• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for June 2015

Isa Boletini kthehet në Boletin, ceremonia në Mitrovicë me nderimet e gjithë kombit

June 10, 2015 by dgreca

MITROVICË, 10 Qershor/
Nga Behlul Jashari/.-Me Himnin Kombëtar Shqiptar dhe Himnin Shtetëror kosovar, në Mitrovicë, në Stadiumin e qytetit, u zhvillua sot në mesditë ceremonia qendrore e rivarrimit të Isa Boletini, me nderimet e gjithë kombit e pjesëmarrjen e përfaqësuesëve të institucioneve shtetërore nga Kosova e Shqipëria, ku ishte i pranishëm dhe presidenti Bujar Nishani.
Kryetari i Kuvendit të Kosovës, Kadri Veseli, në fjalën e tij gjatë hapjes së ceremonisë së rivarrimit të Isa Boletinit duke iu drejtuar rinisë së Mitrovicës tha krenohuni ju bashkë me ne se pas 100 vitesh kemi tribunin popullor, gjeneralin e pavarësisë së tokave shqiptare Isa Boletinin”.
“Boletini po kthehet sot i fundit nga beteja e madhe per lirinë e Kosovës, një shekull zgjati kjo betejë nga Kaçaniku në Boletin. Kosova më në fund u bë e lirë, por kësaj lirie i mungonte diçka, i mungonte heroi i saj i madh, tribuni popullor Isa Boletini”, theksoi Veseli, duke shtuar se ne sot jemi të lirë, por kishim mall për ty.
Kryeministri i Kosovës, Isa Mustafa në fjalën e tij theksoi se “sot në përvjetorin e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit po nderojmë heroin e kosovës, tribunin e kombit shqiptar, Isa Boletinit, ashtu si ndodh gjithmonë me njerëzit e epokave edhe Isa ynë bëhet urë bashkimi për ne të gjithë pavarësisht nga bindja jonë politike apo prejardhja jonë rajonale. Përtej ngushtësive të pragmatizmit politik Isa Boletini ishte njeri i idealeve madhore kombëtare, duke qenë i këtyre përmasdave ai na bashkon edhe sot ditën kur po mbyllet udhëtimi i tij gjatë pothuajse shekullorë drejt Boletinit të tij aty ku lindi dhe ku e pret toka e tij vendi, i cili nga sot do të bëhet një panteon i ri i shqiptarizmit , një vend i shenjtë ku të gjithë ne do të përkulemi me nderim”.
“Isa Boletini po i kthehet sot vendlindjes , pasi ka udhëtuar në qendrat kryesore kosovarenëpër të cilat përcoi mesazhine unitetit dhe dashurisë pa kushte mes vëllezërve te nje gjaku e një gjuhe mes vëlllezërve të një fati e një ëndrre”, nënvizoi Mustafa.
Në fjalën e tij, Presidenti i Shqipërisë, Bujar Nishani, tha se “Shqipëria dhe Kosova, dy shtete shqiptare, janë shndërruar në faktorë të paqes dhe stabilitetit të qëndrueshëm në Ballkan”.
“Shqipëria evropiane, Kosova evropiane, Kosova anëtare e OKB-së dhe në NATO, Ballkani evropian, janë mundësia dhe çasti ynë historik”, theksoi presidenti shqiptar në manifestimin e madh në Mitrovicë.
Kryetari i Kuvendit të Kosovës, Kadri Veseli dhe kryeministri Isa Mustafa në fillim të fjalimeve të tyre përshëndetë edhe pjesëmarrjen e kryetarit të PD-së, Lulëzim Basha, i cili po ashtu mbajti fjalë rasti, si dhe të Princ Lekës.
Pjesë e manifestimeve sot paradite në Mitrovicë ishte edhe seanca e veçantë e Kuvendit të Komunës jugore, në të cilin kryetari i Kuvendit të Kosovës, Kadri Veseli tha se, “në kohë të vështira për vendin dhe kombin, Isa Boletini u vu në ballë të lëvizjes sonë kombëtare për liri dhe pavarësi”.
“Me fuqinë e fjalës së tij ai udhëhoqi shumë kuvende për çështjen kombëtare dhe me guximin e tij prej komandanti popullor udhëhoqi shumë beteja, nga Kaçaniku deri në Shkup, nga Shkodra deri në Vlorë. Në vjeshtën e rëndë të viti 1912, Isa Boletini u nis nga malet e Kosovës për t’u vënë në mbrojtje të shtetit shqiptar të sapo shpallur në Vlorë”, theksoi kryeparlamentari kosovar, Veseli.
Ai vuri në dukje rëndësinë e rrolit të Isa Boletinit në mbrojtjen e çështjes kombëtare, angazhimin e tij të pandalshëm në diplomacinë dhe rrjedhat ndërkombëtare ku prekej interesi nacional si dhe aktivitetet e tij diplomatike jashtë vendit, duke e bërë kombin, Kosovën dhe Mitrovicën krenare.
Heroi Kombëtar, Isa Boletini, në ditën e 137 vjetorit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, kthehet sot përgjithmonë të prehet në Boletin, vendin e lindjes në rajonin e Mitrovicës në Kosovë, prej nga para më shumë se 100 viteve me 400 bashkëluftëtarët e tij shkoi në Vlorë në krah të Ismail Qemalit për shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë.
Në Vlorë, bashkëluftëtarët e Isa Boletinit përbënin forcën e parë ushtarake të Qeverisë së parë shqiptare të kryesuar nga kryetari i saj Ismail Qemali, themeluesi i shtetit shqiptar, firmëtari i parë të Deklaratës së Pavarësisë Shqiptare.
Me nderimet e gjithë kombit e ceremonitë shtetërore manifestimet treditëshe në Kosovë të nisura në Kompleksin e Lidhjes Shqiptare në Prizren, qytetin më të madh jugor, përmbyllen sot në qytetin më të madh verior, Mitrovicë, prej nga kortezhi niset edhe më tej në veri. Deri në Boletin, nga Mitrovica, arkivoli i Heroit Kombëtar Isa Boletini do jetë në shoqërim të familjarëve dhe të ftuarëve që do marrin pjesë edhe në ceremoninë e rivarrimit në ora 15:00.
Isa Boletini lindi në Boletin të Mitrovicës, në vitin 1864. U vra bashkë me shtatë nga njerëzit e tij në Mal të Zi, Podgoricë, mbi Urën e Moraçës, në 23 janar 1916.

