O i madhi Skenderbe
Arbër
e lartësoi këtë emër në Europë,
lavdia, fama, guximi jot
drodhi osmanët,
Epirin bëri të rrojë,
bashkove princat në kuvend,
pranë flamurit kuq e zi,
je Krenaria për ç’do shqipëtar,
o heroi ynë i madh,
o i madhi SKENDËRBE….
Këtë tokë mbrojte
lirinë aq të çmuar,
të gjitha shpatat i bashkove,
të gjithë trimat bashkë i bëre,
shpirtin e çdo Shqiptari
TI veç një e bëre,
o heroi ynë i madh,
o i madhi SKENDËRBE….
Gjithë botës i tregove
kush ishin Shqipëtarët,
e munde armikun
epërsi nuk i le,
Strateg i mbrojtjes
me shpirt luftarak,
o heroi ynë i madh,
o i madhi SKENDËRBE……
Sa vite e shekuj kaluan,
dashurinë për TY
ky popull kurrë se shuan,
se ky popull të lindi
dhe në zemër të mban,
çdo kohë flet për TY
gjithë bota flet për TY,
këngë pa fund të thur
buste, monumente,
O forcë vigane
flamur frymëzimi,
o heroi ynë i madh,
o i madhi SKENDËRBE…
Grushte mjerimi
Unë Luli i vocër u rrita
ashtu këmbëzbathur i rreckosur
e sytë e zbehtë nga uria,
i lejova të më vjedhin
poshtërrojnë
e t’më shtypin vazhdimisht,
i lejova mbi mua
eksperimente të bënin,
i lejova turp për varfërinë tē kisha
varfërinë që se shmangu askush,
askush që nuk donte
që sytë unë ti hapja
por në errësirën injorante të më linin,
nuk donin zërri im të ngrihej
e kokën lart ta çoja….
O sa ligje bënë që vetë të sundonin
e kokën të ma shtypnin,
sa shumë ëndërrova
ç’do gjë do ndryshonte,
sa shumë dritë
vetes me gënjeshtra i dhashë….
Shkëlqejnë në fushata zotërinjtë,
fjalime pa fund
veç për ne i mbajnë,
e sa fjalë të bukura
për ti besuar thonë,
fjalë që si mbajtën
dekata me rradhë…
Dhe unë i zbehti me sytë
që veç shpresën kërkojnë,
me buzët që dridhen
dhe diçka duan të thonë,
me trupin lakuriq
ku zhelet e grisura
të ftohtin depërtojnë,
e buzët e çara nga etja
t’nxime, t’mykura
ku vashëza si puthi jo kurrë,
rri e shikoj, rri e dëgjoj
e shembem përtokë
nga eshtrat e vrara…
E grushtin e mbledh
ta ngre nuk mundem dot vallë,
rri e pres grushte
me grushtin tim të bashkohen,
e nga terri ku ndodhem
mallkime pa fund
e shkreptima të zjarrta
mbi ta unë i derdh,
i derdh mbi bastardët
që veç në mjerim ndër vite më lanë,
veç dhimbje, errësirrë
kujtime nga kjo jetë jo s’kam…..
E gotat përplasen
pas çdo fjalimi të bukur,
e ne të neveritshmit
rrimë e i shikojmë
e duart përplasim,
e hallet na mbysin
e dhunohemi papushim,
se s’dimë të bëhemi bashkë,
nuk dimë ferrat me rrënjë
veç bashkë ti shkulim
e t’zot vehtes bëhemi,
por lutemi e lutemi
e mbi supe peshën e qiellit,
peshën e ferrit
dhunshëm veç mbajmë….
Po kthehem
Vendi im,
pjesë e jotja jam
sado larg të iki,
hapin tim në gurët e tua
dua ta dëgjoj,
me sytë e tu shikoj botën,
nga toka jote
një grusht dhe kam marrë
e fëmijëve u’a besoj
gjakut tënd o toka ime…..
kjo zemër do veç dritë
se errësirën po jeton,
të huaj jemi kur vijmë
të vërteta ëndrrat
dëshirat ti bëjmë,
shpresat që ndizen në ç’do zemër
pranë e bashkë ti bëjmë,
sa shpirtra të vrarë
të urryer të përçmuar nga mediokrët
rrugën morën……
Po kthehem toka ime,
po kthehem atje
ku dritën e parë pashë,
ku fjalët e para formova
ku buzëqesha, dashurova
ku mësova të bukurën gjuhë
ku vallëzova e shoqëri krijova…
nuk shuhet dashuria
për ty toka ime,
rrugë të gjata bëjmë
se zemra për ty veç qan,
se jetojmē kudo
me lëndimin e dashurinë
për ty toka ime….
Atdheu im
Atdheu im
sa mall nga larg për ty toka ime,
toka ime
që sa larg po pranë të kam ç’do çast,
u linda tek ty nga këto male
ku rrjedh uji i bekuar,
ku dielli ngroh fushat e mbjella
e kodrat me ullishte,
aty ku deti bashkohet me qiellin
me kaltërsinë e tij,
aty ku është gjeneza
e të parëve tanë…
Fortesa që i ke rrezistuar
sa e sa sulmeve
larg teje jemi
por jo kurrë e braktisur nga ne,
ne jetojmë me emrin, historinë,
krenarinë, fisnikërinë tënde,
nuk lodhemi kurrë
emrin tënd lart ta ngremë…
Nuk të kanë munguar
ndër shekuj bijtë e tu,
këndojnë dallgët, këndojnë sazet,
oshëtima e maleve për ty,
këndojmë dhe ne kaq larg
por zemrën pranë për Ty,
e ëmbla, fisnikja
krenaria jonë…SHQIPËRI!!…
Sa njerëz të mëdhenj
nga gjiri jot kanë dalë,
të përkasin TY
se emrin tënd kudo thonë,
nuk lodhen ata kurrë
së punuari për ty,
me veprat e tyre
emrin lart ta ngrenë….
Drithërrohet trupi
kur flamurin lart e mbajnë,
shpirti zjarr u ndizet
për ty SHQIPËRI….
sakrificë e gjatë
larg teje…VENDI im
Bukurit e vendit tim
Ohh, sa bukuri kjo ditë,
rrezet e para ranë mbi trupin tim,
krojet e gurta
ndriçojnë nga ky shkëlqim,
dhe udhëtarët kaluar mbi shtigje,
veç ëndërrojnë,
ku tingujt e lahutës
çiftelia ia mban…
Këngën ia nisin zogjtë,
nga pemët e larta,
të dashuruarit e vetmuar,
ëndrrat iu zgjohen,
dhe e vetmuar, eci e eci,
krahët hap, e kokën lart
drejt qiellin ngre,
për këto bukuri hyjnore,
që veç këto troje kanë….
Vrapoj lule të mbledh,
e kurora shumngjyrëshe
me to të bëj,
vrapoj ku pemët
një e nga një me duar ti prek,
vrapoj drejt burimit
me pastërtinë e kristaltë,
vrapoj ti ngjitem shkëmbit
malit përpjetë,
vrapoj në rrjedhën e lumit shekullor,
zot i paepur, zot i vendit,
vrapoj e vrapoj
e frymën dot se mbaj….
Dhe në prag të çdo shtëpie,
takoj njerëz me dritë e shpresë,
gratë ja ashtu duke nxituar,
me shaminë rrotull kokës,
shpejt e shpejt të mirpresin,
me gjithçka të mirë që kanë…
E duan këtë tokë,
këtë pus e këto vreshta,
i duan këto male
me burimet e kullotat,
i duan këto pyje
me lumenj e ujvara,
e duan këtë natyrë
me lule shumngjyrëshe,
e duan këtë ajër
që thithin ç’do mëngjes…
Të fortë si stralli
malet, janë burrat,
e kumborët e bagëtive
kumbojnë tej në kodër,
e llullën tymosin
me vështrimin larg,
nuk i mposht dot jo
dritë në sytë e tyre….
Dhe vajzat me fustane
me lule shumngjyrëshe,
të shkathëta, si flutra
flutorojnë ato,
dritë përçojnë kudo
gëzim në hapsirë,
e mbrëmjeve magjike
vallen seç e marrin,
si flutura lëvizin
kokën drejt e mbajnë….
Ti mundesh o njeri
Në mundsh
një jete që po shuhet
ti jetë ti japësh,
një dore
që përpara teje shtrihet
ta mbushës,
një syri që loton
veç gëzim ti japësh,
një hapi të ngadaltë
ta bësh të nxitoj,
një shikimi të venitur
më shumë ta ndriçosh,
një dore të rrudhosur
sa më shumë ta shtrëngosh,
trishtimin pesimizmin
në forcë ti ta kthesh,
urrejtjen, dhunën
në të bukurën dashuri…
Në mundsh
rrëzimin e shokut
në rringritje ta kthesh,
humbjen e kujtesës në rrizgjim,
të rrezikosh lumit ti hidhesh
të mbyturin ta shpëtosh,
të vrarin nga dhimbja
forcë ti japësh,
ku qielli për njeriun
është errësuar
rreze drite ta bësh,
njeriut të përbuzur
veç krenari ti japësh….
Në mundsh
syve të përvuajtur të fëmijëve
ti kthesh në shkëlqim,
ku veç të ëndërojnë
të ardhmen pa dallime,
pa shkatërime, ambicie
kurthe e urrejtje,
pa dhunë e përçarje
por vetëm forcë, dashuri…
Të ëndërrojnë të ardhmen
vetëm me buzëqeshje,
me shumë harmoni
me shumë përqafime
e shtrëngime duarsh,
me sy që ndriçojnë
me njeri tjetrin pranë,
pranë aty të gjithë
pranë për njeri tjetrin,
TI MUNDESH O NJERI….
Në mundsh…..
Në mundsh
këto male të larta ti ngjitesh
dhe lodhje mos të kesh,
këta lumenj të bekuar
jo KURRË mos ti prekësh
por veç të kristalta ti lësh,
këto shpate malesh
mos ti ç’veshës
por me peme ti mbulosh,
këto kulla të moçme
ti ruash
dhe botës t’ua tregosh,
këto fusha me lulet shumngjyrëshe
ku parajsa e dashurisë lulëzon
ti prekësh
këmbët e tua ti përshkojnë…
Në mundsh
këtë gjuhë të moçme
ta duash, ta rruash
dhe brezave tua përçosh,
ninullat më të bukura
fëmijës t’ia këndosh,
iso polifoninë ta rruash
brezave t’ua trashëgosh,
vallet popullore kërcej bukur
gjithë bota ti shikoj,
fustanellën, xhubletën, tirqet
e jelekët me fijet e arta
ti mbrosh
e të rrinjve tua veshës,
çiftelinë, lahutën, fyellin, kavalli,
surla, gajdes bukur ti ti biesh,
vashëzat bukurroshe
veshjet e lashta
o sa bukuri të vishen…..
Në mundsh kujdes për këto kulla,
amfiteatre e muze
urat e lashta ti ruash
identitetin e historitë e tyre të tregosh,
detin e kaltër bekim për ne
pastër ta mbash e veç ta mbrosh,
gatimet e gjyshërve aq të mira
ku ç’do krahinë mburret
brezave t’ua mësosh,
t’ua mësojmë bashkë
t’ua përcjellim bashkë
bashkë ç’do gjë të vyer
të VYER të kësaj toke,
TI MUNDESH O NJERI……