Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

NGA SUEDIA NË TIRANË- NJË TAKIM MBRESËLENËS ME SHKRIMTARIN BESNIK MUSTAFAJ

by

Nga Sokol Demaku/

Vapë qershori, si çdo here në vendet ballkanike ku temperatura në këtë kohën arrin maksimumin e saj dhe ku dielli çdo gjë përcellon. Njeriu ndjen aromën e vapes, ndjen edhe ate që ne na mungon në veriun e largët ku trupi ynë ka nevojë për rrezet e diellit.Jemi në Tiranë së bashku me dy poete dhe shkrimtare të njohura në letërsinë suedeze, të cilatë kanë shprehurë dëshirën të janë se bashku më ne për një javë në disa qytete shqiptare për tu njohur me vendin tonë, potë, poete, si dhe me kulturën dhe traditën shqiptare.

Dita e pare e vizitës është plotë e ngarkuar me vizita, por kalohet dhe i bëhet ballë tempertaurës me mbi dyzet gradë. Miket suedeze na thonë se është kënaqësi të jesh me njerëz të tillë me kulturë dhe pasion për librin dhe letërsinë.

Ka ditë që me mikun tim nga Suedia Hamit Gurguri kishim caktua një takim me një poet, shkrimtar por edhe me profesion prej ish Diplomati të rryer shqiptar në kohët më të veshtira si ai vet thotë të diplomacisë shqiptare në shekullin e kaluar.

Është një e hënë pas dite, nga ora tetëmbdhjetë, por ende ndjehet vapa dhe zhega si thonë vendësit këtu edhe pse mbrëmje. Ne mësyjmë Hotel Tirana me mikun tim Hamit Gurgurin për të takua mikun tonë të përbashkët Besnik Mustafaj.

Marrim ashensorin dhe ngjitemi në katin e dytë në Terrasen e Hotel Tirana, shofim në një kend në një tavolin na pret me buzagaz miku ynë duke mbëshjtellë një cgare nga kutija e tij e duhanit. Na vëren dhe shofim se në fytyrën e tij njeriu shef një ndjenjë gëzimi, e kjo shprehet edhe tek ne sepse takojmë për të parën herë një shkrimtar, poet por ajo çka është më më vlerë një Diplomat prej diplomati të shtetit shqiptar të shekullit të kaluar kur nuk ishte lehtë të bëhej diplomaci në Europën e trazuar.

Mirë se erdhët në Tiranë! Është fjala e parë e mikut tonë.

Me falni po unë jetoj në periferi të Tiranës, atje buz Dajtit në Priskë dhe kështu që shumë pak jam në qytet. Më pëlqen fshati, natyra dhe njerëzit atje. Natyra është idilike, e pa prekurë, e pastër dhe të jep jetë. Kam një shtëpi atje, pakëz tokë ku merrem me pemët dhe perimet që kultivojë në truallin tim, ku kalojë kohën më shumë kënaqësi.

Atje ndjehem i qetë dhe më pelqen që të jem i shlodhur për punën time me shkrimet, sepse mbrëmjet janë shumë të rëndësishme për mua dhe janë shumë frytëdhense në punën time prej poeti e shkrimtari.

Pra kam zgjedhurë të jetoj këtu dhe kështu në mënyrë që ti përqendrohem më shumë shkrimit dhe punës së të shkruarit.

Pas këtij prezentimi të mikut tonë edhe ne të dy bem një prezentim se kush jemi, ku jetojmë dhe cfarë bëjmë. Kur përmendem se jetojmë dhe punojmë në Suedi, miku ynë u ndal dhe meditoj një cast!

Më vjen mirë që qenkeni në atë vend Nordik. Dua tua them edhe këtë se gjatë karrierës simë diplomatike pothuajse kam vizituar të gjitha vendet Europiane si dhe ato Nordike e baltike por i vetmi vend që nuk kam qenë asnjëherë është Suedia.

Kam degjua shumë për këtë vend, për mikëpritjen e atyre njerezve për të ardhurit e besoj se edhe ju ndani këtë mendim me mua dhe se jeni të mirëpritur atje. Me shkrime merrem që nga rina dhe ndjehem krenar me këtë. Politikën e bëra për ca vite dhe në fund vendosa te kthehem prap tek shkrimet sepse ia vlenë. Koha kur isha në diplomaci ishte kohë e turbullt, kohë që duhej mund e sakrificë keshtu që tani ndjehem me mirë me letrat e mia dhe shtëpinë time në periferi të Tiranës ku gjej vetën dhe ndjenjat e mia të cilat i vë në letër.

Biseduam edhe për librin, lexuesin por edhe bashkëpunimin e ndërsjllë mes poetëve nga dy vendet tona dhe besojmë se do ia arrim qëllimit edhe për te cilin në ishim me miqt tanë suedez në Shqipëri. Kembyem libra dhe me një kafe mbremje në hotel Tirana u ndam nga miku ynë Besnik Mustafaj.

”NJERIU NË PROVË” SAKRIFICË E NJERIUT TONË PËR JETËN E DINJITETSHME NJERËZORE

by

Gjithësecili dëshiron t’i shohë njerëzit e mëdhenj, por më mirë është të shohësh veprat e tyre, d.m.th. të shohësh ata vetë, sepse idetë e tyre s’kuptohen nga fytyrat e tyre, por dallohen nga veprat e tyre.- Fjalë e urtë filozofike shqipe/

Nga Sokol Demaku/

Një e ndodhur e rrallë në jetën e përditshme sepse jemi mësua të shohime ndjejmë të kundërten si zakonisht nga njerzë tanë. Një ngjarje e cila zëvend në histori, e që shumë vështirë që në ditët e sotme të përseritet sepse jemi ata të cilët kultivojmë dicka që është e kundërtë e kësaj vepre të madhe shpirtërore dhe morale.

Një vepër të tillë madhore me veti të pastra morale na e paraqet shkrimtari ynë i mërënjohur në mërgatën shqiptare Hamit Gurguri në librin e tij të radhës me titull shumë domethenës dhe simbolik për kohën që po jetojmë ne sot “Burri në provë”.

Është një libër në prozë pra një roman me 170 faqe, botimi shtëpisë botuese “Erik Hans” nga qyteti suedez Gislaved që në vete ngërthem 12 kapituj të ndryshëm të cilët në më nyrë zinxhirore lidhen me njeri tjetrin deri në përfundimin e librit.

