Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Why the Greek Minority in Albania will Vote for the Democratic Party?

by

The Honorable Phil Reeker/

Assistant Deputy Secretary of State/

Department of State/

Washington,D.C. 20520/

 Dear Mr. Reeker:

I am taking the liberty of forwarding to you my translation of an informative article, written in Albania and published in the Albanian paper PANORAMA (April 14, 2013) The article is signed by Mr. Kosta Barka, a political leader of the Greek minority in Albania.

Mr. Barka, a former congressman and a former Minister of Labor and Social Services, enjoys a good reputation in his country. His article touches a delicate point in the politics of Albania, and it sheds light on a subject heatedly debated, even here in the United States.

Attached is the English version of the article, and my response.

Very truly yours,

Sami Repishti, Ph.D.

City University of New York, (ret.)

Human rights activist

April 30,2013/

—————————————————————————————————————

Kosta Barka.

Why the Greek Minority in Albania will Vote for the Democratic Party?

(from :PANORAMA ONLINE Newspaper, April 4,20113, (Tirana, Albania)

 Lately, the Albanian political scene has become increasingly phantasmagoric!

The daily changes, some expected some not, are making the local political scene more interesting, and at the same time more inscrutable. Old and new resentments, old and new alliances, pragmatic compromises, so many political divisions, but also new unions and meetings among the protagonists; all the above is happening with a speed seldom witnessed before in the Albanian political environment.

However, as a political representative of the Greek minority , and of the Democratic Party (of Albania) (PDA), I would like to present, for the reader, a few arguments as to why the Greek minority in Albania will continue to vote for the Democratic Party, and why the DPA deserves the votes of the Greek minority in the forthcoming June 23 (2013) elections.

1) During its eight years in power, the PDA majority has applied the most favorable policies to assist the Greek minority that we have seen during these years of transition (from communism to democracy).The publicly declared purpose of the Government has been the improvement of the quality of life for the Greek minority; and, this has been done! All indications of the development and the wellbeing point to a substantial improvement compared to the figures of 2005. The Government has pursued favorable  policies for the education of the Greek minority in their native language. Greek schools were open in Tirana, Himara and Korça, and they function normally with an open support from both the Greek and Albanian Governments. The education of the Greek minority is proceeding normally, in their mother language and in Albanian, in all areas where they live. The quality of instruction in those schools improves every day.(Of course, there are areas which need improvement, and the will to improve is there).

2) The Government has supported without any prejudice the Greek companies in Albania, and has respected the competition required by the laws of the marketplace. Greek companies have enjoyed all the facilities the Albanian Government has offered to other foreign investments. Their success could not have been achieved without the overall support and the favorable climate created for them by the Albanian Government and State. New Greek enterprises that have been transferred to Albania, or have transferred their operations in our country, due to the economic crisis, especially in some border cities in the South and South-East, have found all the necessary conditions, and legal and fiscal facilities to resume their activities. They are becoming important agents of industrial production, of  labor market, and of the service sector. Hundreds of Albanians and local specialists as well, have found jobs in those companies.

3) The Government of Mr. Berisha has supported with any prejudice, the policies and programs of the Greek State and Government, favoring the Greek minority in Albania. Pension payments that Greek minority members benefit from the Greek State have not generated resentment, and have not brought any reduction in their benefits received from  Albania’s social services. The Albanian  legislation does not prevent the Greek minority members from receiving traveling passports, and benefits for those of Greek citizenship.

Being the first Albanian citizens to be “European” voters, the Greek minority has been an example of emancipation by participation and contribution to the culture of elections. I can say without any hesitation that in all the areas where the Greek minority lives, electoral campaigns are conducted peacefully, and the voting process as well as the voting administration, are transparent. For this, the Greek minority in Albania are effectively genuine “Europeans”, and the Government of Mr. Berisha deserves special credit.

The correctness of the Albanian Government in its relations with its neighbors and partners cannot be seen as submissive, give-in or slavishness.  As in some cases, the normal pressure exercised by it to secure the rights of the Albanian emigrants in Greece, cannot be seen as interference, exaggeration or ill-will in its relations with its neighbors; it’s simply a cooperation for an improvement in the benefits, and the emigrants’ legitimate rights.

The DPA, and the present government, does not boast, or plays games with the Albanian emigrants in Greece. It does not deceive them, but it makes an fruitful effort to solve their daily lives’ problems. As it did for the education of  Albanian emigrants’ children in Albanian language in the environment of the Greek  schools, the Albanian Government discusses with serious elements, and not “the militants”; and, it has been doing it these last years, through agencies and Government specialized institutions. The Government of Mr. Berisha has intervened during these last eight years for the creation of favorable conditions in the movement across the two border stations, thus enabling the Albanian emigrants to cast their votes in Albania. The DPA does not make promises it cannot keep, but it offers conditions and possibilities for investing their capitals  in Albania. It has a special commitment to resolve several  problems that have emerged recently, such as the movement of children between the two countries. Presently, it is engaged in solving the problem of recognizing the citizenship’ s contributions to  social services.

Mass voting, and participation in the Parliament of Albania of Greek minority’s deputies representing both the DPA (and the majority), terminated the so-called ‘artificial monopoly’ of representation of the Greek minority; it was a system which speculated with representation, while collecting benefits from it. Those involved should be ashamed of themselves whenever they face honest and decent members of the minority, those  who build their lives and their future with knowledge, hard work, contributions to society and sacrifices. Such individuals did benefit, or better said did “exploit,” government positions and other representative assignments in non-democratic ways.  The so-called “national garb” they so loudly claim was nothing else but a mantle that did not hide their inferiority, inability, the absence of voters’ support, and the emptiness of their statements and pictures seen in Facebook . They used it to compensate for the absence of popular support.

All these efforts which can end in imposition by the few, are fortunately rejected constantly by the voters, the public and the community of the Greek minority in Albania.

5) The DPA is an open partnership of principles, ideology, philosophy and humanism with the political forces of the Greek center-right. However, it has never happened that politicians and former Greek high officials  tried to impose their will on the Albanian people and voters. Serious politicians, efficient and successful, address the voters not with stale appeals, but with personal examples, models, contributions.

In this context, even for the leaders of the Socialist International it’s not moral, or ethical, to interfere with Albanian voters. I think that in these moments, they have more serious problems to resolve in Greece; by this, I do not mean to say  that they are responsible for those problems., and for the existing situation, since for this they already have been punished by the Greek people’s vote.

Greek minority voters, in Albania, right, left or in any other political spectrum do not need big brothers to make up their minds; they are emancipated and wiser than the politicians; this is  more so for the failed politicians of the Left.

This is why the Greek minority in Albania has done -and will again- select to vote en masse for the DPA on June 23 (2013) general elections.