Në vitin 1998, institucionet e Kosovës të lëvizjes për liri e pavarësi, të informuara se në vendin e varrezave në Podgoricës do të ngriheshin ndërtesa banimi, vendosën për një organzim që fshehurazi të sjellin në Mitrovicë eshtrat e Isa Boletinit dhe bashkëluftetarëve të tij për t’i ruajtur në fshehtësi, në rrethanat e rënda të okupimit e të luftës. Mëse 17 vite eshtrat qëndruan në thasë për shkakun e vetëm se familjarët e Isës donin që rivarrimi të bëhej me ceremoni ushtarake.
Garda Kombëtare Ceremoniale e Forcës së Sigurisë së Kosovës është pjesë e manifetimeve treditëshe në nderim të Heroit Kombëtar Isa Boletini, që dje u zhvilluan edhe në kryeqytetin e Kuvendin e Kosovës e zhvillohen edhe sot në Mitrovicë.
Në ambientet e Kuvendit të Republikës së Kosovës, pas seancës së veçantë kushtuar jetës dhe veprës së heroit kombëtar, Isa Boletini, dje pasdite bënë homazhe drejtuesit e institucioneve shtetërore, deputetët dhe qytetarët.
Të parët bënë homazhe kryetari i Kuvendit të Kosovës, Kadri Veseli dhe kryeministri Isa Mustafa, duke vendosur kurorë me lule. Homazhe per nder te Boletinit beri edhe ambasadori i Shqipërisë në Kosovë, Qemal Minxhozi.
Homazhet në Kuvendin e Kosovës nën tingujt e orkestrës “Rexho Mulliqi” vazhduan deri në orën 17:45. Nga kryeqyteti Prishtina kortezhi u nis drejt Mitrovicës.
Manifestimet për rivarrimin e heroit kombëtar Isa Boletini mbahen me moton “Prapë, na erdhi Baca Isë”.

Filed Under: Rajon Tagged With: Isa Boletini, ne Boletin, rikthehet

Ilir Ikonomi- një portret te gazetës austriake per Isa Buletinin, 104 vjet më parë

June 10, 2015 by dgreca

-Gazetarët e huaj e quanin privilegj të bisedonin me Isa Boletinin. Një korrespondent, i cili e kishte takuar Isën në kullën e tij në Boletin, na jep një përshkrim të shkurtër që e gjeta në gazetën e Vjenës, Neue Freie Presse, të 6 prillit 1911. Në atë kohë, malësia e Mbishkodrës ishte përfshirë nga revoltat kundër xhonturqve. Përpara kësaj, revoltat kishin tronditur Kosovën dhe emri i Isa Boletinit përmendej në gazetat e mëdha. Vendosa ta përkthej këtë artikull, sepse korrespondenti e përshkruan Isën thjesht dhe pa ato fjalët e mëdha që lexojmë shpesh për të.
___________
Në kohën e regjimit të Abdyl Hamitit, Isa Boletini jetonte në kullën e tij pranë fshatit Boletin dhe për të arritur atje, duhet të ecje nëpër një shteg fare të ngushtë. Kulla ishte e ndërtuar me gurë të mëdhenj, deri në një metër të gjerë dhe ngrihej mbi një kodër, në këmbën e së cilës rrjedh lumi Ibër. Kanatat e dritareve ishin prej pllakash të trasha hekuri dhe krejt kulla kishte një pikë vëzhgimi, prej nga mund të shihje si në pëllëmbë të dorës vendin rreth e qark. Nga kjo fortesë, Isa Boletini vëzhgonte gjithçka dhe, kur kërcënohej nga ndonjë rrezik, mjaftonte të shtinte një herë me pisqollë në ajër, që shqiptarët të rrëmbenin armët.
Për mendësinë tonë, Isa Boletini mund të konsiderohet si një grabitës ose vrasës, por për shqiptarët ai është njeri me një mision të shenjtë, i cili nuk ka bërë tjetër përveçse detyrën si shqiptar, sepse ka marrë hakun e të vëllait, kunatit dhe disa të afërmve të vrarë.
Isa Boletinit i ndalohej hyrja në Mitrovicë, e megjithatë të paktën dy herë në javë njerëzit kishin rast ta shihnin zotërinë nga Boletini në rrugët e qytetit, hipur mbi kalin e tij arab. Mbante jelekun e shkurtër tipik shqiptar të qendisur me fije ari, ndërsa në brezin e gjerë ngjeshte një pisqollë të madhe me dorezë argjendi. Në qafë varte një martinë, edhe kjo plot me stolisje argjendi. Vazhdimisht rrethohej nga 40-50 burra, që të gjithë të armatosur deri në dhëmbë, disa që ecnin në këmbë e të tjerët mbi kuaj.
Në Mitrovicë turqit kanë një garnizon ushtarak, por askush nuk guxonte ta shqetësonte këtë burrë të respektuar.
Një ditë të bukur, Isa Boletini u bë mik me Sulltan Abdyl Hamitin, i cili i dhuroi një mulli dhe i caktoi një pagë mujore prej 50 lirash. Isa jetoi ca kohë në paqe me rrogën e qeverisë turke, por me rivendosjen e Kushtetutës në vitin 1908, të ardhurat e tij u shterën me shpejtësi, sepse qeveria nuk e paguante më dhe mulliri iu mor.
Mund të kuptohet kësisoj se përse Isa Boletini nuk është shumë miqësor me regjimin e ri turk. Ai nisi një propagandë antiturke dhe u shpall i jashtëligjshëm. Disa batalione turke shkuan për të sulmuar kullën e tij, mirëpo u sprapsën me humbje të rënda. Pas kësaj, kulla u rrafshua me top, por Isa Boletini kishte ikur dhe thuhet se ishte plagosur rëndë. Ai u tërhoq në pronat e veta në Pejë dhe kur filluan revoltat e shqiptarëve doli përsëri në skenë si luftëtar. Pas shtypjes së revoltave, Isa u tërhoq në Mal të Zi, por hyri disa herë në territoret shqiptare për të përgatitur kryengritjen. Të gjitha përpjekjet e turqve për ta dobësuar fuqinë e tij dështuan.
Isa Boletini është 45 vjeç, ka trup të gjatë dhe të derdhur, fytyrë të zbehtë dhe sy të zinj e melankolikë. Kur flet për familjen e tij, që është vrarë thuajse e gjitha për lirinë shqiptare, ai trishtohet dhe bie në mendime. Ka një djalë, të cilin e do shumë dhe e ngushëllon në heshtje.