Pothuajse në të gjitha librat e tij shkrimtari Hamit Gurghuri për temë e kafatin, qëndresën dhe katrahurat e popullit shqiptar dhe kontaktet e tij me popuj tjerë nëpër periudha dhe rrjedha të historisë.

Por është shumë interesant nëse libri i tij më i ri “Burri në provë” do lexohej me vemendje dhe të kuptohet si duhet sepse ai trajton një ves madhor të popullit tonë në shekuj që sot si duket është humbur apo zhdukur dhe njerëz intelektual janë pre e nje mentalitet i të lig që ata sot kultivojnë. Pra kanë humbur burrërin, kanë humbur vesin më të shtrenjtë të popullit tonë. Kjo është për të ardhur keq, kjo është mjerim i mjeranëve intelektual të sotëm.

Një libër me një përshkrim kronolologjik ngjarjesh të jetës së njeriut tonë në kohë e shekuj, një libër i cili ngërthen në vete ate cka shumëkush e perjetoi në kohë të liga të jetës nën sundimin dhe vuajtjen nga sunduesi, nga ata të cilët me shekuj sunduan dhe necmuankë të popull sa fisnik dhe liridashës në këto troje.

Autori ngjarjen e ve në kohën kur hordhit barbare të krajlit serb sundonin me dhunë trojet tona dhe kur xhandarmeria percmonte dhe dhunonte cdo gjë që ishte shqiptare. Por është interesant se familja shqiptare është ajo e cila me traditen dhe fisnikrine e saj gjunjëzon cdo tentim dhe persekutim të hordhive gjakatare të pushtuesit dhe dhunuesit të kohës.

E autori thotë që në fillim të librit:”Me ag, Shkurta, e zonja e shtëpisë, u ngrit ngadlë nga shtrati, si me pertesë. Ndjente një farë plogështie. Iu duk se u zgjua me krejt tavanin e dhomës mbi shpinë. As vet nuk dinte ta spjegonte pse, por nga mjegulla e ndjeu një fare neverie, një farë ndjenje kobi, si t`i ishte braktisur e tërë dëshira e jetës. Para dy vjetësh ajo pat varrosur të vetmin djalë, Ukën, i cili u vra në ndeshje me hordhitë e krajlit të Serbisë, pak mbi Grykën e Vajteshit”

Në bazë të përshkrimeve dhe zhvillimit të ngjarjeve vendndodhja e ngjarjes na del të jetë treva shekullore e kundershtimeve dhe mos degjueshmerisë qytetare kundër regjimit shekullor gjakpirës dhe shtypës serb ndaj popullatës shqiptare, pranë trevave të Drenicës.

“Oxhaqet e Prelacit, një nga një filluan të villnin tym, i cilisitë ishte bërë binjak i mjegullës, mbështillej, përqfohej me të, si t`i bëhej dashnor i saj magjik…”

Si duket në lexim e sipër të këtij romani historik të autorit tashmë të njohur për lexuesit tanë Hamit Gurguri i cili ka bërë emër me pendën e tij prej mjeshtri të shjtellimit të temave me motive historike nga e kaluara e lavdishme e populli tonë ai ia arrin qëllimit që i ka vënë vetës kur gjatë shtjellimit të ngajrjeve historike në mënyrë letrare dhe me theks artistik nxjerrë përfundime filozofike që kanë vlera të larta morale për popullin tonë. Ku autori në faqen 21 thotë:
“Vdekja e njëzet e katër njerëzve të asaj dite në Prelac e kishte tronditur Drenicën e shumë krahina më tutje, por dukej sikur Prelacin e kishte ofruar”…

“Robëria që shtërngonte, dhuna që ushtrohej, sikur i burrëronte ata djem para kohe, lëshonin shtat, punoin e në heshtje formonin bindjet, qëllimet e i dallonin se idealet ishin po të prindërve të tyre, ta hiqnin të huajin nga atdheu, që të gëzonin vetë të mirat e frytin e punës së tyre”.

Hamit Gurguri në romanin e tij “Burri në provë” prezenton një ngjarje të rallë kur njeriu vihet në provë dhe në spovëpara rrezikut. E kjo provë dhe sprovë në romanin në fjalë i ndodhë personazhit kryesor të “Burri në provë”, ku këti njeriu iu kërkua nga pushteti gjakpirës dhe shtypës i kohës që ai të ngre gisht ndaj bashkefshatarëve, ndaj njerëzve, ndaj personave të pafajshëm duke i ngarkuar ata me një të pa bame se kinse ata dikur kishin krye një varsje e me këtë pushteti gjakatar donte të mbulonte të vërtetën duke mbuluar ate me padrejtësi dhe se këta persona do nxirreshin para drejtësisë së shtypësit mizor dhe të njejtit do denoheshin për dicka të pa bërë.

“Saiti iu bëri varrim dinjitoz Bacokut të vet. Në atë të pame i erdhen shumë njerës të njohur, të panjohur, të largët, të rrehitnës, disa të krahinave më të largëta, miq e dashamirë, që t`ia lehtësonin dhembjen. Ndër të fundit në të pame erdhi ai majori Sreqko i dha Sait kryeshendoshjen dhe të tjerëve të afërm dhe tha: Ky i ndjeri dhe ky saiti, që keni kmet, na lan pa fjalë, thua se na vunë pamukun në gojë mua dhe të gjithë atyre, të cilët morën detyrë shtetërore t`i vritnin tre përsona të Prelacit, për vrasejne e Radovanit në Kralica…”

Por nga historia nga vet përvoja e jetës ne e dim se populli ynë njashtu sikur edhe autori e përshkruan në romanin e tij “Burri në provë” di dhe diti cdo herë të nxirret nga më e keqja, nga ajo që pushtuesi e aplikoi dhe e provoj në kurriz të tij dhe se kjo është një ndjenjë madhështore morale e njeriut tonë të rendomt.

