresë të gabuar, megjithëse është e kuptueshme që fajtorët duhet arrestuar kudo qofshin ata, por një gjë shqiptarët duhet ta kenë parasysh edhe në raste të tilla, sepse Kosova fatmirësisht-njëherë e përgjithmonë është divorcuar nga martesa e dhunshme me Serbinë,ndaj ne jemi shtet më vete i lirë dhe i pavarur,kurse misioni i BE-së,është i ftuar nga qeveria e vendit, për veprim me mandat të kufizuar kohor e hapësinor,dhe vetëm brenda territorit të Kosovës,duke mos guxuar nga rezoluta e famshme e OKB-së, ti prekë as serbët nën juridiksionin e Serbisë në veriun e Kosovës.

Kështu që edhe po të donte Shefi i EULEXI-it,gjë për të cilën unë personalisht jam i bindur se Bernd Borchard e dëshiron,por misioni të cilin ai udhëheq,nuk ka mandat ligjor,as fuqi juridike, të kaloi dhe bëj arrestime në territorin e Serbisë, e as në veriun e Kosovës,të administruar ende nga serbët, ani pse atje dihet se ka shumë kriminel dhe keqbërës të panumërt,sidomos ndaj shqiptarëve, përgjatë gjithë kohës së pushtimit si dhe gjatë zhvillimit të luftës në Kosovë.

Pra,është koha e fundit që edhe shqiptarët të mësohen dhe kuptojnë se të gjithë pa dallim janë të barabartë para ligjit,ndaj më në fund duhet të bëhet e pranueshme edhe për ata, se cilido që mund ta ketë thyer ligjin,është e natyrshme të bart përgjegjësi penale dhe të jap llogari para drejtësisë, për çfarëdo vepre antiligjore.

Për fat të mirë,ne si shtet i ri, në këtë drejtim kemi edhe ndihmën e Amerikës, Gjermanisë, misionit të BE-së etj, të cilët jo vetëm se kontribuojnë për vendosjen e rendit dhe ligjit në vend,por ata na mbështesin dhe përkrahin edhe në rrugën e shtet-ndërtimit tonë,pranimin e Kosovës në të gjitha institucionet me rëndësi ndërkombëtare si dhe njohjen e saj kudo në botë.

Madje shtetet tona mike,tregojnë shumë durim me ne, edhe duke na shpjeguar me dashamirësi se në Kosovë, nuk gjykohen njerëz vetëm për krime ndaj serbëve por edhe ndaj shqiptarëve,siç gjykohen për korrupsion e keqpërdorime tjera që bien ndesh me ligjin, në vendin tonë.

Gjermania jo vetëm se është mbështetësja jonë e drejtpërdrejtë më e madhja dhe më seriozja në të gjitha fushat dhe pikëpamjet,e dëshmuar për miqësi të sinqertë dhe përkrahëse kryesore për të gjitha proceset që zhvillohen në vendin tonë, por ajo është edhe shembulli më i mirë për ligj dhe drejtësi në rajon,nga e cila neve na duhet ende ndihmë e gjithanshme dhe kemi nevojë të mësojmë shumë.

Ndaj edhe veprimet e EULEX-it,i cili është ftuar nga qeveria si mision,nëse janë në interes të vendit, forcimit të ligjit,vendosjes së drejtësisë dhe në të mirën e popullit tonë,megjithëse aty këtu ato kundërshtohen me forcë, për qëllime ende të pa- shpjeguara tërësisht, atyre duhet t`u bashkohen edhe organet vendore,në mënyrë që më në fund të mësohen shqiptarët kudo se Kosova nuk është pronë e individëve por shtet i banorëve të saj, ku përfundimisht duhet të vendoset ligj i njëjtë për secilin dhe sundojë drejtësi e barabartë për të gjithë.

NUK DUHET PERDORË MA FJALA “TURP” !

