Nga Kadri Tarelli/
Pak dit më parë, në mesin e tetorit 2015, Durrësi dhe durrsakët, si rrallherë edhe këtë vit, përjetuan tri dit të bukura feste të gëzueshme. Grupe fëmijësh nga vendi dhe Ballkani, të veshur me kostumet kombëtare dhe me flamuj në duar, u grumbulluan pranë Qendrës Kulturore të Fëmijëve për të nisur marshimin për gjatë bulevardit, shoqëruar nga orkestra frymore e qytetit. Ndaluan për pak kohë tek sheshi para Bashkisë, ku u përshëndetën nga përfaqësuesi i pushtetit vendor, z. Ardian Gurra, Drejtor për arsimin dhe kulturën pranë Bashkisë së Durrësit, i cili i uroi fëmijëve, mirëseardhjen dhe suksese në këtë veprimtari të veçantë, që bart në vetvete vlera trashëgimie, arti e kulture, dhe që rezaton paqe, qytetari dhe miqësi mes fëmijëve e më tej mes popujve. Në përshëndetjen që znj. Lindita Muka, Drejtore e DAR-së së Qarkut të Durrësit u drejtoi fëmijëve, mbeten në kujtesë fjalët: “Ju jeni ambasadorët më të mirë të paqes dhe miqësisë mes popujve! Presim që vitet e tjerë të kemi më shumë grupe dhe më shumë fëmijë pjesëmarës”.
QKF e Durrësit, tashmë në traditën e saj, organizoi për të tetëmbëdhjetin vit, veprimtarinë më të bukur, “Fest-loja. 2015”. Duke qënë se kjo ngjarje është shndëruar në tarditë, për shumëkënd mbase s`përbën lajm, veç presin vjeshtën, më sakt muajin tetor, që të kënaqen me prurjet artistike të fëmijëve, por për brezat e pjesëmarrësve do të mbetet çast i madhërishëm në jetën dhe kujtesën e tyre. Të pranishëm në këto tri dit të shënuara, ishin 30 grupe fëmijësh, që përfaqësuan të gjitha rrethet e vendit, njëkohësisht së bashku me ta edhe grupe të ardhur nga të gjithë vendet e Ballkanit, si nga Kosova (Prishtina dhe Kishnica), për herë të parë edhe një grup nga arbëreshët e Italisë, një grup nga Bosnja (Sarajeva), Turqia (Izmir), Bullgaria (Sofje), Rumania (Boroke), Mali i ZI (Podgorica), Maqedonia (Shkup), Serbia, dhe për herë të parë edhe një grup nga Greqia (Preveza).
Pas këtij manifestimi kostumesh, flamujsh, ngjyrash, dhe zëra të gëzueshëm fëmijësh, mes duartrokitjeve të qytetarëve durrsak që ndoqën me admirim këtë tubim të jashtëzakonshëm për qytetin, të gjithë grupe-grupe u nisën drejt Pallatit të Sportit, për të shpalosur lojrat popullore dhe vallet e përgatitura enkas për këtë takim moshatarësh. I gjithë programi i përgatitur me shumë art, seriozitet dhe përkushtim nga të gjithë grupet përfaqësuese, u ndoq me duartrokitje dhe brohorima nga mijëra qytetarë, prindër dhe fëmijë që mbushnin shkallaret e pallatit të sportit.
Veprimtaritë ndoqën njëra – tjetrën, sepse më pas u bë vizitë në amfiteatrin dhe muzeun arkeologjoik të qytetit për t`u njohur me trashëgiminë historike të Durrësit 3000-vjeçar. Përfaqësuesit e grupeve u pritën në një takim të ngrohtë nga prefekti Roland Xhelili, ku u shkëmbyen përshëndetje dhe dhurata. Nuk mund të ndalojmë me kaq, pasi në mbërmjen të ditës së dytë, për publikun durrsak u organizua në sallën e teatrit A. Moisiu, një koncert festiv me pjesët më të zgjedhura. Në vazhdim të ditës së tretë, më bukur nga herët e tjera, grupet bënë edhe një vizitë në qytetin e “Një mbi një dritareve” të Beratit, ku u pritën nga vetë kryetari i bashkisë, Z. Petrit Sina. Në mbyllje z. Fiqeri Kllari, konsull nderi i republikës së Bosnjë-Hercegovinës, në Shqipëri, , shtroi një darkë në afërsi të Shijakut, ku merrnin pjesë të gjithë shoqëruesit e grupeve, përfaqësues të Bashkisë dhe DAR-së dhe drejtuesv të shkollave mikpritse të Durrësit, ku u ndanë çmime dhe vlerësime për përgatitjen dhe arritjet artistike të secilit grup, duke mos lënë mënjanë edhe drejtuesit e tyre.