Filed Under: Featured Tagged With: Ilir Ikonomi, Isa Boletini, New Freie Presse, portret

DISKRIMINIMI

June 10, 2015 by dgreca

Nga Rasim Bebo, Çikago/
Pas krijimit të degës së Partisë Komuniste Jugosllave në Tiranë, në nëndor 1941, nga emisarët e saj Miladin Popoviçi e të tjerë, ata vunë në krye Enver Hoxhën, njeriun e studiuar për interesat e tyre. Deri në prill të vitit 1948, (kur dolën letrat e Informbyrosë, se Jugosllavia e Titos tradhtoi), në çdo dikaster, ishin vendosur instruktorë jugosllavë dhe flitej gjerësisht për “miqësinë e madhe”, “Vllazërim-Bashkim (Bratsvo – Jedinstvo)”
Jemi në vitin 1946. Rruga drejt Jugosllavisë së Titos, ishte hapur vetëm për studime. Kështu edhe nga Ministria e mbrojtjes u caktuan grupe ushtarakësh, njëri prej tyre, ishte grupi ynë prej mbi 40 ushtarakësh, që filluam nga muaji tetor i vitit 1946, deri në prill të vitit 1948, të kryenim shkollën e tankeve të oficerëve të Armatës Jugosllave, me emrin “Petar Drapshin”, në qytetin Bella Cërkva. Për të diskriminuar oficerët tanë, instruktorët jugosllavë në Ministrinë e Mbrojtjes, caktuan në zyrën e kuadrit të dërgoheshin për studime, persona analfabetë e gjysmë analfabetë, me dy-tre klasë fillore dhe me fillore, pati tre persona me 2 klasë të mesme. Pra, ky ishte brumi i shqiptarëve të ardhur në Jugosllavi për të vazhduar shkollën e tankeve. A mundet vallë oficerët tanë të kuadrit të Ministrisë së Mbrojtjes të dërgonin vetë ushtarakë me këtë nivel kulture mjaft të ulët për studime? Kuptohet, se dominuan oficerët instruktorë jugosllave qëllimisht për diskriminim. Ky grup “studentësh” përbëhej prej shumicës, që kishin qenë partizanë të viteve 1943 – 1944, gjysma e tyre ishin anëtarë partie dhe gjysma tjetër të rinj komuniste. Kishte edhe një pjesë prej ushtarëve të mobilizuar pas çlirimit.
Sekretar i partisë, për grupin shqiptar në shkollë, u caktua Murat Kasapi (i nipi i kolonel Rrahman Ruçit, që më vonë u pushkatua). Ndërsa Mua më caktuan sekretar të organizatës së rinisë. Por mbas pak kohe, Murati bëri një thyerje disipline dhe për këtë e shkarkuan si sekretar të organizatës së partisë dhe më ngarkuan mua. Unë kisha mbaruar 5 klasë fillore në kohën e Zogut 1933-1939. Kisha lexuar shumë libra të Rilindësve të trashëguara nga gjyshi dhe babai, të vdekur njëri pas tjetrit, duke më lënë mua 4 vjeç jetim. Në shkollë kam qenë i rekomanduar, për t’u takuar me atasheun ushtarak të ambasadës tonë në Beograd, në çdo dy muaj, për informacion dhe udhëzime. Në shkollë, veç jugosllavëve, kishte studentë të ardhur nga vendet e ish demokracive popullore dhe të gjithë ishin me kulturë të mesme e të lartë. Ne vinin nga jeta e luftës partizane, të viteve 1943 – 1944, disa me dekorata të “Kujtimi” e “Trimërisë”. Pjesa më e madhe, ishim fshatarë, bujq e blegtorë, disa kishin qenë kuadro në ushtri. Por të gjithë me mungesë kulture, e pa literaturën e nevojshme për të mësuar gjuhën. Ne paraqiteshim me një horizont tepër të ngushtë, por me një krenari të theksuar prej shqiptari. Kësisoj, sllavo- serbët na shikonin me përçmim dhe na vinin në lojë, fjala e parë e tyre ishte: “Allbanac bez kulturni çovek”. “Shqiptari pa kulturë”. Sllavët në përgjithësi, e serbët në veçanti, fjalën “jebenti” (të q…fsha) e kishin në majë të gjuhës dhe e përdornin si pa gjë të keq. Kur shqiptarët mësuan kuptimin e fjalës “Jebenti”, filloi grushtimi. Atëherë ata na ofendonin më shpesh për gallatë. Shpreheshin se Shqipëria do të behet republika e shtatë jugosllave. Shpesh në stërvitje në teren, veç talljeve me gojë, na vinin këmbëzën duke na penguar, për të rënë në baltë ose në pellgje uji dhe kjo ishte gëzimi i madh i tyre. Por disa nga ne shqiptarët, si Hasan Berberi, Shyqyri Fera, Kosta Ranxhi e tj, nga filli kanë shpëtuar, se do t’u kishin nxjerrë zorrët me bajonetën e pushkës. Kishte disa studentë, si kolonel Selmanoviç Esadi nga Bosnja, që na afronte si mysliman dhe premtonte në mbledhje, se do të na mësonte shkronjat për të zhdukur analfabetizmin, por kjo ishte një tallje e tij për humor.
Në poligonin e tankeve do të behej qitje me tre topa të tankeve. Kur erdhi radha e tre shqiptareve për të bërë qitje me top, ndërresa serbe që bëri qitje para nesh, u kishin hequr “Okularët, periskopëve të topit. Ata sabotuan qitjen e shqiptarëve me një urrejtje të hapur kundër nesh. Shkolla bënte shërbim garnizoni (roje 24 orë). Sipas radhës, na vinte edhe ne shqiptarëve ky shërbim, por në një mbledhje në mencë, pas ngrënies së drekës, komisari i shkollës, koloneli Mirko Vraniç tha: “Shqiptarët kanë ngrënë bukë misri, prandaj janë gjaknxehtë për të ruajtur miqësinë me ne, që mos të ndodhi ndonjë aksident me armë, unë urdhëroj, që nga sot, shqiptarët të mos bëjnë më shërbim garnizoni (roje me armë)… Të gjithë studentët quheshin me parashtesën e emrit të Titos “Titovi Pitomci” (studenti i Titos). Kur të thërrisnin, ose kur dilje në raport, apo kur doje të paraqiteshe tek eprorët, duhet të thoshe: “Të paraqitet studenti i Titos Filani”. E gjithë shkolla kishte divizën, kostumin e liridaljes në festa ose piknikë, për liridalje të shtunën e të dielën dhe veshja e kostumit përfaqësonte armën e tankeve. Ne, shqiptarëve, akoma nuk na e kishin dhënë këtë kostum, ndonëse kishin kaluar 6 muaj dhe ne