Opinion – Page 422 – Dielli

Consolidating a dictatorship, deepening divisions

July 16, 2018 by dgreca

1 David Filips

By David L. Phillips- The Washington Times/

1 Diktatori

The Kurdistan Worker’s Party (PKK) entered into a unilateral ceasefire prior to Turkey’s elections on June 24. Though Turkish armed forces repeatedly attacked the PKK headquarters in the Qandil Mountains of northern Iraq, the PKK refused to take the bait. It understood that renewed conflict would be used by President Recep Tayyip Erdogan to rally his nationalist base and justify an even more intense crackdown.

Kurds in Turkey preferred to show their power at the ballot box. They hoped to deprive Mr. Erdogan of a majority in the election for president, thereby forcing a second round. Furthermore, the pro-Kurdish People’s Democratic Party (HDP) would pass a critical threshold and be seated in parliament if it gained more than 10 percent of the popular vote.

The election was no surprise. Mr. Erdogan won the presidency with 52 percent, while the HDP’s charismatic presidential candidate, Selahattin Demirtas, received less than 9 percent. Though conditions were stacked against the HDP, it still got 12 percent. In a free and fair elections, the HDP would have dome much better.

Mr. Demirtas conducted his campaign from jail, imprisoned on trumped-up terrorism charges. He communicated with voters via his lawyers and social media.

Turkey’s state-controlled media gave Mr. Erdogan 181 hours of coverage during the six weeks prior to elections. Mr. Demirtas received less than one hour.

The government declared a state of emergency, which prevented campaign rallies. Police checked identification cards at polling stations. The presence of armed pro-government paramilitary groups intimidated Kurdish voters. The heavy security presence deterred Kurdish voters.

International election monitors were obstructed from Kurdish areas. More than 300,000 ballots in the mostly Kurdish southeast were invalidated.

Kurdish voters also faced logistical challenges. Ballot boxes were relocated from Kurdish communities, forcing Kurds to travel up to 20 miles from their homes. Hundreds of thousands of Kurdish voters were displaced and ineligible to vote because their homes were destroyed by the Turkish military and they could not register at an address.

The Kurdish leadership was incapacitated. In addition to Mr. Demirtas, the Turkish government jailed 12 Kurdish members of parliament and took direct control of 82 Kurdish municipalities, incarcerating elected mayors. It arrested 5,000 local Kurdish activists.

Elections can either advance national reconciliation, or intensify polarization based on how the election is conducted. Democratic elections allow voters to express dissent, giving them an opportunity to manifest their grievances through a political process. Turkey’s recent elections did not heal wounds. It worsened divisions, serving as a vehicle for Mr. Erdogan to consolidate his dictatorship.

When voters objected, Mr. Erdogan threatened violence targeting dissenters. What’s done is done. Mr. Erdogan was recently inaugurated with great fanfare and is ensconced in the presidency for another five years.

Mr. Erdogan promised a security solution to the Kurdish conflict. He pledged to drain the swamp by targeting Kurdish communities. As evidenced by more than 40 years of conflict, there is no military solution to Kurdish aspirations for greater political and cultural rights. The PKK enjoys broad popular support because its struggle gives dignity to the Kurds.

Kurdish leaders warn that the PKK will renew its insurgency. They have been pushed by Turkey’s bogus election and Mr. Erdogan’s bellicose rhetoric. The resumption of armed conflict will mark a new phase in Turkey’s civil war with regional implications, as armed Kurdish groups in Syria and Iran join the fray to support their Kurdish brethren.

Turkey is at a fork in the road. Mr. Erdogan can intensify his authoritarian rule and intensify Turkey’s war against the Kurds, or he can seek to rule inclusively and solve Turkey’s ethnic strife through negotiations. Stakes are high. If Mr. Erdogan foregoes peace talks with the PKK, the ensuing spiral of deadly violence could consume Turkey itself.

David L. Phillips is director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. His most recent book is “An Uncertain Ally: Turkey Under Erdogan’s Dictatorship” (Routledge, 2017).

URIME BASHKEVUEJTSI I IM!

