Archives for June 2016

KËTË JAVË NË HISTORI

June 7, 2016 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

72-vjetë më parë, më 6 qershor, 1944, përafërsisht pothuaj 200,000 ushtarë të forcave aleate ndërmorën zbarkimin e rrezikshëm amfib në brgdetin e Normandisë në Francë, nën komandën e Gjeneralit Amerikan, Dwight Eisenhower. Operacioni i suksesshëm ushtarak për të marrë nën kontroll, nga forcat okupuese naziste, bregdetin francez prej pothuaj 70-kilometrash, filloi në orët e para të mengjezit të 6 qershorit, 1944. Historia shënon se ditën e parë të luftimeve mbetën të vrarë ose të plagosur më shumë se 4000 ushtarë të forcave aleate, amerikane, angleze dhe kanadeze. Invadimi i Normandisë nga aleatët ishte i pari si i tillë në territorin e okupuar nga forcat naziste, në Evropën Përendimore. Ishte kjo një betejë e cila çoi, më në fund, në humbjen e Gjermanisë së Hitlerit dhe aleatëve të saj. Në invadimin e Normandisë morën pjesë gjithsejt 5000 anije dhe 13,000 aeroplanë. Megjithë humbjet e mëdha, më shumë se 100,000 ushtarë të aleatëve mbijetuan betejën e Normandisë dhe prej aty, ata filluan të marshonin anë e mbanë Evropës, duke çliruar më në fund jo vetëm Francën por edhe mbarë kontinentin evropian.

Me rastin e 40-vjetorit të invadimit të Normandisë, Presidenti i atëhershëm amerikan, Ronald Reagan vizitoi Normandinë me 6 qershor, 1984 ku mbajti njërin prej fjalimeve më të rëndësishme të mandatit të tij. Ish-Presidenti Reagan, në të vërtetë, ishte presidenti i parë që mori pjesë në kujtimin e një përvjetori të zbarkimit të forcave aleate në Normandi, ku mbajti një fjalim emocional, të cilin historia do ta kujtojë për një kohë të gjatë si një prej fjalimeve më me rëndësi të kohës. Atë ditë qershori të vitit 1984, të pranishëm ishin edhe një grup ushtarësh veteranë amerikanë të cilët kishin marrë pjesë në betejën e Normandisë. Kështu u foli Pressidenti Ronald Reagan me atë rast, veteranëve dhe pjesmarrësve të tjerë në Point du Hoc të Normandisë:

“Gjëndemi këtu për të shënuar këtë ditë të historisë kur forcat Aleate u bashkuan në një betejë për t’i këthyer lirinë Evropës. Për më shumë se 4 vjetë, pjesa më e madhe e kontinentit evropian mbulohej nga një hije e tmerrshme. Kombe të lira ishin pushtuar, hebrenjtë vuanin vdekjen në kampet e përqendrimit, miliona të tjerë anë e mbanë Evropës kërkonin çlirimin nga forcat okupuese dhe donin lirinë e pavarësinë. Evropa ishte e skllavëruar dhe bota lutej për shpëtimin e saj. Shpëtimi filloi këtu në Normandi. Këtu, Aleatët bënë qëndresën duke luftuar kundër tiranisë, në një ndërmarrje gjigante ushtarake, e pa parë deri atëherë në historinë e njerëzimit”.

Ushtarët aleatë që luftuan këtu, Presidenti Reagan, i cilësoi si “Djemtë e Point du Hoc. Këta ishin djemtë të cilët u ngjitën mbi këto shkëmba. Këta janë kampionët të cilët ndihmuan në çlirimin e një kontinenti. Këta janë heronjtë të cilët ndihmuan për t’i dhënë fund një lufte të tmerrshme.”