Por një bashkëfshatar pyeti mojorin  dhe i tha: Po pse more major? E ai përgjigjet si me ironi por duhet të pranoj se ai ka humbur truallin dhe luftën me ata të cilët ruajnë pragun  e shpisë, morlain e tyre si dhe ndergjen e kanë të pastër dhe thotë:

“Këta të dy, dy burra, du vëllëzer sikur dy oficer të një garde mmbretërore, të veshurë si tyë shkonin në Festë të bajramit, të mabthur me opinga të qqpura me mjeshtri, thua se jeta e tyre nuk ishte një privilegj për ta, pranuan të pushkatoheshin për të tjerët. Dhe se këta asesi nuk ia zgjatën gishtin akusjt, që t`i thoshin se ja, ja këta tre janë më të këqijtë e Prelacit”…

Autori na nxjerrë në pah një thënje të mendimtarit dhe adhursit malazes të shqiptarëve Mark Milani i cili thotë për shqiptarët se: “Burrëria është veti e atyre që kanë nder, guxim, por tybe edhe zemër të pastër…”

Përmenda edhe më lart se ky roman është një kronologji ngjarjesh, një tabllo jete dhe më mirë të them një kohë e një epoke njerëzore e cila na përshkruan rrethanat e jetës të njeriut tonë, virtytet e mrekullueshme, sakrificën e njeriut tonë për jetën e dinjitetshme njerëzore dhe modestin që cdo herë kjo shqiptarine  ka bërë të fortë dhe me burrëri.

Dhe nga fundi autori na thotë : “…Fjalë pas fjale shpërndahej lajmi për vdekjen e Mon Delisë, por si një e reshur dëbore që mbulon mal e vbërri shpërndahej fjala për guximin e Monit e të Sait Delisë. –Ishin burrat në provë, flitnin pleqtë.- Po pra. Në prova të vogla jemi për cdo ditë, flisnin të urtët e të diturit, por këso provash, për të vënë kokën në vend të afërmeve, të fqinjëve e të bashkëvendëseve si rralë ndodhin, flisnin pleqtë me përvojë.”

Kur lexuesi i del në fund këtij romani, duhet të meditoj, sepse përmes leximit të “Burri në provë” lexuesi rrit respektin për njejrzit e penës, për intelektual të vërtetë, për njjerëz që kan idela dhe të cilët vetësakrifikohen e që ne vend të “shpatës” ata përdorin penden emprehtë, nxisin dhe frymëzojnë dhe ndihmojnë në ndryshime pozitive të jetës, duke i ikur egërsisë, barbarisë e duke vu në jetë dashurinë dhe humanizmin.

Dhe krejt në fund gjejmë një pyetje të cilën autori e parashtron dhe thotë se ishte aktuale për atë kohë të ata njerëz por ndoshta është edhe për të sotmët:Sa prova i ka burri? – dhe përgjegja vjen automatikisht: “Gjatë gjithë jetës shumë, por prova të jetës janë pak! Cdo ditë, herë-herë cdo javë, herë-herë në motmot nga njjë, herë në mosha të ndryshme nga një, herë një e tillë gjatë gjithë jetës…”

Mendimet e Hamit Gurgurit janë të thëna dhe të spikatura thejshtë dhe bukur në cdo fjali të romanit, ato janë të nga jeta e përditshme, freskojnë mendjen e njerëzve, japin këshilla, nxitin njeriun në gjëra të bukura në shpresë nëtë ardhmen dhe frymëzojnë për një të ardhem të ndritshme me një vizion të pastër njerëzor.

Romani ”Burri në provë”i Hamit Gurgurit i kushtohet kryekëputë një tradite të lashtë shekullore burrërisë dhe taditës se burrit shiqptar në kohë dhe kushte të ndryshme të jetës.

*-Duke shfletuar romanin e Hamit Gurgurit ”Njeriu në provë” botuar nga shtëpia botuese ”Erik Hans” Gislaved, me 170 faqe

 

MERGATA-Rruga e jetës është drejtësia,mos u ndaj nga rruga për të hyrë në rrugica

by

*Sokol Demaku, mësues në shkollën suedeze “Fjardingskolan”, Borås/

*Duke lexuar librin “Sa e këndshme është jeta” të Sokol Demakut/

Shkruan Viron Kona/

Njerëzit e duan vendin e tyre, e duan rruzullin tokësor si një shtëpi dhe familje të madhe, të bukur e të ngrohtë, harmonike, ku të mbizotërojnë marrëdhëniet miqësore, respekti i ndërsjellë i vlerave, duke kontribuuar gjithkush me modesti për pjesën që i takon. Prandaj dhe krahasimi i rruzullit tokësor me “Shtëpi të Njerëzimit” apo shprehja “Jeto dhe lërë të jetojnë”, tingëllojnë nga më të gjeturat, ato janë rrjedhojë e përvojave jetësore të trashëguara në breza.

Mesazhet  të tilla të vyera e, plot të tjera, përcjellë libri i Sokol Demakut “Sa  e këndshme është jeta”, një libër që nuk i kalon 100 faqet, por që kumton cilësisht ide dhe arsyetime logjike për jetën aktuale dhe të ardhmen, për natyrën dhe përpjekjet e shoqërisë për të kundërshtuar të keqen dhe për të përmirësuar dhe perfeksionuar më tej vetveten, për t`i dhënë njeriut lirinë  e merituar, të drejtën që i takon, vlerat dhe të vërtetat…

Për të çelur kapitujt e librit autori përdorë si çelësa  të artë shprehje të filozofisë popullore shqiptare, që e plotësojnë më mirë idenë dhe mesazhin, por që edhe konfigurojnë mendimin dhe portretizimin e tipave dhe karaktereve që ai merr përsipër të paraqes. Janë shprehje që përmenden në vendin dhe kohën e duhur, që njeriut i vlejnë në jetë, sot dhe gjithnjë, janë sentenca që vijnë nga përvojat e kohëve që kaluan dhe që vlejnë edhe për kohët që vijnë. Ato janë të shumta dhe tërheqëse në këtë libër, por unë mbajta shënim disa prej tyre: “Rruga e jetës është drejtësia, mos u ndaj nga rruga për të hyrë në rrugica”, “Plakem, e për nënën time gjithnjë jam i vogël”,  “Më i forti i njerëzve është ai që është i zoti të përmbajë vetveten”, “Njerëzit ndryshojnë nga njëri-tjetri nga koka, jo nga këmbët”, “Ke provuar të mbushësh kokën me idetë e të tjerëve, por në fund bosh e ke përsëri”, “Unë nuk vuaj shumë nëse më jepet rasti të falë atë që është për t`u falë, nuk dua as të humbas atë që kam”, Çdo njeri duhet t`i përgjigjet vetes së tij dhe duhet të dijë se çfarë kërkon në jetën e tij”. “Dashuria duron varfërinë, nevojën, urinë, mundimin… Dashuria  ndryshon skëterrën në parajsë…”, “Dashuria për atdheun është mbi të gjitha dashuritë”.

           Mos përbuzë gjuhën e nënës sate, gjakun e vëllait…

Në vendin tënd mund të të ndodhë që ta shohësh disa herë dikë` dhe të mos arrish të komunikosh, sepse nuk ka ardhur rasti, sikurse, mund të ndodhë që edhe mund të kesh pasur një zënkë, grindje e konflikt me të dhe, kur i kalon pranë, as që i hedh sytë, i shmangesh, apo edhe e përfletë, e kërcënon. Por, nëse ndodhesh në dhe` të huaj dhe, e rastis bashkëkombësin, qoftë edhe atë me të cilin je grindur, menjëherë ndjen dëshirën t`i afrohesh dhe ta përshëndetësh.

Në vështirësitë dhe peshën e rëndë të emigracionit, në tehun e mprehtë të indiferentizmit e mospërfilljes dërmuese, emigranti përpiqet të gjej një mbështetje sado të vogël për t`u çliruar nga rëndesa e mjedisit të madh, të  rrëmujshëm e të panjohur, që, atij, herë-herë i ngjason deri edhe me një gjeratore të fuqishme e të pamëshirshme që e tërheq drejt qendrës së saj thithëse. E, atëherë ai kërkon me ngulm qoftë edhe një pikë të vogël mbështetëse, ashtu si udhëtari në shkretëtirë që, i etur për një pikë uji, kërkon doemos një burim, ashtu si shtegtari që ka humbur rrugën në një pyll të dendur, kërkon një shteg për të dalë…

Emigranti kërkon të kapet diku, të mbahet dhe të dalë nga gjendja e turbull dhe  e pa shpresë ku ndodhet. Në kësi rastesh, edhe sytë apo vështrimi i njeriut sado pak të njohur, i duken si një far, si një dritë, ku ai duhet të drejtohet, si një bankinë moli, ku ai të ankorojë anijen e tij të jetës. Bashkëkombësi bëhet kështu mbështetje për të qëndruar e orientuar, pastaj, për të ecur e për të vazhduar rrugën e jetës, ai është shpresa, besimi dhe shpëtimi. Kjo, ndodh, për arsyen e kuptueshme, sepse me bashkëkombësin të lidhin gjëra të mëdha, që bashkojnë dhe jo ndajnë, të lidhë origjina, gjaku, vendlindja, gjuha, kombësia, traditat…

Në të gjitha epokat, por edhe sot po ndodh dendur që njerëzit largohen nga vendlindja, në shumicën e rasteve për mbijetesë, apo dhe për shkak të luftërave dhe gjenocidit, sikurse edhe të prirë nga kurioziteti  dhe kureshtja. Por, mjafton një sinjal, një thirrje, një kambanë nga atdheu dhe ata vrapojnë e mblidhen në vendlindje, e cila ka forcën e një magneti tërheqës dhe të fuqishëm. Bashkëkombësit vijnë në atdheun e tyre dhe mblidhen si bijtë rreth prindit, me merakun t`i pyesin e t`i shohin se si janë, çfarë mund të bëjnë për t`i ndihmuar dhe mbështetur për jetën dhe vazhdimësinë…“Guri rëndë peshon në vend të vetë”, “Zemra e tyre është në vendlindje”.

Duke “bashkëbiseduar” me Astrid Lindgren

Me arsyetime të mençura dhe me një gjuhë të qartë e të kuptueshme, letrare dhe filozofike, Sokol Demaku, përcjellë  mesazhin që, ashtu si atdheun e vendlindjen, duhet të duash dhe  të respektosh njerëzit e kombit tënd, gjakun tënd, i cili është më i afërti, qenia njerëzore që qëndron më pranë teje në gëzime dhe vështirësi, në mbijetesë dhe luftë për të mbrojtur atdheun dhe jetën… Ai ndjenë dhe shprehë keqardhje për ata njerëz që grinden, që shahen e përçahen, që formojnë klane dhe i kundërvihen njëri – tjetrit, shpifin nisur nga interesa të vogla e meskine, paragjykime dhe vese të zilisë, egoizmit, pronësisë, përfitimit vetjak. Me fjalën e tij të qetë dhe të urtë, Demaku bën thirrje për bashkim e vëllazërim, për jetesë në harmoni dhe të mbushur me dashuri, për t`i qëndruar pranë vëllait, për t`iu gjendur atij në vështirësi, për t`ia lehtësuar hallet e mbijetesës në dhe` të huaj, për t`i ofruar po mundi një “dorë” ndihmë. Prandaj dhe përcjellë thirrjen: “Mos përbuzë gjuhën e nënës sate, gjakun e vëllait… “Duhet të dish se, i huaji asnjëherë në jetë nuk ka për të pyetur për rrënjët e tua, por gjithmonë ka për të folur për gjethet ato i interesojnë atij. E së shpejti, në vjeshtë, gjethet do të thahen, do të bien për tokë e do t`i bartë era..

                  Njerëzit duan më shumë  diellin që lind se sa atë që perëndon

Në tipin dhe karakterin, në punët dhe detyrat që kryen, Sokol Demaku shfaqet gjithë gjallëri dhe entuziazëm, miqësor dhe i ndjeshëm, ai nuk është asnjëherë indiferent dhe flegmatik, nuk mund të qëndroj i qetë kur punët nuk shkojnë siç duhet, përkundrazi, është aktiv, i zhdërvjelltë dhe i zjarrtë: edhe në krijimtari, edhe në veprimtaritë kulturore, arsimore, artistike e shoqërore. Tipi dhe karakteri i tij shfaqet në dëshirat dhe vullnetin për dije e kulturë,(duhet të dish vet, që t`u thuash diçka  të tjerëve), në pasionin dhe mirëkuptimin vëllazëror, në dashurinë për vendlindjen me tërë forcën e ndjenjave  të pastra e të sinqerta, në gatishmërinë për ta ndihmuar e mbështetur atë që është në nevojë, duke bërë gjithnjë më të mirën e  mundshme. Sokoli e ka si lajtmotiv maksimën: “Punët e mira janë si drita, jo si errësira”. Njerëzit duan dritën, jo errësirën, ai mbështetet në devizën se, njerëzit “Duan më shumë  diellin që lind se sa atë që perëndon”.

Në të djathtë: Sokol Demaku, Per Olof Höög (kryetar i komunës Brämhult-Borås-Suedi)  dhe Bahtir Latifi,(prill 2013) duke i dhuruar kryetarit të komunës një copë minerali nga nëntoka e Kosovës.

