• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for March 2014

British scholar takes on Mother Teresa friends, foes

March 25, 2014 by dgreca

By: C M Paul, mattersindia.com reporter/

Guwahati: In a path breaking study, a Mother Teresa scholar has taken on avowed and lifelong critics and friends (read custodians) of the global charity icon in an article published on March 23 in a leading national newspaper in India.

Writing an op-ed piece in The ‘Hindustan Times’ entitled ‘How do you study a problem like Mother Teresa?’, author of two books ‘Mother Teresa: Saint or Celebrity?’, and ‘Encounters with Civilisations: From Alexander the Great to Mother Teresa’, Dr Gëzim Alpion of Birmingham University, UK, has taken on the Nobel Laureate’s contemporariessuch as the celebrity iconoclast Christopher Hitchens, arch feminist Germaine Greer, and self-proclaimed atheist Richard Dawkins.

Besides pointing out the issues in numerous major lectures on Mother Teresa presented over a decade at internationally renowned universities in the UK, Australia, India, the US, Canada, Finland and Italy, Professor Alpion had initially taken issue with Hitchens and Greer in 2007 in his book ‘Mother Teresa Saint or Celebrity?’

Though Mother Teresa is the most written about woman in modern times that so many well-known universities, including Oxford, conferred upon honorary degrees, she is finding it rather difficult to become a serious topic of academic inquiry, says Albanian-born Alpion, who is considered ‘the most authoritative English-language author’ on Mother Teresa.

“Compiling a complete bibliography of the ever-expanding literature on Mother Teresa is a daunting task even for her avid title-spotters,” contends Mother Teresa’s countryman Alpion, citing several reasons why academia still gives this most public of missionaries the cold shoulder.

Speaking to mattersindia.com on March 24, Alpion insists, “Mother Teresa has some staunch critics in academia who, it appears, barely comprehend her or even try to.”

Citing an example he says: “Germaine Greer’s superficial understanding of the sister, for instance, is seen in her 1990 ‘religious imperialist’ sweeping statement. Mother Teresa’s preference for an indult of secularization (turning from a vowed nun into a laywoman) in 1948 indicates clearly the extent to which this ‘obedient’ nun was prepared to challenge a patriarchal institution like the Catholic Church if her persistent request to leave the Loreto order was not approved.”

Alpion quickly adds, Richard Dawkins’ contribution to Mother Teresa scholarship consists almost entirely of name-calling, as is apparent from his 2006 outburst against ‘the sanctimoniously hypocritical’ woman ‘with cock-eyed judgement.’

However, Alpion does not hesitate to state the main reason why, to this day, Mother Teresa continues to be ignored or treated largely in a biased way. In his words, this is “because of the jaundiced view that the late Christopher Hitchens took of her work. This is not to say that Hitchens did not raise some serious issues about Mother Teresa; after all, he will always be an important footnote in Mother Teresa scholarship. All the same, as I have mentioned in ‘Mother Teresa: Saint or Celebrity?’ his abrasive style of writing is a poor substitute for the absence of balanced research.”

Explaining further Alpion says: “Hitchens coveted notoriety as an uncompromisingly belligerent journalist at the expense of a religious pacifist he arbitrarily put at the top of his list of celebrity crooks. That the target of Hitchens’ vitriol herself turned out to have suffered from serious doubts about God makes the relentless lynching that he and fellow fundamentalist atheists like Dawkins subjected her to in life and death even more of a sorry affair.”

In a scathing appraisal of the non-academic stance of Mother Teresa archives’ custodians today, Alpion says: “A huge burden of responsibility for the ad hoc, sensationally hostile and predominantly hagiographic nature characterizing Mother Teresa scholarship lies with the keepers of her private writings who are inclined to grant access to her archive mainly to researchers prone to praise her unconditionally.”

Alpion further asserts: “Mother Teresa is a conundrum that will not be solved at once. And in this challenging intellectual exercise no specific field of knowledge, theology included, should be given a privileged status, let alone be seen as the only discipline capable of unravelling the truth about the introverted woman behind this public nun.”

Referring to his recent study on Mother Teresa’s charism/a, published in the ‘International Journal of Public Theology’ in February 2014, Alpion contends that “the publication of some of Mother Teresa’s private writings in recent years, has provided a wealth of information which, in addition to theologians, is of interest to scholars from a number of academic disciplines such as sociology, missiology, psychology, celebrity studies, gender studies, cultural studies, postcolonial studies, and race and ethnicity studies.”

Alpion believes that “cross disciplinary cooperation will be vital to understand better why Mother Teresa became a nun in the first place, the reasons why Loreto superiors accused her of being mad, vain, evil, and also of having an inappropriate relationship with one of her spiritual directors, and more importantly perhaps, what kept her going in spite of the fact that, different from medieval and modern canonized mystics like John of the Cross, Teresa of Ávila and Thérèse of Lisieux, she apparently was never cured of her spiritual aridity.”

On a positive note, Alpion concludes saying: “Academia will enable us to understand better how, with her faith in action, a charismatic religious visionary like Mother Teresa paved the way for public religion today.”

 

Filed Under: Kulture Tagged With: British scholar takes on Mother, foes, Gezim Alpion, Teresa friends

Njohja e “Kosovës” nëpër Botë

March 25, 2014 by dgreca

Nga Faton Bislimi*/

Pesëmbëdhjetë vite më pare, po më këtë date, tek shqiptarët e Kosovës ishte kthyer edhe njëherë shpresa e vërtetë për lirinë. Sulmet e NATO-s kundër Serbisë dhe ish-Jugosllavisë së asaj kohe, kishin shënuar edhe intervenimin e parë ushtarak në historinë e NATO-s. Bota tani më kishte kuptuar se lufta e shqiptarëve të Kosovës për liri e pavarësi ishte gjithësesi e drejtë. Djemtë dhe vashat më të mira të kombit, nën siglën e UCK-së, tani më po shndërroheshin në heronjë e heroina të gjalla. Sensibilizimi ndërkombëtar i cështjes së Kosovës, që nga viti 1989 e deri në fillimin e luftës, e kishte trasuar kogja mire rrugën drejtë përkrahjes ndërkombëtare, e vecanërisht asaj Amerikane, ndaj kauzës sonë kombëtare.

Tani më që Kosova e lire dhe e pavarur po konsolidohet si shtet, përkundër të gjitha sfidave dhe barrierave që po e përcjellin e që i ka përpara, është koha që imazhi i saj dhe popullit të saj të debuton ashtu sic i ka hije në katër anët e botës.  Pesëmbëdhjetë vite më pare, Kosova u bë e njohur për ‘të madh e të vogël’ nënpër gjithë botën—për shkak të brutalitetit dhe mizorisë që po përjetonte populli i saj. Mirëpo, ‘shkëlqimi’ që pati Kosova atëherë, me kalimin e kohës normalisht se është shuar.