paraqiteshim në qytet me një veshje të përçudnuar. E kishim kërkuar disa herë kostumin, por thoshin, me sot e nesër, si nga përfaqësia ushtarake që na mbulonte edhe nga drejtoria e shkollës. Kishte edhe studentë të ardhur nga ish demokracitë popullore, por ata kostumin e kishin marrë brenda javës. Ndërsa për ne shqiptarët, kishte kaluar gjysmë viti pa e marrë. Pra, edhe këtu kishim të bënim me një diskriminim të hapur… Më 7 maj 1947, ishte ditëlindja e Titos. Atë mëngjes, kambana bëri zgjimin e të 30 studentëve të dhomës më herët. Të gjithë merreshin me rregullimin e krevateve, përgjegjësi i dhomës, (stareshina) Millosaleviç Kristivoj, më urdhëroi: “ dëgjo pitomac Bebo, sot në orën 3:30, lajmëro të mblidhen të gjithë shqiptarët para shkollës, se e gjithë shkolla do të shkojë te omlladinski dom (shtëpija e rinisë), për të festuar ditëlindjen e Marshallit Tito”.
Unë iu përgjigja:
–Zoti nënkolonel Kristivoj, ne shqiptarët nuk vijmë, mbasi ne nuk kemi uniformën e liridaljes së shkollës!…
-Dëgjo edhe një herë, ju urdhërojmë të vini për ditëlindjen e Titos patjetër, s’ka asnjë diskutim.
-Ne, po të vijmë, do të jemi në fund të kolonës, me një uniformë të keqe dhe qytetarët do të na marrin si robër gjermanë e mund të na gjuajnë me sende të qelbura. Sepse krijohet një kontrast i madh përpara grand uniformës tuaj…
-Unë nuk dua të di. Ju do të vini për ditëlindjen e Titos patjetër!…
-Jo. Ky është diskriminim që na bëni ne shqiptarëve, kur presim të na jepni uniformën si ua keni dhënë të tjerëve brenda pak kohe, ndërsa për ne kaluan 6 muaj.
-Urdhër! – klithi ai, – do vini për Titon!…
Unë në atë moment, pa menduar thellë, përdora shprehjen e zakonshme të tyre) “Jeb….. Titon, ne nuk vijmë!”…
-Ti allbanac, shan mareshalin Tito?… Unë të godas! – dhe mori në dorë ristelen e gjatë që hekuroste krevatin për të më goditur.
-Në qoftë se ti godet, unë do të hedh nga dritarja, të biesh poshtë i vdekur!… – i thashë. Këtu atij i mbeti ristela e ngritur në dorë dhe u kthye mbrapa. Nuk foli më. Nga të 28 veta të dhomës asnjëri nuk foli, të gjithë ishin jugosllavë, veç dy shqiptarë, unë dhe Ramadan Osmani nga Korça. Ramadani lajmëroj të gjithë shqiptarët, që asnjëri mos të dalë në shesh për reshtim dhe asnjë nuk doli. Nuk pati asnjë reagim nga drejtoria, asnjëri nga studentët nuk e zuri në gojë. Unë prisja arrestimin apo dëbimin nga shkolla, isha në ankth tre ditë me radhë.
Në orën 1, të natës së tretë, oficeri i rojës më zgjoi nga gjumi:
-Çou, koloneli i juaj të kërkon!…
-Ku është Koloneli?…
-Në një klasë të pallatit, kur të dalësh jashtë do të shikosh klasën që ka dritën ndezur.
Shkova në katin e katërtë dhe trokita në derë. Asnjë përgjigje. Hapa derën. Koloneli Pertef Pumo, “ Atashe Ushtarak në Ambasaden Shqiptare në Beograd”, kishte vendosur kokën mbi të dyja duart me bërrylat mbi tavolinë. Paraqitem si pas rregullit dhe ky nuk e ngriti kokën. Mbas 5-6 minuta më drejtohet, sikur do të më hante të gjallë:
-Kush je ti që shan Mareshallin Tito?… Na ke shqetësuar të gjithëve. Nesër në Tiranë të pret gjyqi ushtarak dhe pushkatimi… Të kishim një kuadër të mirë, tani të pret vdekja. Pse arrite deri këtu duke vënë dy shtete në lëvizje, don të na prishësh miqësinë “Bashkim- Vllazërimin” me Jugosllavinë e Mareshallit Tito, tani gjyqi special të pret…
Kur unë dëgjova fundin tim, vendosa të akuzoj:
-Unë nuk jam fajtor, fajtor je ti, që ke aprovuar për studentë disa analfabetë e gjysmë analfabetë dhe serbët kanë gjetur shkakun të na shajnë dhe ofendojnë orë e çast, duke thënë: “Allbanac bez kulturni çovek”…
-Pusho, se nuk dua të të dëgjoj!…
-E mira është që t’i dish edhe ti ato që unë do të deponoj në gjyq. Ne jemi brumi më i ulët, përpara këtyre që janë me kulturë të mesme dhe të lartë. Unë të paktën kam bërë shkollën fillore në kohën e Zogut dhe kam lexuar shumë libra, por çfarë të bësh me Selfo Dalanin, Kapllan Ajdinin, Viktor Golemin, Ahmet Bezharan e të tjerë, që serbët tallen në klasë e në stërvitje, duke u vënë këmbëzën dhe ata bien në ujë, baltë, llucë, fëlliqen ndoten dhe bëhen gazi i tyre… Ka pasur raste me Hasan Berberin, Shyqyri Ferren, Kosta Ranxhin etj, me bajonetën e pushkës deshën t’u çanin barkun, por kanë shpëtuar për qime. Diskriminimi që vazhdon është, sepse ne nuk kemi divizën e shkollës, të cilën studentet e marrin brenda javës kurse për ne kaloi gjysma e vitit e nuk na e dhanë, ne jemi me uniformën e vjetër të ushtarit. Me paturpësi na kërkojnë të rreshtohemi për ditëlindjen e Titos në fund të kolonës, që të dukemi më keq se robërit gjerman (kur në qytet ka shumë të tillë) dhe me paraqitjen tonë edhe populli arrin të na qëllojë me ndyrësirat e rrugës. Mbasi edhe në popull ekziston një urrejtje kundër shqiptarëve.
Pas këtyre fjalëve, zjarri i zemërimit kundër meje ra te koloneli Pertef Pumos. Më në fund shpëtova me një vërejtje në kartën e regjistrimit si dënim.
Në prill 1948, komanda e shkollës së tankeve, mbylli programin e studimit, shpërndau diplomat me motivime të ndryshme. Ne u kthyem në Shqipëri dhe u rreshtuam në krijimin e regjimentit të tankeve me emrin “Vojo Kushi”. Po të rrojë sot, ndonjëri prej shokëve të atëhershëm, pas 68 vjetëve e kujton patjetër atë diskriminim të egër serbo-sllav.
Rasim Bebo, Addison, Çikago, qershor 2015.