July 14, 2018 by dgreca

Nga Sami REPISHTI, Ph. D./Me gëzim mora lajmin se Këshilli Bashkiak i Qytetit Shkodër ka vendosë të deklarojë qytetarin shkodran, dhe bashkëvuejtës i im, Z. Ahmet Bushati “Qytetar Nderi” i qytetit të Teutës. Urimet e mia për këte akt që plotëson nji mungesë të ndieme për nji kohë të gjatë.

E kam njohun Ahmet Bushatin në vitet e rinisë së parë (Nana e ime vjen nga familja Bushati). Por e kam njohë ma mirë vetëm kur ai u arrestue si student aktivist antikomunist, u torturue mizorisht, dhe u denue me shtatë vjet burg të randë e punë të detyrueshme. Në burgun e Shkodrës ku ai u mbyll, me gjithë vështirsitë e Rregullores, jemi takue dhe natyrisht kemi bisedue për gjendjen tonë të randë si dhe kemi ushqye shpresën e nji dite lirimi për të gjithë. Ahmet Bushati më la përshtypjen e nji të riu entuziast por i matun dhe impresionoi të gjithë në burg me tregimin nga shokët e tij për torturat shnjerëzore që u përdorën kundër tij, dhe rezistencën e jashtëzakonshme që tregoi gjatë “hetuesisë” së Sigurimit të Shtetit.

Bashkë me ate, erdhën në burg edhe shumë studentë të “Liceut At Gjergj Fishta” të akuzuem për veprimtari kundër pushtetit, të rij të djegun për demokraci në vendin tonë. Ishte kjo rini që frymëzoi të gjithë, sepse dha të kuptojmë që rezistenca nuk ishte shue përjashta burgut dhe se parashikimet ishin optimiste: rinia shqiptare i rezistonte propagandës dhe praktikës së rregjimit të hunit e të litarit.

Ditët, javët e vitet kalojshin në këte atmosferë mbytëse dhe nën kercënimin e përherëshëm të vdekjes në torturë. Por edhe rezistenca e jonë bahej ma e fortë, ma koshiente sepse njohëm “anmikun” ma mirë, dhe ma kambëngulëse kundër egërsisë së policit. Njikohësisht, pjekunia që vjen me moshën krijoi nevojen e pakundërshtueshme me analizue jo vetëm gjendjen tonë, por edhe fatin tonë në burg, dhe sidomos në ditët kur dënimi i jonë plotësohej dhe pritej lirimi. Cilët jemi ne që dalim të gjallë nga burgu, dhe cili ashtë “roli” i jonë në nji shoqëni që eventualisht do të jetë e ndryshme nga ajo që na mbante të mbyllun në burgje?

Këtu më duhet të pohoj se ajo që gjetëm jashte burgut ishte e pandryshueme, dhe ajo që u krijue mbas ramjes së komunizmit akoma edhe ma deshpruese.

Në burgjet e errëta e kampet e punës së detyrueshme na kishim fillue me u ba të ndërgjegjshëm për pasojat e komunizmit: a do të ishim na në gjendje me rikrijue bashkësinë e vëllazënve e motrave shqiptare mbas nji katastrofe përmbytëse? A do të ishim na të ndërgjegjshëm, nesër në botën tonë pa burgje për rolin tonë të ri në shoqëninë që andrrojshim të lirë, pa frikën e persekutimit dhe pa kercënimin e urisë që sistemi shtetnor komunist kishte organizue në nji shoqëni të shtypun?

Vetë ideja që kujdesi i jonë përqendrohej në mendime të këtilla fisnike e larg konceptit të shtypjes e mjerimit që na kishte mbulue, na mbante gjallë, të fortë, kryenaltë e të vendosun. Edhe ma parë kam deklarue se “në burgjet e fashizmit dhe komunizmit, rinia shqiptare që u dogj gjatë atyne viteve heroike, po hidhte themelet e nji bashkësie vëllaznore të lirë, e të çlirueme nga mentaliteti i persekutimit nga nji shtet monster”.Ajo që na imponohej ato ditë ishte thanja e filozofit gjerman, F.Nietzsche, :”Ata që luftojnë kundër përbindshit, duhet të kenë kujdes të mos kthehen në përbindsha” Duhej ruejtë e forcue fryma njerëzore në mbrendinë tonë, të luftohej pa mëshirë çnjerëzimi i jonë…humbja e jonë e plotë dhe e pareparuesme.