———————————————————–

My response to Mr. Barka:

 

April 30,2013

Dear Mr. Barka:

Thank you for your clear and substantive article. I wish many attentive readers could read it and become aware of your  thoughts. Democracy in a country is not measured by the privileges of the majority, but by degree of respect for the rights of the minority.

I am proud to learn that Albania, my native country, displays a principled treatment of the Greek minority – and other minorities, as well. In this spirit, I sincerely hope that all Albanians living in Greece –permanently or as recent economic immigrants- will enjoy a similar treatment, for the benefits of peace and stability in that restless Balkan peninsula.

Sincerely yours,

Sami Repishti, Ph.D.

City University of New York (ret.)

Former political prisoner in Communist Albania (1946-56), and

Communist Yugoslavia (1959-60)

human rights activist.

MIRENJOHJE:FALEMINDERIT LADY THATCHER!

by

29 Prill 1999 –Lady Thatcher: “ DUHET T’I JEPET PAVARESIA KOSOVES”-  

          Nga Prof.  Sami  Repishti                                                                                               

Ridgefield,CT.USA.- Prej vitit 1991 me sulmin ushtarak te Ushtrise Jugosllave (JA), ne te vertete serbe nen drejtimin e kriminelit te luftes Slobodan Millosheviq, deri ne qershor 1999, me disfaten e plote millosheviqiane, dhe hymjen e trupave te NATO’s ne Kosove, çlirimi i vendit dhe kthimi i afer nji miljone refugjateve shqiptare ne votrat e tyne stergjyshore, ish-Jugosllavia dhe popujt e saj pesuen rrjedhimet e nji konflikti sa te çmendun aq edhe gjakatar.

Sot, mund te themi se lufta ne ish-Jugosllavine ka qene ne thelb ne mes te serbeve e malazezve “superiore” versus çdo jo-serbi dhe jo-malazezi “inferiore”. Kjo lufte dallohet per theksin e saj te forte racist-nazist. As “interesat kombetare” as “siguria kolektive” nuk kane luejte nji rol kryesor, me gjithe propaganden zyrtare. Lufta ne ish-Jugosllavine na kujton konfliktet tribaleske dhe fetare te Mesjetes.

Susan L. Woodward tue komentue per kete fenomen qe agresoret serbe e mohojne, perfundon:”Vete akti i imponimit – ne vete  nji akt thellesisht nacionalist- ne berthamen e vet ashte nji ndjenje perjashtimi e paragjykimi ndaj shume popujve te ndryshem qe percaktohen nga zanafilla e tyne si te ndryshem, bile edhe si sub-human (nen-njerezor) e prandej lecka pa vlere – justifikoi mos-veprimin per ndalimin e gjenocidit. Ky qendrim racist per shumicen e madhe te Jugosllavise ka qene tragjedia ma e madhe e luftes”.(“Balkan Tragedy”)

Shume qarqe politike europiane perqafuen nji “politike konservative” qe u shkaktue nga karakteri etnik i konfliktit. Ata perqafuen premizen se pushtimet territoriale me force nuk mund te ndryshohen pa force, dhe se coptimi i ish-Jugosllavise mbi baza etnike ishte i pandaleshem. Shtetet e Bashkueme, ne kundershtim me europianet, nuk pranuen kete premize.

Zanafilla e konfliktit “jugosllav” ka qene shkaterrimi i autoritetit qeveritar dhe thyemja e rendit politik e civil mbas vdekjes se diktatorit J.B.Tito (1980), nji gjendje e precipitueme nga ramja e shpejte ekonomike e vendit. Situata e krijueme bante te pamundun per “autoritetin shtetnor” me zgjidhe problemet centrifugale qe dolen ne siperfaqe, nga te cilet “nacionalizmi” serb e kroat ishte ma i randesishmi. Ketu u imponue edhe zgjimi kombetar i popullsise se shtypun shqiptare ne ish-Jugosllavine, kryesisht ne Kosove e Maqedoni.

Sistemi i komplikuem i te drejtave kushtetuese inkurajoi dinamiken nacionaliste, dhe bani te pamundun zgjidhjen e problemit te riorganizimit politik te ish-Jugosllavise. Koncepti i “vete-vendosjes deri ne shkeputje” nuk paramendonte rrjedhimet e kerkeses per nji shtet kombetar. Ballafaqimi e dhuna qeveritare keqesuen gjendjen edhe ma shume.

Politika e “te jashtemve” qe nuk deshti te kuptoj thelbin e konfliktit jugosllav vonoi zgjidhjen e konfliktit, e lehtesoi zgjatjen e tragjedise ne ate vend. Ky qendrim imoral konsideronte agresorin  dhe viktimen njilloj pergjegjes. I njohun si parimi “amoral equivalency”, ajo gjeti mbrojtjen e saj ne personin e kryeministrit britanik, John Major,(1990-1997), dhe presidentit francez, François Mitterand (1981-1995), dy arkitektet e politikes se “embargos” se armeve, nji denim me vdekje per kundershtaret e Millosheviqit (kryesisht myslimanet e B-H-es)

Per tre vjet e gjysem (1992-95),Bosnia nuk u lejue me ble  armatime per mbrojtje, dhe NATO nuk u lejue me bombardue pozicionet serbe. Si rrjedhim. i gjithe arsenali luftarak i ish Ushtrise Jugosllave i marrun me force nga Millosheviqi, u perdorue kunder Sllovenise, Kroacise, Bosnje-Herzegovines, dhe ma ne fund kunder Kosoves.

Nji nga figurat e ndrituna europiane qe kundershtoi kete politike, ka qene Baronesha Margaret Thatcher ish kryeminister i Mbretnise se Bashkueme (1971-1990). Ajo deklaroi se qendrimi anglo-francez perkrahe Serbine agresore dhe se “…myslimanet e Bosnjes jane viktima kryesore e agresionit serb.” Tue fole per mbasardhesin e vet, John Major, ajo tha se “….ai ishte nji zhgenjim i madh” (“…a great disappointment”). Ne nji leter konfidenciale te dates 2 maj 1993, firmue JohnM. thuhet:” …ashte e nevojshme qe te vonohet sa ma shume çdo veprim (per krijimin e nji shtetit mysliman ne Bosnje.SR) deri ne ate dite kur B-H nuk ekziston ma si nji shtet qe qendron ne kambe, dhe popullsia myslimane  ashte nxjerre  krejtesisht jashte tokes se vet”. (Letra ashte kontestue ma vone.SR)

Gabimi fatal i kursit politik Major-Mitterand dhe korrektesa parimore e qendrimit te Lady Thatcher-it u konfirmue ne vitin 2011, nga ish Ministri i Mbrojtjes britanik, Malcolm Rifkind,  cili pranoi publikisht se “…embargo-ja a e armeve e O.K.B-se per Bosnjen ka qene “ …a serious mistake” (nji gabim i rande) qe u kushtoi jeten qindera mijera viktimave ne Bosnje, Kroaci e ma vone ne Kosove. Per fatin tone. ardhja ne fuqi e kryeministrit Tony Blair dhe raportet e tia me Presidentin Clinton siguruen nji orientim te ri, dhe ma realist. Sikur ky qendrim te mos kishte ndryshue Kosova do te kishte pesue shpopullezimin dhe fatin tragjik te Çamerise martire…!

Qendrimi i SHBA-se kundrejt ketij konflikti ka qene ma parimor. Ne rastin e Kosoves, SHBA e bani te qarte qendrimin e saj me deklaraten e ish Presidentit  G.W.H Bush (1988-92) me 24 dhetor 1992: “Ne rast te konfliktit ne Kosove, te shkaktuem nga veprimtaria serbe, SHBA do te jene te pergatituna me perdorue forcen ushtarake kunder serbeve ne Kosove, si dhe ne vete territorin e Serbise,” (The New York Times, 28 dhetor 1992,f.A6). (Ky qendrim i vendosun  u ba i mundun me perkrahjen e Sekretares se Shtetit, Madeleine Albright, Senatorit Robert Dole, dhe lobimit te bashkesise shqiptaro-amerikane.SR)

Vetem dy muej ma vone, me 10 shkurt 1993, Administrata e re e Presidentit W.J.Clinton (1992-2000) mori te njajtin qendrim. Sekretari i Shtetit W,Christopher deklaronte: “Na jemi te gatshem me reague kunder serbeve ne rast te nji konflikti ne Kosove te shkaktuem nga veprimtaria  serbe;….“(The New York Times, 11 shkurt 1993,f.A12). Pikesynimi i diplomacise amerikane ka qene – dhe mbetet- pengimi i perhapjes se konfliktit ne Ballkan.

Qendrimi i Lady Thatcher-it u prononcue me nji qartesi jo te zakonshme, dhe me nji stil mbreselanes me daten 29 prill 1999, perkthimin shqip te te cilit, riprodhojme:

***

London,  U.K. 29 prill 1999.- “Ne Shtatorin e kaluem, shkova ne Vukovar, nji qytet i

shkaterruem, dhe qytetaret e te cilit u masakruen nga ushtaret e Slobodan Millosheviq-it. I gjithe vendi biente ere vdekje, dritaret sikur vajtojshin, dhe rrenojet sikur na shikojshin. Per rreth Srebernices, aty ku as une as njeri tjeter nga Perendimi kishte vue kambe, kufomat e mijera viktimave te masakrueme  pushojshin ne varreza pa emen. Ne Kosove, duhet te aktivizojme imagjinaten tone me kuptue mbrapeshtite e ligesise njerezore, thellesimin e degradimit njerezor, e rreshtat e gjate e te pafund te refugjateve qe leshojne vatrat e tyne. Dhunime masive, varreza masive, vdekje, kampe, bashkesi historike te shlyeme prej faqes se dheut nga pastrimi etnik. Keto jane monumentet e triumfit te Millosheviq-it!

Ata jane, gjithashtu, le ta themi hapun dhe ta pranojme, rezultatet e tete viteve te gjata te dobesise se Perendimit. Kur do te mesojme mend?

Paqesimi i diktatorit ka deshtue, ashtu si deshtoi ne vitet ’30. Atehere, kishte si gjithenji politikane qe mendojshin se çmenduria e Hitlerit mund te permbahej, dhe se perleshja mund te evitohej. Edhe ne ditet tona, asnjihere nuk kane mungue politikanet dhe diplomatet e gatshem me bashkepunue me Millosheviq-in e Serbise. Ne çdo kohe, qofte ne vitet ’30 apo ne vitet ’90, tirani hodhi rrjetin, dhe bashke-bisedueset naïve rane mbrenda pa kundershtim.

Per tete vjet me rradhe, une kam ba thirrje: Serbia duhet ndale! Edhe mbas masakres se Srebernices, kishte nga ata qe deklarojshin se thirrjet e mia per veprim ushtarak ishin thjeshte “pakuptimesi emocionale”, fjale qe, mendoj une, vetem nji mashkull mund te shqiptoje!

Por, ka pase arsye te forta me veprue qyshe ne fillim. Perendimi mund te ndalonte Millosheviq-in ne Slloveni ose Kroaci, me 1991, ose ne Bosnje me 1992. Ajo qe ne vendosem ishte me i mohue kundershtareve te Millosheviq-it mjetet e armatimit per vete-mbrojtje, keshtu qe agresioni i tij u lejue te lulezoje.

Edhe ne vitin 1995, kur ma ne fund nji kombinacion i forcave ajrore me trupat tokesore te armatosuna mire kroate dhe myslimane thyen forcen agresive serbo-bosniake, na nderhyme me ndalue perparimin ne Banja Luka, dhe me pengue çdo veprim qe kercenonte Millosheviq-in. Edhe ne ate moment, udheheqsit politike europiane akoma besojshin se kasapi i Beogradit mund te ishte nji force stabilizuese. E keshtu, qe ku gjindemi sot, akoma ne nji lufte tetevjeçare, ne terrene te veshtira, dhe deri tashti pa ndonji mbeshtetje efektive lokale, me nji sistem informatash jo te plota, dhe me qellimet e luftes qe disa akoma i quejne jo te qarta, dhe jo bindese.

Megjithate qe u tha – dhe duhet te themi keshtu qe mesimet jane marre dhe jane pervetesue,- le te jete e qarte per te gjithe: kjo ashte nji lufte qe duhet fitue!

Une e kuptoj nervozizmin qe kane krijue disa elemente per arsye te menyres si kjo lufte ka fillue. Por, ata lekunden ne qendrimin e tyne  e pyesin ne se, ajo qe ngjet sot ne Kosove, ashte ne te vertete e nji randesie te arsyeshme me justifikue nderhymjen tone ushtarake, nençmojne shume rrjedhimet e nji mosveprimi. Ka gjithehere nji plan mbas çmendurise se Millosheviq-it. Ai ashte mjeshter i shfrytezimit te valeve te refugjateve me destabilizue vendet fqinje qe i strehojne, dhe me dobesue kundershtaret. Kete, na nuk mund ta lejojme! Vendet kufitare me Serbine nuk kane mundesi me absorbue nji miljon refugjate shqiptare pa krijue nji zinxhir disintegrimi violent, tue perfshi ndoshta edhe vendet e NATO-s.

Por, justifikimi ma me randesi per veprimtarine ushtarake ashte thjeshte natyra e anmikut qe perballojme. Ketu nuk ashte fjala per disa hajdute te vegjel, brutaliteti i te cileve na fyen here mbas here. Rregjimi i Millosheviq-it, dhe ideologjia gjenocidiale qe  e mbeshtete paraqesin diçka  krejtesisht te ndryshme- nji monster te vertete te se keqes, nji monster i cili nuk ashte e sigurte ne se mund te ndalet ose te permbahet; nji monster qe duhet te mundet plotesisht,… e serbet duhet te shohin shkaterrimin e tij.

Kurdo qe te bahet kjo, na duhet te marrim mesim nga ajo qe ka ngjare, e simbas te gjithe shenjave qe kemi deshmue nuk e kemi pranue. Por, sot nuk ashte koha! Ka pase mjaft spekulime mediatike deri sot mbi pikesynimet dhe taktikat, dhe disa komentime te turpshme, e demoralizuese te cilat veçse ndihmojne anmikun. Prandej, une nuk do te flas per kete taktike, tani. Por, due te them vetem  dy gjana:

E para, mbi pikesynimet tona themelore. Do te ishte diçka e pashpirt dhe marrezi njikohesisht me shpresue se shqiptaret kosovare do te pranojne me u kthye perseri, ne çfaredo forme qofte, nen sundimin serb. Duhet t’i jepet pavaresia Kosoves, fillimisht nen mbrojtjen nderkombetare. Dhe nuk duhet te kete coptim te Kosoves, nji plan qe sot paraqitet nga disa korba mavri  si zgjidhje. Coptimi sherben vetem si shperblim per dhunen dhe spastrimet etnike. Do te ishte njilloj si me pranue disfaten! Dhe une nuk prekem fare nga lutjet serbe me sundue mbi pjesen ma te madhe te Kosoves sepse atje gjinden vende shenjte serbe. Nji lutje e ketille vjen nga ata qe rrafshuen sistematikisht kishet katolike e xhamite myslimane kudo qe shkeli kamba e tyne,  dhe ashte nji argument aq cinik sa mund te quhet fyemje e hyjnise!.

E dyta, mbi metodat e perdoruna ne lufte. E dijme qe nuk ka lufte humanitare. Lufta ashte serioze dhe vdekje-prurese. Ne lufte, rreziku ashte i paevitueshem, dhe viktimet, tue perfshi fatkeqsisht edhe viktimet civile, duhet t’i kemi parasyshe. Ne qofte se perpiqemi me luftue me nji dore te lidhun mbas kurrizit, atehere kjo ashte menyra ma e mire me humbe luften. Na vajtojme gjithehere humbjen e jetes. Por nuk duhet te kete asnji dyshim se nuk jane ushtrite  dhe pilotet tone qe jane fajtore; fajtore jane njerezit e se keqes qe e shkaktojne.

Qellimi i luftes ashte fitorja! Dhe fitorja e vetme qe synojme na sot ashte me pengue Serbine qe ne te ardhmen te kete mjetet e luftes me sulmue fqinjte, me terrorizue popullsite jo-serbe. Kjo kerkon denimin e vullnetit politik serb, shkaterrimin e maqines luftarake serbe, dhe te gjithe strukturen qe e mbeshtete. Na duhet te jemi gati me perballue te gjitha te papritunat e luftes – tue perfshi ne se ashte nevoja- dergimin e trupave tokesore. Dhe duhet te pergatitemi per nji lufte te gjate.

(Baroness Margaret Thatcher, ish kryeminister i Britanise se Madhe (1979-90)

                                                                     ***

Falemnderit Lady Thatcher! “Lehte ju qofte mbi vorr ledina!” (S.R.)

Kushtetuta, Zoti dhe Krenaria e Shqiptarit

by

Nga Eleni Laperi/

Para pak kohësh dëgjova një ligjëratë të aktorit të madh italian Roberto Benigni. Tema e ligjëratës ishte kushtetuta e Republikës Italiane. Më zgjoi kureshtje nisma e artistit për të komentuar kushtetutën e vëndit të tij dhe më bëri shumë përshtypje kur ai e cilësoi si ‘kushtetuta më e bukur në botë’. Më lindi dëshira të shoh në se kishte të drejtë, apo ligjërata e tij ishte thjesht një ngazëllim nacionalist. Po më erdhi edhe turp që deri atëherë nuk e kisha lexuar kushtetutën e vendit tim. Vendosa, pra, ta gjej e të lexoj edhe parimet themelore të Kushtetutës sonë, që të mësoja se si janë shkruar principet themelore, mbi të cilat ngrihet shteti ynë demokratik. Unë kam edukim artistik e ndoshta ndokush mund të mendojë se artisti nuk mund të japë gjykime për drejtësinë apo politikën. Kurse unë mendoj se të gjithë ne, si qytetarë të Republikës së Shqipërisë duhet të heqim dorë nga indiferenca, aq më tepër kur Kushtetuta është shprehje e vullnetit tonë, sepse nis me fjalët: ‘Ne, Populli i Shqipërisë…’. Që gjykimi im të ishte sa më i plotë, lexova edhe parimet themelore të kushtetutës së Shteteve të Bashkuara të Amerikës, të Konfederatës së Zvicrës, të Republikës Italiane dhe të Republikës Franceze, për të krahasuar mënyrat si janë shprehur me fjalë, mbi letër, themelet e atyre shteteve prej njerëzve të mënçur të këtyre vendeve. Nga aq sa lexova, u binda se Benigni kishte të drejtë. Po u trishtova nga ajo që lexova në hyrjen dhe parimet themelore të Kushtetutës sonë.

Para se të shtjelloj pse u trishtova me kushtetutën tonë, dua të shpjegoj pse mendova se kishte të drejtë Benigni për kushtetutën italiane. Hyrja në kushtetutën e një shteti, parimet themelore të saj të njohin me dëshirat e një populli, me largpamësinë e përpiluesve të saj për llojin e shtetit që duan të ngrenë dhe vendin që zënë qytetarët në atë shtet. Kur lexova parimet bazë të kushtetutës së Republikës Italiane, mbeta e befasuar që në nenin e parë, nga emocioni dhe kujdesi me të cilin janë zgjedhur fjalët dhe thelbi i fjalive: L’Italia è una Repubblica democratica, fondata sul lavoro./ Italia është një Republikë demokratike e themeluar mbi punën! A ka gjë më të bukur se puna në jetën e njeriut? A nuk është ajo burimi i të gjitha të mirave? Më pas lexon se puna, qytetari, shkenca, kultura, historia janë parësore për interesat e atij shteti. Ata burra që shkruan nenet e asaj kushtetute, jo vetëm kanë qënë të mësuar e me kulturë, po e kanë dashur pa kufi e pa kushte vendin e tyre. Sepse nuk kanë harruar të shkruajnë se detyrë parësore e shtetit është jo vetëm mbrojtja e trashëgimisë historike e artistike të kombit, po edhe mbrojtja e pejzazhit të vendit të tyre! Nga ana tjetër gjuha e përdorur, fjalët e parimeve themelore të kushtetutës italiane janë të zgjedhura me shumë kujdes, duke treguar jo vetëm thjesht, me qartësi dhe rrjedhshmëri  mendimin juridik, po duke nxjerrë në pah edhe bukurinë e gjuhës së Dantes.

Thuhet shpesh se gjuhës ne i japim forma të reja, e përpunojmë, po edhe ajo na jep ne një formë të re. Gjuha gjithnjë ka patur rëndësi të madhe në jetën e një populli, jo vetëm për të ruajtur kulturën e traditat e kombit, po edhe për ta mbajtur të bashkuar një popull. Fuqia e një gjuhe kalon nëpër shekuj duke na sjellë deri në ditën tona bukurinë e mendimeve të njerëzve të mëdhenj. Thonë se Napoleoni kur hyri në Itali, ndërkohë që ngado vendosi si gjuhë frëngjishten, lejoi vetëm në Firencen e Dantes të përdorej gjuha italiane.

Gjuha e përdorur në Hyrjen dhe Parimet Themelore të Kushtetutës sonë ishte gjëja e parë që shkaktoi trishtimin tim. Hyrjen për në kushtetutën tonë e mendoja një shprehje të qartë, të rrjedhshme të dëshirave të shqiptarëve në shekuj, të shkruar në një shqipe të pastër, të bukur, si poezi të pavdekshme, sepse tashmë ishim të lirë në rrugën drejt demokracisë. Kishim të drejtë e mundësi të ëndërronim e të ndërtonim nga e para një shtet të ëndrrave tona. Të paktën në letër. E mendoja të ishte gërshetim i fjalëve më të bukura të të dy dialekteve kryesore të shqipes, për të shprehur edhe një dëshirë të munguar të gegnishtes. Sepse mendoja se hartuesit e saj do kishin qënë njerëzit më të zgjedhur ndër shqiptarët. Po ja që ajo është e gjatë, e paqartë, plot me fjalë të huaja dhe me përsëritje të kota, që nuk i shtojnë tekstit asnjë vlerë, veç e bëjnë më të ngatërruar. Po e sjell më poshtë Hyrjen e Kushtetutës sonë, të marrë nga faqja e Kuvendit të Shqipërisë:

‘KUSHTETUTA E REPUBLIKES SE SHQIPERISE

Ne, Populli i Shqipërisë, krenarë dhe të vetëdijshëm për historinë tonë , me përgjegjësi për të

ardhmen, me besim te Zoti dhe/ose te vlera të tjera universal e, me vendosmërinë për të ndërtuar një shtet të së drejtës, demokratik e social, për të të drejtat dhe liritë themelore të njeriut, me frymën e tolerances dhe të bashkëjetesës fetare, me zotimin për mbrojtjen e dinjitetit dhe të personalitetit njerëzor, si dhe për prosperitetin e të gjithë kombit, për paqen, mirëqenien, kulturën dhe solidaritetin shoqëror, me aspiratën shekullore të popullit shqiptar për identitetin dhe bashkimin kombëtar, me bindjen e thellë se drejtësia, paqja, harmonia dhe bashkëpunimi ndërmjet kombeve janë ndër vlerat më të larta të njerëzimit,

VENDOSIM KETE KUSHTETUTE’

 

Hyrja në kushtetutë nis me fjalët: Ne, Populli i Shqipërisë… Mbase këtë lloj hyrjeje e kanë marrë prej Kushtetutës amerikane: ‘We the People of the United States… / Ne populli i Shteteve të Bashkuara…’ Po në Sh.B.A. fëmijët i mësojnë që në vitet e para të shkollës parimet themelore të kushtetutës amerikanë dhe ngjarjet historike të vendit të tyre, nëpërmjet lojrave apo vënieve në skenë të pjesëve letrare. E cili prej shqiptarëve, përveç ligjvënësve e disa politikanëve, e ka lexuar frazën ‘Ne, Populli i Shqipërisë’ në kushtetutën tonë? Ndoshta duhet menduar si të bëhet i njohur ky dokument për Ne, Popullin e Shqipërisë. Ndoshta vetëm ashtu edhe ne mund të themi një ditë me gojën plot se ‘Ne, Populli i Shqipërisë’, jemi të vetëdijshëm për historinë tonë…

Që në pjesën e parë të frazës së Hyrjes së Kushtetutës sonë ka një kontradiktë, e cila më ra në sy edhe mua, që jam ateiste. Shkruhet: ‘Ne, Populli i Shqipërisë, krenarë dhe të vetëdijshëm për historinë tonë, me përgjegjësi për të ardhmen, me besim te Zoti…’ Nuk mund të deklarojmë në hyrje të Kushtetutës sonë se jemi ‘krenarë’, po edhe ‘me besim te Zoti’, pasi këto dy gjëra përjashtojnë njëra-tjetrën. ‘Krenaria’ në të gjitha fetë është në listën e mëkateve kryesorë, si mëkat që lind mëkate të tjerë. Sipas Kur’an-it, krenaria është një mëkat, i cili duhet dënuar me rreptësi dhe vëndi i krenarit është në Ferr. Ndër mëkatet kryesore vendoset krenaria edhe në Bibël, i quajtur edhe prej saj si më i rrezikshmi ndër të shtatë mëkatet:  zemërimi, lakmia, përtaci, krenaria, epshi, zilia, dhe gryksia. Për budistët krenaria cilësohet si një prej pesë helmeve. Ndërsa hebrejtë e rendisin ndër veset më serioze, ndërkohë që përulësinë e kanë ndër virtytet më të lartë. Krenaria cilësohet si një mëkat i neveritshëm prej të gjitha besimeve. Ndoshta prandaj në asnjë prej kushtetutave që lexova nuk e gjen fjalën ‘krenari’. Ndërsa ne, gjithë hipokrizi, e vëmë që në rradhën e parë të Kushtetutës sonë, duke e bërë të qartë padashur se hartuesit e saj jo vetëm nuk besojnë në Zot, po nuk kanë njohuri për besimet fetare të popullit shqiptar. Si individë të vdekshëm ne mund të shprehemi herë pas here se ‘jemi krenarë’ për diçka, po nuk mund të shkruhen këto fjalë, krahas shprehjes ‘me besim në Zotin’, në dokumentin që përfaqëson themelin e shtetit tonë, besën e popullit tonë. Si për të shtuar ndjesinë e pasigurisë dhe të papërgjegjësisë, më pas thuhet ‘me besim te Zoti dhe/ose te vlera të tjera universale’, duke e lënë të papërcaktuar në se ne, populli shqiptar, kemi apo nuk kemi besim te Zoti.

E gjithë hyrja e Kushtetutës sonë duket si një tekst i përkthyer me ‘Google translate’. Teksti është i mbushur me fjalë të huaja, me fjalë që përsëriten, duke bërë që mendimi i shprehur të mos jetë i qartë. Në të shkruhet:… ‘vlera të tjera universale (që mund të shkruhej në shqip:të përbotëshme), me vendosmërinë për të ndërtuar një shtet të së drejtës, demokratik e social (që në shqip mund të ishte: shoqëror), për të garantuar (shqip: siguruar) të drejtat dhe liritë themelore të njeriut, me frymën e tolerances (shqip: zëmërgjërësisë, apo durimit) dhe të bashkëjetesës fetare, me zotimin për mbrojtjen e dinjitetit (pse jo shqip: denjësisë) dhe të personalitetit (vlerave) njerëzor, si dhe për prosperitetin (shqip: mirëqënien, begatinë) e të gjithë kombit, për paqen, mirëqenien (fjalë e përmendur më parë me fjalën ‘prosperitet’), kulturën dhe solidaritetin (shqip: mbështetjen) shoqëror, me aspiratën (shqip: dëshirën)…’

Dhe si për të theksuar më shumë këtë ndjesi të mungesës së kulturës dhe mosrespektimit të gjuhës shqipe, teksti i hyrjes në Kushtetutë mbyllet me fjalët : …’Vendosim këtë Kushtetutë’.

Ndoshta e kanë marrë nga teksti i kushtetutës amerikanë:  and establish this Constitution for the United States of America. Po ndër kuptimet në shqip të fjalës ‘establish’ janë edhe fjalët ‘themeloj’ apo ‘krijoj’, të cilat do të shkonin më shumë në këtë rast me logjikën e gjuhës sonë.

 

Pastaj vijnë 14 nenet e Parimeve themelore të kushtetutës, të shkruara e renditura në frymën e paqartë të Hyrjes, ndonjëherë të paplota (thuhet: ‘Shteti njeh barazinë e bashkësive fetare’, po nuk përcaktohet përpara kujt!?). Ka zgjatje të panevojshme, të cilat mbase mund të shtjelloheshin në nenet e kushtetutës. Nuk dua t’i marr në analizë një e nga një parimet themelore. Po nuk mund të mos them se ndjehet në to sa pak rëndësi kanë dëshirat e qytetarit të  Republikës së Shqipërisë, të drejtat e tij, liria e tij, edukimi e shëndeti i tij, trashëgimia kulturore, historike e gjeografike. Parimet themelore të kushtetutës sonë në përgjithësi janë të përqëndruara në politikën. Në to ndjehet ndikimi i madh i ideologjisë së vjetër, kur partia ishte ‘mëma e të gjithëve’ pra gjëja më e rëndësishme në jetën e qytetarëve shqiptarë; ‘dashurinë për partinë’ na e ushqenin dikur me çdo formë e mjet. Përsëri sot partitë janë aq të rëndësishme te ne, sa të drejtat e tyre bëhen pjesë e parimeve themelore të shtetit tonë. Ky fakt të forcon bindjen se ke të bësh me një shtet, i cili kujdeset së pari për politikanët e jo për qytetarët dhe tokën shqiptare. Se përse do ishte e nevojshme që neni 9 për Partitë dhe tri nënpikat e tij të renditeshin në parimet themelore të kushtetutës, kur në hyrje të saj dhe në nenin 3 thuhet se janë: …garantuar të drejtat dhe liritë themelore të njeriut…, gjë që nënkupton edhe të drejtën për t’u organizuar në parti politike apo grupime të formave e ngjyrimeve të tjera. Në Hyrjen dhe në Parimet Themelore të Kushtetutës sonë çimentohen ëndrrat e politikanëve, në vënd që të vihen themelet e dëshirave të popullit shqiptar.

 

Duke krahasuar parimet themelore të kushtetutave: amerikane, italiane, zviceriane e franceze, mund të shohësh qartë mbi çfarë baze janë ngritur themelet e atyre shteteve:

Për popullin e Shteteve të Bashkuara të rëndësishme janë: bashkimi, mirëqënia e përgjithshme me sigurimi i bekimit prej Lirisë për sot e për të ardhmen.

Themeli mbi të cilin vendos të ngrihet shteti italian është  puna, e drejta e qytetarit për ta patur. Shteti zvicerian ngrihet mbi lirinë e qytetarëve të tij: ‘…duke e ditur se vetëm ata që e përdorin lirinë e tyre mbeten të lirë, se fuqia e një populli matet me mirëqënien e antarëve më të dobët…’.

Për francezët themelore janë të drejtat natyrore, të patjetërsueshme, të shenjta të njeriut. Kushtetuta e tyre mbështetet ende në parimet bazë, të vendosura që në Deklaratën e të Drejtave të Njeriut dhe të Qytetarit të 26 gushtit 1789. Mosnjohja, harresa apo përbuzja e atyre të drejtave janë shkaqet e vetme të fatkeqësive publike dhe të korrupsionit të qeverive, thuhet  në të.

 

Kur mbarova së lexuari Hyrjen dhe Parimet Themelore të Kushtetutë së Republikës të Shqipërisë, mendova: Pse, vallë, Hyrja e një dokumenti të tillë është shprehur me një gjuhë e mendim kaq të varfër? Na mungojnë specialistët e ligjeve, na mungojnë gjuhëtarët, na mungojnë njerëzit largpamës? Nuk na mungojnë as shembujt në renditjen e dëshirave të shqiptarit prej Sami Frashërit, Vaso Pashës, Nolit, Fishtës, etj. Kur mendova ta lexoj kushtetutën tonë, isha e sigurtë se do ishte ajo gjë që na kishte munguar në shekuj dhe në gjysmë shekulli në diktaturë. Isha e bindur se do gjeja të shprehura bukur në të dëshirat e mëdha të shqiptarit për liri, për demokraci e mirëqënie. Kohë hartuesit kanë patur, besoj, pasi nuk kanë qënë nën trysninë e ndonjë pushtuesi apo të ndonjë tragjedie tjetër, si në 1912, kur u hartua Deklarata e Pavarësisë sonë. Po tani mund të them se hartuesit e saj, ashtu si hartuesit e Deklaratës së Pavarësisë, sikur kërkojnë të të bindin se këta ‘burra’ të kombit tonë nuk i shqetëson nxjerrja në pah e urtësisë, kulturës, dijes e dashurisë për kombin e vendin. Ata sikur nxitojnë e gjithnjë shqetësohen vetëm të ‘jenë ata në krye’, ‘të jenë të parët’. Se edhe dokumenti i paçmuar i Pavarësisë sonë u shkrua shpejt e shpejt në një fletë fletoreje, fare shkurt, i pamenduar më parë, vetëm në një kopje, e cila nuk dihet ku është!

Kur mbaron së lexuari Hyrjen dhe Parimet Themelore të Kushtetutë së Republikës të Shqipërisë, mendon: mbi cilat themele ngrihet shteti ynë sot? Dhe mund të thuash vetëm këtë: në themel të tij janë interesat e politikës! Këto interesa, indiferenca apo mosdija e popullit na e ka lënë vendin tonë, qytetarin e Republikës së Shqipërisë larg punës, larg dijes, kulturës e mirëqënies së tij. Na kanë lënë me sytë ngulur te tribunat e partive politike, me shpresën se ndokush prej tyre do nisë të mendojë për ne, qytetarët / taksapagues, që i mbajmë mbi shpinë, me krenarinë e paarsyeshme, e cila na shtyn përditë në mëkate të tjera. Arsyeja pse mbetemi vend i varfër, pse jemi popull i politizuar që në barkun e nënës është e shprehur në kushtetutë. Sepse ‘Ne,: Populli i Shqipërisë, jemi krenarë dhe/ose aspak të vetëdijshëm për historinë tonë, me pa-besim te Zoti, pa përgjegjësi për të ardhmen’!

 

 

”MORA RRUGËN PËR JANINË”

by

Nga Fadil LUSHI/

Të nderuar lexues të mi të paanshëm, këtë shkrim do ta filloj duke iu referuar një mikut tim, i cili disa ditë më parë më tha se opinionet i ke një çikë folklorike dhe të bezdisshme. Që të mos vazhdoj ta “zhgënjej e bezdis” mikun, këtë shkrim të radhës po e filloj me një refren nga një këngë jona e vjetër qytetare: “Mora rrugën për Janinë…, isha vetëm bashkë me arabaxhinë atë natë…, rrugës më zunë pusinë atë natë…, copa-copë ma bënë mëlçinë edhe zemrën”! Këtë refren do ta komentoj në paragrafin e fundit të këtij vështrimi.

Fillimisht më duhet të ndërtoj historinë njëzetvjeçare të një “politike” që “jeton”  në anën e djathtë të Vardarit, që rrjedh midis kryeqytetit të Republikës së Maqedonisë…, aty pranë Skënderbeut, Lekës së Madh të birit të Filipit të Dytë dhe nxënësit të Aristotelit!? Kjo politikë e Shkupit, që mëton të kopjojë “filozofinë e politikëbërjes së moderuar evropiane…, që mëton të adoptojë atë nacionalizmin e vrazhdë”, sikur ka mbetur peng a është zaptuar nga një heshtje e tmerrshme dhe e zymtë. Politika në fjalë që ka mbetur e papërfillshme, të vetmen mbështetje e kërkon te  patriotizmi dhe nacionalizmi i rremë!? Ka shumë kohë që nuk bën zë, “komshillëk dhe jarani politike e diplomatike” me një fqinjë të saj respektivisht me shtetin e Greqisë.

Kështu siç duket,  të krijon përshtypjen se karakterizohet me ato tiparet e “inatçiut homerik”, me atë primitivizmin, provincializmin po edhe me atë dembelizmin e saj të theksuar. Ka një dembeli të çuditshme sa i përket shqiptimit të një fjale a edhe retorike diplomatike gjithsesi serioze. Ia do “qejfi” që fjala e tij të jetë e fundit, thjeshtë nuk pranon a nuk parapëlqen mendim ndryshe. I gjithë ky gjykim i mbrapshtë sikur të kujton atë kohën e “heretizmit mesjetar”!? Edhe ato fjalë që i thotë sikur i shndërron në një retrospektivë të një historie të sajuar a edhe të adoptuar. Kjo politikë  “e padefinuar” ta ndërmend politikën e grushtit të hekurt, të kulaçit dhe kërbaçit, politikën grabitqare, shoviniste dhe sunduese. Kjo politikë, sikur mban peng a edhe ngujon perspe-

ktivën e shqiptarëve karshi rrugëtimit drejtë strukturave euroatllantike…, sikur ashtu “pahiri” shqiptarëve ua merr të “drejtën e të qenit vetvetja…, si dhe “hisedarë” të këtyre hapësirave “biblike”. Kjo politikë ua konteston shqiptarëve të drejtën e pjesëmarrjes së tyre në kuadër të organizimit të negociatave a bisedimeve në lidhje me ndryshimin e emrit të shtetit (nëse mua nuk më është bërë mendja dhallë ajke, do them se në këto takime të deritanishme, lëre që asnjë politikan yni nuk mori pjesë, por edhe nuk e artikuloi shqetësimin ndaj mospranisë së tij në këto takime). Ky mosinkuadrim i palës shqiptare a u bë me “kastile” a pa qëllim, unë si opinionist nuk do ta them. Edhe sikur të ketë prova a edhe indikacione, atëherë parashtrohet pyetja se pse partive politike shqiptare që veprojnë këtej nënqiellit të Maqedonisë, sot u duheshka të “vajtojnë hallin” e këtyre negociatave të stërzgjatura dhe konfuze. Këto (jo)bisedime në vend që të ishin konstruktive, u shndërruan në fragmentarizma, në emocione të pakontrolluara, në konvencionalizëm të rreme, në provokacione, në mendime të gabuara dhe, në instancë të fundit, u ngjyrosën me një “jokorrektesë” të njëanshme dhe të çuditshme. Me një fjalë, këto “bisedime që rrjedhimisht duhej të konceptohen diplomatike”, u shndërruan në veprimtari sabotuese, butafori mashtruese dhe në “bisedomani”. Këto “negociata shterpe” u përngjajnë lëvizjeve të atyre “valltareve” nga Egjipti dhe Stambolli, të cilat në do t’i “darovisësh” nuk ke ku ua vë lekët. Këtë “mosmarrëveshje” diplomatët maqedonas do ta “arsyetojnë me faktin se kinse pala greke, u paskësh “…, prekur fijet e ndjeshmërisë së identitetit dhe trashëgimisë kombëtare të tyre”!?…, siç do të thotë një shqiptar mendjendritur nga Tirana në një shkrim të tij.

Nëse mospërfshirja e partive politike shqiptare në këto bisedime vërtet  ka ndonjë qëndrim dashakeq, atëherë neve na mbetet të themi e të konstatojmë se mospërfillja e diplomatit a politikanit shqiptar është bërë për inat, sepse ai na paskësh qenë “… anëtar nderi i ndonjë bashkësie vendore, ndonjë anëtar i shoqatës së peshkatarëve, i shoqatës së bletarëve, i shoqatës së pensionistëve politikë a edhe i shoqatës së zhytësve…, e të tjera shoqata”!?? Kësaj “vakie” asnjeri deri më sot nuk i thuri asnjë vërejtje, asnjë kundërshtim (qoftë edhe të kotë) po edhe sikur të vinte nga ekspertë a njohës të diplomacisë botërore, nga njerëz me mendje të rebeluar a edhe me koeficient të ulët inteligjence! Një analist nga Shqipëria, kësaj katrahure do t’i ngjisë logjikën me sa vijon: “Kjo politikë e Shkupit po të kishte bisht injorance, njerëzit (qofshin ata të jenë edhe diletantë të politikës) do ta kishin shumë më lehtë për ta fiksuar”! Kjo politikë e Shkupit nuk lejon që fjalimet e saj të protokollohen e as të arkivohen…, kjo politikë të duket si një maratonist i “dopinguar” i cili asnjëherë nuk arrin në cak, po edhe kurrën e kurrës nuk e “kalon klasën e parë (fillore) politike”. “Gojëkëqijtë” do të thonë se “aga baba” i kësaj politike me këtë zhargitje ndaj (mos) zgjidhjes së çështjes së emrit të shtetit, definitivisht e mbushi gotën e marrëzisë dhe gotën e polikëbërjes “terse”!?

“… se kush kishte Marë rrugë për Janinë, se kush kishte qenë arabaxhiu, se kujt ia kishin zënë pusinë atë natë, se kujt ia kishin bërë zemrën dhe mëlçinë copa-copë atë natë…,” se ato a ata ishin kurbetçij a goca lozonjare, unë asnjëherë nuk gjeta asnjë të vetme provë, por ama se politikanët e Shkupit nuk do ta marrin rrugën për Evropë, do t’u copëtohet hapësira tokësore pikë e pesë! Qofsha i gabuar!

Dikur moti, babait tim i parashtrova pyetjen se pse je i “sikletosur” që fqinji ynë e kishte mbjellë arrën e vet me manaferra… Ai ma ktheu se nuk ia ka dertin arrës së tij, por brengosem  nga e vërteta se ato manaferra nesër mund të shtrihen edhe në arrën tonë!? Këtë “dert” të babait e kuptova pas shumë motesh. Kishte pasur të drejtë.

 

 

 

 

VATRA’s Future and Its Officers

by

May 2, 2013/

VATRA’s Future and Its Officers/

VATRA has a long-standing reputation for being devoted to transparency and inclusivity. VATRA’s current mission is to appeal to a broader range of Albanian-Americans through open and democratic processes. In order to achieve this goal and continue to move forward, our future officers and board members must possess certain key qualities and be equally as dedicated to VATRA as our ancestors were.

In the past, VATRA has been criticized for taking part in cronyism which may be interpreted as corruption. However, VATRA’s perceived cronyism was actually protectionism and was carried out for a brief period of time and for an honorable purpose—to safeguard the oldest Albanian-American organization from hostile takeovers from outlawed entities. In 1991, communists almost succeeded in gaining control of the most influential Albanian-American body in the US. Since then, crisis-tested patriotic Vatrans have guarded VATRA with feverish intensity in order to thwart any subsequent attempts at defiling and misusing the century-old institution. To attract more patriots like those that saved VATRA from a communist takeover, they elected a Southerner as President, a Northerner as VP and a Kosovar as 2nd VP. This was a good formula and successful for the aging Federation. Unfortunately, when VATRA opened its doors to aspiring members in the new millennium, there was no one standing outside waiting to join.

This stage of decline in membership is attributable to a number of factors: the fall of communism led to many members pivoting their focus to the homeland to support their newly liberated yet economically impoverished brethren, the most significant mission of VATRA was accomplished in destroying the iron curtain, Kosova achieved independence, and the influx of new Albanian immigrants helped sprout countless regional organizations which were already plentiful. Undeniably, there may have been one other important factor in the lack of interest—the unintentional perception that VATRA is strictly for old men, not for women or the youth. Now, the newly elected administration has the opportunity to reaffirm that VATRA belongs to all Albanian-American patriots that are dedicated to VATRA, the Albanian cause, and to a volunteering spirit of hard-work.

Since Dr. Bucaj’s first term as President, VATRA membership has more than doubled, eight branches have been established or reestablished, and VATRA’s image now shines brighter than is has in decades. Upon assuming the duties of the venerable position of President, Dr. Bucaj made it clear that he intended to hold a VATRA convention in order to facilitate the gradual modernization of the Federation in order to welcome more youth, women and members of other Albanian-American organizations and to solidify his presidency by revitalizing the democratic process of being elected by a democratically-chosen body of delegates, representative of VATRA as a whole. VATRA has been steadily growing and modernizing especially since last year’s successful centennial events and activities. This process should continue at a measured and responsible pace avoiding confusion in accepting new members and budding branches.

Genuinely patriotic and dedicated Vatrans do not seek monetary gain or reward for their efforts in serving the Albanian cause through VATRA’s principles. On the contrary, they seek only to occupy positions within the organization that will afford them the opportunity to sacrifice more deeply, to dedicate more free time, and roll up their sleeves higher in servitude at their own expense to support the cause.

VATRA should appoint officers and board members with the above mentioned qualities. Candidates should be vetted as individuals that have a desire to serve not to profiteer. Vatrans, that have stayed the course for years/decades by self-sacrificing and serving in typical Albanian humble fashion, would be grossly offended should a substandard officer be appointed. Worse still, current VATRA members surely would not stand for a less-than honorable leader in the next term.

During VATRA’s downsizing period, a Kosovar VP and Northern Albanian VP were selected under the leadership of a Southern Albanian President. This was the result of a commendable strategy to promote inclusivity of the various Albanian American populations in the US. Akin to the American version of Affirmative Action, this strategy produced concrete results. The organization that was founded by a majority of Orthodox Christian intellectuals from Southern Albania had actually achieved diversity with Albanians from Chameria to Kosova of all faiths. As the concept of Affirmative Action has an end date attached, so too should VATRA’s strategy of appointing members of different groups. After all, nominating someone solely based on his or her regional background is a form of discrimination. Those positions should be offered to the most professionally qualified, morally upright, and respected Vatrans capable of stepping in for the President at a moment’s notice with the full confidence of the board.

Notes:

Candidates that have less than six month in VATRA need time to grow and develop in VATRA.

Candidates that have many years on post but have not been willing to complete menial tasks or share the burden of larger projects need time to grow and develop in VATRA outside leadership roles.

Candidates that have at least two years in VATRA and have proven themselves to be reliable, active, and hard-working should be considered for positions of greater responsibility.

Recommend that VATRA leadership be represented by individuals with qualities and standards indicated above in order to ensure that the integrity of the oldest Albanian-American Federation be preserved for the next century.

Sincerely,

Ilir Dardani