POETI QAZIM SHEHU NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT/
ÇUÇURITJE/
Siç çuçurit kroi me rrjedhën e paktë,/
Eja të rrimë bashkë këtë natë./
Ta ndiejmë si rrjedha ikën e zhduket në bar,/
Ashtu të rrjedhë te ne freskia e natës së parë./
Dhe duke çuçuritur të gazmuar/
Veten ta ndjejmë të rrëzuar,/
Në barin e jeshiltë të kujtesës,/
Në honet e ngrira të mbijetesës,/
Dhe të rrjedhim gjersa të shkojmë,
Tek deti i madh , mos harrojmë,
Atë rrjedhën e hollë mbi bar,
Fshikullin e ujit lozonjar,
Në thellësitë e errta ku do zbresim,
Marrëzitë trallisëse mos na përqeshin.
Ne s`jemi njerëz të mëdhenj,
Le të ngrihen ngjarjet si shkëmbej,
Na mjafton veç një çuçurimë ,
Të na flladisë dashurinë….
ATDHEU
Çdo ditë e ndërtojmë nga pak,
Për ta prishur dyfish kur duam,
Si të ngrinim një statujë në park,
Në një tokë që luan.
Dhe e sajojmë Itakë të shpikur,
Dhe mall e dhembje e dashuri,
Kozmopiltin më të çmeritur,
E bindim me rëndësinë etij.
Kur të joshur jemi gjer në skaj,
Pa një dyshim ,pa hamendje,
Dhe pse e duam ,pse prandaj,
E mbajmë si diell nëpër mendje.
Dhe nuk e dimë kur do e sjellim,
Portretin e tij më të plotë,
Por e ndjejmë se sado bredhim
Vetëm nga ikjet e mësojmë…
TIRANI E BUKURISË
Kjo botë ka shumë tirani,
Tirania më e madhe je ti, bukuri,
Se shkon pa aresye dhe shijohesh,
Në prehër të arrogantëve ngrohesh,
Dhe kur të kapim bëhesh më e madhe,
Më e mistershme ,më lozonjare.
Duke kujtuar se të kemi ,na ik,
Dhe duke na ikur na tërheq,
Si një mirazh me vesë për dreq.
Dhe ne s`ngopemi me ty kurrë,
Grua qoftë apo burrë.
Dhe ti faj s`ke aspak,
Për dobësinë tonë merr hak.
Në botë ka shumë tirani,
Veç tirania jote meriton lavdi…
DEGË E THYER
Një vijë e drejtë ku fillon me të qara,
Segmentet e jetës ngjiten me pikëza rrufeje.
Si vijat e horizontit i vizatojnë malet
Me një kryeneçësi me brerore reje.
Nëse kjo jetë do vazhdonte drejt pa segmente
Shpesh thyerlarguar nga dorë e fatit,
Atëhere jeta s`dihej ku do na gjente,
Braktisur prej nesh nga monotonia e flashkët…
PSHERËTIMA
Një psherëtimë me një ndjesi falje midis,
I ngjan një hapësire ku një filiz buis.
Një psherëtimë pa keqardhje të thellë,
I ngjan tronditjes së kokrrës së mbjellë.
Dhe sa lule do çelin pastaj, sa fruta e bukuri,
Kaq të mundura pa psherëtimën ku falja si brilant i rri
KJO PEMË
Kjo pemë dhe pema tjetër,
Dhe tjetrën që shkuli stuhia,
Na kujtojnë një trini të vjetër,
Një herioglif shpirti sa dashuria.
Dy të parat në këmbë,
Njëra tjetrën dot s`ndihmojnë,
E nga kjo qajnë rëndë,
Lotët e gjetheve lëshojnë.
Mbi trotuarin pllakashkulur,
Dhe mbi asfaltin e vjedhur,
E mbi rrëkezat ku loti i pemëve,
Të tjera, është derdhur…
MJALTI I BUZËVE
Ti mjalt i mjaltit ,ëmbëlsirë,
Që turbullon, ofshan e shkon,
Një pikë helm me plot dëshirë,
E derdh në fjalë plot pasion.
Dhe kur kujtohesh të gjesh fjalën
Ajo diku është marrosur
Dhe gjithë imazhet që u ngjallën,
Në shtrate ikjesh për t`u sosur.
Në shtrate ikjesh plot me gjemba.
Ti mjaltë i mjaltit me mjaltë brenda,
E thua fjalën edhe shkon,
Po mjalti i buzëve s`të mjafton…
I FLAS ERËS
I flas erës fjalë dhembshurie,
Kështu duhet të ketë folur edhe Lasgushi.
Ai i kërkonte fjalë dashurie,
Në cep të gjolit si gushkuqi.
Dhe era sillet kapedane
Pa ndjerë keqardhje për askënd,
I sheh kufijtë si burg, hapsane
E ngaqë si shemb veten çmend…
MASKA
Gjithnjë më pëlqen të vë një maskë,
Duke kujtuar se shëmtisë ia hodha,
Pa u kujtuar se në prehër të saj rashë,
Kur veten se njoha e tradhtova.
Pataj kujtohem e maskën hedh,
Gjithë neveri, i penduar,
Si në një kanal mbuluar me gjeth,
E hedh një hap bie i rrëzuar