Cikël poetik nga vëllimi ’’ Kujtime, kohën pas e kthejnë’’ nga Ermentila Guci/
Mama /
Ndjenja që të pushtojnë /
Tëj apin emocion,/
Zemra rreh forte/
Kur brenda mbartë një jetë…./
Gëzimi të rrembën /
Kur mendon që bëhesh mama,/
Trokitjet e zemrës /
Jehonë e lumturisë triufojnë,/
Sytë shkëlqëjnë,qeshin, qajnë/
Japin ndriçim,/
Buzëqeshje rrezatojnë fytyrën
Jeta një dhurate të bukur po jep,
Mama fjalë e bukur fortë
ëmbëlsi, dhimbje,dashuri….
Shpirtin ta pushton
Sa herë që e shqipton….
Udhëkryqet
Hapa të cojnë diku larg
Dikë lë pas ,e dikë bën bashkudhetar,
Fytyra të qeshura, të heshtura,të trishta, pajetë
Të parakalojnë përpara si refleks
Endesh midis turmës në kërkim
Të fatit,,, ëndrres apo diçkaje pakuptim
Pyetje ,enigma antiteza të vinë në mëndje
Pastaj mbështillen me misterin e jetës në kërkim.
Thua vallë lumturia të jetë
Një thesar që askush nuk e di ku ndodhet..?
Mbyll sytë e pyet zemën
Të tregoj udhëhkryqet e jetës…
Por zemra nuk tregon
Heshtja e saj shijën e hidhur pas lë……
Udhëkryqet e jetës nuk tregohen
çdo ditë ne disa nga ato përjetojmë
Kujtimet
Imazhe që flasin ,
Imazhe që heshtin,
Imazhe që vrasin ,
Janë kujtimet…..
Kujtimet kohën pas kthejnë,
Moment të bukura përsëri ti rikujtojmë
Emocione të ndryshe përjetojmë ,
Në portën e kujtimeve
Ritakojmë moment et me miqtë,personat e dashurë,
Me ata që janë e nuk jetojnë më….
Dozën e mallit e shuajmë ndopak ,
E pse kujtimi është vetë breng e mall !
MËRIA
Fjalë që u ngatërruanë
Diçka midis neve të dyve u prish,
Buzëqeshjen ty ta mohova
Zemrën time me fjalët e tua ma trazove.
Shikime që largohen , tej syve që shihen
Shpirtra të mërzitura larg rrinë .
Presin një buzëqeshje që njeri të harroj,
Fjalët që u thanë e mëria midis nesh ra
Pres të vish ti tek mua
E’ të më thuash ‘me fal’
Falje pa bër g jë për të’ më kerkuar
Por ideja që ti vjen e m a thua më bën të lumtur!
Fjalët mpleksen e krijohen keqkuptime.,
Ndajnë mendime e lendojnë zemrat,.
Lindin mëri që hidhëron pak shpirtrat.,
Pastaj buzëqeshja rilind përsëri tek potret e dashuruar.
Mëria ime për ty është diçka kalimtare
Ty të dhëmb zemr a kur zbehet fytyra ime
Me dashurinë tënde ti me tregon
Në dashuri mëria nuk shkon…..
VETËM
Shikonë të lumtur rreth e qark
Njerëz të lumtur sipërfaqsor,
Ti nuk përpiqesh të sillesh si ata??
Vetëm rri pa dikë që të dhuron dashuri.
Dashurinë e mban të ndryshur brenda teje
Dora jote nuk pret një dorë tjetër ,
Vetëm vetëmia të bën shoqeri
Ulur pranë teje në heshtje, pa të prishur qetësinë!
RrI e pret pa ditur kë…
Një shpresë apo dikë që zbus akullin brenda teje?!
Vetëm në monotoni e melankoli I kalon ditët,
Pa ditur çfare është lumturia.
Fletë e jetës , janë bardhë-zi
Ti pse nuk i përzien,,, e nuk mban vetëm ngjyrën gri?|
Trishtimet e ditës ty të pushtojnë,
Jeta ikën , ti nuk shijon asgjë….
Çfarë jemi ?!
Qeshim,qajm, buzëqeshim,,ulëracim
Jem i të lirë, t’ë burgosur , t’ë pa orentuar
Çfarë të bëjm??
Pse trokasim n ë mendime të fjetura
Çfarë kërkojmë vall ë prej tyre??!!!
Emocione apo pjesë të jetës sonë
Ishim, jemi dhe kërkojmë të jemi…
Kohë që endemi,
Midis dëshirave,suksseve,iluzioneve,dështimeve
Në kufij të caktuar k ohor
Me emocionet tona pa kohë
Emrin Tënd
Eci në të njejtën rrugë
Dora jote në supin tim mungon,
Mendimet vinë e më prekin
Orët e kujtimeve thërrasin,
Në shpirtin tim emocionet vrasin
Duke formuar në çast emrin tend!
Dhembjet e shpirtit
Jemi këtu- atje
Qënie të mbushura me ndjenja
Endemi i mes gjithckaje ,gjëndemi në vetmi
Gjithçka rreth nesh ngjyra të forta dominojnë
Zgjatim duartë për ti prekur e për t’ ndjer
Thjeshtë si nuanca që lë gjurmë në shpirtin tonë
Dhembjet e shpirtit, fortunë e jetës
Dikush ngre velat e noton në dallgët e jetës
Te tjerët mbytën në betëjn me jetën
Shpirti vëlon nga dhimbja
Me zë pa zë,,ai ulërin
Pret ndihmë për jetuar sërisht
Në jetën e mbushur me gjëmba
Që të tjetërsojnë e pse nuk shihen ndonjherë
Por mblidhen pak e nga pak
Deri sa humbet besim tek jeta
Veç kalojnë kohën me dhëmbjen e shpirtit
Që të sillet si dhurat e hdhur
Me mbishkrim ‘k y jam fat jot!’!