Astrit Lulushi/

Është vërtetuar mirë nga shkenca se njerëzit kanë një instinkt të brendshëm për mimikën. Ngrini vetullat ndaj dikujt, dhe ai shpesh do të shkëlqejë përsëri. Buzëqeshni dhe ka të ngjarë të frymëzoni një buzëqeshje reciproke. Një teori e ngjashme nënvizon fuqinë e të menduarit pozitiv: Kur zgjedhim me vetëdije të fusim një mendim pozitiv në mendjet tona, trupat tanë përgjigjen instinktivisht.

Mendimi pozitiv na bën më elastik përballë vështirësive. Kur trupi merr sinjalin nga truri se gjithçka është mirë, nga ana tjetër, trupi sinjalizojnë trurin që të ndihet më i kënaqur. Është një cikël reagimesh pozitive që mund të jenë mjaft të fuqishëm.

Sigurisht, është e rëndësishme të pranojmë se jeta do të ketë uljet dhe ngritjet e saj, por nëse mund të përpiqemi t’i shohim pikat e ulëta si pjesë të luhatjeve normale që ne të gjithë përjetojmë, ne mund ta kthejmë fokusin tonë drejt pozitives dhe të ndihmojmë veten të lëvizim. në drejtim të gjërave që duam. Më shumë se çdo gjë, të menduarit pozitiv ka të bëjë me vendosjen e qëllimit dhe të qenit te hapur ndaj mundësive.

Kjo është inkurajuese të kujtojnë se pavarësisht nëse përpiqemi për një medalje të artë olimpike, duke synuar një promovim të madh, ose duke punuar pa u lodhur për të rritur një familje të lumtur, qëndrimi në anën e mirë do të jetë gjithmonë i dobishëm si për trupin ashtu edhe për mendjen.

Herët a vonë, njeriu që fiton është ai që mendon se mundet.

Një mendim i vogël pozitiv mund të ndryshojë tërë ditën.

Mund të ankohemi se bima e trëndafilave ka gjemba, ose të gëzohemi sepse kaçubat e gjembave kanë trëndafila.

Nëse diçka nuk ju pëlqen, ndryshoni; nëse nuk mund ta ndryshoni, ndryshoni mënyrën se si mendoni për të.

Pasi të zëvendësoni mendimet negative me ato pozitive, do të filloni të keni rezultate pozitive.

Optimizmi është tipari më i rëndësishëm i njeriut, sepse na lejon të evoluojmë idetë tona, të përmirësojmë situatën tonë dhe të shpresojmë për një të nesërme më të mirë.

Thjesht mendoni mendime të lumtura dhe do të fluturoni.

Zgjidhni pozitiven. Ju keni një zgjedhje. Ju jeni mjeshtri i qëndrimit tuaj. Zgjidhni pozitiven, konstruktiven.

Optimizmi është një magnet. Nëse qëndroni pozitiv, gjërat e mira dhe njerëzit e mirë do të tërhiqen drejt jush.

Optimizmi i përhershëm është një shumëfishues i forcës.

Zgjedhja për të qenë të shkëlqyer fillon me përafrimin e mendimeve dhe fjalëve tuaja me qëllimin për të kërkuar më shumë nga vetja.

Mendimtari pozitiv sheh të padukshmen, ndjen të paprekshmen dhe arrin të pamundurën. Besoni se mundeni dhe jeni në gjysmë të rrugës.

Astrit Lulushi/

Ka një bukuri të veçantë për leximin e copëzave të lajmeve në një gjuhë që nuk e njeh – pasiguria shkon gjithmonë me të mistershmen. Nuk mund të jesh kurrë i sigurt për kuptimin e çdo gjëje që lexon në rrethana të tilla; është si gjëegjëzë. Ndonjëherë një fjalë e dyshimtë hedh një vello mbi një paragraf të tërë dhe misteri se çfarë ka ndodhur bëhet i tmerrshëm dhe adhurues.

Në dhjetor 1985, gjeti pa mundim në gazetën e mëngjesit; një lajm. Të gjitha fjalët ishin të hamendshme nga një person injorant i italishtes:

Përkthim -“Famja Popaj është strehuar në ambasadën italiane”. Policia nuk linte njeri t’i afrohej ambasadës; ndryshe nga disa vite më pas kur ndodhi vërshimi në masë i qindra mijërave. Kjo kataklizëm nuk ngacmoi asnjë person në Evropë më shumë sesa shqiptarët e arratisur; në drejtim të ministrisë së Jashtme italiane u dëguan telegrame në përkrahje për familjen Popaj. Lajmet e ATSh-sê, krah i propagandës së PPSh-së, sigurisht ishin të mbushura me shpifje. Prej tyre, nuk mund të dallohej se çfarë ishte ajo që e shtyu familjen Popaj të kalonte kangjellat. Pastaj çdo gjë u bë e kuptueshme. Bota u bind se Shqipëria ishte e zymtë dhe mister, e gjitha tragjike; sharmi falco zyrtar krijonte një panoramë të lumtur me ndihmën e shkrimtarëve, poetëve, aktorëve dhe filmave të tyre, RTSh e Z.P, dhe plot akademikë, docentë e profesorë, thuajse të gjithë sot në “demokraci” të dekoruar. Mendoni përsëri. Nëse do të kishte një libër frazash të një lloji vërtet të kënaqshëm, do ta studionte dhe nuk do t’ia jepte të gjithë kohën e lirë leximeve pa fjalor. Librat ekzistues të frazave hartoheshin me pakicë për brenda vendit, por kur i lexoje jashtë nuk të thonin çfarë të thuash; me kuptime të shtrembëruar, siç ishte komunizmi fshatarak i tyre.

Astrit Lulushi/

Në atë kohë, si aktor i ri, luftonte për të mbijetuar. Në një rast shiti edhe bizhuteritë e gruas së tij. Gjërat u përkeqësuan aq shumë sa përfundoi i pastrehë. Në një rast, për 3 ditë, fjeti në stacionin e autobusëve të Nju Jorkut – në pamundësi për të paguar qiranë.

Arriti në pikën më të ulët kur u detyrua të shiste qenin; nuk kishte para për ta ushqyer dhe ia shiti një të panjohuri për 25 dollarë. Ai thotë se u largua duke qarë.

Dy javë më vonë, pa një ndeshje boksi midis Mohammed Ali dhe Chuck Wepner dhe ajo i dha frymëzim për të shkruar skenarin për filmin e famshëm, Rocky. E shkroi skenarin për 20 orë. U përpoq ta shiste dhe mori një ofertë për 125,000 dollarë. Por ai kishte vetëm një kërkesë; të ishte aktori kryesor, vetë Rocky. Studioja i tha Jo – “dukej qesharak dhe fliste çuditshëm”. Ai u largua. Disa javë më vonë, studioja i ofroi 250,000 dollarë për skenarin. Ai refuzoi. Ata madje i ofruan 350,000 dollarë. Ata donin filmin e tij, por jo atë. Ai prerazi u tha jo; i duhej të ishte në atë film.

Pas pak, studioja ra dakord, i dha 35,000 dollarë për skenarin dhe e la të luante në të. Pjesa tjetër është histori:

Filmi fitoi filmin më të mirë, regjinë më të mirë dhe montazhin më të mirë në çmimet prestigjioze Oscar. Silvester Stallone u nominua për Aktorin më të mirë. Filmi Rocky madje u fut në Regjistrin Kombëtar të Filmit Amerikan si një nga filmat më të mirë ndonjëherë.

Askush nuk e di se çfarë je i aftë përveç vetes. Njerëzit do të gjykojnë nga si dukesh dhe me atë që ke. Por lufto. Nuk je gjallë kot, ke diçka për të shtuar; historia jote ende nuk është mbyllur.

Astrit Lulushi/

Krijimi i filmave në Epokën e Artë të Hollivudit – epoka nga vitet 1920 deri në vitet 1960 kur sistemi i studios kontrollonte prodhimin amerikan të filmit – mbahet mend për shkëlqimin dhe magjepsjen e tij, por biznesi i filmit ishte gjithashtu i mprehtë.

Studiot, dhe në veçanti Big Five (Universal, Paramount, Warner Bros., Disney, dhe Columbia), zotëronin gjithçka, nga skenari deri te skenat e teatrove – dhe kontrollonin në mënyrë famëkeqe karrierat e yjeve të saj më të mëdhenj, të cilët u mbajtën në standarde të rrepta dhe shpesh u thuhej se si të hanin, çfarë të vishnin dhe madje edhe me kë të dilnin.

Në vitin 1948, Gjykata e Lartë e SHBA vendosi të shkatërronte monopolin e Pesës së Mëdhenj dhe në vitet 1960, kur televizioni u bë një medium dominues, Epoka e Artë e filmit u zbeh përfundimisht. Sot ka ende yje të filmit, sigurisht, por asnjë nuk shkëlqen aq shumë sa yjet e fillimit të shekullit të 20-të.

Pothuajse çdo yll filmi nga ato vite ka lënë disa shënime se si e shihnin veten gjatë atyre kohërave. Disa mbetën gjithmonë optimistë, ndërsa të tjerë iu drejtuan komedisë për t’i dhënë kuptim jetës së tyre të pazakontë, por të gjithë dukej se e vlerësonin se kishin një vend të veçantë në historinë e filmit dhe kulturës pop.

Ndjenjat e mirësisë, humorit dhe qëndrueshmërisë së tyre ende tingëllojnë të vërteta sot:

Duhet të duash vërtet veten për të bërë gjithçka në këtë botë.

Lucille Ball

Unë jam me fat që jam frikacak, sepse një hero nuk mund të bënte një film të mirë suspens.

Alfred Hitchcock

Bëhu gjithmonë version i dorës së parë të vetes, në vend të një versioni të dorës së dytë të dikujt tjetër.

Judy Garland

Synimet shpesh shkrihen përballë mundësive të papritura.

Shirley Temple

Gjërat nuk janë kurrë aq të këqija sa nuk mund të përkeqësohen.

Humphrey Bogart

Asnjëherë mos e ngatërro madhësinë e pagës me madhësinë e talentit.

Marlon Brando

Shumë nga jeta, më duket, përcaktohet nga rastësia.

Sidney Poitier

Problemi me njerëzit që nuk kanë vese është se në përgjithësi mund të jeni të sigurt se do të kenë disa virtyte mjaft të bezdisshme.

Elizabeth Taylor

Lumturia është shëndet i mirë dhe kujtim i keq.

Ingrid Bergman

Një gotë uiski mund të të shpëtojë jetën, por një shishe uiski mund të të vrasë.

Cary Grant

Një gjë e bukur për heshtjen është se ajo nuk mund të përsëritet.

Gary Cooper

Burrat që mendojnë thellë thonë pak në bisedat e zakonshme.

Charlie Chaplin

Ju mund të tregoni më shumë për një person nga ajo që ai thotë për të tjerët sesa mund të tregoni nga ato që thonë të tjerët për të.

Audrey Hepburn

Dashuria është zjarr. Por nëse do t’ju ngrohë vatrën apo do t’ju djegë shtëpinë, nuk mund ta dalloni kurrë.

Joan Crawford

Dhurata më e mirë që mund t’i bëni vetes është dhurata e mundësisë.

Paul Newman

Bukuria është se si ndiheni brenda reflektohet në sytë tuaj.

Warren Beatty

Tani të kthehemi te epoka e diktaturë në Shqipëri, kur filmat u ngjanin aksioneve dhe mbledhjeve të partisë, ndërsa aktorët zgjidheshin nga familje elitare; i ati komunist patjetër, me lidhje të forta me sigurimin e partisë që kontrollonte edhe atë të shtetit; nëna, ndonjë sekretare e oganizatës bazë, në pozita të larta ose shërbyese funksionarësh. Sa të mjerë ndjehen ata në raport me realitetin sot, kur mburren sesa të “mirë” kanë qenë. Populli i di.

Të përhapur në të gjitha qelizat, kur një grup”puçist” eleminohej, kjo shkonte si metastazë deri tek i fundin që kishte përfituar nga favoret (punët më mira ose shkollat më të mira (edhe jashtë shtetit).

Megjitharë filmat e “artë” të asaj epoke vazhdojnë shfaqen. Mediat shqptare sot “të lira” – sepse politika është bërë biznes fitimprurës dhe njerëzit paguajnë për të hyrë në ‘to – mburren jo se janë vërtetë për t’u lavdëruar, por për t’i vënë medoemos nē vemendje të publikut që puna e tyre në shërbim të tiranisë të djallos brezin pasardhës; të krijojë traditë dhe trashëgimi e asaj kohe që duhet konsderuar pa kohë, ose faqja e zezë e turpit e shoqërie. Ky është dallimi me epokën e artë.