Tregim Nga Bujar Meholli /
Jetoja prej kohësh në amulli. Nuk di si ta përshkruaj dëshpërimin që më ngjitej e nuk më lëshonte, kur me apo pa dashje sillja nëpër kokë ato mendime. Me shëndetin e lig qeshë mësuar më; gjersa ecja nëpër bulevardet e mëdha ndjeja zemrën të më rrihte fortë, e një ligësi të ma përshkruante gjithë trupin. E shihja këtë ligësi si premisë kryesore të vdekjes! E, ç’mund të jetë vallë vdekja?
Natyrisht që sado vrisja mendjen nuk arrija në kurrfarë përfundimi, siç nuk kanë arritur edhe mijëra e mijëra njerëz para meje.
Nganjëherë e dëshiroja vdekjen, sinqerisht, e imagjinoja si një grua simpatike që donte të ngjizej në trupin tim. Dhe kur më ftonte në një udhëtim interesant, nuk më linte hapësirë as mundësi ta kundërshtoja, veçse t’i zgjatja dorën dhe të niseshim. Kur psikika ime rëndohej dhe më shfaqeshin neurozat, atëherë e imagjinoja veçse si një mëndesh të inatosur me pronarët, që e ruan momentin kur prindërit e foshnjës janë të zënë me punë, dhe në pabesi, për t’u hakmarrë, ia shkëput ëndrrat…
Mendoja shpesh, ç’lidhje misterioze kanë ëndrrat me vdekjen?
Bridhja nëpër bistro e kafene, sa në njërën e në tjetrën, nganjëherë s’kisha ku ta fus kokën dhe pronarët më lejonin në qosh ta bëj një sy gjumë, dhe ta ha një vakt. S’para kisha kurrfarë problemesh. Duke e çuar atë lloj jete, mendoja se kisha arritur nirvanën, se s’kishte gjë përtej kësaj – gjithçka i duhet njeriut, është ta ketë një copë bukë dhe kur t’i qepen sytë, të shtrihet diku.
– Shoku, tani bën mirë të largohesh për disa orë, sepse kemi një konferencë sot, do të vinë figura me nam, gazetarë, fotoreporterë… – po më thoshte kamerieri në një mëngjes, në kafenenë e ngjashme me Tari-Barin, ku kisha fjetur dhe isha zgjuar i qullur mes djersëve dhe ende i mpirë nga ca ëndrra të çuditshme. Ju që e njihni pikturën, kujtojeni tablonë Ëndrra të Pierre Puvis de Chavannes. Isha në aso gjendje, dhe kur më zgjoi kamerieri m’u turbullua gjithçka.
Një tip poeti i leckosur siç isha, natyrisht që s’kishte vend aty ku kishte ngjarje të tilla. Imazhi i kafenesë duhej ruajtur, e kuptoj; kur në netët e acarta më hapej dera, dhe lejohesha ta fus kokën e rënduar, më vinte mirë, e si mos ta thyeja qafën dikund, kur më kërkohej nga stafi i atij vendi?
Por, e marrtë e mira, e pashë atë! Ishte një grua që zbriti nga makina dhe tok me grupin ia mësynë kafenesë. Gazetare? Prezantuese? Nimfë?
Oh, nuk do ta përmend emrin e saj, kërkoj mirëkuptimin tuaj. Ajo ishte mrekullia dhe fundosja ime, vendosjani cilin emër të doni nga këta të dy…
Nuk do të besoja kurrë se një njeri do të kishte aq shumë ndikim në jetën time. Kurrë! Kudo shkoja, shihja fytyrën e saj. Diçka më thoshte se isha lidhur kokë e këmbë; syri im që shihte leckat e trupit, u ngrit ngadalë dhe përmes pezhishkave të dritareve u drejtua tek ajo fytyrë, që me qindra shikime të shpejta zhbiruese nuk përcaktohej dot. Qëndronte në mes të bukurës dhe dehjes. Rëndom gratë e zonja në karrierë, s’kanë fat me partnerët e tyre dhe këtë postulat (për mua ishte i tillë) e doja me gjithë shpirt. Më dukej njëfarë hajmalie. Ajo vërtet më pranoi si mik të saj, kurse unë nga dashuria e zjarrtë që ndjeja për të, mora guximin dhe i nisa një pusullë.
Nuk para dija se u shndërrova në një adhurues tjetër të saj, të listës së gjatë sa Kulla e Babelit.
Më dukej vetja tuhaf, teksa bridhja i vetëm mbrëmjeve nëpër bulevard, duke rrëmuar për ndonjë bistro ku të futesha dhe ta njomja shpirtin me muzikë. Lëshoheshin kompozimet e hungarezit B.B. dhe unë thurja ëndrra të llojllojta tok me të, larg nga ky planet, larg nga kjo tokë…
Një natë, dy hëna ndriçonin përmbi kokën time teksa ecja ngadalë si somnambul përbri lumit të qytetit, mbi të cilin disa tapa me fytyra njerëzish pluskonin. Unë po pluskoja në ajër. Katedralja e madhe u shfaq përball si kek dhe unë renda që ta gëlltisja. Pak më tutje në lagjen e ngushtë gjarpër, gjendej kompleksi i kafeneve dhe bistrove, ku më në fund arrita. U futa.
Fytyra e saj m’u shfaq përball, e madhe, saqë unë bërtita, ca nga frika ca nga kënaqësia që më shkrinte të tërin, si sheqeri që shkrihej për ta bërë kafenë të ëmbël. Edhe në kafene njerëzit pluskonin. Të gjithë po rrinin lart në tavan me kokat e kthyera poshtë, tavolinat e drurit, jetime, po rrinin të shtangura. Vetëm tavolina jonë ishte e mbushur, ajo ishte me mua dhe më buzëqeshte herë pas here me dhëmbët e mëdhenj të renditur aq hijshëm afër njëri-tjetrit. Qeshte kur i flisja për poezitë e mia, për bashkëpunimin me gazetat, e orvatjet për të kompozuar muzikë. – Ja, një copë gazete ku jam unë e dashur, e nxora nga xhepi i zhubrosur dhe ia tregova. Ajo qeshte. Më adhuronte. Mund t’i ndjeja shikimet nga lartë, të atyre syve me maje që drejtoheshin te ajo. Çdokush e njihte, ishte figurë publike, e parë nga qindra mijëra veta pothuajse çdo ditë, kur ajo dilte para ekranit. Çdo pore e trupit tim, u mbush me frikë, me një si neveri ndaj gjithçkaje. – E dashur, eja të ikim bashkë… shumë larg nga gjithçka! Ajo qeshte prapë, a thua se ishte mësuar të qeshte me gjithkënd kësisoj? Kur u përkula që ta puth dhe t’ia shpupurish flokët e dendura me njëfarë ngjyre që nuk ekziston më, ajo u tret, porsi një sirenë deti e frikësuar, u zhduk, e unë kisha pas rrëzuar filxhanin e madh sa një vazo; rrapëllima e ngjirur, më cyti të çohem. Kur ju kërkova kamerierëve të ma bëjnë një vend për natën, më panë egërsisht, para se të më degdisin jashtë…
Si ta përshkruaj brendësinë e shpirtit tim, pas gjithë këtyre ndodhive? Ajo vazhdonte punën e saj, ishte në kulm të gjithçkaje; e bukur, me trup të hajthëm, me asi zëri që a thua mjaftojnë katër palë vesh për ta shijuar! Ishte tri herë më tërheqës se zëri i Josephine Baker.
Unë, thjesht isha i tërhequr nga gjithçka. Pothuajse nuk më njihte kush në gjithë atë qytet të madh; më kishin çmuar pronari dhe djemtë e vendit, ku për herë të parë e pata takuar… ai vend nuk ekzistonte në hartë prej kohësh. Bëja gjumin kryesisht nën urat e qytetit, pranë ujit, ku edhe lahesha. Nëpër xhepa, mbaja poezitë që kisha shkruar në kartë-peceta restorantesh, të gjitha për të… ajo nuk e diti kurrë.
Në kulm të dëshpërimit, më kuptoni, përveçse mendova vetëvrasjen, i zhduka të gjitha krijimet e mia së pari duke i shqyer në njëmijë copë, dhe pastaj duke i hedhur në lumë…
Mbase duhej të shkoja në çmendinë. O Zot! O tmerr! Zjarri i gllabëroi fijet e zemrës sime.
Netët që vinin varg, nuk më premtonin asgjë. Dikur, të paktën gjeja rehati në gjumin i cili më kridhte në lloj-lloj ëndrrash, por ato janë venitur tashmë. S’ka ëndrra, s’ka asgjë. Vetëm ajo fytyrë tundon qenien time… Ajo fytyrë që e kam nganjëherë aq afër, ndërsa herë tjera është me milje larg nga unë… Ah! Sikur të isha i denjë për përdëllimin e saj…
Zot! Bërtita i lemerisur me duart lart, në kodrën prej nga shihej gjithë qyteti. Pamje madhështore!
O botë, mizorisht e bukur! Qyteti dukej i bukur sidomos mbrëmjeve, i spërkatur lehtë me dritat e hënave mbi rrugët e ngushta, dhe kafenetë e mbushura. Ah, si nuk hasa në sozinë e saj! Apo në ndonjë krijesë tjetër po aq të magjishme sa ajo! Nuk e di sigurt, nëse e doja vdekjen e saj. Do t’ia gjeja varrin, dhe do t’i shkruaja qindra pusulla, njomur me lot të hirtë për të. Në mos ajo, kësaj jete të vrerosur po mendoja t’i jap fund unë. Trajta fytyrash që herë më bëhej se i njoh, herë jo, më kalonin para syve nëpër bulevarde dhe pranë dritareve të kafenesë ku ulesha i vetëm, dhe pija. Edhe sa kështu? Sa hapa ishte larg nga unë ajo, vallë? Kështu i kaloja netët, në mesin e njerëzve të pastrehë, të lënë mbas dore; ata shpirtra të sinqertë m’u bënë miq të mirë. Nëpër net si këto gjeja frymëzim dhe shkoja në qosh të mejhanes, e mbushja fletën e bardhë që ma dhuronin. Pasioni për të shkruar nuk m’u largua, bashkë me frikën dhe mllefin. Nga çasti në çast, më bëhej se do më lëshonin këmbët, do më pështjelloheshin mendimet, e do më dërgonin në spital. A mund të jetoj unë në ankth, me fytyrën e saj çdoherë në lëvizje, me buzët e saj që porsa thirrin emrin tim, shkronjat i degdis era e fortë? U mendova gjatë dhe kuturisa këto dilema në fletën e bardhë, mes muzikës, pijes, dhe ngrohtësisë që dinë ta japin vetëm njerëzit e kësaj sëre, mbase para se të lëshohem atyre shkallëve të ferrit, drejt asaj hapësire të ngushtë me ajër të rëndë – që mund ta emërtojmë çmendinë…