Ilir Levonja – Page 50 – Dielli

Opozitë mos bëj kompromis

April 21, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Florida/Janë disa arsyet që sot me të vërtetë po shoh një opozitë. Dhe që aq të domosdoshme e ka demokracia. Sidomos ajo shqiptare. Vendi ku pavarsisht të gjithave, një lloj retorike pordhësh burash shteti, që edhe u ha, edhe u djeg, edhe u krruhet. U është mbushur mendja se janë zotër të Shqipërisë. Kanë edhe gurin edhe arrën. Ndaj mund të bëjnë çfarë të duan. Si përfundim sot shpresa e shqiptarëve është tashmë si ajo puna e palmave të thara në autostradën Tiranë-Durrës.

Nga ana tjetër një kaos institucional. Aq sa grave me minifunde që u pëlqen fakti, që emri i tyre është çekur për postin e presidentit. Po kafeneve ama, jo institucioneve. Aq më keq akoma që janë konsumur edhe dy nga raundet e kllounistike të zgjedhjes së kreut të shtetit. U duket marrëzi ulja në rrugët automobilistike të njerëzve të opozitës.
U duket marrëzi ekyistenca e çadrës. Selia qëndrore e një opozite që përfaqëson gjysmën e shqiptarëve. Një force politike që ca baldosa të llumit komunist u është mbushur mendja se aty. Në dheun e shqiptarëve, opozitarizmi dhe e djathta kanë vdekur një here e përgjithmonë. U është mbushur mendja se mund të bëjnë opozitë me shushunjat e përdoruara si grupet 2K. Apo ”anarshistin” Blushi etj. Me çamët e nevrikosur nga moslënia e një vendi në qullmatoren e Vetungut. Kësaj rakete bërthamore të tipit Korean verior,etj. Si tabela e arritjes elektorale për burgosjen e opozitës.
U është mbushur mendje se janë akoma në pranverën e 97-ës. Dhe mbetën duke i thënë popullit se ja, opozitën po e kritikon edhe bota. Se bota kështu, se bota ashtu. Se bota është me ne etj. Sa keqardhje. Të gjorët harrojnë se, bota ishte edhe me Zani Caushin. Solli Romano Prodin atëhere në Vlore. Më 1997-ën. Dhe sikur Zani Caushi të shpallej kryeministër, bota do ta njihte. E keni aty me pamje… Pamje kallashnikollësh. Pranvera kallashinikolle shqiptare. Turma me kallash. Punë shqiptarësh të nevrikosur.
Bota ishte edhe me Enver Hoxhën në 1947-ën, kur u shpall Republika që nuk njihte asnjë force tjetër politike. Republika e luftës së klasave e natyrës së Kmerit të Kamboxhias.
Bota është edhe këtë të sotshmin, jo kryeministrin. Po kryeregrestin e ekonomisë butaforike shqiptare. Zanat I tij, lyerja e fasadave. Me sejmen droge, e populista si ai mjaftisti I Tiranës. Që mbeti në televizor përditë me kënde e gjëra të tjera. Një filozofi e propogandës. Një ditë u tha shqiptarëve se kemi nevojë të bisedojmë. Harroi se vet erdhi aty nga protesta. Nga ana tjetër, bëj habi pasi kam 12 vjet që jetoj në një qytet të madh. Dhe një here nuk e pash kryebashkiakun në një përurim këndi lojrash a shkolle publike. Se ato private, jo, e jo. Megjithatë e di se ku është bashkia. Kam vajtur nja dy here dhe më ka mjaftuar patenta për të marr një vertetim. Asgjë më shumë. I hipotekova letrat e shtëpisë pa qënë fare aty. Nuk më dha kryeministri, presidenti, a kryetari bashkisë ndonjë çertifikatë pronësie. A tapi, si na pëlqen ne shqiptarëve ta themi. Jo, një nënpunës i thjesht…. Pse? Sepse janë shërbime civile. Jo propogandë. Jo material fushatash elektorale. Pa asnjë sekser, pa asnjë rryshfet.
Megjithatë më vjen mire. Dhe i bashkohem shpirtërisht.
Më vjen mire që po shoh opozitë. Pa asnjë kompromis. Dhe më vjen mire që më fund dëgjova nga foltorja e opozitarizmit edhe një nga ëndjet e mia. Presidentin nga populli.
Duhet të marrin fund këto kulisat e bisedave. Këto të drejtat e cunguara. Pasi u bënë vite tashmë që Shqipëria jonë përfaqësohet nga ekzistenca e një presidenti qesharak. Pa këllqe e koqe. Një president kukull në dorën e kryetarëve të shumicës etj. Opozita ka shumë për të bërë. Dhe është shanci i artë i saj. Jo një çadër, po qindra. Mbusheni bulevardin me të tilla. Mbushni rrugët. Balancimi i pushtetit është domosdoshmëri jetike. Vetëm sot, ta dini, Shqipëria nuk ka nevojë për kompromis.

SHAKAJA

April 19, 2017 by dgreca

Ese nga Ilir Levonja/

Brenda një harku prej njëzetegjashtë minutash, në pesë kontinentet, në qindra gjuhë u perhap lajmi i shuarjes së Markezit (Gabriel Garcia Marquez). Herët në mëngjes, maestroja u pati thënë atyre përreth (njerëzve të familjes) të shkonin e të bënin punët se, asgjë nuk kishte për të ndodhur. Vdekja kishte bërë një shaka, pastaj ishte larguar.

Mjeshtrin që e kishin gjetur duke qarë, për shkak të fatit të pashmangshëm që i kishte dhënë një personazhi, (ndofta një nga ata qindra që sot na gëzon ne. Si Aurelio Buendia përshëmbull tek Njëqind vjet vetmi. Apo Florentino Arisa tek Dashuria në kohërat e kolerës etj…) tashmë po luante edhe me veten sikur të ishte një i tillë. Njëri nga personazhet e tij. A njëri nga personazhet e njerëzimit. Ai, brenda realitetit magjik kolumbian. Ai, brenda jetës. Midis një europiani nga Iberia dhe një Indiosi nga rrëpirat e tropikut. Në fund të fundit janë krijesa të kolonizimit.

Nuk ka asnjë dyshim. Çfarë ai krijoi, pavarsisht trillit, apo këmbënguljes së tij të vazhdueshme…, kur thoshte se, gjithçka fillon nga imagjinata, me gishtin tregues tek tëmthat, ka patur përjetësisht bekimin e tij. Dmth, ai besoi verbërisht në atë që krijoi. Një botë të cilën ne e kemi nëpër duar.

Isha duke punuar dhe ndjeva më shumë se beftin, magjinë e fjalës së tij. Ne jemi shok në facebook. Kemi bërë dhe humor me fotot e tia, ku ai, Gaboja lexonte Markezin. I shtrirë, gjithë kënaqësi na dëshmonte një libër me emrin e tij në kopertinë. Po patriarku, ka të drejtën të mburret me veprën e vet.

Në këto çaste, në këtë moment që jam duke hedhur këto rreshta, numri i ndjekësve në faqen e tij është 4,207 503 dhe vazhdon. Ja përse është një botë që e kemi nëpër duar.

Një titull i tij kap mbi pesëdhjetë milionë .

Të paktën pata mundësinë ato çaste të falenderoja atë, që na i solli në Shqipërinë tonë, Aurel Plasarin. Por edhe të tjerët përmes të cilëve e lexova. Si Mira Meksi a Robert Shvarc, Nasi Lera. Janë plot. I tillë është Markezi, me njerëz plot.

Ndjeja, jo nevojën të ngushëlloja për vdekjen e Gabos, por të të ngushëllohesha. Në rastin konkret, të humbjes së njeriut të racës, apo mikun në listen e facebook-ut.

Asesi të patriarkut.

Dhe mu kujtua ëndrra e tij, mbi vdekjen. Kur e varrosën, kur shokët, të njohurit i dhanë lamtumirën. Ai nuk u besonte syve. U ngrit e, i ndoqi nga pas. Tek porta e varrezës ata ndaluan. Kryepërdhe’ e me gjysëm zëri i thanë që, ti nuk mund të vish me ne. Ti duhet të rrish këtu. Dhe ai qëndroi, duke pëshpëritur, se, të vdesësh paska kuptimin që të ndahesh nga miqtë e tu.

Pra, sërish me shaka. Dhe u ul diku të të ripërtypte me mendje kohën e shkuar. Jeta është e vetmja lumturi që na vjen pa e ftuar, tha ai.

Gabriel Garsia Markez është ndoshta i vetmi shkrimtar, i cili gëzon suksesin absolut. Nëse do të shpreheshim me gjuhën e politikës, tejkalon çdo kourum votash. Pra votohet me shumicë. Ndofta për shkak të trajtimit magjik që ai i bën jetës. Ndofta për shkak të ekzistencës së shakasë midis anëve. Për shkak se edhe vepra ka, kaq shumë karaktere, magji prej ëndrrash, ngjyra karaibesh etj. Sa zor t’i shpëtosh ndikimit.

As unë nuk kam bërë përjashtim…, u përpoqa të bëja një nga kurat e doktor Huvenal Urbinos. (Personazh i tij tek Dashuri në kohërat e kolerës. Ose i shoqi i Fermina Dasës). Me hudhrën në mëngjes. Pasi mendoja të largoja të gjitha të këqijat nga trupi im, një herë e përgjithmonë. Mirëpo më vajti tensioni në fund të këmbëve, aq sa ime më, mu duk një fantazmë me fshesë në dorë. Pastaj mos të flasim për përpjekjen në ndërtimin e frazës.

Megjithatë është edhe ai vet, që e shpjegon kështu ngjizjen. Brenda meje ekzistojnë dy botë. Dhe siç e shikoni, unë i kam duart plot. Në njerën është ajo e gjyshit, kolonelit plot me luftra civile. Në tjetrën ajo e gjyshes, kaq e bukur, kaq me fantazi, tërësisht larg prej këtij realiteti. Dhe unë zgjodha këtë të dytën, botën e gjyshes.

Kur jetoja në Lushnje, e, lexoja Markezin. Bota e Karaibeve, njerëzit, etj…, se si më dukeshin. Megjithëse e kam çekur pjekjen e temave, pasi besoj në një far realiteti magjik edhe tek ne. Si përshembull Vjeshta e Xheladin Beut e Mitrushit tonë. Dhe Vjeshta e Patriarkut e El Gabos. Subjekte që tashmë i kam publikuar në librin me ese Hiret e Letërsisë Moderne Shqipe. Apo indicje si Rrno vetëm për me tregue e At Zef Pllumit. Dhe Jeto për të treguar, që sapo doli, e El Gabos.

Gjithsesi tani unë jetoj në brigjet e detit të Karaibeve. E kam lundruar dhe kam shkelur edhe në avulloret e lumenjëve të Florentino Arisës. Punoj me kolumbianë. Dhe gjej një spjegim. Që gjenia e tij është pjesë e së tërës, e asaj bote që quhet populli i tij.

Më kujtohet se asaj darke ndalova në një lokal kolumbianësh. Ata edhe me vdekjen bëjnë shaka.

***

Një mëngjes më pas…

Kur hapa Kopmjuterin. Pata një sms. Ishte Gaboja.

Ja çfarë më shkruante.

”Mos ma hiq emrin nga lista e miqve në facebook. Do flasim prapë. Biles ua thashë këtë dhe vdektarëve, të njohur e të panjohur”.

I yti El Gabo

***

Eshtë koha të jetojmë.