Për fatin tonë të mirë, kaluem këte fazë kritike me suksesin ma të plotë: përbuzëm urrejtjen per “anmikun” kriminel- urrejtjen, këte smundje që vret të gjithë ata që e ushqejnë- dhe vendosëm besimin tonë në aftësitë tona me zbatue drejtësinë. Fatkeqsisht, optimizmi i jonë u trathëtue nga karrieristët e politikës së ditës….! E kaluemja e jonë u venit nga vitet e mos-veprimit për ndertimin e demokracisë, dhe vuejtjet tona i mbuloi harresa! Akoma sot, Shqipëria nuk ka pranue fajin publikisht; ajo jeton me ndërgjegje të randueme nga pesha e fajit të kryem. Kjo gjendje pa zgjidhje na frikëson. Në qoftë se refuzojmë me përballue përbindshin e së kaluemes, breznia e re do të pësojë rrjedhimet e paevitueshme. Sepse, në Shqipëni, komunizmi ka çveshë shqiptarin nga rrobet e trupit e të shpirtit!

Sot, mbas shumë vitesh aventure politike nga klasa të pa ndërgjegjëshme të partive politike, shumica e të cilave të daluna nga gjiu i PKSH/PPSH kriminele, na kujtohen ditët e vështira, dhe dyshimin tonë të justifikuem se, qytetarët shqiptarë do të dilshin nga shoqënia komuniste si qenie të sakatueme, dhe do të vazhdojshin me jetue nën peshën e frikës, frikës së madhe të kafshës që tërhiqet zvarrë, me dru e me litar, në kasaphanet e qyteteve tona….!

Në bankët e shkollës së mesme, kur Shqipënia nuk kishte akoma institucione të arsimit të naltë, gjatë viteve të pushtimit të huej, rinia studenteske e moshës së Ahmet Bushatit zgjodhi alternativen e nderit që kushtoi shumë vuejtje e gjak. E shgënjyeme nga eksperienca komuniste, kjo rini vazhdoi me ndjekë rrugën e vetme që mbetej: rrugën e nderit. Per Ahmet Bushatin dhe kolegët e tij, me kundërshtue “diktaturën e proletariatit”, me mbrojtë të drejtat e Kosovës e Çamërisë, me refuzue duertrokitjet për marrëzitë e diktatorit, nuk kanë qenë akte të thjeshta; ata kanë qenë gjeste të jashtëzakonëshme, detyrë morale, e korrekte politikisht për të gjithë. Edhe këte detyrë breznia e re-sidomos ajo studenteske- e kreu me nder e guxim. Pjesa ma aktive ku bante pjesë edhe Ahmet Bushati u përballue dhe u përlesh me “të keqen” që mbuloi vendin tonë; ajo rini, ende e parritun mirë, u hodh në zjarrin e nji lufte të pabarabartë që nuk mund të fitohej…..jo për fajin e tyne. Sot, breznitë e reja shqiptare kanë nji trashëgim të ndritun me ndjekë: me ndigjue zanin e ndërgjegjes dhe me ndjekë ate me pasionin e tyne rinor!

Sepse pasiviteti mundëson ushtrimin e dhunës kundër të pafajshmit. Heshtja nuk ashtë përgjigje; ashtë nji e keqe pasive. E kur kjo “e keqe” vret e copton, me heshtje na kryejmë aktin e vetëvrasjes sonë morale. Breznia e Ahmet Bushatit përbuzi heshtjen, përballoi fortunën, dhe u dogj në flakën e lirisë që aq shum kërkoi!

Historia na mëson se ata që harrojnë të kaluemen e errët janë të dënuem me e përsëritë. Në Shqipëninë tonë ky fenomen negativ ka triumfue: terrorin komunist e ka mbulue heshtja, dhe heshtja zakonisht vret ata që e përqafojnë. E kundërta ngjau në vendet e përparueme, me kulturë politike ma të zhvillueme, dhe me sensin e plotë të marshimit të historisë. Në ish Gjermaninë naziste ky problem u përballue direkt dhe pa kompromis me mobilizim të përgjithshëm, nji konditë kryesore që në Shqipëni na mungon. Gjermania ka krijue nji identitet politik të ri, tue shlye turpin e së kaluemes saj kriminale.

