Archives for September 2016

KONCERTI MADHESHTOR I YJEVE MERTONTE NJE SJELLJE ME DINJITOZE

September 4, 2016 by dgreca

Koncerti per Nene Terezen ne Vatikan ishte madheshtor, por sjellja e nje pjese te publikut la shume per t’u deshiruar/

Nga Sadik ELSHANI/

Veprimtarite per shenjterimin e Nene Terezes filluan para me nje koncert madheshtor me artiste shqiptare te nivelit boteror. Ne kete koncert u paraqiten yjet e operas dhe muzikes boterore: sopranot, Inva Mula e Ermonela Jaho, baritoni Gezim Myshketa, tenori Rame Lahaj, kengetarja e mirenjohur e shume hiteve boterore, Rita Ora, etj., te shoqeruar me mjeshteri nga Filharmonia dhe Kori i Kosoves, te perforcuar edhe me instrumentiste nga Shqiperia e Maqedonia, si dhe violinist i njohur, anetari i Filharmonise se Vjenes, Shkelzen Doli. Sic e do rasti, ne kete koncert u interpretuan pjese muzikore fetare e laike te kompozitoreve boterore dhe atyre shqiptare, si dhe disa pjese tradicionale/popullore shqiptare. Kapiteni i kombetares shqiptare, Lorik Cana dhe kengetarja Rita Ora e drejtuan programin per bukuri ne tri gjuhe (shqip, italisht, anglisht), duke paraqitur para botes edhe bukurine dhe elegancen shqiptare. Artistet shqiptare me dinjitet e artisteri te rralle paraqiten para botes talentin, vlerat shpirterore e artistike te popullit tone. Shkurt, ishte nje ngjarje mbreselenese, nje mbremje hyjnore ne nje mjedis te shenjte, Baziliken e Shen Palit ne Rome. Ishin te pranishem edhe perfaqesuesit me te larte te dy shteteve shqiptare, Shqiperise dhe Kosoves.

Programi vertet ishte i mrekullueshem, si ne permbajtje, ashtu edhe ne paraqitje. Por ajo qe na la nje pershtypje pak si te tharte mua dhe bashkeshortes sime qe eshte musiciente profesioniste, ishte sjella e publikut ne pjesen e dyte te koncertit. Gjate pjeses se pare publiku deri diku ishte i sjellshem, i vemendshem dhe salla ishte e mbushur plot. Por ajo qe me shtyri t’i shkruaj keto radhe, eshte sjellja jokorrekte e publikut ne pjesen e dyte te koncertit. Kur pushimi pese minutesh sapo ishte duke perfunduar, publikut iu be thirrje disa here qe te uleshin ne vendet e tyre, sepse koncerti do te fillonte se shpejti, por nje pjese e mire e te pranishmeve as qe e cante koken per kete. Ishin bere grupe-grupe dhe po bisedonin me njeri-tjetrin. Koncerti filloi, por njerezit nuk i nderprisnin bisedat, nuk uleshin ne vendet e tyre. Silleshin sikur te ishin ne kafene, shetisnin neper salle sikur te ishin ne pazar. Gjate tere pjeses se dyte te koncertit nje pjese e salles mbeti e zbrazet, ndersa njerezit anash bisedonin. Nje sjellje e tille e pahijshme eshte mungese e kultures, miresjelljes, qyteterimit, respektit per artistet dhe vete kete ngjarje te madhe, ngjarje qe nuk mund ta marrim me mend se kur mund te perseritet edhe nje here. Kjo na la nje pershtypje pak si te pakendshme, sikur ia humbi hyjnine, madheshtine ketij koncerti te shkelqyer.

Nga disa filmime u pa se jo vetem nje pjese e publikut, por edhe dy nga udheheqesit qe ishin ulur ne radhen e pare: Kryetari i Kuvendit te Kosoves, Kadri Veseli dhe Ministri i Puneve te Jashtme te Kosoves, Enver Hoxhaj, po “loznin” me telefonat e tyre. Ne te gjitha shfaqjet teatrore, operistike, koincertale eshte ligj: Para fillimit te cdo shfaqje celularet dhe te gjitha pajisjet tjera elektronike duhet te mbyllen, sepse e pengojne mbarevajtjen e programit dhe e bezdisin publikun. Ne kete rast nuk po i fajesoj vetem shqiptaret, sepse ne kete koncert kane qene te pranishem edhe pjesetare te kombesive te tjera. Vetem mund ta marrim me mend se shumica e te pranishmeve kane qene shqiptare. Kjo nuk eshte nje dukuri e re per ne. Gati ne te gjitha veprimtarite e bashkesise sone, takimet me personalitete te shquara, kryetare shtetesh, kryeministra, senatore e kongresiste, etj., kur dikush eshte duke mbajtur fjalen, te gjithe flasin me njeri-tjetrin me ze te larte. Me ze te larte apo me ze te ulet, sjelljet e tilla duhet te jene te papranueshme. Me kujtohet Simpoziumi qe u organizua me rastin e 100 Vjetorit te Themelimit te Vatres, folesit nuk degjoheshin fare nga zhurma e bisedave me njeri-tjetrin, me gjithe perpjekjet, nderhyrjet e drejtuesve te asaj veprimtarie shume te rendesishme kombetare. Per kete dukuri te shemtuar, redaktori i gazetes “Illyria”, Z. Ruben Avxhiu, vite me pare ka botuar nje artikull shume me vend.

Eshte ne traditen e shqiptarit qe miku i shtepise, i ftuari dhe i paftuari, te priten, te trajtohen me respekt e miresjellje. Kur flet miku, mysafiri te gjithe e degjojne me vemendje, atij nuk i nderpritet fjala dhe askush nuk ben zhurme. Per fyerje e sharje as qe mund te behet fjale. Atehere perse nuk sillemi keshtu edhe ne veprimtarite publike?! Te tregojme pak respekt, miresjellje per njeri-tjetrin dhe te tjeret! Eshte kulture, qyteterim, njerezi.

Philadelphia, 3 shtator, 2016

Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro-amerkane.

SHËNJTËRESHA SHQIPTARE E KALKUTËS

September 4, 2016 by dgreca

“Ajo që i vodhi zemrën Krishtit” /

SHËN PIU I PIETRELCINËS/

NGA EUGJEN MERLIKA/ Duke shpallur Vitin e Shënjtë të Mëshirës 2015 – 2016, Papa Françesku, “i ardhur nga fundi i botës”, mendoi t’a përqëndrojë këtë Jubile të Faljes e të Bamirësisë në dy figura të veçanta, t’ardhura nga “periferia”, por që janë kthyer në dy ikona të paarritëshme të Krishterimit bashkëkohor : Shën Piu i Pietrelçinës, nga Shën Giovanni Rotondo, në Jugun e Italisë dhe Nënë Tereza e Kalkutës, nobelistja shqiptare, “gruaja më e fuqishme e botës”, simbas ish Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së Xavier Perez de Cuellar. Në kuadrin e kësaj strategjie të Vitit të Shënjtë të Mëshirës, në shkurt u sollën në Vatikan eshtrat e Shën Piut, për t’i dhënë mundësi dhjetra mijra vetëve t’i nderonin e të luteshin. N’atë hulli u caktua 4 shtatori, si dita e Shenjtërimit të Nënës Terezë të Kalkutës, në shekull Anjeze Gonxhe Bojaxhiu.

Ajo ishte fëmija e tretë e një familjeje katolike shqiptare të Shkupit. E mbetur jetime në moshën nëntë vjeçe, nga humbja e parakohëshme dhe e papritur e babait Kolë, së bashku me motrën e vëllain më të madh, u rrit nën kujdesin e dashurinë e nënës Drane që, krahas edukatës së një familjeje qytetare shqiptare, i dha edhe atë katolike, duke shkuar në kishë e duke ndjekur mësimet e saj. “Nëna ime ishte një shënjtëreshë”, përsëriste Nënë Tereza, duke u zhytur në kujtimet e fëmijërisë e të rinisë së parë kur “me gjithë vdekjen e babait, jeta në familjen tonë ishte e lumtur”. Nëna “kërkonte të na edukonte me dashurinë për Zotin e për t’afërmin”, shtonte ajo.

