Frank shkreli – Page 161 – Dielli

CIRKUSI POLITIK NË NJU JORK

July 30, 2013 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Në Shtator mbahen zgjedhjet vendore në qytetin e New Yorkut për Kryetar Bashkie, për anëtarët e Këshillit Bashkiak dhe poste të tjera administrative të këtij qyteti. Thuhet këtu në Amerikë se politika është krejtsisht vendore (all politics is local) dhe si e tillë politika vendore është shumë më e rendësishme për interesat jetësore të përditshme për banorët e qyteteve, rretheve administrative e tjera, në krahasim të themi me politikën kombëtare dhe ndërkombëtare që përpilohet në Uashington. Këjo ndodhë sepse udhëheqsit politikë vendorë janë ata që me të vërtetë ushtrojnë dhe zbatojnë një politikë kritike që prekë nevojat dhe interesat, në përgjithësi hallet e banorëve vendas, duke filluar nga cilësia e shkollave për fëmijtë, shpenzimet vendore, krimi, taksat, transporti, e të tjera. Por shërbejnë si shembull për të rinjët e të rejat e komunitetit nga pikpamja të meritave dhe përgjegjsive ndaj komunitetit, por edhe shembull për nga karakteri i zytarve vendas.

Andaj për të ushtruar si duhet dhe me përgjegjësi të drejtën e votës, votuesi duhet të jetë i mirë informuar për kandidatin ose kandidatët për të cilët voton, si nga pikpamja se si ai ose ajo do të mund të zgjidhë problemet e komunitetit më së miri, në krahasim me kandidatët e tjerë, por gjithashtu, në mendimin tim, edhe për nga këndveshtrimi i karakterit të kandidatëve, të cilët kërkojnë besimin dhe mbështetjen e votuesve.

Në qytetin e New Yorkut, që është qyteti më i madh i Amerikës, dy kandidatë skandalozë, Antoni Uiner dhe Eliot Spitzer, i pari ish-kongresmen, detyrë prej së cilës u detyrua të jepte dorheqjen për shkak të një numëri skandalesh seksuale, vetëm e vetëm për tu paraqit tani pas disa vitesh, si kandidat i partisë demokrate për kryetar bashkie të Nju Jorkut, megjithse ka pranuar përzierjen e tij në skandale të tjera seksuale edhe pas largimit të tij nga detyra e kongresmenit. Tjetri na është, aspak më ultë për nga detyra se ish-governatori demokrat i shtetit të Nju Jorkut, Eliot Spitzer edhe ky i përzier në skandale të turpshme seksuale me prostituta — i cili u detyrua gjithashtu të largohej nga detyra e governatorit — ka venë kandidaturën për detyrën me rëndësi të kontrolluesit të qytetit, dmth zyrtarit më të lartë financiar i qytetit të Nju Jorkut.

E pa besueshme! Për arsye të skandaleve seksuale të dy ishin detyruar të largoheshin nga detyrat me rëndësi që u kishte besuar populli vite më parë, dhe tani pas disa vjetësh, duan, pa kurrfarë turpi, të këthehen përsëri në detyra të besimit publik. Antoni Uiner bile, me bashkshorten pranë tij, pati fëtyrë të pranonte para disa ditësh se kishte vazhduar me skandalet seksuale, madje edhe pasi u detyrua të largohej nga Kongresi si përfaqsues i Nju Jorkut. Megjithëkëtë dhe pa pikën e turpit, Uiner kërkon t’i imponohet përsëri banorve të Nju Jorkut duke u kërkuar votën e tyre për t’i përfaqësuar ata si kryetar bashkie i qytetit më të madh amerikan dhe një ndër qytetet më të mëdha të botës.

Me të vërtetë, banorët dhe qyteti i New Yorkut meritojnë kandidatë më të mirë, më moral dhe më me karakter se dueti UIner e Spitzer. Udhëheqës të lartë demokratë në nivel vendor dhe kombëtar, me të drejtë, kanë bërë thirrje për tërhqjen e kandidaturës, sidomos të Antoni Uiner, por deri më sot të dy janë në garë për postet që kërkojnë. Karakteri dhe morali i politikanëve dhe i kandidatëve për detyra publike në nivel vendor dhe kombëtar është me rëndësi, sepse veprat individuale si skandalet seksuale të Antoni Uiner dhe Eliot Spitzer –si dështime morale personale — mund të kenë pasoja të këqia edhe për publikun e gjërë.

Votuesit e Nju Jorkut mund t’i falin këta dy politikanë për gabimet dhe skandalet seksuale të së kaluarës, por ama mos të gabojnë dy herë dhe të votojnë rishtas këta dy politikanë të degjenuar në poste publike me rëndësi, siç është kryetari i bashkisë dhe zyrtari kryesor financiar i qytetit të Nju Jorkut. Por më në fund, janë votuesit e Nju Jorkut ata që do ta kenë fjalën e fundit mbi fatin politik të tyre.

Shqiptaro-amerikanë të Nju Jorkut, kini kujdes për ke hidhni votën tuaj të shtrënjtë në shtator, pasi të kini shqyrtuar mirë meritat dhe kualifikimet për postet në të cilat kandidatët e ndryshëm kërkojnë të zgjidhen, por mbi të gjitha pasi të kini vlerësuar edhe karakterin e këtyre dy kandidatëve, të cilët me veprat e tyre jo vetëm që kanë abuzuar me besimin që publiku kishte vendosë mbi ta — por njëkohsisht kanë koritur veten, familjet e tyre dhe Nju Jorkun.