E për një vend të ri, sikur Kosova, është shumë e rendësishme që imazhin e vet ta projektojë si duhet ndërkombëtarisht—dhe këtu, nuk nënkuptojmë vetëm anën politike të imazhit, dmth atë që bëhët përmes punës së Ministrisë së Punëve të Jashtme, Ambasadave, Konsullatave, etj. Por, ndoshta edhe shumë më e rendësishme është projektimi i imazhit të Kosovën anekënd përmes fushave tjera—si sportit, kulturës, e shkencës.

Në sport, shkëlqimi i Kosovës sa vjen e shtohet. Yje të shumta të sportit nga Kosova po ndricojnë nëpër Evropë e botë—qoftë në futboll, boks, xhudo, etj. Edhe në muzikë nuk jemi keq—yjet që i lindi ky vend i vogël po ndricojnë hit-listat e muzikës në Britani, SHBA, e gjetiu.

Por, si duket ende kemi ngecë në shkencë e letërsi apo publikime relevante akademike. Skandalet e fundit ne UP e vertetojnë mungesën e një vizioni të duhur drejtë casjes në botën akademike të publikimeve—që realisht është një ndër fushat më me influence në krijimin e opinionit ndërkombëtar karshi vendit tone. Të pyesim, për shembull, sa libra të tipit akademik ose letrar të bazuar në të vërtetën, janë botuar në anglishtë, nën recension ndërkombëtar, nga autorë kosovarë? Mund të ketë ndonjë që unë nuk e dij, por dyshoj. E, ka me qindra të tillë nga autorët serbë e pro-sllavë që shtrembërojnë dhe keqinterpretojnë historinë, kulturën, popullin, dhe vet të kaluarën e Kosovës, e që fatkeqësisht ndikojnë negativisht në imazhin e Kosovës nëpër botë. Po, ka edhe libra që janë bërë nga autorë të huaj e që e thojnë të vertetën (të paktën deri dikund) për Kosovën. Por, këto janë të pakta, shumë të pakta!

Së fundi, një shkrimtar e publicist i khtyer në historian bëri bujë në Kosovë e botën shqiptare me librin e tij në tre volume, “Kosova.” Autori në fjalë, Jusuf Buxhovi, u lavdërua e u kritikua, u përfolë e u nderua, nga qarqe të ndryshme intelektuale, akademike, e bile edhe politike nëpër gjithë trojet shqiptare. Libri i tij, “Kosova”, u ribotua disa here në gjuhën shqipe nga shtëpia botuese “Faik Konica” në Prishtinë dhe “Jalifat Publishing” në Houston. Duket se u ble hovshëm nga lexuesi shqiptar. Puna e tij është voluminoze. Referencat janë të shumta, dhe burimet kogja relevante. Nuk më takon mua të komentoj përmbajtjen në aspektin shkencor, sepse nuk jam historian. Mirëpo, në aspektin akademik, vepra e Buxhovit duket të jetë një punë që duhet konsideruar seriozisht si një projekt i rendësishëm i përmbledhjes së histories së këtij shteti të ri që nga koha e Pellazgëve e deri më tani. Sidoqoftë, vepra e Buxhovit nuk është as e para e me gjasë as e fundit për historinë tone.  Por, ajo që bëri Buxhovi, e respektivisht botuesi i tij në SHBA, z. Ramiz Tafilaj është me të vërtetë edhe historike edhe e para e llojit të vet.

Një atdhetar i devotshëm përkundër fatktit që gati një gjysëm shekulli jete e kaloi në SHBA, një njeri i përkushtuar ndaj vendlindjes dhe popullit të vet, i pasionuar ndaj shkencës dhe letrares, dhe një vizionar që realisht ka kapur mu në dhjetëshe nevojën për ndërtimin e mire të imazhit të Kosovës, z. Ramiz Tafilaj dhe shtëpia e tij botuese, Jalifat Publishing, e bënë historike vepren e Buxhovit sepse e përkthyen atë në Anglishte dhe e botuan ndërkombëtarisht duke e bërë kështu trilogjinë e pare të një autori shqiptar të botuar ndërkombëtarisht në gjuhën angleze.

Në javët e kaluara, Buxhovi i shoqëruar nga Tafilaj, paten rastin ta promovojnë librin në disa vende nëpër SHBA—në universitete, takime me komunitetin, librari, etj. Libri tani gjendet për blerje edhe online dhe përmes rrejtit ndërkombëtar te distribuimit që Jalifat Publishing si një botues me bazë në SHBA ka, “Kosova” tanimë është prezente nga Alaska në Brazil e Argjentinë, nga British Columbia në Japoni, si dhe nga Kina në Australi.

Se vepra e Buxhovit mund të ketë vend për kritikë, nuk diskutohet; por se ajo, me përkrahjen vetmohuese dhe tejet të kushtueshme të z. Tafilaj po bëhet libri i pare, i një autori nga Kosova, i botuar dhe distribuuar ndërkombëtarisht në gjuhën angleze paraqet thyerjen me të rendësishme të miteve dhe historive të njëanëshme të serbëve e pro-sllavëve që deri më tani e kanë patur primatin nëpër libraritë e bibliotekat e vendeve të ndryshme të botës.

Projekti i z. Tafilaj për ta përkthyer dhe botuar ndërkombëtarisht librin e Buxhovit nuk ishte e as nuk është i ndërlidhur me promovimin e autorit, më shumë se sa me promovimin e historisë së vendit dhe popullit tonë. Kur ky libër në tre volume do zërë vend nëpër bibliotekat më të rendësishme të botës akademike nëpër gjithë globin, ai do të jetë një reference bazike për akademikët, politikbërësit, opinion-krijuesit e huaj, në lidhje me Kosovën. “Kosova” tani më do të jetë një përfaqësues i qetë, i urtë, por definitivisht i rendësishëm dhe shumë i nevojshëm për shtetin tone të ri nëpër mbarë botën.

Lufta që Kosova tani duhet ta fitojë është ajo e diplomacisë publike dhe intelektuale, përtej asaj zyrtare. Kështu, projektet si ky i fundit me “Kosovën” i z. Tafilaj janë përgjigja më adekuate kundrejtë propagandës disa shekullore serbe ndaj shqiptarëve. Ne jemi ende mbrapa në këtë drejtim, por si duket kemi një fillim të mbarë. Andaj, uroj që pesëmbëdhjetë vite pas fillimit të fitores ushtarake të Kosovës ndaj Serbisë, po fillojmë edhe fitoren në sferën e publicistikës akademike dhe displomacisë publike.

