Mbrëmë, Bordi i Shoqatës Uskana pati kënaqësinë të takohej me familjet në rajonin e Quad Cities për të nisur një iniciativë të re që e kemi quajtur “Uskana Roadshow”—një përpjekje për ta sjellë Shoqatën Uskana drejtpërdrejt tek ju.

Ju falënderojmë të gjithëve për pjesëmarrjen!Një falënderim i veçantë shkon për Shika Becirin dhe Lirim Nezirin për organizimin e këtij takimi, si dhe për Meti Bajramin që na priti në ambientin të ngrohtë dhe mikpritës në restoration e tij. Jemi gjithashtu mirënjohës për të gjitha gratë që sollën ëmbëlsira të shijshme, duke e bërë mbrëmjen edhe më të veçantë.

Takimi filloi me një prezantim mbi misionin dhe qëllimin e Shoqatës sonë, si dhe një përmbledhje të aktiviteteve që organizojmë për të bashkojmë komunitetin tonë, si Mbrëmja Kërçovare, Recitali AMA, Kampi, 5K & Pikniku, Tubimi në Anije dhe Festa e Flamurit. Gjithashtu, theksuam edhe kontributet e rëndësishme që arrijmë të japim falë mbështetjes së komunitetit—përfshirë ofrimin e mbi 100,000 dollarëve në bursa për studentët si në SHBA ashtu edhe në Kërçovë, si dhe ndihmën humanitare e asistencën për shkollat dhe organizatat shqiptare.

Më pas hapëm diskutimin për pyetje dhe komente, dhe vlerësojmë shumë idetë e vyera që u ndanë për iniciativa të reja.

“Uskana Roadshow” është vetëm në fillim—ne mezi presim të lidhemi me edhe më shumë familje teksa udhëtojmë nëpër komunitete përtej Chicagoland, aty ku jetojnë familjet tona të dashura kërçovare.

Shihemi së shpejti!

Last night, the Board of Shoqata Uskana had the pleasure of meeting with families in the Quad Cities region to launch a new initiative we are calling the “Uskana Roadshow”—an effort to bring Shoqata Uskana directly to you.

We would like to thank everyone for attending! Thank you to Shika Beciri and Lirim Neziri for organizing this gathering, and to Meti Bajrami for welcoming us into his warm and inviting restaurant. We are also grateful to all the women who prepared and shared delicious desserts that made the evening even more special.

The meeting began with a presentation about our mission and purpose, along with an overview of the many events we host to bring our community together, including Mbremja Kërcovare, Recitali AMA, Kampi, the 5K & Picnic, the Boat Party, and Festa e Flamurit. We also highlighted the important contributions we have been able to provide with the community’s support—such as providing over $100,000 in scholarships to students both in the U.S. and Kërçovë, as well as humanitarian aid and assistance to Albanian schools and organizations.

We then opened the floor for questions and feedback, and we truly appreciate the thoughtful ideas shared for future initiatives.

The Uskana Roadshow is just beginning—we look forward to connecting with more families as we travel to communities beyond Chicagoland where our dear Kërcovarë families reside.

See you soon!

Shoqata “Uskana”

Artan Nati/

Ka një gjë që ne shqiptarët e kemi si një simbol kulturor: mikpritjen. Është flamuri ynë kombëtar i padukshëm. Në Shqipëri,apo tek shqiptarët e Amerikës dhe kudo në emigracion, kur vjen një mysafir, shtrohet tryeza sikur ka zbritur Krishti për darkë

Po ta shohësh nga larg, duket si një skenë tragjikomike ballkanike: shqiptari hap derën me gjithë zemër, shton edhe një pjatë më shumë në tavolinë, vendos mikun në krevatin më të mirë, ndërsa vetë fle në divan. Dhe pas disa muajsh, i njëjti mik fillon të ankohet që “u shfrytëzua”, se “nuk iu dha liria e duhur”, apo edhe më bukur se “nuk u trajtua siç duhej”. Pastaj fillojnë letrat, thashethemet dhe mllefi: “Unë të mbajta, ti më nënçmove”. Në fund, miqësia kthehet në dosje gjyqi moral dhe “vëllai” apo “motra” bëhen armiq të përjetshëm.

