Archives for April 2013

Tregim nga Pierre-Pandeli Simsia/

Jashtë shiu vazhdonte të binte imët dhe shtruar.
Dhoma e shtëpisë ishte e madhe dhe mezi ngrohej.
Violeta shkoi te stufa, hapi derën e saj dhe futi dy dru të tjera. Vazhdonte të ndjente gëzimin për fejesën e Valbonës.
Nga jashtë, disa pika shiu trokitën në xhamin e dritares, si për ta ftuar të ulej edhe ajo në minderin pranë dritares dhe të zodiste atë peisazh pranvere, që në atë ditë të parë të prillit dita dukej e zymtë.
U ul mbi minder. Vështroi drurët e pemëve të lagura me gjethet e tyre të njoma të porsadala.
“Rrënka shi me erë” – the me vete dhe mendja i shkoi përsëri tek i shoqi, Dhori. “Pse u vonua shumë sot edhe ky i uruar? Shkoi ora 3!”
U çua nga minderi dhe shkoi përsëri te stufa. Në anë të saj kishte lënë tenxheren e gjellës. Hapi kapakun e tenxheres. Fasulet e ziera kishin zënë një cipë të hollë. Nuk po i kujtohej, nëse i kishte hedhur kripë gjellës apo jo. Mori lugën që e kishte lënë mbi një pjatë aty pranë dhe filloi të trazojë gjellën. Një fjollë tymi doli nga dera e stufës dhe i kaloi para fytyrës. Ajo ndjeu erën e druve të djegura. Shkoi përsëri te dritarja dhe u ul mbi minder. Nga dritarja e dhomës ku rrinte dukej avllia dhe porta e shtëpisë, kështu që edhe Dhorin do ta shihte kur të vinte.
I dukej se ai po vonohej më shumë nga ditët e tjera. Mezi po e priste, donte t’ia thoshte edhe atij sa më parë lajmin për fejesën e Valbonës.
” Lavdi o Zot, që ia hape fatin edhe asaj çupe. Çupë e mirë është, sa s’ka ku të vejë, por, ç’ti bësh fatit. Vetëm me fatin nuk hahesh dot. Lavdi o Zot! Si për vajzën time po gëzohem. Epo, vajza jonë është, komshi të vjetër jemi. Kot s’e kanë thënë të parët tanë atë shprehjen: “Njeriu do vejë në ditën dhe fatin e tij” Ja, i erdhi fati edhe asaj çupe. Mendove o Zot edhe për atë, se nuk është e pakët, është 30-të vjeçe. Si harrova ta pyes Ritën, nga është dhëndri? Ndoshta edhe ajo nuk e di, sapo ia tha Manjola dhe erdhi e ma dha mua lajmin e mirë. Manjola…! Po Manjolës, kush i tha? Nga e mori vesh? Apo, shoqe me shoqe. Jo, ç’ne shoqe, ato s’janë moshatare! Manjola vjet sikur i mbushi të njëzetat. Hajt tani edhe Manjolës një fat i mirë, heqtë këmbën zvarë Valbona edhe për të…”
Tringëllima e ziles së portës ia prishi mendimet. Që kur kishte qenë gjallë i vjehri, te trari sipër portës kishte vënë një zile hekuri dhe, sa herë hapej e mbyllej porta, zilja tingëllonte fort, sa edhe në dhomën më të thellë të shtëpisë të ishe e dëgjoje tringëllimën e saj.
Në portë hyri Dhori. Violeta sa e pa u ngrit nga minderi dhe shkoi të hapë derën e dhomës.
Dhori i lagur dhe me fytyrën e skuqur ku i dallohej qartë nervozizmi, po ngjiste shkallët e drunjta.
– Ku je, ç’u bëre? – i tha ajo, duke mbajtur me njërën dorë derën e hapur të dhomës.
Dhori ngjiti edhe shkallën e fundit, iu afrua të shoqes, e pa në sy dhe shtrëngoi dhëmbët. – Rrufjanka! Edepzëska! Kurrë burrë mos u gjendtë për atë! – mërmëriti me zë të ulët dhe hyri në dhomë; iu afrua stufës. Violeta po e shihte e hutuar dhe s’po kuptonte ç’po ndodhte. Hyri edhe ajo në dhomë, duke i shkuar nga pas.
– Ç’ka ndodhur? e pyeti e trembur.