*Faton Bislimi, ligjërues i lendëve të zhvillimit ekonomik dhe marrëdhënieve ndërkombëtare, është studijues pranë Qendrës së Ekselencës së BE-së në Universitetin e Albertës në Edmonton, Kanada. 

Filed Under: Analiza Tagged With: Faton Bislimi, Njohja e “Kosovës” nëpër Botë

Serbët ,” të parët” në Ballkan dhe në Botë ! ose Serbet, popull pa histori kombetare !

March 25, 2014 by dgreca

Nga Fahri XHARRA/

”Kur Amir Ahmeti thotë se në Mesjetën e hershme kombet nuk kishin lindur ende dhe nuk kishte kurrfarë rëndësie gjuha që flisje përpara interesit fetar apo se Skënderbeu ka vrarë shqiptarë myslimanë – thotë disa të vërteta historike që i përkasin asaj kohe. (Fatos Lubonja) ”. Çudi ! Me të vërtetë çudi sepse unë nuk po e kuptoj qëllimin e fundit të kësaj fjalijeje dhe të këtij mëndimi si të thënësit ashtu edhe të përsëritësit . Ose ndoshta jamë largë  e shumë largë nga ajo që të dij  se çka po na përgatitet.

Kam shumë pyetje për serbët të cilët  si popull janë komplet pa histori  të tyre kombëtare dhe me këmbëngulje mundohen ta bëjnë ,; dhe  e njejta mori pyetjesh që duhet të iu bëj edhe mohsave tonë kombëtarë .

Serbët e ” kanë” të dijtur se  historiani i lashtë grek Herodoti (484–425 prK)  shkruante se pas Hindusëve , serbët janë populli më i madh i botës dhe se edhe historianët rus dhe gjermanë e paskan pranuar tezën e Herodotit që në të vërtetë Serbët janë Thrrakas.

Ndërsa mohsave tanë iu kisha  dhënë këtë detyrë ta zgjidhin  dhe të na vërtetojnë me dijeninë e tyre se: ”…. ndër serbë  gjithmonë dihet se ka jetuar fisi i madh Rasëve, dhe që ky emër rrjedhë nga India nga fjala Rashka që thotë ngjyra e kuqe , të cilën ngjyrë serbët e paska dashur gjithmonë . Pra nga kjo rrjedhë që Rasët janë Serbët e kuq ” ( Mohsave të iu  japi një lehtësi , se serbet jane i vetmi popull në Ballkan që nuk kanë apsur fise .)

 

” Ata ,serbët në kohën e Herodotit , kanë jetuar në Azinë e vogël dhe në Thraki. Sipas tyre qenka quajtur regjioni thrrakas i Rashkës së Vjetër  (Stara Raška) për skaj të lumit Marica (sot Bullgaria) si dhe Rashka e Re ,  Serbia  e Nemaniqëve. Jovan Rajiç-i  e citon historianin hungarez Ishtfan-in se ai e quante Gjuragj Brankoviçin  , Gjergj Thrakasi ”

(shënime serbe) . Kjo pyetje është më shumë për mohsat tonë , se si çka po iu duket ky shënim serb ?

 

”Kështu, gjatë gjithë shekullit XX, si në kohën e Zogut edhe në atë të Enver Hoxhës, ai

( Skënerbeu) u bë simbol i parë i nacionalizmit shqiptar, si luftëtar për çlirimin dhe pavarësinë e atdheut nën moton “Feja e shqiptarit është shqiptaria”. Enver Hoxha me fuqinë e madhe propagandistike që kishte regjimi i tij e çoi deri në grotesk këtë projektim. Ai edhe fenë e quajti diçka të huaj për shqiptarët, që ia kishte sjellë armiku. Ne sot paguajmë, veç të tjerash, edhe ideologjizimin e thellë, me frymë totalitare, që i ka bërë ai mendjes së shqiptarëve edhe përsa i përket vetëdijes historike. Edhe ndarja e shqiptarëve që jetonin në Mesjetë në tradhtarë dhe patriotë është rezultat i kësaj pune – sigurisht me kontributin e një aradhe të tërë historianësh, shkrimtarësh, piktorësh, skulptorësh, kineastësh etj.Pas rënies së komunizmit, me rilindjen e fesë dhe rimodulimin e identiteteve, ndër to edhe fetare, Skënderbeu është riinterpretuar. Elita ish-komuniste, e kthyer tashmë në europianiste, e ka përdorur si simbol të përkatësisë së shqiptarëve në botën perëndimore duke arritur ta quajë deri “pararendës të NATO-s” (I. Kadare).”- shkruan Fatos Lubonja.

E dimë ne që historiani kroat (sipas serbëve ?), kur shkruan për historianin romak Plinin , i cili ka jetuar në kohën e Krishtit, thekson se që Serbët  në atë kohë quheshin Tribal, Thrakas , vendë dhe Antë. E dijmë ne që shkruesi got Jornad dhe ai arab El Bakër pohojnë që serbët e banonin Azinë e Vogël , të tërë Ballkanin si dhe që para Krishtit kishin mbërrijtur në Romë?
Serbët e dinë , por ne shqiptarëve nuk po na spjegon kush që njëfarë Jyrgen Shpanut duke e hulumtuar historinë gjermane paska pasë gjetur varreza serbe edhe në tokën e Spanjës, Portigalisë dhe Bretanjës , të vjetra 3000 vjet para Krishtit . Ose ,e dimë ne ?, që në ”Shënimet e Oborrit Mbretëror Kinez” , që në vazhdimësi mbaheshin që nga koha 2 000 vjetë para Krishtit , shënojnë që populli serbe ka jetuar në territorin e Siberisë e deri në Vendikun Italian ? Vështirë që mundemi të pohojmë ose të mohojme. Ne si shqiptarë jemi futur në zgafellat e shpërbërjes , shprishjes dhe  mohimit sa që vështirë e kemi te dalim nga ato.

Shikoni  e të jemi sy hapur ,se ” mësimi i vjetruar se Serbët kanë ardhur në Ballkan (Ilirik fxh) në shek.VII-të është qesharak ” më thonë burimet serbe vetëmashtruese , ” sepse duhet ditur sa ata të shekullit të shtatë kishin ardhur në ndihmë vëllezërve të tyre të vjetër të këtyre anëve”

E dinë mohsat tanë që e tëra që eshtë folur për serbët deri vonë është një histori e ”imponuar” nga  shkolla gjermane e historisë . Pra edhe historia shqiptare , të dashur mohues është e shkollës gjermane. Kush po rrenë këtu?

Jovan Deretiç-i thot se serbët nuk kanë ardhur nga Karpatet , sepse ata gjithëmonë kanë jetuar rreth Danubit   Kurse  sllavisti polak e  rrumbullakson kështu.: ” Sllavët (sipas serbëve , serbët) ishin banor të nëndanubit si  edhe iliro-Thraksit , dhe se si e thash më lartë ”ata  n’ shekullin 7-të kishin ardhur në ndihmë vëllezërve të tyre autokton nga rreziku romak ” E shifni mohues të dashur , ju na rrofshit  ,se ku qëndron e vërteta e

jonë ?.

Diçka me rëndësi duhet ditur se fillestar i teorisë së serbëve të nënDanubit ishte kronisti i shek, XII  Nestori i Shenjti i Kijevit (?) dhe se admiruesit e kësaj teorijeje ishin dhe janë: Olga Luković-Pjanović, Jovan Deretić, Ranka Kuić, Miloš Milojević, Sima Lukin-Lazić, Laza Kostić, Pavel Šafarik, Ilija Živančević, Svetislav Bilbija, Milan Budimir, Dragoslav

Srejović të cilët me zbulimet e tyre në Lepenski Vir i vërtetuan ato.
Te nderuar mohues : Зашто србски језик не лаже? (Pse gjuha serbe nuk gënjen? ) ”Nga kjo rrjedhë se Zoti i Lartë serb është bartës i të Vërtetës dhe se serbëve iu ka dhënë gjuhën  mu shkaku i të Vërtetës ”- shkruajnë ata

Një ditë  në shtypin serb lexova se ata ishin ”kthinëza ” e botës , këta t´tanët po na thonë që jemi zorra e anusit. Mjerim!

Fahri Xharra. 21.03.14, Gjakovë

Filed Under: Analiza Tagged With: dhe en Bote, Fahri Xharra, pa histori kombetare, popull, serbet, te paret ne Ballkan

Isa Boletinit dhe një dokument i panjohur për kryengritjen e vitit 1911

March 25, 2014 by dgreca

Nga Gëzim Llojdia*/

    1. Nj dokumen i panjohur i Isa Boletinit për kryengritjen e vitit  1911./

Gazeta e shqiptarëve të Amerikës” Dielli” sjell një lajm rreth përpjekjeve të  Isa Boletinit  për të takuar  refugjatët në Mal të Zi.Lajmi i periodikes shqiptare është marrë nga (Levavt Herald, 25 Shkurt).

Gazeta turke  Silah e Selenikut  shkruan pikërishtë kjo gazetë,botoi në  numrin e saj të  funtme fjalimin  që pati nga redaktorët e saj në Mal  të Zi më të zgjuarin Isa Boletini , provokatorin e lëvizjes kryengritse se funtme ne Shqipëri të Veriut. Kapidani i shkelqyer i shqiptarëv patë deklaruar që priten ngjarje me rëndësi   pranverën që vjen. Një luftëdo të  ndodh doemos në  mes të  Turqise nga njëra anë , Bulgarisë dhe të Greqisë nga tjatra. Shqipëria  dhe Mali’ i Zi do të marrin piesë.Gjithë ai redaktor pasi pyeti mirë mi numrin  e refugatave ottoman në Mal të Zi, lajmëron, që  ka sot  në Mal të  Zire fugiateë  Ottomanë nga këta 2562 shqiptarë,1024 serbë, dhe 215  kacakë urie.

Guverna e Malit të Zi me gjithë varfërinë e saj,do ti përmbajë të gjithë harxhet e saj. Krereve u ep 5 franga  në ditë dhe të tjerëve  2 frënga.

S.DNëqoftëse korrispodenca e  Silah është e vërtetë  dhe jo e fabrikuar në favorë të saj, gjë që ngjan shumë herë me të metat e vogla, ahere s’eshte cudi që korispondenti i Times-H të jetë  lajthitur për lajmin që epte se Isa Boletini u fal dhe u  kthye ne Shqiperi. Lajma e Silah u  botua me 24 te Shkurtit dhe dy dië më vonë u botua ajo e Times-H. Po të ish që  të ato ditë Isa Bolotini që  të kthehej në Shqipëri si i falur, do t’i kish thënë gjë koris pondentit të  Silah-iH.

Pastaj vumë re se Vant herald-in e Stambollit gjer Shkurt dhe s’ bën asfare fjalë për kthimin  e Isa Boletinit. Emëri i generalit kryengritës Shqiptar është  aqë  i degjuar sa këtij s ‘’munt të  shkonte i  pavënë re, ose Isa Boletini ndodhet në  Mal të Zi  dhe mediton mi politikën e Ballkanit, ose  kthehet fshehurazi në  Shqipëri që të lozë dhe qëllimin e tij në trubullimet të  cilat janë paralajmëruar.

2.

Kontributi i Isa Boletinit në Kryengritjen e Përgjithshme shqiptare te vitit 1912 ,Rreth këtij fakti citojmë Gani D. Ratkoceri:botimi:” 100 vjet pavarësi”:Udhëheqësi kryesor i kryengritjes ne fjale, atdhetari i madh Hasan Prishtina, ne radhe te pare u takua me heroin Isa Boletini. Ai u konsultua me të, se a do mund te organizonin një kryengritje të përgjithshme në vilajetin e Kosovës ? Isai, jo vetëm iu përgjigj pozitivisht se do të merrte pjesë në kryengritje, por do te kontribuonte për organizimin e saj dhe ashtu veproi. Brenda një kohe të shkurtër Isa Boletini e përgatiti organizimin e kryengritjes në  Kosovën veriore dhe në rrethin e Pejës që ka qenë baza e tij. Në krye të  një delegacioni të madh ai mori pjesë në Kuvendin e Junikut në maj të atij viti, ku përfaqësoheshin 250 delegate nga Kosova dhe një pjesë e vilajetit te Shkodres të udhëhequr nga Hasan Prishtina.
Unanimisht u vendos t’i shpallej lufte perandorisë osmane për të fituar të drejtat kombëtare. Aty u hartuan edhe kërkesat qe do t’i paraqiteshin qeverise osmane:
1.   Të përcaktohen kufijtë e Shqipërisë

2.   Në  Shqipëri te ngrihet flamuri shqiptar

3.Të emërohet një guvernator i përgjithshëm por që të jetë shqiptar
4.Nënpunësit e huaj te hiqen e të zëvendësohen me shqiptare.
5.Gjuha shqipe të  jetë gjuhe zyrtare.