Gonxheja e vogël, të cilën Zoti e kishte krijuar për të kryer një mision tepër të lartë, në shekullin e dy luftërave botërore e t’ateizmit zotërues në një pjesë të mirë të shoqërive e regjimeve politike të botës, e kuptoi shpejt paracaktimin e fatit të saj. Në moshën 18 vjeçe, simbas mësimeve t’Ungjijve e fjalëve të Krishtit, u shkëput nga familja e saj e vogël e ndërmori rrugën e gjatë të shërbyeses së doktrinës së tij. Vajza e re mori bekimin e nënës me këto fjalë : “Shko, bija ime. Vêne dorën tânde mbi atê të Jezusit e shko përpara. Kujtohu gjithmonë se n’âsht se po na lên , po e bân për t’vobegtit. Mos u kthe kurrë mbrapa ; gjithmonë përpara!” Ai bekim e shoqëroi shpirtërisht në gjithë jetën e saj, që do të ishte e dyfishtë, e kushtuar tërësisht misionit të saj, por që, në heshtjen e çasteve të pakta të vetmisë, do të sillte para syve të mëndjes fytyrat e dashura të nënës e të motrës, të cilat mbetën në kujtesën e saj, ashtu siç i pa herën e fundit, kur u nda prej tyre në stacionin e Zagrebit. Prej këtej, më 28 tetor 1928, me një valixhe të vogël në dorë, ajo nisi ecjen e saj drejt përjetësisë, në një botë të trazuar me shumë probleme, në të cilën ajo do të bëhej një nga udhëndriçueset e vënies në jetë të parimevet bazë të doktrinës së Krishtit, atyre të dashurisë për Zotin, për njerëzit, të faljes e të pendesës.

Ajo rrugë filloi me udhëtimin për në Kuvendin e Murgeshave të Loretos në Rathfarnam, pranë Dublinit. Shkoi atje, me idenë dhe synimin që shpejt të nisej për në Hindi, të pjekur këto tre vite më parë, kur meshtari Jambrenkoviç, i kishës së Zemrës së Shenjtë, i kishte folur për zotimet dhe punën e jezuitëve në krahinën hindiane të Bengalit. Së bashku me shoqen e saj sllovene Betilka Kainec, hipën në një anije me pikëmbrritje Kalkutën, ku arritën më 6 janar, ditën e Epifanisë, mbasi kishin kaluar Krishtlindjen në ujrat e Oqeanit Hindian. Ai udhëtim shënoi ndarjen nga mituria e hyrjen në moshën e pjekurisë së parakohëshme, që do të ketë një tjetër vënd ushtrimi dhe prove, Darjeeling, buzë Himalajës, në Shtëpinë e Murgeshave të Loretos. Mbas më shumë se dy vitesh u kthye në Kalkutë, ku bëri betimin për njetet e virgjërisë, të varfërisë e të bindjes, duke hyrë kështu në bashkësinë e murgeshave të Loretos, me emrin, që këtu e tutje do t’a shoqëronte, atë të Terezës.

Ai emër, ndoshta ishte zgjedhur prej saj heret, kur ende e vogël lexonte historinë e Shënjtëve e të Shënjtëreshave. Ai emër kishte dy para ardhëse të mëdha, dy Shënjtëresha të njohura të Kishës Katolike, të dyja t’urdhërit karmelitan : Tereza e Avilës (1515 – 1582), mistike spanjole, doktoreshë e Kishës, me një veprimtari të rëndësishme në kohën e kundër reformës dhe Tereza e Lisieux (1873 – 1897), e quajtur Tereza e Fëmijës Jezus, shenjtëresha franceze që, në jetën e saj të shkurtër, predikoi “rrugën e vogël”, atë të hapave të përditshëm në kërkimin e shënjtërisë në çdo gjest e në çdo veprim, duke pasqyruar gjithshka në veprën e saj autobiografike “Historia e një shpirti” Me gjasë, ishte kjo e fundit që ka ndikuar më shumë në vendimin e misionares shqiptare, për të marrë atë emër. Tani, në historinë e Kishës Katolike dhe n’enciklopeditë e botës, janë tri shënjtëreshat me emrin Tereza : një spanjole, një franceze dhe një shqiptare, që është e lidhur me Hindinë.

Jeta e Shënjtëreshës shqiptare mund të ndahet në katër periudha : e para është fëminia e rinia e parë e saj, me dëshirën e shprehur për t’u bërë murgeshë në moshën 12 vjeçe, mbas një vizite Zojës së Cernagorës, në Shënjtëroren e Lesnicës ; e dyta është periudha e largimit nga familja, e formimit si murgeshë, e rritjes si e tillë e si mësuese e drejtoreshë shkolle, e vlerësuar në të gjithë Kalkutën, një kohë e qetë e me arritje në fushën e mësimdhënies, por e pamjaftueshme për shpirtin e madh të murgeshës imcake, të cilin e ngacmonte mjedisi tronditës i qytetit të mesit të viteve dyzet. Në këta çaste merr formë ideja qëndrore e gjithë jetës së murgeshës Terezë, ajo e kërkimit të përditshëm të Krishtit, nëpërmjet mësimit falas për fëmijët e vobekët e të ndihmës së njerëzve, të varfër, të sëmurë, të braktisur, të pambrojtur, të përbuzur ; e treta është ajo e sendërtimit të kësaj ideje, nëpërmjet një vullneti të çeliktë që ndjen gjithënjë pranë ndihmën hyjnore, që fiton mbi luhatjet e burokracisë kishtare, mbi mosbesimin e kolegeve dhe t’eprorëve, mbi mungesën e mjeteve lëndore për të çuar përpara projektin e që përbën pjesën më të vështirë të veprës madhore të Nënë Terezës ; e katërta ishte ajo e ikonës botërore të bamirësisë, të respektuar e nderuar në të gjitha skajet e botës jo komuniste, që shëtiste në të gjithë globin për të themeluar institucionet e Misionareve të Mëshirës.

Periudha e parë mbetet ajo më intimja, jeta në familje e në tokën që e lindi, më e dhimbëshmja për ndarjen përjetë nga objektet e dashurisë familjare, nga babai kur ishte fëmijë, nga nëna motra e vëllai, që përbënin mjedisin e ngrohtë, në të cilin ajo u rrit e u formua si kanakarja, m’e vogla, m’e përkëdhelura, më gazmorja me zërin e saj të bukur, me këngët, vallet, shakatë. Sa më lart ngjitej kurba e jetës së saj shoqërore, sa më shumë vlerësohej, në nivel planetar, puna e saj, aq më shumë ajo vuante nga mungesa e takimeve me të shkuarën, me familjen. Ajo gjëndje shpirtërore përbënte një tjetër pamje të personalitetit të saj, e cila mbeti gjithmonë në hije, në heshtje, pa zë, por që mori një goditje fatale kur, me gjithë përpjekjet e stërmëdha të diplomacisë botërore për të bërë të mundur takimin me nënën dhe motrën, u detyrua të vajtojë në heshtje humbjen e tyre e të ngushullohet me një rrjesht të shkruar prej nënës, me po të njëjtin mall e ngrohtësi, me të cilin ishin ndarë më shumë se dyzet vjet më parë : “Gonxhe, po të çoj nji të puthun. Nana”.

Periudha e dytë është më e qeta e jetës së trazuar të Gonxhe Bojaxhiut. Ajo fillon me largimin nga shtëpia dhe mbaron me një vendim “revolucionar” të sajin për t’u larguar nga Instituti i murgeshave të Loretos, nga detyra e drejtoreshës së St. Mary High School, ku kishte patur aq shumë kënaqësi sa t’i shkruante kështu një herë nënës së saj : “Shumë e dashur nënë, më vjen keq që nuk jam aty së bashku me ty, por ji e lumtur, sepse Gonxhja jote e vogël është shumë e lumtur”. Ishte koha kur murgesha e re e quante arsimimin e hindianëve një formë të lartë shërbimi fetar e shoqëror. Krahas punës në St. Mary drejtoresha Terezë jepte mësim edhe në një shkollë për fëmijët jetimë e të varfër që mbarështohej nga të tjera murgesha e që quhej “Shën Tereza”. “Kur u takuam për herë të parë “ kujton më vonë murgesha mësuese “rrezatonin gëzim nga i gjithë trupi. Këndonin e vinin rrotull meje e nuk qetësoheshin deri sa un mos t’i përshëndesja një nga një. Un vinja dorën mbi kryet e tyre leshtorë e të ndotur. Ata m’a shpërblenin me buzëqeshje dhe më thërrisnin “Ma”, nënë : edhe kështu, mbi të gjitha kështu, lindi Nënë Tereza” Ishte, ndoshta, fillimi i proçesit të Shënjtërimit të murgeshës shqiptare, për një bashkëndodhje të çuditëshme në një shkollë që mbante emrin e saj t’ardhëshëm, Shën Tereza.