Karakterin dhe formimin e tij Demaku e shprehë në librat dhe mendimet që shfaq, qofshin ato filozofike e poetike, por mbi të gjitha e shprehë në qëndrimet realiste dhe njerëzore, në marrëdhëniet miqësore që krijon kudo ku ndodhet, në vendlindjen e tij – Kosovë, në Shqipëri me miq e shokë të shumtë, në Boras të Suedisë ku jeton e punon me bashkatdhetarët, me kolegët, nxënësit, komunitetin prindëror të shkollës suedeze “Fjardingskolan” ku është mësues prej shumë vitesh, me kolegët  gazetarë e shkrimtarë në Lidhjen e Shkrimtarëve Suedezë, në Shoqatën e  Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë “Papa Klelementi XI Albani”…Sikurse e shfaq nëpërmjet revistës tashmë mjaft të njohur “Dituria” të Borasit, Suedi, që ai drejton, të radios dhe televizionit  “Dituria”…

                         Kur nuk merret në mbrojtje i drejti, atëherë “djajtë” hedhin valle

Të mbetet në mendje skica“Një ndjenjë e humbur”, e cila, e shkruar  me gjuhë të zhdërvjelltë dhe  figuracion të gjallë artistik, shprehë ndjenja të thella dhimbjeje njerëzore për vogëlushët, që, të detyruar nga egërsira-gjenocidi-serb mbi Kosovën martire, braktisën ëndrrat, kukullat, lulet, zogjtë, oborrin e shtëpisë, lojërat, shoqet dhe shokët e vegjël, gjyshërit, gjithçka të dashur dhe të bukur të vendlindjes dhe, pas prindërve të tyre, “morën arratinë” në rrugët labirint të kurbetit… Një skicim demaskues i gjenocidit serb, i cili, veçanërisht në Kosovë, u shfaq i tëri sterrë i zi në ligësinë e tij, duke vrarë  e masakruar njerëzit e pafajshëm, duke shkatërruar gjithçka ata ndërtuan me mundim të madh dhe sakrifica, duke i zbuar nga vendlindja, duke i  terrorizuar vogëlushët, duke u marrë atyre jetën, duke u vrarë ëndrrat dhe fëmijërinë…

Libri vijon me ligjëratën “Ku është ëndrra, ku mbeti shpresa?!”, një pjesë prekëse, që vjen  nëpërmjet rrëfimit drithërues të një nëne kosovare, e, ku përpara lexuesit shfaqen si në një skenë filmike dallgë e stuhi dëshpërimi e vuajtjesh,  të cilat as që mund imagjinoheshin se mund të ndodhnin, tmerre dhe krime rrëqethëse, që dërmuan shpirtra dhe zemra, që e bëjnë njeriun e urtë dhe të mirë të vërë në dyshim karakterin e panjohur dhe të dyzuar njerëzor, se, deri ku mund të arrijë ligësia e qenies njerëzore serbomadhe me ato krime dhe ato tmerre që i bënë të zeza dhe i nxinë krejt faqet e globit, që i treguan botës pjesën e padukshme, anën e panjohur të atyre qenieve që, në egon, babëzinë dhe egërsinë sunduese e pushtuese, u shfaqën përbindësha anti jetë, anti njerëzorë. Atë ligësi, ata e kishin shfaqur edhe për shumë vite e dekada më parë mbi shqiptarët, por që Evropa as që kishte dashur t`i dëgjonte, t`i shikonte, të pranonte të vërtetat e tmerrshme që ndodhnin në mesin e saj… S`ka më keq se sa ai që nuk do as të shikojë dhe as të dëgjojë. Fjala e urtë thotë se, kur nuk merret në mbrojtje i drejti, atëherë “djajtë” hedhin valle! Dhe,   “djajtë” e hodhën vallen e zezë të krimit mbi Kosovë.

E dhimbshme, tronditëse kur nëpërmjet gojës së nënës, shpërthen psherëtima: “Eh, botë e madhe, botë vetjake që më gënjeve me dritat shumëngjyrëshe, me bukuri të rrejshme… Bota kurrë nuk ka dashur të di të vërtetën…”

Ishin ato krime, ai ferr, që krijoi gjenocidi serb mbi Kosovë, të cilat më në fund e shkundën dhe e tmerruan Evropën, e tronditën dhe  e bënë të ndjeshme, duke besuar tashmë se krimi i zi i Luftës së Parë dhe të Dytë Botërore nuk kishte ndalur, por vijonte i veshur me koracën e hekurt të barbarisë mesjetare, duke shkaktuar drama dhe tragjedi të tmerrshme në popullsinë e lashtë shqiptare, që kërkonte veçse të drejtën dhe lirinë në tokën e trashëguar nga stërgjyshërit e lashtë dardanë…

E, me gjithë ç`ndodhi, populli i Kosovës as u mposht e as u gjunjëzua, ai u shndërrua në Feniks, në zogun e shenjtë dhe të pavdekshëm të  mitologjisë, që rilindi nga hiri i tij…Në faqet e librit fryjnë me tallaz ndjenja dhe përjetime të dhimbshme: “Na larguan nga fshatrat me tanke, na detyruam të ikim maleve. Atje në male ishte shpëtimi ynë, aty ishte streha jonë…Nga atje shihnim gjakpirësit me shami në kokë duke djegur shtëpitë tona, duke shkatërruar çdo gjë që kishim krijuar me vite…Vendosëm të ktheheshim, por jo ne gratë, vetëm disa nga burrat të shihnin nga afër se ç`kishte mbetur…Çdo gjë ishte bërë shkrumb e hi. Më i vjetri i fshatit tregoi kur u kthye se, në oborr, kishte gjetur një kartolinë të shkruar nga njeri prej gjakësorëve serb që ia adresonte familjes së tij e ku i tregonte për krimet që kishin bërë ndaj popullsisë shqiptare…Krenohej me krimet që kishte bërë…”

Në vazhdim, në librin e tij, Sokol Demaku, ndihet i shqetësuar për plagën e rëndë të kurbetit dhe pasojat e shkaktuara: “Kurbeti ta humb fjalën e parë shqipe që ke nisur të flasësh në vendlindjen tënde të dashur, ta humb shokun e jetës që të mirën dhe të keqen e ke ndarë së bashku me të, të ndanë nga zemra e nënës që të ka rritë, të ndanë nga baba që të ka mësuar se si duhet vendlindja ku ke le, të ndanë nga motra e cila sa herë ta përmend emrin shkrihet në lot, të largon nga vëllai, nga miqtë e shokët dhe gjithë rrethi shoqëror…Në kurbet kurrë nuk mund të dëgjosh fjalën e ëmbël të nënës sate që e ke lënë me duar në gji duke të pritur në çdo kohë, të mungon ledhatimi i babait tënd që të rriti me këshillat e tij të mira dhe të dashura…”

    Era e fuqishme nuk ia zhveshi dot pallton udhëtarit,kurse dielli me rrezet e ngrohta bëri që ai ta heq vetë…

Sokol Demaku punon e krijon vazhdimisht. Ai godet të  keqen dhe ligësinë, duke përdorur si “armë” krijimtarinë dhe bukurinë krijuese, shpirtin e pastër dhe të dëlirë, punën e pandalshme, veprën kulturore dhe atdhetare.

Demaku është nga ata njerëz që nuk i shkëputë fjalët nga veprat, ai e përdor dhe e vë të gjithë kohën e   mundshme dhe përkushtimin në shërbim të punëve të dobishme, nismave e veprimtarive të vyera kulturore, duke i shërbyer me devotshmëri jetës, arsimimit dhe kulturimit, edukimit të fëmijëve, harmonisë, miqësisë dhe mirëkuptimit shoqëror, e, në këto drejtime ai është kurdoherë unik.

Sokoli të gëzon dhe të entuziazmon me punët e kryera dhe gjithnjë vijon në mënyrë të pandalshme për punë të tjera, edhe më të bukura. Energjitë e këtij njeriu janë të mëdha sepse kanë burim shpirtin dhe zemrën e tij të bardhë, krijuese dhe atdhetare.

Njeriu nuk është se do t`i bëj të gjitha, por në pozicionin e tij bënë më të mirën e mundshme, e të gjithë bashkë kryejmë punë edhe më të mëdha e të dobishme në shërbim të jetës dhe përparimit.

 

Duke punuar, duke krijuar pareshtur, gjithnjë me qëndrim të mençur e të ekuilibruar për jetën dhe njerëzit, për ngjarjet dhe marrëdhëniet shoqërore, Sokol Demaku  na sjellë në mendje proverbin ku tregohet që, era, sado e fuqishme, nuk ia zhveshi dot pallton udhëtarit, përkundrazi ai e shtrëngonte atë më shumë pas vetes, kurse dielli, me rrezet e tij të ngrohta, pa bujë e zhurmë, ngadalë e pa u ndjerë, bëri që udhëtari ta heq vetë pallton nga trupi…

“Sa  e këndshme është jeta!”, është një përfaqësim i veprimtarisë së palodhur, i mendimeve  krijuese të autorit, ai ka në qendër popullin e  vuajtur dhe të martirizuar të Kosovës, që u përballë me dhunën dhe gjenocidin e egër serb, nuk u thye, nuk u përkulë, por vijoi rrugën e jetës, gjithnjë në gjurmët e të parëve të lashtë ilirë, kurdoherë i orientuar drejt paqes dhe mirësisë, duke i treguar Evropës dhe botës, mesazhe dhe shembuj të vyer e të ndritshëm të civilizimit dhe qytetërimit të vërtetë…

DIASPORA SUEDI- “DITURIA” , NJË DECENIE NË SHËRBIM TË MËRGIMTARËVE DHE BASHKËPUNIM MË VËNDASIT

by

Nga Sokol Demaku/

Shqiptarët në qytetin e Borås datojnë qysh herët por ishte shumë e vështirë që njeriu të gjejë ndonjë gjurmë lidhur me jetën dhe veprimtarinë e tyre në këtë qytet, sepse nuk egziston asfarë dokumentacioni lidhur me aktivitete që këta kanë zhvilluar. Duhet theksuar se koha kur ndoshta individët e parë janë vendosur në këtë qytet duhet të jetë diku kah vitet e 80-ta e jo më herët sikur kemi të bëjmë me nacionalietet tjera nga ish Jugosllavia, të cilat kanë arritur në këtë qytet dhe ende edhe sot jetojnë nga vitet 60-të, kur në këtë qytet ishte nevoja për fuqi punëtore në industrinë e tekstilit, sepse qyteti Borås është edhe qyteti i textilit në Skandinavi.Me fillimin e punës së QKSH “Migjeni” në Borås, lamia e informimit fitoj edhe një formë tjetër të mirë informimi dhe takimi të bashkatdhetarëve. Ata tani e në vazhdim kan mundësi takimi, shoqërimi, bisede e shkëmbim mendimi dhe përvoje për jetën, punën dhe aktivitetin e punës. Ata filluan punën në nxjerrjen e një reviste kulturore letrare në Borås të Suedisë, ky organ i QKSH “Migjeni” këtu në Borås.

Në prill të vitit 2007 respektivisht me 10 prill doli edhe numri i parë i revistës ”Dituria”, organ i Qendrës kulturore shqiptare ”Migjeni”, në Borås, e cila del një herë në muaj në gjuhën shqipe e me dy ose katër faqe në gjuhën suedeze. Revista ”Dituria” është një revistë për fëmijë, të rinj shqiptar që jetojnë dhe veprojnë ne Suedi. Revista ”Dituria” del në çdo të 15-tin e muajit me një tirazh 250 ekzemplarë dhe me 20 faqe.

Revista ka krijuar një rrjetë të gjërë bashkëpunëtorësh në Suedi, Kosovë e Shqipëri po ashtu edhe në mesin e mergimtarëve shqiptar në vende të ndryshme të botës.Temat të cilat trajtohe në revistë janë nga jeta e fëmijëve, të rinjve, shkollës, familjes, prindërve, bashkëkombasve që jetojnë në mërgim si dhe tema nga vendlindja dhe trojet shqiptare. Revista ka krijuar një rrjet të gjërë bashkëpunëtorësh në Suedi, Kosovë e Shqipëri, e po ashtu edhe në mesin e mërgimtarëve shqiptarë në vende të ndryshme të botës. Revista shpërndahet te bashkëkombasit gratis në qytetin e Boråsit me rrethinë, por edhe në internet. Gjithashtu dërgohet një numër i caktuar egzemplarësh edhe ne Kosovë, Shqipëri, Finlandë, Zvicër, Gjermani, Angli, SHBA dhe vende tjera ku ka shoqata të shqipëtareve e me të cilat QKSH ka një bashkëpunim të frytshëm. Ne i falënderojmë të gjithë ata poetë, shkrimtarë, gazetarë të cilët na ndihmuan me punimet e tyre në begatimin e revistës sonë, Këshilli Komunal i kultures së qytetit të Borås që redaksisë së revistës i erdhi në ndihmë me mjete materiale jo të shumta, por të cilat ishin më se të nevojshme në këtë kohë për redaksinë e revistës. Pra redaksia e revistës mori ndihmën e parë materiale.Me fillimin e punës së QKSH “Migjeni” në Borås, fusha e informimit fitoi edhe një formë tjetër të mirë informimi dhe takimi të bashkatdhetarëve. Ata tani e në vazhdim kishin mundësi takimi, shoqërimi, bisede e shkëmbime të mendimeve dhe të përvojave për jetën, punën dhe aktivitetin. Në fillim të vitit 2008, revistës “Dituria”, Këshilli Kombëtar i Kulturës i Suedise e ndihmoimaterialisht revisztën për realizimin e qëllimit fisnik të saj. Kështu u krijuan kushtet që redaksia të pajiset me mjete të nevojshme për punë më të suksesshme. Edhe Këshilli Komunal i kulturës së qytetit të Boråsit i doli në ndihme QKSH dhe vet redaksisë së revistës “Dituria”, por ndihmën më të madhe në botimin e revistës QKSH ”Migjeni” dhe vetë redaksia e revistës mori nga Studiefrämjande, dega në Borås.

Botimi i revistës tani ishte më i lehtë në vazhdim të vitit 2008, ku me mjaft sukses vazhdoi botimi i saj. Është e rrugës të përmendet se gjithë kësaj për një aktivitet të tillë i parapriu një vizitë e një delegacioni mësusish nga shkolla nëntvjeqare “Demokracia” e qytetit të Durrësit në Fjärdinskolan të Borås në shkurt të vitit 2007. Në “Fjärdingskolan” ishte hartuar një projekt bashkëpunimi mes këtyre dy shkollave  i cili projekt ka filluar me sukses realizimin e tij me ndihmën e shtetit suedez.Ndoshta, ndonjë lexues mund të mos e dijë, se ku botohet Dituria?

Ajo botohet në Skandinavi, në pjesën më veriore të Europes në qytetin e taxtilit në Borås të Suedisë.Për ta pasqyruar sadopak jetën e kësaj reviste, është viti i nëntë, qëkur del kjo revistë kulturore, me titullin “Dituria”.  Në redaksinë e saj bëjnë pjesë disa intelektualë të njohur të mërgatës por edhe nga vendlindja. Kjo revistë përgatitet dhe botohet  me përkushtim, duke përballuar edhe vështirësitë e njohura financiare, por duke ju falenderuar shtetit suedez redaksia ia del dhe janë të kënaqur më punën që ata bëjnë.Por është interesant të përmendet se edhe pse kjo revistë është prezente edhe në Kosovë edhe në Shqipëri, deri më sot më perjashtim të poetëve, shkrimtarëve dhe gazetarëve bashkëpunëtor askush nga jeta kulturore dhe arsimore as që ka kontaktua me redaksin apo stafin botues të saj. Kjo është me siguri për tu cuditurë. Revistën njeriu mund ta gjejë atje në Bibliotekat Kombëtare të te dy vendeve, pro jo vetëm këtu, këte revistë me emër e renome prandaj mund  ta gjeshë edhë në Athinë, Shkup, Sofje, Bukuresht, Londër, Oslo e vende e qytete tjera ku frymon shqip.Revista shpërndahet falas për bashkëkombasit tanë në mërgatë, por ajo dergohet edhe në shumë biblioteka të vendit nikoqir ku nxënës, të rinj dhe bashkëkombas kanë mundësi ta gjejn e lexojnë, njëherësh ajo gjendet edhe në shumë shkolla të vendit nikoqir ku mësues të gjuhës shqipe janë të interesuar për te.Mësuam edhe ate se kjo revistë është një dritare informimi për mërgimtarët shqiptar në Skandinavi, por edhe më gjerë në Europë. Kjo në prill te 2017 mbush një decenie jete dhe pune të frytshme në ruajtjen dhe kultivimin e  gjuhës, traditës dhe kulturës në mërgatë. “Dituria” është një urë lidhëse dhe bashkëpunimi më shumë vende te botës por ajo më kryesorja me vendësit.Degjuam edhe këtë se paska smirëzi dhe shpirt këqinjë të cilëve u penguaka “Dituria”,  por është e kaluar kjo sepse “Dituria” rrugëton dhe qanë rrugën e shpërndarjes së dritës së diturisë në mërgatë, duke krjua ura miqësie dhe bashkëpunimi në cdo segment të jetës, duke prezentua mërgatën në evenemente të ndryshme kulturore.

Revista që nga viti 2008 është edhe në internet pra lexuesi e ka këtë mundesi që revistën ta lexoj edhe në internet pra kemi botimin  elektronik pos ati të shypurë.Dhe se është e regjistruar në regjistrin zyrtar të revistave kulturore në shtetin Sudez me numër ISSN 2001-6530, cka e bënë edhe më të fortë dhe zyrtare sot këtë revistë kulturore me renome të mërgatës sonë.

Kjo faqja ne internet arrin rekord leximesh me 5 qershor 2012 ku ne ora 17:00 ka 1600 vizitor.http://www.dituria.se/

Kemi 1600 vizitorë n’linjë

5 qershor 2012 ora 17,00

Ajet Nuro anuro@albemigrant.com

Urime, 1600 lexues është një shifër që do t’a kishin zili edhe gazetat e Tiranës apo Prishtinës, urime, pra.

Ajet

Urime!

Stafi ynë ju uron që numri i lexuesve tuaj të shtohet përditë.

Me respekt,

Ekipi i programit në gjuhën shqipe të Radio Bullgarisë

Të dashur miq të shtrenjtë të DITURISË së mërndritur!

Num kam dëshirë t`ju bëj qejfin, por kam dëshirë t`ju them të vërtetën. Jeni nga revistat elektronike, ndër më të lexuarat dhe më të respektuarat. Ka shumë arsye për këtë, por, sipas meje, jeni të sinqertë në ato që thoni, jeni atdhetarë, respektoni me të gjithë fuqinë e shpirtit tuaj demokracinë. Jeni fisnikë.

Urime! Suksese do të keni gjithmonë.

Kurse ne, që përpiqemi të ndihmojmë me shkrimet tona, ndihemi të vlerësuar nga ju dhe, veçse zemra mund të ketë fuqinë e shprehjes së mirënjohjes, sepse fjalori ende nuk ka arritur të gjej fjalët e duhura. Por, kur e thotë zemra, puna është e bërë, fjala është e thënë.

Qofshi gjithnjë të mirë dhe të lumtur, ju, vëllezërit tanë në Suedi, kudo në emigracion. Ky urim, doemos përfshin mikpritësit tuaj të nderuar dhe të respektuar.

Viron Kona

Revista, tashmë, bëri hapin e parë në zhvillimin e saj të bashkëpnumit më poet, shkrimtarë dhe gazetarë nga vende të ndryshme të botës dhe në vendlidnje e shtetin nikoqir dhe ata në redaksi thonë se janë shumë, shumë të kënaqurë në këtë drejtim sepse kanë arritur të krijojnë një rrjetë bashkëpunimi, që kjo për këta mërgimtar ka një rëndësi jashtëzakonisht të madhe.

Pra, me potencialin e vet krijues dhe me mundësitë teknike, revista Dituria ka mundësi të paraqesë një produkt mjaft më vlerë,kulturor për mërgatën shqiptare, në ruajtjen e gjuhës, kulturës dhe traditës shqiptare tek mërgimtarët tanë por ajo në veçanti tek fëmijët e lindurë në mërgatë. Me këtë arritje, revista Dituria do mbush misionin e saj shoqëror dhe human, me prezencën e saj gjithnjë e më të madhe në tërë botën shqiptare.

 

 

DIASPORA SHQIPTARE NË SUEDI DHE RUAJTJA E IDENTITETIT KOMBËTAR

by

”QENDRA SHQIPTARE MBRETËRESHA TEUTA” DO MBAJ GJALLË KULTURËN GJUHËN DHE TRADITËN SHQIPE NË GÖTEBORG TË SUEDISË/

Nga Sokol Demaku/

Në Göteborg të Suedisë pas shumë kohësh dhe shumë angazhimesh të entuziastëve dhe adhuruesve të gjuhës, kulturës dhe traditës shqiptare më në fund u arritë që edhe këtu të funksionojë dhe mbaj gjallë kulturën shqiptare shoqata kulturore e sapo formuar ”Qendra Shqiptare Mbretëresha Teuta”.

Kjo ishte ëndërr e kahmotshme e shumë të rinjëve dhe të rejave shqiptare në Göteborg thotë entuziastja dhe iniciatorja e themelimit të kësaj shoqate kulturore shqiptare Exhlale Shipoli e cila ka vite që këtu punon me të huajt ardhacak e njëkohësisht edhe me shqiptarët e ardhur këtu, dhe thotë se ka parë nevojën e egzistimit të një shoqate kulturore shqiptare këtu.

Këtu edhe kohë më parë kanë egzistua shoqata shqiptare, klube shqiptare, por mjerisht të gjitha kanë përfundua atje ku nuk duhet, pra janë shuar së egzistuari ndoshta edhe pa dhënë edhe më të voglin kontribut dhe se sot shqiptarët këtu janë askund.

Ajo që na dha krah në këtë drejtim është bashkëpunimi që ne të rinjët dhe aktivistët e qështjeve të gjuhës, kultrës dhe traditës shqiptare këtu në Göteborg është manifestimi i mbajtur së bashku Qendren Kulturore Shqiptare ”Migjeni” nga qyteti fqinjë Borås në nentor të vitit të shkuar në kuadër të Kremtimit të 28 Nëntorit Ditës së Pavarësise së shqipërisë m ekoncert madheshtor dhe Revy mode me veshje kombëtare shqiptare në Qendren më të madhe tregëtare dhe Kulturore në Göteborg dhe ndoshta edhe në Suedi me mbi 8000 vizitorë në ditë e që beri jehonë në të katër anët, jo vetëm tek shqiptarët por la mbresa madhështore edhe tek vendësit suedezet dhe kjo është shtytje që ne morëm këtë iniciativë dhe besoj se ia dolëm sot thotë Jeton Partini, një akvist i vyer dhe i kahmotshëm në qeshtjet e kulturës sonë qysh edhe si student këtu në suedi.

Ka kohë që jemi në kontakt dhe në takime mbrëmjesh, në mënyrë që sa më mirë të përgatisim të gjitha gjërat që kjo shoqatë të jetë funksionale dhe tu dali në ndihmë bashkëkomabsëve tanë ketu në qytet dhe rrethinë sepse nuk është numër i vogël i shqiptarëve që jeton dhe vepron këtu, prat ë gjithë janë të mirë se ardhur në këtë vatër të gjuhës, kulturës dhe traditës shqiptare në mërgim, thotë Samir Spahia një enutziast i madhë i qështjes së ruajtjes dhe kultivimit të kulturës sonë në mergim.

Unë jamë shumë e re këtu, ka vetëm një vit që jetoj në këtë qytet, në ketë metropol botërore dhe cdo ditë në levizje e siper takoj, ndegjoj të flasin shqip plotë e përplotë njerëz dhe një ditë emdnova ne vete athua si është  mundur të ketë kaq shumë shqiptar këtu e  mos të këtë një pikë takimi? Dhe rash në kontakt me këta entuziast, me këta miq dhe ja vendosëm dhe ia dolëm që të ngrejm një shoqtaë e cila do i bashkoj shqiptarët edhe këtu në Göteborg thotë e reja Jonida Gjana.

Për të riun Tritos Hoxha kjo është një njdnjë krenarie, një ndjenjë madhështie tek të rinjët tanë në mërgatë në angazhimin e tyre në ruajtjen  dhe kultivimin e gjuhës, traditës dhe kulturës sonë, një ndihmë për bashkëkombasit tonë në integrimin sa më të sukseshëm në jetë dhe në trendet pozitive të shoqërisë ku ne jetojmë.

Në mbledhjen thememluese të shoqtës ishin aktivstë të dalluar të cilët në mënyrë unanime zgjodhën kryesin e shoqatës e cila është në përbërje Tritos Hoxha, Kryetar, Exhlale Shipoli, sekreterare, Jeton Partini arkëtar, Ella Gadderus,Tiron Papraniku, Samir Spahia dhe Jonida Gjana, anëtar.

U morë vendim me votim unanim se emri i shoqatës do të jetë”QENDRA SHQIPTARE MBRETËRESHA TEUTA”dhe selia e saj do jetë në Göteborg.

U aprovuan të gjitha dokumentat e nevojshme për regjistrimin e shoqatës në entet suedeze të kulturës në mënyrë që shoqata të mund të zhvilloj akvitetin e saj për cka edhe është themelua.

Në u urojmë sukses në punën e tyre fisnike dhe besojmë se do ia dalin më ate që ata i kanë venë për detyrë vetës dhe ate cka Krysia dhe shoqata kërkon nga ata.