Këto kërkesa menjëherë u botuan ne shtypin shqiptar dhe të huaj.
Heroi Isa Boletini, sa mbaroi Kuvendi u nis menjëherë për Mitrovice dhe lëshoi kushtrimin e kryengritjes. Me mijëra luftëtare rrëmbyen armët. Ai si rrufe e çliroi Novi Pazarin ( Tregun e Ri ), e çarmatosi garnizonin osman, i armatosi kryengritësit dhe menjëherë u nis për Mitrovice të cilën e rrethoi. Komandanti i garnizonit osman, ndonëse ishte forcuar shume, sa mori vesh se garnizoni i Tregut te” Ri ishte dorëzuar dhe vete ai ishte i rrethuar, ngriti flamurin e bardhe.
Isa Boletini, pasi çliroi Llapin e Gollakun, ne krye te 15 mije kryengritësve iu afrua Prishtinës. Ajo u rrethua nga te gjitha anet prej forcave te Rrafshit te Dukagjinit qe kryesoheshin nga Hasan Prishtina e Bajram Curri, dhe nga juglindja nga forcat e Idriz Seferit.Në këto kushte, komandanti i përgjithshëm Fadil Pasha u detyrua pa lufte ta shpalli kapitullimin. Kështu me 12 korrik u çlirua Prishtina. Populli i priti me një gëzim të papershkruar kryengritësit. Qeveria e Turqve te rinj ra dhe qeveria e re telegrafoi se ishte gati te hynte ne bisedime me shqiptaret lidhur me kërkesat e tyre. Patrioti Hasan Prishtina dërgoi telegram menjëherë në Shqipërinë e veriut, te Mesmen e te jugut qe te nisnin delegatet e tyre ne « Kosove » për te biseduar me delegacionin qeveritar osman qe te ishin te pranishme te gjitha krahinat me kërkesa të  përbashkëta. Delegacioni osman nuk i mori parasysh kërkesat e shqiptareve. Kryengritësit marshuan drejt Shkupit dhe e çliruan atë me 14 gusht. Çlirimi i Shkupit bëri që Evropës se shurdhët t’i hapen veshët. Ajo dërgoi urgjent gazetare dhe konsuj t’i aktivizonte ne lidhje me kërkesat e shqiptareve. Shtetet ballkanike, Serbia, Bullgaria, Greqia e Mali i Zi u tronditen ne themel se mos Turqia do te ua njihte shqiptareve autonominë. Ata shpejtuan përgatitjet për të  filluar luftën gjoja kundër Turqisë së sfilitur nga kryengritja e shqiptareve e që kishte mbetur vetme si hije ne Rumeli. Qëllimi ishte siç pohon kryeministri i Serbise, Nikolla Pashiq ishte:« Kërkesa e shqiptareve për autonomi e bënte të  pashmangshëm luftën me Turqinë », pra copëtimin e Shqipnise. Këtë na e dokumenton me se miri Miss Durham : « Shqiptaret e Kosovës ngritën përsëri krye. Këtë here hynë ne Shkup dhe sipas dëshmitarëve te konsujve te huaj u sollën ne mënyrë shembullore. Kur panë turqit se shqiptaret do të marshonin drejt Manastirit, kërkuan armëpushim dhe pranuan t’i njohin si province autonome vilajetet e Janinës, Kosovës, Shkodres dhe një pjese te vilajetit te Manastirit “Nga triumfi i shqiptareve, shtetet e tjera ballkanike e ndiejnë veten të elektrizuar, sepse secili prej tyre ne mendjen e tije kishte prerë me thike vete një ngastër te Shqipërisë. Të gjitha këto shtete qene bashkuar në një pikë. Shqipëria duhet të copëtohet”.