Në fjalimin e tij historik, Presidenti Reagan, përveç sakrificave të forcave amerikane, përmendi edhe kontributin e çmueshëm në këtë betejë të forcave angleze, të forcave skoceze, ndërkohë që theksoi atë që ai cilësoi si “Trimërinë e forcave polake të cilat gjatë invadimit u vëndosën në një zonë midis forcave armike dhe pjesës tjetër të Evropës”, ndërkohë që lavdëroi edhe atë që e cilësoi si “Kurajon dhe guximin e pashembullt të forcave kanadeze….”
“Burrat dhe djemtë e Normandisë ishin të bindur se lufta e tyre ishte e drejtë dhe se ata po luftonin në emër të mbarë njerëzimit”, u shpreh Ronald Reagan dhe shtoi se në radhët e këtyre trimave guximtarë mbretëronte bindja dhe besimi se, “ekzistonte një ndryshim themelor dhe moral midis përdorimit të forcës për çlirim dhe përdorimit të forcës për pushtim e okupim.” Ju ishit këtu, u tha Presidenti Reagan veteranëve amerikanë me rastin e 40-vjetorit të zbarkimit të aleatëve në Normandi, “Për të çliruar dhe jo për të pushtuar… Ju të gjithë ishit të vet-dijshëm se për disa gjëra ia vlenë të vdesësh. Ia vlenë të vdesësh për atdheun tënd dhe të vdesësh për demokracinë, pasi kjo është forma më e ndershme e qeverisjes që është krijuar nga njeriu. Ju të gjithë donit lirinë, ju të gjithë ishit të gatëshëm të luftoni kundër tiranisë.”

Por ishte diçka më tepër se kaq –u tha Presidenti Reagan të pranishëmve — që u ndihmoi forcave aleate në luftën e tyre kundër armikut. “Ishte besimi i patundur se Perëndia kishte dorë në ngjarjet që po zhvilloheshin aty, se Zoti vet ishte një aleat në këtë kauzë të madhe” të njerëzimit, theksoi Ronald Reagan.

Në fjalimin e tij me rastin e 40-vjetorit të betejës së Normandisë në qershor të vitit 1984, duke marrur parasyshë se ishte kulmi i luftës së ftohtë, Presidenti Reagan foli edhe për situatën në Evropë pas Luftës së Dytë Botërore. Ai tha se aleatët rindërtuan një Evropë të re dhe se fillimisht pati përpjekje për pajtim midis atyre që deri atëherë kishin qenë armiqë, por që të gjithë kishin pësuar vuajtje të mëdha në luftë. Shtetet e Bashkuara, tha ish-udhëheqsi amerikan, krijuan Planin Marshall për të ndihmuar në rindërtimin e jo vetëm të aleatëve të Amerikës por dhe të armiqëve tanë tha Reagan. Plani Marshall, theksoi Presidenti Reagan, çoi më pas në krijimin e “Aleancës së Atlantikut – një aleancë e madhërishme që deri në ditët e sotme shërben si mbrojtëse e lirisë, e begatisë dhe paqës.”

Fatkeqsisht, tha Presidenti Reagan, se megjithë përpjekjet dhe sukseset tona të mëdha që pasuan mbarimin e luftës, ngjarjet nuk morën fund ashtu siç mendohej dhe siç ishin planifikuar. Duke iu referuar vendosjes së komunizmit në vendet e Evropës Lindore, Presidenti Reagan, nënvijoi se pas fitores mbi nacizmin, “Disa vende të çliruara humbën lirinë……Forcat sovjetike që erdhën deri në qendër të këtij kontinenti nuk u larguan së këndejmi kur u vendos paqa. Në të vërtetë, ato janë gjithnjë këtu, të pa ftuara, të pa dëshiruara dhe të paepura, pothuaj 40-vjetë pasi mori fund lufta.” Z. Reagan shtoi se, për këtë arsye, forcat aleate janë gjithnjë të pranishme në këtë kontinent. “Sot, ashtu sikur edhe 40-vjetë më parë, ushtritë tona gjënden këtu për të vetmin qëllim –e që është për të mbrojtur dhe për të ruajtur demokracinë” dhe shtoi se, “Ne në Amerikë kemi mësuar leksione të hidhura nga dy luftërat botërore: se është më mirë të jemi këtu të gatshëm për të mbrojtur paqën se sa të izolohemi matanë oqeanit dhe të reagojmë vetëm pasi të jetë humbur liria. Kemi mësuar nga historia se izolacionizmi nuk ka qenë dhe nuk do të jetë kurrë një përgjigje e pranueshme ndaj regjimeve tiranike me qëllime ekspansioniste”, ka theksuar Presidenti Reagan. Ronald Reagan përmendi në fjalimin e tij gjithashtu humbjet e mëdha që kishte pësuar ish-Bashkimi Sovjetik në Luftën e dytë Botërore, 20-milion veta, një çmim, tha ai, që përbën një testament të fuqishëm mbi nevojën për t’i dhanë fund luftës njëherë e përgjithmonë.

