Ilir Levonja – Page 59 – Dielli

Shefi të hoqi për të njëjtën arsye që të vuri, vëlla socialist…!

November 17, 2016 by dgreca

1-ilir-levonja-2-288x300

Nga Ilir Levonja/Nuk e di përse e quajnë skandal këtë heqjen nga puna të këtij drejtorit nga Tropoja. Në Shqipëri kështu është: Erdhe në mbledhje bëhesh drejtor. Nuk erdhe, hiqesh. Kaq dhe tjesht. Çfarë skandali ka këtu? Çfarë kurrikulash tregon mbi devotshmërinë tënde në punë. Mbi paraqitjen rregullisht etj. Kjo është historia jonë në demokraci. Mund të kesh me dhjetra diploma, me dhjetra tituj. Mund të flasësh sa të duash për statut nënpunësi. Për plot të tjera. Përmes partisë bëhesh dhe hero kombëtar. Edhe antihero. Kush beson se sistemi u përmisua me Rilindjen. Gabon dyfish. Çështjë të statutit, të nënpunësit në admistratë janë thjesht dokrra elektorale.
Këtë e dinë mirë me mijra drejtorë.
Ndaj të thuash që unë indershmi. Po e kryej punën shumë mirë. Nuk mungojë asnjë ditë. Kam arritur rezultate në shërbim. Janë naivitet.
Qofshin nga të dy krahët.
Drejtorët e shkollave përshembull. Atë lukun e masterit vetëm sa e fshijnë me kujdes. I tremben ziles së telefonit si dreqi. Diku ka miting, duhet të mbushen autobuzët. Megjithësa ka nga ata. Që e bëjnë me kënaqësi këtë punë. Madje mezi e presin rastin të të tregojnë devotshmëri.
Partia të bën të susksesshëm kudo.
Çfarë skandali ka këtu? Pse flasin dy militantë në telefon.? Pse po më heq etj.? Po sepse ashtu të emëroi, ashtu po të çemëron. Mirë e pati shefi. Fat të mbarë në jetë. Paç fat në rrugën e madhe. Në botën e madhe jashtë partisë. Në botën e jetimëve. Kaq…
Pyete veten përse të vuri. Dhe me kollajllëk e gjen përgjigjen edhe pse të hoqi.
Eshtë lufta e pusetave kjo vëlla socialist. Ti mund të fillosh e të tështish sa të duash. Por fakti i pjesmarrjes në këtë katrahurë, nuk të bën më pak me faj se shefi yt. Dhe këtu nuk ka skandal.
Përderisa nuk kishte deri dje. Kur jo vetëm ti…, por një votues i tërë nuk ka për gjë të pranojë për ministër. Një person të cilit pak kohë më parë iu hoq mandati i deputetit. Nga Gjykata Kushtetetuese. Për afera korruptive. Për përfitime tenderash në administratë. Dhe pikërisht këtë. Këtë e bën ministër. Për karshillëk gjykate. Dhe për lavdi të korrupsionit. Të mbijetesës partiake. Ka vdekur morali për të kërkuar drejtësinë. Pasi drejtësia nuk fillon vetëm kur cënohet karrika jote. Jo asesi. Fillon diku më përpara. Qysh kur ti planifikon dhe ëndërron vendin e drejtorit diku, përmes atyre mbledhjeve të natës. Mbledhjeve me lista. Me armiq demokratë. Dhe socialistë armiq. Qysh kur do planifikon të heqsh atë tjetrin, qpftë ky kundërshtar. Qoftë edhe brenda llojit.
Vendet nuk meritohen. Por fitohen. Dhe aty struktura që të shpie tek fitorja mungon. Ndaj sot vendi ynë ka me shumicë intelektualë partiakë. Me shumicë zhvatës se sa konstruktorë të një shoqërie.
Kjo është një rënie që zor se do riparohet për dekada tashmë. Një dhuratë e politikës konfliktuale dhe asaj me grushta. Një rezultat i mbledhjeve që bën fjalë telefonata jote me shefin tënd.
Kaq. Dhe veç keqardhje për vendin tim.
Ndërkohë neveri për sojin tuaj.
Shoh dhe një shpurë analistësh. Skandal?! Ja si flet ministri. Ja si flasin ministrat tanë. U mbush mëndja djemve se, hodhi dy gjyle topi Mato Gruda. Dhe u bë intelektual plot sharm akademiku. Pamja e ëndërruar e një intelektuali perëndimor.