June 28, 2013 by dgreca

Ne foto: Shkoder 2 Prill…/

Nga Fritz RADOVANI/ Ju lutem mos më keqkuptoni! Kur turpi hahet me bukë ai asht ushqim…

Edhe gushakuqët kanë ditën e tyne nr. 41 në listë. Ata ua kanë marrë ditën e pranverës dallëndyshave, jo me forcë por me “vullnetin” e tyne, tue e festue até në ditët e para të stinës së verës, pikrisht në një nga datat ma të pritëshme per ndrrimin e qeverisjes, me 23 Qershor 2013.

Po, dallëndyshat çka u bane? – Flitet se kanë ikë dikund ma larg se në Misir… Thonë se u ka mbetë “hatri” që komunistët nga inati me Filip Shiroken, ua kanë flliq Shkodren…

Nuk kanë faj fare! Filloi në Prill të 1913 me hanger pare tradhëtije Esad Pashë Toptani, dhe u bane plot 100 vjet, me 22 Prill 2013 që nipat e sternipat e tradhëtarit (nuk po i shkruej të gjithë, se kam frikë se po harroj ndonjë…) erdhen prap, me lidhë miqësi me pushtuesit e vjeter…

Me i pyet kush, po shka po bani kështu? Të gjithë “njëzëri” pergjegjin: “Po pse, iu bënë juve shkodrianëve pershtypje kjo, a nuk jemi me fëtyrë nga Europa?” Në të vertetë nuk kanë faj, u asht ba fëtyra … tash 72 vjet tue i premtue Popullit Shqiptar, se “do hajmë me lugë ari!”.

Po lugët e arit ku janë? – Sternipi nuk i zen me gojë, ka frikë se i duhet me i shkri per me zevendsue lingotat që ka vjedhë gjyshi në thesarin e Bankës Shtetit Shqiptar… Po edhe me kenë, neser me ia kthye gjykata Pallatin e Brigadave apo të mbretit (nuk po dij i kujt asht, se nuk po dij as kush ka pague me e ba…), me shka do të hanë qeveritarët tanë, ata nuk perdorin pirunjë, se hanë me gishta kur shkojnë në “Konferencen Islamike”, po lugë e thika i kanë edhe nder zyre.

PPSh na la një trashigimi me na pasë lakmi edhe vendet tjera të “Konferencës Islamike”.

Kush nuk asht trashigimtar në Shqipni?! Cili mret, president, kryeminister, minister i mbrendshem apo bodigard i tyne, nuk ka “tapi” per të gjitha institucionet shtetnore dhe ata “private” kur ua venë synin ata, a “nuk janë të tyne” tue fillue nga Presidenti?…

Të flasim “drejtë” dhe troç: – Kush e ndertoi burgun e Burrelit, Gjinokastres, Tiranës apo të Shkodres? – Populli a qeveritarët? – Sikur Ahmet Zogu, mos të ndertonte “burgun e Burrelit” a do ti vente kush bustin e tij në Burrel… – Nuk besoj!

Po sikur, Enver Hoxha, Mehmet Shehu e Koçi Xoxe, të mos hapnin në 1946 në Shkoder, 26 hetuesi, burgje e podrume torturash, a do të ishin “heronjë populli” këta barbar?

– As këte nuk e besoj! Prandej, edhe kerkohet rivendosja e tyne nder sheshe!

Po sikur, të mos hapnin kampet e interrnimit dhe të shfarosjes apo fermat famkëqija, dhe shfrytzimin e minjerave me të burgosun, mese ata do të joshnin bankat Islamike e Perëndimore?