Duke përfunduar fjalimin e tij me rastin e 40-vjetorit të zbarkimit të forcave aleate në Normandi (6 qershor, 1944), me sensin e tij profetik të historisë, ish-Presidenti Reagan, iu drejtua aleatëve të Amerikës në Evropë, 32 vjetë më parë, duke i siguruar ata për mbështetjen e Shteteve të Bashkuara. “Edhe sot jemi të lidhur me të njëjtat vlera, vlera të cilat na lidhën e na bashkuan 40-vjetë më parë, të njëjtat miqësi, tradita dhe vlera. Gjëndemi përball të të njëjtit realitet. Siguria dhe stabiliteti i aleatëve të Amerikës janë jetike edhe për Shtetet e Bashkuara ndërsa garancitë amerikane të sigurisë janë të doemosdoshme për lirinë dhe demokracinë e vendeve evropiane. Ne ishim me ju atëherë. Ne jemi me ju edhe sot. Shpresat e juaja janë shpresat tona dhe fati i juaj është fati jonë”, përfundoi Presidenti Reagan fjalimin e tij në Normandi në 6 qershor të vitit 1984.

6 qershori, 1944 është një datë që do mbahet mend përgjithmonë nga ata që vlerësojnë lirinë dhe demokracinë. Është një ditë që do kujtohet kur 72 vjetë më parë në bregdetin e Normandisë në Francë, mijëra të rinjë – shumica amerikanë, por jo ekskluzivisht amerikanë — filluan një marshim triumfues kundër tiranisë nazizte, që fatkeqsisht pothuaj menjëherë u zëvendësua me tiraninë komuniste për pothuaj gjysëm shekulli, fundin e të cilit, ironikisht e përshpejtoi Presidenti Reagan. Por sidoqoftë, 6 qershori është një përvjetor që duhet të shënohet nga të gjithë ata që vlerësojnë lirinë dhe demokracinë, për veten dhe për të tjerët, për të gjithë ata që besojnë se të drejtat e individit duhet të triumfojnë mbi çdo regjim, qeveri a çdo institucion. Fjalimi i ish-Presidentit amerikan Ronald Reagan, (me rastin e 40-vjetorit të zbarkimit të forcave aleate në Normandi mbajtur më 6 qershor, 1984) përjetëson përgjithmonë besimin në vlerat e lirisë dhe të demokracisë për çdo individ dhe për të gjithë popujt, ndërkohë që kujton dhe nderon sakrificën e të gjithë atyre që dhanë jetën në mbrojtje të këtyre vlerave universale të njeriut.

Kotzias – Basha, bashkëbisedim për çështjen Çame….,

June 7, 2016 by dgreca

…ligjin e luftës dhe marrëdhëniet dypalëshe/

TIRANË, 7 Qershor /Kryetari i PD-së, Lulzim Basha, priti në një takim sot ministrin e jashtem grek, Nikolaos Kotzias.Në një deklaratë për mediat nga Partia Demokratike, pasditen e së martës bëhet e ditur se në takim me ministrin e jashtëm Kotzias, Basha ka vlerësur si shumë të rëndësishme marrëdhëniet me shtetin fqinj dhe ka theksuar angazhimin e Partisë Demokratike për të mbështetur dhe nxitur më tej këto marrëdhënie.

Kryetari i PD-së, Basha në vijim nënvizoi faktin se në marrëdheniet midis dy vendeve ka çeshtje të mprehta që duhen trajtuar pa paragjykime dhe me kurajo për të gjetur rruget e zgjidhjes përmes një dialogu dhe veprimi të sinqertë mes dy palëve, si dhe shqetësimin se prej tre vitesh ka shumë retorike dhe propagandë por nuk ka asnjë veprim konkret nga ana e dy qeverive në zgjidhjen e problemeve të mbetura pezull.

Në fokus të bisedimeve, ishin një sëre problematikash, si; Çeshtja e statusit absurd të ligjit të luftes, trajtimi i të drejtës së popullatës Çame si e drejtë themelore e njeriut, të drejtat pronësore të shqiptarëve në Greqi dhe çështje te tjera të mbetura pezull midis dy vendeve që meritojnë të trajtohen e zgjidhen sa më parë duke demonstruar vullnet të përbashkët dhe vizion europian.

Gjithashtu, Basha theksoi se “anullimi i ligjit të luftës, është një çështje e rëndësishme jo vetëm për shkak të përceptimit, por veçanërisht të problemeve në lidhje me sekuestron konservative për pronat e qytetarëve shqiptare, veçanërisht atyre Çame”, duke ju referuar njoftimit.