Pra, pyetja mbetet: jemi viktima të kulturës sonë të pakontrolluar të mikpritjes, apo thjesht të paaftë të ndajmë një kufi të shëndetshëm mes bujarisë dhe absurditetit?

Në fakt, mikpritja shqiptare nuk është thjesht një virtyt i ngulitur në ADN, por një mekanizëm mbijetese i kthyer në ritual shoqëror. Në thelb, është një formë inteligjente e “menaxhimit të perceptimit”: tjetri duhet të të shohë fisnik, që nesër të mos të të shohë si armik. Pra, buka, kripa dhe zemra nuk janë gjithmonë dhuratë shpirtërore, por shpesh janë investim afatshkurtër në sigurinë dhe reputacionin personal.

Psikologjia e mikpritjes funksionon si një skenë teatrore. Mysafiri është spektatori dhe ne jemi aktorët që luajmë rolin e bujarit të përjetshëm. Nën sipërfaqe, mekanizmat mbrojtës të egos punojnë pa pushim: ne tregojmë dashuri që të mos tregojmë frikë, ofrojmë bollëk që të mos ekspozojmë mungesën, dhe buzëqeshim për të fshehur tensionin e brendshem. Ne ushqejmë të huajin jo vetëm për të treguar shpirtmadhësinë tonë, por për të siguruar dëshminë e tij nesër, që të thotë se ne jemi të mirë, të drejtë dhe të besës. Sepse, në fund të fundit, mikpritja jonë është edhe mburojë, edhe pasqyrë. Mikpritja jonë nuk është thjesht flamuri i fisnikërisë kombëtare, por edhe banderola e paranojës kolektive. Në fund, nuk e dimë kurrë nëse kemi ushqyer mysafirin apo narcizmin tonë kombëtar. Por një gjë është e sigurt: kur buxheti mbaron ditën e parë, ne ndjehemi më të lehtësuar, sepse kemi provuar se, edhe pse të varfër, nuk jemi “të vegjël”. Dhe ky është një luks që ne shqiptarët nuk e lëmë kurrë pa paguar, qoftë edhe me kartë krediti.

 Një shoqëri e ndërtuar mbi gjakmarrjen dhe mbi krenarinë nuk mund të lejonte që mikpritja të ishte thjesht një akt i natyrshëm i dashurisë. Ajo ishte kontratë e pashkruar: “Unë të ushqej sot, që nesër të mos më vrasësh.” Dhe kështu, psikologjikisht, mikpritja u kthye në ankth kolektiv. 

Historikisht, mikpritja jonë është prodhim i një Ballkani që për shekuj ishte më shumë zonë tranziti karvanesh, ushtarësh e sunduesish sesa një shtëpi e qetë. Prandaj, “mikpritja” ishte edhe strategji sigurie: më mirë t’i japësh bukë armikut sesa t’i japësh shpatën. Mysafiri trajtohej si “Zoti në derë”, sepse nesër mund të vinte me ushtri ose me daulle. Ky refleks historik na la me një aftësi të çuditshme: të hapim derën me madhështi, por të mos dimë ta mbyllim pa konflikt.

Shekuj osmanë, pushtime nga perandori e ushtri të huaja, na mësuan të dukemi bujarë në hyrje, edhe kur në të vërtetë shtërngojmë rripin çdo ditë.

Në jetën e sotme, ky ankth mbijeton, veçse me forma më të buta, por më groteske: shqiptari që pret mysafirët në Amerikë, i çon nëpër restorante, i strehon në shtëpi, i jep krevatin më të mirë – derisa, pas një jave, fillon ta shohë mikun si faturë të pafundme të dritave e ujit. Nga “hajde se ke derën hapur”, kalojmë në “po kur ikën, se edhe unë dua të jetoj?”.

Thuhet se mikpritja është virtyti ynë më i madh. Por në realitet, mikpritja shqiptare është si ato kostumet popullore që i veshim për ditë feste: e bukur për t’u parë, por e parehatshme për ta mbajtur gjatë. Ne e kemi ngritur këtë ritual në një altar të shenjtë kombëtar, një kombinim i Kanunit me Instagram-in, ku buka, kafeja dhe dollia kthehen në simbole të pavdekshme të “shpirtit tonë të bardhë”.

Kush është më e rëndësishme për miqtë tanë që zbresin nga avionët e Rinasit e përplasen me realitetin e Amerikës? A është ajo mikpritja e parë, bujaria teatrale me tavolinë plot, përqafime e shëtitje në “mall” që mbaron me faturë të kripur e shpesh me tragjedi të vogla familjare? Apo ndoshta është më e shëndetshme të shoqërojmë bukën e kripën me një porcion të bollshëm të së vërtetës: “Mik i dashur, këtu nuk është si në lagjen tonë. Një javë je i mirëpritur, një muaj me zor, por më pas Amerika të thërret: merr një qira, një punë dhe organizo jetën tënde.”

Ironia është se ne, shqiptarët, e kemi kthyer mikpritjen në sport kombëtar dhe e masim veten me sa gjatë mund të mbajmë dikë në shtëpi pa plasur nervat. Por në Amerikë, mikpritja pa kufi kthehet në versionin modern të një tragjedie greke: fillon me “O sa mirë që erdhe” dhe mbaron me “O Zot, kur do ikë?”. Në mes, kemi përplasjen mes fasadës së bujarisë absolute dhe realitetit të faturave, punës së dyfishtë dhe privatësisë së shenjtë amerikane.

Prandaj pyetja nuk është thjesht: kush është më e rëndësishme? Sepse mikpritja pa kufi është një flluskë që plas shpejt. Ndërsa një marrëdhënie e vërtetë, e sinqertë dhe me kufi të qartë, është ajo që mbijeton, edhe në Amerikë, edhe në Shqipëri. Se ndryshe, rrezik përfundon jo vetëm miqësia, por edhe gjumi i qetë i të zotit të shtëpisë.

Pra, si ta kthejmë këtë mekanizëm mbijetese në virtyt të vërtetë? Ndoshta duke e ulur shenjtërimin e mikpritjes nga altar në tokë. Duke kuptuar se mikpritja nuk është maratonë bukësh, rakish dhe shtrati për të gjithë emigrantët e botës, por një marrëdhënie që kërkon ekuilibër. Miku është i dashur, por edhe miku duhet të dijë të largohet me kohë.

Sepse, në fund të fundit, mikpritja e vërtetë nuk është kur i japim dikujt çfarë kemi, por kur e trajtojmë siç duhet pa pasur nevojë për teatër, për flamuj e për dolli të pafund. Nëse e kuptojmë këtë, atëherë mikpritja jonë mund të kalojë nga një dramë folklorike në një virtyt modern. Deri atëherë, shtëpia jonë do të mbetet gjithmonë “e mikut”, por vetëm deri në momentin kur nervat tona thonë: mbylle derën.

Shkolla Shqipe “Gjergj Fishta ” New York e drejtuar nga Dr. Paulin Marku dhe MSc Fabjola Gjinaj njofton komunitetin shqiptar në Long Island e më gjerë se rihap dyert për vitin mësimor 2025-2026 më 6 shtator 2025.

Mësimi zhvillohet çdo të shtunë nga ora 10 am – 1 pm në adresën: Parish Center, 134 Middle Country Rd. Coram, 11727 New York.

Mësimi për fëmijët zhvillohet falas.

Shkolla “Gjergj Fishta” fton publikisht mësuesit e interesuar të aplikojnë për mësimdhënës pranë shkollës, pasi rritja e numrit të nxënësve është frymëzuese dhe shton nevojat për staf pedagogjik.

Kontaktoni: Dr.Paulin Marku

Email: paulin81@yahoo.it

Cel: +19292175308

Albanian American Association of Cleveland/

Faleminderit nga zemra të gjithëve që morën pjesë dhe na mbështetën në One World Day në Kopshtet Kulturore të Cleveland-it!

Energjia, dashuria dhe krenaria juaj e bënë këtë ditë të paharrueshme. Nga familjet që marshuan me flamuj, tek miqtë që brohoritën, ju treguat shpirtin e vërtetë të unitetit dhe kulturës.

Jemi mirënjohës për të gjithë ata që morën pjesë, ndihmuan si vullnetarë dhe festuan me ne—bashkë treguam sa e fortë është komuniteti ynë.

Deri vitin tjetër, le ta mbajmë këtë frymë bashkimi çdo ditë!

Një mundësi e shkëlqyer për argëtim e sport.