– Opo, është rrufjankë ajo, – tha Dhori, duke hequr xhaketën e lagur. Violeta ia morri nga duart duke e parë në sy, si për t’i thënë, hë, vazhdo, ç’farë të ka ndodhur?
– Unë e kam pjellë dy herë atë. Ç’më pandeh mua ajo, shokun e saj?
Violeta ishte hutuar e tëra dhe s’po kuptonte përse bëhej fjalë.
– Më bjer benevreket; nuk e shikon si jam bërë? Jam lagur i tëri, që u lagtë dhe mos u thaftë kurrë.
E shoqja shkoi te dollapi i rrobave, nxorri një palë benevreke dhe një fanellë. – Shumë qenke lagur sot – i tha, duke ia dhënë rrobat.
– Edepsëzka! – mërmëriti përsëri Dhori.
– Ulu – i tha e shoqja, ndërsa ai po fshinte kokën me peshqir.
– Do ulem, do ulem, – tha dhe u ul në minderin pranë sobës.
– Për kë edepsëzkë po flet?
Dhori nuk foli, zgjati duart pranë sobës për t’u ngrohur.
– Kohë e keqe po bën sot, si dimër. Do ulemi të hamë drekë, apo do thahesh njëherë – e pyeti Violeta.
Edhe bukë do hamë, por të marr një afsh të ngrohtë njëherë.
E shoqja shtroi mbulesën e tavolinës dhe filloi të presë bukën. I hodhi një shikim shkarazi të shoqit me bisht të syrit.
– E di ç’më bëri sot ajo rrufjanka e Taqit? – filloi Dhori të flasë. Violeta lëshoi thikën e bukës mbi tavolinë dhe iu afrua të shoqit; u ul pranë tij.
– Për kë rrufjankë e ke fjalën?
– Për thuthuqkën e Taqit, që kurrë burrë mos u gjendtë për të.
– Kush Taq, Taqi ynë?
– Taqi yt, se unë s’kam të bëj me të. Po edhe ti… hajt ma, ç’farë kushurinj jeni, po nejse…
– Njeriu kur bëhet me tjetrin nuk pyet nëse je gjak apo jo. Po hë, vazhdo, ç’farë të ka ndodhur?
– Vdiq i ndjeri Taq, po ç’farë la prapa, një thuthuqkë, që kurrë burrë mos u gjendtë për të.
– Shshsht, se është gjynah nga Zoti, është edhe çupë. Mos e mallko deri te fati. Është gjynah edhe për të ëmën, Dafinën; ajo e di si po i rrit, grua e ve, pa burrë.
– Si nuk i ka ngjarë fare Dafinës; as nga Taqi nuk ka ngjarë. Ajo tjetra e motra, është më e vogël dhe nuk e njoh mirë, po kjo e madhja, Manjola, mjerrë kujt do t’ia zërë derën…
– Lëri tani mallkimet me fatet e të tjerëve se është gjynah, janë punët e Zotit ato. Më thuaj, ç’farë të ka ndodhur?
– Poo… ishim të dy me Milton. Edhe ai i papunë si unë. Ku të shkojmë, ku mos të shkojmë; i rramë tre katër herë rrugëve të qytetit. Hall të madh e ka zënë edhe atë të shkretin. E bija, Valbona, i ka shkuar 30-të vjeçe. Djali, po edhe ai nuk është i pakët, dy vjetë më i vogël se e motra. Edhe ai tjetri po i shkon 24 vjeç. Atë po më thoshte: Jam në hall të madh Dhori, ngushtë nga shtëpia, ngushtë nga ekonomia. Po ekonomisë, ç’i dhjet t’ëmën; se nuk hëngra tre herë bukë në ditë, do ha njëherë, por fatit të çupës ç’farë ti bëj, që nuk po i del, të iki edhe ajo si gjithë shoqet në rehatin e saj. Çunat të bëjnë ç’të duan, çuna janë ata.
– Për kë Milto e ke fjalën, për Milton e Sofijes? – e pyeti e shoqja e habitur.
– Jo po, të Maries. Një Milto kemi ne këtu. Kush Milto tjetër ka këtu në lagje çupë që po i ikën mosha?
– Uaa! Po ajo… – e ndërpreu të folurën Violeta, duke pritur të vazhdonte bisedën e porsanisur i shoqi.
– Eee, ajo, ajo. Nuk të pyet njeri sot po të kaloi pak mosha, si ka ardhur koha tani. Ma tha vetë me gojën e tij Miltoja: “Mosha e saj tani, besoj se nuk gjen më djem beqarë” Sikur po kërkonte ndihmë edhe nga unë.