Periudha e tretë fillon natën e 10 shtatorit 1946, kur Tereza 36 vjeçare e sheh veten në gjunjë , në këmbët e Virgjëreshës Marie, e rrethuar nga duar të shtrira në drejtim të saj. Zoja e Bekuar i buzëqesh e i thotë : “Kujdesu për ta, çoji tek Jezusi!”. Ndërsa Krishti vetë i kërkon murgeshës së re të bëhet dora e tij ndërmjet të mjerëve. “Vogëlushja ime, eja, më ço në kasollet e të varfërvet. Ji drita ime ndërmjet tyre. Mos u tremb, un do të jem me ty.” Përfytyresa hyjnore e asaj nate e bindën pa mëdyshje të merrte një vendim të papritur e të pazakontë : të ndryshonte jetën e saj, të dilte nga Kuvendi ku qëndronte prej 15 vitesh e të shkonte jashtë, nëpër rrugët e sheshet e Kalkutës, për të çuar atje ndihmën e saj konkrete, për të gjithë nevojtarët e shumtë që vuanin urinë, sëmundjet, moskokëçarjen e një shoqërie që nuk mendonte për ta, që i shihte si peshë, si bezdi, si trup të huaj. Ata fëmijë, burra, gra, pleq e plaka, n’emër të Jezu Krishtit ajo duhej t’i kuronte, t’i pastronte, t’i përkëdhelte, t’u dhuronte ushqim e buzëqeshje, t’i bënte të ndiheshin njerëz të mirëkuptuar, të kujdesuar, të mbrojtur, të dashuruar.

Sipërmarrja ishte nga ato që bënin të dridheshin shtete me te gjithë fuqitë e tyre ekonomike e njerëzore, një absurditet edhe për t’u menduar për mundësitë e një njeriu të vetëm, për më tepër të një murgeshe të re, pa asnjë mjet jetese veç forcës së vullnetit të saj. Projekti, i denjë për titanët e lashtësisë, zë fill mbas dy vjetësh, kur janë kryer të gjitha formalitetet e nevojshme në institucionet fetare. Së fundi Nënë Tereza është e lirë të fillojë zbatimin e projektit të saj për të themeluar Shoqatën e Misionareve të Mëshirës. Dihen mirë vështirësitë që hasi murgesha shqiptare në rrugën e saj të re, që nuk ishte aspak e lehtë, që ishte një autostradë e bamirësisë dhe e predikimit të dashurisë hyjnore e njerëzore. Në synimin e Nënë Terezës ishte ndërtimi i një shoqërie, që i kundërvihej dhunës shtetërore, shoqërore e vetiake, që vinte në qendër të gjithshkaje njeriun, si krijesë të Perëndisë, jo si objekt për t’u përdorur deri sa të japë rendiment lëndor e, më pas, të braktiset në skamje, në pamundësi fizike, në indiferentizëm.

Viti 1948, kur filloi veprimtaria vetiake e Nënës Terezë, përkoi me vrasjen e udhëheqësit politik e shpirtëror të hindianëve, apostullit të mos dhunës, Mahatma Gandhi. Ai mesazh moral historik që, deri atëherë, i a kishte përcjellë Vendit të tij e botës “shpirti i madh”, ideatori i pavarësisë së Hindisë, tani mbeti detyrë e misionares shqiptare për t’a çuar më përpara. Ajo e shpalosi çdo ditë atë mesazh, duke e vënë në jetë në lagjet e varfëra të qytetit adoptiv, duke mbajtur një veshje të grave hindiane, sarin, të stolisur me vijat blu, simbole të pastërtisë e të hirit të Virgjëreshës Marie.

Më 7 tetor 1950, projekti i Nënë Terezës mori zyrtarisht formën e plotë, me miratimin e autoriteteve kishtare të Hindisë për themelimin e Kuvendit të Misionareve të Mëshirës. Në kodin e kësaj Shoqate, betimit të zakonshëm për njetet e virgjërisë, të varfërisë e të bindjes, me ngulmimin e Nënë Terezës, i u shtua edhe një i katërt : me i shërbye gjatë gjithë jetës më të varfërvet, pa pranuar asnjë shpërblim lëndor. U bë një ligj ky për të gjitha shoqatat që u krijuan në Hindi e jashtë saj. Fuqia bindëse e Nënë Terezës dhe e mesazhit të saj bënë që në rrugën e saj t’aviteshin mijëra njerëz, jo vetëm nga ata, të cilëve u shpëtonte jetën, duke i shtruar nëpër spitalet, por edhe nxënëset e saj të shkollës, klerikë e bamirës të ndryshëm. Me kohë sprova e Nënë Terezës dha përfundimet e saj e mesazhi i tyre arriti deri në sferat e larta të Vatikanit e të botës. Ndërkaq veprimtaria e atyre shoqatave rritej në mënyrë të shpejtë, duke marrë edhe forma të tjera institucionesh të ndryshme si shkolla, spitale, azile për të moshuarit, qëndra kurimi për lebrozët, për të sëmurët me Sida, menca për të varfërit etj.

Më 1965 Papa Pali VI miratoi në nivel botëror krijimin e Kongregacionit të Misionareve të Mëshirës, që përfshinte gjithë ata institucione, e që do të varej drejt për së drejti nga Selia e Shënjtë. Kjo i hapi mundësi edhe më të mëdha përhapjes e fuqizimit të tyre në të gjithë botën jo komuniste. E para Shoqatë e Misionareve, jashtë Hindisë, u themelua në Venezuelë në korrik 1965. Këtu mbyllet edhe periudha e tretë e jetës së Nënë Terezës.

Periudha e katërt dhe e fundit është ajo m’e gjata e jetës, lumturisht të gjatë, të Shënjtëreshës shqiptare të Kalkutës. I kalon të tridhjetë vitet dhe është një ec e jakë e përherëshme dhe e pafund në të pesë kontinentet, ku Nënë Tereza e bashkëpuntoret e bashkëpuntorët e saj vazhdonin të ngrinin institucionet e të themelonin shoqatat në realitetet e ndryshme të secilit Vend. Tashmë anglishtja u bë gjuha e Kongregacionit. Bota i priti krahëhapur këta misione edhe se ideatorja i quante, me të drejtë, të pamjaftueshme : “Jemi një pikë uji n’oqeanin e mjerimit, por pa këtë pikë mjerimi dhe vuajtja do t’ishin edhe më të mëdha.” Kur Nënë Tereza u nda nga jeta tokësore, më 5 shtator 1997, murgeshat e Misioneve të Bamirësisë ishin 3914, më 2007 ishin 4923 dhe vinin nga 90 kombësi të ndryshme. Në mes të qershorit 2016, fetaret ishin 5000, të shpërndara në 765 institucione, të pranishme në 139 Vende të botës. Atyre i shtohen edhe 40 institucionet mashkullore me rreth 400 misionarë.

Forca shtytëse e projektit dhe e mesazhit të Shën Terezës së Kalkutës nuk shterron, sepse ajo i përket një qëllimi hyjnor që e nxit dhe e ndihmon. Motoja e Kongregacionit është kjo : “All for Jesus through Mary” (“Gjithshka për Jezusin nëpërmjet Marias”). “Sekreti ynë është t’i drejtohemi asaj me besim si fëmijë në të gjithë gëzimet e mundimet e tyre.”, shprehej Nënë Tereza, për të shpjeguar suksesin e veprimtarisë së shoqatave të saj. Në sajë t’asaj ndihme hyjnpre, që krijoi idenë dhe ndihmoi sendërtimin e projektit, Nënë Tereza i kaloi të gjitha pengesat e vështirësitë jo të pakta të rrugës së saj, duke arritur suksesin e vazhdueshëm e duke u ngritur n’atë përsosmëri shpirtërore e fetare, që e bëri atë krijesë të vogël në shtat (1.52 m. e lartë), një vigane të jetës morale e shoqërore të shekullit të shkuar.

Atë lartësi e njohën dhe e respektuan Krerët e Krishterimit, Papët Pali VI, Gjon Pali II dhe Françesku që, në këta më pak se 20 vjet nga vdekja, shpallën, më parë lumturimin e sot Shënjtërimin e saj, duke e quajtur atë, së bashku me Shën Piun e Pietrelçinës, si simbolin më të ndritshëm të Krishterimit të kohës sonë. Veç vlerësimeve të Selisë së Shënjtë, që qenë të plota e tepër inkurajuese, Shën Tereza bashkëkohore u prit, u nderua dhe u vlerësua me çmimet më të larta të kombevet në shumë kryeqytete të botës, sidomos asaj Perëndimore. Ndërmjet shumë vlerësimeve që ajo mori në të gjallë të saj, po përmend vetëm disa Ҫmime: Kennedy, SHBA (1971), Gjoni i XXIII për Paqen, Vatikan (1971), Bharat Ratna Hindi (1972), Templeton, Mbretëria e Bashkuar (1973), FAO, Romë (1974), Albert Schweitzer, SHBA (1974), Nobel për Paqen, Suedi (1979), Balzan, Itali (1979), Urdhëri i Meritës, Britani e Madhe (1983), Medalja Presidenciale e Lirisë, SHBA (1985)etj.

