Archives for October 2016

Dy piktore beratse fituse ne Konkursin Nderkombetar

October 12, 2016 by dgreca

1-shpallja

Piktorja beratse 10 vjeçare, Megi Aliu, zuri vendin e parë në pikture, mes 1844 fëmijve në 20 shtete,ndersa Jerisa Koka ka fituar Çmimin e tretë për kategorinë 10-15 vjeç/

1-fitusja

Nga Sulo GOZHINA/

1-kryetari-i-bashkise

BERAT – Kryetari i Bashkisë Petrit Sinaj priti dy talente të reja në pikturë, fituese të Çmimeve Ndërkombëtare. Megi Aliu, vetëm 10 vjeç, është fituese e Çmimit të parë të kategorisë 10-12 vjeç të konkursit, ”Trashëgimia Botërore – Vizion Rinor 2016”, organizuar në Sllovaki me të rinj nga Sitet e UNESCO-s, në Europë. Gjithashtu piktorja e re Jerisa Koka ka fituar Çmimin e tretë për kategorinë 10-15 vjeç. Konkursi zhvillohet çdo vit, me mbështetjen e Unesco-s dhe ftohen të rinj të grupmoshave nga 9 deri 15 vjeç, për të prezantuar punimet e tyre në pikturë, të frymëzuara nga peisazhe të qyteteve të tyre, pjesë e Unesco-s. Këtë vit janë paraqitur 1834 punime arti nga 20 Qytete të Unesco-s nga Europa, nga 90 shkolla. Megi dhe Jerisa janë përgatitur nga Studio ‘’Art Color’’, më mbështetjen e profesorit të përkushtuar të pikturës Jani Kumati.

Petrit Sinaj – Kryetari i Bashkisë i siguroi piktoreve të reja dhe grupit “Art Color” mbështetjen e bashkisë Berat për organizimin e ekspozitave me punimet e tyre brenda dhe jashtë Shqipërisë, me qëllim promovimin e vlerat e artit të qytetit. Edhe këtë vit femijet e grupit “Art Color” u vlerësuan me cmime në ekspozitën e organizuar në Sllovaki nga mosha 9-15 me punime në format kartolinë. Nga 1844 punime ku morën pjesë në këtë ekspozitë 15 shtete . Megi Aliu u vlerësua me cmim të parë, Jerisa Koka me cmim të tretë. Suksese të gjithe fëmijëve në aktivitete të tjera nderkombetarë ka cituar gjatë pritjes të dy talenteve të reja që nderuan në këtë rast qytetin muze të Beratit i përfshin në trashgimënin botrore, UNESKO!
Jani Kumati Mesuesi i grupit
Studio “Art Color”, në këtë studio marrin njohuri mbi artin figurativ fëmijë të moshave 6-15 vjec. Fëmijët e këtij grupi kanë marr pjesë në ekspozita personale,lokale, kombetare e ndërkombetare. Prej 6 vitesh kemi marr pjesë në konkursin që organizohet në Banska Stiavnica të Sllovakisë, ku fëmijët janë vlerësuar me çmime të para, dyta e të treat, duke u ndarë në vendin e parë të dytë e të tret. Edhe këtë vit grupi mori pjesë në këtë konkurs me punime në formatin e kartolinës në teknikën vajit, pastelit akuarelit. Megi Aliu për moshën 10 -12 vjec u vlerësua me cmimin e parë . Jerisa Koka me cmimin 3 per moshen 13-15 . Ne kete konkurs moren pjese 15shtete nga 90 studio dhe 1834 punime. Ky grup mori pjese kete vit ne bienalen e organizuar ne Saint Fraoju te Frances ku femijet u vleresuan me 4cmime. Grupi Art Color pregatitet per te celur ekspoziten e rradhes 25Dhjetor me punime ne ikonografi ne galerine e arteve Edward Lear.

MESAZHI I KARDINALIT DHE HISTORIANËT REVANSHISTË

October 11, 2016 by dgreca

MESAZHI I KARDINALIT TË RI SHQIPTAR DHE HISTORIANËT REVANSHISTË/

Ne Foto:Papa Françesku duke përqafuar dom Ernest Troshanin në Kishën e Shën Palit tnë Tiran, 2014/

Nga Frank Shkreli/ Të djelën që kaloi, Papa Françesku njoftoi emërat e 13 kardinalëve të atij që quhet Koncistor i ri dhe emëroi 4 kardinajë të tjerë, por të cilët për arsye moshe nuk kanë të drejtë të marrin pjesë në zgjedhjen e Papës.Ndër këta është edhe kardinali ri shqiptar dom Ernest Simon Troshani nga Kryedioqeza e Shkodër-Pultit.