Violeta s’po kuptonte ç’po ndodhte, gati sa nuk i tha për fejesën e Valbonës, por e mblodhi veten menjëherë. Po mendonte edhe për Manjolën; pse Dhori po shfrynte gjithë atë duf kundër saj.
– Po Manjolën, ku e takove? – e pyeti, si për t’i kujtuar të vazhdonte bisedën e porsanisur.
– Pamë qiellin që po mbyllej me re të murme e thamë të kthehemi në shtëpi pa na zënë ndonjë shi i madh. Ai na zuri që na zuri. Sikur e hapi njeri me dorë rrubinetën e çesmës, ashtu u hap edhe gryka e qiellit. Sapo u ndava me Milton, nga prapa, dëgjoj një zë femre të më thërriste. Ishte vulhumbura, Manjola e Dafinës, se nuk dua t’ia zë as emrin në gojë. Mezi po merrte frymë, si duket kishte vrapuar.
– Dhoti, Dhori!
– Po ti ku shkon në këtë mot të keq? – Sa mirë që të gjeta; kam dy orë që po të kërkoj. Isha në bashkinë e qytetit, që andej po vij. Të kërkon kryetari i bashkisë… më duket se një vend i mirë pune po të troket në derë. Duhet të shkosh sa më parë, që tani.
– Punë?
– Po, për ty. E pash vetë emrin tënd në listë. Ishit tetë veta, ti ishe i pesti. Ti bëj si të duash, unë po iki tani, se kam ca punë.
Dhori u kthye nga rruga dhe u nis drejt bashkisë.
Kur hyri në derën kryesore, qendroi para sportelit. Filloi të bisedojë me punonjësen e shërbimit.
– Kryetari ka dy ditë që nuk është këtu, ka shkuar me shërbim jashtë qytetit. Për listat që thoni ju, s’kam fare dijeni, megjithatë, prisni një minutë. Ngriti receptorin e telefonit dhe se me kë foli.
Pas pesë minutash nga shkallët Dhori pa të zbriste një grua e re, e bukur.
– Zotëri, më vjen keq që jeni munduar, sidomos në këtë ditë me shi – i tha e porsaardhura. -Tani nuk kemi ndonjë mundësi për t’ju punësuar. Ne e dimë, ju jeni në listën e urgjencës. Kur të na krijohet mundësia, do t’ju njoftojmë vetë.
– Je e sigurtë për këto që po më thua? e pyeti ai.
– Kjo është detyra ime zotëri, megjithatë, kur të vijë kryetari, ju mund të vini përsëri e të flisni me të.
-Të faleminderit shumë zonjë për sqarimin – i tha ai dhe u nis për në shtëpi.
Duke ecur rrugës, Dhori po mendohej të shkonte e të pyeste Manjolën mos ishte ndonjë keqkuptim. U nis drejt shtëpisë së Dafinës.
Kur po ngjiste shkallët, pa Manjolën të dilte nga guzhina ku rrinin zakonisht, dhe hyri në dhomën tjetër. Ajo i hodhi një shikim të shpejtë që u duk sikur po mbante të qeshurën.
Dafina kur e pa Dhorin, iu lut të hynte brenda për të pirë një kafe.
Dhori i ruhej edhe fjalëve të njerëzve, ngaqë Dafina ishte grua e ve, pa burrë, megjithëse ajo i kishte të rralla shoqet për nga karakteri.
Që kur kishte vdekur Taqi, ishte hear e parë që Dhori hynte vetëm në atë shtëpi pa të shoqen. I tha Dafinës arësyen e vajtjes atje. Fytyra e Dafinës menjëherë ndryshoi ngjyrë, herë të trëndafiltë e herë në limonti. Shtrëngoi nofullat dhe thirri të bijën.
Manjola, sapo hyri në dhomë, kur pa Dhorin e trembur dhe të mërzitur dhe rrobat e trupit të lagura, ia dha të qeshurës me të madhe.
– Hë – i tha, – kemi ndonjë të re?
Dhori e kuptoi që ishte tallur me të. Iu drejtua Dafinës: – E shikon ç’më bëri jot bijë?
Dafina u bë më tepër nervoze. Nxehtësinë e brendëshme filloi ta ndjejë në të gjitha pjesët e trupit. Nuk iu durua. I qelloi të bijës me pëllëmbë në fytyrë.