“E di shumë mirë, e dashur Nënë, që ju jeni njeriu i fundit në botë që do të kërkonte nderime, por e di mirë se jeni e para që i meritoni.”, i drejtohej më 1973 Princi Filipi i Edimburgut, në prani të Mbretëreshës Elizabeta, murgeshës shqiptare. “Nënë Tereza ka kaluar humnerën që është mes të pasurvet e të varfërvet”, shkruhej në motivimin e Akademisë së Shkencave të Suedisë, me rastin e dhënies së Ҫmimit Nobel të Paqes më 1979. Në po të njëjtin vit Presidenti italian Sandro Pertini, do t’a motivonte kështu Ҫmimin Balzan, dhënë murgeshës së Kalkutës : “Për vetmohimin e jashtzakonshëm, me të cilin i ka kushtuar gjithë jetën e saj, në Hindi e në botë, viktimave të urisë, të mjerimit e të sëmundjeve”.

Po t’i shtojmë këtyre çmimeve laureat “Honoris Causa” të universiteteve të Washingtonit (1971), katolik Francesco Saverio, Kanada (1974), të Santiniketanit, Hindi (1976), Cambridge, Angli (1977), Harward, SHBA (1982), do të kemi më të plotë profilin e jashtzakonshëm edhe intelektual të Shënjtores së të varfërvet. Në këtë profil duhet shtuar edhe krijimtaria e saj e jashtzakonëshme poetike.

Marrëdhëniet e saj me të fuqishmit e botës ishin të bazuara mbi respektin e ndërsjelltë, por Murgesha e Kalkutës nuk përtonte t’i qortonte hapur ata kur veprimet e tyre nuk përputheshin me kodin etik e fetar të bindjeve të saj. Miqësitë e saj me presidentët e Amerikës që nga Kennedy dhe i vëllai Roberti, deri tek Clintoni duke kaluar nëpër Reganin e Bushin janë të njohura në kronikat e kohës së tyre. Madje në një rast Clintoni, në lidhje me ndërhyrjen e NATO-s në Kosovë, më 1999, i rrëfeu dikujt se “ I kishte premtuar Nënë Terezës se do t’i ndihmonte bashkëkombasit e saj.”

E mirëpritur dhe e respektuar nga kryetarë shtetesh e qeverish, ajo mbeti gjithmonë e thjeshtë, e dashur dhe e përvuajtur, pa u shkëputur kurrë nga të varfërit, të sëmurët, jetimët e fëmijët nevojtarë, të cilët e pagëzuan me emrin e Nënës, e të cilëvet u kushtoi gjithë fuqitë dhe energjitë e shpirtit të saj të madh, por edhe të trupit të saj të vogël.

Sot ajo shënjtërohet në vatikan nga Papa Françesku, në prani të njëqind mijë vetave, në prani edhe të mjaft drejtuesve të shteteve, ndërmjet të cilëve edhe atyre të Vendit të saj të lindjes, Shqipërisë.

Emri i saj i shtohet atyre të Shën Laurit, të Shën Florit e të Shën Hieronimit, paraardhësve të lashtë të saj në historinë e krishterimit shqiptar, në rrjedhë të shekujve. Le t’i lutemi këtyre Shënjtëve , të dalë nga toka jonë që të kthejnë sytë mbi Vendin që i lindi e i cili ka aq shumë nevojë për urimin e ndihmën e tyre.

Shtator 2016

Mburrja, kjo vetvrasje e shqiptareve

September 3, 2016 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Me 4 shtator 2016, ikonave te Vatikanit do u shtohet edhe nje shenjtore tjeter. Nje rast qe duhet t’i shikosh edhe te verteten tragjike te raportit mes shqiptareve nder vedi. Shtetit, shtetareve, inteligjences se radhitur dhunshem ne tri shtylla, dhune, percarje, sundim. Si te thuash…, atdheu i vdekur i mendesise se celikte gjaku lahet me gjak. Ajo eshte Gonxhe Bojaxhiu, nje shqiptare e lindur ne pjesen nga i vjen dielli Ilirides. Ose Shkupin e shqiptareve, kryeqendren e nje Vilajeti te Perandorise Osmane. Por qe ne rrjedhen e viteve, fragmenteve me vrasje, shitje, dredhi e gjithfaresoje teknikash dhe pazaresh alla veresie, do i mbetej hallkes tashme te shperbere, Perandorise se Sllaveve. Sot Ish Republika Jugosllave e Maqedonise. Por edhe fantazmes shiptare te shperberjes. Te ndarjes mesjetare. Madje per koicidenca te kohes, qe na bien pas kokes ne shqiptareve, shtatori 1928-te viti i emigrimit te Gonxhes drejt katolicizmit, shtator 2016-te, shenjterimi i saj, eshte ndarja per se gjalli edhe e saja me familjen e vet. Ajo drejt Dublinit, apo Indise. Kurse e ema ne atdheun e tkurrur mes diktatit dhe diktatures. Si eshte e mundur te mburremi me vepren e saj. Dhe nuk na vjen aspak turp me ndarjen qe i bem per se gjalli? Ndarje qe ne qe mburremi sot me ‘te…., me foton e saj ne krye te nje qivuri me mermer te thjesht ne varrezat e Tiranes. Ndarje qe nuk e riparuam. Nuk tentuam ta bejme.  Dhe ketu me perpara se Traktati i Versajes, 1918-te, ashtu si ne kapercyelle te tjera, e keqja e shqiptareve kane qene vet shqiptaret. Ata te turqizuarit, sllavezuarit, grekezuarit etj. Por ne ate linjen me perverse te fanatizmit te kombesive ne fjale, patriotizmin e semure. Duke i dominuar popujt e tyre me gjerat me te keqija nga landfillet e mbeturinave. Dhe qe sot e kesaj dite vazhdojne te sundojne ne perandori te vogla, ndersa flasin papushim, per atdhe, shqiptarizem. Po edhe shenjtore, qe nuk i ben vete, si rasti i Gonxhes, duke e mbajtur kete truall nje atdhe te mburrjes, percarjes. Aq sa ta shpifin, me keto kerkesa per lypje eshtrash, deri ne Indine e malarjes dhe Raxh Kapurit.  Por ne nuk e njohim peremrin ne. Ne e njohim peremrin vetem ne veten e pare dhe te dyte. Ndaj ka nje mori keqardhjesh pas kesaj shenjterie… Dhe mbi te gjitha nje dominim delirant te mburrjes.

Presidenti Rugova rrugës për në SHBA takoi Nënë Terezën

September 3, 2016 by dgreca

-Ishte viti 1995, kur në 7 dhjetor Presidenti i Republikës së Kosovës, Ibrahim Rugova, rrugës për në Uashington, në Aeroportin e Romës, takohet me Nobelisten Shqiptare Nënë Terezen/

-Presidenti Rugova: Ato pak çaste që kemi kaluar, kur iu prezantova si President i Kosovës, Nënë Terezes i rodhën lotët… Shenjtërimi i saj është një akt i madh për popullin tonë dhe një përjetësim i popullit tonë në historinë modene dhe në kohërat që vijnë/

-Vatranët Presidentin Rugova e kanë pritur e shoqëruar në të gjitha vizitat në SHBA. I kujtojmë edhe në 16 gusht 2016 me delegacionin e Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra gjatë vizitës në Ipeshkvinë e Kosovës, Katedralen Nëna Terezë dhe Shtëpinë e Pavarësisë së Kosovës Dr. Ibrahim Rugova në Prishtinë/

-Rugova: Shtatorja e Nënës Tereze në Prishtinë, dhuratë e Lekë Gojçajt, veprimtarit dhe atdhetarit të njohur në SHBA…Tash Prishtinën dhe Nju Jorkun i lidh më shumë Nëna Tereze/

-Shtetet e Bashkuara të Amerikës, 20 vjet pranie në Kosovë/

Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul JASHARI/

PRISHTINË, 3 Shtator 2016/ Rrugës për në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, ka takuar të Lumen Nënë Tereza, nobelisten – nënën tipike shqiptare, që është edhe e gjithë botës, siç është shprehur ai.