Veprimtarinë e përshëndeti përfaqësuesja e Ministrisë së Arsimit dhe Sportit znj. Marjana Lako, inspektore e arsimit parauniversitar, e cila, e mrekulluar nga paraqitja artistike, larmia e kostumeve, valleve dhe lojrave popullore e të gjitha grupeve, u shpreh: “Nuk munda të rri pa u emocionuar nga bukuria, tradita dhe arti, që artistët e vegjël përcollën me çiltërsinë e tyre të moshë. Fëmijët pjesëmarrës në “Fest lojë” i fshinë kufinjtë e Ballkanit. Kjo traditë e bukur le të vazhdojë sa më gjatë, sepse i sherben miqësisë dhe paqes mes popujve që jetojnë në këtë pjesë të Europës”.
Pas kësaj “Dasme me kaq shumë dasmorë”, Z. Avni Çuni, drejtor i QKF së Durrësit, qetësisht shprehet: “Pavarësisht se ka vite që organizohet “Fest-loja”, preokupimi dhe shqetësimi ynë ishte i madh. Ne u përpoqëm për këtë veprimtari, që i tejkalon fuqitë dhe mundësitë e QKF që unë drejtoj. I qendroj besnik idesë që lindi që në fillesë këtu e 18 vite të shkuar, dhe që qëndron në themel të kësaj veprimtarie, se “Fëmijët janë më të mirët ambasadorë të paqes dhe miqësisë mes njëri – tjetrit dhe mes popujve të Ballkanit”. Ndaj më pëlqen një fjalë e shkruar diku nga mediat tona: “Durrësi për tre dit bëhet kryeqyteti i fëmijëve të Ballkanit”. Është një mendim dhe veprim fisnik që i vlen dhe u bën zë të gjitha kohëve. Ne u munduam të bëjmë më të mirën. Tani që gjithçka përfundoi, ndjehem shumë i kënaqur nga gatishmëria e të gjithë punonjësve të qendrës, njëkohësisht nga mbështetja që gjeta tek pushteti vendor, Bashki, Prefekturë, DAR, njëkohësisht edhe tek drejtuesit e shkollave. Mos llogarisni të tjerat, mendoni për një çast të vetëm: Kishim 750 miq të vegjël, që u shpërndanë nëpër shtëpitë e moshatarëve durrsak, dhe që u pritën me aq ngrohtësi e bujari nga prindërit e tyre. E për të vazhduar më tej, sistemimi i 150 shoqëruesve. Besoj se nuk janë pak. Pavarësisht nga vështirësitë, ne ja dolëm mbanë. Kur them ne, kam parasysh bëshkëpunëtorët e mi: Arian Plaku, Çlirim Kume, Enid Furxhi, Agron Xhyra, Arben Tanko, dhe të tjerë, të cilët i falënderoj, sepse nuk u kursyen për të dalë faqebardhë në këtë “dasmë” të madhe”.
I ndodhur në bisedë Z. Naim Kërçuku, ish drejtori i QKF-së për shumë vite me radhë, shprehet: “Kam disa vjet që jam shkëputur nga drejtimi, pasi kam dalë në pension, por shpirtërisht i qëndroj pranë QKF-së. Më shtyve në kohë e të sjell ne kujtesë vitet e shkuara. Kur e ideuam dhe e vumë në jetë “Fest – lojën”, nuk e mendonim se kjo veprimtari do të merrte përmasa të tilla ndërballkanike. Nuk na shkonte ndër mend, se do të kishte jehonë ndërkombëtare. Mjafton të përmend se “Fest-loja.3” e vitit 2001, u financua tërësisht nga Komiteti Olimpik Shqiptar dhe botëror. Tani që shikoj dhe shijoj këtë pjesëmarrje dhe organizim kaq të mirë, mendoj se kemi bërë një punë të mirë e të dobishme. Koha po tregon se puna jonë nuk shkoi kot, ose siç i themi me shaka: nuk humbi rrugës. Edhe sot e kësaj dite më vijnë përshëndetje nga miq e shokë nga i gjithë Ballkani. U jam mirënjohës. Fjalët mbase nuk e shprehin kënaqësinë që ndjej në këto çaset, megjithatë i përgëzoj e falënderoj me mirnjohje drejtuesit e rinj, të cilët edhe pse kanë shumë vështirësi, përpiqen ta çojnë më tej këtë veprimtari dhe mesazhin e saj: “Miqësi e paqe mes fëmijëve”.
Urojmë që kjo veprimtari të vazhdojë sa më gjatë dhe Durrësi ynë i lashtë të jetë përhera kryeqendra e fëmijëve të Ballkanit!
Archives for October 2015
Bisedë me nënën time për demokracinë
Nga Gëzim Zilja/
Vajtëm dhjetë ditë që u mbytëm dhe uji e balta, e pluhuri ka pllakosur qytetin. Nuk ka njerëz të gjallë ky qytet, të vdekur janë të gjithë?
Nëna ime është në moshën 83 vjeçare dhe gëzon shëndet relativisht të mirë. Pjesën më të madhe të kohës e kalon duke parë në televizor sidomos lajmet. Nuk e ka dashur asnjëherë rregjimin e kaluar për shumë arsye, duke përfshirë edhe vuajtjet e familjes dhe të burrit të vet nga politika. Po dje ajo më befasoi.
-Mos u mërzit,- më tha. -Po disa gjëra këta të sor(t)mit nuk i kanë hiç mirë. Nuk them se Enver Hoxha ishte i mirë, po ja ca gjëra nuk ishin keq atëherë.
-Pa hë?- i thashë duke e përkëdhelur butësisht. – Cilat janë ato gjëra që ishin të mira.
– Po ti mos u mërzit a të keqen nëna. Po unë do t’i them se ashtu i mendoj.
Dhe ime më, qetë e qetë, pa inat, pa mllef, shtruar por me një brengë të madhe në shpirt filloi të rradhiste një e nga një ashtu si i vinin në mendje, të mirat që kishte ai rregjimi i mëparshëm:
-A të kujtohet ‘’Bar Lulishtja’’ atje te ‘’Sheshi i Flamurit’’, ku kishte muzikë dhe kërcente çdo darkë gjithë njerëzia dhe nuk i trazonte kush? Nuk ka më të tilla. Tani futen nëpër ca vrima nëpër pabe e pube, hotele e motele pinë hashash e drogë e therren me njeri-tjetrin.
-Mbushur me lulishte ishte Vlora, plot me limona e portokalle, kishte stola edhe për pleqtë. Rrugët i fshinin përditë, nuk kishte pocaqira si tani. Unë të keqen nëna nuk dal dot as te dera sot, se rrugët janë gjithë baltë e pellgaçe, i ke parë vetë ti.Nuk kishte ushqime fallco atëhere, se të fusnin në burg, tani një zot e di se çfarë hamë.
Por po të të hiqnin nga puna shkoje e ankoheshe te sindikata dhe nuk të linin pa sqaruar. Tre vjet ju bënë sat motre që e kanë hequr nga puna këta qenbirqensh, mbeti gjyqeve dhe hajde ta gjejë të drejtën. Tani na ka zënë rrugën një fshatar nga Lumi i Vlorës se ka bërë shtëpi e duhet t’i bijem rreth e qark për të shkuar në shtëpinë tonë. Kujt t’i ankohemi?
-Ç’u bë gjithë ai kombinat i konservave që prodhonte për ne e për jashtë shtetit? Pse e prishën dhe e vodhën? Me punën në kombinat unë dhe shoqet e mia rritëm nga një tufë fëmijë.
-Po kjo hataja e re që i ka gjetur njerëzit tani? Këta komshijtë tanë që nuk kanë lekë për bukë i futën në burg për ujin e dritat? Po qysh do i paguajnë lekët kur i fusin në burg? Se po nuk punuan…?
– Enveri një herë në kaq kohë dilte në televizor, këta ngelën natë e ditë duke dalë. Po punën kush ua bën këtyre se këta rrinë gjithë ditën duke llapur e sharë njeri-tjetrin. Është mbushur me policë por njerëzit nuk po gjejnë derman. I ke parë vet ti si vriten në mes të ditës sidomos këtu në Vlorë. Një polic, Zylfon, kishim ne në lagje dhe nga ‘’shtatë’’ u shkonte juve të gjithëve. Dhe një peligaç (shume i shkurtër, një pëllëmbë) ishte, po juve s’guxonit ama… Sa dilte ai në lagje, në shtëpi e mbanit frymën. Vija nga turni i dytë unë, nga puna në shtëpi po nuk të trazonte njeri. Tani gjetëm belanë edhe në mes të ditës se të marrin çantën e të heqin vëthët nga veshët. Mos o zot, kemi a s’kemi kohë e takat, po duhet të çojmë e t’i marrim kalamajtë nga shkolla me prindër. Nuk mbaj mend unë të shkonit në shkollë ju me prindër. Vetë shkonit e vet vinit madje edhe kur shkollën e kishit te ‘’Fabrika e Orizit’’.