Manjola atë veprim të s’ëmës në sy të Dhorit nuk e priste.
– Mama! Pse vepron kështu? Ç’farë të keqe kam bërë unë sot më tepër se të tjerët. Sot është 1 Prill, të gjithë njerëzit argëtohen sot në këtë ditë.
– Të bëfsha gropën. Burrë për të bërë shaka me ty është ky? Shakaja nuk bëhet me hallet e njerëzve…
– Sa turp! – tha Violeta.
– Posi s’është turp – iu përgjigj ai.
– Jo jo! Më vjen turp nga Dafina – tha përsëri ajo.
– Neve, s’ka pse të na vijë turp; turp duhet t’i vijë asaj, për atë soj malli që ka në derë.
– Turp i ka ardhur asaj nga ty, përderisa i qelloi të bijës me pëllëmbë në sy tënd.
– E mirë, le të mbajmë turpin e çupës së Dafinës ne.
Violeta po rrinte e menduar me sytë ulur përdhe mbi qilim. Ia hodhi përsëri sytë të shoqit dhe e pyeti: – Domethënë, nuk është fejuar Valbona?
– Moj grua, dëgjon ti ç’po llomotis unë deri tani? Pse, për të martuar Valbonën shkova unë në bashki? Valbonën, si vajzë e mirë që është e ndihmoftë Zoti për ndonjë fat të mirë. Ne po të na jepet mundësia do ta ndihmojmë.
– Nuk është puna tek mundësia, por…
– Ç’farë por, se mos i kam unë mbyllur çunat në dhomë dhe, hajt, të marr një e t’ia jap Valbonës?
Violeta nuk foli, uli përsëri sytë përdhe.
Dhorit i pëlqenin shumë fasulet, sidomos në atë ditë me shi. Për t’i shijuar edhe më mirë, po i shoqëronte me ullinj e me qepë.
– Po ti, pse s’po ha? – e pyeti të shoqen, kur pa pjatën e saj që pothuajse s’e kishte filluar fare. – Apo ke ngrënë?
– Jo jo! Nuk kam ngrënë, ty po të prisja, por…
– Mos e mba mendjen aty tani. Ja edhe mua më zbritën nervat sapo e bisedova me ty, megjithatë, e kam një lëmsh të mbledhur nga brenda.
– Nuk e di ç’paskam sot – tha ajo. Mori një copë bukë, e futi në gojë dhe filloi ta përtypë. Edhe asaj i ishte mbledhur një lëmsh nga brenda; nuk po e mbante vendi të rinte në shtëpi. E shihte të shoqin tek hante dhe i dukej se po vonohej më shumë nga ditët e tjera në të ngrënë.
Dhori mori kafshatën e fundit të bukës bashkë me dy kokrat e ullinjve dhe i futi në gojë.
– Të hedh edhe pak gjellë? – e pyeti ajo.
– Jo, jo. U kënaqa shumë. Hahen këto të uruara fasule. – U çua nga tavolina dhe eci drejt sobës.
Edhe Violeta u ngrit dhe filloi të mbledhë pjatat. Tek e shihte të shoqen, Dhori ndjeu dënesë që i kishte folur aq ashpër me ato fjalë për Manjolën.
– Do që ta bëj tani kafen ta pijmë, apo do presësh pak? – e pyeti Violeta.
– Pse, ç’farë do bësh ti?
– Më duhet të shkoj deri tek Rita. Nuk vonohem, as pesë minuta.
– Pse, ç’i ka ndodhur Ritës?
– Jo, po…
– Mirë, shko dhe kur të kthehesh e pijmë kafen. Dëgjo – i tha ai, sapo e shoqja preku dorezën e derës për ta hapur. – Mos i thuaj gjë Ritës për ç’farë të thash, se ju gratë i keni qejf këto gjëra.
– Pse muhabete për të bërë janë këto – tha Violeta dhe doli jashtë dhomës.
Violeta po ecte me hapa të shpejtuar në rrugicë, sa që, kush e ka parë, do ketë menduar se diçka do ti ketë ndodhur. U gjend përpara portës së shtëpisë së Ritës.
– Ç’farë po më thua moj! – i tha Rita e shqetësuar, duke e parë Violetën në sy. – Nuk është e vërtetë që është fejuar Valbona? E zeza unë, shkova dhe i thash edhe Nadires, vazhdoi Rita të flasë, duke prekur faqet me duar.