Ne foto: Anthony Weiner,kandidat për kryetar bashkie në New York

MBLEDHJA BALLKANIKE E NIVELIT TË LARTË NË SLLOVENI DHE DEKLARATA E NIKOLICIT

July 26, 2013 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Ne Foto: Takimi i kësaj jave i udhëheqsve të vendeve të Ballkanit Perëndimor në Brdo të Sllovenisë/

Sllovenia dhe Kroacia organizuan këtë javë në Brdo të Sllovenisë takimin e kryetarve të shteteve të Ballkanit Prëndimor, në një përpjekje nga këto dy vende të vetme ballkanike, anëtare të Bashkimit Evropian, për të rivendosur lidhjet politike dhe ekonomike me qëllim për forcimin e stabilitetit në rajon pas luftërave të përgjakshme fund shekullin e kaluar që shkaktuan vdekjen e rreth 100-mijë vetave anë e mbanë ish Jugosllavisë.

Ky takim u cilësua si një mledhje jo zyrtare, por pjesë e të ashtuquajturit “Procesit Brdo”, i cili me nismën e Sllovenisë dhe të Kroacisë, filloi më 2010, me objektivin për forcimin e marrëdhënjeve rajonale, ndërkohë që shtetet e Ballkanit Perëndimor përpiqen të plotësojnë kushtet për antarsim në Bashkimin Evropian. Takim ky jo zyrtar , sipas organizatorëve, sepse një atmosferë e tillë bën më të mundur dialogun e hapur e të sinqertë dhe bashkpunimin më të mirë midis udhëheqsve të vendeve pjesëmarrëse në konferencë, të cilat kanë një histori të gjatë konfliktesh dhe armiqësishë — me shpresën se madje edhe problemet më të ndërlikuara, “mund të zgjidhen me dialog, sinqertitet dhe besim.”

”Procesi Brdo”, është shikuar gjithashtu si një model për zgjidhjen e problemeve me rëndësi midis vendeve të Ballkanit, pasi ky proces, fillimisht ka bërë të mundur zgjidhjen e problemeve edhe midis Kroacisë dhe Sllovenisë, dy vendeve sponsorizuese të këtij takimi. Një ndër objektivat e kësaj konference ka qenë dhe mbetet përpjekja për të identifikuar së bashku projekte që do të çonin në një bashkpunim dhe integrim më të madh midis vendeve të kësaj pjese të Evropës. Pasi pa integrim dhe bashkpunim midis vet vendeve të Ballkanit Perëndimor, e vështirë, mos e pa mundur, do jetë edhe integrimi dhe bashkpunimi i tyre me organizmat euro-atlantike, përfshirë edhe Bashkimin Evropian, megjithse antarësimi në këtë oganizatë varet edhe nga përparimi i shënuar dhe plotësimi i kushteve nga secili vend veças.

Në takimin e Brdos të presidentëve të vendeve të Ballkanit Perëndimor të ënjtën, morën pjesë Presidenti i Shqipërisë, Bujar Nishani, Presidentja e Kosovës Atifete Jahjaga, si dhe Presidenti i Bosnje Hercegovinës, i Serbisë, Malit të Zi dhe Maqedonisë, për të dialoguer, në një atmosferë jo zyrtare, mbi bashkpunimin rajonal. Fotografia nga ky takim në nivel të lartë megjithse jo zyrtar, me dy presidentë shqiptarë rreth tryezës së rrumbullakët, le të kuptohet dhe dërgon një mesazh të pa dyshimtë se fati i shqiptarëve sot është në dorë të tyre dhe se ata janë një faktor i rëndësishëm paqeje, sigurie dhe fqinjësie të mirë në Ballkan. Është gjithashtu edhe symbol krenarie për çdo shqiptar!

Këtyre iu bashkua Presidenti i Francës, i cili ndodhej në një vizitë zyrtare dyditëshe në Slloveni, Z. Francois Hollande, me të cilin ata patën rast të diskutojnë, bashkërisht dhe individualisht, mbi ritmet drejtë antarësimit të këtyre vendeve në Bashkimin Evropian.

Presidenti i Shqipërisë, Z. Bujar Nishani u tha kolegëve të tij se Tirana zyrtare është e vendosur të plotësojë kushtet dhe se antarësimi në Bashkimin Evropian, mbetet një prioritet për Shqipërinë, përfshirë edhe angazhimin serioz të maxhorancës së re qeverisëse, të dalë nga zgjedhjet e fundit. “Mbetemi plotësisht të përkushtuar në intensifikimin e luftës kundër korrupsionit e krimit të organizuar, forcimin e shtetit të së drejtës dhe përshpejtimin e ritmit të reformave për arritjen e standardeve evropiane. Ky është një proces që kërkon vijueshmëri. Kështu, do t`u ofrojmë qytetarëve tanë shërbime të cilësisë evropiane dhe do të arrijmë objektivin më parësor strategjik, integrimin evropian.”- deklaroi Presidenti Nishani.

Edhe Presidentja e Republikës së Kosovës, Z. nja Atifete Jahjaga, në takimin e saj me presidentin francez, në Brdo tha se objektivi kryesor edhe i Kosovës është gjithashtu antarësimi në organizmat euro-atlantike, duke theksuar se, “me fillimin e negociatave për Marrëveshjen e Stabilizim Asociimit, Kosova dhe BE-ja kanë hapur një marrëdhënie të re kontraktuale. Ajo u angazhua se, “reformat e nevojshme dhe të domosdoshme në vend dhe procesi i forcimit të demokratizimit të Kosovës do të përshpejtohen në kuadër të rrugës së anëtarësimit në BE”. Mirëpo, në një formë ankese ndaj Evropës, Presidentja tha se “Kosova është vendi i vetëm në rajonin e Ballkanit që ende nuk e ka marrë liberalizimin e vizave për qarkullim të lirë të qytetarëve në vendet e BE-së dhe vlerësoi se ndihma e Francës në këtë proces do të ishte e më se e nevojshme”.