Këtu kemi para vetes ekperiencën shqiptare: falimentimin në çrranjosjen e efekteve të komunizmit në Shqipëni. Por me kalimin e kohës harresa përparon. Duhen akte që pengojnë fitoren e harresës Monumentët për viktimët, dhe Muzeumet për popullsinë e gjanë, së bashku me programe shkollore për të rinjtë tonë, janë hapat e parë.

Në Shkodrën tuej e timen, nji qendër e rezistencës demokratike, kjo inisiativë u ba pikësynimi i bashkëvuejtsit tim, Ahmet Bushati. Me punë të pa ndërpreme, me ballafaqim të të gjitha vështirësive që ndeshi në rrugën e tij, ky demokrat ia doli me përfundue themelimin e Muzeut të Dëshmisë dhe Memorjes që Shkodra sot posedon, nji pasqyrë e qartë e së kaluemes së errët komuniste. Vetëm për këte ndërmarrje, Ahmet Bushati meriton titullin “Qytetar Nderi”.

I dashtuni Ahmet! E gëzofsh mirënjohjen e qytetit të Shkodrës!

14 korrik 2018 Sami Repishti, Ph.D.

Rikonfirmimi i strategjise transatlantike dhe një sinjal për Ballkanin

July 13, 2018 by dgreca

Nga Akri Çipa/

Përpara disa javësh shkruajta për samitin e Bashkimit Europian me vendet e Ballkanit Perëndimor. Të gjithë protagonistët dhe vëzhguesit e jashtëm ranë dakord se samiti ishte një takim miqësor, i mbushur me rrahje shpatullash dhe deklarata inkurajuese dhe se rezultoi në një asgjë të madhe. Përtej fasadës së një takimi të ngrohtë dhe miqësor ishte një samit i dështuar që nuk solli asnjë gjë konkrete dhe pozitive për pjesëmarrësit. Nga ana tjetër, këtë javë kishim samitin e Organizatës së Traktatit të Aleancës së Veriut në Bruksel. Një takim i mbushur me përplasje dhe fërkime intensive ndërmjet vendeve anëtare, por që tregoi se mungesa e fasadës së bukur ndonjëherë, për të mos thënë shpesherë, nuk do të të thotë mungesë substance.

Fasada e samitit u prish nga paraqitja dhe kërkesat e shtruara nga Presidenti Trump ndaj vendeve të tjera të NATO-s për të arritur normat e rekomanduara të shpenzimeve për mbrojtjen. Deklaratat e tij u panë nga shumë komentues si deklarata të cilat vënë në pikëpyetje vazhdimësinë e aleancës. Trump përgjithësisht nuk ka një retorikë shumë orthodokse. Dhe ai nuk e ndryshoi këtë retorikë as në qasjen ndaj aleatëve të NATO-s teksa i kritikoi gjerësisht ata. Kanali dhe shprehia e komunikimit që Trump zgjodhi për të adoptuar janë të debatueshme, por mesazhi që ai përçoi ishte tejet i kalibruar. Më shumë se aq, ishte një përpjekje për ta fuqizuar aleancën.

Në vitin 2014 në samitin e Uellsit vendet anëtare të NATO-s vendosën që deri në vitin 2024 çdo shtet duhet të akordojë minimalisht 2 përqind të Prodhimit të Brendshëm Bruto për mbrojtjen. Përveçse ishte një vendim unanim, deklarata e samitit të Uellsit krijonte një blueprint për forcimin e aleancës me qëllim përballimin e sfidave të mëdha gjeopolitike dhe garantimin e sigurisë së të gjitha vendeve anëtare.

Nuk duhet të jesh një gjeni ushtarak për të kuptuar se plotësimi i kritereve të dakordësuara është një garanci në të mirë të sigurisë. Vazhdimësia e aleancës është e një rëndësie strategjike për Shtetet e Bashkuara të Amerikës si dhe për vendet europiane dhe plotësimi i obligimeve të shpenzimeve për mbrojtjen është gurthemeli i ruajtjes së vazhdimësisë. Pikërisht për këtë arsye, të gjitha supozimet se Trump po vë në dyshim ekzistencën e aleancës nëpërmjet presionit dhe sjelljes agresive ndaj vendeve aleate dështojnë në analizimin e motiveve reale për insistimin në arritjen e normave të caktuara. Në fakt, e kundërta është e vërtetë. Përmbushja e kritereve forcon aleancën dhe dekurajon aktivitetet agresive nga aktorë malinjë.