– Vajtëm dhjetë ditë që u mbytëm dhe balta, uji e pluhuri ka pllakosur qytetin. Nuk ka njerëz të gjallë ky qytet, të vdekur janë të gjithë? Gjynah mor bir gjynah…
-E ku i kanë pasuritë Enver Hoxha me shokët e tij, se nuk po shoh gjë? Po këta të sor(t)mit që deri dje nuk kishin brekë në bythë, nuk kanë lënë gjë pa vjedhur për sojin e sorollopin e tyre, e janë bërë me vila,me toka, me nga katër e pesë shtëpi, me pyje e male. Po pasuri e popullit është ajo se nuk kanë ku vjedhin tjetër. Edhe detin po e vjedhin, e kanë bërë me gardhe a të keqen nëna se po e sheh vet me sytë e tu. Ne edhe atë copë tokë në ‘’Çole’’ të babait tim dhe atë në ‘’Kume’’ të babait tuaj nuk po e marrim dot se ua kanë zaptuar çamët e gorishjotët. Vajtët dhjetë vjet me gjyqe e dale pa, ku jemi.
– Më dëgjon ti mua apo po sheh në televizor se nuk të vjen mirë,- mu drejtua pastaj duke e ngritur pakëz zërin. –Po ja që mendja më shkon dhe ca gjëra si këto që të thashë nuk më pëlqejnë. Kam edhe një dhe e do mbyll se e shikoj që të mërzita,- më tha ajo plakë e mrekullueshme që ka punuar gjithë jetën dhe ka rritur jo vetëm neve por edhe një pjesë të fëmijëve tanë dhe kurrë nuk është ankuar dhe nuk ka bërë of e uf. Ngriti dorën, më drejtoi gishtin dhe më pa me ata sytë e saj të lodhur por gjithë dritë:
-Po ç’janë gjithë këta skafistë, hajdutë e bakabonë që kini futur në parlament… Po ju i njihni shumë mirë se me ta jini rritur dhe e dini sesi i kanë bërë paratë. Turp është, turp i madh… – Në majë të gjuhës e kisha përgjigjen t’i thoshja se ata nuk i kam vënë unë moj mama, se ashtu e kështu, por zoti më dha aq mendje sa të kafshoja gjuhën e të mos përgjigjesha menjëherë. Dikur i thashë: -Ke të drejtë mama, ke të drejtë, ne i vumë, unë me shokët e mi i kemi vënë-. Dhe ajo grua tetëdhjetëvjeçare aq e mirë, e dashur dhe e duruar mu përgjigj:
-Ah! Ju e keni bërë atë mut, ti me shokët e tu!? Atëherë i rrini sipër, se mirë e keni-. As mora mundimin ta sqaroja më.
– Çoje televizorin tani te ‘’Bidaiu’’ se më duket vajti ora dhe thuaji asaj çupës të na i lexojë se nuk shohim tani se jemi pleq-. Kështu u mbyll paqësisht biseda për demokracinë me time më, ndërkaq që në TV filloi filmi indian.
Perkrenarja Ilire 500 vjet BC
NGA SERGIO BITICI-NEW YORK/
Nga vizitat e shumta ne muzeuume kam verejte tipe e modele artistike te shumellojeshme, te periudhes para Krishtit, duke filluar nga Muzeu Kombetar ne Tirane, Muzeu Apollonia ne Fier, qe Kane disa cope te ngjashme me kete Perkrenare mijevjecare.
Philadelphia Art Museum ka dy nga keto Perkrenare te ngjashme me kete. Edhe Worcester Art Museum ka nje te ketij stili, por jo bronz i gjelbert, sic eshte ky ne Londer.
Metropolitan Museum of Art ne departmentin Greko-Romak grinder nje perkrenare Ilire e shekullit Dy para Krishtit. Ketu ka nje seleksion perkrenaresh Helenike e Romake, por per mendimin tim versioni Ilir eshte me i bukur si stil e forme e persosur.