Ishte viti 1995, kur në 7 dhjetor Presidenti i Republikës së Kosovës, Ibrahim Rugova, takohet me Nobelisten Shqiptare Nënë Terezen. “Do të lutem për popullin e Kosovës”, tha Nëna Tereze gjatë këtij takimi me Presidentin Rugova. Takimi u zhvillua në Aeroportin e Romës, gjatë rrugës së Presidenti Rugova për në Uashington.

RUGOVA: NËNA TEREZË MË KA FRYMËZUAR SHUMË GJATË KËSAJ KOHE PREJ QË MERREM ME PUNË EDHE TË SHTETIT TË KOSOVËS

“Unë e kam takuar vetëm një herë Nënën Tereze në Aeroportin e Romës, rastësisht, por veprën e saj e njoh shumë, shumë mirë…Ato pak çaste që kemi kaluar, kur iu prezantova si President i Kosovës i rodhën lotët, ishte në vitin 1995…dhe dëshiroi sukses dhe punë dhe e ndinte në zemër popullin e Kosovës dhe popullin shqiptar që e ka dëshmuar edhe me vepër”, ka treguar Presidenti Rugova.

Ai ka vlerësuar se, Nëna Terezë është sublimim shekullor i kulturës e traditës shqiptare, nënës shqiptare dhe se shenjtërimi i saj është një përjetësim i filozofisë së saj, merr një formë institucionale dhe kanonike.

“Mbas Skenderbeut që ka fut popullin shqiptar në historinë moderne të Evropës e të perëndimit e të botës, Nëna Tereze e ka inkuadrur popullin shqiptar sot në universin, në botën globale të sotme që ne identifikohemi me të dhe ajo identifikohet me ne, por është edhe e gjithë njerëzimit dhe ky është ndër kontributet më të madha të Nënës Terezë, që i ka bërë kombit shqiptar, Kosovës, popullit të saj… Shenjtërimi i saj është një akt i madh për popullin tonë dhe një përjetësim i popullit tonë në historinë modene dhe në kohërat që vijnë”, është shprehur Presidenti Rugova.

Në punën e Shtetit, ka thënë Presidenti i Kosovës Rugova, unë gjithmonë jam frymëzuar nga vepra e madhe e dashurisë së ushtruar ndaj të afërmit nga Nënë Tereza dhe pandërprerë e kam pasur shembull e ideal timin.

“Mua më ka frymëzuar shumë gjatë kësaj kohe prej që merrem me punë edhe të Shtetit të Kosovës që e kemi formuar Shtetin modern të Kosovës, pra po bëhen rreth 15 vite, dhe Nënën Terezë e kam pasur si një shembull të dashurisë, të paqes, të mirëkuptimit mes njerëzve, të shërbimit për popullin e vet, për kombin e vet, ka qenë edhe një ideal, një prehje”, ka theksuar Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova.

Ai ka përkujtuar edhe se, në Kosovë që nga viti 1990 ka funksionuarr shoqata “Nëna Terezë” e cila ka luajtur rolin e një ministrie sociale, ministrie të shëndetësisë…

2 KORRIK 2002: PRESIDENTI RUGOVA NË SHESHIN QENDROR TË PRISHTINËS PËRURON SHTATOREN E NOBELISTES SHQIPTARE NËNË TEREZA

Në 2 Korrik 2002, ditën e 12 vjetorit të Deklaratës Kushtetuese për Pavarësi, Presidenti i Kosovës dhe përjetëshëm i Pavarësisë së saj, Dr.Ibrahim Rugova, në Sheshin qendror të Prishtinës, para mijëra qytetarëve, ka zbuluar Shtatoren e Nobelistes Shqiptare Nënë Tereza. Ishin të pranishëm personalitete të jetës publike, politike e ushtarake të Kosovës dhe të komunës së Prishtinës.

Para pjesëmarrësve në solemnitet, Presidenti Rugova tha se sot është ditë e madhe për Prishtinën dhe për Kosovën. “Është ditë e madhe, sepse sot po bëjmë zbulimin e shtatores së Nënës Tereze, Nënës sonë të dashur.

Këtë shtatore të çmuar po e zbulojmë në Rrugën kryesore të Kryeqytetit, që para sa vjetesh e emëruam me emrin e Nënës Tereze, që e pranoi Prishtina dhe e gjithë Kosova”, tha Presidenti Rugova.

Ai vijoi se, “kjo ditë bëhet më e madhe me zbulimin e shtatores së Nënës Tereze, simbolit të dashurisë njerëzore, të kujdesit për njeriun, për jetën dhe për të mirën. Pra, e kemi simbolin e Nënës shqiptare, Nënës Tereze, që do ta ndiçojnë zemrën e Prishtinës dhe të Kosovës së lirë, ashtu siç e ka dashur ajo”.

“Prej sot, shtatorja e Nënës Tereze, do të jetë pranë Monumentit të Gjergj Kastriotit-Skënderbeut. Prej sot, fëmijët tanë dhe brezat e ardhshëm do të rriten me shtatoren madhështore të Nënës sonë të Madhe”, tha Presidenti i Kosovës, Rugova.

“Ne ndiehemi krenarë që jemi popull i Skënderbeut, që jemi popull i Nënës Tereze, Nënës sonë të shenjtë”, theksoi ai.

Dr. Rugova tha se kjo shtatore e Nënës Tereze është dhuratë e Lekë Gojçajt, veprimtarit dhe atdhetarit të njohur në SHBA, i cili për shumë vjet punoi për Kosovën dhe popullin shqiptar.

“Të njejtën shtatore zoti Gojçaj e ka dhuruar dhe vendosur pranë Kishës Katolike Shqiptare në Nju Jork. Tash Prishtinën dhe Nju Jorkun i lidh më shumë Nëna Tereze”, theksoi Presidenti i Kosovës, Dr. Rugova.

Presidenti Rugova me këtë rast shprehu mirënjohje të thellë për këtë dhuratë bërë Prishtinës dhe Kosovës, duke madhëruar festën e 2 Korrikut- Ditën e Pavarësisë së Kosovës.

Presidenti Rugova uroi qytetarët e Prishtinës dhe të Kosovës për Shtatoren e Nënës Tereze dhe përmbylli fjalën e tij me lutje-urime bekimi:
– Zoti e bekoftë Nënën Tereze, siç e ka bekuar.
-Zoti e bekoftë familjen Gojçaj dhe shqiptarët e Amerikës.

-Zoti i bekoftë SHBA-të.

-Zoti e bekoftë Kosovën.

DELEGACIONI I FEDERATËS PAN-SHQIPTARE TË AMERIKËS VATRA, NË KATEDRALEN NËNA TEREZË NË PRISHTINË

Në ditën e 16 gushtit 2016, një delegacion i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra, në Ipeshkvinë Kosovës dhe në Katedralen Nëna Terezë në Prishtinë u prit plot përzemërsi, repekt e vlerësim nga Ipeshkvi Imzot Dodë Gjergji.

Edhe nga ana e delegacionit të Vatrës edhe nga ana Ipeshkvit u theksua se Këshilli i Fondacionit për ndërtimin e Katedralës “Nënë Tereza” në Prishtinë, që vepron në Nju Jork dhe rrethinë, ka kontribuar për mëse 9 vite me afër 2 milionë – 1.800.000dollarë, që janë mbledhur dhe janë dorëzuar.

Me delegacionin e shqiptarëve të ardhur nga SHBA, ishin Agim Rexhaj, zv/kryetar Vatrës, Marjan Cubi – arkëtar i Vatrës dhe kryetar i Komisionit për mbledhjen e fondeve për ndërtimin e Katedrales “Nënë Tereza” në Prishtinë, si dhe Laura Rexhaj, Dila Cubi, Fran Marku, Mhill Gjuraj, Pashk Maksuti, Mëhill Velaj. Gjatë gjithë kohës isha edhe unë, prej më shumë se një viti edhe korrespondent në Kosovë i Gazetës Dielli – organ i Vatrës.

Ipeshkvi i Ipeshkvisë së Kosovës, Imzot Gjergji falënderoi dhe vlerësoi lart të gjitha kontributet dhe njoftoi delegacionin e Vatrës me të gjitha punët e kryera në Katedralen “Nënë Tereza”, gurthemelin e së cilës e vuri Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova dhe këtë të gjithë e kujtojmë gjatë bisedës.

IPESHKVI IMZOT DODË GJERGJI VLERËSON LART ORGANIZIMIN DHE KONTRIBUTET E VATRËS, ME KRYETARIN DR. GJON BUÇAJ E GJITHË VATRANËT

Ipeshkvi Imzot Dodë Gjergji vlerësoi lart organizimin dhe kontributet e Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra, me kryetarin Dr. Gjon Buçaj e gjithë vatranët.

“E vlerësoj veçantë mënyrën e organizimit tuaj, të Vatrës, nga të gjitha trojet shqiptare së bashku…Vatra është edhe vatër e të mirave dhe kontributeve të mëdha për kombin”, u shpreh Ipeshkvi i Kosovës.

Gjatë pritjes për vatranët e shqiptarëve të SHBA në Ipeshkvinë e Kosovës dhe vizitës në Katedralen “Nëna Terezë” në Prishtinë përkujtuam se, para 11 viteve, në 26 gusht 2005, gjatë ceremonisë së vënies së gurthemelit të Katedrales katolike në Prishtinë, Presidenti Rugova theksonte: “Sot është një ditë e madhe për kryeqytetin dhe për gjithë Kosovën, sepse po e bekojmë gurin e themelit të një tempulli të shenjtë, që i kushtohet Nënës së dashur shqiptaro-kosovare dhe Nënës së Njerëzimit – të lumturës Nëna Tereze – asaj që lartësoi nderin e Kosovës dhe të shqiptarëve në gjithë planetin duke i afirmuar vlerat tona dhe duke ndihmuar gjithë njerëzimin”.
Gurthemeli i Katedrales u vu për nder të 95 vjetorit të lindjes së Nënës Tereze nga ana e Presidentit Ibrahim Rugova, Ipeshkvit të Ipeshkvisë së Kosovës Imzot Mark Sopi dhe Kardinalit të Uashingtonit Teodor Mekkerik, në oborrin e Gjimnazit “Xhevdet Doda” në Prishtinë. Katedralja nisi të ndërtohet në 600 vjetorin e lindjes së kryeheroit kombëtar shqiptar Gjergj Kastrioti-Skënderbeu.

Presidenca e Kosovës ka vite që ndanë dekoratën Medalja Humanitare “Nëna Terezë”, që u jepet personave që kontribuojnë në çështjet humanitare…

***

Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, rrugës për në Uashington, pas takimit me Nobelisten Shqiptare Nëna Terezë në Aeroportin e Romës, të nesërmen, në 8 dhjetor takohet me Sekretarin Amerikan të Shtetit Uoren Kristofer, për herë të dytë brenda vitit 1995, pas të parit në 22 qershor, kur po ashtu, takohet me liderin e shumicës në Senatin amerikan, Robert Dol.

RUGOVA UDHËTIME TË SHPESHTA DREJT UASHINGTONIT, DY TAKIME ME PRESIDENTIN CLINTON. I KUJTOJMË ME VATRANËT QË E KANË PRITUR GJITHNJË NË SHBA

Në rrugëtimin drejt lirisë e pavarësisë së Kosovës, Presidenti historik Dr. Ibrahim Rugova kishte udhëtime të shpeshta drejt Uashingtonit, ku në vitin 1994, në 4 shkurt, kishte takuar Presidentin e SHBA-ve, Bill Clinton. Takimi u zhvillua në hotelin “Hilton” të Uashingtonit, para fillimit të Lutjes kombëtare të mëngjesit, që organizohet për çdo vit në kryeqytetin amerikan.

Presidenti amerikan Clinton, Nënpresidenti Al Gore e personalitete të tjera ndërkombëtare, prezentuan sfidat aktuale dhe ftuan për çaste të prehjes shpirtërore, udhëheqjes morale dhe paqësore të politikës botërore.
Pas kthimit në Prishtinë në 14 shkurt 1994, Presidenti Rugova theksonte: “Vlerësoj shumë të rëndësishëm dhe të dobishëm takimin me Presidentin Amerikan Clinton, i cili shfaqi shqetësime për gjendjen në Kosovë dhe vlerësoi lart politikën tonë për zgjidhjen e çështjes së Kosovës me mjete politike e në rrugë paqësore”. Clinton dhe Al Gor përsëritën qëndrimin se SHBA-të nuk do të lejojnë zgjerimin e konfliktit në Kosovë.
“Unë e kam takuar Presidentin Rugova dhe jam admirues i flakët i tij si dhe i hapave të rëndësishëm që populli i Kosovës i ka bërë për zvogëlimin e mundësive të përhapjes së një dhune me përmasa të gjera. Ne po e vëzhgojmë situatën për së afërmi atje. Për të penguar konfliktin në rajon ne kemi dërguar trupat tona në Maqedoni”, deklaronte Nënpresidenti amerikan Al Gore në 27 prill 1994.

Edhe në vitin 1998, në 29 maj, Presidenti i Kosovës Ibrahim Rugova në Uashington takohet me Presidentin Amerikan Bill Clinton. Pas takimit Rugova deklaron: “Ne ritheksuam se zgjidhja më e mirë për Kosovën do të ishte shteti i pavarur”. Ndërsa, Clinton thotë se Kosova është një nga shqetësimet amerikane dhe se SHBA-të do të intensifikojnë angazhimin për zgjidhjen e çështjes së Kosovës në kuadër të Grupit të Kontaktit dhe të NATO-s.

Personalite të larta nga e gjithë bota, sa herë që vijnë në Kosovën e lirë e të pavarur kujtojnë me vlerësimet më të larta Presidentin historik Rugova.

Presidenti amerikan Bill Clinton, në 1 nëntor 2009, në fjalën e tij në Kuvendin e Kosovës, por edhe në sheshin me emrin e shtatoren e tij në Prishtinë, ka përkujtuar Presidentin e Kosovës, Ibrahim Rugova dhe një gurë kristali të cilin ai ia kishte dhuruar gjatë takimit.
“Ai gurë kristal të cilin ma dha Rugova i është dhuruar një universiteti, por për një kohë ai ishte i njohur edhe në SHBA me emrin ‘Guri i Rugovës’”, ka thënë Presidenti amerikan Clinton.
Ai ka treguar se është rritur në një vend që ka gjeologji të ngjashme me Kosovën, në Arkanzas. “Atëherë, ai (Rugova), më tha se duhet të na ndihmosh”, ka përkujtuar ish-Presidenti i SHBA-ve Bill Clinton.

Këtë e kujtojmë edhe gjatë vizitës në 16 gusht 2016 në Shtëpinë e Pavarësisë së Kosovës Dr. Ibrahim Rugova në Prishtinë të delegacionit të Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra, kryesuar nga zv/kryetari Agim Rexhaj, ku ishin edhe Laura Rexhaj, Marjan Cubi – arkëtar i Vatrës, Dila Cubi, Fran Marku, Mhill Gjuraj, Pashk Maksuti, Mëhill Velaj, e pastaj edhe derisa në ëmbëltoren e afërt ku pinte kafe Presidenti historik Rugova pinim kafe edhe ne…Vatranët Presidentin Rugova e kanë pritur e shoqëruar në të gjitha vizitat në SHBA.

SHTETET E BASHKUARA TË AMERIKËS, 20 VJET PRANIE NË KOSOVË

Që prej 20 vitesh, Shtetet e Bashkuara të Amerikës janë vendi i parë nga gjithë bota me prani diplomatike në Kosovë. Në vitin 1996, më 12 janar, Presidenti historik Ibrahim Rugova përshëndeste paralajmërimin e Ndihmës-Sekretarit të Shtetit të SHBA, Riçard Hollbruk, për hapjen e një Zyre Amerikane në kryeqytetin e Kosovës, në Prishtinë. “Ky është një moment i rëndësishëm në marrëdhëniet e shkëlqyeshme midis SHBA dhe Kosovës, dhe tregon kujdesin e vazhdueshëm amerikan për gjendjen në Kosovë dhe çështjen e Kosovës”, theksonte Rugova dhe shfaqëte shpresën se edhe vende të tjera, nga Evropa, do të hapnin zyra të tilla në Kosovë.

Hapja e Zyrës Amerikane në Prishtinë u bë nga Nënsekretari Amerikan i Shtetit, Xhon Kornblum, në 6 qershor 1996. Presidenti Rugova bashkë me familjen ka marrë pjesë në hapjen solemne të Zyrës Amerikane në Prishtinë, të parës nga gjithë bota, në një ditë historike.

Fillimisht, Zyrtari i USIA-as (Agjencia Informative Amerikane), Majkëll Mekllellën (Michael McClellan) në 22 maj 1996 ka mbërritur në Prishtinë për të udhëhequr punët në hapjen e Zyrës së këtij shërbimi.

Hapja e përfaqësisë amerikane në kryeqytetin e Kosovës ishte festë për kosovarët dhe u përjetua si një moment shumë i rëndësishëm dhe historik për të ardhmen, raportoja para 20 viteve…

Pas përfundimit të luftës, në Kosovën e lirë, Zyra e SHBA-ve në Prishtinë (USOP) rifilloi të punojë në shtator të vitit 1999.

USOP përfaqësonte Departamentin e Shtetit të SHBA-së, Agjencinë për Zhvillim Ndërkombëtar të SHBA-së (USAID), Departamentin për Drejtësi dhe Departamentin për Mbrojtje.

Më pak se dy muaj pas shpalljes së Pavarësisë, Zyra e SHBA-së në Prishtinë u bë Ambasadë në 8 prill 2008, ndërsa, po atë vit historik, në 18 korrik, Tina Kaidanow është betuar si Ambasadore e parë Amerikane për Republikën e Kosovës.
Zyra e SHBA-ve në Prishtinë u bë Ambasadë në një ceremoni ku kanë marrë pjesë udhëheqësit më të lartë të Kosovës. “Si rezultat i statusit të ri të Kosovës si vend i pavarur, i njohur nga shumë prej kombeve më të fuqishme dhe më të përparuara të botës, na është dhënë leja nga Kongresi i SHBA-ve për t’u hapur formalisht si ambasadë e Shteteve të Bash kuara”, ka thënë Kaidanow në ceremoninë solemne.

Ajo ka shtuar se, “derisa Zyra e SHBA-ve në Prishtinë ka funksionuar për shumë vite me të gjitha përgjegjësitë dhe detyrat e një misioni të zellshëm diplomatik, emërimi si ambasadë pasqyron një fazë të re në zhvillimin tonë dhe nënvizon përkushtimin tonë të thellë dhe të qëndrueshëm për të punuar për përparimin e Kosovës dhe popullit të saj”.

Diplomatja e SHBA-ve në Prishtinë, Kaidanow, siguroi për vazhdimin dhe intensifikimin e përpjekjeve në vitet në vijmim dhe se asistenca amerikane Kosovës do të ketë për qëllim sigurimin e një të ardhme më të ndritur për të gjithë.

“Ju sjell urimet nga niveli më i lartë i Qeverisë së SHBA-ve për këtë rast shpresdhënës, përfshirë nga Sekretarja e Shtetit Rice, e cila dërgoi përshëndetjet e saj personale”, tha më tej Kaidanow.

“Është kanqësi dhe nder të jemi këtu në Kosovë në një kohë aq të rëndësishme, dhe i shprehim mirënjohjen tonë të posaçme popullit të Kosovës, i cili na ka ofruar besimin dhe bashkëpunimin e vet gjatë gjithë këtyre viteve”, ka theksuar e ngarkuara me punë në Ambasadën e SHBA-ve në Prishtinë.

Duke e marrë fjalën në ceremoni atëherë Presidenti i Republikës, Fatmir Sejdiu tha se “Kosova ka tashmë një histori të marrëdhënieve speciale me Shtetet e Bashkuara të Amerikës, që janë farkuar nëpër kohë të stuhishme të ekzistencës sonë”.

Më tej presidenti Sejdiu përkujtoi:

“Po mbushen 12 vjet që kur kemi përfaqësim diplomatik të SHBA-ve në Kosovë. Hapja e Zyrës Amerikane më 6 qershor 1996, që u bë nga Nënsekretari Amerikan i Shtetit John Kornblum, ka shënuar vendosjen e pranisë amerikane në Kosovë në rrethana të veçanta.
Ky shënonte moment të rëndësishëm të marrëdhënieve të shkëlqyeshme në mes të Kosovës dhe SHBA-ve, do të thoshte më 1996 Presidenti Ibrahim Rugova, i cili me të drejtë e quante këtë lidhje ‘miqësi të përhershme’ në mes të dy vendeve tona”.
Më tej Sejdiu tha se Presidenti amerikan George W. Bush, në letrën e tij të njohjes së pavarësisë së Kosovës, që ia kishte dërguar atij të nesërmen e shpalljes, përkujtonte “lidhjet e thella dhe të sinqerta të miqësisë që bashkojnë njerëzit tanë”.

“Kjo miqësi, theksonte Presidenti Bush, ‘e farkuar gjatë orëve më të errëta të tragjedisë së Kosovës, është bërë edhe më e fortë në nëntë vitet që kur ka mbaruar lufta në Kosovë’”, tha Sejdiu.
“Sot, me hapjen e Ambasadës së SHBA-ve në Prishtinë, po kurorëzohet njëra pjesë e punës për vendosjen e marrëdhënive të plota diplomatike në mes të Kosovës dhe SHBA-ve. Kjo do të përmbyllet me hapjen e Ambasadës së Kosovës në Shtetet e Bashkuara të Amerikës”, përfundoi Sejdiu, President në atë kohë.
“Dita e sotme është e veçantë për ne, sepse miku ynë më i madh, SHBA-të po avancojnë statusin e prezencës së tyre në shtetin tonë të ri”, ka thënë në ceremoni atëherë Kryeministri Hashim Thaçi, Presidenti i tashëm i Kosovës.

Ai vlerësoi se, “duke e avancuar statusin e zyrës së deritanishme në Ambasadë të plotëfuqishme, dëshmohet së SHBA-të kanë besim në Kosovë”.

“Prandaj, unë si Kryeministër dhe i tërë populli i Kosovës jemi të nderuar dhe jemi mirënjohës për këtë gjë. Si përfaqësues i popullit tim, me lejoni që të them se edhe ne kemi besim të madh në Shtetet e Bashkuara. Ne gjithmonë e kemi çmuar dhe do ta çmojmë miqësinë dhe marrëdhëniet tona me Shtetet e Bashkuara të Amerikës”, tha Thaçi.

“Besimi në liri, barazi, dhe drejtësi janë vlerat sublime, të cilat e bëjnë kombin amerikan të jetë madhështor sot. Prandaj, ne me vendosmëri shikojmë drejt Shteteve të Bashkuara dhe do të vazhdojmë t’i mbështesim dhe kultivojmë këto vlera të përbashkëta”, nënvizoi kryeministri në atë kohë.

“Ndërkohë, që Kosova do të vazhdojë udhëtimin e saj në mesin e vendeve të lira dhe demokratike të botës, ne përgjithmonë do të ruajmë në zemrën tonë respektin e veçantë për popullin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, të cilët janë të përfaqësuar nga kjo Ambasadë këtu”, përfundoi Thaçi duke uruar “në këtë rast madhështor”.

Në 1 korrik 2009 Prishtina ndau 5 hektarë truall për ndërtimin e objektit të ri të ambasadës së SHBA-ve në Kosovë.

Atëherë kryetari i komunës së Prishtinës Isa Mustafa (tash kryeministër) dhe ambasadorja amerikanë në Kosovë Tina Kajdanow, nënshkruan Memorandumin e Mirëkuptimit për dhënien e truallit në shfrytëzim Ambasadës Amerikane, në lagjen Arbëria të kryeqytetit.

Memorandumi është edhe një shembull i forcimit të lidhjeve ndërmjet SHBA-së dhe Kosovës, u theksua në ceremoni.

Në 5 maj 2015, në Prishtinë u zhvillua ceremonia e përurimit të fillimit të ndërtimit të ambasadës së Shteteve të Bashkuara të Amerikës, ku ishin të pranishëm përfaqësuesit e institucioneve më të larta kosovare, si dhe të ambasadave në Kosovë.

“Ky moment shënon fillimin e ndërtimit të shtëpisë tuaj të përhershme në Kosovë, në shtetin tonë të ri qytetarët e të cilit u janë përjetësisht falënderues dhe mirënjohës për rolin e guximshëm dhe historik që keni në bërjen e Kosovës shtet”, theksonte atëherë Presidentja e Republikës, Atifete Jahjaga, në fjalën e rastit, duke iu drejtuar, Ambasadores së SHBA-ve, Tracey Ann Jacobson, e cila përfundonte misionin në Prishtinë.

Ambasada Amerikane në Prishtinë në 30 mars njoftonte se, Presidenti Obama ka nominuar Greg Delawie-n që të shërbejë si Ambasadori i ardhshëm i SHBA-ve në Kosovë.

Ambasadori i ri amerikan në Kosovë me “mirëmengjes” niste prezantimin e tij përmes videos duke paralajmëruar ardhjen në Prishtinë. “Unë jam Greg Delawie dhe është nder për mua të shërbej si ambasador i Shteteve të Bashkuara në Republikën e Kosovës. Pres ta vazhdoj miqësinë e gjatë mes shteteve tona. Zyrën tonë informative në Kosovë e kemi hapur në vitin 1996. Tani pothuaj 20 vjet më vonë, objekti i ambasadës sonë të re në Prishtinë është në ndërim e sipër”, shprehej ambasadori duke shtuar se shërbimi publik është i rëndësishëm për familjen e tij.

“Gjithmonë kam besuar në vlerën e marrëdhënieve mes popujve, jo vetëm mes qeverive. Vazhdimi dhe ndërtimi i lidhjeve të tilla me Kosovën, demokracinë më të re të Evropës, do të jetë njëri prej prioriteteve të mia kryesore”, theksonte ambasadori amerikan.

Njoftimi dërguar nga ambasada e SHBA në Prishtinë theksonte se, Greg Delawie ndjehet i nderuar që do të shërbejë si ambasador i ardhshëm amerikan në Kosovë.

Në 21 gusht 2015, Ambasadori i ri i Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Kosovë, Greg Delaëie, dorëzoi letrat kredenciale në pritjen me ceremoni solemne shtetërore te atëherë Presidentja e Republikës, Atifete Jahjaga, bashkë me të cilën edhe shëtitën më këmbë shesheve të Prishtinës.

Pavarësinë e Kosovës të shpallur në 17 Shkurtin historik 2008 Shtetet e Bashkuara të Amerikës e kanë njohur që në ditën e parë pas shpalljes. Shtetin e Kosovës deri sot e kanë njohur 112 shtete anëtare të OKB-së.

Vatikan- Mbahet koncerti madhështor për shenjtërimin e Nënë Terezës

September 3, 2016 by dgreca

Një koncert madhështor kushtuar Nënë Terezës u mbajt në “Basilica di San Paolo Fuori le mura”, në Vatikan, ku interpretuan artistët shqiptarë më të njohur në mbarë botën./

Vatikani është shndërruar në qendrën shqiptare kur ka mbledhur yjet më të rëndësishëm të trojeve tona dhe elitën politike në koncertin e madh në “Basilica di San Paolo Fuori le mura”. Në vigjilje të shenjtërimit të Nënës Terezë, njëkohësisht 19 vjetorit të shuarjes së saj.

Në fjalën e tij hyrëse, imzot Dodë Gjergji, Ipeshkëv i Kosovës dha një historik poetik për jetën dhe veprimtarinë e Nënë Terezës.
Rita Ora dhe Lorik Cana zgjodhën që përshëndetjen e parë për të pranishmit ta bëjnë në shqip, në gjuhën që ushtoi në Bazilikën e Shën Palit.
“Ave Maria” me zërin e magjishëm të Inva Mulës ishte mirëseardhja muzikore. Baritoni Gëzim Myshketa interpretoi “Libera Me”.
Një ndërthurje mes muzikës dhe narracionit të vargjeve të murgeshës së të varfërve solli më pas Andi Bajgorën me vargjet “Take Time”. Virtuozi Shkëlzen Doli, solli në fillim tingujt “Meditation të Massenet”.
Në këtë festim të madh nuk mund të mungonte edhe “Buka e Engjëjve, Panis Angelicus nën zërin e Ramë Lahaj. Lum Veseli përcolli magji me narracionin e tij sërish në gjuhën shqipe të vetë vargjeve “Gjithmonë kam në zemër” të vetë Nënës Terezë.
Rita Ora ishte shndërruar. Në pamjen e një katolikeje në një ndër bazilikat më të bukura artistikisht, ajo interpretoi simbolin “What Child is this”. Nën orkestrimin e Shpëtim Saracit.
Producentja Dijana Toska ja doli të bënte bashkë më shumë shqiptarë se asnjëherë në selinë e shenjtë për një shenjtore.
Sërish, Inva Mula finalizon himnin e Nënë Terezës “Vals Hyjnor”, me fjalët “Lamtumirë” që murgesha e të varfërve i shkroi në vitin 1928. Të ardhura nën kompozimin e Genc Tukiçit.
Kjo nuk ishte një lamtumirë, por një përkatësi më shumë, që Nënë Tereza, është e jona. Dhe kjo magji ishte e gjitha në Top Channel në transmetimin dhe mbështetjen mediatike.(Top Channel)

***

Në koncert eshte degjuar dhe duartrokitur edhe himni i Nënë Terezës “Valsi Hyjnor” me muzikë të Lorenc Antonit e me vargjet e poezisë “Lamtumirë” të shkruar nga Nënë Tereza gjatë udhëtimit të saj nga Irlanda në Kalkutë. Himni u këndua nga soprano Inva Mula e shoqëruar nga Filarmonia dhe kori i Kosovës me orkestrant nga Shqipëria e Maqedonia.

Pjesëmarrës në këtë aktivitetet ishin emra të njohur të muzikës botërore si këngëtarja me origjinë nga Kosova, Rita Ora, sopranot e famshme, Inva Mula, Ermonela Jaho etj. Zyrtarët thanë gjithashtu se presin që në koncert dhe në shenjtërimin e Nënë Terezës të ketë një numër të lartë shqiptarësh.

Ndërkohë, Këngëtarja Rita Ora ka kënduar së bashku me tenorin Saimir Pirgu këngën “What Child is This”. Nga ana tjetër, këngëtarja Ermonela Jaho ka kënduar himin “Panis Angelicus” (Bukë për engjëjt), një liturgji e shkruar nga Shën Tomazo d’Aquino.Shenjtërimi – Mbahet në Vatikan koncerti për nder të Nënë Terezës

03/09/2016 – 19:09

Koncerti u zhvillua në “Basilica di San Paolo Fuori le mura”, ku interpretuan artistët më të njohur shqiptarë në botë. Ndërkohë, në koncert janë të pranishëm edhe krerët e lartë të shtetit shqiptarë, përkatësisht Presidenti Bujar Nishani, kryeministri Edi Rama, kryetari i Kuvendit, Ilir Meta, kreu i Partisë Demokratike, Lulzim Basha, ish-kryeministri Sali Berisha, etj. Fotot e vidiot kortezi Ora News TV…

***

Kosovë-Presidenti Thaçi në ceremoninë e shenjtërimit të Nënës Terezë në Vatikan

Prishtinë, 3 Shtator 2016-B.Jashari/ Presidenti i Republikës së Kosovës, Hashim Thaçi, sot ka udhëtuar për në Selinë e Shenjtë në Vatikan, ku do të marrë pjesë në ceremoninë e shenjtërimit të Nënës Terezë.
Për nder të humanistës shqiptare, sonte në Selinë e Shenjtë do të mbahet edhe koncerti “Himni i Nënës Terezë”, ku do të marrin pjesë artistë të njohur botërorë.
Ndër solistët e njohur që do të përformojnë në këtë koncert janë edhe dy artistet shqiptare, Rita Ora dhe Inva Mula. Kurse futbollisti shqiptar, Lorik Cana, do të recitojë poezinë e “Nënës Terezë”.
Ceremonia e shenjtërimit të Nënës Terezë do të mbahet nesër dhe pjesë e saj do të jenë rreth 100 mijë besimtarë, si dhe liderë e personalitete të shumta botërore.
Pas ceremonisë së shenjtërimit, presidenti Thaçi në mbrëmje do të jetë i pranishëm edhe në pritjen e organizuar nga Ambasada e Republikës së Kosovës në Romë.
E dekoruar me çmimin Nobel për Paqe më 1979, Nënë Tereza u lumturua nga Papa Gjon Pali më 2003, pasi që Selia e Shenjtë kishte pranuar se falë ndërhyrjes së mbinatyrshme të saj, Nënë Tereza kishte shëruar një grua indiane.
Më 17 dhjetor 2015, Papa Françesku ia njohu Nënës Terezë edhe mrekullinë e dytë, gjegjësisht shërimin e jashtëzakonshëm të një të riu brazilian, që ka ndodhur më 9 dhjetor 2008.
Njohja e mrekullisë së dytë nga Selia e Shenjtë i hapi rrugë shenjtërimit të humanistes shqiptare.

14183802_590062131118913_8493284182656677439_n

Koncerti Vatikan

14224743_590062201118906_4232826722525859814_n

Koncerti Vatikan

14232424_590062217785571_6349931137230603281_n

Rita Ora gjatë koncertit në Vatikan

14237712_590062134452246_2474537058192935037_n

Koncerti Vatikan

14238325_590062307785562_2671857258431547725_n

Rita Ora gjatë koncertit në Vatikan