Shefi të hoqi për të njëjtën arsye që të vuri, vëlla socialist. Shkon në mbledhje bëhesh drejtor. Nuk shkon hiqesh. Sa keqardhje!

Sa shumë trampizëm në Shqipëri

November 15, 2016 by dgreca

Nga Ilir Levonja/ Nuk e kuptojë këtë shqetësimin e tepruar. Fitoren e Donald Trump-it. Sidomos për ne shqiptarët. Moikanët e demokracisë ballkanike. Që edhe pse ka kaluar njëzetë e kusur vite. Shpresojmë akoma tek Amerika. Kur në fakt më shumë se shpresën. Duhet t’i shohim aktin. Vendit të demokracisë së vërtetë. Studio të tëra analistësh. Aq sa me të vërtetë, duket sikur një gjëmë e madhe ka pllakosur vendin. Aq sa statute të tëra presin përgjigje. Se çfarë do të ndodhë tani? Se a do ta rrëzojë Amerika Edi Ramën nga pushteti? Dhe se a do ta qërojë këtë ambasadorin që flet pa takt. Ashtu troç. Sikur të jetë ambasador i Fidel Kastros dhe jo i administratës së Barack Obamës.

Dhe unë tek akti do ndalem.

Fitoi ky dhe pse nuk fitoi ajo. Nuk ka më asnjë rëndësi.

Nuk ka pse humbet kohë pafund. Nëpër studiot e një vendi të përmbytur.

Trump fitoi për të vetmen arsyen…, lodhja me politikën. Tashmë të konsideruar tradicionale. Me aktorë të njëjtë.

Fitoi dhe për tu nxjerrë kallpin këtyre sondazheve, që me sa u kuptua, u paskan dhënë pushtet të pamerituar plot presidentëve.

Pra qe një betejë e qytetarit me trashjen e llumit politik. Në kuptimin e fytyrshmërisë. Amerika është vendi i sfidave. Dhe njerëzit e kanë më shumë se bindje këtë. Shkurt u mërzitën.

Të mërzitesh është njerëzore. Nuk është obobo.

U mërzitën me gërrvërret. Se në fund. Edhe Trumpi si politikanët u soll. E lavdëroi rivalen. Po kështu edhe kundërshtarja atë. E quajti mendje të hapur që duhet të merret si shembull.

Pas kësaj del një pyetje për shqiptarët. Po ju, ne…, a jeni mërzitur me gërrvërret e politikës shqiptare?

Kthjellohuni dhe vështroni përreth vetes. Jetën tuaj…

A jeni mërzitur?

Duket se jo. Se po të ishte ndryshe nuk do lodheshim së pyeturi përse fitoi Trump-i.

Dhe tjetra… Nuk e rrëzon Amerika Edi Ramën, pse quajti anormale zgjedhjen e Trumpit. As nga opozitarizmi, nuk e largon Amerika çiftin fantastik Berisha – Balla. As hiret elegante të kryetarëve balerinë si Nard Ndoka. Nuk harxhon Amerika karburant për 100 njerëz që janë grup interesi në një rreth veprimi me të vërtetë virtual. Kuvendi i Shqipërisë, gjiri i Lalzit, kodrat e Golemit etj. Amerika nuk harxhoi karburant gjatë 45 viteve të diktatit të Enver Hoxhës. I mjafton një ambasador aty. Kaq.

Nga ana tjetër ka një skenë teatrore gjigande. Ku njerëzit i bërtasin në sy presidentit. I thonë mos fol sikur të jetë ky vend pronë e jotja.

Ky vend është i yni.

Tani se kemi sy ta shohim. Se kemi vesh ta dëgjojmë. Kjo është punë e jona. Jo e Amerikës.

Patritotët e kafeneve shqiptare

November 5, 2016 by dgreca

Nga lir Levonja/

1) Sa herë që përmendet Himara, vrunduj webesh u ofrojnë njerëzve atë se çfarë ka shkruar Petro Marko për autoktonësinë e këtij trualli. Se sa grekë janë himariotët. Se përse flitet greqisht aty etj. Eshte i njëjti artikull i shkëputur nga vëllimi Intervistë me vetveten. Ose Retë dhe gurët. Një rrëfim i sinqertë, i gjatë. Që në një farë mënyre apo tjetër, është edhe autopsia e kohës së një njeriu mes idealeve. Por më e dhimbshmja, devijimi që i bën çështjes së madhe, shpura e udhëheqësve të një vendi. Ku padrejtësitë, grabitja, denigrimi, burgosjet, shfarosja janë gjëra mëse normale. Ku një nga viktimat e kësaj makinerie qe dhe vet ai. Dhe për më keq, të gjitha bëheshin në emër të popullit.

Mirëpo shqiptarëve nuk u interesojnë fare këto. Ose, as humanisti i madh. Çfarë ai ka theksuar në lidhje me të vërtetën e madhe.
Madje i shfletojnë këto kapituj duke rrudhur buzët. Kjo ndodh jo sepse ne e kemi të zorshme të falim. Por nuk e konceptojmë dot, faljen. Kërkimin e ndjesës. Eshtë diçka që ne na bën ta fshijmë pluhurin me hiret e të pasmeve.
Mirëpo e kundërta ndodh sapo në gjirin e Spilesë, aty ku thyejnë qafën rrëkezat e nga mali i Vetëtimës. Sapo plas një shërr banal. Na ofrohet Petroja. Petroja me një sy, vetëm me ato pasazhe për identitetin e himarjotëve.
2)Librin në fjalë bën mirë ta lexojë çdo shqiptar. Sepse është një pasqyrë për ne. Por ta lexojë drejt, jo shtrëmbtas. Një nga ato ku guxojmë ta shohin ndrojtas veten. Pasi na tremb diçka, një çip, një nishan a një bllanjë fytyre. Por aty marrin zgjidhje shumë e shumë pikëpyetje. Përshëmbull përse shqiptarët u grindën kot për një javë. Për ca dekorata të rreme ballistësh. Dhe përse tallen pa gajle me gjakun e humbur kot. Të disa njerëzve, disa qytetarëve që u bashkuan shoqërisht. E nën moton tonë, bëje për mua. Përse akoma vlojnë sherre mes vedi. Mes ballistësh pra e komunistësh. Se çfarë është intelektuali dhe antiintelektuali? Idelaisti dhe krimineli.? Çfarë është angushtia frymëmarrëse e ideollogëve të Unit? Dhunës në emër të çështjes etj! Çfarë është nënpunësi i kohës së mbretërisë? Dhe ky i socializmit? Ky i demokracisë?
Çfarë është rrogtari shqiptar, i kohës së mbretërisë? Dhe ky i sotshmi? I kohëve moderne. Prej xhaxhit Enver, Sali, Fatos, e Edi Rama? Çfarë është pasaporta shqiptare e atyre viteve? Dhe çfarë kjo e sotshmja? Se si kumarxhiu u bë hero! Atdhetar, udhëheqës etj. Dhe se si akademiku armik i popullit. Se si meshtari vemje. Dhe injoranti i dështuari hero kombëtar?
Çfarë është gazetaria e kohës së Petro Markos, Branko Merxhanit, Bedri Pejanit, Nebil Çikës e plot të tjerë? Karshi kësaj të sotshmes.
Përse shqiptarët vdesin për tu treguar kaq patriotë të mëdhenj. Sapo përmendet Greqia, Serbia, sot?. Dhe përse kaq pro turq, sapo përmendet Erdogani?
Por mbi të gjitha, për krimet e shqiptarit karshi shqiptarit. Ato që nominuan rreth 90% të institucioneve, apo veprave të rëndësishme, më nevrargjiket e vendit tonë. Me emrin e një kryekrimineli si Enver Hoxha. Se si shqiptari, i grabiste pronën shqiptarit.? Herët, menatë.
Madje me një shkresë zhubër. Dil përjashta se, çfarë ke bërë ti, nga sot është e imja. Se kështu dua unë etj.
E sa e sa pikëpyetje të tjera.
3)Ky libër është edhe ironia më e madhe e fatit tonë. Vramë njerëz përse iu bashkuan politikave territoriale, të fashizmit dhe Gjermanisë. Pra intelektualë të mirëfilltë. Për inat të Italisë dhe Gjermanisë. Sot vdesim për pak vëmendje nga Italia dhe Gjermania. Pra, vramë në emër të popullit, popull me shumicë. Pikërisht për këtë që po u lypim sot okupatorve të atëhershëm. Këtë që po u lypin sot, Anglisë dhe Amerikës. I quajmë paturpësisht akoma kriminelë. Ata që i akuzuam dhe i vramë. Pikërisht për këto lypjet e turpshme tonat, sot e kësaj dite.
Ndaj mua më dhëmbin sytë kur shoh se sa i vogël është shtetari im. Aty ku pret të ulet nga qielli përshembul një grua gjermane.
Mirëpo…, për këto të vërteta të tjera. Petroja nuk na duhet ne shqiptarëve. Na duhet herë më herë, t’i bëjmë karshillëk Greqisë.
Kur flet e tregon se sa grekë janë himariotët.
Edhe pse Petroja e ka rrëfyer këtë pasazh kohe. Këtë ndjesi humanisti. Jo për karshillëk Greqisë. Por si rrjedhojë e atij unikaliteti himarjot. Vetmisë himarjote. Shtegtimit të tyre deri në Zelandën e Re. Atij unikaliteti me vetmi e vetqeverisje. Që u bë strehë edhe për katolikun Veriut. Për mylsimanin e Shqipërisë së mesme. Dhe ortodoksin e jugut. Atij unikaliteti të braktisur qoftë edhe për mos prerje rrugësh. Qoftë nga Porta e Lartë. Nga Ali Pashai… e deri tek diktatura. Apo demokracia. Ku e para e ktheu në bunker. Vendin e gurëve dhe të reve. Kurse e dyta e nxorri në treg.
4)Tani dy fjalë për këtë kryepatriotin e fundit. Të mohikanëve të kafeneve shqiptare. Mirënjohja është virtyt i njerëzve të vuajtuar.
Po ti nuk e di se çfarë është kurbeti. Pavarsisht të gjithave, gjynaheve, fajeve. Kush më pak e kush më shumë. Shqipëria i detyrohet shumë Greqisë. Ka mistrecë nga të dy krahët. Ka edhe bukëshkalë. Dhe për dreq…, në gjithë këtë histori. Përqindja minorene e bukëshkalëve. Në të dy vendet tona. Dominon duke bërë ta shohim njëri-tjetrin sikur të jemi qytetarë të malit Sion.
Palestinezë e izraelitë. Kjo kohë po zgjat me shumicë. Një lojë ngriva-shkriva. Këto palë mistrecësh, i bëjnë këto vetëm e vetëm për pushtetin. Jo se u dhimbset Greqia apo Shqipëria.
Në rastin tonë ngrefosja është një tregues i mirëfilltë i ekzistencës së kësaj pale mistrece. E cila nuk është e aftë për së pari të sheshojë ato problemet e brendshme. Ato mosmarrëveshjet e
mëdha. T’i kthejë në marrëveshje të mëdha.
Në kohën e globalizmit, kufijtë kanë për tu vënë në diskutim për së pari nga bashkëjetesa. Dhe së dyti nga dashuria që nuk po njeh ngjyrë dhe gjuhë. Por vetëm afsh e ndjellë për jetën. Për të lëvizur.
Akoma nuk e kuptuar se shqiptarët më shumë janë jashtë, se sa në vendin e tyre. Dhe përditë ikin. Përditë.
Ne nuk mund t’i flasim Greqisë me tekat e saja. Por me mirënjohje. Karshillëku sot është veti e atij që plas nga inati sepse pret që t’ia varin. Pret të ketë vëmendje. Por nuk e ka.
Një vend me shtetarë të sojit që, kur presidenti thërret këshillin për sigurinë kombëtare. Kryeministri shkon e hap ekspozita vetjake në pikturë. Diku matanë antlantikut. Nuk ke se si të jesh patriot. Nuk ka se si të konsiderohet patriot, shtetari. Nuk ka se si i bën karshillëk vendit fqinj me patriotizëm, ai.
Për së pari i duhet kërkuar falje Petros. Që e burgosëm. E internuam. I çmendëm djalin. Ia bën gruan, spiune. Çfarë nuk i bëm.
Sot paturpësisht e keqpërdorim. E keqkrruajmë vetem me moral.
Duke e ditur fare mirë se Petro ishte një internacionalist. Shkoi të vritej për lirinë, për të drejtat e njeriut. Atje në Spanjë.
Për së dyti…, është fatkeq ai vend, ai qytetar etj. I cili mban në pushtet qeveritar të dështuar në unitetin e tyre. Në zhvillimin, mirëqënien. Apo sharmin kombëtar.
Vetëm e vetëm pse i bëjnë karshillëk vendit fqinj.
Pse hiqen patritotë.
Po nuk ke çfarë i bën, kjo është Shqipëria jonë. Ajo e kafeneve.
Vendi ku ne zemërohemi edhe me erën e mollës.

Blushi dhe partia Libra për shqiptarët

November 2, 2016 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Nga 1 nëntori i 2016-tës shqiptarëve u shtohet edhe një parti e re. Ajo thirret Libra. Nuk ka një numër të saktë, partish. Flitet për 136 të regjistruara në Gjykatën e Tiranës. Ndërkohë që 73 prej tyre janë aktive. Por sido që të jetë. Karshi popullatës së një vendi të vogël si Shqipëria, padyshim që është një numër i ekzagjeruar. Po tu referohesh kërkimeve në internet. Ekzagjerimi i dytë ndodh me përdorimin e emërtimeve të tipit partia demokracia e kësaj apo e asaj. E re apo e vjetër. Partia e aleancave dhe e të drejtave. Mbi bashkimet si të demokratëve, demokristianëve, e kësaj apo asaj etj.

Pa harruar minoritetet. Apo pakicat e tjera, që përfitojnë në ato allishverishet midis ambasadave dhe të drejtave të studimit. Apo ndonjë tur tërësisht anakronik me jetën. Por joshës për tu dukur në sytë e tjetrit. Një kënaqësi vrastare e jona, për tu ngrefur supesh.
A është kjo normale? Asesi! Vërshimi drejt stemave të partive, sigurisht është pjesë e kulturës së egos. Por edhe zanat’ që u shpik nga ideja e përfitimit në institucionet e shtetit. Nga paratë e qytetarëve. Për viza apo të tjera ndere që konsiderohen zotësi në mendësinë tonë. Dhe kësisoj, jo për të drejtuar shtetin. Për të rregulluar jetën e shtetarëve etj. Jetën e shqiptarëve e rregulloi për së pari shqyerja e dyerve të ambasadave të huaja. Greqia, Italia dhe Gjermania. Pavarsisht se sot, një kryeministër i dështuar, i radhës. Si ky i gjati me xhup kamuflazhi. Një lloj Duarte ballkanas.
Ai Duart-ja i Filipineve i krekoset Amerikës. Kurse ky i Ballkanit, Athinës. Që të dy kokën në mut e kanë. Pasi miliona filipinez ushqehe këtu në Amerikë. Po kështu edhe me shqiptarët në Greqinë e 26-të viteve demokraci shqiptare. Ky Duartja jonë…, në këto 3 vjet qeverisje, nuk di asgjë tjetër. Veçse t’i bëjë karshillëk Greqisë. I hiqet i ditur, i fortë, snob. Edhe pse afro 1 milion njerëz nga gjaku i tij. Ushqehen aty, në Greqi. Dhe mbushin arkën e grisur të vendit të Duartes shqiptar me ato të ardhura gjaku e ankthi. Duke i dhënë këtij snobisti, krekosjen boshe të qeveritarit të radhës.
Zakonisht qeveritarët tanë e bëjnë këtë, kur u afrohen fushatat. E bëri dhe Berisha në fushatën e fundit. E skuqi Vlorën…, u kujtua e foli për bashkim nga Preveza deri në Mitrovicë. Dhe në opozitë përfundoi. Madje revanshit të tij opozitarë, denoncimeve të përditshme. Sidomos sot ndaj varfërisë, shqiptarët i ktheni resto me fotot e të birit dhe të dashurës. Nga resorcet luksoze te Europës.
Shkurt një demokraci grafomane dhe e dështuar.
Shumë njerëz në botën e internetit, e konsiderojnë si domosdoshmëri lindjen e kësaj force të re politike. Madje më bëri përshtypje një qytetar që i ishte afruar sallës në Akademinë e Arteve. Aty ku Blushi shpallte platformën e Libra-s. Me të njëjtën ndjesi kur i qe afruar Partisë Demokratike në vitet 90-të.
Ripërtëritja e shpresës. Ajo që provojnë qytetarët. Sigurisht që është e vërtetë. Ndaj njerëzimi thotë se shpresa vdes e fundit tek njeriu. Megjithatë nga ana tjetër, kjo përkon edhe me një fakt të kohës që lëviz. Ecën… Kështu që, duam apo nuk duam ne, partitë e demokracisë sonë, ato tradicionalet, janë tashmë të vjetëruara në sytë e njerëzve. Kjo për disa arsye. Përvetësimin e statutit. Autoritarizmin e tepruar. Gati të frikshëm. Mos ricklimin e burimeve njerëzore. Opozitarizmin me ministra të zbythur. Me dhëndurrë e vellëzer. Me luftën e ashpër pa kompromis etj. Tipare që nuk kanë asgjë të përbashkët me demokracitë simotra në vendet e botës.
Nuk është se Shqipëria nuk ka kaluar herë tjetër situatë të tillë. Dhe sidomos Ps-ja. Pasi kemi rastin Lsi. Por gjithçka mund të thuhet, është fakt se Lsi-ja lindi nga qejfmbetjet. Dhe po gëzon sot mjaltin e kokëplasjes së Ps-ës me Pd-ën. Ndaj nuk është e rastit që brenda saj vegjetojnë ”socialistë” apo ”demokratë”…, ”komunistë”
”ballistë” etj. Pushteti mbi të gjitha.
Libra doli me një opozitarizëm brenda sojit. Dhe shqiptarët duhet të kuptojnë një herë e mirë. Se demokracia e vërtetë ndodh kur opozitarzmi për së pari fillon brenda sojit për sojin. Jo…, kur, për inat të kundërshtarit ledhatojmë dhe mbulojmë gabimet e njëshit.
A është Libra një shans për shqiptarët?
Sigurisht që po!
Eshtë si të thuash që intelektualët po i ofrojnë qytetarëve mundësinë. Tiparin dallues të demokracisë. Mundësinë për zgjedhje të freskëta. Për rigjenerim të qeverisjes. U mbetet atyre të vendosin. Duan të hanë bukën grekut dhe të mbajnë avazet e turkut. Apo duan të ecin me këmbët e tyre. Shqiptarë të vërtetë, ashtu si i ka bërë nëna. Ashtu si ua dëshiron zemra.
Në fund të fundit, të ndryshosh nuk është fundi i botës. Por fillimi i saj.

Po ti shef ku e ndjen veten tek zotëria apo krimineli

October 31, 2016 by dgreca

…*Të marrim ty shef. A je soji i krimbave. Sigurisht… deri sa ke futur emrin në analin e emrave të shtetarëve. Ke që nga 1998…, nga kthimi prej makaronave. E bërë Tiranën me pallate shigjetash.
Një lloj tradite mongole. Ku, bash në dheun e arbrit./

1-ilir-levonja-2-288x300

Nga Ilir Levonja/Shumë njerëz në Shqipëri i gëzohen konstatimit të Ramës. Mbi dëmet e Shqipërisë ndaj Kosovës. Mbi konstatimin e përdorimit më shumë të fjalës kriminel se sa asaj zotëri etj. Vulës së shefit për mediat, pronarët dhe gazetarët që në një apo tjetër mënyrë ”tallen me publikun”. Fjalët e Ramës këto. Dhe po sipas Ramës, ”opinionistëve, portalistëve që i dinë të gjitha e flasin për të gjitha po i vjen fundi.”

Po e filloj nga Kosova, shef.

Nuk është Shqipëria ajo që e ka dëmtuar Kosovën, por politikanët e saj. Historia e shtetit shqiptar zë fill më 1912. Një përpjekje sa e fortë aq edhe e brishtë, pasi klasa politike me edukatë Stambolli. Nga lufta e vetvetes, me njëri-tjetrin. E mbajti shqiptarinë midis Turqisë, pashallëqeve. Dhe egos personale të bejlerëve tanë.
Shumë nuk donin të shkëputeshin nga Turqia. Disa të tjerë ashtu romantikë i shikon pashallëqet. Apo vilajetet si kufoma. Por prapë nuk besonin plotësisht në ngritjen e një shteti, ashtu sa koha. Atë në dheun e arbrit. Kjo pikërisht nga ai krimbi brenda sojit unik shqiptar. Kështu edhe më vonë nga njëra luftë botërore dhe tjetrën.
Sharmi i politikës së pashallarëve nuk u mrrol. Përkundrazi polli me shumicë. Kosova apo pjesë të tjera të dheut të arbrit, i shkputeshin Shqipërisë nga ky soj krimbi. Nga kjo soj rrace që vret përditë. I fut shqiptarët në grindje. I lë në hasmëri…, ndërsa ata vetë kur ua do interesi, trokasin gotat me shampanjë.
Kosova është një plagë që dhemb. Dhe që tani në liri, do dhembi më shumë. Ne nuk dimë ta përdorim atë. Na dhëmbin sytë. Kjo për arsye të sojit. Nuk të ka ndodhur që kur shkon tek mjeku, e para pyetje që të bëjnë, është tradita familjare. Me …, përshëmbull diabetin. A ta ka marrë babain, nënën a ndonjë të afërm kanceri etj. Kështu edhe puna jone me shqiptarizmën.
Punë krimbash. Vemjesh me shumicë.
Megjithatë fajin e ka Shqipëria.
Po me të drejtë e sëmurën Kosovën. Ku ta dimë ne përdorimin e fjalës zotëri. Deri dje, duhej të ishe i burgosur që të kishe privilegj shprehimor. Ne nga dyzetë e katërta e këtej, u rritëm me yshtjen që zotëri quheshin borgjezët. Mjafton të shikonim një me kapele republikë, me bastun, me kollare. Ky ishte borgjez.
Ndërsa në Kosovë, e thoshin pa gajle, pa frikë. Si zotri, si bacë.
Mjaft që të kishe ymër shenjti. Të ishe frymë njeriu.
Ne të zinjtë e bënim në brekë.
Ndërkohë që kosovarët apo shqiptarët e Kosovës, Malit të Zi, Maqedonisë. Vuanin lirinë, por jo mirëqënien, jo të drejtën e daljes në botë. Ne i vuanim të gjitha njëherësh. Edhe pse ata na ëndërronin. Na i kujtonin se ishim parajsa e socializmit enverian. Në fakt ishim mjerimi njerëzor.
Ma kanë pohuar miq të mi, të atyre anëve. Më kanë thënë se kanë qarë kur kanë hyrë për herë të parë në dheun amë. Kanë qarë jo nga malli, por nga mjerimi ynë. Shkurt u jemi dhimbsur.
Megjithatë sot, ne kemi shumë pordhë, karshi tyre. U flasim sikur kemi lindur me universitet. Edhe pse jemi soj krimbash, që vdesim për një çikë qyl. Vdesim tu mburremi…, që ata të na ulen se ne jemi nga dheu amë.
Nga ana tjetër ai shtyp opinionistash nuk ka si ndodhi të jetë ndryshe. Rrjedh nga soji i krimbave. Sot i ke armiq dhe të duken të mërzitshëm. Nesër nuk është çudi t’i kesh aleat. Ashtu sikur dhe i ke. Ai që të quan të ka quajtur të çmendur dje, paranojak, apo të droguar. Eshtë sot me ty. Aleati i parë. Kjo jo për faj të tij. Por jo edhe për tëndin. Por si rrjedhojë e natyrës së krimbave. Motit para dhe pas shiut. Eshtë ajo gjenalogji familjare që ta don mjeku.
Po çfarë faji ka këtu e gjora Shqipëri. Ajo na ka dhënë jetën. Na ka dhënë truallin. Nuk na ka dhënë krimbëzimin.
Ndaj bota sot njeh vende të fortë. Të njëjtëzuar popull e komb, popull e shtet. Sepse e vdesin hera herës krimbëzimin.
Po si i bëhet hallit tek ne që momentalisht Shqipërinë e kap një dashuri perverse midis përshembull Ngjelës dhe Sali Berishës.
Plot njëzetë e gjashtë vjetë. Dhe vetëm dëngla. Që mjerë ato mikrofona e kamera se ç’heqin nga pështyma e krimbave.
Një histori duale, tradhtarësh dhe fitimtarësh. Një politikë vetëm denoncuese nga podet partiake. Për rrjedhojë një shtet pa shtyllë kurrizore. Pa asgjë themeltare. Dhe që mëndjengritur i kërkon llogari Europës që pse nuk e pranon.
Jemi një mishmashje shef.
Symbyllur! Me edukatën bëje për mua.
Të tjerat i kemi vetëm fjalë.
Dhe shyqyr zotit nuk kemi mes nesh ndonjë Edison. Se do ja kishim lëruar nënën botës. Shyqyr që nuk kemi ndonjë Guevarë, se do kishin pushtuar Universin.
Të marrim ty shef. A je soji i krimbave. Sigurisht… deri sa ke futur emrin në analin e emrave të shtetarëve. Ke që nga 1998…, nga kthimi prej makaronave. E bërë Tiranën me pallate shigjetash.
Një lloj tradite mongole. Ku, bash në dheun e arbrit.
Përshembull vetëm fakti që firma e babait tënd ndodhet në aktin ekzekutimit të një poeti. Do ta trondiste një shtetdemokratik. Një popull që e do demokracinë. Një klasë politike që aspiron pushtetin.
Mirëpo jemi në Shqipëri shef. Në Shqipërinë tënde. Atë të krimbave.
Që e kanë bërë dheun e arbrit, në shqiptarë kosovarë, shqiptarë shqiptarë, shqiptarë maqedonas, shqiptarë malazez, çamë etj.
Tani ma thuaj, po ti në këtë histori krimbash, ku e sheh veten shef?