Filed Under: Histori Tagged With: diskriminim, rasim bebo

SHQIPTARI QË KALOI OQEANIN ATLANTIK DHJETËRA HERË PËR MORTE NË VENDLINDJEN E TIJ

June 10, 2015 by dgreca

Nga Gjekë Gjonlekaj/New York/
Dyert e shpërnguljeve biblike të shqiptarëve nga Mal i Zi u hapën në fund të viteve 60’ dhe qysh atëherë e sot nuk u mbyllën kurrë. Lamtumira(goodbye) vendlindjes është akt trishtues,sidomos për gra e burra në moshë të shtyrë. Prindërit tonë relativisht të moshuar nuk erdhën në Amrikë për një jetë më të mirë, dhe jo se jo për t’u pasuruar,por për të mos u ndarë nga njerëzit e tyre më të dashur.Kjo periudhë mërgimesh të mëdha meriton studime dhe analiza të shumta nga ekspertët e shoqërisë shqiptare. Rrugët e shpernguljeve nuk ishtin të shtruara me lule,por me lot e dhimbje të mëdha. Historia e mërgimit ishte ndonjëherë edhe tragjike. E tillë kishte qënë për familjen e Kolë Mirit të Hotit. Dy djemtë e Kolës dhe nusja e djalit të madh kishin emigruar nga vendlindja në vitin 1971,dhe ishin vendosur në Itali. Gjatë pritjes për emigrim ata ishin vizituar shumë herë nga të dashurit e tyre. Nëna e tyre Djellushë Lekja i kishte vizituar 9 herë brenda një viti,ngase ajo e përjetonte rëndë mungesën e tyre.Para nisjes së tyre për në Shtetet e Bashkuara,prindërit kishin shkuar në Romë për t’u thënë udhën e mbarë. Pasi kjo bijë fisnike e shtëpise së përmendur të Zek Nikut të Kojës ishte përqafuar e përshëndetur me djemtë e saj aty në vend i kishte rënë pika në zëmër dhe një ditë vonë kishte dhënë shpirt në spitalin e Romës,në moshën 43-vjecare. Ndërsa ata kishin arritur në New York ,nëna e tyre qëndronte e vdekur në morgun e Romës në pritje për t’u kthyer në Hot të Malësisë. Përsëri Kolë Miri “mes dy zjarresh”,do të kishte kënduar rapsodi shqiptar Sali Mani. Kola kishte mbetur qyqe vetëm në rruget e Romës. Për vdekjen e gruas së tij kishte njoftuar menjëherë kushririn e tij besnik Patër Daniel Gjecaj. Ky meshtar françeskan shqiptar shumë i nderuar i kishte qëndrua pranë deri atë ditë që Kola dhe gruaja e tij e vdekur ishin nisur për në vendlindje. Kolë Mirit kjo vdekje i kishte shkaktuar çrregullime që nuk i kishte paramenduar kurrë. Njëra nga ato ishte vendimi për t’u larguar njëherë e përgjithëmonë nga Malësia. Kola nuk e kishte imagjinuar asnjëherë largimin nga ajo tokë.Por pas vdekjes së gruas kishin ndryshuar planet e tij familjare.Nuk shihte rrugë tjetër përveçë bashkimit familjar.Një vit më vonë, së bashku me 4 fëmijet e tij, imigroi në Shtetet e Bashkuara. Ashtu siç e kishin traditë ata punuan ditë e natë dhe pas disa vjetësh u rregulluan shumë mirë në pikëpamje ekonomike. Kolë Miri gëzonte respekt të madhe tek malësorët shqiptarë dhe emëri i tij ishte garanci për shumë suksese të familjes dhe shoqërisë. Ai bënte fushata për ngritjen e qëndrave fetare dhe shoqërore në New York dhë në Detroit. Merrte pjesë aktive në mbledhje e ceremoni të ndryshme dhe vepronte si një misionar për paqë e marrëveshje midis malësorëve kudo. Kolë Miri dhe Mark Miri kishin një të kaluar të lavdishme sepse ishin kryqëzuar në “Kalvarin e Hotit” nga bandat kriminale komuniste të Toger Babës dhe Bajo Stankut. Marku dhe Kola kishin pësuar mundimet e Krishtit për të shpëtuar kapiten Gjelosh Luli nga mizoritë barbare staliniste. Për qëndresën e tyre legjendare flitet sot e kësaj dite. Kolë Miri ishte tepër i sinqertë dhe modest. Ai ishte natyrisht i zgjuar,fliste nga përvoja dhe përjetimet personale. Nuk kishte prirje për dukje as për krye të vendit.Ai ishte natyrisht i mirë dhe besnik. Per mortin e tij para 23 vjetësh me rastin e vdekjes e kisha shkruar se besa e Kolë Mirit ishte më e fortë se Mali i Veleçikut. Për çudi, Kola i kishte mësuar përmendësh lagjet e New Yorkut ku jetonin malësorët. Nuk lexonte dhe nuk shkruante por në aparatin e tij të kujtesës ishin fotografuar pikat kryesore te orientimit.Kur i mbushej mendja Kolës për vizita nuk bente lutje e duva për ndihmë ,por merrte shkopin dhe nisej tek miqtë dhe dashamirët e tij. Pavarësisht se nuk ishte i shkolluar Kolë Miri ishte malësori shqiptar më i nderuar në këtë vend. Merrte pjeë në dhimbjet e mëdha shoqërore,sidomos në morte qofshin ato në Shtetet e Bashkuara ose në Malësi, Prej vitit 1975 e deri në vitin 1990,Kolë Miri kishte kaluar Atlantikun, vajtje e ardhje mbase 100 herë, të gjitha për morte në vendlindjen e tij.Ai mbante titullin e kampionit për udhëtime të kësaj natyre. Asnjë shqiptar ose amerikanë,bile as ndonjë i huaj tjetër nuk mund të ketë bërë aq shumë udhëtime për vdekje jashtë Amerikës. Shumë herë malësorët pyesnin pse nuk po e mbyllim këtë ceremoni cka po presim? Dikush atje më largë përgjigjej po presim Kolë Mirin nga Amerika.Gjatë këtyre udhëtimve Kola kishte përjetuar episode të ndryshme,ngase nuk fliste asnjë gjuhë tjetër përveç gjuhës shqipe. Në një rast në Londër e kishte humbur lidhjen e aeroplanit për New York. Dhe për këtë autoritetet e aeroportit kishin sjellur një përkthyes nga gjuha shqipe në sërbisht,por Kola nuk merrte vesh sërbisht. Pas pak ata kishin prurë një përkthyes shqiptar,por as atë nuk e kuptonte sepse perkthyesi fliste dialektin tosknisht. Mosha e shtyrë dhe vështirësit e komunikimit kishin qënë pëngesë e madhe gjatë këtyre udhëtimeve.Para Luftës së Dytë Botërore,Kola kishte jetuar në Shqipëri në Hot të Ri në Shtoj të Mbishkodrës. Kishte jetuar atje një çerek shekulli me vëllezër e motra.Ai ruante kujtime të mrekullueshme nga jeta në Shqipëri. Kolë Miri tregonte shumë për Shqipërinë e asaj kohe. Kishte parë e takuar personalitete të larta të shoqërisë shqiptare. Ai e kishte pëlqyer shumë kohën e Zogut. Pavarësisht se nuk merrte pjesë në mbledhje partish politike,Kola ishte zogist i vërtetë. Në vitin 1944 ishte kthyer përgjithëmonë në vendlindjen e tij në Traboin të Hotit në Mal të Zi, ku jetoi deri në vitin 1973. Kolë Miri vdiq me 21 Maj te vitit 1992 në moshën 82-vjecare. Gjatë kohës në spital e kisha vizituar disa herë,duke i thënë fjalë të mira e kurajo se do të bënte më mirë,por ato ditë nuk ishte aspak optimist. Nje ditë më vonë vdiq në Spitalin Lawrence në Bronxville të New Yorkut,në qytetin ku kishin jetuar shumë familje të njohura amerikane,midis tyre edhe Familja Kennedy. Nderimet dhe ceremonitë mortore u bënë për dy ditë me radhë në Memorial Day Weekend. Për Kolë Mirin si për asnjë shqiptar tjetër ishin bërë tri ceremoni mortore. Një në New York, një në Hot të Ri në Shtoj të Mbishkodrës në Shqipëri tek nipat dhe mesat e tij ku kishte jetuar 25 vjet dhe nderimet më të fundit dhe varrimi ishin bërë në Vuksanlekaj të Hotit në Mal të Zi. Historianët amerikanë thonë se për Abraham Lincolnin ishin bërë ceremoni mortore në disa qytete të Amerikës para se të bëhej varrimi në vendlindjen e tij në Illinois.Misioni i Shqipërisë pranë OKB në New York ia dha vizën Kolës së vdekur dhe 32 malësorëve tjerë për varrimin e tij në vendlindje. Ky ishte malësori i parë i vdekur që kaloi nëpër tokën e Shqipërisë pas rënjes së diktaturës.Ky ishte mort i madh dhe ceremonial,që nuk ishte parë asnjëherë më parë dhe natyrisht kishte pasur shumë gojtarë,vajtore e gjëmtarë. Por një tragjedi shumë herë më e madhe se kjo u përsërit edhe një herë në shtëpinë e Kolë Mirit në New York më 11 Shtator 2001,kur nipi i tij Simon Dedvukaj ra dëshmor në Kullën Binjake(World Trade Center) në Manhattan. Kjo tregonte se rrugët e tyre të mërgimit kishin qënë të shtruara me gjëmba e jo me lule. Por kjo familje fisnike i përballoi të gjitha me nder e faqe të bardhë.Prej Kolë Mirit mësuam të gjthë.Ai ishte mësuesi ynë më i mirë i jetës,sepse fliste nga përvoja personale. Kurrë nuk kam parë asnjë shqiptarë si Kolë Mirin që mund t’i ketë zbatuar aq bindshëm normat e Kanunit të Lekë Dukagjinit dhe urdhënimet e Tëzot që janë 10. I tillë kishte qënë edhe vellau i tij Mark Miri. Por Markun e kam takuar vetem një herë gjatë një vizite në New York. Mark Miri dhe Kolë Miri kishin një kod të tyre moral të veçantë dhe për këtë meritojnë monument në tokën shqiptare. Ata ishin nderi i kombit,dhe duhet të respektohen si të tillë sot e përgjithëmonë.

