Archives for November 2013

Leximi dhe familjarizimi me poezine

November 5, 2013 by dgreca

Shkruan: MSC Ermelinda KASHAHU*/

Njohja ime me prof.Sali Bytycin ka qenë krejtësisht rastësore, ku për here të parë jemi takuar në qytetin tim të Gjirokastrës dhe në takimin e parë më la mbresat e një njeriu kureshtar dhe ambicioz. Padyshim që u trondita nga një njeri që përmban nje gjenialitet ballkanik, gati sa për një moment e fajësova kohën edhe pse të gjithë ecim mbi baltë dhe humbasim në orbitë.Ndonjëherë e fajësoj kohën për fatin që ndjek njerinë. Pasi kisha lexuar për të, desha të njoh me shume poetin, e bindur se lidhja e brendshme e imja do më pajtonte natyrshëm me formën njerëzore dhe artistike të njeriut që krijon. Mesaduket, gjërat që të zgjon leximi janë një copëz e thjeshtë, por e besueshme letrare. Që rroba poetike të ketë një pamje të thjeshtë, por të pranueshme, kjo duket tej e tej vëllimit edhe pse në këtë rrobë ka disa përshkënditje teminash. Ndodh ndonjëherë që në qerre me mjegull të udhëtojmë të gjithë pa e ditur. E shesim vuajtjen a e blejmë, ky është sunduku i brengës së kyçur.

Ndoshta kjo qe dhe arsyeja që unë iu futa detit me këmbë, pasi prof.Saliu s’është vetëm emri i poetit të vargut të qëndisur me merakun e nuses për pajën e saj, s’është vetëm miku i këndshëm që di seç thotë me penën e matur. Poet që nuk u thye dhe që drita jeshile iu hap shumë vonë. Gëllltiti ajzbergët që i rënduan në stomak, si gurët e ujkut të përrallës në menunë e përhershme dhe që sot me ekicët e vegjël thërrmoi ajzbergët e fjalëve. Mu desh ta lexoja dhe ta ristudioja krejt shkrimtarinë e tij, të shihja se farë shpreh vargu i tij lapidar apo kredoja e tij krijuese. Dhe u binda.Nuk ka poet tjetër që t’i qaset bindshëm këtij përcaktimi: “ Energjia e pashtershme kërkon terren” “Laboratori krijues dhe gjigant i autorit me të vërtetë shte një perlë nga më vepruesit dhe më prodhimtarët në tërë këto vite. Por personalisht vlerësoj, kohën dhe durimin e poetit ku paraqet interes njohja e këtyre vlerësimeve, ballafaqimi i tyre me atë që është për ne sot, kthimi te poezia.Poezia e tij është e kalibrit europian, një poet guximtar, i talentuar, me një mjeshtëri që ne shqiptarëve na mungon.

Vargjet flasin për një men uri të adhurueshme dhe brilante. Që të mbërrinte deri këtu, patjetër që autori ka bërë shumë rrugë. Patjetër është lodhur pas hapit të rëndë të pleqve dhe e ka lehtësuar barrën shekullore duke hedhur në letër maturinë e tij, patjetër është lodhur dhe pastaj është lodhur, si njeriu me dallgën dhe fati me shkëmbin. Vargjet më zgjojnë emocione shpirtërore dhe ky libër e vendos autorin në krye të odës si një kuvendar që di të bëjë biseda të holla. Duke qenë intelektual por dhe një vëzhgues i mprehtë i jetës, si një bletë e re që të kujton Thimi Mitkon, arrin me sukses të dalë para lexuesve, bindshëm, plot bujari e talent gjeniu, dhe kjo i lë hapur dritësoret e pallatit të poezisë ku epokat do t hyjnë natyrshëm, pa rrëzuar asnjë orendi. Mesaduket, trajtimi i mjaft kategorive të përjetshme si : dashuria, vdekja, familja, qëndrimi ndaj shoqërisë, etj, e parapëlqente këtë lloj ndërtimi letrar. Pa ekzagjerim, themelet e këtij libri kanë frymën e kohës dhe mua më kujtojnë themelet Deradiane. Bota e brendshme plot delikatesë përshkruhet me luhatjet dhe dridhjet më të holla, si një krijues që nuk mban gjë tjetër mbi supe, ve se pelerinën e poetit me stilin hijerëndë të barokut dhe ndjeshmërinë e hollë romantike, përthyen melankolinë dhe dëshpërimin e poezisë së kohës, e cila përcjell fatin e njeriut përballë kështjellave të ideologjive dhe teknikave të cilat kishin marrë vrull të frikshëm gjatë asaj kohe.

Interesant. Më kujtohet një poezi nga Lasgush Poradecit ku përcillej një klithmë torturuese e njeriut të vetmuar në fillim shekulli, që kërkonte të largonte errësirën pa adresë universale, që po e mbyllte atë si pellgu i zi. Citoj…Folmë mik /se dua të dëgjoj zë njeriu / dua ta ndiej veten të gjallë/ A do mbajë shumë ky zi/ kjo natë a ka të sosur/ apo jemi në atë natë pa mëngjes ? Heshtje të tilla, kaq të gjata, kanë dhe një lloj shanci tek ky libër. Ato sot janë një sprovë për të matur vlerat dhe cilësitë e këtij njeriu. Të mos harrojmë se këtij ishulli njerëzor iu desh t’i rezistojë me stoicizëm të admirueshëm dallgëve dhe ndikimeve që e miklonin cdo anë.

Kujtesa- e bukura

Përfytyrimi njerëzor i këtij autori të on larg, shumë larg, në luftën e trojës, ku një luftëtar i thjeshtë, Tersiti, duke folur p r qëllimet e vërteta të prijësve, u godit pas shpine nga Odisea në skeptrin e tij. E kështu, Tersiti për udi tek Iliada quhet inat i sepse ka admirimin e brezave njerëzorë. E njëjta gjë ndodh këtu. Krijohet modeli i shkrimtarit që jo vetëm lexohet, por edhe përpihet si rrallë kush tjetër. Aspekti letrar, ideologjikisht dhe emocionalisht, më përcjell këto ndryshime, në kohërat e ndërrimeve dhe shpresave të ndryshme që reflektohet në poezi,e cila megjithëse deri në njëfarë mase ka qënë e censuruar, përsëri shfaq idetë, emocionet dhe vlerat artistike. Autori fut në përdorim një numër të dukshëm, fjalë të rralla, me mjete të ngjyrimeve të spikatshme stilistike, të mendimeve dhe ndjenjave, për shkak se përdor gjuhën me një përpikmëri të jasht zakonshme, për shembull : tek poezia e titulluar: “ Kur e dënojnë poetin”, ndeshim shprehjen e rolit të forcuar, ritmit dhe trajtës poetike. Prej mënyrës së përdorimit të lëndës gjuhësore, prej ndërtimit ritmik të vargut, prej llojeve të strofave, përforcoj mendimin tim se: poeti është krijues i njohurive të caktuara teorike për poezinë.