Po pse, budallenjë janë turqit, që mbajnë “peng” qeverinë shqiptare tash 100 vjet me “veqilat” e tyne, tue ua krijue të gjitha kushtet e sigurisë, madje edhe tue i quejtë “pashallarë’, “hoxhallarë, shehjlerë apo haxhi – ibriklerë…” të tyne, dhe tue “garantue” per ta? …

Janë ba plot 21 vjet që Shqiptarët vazhdojnë me votue per “trashigimtarët” që jo vetem i vodhën dhe i plaçkitën, po edhe i masakruen dhe i vranë tue i dhunue si asnjë pushtues tjeter…

Të gjithë pa pikë turpi në se nuk kishin teserat e PPSh, ishin bashkpuntorë të atij sigurimi që ka ushtrue dhunen dhe Gjenocidin ma barbar të Shek. XX në Shqipninë Martire! Autorët e këtij Gjenocidi jo vetem nuk u dënuen gjatë qeverisjes 21 vjeçare, gjoja “demokratike”, po edhe u asht dhanë mundsia me zhdukë edhe “dosje” e dokumenta të krimeve të tyne mizore.

Tue fillue nga Presidentët, Kuvendi Popullor i Haxhiqamilistëve dhe qeveritarët anadollakë që edhe pse ndonjë thotë se jam “kaurr”, ashtu mund të jetë, “po katolik kurrë”! Me respektue të gjitha “titujt e dekoratat” që janë dhanë nga qendra vrastare e atij “Kuvendi barbarësh”, kjo nuk i lejohet as Muslimanëve, as Bektashijëve, as Ortodoksëve dhe as Katolikëve Shqiptarë të vertetë!

Ata që vazhdojnë rrugen e kriminelëve të vitit 1944, janë kriminelë pasues ma të poshter!

Të bash thirrje me votue per këta dhe të votosh si asht votue, asht tri herë tradhëti:

Kundrejt Gjakut Martirëve të Atdheut.
Kundrejt Vorrezave të zhdukuna nder kampe shfarosje e interrnimi.
Kundrejt Rinisë Shqiptare, që do të konsiderohet trashigimtare e një vendi pa Histori.

E ndoshta, krimi ndaj Rinisë Shqiptare asht ma i madhi, mbasi do të vertetojnë të gjitha ato shpifje e poshtersi per të cilat, nder shekuj na kanë veshë okupatorët e komshijtë dashakëqijë.

Të votosh per tradhëtarët e Atdheut që kanë shitë Trojet tona, kanë dhunue Flamurin e Atij Gjergj Kastriotit që shpetoi Europen nga barbarizmi anadollak, kanë nenshkrue marrveshje pushtimi dhe zaptimi nga jugosllavët, grekët, turqit apo rusët e kinezët, pa perjashtue tryezat e flliquna të Italisë, në vitin 1991 në Venecia…apo në ….asht Tradhëti Kombtare dhe asgja ma pak.

E ku, thoni ju, se duhet perdorë fjala “turp”?

Melbourne, 28 qershor 2013.

E djathta dhe e majta

June 28, 2013 by dgreca

NGA RESHAT KRIPA/

Një anekdotë e vjetër tregon se kur Neroni i vuri zjarrin Romës, populli u ngrit në revoltë dhe rrethoi pallatin perandorak. Neroni, i frikësuar, thirri këshilltarin e tij, të urtin Seneka, dhe i tha:

– Si t’ia bëjmë, ata po hyn në pallat?

Seneka iu përgjigj:

– Hidhua fajin të krishterve.

Në atë kohë krishterimi kishte vetëm pak kohë që kishte lindur dhe Shën Pjetri ndodhej në Romë.

– Po, a do të më besojnë? – pyeti Neroni.

– Populli beson çdo lloj gënjeshtre që i serviret, – iu përgjigj Seneka.

Kjo sentencë u vërtetua më së miri me rezultatin e zgjedhjeve që sapo mbaruan. Populli u besoi gënjeshtrave të shumta të Edi Ramës se tani e tutje do të hanin “me lugë të florinjtë”, siç thoshin dikur ish komunistët. U besoi gënjeshtrave për qindramijrat që do të punësoheshin, për shërbimin shëndetësor falas, për heqjen e taksave për bisnesin e vogël, për legalizimin e banesave e të tjera, e të tjera që do t’u kryekan brenda një afati prej një viti. Populli u besoi ndaj ia dha shumicën dërmuese të votave Partisë Socialiste dhe koalicionit që ajo drejton.