Kërkesa e SHBA ndaj vendeve të tjera anëtare të aleancës për të rritur shpenzimet respektive e ka gjenezën që në administratën e Presidentit Bush. Ishte Presidenti Obama që loboi fuqimisht për të konkretizuar premtimet në shpenzimet për mbrojtjen me objektiva të qarta që duheshin arritur nga të gjithë pjesëtarët. Këmbëngulja e administratës së tanishme amerikane për t’i arritur ato objektiva është një kontinuitet i nevojshëm për të garantuar të ardhmen.

Përtej rikonfirmimit të angazhimit amerikan për sigurinë e përbashkët, samiti i Brukselit dha dhe një sinjal tjetër shumë inkurajues. Me kushtin e implementimit të marrëveshjes së arritur me Greqinë në lidhje me emrin, Maqedonia u ftua zyrtarisht për të hyrë në aleancë dhe për t’u bërë së shpejti anëtari i tridhjetë i NATO-s.

Përveçse një lajm tejet pozitiv për vendet e Ballkanit, ftesa e kushtëzuar për Maqedoninë është dhe një shenjë se aleanca nuk heziton zgjerimin. Hyrja e Maqedonisë në NATO konsolidon prezencën e aleancës në rajon. Tashmë të vetmet vende që mbeten jashtë janë Kosova, për shkak të kushteve specifike që ka, Serbia dhe Bosnja që mbahet peng nga konstrukti kushtetues që lejon krijimin e bllokimeve nga influenca ruse dhe serbe. Reagimi i ministrisë së jashtme ruse që e kundërshtoi ftesën për Maqedoninë duke argumentuar se “vendi po thithej me forcë në NATO” flet shumë për rëndësinë gjeostrategjike të kësaj nisme.

Samiti i Brukselit nuk kishte vetëm përqafime dhe buzëqeshje, por kjo nuk e bëri më pak produktiv. Ky takim rezultoi të ishte tejet substancial si në ravijëzimin e përkushtimit financiar të të gjitha vendeve anëtare në çështjet e sigurisë së përbashkët, ashtu edhe në orientimin strategjik të aleancës. Sigurisht që tani nevojiten hapa konkretë në implementimin e piketave të vendosura gjatë samitit, por është padyshim në interesin e të gjitha vendeve anëtare që t’i përmbushin objektivat dhe të investojnë për një aleancë transatlantike sa më solide dhe të gatshme për të përballuar sfidat e të ardhmes.

VATRA SERVES THE ALBANIAN NATION NOT POLITICS

July 12, 2018 by dgreca

Editorial/

By Rafaela Prifti/

Chairman Dritan Mishto’s address at the 106th anniversary of the Pan-Albanian Federation of America ‘Vatra’ presented the roadmap for the leading organization of the diaspora.

The main speaker began his remarks by thanking the members of the Federation, the clerics, the representatives of the community organizations and Albanians around the world for joining the commemoration of Vatra’s founding. Mishto noted that the longevity of the organization deserves to be celebrated not only in terms of its years but mostly in the context of its meaningful impact for the nation. Indeed the history of the organization is well-deserving of praise. He acknowledged that the legacy of Vatra’s founders has set a strong foundation for the future. The active and influential role of Vatra has gained momentum throughout the Albanian nation. Its past heroic actions are a good guidance for facing the new challenges. Given this point, Chairman Mishto underlined that ‘Vatra has the historical and moral right to be concerned with the issues that face our compatriots wherever they live.’ Drawing attention to the severity of the situation in Albania, the speaker said that it is mired by “the ongoing immigration, the erosion of democracy and the domestic chaos”. Also, the cannabis epidemic, unemployment and rampant corruption, as documented in the recent reports issued by the US State Department, are extremely troubling.

In Chairman Mishto’s speech, particular priority was placed on the strained relations between Albania and USA. He condemned the breaching of the long-established ties with the United States by the Albanian government proclaiming that Vatra is determined to be the leading advocate of the Albanian national interest in the Balkans and the world. The head of Vatra pointed at the danger of the Albanian government’s attempts to weaken the historic ties with our ally while intensifying the relations with non-western countries under autocratic rulers. Expressing gratitude to the United States Government and the President for their commitment and support, Dritan Mishto stated “With regard to its strategy on foreign policy, Vatra is determined to openly advocate and impress upon Albanians all over the world that Albania and Albanians in the Balkans have but only one strategic ally for the ages, the United States of America.”

In his speech, he laid out the vision for the future of the Federation and its significance to the Albanian people. “The Pan-Albanian Federation of America Vatra is well respected by the Albanian community in the US and around the world, today more than ever. Excellent relations with religious institutions, cultural and educational organizations, regional and professional associations are in great standing and will continue to stay strong moving forward. We are helping in strengthening the education of the diaspora’s children, enriching the cultural life of the community and increasing our presence thanks to the wisdom, maturity, experience and influence of Vatra.” In the context of Vatra’s position in the international arena, Chairman Mishto stated “We respect all the structures of the Albanian diaspora around the world, we sympathize with and urge them to increase their authority and prestige, and we do appreciate the respect and admiration of the Albanian community for Vatra.”

As part of Vatra’s roadmap, the speaker referred to the pursuit of revitalizing reforms by tapping into resources and “capacities with national and international recognition’ as well as “entrepreneurs, businessmen and individuals who are keen to revive Vatra economically.” The head of Vatra expressed appreciation for the base as well as the supporters and called upon “the good citizens” to “do great work together.”

Drawing upon Vatra’s history and the commitment of all its members, the leader of Vatra asserted: “Be proud of being a member of VATRA!” He remarked that Vatra stands above the short-sighted politics and self-serving interest of Albanian politicians. “The Pan-Albanian Federation of America Vatra will continue to intensify its efforts and further its initiatives that benefit Albanians”. Its highest calling and mission statement is to “SERVE THE NATION!”

With encouragement and assurance, Chairman Mishto concluded “We will face hardship but we will succeed because time is on our side and time is the greatest power. Time will summon Vatra to tackle the most pressing issues, and Vatra will always be there, at the front and confronting any force that attempts to delay the time for Albanians to march into history.”

Its 106th anniversary has clearly placed Vatra at a respectable place among the Albanian-American organizations in the US and the diaspora. Its historic record and the pursuit of national ideals provide guidance for the future.

Çfarë bisedoi Edi Rama me Donald Trump

July 12, 2018 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Në fakt klima mes Europës dhe Donald Trumpit është disi e nxehtë, së pari në lidhje me Naton, shpenzimet e pakta që vendet anëtare japin për buxhetin e aleancës së tyre ushtarake, gati 2%. Ku ai këshillon një rritje për shumë e shumë probleme në rajon etj. Së dyti emigrantët…, megjithëse edhe vet vjen nga një familje e tillë, gjermanësh të ardhur në Amerikë…, prapë këshillon atë që një hap duhet marrë. Dhe kjo e ka zanafillën që nga fushata e tij elektorale kur deklaronte se do detyronte qeverinë meksikane të ngrëntë ajo vetë barrierat kufitare me Shtetet e Bashkuara. Sidomos Europa ku sipas tij jo rastësisht elektorati solli dhe po sjell në pushtet forcat politike me programe të ashpra kundër emigracionit klandestin. Me këtë rast nuk la pa përmendur zgjedhjet e fundit në Itali. Nga ana tjetër qe i prerë në lidhje me takimin që do mbahet së shpejti midis tij dhe Vladimir Putinit…, ku në atë stilin e vet, e përmblodhi gjithçka mbi fatin e Sirisë.

Të mendosh se axhenda e Edi Ramës bën pjesë në rrugën e presidentit të Amerikës je naiv. Megjithatë ne kemi tashmë plot histori qesherake me punën e fotove. I pari e nisi vet Edi Rama me një shofer limuzine për të bërë një foto kur Obama mblidhte fonde për fushatën elektorale në 2012. Thonë se pagoi 80 mijë dollarë. Dhe këto, apo donacioni janë sot në shqyrtim nga gjykata për shkak se bie në kundërshtime me ligjet Amerike në lidhje me sporozimet e huaja. Së dyti Lulzim Basha në fushatën e fundit. Edhe ky si Edi Rama por me Donald Trumpin, përflitet se pagoi 50 mijë dollarë vetëm për një foto. Dhe shpesh në opinione, nga militantë me diapazon sa kokrra e grurit, thuhet se janë të domosdoshme për shkak se kështu i do mushka drutë, pra elektorati shqiptar. Eshtë një xhest provincial ku karshi halleve dhe informalitetit të ekonomisë sonë nuk duhej t’i kalonte nën hundë së pari drejtësisë shqiptare. Së dyti ndjeshmërisë qytetare, qofshin me prirje majtas apo djathtas. Sepse që ta dini vendi nuk rregullohet me foto. Fotot na përkasin neve, fejsbukistave me emrin popull, jo atyre që kanë marrë përsipër trendin e vendit.

Tani që të dy akuzojnë njëri-tjetrin përmes ca altoparlantëve partiakë si Taulant Balla dhe Edi Paloka. Por pyetja është se, a i kanë paguar vërtetë? Pa asnjë diskutim që po…, që të dy. Puna është tek ndjeshmëria jonë si qytetarë kur edhe shkeljet ligjore të shefave i quajmë gjë krejt normale edhe pse kostoja financiare është e tillë ku mund të ndreqje disa shkolla a spitale. Përballë shifrave të borxhit a të të ardhurave për frymë tek ne, kjo puna e fotove është bërë me të vërtetë një relaitet i hidhur. Edhe kur del me hiret e presidentes më seksi siç edhe është Kolinda Grabar e Kroacisë… aq sa sot zor se gjen shqiptar që ta di se kujt në fakt i përket kryeministri a presidenti i vendit të tij. Salloneve të Versaçes apo informalititetit urbanistik, ekonomik, mendor e rural të vendit të vet. Pa asnjë diskutim që është ajo e para, një shtetar i joni nuk ka asnjë lidhje të drejtpërdrejtë me popullin e vete, nguleni në mendje këtë. Po të kishte do i ngjante sado pak ati Makronit të Francës që e ka buzëqeshjen me pak hutim. Nuk e kanë. Ndaj për rrjedhoj janë rivalët tanë me foto e gjithçka dite, ojna moshe në faqet e përditshme të fejsbukut.

Por për çfarë mund të ketë folur Edi Rama me Donald Trumpim? Çfarë i kërkonte me aq lutje, ndërkohë kur dikush nga ata këshilltarët si Batoni, rrinte gati me shkrepsen e iphonit. Çasti, i duhej…, mjaft t’u thotë shqiptarëve se ka miq të mëdhenj. Po del foto me Donald Trumpin. Shumë nga njerëzit aludojnë për një ndjesë kur e quante çmenduri nëse amerikanët do të zgjidhnin Trumpin president. Tani i duhej të sqaronte pozitat e majta të popullit të tij dhe se shkëlqesia e tij duhej ta kuptonte. Ca hamendësojnë për reformën në drejtësi. Mirëpo Trumpit vetëm për drejtësinë nuk mund t’i flasësh dot, për të vetmen arsye, se, po drejton gatitu për shkak të pushtetit që ka prokuroria apo drejtësia edhe mbi presidentin. Dhe ai do ta quante fatlum Edi Ramën që ka Arta Markun, tekst lexuesen e togjeve të tilla nuk e di, nuk kam informacion, nuk jap llogari etj. Trumpit drejtësia po i ha skalpin. Dhe jo vetëm atij, kujtdo në Amerikë. Në vendin ku shtetari nxiton e hap krahun vetë pa pritur ta rrëzojnë masat, mjaft një përfolje. Kurse Edi Rama me këmbë e duar, gjysmë i përkulur, a të lutem për diçka, do ma garantosh strehim politik për vete dhe Taulantin kur të mos jem në pushtet. Po ai vet si kryeministër, a është peshk i madh për Amerikën? Po lali Eri? Një sërë pyetjesh të tilla, naivësh ballkanikë, letra pa vlerë për një manjat shifrash i cili nuk vë asnjë lloj politike në kandar veçmas atë që i rrit të ardhurat në fund të vitit.