Zgjedhjet paraprake në SHBA – një fund pa fitues

June 7, 2016 by dgreca

Nga: Ines Pohl/

Zgjedhjet paraprake në SHBA zgjasin dhe janë të ndërlikuara. Megjithatë tani të dy kampet kanë kandidatët e tyre: Hillary Clinton do të luftojë kundër Donald Trumpit për të hyrë në Shtëpinë e Bardhë. Dhe anasjelltas. Por fituesit, që futen në garën elektorale presidenciale me mbështetjen e qartë dhe të fuqishme të partive të tyre, duken ndryshe.

Armiku më i madh i Trupmit është: Trump

Problemet që kanë dy kandidatët janë krejt të ndryshme. Armiku më i madh i Donald Trumpit është vet Donald Trumpi. Një burrë i pasur në plakje, i cili me ekseset e tij plot urrejtje, narcizizëm dhe erupsion ka bërë mjaft armiq tek republikanët, duhet dhe do ta vazhdojë garën.

Hillary Clinton në të kundërt duhet të luftojë të paktën në dy fronte. Gjatë shumë viteve në postet politike ajo ka bërë një sërë gabimesh ose duhet të përgjigjet për to. Edhe ajo mund të numërojë shumë kundërshtarë. Kësisoj Hillary Clinton është për vetveten armikja më e madhe. Kësaj i shtohet edhe një person real, i cili edhe pas nominimit mund t’i shkaktojë asaj mjaft kokëçarje.

Revolucion në zonën e komoditetit

Bernie Sanders e ka sfiduar politikanen e pasionuar në një mënyrë që askush nuk e kishte pritur. Me fjalimet e tij të flakta për revolucion 74 vjeçari Sanders ka bërë që rivalja e tij 68 vjeçare të duket e moshuar. Të duket si një grua e pushtetshme, e cila në radhë të parë synon të ruajë sistemin, sepse në të ajo ka fituar pushtet dhe pasuri.

Kjo lirikë revolucioni ka joshur kryesisht të rinj e të reja amerikane. Por ai e ka bërë këtë i nxitur prej ëndrrave të shpërfytyruara të një revolucioni, që duhet të jetë i mundur pa u larguar nga zona e komoditetit vetiak.

Në këtë kontekst Sanders ka sjellë në këtë luftë të çuditshme elektorale temat e padiskutueshme ekzistenciale si drejtësia sociale, që do të kishin mbetur pasdore. Kjo është dhe mbetet merita e tij. Por kjo nuk do t’u mjaftojë simpatizantëve të tij. Këta njerëz të angazhuar kanë humbur. Clinton dhe jo Sanders, i ka grumbulluar votat e nevojshme. E kjo vijë e kuqe u përcaktua pikërisht nga shumë pak super të deleguar të pasur. Kjo ofron lëndë të mjaftueshme për krijimin e miteve. E kush është ai që nuk e di, se dashuria e parë e humbur dhemb më së shumti.

Terren i panjohur për Clintonin

Çfarë do të thotë e gjitha kjo për Hillary Clintonin, që do të jetë gruaja e parë në historinë e SHBA-së si kandidate për presidente? Me nomimin ajo do të shkelë në terren të panjohur. Kjo për faktin, se edhe pse ajo ka luftuar një herë për këtë, deri më sot ajo nuk ka qenë kandidatja e kurorëzuar.

A do t’ia dalë ajo që ta shfrytëzojë këtë si një goditje fitimtare? Si një shans për të hequr dorë prej frazave të nohura dhe për të folur e për të qenë ashtu siç është ajo, ashtu siç mundet ajo dhe ashtu siç ndien ajo? A do t’ia lejojë ajo vetes, që t’i pranojë gabimet dhe të tregojë një karakter, të cilit njerëzve i besojnë, sepse e perceptojnë atë si të sinqertë? E çfarë do të bëjë Bernie Sanders? A mund të jetë ai solidar në humbje? Apo ai do të çimentojë një përmendore për pretendimin e tij, se nuk mund të ketë një jetë të vërtetë në një jetë të rreme?

Bëhet fjala për autenticitet

Populizmi dhe premtimet e kanë karakterizuar këtë luftë elektorale. Nëse Hillary Clinton do të hyjë në Shtëpinë e Bardhë pas të parit president me ngjyrë, ajo duhet të zhvillojë një armë, që të shfuqizojë argumentat e kundërshtarit. Për këtë ajo i ka aftësitë analitike. Veçanërisht ajo duhet t’ia dalë që të tregojë emocionet e përshtatshme, të një kandidateje të parë grua për presidente. E këto duhet të jenë emocionet e jetuara dhe jo të mësuara. E këtë ajo duhet ta bëjë bindshëm.Pikërisht kjo synohet në SHBA. Zgjedhësit edhe zgjedhëset duan autenticitet. Më shumë se sa programe dhe koncepte.

KIM MEHMETI: Elitat e pakta shqiptare të Maqedonisë janë robër të mendësisë

June 7, 2016 by dgreca

“Një ndër arsyet pse shqiptarët e Maqedonisë nuk mund të dalin nga balta e mjerimit politik është se, elitat e pakta që ka ky popull, ende janë robër të mendësisë se je i vlefshëm vetëm kur të çmon dhe të pëlqen pala maqedonase dhe se, nuk ia vlen gjë kur të respekton dhe të çmon i yti!

Duke qenë rob të kësaj mendësie, edhe politikanët e këtushëm shqiptar, bëjnë çmos që t’i pëlqejë pala maqedonase, me çka më të lehtë e kanë komunikimin me rivalët e tyre maqedonas edhe kur ata janë antishqiptarë të deklaruar, se sa me cilëndo kundërshtar të tyre politik shqiptar! Dhe andaj, thuajse çdo parti e këtushme shqiptare, bënë çmos që të ‘sigurojë partnerin’ e saj maqedonas, e në ndërkohë, s’bënë thuajse asgjë që ta luftojë këtë mendësi të inferiorit në vetvete dhe të kuptojë se, edhe bashkëpunimi me të ‘tjerët’, është i kushtëzuar nga ajo sa i vlefshëm je për tëndin!

Andaj pra, shqiptarët e këtushëm thuajse nuk e besojnë se mund të ketë shqiptar që u nënshtrohet parimeve të veta dhe se nuk është shërbëtor i ndonjë qendre policore apo politike maqedonas!

Dhe mbase edhe nuk gabojnë shumë, kur e shohin se edhe VMRO-ja, edhe ‘laramanët’ e LSDM-së, i kanë shqiptarët e vetë të pëlqyer, por nuk ka parti shqiptare, që mund të lëvdohet se i ka maqedonasit e saj! Shkurt e shqip, duhet pranuar: ne shtyhemi dhe bëjmë çmos që të jemi sa më të pëlqyer nga qarqet maqedonase, e ato sillen thuajse nuk e dinë se në Maqedoni ekziston edhe shoqëria shqiptare!”

Dom Elia Matija: martirizimi i popullit e i klerit shqiptar, një thesar që nuk duhet harruar

June 7, 2016 by dgreca

Feja, martirët e fundi i regjimit komunist në Shqipëri. Në kuadrin e kremtimit të Vitit Jubilar të Mëshirës, prifti shqiptar dom Elia Matija, të dielën e kaluar më 5 qershor, në Pistoia të Italisë, organizoi prezantimin e librit “Don Ernest Simoni Troshani. Nga puna e detyruar në kampe të përqendrimit e deri te takimi me Françeskun”, shkruar nga Mimmo Muolo, gazetar vatikanist e kryeredaktor i redaksisë romake të gazetës Avvenire.

Në këtë vepër, autori tregon ngjarjet dramatike të priftit shqiptar, dom Ernest Troshanit, që mbijetoi nga persekutimi i regjimit komunist, përshkon 28 vitet e jetës së tij kaluar në burg, torturat e punët në kampet e përqendrimit, por edhe veprimtarinë apostolike në vitet pas rifitimit të lirisë dhe takimin e paharrueshëm me Papa Françeskun, në Katedralen e shën Palit në Tiranë, më 21 shtator 2014.

Mimmo Muolo sjell kujtesën e martirizimit të një populli të tërë e në mënyrë të veçantë të klerit shqiptar, dëshminë e qëndresës, faljen, pajtimin, mëshirën që buron nga besimi në Zotin e nga dashuria ndaj vëllezërve shqiptarë e ndaj atdheut.

Historia e dom Ernestit, ashtu si dhe historia e tërë popullit shqiptar gjatë diktaturës, është ngjarje dramatike, por edhe një kujtesë që brezat e ri duhet ta njohin e ta ruajnë si një thesar të çmueshëm. Ky Vit jubilar i Mëshirës ndihmon të falim e të pajtohemi njëri me tjetrin, siç na dëshmon edhe dom Ernest Troshani, pohon dom Elia Matija në mikrofonin e Radio Vatikanit, qe ju lexues mund ta degjoni te plote duke shkuar tek faqja e Radio Vatikanit)