ne sofren poetike – Page 3 – Dielli

I FTUAR NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT, QAZIM SHEHU

March 15, 2014 by dgreca

MUNGESA JOTE/

QAZIM SHEHU/

Të gjitha i humba nga mungesa jote, /

Shijen e muzgjeve , dëshirën për tjetër flirt,/

isha po i njenjti, sërish fantazia vraponte /

plotësonte mungesat dhe boshësitë dridhëse./

s`di pse tani të kujtoj,dhe ndjej dhimbje,/

Ndjej dëshirë, një akullim të fshehtë,/

Jam i okupuar nga një dinasti vegimesh,/

Marrjemendja s`më le të qetë./

mbetem i sigurtë, asgjë nuk paskam humbur,/

Jeta më shëroi , më bëri më të bukur,

trurin im rri shuar të ndizet nga një shkëndijë,

hithra e ndjenjës më fshikullon lagur nga një shi…

FLOKËT…

Mali mjekërthinjur s`do gjente më të bukurin shëmbëllim,

Më të bukurën derdhje të vegimit shekullor,

Sesa ky ujë që hidhet me tërbim dhe bie,mbi zgollë.

Dhe unë s`do gjeja më të bukurën lartësi,

Derdhur si flokët e një vajze të hutuar

E cila për herë të parë ra në dashuri,

Kur mbi mua i hodh flokët për të më shuar..

SYTË E NATËS

Bora shtrin pamjen e saj në një errësirë thithëse,

Në kanatën e dritares vizatohen sytë e nxjerrë të errësirës,

trëndafila të dhunuar e të pashmangshëm prej dëshire.

Dimër i dimëruar, s`mund ta përafrosh dashurinë për ta mbajtur ngrohtë.

Sytë e e mi mbushin zgavrat e syve të errësirës, shpërthejnë në lotë…

ZOGJTË

Në një pllakë guri shpërthyen ca fije bari,

Me rrënjë në gurë.

Ecja unë me një trill të marri,

Pa i parë kurrë.

Dhe vija re që s`vija re,

Në gjendjen e dehurisë infantile,

Zogjtë që kërcenin plot hare,

Përmes udhës, arës jeshile.

Harbim i tyre më afrohej,

Me një ngulmin ngazëllyes,

Erdh pranvera,- më kujtonin,

Ku shkon ti, o sypërmbys.

Të braktisësh dimrin është e drejtë,

Dimrat e ndjenjave të plogta,

Shih si mbushen përrejtë,

Me shkumë malli të largta.

Dhe ke vënë re që s`ke vënë re,

Gjithë bukuritë e vetes,

Po ne ,o i marrë si s`na pe,

Ne lajmëtarët e pranverës…

DIFERENCË
Ne ishim nisur drejt njëri tjetrit nga pika e asgjësë

Dhe ja ku u takuam.

Vallë kush të bëri kaq të bukur,

Mua kaq të shëmtuar?

Në këtë rrugë të gjatë pa e ditur,

Natyra kish plotësuar ëndrrën për ty,

Dhe ty me frymë të kish selitur,

Mua më kish shtënë në ngasjeri…

Ja ku u takuam pa pikëtakimi,

Rastësisht , fare kot,

Duke harruar kohën kur ti s`kishe lindur

Dhe unë isha si ti sot…

EVA KACANJA NE SOFREN E DIELLIT

March 14, 2014 by dgreca

EVA KACANJA/

KU E KAM VARGUN?/

Jeta ime ngaterruar ne te njejtat rruge,/

poezia ime po klith brenda meje,/

poezia ime po cirret brenda meje,/

myshqe dhimbje dhe dashurie/

ne muret e lageshta te shpirtit./

Ku jam e ku shkoj,/

ku humbem une diteve te mia,/

diteve te mia ku vargu dhemb,

ku metafora gjuan,

e une turbull ne nje mije hutime,

humbur ne buken e perditshme!

te pergjerohem Zot,/

vargun tim falma sot!/

ARRATISJE

Thashe te iki pyllit sonte,

dhe pse terrin e kam frike,

endrren time bera shoqe,

edhe rruges ik e ik.

Pemet murgj qe mermerijne,

hije tyre vel i grisur,

para meje nje hutin,

si nje djall i cakerdisur.

Nuk e pashe nje trung te kalbur,

gje pa jete mbi token zi,

zemra sa s’pushoi nga frika,

dheut keputem pa fuqi.

Teksa gjaku naten ngroh,

degjoj endrren tek me flet:

“Cohu mike,s’eshte asgje,

nje gervishtje krejt e lehte!”

Qesh aq fort sa tremb dhe pyllin,

nata qenka thjesht nje rreng,

syri territ e gjen yllin,

endrra agut behet jete!

PER NJERIUN

Shkembinj te te njejtit mal ne njerezit,

o Zot sa te forte!