Le t’i hedhim një vështrim rezultatit të zgjedhjeve që tashmë kanë përfunduar. Sipas tyre PS ka fituar 66 mandate, PD 49, LSI 16, PR 3, PDIU 4, PBDNJ 1 dhe PKDSH 1. Si koalicione ASHE ka fituar 60% të votave baras me 84 mandate, ndërsa APMI 40% ose 56 mandate.

Natyrisht një rezultat i tillë shokoi edhe ata parashikuesit më të aftë të rezultateve, madje edhe vetë fitimtarët. Si ka mundësi një humbje e tillë për Aleancën ë Djathtë? Si ka mundësi që Elbasani, të cilit sapo i mbaroi autostrada moderne që e lidh me kryeqytetin brenda një gjysmë ore, të votojë për Aleancën e Majtë? Si ka mundësi që Shkodra dhe Kavaja, që për njëzetedy vjet kanë qenë bastione të së djathtës, të votojnë për të majtën?

Me daljen e këtyre rezultateve Kryetari i Partisë Demokratike, Sali Berisha, doli para zgjedhësve të vet dhe me një kurajo prej fisniku pranoj përgjegjësinë për humbjen dhe deklaroj dorëheqjen nga të gjitha funksionet e tij, një veprim që Edi Rama duhej ta kishte bërë që në vitin 2009, pas dy humbjeve radhazi të zgjedhjeve për pushtetin lokal apo qëndror, por që nuk pati kurajon ta bënte, megjithse një gjë e tillë parashikohej edhe në statutin e partisë së tij. Një veprim të tillë nuk e kanë bërë edhe drejtuesit e një mori mini-partish, djathtas dhe majtas, që figurojnë artificialisht në skakierën e politikës shqiptare, por që gjatë këtyre 22 viteve pluripartitizëm, nuk kanë arritur asnjëherë të fitojnë. Për këto mini-parti, për vite të tëra, nuk kemi dëgjuar të zhvillohen kuvendet e tyre dhe të zgjidhen organet drejtuese megjithatë, çuditërisht, kryetarët mbeten të përjetshëm.

Por le t’i analizojmë të dhënat e dala nga këto zgjedhje dhe le të nxjerrim detyrat që duhet të ketë opozita e re në të ardhmen. Këtë e bëj pasi, sipas mendimit tim, përsëritja e tyre do të bëj që në të ardhmen Partia Demokratike të pësojë fatin e simotrave të saj në vendet e Europës Lindore. Ndaj le t’i rendisim njera pas tjetrës.

Në rast se do t’i referohemi rezultateve do të konstatojmë se PS ka fituar aq mandate sa në vitin 2009, ndërsa PD ka 25 mandate më pak, pasi në numrin 49, katër deputetë janë të partive të tjera të koalicionit dhe dy të ardhur para pak ditësh nga Partia Socialiste. Kështu që mbeten 43 deputetë. Me pak fjalë, ka më pak deputetë se në vitin 1997 kur këto zgjedhje u zhvilluan pothuajse në kushte lufte dhe ky koalicion nuk u lejua as të bënte fare fushatë. PR dhe PDIU kanë fituar nga 4 mandate, aq sa nuk i kanë arritur ndonjëherë në këto 22 vjet zgjedhje pluraliste. Kjo i çuditi edhe ata vetë. Por çudia më e madhe qëndron te LSI-ja që fitoi 16 mandate nga 4 që kishte. Siç shihet kjo nuk është një fitore e PS-së. Kjo nuk është edhe një fitore e LSI-së, por është një dhuratë që ia bëri PD-ja. Në vitin 2009 PD-ja fitoi, së bashku me aleatët, 70 deputetë. Në pamundësi të formonte qeverinë preferoi të fuste në koalicion 4 deputetët e LSI-së dhe gaboi. Gabimi ishte se nuk mund të futen në të njëtin stan si ujqërit dhe delet. Ilir Meta e kishte treguar veten se kush ishte, që me çështjen e arit të Krabës, qëndrimin ndaj Nanos dhe arrestimin e Sali Berishës. Çuditërisht, këto u harruan dhe LSI-së, zyrtarisht, iu dorëzua 20% e pushtetit

që në fakt e tejkaloi këtë shifër. Iu dorëzuan tre ministritë kryesore, Ministria e Jashtme, e Ekonomisë

dhe e Shëndetësisë si dhe posti i Zëvendëskryeministrit. Një gjë e tillë solli pushimin nga puna të një numri të madh të përndjekurish politikë dhe simpatizantësh të PD-së dhe zëvendësimin e tyre me militantë të LSI-së në tre dikasteret qëndrore dhe drejtoritë përkatëse në rrethe dhe natyrisht një gjë e tillë solli edhe një farë pakënaqësie brenda rradhëve të vetë PD-së. Ky ishte një nga shkaqet që solli rrjedhjen e mandateve nga PD-ja te LSI-ja.

Por si do t’i vej filli krushqisë së re Rama-Meta? Ndoshta nuk kam të drejtë por, duke u nisur nga ngjarjet e kaluara, dyshoj se krushqia e tyre do të përfundojë me sukses. Si do ta zgjidhë zoti Rama çështjen e 21 janarit pasi dihet mirë qëndrimi ato ditë i Metës në këtë ngjarje. Si do ta përmirësojë gjendjen e shëndetësisë pasi ishte ministri i Metës në krye të atij institucioni. Si do ta zgjidhë çështjen e ekonomisë së vendit, pasi ishte përsëri ministri i Metës në krye dhe është edhe përgjegjësia e tyre për gjendjen që, sipas Ramës, qenka e mjerueshme. A do të emërojë ndonjë nga ish ministrat e mëparshëm të Metës në këtë detyrë? Do të presim dhe do të shohim. Viti i parë i qeverisjes kalon shpejt. Koha do të tregojë se sa do t’i realizojë premtimet.

Qëndrimi ndaj të përndjekuve politikë Është e vërtetë që PD-ja është e vetmja forcë që ka përkrahur të përndjekurit politikë. Një gjë e tillë u reflektua më së miri gjatë periudhës së parë (1992-1997) të qeverisjes së saj. Por nuk vazhdoi ky trajtim me të njëjtin ritëm gjatë qeverisjes së dytë (2005-2013). Le ta ilustrojmë me shembuj konkretë.

Në vitin 2006 u miratua Rezoluta e Kuvendit të Shqipërisë në mbështetje të Rezolutës së Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Europës “Për Ndëshkimin e Krimeve të Kryera nga Regjimet Komuniste”. Kanë kaluar shtatë vjet nga miratimi i saj dhe deri më sot është realizuar vetëm një pikë, ajo e krijimit të Institutit të Hetimit të Krimeve të Komunizmit. Çfarë e ka penguar Kuvendin e

Shqipërisë t’i heq titujt dhe dekoratat ish diktatorit Enver Hoxha? Çfarë i ka penguar historianët të

rishikojnë historinë e Shqipërisë? Çfarë e ka penguar Ministrinë e Arsimit të rishikojë tekstet shkollore? Përse nuk hapen dosjet e bashkëpuntorve të ish Sigurimit të Shtetit dhe pse nuk bëhen publike dokumentat që dëshmojnë krimet e komunizmit? Përse ende nuk janë kthyer në muze burgjet dhe kampet e tmerrshme, nuk janë hapur muzeumet e krimeve të komunizmit, nuk është ngritur memoriali në nderim të atyre që dhanë jetën për lirinë që gëzojmë sot? Të gjitha këto pyetje kërkojnë përgjigje.

Po Partia Socialiste si do të veprojë lidhur me këto? Unë nuk besoj se ajo do të jetë e gatshme t’i zgjidhë këto çështje. Nuk besoj duke iu referuar fakteve të këtyre viteve. A nuk ishte ai që nxorri deputetet jashtë kur miratohej ligji për dënimin e krimeve të regjimit komunist? Kjo tregon se ai asnjëherë nuk ka qenë i gatshëm për të dënuar këto krime.

Është miratuar një ligj për dëmshpërblimin e të përndjekurve politikë por zbatimi i tij le shumë për të dëshiruar. Dëmshpërblimi i të pushkatuarve pa gjyq dhe të internuarve në tela me gjëmba sapo ka filluar. Një projekt-ligj i Qeverisë mbi dëmshpërblimin e menjëhershëm të atyre që kanë kaluar moshën 85 vjeç, heqjen e nenit të terrorizmit për të dënuarit politikë dhe zgjatjen e afatit të dorëzimit të dokumentave, ka mbi një vit që është miratuar nga komisionet parlamentare, megjithatë, nuk kaloi në seancë plenare për miratim, aq më tepër kjo ndodhi kur në krye të Kuvendit kishim një kryetare nga shtresa e të përndjekurve politikë.

Nuk besoj gjithashtu se do të jetë Partia Socialiste ajo që do t’i zgjidhë këto çështje. A nuk ishte Edi Rama ai që i nxorri jashtë deputetët kur miratohej ligji mbi dëmshpërblimin e të përndjekurve politikë dhe amendamenti mbi dëmshpërblimin e të pushkatuarve pa gjyq? A do ta bindë dot ish kryeministrin Majko të kërkojë falje për shprehjen “Ata ishin plehra” të thënë në Komisionin e Ligjeve kur diskutohej ky ligj? A nuk ishte ai, së fundi, që i nxorri jashtë deputetët nga salla kur miratohej ligji për lustracionin? Mendoj se, para së gjithash, i takon atij të kërkoj falje para shtresës së të përndjekurve politikë për këto veprime të kryera me urdhër të tij. Unë do t’i kujtoja se të përndjekurit politikë nuk janë ato kokra që ka mbledhur pas vetes, individë pa personalitet që nuk përfaqësojnë as veten e tyre, Të përndjekurit politikë janë një shtresë e gjërë që në plan të parë kanë parimet e tyre, kanë çështjen kombëtare.

Një çështje tjetër që ndikoi në rezultatin e zgjedhjeve është edhe burokracia administrative që ka

pushtuar disa institucione të vendit. Nuk janë të pakta rastet ku për një çështje apo tjetër po t’u drejtohesh drejtuesve të institucioneve askush prej tyre nuk denjon të kthejë përgjigje. Lidhur me këtë kam raste personalisht që për çështje që i përkasin shoqatës ku bëj pjesë apo çështje personale u jam drejtuar disa herë drejtuesve të Ministrisë së Ekonomisë, Financës apo institucioneve të ndryshme deri edhe Kryetares së Kuvendit por asnjë nuk është munduar të kthejë përgjigje. Kjo nuk i nderon.

Partia Socialiste i fitoi këto zgjedhje. Rama do të jetë Kryeministri i ardhshëm. Do të formojë qeverinë e re. Dhëntë Zoti të mos jetë e vërtetë ajo që shkruajnë gazetat se paska bërë marrëveshje me një sharlatan si Spartak Ngjela, që deri tani ka ndërruar pesë apo gjashtë parti, për ta emëruar Ministër të Drejtësisë. Po të jenë edhe ministrat e tjerë si ai, lumi ta marrë Shqipërinë. Koha do të tregojë se si do të rrjedhin ngjarjet.