Filed Under: ESSE Tagged With: Gjek Gjonlekaj, kalimi i Atlantikut, Kol Miri, vendlindje

Cultural Diplomacy: The Albanian-British Festival of Culture held in London

June 10, 2015 by dgreca

By Ermira Babamusta, Ph.D./
Ambassador Mal Berisha with Jewish rescuer and witness Neki Babamusta, Suzana and Ermira Babamusta, American Embassy in London/
The Albanian-British Festival of Culture held key events across London from 28 May to 4 July, 2015. The annual festival hosted by the Albanian Embassy in London, brings together cultures and is a great opportunity to engage in interactive discussions and talks. The festival organiser, His Excellency Mr. Mal Berisha, during his diplomatic career in the United Kingdom has encouraged an open and connected community that embraces multiculturalism and diversity in the vibrant city of London.
For five days Londoners witnessed a series of educational and cultural celebrations including an art exhibition by the talented painter Bashkim Izano; book launches and talks by the renowned authors Dr. Enver Bytyçi and Sir Noel Malcolm; ceremony for the donation of the album “Songs of Motherland” (Këngët e Atdheut) by the talented musician Adelina Hoxha and Maestro Robert Radoja, published by Flamur Hudhri; and lecture by Ambassador Mal Berisha at the American Embassy in London about the Albanian-U.S. Jewish history.
The art exhibition by Bashkim Izano was the official opening event of the festival, organized by the European Commission and the Albanian Embassy in the UK and Ireland. Jacqueline Minor, the Head of Representation of the European Commission in the UK gave the opening remarks, followed by the Ambassador of Albania Mal Berisha. Jacqueline Minor spoke highly of Izano’s work and said that Albanian art has been an integral part of European art. The great artist Bashkim Izano talked about how the English poet and painter Eduard Lear (1812-1888) inspired his paintings. Eduard Lear travelled to Albania in 1948 making drawings during his journey, depicted in his book “Journals of a Landscape Painter in Albania” (1851).
The contemporary artist Bashkim Izano dedicated his first exhibition in England to Eduard Lear. His beautiful oil paintings showcase Albania in the mid-19th century with its beautiful folklore and nature scenery. The exhibition titled “Homage to Eduard Lear” is open until 19 June 2015 at the 12 Star Gallery, Europe House in London. The Europe House is the London art base for the European Parliament and the European Commission and it has held several festivals and special cultural events to celebrate creativity and cultural diversity.
On June 4, 2014 the well-known historian Sir Noel Malcolm promoted his book “Agents of Empire: Knights, Corsairs, Jesuits and Spies in the Sixteenth-Century Mediterranean World.” The book tells the fascinating story of Albania in the second half of the 16th century, representing a vibrant Mediterranean and European history with its generations of empires, cultures and religions.