Pra ai ishte synimi i shteteve ballkanike fqinje. Këtë synim kanë edhe sot. Ata përfituan atëherë se ishim të  përçare ne mes veti. Po kështu me sa duket jemi edhe sot. Njeri i bie gozhdës e tjetri patkoit. Qeveria osmane u detyrua të njohe kërkesat e udhëheqjes se kryengritjes te cilat e çonin Shqipërinë drejt autonomisë politike në katër vilajetet shqiptare. Këta udhëheqës, para se të largoheshin nga Shkupi i bënë një ultimatum qeverise osmane: « Neve do te ikim nga Shkupi, duke i zënë bese fjalës se qeverise. Do te presim deri më 5 shtator. Po të mos mbani premtimet atëherë neve, sado që nuk lamë as ndonjë të besuar nga ana jone do te urdhërojmë përsëri. Nuk do te kërkojmë autonomi por do te ndahemi nga sundimi i perandorisë osmane”.Këtë ultimatum e nënshkruan: Isa Boletini, Idriz Seferi, Bajram Curri, Islam Spahia, Musa e Jahja Prizreni. Kërkesat e miratuara filluan menjëherë të zbatohen në të katër vilajetet. U organizuan mitingje ku flisnin patriotet për rendësin e kërkesave që do të çonin vendin drejt pavarësisë.”Oratoret – shkruante ne kujtimet e tij”- K. Grameno, -mbajtën fjalime, me anën e te cilëve shpjegonin përmbajtjen e 14 pikave dhe thonin, se këto të drejta do t’i japin popullit shqiptar te gjitha mundësitë për të shkuar drejt progresit dhe ne ngritjen e një shteti shqiptar”.Veprimtaria atdhetare e “Heroit te Popullit” Isa Boletini dhe luftërat e tij te pandërprera gjate 35-vjetëve për liri e pavarësi te kombit tone kundër pushtueseve osmane, sidomos roli i tij si udhëheqës dhe organizator ne dy kryengritjet e mëdha 1910-1912, taktikat dhe strategjitë e jashtëzakonshme që diti t’i zbatojë e që do t’ia kishin zili edhe gjeneralët me akademi ushtarake më të zot të Evropës, bënë që shtypi evropian dhe amerikan ta krahasojnë me figurat me të shquara të popujve, të tyre. Një gazetar i kohës shkruante për heroin: “Titan do ta quaja, gjeneralin e madh te Kosovës”. Gazetat angleze e krahasojnë “Isa Boletinin me Robin Hudin, ato gjermane me Geo Berlingenin, zviceranet me Vilhelm Telin, ato italiane e quajtën Garibaldi i Ballkanit, Fan Noli e krahason me Xhorxh Ëashingtonin etj .Pikërisht në  atë kohë shqiptaret kishin filluar kudo t’i zbatonin kërkesat ne fjale dhe te organizoheshin me mirë për një kryengritje të përgjithshme në  të katër vilajetet për të fituar pavarësinë. Shtetet shoviniste ballkanike sulmuan në të gjitha anët si bisha te plagosura të katër vilajetet shqiptare për t’i copëtuar ne mes tyre. Heroi Isa Boletini se bashku me forcat e tij ishte nga te paret qe zuri gryken e Mitrovicës për të mbrojtur atdheun nga armatat serbe të cilat e sulmuan Kosovën në të gjitha drejtimet, te armatosura me armët me moderne të kohës. Pas një qëndrese heroike u detyrua te  tërhiqet dhe të nisej në krye të 300 kalorësve drejt Durrësit. Atdhetari i shquar Ismail Qemali kishte dërguar telegrame ne Kosove që të niseshin delegate për të  marrur pjesë në  një kuvend qe do të mbahej në Durrës ose në Vlorë e do të vendoste për fatin e kombit.”Heroi i Popullit” Isa Boletini arriti në Vlorën heroike në çastin më kritik, për të mbrojtur shpalljen e pavarësisë dhe ngritjen e flamurit kombëtar. Shkuarja e tij në Vlore u prit jashtëzakonisht mirë nga populli dhe delegate që kishin nënshkruar aktin e shpalljes se pavarësisë. Ajo duhej të mbrohej me çdo kusht nga ushtria osmane e cila ndodhej ne rrethin e Beratit. Tridhjete mije ushtare, në krye me Xhavit Pashën do ta kalonte ushtrinë në Skele të  Vlorës për ta ngarkuar ne vapore. Ushtria pushtuese serbe ndodhej në Lushnjë dhe po e ndiqte ushtrinë osmane këmba- këmbës. Nëse do të kalonte ushtria osmane neper Vlore dhe prapa saj ushtria pushtuese serbe, do ta ulte flamurin kombëtar ashtu siç beri ne Tirane. Patriotet e ngritën flamurin ne 26 nëntor, kurse ushtria serbe e uli Heroi Isa Boletini, në këto rrethana tepër të vështira për kombin lëshoi kushtrimin ne Vlore e në  Labëri. Iu përgjigjen me qindra vullnetare të armatosur dhe vetë neë krye të kosovareve zunë bregun e Vjosës. I dërguan fjale Xhavit Pashës për se gjalli, se ai nuk mund te kalonte neper Vlore. Xhavit Pasha u detyrua ta ndërrojë drejtimin për në  Seman ku e prisnin anijet. Ushtria serbe nuk kishte aq forca sa ta sulmonte ushtrinë osmane. Po priste te largohej ajo nga Shqipëria e pastaj te marshonte drejt Vlorës. Qeveria e perandorisë austro-hungareze i kishte dhënë fjalën atdhetarit te madh e politikanit të  mirënjohur ne gjithë  Evropën, Ismail Qemalit se do ta njihte shpalljen e pavarësisë se Shqipërisë. Ajo i dërgoi telegram urimi Kuvendit te Vlorës dhe qeverise se sapo formuar se e njohu Pavarësinë. Ne anën tjetër qeverise serbe iu dha ultimatum të ndalte menjëherë pushtimin e armatës serbe ma tej. Kosovaret e armatosur, ne krye me heroin Isa Boletini u bënë garda e parë kombëtare për të mbrojtur qeverinë shqiptare të  Vlorës. Pasi u qetësua gjendja ne Vlore, Ismail Qemali, në krye të një delegacioni ku bënte pjese edhe Isa Boletini si përfaqësues i vilajetit te Kosovës u nisen ne kryeqytetet e Evropës që të kërkonin njohjen e shtetit me te katër vilajetet shqiptare. Ndalesën e fundit do ta bënin ne Londër. Aty do te behej Konferenca e Ambasadoreve Evropiane me kryetar ministrin e Jashtëm anglez, Eduard Grejn qe do t’i caktonin kufijtë e shtetit shqiptar. Delegacionin e priti vete ministri anglez i cili me humor tha: “Isa beg, ty nuk te mundi me te çarmatose një perandori osmane, ndërsa këtu tek ne te çarmatosi një portier”?Heroi iu përgjigj me krenari: “Jo besa, mua s’ka mund me më  çarmatos as Turkia, as Anglia”, dhe e nxori revolen tjetër nga xhamadani i tij i famshëm qe ruhet edhe sot ne Muzeun Kombetar. Në Londër kishin filluar pazarllëqet për caktimin e kufijve tanë. Ambasadoret e Antantes qe ishin pothuaj, të’ Rusisë, Francës e Anglisë kërkonin një shtet te vogël shqiptar e ne anën tjetër austro-Hungaria dhe Gjermania kërkonin një shtet me një territor me te madh shqiptar. Kryetari i Konferencës Grej, hapi hartën e Ballkanit dhe e pa se ku binte Mitrovica: “Isa beg, – i tha! Po te ishte ma afër Mitrovica, për nderin tuaj, unë do ta bashkoja me shtetin shqiptar, veçse qenka larg”. Heroi iu përgjigj: “Unë s’kam ardhur këtu për Mitrovicën time, por kam ardhur për te gjitha tokat shqiptare që të jenë në një shtet”.Delegacioni shqiptar u kthye nga Londra shume i dëshpëruar. E kishte kuptuar se konferenca e Ambasadoreve do te linte shume toka shqiptare jashtë kufijve të shtetit shqiptar. Prandaj Isa Boletini, si Anteu edhe njëherë përpiqet te organizoje një kryengritje ne Kosove se bashku me Bajram Currin ne fillim te vitit 1913, pothuaj ne një kohe me kryengritjen e Dibraneve. Kjo u be vetme për t’i dhënë të kuptoje Evropës, se shqiptaret nuk do te pranonin kurrë’ copëtimin e tokave të tyre. Kryengritja përfshiu rrethin e Gjakovës, Rahovecit dhe iu afrua Prizrenit. Në atë kohë Serbia kishte grumbulluar forca të mëdha ushtarake. Shumica e kryengritësve shqiptare ishin te paarmatosur. Megjithë  qëndresën e tyre heroike, ne krye me Isa Boletinin, ata u detyruan të tërhiqen. Siç dihet Konferenca e Ambasadoreve në Londër 1912-1913 la jashtë shtetit shqiptar dy të tretat e popullsisë shqiptare dhe te territorit duke i shpërblyer pushtuesit tanë grabitqare, Serbinë, Greqinë e Malin e Zi. Nga kjo padrejtësi qe nuk ka ndodhur me asnjë popull në  botë, vuajnë edhe sot shqiptaret te ndare në pesë shtete megjithë luftërat e pandërprera që ata bene për t’u bashkuar. Atdhetari i madh Isa Boletini ndonëse shume i dëshpëruar qe Kosova me vise te tjera mbeten jashtë kufirit të shtetit të vogël shqiptar, përsëri gjen force për te kontribuar për konsolidimin e tij. Isa Boletinin si shqiponje e gjen kudo për te vendosur rregull e qetësi, me shprese se duke e forcuar atë, do te jete një baze e mire ne te ardhmen për te ndihmuar Kosovën e Camerine për t’u bashkuar me Shqipërinë. E gjejmë në Tropojë e Lume kundër hordhive serbe. E gjejmë ne Vlore e në Durrës kundra esatisteve. E gjejmë në Shkodër për ta mbrojtur nga pushtuesit malazez. Megjithëse ishte sëmurë nga ethet e malaria, ai mbeti i papërkulur, gjithmonë një vigan e kurrë nuk mundi askush ta çarmatose. Isa Boletini nuk luftoi për interesa vetjake ndonëse iu premtuan cifliqe e grada gjenerali nga sulltan e xhonturqit nga Serbia e Mali i Zi. Ai i përbuzi ato me neveri. Boletini luftoi 35 vjet për liri e pavarësi kombëtare me arme ne dore, duke zgjuar Evropën e përgjumur e te shurdhet lidhur me ceshtjen shqiptare, duke e detyruar atë ta pranoje se në Ballkan paska një popull shqiptar qe luftoka për te drejta kombëtare e nuk qenka një shtojce e perandorisë Osmane. Ajo qe disa here i ka mposhtur heronjtë tanë, ka qene tradhtia. Kështu ndodhi edhe me heroin Isa Boletini. Me 23-janar 1916, ai u sulmua pabesisht ne mes te Podgoricës nga një grup i madh malazezesh te armatosur. Edhe pse i plagosur rende,« luani» shqiptar nuk ndërroi jete pa e marre hakun e vet duke lënë të vdekur disa prej armiqve shekullore. Ai ra heroikisht për te mos vdekur kurrë duke u kujtuar brez pas brezi. Heroi Isa Boletini ishte shëmbëlltyre e virtyteve me te mira te kombit tone. Veprimtaria e tij mbetet gjithmonë aktuale për brezat dhe shprehja e tij e arte :« Unë jam mire kur është mire Shqipëria »…

