mos harroni – Dielli

Mos harroni! Kujtojini dhe votoni për Doktor Halim Kosovën …!

June 18, 2015 by dgreca

Nga Reshat Kripa*/

Në këto ditë të fundit të fushatës zgjedhore për pushtetin lokal, para syve më del ajo pamje e tmerrshme e atyre viteve të errëta të kaluara në periudhën e zezë të sundimit komunist. Mbi të gjitha më dalin para syve figurat e ndritura te atyre burrave te shquar, ajkës së kombit shqiptar, që shkuan para plumbit dhe litarit me thirrjen : “Për Liri, për Shqipëri, për Flamurin Kuq e Zi”. Më dalin figurat e papërsëritura të atyre që më mirë pranuan prangat e rënda të burgut se sa lirinë e dhunuar. Më dalin figurat e atyre mijra grave heroina dhe fëmijve të tretura thellë nëpër kampet e tmerrshme të internimit.

Më dalin këto pamje dhe nga zemra më shpërthen një thirrje: “Mos harroni”! Mos harroni të rënët tanë, por mos harroni edhe ata që i vranë, pasi pinjollët e tyre janë sot në krye të shtetit për të ringjallur përsëri figurën e diktatorit të përmbysur dhe një nga këta është edhe Kryetari i Partisë Socialiste dhe Kryeministri, Edi Rama, ati i të cilit, Kristaq Rama, ishte ai që firmoste, pa nguruar aspak, dënimin me varje të poetit Havzi Nelaj në gushtin e vitit 1988, në një kohë kur komunizmi në botë kishte filluar të merrte rrokullimën. Mos harroni të burgosurit dhe të internuarit politikë, por mos harroni edhe ata që i burgosën dhe i internuan, pasi ata vetë dhe pinjollët e tyre sot janë mbledhur rreth Partisë Socialiste për t’i bërë gropën demokracisë në vendin tonë, për të restauruar kohën e përmbysur. Por mos harroni edhe sharlatanin dhe karrieristin Ilir Meta, figurën më të urryer të politikës shqiptare dhe të ashtuquajturën parti të tij, një parti mafiozësh dhe të inkriminuarish, që kanë zaptuar politikën shqiptare.

Mos harroni! Kujtojini dhe votoni për Doktor Halim Kosovën dhe Partinë Demokratike e koalicionin e djathtë, sepse ishte ky koalicion që në legjislaturën e parë të tij 1992-1997, realizoi përmbysjen e regjimit totalitar, që u dha lirinë ish të dënuarve politikë, që shkolloi me mijra bij tanët që regjimi i kishte lënë në errësisrë, që punësoi me mijra të tjerë në të gjitha rangjet e administratës, duke filluar nga drejtorët e institucioneve shtetërore dhe deri në krye të parlamentit dhe partive politike.

Mos harroni vitin e zi 1997 të organizuar dhe drejtuar nga falangat socialisto-komuniste. Mos harroni martirët e rënë në ato ditë të zeza. Mos harroni Bujar Kaloshin, Lekë Çokun, Besnik Hidrin, Bashkim Shkurtin, Fredi Shehun, Besim Manolin, Gëzim Shabanin, Gjergj Mehmetin, Azem Hajdarin, Besim Çerën, Adem Shehun dhe plot të tjerë bij nënash të familjeve të përndjekura politike dhe demokrate, një masakër e vërtetë që pasoi me nxjerrjen nga burgu të autorëve përgjegjës të dhunës komuniste dhe dëmshpërblimin e tyre, anullimin e ligjit të lustracionit të miratuar dy vjet më parë, i cili nuk i lejonte këta persona të merrnin pjesë në administratën shtetërore, pushimin nga puna të mijra të përndjekurve politikë e të tjera.

Mos harroni, por votoni për Doktor Halim Kosovën dhe Partinë Demokratike e koalicionin e djathtë, pasi ishte ky koalicion që i rezistoi me vendosmëri dhunës së kuqe dhe që solli, në vitin 2005, përsëri në pushtet Partinë Demokratike dhe këtë koalicion.

Por mos harroni edhe Partinë Socialiste e koalicionin e majtë por shikoni se si ka vepruar ajo gjatë këtyre viteve. A nuk ishte ajo që, me urdher të Edi Ramës, i nxorri jashtë nga parlamenti deputetët e saj kur votohej Rezoluta e Kuvendit të Shqipërisë, në mbështetje të asaj të Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Europës, “Mbi ndëshkimin e krimeve të komunizmit”? A nuk ishte ajo që, kur votohej ligji “Për dëmshpërblimin financiar të të përndjekurve politikë”, po me urdhër të Edi Ramës i nxorri deputetët nga salla? A nuk ishte ajo, kur diskutohej amendamenti mbi dëmshpërblimin e të pushkatuarve pa gjyq, përsëri me urdhër të Edi Ramës, i nxorri deputetët nga salla, madje pati edhe ndonjë, si ish kryeministri i zbardhur para kohe i socialistëve, Pandeli Majko, t’i quante ata “Plehra”? Cilët ishin plehra, zoti Majko? Mos vallë vullnetarët e batalionit 4000 të NATO-s që vinin në Shqipëri për ta çliruar atë nga thundra komuniste? A nuk ishte, më së fundi, Partia Socialiste ajo që, me urdhër të kryetarit të saj, Edi Rama, doli përsëri jashtë kur dikutohej ligji i ri i lustracionit që do të flakte jashtë politikës më shumë se gjysmën e socialistëve të Shqipërisë. Dhe, çuditërisht sot këta kameleonë derdhin lot krokodili pët të përndjekurit politikë dhe kandidati i tyre grumbullon një grusht renegatësh që në të kaluarën nuk ishin gjë tjetër veçse një grup hajdutësh apo përdhunuesish të familjarëve të tyre dhe që pushteti i atëhershëm, qëllimisht, i futi në rangun e të përndjekurve politikë.Mos harroni, por votoni Doktor Halim Kosovën dhe Partinë Demokratike e koalicionin e djathtë sepse ishte ky koalicion që e futi Shqipërinë në Këshillin e Europës qysh në legjislacionin e parë të tij, që e futi Shqipërinë në NATO dhe liberalizoi vizat me Bashkimin Europian, në legjislacionin e dytë. Votoni për Doktor Halim Kosovën dhe Partinë :Dermokratike e koalicionin e djathtë që ndërtoi Autostradën e Kombit, rrugën që bashkoi dy shtetet shqiptare me njeri-tjetrin, autostradën Tiranë-Elbasan, autostradat Levan-Vlorë dhe Levan-Tepelenë, mijra kilometra rrugë rurale dhe rrugë të tjera në të katër anët e Shqipërisë. Votoni Doktor Halim Kosovën dhe Partinë Demokratike e koalicionin e djathtë për ngritjen e mirëqënies së vendit tonë, për zhvillimin e bujqësisë moderne shqiptare, për rritjen e pagave dhe pensioneve. Së fundi, votoni Doktor Halim Kosovën dhe Partinë Demokratike e koalicionin e djathtë se është e vetmja forcë politike në Shqipëri që do të zgjidhë brenda një kohe relativisht të shkurtër problemet e të përndjekurve politikë duke filluar nga dëmshpërblimi deri në kërkesat e tjera të tyre.

Filozofi Friedrich Nietzsche, qysh në vitin 1906, shkruante në librin “Vullneti për pushtet”:

“Kam fatin që kam gjetur, pas mijra vjetësh aberacioni dhe konfuzioni, rrugën që të çon te një “jo” dhe te një “po”.

Unë ju mësoj që ti thoni “jo” gjithçkaje që ju bën të dobët, që ju ezauron.

Unë ju mësoj që t’i thoni “po”çdo gjëje që të jep forcë, që grumbullon forcë, që justifikon ndjenjën e forcës.”

Ndaj, t’i themi “Jo” pushtetit të kriminelëve që kanë zaptuar shtetin. T’i themi “Jo” korrupsionit që mbizotëron në vendin tonë. T’i themi “Jo” mashtrimit dhe hipokrizisë shtetërore. T’i themi “Jo” blerjes dhe vjedhjes së votës së lirë.

Le t’i themi “Po” rivendosjes së shtetit ligjor të së drejtës. T’i thermi “Po” rivendosjes së të drejtave të njeriut. T’i themi “Po” Shqipërisë europiane.

Ndaj, le t’i flakim tutje të gjitha mospërputhjet e mendimeve që mund të kemi me njeri-tjetrin dhe të bashkuar të votojmë për kandidatin e Partisë Demokratike doktorin e nderuar Halim Kosova dhe partitë e koalicionit të djathtë, sepse vetëm kështu mund ta bëjmë realitet ëndrrën tonë shekullore për një Shqipëri të lirë, demokratike dhe moderne. Përndryshe, nesër do të jetë shumë vonë.

Përpara drejt fitores!

*Mbajtur në takimin e zhvilluar me Kandidatin e Partisë Demokratike për Bashkinë e Tiranës, Zotin Halim Kosova, me të përndjekurit politikë të kryeqytetit.

MOS HARRONI!

April 19, 2015 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Duke dëgjuar fjalët e bashkëvuajtësve të mi, më dalin para syve, si në një ekran, portretet e paharruara të dy të përndjekurve politikë, Xhemal Mustafarajt dhe Fadil Ndreut që, megjithë kërcënimin e forcave të sigurimit të zi të shtetit, që ende ishte në fuqi, më 27 nëntor 1991, hipën në shtizën e flamurit, grisën yllin e urryer të komunizmit dhe ngritën lart flamurin e kuq me zhgabën dykrenore, ashtu siç e kishte ngritur dikur edhe Plaku i Urtë i Vlorës. Më dalin pamjet e ditës kombëtare të 28 nëntorit të po atij viti, kur ish-të përndjekurit politikë të Vlorës i thanë:
-Ndal!-kryetarit socialist të Komitetit Ekzekutiv Pluralist të Rrethit, komunistit
Mezan Malaj, duke mos e lejuar të ngrinte flamurin e Skëndrbeut.
-Duart e atyre që kanë ngritur flamurin e komunizmit, nuk do të ngrenë flamurin e
Ismail Qemalit–i thanë atij dhe flamurin e ngritën duart e pastra të Altin Kokoshit, birit të ish- të burgosurit politikë, Burim Kokoshi dhe nipit të nënshkruesit të Aktit të Pavarësisë dhe drejtuesit të Luftës Patriotike të Vlorës më 1920, Qazim Kokoshit.
Më dalin këto pamje dhe nga zemra më shpërthen një thirrje:
-Mos harroni! Mos harroni të rënët tanë, por mos harroni edhe ata që i vranë, pasi
pinjollët e tyre janë ata që sot ndodhen në krye të shtetit për të ringjallur përsëri figurën e diktatorit të përmbysur dhe një nga këta është edhe Kryetari i Partisë Socialiste dhe Kryeministri, Edi Rama, ati i të cilit, Kristaq Rama, ishte ai që firmoste, pa nguruar aspak, dënimin me varje të poetit Havzi Nelaj në gushtin e vitit 1988, në një kohë kur komunizmi në botë kishte filluar të merrte rrokullimën. Mos harroni të burgosurit dhe të internuarit tanë politikë, por mos harroni edhe ata që i burgosën dhe i internuan, pasi ata vetë dhe pinjollët e tyre sot janë mbledhur rreth Partisë Socialiste për t’i bërë gropën demokracisë në vendin tonë, për të restauruar kohën e përmbysur.
Mos harroni vitin e zi 1997 të organizuar dhe drejtuar nga falangat social-komuniste. Mos harroni martirët e rënë në ato ditë të zeza. Mos harroni Bujar Kaloshin, Lekë Çokun, Besnik Hidrin, Bashkim Shkurtin, Fredi Shehun, Besim Manolin, Gëzim Shabanin, Gjergj Mehmetin, Valter Harrizin, Lutfi Rapajn, Besim Çerën, Adem Shehun dhe plot të tjerë bij nënash të familjeve të përndjekura politike dhe demokrate, një masakër e vërtetë që pasoi me nxjerrjen nga burgu të autorëve përgjegjës të dhunës komuniste dhe dëmshpërblimin e tyre, anullimin e ligjit të lustracionit të miratuar dy vjet më parë, i cili nuk i lejonte këta persona të merrnin pjesë në administratën shtetërore, pushimin nga puna të mijra të përndjekurve politikë e të tjera.
Zoti Benesh, përfaqësues i grupit demokrat çek, në seancën e miratimit të rezolutës së Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Europës është shprehur
: Nuk ka asnjë vend ku komunizmi ka ardhur në pushtet dhe të ketë qenë
demokratik. Nëse nazizmi u dënua vetëm pak muaj pas rënies, nuk u bë e njëjta gjë me komunizmin. Në përfundim të Luftës së Dytë Botërore, dihej saktë kush ishte fitimtari dhe kush i munduri. Ndërsa në përfundim të Luftës së Ftohtë, gjërat ishin të paqarta. Unë nuk kam frikë as nga nazizmi, as nga komunizmi, por nga lakejtë e tyre që i kanë ndihmuar rregjimet ish-komuniste të qëndrojnë në këmbë.
Vini veshin!
Unë nuk kam frikë as nga nazizmi, as nga komunizmi, por nga lakejtë e tyre që i kanë ndihmuar rregjimet ish-komuniste të qëndrojnë në këmbë, – thotë zoti Benesh.
Ndaj ju bëj thirrje: Rruhuni nga thirrjet e kobshme të këtyre korbave të zinj që na kanë rrethur nga të gjitha anët. Ata i dëgjojmë të këlthasin për gjoja tmerret që paskan jetuar në të kaluarën, në një kohë që ishin ata që i shkaktuan, për të drejtat e njeriut në të sotmen, për liri dhe barazi në një kohë që jo shumë vjet më parë çirreshin, kush më tepër t’ia kalonte shokut, për “sukseset e socializmit”, dhe për “mësimet e Partisë dhe të shokut Enver”.
Ndodhemi në prag të çeljes së fushatës për zgjedhjet vendore. Mos harroni këto që përmenda më lart. Dilni në zgjedhje dhe votoni për të ardhmen tuaj. Kush është kjo e ardhme? Është aleanca me në krye Partinë Demokratike. Kjo aleancë ka bashkuar demokratët, republikanët, ballistët, legalistët dhe të gjithë ata që përpiqen për një Shqipëri me të vërtetë demokratike, për një Shqipëri ku të sundojë shteti ligjor dhe jo shteti i krimit siç është sot.
Filozofi Friedrich Nietzsche, qysh në vitin 1906, shkruante në librin “Vullneti për pushtet”:
“Kam fatin që kam gjetur, pas mijra vjetësh aberacioni dhe konfuzioni, rrugën që të çon te një “jo” dhe te një “po”.
Unë ju mësoj që ti thoni “jo” gjithçkaje që ju bën të dobët, që ju ezauron.
Unë ju mësoj që t’i thoni “po”çdo gjëje që të jep forcë, që grumbullon forcë, që justifikon ndjenjën e forcës.”
Ndaj, t’i themi “Jo” pushtetit të kriminelëve që kanë zaptuar shtetin. T’i themi “Jo” korrupsionit që mbizotëron në vendin tonë. T’i themi “Jo” mashtrimit dhe hipokrizisë shtetërore. T’i themi “Jo” blerjes dhe vjedhjes së votës së lirë.
Le t’i themi “Po” rivendosjes së shtetit ligjor të së drejtës. T’i thermi “Po” rivendosjes së të drejtave të njeriut. T’i themi “Po” Shqipërisë europiane.
Ndaj, le t’i flakim tutje të gjitha mospërputhjet e mendimeve që mund të kemi me njeri-tjetrin dhe të bashkuar le të përsërisim 28 nëntorin e vitit 1991, të votojmë për kandidatin e Partisë Demokratike dhe partitë e koalicionit të djathtë, sepse vetëm kështu mund ta bëjmë realitet ëndrrën tonë shekullore për një Shqipëri të lirë, demokratike dhe moderne. Përndryshe, nesër do të jetë shumë vonë.
Mos harroni!
Mbajtur në konventën e organizuar në Vlorë nga Departamenti i të Përndjekurve Politikë i Partisë Demokratike dhe Shoqatat e të Përndjekurve Politikë të Shqipërisë me famil,jet e përndjekura nga regjimi komunist.

Mos harroni përbindëshin komunizëm!

February 20, 2015 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Në historinë e kombeve të ndryshëm ka disa data që në kujtesën e popujve bëhen simbole të epokave që ato përfaqësojnë. Kështu edhe në historinë e Shqipërisë, kanë hyrë për të mos u shlyer nga kujtesa data të tilla, të ndritura apo të errëta, si 28 nëntori 1443, kthimi triumfal i Gjergj Kastriotit në Krujë, 28 nëntori 1912, shpallja e Pavarësisë Kombëtare, 7 prilli 1939, dita e pushtimit të vendit nga agresorët italianë, 1-2 gushti 1943, Konferenca e Mukjes, 29 nëntori 1944, dita e restaurimit të regjimit diktatorial në Shqipëri dhe të tjera.
Në radhën e këtyre datave ka hyrë edhe 20 shkurti 1991, data e rrëzimit të monumentit të diktatorit, që erdhi si rezultat i rezistencës gjysmë shekullore që nacionalizmi shqiptar i bëri komunizmit dhe që u kurorëzua me sukses pas revoltës së studentëve shqiptarë në atë fund dhjetori të vitit 1990.
Shqipëria më në fund kishte vendosur të hynte në familjen e madhe europiane, në atë familje ku nuk pranoheshin tiranët dhe tirania e një individi ndaj një tjetri, e një klase ndaj një tjetre. Shqiptarët u futën me dëshirë dhe vullnet në rrugën e demokracisë. U bënë shumë gjëra të mira që as mund të silleshin ndër mend vite më parë. Mbi të gjitha individi fitoi personalitetin e humbur. Vendi filloi të ndërronte pamje, të synonte majat e ëndërruara. Parulla e njohur “Ta bëjmë Shqipërinë si gjithë Europa“ filloi të bëhej realitet. Mirëqënia dhe begatia filluan të japin frutet e tyre.
Por, për fatin tonë të keq, harruam nga kishim ardhur dhe rrugën nëpër të cilën kishim kaluar. Harruam të vrarët dhe ata që i vranë, të burgosurit dhe ata që i burgosën, të internuarit dhe ata që i internuan. Harruam poshtërimin dhe fyerjen që na bëhej në çdo hap të jetës. Harruam mjerimin që na kishte pllakosur në familje. Harruam ditët kur drejtoheshim nga njerëz të rëndomtë e shpirtzinj, ku nallbani i jepte leksione shkencëtarit, ku bejtexhiu i jepte leksione artistit, ku nderi i femrës shqiptare varej nga morali i një sekretari partie, drejtori, shefi dhe deri një brigadieri të pështirë kooperative.
Mbi të gjitha harruam sigurimin famëkeq të shtetit ku, si rezultat i holokaustit të zhvilluar prej tij, u vu djali kundër babait, vëllai kundër vëllait, shqiptari kundër shqiptarit, ku spiunllëku u fut deri në qelizat më të fshehta të njerëzve, ku u dogjën kisha e xhamia për t’i hequr këtij populli atë ndjenjën e vetme fisnike që i kishte mbetur, besimin ndaj Zotit dhe bashkë me të edhe besimin ndaj njëri-tjetrit. Duke harruar Sigurimin e Shtetit, ne harruam edhe burimin e kësaj pjelle makabre, komunizmin. Duke rrëzuar monumentin e diktatorit, menduam se rrëzuam edhe sistemin obskurantist që i kishte shkatërruar jetën një populli të tërë.
Por gabuam rëndë. Në vend që të bashkoheshim në një front të vetëm antikomunist, u ndamë në dhjetra parti dhe shoqata, a thua se komunizmi nuk kishte ekzistuar kurrë. Në vitin 1945, kryekomandanti i forcave aleate në Gjermani, gjenerali amerikan Ajzenhauer, si detyrë prioritare vuri denazifikimin e Gjermanisë. Ai e dinte se pa këtë proçes nuk mund të ndërtohej një Gjermani demokratike. Kurse ne menduam se mund të ndërtonim një shtet demokratik pa bërë dekomunistizimin e vendit. Ne i lamë bashkë kriminelët me viktimat, ujqërit me delet, bile në ndonjë rast vendosëm edhe ujkun çoban. Ne nuk dënuam krimin dhe kriminelët. Ata depërtuan nëpër partitë dhe shoqatat, në gjykatat dhe prokurorit, në ushtri dhe deri në parlament. Rezultatin e kësaj miopie e provuam në atë vit të zi 1997 dhe e ndjejmë akoma edhe sot. Ai vit na tregoi se në këtë drejtim kishim luftuar si Don Kishoti me mullinjtë e erës. Kishim rrëzuar vetëm bronxin e atij monumenti, ndërsa hijen e diktatorit e kishim lënë të endej e lirë dhe kërcënueshëm, në çdo skaj të atdheut.
Sot ajo hije është në komandë të vendit. Atë e gjen kudo, në krye të administratës qëndrore dhe lokale, në krye të qeverisë dhe parlamentit. Kujtoni kremtimin e ditës së “çlirimit” me portretet e hijes së diktatorit, ku këto portrete dhe thirrje nostalgjike ishin lejtmotivi që e shoqëronte këtë kremtim në prani të trashëgimtarëve të denjë të kësaj hije. Nuk mjaftuan të gjitha këto por, për t’i vënë vulën, në këtë kor korbash bashkohen edhe ekstremistë që e shpallin diktatorin njeriun e shekullit.
Disa vite më parë në stadiumin e Romës, gjatë një ndeshjeje futbolli, u shfaq portreti i Musolinit dhe pankarta në përkrahje të kriminelit Arkan. Ishin të mjaftueshme këto që të sensibilizoheshin jo vetëm drejtuesit e stadiumit, por edhe Bashkia e qytetit, qeveria, parlamenti dhe deri Presidenti i Republikës. Kurse drejtuesit tanë heshtin. Hesht Kryetari i Kuvendit. Hesht Kryeministri. Heshtin të gjithë. Nuk ka si të ndodhë ndryshe. Ata janë pjellë e tij. Janë ata që kërkojnë ta ringjallin atë. Por çudia është se bashkë me ta hesht edhe bota perëndimore Kur në Austri erdhi në pushtet një qeveri e ekstremit të djathtë, ndonëse me votat e popullit të vetë, bota perëndimore iu kundërvu në mënyrë të menjëhershme dhe të vendosur, duke arritur në disa raste deri në tërheqjen e ambasadorëve. Një gjë e tillë u bë për t’i prerë rrugën restaurimit të nazizmit në Europë.
Pse nuk bëhet një gjë e tillë edhe në Shqipëri? A mos vallë komunizmi është më pak i egër, më pak mizor se nazizmi? Ne që i kemi provuar të dy pushtimet, që i kemi hequr mbi shpatullat tona pasojat e të dyjave, ju themi se sistemi komunist është më barbari që ka njohur historia botërore. Është detyra e shqiptarëve ta mposhtin atë. Eshtë detyra e tyre të ngrenë zërin sa nuk është vonë. Ne duhet t’i drejtohemi popullit tonë dhe gjithë botës dhe t’i themi me zë të lartë:
Mos harroni përbindëshin komunizëm!

MOS HARRONI, JEMI EDHE NE!

December 9, 2014 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Kryetar i Shoqatës Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Tiranës/
Ndoqëm me vëmendje kremtimet me rastin e ditës së rinisë, 8 dhjetorit 1990, nga të dy anët e politikës shqiptare.. Secila anë përpiqej t’ia ngarkonte vetes së saj meritat e kësaj dite të shënuar. Për sa i përket krahut të majtë unë sot nuk dua të merrem, pasi ne e kemi bërë të qartë qëndrimin tonë karshi kësaj force politike. E kemi të qartë pasi shohim se çdo ditë kjo forcë përpiqet të ringjallë figurat e kompromentuara të regjimit totalitar komunist. Nuk janë të rastit të ashtuquajturat kremtime të “70 vjetorit të çlirimit” me shallet e kuq të komunizmit në qafë të udhëheqësve të kësaj force. Nuk janë të rastit shfaqja e portreteve të diktatorit përkrah figurave udhëheqëse të kësaj force. Nuk janë të rastit dekorimet e figurave të tilla kriminale si Fiçor Shehu dhe tani së fundi Vito Kapo nga organizma apo individë të kësaj force. Ato tregojnë më së miri se çfarë përfaqëson në të vërtetë kjo forcë e errët politike që, për fat të keq, ndodhet në krye të shtetit shqiptar.
Shkrimi im ka si qëllim kremtimin e kësaj dite përkujtimore nga forcat e djathta shqiptare. Ndoqëm me vëmendje ceremoninë e zhvilluar nga kjo forcë politike në qytetin e studentëve. Mendonim se në këtë ceremoni duhej të ishin edhe përfaqësuesit e shtresës së të përndjekurve politikë nga regjimi komunist, gjë që nuk ndodhi. Asnjë ftesë për Shoqatën Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Shqipërisë që përfaqëson pjesën dërmuese të kësaj shtrese, me degë në të gjitha rrethet e vendit, ku dega e Tiranës, që unë përfaqësoj, ka mbi 9000 anëtarë, një shoqatë që është e vetmja përfaqësuese e vendit në Shoqatën Ndërkombëtare të të Burgosurve Politikë dhe Viktimave të Komunizmit në Europën Lindore me qendër në Berlin. Përse? Harresë apo mosdashje? Le të përgjigjen, po mundën, kush ta ndiejë.
Edhe diçka tjetër, madje kjo është edhe më e rëndësishmja. Në të gjitha fjalimet e mbajtura në këtë ceremoni nuk dëgjuam gjë tjetër veçse elozhet e ngritura në drejtim të kësaj dite. Të kuptohemi. Nuk duam të errësojmë rëndësinë e kësaj ngjarje që ka hyrë në historinë e vendit tonë. Por, si nuk u kujtua ndonjeri nga ligjëruesit të përmendte edhe rezistencën 46 vjeçare që është zhvilluar në vendin tonë? Mos vallë nuk paska patur asnjë rezistencë? Mos vallë përmbysjen e sistemit totalitar e sollën vetëm ato katër ditë të revoltës studentore të vitit 1990. Një interpretim në këtë mënyrë i historisë shqiptare më duket i ngjashëm me atë që kemi dëgjuar për vite të tëra gjatë periudhës obskurantiste komuniste. Kemi parë edhe atëherë fshirjen e figurave qëndrore të historisë shqiptare dhe zëvendësimin e tyre me figura të reja sipas oreksit të sundimtarëve. Edhe sot po shohim të ngrihen në qiell figurat e reja, të pasviteve 90-të dhe të lihen në heshtje ato të rezistencës së vërtetët. A duhet vazhduar kështu?
Po e konkretizoj me shembuj konkret. Si nuk u tha gjysëm fjale për Patër Anton Harapin që në gjyqin special të komunizmit, në vitin 1945, do të deklaronte:
“Më rrenë mendja se nuk ka zog shqiptari, qi të mendojë se unë e mora ketë barrë për kulltuk, për interesë a për ndonji intrigë. Mundet veç me drashtë ndokush mos qe ndonji maní e emja qi më shtyni deri këtu. Edhe un po u a vërtetoj fjalën dhe po u thom se po: manija e Shqipnís, po, qe ajo qi më vuni dilemën : a me anarkista për të ba gjak, ase me hjekun dorë prej çashtjes kombtare. Dhe mbassi shpirti nuk m’a tha të baj as njenën, as tjetrën, qeshë i shtërnguem të zgjedhi njenën dysh: a të baj nji marrí tue e pranue ketë zyrë, ase të tregoj nji dobsí tue u largue. Vendova ma mirë të baj nji marrí: ase sikurse thonë ata shqiptarë qi duen të ruhen të pastër – desha të komprometohem”.
Ja pra ky ishte ai që etiketa shqiptare i ka vendosur epitetitn “kolaboracionist”.
Si u harrua grupi i deputetëve që guxuan të ngrihenm kundër pushtetit totalitar. Dëgjoni se ç’farë shkruhet në internet për këtë grup”
Pas shumë orë diskutimesh dhe sugjerimesh, në fund ka folur dhe njeriu me më shumë ndikim i grupit, Shefqet Beja, i cili, si edhe parafolësit e tij, është shprehur: “Zgjerimin e veprimtarisë së çetave dhe udhëzimet që morëm nga anglo-amerikanët për një zbarkim, me të shkuar nëpër qarqe do t’ua thoni shokëve dhe të fillojë një propagandë e gjerë, duke filluar me parrulla të ndryshme”. Pas tij ka ndërhyrë deputeti Selaudin Toto, i cili duket se ka pasur një besim të padiskutueshëm te aleatët e tyre antikomunistë të Perëndimit, pasi është shprehur: “Duhet të kemi besim në premtimet që na kanë dhënë anglo-amerikanët, sepse patjetër së shpejti do të kemi një zbarkim dhe do të ndryshojë situata këtu”.
Ja dhe dialogu me prokurorin:
Prokurori: – Çfarë pushteti predikonit ju?
Shefqet Beja: – Ne donim një pushtet me parimet demokratike të Perëndimit.
A e dëgjoni? Qysh në vitet e para kishte zëra që kërkonin dhe u sakrifikuan për një demokraci perëndimore që mundi të arrihet vetëm ne ditët tona.
Si mundet të harrohet grupi i ashtuquajtor i bombës në Ambasadën Sovjetike, një masakër e pa shembullt me 22 viktima të pafajshme, ku krimineli Mehmet Shehu do të deklaronte në mbledhjen e Byrosë Politike:
Duke marrë parasysh se ky nuk është një aksion i thjeshtë, po një ngjarje politike e kalibrit të madh, bile më e madhe se një atentat që mund të bëhej kundër ndonjërit nga ne, është e nevojshme politikisht që ne të marrim masa represive të jashtëzakonshme pa marrë parasysh ligjet në fuqi. Një masë të tillë ne e kemi marrë edhe kur u vra Bardhok Biba dhe kemi pushkatuar edhe jashtë ligjeve në fuqi. Unë mendoj se kjo masë që do të marrim duhet të jetë në një shkallë të tillë, te elementi që përpunohet, elementi reaksionar i tipit Kasaruho etj, sonte ti arrestojmë. Të arrestojmë rreth 100 ose 150 veta nga këta të cilët nja 10 ose 15 prej tyre ti pushkatojmë duke zgjedhur sigurisht nga ata më kryesorët mbasi kanë dashur të organizojnë atentate të tjera. Kjo masë do të proçedohet edhe me një masë tjetër spastrimi nga Tirana, të familjeve reaksionare brenda një muaji.
Si nuk foli asnjeri për revoltën e paharruar të Spaçit ku u sakrifikuan katër martirë dhe u ridënuan shumë të tjere, revoltën që nisi më 21 maj 1973 si një kundërshtim i thjeshtë i rregullave, dhe kjo ishte vetëm një shkas për kundërshtim të thellë e kuptimplotë të regjimit nga kundërshtarët e tij me parrullat “Ja vdekje ja liri!”, “Rroftë Shqipëria e lirë!”, “Ju jeni katila!”, “Populli është me ne!”, “Rroftë Europa e lirë!”, që vazhduan për mbi 3 ditë në taracën e burgut nga 100 të burgosur, që u rrethuan me shpejtësi nga mbi 4500 trupa ushtarake nga Shkodra e Tirana, të cilët hapnin zjarr nga të gjitha anët. Revolta e Spaçit i tregoi Shqipërisë dhe botës së rezistenca e popullit shqiptar vazhdoi të mbijetonte, megjithë dhunën dhe presionin e diktaturës. Revolta e Spaçit zgjati 3 ditë; të burgosurit valvitën në tarracën e burgut famëkeq një flamur të Skënderbeut pa yllin komunist, me zhgabën dykrenore të vizatuar nga i paharruari Mersin Vlashi, duke kënduar dhe hedhur parrulla kundër diktaturës, derisa u shtyp me gjak; Me dhjetra u gjymtuan. Oraganizatorët u izoluan forcërisht dhe u ridënuan rreptë. Katër syresh Hajri Pasha, Skënder Daja, Dervish Bejko dhe Pal Zefi u pushkatuan me vendim të rrufeshëm. Plotë 18 të tjerë, Bedri Çoku, Luan Koka, Luan Burimi, Kostandin Papaj, Sali Çuni, Shefqet Gjana, Hulusi Pashollari, Fatmir Llagami, Nuri Stepa, Bashkim Fishta, Agron Xhelili, Njazi Bylykbashi, Sherif Allamani, Mirash Gjoka, Refik Beqo, Gëzim Çela, Rexhep Lazri e Bebi Konomi, u ridënuan me masa ekstreme.
Si nuk u kujtua asnjë të fliste për revoltën e Qafës së Barit, ku u pushkatuan dy martirë
Sokol Sokoli dhe Tom Ndoja, ku u masakrua deri në vdekje Sandër Sokoli dhe u ridënuan Sokol Progri, Lush Bushgjoka, Haxhi Baçinovski, Vllasi Koçiu, Kostandin Gjordeni, Barjam Vuthi, Martin Leka, Lazër Shkëmbi, Hysen Tabaku dhe Ndue Pisha.
Përmenda vetëm këto raste të reszistencës antikomuniste por ato janë të shumta. Duhen faqe dhe faqe të tëra për t’i përshkruar. Unë mora ato më sinjifikativet. Është pikërisht kjo rezistencë e pakrahasuesjhme së bashku me revoltën e fundit të studentëve që solli përmbysjen e regjimit komunist në Shqipëri. Ndaj mos i ndani. Mos bini pre e grackës së mentalitetit komunist që gjysmën e shqiptarve i deklaronte “bashkëpuntorë dhe kolaboracionistë” dhe gjysmën tjetër patriot dhe revolucionarë. Mos harroni se ishin pikërisht ata që kishin si parullë kryesore “Për Liri, Për Shqipëri, Për Flamurin Kuq e Zi” nismëtarët e luftës për përmbysjen e sistemit komunist. Secili ka pjesën e tij në këtë luftë.
Ndaj ju themi:
– Jemi edhe ne që sakrifikuam jetët tona, ndaj duam të përfaqësohemi në çdo aktivitet
që një e djathtë e vërtetë zhvillon në vendin tonë. Ne do të na keni përkrah për çdo aktivitet në mbrojtje të një shteti ligjor, të së drejtës së mendimit të lirë, të një demokracie të vërtetë, pasi për atë jemi sakrifikuar. Por nuk duam të jemi një fasadë për vota në raste zgjedhjesh. Duam të jemi një faktor vendimtar, të barabartë midis të barabartëve.
Këtë mos e harroni

KURRË …MOS HARRONI !

February 7, 2013 by dgreca

NGA FRITZ RADOVANI/

6 SHKURT 1967- “REVOLUCIONI” IDEOLOGJIK DHE KULTUROR/

“…MEQENËSE KATOLIÇIZMI SHQIPTAR DHE NË VEÇANSI KLERI ISHIN PËNGESA MË E MADHE PËR TRIUMFIN E KOMUNIZMIT NË SHQIPËRI, QEVERIA NUK DO TË KURSENTE ASNJË PËRPJEKJE PËR T’I SHPARTALLUAR ATA”- Enver Hoxha, Selected Works, Vëllimi I-rë, fq. 438, Tiranë 1974./

MBAS VITIT 1967…

VETEM NGA KLERI KATOLIK SHQIPTAR…

Imzot ERNESTO M. ÇOBA (1913 – 1980)

■ Arrestohet në vitin 1976 dhe vdes në spitalin e burgut të Tiranës në vitin 1980.

Don ZEF BICI (1919 – 1968)

■ Arrestohet në vitin 1967 dhe pushkatohet në vitin 1968

–Don MARK DUSHI (1920 – 1968)

■ Arrestohet në vitin 1967 dhe pushkatohet në vitin 1968.

Don MARIN SHKURTI (1933 – 1969)

■ Arrestohet në vitin 1968 dhe pushkatohet në vitin 1969.

–Don SHTJEFEN KURTI (1898 – 1971)

■ Arrestohet në vitin 1971 dhe pushkatohet në vitin 1971.

–Don MIKEL BELTOJA (1935 – 1974)

■ Arrestohet në vitin 1973 dhe pushkatohet në vitin 1974.

–Don PREKË NIKÇI (1921 – 1974)

■ Mbytet në guroren e Krujës…në vitin 1974.

–Don MARK HASI (1920 – 1981)

■ Arrestohet në vitet 1946 e 1967, ban 20 vjetë burg, vdes në kampin e Ballshit 1981.

–Don LAZER JUBANI (1925 – 1982)

■ Ka ba 10 vjet burg. Në vitin 1982 helmatiset nga një agjent i sigurimit të shtetit.

– Don LEC SAHATÇIJA (1906 – 1986)

■ Arrestohet në vitin 1976 dhe mbas 10 vjetësh në burgun e Tiranës, vdes nё 1986.

Don LAZER SHELDIJA (1928 – 1988)

■ Në vitin 1988, mbytet nga dy terrorist të sigurimit shqiptar në Bronx,New York.

Don PJETER GRUDA (1922 – 1989)

■Arrestohet në 1946 e 1968, mbas 20 vjetësh vdes në kampin e Sarandës në 1989.

■ Janë arrestue, torturue, dënue, janë internue dhe ridënue deri në zhdukjen e plotë nder kampet e shfarosjes së Republikës Socialiste të Shqipnisë, këta Klerit Katolik Shqiptar, të perfshimë në këte Genocid të ashtuquejtun “Revolucion Ideologjik e Kultural”, vetem mbas vitit 1967:

1. At Pjeter Mëshkalla, 25 vjetë burg.
2. Don Mikel Koliqi, 38 vjetë burg dhe interrnim.
3. Don Nikollë Mazrreku, 37 vjetë burg e interrnim.
4. At Zef Pllumbi, 28 vjetë burg e interrnim.
5. Don Simon Jubani, 26 vjetë burg.
6. At Gegë Lumaj, 20 vjetë burg.
7. At Gjergj Vata, ban mbi 10 vjetë burg…ashtu si pasusit…
8. Don Frano Illija.
9. Don Ndoc Sahatçija.

10. Don Nikollë Troshani.

11. Don Zef Simoni.

12. Don Kolec Toni.

13. Don Ndré Krroqi.

14. At Anton Luli.

15. Don Ndoc Ndoja.

16. Don Gjergj Simoni.

17. Don Marjan Arta.

18. Fratel Gasper Jubani.

19. At Ferdinand Pali.

20. At Aleks Baqli.

21. At Leon Kabashi.

22. Don Martin Trushi.

23. Don Nikollë Pergjini interrnohet.

■ Mbas mbylljes perfundimtare të Kishave, Klerikëve tё dëbuen nga qelat e Tyne, ju plaçkiten veprat letrare dhe artistike, ashtu si Kishave ku Ata kanë sherbye. Iu ndalue me ligj çdo aktivitet fetar. Kanë jetue nder punë të vështira dhe me një perndjekje të vazhdueshme nga shteti.

■ Mbas vitit 1967, janë prishë e janë tretë të gjithë Eshtnat e Vorrezave të Kishave të Shqipnisë, tue fillue nga Katedralia qind e sa vjeçare.

■ Mbas vitit 1967 në Shqipni, nuk ka mbetë asnjë Kishë Katolike.

■ As ky terror e shfarosje…nuk quhet Genocid !?..

Papa Gjon Pali II- Pershndetë Popullin Shqiptar… –25 Prill 1993…/

■Ajo që ka ngja në Shqipni, të dashtun Vëllazën dhe Motra, nuk asht pa kurrë në historinë e njerëzimit…

■Drama e Juaj, Shqiptarë të dashtun, zgjon interesimin e gjithë Kontinentit Evropian dhe asht e domosdoshme që Evropa mos t’ Ju harrojë. Dhe në fakt ky duhët të jetë pikësynimi sot, me këthye shpejt fletën tue mos harrue atë që ka ekzistue, për me shikue përpara. Pikëpamje kjo, që në një prizem vështrimi asht e drejtë e madje, e domosdoshme, por me një kusht që me mbetë gjithmonë në kujtesën tonë ajo që ngjau në të kaluemen. Në të vërtetë ky asht kusht i domosdoshëm për mos me u rikthye tek të njajtat gabime të përlotuna dhe asht shtegu ma i mirë për një proçes pajtimi të vërtetë…

■Një demokraci pa vlera, – kam shkrue në Enciklikën Centesimus Annus – mund të shndërrohet lehtësisht në një totalitarizëm të hapun ose të fshehtë, si po na e tregon historia…

■Në emnin tand Popull Shqiptar, po i drejtohëm këtu Komunitetëve Ndërkombëtare që ta këthejnë vëmendjen e tyne vepruese ndaj kërkesave të zhvillimit tand të përgjithёshëm. Vetëm kështu mund të mëkambët Paqa në këte zonë të Ballkanit, të përgjakun nga konfliktet vëllavrasëse të ulta e të pakuptim…

Melbourne, Mars 2012.