Pjesëmarrja e Presidentit francez në takimin e udhëheqsve më të lartë shtetërorë të vendeve të Ballkanit Perëndimor ishte një shënjë mbështetjeje, jo vetëm nga ana e Francës, por edhe e Bashkimit Evropian, për një integrim sa më të shpejtë të vendeve të këtij rajoni në komunitetin e vendeve evropiane. Ai e cilësoi vendimin e tij për të marrë pjesë në konferencën e Brdos si, “një shprehje e përkrahjes së Francës për integrimin e mëtejshëm të vendeve ballkanike në strukturat e Bashkimit Evropian”, dhe shtoi se, “Ky takim përbën një mesazh shprese për popujt e Ballkanit, pasi ata mbajnë mbi supe një përvojë të rëndë”, historike, tha udhëheqsi francez.

Njëra nga këto barrë të rënda që rëndon mbi supet e sidomos të shqiptarëve dhe njëkohësisht pengon edhe përmirsimin e marrëdhnjeve rajonale është politika gjithnjë agresive e Serbisë ndaj Kosovës dhe pavarësisë së saj. Megjithse kryeministri i Kosovës dhe ai Serbisë kanë zhvilluar bisedime në Bruksel për përmirësimin e marrëdhënjeve midis dy vendeve, Beogradi zyrtar dhe Kisha Ortodokse ruse vazhdojnë avazin e vjetër se Kosova në mendjen e tyre na qenka gjithnjë, “provincë” e Serbisë, megjithse pavarsia e saj është njohur tanimë nga mbi 100-shtete anë e mbanë botës.

Presidenti serb, Nikoliç i cili mori pjesë në konferencën e Brdos, ball për ball me dy presidentë shqiptarë, u tha gazetarve disa ditë para konferencës në Slloveni se Kosova, sipas tij, nuk do të jetë kurrë shtet dhe udhëheqsi serb pohoi se në ”mirësinë” e tyre serbët na qenkan gati që Kosovës t’i japin një “autonomi substanciale”. Për këtë, siç duket udhëheqsit politikë dhe fetarë serbë llogarisin në mbështetjen e Rusisë për politikën e tyre ndaj Kosovës. “Ne presim që Rusia si fuqi e madhe sllave, do të japë mbështetjen e saj, kështuqë problemi i Kosovës të zgjidhet në mënyrë të drejtë,” i ka thënë kohët e fundit kreu i Kishës Ortodokse serbe Irenej, kryetarit të parlamentit rus, Sergei Naryshkin, sipas agjencisë Itar-Tass-it.Fatkeqsisht, me deklarata dhe qëndrime të tilla ndaj Kosovës, nga ana e Serbisë, dhe megjithë qëllimet e mira të takimeve zyrtare ose jo-zyrtare të “Procesit Brdo”, pa normalizimin e marrëdhënjeve shtet me shtet, midis Republikës së Kosovës dhe Serbisë nuk do të ketë paqë e stabilitet në Ballkan, dhe as antarësim e integrim të plotë të vendeve të Ballkanit Perëndimor në organizmat euro-atlantike.

Angazhimi i “Procesit Brdo”, sipas të cilit “Të gjithë së bashku në Bashkimin Evropian”, me kontributet e vendeve të Ballkanit Perëndimor, të shkohet drejtë një të ardhme të përbashkët evropiane, do mbetet vetëm aq, një angazhim me fjalë dhe asgjë tjetër. Është në dorë të Bashkimit Evropian që të detyrojë Serbinë të njohë pavarsinë e Kosovës, ashtuqë i gjithë rajoni i Ballkanit, sipas deklaratës së Brdos, të “jetojë në pajtim, begati, siguri, liri shtypi, rend e qetësi dhe në mirëqenje për të gjithë, pa marrë parasyshë prejardhjen e tyre etnike…. bazuar në standardet, parimet dhe vlerat europiane.”