– Pse edhe asaj i the ti? Po ç’të duhet ty që flet lart e poshtë?
– Ç’të duhet, thotë! Edhe Nadirja ashtu si ne u gëzua; qau edhe ajo e shkreta nga gëzimi.
Violeta po e dëgjonte dhe nuk po fliste, vetëm mblodhi pak buzët.
– Je e sigurtë që nuk është fejuar Valbona? e – pyeti përsëri Rita si për t’u bindur.
– Edhe më pyet? Unë për këtë erdha tani. Kishin qenë bashkë sot, Miltoja dhe im shoq. I kishte qarë edhe hallin e tij i shkreti për moshën e të bijës që po i kalon.
– Kur kishin biseduar, sot?
– Sot sot!
– Po shejtanit, Manjolës, kush i tha?
– Ty kush të tha, Manjola?
– Manjola, kush tjetër!
– Nuk di ç’të them, këto gjëra janë me zarar. E mira është të shkosh te Dafina, bisedoje edhe njëherë me Manjolën. Është mëkat edhe për Valbonën. Është çupë në moshë dhe i del nami kot së koti dhe mos harro, Manjola është pak çapkëne.
– Moj po… le të jetë sa të dojë çapkëne ajo; këto çapkënllëqe nuk i shkojnë tek mua.
– Unë për këtë erdha tani tek ty. Ika, se kam edhe Dhorin vetëm në shtëpi.
Kur Violeta u largua, Rita po rinte e menduar te pragu i portës. Gjaku i kishte hipur në kokë.
” Jo, jo! Do iki që tani” – tha me vete dhe eci drejt shtëpisë së Dafinës.
Trokiti në derë. Doli Manjola. – Hajde Rita, po mamaja nuk është këtu.
– Ti me kë je aty? – e pyeti Rita, që mezi po merrte frymë.
– Vetëm jam.
– Pse, ku ka shkuar jot ëmë?
Manjola psherëtiu, e pa në sy, u mendua pak pastaj tha: – Ka shkuar…, por, do vonohet ca.
– E po mirë – tha Rita, – unë për ty kam ardhur, por edhe për Dafinën.
Manjola shtrembëroi buzët si për t’i thënë se s’po e kuptonte. – Mua, ja këtu më ke.
– E po thashë, t’i them edhe Dafinës, të marim edhe Violetën dhe Nadiren e të shkojmë te Vangja, ta urojmë për fejesën e çupës, Valbonës.
Manjola kur dëgjoi këto fjalë, sa nuk ia plasi të qeshurës me të madhe, megjithëse për këtë kishte bërë fjalë me të ëmën. Kafshoi buzën e poshtëme dhe i tha: – Rita, nuk e kuptoj si e more seriozisht atë që të thashë. Unë mendova se sot është 1 Prill, megjithatë, faji është imi, që merem me plakat për të bërë shaka. Njëherë në vit është kjo ditë. Edhe ti, gjinkallë je, shkove dhe e hape në gjithë lagjen.
Ritës nuk iu durua. – Shaka për të bërë është ajo që bëre ti? Ti je vetë çupë beqare; e kupton që i del nami tjetrës? Më thua edhe gjinkallë.
Fytyra e Ritës kishte marrë një shtrembërim të theksuar. Manjola, duke e parë Ritën me atë pamje të fytyrës, sa edhe buza e poshtëme po i dridhej, iu kujtua, çfarë Rita kishte treguar njëherë për veten e saj. Kur kishte qenë e vogël ishte goditur në buzën e poshtëme dhe plaga i kishte lënë një shenjë të përjetshme. Buza e Ritës anonte pak nga ana e djathtë, sa edhe gratë e lagjes i kishin vënë nofkën, buzështrembëra. Ndërsa kur po fliste me Manjolën, buza po i dridhej më tepër. Manjola mundohej ta mbante të qeshurën, duke vënë dorën përpara gojës dhe kafshonte buzën me dhëmbë.
Rita e kuptoi që ajo nuk po shqetësohej fare për atë që kishte bërë.
– Dëgjo Manjola – i tha: Ti ndoshta kërkon të tallesh, se po e shoh, qe s’je fare e shqetësuar, por dua të them, se kjo punë ka vajtur shumë e madhe. Do të rëndojë shumë ty. Valbonës, mos i dil përpara syve, ndërsa të vëllezërit e saj, sidomos ai i vogli, ishte bërë xhind. Unë që andej po vij tani; nuk luajnë nga e tyrja ata. Donin të vinin këtu tek ty, por Miltoja nuk i la.