Shkëputja nga mentaliteti komunist është një pikë tjetër që nuk ka mundur të realizohet në vendin tonë. Shfaqje e kësaj është hymnizimi i drejtuesit, që në vendin tonë ka arritur në përmasat e një Perëndie të re. Një gjë e tillë e ka lodhur këtë popull. A nuk ishin mjaft 46 vitet e diktatorit Hoxha, ku të ngratit popull i zunë duart kallo nga duartrokitjet dhe iu ngjir zëri nga të brohoriturit? Drejtuesit e partive kryesore politike duhet ta dinë se dalja vend e pavend, disa herë brenda ditës dhe në të gjitha kanalet televizive apo faqet e gazetave, të rrethuar nga analistë militantë, më tepër i largon ata nga masa e gjërë e popullit të tyre. Një gjë të tillë nuk e shohim në vendet e tjera me traditë demokratike. Nuk shohim ovacionet frenetike ndaj drejtuesve në këto shtete.

Këto ishin disa arsye, sipas mendimit tim, që Partia Demokratike dhe koalicioni i djathtë i humbi zgjedhjet. Do të doja t’i drejtohesha dhe t’i thoja Kryetarit te ri të Partisë Demokratike se ajo humbi vetëm një betejë. Beteja të tjera na presin. Kjo shtron si detyrë që ajo të refrlektojë sa më parë dhe ashtu si duhet. Mendoj se kjo gjë nuk mund të zgjidhet me një mbledhje Kryesie apo Këshilli Kombëtar. Mendoj se është e domosdoshme një mbledhje e gjërë e të gjithë atyre që i janë kushtuar kësaj partie, që kanë besim se është ajo që do të vendosë demokracinë e vërtetë perëndimore në vendin tonë. Në këtë mbledhje duhet të dëgjohen zëra nga të gjitha krahët, madje edhe nga ata që mendojnë ndryshe. Duhen shprehur të gjitha alternativat dhe duhen zgjedhur më të mirat. Jam anëtar i kësaj partie qysh në ditët e para të themelimit të saj, më 6 janar 1991 dhe do të vazhdoj të jem edhe në ditët e saj më të vështira, duke shprehur hapur mendimet e mia. E lë në mendimin tuaj të çmoni në se kam të drejtë apo jo.

Do t’i sugjeroja zotit Rama se , në rast se dëshiron të ketë sukses, të realizojë ato të meta që kam konstatuar më sipër. Kjo do ta kthejë Partinë Socialiste në një parti të vërtetë të majtë europiane. Por kam dyshime se kjo, për vetë përbërjen e saj, është e vështirë të realizohet. Një katrahurë sundon sot në vendin tonë. Miku i djeshëm papritur është bërë armik ose e kundërta. Nuk janë të rralla rastet kur pelivanë politikë hidhen nga njeri kamp në tjetrin, aty ku mendojnë se gjejnë terren më të favorshëm për realizimin e prapësive të tyre. Drejtues të së majtës, pa pritur e pa kujtuar kthehen në të djathtë madje, me këtë mënyrë, arrijnë të zgjidhen edhe deputetë . Nga ana tjetër ka drejtues të djathtë që bien në prehrin e së majtës dhe bëjnë karrierë. Me pak fjalë janë kthyer në trafikantë idealesh. Kjo gjë më bën të pyes:

– Çfarë jeni ju, mor zotërinj, të djathtë apo të majtë?

Kjo më kujton një anekdotë tjetër të vjetër, me të cilën dua të mbyll shkrimin tim.

Një natë, ndërsa flinin, gruaja i thotë Nastradinit të famshëm:

– Or burrë, në krahun e djathtë ke një qiri. Të lutem ndize!

Nastradini, i përgjumur, i përgjigjet:

– Eh, moj grua, ku e di njeriu natën se ku e ka krahun e djathtë dhe ku të majtin?

Në një gjendje të tillë janë edhe shqiptarët dhe me këtë gjendje nuk mund të shkohet në Europë.