SHEKULLI I KLLAPISË

July 22, 2013 by dgreca

Një film mbi shëmbjen e komunizmit shfaqet në Kongresin amerikan/
Nga Frank Shkreli/
Komisioni për Sigurim dhe Bashkpunim në Evropë, i njohur edhe si Komisioni i Helsinkit i Shteteve të Bashkuara njoftoi se ditën e martë me 23 korrik do të sponsorizojë, në njërën prej sallave të Kongresit, çfaqjen e filmit “Shekulli i Kllapisë”.   Filmi është i bazuar në librin me titull, “Shekulli i Kllapisë: Shëmbja dhe Shkatërrimi i Bashkimit Sovjetik”, e autorit të njohur amerikan të çështjeve ruso-sovjetike, Dejvid Satër, i cili ka punuar për gazetat Uoll Strit Xhurnal dhe Fajnënshël Tajmas dhe tani punon pranë Institutit Hudson.   Pas shfaqjes së filmit, sipas njoftimit të Komisionit Amerikan të Helsinkit, anëtarët e Kongresit dhe publiku do të kenë mundësi të diskutojnë mbi filmin me vet autorin Dejvid Satër dhe me presidentin e Radios Evropa e Lirë, Kevin Klose, edhe ai një ekspert i çështjeve ruso-sovjetike.
Filmi, “Shekulli i Kllapisë”, i bazuar në librin me të njëjtn titull, botur në vitin 1966 është një kronikë e shëmbjes së regjimit komunist në Bashkimin Sovjetik, dhe tërthorazi në gjithë zonën ish-komuniste, e treguar nepërmjet përvojave personale të individëve të ndryshëm nga të gjitha nivelet e shoqërisë sovjetike,e të cilët kishin qenë dëshmitarë të ngjarjeve transformuese historike që çuan në rrëximin e regjimit komunist në Bashkimin Sovjetik dhe në mbarë Evropën Lindore. Filmi, i bazuar librin “Shekulli i Kllapisë” i Dejvid Satër, është cilësuar, si “një prej portreteve më të mira psikologjike të Rusisë gjatë 1970-ave dhe 1980-ave”.   Filmi ka fituar çmimin prestigjioz Van Gough në Festivalin e Filmave në Amsterdam, për vitin 2013 dhe është çfaqur, përveç në Amerikë, edhe në Rusi, në Angli, Gjermani, Kanada e gjetkë.
Dejvid Satër, i cili ka shërbyer si korrespondent në Moskë për gazeta dhe media të ndryshme, përfshirë gazetën prestgjioze amerikane Uoll Strit Xhurnal dhe atë britanike Fajnënshël Tajms,  në rolin e ekspertit ka shkruar një numër librash dhe artikujsh dhe ka dhënë intervista, enteve më të njohura mediatike të botës, përfshirë edhe Zërit të Amerikës, mbi shëmbjen e regjimit komunist në Bashkimin Sovjetik.    Por, përveç portretizimit të sistemit komunist sovjetik, libri dhe filmi i bazuar në librin, “Shekulli i Kllapisë”, në të vërtetë portretizojnë me mjeshtëri edhe tiparet karakteristike të shoqërive të tjera nën regjimet komuniste anë e mbanë Evropës lindore, gjatë “Shekullit të Kllapisë”.   Si korrespondent në Moskë gjatë asaj periudhe fatkeqe por historike, Dejvid Satër ishte dëshmitar i pasojave shkatërruese, për shoqërinë sovjetike dhe për individin, të një ideologjie komuniste fanatike, që sipas tij,ndër të tjera – ishte shkaktare e urisë së përmasave të mëdha në Ukrainë, një idelogji që me ligj urëdhëroi ndalimin e fesë, torturoi, burgosi dhe dërgoi në kampe përqendrimi në Siberi dhe gjetkë, miliona kundërshtarë politikë, etnikë dhe fetarë.   Filmi i Dejvid Satër tregon me të vërtetë, efektet dhe goditjet shkatërrimtare shpirtërore dhe materiale të komunizmit mbi shoqërinë dhe individët, të cilët kanë patur fatin e keq të jetonin nën atë regjim.

Në një intervistë për një revistë amerikane, Dejvid Satër ka thënë se filmi, “Shekulli i Kllapisë”, ka të bëjë me “Shëmbjen dhe shkatrrimin e regjimit komunist sovjetik, i parë nga përvoja personale, ashtu siç është përjetuar nga vet popujt sovjetikë”. Ai thotë se, ” Skenari i filmit tregon pasojat e rënda dhe se çdo të thoshte të ndërtohej një shtet i tërë në bazë të një ideje fals e të gabuar dhe se si informacioni i saktë mbi gënjeshtrën e madhe, më në fund çoi në shkatërrimin e shpejtë dhe të pandalshëm të Bashkimit Sovjetik.” Dejvid Satër shpjegon se filmi përmban intervista me persona dëshmitarë të ngjarjeve, dhe konkretizon përvojat e tyre që më në fund çuan në rrëximin e regjimit komunist. Skenari i filmit e çon shikuesin në qendrat e KGB-së, aty ku merreshin në pyetje disidentët dhe kundërshtarët politikë të regjimit, si dhe në kampet e përqendrimit, ku protesta më e vogël e një të burgosuri sjellte ndëshkime të rënda për të dhe për të tjerët, përfshirë izolim në qeli. Edhe kampet e punës së detyruar të mbushura me kundërshtarë e disidentë politikë të të gjitha bindjeve e të cilët pësonin tortura të llojllojshme, janë gjithashtu pjesë e skenave të filmit.Filmi portretizon Aleksandër Shatravka-n, i cili kishte kaluar kufirin me Finlandën, por finlandezët e këthejnë mbrapa duke ua dorëzuar atë autoriteteve komuniste sovjetike, të cilët si pasojë e torturojnë në një spital të çmendurish. Një tjetër, person që shfaqet në film, është Nina Smirnova, një vajzë e re sakate, e cila lutej në një kishë për tu shëruar dhe e cila u persekutua nga autoritetet komuniste, pasi për mrekulli ajo filloi të ecte rishtas. Dhe individi i tretë që portretizon filmi, “Shekulli i Kllpisë”, është një i ri nga qyteti Shadrinsk, i cili besonte vendosmërisht dhe me bindje në ideologjinë komuniste, por i cili ndërkohë mësoi se cili ishte realiteti i regjimit komunist sovjetik ndërsa po luftonte në Afganistan.

I pyetur se cili është objektivi i filmit, Dejvid Satër tha se “duke treguar realitetin e frikshëm të jetës nën regjimin komunist nepërmjet përvojave personale, filmi ka për qëllim të tregojë se çdo të thotë të jetoje në një shoqëri të bazuar në një ide fals e të gënjeshtërt. Dhe synon gjithashtu që të kallëxojë pasojat tragjike të përpjekjeve të ideologëve komunistë, për të ndryshuar, me force, natyrën njerëzore…dhe njëherazi për të treguar realitetin se si njerzit ishin të detyruar të jetonin dhe të vepronin në bazë të këtij realiteti të trilluar dhe të rremë.”

Filmi, “Shekulli i Kllapisë” i bazuar në librin me të njëjtin titull i autorit Dejvid Satër, ”hedhë poshtë çdo nocion që ende mund të ekzistojë në disa qarqe dhe në radhët e disa individëve nostalgjikë, se ideologjia komuniste ishte progresive dhe humane”. Libri dhe filmi venë në dukje se cila në të vërtetë ishte arsyeja që u shemb sistemi komunist, duke u bazuar në dëshmitë dhe përvojën e atyre të shkretëve që e pësuan rëndë nga mos pajtimi i tyre me ideologjinë komuniste, dhe njëkohësisht hedhë dritë mbi arsyet se pse u shëmb perandoria komuniste.

Filmi, “Shekulli i Kllapisë”, portretizon gjendjen tepër të keqe në Bashkimin Sovjetik, sidomos gjatë 20-vjetëve të fundit të ekzistencës së regjimit të tij, si njëra prej dy fuqive më të mëdha në botë, dhe njëkohsisht nxjerrë në dritë gënjeshtrat dhe deluzionet e regjimit si dhe brutalitetin e policisë sekrete sovjetike KGB ndaj kundërshtarve të regjimit dhe të partisë komuniste. Autori Satër, me mjeshtëri dhe pasion paraqet se si popujt sovjetikë, por edhe popujt e vendeve të tjera komuniste, jetonin dhe vepronin duke u mbështetur në një gënjeshtër të madhe të një regjimi brutal, siç ishin regjimet komuniste anë e mbanë Evropës. Dy të këqiat e shekullit të kaluar, nazizmi dhe komunizmi, kishin shumë gjëra të përbashkëta, por dallonin për nga grupet qe ata kishin në shënjestër për eliminim. Nazistët përqendroheshin në zhdukjen e një grupi të veçantë etnik, ndërsa komunistët fokusoheshin në zhdukjen e të gjithë atyre, të cilët ata i konsideronin si persona që kërcënonin ekzistencën e regjimit komunist.

Filmi i bazuar në librin e Dejvid Satër, më në fund, demonstron se regjimi komunist sovjetik dhe regjimet si motra anë e mbanë Evropës lindore — duke u mbështetur dhe duke ndjekur një ideologji fanatike që refuzonte të njihte liritë civile dhe të drejtat bazë të njeriut — u këthyen nga ekperimente të mëdha shoqërore, në një katastrofë gjigante dhe falimentin të rëndë për të gjithë. Sistemi komunist dështoi në mënyrën më fatkeqe për të krijuar “njeriun e ri” dhe “shoqërinë e përfeksionuar”. Me librin e tij, “Shekulli në Kllapi” dhe tani me filmin kinematografik të bazuar në këtë libër, autori dhe eksperti i çështjeve ruso- sovjetike, Dejvid Satër i ka bërë një shërbim të çmueshëm njerëzimit duke hedhur dritë për publikun dhe tani për Kongresin amerikan, mbi natyrën e vërtetë të komunizmit, ashtuqë krimet dhe masakrat për të cilat ai flet në këtë antologji kinomatografike të mos përsëriten kurrë më. Dhe me shpresë që njerzit të dalin nga kllapia e harresës së mëkateve dhe krimeve si dhe e të miliona viktimave të pafajshme të regjimit komunist sovjetik, dhe regjimeve të tjera komuniste të Evropës lindore. Këjo duket se është edhe arsyeja kryesore që filmi po sponsorizohet nga Komisioni i Helsinkit i Shteteve të Bashkuara për tu shfaqur të marten, me 23 Korrik, në njërën prej sallave të mëdha të Kongresit amerikan.

OKB-ja DHE TË DREJTAT E NJERIUT NË SHQIPËRI

July 18, 2013 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Komisioni i Organizatës së Kombeve të Bashkuara (OKB-së) për të Drejtat e Njeriut është duke zhvillur punimet e sesjonit të 108-të në Gjenevë, gjatë të cilit po shqyrton raportet mbi gjëndjen e të drejtave të njeriut në gjashtë vende anëtare të komisionit, ku bëjnë pjesë 167 vende që kanë ratifikuar Konventën mbi të drejtat e njeriut, përfshirë edhe Shqipërinë. Gjatë sesjonit mbi të drejtat e njeriut, Komisioni shqyrton zbatimin ose jo të angazhimeve të marra nga vendet anëtare, në bazë të Konventës Ndërkombëtare që kanë nënshkruar, në mbrojtje të të drejtave civile dhe politike. Konventa Ndërkombëtare për të drejtat e njeriut, e cila është miratuar në vitin 1967 dhe ka hyrë në fuqi në vitin 1976, thekson të drejtën e të gjithë popujve për vet-vendosje dhe ndër të tjera, njeh të drejtën e çdo personi për të jetuar i lirë dhe në siguri dhe njëherazi ndalon torturën, trajtimin ose dënimin çnjerzor dhe marrjen e jetës në mënyrë arbitrare. Konventa mbi të drejtat e njeriut njeh gjithashtu të drejtën dhe lirinë e të shprehurit, të menduarit, të ndërgjegjes, si dhe lirinë e fesë. Marrveshja ndërkombëtare ndalon njëkohsisht propagandën e luftës dhe urretjet kombëtare, raciale ose fetare.

Përveç delegacioneve qeveritare, përfaqsuese të vendeve anëtare, Komisioni i OKB-së ka ftuar gjithashtu edhe ekspertë nga organizata të tjera të OKB-së, ente jo-qeveritare si dhe përfaqsues të institucioneve kombëtare të të drejtave të njeriut të vendeve anëtare, nga të cilët dëgjon dëshmitë e tyre në sesjone me dyerë të mbylluara, mbi liritë dhe sigurinë e çdo personi në vendet nga vinë ata.

Punimet e këtij sesjoni përfundojnë me 26 korrik, por seanca e dytë periodike mbi zbatimin e kësaj marrveshjeje nga ana e Shqipërisë u mbajtë të marten me 16 korrik. Delegacioni shqiptar në këtë seancë përfshinte përfaqsues nga një numër institucionesh, përfshirë Ministrinë e Mbrendshme, Ministrinë e Jashtme dhe Ministrinë e Arsimit. Mirëpo, sipas njoftimit për media nga Zyra e OKB-së në Gjenevë, thuhet se raportin mbi gjëndjen e të drejtave të njeriut, në emër të qeevrisë së Shqipërisë, e paraqiti përfaqsuesja e përhershme në Zyrën e OKB-ës në Gjenevë, Filloreta Kodra. Përfaqsuesja e Tiranës, i siguroi pjesëmarrsit se sipas kushtetutës së vendit, Konventa Ndërkombëatre për të drejtat e njeriut është pjesë e sistemit ligjor të Shipërisë. Ajo përmendi garancitë institucionale në mbrojtje të të drejtave ë njeriut, si Gjykatën Kushtetuese, Zyën e Ombudsmenit si dhe Komisionin për mbrojtjen kundër diskriminimit. Në emër të qeverisë shqiptare, Filloreta Kodra i raportoi seancës në Gjenevë se janë shënuar përmirësime të dukshme në legjislacionin e vendit për barazinë gjinore dhe dhunën në familje, por shtoi se prioriteti mbetet zbatimi i ligjit. Ajo shtoi se një ndër prioritetet e qeverisë shqiptare është gjithashtu që të vendoset një bashkpunim më i madh midis qeverisë dhe shoqërisë civile për mbrojtjen dhe zbatimin e të drejtave të njeriut.

Sipas njoftimit të OKB-së në Gjenevë, pas paraqitjes së raportit nga Filloreta Kodra, ekspertët e Komisionit të OKB-së për të drejtat njeriut, diskutuan pikërisht rreth zbatimit të neneve të marrveshjes ndërkombëtare mbi të drejtat e njeriut në Shqipëri. Ata, sipas njoftimit për media, prekën një çështje aktuale në Shqipëri, atë të dhunës kundër grave dhe njëherazi kërkuan informacion mbi përhapjen dhe seriozitetin e këtij fenomeni në shoqërinë shqiptare si edhe kërkuan informacion mbi masat që janë marrë për të siguruar se rreth rasteve të dhunës, sidomos kundër grave, janë bërë hetime të efektëshme. Ekspertët ndërkombëtarë të të drejtave të njeriut u interesuan gjithashtu mbi personat e zhdukur, si edhe mbi torturat dhe dhunimet që janë bërë gjatë periudhës së regjimit komunist në Shqipëri, si dhe gjatë luftës në Kosovë. Ekspertët donin të dinin se çfarë kriteresh po përdoreshin për të rihapur raste të personave të zhdukur gjatë regjimit komunist dhe nëse këto zhdukje gjatë asaj periudhe njihen gjithnjë, në bazë të ligjeve të tanishme, si shkelje e të drejtave të njeriut të garantuara nga Konventa Ndërkombëtare mbi të drejtat e njeriut? Dhe nëse personat që kanë kryer akte të torturës janë ndjekur penalisht dhe nëse ata janë dënuar për krimet e tyre, në bazë të ligjit mbi torturat?

Gjatë shkëmbimeve në lidhje me gjëndjen e të drejtave të njeriut në Shqipëri, ndër shqetsimet kryesore zuri vend trafikimi i qenjeve njerzore, një shqetësim ky që nënvijoi dy ditë më parë edhe ambasadori amerikan në Tiranë, gjatë një vizite në Elbasan.

Kryetari i Komisionit të OKB-së për të Drejtat e Njeriut në Gjenevë, përfaqsuesi britanik Nigel Rodley tha se megjithse në Shqipëri është shënuar përparim ç’prej periudhës komuniste, në përmbledhje të punimeve të seancës, ai theksoi se është e doemosdoshme që të adresohen problemet që kanë të bëjnë me trajtimin e keq dhe dhunën ndaj femrave si the trafikimin e qenjeve njerzore. Përfaqsuesja shqiptare falënderoi Komisionin për atë që ajo cilësoi si, dialog konstruktiv dhe shtoi se qeveria shqiptare është e angazhuar për përmirësimin e gjëndjes së të drejtave të njeriut në vend. Pritet që në fund të punimeve, Komisioni i OKB-së të botojë raportin përfundimtar të punimeve të kësaj seance mbi gjëndjen e të drejtave të njeriut në Shqipëri.

Tema e të drejtave të njeriut është gjithmonë aktuale dhe kurrë nuk është mjaftë të flitet në mbrojtje të tyre, në nivel kombëtar dhe ndërkombëtar. Historia botërore, por edhe ajo e kombit shqiptar sidomos periudha komuniste, është plotë raste të hidhura e tragjike ku mosrespektimi dhe shkelja flagrante e të drejtave bazë të njeriut, ka përfunduar në vepra barbare që gjithnjë tronditin ndërgjegjen e njerëzimit. Njeriu nga natyra dëshiron për veten dhe familjen e tij, të jetojë i lirë dhe të gëzojë të drejtat bazë që sot njihen si të drejtat e njeriut. Është një term ky që vetëm ka filluar të përdoret pas Luftës së Dytë Botërore. Ishte një zgjim pas Luftës së Dytë Botërore kur njerzit me ndërgjegje vendosën të mos heshtnin më përballë torturave, vrasjeve internimeve dhe burgosjeve të anëtareve të familjeve dhe të afërmëve të tyre nga tiranët e frymëzuar nga fanaticizmat kombëtare siç ishte nacizmi dhe ideologjitë ndërkombëtare, si komunizmi. Ishte Deklarata Universale e të Drejtave të Njeriut e viti 1948 që, “njohu se dinjiteti i natyrshëm dhe të drejtat e barabarta dhe të pamohueshme të të gjithë anëtarëve të familjes njerëzore, janë themeli i lirisë, drejtësisë dhe paqës në botë.”

Paqa, liria dhe të drejtat e njeriut nuk mbrohen vetëm me deklarata por me vepra, pasi sipas Marrveshjes Ndërkombëtare të të Drejtave Civile dhe Politike,“Ideali ku të gjithë njerzit janë të lirë dhe gëzojnë të drejtat e tyre civile dhe politike si edhe lirinë nga frika – mund të realizohet vetëm e vetëm atëherë kur të krijohen kushtet, ku secili anëtar i shoqërisë të gëzojë të drejtat e barabarta civile dhe politike si dhe të drejtat shoqërore, ekonomike dhe kulturore”.

Këto të drejta janë të thjeshta dhe duhet të kuptohen lehtas. Në një fjalim në Paris me 1948, Eleanor Roosvelt e pat filluar luftën në mbrojtje të të drejtave të njeriut, luftë që siç vihet në dukje nga seanca aktuale e OKB-së në Gjenevë — vazhdon edhe sot, duke thënë se, “Nuk duhet të jemi të hutuar mbi domethënjen e lirisë, se cila është liria. Të drejtat bazë të njeriut janë të thjeshta dhe të qarta që duhet të kuptohen lehtë. Ato janë liria e fjalës dhe e shtypit, liria e fesë, liria për të demonstruar dhe liria per tu ankuar për pakënaqsitë ndaj qeverisë. Si dhe e drejta e njerzëve për të jetuar të sigurtë në shtëpitë e tyre dhe që personi të jetë i lirë nga kontrollet e pa arsyeshme dhe që të mos arrestohet dhe të dënohet në mënyrë arbitrare nga autoritetet shtetërore”.

Përpjekjet kombëtare dhe ndërkombëtare për sigurimin e të drejtave të njeriut vazhdojnë të jenë një sfidë e madhe dhe një mission i pa realizuar.

TRAUMAT E TRANZICIONIT TË ELIDA BUÇPAPAPAJ- NJË DËNIM I TRANZICIONIT 20-VJEÇAR

July 16, 2013 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Në këtë përmbledhje artikujsh, të titulluar “Traumat e Tranzicionit”, Elida Buçpapaj publicistja e njohur në trojet shqiptare dhe në diasporë për shkrimet e saj jo konformiste, i paraqet lexuesit shkrime të pasura dhe tematika të ndryshme mbi jetën politike, mbi dështimet dhe mbi mundësitë e humbura, si në Shqipëri ashtu edhe në Kosovë, në periudhën pas-komuniste.

Me përgjegjësi dhe me bindje autorja eksploron përceptimin e saj, por edhe të tjerëve që mendojnë si ajo, se tranzicioni në Shqipëri ka dështuar. Në këtë libër ajo merret me një numër temash qendrore të jetës politike dhe shoqërore shqiptare, të cilat pasqyrojnë karakteristikat, sidomos të elitës politike shqiptare — shpesh të dyshimta, të koklavitura e nganjëherë të ngatërruara — por si gjithmonë të lidhura me njëra tjetrën, fatkeqsisht, për keq –por që të bindin dhe të bëjnë të dëshirosh se Shqipëria dhe Shqiptarët, pas më shumë se dy dekadash, meritojnë diçka më mirë –dmth., një konsolidim të vërtetë demokratik dhe jo një pseudodemokraci.

Ekspertët e shkencave politike argumentojnë se në një vend, tranzicioni demokratik konsiderohet të ketë përfunduar kur palët e ndryshme arrijnë në marrëveshje mbi “rregullat e lojës”, të cilat kanë të bëjnë, ndër të tjera, me zgjedhjen e lirë të një qeverie. Kur qeveria të krijohet nëpërmjet zgjedhjeve të lira dhe të pakontestueshme dhe kur pushtetet e ndryshme nuk detyrohen të ndajnë kompetencat me pushtetet e tjera, me fjalë të tjera, kur të arrihet pavarësia e institucioneve të ndryshme të shtetit dhe qeverisë — atëherë një vend mund të konsiderohet se ka kaluar tranzicionin me sukses, dhe që njëkohësisht, sipas ekspertëve,të quhet vend demokratik.

Një element tjetër për një shoqëri demokratike është besimi tek institucionet. Besimi ndaj organeve shtetërore duhet të zhvillohet nga shoqëria dhe si i tillë ai besim përforcohet nga puna që bëjnë institucionet politike dhe civile për të mirën e përbashkët dhe jo nga veprat ose vendimet e tyre në favor të një grupi ose të një personi/ash me influencë, dhe në dëm të mirëqenies kolektive. Besimi në legjitimitetin e institucioneve shtetërore, siç janë prokuroria dhe gjykatat, i jep hov demokracisë dhe zhvillimeve të saj dhe njëherazi avancon edhe efikasitetin e vetë institucioneve.

A ka besim ndaj institucioneve shtetërore dhe qeveritare në Shqipëri?Autorja thotë se jo. Ajo gjithashtu aludon se mungesa e besimit dhe rënia ekonomike, kanë përfunduar në një shtim të dukshëm të pakënaqësisë në përgjithësi ndaj elitave të të gjitha forcave kryesore politike në Shqipëri. Megjithëse, fajet e mëdha për mospërparimet e duhura dhe tepër të nevojshme gjatë këtij tranzicioni i ka mbi shpinë elita politike, përgjegjësi ka edhe qytetari i thjeshtë, i cili fatkeqësisht ende nuk është çliruar nga mentaliteti i varësisë së individit tek shteti dhe si i tillë është më pak kritik.

Në këtë botim, Elida Buçpapaj lë të kuptosh se Shqipëria ka bërë shumë pak përparim drejt demokracisë së vërtetë, ndërsa ajo paraqet shpjegime dhe shqyrtime për fusha të ndryshme, siç janë politika, shteti i së drejtës, liria e shtypit, e tjera. Në të gjitha këto fushë, ajo nënvizon dobësitë e sistemit post-komunist, duke venë në dukje trashëgiminë komuniste të vendit si dhe mentalitetin e elitës së sotme politike, kulturore, mediatike e tjera — trashëgimi kjo që ka bërë të mundur çimentimin dhe manipulimin e jetës politike nga këto elita pasardhëse të një ish-sistemi autoritar, siç ishte regjimi enverist, ku shteti dominonte mbi të gjitha aspektet e jetës së njerëzve.

Libri i Zonjës Buçpapaj është një përmbledhje kritikash ndaj dështimeve sistemore dhe sistematike të qeverisjes nga një autore që e do atdheun e vet dhe kombin — qëndrime këto që lexuesin e bëjnë të mendojë dhe të pyesë se përse Shqipëria, si pothuaj asnjë vend tjetër në Evropë, nuk e ka plotësuar atë tranzicion transformimi që tanimë e kanë përfunduar shumica e vendeve ish- komuniste? Duke lexuar librin e E. Buçpapaj të mbetet përshtypja se Shqipëria, por edhe Kosova kanë ngecur në një periudhë ”transformimi ose tranzicioni të ngrirë”, të kontrolluara nga grupe të fuqishme oligarkike dhe me influencë, të cilat po keqpërdorin pasurinë e vendit dhe po shpërdorojnë ose po lënë pas doremadje edhe pasurinë kulturore dhe kombëtare të shqiptarëve. As Shqipëria fatkeqsisht nuk ka mundur t‘i ikë situatës, ku elitat e ish-regjimit komunist, gjatë këtij tranzicioni, janë pasuruar nga burimet shtetërore duke krijuar në këtë mënyrë, korrpusion, ku individë dhe grupe interesash, përfshirë edhe mafian, kanë lëshuar rrënjë dhe kanë zënë vende me rëndësi në jetën ekonomike, politike dhe shoqërore të vendit, përfshirë edhe median. Ndoshta ky tranzicion po zgjatë me qëllim, sepse sa më i gjatë të jetë tranzicioni, aq më i madh kaosi, hutimet dhe pështjellimet, dhe si përfundim aq më të mëdha mundësitë për pasurimin e individëve, grupeve dhe elitave që e mbajnë vendin në këtë gjëndje të ngrirë tranzicioni.
Ky koleksion artikujsh nga Elida Buçpapaj tregon se autorja ka aftësi analitike dhe mendje të mprehtë si vërejtëse e gjendjes aktuale në Shqipëri, ndërkohë që nganjëherë edhe me hidherim e zhgënjim shprehpikëpamjet e saj ndaj një prej transformimeve ose tranzicioneve më të rëndësishme të historisë së kombit shqiptar, periudhës së rënies së komunizmit në Shqipëri dhe shpalljes së pavarësisë së Kosovës. Zonja Buçpapaj shpreh zhgënjimin e saj të thellë, dhekritikat nganjëherë të ashpëra por me vend, ndaj një situate që pas 20 e sa vjetësh pas rëniës së komunizmit, pritej dhe duhej të ishte ndryshe. Lexuesi mëson se gjëndja e sotme politike, ekonomike por edhe në fusha të tjera të jetës së shqiptarëve –sipas saj tepër e pakënaqshme — është rezultat i drejtpërdrejtë i politikave të ndërmarra ose jo nga klasa e politikanëve të sotëm, dhe jo nga kushtet e vendit. Ajo argumenton se Shqipëria është ashtu siç është sot, për arsye të trashëgimisë komuniste të elitës së sotme politike, e mbërthyer në inate me njëra tjetrën, dhe jo se i mungojnë reformatorët e aftë dhe të vendosur për të çuar vendin përpara, siç ka ndodhur në shumicën e vendeve ish-komuniste të Evropës Lindore.

Kjo nuk është e pamundur për Shqipërinë, sipas saj. Megjithëse e vogël, shoqëria shqiptare është tepër e koklavitur, por vetëm kur individët të jenë të aftë të përdorin të gjitha aftësitë dhe njohuritë e tyre, nepërmjet një tregu të lirë mallrash dhe ideshë, atëherë edhe Shqipëria dhe Shqiptarëtdo të shkojnë drejtë përfundimit të suksesshëm të këtij tranzicioni tepër të gjatë.

Në fund të fundit, është individi dhe shoqëria shqiptare ajo që do vendosë vet preferencat politike si dhe mundësitë për të zhvilluar marrëveshje shoqërore, shoqata dhe organizata që do t‘i shërbejnë më së miri realizimit të qëllimeve dhe nevojave të individit dhe të vendit. Në këtë kuptim, demokracia, megjithëse jo e përfeksionuar si sistem, është dhe mbetet një model universal për të gjithë njerëzit dhe për të gjitha kohërat, i zbatueshëm për të gjithë, në bazë të ligjit, pronës private dhe lirisë njerzore –duke bërë të mundur që individët dhe populli si tërësi shoqërore, të rregullojnë lirisht punët e veta pa ndërhyrje, në një mënyrë që u shërben interesave më të mira të tij dhe rrethanave në të cilat jetojnë. Shpresojmë se kjo do të ndodhë në Shqipëri.

Libri ‘‘Traumat e Tranzicionit‘‘, që është një përshkrim i disa fenomeneve të tranzicionit të 20 vjetëve të fundit të kombit shqiptar, e që autorja i ka quajtur me të drejtë “Trauma”, meriton të lexohet madje edhe nga ata që mund të mos jenë dakort me përfundimet dhe analizat e Zonjës Buçpapaj.

Është një kontribut i rëndësishëm në debatin e vazhdueshëm mbi dështimet ose siç i quan ajo ‚‘‘Traumat e Tranzicionit‘‘ shqiptar, i freskët për nga sinqeriteti dhe dashuria e autores për mirëqenien dhe mbarvajtjen e kombit, për të gjithë ata lexuesë që janë të interesuar në analiza politike dhe historike.