NGA SINAN KAMBERAJ/

NJERIU I SHENJAVE TË MËDHA/

Saherë vinte në New York – /

Në Zemrën e Tokës së Shenjtë/

Ai fliste mendueshëm/

Për Shenja të Mëdha/

Për Shtëpinë -/

Që e ruan Zoti /

Dhe Miqtë …/

Pastaj –

Për Gurët për Diellin

Për Tokën e Qiellin …

Por, tek fliste për Zjarrin –

Që duhej shuar

Se, po ra –

Mund të digjte gjithçka të gjallë –

Më bëhej se i shtohej

Një rrudhë më shumë në ballë …

Njerëzit pëshpërisnin

Dh’e vështronin me habi

Si mund ta shuante

Zjarrin –

Me Frymë

Ky Njeri?!

*

E vështronim me dhimbje

Kur ndahej prej nesh

Në Aeroportin Kennedy …

Tek shpërndërrohej

në një Lejlek krahëthyer

Që fluturonte me nxitim –

Me ankthin se Mullenjëzezat –

mund t’ia shthurnin Folenë

Majë Oxhakut të Kullës –

Në Dukagjin …

*

Dhe vitet shkonin

Borë thinjash reshte

Mbi koka të njerëzve

Që prisnin Mrekullinë…

Po –

Ai s’e humbi kurrë Besimin

Se Dielli i Naimit –

Lind andej nga Perëndon …

Dhe vitet shkonin …

*

Çatia zu’ të pikonte pikëllim

Nga dhimbjet e trarëve

Që kërkëllinin –

Në Acarin e Dimrit

të Vetmisë së Madhe

Qindvjeçare!

*

Dhe –

Kur pakkush besonte

Se Dita e Premtuar

Do të hapej nga Qielli –

Rrathët e Ferrit të Dantes

Po çaheshin me gjëmim

Nga uturima e Zogjve të Zjarrtë

Mbi Qiejt e Ballkanit –

të shituar nga Qoftëlarg’ja Plakë …

Err e terr: Flakë – flakë!

Njerëzpengjet Dardanë

Po iknin pikëllueshëm në një Karvan Biblik

Si dikur moti  nē Jug –

Sivëllezërit e tyre Moreanë

Ata shfaqeshin e çshfaqeshin trishtueshëm

Si hije –

Drejt horizontit të përflakur

Ku pritet Qielli më Tokën…

Njerëznumrat –

Në podrume rrënojash

Flisnin me gishtërinj:

Një, dy, tre … dhjetë –

Shtatëdhjetetetë!

 

Njiqindvjetnet!

*

Dhe

Papritmas –

Bashkë me Mrekullinë

U përmenden dh’e panë

Me sy të lbyrur

Kufirin e Ferrit!

*

Tashmë –

Lulëkuqet kishin shpërthyer

Në pellgje të njoma gjaku

Mbi pirgje kufomash

Në ara e livadhe

Në korie e grykëmale …

*

O Zot!

Ç’Diellmejt po lindte

Bashkë me dënesa bonjakësh

E gulçima Nënash të dhunuara …

*

Dhe –

Kur u çel Qielli i Dardanisë

Të gjallët –

Rikthyen tē folmen e moçme

Me jehona Alpesh;

– A jeni njehë, ore-e!

– O, po ore, po-o-o!

Dhe filluan ta masin kohën

Me Shenja të Reja:

Para Rugovës dhe Mbas Tij!

________________

New York, 2 dhjetor

(Në ditëlindjen e Tij)