Dhimbjen e rrezimit durojme,

thelbit te zemres

kur rrenjet shkulen,

Ne njerezit,

gur e metal,

Ne njerezit,

materie ku shpirti gjen strehe

e streha kurre qetesi s’ka…

O zot,

jemi mal ne njerezit,

se na linde jetes ,

shpreses,

na lartove Ti pengeses.

Por te vegjel jemi Zot,

Me gjithe kocka sa nje grusht,

C’jemi ne para vdekjes,

Shqope qe malit behet prush!

Na ler Zot,

Mos na provo,

jemi shtylla njeri-tjetrit,

rruazoret vijne me radhe,

s’shkon i riu para te vjetrit!

KOHE DONACIONESH!!!!!!!!!!

U shtrua gostia,

nuk jane varfanjaket,jo!

Te vegjelit zhyten ne miell,

unaza nuk gjindet,

mjeshtrat qeshin,

hahahahahahaha,

mjeshtrat me ta qeshin!

Nuk kane emer te vegjelit,

perunjesisht ndjekin kllocken,

betohen per besnikeri te vegjelit,

mjeshtrat tundin koken.

S’ka te sosur gostia,

jo kisha,

xhamia,

as qeveria,

nuk dime kush zemren e ben sofer,

e sofren pazar ku mbush torben!

Ne brazde jane vene te vegjelit,

Penelopat thurin rrjetat,

Odiseja thith nargjilen,

zaret hedhin mjeshtrat!

TE DIGJEM

Vetveten ha e dhembja skermit dhembet,

Kur nata bie lodhja

plumb ne shpirt,

Yjet keputen

trupin s’e mbajne kembet,

Ngrihet loti

qiellit i kthen yjte.

Bota flen

Por gjume s’kam ne sy,

Kam humbur rrugen

por te kthehem s’dua,

Vetveten ha si hena plot idhni,

Ta zbardh dhe naten,

te digjem si dragua!

INVERSION

Ne boten time rriten perbindeshat,

perendite dashurohen me flaken e tyre,

ne boten time u shuan diejte,

shkelqejne djajte me zjarre brireve.

Ne boten time tranden malet,

lisat ngjajne si liliputet,

bretket ikin nga mocalet,

kurorezohen sot hajdutet.

Ne boten time ndihesh vetem,

llojin tim askush s’e do,

nje vullnet vlen 100 euro,

per njezet nje bordero.

Bota ime,bote e shitur,

ku moral e vlere s’ka mbetur,

C’i bere vetes vaj medet!,

Juden ti e bere mbret!

Ti i ben “like” buzeqeshjes sime,

Zemra s’ka me shtrat,

nje lume dhimbje derdhet dite e nate,

Se une kaloj ne kete bote maskarenjsh,

Ku me trimi ka frike te pranoje veten,

Te thote “une jam” pa iu dridhur qerpiku,

Lepihet pas karrikes

Sa i thahet peshtyma,

Leku ka pushtet,

i pavlere dhe miku.

Ti i ben “like” buzeqeshjes sime,

Se ti s’e di c’bluhet ne zemer,

Ne ate zgaver te drunjte qe tingull nuk nxjerr,

Me mijera balada luhen brenda saj,

Por heronj nuk ka

Eshte bote maskarenjsh,

Ku me i vogli te mbyt me hije te rende,

Me cehre bosi

Qe nga boshi fryhet.

Ti i ben “like” buzeqeshjes sime,

Sa “like” te tjera pas lajkave te tua,

Une mbetem bore

faqes malit shtruar,

E nen buzeqeshje

stuhine time ruaj…!

AROME DRURI

Ti vjen arome druri,

Gishti perreth buzes si harku mbi ure,

Kerkoj te te puth

Por ti vec tendosesh,

Mbi tel ndalet fryma,

Tingulli behet gur.

Ti vjen arome druri,

Bredh a Lis ti po me cmend,

Bej te iki,

Te keputem diku tjeter,

Por veten e gjej serish ne preherin tend.

Ti vjen arome druri,

E kujtim i larget fanitet si drite,

Ne netet e Shkurtit c’akorduar mbeta,

Harruar mbremjeve,

Violine pa shpirt…!

NJË GJETHE…..

Harruar kish të binte,

A stina kish harruar,

Në pemë gjithsesi,

Bleronte por vetmuar……!

TI JE PIKA IME E LOTIT!

Ti je pika ime e lotit,

Nuk te gelltis dot,

Nxiton lirise

si I burgosuri prej qelise,

Dihat faqes,buzes,

Shpirtit iken udhes,

Itrembesh atij,

Rob I tij nuk mundesh

Ti je pika ime e lotit,

Lind prej dhimbjes sime,

Keputesh ne rreth te mallit…

QIELL I ZENE

…nje ylber krahethyer,

Perndrit neteve,

Gjumit tim genjyer…

Por une jam qiell i zene,

Pa yje,diell e hene,

Ngarkuar re e shi,

Portat mbyllur rende,

Banoret I perzura,

Dhemb per dhemb me veten,

Nuk dal as pres njeri!

ZBATICE…

Iken,

Terhiqesh,

Mal I ujit ngrihet frikshem,

Kur kthehesh permbyt gjithcka,

Se ti nuk je det,

Oqean zemeruar vetes,

Armik I betuar I mallit,

Poseidon kokeshkrete,

Qetesohu,

Zbute frymen,

Lere diellin t’I lepihet kripes,

Dhe vete Odisea

S’iku dot prej Circes…!

BIE SHI…

Nje kokerr shiu san je kokerr shege,

Bie mbi qerpik edhe keput nje dege,

Lemsh rete ne furke,

Qiellit tirret shiu,

Frika eunuk,

Fshehur ne bark te njeriut…!

VARGU I POETIT

Sot krejt padashur,

Hodha nje guralec,

Por fort I trembur,

Pellgu u zgjua,

Bretkosat e pista na u bene kendeze,

E vete kendezi na u be pallua.

Zverke te skuqur,

Me nerva ,me lesh,

Qe cirren e ngjiren,

E une vetem qesh.

Eh pellg bretkosash,

Poeti s’ka frike,

Vargun e tij,

E gjuan me llastik!

MJEGULLUAR

Mjegullon bota,

Malli me ka mundur,

Gur rendon shpirti

Koke e kembe keputur.

Nuk te shoh askund

Si mundesh pa mua,

A nuk je martiri,

Heroi qe dua?!

Ti je ati im

E une mema jote,

Ti je biri im

E une bija jote,

Ti je dielli im

E une hena jote,

Denuar kesaj jete,

Fshehur kesaj bote.

Lidhur goje e sy,

Vetmia me cmend,

E di eshte marrezi,

Dashuri qe dhemb,

Dashuri qe ndizet

E perndritet qiellit,

Dashuri qe vret,

E me con drejt ferrit!

FEMER

Dhe pse cdo agim njoh dritherima,

Qe si stalaktite pezull rrine mbi zemer,

Sikur dhe ylberin te mund te kaperceja,

Serish do te doja te lindesha femer!

NE KUPE TE VERES…

Ne kupe te veres sime

Buken tende ngjyen,

Ta ndiej etjen

Ngrohur kurmit tim,

Prush I vjedhur zjarrit

Ky veshtrimi yt.

Perlotem,

S’di pse me vjen ndermend

Ajo darke e fundit

E te kryqezuarit tend!

Bej te flas,

Por ti vetem hesht,

Dhe pse ne heshtjen tende

I tere pylli flet.

Mbytet loti im,

Bukes ,veres ngjyer,

Thyhet krah I pishes,

Eres detit gerryer…

Je betuar thua,

Vetes je betuar,

Por mbi buzen tende

Puthjen e lashe peng,

Brenda kupes sime

Buka jote dhemb…!

Per nje mik

Trendafilin per nje mik

Endrres vesa ma ujit,

Edhe diellin per kete mik,

Agut ngrohur thelle ne shpirt.

Perle loti per nje mik,

Buzes sec I behet pike,

Behet pike e behet mjalte,

Derdhur zemeres ne cdo varg.

Udha s’ka vec trendafila,

Kemba gurit behet gjak,

Kur ne krah ken je mik,

Edhe plaga dhemb me pak!

PERKOHESISHT

Deshira te hedhura tutje,

Me pahir,

Uni ngujuar,

Ne te gurten kulle,

Asnje drite,

Xixellonjat I tremben

Lartesive,

Vetem lekura

Qe si hene ndrin,

Dhe nata qe klith:

“Ti je e bukur!”

MALL

Buzes dridhet fryma,

Malli akorduar embel ne dej,

Nuk mundet e mjera fjale,

Zemres e merr formen.

Ajo qe une ndiej!

Vetmia si vel i ftohte

Mbeshtillet trupit,

E rende mishin ma rrenqeth,

Dua te zhvishem,

Kete mur te shtirur

Ta shemb me dashuri,

Dhe ti te ndjesh diellin e verdhe

Qe endrres e gjen shtegun per te ty!

TE KAM FRIKE

Je i frikshem det,

Me tremb,

I vetmi je!

Me therret,

Dukesh I qete,

I pasqyrte,

Gjysmehene e blerte,

Bulezon,

Si qepallat e foshnjes ne gjume,

Me ndjell,

Me dritheron e jotja zhurme,

Por nuk vij dot!

Te kam frike det

Shtrire ne breg,

Gjuha jote

Kemben time prek…

KRISTAQ TURTULLI NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT

July 26, 2013 by dgreca

KRISTAQ TURTULLI/

Poemth për prindërit/

U tërhoq dielli në heshtje, pa vështruar përqark/
I nervozuar,/
i fyer, /
I thanë të ka skaduar leja e hyrjes,/
për të dhenë dritë./

Hëna verdhashe, tinëzare,/
Prostituta kusare,/

shndërruar në drapër, donte të priste qiellin në mijëra pjesë./

Të shkurtonte dhe të krasiste yjet,
Ti bënte të shëmtuar, kataroshë
qerosë,
lapangjozë…

Katarakti i ëndrrës ngriu, ngeli e varur në kujtesë,
si një relikt e vjetër e shpërdoruar.
Nuk mundën të shkëndijonin më gurët e kalldrëmeve të shpresës.
Ishte bërë natë…

Hija e gjatë e babait, luhatej, përkulej,
e lodhur, e munduar,
Në rrugët e rrugicat e kalldrëmta të qytetit zbriste, ngjitej.
Shumë vendlindjen e donte,
I dha gjithçka dhe për vete asgjë s’kërkonte.

Mbarte natë e ditë si Ante,
Pallton e vjetër, gri, të reve,
të halleve,
të persekutimeve.
Rrëkeja e djersës së babait pikëlonte në kalldrëme,
së bashku me pengun e pathënë,
dritën e paparë,
shpresën e vrarë.

Qyteti memec,

Në shkallët e padijes u ngec.

Nuk çau më kryet për ata që i dhanë dritë dhe krenari.

I nëpërkëmbi, i mohoi, i tradhtoi.

I zymtë si nata,

U mbështoll me pelerinën e mërisë.

Gjuhë tharë, sy dalë,

Zemër vrarë.

U verbua pa lindur ëndrra.
Fëmija shtatanik belbëzoi disa fjalë,

Dhe u ndot në pelena.

Syve të qytetit iu shurdhua kujtesa.
Dyer dhe dritare u veshën me sklepa.
E shumë vuajtura,

Fisnikja,

Flokë argjenda,
E pamposhtura

Nëna ime.

Me rëkëtinën e zemrës ardhjen e babait, ndjente.

Në këmbë brofte.
Përgjonte, të mos dilnin zvarranikët prej skutave.

Me lot lante pastronte gurët e kalldrëmeve,

për të përzënë hijet e natës,
Gjarpërinjtë e ligësinë,

Vrerët e poshtërsinë.
Përpara se të vinte dhe të shkelte në kalldrëme:
I dashuri.

I heshturi,
i ndershmi,
i vuajturi,
Babai.

Nëna e donte buzëqeshjen,
dritën e diellit, gazmendin e çiltër,
të gjitha i donte.
Sepse ish grua dhe nënë.

Por ato ishin larg, dhunshëm u ndërprenë,
Qysh kur fyen, nervozuan diellin, kur i thanë:
Hej ti bubuzhel, karikaturë e kotë, ku shkon, ndalo aty!

Nuk e kupton, të ka skaduar leja hyrjes.
Nuk na duhesh më, shko, gremisu. Të tjerë diej do krijojmë.

Të ndriçojnë dhe të ngrohin kur duam ne dhe jo kur do ti vetë.
Nëna gjithnjë, si nënë.
Hapte zemrën, shtrinte krahët, zgjidhte shaminë.
Diellin ftonte. E thërriste ta dëgjonte:

O Diell, o bir! Flakte mërzinë.
Ç’mund të bëjë një botë pa dritë.

Njerëzit janë çiliminj të prapë, nuk dinë seç bëjnë.
Më dëgjon o diell po të flet një nënë!

Të lutem fali. Pendohen të gjorët atëherë kur është vonë.

Dielli dëgjonte dhe përtypte në heshtje mërinë.
Shtyhej në qiell, ngucej mes yjeve.

Heshtje.
Shpejtonte nëna të mblidhte xixëllonjat e fshehura nëpër hatulla.
Për të krijuar rrëkenë e vogël të dritës.
Jo për vete, po për të tjerë.

Palltoja e gjatë, gri e halleve,
Lëvizte nëpër terr rrugicave.

Ajo pallto e vjetër, nuk kishte vetëm babanë nën vete.
Por gjithë botën e madhe.

Kërkonin, nxitonin duart e nënës, dridheshin,
Xixëllonjat tentonin të iknin, të shkisnin, zhurmonin,
Ankoheshin me potere,

Na lësho, moj nëne. Kur iku dielli, na lër të ikim dhe ne.

Nëna s’ dëgjonte, nxitonte, mblodhi disa shkëndijëza,
Oshtinin hapat e babait mbi kalldrëme,
Hijet, rrëketë, dashakeqësitë, skërmiteshin, i vinin stërkëmbësa.

kërkonin ta ndalnin, ta gjunjëzonin në rrugë.

Një lot drite afronte që atje tutje.

I dashuri,

I heshturi,

I vuajturi,

I ndershmi.

Njeriu. Ish në prag të shtëpisë.

Duart e nënës përvëlonin, digjeshin.

I shtriu Nëna krahët përpara, hapi gishtërinjtë,
hodhi mbi të dashurin të voglat dritëza.
Hijet u gjunjëzuan rënë përdhe.

Qyteti si plak grindavec gërmuqej dhe teshtinte.

Nëna vetëtimthi shikimin derdhi mbi mua, duke thënë:
Vocërrak, mos u huto, vrapo,

mbas rrëkesë së dritës,
të gjesh lumin e shpresës
jetës….
Vrapo biro,

Pas teje le të vijnë të tjerë…

TË FTUAR NË SOFRËN POETIKE TË DIELLIT

July 18, 2013 by dgreca

Të ftuar në këtë publikim të Sofrës poetike të Diellit janë: Julia GJIKA- Massachusetts, Vullnet MATO, Shqipëri, Gani Qarri-Zvicër/

JULIA GJIKA/

MUZGU THEPISET/

Qielli zbras me shtamba shiun e dëndur./

Brenda meje, curg rjedh një tjetër shi trishtimi./

Muzgu thepiset./

E harruar, si një spirancë e vjetër buzë detit,/

mes tokës e qiellit, diku buzë ujrave frymoj/

duke pritur diten e re, qe vjen monotone/

si ajo qe dje shkoi./

Bota hesht rreth meje, përvidhet./

Varg valësh përparojnë, tërhiqen.

Pastaj marin vrull të paparë, përparojnë

për t’u ngritur lart dallgë perceshkumë.

Lëkundem mes tokës dhe dallgësh, me sy nga qielli.

Zogjve të detit u kam lënë supin tim.

Të shplodhen në këtë braktisjen time.

Takohem kështu me mirënjohjen,

që ecën në kah të kundërt me botën e shurdhër.

Muzgu thepiset.

Tingulli që përhap sqepi i zogut të shpresës, më përmend

se në këtë gjithësi ka njerës,

që si kulprat e egra, i ngjiten trungut të shëndetshëm të pemës,

për t’i marë frymën.

Sopata e druvarit nuk arin dot në kohën e duhur.

Nuk gjej dot me mendjen time arsyen, pse?

Borxh të kërkoj një tjetër mendje, nuk më përgjigjet.

Kaq e errët errësira që ndehet para meje!

Dhe duket kaq e qetë.

Ka qenë errësirë për kohë të gjatë

dhe nuk e paskam vënë re.

Cudi si errësira është kaq e qetë,

ndërsa mendja zhurmon, bluan, bluan si një mulli.

Përpiqem t’a thyej, por është kaq e madhe.

Nuk mund të nxjer zë, më duket se do të më trembë zëri im.

Fjalët më mbeten në grykë,

të burgosura, nuk kanë fuqi të luftojnë për të drejtën e tyre.

Sa shumë hije lëvizin përreth.

Zgjaten në forma të papara,

afër kaq afër, para fytyrës, me ngjiten në lëkurë,

ashtu si kulprat e egra që u përdridhen trungut të pemës,

më marin frymën.

Muzgu është thepisur.

Po shkon mesnata. Edhe pak do të agojë. Shiu ka pushuar.

Ditë e re zgjohet, me nuanca të reja shumë ngjyrëshe

sekondë pas sekonde, njëra tjetrën do të mohojnë.

Ashtu si bejnë gratë kur ndrojnë ngjyrat e shalleve

për të qënë në harmoni të reme me stinën .

***

Vullnet Mato/

O NËNA IME, MOJ !…/

(Elegji në përvjetorin kur mbylli sytë)/

Kam ardhur sot të thërres: O nëna ime, moj!…

Siç thërrisja kur ishe gjallë te pragu i portës.

Të derdh petale malli mbi mermerin ku lotoj,

siç lotoje, kur kthehesha nga largësitë e botës.

Te kjo varrezë e pikëlluar, buzë detit me valë,

ku mbylle sytë e prehesh, si në sënduk nusërie,

më vetëtiu kujtesën, ajo ditë kur kishe dalë,

më prisje te porti, të kthehesha me anije…

Më kish zënë deti dhe ti faqet ngjyrë vrer,

më puthje si nizamin e kthyer nga Qabeja.

Ndonëse kishe nën pupla pesë zogj të tjerë,

të digjej shpirti për zogun e ikur nga foleja.

Doje kurdoherë të na kishe të gjithë pranë,

dhe s’na lije kurrë të na rrëmbenin zënkat.

Na thoshe,“Sa herë grindet vëllai me vëllanë,

nënës suaj i shkulen copa nga zemra”…

Na ushqeje urtësi dhe në pjatën e racionuar,

me atë barazi, që s’na lije fjalë për të thënë.

Ah, sa të ëmbla dilnin nga buzët fjalët e tua,

kur me to dhe të uritur, na bëje të ngrënë.

Ti mbretëroje deri ku zienin sherret e mëhallës,

dhe me zërin tënd u vije kapakun e pajtimit.

Më duket sikur dhe këtu afër, ku grinden dallgët,

dëgjoj zërin tënd, që u lutet të zbutin zemërimin.

Fjalët e tua ishin më të buta nga çdo butësi,

por me një fortësi magjike, aq të fuqishme,

sa matrapiku që thyen gurët e malit përbri,

s’do i thyente dot si ti, hallet tona të përditshme.

Na mëkove, si çdo nënë me qumësht perëndie,

por dhe me oksigjeni e mirësisë që kishe në gji.

Ndjesitë na i thure me frymë dhembshurie,

sikur ishe motra e vogël e shenjtores Mari!…

Oh, ajo dorë e shenjtë, kur më lëmoje kokën!

Ndjeja sikur gishtat e tu, më bëheshin flatra

dhe ëndërroja të fluturoja në të gjithë botën,

të sillja atë begati që s’të erdhi kurrë te vatra.

Të ndriste dielli fytyrën, kur vija nga mërgimi,

dhe të breronte shiu, sa herë ndaheshim bashkë.

Tek më përcillje, në çastet kur afrohej largimi,

puthje xhamin e ftohtë të autobusit nga jashtë.

Sikur të isha bërë miliarderi më i pasur i botës,

dhe paraja të kish fuqi të çonte njeriun nga varri,

do falja të gjitha miliardat, si kokrrën e mollës,

të ndizej prapë ai syri yt me vezullim margaritari.

Por meqë jeta dhurohet veç një herë për çdo njeri,

dhe unë dhuratën tënde gjer në fund po e harxhoj,

do vij të trokas sërish, te porta e qiellit, ku je ti,

të thërres me zërin e shpirtit: O nëna ime, moj!…

***

GANI QARRI/

TË FITOJË SHQIPËRIA /

Shqipëri o Nënë e madhe
Paske pasur shumë Hambare
Të kullosnin grek e sulltana
dhe do nga djemët, që lindi nëna

Eh, sa të kullosnin osmanlia
dridhej populli nga uria
hanin grekët e romakët
të pacipët matrazapët

se që i ngrisnin turinjët
meshtarët, priftërinjët
helmuesit, gjarpërinjët
të ndëshkonin me tatim e fe
të rrëzuan për dhe

Shqiptari nuk pranoj kurrë robërim
Por i duhej prirës dhe kushtrim

E fati qëlloj me ne
ishte një prijës i zjarrt për Atdhe
I madhi Skënderbe
kokat turqëve ua pati pre

Pas tij prinë djalë pas djali
pushtuesëve kurrë luftën súa ndali
deri te Ismail Qemali
Për bashkim luftën se ndali

Pas këtyre sakrifica e vlerash
lindi një shtet bunkerash
i veshur me petk të varfërimit
me ide të carit e Stalinit

Lavde thurnin nga nëntoka
Shqipërinë e ndanë në copa
e kurthe i bënin vëllaut
për hirrë të grekut e shkjaut
Kështu lëngoj Shqipëri nënë shkreta
deri në vitet e 90-ta,
të ngrirë nga ndarjet, skamja e uria
thanë po vjen demokracia
U hodhën në këmbë shumë sorollap
me gënjeshtra mbi popullin bënë jotak
thonin jemi demokratë

Premtuan parajsë, vend pa të meta
nuk kishin ndryshuar, veç ndërronin xhaketa
ato xhaketat me yll, në dry i kishin mbyllë
vishnin xhaketa të kuqe, rrinin nëpër kolltuqe
populli i uritur, disa refugjatë, tjeret në burgje

Betoheshin do të ndërtojmë Shqipërinë
e së bënin as ndonjë uzinë
popullit nuk i ndaleshin haraqet
krerët vazhdonin mandatet
Shaheshin në parlament e kuvend
popullit i shitshin mend
rraheshin si kalamajt
të ndarë në të djathtë e të majtë

Eh Shqipëri, nënë Shqipëria
populli vuan, e gëzon paria
thuaj djemave, prekne kokën
kush gënjen, mos i jep votën

Njëqind vjet, shtet po kremtohesh
mbete e vockël, nuk po shtohesh
nëse don të ndritësh e të rritesh
zgjidh më të mirët, bijët e shqipes

Veq kërkoj, se shumë i ke
Si ka ditë me lindë ky dhe
si të madhin Kadare
Ke do të mira, që gufon trolli
mund i gjenë te Devolli
që si trembi as Anadolli
shumë të tjerë sikur Agolli

burra të shejtë, koka intelektuali
ka Shqipëria djalë pas djali
janë të rrebtë sikur shkëndija
me ta do fitojë Shqipëria

LAMTUMIRË NËNË

Lamtumirë nënë
po iku, unë biri yt
sa më vjen rëndë
Po shpirti më ka ardhë në fyt

Lamtumirë vëllezër
e të dashur miq
për hirrë të kafshatës
duhet të ikim të ligj

Idashuri atdhe
kurrë nuk të kthyam shpinën
Ishim përbetuar ne
të ndjekim katilen

Të zinjët e ullirit e hoqëm
e kurrë nuk u ngopëm
Qëndruam në skamje e uri
vetëm për pak Liri.

Gjaku i të rënëve gufoj
ja lirinë ua pruna
asgjë nuk ndryshoj
na mungon buka e puna
shpirti na ka ardhë te hunda

nuk na ndihmoj shkolla,as grykëholla
sdi çka po ndodhë
nga skamja jemi lodhë

Digjemi si urnë
për një vend punë
për një kafshatë
ikim refugjatë

Eh, jemi të fortë si lisa
kalojmë kufij pa viza
me ne tregëtojnë sllav e rumun
nuk na duan askund

Jemi një grumbull Rini
botën e kemi marrë në sy
shkojmë, s´dijmë nga jemi nisur
na shpërndau, kjo varfëri e krisur

Edhe sa kohë
edhe sa vjet?
I duhen shqiptarit
të mos braktisë vendin e vet!

ELINDA MARKU NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT

May 17, 2013 by dgreca

Sfilata e dhimbjes/

ELINDA MARKU/

U vesh u çvesh shtate here ne dite/
Shtate ditet e javes se vet/
Te shtate fustanet e bardhe/
Pis te bardhe…. e tejdukshmja/
Tejduken tiparet e thella/
Mbuluar thellesive therese./
Mban zi te bardhe per dashnine/
Per dashnine e t’tana dashnive/
qe nuk vdiqen/
Qe nuk linden…
Qe nuk…..!
Deri sa u shemb e ra nje pike
Mbi nje vize vertikale, i -e madhe shtypi
Permbysen papra i’te
sa here sfidon ne sfilate veten, dhimbja
Brenda seciles nesh nje kopje e saj asht’et
Sicila ajo, njana prej nesh
Nje pike mbi nje vize vertikale
Ther degjimin. Uji vishet saj
Teksa nje femije e mban duarsh
Nje here modelen time (dhimbjen)
Nje here modelen e atij (gjethen)
Gjethen qe dikur qe syth….!

Shartim

Asht nje kumbull atje ne Ishte
qe e sjell pranveren pa zogj
pa e shperthy kurre nje sythe
shkon e hyn ne vjeshte.
.
Asht nje kumbull ketu ne mue
permidis kopshtit te kujtimeve.
Kopeshti asht i babes
une e nanes jam.
Kujtimet, baba,
kumbulla e nana jane te mijat.
…
M’ka mbet me e shartu kumbullen
e te Ishtes
me te Itashme.

Drinat…

Vetem mos me e ndyj Drinin e Bardhe
i shtrin nje ure permbi.
Vetem per me e zbardh Drinin e Zi
shkoj Drini i Bardhe i hyni n’gji.
Det u bane diku-dikur
te dy.

Gur’ asht fjale e madhe

Ende shoh nje femij gjunjegrisur
tuj mbledh gur
n’zallt’ te t’gjithe lumenjeve.
Çuditem si nuk jam ba murator!
Ende e shoh nje vajze tuj shtegtu
me dy gur ne shpine.
Çuditem si nuk i kam lidh’ vete
te gjitha urat mbi te cilat kam kalu!
Shoh nje grua gur tuj ngjyros
shkruan mbi to dashnite e perjetshme
Nuk çuditem, nese n’gur shnderrohem !

Une jam “Europa”

Sonte ma ka dhane truni
me ia pre gershetin Shotes,
ma ka dhane truni me i dhuru nje lule
ne vend te pushkes,
me i ble nje minifund te markes “bebe”
ne vend te qeleshes, kapele te markes “channel”
nje pale kepuce e nje pale syze “guci”
nje valixhe te markes “louis vuitton”
do t’ia mbush plot me te brendshme te “victoria secret”!
Ma ka dhane truni ta nis drejt Europes
Shoten!
Keshtu e me kete rast, i mbush mendjen asaj e te bijve
se jeni civilizu, se keni mesu permendesh
emra teshash pa kuptim,
boll te dukeni ato qe nuk jeni
t’ iu thone te tjeret, europaxhinj!

I them Mares:
…..
S’mund te kesh dashni per fjalen
nese nuk i don shkronjat!

S’mund t’kesh dashni per diellin
nese nuk i don xixellonjat!

S’mund te kesh dashni per qiellin
nese nuk i hap dritaret e “vogla” (syte)

S’mund te kesh dashni per shiun
nese u trembesh bubullimave.