Si duket eshte prej celikut, qe gjate shekujsh demonstron bukurine e hijeshine e kesaj kryevepre te punuar nga nje dore e stervitur artistike.
Sa here qe vizitoj kete muze, shmangem per ta pa Edhe nje here kete objek Thesar, qe me Ben te ndjej knaqesi, kur shoh se tash trip dekada ende gjindet aty.
Kjo e Londres, qe kam ne plan ta vizitoj kete fundmuaji, ka forme shume atraktive dhe bronzi i vjetruem me boje jeshile i jep ngjyre terheqese per syrin.
Sergio Bitici
New York
PËRKUJTIMORE PËR ARISTIDH KOLËN NË PRISHTINË
Mbështetet nisma për ti dhëne arvanitasit të madh titullin “Nderi i Kombit”/
Në Institutin Albanologjik të Prishtinës, ditën e premte 30 tetor 2015, ora 10:00, u organizua mbledhja përkujtimore kushtuar arvanitasit të madh Aristidh Kola ( 1944-2000) në 15 vjetorin e vdekjes së tij, bashkërenduar kjo me Nismën për Propozimin pranë Presidentit të Shqipërisë për dhënien e titullit Nderi i Kombit Shqiptar kësaj figure të madhe të kombit shqiptar. Në këtë përkujtimore të organizuar nga studiuesit dhe intelektualët shqiptarë të Kosovës morën pjesë Meriman Braha, Deputetja e Kosovës Flora Brovina, shkrimtari Agim Gjakova, Ismet Hajrullahu, poeti Ibrahim Kadriu, përfaqësues të Ministrisë së Diasporës, intelektualë, pedagogë e studentë. Nga Tirana kishin ardhur drejtues të kësaj nisme, miku dhe bashkëpunëtori i Aristidh Kolës, Kolec Traboini dhe shkrimtari Pandeli Koçi.
Mbledhjen përkujtimore e hapi Ismet Hajrullahu, i cili ftoi të pranishmit të mbanin një minutë heshtje në kujtim të Aristidh Kolës. Fjalën kryesore e mbajti Kolec Traboini që solli kujtimet e tij nga bashkëpunimi me arvanitasin e madh, kujdesin që Aristidh Kola tregonte për emigrantët shqiptarë dhe mbrojtja zjarrtë që i bënte kauzës për liri të shqiptarëve të Kosovës. Ai foli gjithashtu për vlerën e madhe të veprës së Aristidh Kolës si dhe për ecurinë e nismës për t’i propozuar Presidentit të Republikës dhënien e titullit Nderi i Kombit.
Për rëndësinë e veprës së Aristidh Kolës dhe kujdesin që duhet të tregojnë institucionet tona e vetë shteti për të mbajtur gjallë në kujtesën e kombit figura të tilla të mëdha foli shkrimtari Pandeli Koçi. Meriman Braha solli kujtimet e organizimit të javës së kulturës arvanite në Kosovë kur erdhën veprimtarë arvanitas, pjesëtarë të familjes së Aristidh Kolës dhe një grup folklorik që dha koncert për banorët e Prishtinës.
Shkrimtari Agim Gjakova vuri në dukje se vendosja e një busti të Aristidh Kolës në Prishtinë apo vënia e emrit të tij një sheshi apo një shkolle, do ta nderonte kryeqytetin e Kosovës.
Të pranishmit firmosën kërkesën drejtuar presidentit të Republikës së Shqipërisë për dhënien e titullit nderi i Kombit arvanitasit më të madh të shekullit XX.
Të pranishmit patën rastin të shohin edhe një montazh filmi nga jeta e Aristidh Kolës i përgatitur me këtë rast. Ngjarja u pasqyrua në media vendore bashkë me një grup intervistash të pjesëmarrësve në përkujtimore.
PSE E CENSUROI MEDIA E TIRANES INTERVISTEN E KRYPARLAMENTARIT META?
Intervista e Ilir Metës tek Zëri i Amerikës bujë në rrjetet sociale e censurë totale në gazetat e Tiranës/
Nga Elida Buçpapaj/
Ka qenë një hard talk intervista e gazetares të Zërit të Amerikës Ardita Simiçia me kryeparlamentarin e Shqipërisë Ilir Meta. Në fund të fundit gazetarja bëri veç detyrën e saj. Por me një stil krej ndryshe nga gazetarët në Shqipëri që me politikanët kanë lidhje interesash klienteliste. Intervista u prit me entuziazëm nga publiku. U duk sikur njerëzit u zgjuan. Në fund të fundit, këtë pret opinioni publik. Që politikanët shqiptarë të vihen me shpatulla pas murit. Dhe nuk është asfare vështirë. Por mediat në Shqipëri nuk duan, sepse janë bërë pjesë e kapjes së shtetit.
Intervista e Simiçisë u mirëprit nga shqiptarët dhe ktheu kohën kur Zëri i Amerikës ishte një nga faktorët kryesorë që ndikoi në rrëzimin e diktaturës komuniste në Shqipëri. Shqiptarët kanë nevojë për mediume të tilla të lirisë, sepse e kanë humbur totalisht shpresën dhe besimin tek televizionet dhe gazetat që përdoren për t‘i manipuluar shqiptarët sepse janë të shitura tek politika.
Por ndërsa kjo intervistë pati jehonë të madhe dhe u mirëprit nga opinioni publik dhe në rrjetet sociale, 180 gradë ndryshe ishte reagimi i gazetave të Tiranës, të cilat nuk i kishin kushtuar asnjë hapësirë dhe vend kësaj interviste, sikur kjo intervistë të mos ishte bërë fare. Do të mjaftonte titulli që kishte e botuar Zëri i Amerikës: Ilir Meta përballë pyetjeve për korrupsionin, për të tërhequr vemendjen e lexuesve dhe megjithëse Gazetat e Tiranës janë të etura për tituj skandalistikë për të shitur stoqet e tyre, ato e censuruan intervistën e Ilir Metës tek Zëri i Amerikës.
Lloji i censurës i ndau gazetat në tri grupe :
Në grupin e parë:
hynin ato gazeta që e kishin censuruar totalisht intervistën dhe i bënin jehonë suksesit të vizitës të Ilir Metës në Kongresin Amerikan. Këtë mbulim kishin bërë Gazeta Telegraf, Gazeta Koha Jonë dhe vetë Gazeta Integrimi, organ i LSI e cila për sfidë botonte edhe fragmente nga intervista tek Zëri i Amerikës.
Në grupin e dytë:
hynin ato gazeta që gjithashtu e kishin censuruar intervistën por kishin nxjerrë nga një theks në një kufizë të vogël që nuk lidhej asfare me thekset e vërteta të intervistës që ishin korrupsioni, lluksi i politikanëve, afera korruptive DIA-CEZ dhe ngecja e reformës në drejtësi:
Ja masakra e gazetave të Tiranës:
Gazeta Panorama: Vizita: Meta në Kongresin e SHBA, takim me liderët e demokratëve.
Gazeta Shekulli: Impulset e reja nuk lidhen me ndryshimet në qeveri
Gazeta Mapo: Impulset s’kanë të bëjnë me ndryshime ministrash
Gazeta Shqip: Impulset në qeveri: Meta: S’fola për emra ministrash
Gazeta Shqiptare: Impulset e reja nuk kanë të bëjmë me emrat por me rezultatet
Gazeta Sot: Kryetari i Kuvendit Ilir Meta gjatë një interviste tek Zëri i Amerikës ka sqaruar dje nënkuptimin e sintagmës „impulse të reja“. Sa i takon ndryshimeve në qeveri Meta theksoi.
Në grupin e tretë:
bënin pjesë ato gazeta që e kishin censuruar totalisht intervistën dhe nuk kishin shkuar asgjë, kur nëse do të ishin gazeta të opozitës si pretendojnë të jenë, do të duhej që ta botonin me okelio titujsh e nëntitujsh sikur edhe vetë Sali Berisha do të duhej që të shkruante editorialë gazetash dhe statuse në Facebook. Por jo, për intervistën e Ilir Metës tek Zëri i Amerikës, Sali Berisha e mbajti gojën të mbyllur dhe po ashtu censurë totale edhe Rilindja Demokratike e Gazeta 55.. Të njëjtën edhe Tema e Shqiptarja.com!
Këto statistika të trishta tregojnë qartas për situatën tragjike të shtypit në Shqipëri. Kur arrijnë të censurojnë Zërin e Amerikës, merret me mend se në shtypin dhe mediat e Tiranës gjithçka është nën censurë.
Por pa shtyp të lirë nuk ka as shtet demokratik dhe as demokraci. Pa shtyp të lirë ka vetëm shtet të kapur dhe diktaturë të mafies.