Po-ja rurale dhe Jo-ja e Metropolove

April 17, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Qytetet e mëdha, apo qëndrat kryesore të Turqisë. Si Stambolli, Antalia, Ankaraja, Izmiri, Adana, Van, Manisa, Mugla, Dijarbakiri, Hataj, Çanakale, Shirnak, Balikeshir, Tekirdazh, Bater, Hakari, Ajdini, Zongulaku etj…, I thane jo referendumit që i jep pushtet të pakufizuar Erdoganit. Ose sulltanit të ri në europën e vitit 2017. Kampion është krahina e Shirnakut me 71 % jo. Një jo dërrmuese karshi pushtetit absolut. Gjithsesi janë mbi 28 qëndra të mëdha, ku është përqëndruar ekonomia e Turqisë. Aktivietet social kulturore etj. Pra vatrat që e bëjnë Anadollin e ri të njohur në botë. Një vend i madh me rreth 80 a më shumë krahina. Ose Sanxhakë, siç i thonë turqit. Megjithatë, e thënë shkoqur, metropolet nuk e mbrojtën dot demokracinë. Pavarsisht shumicës ku vlon jeta. Zonat rurale, plot 52, për një apo shumë arsye, i dhanë vendit një sultan të ri. Si të thuash, që u deshën pesëdhjet katunde të mundin njëzet e ca metropole. Pra ruralizmi i vuri kurorë një sulltani i cili edhe vet e ka origjinën nga andej. Këtë që kishte kohë që ishte shfaqur në horizont. Qysh nga projektet e tia aftgjata me kalimin e pushteteve. Ndërtimin e një pallati gjoja presidencial rreth 360 million euro, me karakteristika të portës së lartë. Deri tek rikthimi i fesë në ambjentet e shtetit. Shumë njerëz në Turqi e gjykojnë këtë si një kaos social. Megjithatë sulltani i ri përshëndeti fitoren. Madje e quajti një progres të madh edhe pse me rezultat të ngushtë dhe nga periferia e vendit. Por ai do vazhdoj reformat. Së pari risjellen e dënimit me vdekje. Heqjen e laicietit shtetëror. Një nga reformat e mëdha të Ataturkut. Fuqizimin e pushtetit të tij. Duke i thënë turqëve rurale dhe botës se po ngre një sistem presidencial të tipit amerikan dhe francez. Mirëpo po t’i referohesh statistikave të persekutimit të kundërshtarëve politikë, ai është jo një shtetar sivëlla i amerikanëve a francezëve, por i Asadit në Siri dhe Putinit në Rusi. Gjithsesi ajo që për tu theksuar është një fakt ironik që, pas plot 100 vitesh nga era e Turqisë moderne dhe europiane. Nga nismat e Ataturkut…, Turqia sot po ha vetveten me mjetet e demokracisë. Dhe e gjitha kjo vjen nga etja për pushtet absolut. Nga radikalizmi fetar, ku buron dhe xhihadizmi. Por edhe nga gjumrehatllëku social i njerëzve që nuk i ha meraku se në çfarë rendi social jetojnë. Mjaft që të kenë për të ngrënë dhe kaq. Dhe më e frikshmja nga militantët mendjembushur mbi njëshat e tyre, intelektualët militantë, nga ata që suportojnë papushim njëshat në krye.

Sot përshembull vihet re një kënaqësi suksesi, kjo Erdoganit, edhe zonave ruale të Shqipërisë, Kosovës e Maqedonisë.
Eshtë një varfëri masive mendjesh fal dështimit sistematik të poltikës këto viteve të demokracisë. Të shtresëzimit radikal qoftë në besimin e blerë, qoftë në mohimin e kundërshtarit politik. Një varfëri mendje burrash shteti që harrojnë se Amerika dhe Franca konsiderojnë demokraci balancimin e pushtetit. Eshtë kaq për të ardhur keq, kur ruralistët shqiptarë përshembull. Ndërsa marrin ca tapi. Dhe mbajnë si kastraveca në dorë ca mikrofonë plot pështyma fushatash, janë të lumtur të fitojnë të vetëm deri në 73 vende në kuvendin e shqiptarëve. Vdekja e demokracisë vjen pikërisht nga mendjet e mbushura që pretendojnë se po bëjnë demokraci. Kur në fakt janë duke e vrarë për ditë atë.
Sot erdoganizmi si ideollogji e pushtetit absolut është ulur këmbëkryq tek ne. ndaj me të drejtë ne i gëzohemi fitores së tij. Dhe me të drejtë do t’i rikthemi kultit të individit. Në fund të fundit jemi një nga sanxhakët e saj.

Me drogë, jo me kapsolle …

April 14, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Florida/

Opozitë më shumë se kurrë e ndjej sot peshën tënde. Dhe ndofta më shumë se unë, e do vendi. Veç do thosha, jo me fishekzjarre. Jo me kapsolla të mbetura duarsh. Pasi ajo godinë nuk është e Edi Ramës. Pavarsisht lojrave abstraksioniste që mendja e tij i ka qejf. Pavarsisht ngjyrave të ngatërruara. Që shpura e tij i quan moderne. Ajo godinë është e historisë së shqiptarëve. Dhe jo e atyre që vine e ikin.

Ndaj ne duhet të prishim një here e përgjithmonë. Faktin e goditjes me gurë, me kapsolla, me fishekzjarrë etj. Pasi mëkatet janë të njerzve, jo të asaj godine. E cila pikërisht falë dashjes së tyre thith lekë çdo vit nga xhepat tuaj. Lekë për lyerje e shlyerje. Modelime e rimodelime. Aq sa e kuqja është derdhur me një shumicë vrastare nervash.

Nuk e hap dot shtypin. Nuk dëgjon dot një television se, vetëm drogë. Deri dje, flitej për parcela. Për fluturakë a mushkonja qeverie. Aq sa ata që tregonin për ndonjë avion të ulur diku. Dukeshin krejt të marrë.

Sot po na dalin magazina. Veç magazina kudo. Tonra me drogë. Gjithë kazermat e braktisura, depot e grumbullimit etj. Kudo. Veç thasë të zinj me drogë. Mos e lini vendin të helmohet më. Pasi tregon se do të kemi një të ardhme Ku në vend që të përmisojmë jetën e qytetarëve. Do të merremi me luftën kundër karteleve. Atëhere edhe demokracia nuk është më demokraci. Por system luftrash midis uniformave dhe kartele. Një lloj lufte civile ku vdesin njerëz të pafajshëm.

Këtë që Kolumbia ka më shumë se tri dekada që po e bën.

Sinqerisht është dita jote, opozite. Ndaj marsho me drogë nëpër duar. Mjafton një kërkesë qoftë dhe simpatizantëve nëpër rrethe. I keni me mijra. Me siguri thasët, tufzat me kanabis do vijnë.

Kësisoj është më mire se sa kapsollat që hedhin disa të nevrikosur. Të cilët kujtojnë se e humbëm betejën. Asesi jo…

Madje zgjedhjet janë gjëja më e parëndësishme në këtë kohë për Shqipërinë. Qofshin këto për pretendimin e një presidenti konsensual. (Që kurrë nuk ka qënë i tillë). Qofshin ato të 18 qershorit…, aq më tepër pa reformat e duhura, ku të vdesi një here e mire përfaqësimi fiktiv i shqiptarëve në Kuvendin e tyre.

Sinqerisht nuk janë çështje. Janë teka. Pasi nuk gjë që nuk bëhet. Sidomos kur bëhet fjalë për çështje teknike.

Droga është çështja më e madhe. Ndaj mos i lini vetëm, luftëtarët, vëllezërit tanë në Itali e Greqi. Nuk e hap dot televizorin. Shqiptarët, gomonet, droga. Jemi bërë për turp.

Kështu është sot mesdheu. Gomone me sirianë, ose gomone me drogë nga Shqipëria.

Asnjë aleancë nuk vlen. Asnjë.

Ndaj them që marshoni me kanabis. Sillini ato thasë të zinj aty tek shkallët e këtij shakaxhiut të përparimit.

Droga do na kushtojë gjithçka.

Deri në ekzistencë.

Një gjegje të shkurtër Pse-s së padër Zef Pllumit

April 13, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

1) Në hyrjen e librit Rrno vetëm për me tregue, frati i kuvendit françeskan të Gjuhadolit në Shkodër, thotë. ”Ngjarjet që ktu tregohen nuk janë fantazi, as trillime a shpifje të njaj propogande politike, por përshkrime të zbehta të atij realiteti t’idhun historik që u zhvillue në Shqipni për gati 50 vjet. Vendi im nuk është në fundin e botës o diku në skajin e saj, por në Europë, ku farkëtohen fatet e qytetnimit perëndimor. Ngjarjet që tregohen ktu janë tepër të vështira me u shkrue, prandaj autori u kërkon të falun mbasi nuk është shkrimtar dhe me dashamirësi ju këshillon që të reflektoni shumë mbi këto ngjarje dhe të kërkoni shkakun e vërtetë se pse ndodhën ato… Pse?”

Eh padër…, thua a kemi xën?!
2) Plot 32 vite më pare u nda nga jeta Enver Hoxha. Lideri suprem i diktaturës së proletariatit dhe i luftës së klasave.
T’i falemi diabetit se ne as kishim ndërmend ta rrëzonim.
Persekutori i klerit katolik shqiptar. I At Zef Pllumit.
Një epokë e nisur me suport sllav. Aq sa edhe sot e ka bërë nostalgjik një president të porsazgjedhur si ai i Serbisë.
Nga një sua njerëzish që veç armikut të huaj. U dukej më zi kundërshtari politik prej gjaku. Ca më tepër kur edhe mospasja kthehej nga një zili në revolucion.
Mjafton që një poet të shkruante se, një bote e re po ngrihet gërmadhash. Dhe e drejta për të qënë revolucionar është pronë e lirë. Kështu që, ai Dul Bazhdari (bazhdar quheshin ata qe kishin nga një kandar e u peshonin mallin njerëzve në pazar), e kishte me hak të spostohej në syrin vigjilent të partisë. Si të tha kur të torturonte me pyetje, kontrolle, sajime provash etj. ”Un e kam profesion rrenën se, sikur mos të rrejshem me kandar un do të delshem filuz. Un ishem I përbuzun prej gjithkujt; dikush më thirrte Dul Qorri e dikush Dul Rrena. Ndërsa Partia më ka ba njeri të nderuem: Më sheh? I veshun e mbathun si krajl, ha e pi shka më do qefi: e atëhere si mos të punoj për Partinë.”
3)Po të kërkosh sot në internet… shqiptarët ditët e prillit 1985 kanë qarë me oiiii. Kanë qënë në rresht përgjatë gjithë bulevardit. Kanë mbushur stendat e emulacionit me dedikime zemre, pasi i druheshin si dreqi një fantazme pushtimi. Aq sa sajimet e sigurimit të shtetit me desantime grupesh. Siç qe rasti i Xhevdet Mustafës. Ngjanin kaq reale sa me të drejtë njeriu i thjesht e shikonte armikun e klasës si burim paniku.
Ne kemi besuar vërtet në ekzistencën e armikut të klasës.
Kemi besuar vërtet se feja është opium për popujt. Ndaj nuk kemi reshtur së ndërkryeri klerin e cilit do lloj besimi.
Më kujtohet nga fëmijëria ime, kur vdisnin të ngacmonin një hoxhë. E kam shkruar. Një njëri I urtë që vetëm me veten fliste. Por ne e shikonim si reaksionar. Pavarsisht se ngacmimeve tona ai u përgjigjej me vështrime të ngrohta.
Pastaj në ato ditë prillit, kur morëm lajmin e kobshëm. Që ”komandanti” legjendar mbaroi. Kemi ulëritur…
Si sot më kujtohet. Kam qënë në vitin e pare.
Nga 150 veta që ishim aty, vetëm 1 mund të mos ketë qarë. Por edhe ky, për karshillëk ndaj nesh. Shkurt kemi besuar si dreqi. Mirëpo tanimë, kjo kultura e antenveristave është bërë e modës. Të gjithë na pëlqen të tregohemi antienverista.
I kemi bërë baballarët tanë, bijtë e kazmës, lopatës, të punës vullnetare. Heronj të heshtur të demokracisë.
Tregojmë ngjarje, kujtime, si antienverista. Pa e kuptuar kurrë se, kjo që bëjmë nuk është distancim nga diktatura. Përkundrazi është devijim nga progresi kaq i domosdoshëm për shoqërinë tone. Hapja e barkut. Ndjesa. Pajtimi kombëtar.
4) Sot tek ne monosistemi ka pjellur monoparti dhe mono mendje. Pavarsisht antienverizmit. Ka sjellë edhe monogrupe që besojnë verbërisht ashtu si ne dikur…, që e konsideronim socialimperialzmin një kalbëzim. Atëhere një i ri që kërkonte të arratisej, vritej nga ne. Sot të vret po nuk e ndihmove të arratiset. Nuk e diskutoj, ty me siguri duhet të kujtohet më mire… pas luftës, kishte një marri kolektive për tu treguar antifashist, anti nazist e anti kulakëri. Kishte një marrëzi kolektive për tu shpallur shtëpi dëshmori, a bazë e luftës. Mjerë vertetimet çfarë kanë hequr. Sot është po kjo marrimania kolektive për tu treguar antienverista.
Shkurt e njëjta frymë ekstreme. Kësisoj…ngjan më se normale edhe puna e votimit monoparti pushtet.
Dhe një populli të tërë as që I bën përpshtypje fare. Edhe pse çirren për antienverizëm. Sikur ta kenë vdekur këta Enverin, jo diabeti.
Falna vuajtjet që të shkaktuam. Falna në marrëzinë tonë kolektive. Pasi jemi bërë me kohë për tu mëshiruar.
Dhe lutu që Ai lart bëftë ndonjë mrekulli e të na fusi në shina.
Po Enverin, e deshëm me të vërtetë. Madje shumë më tepër këta, që sot, hiqen, antienver. Këta monoenveristët, fara më keqje.