S’mund te behesh kurre njeri i madh
nese harron se sa i vogel asht njeriu!
…

At’Here, At’Je, At’Dhe

At’here, At’je, At’dheu-euuu
ish’te Ulza buze udhes
udha buze lumit.
At’here, At’je, At’dheu-euuu
ish’te oborri qe duhej
fshi stinesh,
ish’te dera qe duhej
me u mbajt hapun,
ish’te votra qe duhej
me u mbajt nxehte ,
ish’te shtrati ku duhej
shtri’hej andrra e lodhun,
ish’te shtepia qe duhej
mbush plot nesh-!
Ish’te Vorri te cilit i duhej
Vu guri te kryet…. !

Nuk m’u duk vetja boll’
u shnderrova ne peshk
me hengren!
U shnderrova ne peme
me prene!
U shnderrova ne shtepi
me shemben!
U shnderrova ne oborr
me rrethuan!!!
U shnderrova ne vorr
me gurin e krye’vorrit tim
m’gjujten….!
U shnderrova ne mjegull
me piu ikja neper qiell, gjalle!
…
Ketu, keshtu, kurtash
jam dega e Ulzes buze udhes
jam udhe buze zallit te lumit
jam oborr , dere, voter, shtrat, shtepi
jam vorr e gur i bame nji.
…
As qe e di ç’ka asht At’dheu.
Di qe jam krejt At’dheu qe lashe
qe e lashe, e u bana Ai!
Aiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiij.

(shen: ish’te =ishte tek)

Ngjashmeri

I ngjaj krejt Nanes time
po kaq i ngjaj edhe s’ime bije.
I ngjaj shume dites me diell
ma shume i ngjaj asaj me shi.
Dhimbe e dashni ngjahem
ne gjithe kete ngjashmeri.
…
Kadale e ngapak kam fillu
te te ngjaj edhe Ty!

Partite

Tri parti per njeri.
Ma shume parti se votues.
Nuk ka ma popull,
popullin e hengren partite,
te cilat do te votojne vetvetet,
hane vetvetet siç hengren popullin.
Mandej do do te kemi kutia votimesh
ne vend te arkivoleve.
Ke te varrosin?
Kush t’i varrose ke’het.
….
Dreqi i kuq i mbars keto parti
qe pjellin nga tre parti trinjake ne dite?!

Ndryshimi

Ndodh mengjes ne mesnate.
Mengjesi ne At’dhe, nate ne mergim.
Celin lulelulet ne Prill
Prill n’At’dhe, bore ne mergim.
…
Ne mos me ka dergu At’dheu
me porosi me shpernda drite
e dashni deri ne mergim
u kthefsha ma mire!

Arrati nuk don me thane
sall se iken prej vendit tand
per ne vend te huaj.
(thashe kur ika ).
Arrati nuk don me thane
sall se iken prej vendit te huaj
per ne vendin tand.
(thashe kur u ktheva).
Arrati nuk don me thane
sall se vishesh e mbathesh e vdes e shkon.
(thashe kur percolla ato,
qe u ndan prej meje heren e fundit).
Arrati nuk don me thane ,
dalje prej barkut e shpirtit te nanes
(do te kem thane kur linda,
do t’a kam thane ne gjuhen qe nuk e kujtonin ma
deshmitaret e lindjes time).
….

Me gjase e gjeta çka don me thane arrati!
…
Arrati don me thane ikje per ne vetvete,
thelle, shume thelle ne vetvete.
Aty ku ke e gjen gjithe ç’ke.
Aty ku ke e gjen gjithe ç’te mori humbja.
Aty ku ke e gjen gjithe ç’mund te te sjelle e ardhmija.
E bash aty fshihet e fle zgjuar poezia
Qe, edhe nese nuk e thua kurre,
edhe nese nuk gjindet asnjehere poezia me fjalen.
Poezia asht njesoj aty…
fshehun, fjetun, zgjuet, tuj t’prit t’arratisesh!!!!

Diku…

Ne njanen ane te udhes
nje llampe e fikun
e djegun ndoshta.
Ne anen tjeter te udhes
nje peme e lene gjethesh
edhe zogjsh ndoshta.
Permidis tyre udha
tuj me perciell mua
per tek ti
ndoshta prej teje!!
…
diku lart ne qiell
nje diell i voket
ma ban me dore!

Njesoj…

Rruga shkon perdite ne shpine time pa mua.
Pema ne oborr duron vjeshte e dimer,
pa dasht t’ia dije se une e pres pranveren
bash per sythet e saj…!
Rrumbullaket Toke e Qiell….
njani i bien rrotull tjetrit
te bahet mengjes e t’i hap syte
une e verberta.
…
Eci jo se kam me mberrit dikund
po se du me provu kualitetin e kepuceve
qe tallen me hapin tim!
…
Ne shtepine time une e macia e dime
e ndjejme, e durojme dhe e hame eren e peshkut!
Peshkun vete e mban uji per vete…

Ikje…

Une i fal te gjithe ata qe ikin prej meje.
Madje do ti doja fort
sikur te mos ktheheshin prap
Kush kthen, kthen me nje ikje te re
fshehur ne xhepin e vjeter
te kthimeve!