Highlights from the 2015 Albanian-British Festival of Culture in London

NATO’s Diplomacy in Kosovo
The latest book from author Dr. Enver Bytyçi titled “Coercive Diplomacy of NATO in Kosovo” was launched on May 30, 2015. The event was organized by the Ambassador of Kosovo in the UK, Mr. Lirim Greiçevci and the Ambassador of Albania Mr. Mal Berisha. It was held at the Embassy of Kosovo in London as part of the Albanian-British Festival of Culture. The discussion and Q&E session was chaired and led by Mr. Arion Krasniqi.
On May 30, 2015 four guest speakers joined the successful book launch event, namely: Deputy Ambassador of Kosovo Arion Krasniqi, Ambassador of Albania Mal Berisha, British Parliament Member Mark Pritchard and renowned author Dr. Enver Bytyçi. Rezarta Bytyçi, the author’s daughter was also present at the London event, amongst other honored guests, dignitaries and participants. MP Mark Pritchard praised the author’s work and Dr. Enver Bytyçi as a prominent publicist respected in the Albanian, British and international academia. MP Pritchard also emphasised the genuine friendship between United Kingdom, Albania and United States.
His Excellency Mr. Mal Berisha spoke about the great contributions of the book and NATO’s essential role in the Balkan region. Ambassador Mal Berisha has played an important role in the building of the democratic institutions in Kosovo while working for the United Nations Mission in Kosovo (UNMIK). During his speech Dr. Enver Bytyçi spoke about the legitimate actions of NATO in Kosovo. Dr. Bytyçi stressed Kosovo’s interests and efforts in becoming a model for development in Southeastern Europe. He stated that a good governance in Kosovo and Albania is the key to facing the challenges of the 21st century in a successful manner.
“NATO came to Kosovo after the Albanians re-embraced the European orientation by praising civilization and humanity, as weapons for survival and later on for development. The civilized world, especially the USA, proved protection of Kosovo in the name of humanity, stability, peace and security in Europe and further. NATO took action in Kosovo, because otherwise in the heart of Europe during the century of humanity a whole nation would have had to move from their own territory and would have been exterminated. Kosovo owns all the recourses and possibilities to translate the investment of NATO, of the West including USA, UK and Germany, into a source of its own success for freedom and a future for the country,” said the prominent author Dr. Enver Bytyçi at the book launch in London.
The book “Coercive Diplomacy of NATO in Kosovo”, written by Dr. Enver Bytyçi, is published in English by Cambridge Scholars Publishing. It examines the developments of NATO’s involvement in Kosovo and the policies of the respective western countries. Dr. Enver Bytyçi is the Executive Director of the Institute of Southeast European Studies in Tirana and a Professor in the “Aleksandër Moisiu” University in Durrës, Albania.
Life of U.S. Ambassador Herman Bernstein and the Albanian-American-Jewish Relations
The Albanian-British Festival of Culture ended on June 4, 2015 with a presentation by Ambassador Mal Berisha held at the American Embassy in London. The lecture entitled “Life of U.S. Ambassador Herman Bernstein and the Albanian Jewish Relations as a model of religious tolerance” focused on the history of Jewish-Albanian relations, set in the contemporary context of the recent tragic events of Paris and Denmark. The event recognised the extraordinary work and contributions of U.S. Ambassador Herman Bernstein, the role of United States and the relations between Israel and Albania.
The event was organised by the Ambassador of United States of America in U.K., H.E. Matthew Barzun and the Albanian Embassy in London. The guests of honor included U.S. Minister Counselor Eric Johnson, Israeli Ambassador to the U.K. H.E. Daniel Taub, Lithuanian Ambassador to the U.K. H.E. Asta Skaisgirytė, and Albanian Ambassador to the U.K. H.E. Mal Berisha.
U.S. Minister Counselor Eric Johnson delivered his welcome address and welcomed the dignitaries and the participants to the evening program. His Excellency Ambassador Daniel Taub talked about the role of U.S. and American Ambassador Herman Bernstein’s advocacy for the creation of the Jewish state. He addressed the excellent relationship between Israel and Albania. Ambassador Taub also emphasised the important role Albania and the Albanian families played in the rescue of Jews during the Holocaust.
“I am particularly delighted to be here with Ambassador Mal for three reasons. Firstly, because of the remarkable relations between Albania and Israel. Here we have deep meaningful relations that are really an example for the rest of the world to follow. We established direct diplomatic relations in 1991. Since I have been here in U.K., since 2011, we have had a visit by the Albanian Prime Minister, we have set up the Israeli Embassy in Tirana. Secondly of course, the remarkable story of the Jews of Albania. Albania is the only occupied country in the Second World War that ended up with a larger Jewish community, of 2000 Jews that it had before. And because of the decision of its leadership, but more importantly because of the convictions of the people of Albania and their commitment to the principle of BESA, of hospitality, of looking after the strangers as guests in their midst. And finally, the other reason why it is a thrill to be here today is because of the person that we are acknowledging, a truly extraordinary American diplomat, Herman Bernstein. Not just a diplomat, a writer, a journalist, an activist, a man of conscience. And a reminder to all of us diplomats of the power of one, what you can achieve with conviction, with commitment and professionalism. And he championed many causes. He loved his three years in Albania. He was passionate Zionist, an advocate of the Jewish state,” said guest of honor His Excellency Ambassador Daniel Taub during his speech.
The extraordinary history of rescue in Albania has been a unique story, making Albania the only country in Europe during occupation with more Jews within its borders at the end of WWII, then at the beginning of the war. Albania, comprised of Muslims, Christians and Orthodox Christians, is an exceptional model of religious tolerance and harmony. Thousands of Jewish Refugees were saved in Albania by courageous Albanian families who risked their lives because they live by the moral code of honor, “Besa” (word of honor), still followed today.
“The situation for Jews was deteriorating all over Europe. Bernstein and the Albanian King Zog had spoken together about creating a safe haven for Jews who might be sheltered in Albania. King Zog had given the consensus for that. King Zog also promised to enact a decree for all Albanian Consular Missions all over Europe in order to grant visa for all the Jews who were trying to escape. So all the Consular Missions of Albania in Europe were instructed to give visas. At least a couple of thousands Jews from Austria, Germany, and Yugoslavia made their way to Albania,” said the Albanian Ambassador to the UK, H.E. Mal Berisha.
The keynote speaker Ambassador Mal Berisha spoke about “Besa” as the cultural code of honor that motivated the brave acts of the Albanian people who sheltered, saved and protected the Jews. “BESA is a code of conduct that stands above religious differences.” By the end of WWII Albania had tripled its Jewish population, sheltering Jews from Austria, Germany and Yugoslavia.
“Albania was the only country in Europe where the Jewish population had increased during the years 1939-45. We are very proud that during WWII and the time of the Holocaust, including the history of Jews before and after the war, there is no one single life of a Jew that was lost in our country. Ordinary people sheltered Jews in their houses and protected them by the Nazis. We have people from Albania in this hall tonight who have protected the Jews and sheltered them, based on the noble virtue of “Besa”. Besa is the word of honor which is related to hospitality. Jews were considered guests who should be taken good care of,” stated Ambassador Berisha.
Jewish rescuer and living witness Neki Babamusta and his wife, Suzana were present at the event that honored U.S. Ambassador Herman Bernstein in London and the Albanian-U.S.-Jewish relations. The brave acts of his parents Beqir and Rabihane Babamusta sheltered and saved Jewish Refugees in Albania. Neki Babamusta vividly remembers the events of 1943, he was only 8 years old, when the Gestapo Nazi soldiers threatened to burn the house and kill the family members at gunpoint if they did not turn in the Jews they were hiding. At the time Neki’s brother Qemal Babamusta was a partisan in the Squadron of Peza, alongside the command of British officers fighting against the occupying German soldiers in Albania. Neki’s two uncles Muharrem and Refat Teliti had also joined the partisan forces of Peza.
Today, Neki Babamusta, is an 80-year-old retired professor living in London. Seventy-four years later Neki Babamusta still holds a rare photograph picturing him and his classmate Gavra Mandil, a Jewish Child Refugee in their first grade elementary school year in 1941-1942 in Kavaja, Albania. The same exact photo has been submitted by Gavra Mandil to the U.S. Holocaust Memorial Museum in Washington DC. Beqir and Rabihane Babamusta rescued the families of two Jewish brothers: David, a carpenter, his wife and four children, and Luiz, a tailor, his wife, son and daughter, who were also sheltered by the Zyba family prior to being escorted safely to Bari, Italy. Their relatives, Mehmet Babamusta and his brother Isuf Babamusta, who worked at the Court of Kavaja issued passports and found shelters for a significant number of Jews, 178 (Albanian State Records).
During his lecture Ambassador Mal Berisha focused on the life and work of U.S. Ambassador Herman Bernstein, his role on the positive Albanian-Jewish Relations and on Bernstein’s efforts to save Albanian Jews during WWII. Ambassador Berisha pointed out that Herman Bernstein started to learn about Albania during the 1919 Paris Peace Conference, which he attended with the American Delegation as a Journalist along with President Woodrow Wilson and American missionary, Charles Telford Erickson. At the Conference they lobbied to protect the Albanian territories. In 1913 Woodrow Wilson saved Albania from having its territory given away to its neighbours by the Big Powers during WWI. Ambassador Berisha credited President Wilson’s advocacy during the Conference of Ambassadors why Albania remained united in the territory where it is even today.
Ambassador Berisha also spoke about another prominent figure to the positive U.S.-Albanian history and relations, President Herbert Hoover, “who knew a lot about Albania before becoming president in 1929.” On February 17, 1930 President Hoover appointed Herman Bernstein as Ambassador of United States of America to Albania to maintain the Indepdence of the country and protect Albanian integrity from Greece and Serbia. “In 1925 President Herbert Hoover gave a donation of 10,000 US dollars from his personal account, on the condition of anonymity, for the Agricultural School of Kavaja in Albania. And in 1930 President Hoover assigned Bernstein as the U.S. Ambassador to Tirana. During his tenure as Ambassador of United States in Albania he signed two agreements between the two states,” said Ambassador Mal Berisha during his lecture.
“The U.S. Embassy in Tirana is a historical object because it was the first embassy building to have been erected by the American government in the world. It was inaugurated on the Day of Thanksgiving on November 27, 1930.” added Ambassador Berisha.

“Tirana was to me for three and a half years a most fascinating listening and observation post. I found that though Albania has often been referred to as one of the most sensitive danger zones in Europe, the Albanians are a peace-loving people, and the policy of your government is unquestionably a policy of peace in the Balkans. I visited practically every part of Albania and learned to know and to love your people, whose simplicity, genuineness, hospitality and kindliness have left an indelible impression upon me,” Hermain Bernstein, U.S. Ambassador to the Kingdom of Albania in 1930.
Herman Bernstein was a courageous journalist, a Jewish activist, a great diplomat and intellectual. He was decorated with the highest honor by Albania, the Star and Knight’s cross of the Order of Skanderbeg for his contribution on strengthening American-Albanian relations. “The legacy of Herman Bernstein goes beyond the diplomatic service. Bernstein was loved very much by the Albanians. He is an important figure for the Albanian-American relations. He advocated for the small country, learning about its history and culture, writing articles about its history, helping to open schools, and warning the world about its tragic future. He was a great man, of a great nation and great people,” stated Ambassador Mal Berisha during his closing remarks.
Ambassador Berisha thanked the YIVO Institute for Jewish Research and American Ambassador H.E. Matthew Barzun for their support and gifted a copy of the film “BESA: The Promise” to the American Embassy in London.

Filed Under: Kulture Tagged With: -British Festival of Culture, CulturalErmira Babamusta, held in London, Mal Berisha

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 51
  • 52
  • 53
  • 54
  • 55
  • …
  • 79
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Bahamas njeh Kosovën!
  • Legjenda e portës shkodrane, Paulin Ndoja (19 dhjetor 1945 – 16 prill 2025) do të mbushte sot 80 vjeç
  • “Roli dhe kontributi i diplomacisë shqiptare në Maqedoninë e Veriut nga pavarësia deri sot”
  • Marie Shllaku, kur një jetë e re u shndërrua në përjetësi kombëtare
  • Në sinoret e Epirit…
  • Mbrëmë hyri në fuqi Ligji i SHBA për autorizimin e mbrojtjes kombëtare
  • Skënderbeu “grek”, ose si të bëhesh grek pa e ditur
  • A historic moment of pride for the New Jersey Albanian-American community
  • U zhvillua veprimtaria përkujtimore shkencore për studiuesin shqiptaro-amerikan Peter Prifti
  • Dashuria që e kemi dhe s’e kemi
  • “Jo ndërhyrje në punët e brendshme”, dorëheqja e Ismail Qemalit, gjest atdhetarie dhe fletë lavdie
  • Arti dhe kultura në Dardani
  • Gjon Gazulli 1400-1465, letërsia e hershme shqipe, gurthemeli mbi të cilin u ndërtua vetëdija gjuhesore dhe kulturore e shqiptarëve
  • “Albanian BookFest”, festivali i librit shqiptar në diasporë si dëshmi e kapitalit kulturor, shpirtëror dhe intelektual
  • VEPRIMTARI PËRKUJTIMORE SHKENCORE “PETER PRIFTI NË 100 – VJETORIN E LINDJES”

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT