Walt Whitman/
(shqipërim nga Astrit Lulushi)/
O kapiten, kapiteni im!/
Udhëtimi i frikshëm u krye;/
Anija përplasur në çdo shkëmb/
Çmimin e kërkuar e ka paguar;/
Bregu është afër, këmbana dëgjoj/
Plot njerëz, të gjithë gëzohen,/
Ndërsa ndjekin me sy/
Anijen e dërmuar që afrohet:/
Por O zemër! zemra ime!/
O pikat e gjakosura, të kuqe/
Në kuvertë qëndron Kapteni im,/
Pa lëvizur, i akullt, i vdekur./
O kapiten! kapiteni im!/
Ngrihu, dëgjo këmbanat që bien;
Çohu, për flamurin që është ngritur
Për ëndërrat e tua, nga gjumi zgjohu;
Për ty janë buqetat me lule –
Për ty lulëzon gjithë bregu;
Është e padrejtë, në kuvertë,
Ti je shtrirë pajetë, i vdekur.
Kapiteni im nuk përgjigjet
Buzët e tij ende të zbehta;
Pulsi ndalur, pa asnjë vullnet.
Anija arrinë e sigurt në breg,
Lundrimi i saj është kryer;
Nga udhëtimi i frikshëm,
Anija fitimtare erdhi;
Lëvdohuni, o brigje, o këmbana!
Por unë, hijezymtë,
Çapit në kuvertë, i zhgënjyer
Me Kapitenin tim,
Rënë në të ftohtë e vdekur.