Biri natyral i gjeneralit- mjek Atonio (2903-1966) dhe i markezes Giusepina Camardi Polizzi (1916- 1966 ), Sebastiano Grasso ka lindur në Siqili më, 1947. Studime klasike në kolegjin San Michele të komunës Acireale. Lauruar për Letërsi modern, për dy vjet iu dedikua mësimdhënies në universitetin e Leteraturës italiane. Nga viti 1871 punon në «Corriere della Sera», ku aktualisht është kritik i artit dhe letërsisë. Nga viti2007 është president i Pen Club Italia dhe drejtor i trimujorja omonime.
Ka botuar 12 volume poetike, midis të cilave: «Orizzonti lontani »,1964; (Horizonte të largëta); «Poesie fuori stagione», 1970; (Poezi jashtë stine); «Il giuoco della memoria», 1073, (Loja e kujtesës); «La stagione del clown», 1978. (Sezoni i kllounit); «Il poeta e il fantasma»,1980, (Poeti dhe fantazma, etj.

1.MIDIS ËNDRRËS DHE DELIRIT

Nuk bëj më diferencë midis ëndrrës
Dhe delirit, midis botës së vjetër e të re.
Thonë se ka ndryshuar gjithçka
nëse më parë ishte përherë më mire. Edhe
tingujt janë të ndryshëm: tani s’ka më
klithma. Të puth me force dhe të shkoj
gishtat prapa qafës, ndërsa të harkohesh
duke ngritur gjurin. Duket fund ii botës,
por duket se më shtyp barkun.

2. BOTA NË SHTËPI

Përsëritjet rrezikojnë të bëhen
obsesion, edhe ato të vargjeve kineze
shkruar gjatë dinastisë Tang. Krijova
botën në shtëpi, bërë me rrokje
dhe ngjyra përherë më të forta; ajo jashtë
s’më intereson më: çdo ditë dal vetëm
për të shkuar në supërmerkato dhe gjatë natës
për të takuar ndonjë mike.
Pjesa tjetër e jetës ritmohet nga fletë të bardha
ku flitet për aventura si ato
të Salgarit, të lindura në Hindie, megjithatë
autori s’lëvizi kurrë nga Verona.

3. HËNA E FUNDIT E PLOTË

Kur ishte hëna e plotë e fundit?
Gjaku pulson me shpejtësi, ndërsa shkruan
vargje lamtumire dhe poezia bëhet një delir
tingujsh, netësh, përrallash, seksi,
pushtimi i një ëndrre. Dëgjomë,
e dashur: ka ende diçka sublime
e përditshmja jonë, si gjinjtë e tu
që në kuzhinë, nuhasnin erë rozmarinë
ose finokun e egër. Në Valtelina
zëra që ngjirren mërmërisin për gaforret
që kanë ripopulluar rrjedhat ujore
midis Sernios dheTiranos. Por pastaj vdekja
i grabit përherë diçka jetës.

4. PRAPA MALIT ORTLES

Çila është ora e keqardhjes?. Mbase
Kur dielli perëndon prapa malit Ortles?
Me grevën e postierëve është era
që më sjell cicërimat e pemëve të tua.
kështu që di diçka për ty më shpejt;do të vijë
do të vijë radha e karrove të zbulojnë mendimet e tua,
dhe- imagjinoj- ankimet tona të dashurisë,
të përforcuara nga jehona midis gjethes dhe gjethes.

5. MBARIMI I VITIT

Kthehesh ku harpa nuk frikëson
Macen që kërcen mbi divanin me lëkurë
gri, shënuar nga thonjtë
dhe, mbi tavolinë, një fletë me vargje
dhe fjalë të fshira në pritje për të ndryshuar.
Ti fle, tani, dhe poezitë- me datën
e fillimit- sigurisht do të mbeten
më shumë ditë para punës së lëmimit.
Ti fle, tani, dhe shtëpia mbushet
me figura që flasin nën zë
dhe përmbajnë zemrimin. Thoshe se
nuk kishte të ardhme dhe të gjithë
zërat duhej të heshtnin. Fundi
do të koincidonte me atë të vitit .
6. NË LIQENIN E LAMPEDUZËS

Nuk të përshtatet zija : e zeza
u mjellëzua nga një flamur drite
të një spiraleje, në këtë verë të nxehtë
Në det të hapur të Lampeduzës
anijet duken të palëvizshme:
ngadalë ndryshon vetëm sfondi.
Nëpër shtigje të rralla kafshë ngarkese
mbajnë thasë me bathe të thata
dhe mposhtin letargjinë verore.

7. TË IMAGJINOSH NJË FLAMUR

Mbi kodër imagjinoj një flamur:
pastaj pyes veten ç’do të bënte atje
midis hardhive, shegëve dhe fiereve
që mbijnë midis ferrave, me fruta
të zeza e të kuqe që të gërvishtnin duart.
Vera do të mbaronte me vjeljen
dhe fillimin e shkollave. Në vresht lëvizje
erashkën hequr nga korniza e shekullit XIX
të sallonit të gjelbër nën vështrimin
dhe zemrimin e heshtur të gjyshes që pastaj
një përkëdheli do ta zhdukte.

8. PRAPA KODRINAVE

Në cilin muaj këndonin bilbilat?
Kujtesa gënjen, edhe nëse kujtimet
materializohen dhe imazhet rrjedhin
me nxitim. Dhe ku ishe kur këndonin dje?
Peizazhet zhduken prapa kodrinave
me mana dhe në pasditën e vonë trari
mbushet me të afërt që vijnë të bëjnë vizita.

9. E ARDHMJA MË E MIRË

Prisnim vjeshtën si të ardhmen
më të mirë:kaloi dhe kjo e shpërtheu
dimri që na ngriu zemrën me lamtumira.
Duhet të vendosim një epigraf? Doja të datoja
Gjithçka, duke historizuar, pa dashur të kursej,
as të bëj ngatërresa mbi datat. Imagjinata
ishte një mani e deformuar që po dukej
të luftohej. Takimet kishin pasur
paraskenën e tyre dhe ne kishim luajtur
rolin tone prej provincialësh të ndritur
ose të heronjve. Lajme? Për fëmijtë, të dashurit e fëmijve,
kushurinjtë të largët e të afërt, pa vonesë,
si hartohet një raport në kuesturë.

10. LAJME TË MIRA

Ti sjell detin tend në guaska të vogla,
më ofron kumbimin, parfumin e mbyllur
në borsetë, dhe pa dridhje ose frikë.
Lajme të mira, ke shtuar; ndahem
Dhe vij tek ty. Me lumturinë çmendet
dëshira: të marr në këmbë, në kopësht,
ndërsa puhija pushton kofshët gjer
në gju, me rripin që e tund.

11. ERA E PORTOKALLEVE

Çoheshe mbi taka, ngrije kokën
dhe merrje frymë fort për të rrëmbyer
erën gjysmë të ëmbël të portokalleve.
Sigurisht Renuari do të të kishte portretizuar
Mbase me fund në vend të xhinseve.
Shfletoj librin e një poeti e gjej vargje të kushtuara
një profesorit tim të universltetit,
kërkova të dhëna se si jepte mësim
si dhe për karakterin e tij. Për ty miqtë janë
sigurisht njerëz të mirë. Mbi rrushin
e bardhë drita bëhet pikë pikuese, e kuqja
e buzëve hapet ndërsa unë të shtrëngoj.

Përktheu: Faslli Haliti