Manjola kur dëgjoi ato fjalë u zverdh menjëherë dhe zemra filloi t’i rrahë me shpejtësi. Gjunjët po i dridheshin, i dukej se do rrëzohej përdhe. Qeshja e mëparshme që i rinte varur në cepin e buzëve i iku menjëherë. Balli i shkëlqeu nga djersët. U përtyp, megjithëse pështyma në gojë i ishte tharë: Pastaj e pyeti: – Vërtet?
– Pse, po tallem unë? – tha Rita me njëfarë krenarie.
– Kush u tha atyre?
– Unë shkova, nuk po më mbante vendi nga gëzimi. Doja t’i uroja sa më parë.
– E shikon? Kot nuk them unë që ti je gjinkallë.- foli prap Manjola e frikësuar.
– Moj po… lëre gjinkallën ti! Ka vajtur shumë e madhe kjo punë.
Tani Manjola po e shihte Ritën, sikur ajo të ishte shpëtimtarja e saj. Po mendohej, si mund të dilte nga ai qorrsokak ku vetë kishte hyrë.
– Po vetë Valbona, çfar thoshte? – e pyeti pasi u mendua ca.
– Valbona? Ajo po i thoshte…
– Dëgjo Rita!- e ndërpreu Manjola. – Meqenëse ti që andej po vjen, të lutem shumë, mund të shkosh përsëri atje.
– Përse duhet të shkoj?
Manjola nuk foli. Vetëm po mendonte. U pendua shumë për atë shaka të tepruar që kishte bërë. Fytyra e Ritës, që para pak çasteve e kishte bërë të qeshte, tani po i dukej e frikshme. Mendonte se vetëm nga Rita varej zgjidhja e asaj ngatërese.
– Rita! Të lutem shumë! Ti duhet të shkosh menjëherë atje.
Rita lëvizi kokën në shenjë mohuese.
– Të lutem shumë Rita. Duhet ta bësh për mua. Mos u shpejto, vetëm më dëgjo. – Nuk mundi dot të fliste. Sytë menjëherë iu mbushën me lot dhe filluan t’i ridhnin në faqe. Ishte buza e Manjolës ajo, që po dridhej në ato çaste.
Rita që po e shihte në atë gjendje, iu dhimbs shumë dhe mendoi ta ndryshojë drejtimin e lojës.
– Çfarë ke? Pse qan?
Manjola nuk iu përgjigj. Ngriti dorën e majtë dhe fshiu lotët.
– E ja, se po shkoj te shtëpia e Valbonës. E ç’farë duhet t’i them, se ishte një shaka e jotja për 1 Prill?
Manjola përsëri nuk foli. Në ato çaste trishtimi që po kalonte, menjëherë iu kujtua edhe Dhori.
– Manjola! kur do t’i heqësh këto prapsira ti nga mendtë e kokës? Vërtet ke qenë vajzë e praptë e vogël, por tani në këtë moshë nuk të shkojnë më prapsitë. Ti po më thua se ishte një shaka, por moshës tënde tani nuk i shkojnë këto shaka, ashtu siç nuk më shkojnë edhe mua që po të gënjej ty në këtë ditë.
Manjola, nga ato fjalë të papritura që dëgjoi, nuk po u besonte veshëve.
– Si the? Nuk janë të vërteta të gjitha këto që po më thua?
Rita buzëqeshi, duke tundur kokën.
– Rita, të lutem, më thuaj; nuk janë të vërteta këto që më the? Nuk po vjen nga shtëpia e Valbonës ti tani?
– Si s’janë të vërteta? Janë aq shumë të vërteta, sa ç’është e vërtetë që Valbona është fejuar, ose të them më mirë që Valbonën e fejove ti sot më 1 prill.
Manjola u çlirua nga ai makth, buzëqeshi, fshiu lotët dhe tha: – Të martë dreqi buzën e shtrembër ty, se më ngrive gjakun.
– E po, kjo buza ime e shtrembër, e shpëtoi gjuhën tënde të shkurtër që po përpëlitej brenda gojës tënde të tharë.
Manjola iu afrua, e përqafoi dhe i tha: – Hajde, ulu tani të të bëj një kafe.
– Do ta pi – tha Rita, – por jo tani. Do vij më vonë me Violetën dhe Nadiren, kur të jetë edhe Dafina në shtëpi.