*Msc.Anëtar i Akademisë Evropiane të Arteve.

Filed Under: Histori Tagged With: Gezim Llojdia, Isa Boletini, nje dokument i panjohur, per Kryengritjen e vitit 1911

THIRRJA E MARTIRIT KUJTIM BEQIRI

March 25, 2014 by dgreca

Nga Luan Çipi/

Te Esseja “YLLI” NË LITAR, poeti ynë kombëtar Agim Shehu, tregon e vajton për  martirin Kujtim Ali Beqiri, ish student i shkëlqyer i Universitet të famshëm të Vjenës, inxhinier e drejtues i talentuar, varur dy here në litar nga komunistet e Enver Hoxhës, (atëherë edhe të Titos dhe Stalinit), me të vetmin argument të provuar, se fill pas “çlirimit”, i mbante sytë nga Amerika, Anglia dhe profesori i tij,  Hari Fulci.

Tani, që pjesa më e madhe e shqiptarëve i mbajnë sytë, zemrën dhe gjithë qenien e tyre  me adhurim, dashuri e shpresë nga Amerika dhe Evropa, kjo ngjarje makabre, e varjes dy here në litar (herën e parë ngeli gjallë se litari u pleks me jakën e palltos), duket edhe më e tmerrshme dhe e pa shpjegueshme, qoftë dhe për ndonjë fanatik qorr e admirues të komunizmit dhe të regjimit gjakatar të asaj kohe (përfshirë këtu dhe autorin konformist, ende të pa deklaruar ndryshe, të romanit “Këneta”).

Akuzat, sipas shtypit të kohës, ashtu si i ka mbledhur e paraqitur saktë Agim Shehu janë: “Nuk kanë sjellë ujë të mjaftueshëm për pije e pastrim… nuk shpërndanë çizme llastiku e dezinfektim në fjetore… punëtorët i kualifikonin keq, që t’u ulnin moralin e t’i përçanin… dheu në kanal nuk vihej në brinjë çdo 50 m… ekskavatori u vu jo ku duhej… hidhnin shumë kripë në gjellë të dëmtonin punëtorët…”. Më e vërteta akuzë: “Kishin simpati për Amerikën dhe nderim për Fulcin”.

Dihet një e vërtetë historike: Më 8 Maj 1945 mbërriti në Durrës, nisur nga Bari i Italisë, Misioni Amerikan, që do përfaqësonte Shtetin e Madh Aleat në Shqipëri, me synim për t’u kthyer së shpejti në Ambasadë. Misioni drejtohej nga Hari Fullc, ish drejtori emërmadh, që për shumë vjet krijoi e udhëhoqi Shkollën Teknike Amerikane në Tiranë. Në Portin e Durrësit u grumbulluan për ta pritur rreth 50 shqiptarë,  midis tyre disa nga ish nxënësit e tij. Për fatin e tij të keq, me ta ishte dhe  inxhinieri  30 vjeçar Kujtim Beqiri, që nuk e dëgjoi porosinë e nënës së vet, po ju bind idealit të tij perëndimor dhe respektit prej nxënësi të përmalluar.

Ky Mision Amerikan, u largua i zhgënjyer nga politika komuniste e Enver Hoxhës, pas 8 muajsh qëndrimi në Shqipëri, një javë para gjëmës së madhe vrastare, pikërisht në ditë kur zhvillohej Gjyqi i “Sabotatorëve të Kënetës së Maliqit”. Duket se edhe punimet e këtij gjyqi pompoz e fjalëndyrë, në prezencën e fanfarave Titiste, u benë shkaku formal i prishjes së marrëdhënieve shtetërore me Amerikën e Madhe, përkrahëse të përhershme historikisht të interesave shqiptare, nën ndikimin e shqiptarëve të Amerikës, qysh nga Presidenti Yllson,

Duke e parë me syrin e tanishëm, gjakftohtë dhe me paanësi këtë ngjarje, do përsëritja po Agim Shehun që e quan këtë moment si periudhën  groteske të gjyqeve të “lemerishme dhe të çmendura”. Si mund të dënohej e të varej në litar një dijetar ndër të rrallët e kohës, kur të tillë duhet të ruheshin me policë, të mbaheshin si ujët  e paktë e të përdoreshin në drejtimin e shtetit për nevojat e shumta të popullit të varfër dhe të ekonomisë së dëmtuar nga lufta?