Këtu, m ngjan me Horacin, Lukrecin apo Ciceronin, që përcaktojnë qartë kornizën e përmbajtjes në këtë fushë, m ngjan me Podrimen i cili në disa prej poezive të tij nuk preferon të krijojë tablo me korniza të gjera të jetës, nuk sendërton objekte me pamjen e tyre të jashtme. M ngjan me të madhin Umberto Ego, ku përjetimi ndjenjës së bukur njerëzore ka një shndritje të mrekullueshme shpirtërore, brengosje dhe dhimbje të fuqishme. Ato shpalosen qetë, pa u ndier, me një forcë të brendshme dhe filozofi të thellë. Prurja që sjell poeti është organike, me vlera origjinale në letërsinë shqipe, e cila arrin të shfaqet e pasuruar me përvojat më moderne të ligjërimit artistik.

Simbolika e muzgut njer zor

Poeti e ka plazmuar organikisht materien virtuoze të universit folklorik dhe kjo materie artistike nuk është artificialisht dhe e pamotivuar. Poezia ka koherencë apo vijueshmëri në mjaft ve ori stilistike, të cilat kanë qarkulluar në kohë të ndryshme të kësaj krijimtarie.. Më kujtohet poeti rumun, Kita Stanesku, i cili thoshte:

“Mos e besoni poetin kur qan

Asnjëherë loti nuk është i tij

Ai ka shtrydhur lotin e gjërave

Ai qan me lotin e gjërave”

A thua kjo poezi ka vulën e skamjes, poshtërimit dhe robërimit ? Kujtojm k tu poezin me titull: “Qyqe guri”, e cila fillon me idetë utopike për të ardhmen, më shfaq brengën e dëshpëruar të tij se duke rendur do ditë në linja të ndryshme, poeti nuk kishte as gjumë, as ëndrra, ku herë –herë cdo gjë i dukej si fantazma Makbethiane. Fjalët kuptimplota: dimër, robëri, vdekje, janë oksimoroni që shënon kohën në rininë e poetit edhe pse na duket se ndonjëherë nuk jepet saktësisht e konkretisht koha reale në disa poezi. Ajo ndjehet dhe këto figura të kobshme vijnë dhe derdhen mbi njeriun e kohës fatkobe të tij, pa mëshirë, e duket sikur thonë: “Tani shko, je i lire.” Motivet e poezisë nuk lindën nga udhëtimi imagjinar në një vajtje – ardhje metafizike. Këtu s’ka antitez ekuacionore sepse mali i errësirës është rob i parandjenjave dhe kjo duket në ciklin e dytë përfshirë prej 17 poezish ku shpirti i poetit ende nuk ndihet mirë. Citoj :

“ Shpëtuam prej asgj simit

Shqyr zotit

Edhe ne hymë në ligjin për mbrojtjen e specieve të rralla

Jetojmë n’rezervat

Të sigurt se nuk mund të na asgjësojnë”

Marr shkas nga k to vargje prekëse, por më duhet ta them me plot bindje se : këtë kostatim e kam lexuar tek Umberto Ego në veprën “Mendime të Pakrehura”.

Citoj… “ Sikur të mund të shlyhej vdekja duke e p rgjumur me këste !

Pashë në ëndërr realitetin.

’lehtësim, kur u zgjova !

Susam… hapu- dua të dal”.

Pa rënë në një admirim të rehatshëm për jetën e shkrimtarit që edhe sot shkruan, unë gëzohem kur konstatoj se poezia është respektuese e të drejtave individuale. Ky konstatim ka ndikimin e vet në përzgjedhjen e qasjes sime të letërsisë: “Mendimi dhe vlerat që përmban poezia nuk janë më të burgosura në një hallkë ideologjike të paracaktua dhe nuk ka më arsye që ne ta injorojmë këtë poezi si dikur”. Jo. ështjet e interesit ende janë zhdukur,dhe tani e vërteta që jepet në poezi është pasqyrimi i realitetit objektiv. Jam ndier e joshur prej këtyre formave që përdor poezia, e këto nuk janë në dëm të letërsisë, sepse poezia e Saliut nuk është zbrazëti, por është kuadri i një terësie diskursesh të gjalla, me të cilat ajo ndan shumë karakteristika dhe kufijtë janë të ndryshueshëm. Më vjen keq që shkrimtari i ka përjetuar ngjarjet e që poezia zbulon dimensione të panjohura të botës dhe kjo më trondit por edhe me nxit për të menduar. Tani poeti plot finesë dhe zgjuarsi ,i mënjanon ato plagë që ka marrë nga përvojat e jetuara dhe kjo është radikalisht e ndryshme, ku na nxit të imagjinojmë akoma mënyra të tjera për ta organizuar atë. Larg të qenit, një argëtim, një dëfrim i rezervuar vetëm për personat e edukuar, na mundëson që t’i përgjigjemi më mirë prirjes personale të të qënit njeri. Historia për poetin nuk është një grumbull datash dhe emrash që i përkasin së kaluarës. Ajo vazhdon sepse kondicionon estetizmin e botës së asaj kohe, e angazhuar në idenë e madhe se poezia nuk ekziston jashtë jetës, ajo ka pasur dhembjet e veta së bashku me poetin, si një ift udhëtarësh që të kujtojnë frazeologjinë e vjetër shqiptare: “Burri dhe kali vdesin në rrugë.

P rfundim:

Sa m lart të ngjitet njeriu në piramidën e diturisë, aq më të paktë janë njerëzit e men ur që i takon .Koha po tregon se poeti po ndri on në kualitetet e platformës së mendimit. Jo dokush i ngjit shkallët me sukses. Njerëz të tillë që ndërmarrin apo korsojnë në korsi të tilla, kanë frymëzim të mbarë dhe guxim të madh.Origjina e tij duhet të krenohet për mendimtarin e thellë, i cili po jep kontribut në fushën që kërkon zotësi, një thesar me t vërtetë,men urie.

I uroj poetit punë të mbarë dhe suksese. I uroj gjithashtu të tregojë në jetë, se letërsia ka për detyrë, dëshiron dhe mundet të punojë, për një botë më pak njerëzore, e cila jo pak e ka tronditur poetin n fjal Me kalimin e viteve poeti na ka lënë gjurmët e një jehone tronditëse të tij, jehonë edhe me veprën, edhe me shembullin e jetës së tij.Sot kuptova se bota letrare ka njerëz të mëdhenj, ka poet të mëdhenj, ku rrallë i plasarit n fjalët, rrokjet e kalbura dhe diftongjet e vetmuara. Gjej rastin ta uroj për një periudhë të bukur, pa ngrica, një periudhë të gjatë lulëzimi. Uroj që dielli të mos t’i perëndojë dhe të mos të ndihet më era e tërbimit që mbrëmësoi idenë racionale.

*Pedagoge n Universitetin “Eqrem abej”. Universiteti “Eqrem abej”

Fakulteti i Edukimit dhe Shkencave Shoq rore

Departamenti i Let rsis

Gjirokast r,Albania.

Gjirokast r m 1.11.2013

OSCE Indicates Results In Northern Mitrovica Can’t Be Determined

November 4, 2013 by dgreca

The Organization for Security and Cooperation in Europe (OSCE) has indicated that results from Kosovo’s local elections on November 4 in northern Mitrovica cannot be determined because of attacks on all three polling stations there.
Kosovar election officials and OSCE monitors were evacuated from the polling stations after masked men stormed the facilities — throwing canisters of tear gas and stealing or destroying ballot boxes.
Nikola Gaon, a spokesman for the OSCE Mission in Kosovo, told RFE/RL on November 4 that all ballots from northern Mitrovica appear to be lost.
“We don’t have that material in possession and we could not hand it over [to the Central Election Commission],” he said.
Gaon doubted whether the missing ballots could ever be recovered.
“From what we have seen from the video recordings posted on YouTube and other media, that material is damaged, torn,” he said. “So, in principle, I don’t know where that material is — if it ended up in trash cans or what happened to [the ballots] in the end.”
Serb hard-liners had kept up their calls to boycott the vote despite Belgrade’s public backing for participation by ethnic Serbs.
The OSCE’s Kosovo mission chief, Jean-Claude Schlumberger, says ballots from other Serb-dominated parts of northern Kosovo were transported to a central counting station near Pristina.
Kosovar President Atifete Jahjaga said the violence “will be met with a swift response” in an attempt to establish the rule of law in northern Kosovo.
In a statement, Jahjaga congratulated voters for their participation in the elections, which she said took place in “a generally calm and acceptable atmosphere.”
Jahjaga added that election irregularities will be “thoroughly investigated and prosecuted by the authorities.”
Serb officials in Belgrade had called for ethnic Serbs to vote in the local elections under an EU-brokered normalization deal reached with Pristina in April.

ALSO READ: Kosovo Votes In Key Local Elections

Serbia still officially rejects Kosovo’s independence, but the vote on November 4 was the first to get Belgrade’s backing since Pristina’s unilateral declaration of independence from Serbia in 2008.
Nevertheless, according to Washington-based political analyst Daniel Serwer, the attacks in northern Mitrovica ultimately could hurt Belgrade’s bid to join the European Union.
“People in Brussels expected Belgrade to be able to do something about that,” he said. “They may have tried; I don’t know the answer to that question. Did they try and fail, or did they not try? I don’t know. But I can tell you that it reflects badly on Belgrade and that, until they clean up the mess, they may be able to open negotiations; but those negotiations are going to have a hard time moving forward as long as this criminal element is able to escape Belgrade’s control and Pristina’s control.”

E vërteta e vrasjes së gjyshit të Rugovës

November 4, 2013 by dgreca

Nga Sejfi Protopapa*/

Para ca kohësh, anëtarët e organizatës internetore Alb-Shkenca diskutuan rreth idesë se babai dhe gjyshi i të ndjerit Ibrahim Rugova ishin ekzekutuar nga komunistët në Kosovë, ngaqë ishin anëtarë të Ballit Kombëtar, e si të tillë, i binte të ishin bashkëpunëtorë të nazistëve gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Se nga u motivua ky debat është për mua mister. Sepse debati lindi kur njerëz nga e gjithë bota po nderonin njeriun, individin Ibrahim Rugova, si një udhëheqës të vërtetë shqiptar, i cili në rrugë paqësore kërkoi me vendosmëri çlirimin e Kosovës nga zgjedha serbe. Dhe mbi të gjitha, a duhet që fëmijët dhe nipërit tanë të vuajnë apo të nënvleftësohen për shkak të veprimeve tona?
Gjëja më interesante në debatin tek Alb-Shkenca ishte se të dyja palët binin plotësisht dakord për një gjë: që çdo anëtar i Ballit Kombëtar automatikisht kishte qenë “i keq” dhe “ipso facto” një bashkëpunëtor i nazizmit.
Z. Auron Tare përcolli në diskutim një dosier të zbulimit britanik si një provë përfundimtare të bashkëpunimit të babait dhe gjyshit të të ndjerit Rugova me nazistët. Ai ofroi të njëjtin dosier për të ndihmuar Alb-Shkencën të shkruajë historinë e Luftës së Dytë Botërore në Shqipëri. Dhe i njëjti Auron Tare më ofroi mua të njëjtën dosier për të provuar se Mit’hat Frashëri ishte bashkëpunëtor i nazizmit.
Unë i dërgova z. Tare një mesazh në të cilin i sugjeroja se ai dhe z. Kokonozi (një tjetër diskutant) po i referoheshin Mehdi Frashërit, i cili kishte qenë kryeministër gjatë luftës. Ai m’u përgjigj se nuk po ngatërronte emrat. Kjo më bëri t’i shkruaj disa fjalë për Mit’hat Frashërin, udhëheqësin tim gjatë luftës antifashiste të organizatës së Ballit Kombëtar në Shqipëri.
Në 7 prill 1939, kur italianët pushtuan Shqipërinë, Mit’hat Frashëri ishte pronar i një librarie në Tiranë. Në atë librari dhe në atë datë i pati fillimet e saj organizata antifashiste e Ballit Kombëtar.
Asnjëherë gjatë kohës së luftës, Mit’hat Frashëri nuk u punësua në administratat e udhëhequra nga qeveritë e ndryshme kuislinge shqiptare. Ai ishte udhëheqësi nominal i Ballit Kombëtar dhe në këtë kapacitet, ai mbështetej nga një numër shqiptarësh të ndritur, ndër të cilët edhe këta njerëz:
Prof. Abaz Ermenji kishte studiuar në Universitetin e Sorbonës në Paris. Ai u internua në ishullin e Ventottenes nga fashistët italianë. Kur u lirua nga internimi, ai organizoi disa çeta luftëtarësh në verilindje të Beratit për çlirimin e Shqipërisë nga fashizmi italian. Prof. Ermenji udhëhoqi çetat e tij në një ofensivë ushtarake kundër forcave fashiste në Berat (qyteti im i lindjes). Në atë operacion, forcat komuniste ndenjën mbi prapanicat e tyre dhe bënë sehir. Gjatë luftës civile unë isha nën komandën e Prof. Ermenjit.
Prof. Vasil Andoni kishte studiuar në Universitetin Britanik në Stamboll. Ai ishte profesor në Shkollën Pedagogjike të Elbasanit. Ne e konsideronim atë si njeriun më aktiv për rilindjen e shkollave shqipe në Kosovë. Ai ishte bashkëpunëtori më i afërt i Mit’hat Frashërit. Vëllai i tij, Alfredi, ishte zëri shqiptar në ‘BBC’-në e Londrës.
Prof. Safet Butka kishte studiuar në Austri. Ai ishte profesor në Liceun e Korçës kur u internua nga Italia fashiste në Ventottene. Ai ishte udhëheqësi i forcave të Ballit Kombëtar në Kolonjë.
Prof. Zef Pali kishte studiuar për letërsi në Itali. Ai ishte profesor në Gjimnazin e Shkodrës. Ai ishte një orator dhe shkrimtar i shkëlqyer.
Avokat Hasan Dosti kishte studiuar për jurisprudencë në Universitetin e Sorbonës në Paris. Ai kishte qenë kryetari i Gjykatës së Lartë në Shqipëri. Ai udhëhoqi delegacionin e Ballit Kombëtar në Konferencën e Mukjes, ku u takuan përfaqësues të dy grupeve antifashiste shqiptare: Frontit Nacionalçlirimtar dhe Ballit Kombëtar.
Avokat Skënder Muço u ekzekutua nga nazistët në Vlorë. Unë jam krenar për të gjithë udhëheqësit e mi të Ballit Kombëtar, por e quaj veten me fat dhe të bekuar që pata mundësinë të njihem personalisht me z. Muço. Si përfaqësues i Ballit Kombëtar, ai mbante lidhje me oficerin amerikan të stacionuar në afërsi të Himarës.
Z. Hysni Lepenica ishte një komandant i rëndësishëm i Ballit Kombëtar në Shqipërinë e jugut. Ai u vra në krye të forcave balliste në luftimet me forcat italiane në Gerhot të Gjirokastrës.
Prof. Nexhat Peshkëpija, profesor matematike në Gjimnazin e Tiranës ishte një nga bashkëpunëtorët e parë të Mit’hat Frashërit.
Dhe lista mund të vazhdojë gjatë.
Për hir të së vërtetës historike, Z. Auron Tare duhet të jetë i qartë se, në 7 prill 1939 nuk kishte parti komuniste në Shqipëri, kishte vetëm tri grupe komuniste. Partia Komuniste u krijua vetëm pasi forcat gjermane filluan ofensivën e tyre kundër Bashkimit Sovjetik në qershor 1941. Deri në atë kohë, komunistët shqiptarë nuk ishin lejuar nga bosët e tyre sovjetikë të luftonin kundra pushtuesve italianë, sepse në fuqi ishte një pakt mossulmimi, i firmosur nga ministri i Jashtëm gjerman, Ribbentrop dhe ai sovjetik, Molotov.
Unë e informova z. Tare se i kam takuar personalisht gjatë luftës dy oficerët e misionit britanik në Shqipëri: Kolonel MacLean dhe Major Julian Amery. Unë isha prezent, por jo pjesëmarrës në sulmin që forcat e Ballit Kombëtar i bënë një autokolone gjermane në rrugën për në Lezhë. Unë i isha bashkëngjitur misionit britanik që po vrojtonte operacionin nga një majë kodre në distancë. Në fakt, pas mbarimit të luftës, kontaktova me Mr. J. Amery (ai ishte anëtar i Parlamentit britanik në atë kohë) për të nxjerrë nga kampet e aleatëve në Itali kushëririn tim Fatbardh Guri, i cili kishte qenë nën komandën e Abaz Ermenjit gjatë luftës civile.
Marrëveshja e Mukjes në vitin 1943 midis Frontit Nacionalçlirimtar dhe Ballit Kombëtar ishte evenimenti historik më i rëndësishëm që përcakton pozicionin antigjerman të Ballit. Duke nënshkruar atë marrëveshje, komunistët e njohën automatikisht Ballin Kombëtar si një organizatë antifashiste.
Në komunikimin me Z. Tare i kërkova të fokusohej në këtë arsyetim: Partia Komuniste synonte dhe punonte energjikisht për të marrë frenat e pushtetit në dorë. Në bisedat private të udhëheqjes komuniste lufta partizane kundër gjermanëve trajtohej thjesht si një mjet për të arritur atë qëllim. Ndërkohë që po planifikonin vendosjen e diktaturës komuniste, ata nuk mund të lejonin bashkekzistencën e një entiteti politik në vend. Komunistët thjesht do harxhonin energjitë kot me sulme ndaj njerëzve si Mustafa Kruja, Shefqet Vërlaci, Ernest Koliqi, Xhafer Deva e të tjerë, që publikisht kishin mbështetur aksin Musolini-Hitler. Ata kolaboratorë do të zhdukeshin automatikisht nga skena politike fill pas disfatës së forcave të Aksit.
Ishte pikërisht kjo arsyeja që komunistët i përqendruan të gjitha forcat e tyre kundër Ballit Kombëtar. Për më tepër, atyre u duhej të përballeshin me pasojat e Marrëveshjes së Mukjes.
Fushata propagandistike dhe politike kundër Ballit Kombëtar injoroi të gjitha rregullat e ndershmërisë dhe arsyes. Fushata filloi që në shkëndijat e para të luftës civile dhe vazhdoi pa pushim deri në rënien e regjimeve komuniste në Europën Lindore në fillim të viteve ’90. Çdo ngjarje, qenie njerëzore, organizatë e objekt që kërcënonte mendjen paranojake të regjimit iu atribuua Ballit Kombëtar dhe si të tillë, u etiketuan si tradhtarë e të rrezikshëm. Me etiketën e Ballit në kurriz, shumë njerëz u ekzekutuan e shumë familje vuajtën burgime dhe internime. Me atë etiketim në kurriz, edhe fëmijët e vegjël vuajtën, ata privoheshin nga marrja e dhuratave për Vitin e Ri dhe përçmoheshin nga shokët e klasës. Të gjitha mjetet e komunikimit u përdorën për të ofenduar e tallur Ballin, duke përfshirë strukturat qeveritare e partiake, si dhe shkollat e mediat.
Vlen të pranoj këtu se Partia Komuniste ia doli mbanë në fushatën e saj propagandistike kundra Ballit Kombëtar, përderisa edhe sot intelektualët shqiptarë (të vërtetë ose pseudo) akuzojnë të ndjerin Mit’hat Frashëri si një kolaborator të nazi-fashistëve.
Duke përmbledhur, kam këto për të thënë:
1. Në Shqipëri, gjatë Luftës së Dytë Botërore, ngjarjet politike ishin shumë komplekse. Një dosier i shërbimit sekret britanik nuk mund e nuk duhet të konsiderohet si bibla nga historianë seriozë, që përpiqen të zbërthejnë historinë e Shqipërisë së asaj periudhe.
2. Nga radhët e shërbimeve sekrete britanike doli edhe një Kim Philby, i cili ishte një agjent i dyfishtë i sovjetikëve. Mos bëhet fjalë për një dosier të tij?
3. Z. Abdulla Alarupi, një komandant i Ballit Kombëtar në zonën e Pogradecit, sulmoi një autokolonë gjermane që vinte nga Elbasani. Si rezultat, ai kapi rob dy ushtarë gjermanë. Oficeri britanik pranë komandës së z. Alarupi kërkoi që ata të ekzekutoheshin. Ndërsa komandanti ballist refuzoi, duke iu referuar traditës shqiptare sipas së cilës një person i paarmatosur nuk mund të vritet.
Duhet pasur parasysh se replika me z. Auron Tare është thjesht një element anësor në këtë shkrim. Në thelb të shkrimit është pyetja: Si ka mundësi që intelektualët shqiptarë, me përtaci, vendosin ta quajnë Ballin Kombëtar si një organizatë fashiste. Për këtë unë sfidoj çdo njeri që të debatojmë rreth kësaj çështjeje.
Për ata që dëshirojnë të kuptojnë plotësisht përmbajtjen politike të luftës civile në Shqipëri, sugjeroj ta konsiderojnë Marrëveshjen e Mukjes si pikën kulmore të asaj lufte. Në fshatin Mukje, Fronti Nacionalçlirimtar dhe Balli Kombëtar ranë dakord që të koordinojnë operacionet luftarake antifashiste. Balli Kombëtar përfaqësohej nga Hasan Dosti dhe Thoma Horollogaj. Në atë konferencë, Balli Kombëtar bëri vetëm dy kërkesa: që procesi demokratik të zbatohej me rigorozitet në Shqipërinë e pasluftës dhe që Kosovës t’i jepej e drejta të përcaktonte fatin e saj vetë, qoftë edhe me referendum, po të ishte e nevojshme. Në shkëmbim, Balli Kombëtar u ofroi komunistëve ta shkruanin si të donin pjesën tjetër të marrëveshjes rreth çështjeve politike e sociale.
Çdo njeri i paanshëm, e sidomos një intelektual shqiptar nuk duhet të ketë shumë vështirësi për të kuptuar se në Mukje vetë komunistët e njohën Ballin Kombëtar si një organizatë antifashiste. Ata nuk bënë një marrëveshje të tillë me ndonjë organizatë tjetër. Dhe në fakt, fill para luftës civile, Marrëveshja e Mukjes ishte preokupimi kryesor i Partisë Komuniste.
Unë këtë e di nga eksperienca personale, sepse isha i pari person nga Balli Kombëtar që më ra në dorë një dokument me urdhrin e Partisë Komuniste për të filluar luftën civile kundër Ballit Kombëtar. Ai dokument ishte nënshkruar nga Shpati (pseudonimi i Enver Hoxhës).
Në atë kohë Italia kapitulloi dhe forcat luftuese të të dyja kampeve u futën në qytetin tim të Beratit. Forcat gjermane që zëvendësuan italianët nuk u futën në Berat. Ata thjesht nuk kishin trupa të mjaftueshme për këtë gjë në atë stad të luftës.
Prof. Abaz Ermenji, udhëheqësi i forcave të Ballit për atë zonë, e ngriti shtabin e tij në godinën e Bashkisë, ndërsa komunistët e ngritën shtabin e tyre në ndërtesën e Prefekturës, 1500 metra më në lindje. Të dyja palët bashkëjetuan për rreth dy muajsh në paqe. Marrëveshja e Mukjes ishte akoma në fuqi.
Kur urdhëri për të filluar luftën civile arriti në Berat, komunistët vendosën të evakuoheshin nga Berati. Lufta civile filloi dhe vazhdimi i saj tashmë është regjistruar në histori.
Duhet pasur parasysh se deri në shpërndarjen e forcave të Ballit Kombëtar në fund të vitit 1944, sidomos në Shqipërinë e jugut, ekzistonte një vakum i plotë pushteti dhe forca kundërshtare të armatosura konkurronin me njëra-tjetrën. Gjermanët kishin aq pak forca sa mezi mbronin urat në arterien kryesore bregdetare dhe në rrugën Tiranë-Korçë. Komunistët dukeshin qartë në avantazh në drejtim të marrjes së pushtetit pas tërheqjes së gjermanëve. Si rrjedhim, forcat e Ballit Kombëtar ishin të sanduiçuara midis atyre komuniste dhe gjermane.
Për shembull, forcat e Ballit Kombëtar në Berat nuk i sulmuan gjermanët që mbronin nxjerrjen e naftës në Kuçovë dhe këta të fundit nuk sulmuan ballistët në Berat. Ndërkohë, komunistët, duke u treguar të mençur nuk sulmuan as forcat gjermane në Kuçovë e as ato balliste në Berat. Vetëm pseudohistorianët që dëshirojnë dhe/ose kanë nevojë të shtrembërojnë të vërtetën mund ta injorojnë bashkëjetesën e dy forcave antifashiste në Berat dhe Marrëveshjen e Mukjes.
Në lidhje me situatën në Kosovë, dua të filloj me vizitën time atje në 1972, si një nënshtetas amerikan. Gjatë udhëtimit tim nuk kisha shqetësime për sigurinë time personale thjesht sepse z. Rankoviç, ministri i Brendshëm, ishte eliminuar nga Tito në 1966. Duhet theksuar se rënia e Rankoviçit shënoi një erë të re për Kosovën. Më së fundi, shqiptarët e Kosovës me të vërtetë po bëheshin më të lirë dhe më të lumtur për mundësitë e ringjalljes së identitetit të tyre shqiptar. Nga ajo vizitë në Kosovë do përmend dy episode.
Tek po shkoja për në Gostivar, ndalova makinën kur pashë një djalë 10-vjeçar që po ecte në këmbë. E pyeta shqip se ku po shkonte. Ai më tha se po shkonte në shkollën që dukej në majë të një kodre të lartë për të mësuar shkrim e lexim në shqip.
Gjithashtu, unë shkova dhe në Beograd për të takuar z. Fadil Hoxha në zyrat e Partisë Komuniste të Kosovës, që ndodheshin në lagjen më të re beogradase. Fadil Hoxha ishte përfaqësuesi i Kosovës në Federatën Jugosllave gjatë kohës së Titos. Por fatkeqësisht, ai nuk ishte atje. Personit që e zëvendësonte atë i tregova se unë kisha marrë pjesë në luftën civile në Shqipëri si luftëtar i Ballit Kombëtar dhe se desha ta falenderoja z. Fadil Hoxha që i kishte shpëtuar jetën Ejup Binakut nga serbët e Kosovës. Ejupi ishte një mik i imi personal nga Gjakova, i cili kishte udhëhequr një grup prej 500 nacionalistësh shqiptarë, që ishin pjesë e lëvizjes për shkëputjen e Kosovës nga Jugosllavia, të udhëhequr prej intelektualit me shkollim francez, Prof. Selman Riza.
Dua të theksoj se pavarësisht të kaluarës sime si ballist, ose ndoshta pikërisht prej saj, zyrtarët komunistë shqiptarë në Beograd më trajtuan si një vëlla të vërtetë. Ata më dhanë drekë dhe më bënë një shëtitje për të parë qytetin.
Kuptohet që Balli Kombëtar në Shqipëri ishte përkrahës i flaktë i lëvizjes nacionaliste për pavarësi në Kosovë. Ndërkohë, edhe shqiptarët e mirë kosovarë e vlerësonin qartësinë e Ballit Kombëtar në lidhje me të drejtat politike dhe njerëzore të shqiptarëve në Kosovë.
Gjithashtu nuk duhet harruar se misioni ushtarak britanik në Kosovë e kishte atëherë bazën në pronat e familjes Kryeziu. Ndërkohë që po në Kosovë kishte edhe një Xhafer Deva, i cili ishte pro-gjerman dhe i cili organizoi një forcë milicore, që u dërgua pjesërisht në jug të Shqipërisë për të shtypur lëvizjen anti-gjermane atje. Duhet mbajtur shënim se forcat e Xhafer Devës ishin ato që vranë në Vlorë Hamit Meqemenë dhe avokat Skënder Muçon, i cili ishte anëtar i Komitetit Qendror të Ballit Kombëtar.
Partia Balli Kombëtar u krijua në fillim të viteve ’90 në Shqipëri, pas rënies së komunizmit (Balli Kombëtar i viteve ’40 ishte thjesht një organizatë politike e jo një parti). Në fakt, në mënyrë të tërthortë, unë kontribuova për krijimin e asaj partie. Gjithashtu, u takova me disa udhëheqës kosovarë në Zvicër për të diskutuar situatën në Kosovë. Eventualisht, gjatë viteve ’90, shqiptarët në Kosovë dhe kosovarët në Zvicër krijuan partinë e tyre të Ballit Kombëtar.
I solla këto fakte për të treguar se, me sa di unë, nuk kishte në Kosovë gjatë Luftës së Dytë Botërore ndonjë organizatë apo parti politike me emrin “Balli Kombëtar”. Kuptohet që ka pasur shumë njerëz që e simpatizonin Ballin, e për rrjedhojë mund ta kenë quajtur veten ballistë në nivel individual.
Komunistët serbë në Kosovë, të udhëhequr e të mbështetur nga z. Rankoviç, ekzekutuan babanë dhe gjyshin e të ndjerit Rugova, duke i etiketuar ata si ballistë (siç u përmend në diskutimin në Alb-Shkenca) thjesht për të mbuluar motivet antishqiptare të krimit të tyre. Ata shfrytëzuan efektivitetin e kësaj etikete, për të cilën komunistët e Shqipërisë kishin investuar shumë energji propagandistike. Natyrisht, e vërteta historike nuk përbënte prioritet për serbët antishqiptarë. Ndërkohë, Partia Komuniste në Shqipëri e trajtonte të vërtetën si një lojë me pasqyra.
Ata që rinxorën lajmin e gënjeshtërt rreth paraar-dhësve të Rugovës, kuptohet që dëshironin të cenonin e denigronin imazhin dhe trashëgiminë e fuqishme që Ibrahim Rugova ynë i la kombit shqiptar.
*Fizikant bërthamor
në pension, SHBA(Gazeta Shqiptare)

MARTIRIZIMI I NJE QYTETI

November 4, 2013 by dgreca

“Nëse Pashai dëshiron Otranton , është ta marrë atë me forcë , sepse pas mureve atje janë zemrat e qytetarëve”

NGA GEZIM LLOJDIA

Masakra e 800 dëshmorëve të Otrantos ,shkruajnë historianët italianë, në duart e turqve myslimane në verën e vitit 1480, mbetet një ngjarje e guximit të rrallë dhe besim, ndoshta më unike në Krishterim dhe e dokumentuar si një episod historik që tregon thjeshtësinë e martirizimit të krishterë të një qytet të tërë. Nuk ka moshe mund të ankohen për martirëve të Krishtit Zotit , si dhe grupet e besimtarëve të shenjtorëve të mëdhenj , por martirizimi i një qyteti të tërë mbetet shembullore për tu kujtuar,

-Në verën e vitit 1480, fillon këtu historia tregohet dhimbshëm nga historianë italianë, një flotë turke prej 150 anijeve me 18.000 burra në bord, i urdhëruar nga Gedik Ahmet Pashës, kanë lundruar drejt detit në Otranto me qëllim për të pushtuar qytetin i cili në atë kohë kishte 6.000 banorë, dhe kështu të hapë rrugën për trupat osmane për pushtimin e mbretërisë së Napolit , një projekt që ishte pjesë e një dizajnë të madh të pushtimit të gadishullit d si dhe për të rrëzuar selinë e papatit në Romë .Perandoria turke , nën udhëheqjen e Mehmetit të II Fatih (Pushtuesi ), kishte lëvizur në pushtimin e Perandorisë Bizantine s , pas më shumë se 1.000 vjet të historisë ,rënien përfundimtare të saj në vitin 1453 .

2.
Rrethimi i Otrantos zgjati 15 ditë thonë po këto burime historike, domethënë nga 28 korrik – 11 gusht . Ahmed Pasha u përpoq me të gjitha mjetet për të nxitur njerëzit e Otrantos të dorëzohej , por joshja e kapitenit turke dhe kërcënimevetë tij , qytetarët e Otrantos ju përgjigj me sfidën : “Nëse Pashai dëshiron Otranton , është ta marrë atë me forcë , sepse pas mureve atje janë zemrat e qytetarëve . ”Mjaftë fatkeq të arritur në rrugë apo në shtëpi janë masakruar pa mëshirë , ata me fat gjeti strehim në Katedralen . Por edhe ky vend nuk ishte kursyer nga dhuna :osmanët hynë në shtëpinë e Perëndisë , duke vrarë priftërinjtë dhe kryepeshkop ,Stefano ot Pendinelli .
3.
Burimi i kësaj historie përshkruan:Pas masakrës dhe rrethimin e qytetit të Otrantos , Ahmed Pasha urdhëroi që të gjithë njerëzit e aftë për punë nga pesëmbëdhjetë vjet dhe më të vjetër , u tubuan në praninë e tij . Ata ishin rreth 813 . Përmes një përkthyesi , Pasha urdhëroi ata për të mohonte besimin e tyre të krishterë dhe të përqafojnë Islamin : në qoftë se ata do ta kishin bërë këtë, do të japë jetën e tyre , pasuria dhe gjithçka që është e mirë, përndryshe ata do tu priten kokat .Një nga Otrantini , Antonio Pezzulla , e cila u kujtua më pas si ” Primaldo ” u përgjigj për të gjithë: ” Ne besojmë në Jezu Krishtin, Birin e Perëndisë dhe për Jezu Krishtin janë të gatshëm të vdesin.

“Dhe për qytetarët e shokët e tij , ai thirri : ” Vëllezër të mi, deri më sot ne kemi luftuar në mbrojtje të atdheut dhe për të shpëtuar jetën dhe për tokësore tonë dhe tani është koha që ne të luftojmë për të shpëtuar shpirtrat tanë , për Zotin tonë , i cili pasi vdiq në kryq për ne pajtohet që të vdesim për atë, firmë e mbetur dhe të qëndrueshëm në besim “( Historia -nga- John Michael lagetto ) .

“Dhe ata dëgjuan një shushurimë mes vete , për hapësirën e rreth një ore , ndërsa i këshilluan njëri-tjetrin dhe thanë: Vdesim për Krishtin , që të vdesë me dëshirë që të mos mohojnë Besimin në të” ( nga përshkrimi i Pietro Colonna , i quajtur Galatino , një dëshmitar okular ) .
4.
Cfarë ngjau në mnëgjesin e mesgushtit?Në mëngjesin e 14 gusht, Ahmed Pasha urdhëroi që të gjithë meshkujt e moshës 15 vjet u shoqëruan në kodrën e Minerva vetëm jashtë qytetit .
Ishin të lidhur me zinxhirë me duar të lidhura pas shpinës së tyre, të ndarë në grupe nga pesëdhjetë zhveshur dhe më urdhër të Pashës , nga rruga e quajtur tani” Madonna e Passio “.”Ata ishin duke shkuar atje – inkurajues mund të quhet durimi i martirizimit “. Në atë kodër ,Pashai rikërkon sërish në dilemë: ose mohojnë Krishtin ose humbasni jetën e vet .
Por ata tashmë e panë ” qiejt e hapur dhe frymërat e pritur për të marrë ato me gëzim të madh “.Ata donin të gjithë të vdesin dhe Ahmed Pasha pa kursyer askënd .
Siç dëshmohet nga katër dëshmitarë okularë në procesin e lumnimit të martirëve e Otrantos , , ai rrëfeu krishterë dhe të mbështetur, i patrembur, torturat të tmerrshme . ”

5.
Organet e dëshmorëve mbeten atje dhe të pakorruptueshëm , siç pretendohet nga historianët e kohës, deri në 8 shtator 1481 ,data e çlirimit të Otrantos nga turqit .
Alfonso , Duka i Kalabrisë , i biri i Mbretit të Napolit , Ferdinandi , vendosin organet e dëshmorëve në kishën e S. Eligio , në rrëzë të Kodrës së Minerva.
Më 13 tetor 1481 , trupat u dërguan në një dhomë të nëndheshme të katedrales . Në 1482 ajo është ndërtuar e njëjtë , një Chapel i Martirëve . Në vitin 1711 ata u transportuan në fund të kapelës aktualee ndërtuar me shpenzime publike në rreshtin e djathtë të katedrales.
6.
Cfarë ngjau pas mërtizimit të të krishterëve?Martirizimi i shekullit të nëntëmbëdhjetë, u pasua nga mrekullitë e shumta , të cilat janë të përsëritura gjatë shekujve , së pari , gjatë martirizimit ,mrekullia e Primaldo që ende në këmbë , edhe pse atij i ishte pre koka , derisa ajo rai fundit .
Ai pastaj tregon Galatino se trembëdhjetë muaj pas Otranto u rimorën nga të krishterët , dhe më 8 shtator 1481 , në kodrën e Minerva u gjetën trupat e 800, në mënyrë të padëmtuara dhe të paprekur (si unë pashë ) : u gjetën me të gjithë me sytë kthyer në qiell , asnjëri prej tyre nuk përmendi ndonjë lloj trishtim , dhe në të vërtetë treguan të tillë fytyrë të lumtur dhe të gëzuar , që dukej sikur ata ishin duke qeshur ” ( Augustini SABA , Historia e Kishës , vëll . III , Vëllimi I, Bashkimi Tipografico – EDITRICE Torinese , Torino 1943 , fq . 226 ) .

6.
Dëshmorët janë njohur. E bekuar me dekret të Papës Klementi XIV, dhjetor 14 , 1771 . Dokumenti papnor që i dha vulën e tij për faktin e martirizimit të shekullit të nëntëmbëdhjetë dhe kulti i Otrantini dëshmorëve, të cilit nderimi i ka kaluar kufijtë e Salentos .
Në funksion të një kantonizim të mundshme , me kërkesë të Kryedioqeza e Otrantos ,procesi u rihap kohët e fundit , duke konfirmuar në tërësi konkluzionet e vitit të kaluar .
Papa Benedikti XVI , 6 qershor , 2007, ka lëshuar një dekret në të cilin ai e njeh martirizimin e Antonio Primaldo dhe bashkëatdhetarëve të tij të vrarë ” në urrejtje të besimit. ”

ÇESHTJA ÇAME KERKON DREJTESI, PAPULIAS MENDO PER GJYKIMIN E ZOTIT

November 4, 2013 by dgreca

NGA SHPETIM IDRIZI/

Përpara qindra mbështetësve, shqiptarë të Çamërisë dhe të gjitha trevave të tjera kombëtare, Shoqata “Çamëria” dhe PDIU zhvilloi një tubim paqësor me parrullat “Hiqni ligjin e luftës”, “Zgjidhni çështjen çame”, etj. Gjatë aktivitetit folën kryetari i Shoqatës “Çamëria”, z. Ardian Tana, ish kryetari Servet Mehmeti, deputeti Dashamir Tahiri dhe kryetari i PDIU, Shpëtim Idrizi.
Fjala e plotë të z. Idrizi.
Të dashur motra dhe vëllezër,
Ne erdhëm në një shesh tjetër, sepse pala greke kishte frikë prej nesh. Por, ne jemi ata që kemi qenë gjithnjë, sepse gjaku nuk mohohet, etnia dhe kombi nuk mohohen.
Ne jemi çamë, ne jemi shqiptarë kushdo qofshim, mysliman apo të krishterë, të rinj apo të vjetër.
Protesta jonë në fakt nuk ishte kundër Papuliasit, por politikës greke, të cilën ai e ka përfaqësuar megjithëse me mënyra të buta.
Protesta jonë është për të kujtuar se ne ekzistojmë, se çështja çame ekziston. Pala greke, që ka kërkuar largimin e protestës nga sheshi para Presidencës po bën si sturci. Ajo po fsheh kokën dhe duke future kokën në rërë, mendon se nuk sheh rritjen tonë, forcimin tonë. Protesta jonë është me drejtësi dhe vlerë, dinjitet dhe aspirat, humanitet dhe dlirësi, është për fqinjësinë e mirë, që vendoset vetëm mbi bazat e dinjitetit dhe reciprocitetit.
Le të flasim pak për zotin Papulias:
Është bashkëkombasi ynë, çam ortodoks dhe vetëm ai s’duhet të tregonte frikë prej nesh, sipas kompleksit të Makbethit që tregoi. Ai është dëshmimtar i gjallë i genocidit që është bërë mbi vëllezërit e tij të një gjaku. Ai e di mirë se, ne nuk kemi bashkëpunuar si komunitet me pushtuesit.
Ai e di, sepse ka luftuar krah për krah me batalionin Çamëria.
Ai e di, sepse ka patur mes komunitetit tonë miq dhe shokë të fëmijërisë, që janë vrarë, ose janë detyruar të ikin.
Vallë pse miku i tij i fëmijërisë Fuat BoçI do të kishte ardhur në Shqipëri nëse në Greqi nuk do të kishte genocid? Pse ju, pse ne do të largoheshim nga tokat tona, nga vatrat tona, nga pasuritë tona, nga varet e të parëve tanë?
Pse fshati i tij do ndërronte emrin nga Voshtina në Pogonian, nëse Greqia s’do të përpiqej të fshinte gjurmët e ekzistencës sonë në ato vise?
Pse emri i tij është pak i ndryshëm nga emrat grekë?
Po a mund të fshihen gjurmët tona në ato vise? A mund të fshihet lufta jonë kundër pushtuese, kundër genocidit?
A mund të shkulen rrënjët e një populli? A mund të mohohet një popull thjesht dhe vetëm duke i vjedhur këngët e vallet
Ju deklaroheni një mik për të hapur një epokë të re! Po pyetja ime është se deri tani çfarë epoke kishim? Çfarë është ky mik që vjen në shtëpinë tonë dhe i tregon të zotit të shtëpisë se çfarë duhet dhe çfarë nuk duhet të bëjë?
Zoti Papulias ka premtuar 20 vjet më parë se çështja çame do trajtohej kur të mbylleshin plagët e së kaluarës. Por cilat plagë? Ne nuk dimë që komuniteti ynë të ketë krijuar plagë. E kundërta është e vërtetë: 5000 të vrarë, gra dhe fëmijë, 20 për qind e popullësisë e shfarrosur, 35 mijë të zhdukur, miliarda pasuri e grabitur, objekte kulti të shkatërruara. Për më tepër dua tí them z. Papulias se mbi shqiptarët e Çamërisë po vazhdon diskriminimi edhe sot dhe nuk mund të bëjnë sikur nuk e shohin: Nuk mund të jetë më kështu, nuk mund të vazhdojë më kështu.
Ne donim që z. Papulias ta mbante fjalën e dhënë para 20 vjetësh. Që ai të bëhej autor i një zgjidhje historike. Nuk duhet të kalonte ylberin.
Zgjidhja për çështjen çame është shumë e thjeshtë në pikëpamje ligjore. Ajo do ta qetësonte ndërgjegjen e vrarë të popullit grek dhe të presidentit Papulias që ndihet grek. Do të duhet të shfuqizohet ligji i luftës sepse ne nuk kemi bërë luftë me askënd.
Do duhej që ligji i vitit 1981 për refugjatët e luftës, të zbatohej pa dallim, edhe për ata shtetas grekë me origjinë jogreke.
Kjo do na jepte mundësinë të ktheheshim në tokat tona, të rifitonim shtetësinë, të drejtat e mohuara njëlloj si refugjatët e tjerë të luftës, të majtë, apo të djathtë qofshin. Zoti Papulias, duhet të keni frikë nga këlyshët e Agimit të Artë që mbajtët në parlament; këlyshët e Zervës ndaj të cilit luftuat në Luftën e Dytë Botërore dhe i mbajtët shumë gjatë në gji, dhe që tani doni t’I këpusni kokën.
Komuniteti çam, ka përqafuar vlerat e demokracisë evropiane dhe jo nazizmin dhe fashizmin, si pasardhësit gjenetikë dhe politikë të kasapit Zervas. Nga ky vend, nga ky shesh, nga të gjithë sheshet e Shqipërisë dhe kudo ku jetojnë shqiptarët, ne i bëjmë një thirrje zotit Papulias:
Luaj rolin e pajtuesit midis dy kombeve, për shkak të gjakut tënd. Bëj një vepër drejtësie për moshën që ke dhe historinë personale që përfaqëson. Mos u bëj bartës i kërkesave anakronike të segmenteve ekstremiste të shoqërisë ku sot je prijës, për detin, për kufijtë tokësorë, për gjoja të drejta të pronësisë së minoritetit grek, për varre ushtarësh.
Si mund të pranosh këtë detyrë dhe në këtë moshë zoti Papulias, kur bashkëmoshatarët e tu çamë, që nuk hoqën dorë nga kombësia e tyre, sot dergjen pa varr në tokën ku ti linde?
Nuk ka për ata as monumente, as varre, as kujtesë kolektive të shtetit grek.
Zoti Papulias keni rastin historik t’iu bësh shërbimin më të madh dy kombeve të cilit i përket. Pajtimin e tyre që kalon nga zgjidhja e çështjes çame.
Njeriu në moshën tuaj afrohet me Zotin. i kthehet të vërtetës dhe nuk i shmanget asaj. Ne nuk të kërkojmë më shumë z. President. Kujto Zotin e vërtetë dhe ktheju të vërtetës. Kujto fëmijërinë tënde, vrite mendjen: a e meritojnë bashkëkombasit e tu çame, fatin që i rezervoi armiku yt politik Zerva? A është evropiane të mohohet genocidi, masakra, feja, kombësia, pasuria, nderi i bashkëkombasve të tu?
Nuk e dimë nëse do të vish prapë zoti Papulias. Por mendo për këtë që ne po të kërkojmë, mendo për gjyqin e historisë. Mendo për Gjykimin e Zotit. Mos ki frikë nga ne! Ne do të lutemi për ty: Zoti të Mëshiroftë!
Çështja çame ekziston në varret tona, në kishat dhe xhamitë tona, në pasuritë tona, në këngët dhe vallet tona, në miqësinë tuaj me Fuatin dhe bashkëfshatarët e tjerë të Voshtinës, në luftën tuaj të përbashkët me Batalionin “Çamëria”.
Ndaj mos u bëni i padrejtë në moshën tuaj zoti President. Mos i ktheni shpinën Zotit dhe të vërtetës! Zoti është një për shqiptarë dhe grekë, për myslimanë dhe të krishterë!

Ndaj dua ti bëj thirrje presidentit, kryeministrit, kryetarit të Parlamentit, kryetarit të Opozitës që të kuptojnë se në ofiqet që kanë me sa duket nuk mund t’ju ofrojnë shqiptarëve shumë gjëra. Por ata duhet të paktën t’u japin dinjitet kombëtar!

Rroftë Çamëria!

Rroftë kombi shqiptar!