Papa Françesku i shpalli botës emrat e kardinajve të ri, përfshirë priftin shqiptar, dom Ernest Simoni Troshani, i cili për vite me radhë ka vuajtur dhe është torturuar nën diktaturën ateiste të komunizmit shqiptar. Viktimizimi i dom Ernestit, nën diktaturën komuniste, nisi natën e Krishtlindjes të vitit 1963, kur vetëm pse ishte prift, u arrestua dhe u burgos nga komunistët, pastaj u fut në një qeli izolimi, u torturua dhe qe dënuar me vdekje. Pas shumë vuajtjesh dhe torturash, dënimi i tij me vdekje shëndrrohet në 25-vjet pune të detyrueshme në kampet komuniste, ku vazhdojnë vuajtjet dhe torturat kundër tij. Por dom Ernesti, qëndroi si martir i vërtetë, duke gjetur fuqinë e qëndresës në besimin në Zotin, thuhet në një koment të Radio Vatikanit në gjuhën shqipe.

Më në fund, më 5 shtator 1990 mbërrijti dita e lirisë për dom Ernestin i cili rifilloi misionin e tij meshtarak të cilin, siç ka rrëfyer ai vet në disa raste, përfshirë deklaratat e tija për programin shqip të Radio Vatikanit, se megjithë torturat dhe vuajtjet që pësonte në burgjet e Enver Hoxhës, megjithë rrethanat çnjerzore të jetës — si i përjashtuar nga shoqëria dhe i përndjekur nga regjimi komunist — ai nuk e kishte ndërprerë asnjëherë misionin e tij, “por vetëm e kishte jetuar dhe përjetuar në një kontekst krejt të veçantë”, ka pohuar dom Troshani.

Gjatë vizitës së tij në Shqipëri në vitin 2014, Papa Françesku dëgjoi dëshmi nga histori të tmerrshme gjatë dekadave të krimeve komuniste ndaj klerikëve dhe një pjese të madhe të popullësisë. Gjatë asaj vizite, udhëheqsi i Kishës Katolike pat mbetur tepër i prekur personalisht nga rrëfimet e shumë të mbijetuuarve të regjimit komunist të Enver Hoxhës, por në veçanti ai duket se qe prekur rëndë nga dëshmia e dom Ernest Troshanit i cili kaloi 28-vjet në burg dhe kampe përqendrimi. Dom Troshani, ashtu në moshë të shkuar, i vuajtur dhe i torturar, i paraqiti Papës jo vetëm vuajtjet dhe torturat që pësoi ai personalisht por i mbarë populli shqiptar. Papa Françesku, i prekur thellë në shpirt nga vuajtjet e tija, e përqafoi dom Troshanin në Katedralen e Shën Palit në Tiranë gjatë vizitës së tij në Shqipëri, më 21 shtator, 2014. E pasi dëgjoi historinë e persekutimit të tij, të Kishës katolike dhe të mbarë popullit shqiptar, Papa Françesku u përlotë para mbarë botës për vuajtjet që kishte pësuar ky popull nga regjimi komunist.

Sipas Radio Vatikanit shqip, me këto emërime Papa dëshiron të vejë në dukje se Kisha Katolike është e të gjithë popujve dhe se si institucion shprehet në gjuhë dhe kultura të ndryshme të botës dhe se është Kisha ajo që përhap tek popujt dashurinë dhe mëshirën e Perëndisë për të gjithë. Në këtë frymë, veprimi i parë i dom Ernest Troshanit, pas lirimit nga kampet enveriste të punës dhe të përqendrimit në vitin 1990, ishte deklarata e tij se i kishte falur të gjithë ata që e kishin akuzuar fals si dhe personat që e kishin dënuar dhe e kishin torturuar për 28 vjetë — 18 vjet në minierat e burgut të Spaçit dhe 10-vjetë duke punuar nepër kanalet e ujërave të zeza.

Dom Ernest Troshani, kardinali i ri Shqiptar, porosinë që pat dhënë pas lirimit të tij 26 vjetë — duke i falur të gjithë ata që e kishin burgosur dhe torturuar — e përsëriti edhe para disa ditësh me rastin e emërimit të tij si kardinal. Në një intervistë për radio Vatikanin shqip, i pyetur se cili është mesazhi i tij për popullin shqiptar në këtë rast, dom Troshani theksoi fillimisht falënderimet ndaj Papa Françeskut për emërimin e tij si kardinal, duke thënë se emërimi, “Është një nder që Papa i bën kombit shqiptar – është një nder që më bëhet mua personalisht megjithse i pa denjë, por është edhe një nder për opinionin dhe historinë e gjatë të popullit shqiptar. Ne si popull shqiptar e kemi pasë zakon besën, burrërinë dhe besnikërinë….ku mbi të gjitha pasqyrohet fjala dashuri, me dashtë njëri tjetrin si vetveten…të lutemi për njëri tjetrin, të mbrojmë njëri tjetrin e të ndihmojmë njeri tjetrin”.

Ndërsa pyetjes ndaj bashkjetesës fetare midis shqiptarve, kardinali i ri shqiptar pohoi se, “Një gjë është që ia rritë zërin popullit shqiptar, të gjithëve. Dmth toleranca, dashuria vëllazërore e fetare që nuk ka as një frymëzim tjetër veç të duam njëri tjetrin, katolikë, myslimanë e ortoodoksë, një trup i vetëm të bashkuar për lumturinë e Zotit, dashurinë ndaj familjeve dhe rinisë tonë…. Dhe për të paqsyruar gjithmonë buzqeshjen, gëzimin… pra me kenë të gjithë atdhetarë të lumtur në këtë botë. “Mësimi i Krishti” theksoi dom Troshani për radio Vatiknain, “Është që të duani armiqët tuaj…falni ata që u kanë bërë keq, lutnju për ata që u kanë bërë të këqia”. Ndërsa për përfaqsuesit e ish-regjimit komunist që e konsideronin si armik dhe të cilët e tortoruan për pothuaj tre dekada, kardinali i ri shqiptar ofroi si përpara gjithnjë falje për ata që shkaktuan torturat dhe vuajtjet kundër tij, duke u shprehur: “Zoti i ruajt e i bekoftë të gjithë, se ne jemi për dashni të gjithanshme në mbarë botën, kështuqë të jemi të gjithë të bashkuar vetëm në dashni, paqë , vëllaznim e harmoni me lutje dhe bekim nga i Madhi Zot.” Ndërsa në mesazhin e tij drejtuar familjeve dhe rinisë shqiptare ai bëri thirrje, “Përhapni dashurinë vëllazërore” dhe uroi që “I Madhi Zot e bekoft mbarë popullin shqiptar, në dashuri me Zotin, në harmoni, në paqë dhe lumturi me njëri tjetrin.”

Krahasoni këtë reagim të një kleriku shqiptar të përsekutuar nga regjimi enverist për pothuaj 30-vjetë dhe i cili jo vetëm që i ka falur satrapët komunistë për të gjitha vuajtjet dhe torturat ndaj tij, por madje tashti edhe lutet për ta. Krahasoni reagimin e kardinalit të ri me reagimet e vazhduesshme të apologjetëve komunistë të djeshëm dhe të sotëm shqiptarë ndaj klerit katolik shqiptar, pothuaj të zhdukur nga regjimi I Enver Hoxhës. Reagime si ndër ato të fundit se gjoja këta nuk u gjëndën bashkë me forcat “përparimtare” komuniste gjatë Luftës së dytë Botërore, ose për “bashkpunim” me fashistët. Është interesant sulmi i fundit kundër At Gjergj Fishtës dhe klerit katolik në përgjithsi. Në sytë e këtyre, nuk mjafton zhdukja e tyre fizike, nuk mjafton fakti se shumicës së klerikëve nuk u dihet as varri, përfshirë At Gjergj Fishtën, i cili është subjekti i sulmeve të fundit. Këta nuk janë dënuar mjaft!

Njerëzit serioz duhet të pyesin, more janë këta njerëz që nuk kanë të ndalur së kritikuari klerin katolik shqiptar të eliminuar nga regjimi komunist edhe sot e kësaj dite, ndërgjegja e kombit shqiptar? A janë këta të cilët me të vërtetë flasin në emër të kombit. A janë këta me të vërtetë ata që edhe sot shkruajnë historinë dhe reflektojnë historinë e pas luftës? Vaj medet!

Në vend që të kërkojnë falje – për krimet, për vuajtjet dhe torturat ndaj klerit katolik, përfshirë kardinalin e ri Ernest Troshanin – në emër të një regjimi gjakatar të cilin këta pseudo-historianë e kanë mbështetur sa ishte në fuqi dhe vazhdojnë ta përkrahin edhe sot – fatkeqsisht, në vend që të predikojnë falje e harmoni, ata vazhdojnë të përhapin një frymë revanshiste ndaj disa prej figurave më të spikatura të historisë dhe të kulturës shqiptare, përfshirë At Gjergj Fishtën. Ç’tu themi sllavëve, grekëve e turqëve kur vet shqiptarët bëjnë punën e tyre, në dëm të kombit dhe historisë shqiptare?

Sfida serioze para të cilës gjëndet sot kombi shqiptar është nëse shqiptarët do të vendosin të dëgjojnë porosinë dhe mesazhin e kardinalit të ri shqiptar Ernest Troshani, për një rrugë faljeje madje edhe për armikun dhe kundërshtarin, për një rrugë mëshire, dashurie e mirëkuptimi, për një jetë të përbashkët me respekt dhe harmoni me njëri tjetrin — a po shqiptarët do të vazhdojnë të zgjedhin rrugën e atyre që gjithnjë — madje edhe në mbarim të çerek shekullit të 21-të — përpiqen të përhapin frymën revanshiste të shekullit të kaluar, sidomos kundër klerit katolik, duke përplasur shqiptarin kundër shqiptarit. Kjo është rruga që këta apologjetë komunistë kanë zgjedhur, por “Udha e vetme që ka populli shqiptar është udha e dashurisë dhe vëllazërimit”, është shprehur dom Ernest Troshani.

Unë besoj se ardhmja e kombit shqiptar duhet të gjejë rrugën e mesazhit të kardinalit të ri Ernest Troshanit — rrugën e faljes e të vëllazërimit midis shqiptarëve dhe jo rrugën e frymës revanshiste që kanë zgjedhur komunistët e ri dhe të vjetër si dhe pseudo-historianët revanshistë. Jam i bindur gjithashtu se mbështetsit dhe apologjetët e një regjimi që ka vrarë pa dallim një pjesë të elitës së pafajshme dhe më të mirë kombit të vet, ashtu si edhe regjimi të cilit ata i kanë shërbyer, si dhe “kontributi” i tyre që ata pretendojnë se i kanë dhënë e po i japin historisë shqiptare – më në fund do të mbarojnë, siç është shprehur dikur ish-presidenti amerikan Ronald Reagan, “në koshin e plehrave të historisë”.

HOMAZH PER XHEVDET KALOSHIN

October 11, 2016 by dgreca

Nga Reshat KRIPA/

Homazh për Xhevdet Kaloshin /

Ike i nderuar Xhevdet! Ike dhe na le vetëm në rrugën tonë. Nuk besoja kurrë se do të isha unë ai që do të thoja këto dy fjalë për ty. Nuk besoja, se deshëm të të kishim gjithmonë pranë, gjithmonë në krye të rrugës që kishim nisur së bashku, sepse kishim nevojë për prezencën tënde, për fjalën tënde. Por ti ike. Zoti kishte vendosur të të merrte pranë vetes dhe Zoti gjithmonë zgjedh më të mirët dhe ti ishe më i miri.

Në këto çaste para syve më del shprehja e filozofit të shquar Niçe që thoshte:Ekziston vetëm fisnikëria e lindjes, fisnikëria e gjakut. Vetëm shpirti fisnikëron, por më parë duhet diçka që të fisnikërojë shpirtin. Çfarë duhet atëhere? Gjaku…

Dhe ky gjak nuk të mungonte ty, i dashur vëlla! Fisnikërinë e familjeve të mëdha nuk mund ta errësojnë klithmat e korbave të zinj. Bijtë e një familjeje fisnike e tregojnë veten edhe në rrethana shumë të vështira. Po, Xhevdet i dashur, ti i mbijetove asaj kohe barbare, i mbijetove sepse në venat e tua rridhte gjak Kaloshi, nje fis i dëgjuar i krahinës së Dibrës qw i dhuroi atdheut gjakun e shumw bijve tw vetw dhe midis tyre gjakun e “Nderit tw Kombit” tw paharruarit birit twnd Bujar Kaloshi.

Ishe fare i ri kur u detyrove të përballeshe me dallgët e tufanit të tmerrshëm që kishte mbuluar vendin. Megjithatë ti nuk u theve. Ato dallgë i përballove me krenari dhe dinjitet. Çfarë të të kujtoj më parë i dashur mik, Tepelenën e tmerrshme apo Savrën dhe Gradishtën por ti qëndrove si “një copë graniti që u shkëput nga mali dhe u vendos mbi dy kambë të drejta e të forta si landa e pyllit”, siç shkruante Migjeni i madh.

Por së fundi kohët ndryshuan dhe ti ishe gjithmonë në rradhën e parë të atyre që iu kushtuan demokratizimit të vendit dhe në mënyrë të veçantë të atyre që i kishin hequr mbi supet e tyre tmerret e sistemit gjakatar. U lidhe me shoqatën e të përndjekurve politikë pasi asaj i përkisje plotësisht. Por u lidhe, së bashku me gjithë familjen tënde, edhe me Partinë Demokratike duke i qëndruar pranë asaj deri në çastet e fundit të jetës tënde. Këto nuk do t’i harrojmë kurrë për tërë këta vite që na kanë mbetur për të jetuar.

Ti i përkisje asaj plejade që kishin një pasion, një dëshirë të madhe për lirinë. Doje të jetoje i lirë, pa gjemba dhe ferra në rrugën tënde. Doje të jetoje në një botë të vërtetë. Por, për fatin e keq të atdheut, jetoje në një epokë të gabuar. Jetoje në atë epokë kur nuk mund të shprehje dot ato që ëndërroje, ato që të buronin nga zemra e madhe.

Të nderuar familjarë. Më lejoni t’ju sjell ngushëllimet e Shoqatës Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Shqipërisë. Mos derdhni lot. Nuk është zakon të derdhen lot për burrat e shquar. Atyre u thurren vargje, u këndohen këngë. Xhevdeti ishte një nga këta burra. Ju humbët me të vërtetë njeriun më të dashur, por edhe ne nuk humbëm pak. Ne humbëm mikun tonë më të mirë. Ne sot i falim tokës mëmë vetëm trupin e tij të drobitur, ndërsa shpirtin e kanë marrë engjëjt për ta shpënë te Zoti i madh i madhërishëm, në parajsën e përjetëshme. Ndërsa deri dje kishim në mes mikun tonë të dashur, tani e tutje do të kemi kujtimin e tij të paharruar.

Qoftë i lehtë dheu që do t’ i bjerë përsipër!

Kur u çmënda unë …Tani që u çmënd fshati, unë s’kam pse t’i vete pas!

October 11, 2016 by dgreca

*BARDHOSH MICI ZBULON VRASËSIT KOMUNIST TË VRANISHTIT TË VLORËS/

*Rreth librit të Bardhosh Micit “Vranishti përmes luftës së klasave 1943 – 1990”, Vlorë 2016/

Kur e pyetën Xhevit Lilën, që kishte qënë i sëmurë mendor, në se do të futej në kooperativë, ai u përgjegj:Kur u çmënda unë, fshati nuk më mori pas, tani që u çmënd fshati, unë s’kam pse t’i vete pas!/

EnverLepenica1

Nga Enver Memishaj/

Bardhosh Mici, është një personalitet i njohur, ai spikat me aktivitetin shoqëror dhe shtetëror: arsimtar, drejtor shkolle, inspektor arsimi, luftëtar i vijës së parë për përmbysjen e diktaturës komuniste, i zgjedhur në organet e pushtetit lokal, por tani së fundi na shfaqet një anë e pa njohur e tij, ai spikat edhe si studjues me veprën: “ Vranishti përmes luftës së klasave 1943 – 1990”

Është një sfidë e re, jo pa sukses, që ai na bën, duke zbuluar vrasësit komunist të viteve të luftës të Vranishtit, vendlindjes së tij, si dhe luftën e klasave që projektoi e zhvilloi Partia Komuniste, luftë e cila e çau fshatin në dy grupe armiqësore për afro 50 vjet.

Elementët biografik, duken e perceptohen qartë në libër. Njerin prej personazhece simpatik të këtij libri, patriotin zëmadh Rrapo Meton autori e ka gjysh nga nëna.

Në këtë libër, autori na tregon zinxhirin e vrasjeve të pabesa, pas shpinë të bëra nga komunistët e vendlindjes së tij Vranishtit, që kanë në themel krimin çnjerzor, padrejtësinëm, pabesinë.

* * *

“Në shtator të vitit 1943, Neim Xhevit Hasanaj, i zuri pusi, te Ura e Xhame, në Vranisht, Hysni Totos dhe e vrau”, me këtë vrasje hapet libri i Bardhosh Micit.

Më tutje autori na tregon, plagosjen në korrit të vitit 1943, të Rrapo Metos dhe pushkatimin e tij në nëntor të po atij viti, nga Liri Gega dhe Mehmet Shehu.

Në dhjetor të vitit 1943, Murat Demua udhëtonte nga Vlora në Vranisht. Në Brataj e arrestoi një skuadër partizane, e shoqëron për në Ramicë dhe e ekzekutuan në pyjet e këtij fshati.

Siç dihet, komunistët nuk kënaqeshin vetëm duke derdhur gjak vëllai, me vrasje në prita, por akti më kriminal, më asbsurd, se vetë pushaktimet pa gjyq, ishte persekutimi barbar i pasardhësve, gruas, fëmijëve, vëllezërve, motrave, kushërinjëve etj., me arsyetimin absurd se ishin të afërt të armikut të popullit dhe të partisë.

Djali i Rrapo Metos, Dilaveri vuajti 40 vjet burgje dhe internime, fëmijët e tjerë të tij vuajtën përjetësisht persekucionin komunist. Fëmijët e Murat Demos nuk u lejuan asnjë të ndiqte arsimin e lartë, e kështu me radhë për të gjithë “armiqtë e popullit”!

Me shumë rëndësi në këtë libër është edhe zbulimi i së vërtetës së masakrës që bënë Gjermanët në këtë fshat në dhjetor të vitit 1943 dhe në shkurt të vitit 1944.

Këtë masakër e projektuan dhe e sollën komunistët e Vranishtit. Ata për të marrë rrobabat dhe armët, vranë një patrullë gjermane prej 10 ushtarësh në kohën që ishin ulur në një lëndinë të fshatit dhe po hanin bukë, prandaj gjermanët u hakmorën duke pushkatuar 58 fshatarë të pa fajshëm të këtij fshati.

E verteta e zbulimit të Bardhosh Micit, nuk mund të kundërshtohet, e pranohet lehtë po të

kemi parasysh se Gjermanët kur niseshin nga Vlora për të arritur në Vranisht përshkonin mes për mes disa fshatra: Babicën, Drashovicën, Vodicën, Kotën, Gjormin, Lepenicën, Bratin, Tërbaçin dhe në këto fshatra nuk prekën asgjë, por sapo mbritën në Vranisht për hakmarrje pushkatuan 58 fshatarë të pa fajshëm.

Pas pushkatimeve pa gjyq, që bënë komunistët gjatë luftës, ata u treguan më të egër, më çnjerzor, në kohë paqje. Në vitin 1953, me këmbënguljen e sekretarit të Komitetit të Partisë Ymer Veshit, në Vranisht u shpall kulak Beqir Mete Shkurti, ndëshkim prej të cilit vuajti deri sa vdiq në vitin 1975. Jo vetëm kaq, por në vitin 1955, Beqirit i pushkatuan djalin e tij Telha Shkurtin.

Makabre, janë spiunimet brenda familjes dhe fisit: Sigurimi kërkone Sali Azemin, pasi kishte dalë në arrati për një vrasje për çështje morali. Dajua i tij Hito Majko, bashkëpunoi me Sigurimin dhe e fton Sali Azemin në shtëpin e rrethuar. Ai doli jashtë për të pritur Sali Azemin, ndërkohë, babai tij plak, brenda, kollitet me të madhe, mirëpo kjo ishte shenja, parulla që Hitua kishte lënë me Sigurimin. Kështu që forcat e Sigurimit qëlluan dhe vranë vetë Hito Majkon, dajon e Sali Azemit.

Më von Sali Azemi u vetdorëzua dhe pabesisht e pushkatuan, sepse ai ishte nipi i Rrapo Metos dhe komunistët e Vranishtit i trembeshin hakmarrjes së tij, si trim i çartur që ishte.

* * *

Më tej autori trajton thellimin e luftës së klasave në kohë paqje, në periudhën 1960 – 1990. Ai me mënçuri evidenton një fakt historik: pas vitit 1960, Partia dërgoi në fshatrat e Lumit të Vlorë, oficerë të latë të Sigurimit të Shtetit, gjoja “vullnetar”, për të komanduar dhe thelluar luftën e klasave, të cilët u emëruan kryetar kooperative: në Kuç Avdul Hakiu, në Vranisht Maman Saliu dhe Cobo Shakaj, në Smokthinë Gilo Lamja, shoqërues i Mehmet Shehut për 20 vjet, në Brataj Hajredin Meçe, në Tërbaç Islam Gjondeda, përsërisim se të gjith këta ishin oficerë të lartë të Sigurimit të Shtetit.

Si mundet që këta oficerë, të drejtonin ekonomitë bujqësore? Kjo dihej se ata nuk merrnin vesh nga ajo punë, por krimineli Enver Hoxha e blindonte Lumin e Vlorës me besnikët e tij, për të thelluar luftën e klasave, e për të mbajtur fshatarsinë nën thundrën e tij kriminale. Autori thotë se “ishte frika e Enver Hoxhës, për shpirtërat e mijëra njerëzve të pushkatuar, që atij i ktheheshin në gjumë si fantazma në formë ujku…”

Në Vranisht thotë autori këta “vullnetarë” të Partisë “nxitën dhe organizuan një luftë klase të ashpër, duke tejkaluar përmasat e asaj lufte që u bë në zona të tjera, apo në gjith vendin, veçanërisht dsikriminuese qe organizimi i gjyqeve fshaçe!”.

Autori na përshkruan disa skena çnjerzore, tronditsese, kur demaskohej e dënohej “armiku i popullit” edhe pas vdekjes. Kështu thotë ai, për faktin se kulaku Beqir Metja, u varros me arkivol dhe pllaka betoni, dy “vullnetarët” e Partisë, ish oficerë të lartë të Sigurimit, vendosën të bëjnë demaskimin fshaçe të Beqir Metes, pas vdekjes, si dhe të afërmve të tij të cilët e kishin varrrosur kulakun me nderime! Duhet thënë se dy “vullnetarët” e kishin të afërt kulakun: njeri e kishte dajo, vëllan e nënës dhe tjetri e kishte dajon e gruas, por komunistët nuk e njohin familjen dhe gjaksinë, ata kanë “Partinë mbi të gjitha”, kështu kur e duan interesat e partisë ata dorëzojnë apo spiunojnë edhe familjen edhe dajon edhe xhaxhanë, siç bënë në këtë rast komunistët “vullnetarë” të Vranishtit.

Për të larë duart si Pillati, dhe që proçesioni çnjerëzor, të kishte efektin e duhur, “vullnetarët”, thirrën nga Kuçi Abdul Hakiun edhe ky “vullnetar” dhe oficer i lartë i Sigurimit. “Prokurori” nga Kuçi mblodhi gjith fshatin në dhomën e kulturës dhe filloi demaskimin, duke thirrur:

Përse nuk e hodhët në përrua këtë kërmë?!

Demaskim publik iu bë nga vitet 80-të edhe fshatrit të ndershëm Azbi Lami sepse mbante fshehur tre

pula deti në katua të shtëpisë. Për këtë vepër, ata që dikur kishin akuzuar Ballin Kombëtar për

pula, tani po merreshin vetë me pulat dhe propozuan internimin e këtij armiku!

Në Vranisht thotë autori ishin 30 familje që ishin goditur nga lufta e klasave. Burrat e familjeve të

persekutuara u hoqën nga stërvitja ushtarake, po kështu edhe grave dhe vajzave të tyre nuk u jepnin

pushkë në çetat vullnetare, fëmijëve të tyre iu mohua shkollimi, etj.

Në vitin 1968, Mejdi Qerim Tartari nuk ishte futur në kooperativë. Për të treguar se kooperativa ishte

një “bashkim vullnetar”, kryetari i kooperativës A.M., dërgon tre tirma të tij, të cilët e lidhën Mejdiun

në trungun e një peme, pranë shtëpisë, i muarën qetë dhe i shpunë në stallën e kooperativës.

Kooperativat e Enver Hoxhës ishin mënyra më e mirë për t’i kthyer fshatarët në skllevër. Asnjë

tjetër nuk e bëri këtë eksperiment as fqinji ynë Titua, që Enveri e shau tërë jetë. Më mirë se të

gjithë, çmëndurinë e komunistëve për të bërë kooperativë e ka shprehur Xhevit Lila, një i sëmurë

mendor në Brataj të Vlorës. Kur e pyetën atë, në se do të futej në kooperativë ai u përgjegj:

Kur u çmënda unë, fshati nuk më mori pas, tani që u çmënd fshati, unë s’kam pse t’i vete pas!

Kjo është shkurtimisht përmbajtja e librit të Bardhosh Micit.

Pas vitit 1990, vrasjet gjatë kohës së luftës 1943-1944, janë denoncuar si krime të pabesa, të pajustifikuara edhe nga vetë komunistët.

Kështu Maman Saliu, një nga drejtuesit e Partisë Komuniste të Vranishtit, oficer i lartë i Sigurimit të Shtetit shkruan: “Rrapo Metua mbeti një propagandist i palodhur i Ballit Kombëtar, jo vetëm në Vranisht, por dhe më gjerë. E vërteta është se fjala e tij kishte peshë, por asnjëherë nuk u pa te ai nxitje për krime e aq më pak të kryente vetë krime. Rrapo Metua qe një kundërshtar politik i vendosur dhe jo kriminel. Prandaj dhe pushkatimi tij nga forcat e Brigadës së Parë, nuk ishte i justifikuar. Po ashtu, i pajustifikuar qe edhe pushkatimi i Murat Demos, po nga forcat e Brigadës së Parë në Brataj në dhjetor të vitit 1943, pa i provuar asnjë krim që mund të kishte bërë”. (Shih: Maman Saliu “Trokitje në kujtesë”, Tiranë 2004, f. 68)

Të mos kuptosh sot përcaktimin e Maman Saliut se: “Rrapo Metua qe një kundërshtar politik i vendosur dhe jo kriminel?”, do të thotë të kesh mbetur skllav i Enver Hoxhës dhe Shefqet Peçit. Pra ky është gjykimi shkencor historik për Ballin Kombëtar se ishte një forcë kundërshtare e vendosur e Partisë Komuniste, një gjë krejt normale, në një vend normal dhe për gjykimin e njerzëve normalë.

* * *

Rëndësia e librit të Bardhosh Micit, qëndron në faktin se është një dokument i rëndësishëm dhe vjen si një mision, detyrë dhe provë për zbatimin e Rezolutës 1481 të vitit 2006 të Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Europës si dhe rezolutën e Kuvendit të Shqipërisë datë 30 tetoe 2006, “Mbi domosdoshmërinë për dënimin ndërkombëtar të krimeve të regjimeve totalitare komuniste”.

Libri të lë përshtypje të thellë dhe mendoj se duhet nxjerrë në pah, për shkak të denoncimit të krimeve të komunistëve të Vranishtit, duhet të tërhiqet vëmëndja e lexuesit që vepra të marrë vëmëndjen që meriton jo vetëm prej lexuesit te thjeshtë, por edhe prej akademikëve.

Është një libër që lexohet me ëndje dhe interes nga të gjithë, prandaj nuk duhet ta lëmë të flejë në raftet e librarive.

Libri është variacion i së njejtës temë të krimeve të komunistëve. Kjo është një mënyrë shpalimi e asaj lemerie që vuajtën shqiptarët për shkak të luftës së klasave, atyre tmerreve që ngjanë gjatë luftës 1942-1944 dhe aq më keq në kohë paqje 1945 – 1990.

Kohët e fundit denoncimi i krimeve të komunistëve shqiptar po gjen nje shtrirje të gjerë, pavarësisht nga “mbrojtja” që u bëjnë krimeve komunistët e ditëve tona.

Në rastin e librit të Bardhosh Micit, kemi për bazë tregimin e historisë tragjike të fshatit Vranisht, të Vlorës, të treguar prej një intelektuali të atij fshati që ka lindur dhe është rritur atje dhe që i dhemb zemra jo vetëm për ato që ngjanë në kohë luftë, por edhe në kohë paqje, por më shumë për ata fshatarë të tij, apo komnistë te ditëve tona, që përpiqen që krimet t’i mbulojnë e justifikojnë, por jo të gjitha i mbulon gjethja e fikut.

Me ketë vepër Bardhosh Mici na paraqitet me nje penë të sigurt, sepse është mbështetur në dosjet e gjalla të vendlindjes së tij. E urojmë autorin për vepra të tjera më të mira.

KONKURENT E JO KUNDËRSHTAR POLITIK

October 11, 2016 by dgreca

Diskursi politik/

Në sistemin pluralist në krahasim me ate monist në garat zgjedhore subjektet pjesëmarrëse përveç programit zgjedhor ofrojnë edhe përfaqësimin me persona të profileve të ndryshme, ndërsa kujdes i kushtojnë komunikimit me elektoratin votues për të arritur objektivat e planifikuara. Po ashtu gjatë fushatave zgjedhore nga individ apo subjekte politike përdorën shprehje apo sintagma të ndryshme ndaj subjektëve të tjera pjesëmarrëse, duke i cilësuar ata me epitete të ndryshme duke dëshmuar qasjen diletante me fjalorin e tillë politik/

Nail_Draga

Nga Dr. Nail Draga/

Në zgjedhjet e ndryshme qofshin ata lokale apo parlamentare na ka ra rasti të degjojmë deklarata të ndryshme qoftë nga individet apo subjektet poltike, duke cilësuar pjesëmarrësit e tjerë si kundërshtarë politik. Madje në disa zgjedhje kemi pasur akuza të ashpra duke mos zgjedhur fjalë madje duke i cilësuar kundërshtarët politik si armiq duke tejkaluar komunikimin normal vetëm për përfitime politike të subjektit përkatës. Nuk ka dilemë, se veprimet e tilla janë të nxituara, duke dëshmuar diletantizëm politik qe nuk nderojnë as indvidin apo subjektin përkatës.

Vlerësimi i tillë është shprehi e individëve të cilëve iu mungon kultura gjuhësore. përvoja politike dhe njohuritë elementare për shoqërinë pluraliste. Tash më dihet se një mentalitet i tillë është kriuar në kohën e monizmit, duke përdorur frazeologjinë se “kush nuk është me ne është kundër nesh”. Ishte kjo një frazeologji fatale, sepse pati pasoja të mëdha me eliminimin e mijëra personave në vendet e ish kampit socialist, në emër të ideologjisë së kohës së diktaturës komuniste. Edhe pse një sistem i tillë ka përfunduar nga viti 1990, mentaliteti i asaj kohe ende është i pranishëm te individ të ndryshëm apo subjekte politike të cilët garojnë në zgjedhje.

Pluralizmi-sistemi i ofertës politike

Duke marrë parasysh se jetojmë në një kohë tjetër përkatësisht në pluralizëm, mendoj, se një qasje e tillë është e tejkalaur për shoqëritë demokratike. Sepse nuk është e pranueshme në pluralizëm që te kemi përçarje dhe të krijojmë armiq, sepse një koncept i tillë i përket së shkuarës. Për dallim nga monizmi pluralizmi paraqet ofertë politike për të gjithë qytetarët, ndërsa elektorati votues është ai qe vlerëson subjektet përkatëse me voten e tij.

Andaj, mendoj se është e udhës që në vend të sintagmës kundërshtar politik duhet të përdorët sintagma konkurent politik.

Një formulim i tillë është më i pranueshëm sepse konkurenca është kategori shoqërore në çdo vepimtari e cila si bazë ka vlerën e cila çmohet nga qytetarët e mjedisit përkatës.

Për të qenë më i qartë në lidhje me konceptin e konkurencës, si shëmbull mund të marrim tregun, ku përsonat përkatës që njihen si tregtar në treg ekspozojnë mallin e tyre. Dhe si element bazë i vlerësimit të mallit është cilësia e tij, që paraqet përmbajtjen ndërsa së dyti kemi komunikimin me klientin. Nëse pronari i mallit, përkatësisht tregtari përkatës ka mallin cilësor dhe vlera komunikuese qe ka të bëj me etikën dhe mirësjelljen, ai do të ketë sukses me të madh me klientet.Ndërsa e kundërta ndodh kur edhe pse malli është i njëjtë por mungon niveli i komunikimit me klientin.Pra, kemi të bëjmë kategorinë tipike të konkurencës në lidhje me ofertën e paraqitur ndaj klienteve, në një mjedis të caktuar.

Zgjedhjet-gara konkuruese

Dhe një konkurencë e tillë e tregut ne analogji manifestohet edhe të subjektet politike, në garat zgjedhore lokale apo shtetërore. Këtu para se gjithash mendoj ne ato subjekte politike që ofrojnë programe të realizushme e jo megalomane por edhe regjistër të personave profesionist dhe autoritativ si përfaqësuesit e tyre, që kanë qasje parimore ndaj çështjeve preokupuese të qytetarëve të ati mjedisi. Ndërsa e kundërta ndodh me subjektet tjera që kanë qendrime utilitare, për përfitime të rastit të individëve apo klaneve të tyre.Të tillët mund të kenë sukses të mashtrojnë n elektoratin, por patjetër do të denohen më vonë, sepse janë treguar matrapaz politik.

Në mjediset me përvojë politike dhe kulturë demokratike, konkurenca është parimi bazë që bën diferencimin e një subjekti nga të tjerët. Sepse duke prezantuar e realizuar vlera programore me kuadra të dëshmuara subjekti përkatës fiton imazhin e seriozitetit për objektivat e planifikuara.

Ndërsa tjetër është gjendja në mjediset posmoniste në vendet e ish kampit socialist në Evropën Juglindore, ku nuk zgjidhen mjete për të arritur qellimin, përkatësisht marrjen e pushtetit për të qeverisur. Këtu nuk vijnë në shprehje përmbajtjët programore, por kulti i individit si dhe mjeshtria e manipulimit me elektoratin votues, përmes premtimeve të ndryshme e madje edhe deri të blerja e votës, si mallë tregu.

Në këtë aspekt edhe ne shqiptarët nuk bëjmë ndonjë përjashtim, duke dëshmuar se koncepti i demokracisë pluraliste është ende i pa konsileduar.

( Tetor 2016)