E kush mund ta donte më shumë dhe më mirë Shqipërinë, se sa djali Ali Beqirit, bashkëpunëtorit të Ismail Qemalit, qysh në krijimin e Shtetit Shqiptar, një prej drejtuesve kryesor të  Komitetit Drejtuesit të “Luftës së Vlorës” më 1920, krahas Osman Haxhiut?  Ka të drejte publicisti Kostaq Xoxa kur thotë: A mund të ishte sabotator një gjeni i tillë i inxhinierisë, si Kujtim Beqiri? Vetëm mendja shterpe e E.H.-s, mund të perceptonte halucinacione të tilla dhe të shfaroste ajkën e inteligjencies profesioniste

Të arsyetojmë dhe më tej: Kujtim Beqiri lindi dhe u rit në një mjedis atdhetar e patriotik si rrallë kush. Babai i tij Ali Beqiri, ky patriot i madh, ishte kundërshtar i shpallur i mbretit Zog dhe përkrahës i Fanolistëve, ndaj edhe u burgos dhe u dënua bashkë me krushkun e tij Laze Sulejmani nga Vajza e Vlorës (dënuar me vdekje në kryengritjen e Fierit). Kjo krahinë dhe farefisnia e krushqia e Kujtim Beqirit ishin kontribuues me të gjithë rrethin familjar, në luftën Anti-Fashiste, qysh nga orët e para të okupimit italian të 7 Prillit të vitit 1939, me pjesëtarë aktiv, dëshmorë e deri heronj të luftës. Nga ana tjetër, (jo vetëm unë që kam lidhje krushqie me ta) po të gjithë në Vlorë e dine, se traktorin e parë për të modernizuar punimin e tokave, në krahinë e solli Ali Beqiri i Velçës, i pasur, i ditur dhe me vizion Evropian.

Duhet të dimë edhe një fakt tjetër: Kujtim Ali Beqiri ishte kushëri i parë (djem dajash e halle) dhe shok i ngushtë me Zini Rexhepin dhe Perlat Rexhepin. (djemtë e legjendarit Rexhep Sulejmani nga Vajza, kunati i Ali Beqirit). I pari vrarë me mitraloz në dorë në luftë me fashistet Italian dhe i dyti, heroi i Shkodrës, që u dogj duke luftuar trimërisht dhe pa u dorëzuar, po me fashistët Italian në qytetin e Shkodrës.

Kujtim Beqiri dhe shokët e tij u arrestuan, kur punonin për tharjen e Kënetës se Maliqit me 6 Nëntor 1946, dolën në Gjyqin e improvizuar në Tirane më 8 Nëntor 1946, ditën e themelimit të PK , vendimi i gjyqit u morr në 19  Nëntor 1946 dhe u ekzekutua, po në Kënetën e Maliqit, më 22 Nëntor 1946:  Kujtim Beqiri dhe Abdyl Sharra me varje dhe 4 me pushkatim: Vasil e Zyraka Mano, me Mirush Përmetin dhe italianin Eugenio Scaturro.

Edhe momenti para ekzekutimit, kur iu kërkua fjala e fundit, Kujtim Beqiri, që kishte ruajtur me zgjuarsi mos cenimin e tij fizik, ndryshe nga të tjerë që ishin goditur, rrahur e plagosur, tha: “Historia do ta tregoj se unë dënohem dhe ekzekutohem pa faj”

Kujtim Beqiri punoi disa vjet edhe në Kosovë, ku investoi dijet e tij inxhinierike,  bashkë me patriotët vlonjat Kudret Kokoshi e Ago Agaj, etj., bashkë me shumë intelektual të tjerë shqiptarë mësues e administratorë. Ky kontribut, krahas gjurmëve të pashlyeshme të disa urave dhe ndërtimeve në Shqipëri dhe shkëlqimit si student në Vjenë, ia ngrenë edhe më lart vlerat këtij martiri të pavdekshëm, që deri tani është shpallur vetëm Nderi i Qarkut të Vlorës.

Kadri Kujtim Beqiri, ende nuk ia ka gjetur varin babait të vet, çka ngarkon me përgjegjësi çdo qeveri tranzicioni, pavarësisht nga ngjyra partiake dhe pse gjithkush ka prurë ose është zotur të sjell eshtra shqiptarësh të shquar nga jashtë shtetit.

Kujtim Beqiri, si ushtari i panjohur që përfaqëson simbolin kombëtar të të rënëve për liri, andej në terr nga i prehen eshtrat, bënë thirrje (dhe me të mendoj se bëhen një zë, të gjithë intelektualët shqiptarë, të dukshëm e tëpadukshëm), se ka ardhur koha të dukemi e të bashkohemi, t’i lëmë interesat e vogla vetjake e partiake, t’i kthejmë sytë plotësisht nga Amerika dhe Evropa dhe mos ta humbasim edhe këtë radhe rastin oportun, për të zënë në Evropë vendin që meritojmë.
Tiranë, më 25. Mars. 2014

 

Filed Under: ESSE Tagged With: Luan Cipi, MARTIRI KUJTIM BEQIRI, NA THËRRET

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 20
  • 21
  • 22
  • 23
  • 24
  • …
  • 97
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Kontributi shumëdimensional i Klerit Katolik dhe i Elitave Shqiptare në Pavarësinë e Shqipërisë 
  • Takimi i përvitshëm i Malësorëve të New Yorkut – Mbrëmje fondmbledhëse për Shoqatën “Malësia e Madhe”
  • Edi Rama, Belinda Balluku, SPAK, kur drejtësia troket, pushteti zbulohet!
  • “Strategjia Trump, ShBA më e fortë, Interesat Amerikane mbi gjithçka”
  • Pse leku shqiptar duket i fortë ndërsa ekonomia ndihet e dobët
  • IMAM ISA HOXHA (1918–2001), NJË JETË NË SHËRBIM TË FESË, DIJES, KULTURËS DHE ÇËSHTJES KOMBËTARE SHQIPTARE
  • UGSH ndan çmimet vjetore për gazetarët shqiptarë dhe për fituesit e konkursit “Vangjush Gambeta”
  • Fjala përshëndetëse e kryetarit të Federatës Vatra Dr. Elmi Berisha për Akademinë e Shkencave të Shqipërisë në Seancën Akademike kushtuar 100 vjetorit të lindjes së Peter Priftit
  • Shqipëria u bë pjesë e Lidhjes së Kombeve (17 dhjetor 1920)
  • NJЁ SURPRIZЁ XHENTЁLMENЁSH E GJON MILIT   
  • Format jo standarde të pullave në Filatelinë Shqiptare
  • Avokati i kujt?
  • MËSIMI I GJUHËS SHQIPE SI MJET PËR FORMIMIN E VETEDIJES KOMBËTARE TE SHQIPTARËT  
  • MES KULTURES DHE HIJEVE TE ANTIKULTURES
  • Historia dhe braktisja e Kullës së Elez Murrës – Një apel për të shpëtuar trashëgiminë historike

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT